Herberg

Diane zuchtte opgelucht toen Isaia in leek te stemmen met haar plan. Ze had niet geweten wat er precies allemaal gebeurd was in Tyrosh toen de plannen die ze besproken hadden onderweg naar Myr in gang waren gezet. Ze hadden succes gehad met het plan om Celine haar macht grotendeels terug te geven. De vrouw had haar kans zo kunnen grijpen om de zetel weer in te nemen. Daarna waren Diane en Isaia echter niet lang meer in het paleis geweest. Diane had nog gepoogd een oogje in de gaten te houden terwijl ze haar aandacht op Kalim had gericht, maar ze wist niet wat voor effect het precies had gehad dat Isaia verdwenen was. Niet op Iker en niet op Celine. 'Denk je dat ze zal willen luisteren?' vroeg ze dan ook voorzichtig. De prinses had nooit duidelijk gezegd of ze afscheid had genomen van de Landvrouwe. Over Iker wist ze inmiddels meer. Die man had als een kip zonder kop gereageerd op het feit dat zijn vrouw en zijn landgenoot plots er niet meer waren om hem te steunen. Tyrosh had echter stabieler geleken nu Celine terug aan het hoofd stond. Het was daarom ook een betere plek voor de vrouw tegenover haar. 'Ik wil ook dat je haar vraagt of jij terug naar Tyrosh kunt. Voor nu tenminste, terwijl de chaos hier tot bedaren wordt gebracht.'

Isaia had haar handen op tafel in elkaar gevouwen en staarde zo bedachtzaam naar de trekken van Dianes gezicht. Uiteraard had Isaia op weg naar Evenfall gehoord over de terugkeer van Celines macht en hoe ze weer haar zetel had bemachtigd. Isaia had het met veel tevredenheid aangehoord. Ze gunde Celine het beste en dat had ze de vrouw dan ook uitgebreid getoond tijdens hun laatste nacht samen. Datzelfde had ze enkele uren daarna ook nog eens herhaald bij Iker. En vervolgens had ze het paleis verlaten. Het was niet netjes geweest, maar ze was niet in de illusie dat die twee haar hadden laten gaan als ze haar plan op tafel had gelegd. Daarom twijfelde ze ook over haar antwoord op Dianes vraag. 'Ik weet het niet,' zei ze zacht. Het was duidelijk hoe Iker had gereageerd op haar verdwijning. Als Celine net zo boos op haar was... Met een grimas keek ze weer haar vriendin aan. Het was één ding om haar te vragen om Iker te accepteren en te verbergen in Tyrosh, maar het was een tweede om vervolgens ook weer Isaia een thuis te bieden in de stad. En om potentieel Iker en Isaia sámen te accepteren, al zag ze dat als maar een hele kleine kans in. 'Ik kan het in elk geval proberen... Als ze me al niet iets aan doet als ze me ziet binnen lopen.' Ze zuchtte en wreef langs haar voorhoofd. Het was misschien wel een erg smerige manier geweest hoe ze Celine die nacht had voorgelogen.

Diane keek de jonge vrouw met een frons aan toen ze haar zachte antwoord hoorde. Ze kon een conflict op haar gezicht lezen dat ze niet wist te plaatsen. Misschien had ze toch door moeten vragen over haar plannen wat betreft Iker en Celine voor ze vertrok. Diane liep om de tafel heen en hurkte zo bij Isaia om haar hand vast te pakken. Met een glimlach draaide ze de prinses naar zich toe. 'Als het haar al zo slecht is gevallen dat je zo plots vertrokken bent, is dat alleen maar een teken dat er diepere gevoelens zijn die echt niet zomaar kunnen verdwijnen,' poogde ze haar gerust te stellen. 'Bovendien heeft de Landvrouwe al ingestemd je hier te spreken. Ze zal zo hier zijn.' Geamuseerd trok Diane haar wenkbrauwen op. Het was blijkbaar niet moeilijk geweest Celine Storm te overtuigen met Isaia te komen praten. Ze had ene negatief antwoord gehad op haar eerst bericht waarin ze de prinses niet genoemd had, maar zodra ze in het tweede verzoek haar Islaïse vriendin had genoemd was er direct antwoord gekomen. 'En als het echt niet goed komt, dan weet ik wel iemand anders die je onderdak zal bieden.' Diane verwachtte dat Eileen niet zou weigeren als ze uitleg gaf. Saul was daar nog niet van op de hoogte gesteld, maar ook hem zou ze wel kunnen overtuigen.

Isaia keek bedachtzaam toe hoe Diane dichter naar haar toe kwam. Misschien had ze wel beter met haar voogd moeten bespreken hoe ze met haar twee geliefden om zou gaan en hoe ze afscheid zou nemen. Nu had ze zoveel pijn achtergelaten bij beiden... En ze miste ze. Niet alleen Iker, haar echtgenoot, maar ook haar Celine, haar- hoe ze het ook mocht noemen. Ze miste haar geruststellende woorden, zachte lichaam en gulzige kussen. Daarom voelde ze hoe ze warm werd bij de aankondiging van haar voogd. 'Ze... Celine komt hier naartoe?' Isaia keek Diane ongelovig aan. De landvrouwe wilde haar spreken? Waarover? En- en wat zou ze over Isaia denken? Bij de Goden, ze zag er ook niet uit. Met een zucht liet ze haar hoofd vallen en streek ze langs haar korte haren. 'Eerder kwam ik er nog mee weg om getrouwd te zijn met Iker en Celine als minnares te hebben. Maar nu- Ik zal een keuze moeten gaan maken.' En wat zou wijsheid zijn? Ze had Iker al een belofte gedaan om samen te verdwijnen, ergens ver weg van hun geboortelanden. En met Celine- Hoopvol keek ze op naar Diane: ze hadden dus gelukkig een plan b.

Diane nam de strijd die ze merkte in de houding van Isaia goed in zich op. Ze vroeg zich af of de prins en de landvrouwe dat wel verdienden. Natuurlijk hadden ze zo hun charmes, maar Diane kende ze niet goed genoeg om te bedenken waar Isaia haar hart aan verloren had. Maar het was niet haar taak Isaia's gevoelens te bekritiseren. Diane knikte om te bevestigen dat Celine Storm onderweg was. Ze zuchtte met haar prinses mee en legde toen een vinger onder haar kin zodat ze op keek. Ze was het niet gewend de jonge vrouw zo twijfelachtig en onzeker mee te maken. 'Wie heeft je dat gezegd? Je kunt dit op je eigen manier doen.' Diane glimlachte bemoedigend naar Isaia. Ze wist niet of er veel mensen de prinses hadden verteld dat ze zelf kon beslissen hoe ze haar leven in vulde. 'Bovendien zitten we niet echt in een situatie waar dit soort keuzes de prioriteit vormen. Zorg er voor dat je hier weg raakt. Daarna kun je gebroken harten lijmen, maar-' Ze haalde haar schouders op. 'Maar beloof me dat je eerst voor jezelf zorgt?' Diane zou niet toe gaan kijken terwijl Isaia te grote risico's nam voor haar geliefden en zo haar eigen veiligheid op het spel zou zetten. Dat was het niet waard. Ze keek op toen ze beneden de herbergier iemand hoorde begroeten en er verschillende mensen het pand betraden. 'Het kan snel gaan nu, Isaia. Maar in Tyrosh, als er iets fout gaat, zoek dan de Eenbenige Krijger op.' Kort bleef ze de prinses aan kijken tot ze het geklop op de deur hoorde. 'Ik wacht beneden. Je hoeft maar te roepen.' Diane glimlachte nog voor ze de deur opende en de Landvrouwe kort begroette voor ze naar beneden liep en buiten tegen de muur leunde. Ze dacht wat aan de horizon te zien. Rook misschien? Haar aandacht werd echter getrokken door de wachter die een paar meter van haar vandaan stond.

'Diane, kan je niet blijven-' probeerde ze nog, maar ze wist ook wel dat ze dit gesprek aan moest gaan met de landvrouwe zelf. Toen Diane vervolgens de ruimte verliet en een onbekend persoon begroette, hield Isaia haar adem verwachtingsvol in. Met grote ogen keek Isaia vervolgens toe hoe de landvrouwe van het Noorden binnen kwam stappen. Celine. Ze zag er goed uit, beter dan in haar herinneringen toen ze zo bleek was geweest na haar vergiftiging. Nu had ze meer kleuren op de wangen. De vastberadenheid in haar ogen was echter nooit verdwenen en haar schoonheid was ook altijd zichtbaar. 'Celine,' kon ze enkel uitbrengen, terwijl ze zich niet verroerde. Wat kon ze zeggen of doen? Dit gesprek had ze al zo vaak gevoerd in haar hoofd, maar niets klonk goed of gepast. 'Het spijt me dat- dat ik zomaar verdween. Zonder iets te zeggen.'

Celine had een paar dagen gehad om met haar gezelschap een plek te vinden waar ze konden verblijven zodat ze dicht genoeg bij het kamp waren. Ze had er al hard aan moeten werken om haar raad van adviseurs te overtuigen dat ze een grote verantwoordelijkheid hadden om zich naar het kamp te begeven. Hoewel zij natuurlijk Chaols woorden serieus had genomen, waren haar adviseurs niet zo enthousiast om zich in dit conflict te gooien. Ze had ze er op moeten wijzen dat ze zelf ook een bezoek van Quandaï konden verwachten als het kamp uitgeschakeld was. Het was enkel ingewikkelder dan ze had gedacht om aan de tafel te geraken. Liam had haar berichten genegeerd en de vervangend Generaal was ook niet erg enthousiast haar mee te laten beslissen, ook al was ze door het kamp hierheen gehaald. Prinses Reihan had bovendien ook nog geen gehoor gegeven aan haar verzoek om zaken te bespreken. Het waren dus een frustrerende paar dagen. Het bericht dat ze ontvingen voor een ontmoeting was dus met enige achterdocht ontvangen. Celine had het echter amper kunnen geloven toen bleek dat het om Isaia ging. Ze had niet naar de waarschuwende woorden van haar raad willen luisteren. Hoewel ze met een bescheiden wacht naar de plek van de afspraak was gegaan, beval ze hen haar alleen naar de aangewezen kamer te laten gaan. Ze wilde het weerzien met Isaia niet met een heel aantal pottenkijkers doen. Celine was met een zwaar hart de trappen op gegaan en had afgewacht tot de deur door de voogd van Isaia open werd gedaan. Ze begroette haar kort, voor ze binnen stapte en daar Isaia zag. Zwijgend glimlachte ze naar de vrouw en sloot de deur achter zich. Ze had niet meteen iets te zeggen. Toen de prinses haar excuses aan bood, hield Celine echter snel een hand op. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. En bij de Goden wat ben ik blij om je te zien.' Haar ogen gleden kort over het voorkomen van de jonge vrouw. Ze was niet zoals ze zich herinnerde gehuld in goud, maar ze zag er alsnog erg goed uit. Ze had zich zorgen gemaakt om de prinses. Het maakte haar stil dat die zorgen nu van haar schouders vielen.

Isaia keek afwachtend toe hoe Celine binnen kwam lopen en de deur achter hen sloot. Ze waren puur met zijn tween. En, bij de Goden, wat was de landvrouwe mooi. Dat was iets wat ze niet vergeten was tijdens haar reizen. Isaia moest blozen door de plots verwelkomende woorden van de landvrouwe. 'Ik ben ook blij om jou te zien,' gaf ze met zachte stem toe. En het was waar: ze had de vrouw weldegelijk gemist in Evenfall. Het was een ander soort gemis dan dat ze bij Iker had gehad, maar het was niet minder in essentie geweest. 'Hoe- hoe gaat het met jou? Wat is er allemaal in het paleis gebeurd nadat ik...' Ze slikte de laatste paar woorden maar wijselijk in. Wat moest ze zeggen? Nadat ze weggevlucht was? Tegelijkertijd gebaarde ze naar een van de stoelen en nam ze zelf ook weer plaats aan tafel.

Celine glimlachte als vanzelf toen ze haar woorden zo beantwoord hoorde worden. Ze had er wel over gespeculeerd waarom de prinses plots verdwenen was. Ze had zich liever niet te veel in haar hoofd willen halen. Ze had gedacht dat ze met haar voogd was en ondanks dat ze niet goed wist wat ze van de vrouw moest denken, zou Isaia bij haar wel in goede handen zijn. Voor even had ze het in haar hoofd geprent dat zij en Iker samen zouden verdwijnen, dat ze niet goed had begrepen wat er tussen haar en Isaia had gespeeld. Ze schudde met een glimlach haar hoofd terwijl ze ging zitten. Celine hing haar mantel over de rugleuning en sloeg vervolgens haar benen net over elkaar om de jonge vrouw tegenover haar recht aan te kijken. 'Ik geloof dat het misschien wel zo eerlijk is dat ik eerst om uitleg vraag?' Ze trok een wenkbrauw op naar Isaia, maar haar glimlach was nog niet verdwenen. Ze had er tegenop gezien om hierheen te moeten komen en was vervolgens maar wat heen en weer gesleurd met haar gevolg zonder echt te weten wat ze konden doen. Nu Isaia hier zat, voelde het alsof er tenminste weer wat richting in haar keuzes zat. Celine legde haar handen op haar knie en bekeek de vrouw zo aandachtig.

'Een- uitleg?' sputterde ze verbaasd. Hoe kon ze haar gedachten op een logische manier aan Celine voorleggen? Echter besefte Isaia zich dat ze inderdaad een uitleg verschuldigd was na alles wat ze had gedaan, net zoals Iker dat verdiend had. 'Nou, ik- het was best impulsief. Ik- ik heb altijd al de wereld willen zien. Een uithuwelijking was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Dus, nadat ik in Evenfall was geweest, besefte ik dat- dat ik niet op deze manier door kon. Zo opgesloten in de het paleis, ondanks jouw aanwezigheid en die van Iker en die van Diane. Het was teveel en het maakte me ongelukkig. Nu, echter-' Ze zuchtte en schudde haar hoofd. 'Ze zeggen toch dat je situaties pas gaat waarderen als je eruit bent gestapt? Zo voel ik mij nu over het leven in het paleis. En het zal vast beter zijn geworden nu de Quandaïse mannen weg- dood zijn en jij weer de macht hebt. Niet waar?' Ze hoopte het maar. Anders was Celine vast in een hele andere stemming geweest. 'Ik weet alleen niet of ik terug kan komen.' Niet zonder Iker, vulde ze in haar hoofd nog aan.

Celine had haar ogen op de prinses gericht om haar antwoord in zich op te nemen en de reactie die het teweeg zou brengen bij Isaia om dit te delen. Ze voelde ergens echter een opluchting te horen waarom ze weg was gegaan. Ergens had ze gedacht dat zij wat fout had gedaan. De slapeloze nachten die ze over had gehouden aan Isaia's verdwijning kwamen niet enkel voort uit de zorgen dat de prinses iets overkomen was, maar ook uit schuld en spijt dat ze zich niet anders had gedragen. Het had verdacht veel gevoeld als de weken waarin ze niet langer meer iets van Chaol had gehoord, toen gebleken was dat hij zijn werkplek in de haven had verlaten en niemand wist waar hij was. Celine fronste toen ze de onzekere woorden van Isaia hoorde en zuchtte. 'Het paleis is nooit een plek waar men zich erg 'vrij' voelt,' stelde ze dubbelzinnig. 'Maar je hebt gelijk dat een deel van de rust terug is gekeerd sinds de Quandaïers hun grip verloren hebben. Er is nog veel onzekerheid. Geloof me als ik zeg dat mijn positie niet stabiel is.' Ze had veel te danken aan Isaia die haar geholpen had de Quandaïers te slim af te zijn en een veronderstelling met Koningin Sibel op te zetten, maar het politieke spel was ingewikkeld in Tyrosh. Gelukkig maakte ze er al erg lang deel uit en wist ze er mee om te gaan. Ze ging wat rechter zitten toen ze de laatste woorden van de vrouw hoorde en sloeg haar armen over elkaar. 'Is het de vraag of je terug wil of dat je terug mag komen?' opperde ze met enige scepsis.

Isaia luisterde naar de woorden van haar oude vriendin. Het paleis zou nooit een plek zijn waar ze zich volledig thuis zou voelen, maar zo'n plek had ze haar gehele leven niet gekend. Misschien zat dat meer in de mensen van wie ze hield. Zo had ze zich bij Ed net zo thuis gevoeld als bij Diane. 'Dat wordt vast met de tijd beter,' zei ze cryptisch. Ze wist maar weinig van politiek af en het waren vooral de plannen van Diane geweest die ervoor hadden gezorgd dat ze de positie van Diane konden versterken. En een groot deel was te danken aan de Koningin van Tarth. Na het uitspreken van haar laatste woorden keek ze de landvrouwe bedachtzaam aan. Haar schouders zakten echter door het sceptische antwoord wat ze ontving. Uiteraard had Celine gelijk: ze kon haar positie en plaats in het paleis niet opeisen. 'Ik ga niet smeken,' merkte Isaia met zachte stem op, waarna ze ook ging verzitten en haar benen over elkaar sloeg.

Celine hield het gezicht van Isaia in de gaten. Het leek op de een of andere manier alsof ze om de zaken heen spraken. Daar was Celine erg goed in. Ze deed het al jarenlang in het paleis. Maar het was niets dat Isaia niet direct was. Misschien verklaarde haar laatste woorden haar voorzichtigheid wel. Celine merkte dat haar gezicht viel en ze legde verontschuldigend een hand op het been van de andere vrouw. 'Zo bedoelde ik het niet, ik- Ik wil niet dat je naar Tyrosh komt alleen omdat het kan, omdat we je een plek bieden,' voegde ze er met een zucht aan toe. 'Ik hoop echter dat je ook terugkeert omdat je het wil.' Celine had haar blik naar het plafond, de vloer en het raam laten glijden om de ogen van Isaia te vermijden. Ze had gedacht dat het duidelijk was waarom ze hier was gekomen. Dat de prinses inmiddels ook wel wist dat ze om haar gaf en dat haar verdwijning geen reden was om een wrok naar de jonge vrouw te dragen. Celine was simpelweg opgelucht dat haar niets overkomen was. Ze had net zo goed vast kunnen komen te zitten zoals Iker. 'Er is laatst iemand terug in mijn leven verschenen die ik al erg lang niet gezien heb. Wie ik langzaam verdreven had. Hij heeft nu een eigen leven opgebouwd. Ik heb daar erg lang spijt over gevoeld. Dat wil ik niet nog eens meemaken,' vertelde ze eerlijk en zacht. Dit was een nieuwe kant van haarzelf die ze pas ontdekt had na haar lange ziekenbed. Ze had gedacht dat het wel weg zou gaan met tijd, maar het bleef terug komen. Haar vader zou deze kant van haar gewaardeerd hebben.

Isaia keek toe hoe Celine zo naarstig haar blik vermeed. Het was duidelijk wat de landvrouwe met haar woorden en dit bezoek bedoelde. Blijkbaar was de vrouw nog erg gecharmeerd door haar, ondanks dat ze zo plots verdwenen was. Dat idee maakte haar warm. 'Ik hou van je, Celine,' kon ze uiteindelijk uitbrengen. 'Heel veel. Al ver voordat ik het paleis verliet en ik mij plots realiseerde wat ik miste.' Ze was met haar stoel wat dichter naar de landvrouwe toe geschoven en keek toe hoe Celines hand nog steeds op haar been lag. Het liet een warme plek achter. 'Maar ik hou ook van Iker,' voegde ze er eerlijk aan toe. 'En als hij niet terug wil naar het paleis, dan-' Ze haalde haar schouders op. Misschien wilde Iker haar wel helemaal niet terug. Daarin was hij duidelijk genoeg geweest in het kamp. Toch bleef er ergens die hoop bestaan.

Celine kon van Isaia niets anders hopen dan dat ze bereid was even eerlijk te zijn. Of dat zou leiden tot woorden die ze wel of niet wilde horen. Het was inmiddels wel duidelijk dat ze niets had aan gladde praatjes of charmante voorstellen zonder dat er op nageleefd werd. Ze wilde daarom weten wat ze van de prinses kon verwachten als ze instemde om mee terug naar Tyrosh te gaan. Celine keek Isaia pas aan toen ze zelf haar zegje had gedaan en het antwoord van de andere vrouw af wachtte. Ze maakte aanstalten om naar voren te buigen toen ze de woorden hoorde, maar trok ook meteen weer terug, omdat ze tevens de de gelaagdheid van Isaia's bekentenis hoorde. Er was meer aan de hand. Dat het gecompliceerd was, had ze ook wel geweten, maar ze had tot nu toe niet door gehad hoe de Islaïse vrouw precies in dit alles had gestaan. Celine wreef met haar duim langs de warme huid van Isaia's been en probeerde haar blik vast te houden terwijl ze haar eigen antwoord overdacht. Wat moest ze nou met de Quandaïse prins? Maar maakte het uit als dit Isaia's wens was? Bovendien- Ze zaten ook nog in een politieke situatie en zelfs Celine moest bekennen dat het Noorden meer stabiliteit had gekend toen de prins nog in Tyrosh was dan nu. 'Ik zou je niet van je echtgenoot weg willen houden als je dat niet wil. Iker is welkom aan het hof van Tyrosh.' Ze verbaasde zichzelf enigszins met die woorden.

De verbazing was van Isaia’s gezicht af te lezen, maar tevens de opluchting. Konden zij en Iker terugkeren naar het paleis? Onder de bescherming van de landvrouwe? En- en op die manier zou ze ook Celine kunnen blijven zien en blijven beminnen, of dat nou geheim zou gebeuren of uitgesproken tegenover Iker. ‘Dat is- oceanen, Celine, ik zou niets liever willen om weer naar jou en het paleis terug te keren.’ Nu was het haar beurt om langzaam voorover te buigen met haar ogen op Céline’s lippen gericht, toen plots op de deur geklopt werd. Het gezicht van Diane verscheen in de deuropening en ze zag de ernstige blik. ‘Het kamp wordt aangevallen.’

Nieuw

Eisa stopte met een opgeluchte zucht voor een herkenbaar gebouw en steeg van haar paard af. Ze klopte het dier dankbaar op haar flank en keek nieuwsgierig om zich heen. Enkele lentes geleden was ze hier ook geweest met haar gezelschap. Ze herkende de kroeg verderop en ze was voorbij een boerderij gereden die ze toen ook bezocht hadden, maar het was flink veranderd met nieuwe gebouwen, een beter pad en meer drukte. Eisa wist dat veel Noordelijke dorpen aan het uitbreiden waren, als gevolg van het groeiende legerkamp of de instroom van nieuwe bewoners uit de grote steden die overvol en te duur werden. Ze was meegereisd met een jong stel dat in Evenfall opgegroeid was, maar de rust van het plattelands leven op wilden zoeken. Ze hadden familie ergens aan de kust, dus het laatste stuk had Eisa alleen moeten reizen. Normaal vermeed ze dat liever, maar aangezien ze al de keuze had gemaakt om voor haar metgezellen uit te reizen wilde ze geen tijd verdoen. Ze had Matheo geschreven dat ze op pad was naar Tyrosh voor enkele optredens en onderweg zou stoppen in de herberg vlakbij zijn geboortedorp en het kamp. Het was een open uitnodiging geweest, ze had hem immers verteld dat ze een tussenstop maakte omdat ze een instrumenten maker beloofd had op te zoeken voor Benji. Maar met de brieven uitwisseling die ze op gehouden hadden sinds hun weerzien, was ze vrij zeker dat ze hem hier wel zou treffen. Eisa liet haar paard achter in de stallen bij de knecht en liep met haar bepakking de herberg in waar ze al snel herkend werd door de herbergier. Met een vriendelijke glimlach beantwoordde ze al zijn nieuwsgierige vragen over hun optredens sinds het bezoek hier. Haar ogen gleden echter benieuwd naar het zit- en eetgedeelte van de herberg. Eisa had Matheo enkel een dag en plek kunnen geven en geen tijd van aankomst. Als hij er niet was, gaf haar dat tenminste wat tijd om zich eerst op te frissen.

Matheo was die ochtend al vroeg bij de herberg aangekomen. In de briefwisseling van Eisa was naar boven gekomen dat ze zich op een specifieke dag in één van de naburige dorpen zou bevinden. Dat liet hij zich natuurlijk niet twee keer zeggen. Hij had uiteindelijk maar weinig hoeven regelen in het kamp: met zijn ouders had hij maar beperkt contact en hij hoefde zijn maten uit de tent die hij deelde niet te vertellen dat hij er niet zou zijn. En onder zijn taken zou hij toch wel uit komen, net zoals altijd. Het enthousiasme van Silva om wellicht toch wat meer hun best te doen had nog niet veel werking op Matheo gehad. Hij was hoofdzakelijk nog steeds erg boos op zijn vader en hij miste zijn moeder. Dat maakte zijn humeur in het kamp er ook niet beter op. Gelukkig had hij vandaag en hopelijk ook de volgende dagen om zijn hoofd van werk af te zetten. Zijn paard had hij al achtergelaten in de stallen en zo had hij in de herberg met een aantal volle mokken zijn tijd uitgezeten. Hij had zeker geweten dat Eisa zou komen, maar pech op de weg kon natuurlijk voorkomen. Dan zou ze hem nooit op tijd kunnen waarschuwen. Het was dus maar een kwestie van afwachten. Door de vele mokken met vocht moest hij uiteindelijk zijn blaas legen, dus was hij naar buiten gelopen en had hij een juiste boom gevonden. Nadat hij zijn behoefte had gedaan, liep hij het gebouw weer in, waar hij tot zijn eigen enthousiasme Eisa zag zitten. Bij de Goden, wat was die vrouw toch beeldschoon. 'Eisa!' riep hij opgelucht uit, waarna hij haar vast pakte en haar rond zwierde in een omhelzing.

Eisa herkende nog geen van de gezichten in de herberg, dus besloot het aanbod van de herbergier om haar haar kamer te tonen maar aan te nemen. Ze moest glimlachen toen de oudere man zijn zoon erbij riep om haar spullen naar boven te dragen. De jongen was nog geen tien lentes oud, maar deed erg zijn best haar bagage de traptreden op te sleuren. Juist toen ze hem wilde helpen, hoorde ze haar naam. Eisa voelde dat ze al in het rond draaide voor ze goed en wel door had wie haar begroette. Verrast greep ze zich aan Matheo vast om overeind te blijven, maar moest toen lachen. 'Matheo,' antwoordde ze nu haar voeten weer stevig op de grond stonden en ze glunderend naar hem op keek om zijn voorkomen in zich op te nemen. Eisa had niet goed geweten hoe ze door de man tegenover haar begroet zou worden bij hun weerzien, noch had ze kunnen zeggen wat ze zelf zou doen. Ze had hem nu al regelmatig brieven gestuurd over haar avonturen en had zijn antwoorden mogen lezen. Het voelde dus en alsof ze hem al wekenlang niet meer gezien had en tegelijkertijd alsof ze iedere dag met elkaar gesproken hadden omdat ze zijn brieven herlas. 'En ik maar denken dat ik hier op je zou moeten wachten tot al die soldatentaken van je er op zouden zitten voor de dag,' plaagde Eisa hem. In Tyrosh had Matheo al laten vallen dat het niet soepel liep in het kamp en zijn brieven hadden niet aan gegeven dat daar verandering in was gekomen. Ze drukte echter een verzachtende kus op zijn wang in de hoop dat hij haar geplaag zou accepteren en merkte toen dat de herbergier en zijn zoon de trap al op waren. Eisa gaf haar laatste buidel dus maar aan Matheo en wenkte hemhaar te volgen.

Matheo kon niets anders dan glimlachen door het zien van haar glunderende uitdrukking. Matheo had het niet lichtjes opgenomen dat de vrouw hem opnieuw wilde zien. Hij had alles in het kamp al dagen geleden gereed gemaakt voor zijn vertrek, zodat er niets onverwachts zou gebeuren. 'Al die soldatentaken zijn niets in vergelijking met jouw weerzien,' opperde hij charmant, terwijl hij zijn duim langs haar wang liet glijden. Hij glunderde na haar kus en wilde haar zojuist op de lippen zoenen, toen ze gestoord werden door de herbergier. Hij moest zijn affectie naar Eisa nog maar even geduldig laten wachten. Wellicht was het ook beter om dat achter gesloten deuren te doen. Hij nam haar buidel over en volgde haar vervolgens naar de kamer op de hogere verdieping. Nadat de herbergier en zijn zoon de voorzieningen hadden laten zien en hun op het hart hadden gedrukt dat ze bij problemen bij hun mochten aankloppen kon Matheo eindelijk de deur sluiten, zodat ze samen waren. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg Matheo benieuwd, terwijl hij Eisa's hand vast pakte en zacht de huid kuste. Hij had inmiddels op de rand van het bed plaats genomen en klopte op de plek naast hem. 'En hoe lang blijf je hier?'

Eisa keek nog een keer om terwijl ze de trap op liep om Matheo in zich op te nemen. Hoewel ze genoten had van hun dagen in Tyrosh, had ze er naar uit gekeken hem hier te zien in zijn deel van Tarth zoals ze het zich nog herinnerde van hun eerste ontmoeting. Eenmaal in de kamer luisterde ze maar met een half oor naar de herbergier, maar bedankte hem oprecht en beloofde hem nog dat ze een avond wat liederen zou zingen voor zijn gasten. Hopelijk zou dat haar rekening wat verzachten. Toen de man met een tevreden blik vertrok, keek Eisa met een glimlach naar Matheo. 'Beter nu ik eindelijk van mijn paard af ben,' deelde ze met hem terwijl ze haar mantel af deed en over een stoel hing. Eisa vond het vele reizen niet erg, maar ze zat veel liever op de huifkar, dan op de rug van een paard vooral voor een reis van gewest naar gewest. Als ze met haar groep reisde, konden ze tenminste nog regelmatig wisselen. Gelukkig was het weer naarmate ze verder naar het Noorden was gereisd alleen maar beter geworden. Ze had de Noordelijke zon gemist. Ze ging met een glimlach naast Matheo op het bed zitten. 'Een paar dagen, misschien langer. Ik heb morgen een afspraak met de man die Benji's instrument zou moeten kunnen repareren. Dat kan of een dag duren of een hele week.' Ondanks dat het volgens Zuri misschien als een smoes had geklonken om er eerder op uit te gaan en langer in het Noorden te zijn, had Eisa wel degelijk gevoeld dat ze verantwoordelijk was voor de reparatie. Eisa hield zich bezig met het losrijgen van haar laarzen, maar keek op naar de man naast haar bij haar volgende woorden. 'Ik hoop dat je het niet druk hebt de aankomende dagen,' stelde ze met een scheve glimlach. 'Ik heb namelijk al gezien dat er een hoop veranderd is sinds ik hier laatst was en ik had gehoopt een lokale gids te vinden die me zou tonen wat er nieuw en oud is.'

Toen Eisa bij hem plaats nam, had hij zijn hand op haar knie gelegd en hing hij al snel aan haar lippen. ‘Oh ja? Hoe was de reis trouwens, is het zonder problemen verlopen?’ Hij had in zijn brief nog aangeboden of hij haar tegemoet moest rijden of dat ze elkaar ergens onderweg zouden ontmoeten. Eisa had hem echter aangedrongen elkaar te ontmoeten bij de herberg, en daar had hij uiteindelijk maar vrede mee moeten hebben. Desondanks wist hij wat voor gevaren er op de weg waren. ‘Druk? Ik? Waar zie je mij voor aan?’ vroeg hij met een grijns. Hij zou nog wekenlang stomme klusjes doen als dat betekende dat hij nu dag en nacht kon besteden met deze vrouw. ‘Daarbij laat ik je met alle liefde de omgeving zien. Je zult het dorp waar je de vorige keer verbleef al niet meer herkennen en ook het kamp heeft weer een flinke opknapbeurt gehad.’ Het brengen van Eisa in het kamp zat hem echt wel zwaar. Hij wist niet wat hij moest doen als zijn ouders hem met de vrouw zouden zien. Zouden ze hem nog meer uitspugen of zouden ze het juist als een serieuze daad zien dat hij zoveel tijd stak in één dame? In die zin konden ze nogal eens onvoorspelbaar uit de hoek komen. ‘Wat wil je het allerliefste zien en doen?’ vroeg hij benieuwd.

'Zo goed als. Het regende aan een stuk door in het Westen, maar zodra we de grens overstaken en de zee konden ruiken verdwenen de wolken. Maar het was fijn om met Iljos en Siham mee te reizen. Ze zijn een stuk rustiger dan mijn eigen gezelschap,' vertelde Eisa met een lach. Ze had soms uren in stilte gereisd met het paar. Dat was zeldzaam als je een praatgrage Zuri en altijd muziek makende Benji in je reisgroep had. Ze had eindelijk haar laarzen los gekregen en trok haar benen op het bed om weer wat leven terug in haar ledematen te wrijven. Het was een grotere opluchting dan Eisa toe wilde geven dat Matheo zo mee leek te gaan in het maken van de plannen voor haar verblijf hier. In haar brief had ze niet op een erg directe manier durven vragen of ze hem op mocht zoeken. Ze had geen verwachtingen aan haar bezoek willen hangen, niet van hem of andersom, en had daarom ook zijn aanbod om haar tegemoet te reizen afgewezen. 'Ik denk al erg lang aan die overheerlijke broodjes op de markt en ik herinner me ook nog het prachtige meer, maar-' Eisa leunde glimlachend naar voren en gleed met haar hand door zijn donkere haar. 'Ik wil jou wel eens aan het werk zien. Misschien in een gevecht met die prins. Beweerde je niet dat je hem kan verslaan met een hand op de rug?' Ze trok plagend een wenkbrauw naar hem op. Eisa's blik verzachtte echter en bedenkelijk legde ze haar hand op zijn arm. 'Maar hoe is het in het kamp? En met je familie?' Ze had inmiddels wel genoeg over haar reis, haar plannen en haarzelf gepraat. Ze wilde graag weten wat ze gemist had en of er meer gebeurd was dan hij in zijn brieven had willen schrijven.

Matheo genoot van Eisa's beschrijving over haar reis. Hij had altijd diezelfde soort vrijheid willen hebben als Eisa had. Ondanks dat hij wist dat zijn ouders hem niet hadden tegengehouden als hij aan had gegeven dat hij elders wilde werken, zoals zijn oudere broer had gedaan, leek het altijd alsof hij al een uitgestippeld pad in het kamp had gehad. Het leek echter alsof hij nooit de juiste routebeschrijving van dat pad had kunnen vinden. Daardoor voelde hij zich nu zo verloren, omdat hij zelfs niet meer die houvast van zijn ouders had. 'Heb je nog veel opgetreden?' vroeg hij benieuwd. Hij hoopte ook een optreden van Eisa hier in de buurt mee te kunnen pakken. Het was alweer even geleden dat hij haar zangkunsten had gehoord. Matheo kon niets anders dan gelukzalig grijnzen bij het horen van de plannen van Eisa en het voelen van haar handen. Haar ideeën kwam grotendeels overeen met de plannen die hij vooraf al had gemaakt en die hij aan de vrouw had willen voorstellen. 'Ik kán de prins ook met één hand op mijn rug verslaan... op één van zijn slechtere dagen,' corrigeerde hij zijn eerdere woorden met een jongensachtige grijns. Hij wilde net verder praten over het meer en zwemmen, toen hij haar bezorgde woorden hoorde. In zijn brieven had hij her en der laten vallen dat zijn situatie met zijn familie momenteel... 'Het is ingewikkeld,' zei hij dus maar, terwijl zijn grijns iets minder wijd werd. 'Mijn vader en zijn in conflict geraakt nadat ik niet was komen opdagen in Tyrosh om terug te reizen met mijn familie naar het kamp. Ik heb hem verteld dat ik liever mijn dagen met iemand anders had willen spenderen. Hij- hij vond het respectloos naar mijn moeder toe. Uiteindelijk heeft hij besloten om alle handen, en dus alle steun, van mij af te trekken.' Hij ging wat ongemakkelijk herzitten op de bank. 'Maar genoeg daarover. Ik ga je uiteraard voorstellen aan de prins!'

Eisa knikte enthousiast toen Matheo naar de optredens vroeg. 'Tijdens het kunstenaars festival in Evenfall zijn we geen enkele avond vrij geweest. We hebben zelfs een dag vier optredens gegeven. Daarna was ik mijn stem wel zo'n beetje kwijt, dus we hebben het wat rustiger aan gedaan. Vooral omdat we na ons optreden in Tyrosh hier ook weer een handvol uitnodigingen hebben gekregen.' Het had hen goed gedaan te merken dat hun optreden op de verjaardag van de prinses hen aan meer werk hielp. Eisa was teleurgesteld dat de evenementen lang niet zo prestigieus waren als de verjaardag in het paleis zelf, maar het was een begin. Ze schudde vervolgens grinnikend haar hoofd nu ze naar zijn correctie luisterde.  Ze wist inmiddels wel dat ze de zelfverzekerdheid van Matheo met een korreltje zout moest nemen. Vooral als hij indruk op haar probeerde te maken. Eisa kneep zacht in zijn arm toen zijn uitdrukking veranderde. Ze had het idee dat ze maar een klein deel van de situatie mee kreeg, en het uberhaupt moeilijk vond om zich in zijn schoenen te plaatsen aangezien ze geen familie zoals de zijne had, maar ze besloot niet verder te vragen. 'Het zou me een genoegen zijn,' grinnikte Eisa. Hoewel ze maar weinig interesse had in de prins, was ze gefascineerd door de vriendschap tussen de twee mannen. 'Misschien kan hij me wel wat vechtlessen geven aangezien ik het idee krijg dat hij toch net iets beter is dan jij.' Ze deed haar best hem af te leiden van de gedachtes die hem bezig hadden gehouden toen ze naar zijn familie had gevraagd. 'Of misschien moet ik toch Roshan om lessen vragen,' voegde ze met een grijns er aan toe.