Een Herberg

-

Adrian en zijn familie waren een dag geleden uit de hoofdstad van het Oosten getrokken. Het koste ze echter een volle dag om nog niet eens tot de grens met de andere delen van Tarth te komen en dus moesten ze vanzelfsprekend overnachten. De hele herberg was ingenomen door zijn ouders, broers en de vele wachters die ze met zich mee hadden. De mensen die normaal in Evenfall in het paleis woonden vergezelden hen ook tijdens de reis en de overnachtingen. Toch probeerde het onopvallend te houden. Het zou niet in hun voordeel zijn als het koninklijke reisgezelschap opviel en hun hele route bekend was. Met zoveel oplettende ogen was het niet gemakkelijk voor Adrian om iets te doen zonder dat iemand het zag. Hij had dus maar besloten om iemand in vertrouwen te nemen en dat was uiteindelijk zijn oudste broer geworden. Zijn moeder zou hem nooit laten gaan als ze wist wat hij van plan was, laat staan zijn vader en ergens hoopte hij dat Tobias het zou begrijpen. Zonder te kloppen was hij de kamer waar zijn broer sliep binnen geglipt en maakte hij zijn aanwezigheid zachtjes bekend. 'Toby, tobias? Ben je wakker?'

Tobias was nooit een grote fan geweest van het reizen, al sinds hij klein was. Ondanks dat hij het heerlijk vond om nieuwe plaatsen te ontdekken en buiten het paleis te zijn, kon hij de reis zelf maar slecht verdragen. Het gehobbel van zijn paard of van de kar maakten zijn gewoonlijke hoofdpijn nog erger dan het al was. Het was voor hem dan ook altijd een opluchting als ze konden stoppen en hij op bed kon gaan liggen. Hij had besloten om vroeg te gaan slapen en was dan ook onmiddellijk in slaap gevallen. Middenin de nacht werd hij plotseling wakker door enkele geluiden en nachtblind keek hij zijn kamer door. 'Adrian? Bij de Goden, ik dacht dat je al tien jaar geleden te oud was om nog 's nachts ons te komen storen,' verzuchtte hij, waarna hij diep gaapte en overeind kwam. Vermoeid klopte hij op een plaats naast hem en gaf hij een deken aan zijn broer. 'Wat is er? Hopelijk iets spannends, anders heb je echt mijn tijd verdaan,' grinnikte hij zacht.

Adrian was blij dat hij zijn broer niet met veel geweld wakker hoefde te maken en voorzichtig ging hij op de rand van het bed zitten. Hij haalde zijn handen door zijn haar en zei enkele tellen niets. Nu hij zo op het bed zat, voelde hij zich weer het kleine jongetje dat bij zijn oudere broer in bed kroop als hij een nachtmerrie had gehad. Die had tot hij een tiener was nog erg levendig ervaren, maar hij had altijd Toby om hem gerust te stellen. Adrian verbeet zichzelf en rechtte zijn rug. 'Ik ga zo weg. Mijn spullen laat ik grotendeels achter. Ik neem alleen wat kleding en één van de paarden mee. Ik wil je een brief geven die je aan mam mag geven, maar wacht er alsjeblieft lang genoeg mee. Als ik genoeg tijd heb kunnen de wachters me niet meer in halen en kan ik de groep bereiken voor de nacht weer valt.'

Tobias begon langzaamaan meer zicht te krijgen in het donker en zag dus ook duidelijk zijn broer naast hem zitten. Stilletjes wachtte hij af tot Adrian antwoord op zijn vraag zou geven. Het was al erg lang niet meer voorgekomen dat hij zo rechtstreeks naar hem toe kwam en op de een of andere manier zorgde dat ervoor dat hij onrustig werd. Nadat Adrian zijn zegje had gedaan, bleek die ongerustheid gegrond te zijn. 'Adrian, waarom zou je dat in godsnaam doen?' vroeg Tobias verward. Om zijn woorden extra kracht bij te zetten, pakte hij de arm van zijn jongste broer vast en keek hij hem strak aan. 'Je hoeft niets te bewijzen. Ik weet niet waarom je plots dit idee hebt gekregen, maar je bent hier niet klaar voor.' Zenuwachtig slikte hij en zocht hij naar de juiste woorden om zijn broer te overtuigen wat voor idioot plan het was. 'De mannen die ervoor zijn gekozen, hebben hier allemaal ervaring mee. Ze zijn voor een reden gekozen. Jij bent een príns. Je zal ze in meer gevaar brengen dan ze al zijn.'

Adrian slikte toen Tobias heel anders reageerde dan hij verwacht had. Hij had gedacht dat zijn broer zijn keuze niet zo zeer in twijfel zou trekken. 'Ik heb getraind, Tobias. Ik doe dat al jaren en veel meer dan jij of Gus en Iwan. Ik kan paardrijden, ik kan vechten en ik wíl die rovers te pakken krijgen. Is dat niet genoeg om er achter aan te gaan?' Hij probeerde zijn stem niet te verheffen, maar als vanzelf klonken zijn woorden harder. 'Waarom zouden wij niet iets kunnen doen alleen omdat we prinsen zijn? Denk aan onze oudoom Gregoire! En de prinsessen uit het Zuiden, zij vochten ook altijd gewoon.' Hij had zijn arm losgemaakt en keek stug van zijn broer weg. 'Marcus weet dat ik mee ga. Hij heeft er uiteindelijk mee ingestemd en me volledig ingelicht.' Hij had al snel ingezien dat het nog idioter zou zijn om zonder het team ervan af wist achter hen aan te reizen en zich aan te sluiten. Prins of niet, de soldaten zouden hem nooit vertrouwen en hem maar al te graag terug escorteren als ze wisten dat de koning ze levend zou vellen als hij er achter kwam dat ze zijn zoon maar mee hadden laten komen. Met Marcus steun zou het een stuk makkelijker zijn.

Toen Adrian zijn arm los trok, boog Tobias zich naar voren toe en pakte hij allebei zijn armen vast. Hij was zijn kleine broertje en Tobias moest ervoor zorgen dat hij zich niet in de problemen zou gaan werken. 'Adrian, zíj kwamen buiten. Zij reisden, zij hadden al zoveel van de wereld gezien, zónder hun ouders. Wij zijn niets gewend. Bij de Goden, ik ben dertig jaar en ik heb nog nooit iets in mijn eentje mogen ondernemen!' Als vanzelf verhief hij ook zijn eigen stem, terwijl zijn vingers zich hard in zijn huid boorden. Geschrokken luisterde hij naar zijn woorden over Marcus en peinzend beet hij op zijn lip. Zijn vader zou de man nooit vergeven als hij erachter kwam. 'Je brengt al die soldaten in gevaar. Wat hebben ze nou aan je, Adrian? Denk na! Je bent een prins, of je het nou wil of niet. Mensen willen ons dood zien, puur om vader pijn te doen. Het is leuk en aardig dat je kan vechten, maar wat kan je verder nou? Je kan koning zijn! Verpest dat nou niet!' Tobias was al jaren geleden gestopt om moeite te doen om zijn vader op te volgen. Als zijn ziekte zo door ging, dan was hij al overleden voordat het zijn ouders tijd was.

Adrian keek zijn broer verontwaardigd aan en kon niet begrijpen waarom Tobias hem met deze redenen tegen hield. 'Ik ga nooit buiten komen als ik nu niets doe,' siste hij zo zacht mogelijk en probeerde zo ook Tobias aan te sporen niet langer zo hard te praten. Zijn plan zou nu wel ernstig in duigen vallen als iemand hen zou horen. Het was moeilijk hem aan te blijven kijken terwijl hij alle twijfels die hij zelf maar kort had gehad uit sprak. Hij was geen idioot. Hij wist ook wel dat er een groot risico aan vast zat voor hem, maar ook voor de anderen als hij mee ging. Mocht hij het niet overleven dan zouden de andere soldaten het flink te verduren krijgen van zijn vader. Hij klemde zijn kaken op elkaar bij de laatste woorden en schudde zijn hoofd. 'Vader liet me eindelijk bij de vergaderingen zitten en weet je waarom? Omdat hij dacht dat het jóu zou motiveren meer te doen,' vertelde hij bitter. Zijn moeder had het gezegd, perongeluk had hij aan haar gezicht gezien, maar hij wist het nu wel en het had hem erg teleurgesteld dat te weten. 'En wat heeft Tarth aan een koning die nooit een voet in de wereld heeft gezet? Wat heeft Tarth aan een groep adel die niet eens zijn eigen problemen aan kan pakken? Die rovers moeten door óns uitgeschakeld worden.'

Tobias keek hem met een wanhopige blik aan en wilde hem wel door elkaar schudden, in de hoop dat hij in zou zien hoe gevaarlijk zijn plan was. 'Je bent nog net een kind hoe je praat, Adrian,' zei hij zacht en hoofdschuddend. Toch kon hij zijn woorden niet weerleggen: het was waar dat een koning, die alsmaar binnen vier muren zat, geen goede koning was. Maar moest zijn broertje zich daarvoor bewijzen door achter rovers aan te gaan? 'Je weet dat vader en ik- We hebben een andere relatie dan jullie hebben,' verzuchtte hij. Hij had zoveel met zijn ouders meegemaakt: het wonen in het Noorden, vervolgens in het Zuiden, daarna in het legerkamp, het ongeluk van zijn vader... 'Hij wil niet in zien dat ik ziek ben. Je moet je er niet teveel van aan trekken. Hij zal snel genoeg zien hoe slim en capabel je bent. Maar dat laat je hem eerder zien door hem te confronteren dan door 's nachts als een lafaard weg te vluchten,' siste hij, waarna zijn stem uiteindelijk toch verzachtte. Vermoeid zuchtte hij. 'Ik ga die brief niet aan mam geven. Ze zal mij nooit vergeven dat ik je heb laten gaan.'

Adrian wist maar al te goed dat de relatie die Tobias met zijn ouders had zo anders was dan wat hij had. Door het grote tijdsverschil was Adrian niet opgegroeid toen zijn vader nog niet met alle druk van het koningschap leefde. Hij had al vaak gehoord van verschillende mensen dat zijn vader erg anders was voor zijn geboorte. 'Toby, ik laat me niet meer om praten en als jij die brief niet aan mam geeft, dan krijgt ze hem niet. Ik kan hem niet zomaar ergens laten liggen.' Als hij te lang naar zijn broer zou luisteren zou hij nog omgepraat kunnen worden ook en dat wilde Adrian absoluut vermijden. Hij wilde niet dit soort plannen bedenken en dan de moed verliezen. Het was voor hem erg belangrijk dat hij hier nu mee door zette. Alles was geregeld, Marcus was op de hoogte, zijn spullen stonden klaar. Het laatste was echt alleen om Tobias te overtuigen niets te zeggen tot de volgende dag en dat hij hun moeder gerust zou stellen.

Tobias keek zijn broer ongelovig aan en spande zijn kaak kwaad aan. 'Ik kan niet geloven dat je moeder en vader dit aan kan doen. Bij de Goden, over enkele jaren zal hij gestorven zijn en dan kan je zoveel reizen maken als je wilt.' Ruw rukte hij de brief uit zijn broers handen en verstopte hij het onder zijn kussen. Vervolgens trok hij zijn broer tegen hem aan in een omhelzing en hield hij hem stevig vast. 'En als je het waagt om niet meer terug te komen, dan doe ik je wat aan, Adrian. Ik zweer het.' Hij liet zijn broertje weer los en keek hem ernstig aan. Hij wist niet hoe hij in godsnaam bij dit plan was gekomen en of het enkel kwam uit de bitterheid die hij voelde over hun vader. Daarbij had hij ook geen idee of zijn broertje de barre omstandigheden van zo'n reis en de uiteindelijke confrontatie met de rovers aan kon. 'Doe voorzichtig, oké?'

Adrian was erg opgelucht dat zijn broer toch besloot niet langer tegen te stribbelen en hem te overtuigen om te blijven. Eén roep van Tobias en een twintigtal wachters zou hem wel daar houden. Hij keek toe hoe hij de brief onder zijn kussens stopte en een zwak glimlachje tekende Adrian's gezicht. Het zou nu toch echt gebeuren. 'Ik ga er alles aan doen dat ik die rovers te pakken krijg en zo snel mogelijk terug kan komen, dat beloof ik je.' Hij sloot kort zijn ogen toen Tobias hem in een stevige omhelzing hield en klopte zelf zacht op zijn rug. 'Natuurlijk. Ik heb iets om voor terug te komen.' In zijn hoofd was dit echt het gene wat zijn vader zou doen bijdraaien, wat hem de uitgelezen kandidaat voor het koningschap zou maken, wat zijn oudste broer eindelijk rust zou geven. 'Wil je mam echt op het hart drukken dat ik dit niet uit slechte wil doe. Dat het niet door haar en vader komt?' Hij had het ook in zijn brief geschreven, maar toch voelde het niet fijn dat hij het zelf niet kon zeggen.

Tobias sloot gepijnigd zijn ogen en schudde zijn hoofd. 'Ik geef niets om die verdomde rovers, Adrian! Als jij maar weer thuis komt. Doe geen gekke dingen, blijf bij de groep en kom zo snel mogelijk weer terug, oké? Zij hebben ervaring en jij niet. Weet je positie in de groep. Daar zullen ze je niet meer met prins aan spreken,' sprak hij zijn broer streng toe, waarna hij voorzichtig op stond en Adrian gebaarde dat hij naar de deur moest komen. Hij opende deze langzaam en keek de gang in, om te kijken of de kust vrij was. 'Ik zal het tegen mam zeggen. Ga nu, voordat ze weer hier komen patrouilleren.' Hij sloot zijn broer nogmaals kort in een omhelzing en duwde hem vervolgens de gang in. 'Ga!' Zelf sloot hij de deur achter zich en haalde diep adem. Hij zou deze nacht geen oog meer dicht doen.