Een Herberg

-

Iwan zat met zijn knieën opgetrokken op de brede vensterbank van de kamer waar hij al een paar dagen met Marwan in verbleef. Ze waren net aangekomen na hun lange weg door de Oostelijke Landen. Hij had erg genoten van de wonderbaarlijke plekken die ze hadden gezien en de mensen die ze tegen waren gekomen. Het had ook minder gevoeld alsof ze op de vlucht waren. De weg uit Tyrosh had vaak gehaast gevoeld, maar hij begon steeds meer te wennen aan hun nomade bestaan en aan het feit dat ze Dante en Moash waren. Iwan was het immers wel gewoon om zich voor te doen als het artistieke genie. Het voelde daarom alleen nog maar beter om nu plek te hebben waar hij zijn ideeën neer kon schrijven. Hij had nu ook een veer in zijn mond en las de pagina's die hij die nacht bij maanlicht had geschreven door om hier en daar met luide kreunen, zuchten en enthousiaste exclamaties toevoegingen te maken. De inspiratie en energie kwam niet alleen van hun reizen. Ze hadden in Myr besloten dat ze zijn broertje op zouden zoeken en Marwans nichtje. Ondanks dat ze voorzichtig moesten zijn, had Iwan een manier gevonden om Adrian te contacteren en in het paleis uitgenodigd te worden. Zo had hij eindelijk met zijn nichtje en neefje kunnen spelen en Adrian eens goed aan de tand kunnen voelen over zijn nieuwe leven. Hij was altijd al erg gesteld geweest op zijn jongere broer.

Marwan liep de trap op met twee vol gevulde juten zakken met eten van de markt. Het eten van de herberg kwam hem inmiddels al zijn strot uit. Hij was die dag al vroeg vertrokken naar de markt om nog de meest verse waren te kunnen kopen, maar was vervolgens blijven hangen door de pracht en praal om zich heen. Als Marwan was hij nooit langere tijd in de binnenstad geweest, ofwel werd hij altijd begeleid door zijn wachters. Als Moash kon hij echter gaan en staan waar hij wilde. Toen hij eenmaal bij een van de bovenste kamers was beland, opende hij de deur en trof hij zijn partner in het raamkozijn aan. Iwan leek echter nog niet door te hebben dat hij binnen was gestapt, want hij zat vol zuchten en steunen zijn teksten te lezen. Gezien de tassen wel erg zwaar werden en de boodschappen zich niet zelf opruimden, kuchte hij dus ook maar veelbetekenend om de aandacht van zijn vriend te trekken. 'Kom je helpen?' grijnsde hij, waarna hij naar hun kleine keukentje liep.

Iwan schreef ijverig een nieuwe dialoog in de marges van zijn perkament. Hij moest tussen enkele tekeningen door krabbelen. Hij had namelijk in zijn enthousiasme ook al schetsen gemaakt voor het decor en had één kostuum gepoogd te tekenen. Het zag er niet erg goed uit. Hij was een kunstenaar, maar niet op het gebied van het visuele medium. Hij zou nog maar iemand in de stad moeten vinden die de beelden in zijn hoofd beter uit konden beelden. Misschien woonde de man die de decorstukken voor zijn optreden in het paleis van Myr had gegeven hier nog wel. Hij kon dat adres vast nog wel ergens terug vinden. Iwan keek om toen hij de stem van zijn partner hoorde en keek verrast toe hoe hij in de weer was met zijn buit van de markt. Zijn ogen schoten terug naar zijn werk en weer naar Marwan en glimlachte toen lieflijk. 'Geef me een paar tellen. Ik ben er net achter wat ik wil dat de wachter zegt zodra ze haar stiekeme geliefde, de Kroonprinses, ziet nadat zij er voor gezorgd heeft dat ze manenlang in een kerker heeft gezeten.' Hij zette de veer terug op het stuk perkament en vulde de laatste zin aan voor hij op stond. 'Je hebt alles van me gestolen. Mijn familie, mijn baan, mijn leven en mijn hart,' las Iwan voor terwijl hij met één hand op zijn borst sloeg. Hij fronste echter afkeurend en liep dus maar naar Marwan toe waar hij de veer achter zijn oor stopte en hem begroette met een kus op zijn wang. 'Heb je fruittaartjes meegenomen?' vroeg hij benieuwd terwijl hij door één van de tassen rommelde.

Marwan had even over Iwans schouder meegekeken naar de tekeningen en woorden op het perkament, maar hij kon er geen zinnig woord over zeggen. Om de zoveel dagen wisselde hij wel weer van thema of verhaallijn. Inmiddels had hij de tassen vol met buit op het aanrecht gezet en nam hij de tijd om alles op te ruimen. Als er iets was wat hij had meegekregen van zijn opvoeding, dan was het wel om huis en haard ordelijk te houden. Dat stond vaak nogal in contrast met de chaos die Iwan soms veroorzaakte in de tijdelijke plekken waar ze leefden. 'Is dat gebaseerd op een waargebeurd verhaal?' vroeg Marwan met een diepe frons. Het zou niet de eerste keer zijn dat Iwan een verhaal had gebaseerd op de soms ronduit idiote en dramatische levenslopen die zijn familie of vrienden hadden bewandeld. Met een glimlach ontving hij de kus van zijn partner en klopte hij op zijn rug. 'Natuurlijk heb ik fruittaartjes gekocht,' grijnsde hij. Nadat de broer van Iwan de taartjes had aangeboden, was Marwan er ronduit verslaafd aan geraakt. 'Ik wilde nog iets kopen voor jouw broer en schoonzus. Als bedankje dat ze ons zo gastvrij hebben verwelkomd.'

'Vaagjes,' gaf Iwan met een ondeugende glimlach toe. Hij wilde al erg lang een toneelstuk gebaseerd op het leven van zijn zuster opvoeren, maar hij had haar al eens moeten beloven om dat verhaal nog even te laten rusten. Misschien was dat maar beter ook, er was namelijk nog geen einde aan de romance van zijn zuster en Flynn Barnes. Adrian had hen op de hoogte gesteld van de problemen in het kamp. Iwan had met afgrijzen gehoord dat Guila op de Barnes boerderij vast had gezeten. Hij had ook niet begrepen waarom er niemand het kamp te hulp was geschoten zodra dat gebeurd was. Zijn broertje had wel proberen uit te leggen dat het politiek gezien allemaal niet zo makkelijk was. Bovendien leek Adrian zich meer zorgen te maken over hun vader die nu blijkbaar ook in het dorp had gezeten dan om hun zus en neefje. Iwan was daar maar niet verder op in gegaan. Met een brede glimlach vond hij de fruittaartjes al en stopte er direct één in zijn mond. 'Goden nog aan toe,' mompelde hij tevreden. 'Dit helpt met het gemis van Erins kookkunsten!' Hij liet zijn toneelstuk, de boodschappen en Marwan achter om zich op het bed te laten vallen en daar verder te smikkelen. 'Ik heb daar ook over na gedacht. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik ze wel een optreden kon geven? Ze hebben toch alles al! Of we kunnen iets meebrengen voor Dom, Sheila en Sebas? Hadden we nou maar die houten beelden uit de Oostelijke Landen meegenomen! Ze zouden het vast leuk hebben gevonden iets van de cultuur van hun moeders familie gekregen te hebben,' verzuchtte Iwan. Hij kwam overeind en bekeek zijn vriend zo met een grijns. 'We kunnen ze samen een optreden geven. Ik weet zeker dat die stem van goed bij de mijne past. En anders ben je mijn achtergronddanser?'

Marwan keek zijn vriend bedachtzaam aan. Hij had hem al vaker gewaarschuwd over zijn stukken die gebaseerd waren op werkelijke gebeurtenissen. Marwan wist namelijk nog heel goed hoe er gereageerd was op het toneelstuk dat Iwan had opgevoerd bij de Koninklijke bruiloft. Buiten de paleismuren kon er echter hartelijk gelachen worden om de soms bizarre levenslopen van de adel. Hij volgde echter al snel het voorbeeld van Iwan en stopte ook een fruittaartje in zijn mond. Met gesloten ogen genoot hij van de smaak. Het bracht zoveel herinneringen van het Noorden terug. 'Ze zullen toch vast wel genoeg spullen uit het Oosten hebben? Ze komen daar zo vaak,' merkte Marwan op. Hij had namelijk met plezier met zijn schoonzuster gesproken over hun geboorteplaats in het Noorden en datgene wat er allemaal te beleven viel. Het was heerlijk om het plaatselijke dialect weer te kunnen spreken. Hij had ook op het bed plaats genomen, maar dan op het randje, zodat de kruimels van de taartjes niet in het bed zouden vallen. 'Je kan mij nog zo knap aan kijken als dat je nu doet, maar dat zal mij nóóit overtuigen om op te treden.' Hij grijnsde en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Waarom zoek je niet weer eens een toneel genootschap op?'

Iwan veegde de kruimels van zijn gebakje van het bed. Hij wist dat zijn vriend het erg vervelend vond etensresten terug te vinden in hun bed. Vooral omdat het altijd Iwan was die van alles op bed at. Bedenkelijk likte hij de restjes van zijn vingers. 'Daar had ik niet bij stil gestaan.' Hij had Adrian eigenlijk nooit gevraagd of ze vaak naar de Oostelijke landen konden. Het leek alsof hij hier altijd maar aan het werk was. Had hij dan wel tijd om op reis te gaan? Misschien als het een werk uitje was. Hij moest zijn jonge broer regelmatig op het hart drukken dat het leven niet enkel om werk en taken en verantwoordelijkheden draaide. Maar hij dacht niet dat Adrian zou denken dat hij de goede persoon was om dat advies te geven. Hij zou Toby maar moeten schrijven. Die wist veel beter door te dringen tot Adrian. Iwan lachte en trok Marwan verder het bed op toen hij zijn grijns zag en kuste hem op zijn wang voor hij zijn armen om hem heen sloeg. 'Ik krijg het nog wel eens voor elkaar. Al ben je er maar als decor. Je bent veel te knap om van het podium weg te blijven.' Grinnikend liet hij zijn vriend weer los en keek hem toen enigszins ongemakkelijk aan. 'Ach, het gaat me prima af om in mijn eentje te schrijven en optredens te plannen en dan kunnen we veel gemakkelijker gaan en staan waar we willen.' Iwan wreef langs zijn kin en sprong toen op van het bed. 'Ik heb bovendien veel beter gezelschap nu. Al die acteurs en artiesten-' Hij stopte zijn zin. Hij zou nooit slecht spreken over zijn mensen, maar- maar hij deed het zo veel beter sinds hij niet meer onderdeel uit maakte van een levendige troep toneelmakers. 'Het lijkt me ook wel eens tijd dat we doen wat jij wilt.'