Een Herberg

-

Eddard was zojuist aangekomen bij de kleine herberg waar hij en Kain tijdelijk onderdak hadden gevonden. Hij had weer eens tot laat doorgewerkt, zoals hij eigenlijk met regelmaat deed sinds hij aan zijn nieuwe taken was begonnen, en was pas na etenstijd het paleis uit gegaan. Voor Kain had hij de resten van de maaltijd die hen voorgeschoteld was meegenomen. Het zou niet veel voorstellen, maar Ed wist dat ze toch niet veel geld hadden om voor eten te zorgen en dat de lunches en diners die hij als werkgever in het paleis kreeg beter waren dan wat ze in de stad konden kopen. Ze konden al het sparen goed gebruiken. Ed had niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om bekwaam onderdak te kunnen vinden, maar sinds hun terugkeer naar Evenfall enkele manen geleden leefden ze nog altijd in herbergen en tavernes. Hij had Kain voor willen stellen om Sibel's aanbod tot vertrekken in het paleis aan te nemen, maar dit was een onderwerp dat hij nog niet echt aan had durven snijden. Ondanks dat hij erg moest wennen aan zijn nieuwe verantwoordelijkheden en de veranderingen in de politiek, had hij gemakkelijk zijn plek in Evenfall en in het paleis terug gevonden. Ed vond het heerlijk weer terug te zijn. Hoe dat voor Kain was, vond hij echter moeilijk te peilen. Met zijn buidel vol eten stapte hij de steile trap naar de derde verdieping op en opende aan het einde van de gang de deur naar hun kamer. 'Heb jij Helan ooit sober gezien? Die man zat al weer brabbelend op zijn kruk in de gang,' merkte Eddard grinnikend op over de herbergier. Terwijl hij zijn spullen aan de kant legde, zochten zijn ogen naar zijn vriend en glimlachte hij als vanzelf breeduit.

Kain was net teruggekeerd in de bescheiden kamer die hij en Eddard deelde, nadat hij flink zijn best had gedaan om wat eten bij elkaar te sprokkelen. De herberg waar ze in leefden trok dagelijks een gemengd publiek aan en daar maakte Kain dan ook dankbaar gebruik van: al meerdere malen had hij zijn charmes in de ring kunnen gooien om een (erg goede) maaltijd te kunnen delen of te af te kunnen troggelen. Hij was er niet trots op, maar het vulde zijn maag. En zo konden ze sneller en effectiever sparen voor hun eigen plekje in de stad. Kain zag de bui namelijk al hangen: Ed bleef steeds langer in het paleis hangen. Het zou vast niet lang duren voordat Eddard van zijn familiebanden gebruik zou maken en een plek in het paleis zou regelen. Dat was iets wat Kain zeker niet zag zitten. Toen plots zijn vriend binnen kwam lopen, kruisten zijn ogen al snel de zijne en glimlachte hij teder. 'Als hij daardoor de huur vergeet, dan ben ik erg blij voor zijn alcoholische buien,' grinnikte Kain, waarna hij Kain naar zich toe trok voor een kus. Mensen beseften heus wel dat Eddard van goede komaf was en elke dag naar het paleis liep. Dat stond gelijk aan een goede baan. De eerdere tavernes en herbergen hadden er dus een handje aan gehad om de huur te verhogen. Kain oogde vervolgens nieuwsgierig de volle buidel van zijn vriend. 'En, wat stond er vandaag op het koninklijke menu? Fazant? Vis?'

Ed kuste Kain vlug terug en was maar al te opgewonden toen zijn partner naar de buidel vroeg. Hij hield zijn buit trots op. 'Er was een visgerecht. Daar was niet zo veel van over, maar ik heb de bediende gevraagd of hij wat brood voor me apart kon houden en hij gaf me ook nog wat van de overgebleven kaas mee.' Terwijl hij het eten uit pakte en op een doek op hun bed uitstalde, ging zijn blik even de kamer rond. Dit was overduidelijk niet hun beste verblijfplek. Het was klein en oud en fris. Ed zou niet snel klagen, maar het koste hem meer en meer moeite om terug de stad in te keren en het comfort van het paleis achter te laten. Tijdens zijn jeugd reizende met zijn familie was hij ook altijd degene geweest die zou klagen over het comfort van de wagen als ze net langs hun familie in één van de kastelen waren geweest. Waarom moest hij op een houtenplank in de huifkar slapen terwijl zijn neef in het Zuiden een donsbed had? Echter gold nu nog altijd hetzelfde als toen. Hij zou zijn leven niet willen ruilen met de paleisbewoners. Bovendien was hier Kain. 'Wat heb jij gedaan vandaag? Ben je langs de markt geweest?' vroeg Eddard nieuwsgierig terwijl hij zijn laarzen uitdeed en vervolgens op het bed ging zitten.

Ondanks dat Kain vele malen had willen laten blijken dat hij te goed was om de overblijfseltjes van het koninklijke voedsel te eten, kon hij niets anders toegeven dat het eten heerlijk was. Zijn hand schoot dan al snel uit naar het stuk vis en zo genoot hij met gesloten ogen van het goddelijke goedje. Zo schudde hij dan ook zijn hoofd als antwoord op Eds vraag. 'Ik ben naar de bossen gegaan en daar geholpen om een aantal bomen om te hakken. Ze hadden wat extra spierballen nodig,' zei hij schouderophalend, waarna hij zijn eigen buidel losmaakte en het geld op tafel liet vallen. Ze hadden hem vrij rijkelijk betaald voor zijn inspanningen. 'Ik wilde dit eigenlijk allemaal opzij zetten voor ons huis. En nu jij toch genoeg te eten krijgt in het paleis en ik elke dag wel gratis wat bij elkaar kan schrapen...' Hij merkte hoe Eddards gezichtsuitdrukking bij elke verhuizing van herberg naar herberg veranderde: er zou ooit een limiet zijn. Kain wilde dan ook zo snel mogelijk iets voor hen zelf vinden, waar ze in elk geval het comfort konden vinden waar ze beiden achter stonden. 'En jij dan? Onze koningin en jouw broer nog gezien?'

Eddard zag glimlachend toe hoe Kain genoot van het eten. Hij scheurde zelf maar het uiteinde van het brood af en at daar van terwijl hij achterover leunde in de kussens. Hij fronste wat toen hij het voorstel van Kain hoorde. 'Waarom houd je ook niet wat apart voor jezelf? Het hoeft niet allemaal meteen naar het huis te gaan. Bovendien hebben we het nog steeds gevonden,' verzuchtte Ed. Hij bracht lang niet altijd genoeg eten mee voor Kain en hij hoopte maar dat zijn vriend zichzelf niet te erg deed laten beperken door hun huidige omstandigheden. Het lag echter nog altijd gevoelig als ze het over geld hadden. Uiteindelijk kwam het er wat Ed betreft vaak op neer dat ze meer gebruik moesten maken van het paleis. Ze konden daar samen lunchen als Kain daar werk vond en ze konden daar zelfs verblijven. Echter begreep Ed ook dat er een limiet moest zijn. Hij wist dat een leven geheel afhankelijk van het paleisleven hen beiden niet goed zou doen. 'Ze zijn nog altijd in het Oosten. Ze willen Muriel's verjaardag daar nog vieren en dan zullen ze weer een tijd hier verblijven. Liam heeft me echter gedwongen om 'ja' te zeggen tegen een diner in het paleis als ze terug zijn. Hij beloofde me dat het iets kleins zou zijn, maar wie weet wat Sibel optrommelt.' Hij kwam wat overeind om zijn hand naar Kain uit te steken en hem naar het bed toe te trekken. 'Zie je het zitten met me mee te gaan?'

Kain kon zijn eigen vingers wel af likken bij het heerlijke eten dat Eddard had gebracht. Het was een van de weinige dingen en zaken die hij uit en van het paleis accepteerde. Bij de opmerking van zijn vriend haalde hij echter zijn schouders op, hopelijk in een gebaar tegenover Eddard dat hij alles onder controle had. Hij had maar weinig geld nodig: hij kon altijd wel wat bij elkaar sprokkelen, overdag moest hij toch werken en zijn wilde dagen had hij op zich toch wel gehad. Daarnaast was er maar weinig materieels waar hij naar begeerde. ‘Je weet dat ik het wel overleef,’ grinnikte hij uiteindelijk maar, terwijl hij zich gewillig naar zijn vriend liet trekken. ‘Als ik mijn charmes maar niet verleer, maar gelukkig kan ik veel bij jou oefenen.’ Met een zucht viel hij ook in de kussens neer en zette hij kort en speels zijn tanden in Eds schouder. De laatste woorden deden hem echter al snel bevriezen en hij wist dat de oude Kain meteen weggerend was bij het te dichtbij komen van families, maar Ed was een heel ander geval: hij hield van man en ze hadden nu al vele manen samen gereisd. Hij wilde alles over deze man weten en zo ook over zijn familie. ‘Ik zal met je mee gaan. Al is het maar om Muriel te bedanken voor alle tekeningen die ze ons altijd stuurt.’

Eddard legde een arm om Kain heen en grinnikte toen hij zijn woorden hoorde. 'Als er iemand is die zijn charmes nooit zal verliezen, dan ben jij het wel, Kain.' Hij begreep maar al te goed dat zijn vriend zijn charmante glimlach vaak genoeg gebruikt had en niet alleen bij hemzelf. Tevens herinnerde hij hoe hard hij er voor gevallen was, een lange tijd zonder dat hij het zelf door had. Echter voelde hij ook een drang om Kain tegen te spreken. Hij kon niet niet te luchtig over zijn. Zijn leven was nu anders en Ed hoopte dat Kain dat door had. Er was geen sprake van slechts overleven. Ze hadden het niet ontzettend breed, maar dat zijn partner steeds zo veel geld opzij zette voor hun vaste stek verontrustte Eddard. Wellicht kwam Kain's drang om meer geld aan de kant te zetten ook wel door Ed's slechte poging tot het verhullen van zijn afgunst van alle tijdelijke kamers die ze hadden gehad en alle smerige leegstaande plekken die ze hadden bezocht. Eddard liet die gedachten echter al snel varen toen hij verrast de instemmende woorden van Kain hoorde. 'Echt?' Hij glimlachte en drukte zijn lippen tegen Kain's wang. 'Muriel kijkt er erg naar uit de sterke man te ontmoeten waar ik het steeds over heb. Maar ik moet je waarschuwen dat ze haar favoriete oom niet graag deelt,' grinnikte hij.

Kain genoot van de verbaasde blik van zijn vriend en ontving de kus dan ook met een brede glimlach. Hij wist dat Eddard vast had gedacht dat hij het aanbod zou afslaan. Dat had Kain in eerste instantie ook willen doen. Echter besefte hij zich ook meer en meer hoe serieus hun relatie was en hoe erg familie daar ook een rol in speelde. Ed had zich compleet opengesteld voor Kains familie en nu zou Kain hetzelfde doen bij Eddards familie. Echter trok hij een plagerige wenkbrauw op bij de woorden van zijn vriend. 'De sterke man? Niet de knappe, beeldschone man? De charmante man?' plaagde hij zijn vriend, terwijl hij hem dichter naar zich toe trok om zo zijn gezicht te bestuderen. Het was duidelijk hoe erg dit nieuws Eddard opluchtte. 'Hm, ik geloof dat haar oom zijn aandacht maar al te graag deelt.' Bij die woorden drukte hij zijn lippen teder op die van zijn vriend en duwde hij Eddard zacht in de kussens. Ze moesten toch op de een of andere manier warm blijven in de gure kamer. Toch besefte Kain zich plotseling iets en wat geërgerd keek hij zijn vriend aan. 'Maar ik zweer het je, als Liam nog eenmaal opschept over hoe hij mij ontmaskerd heeft, dan gooi ik een stoel door het raam.'

Eddard moest lachen om het geplaag en gaf zijn partner een zachte duw in zijn zij. 'Ik geloof niet dat het een goed idee is een jong meisje nu al met verhalen over charmante en knappe mannen te bestoken. Voor je het weet is ze hard op zoek naar haar eigen ideale prins of prinses.' Hij kuste Kain even zacht terug en wilde al verder gaan toen hij de woorden over zijn broer hoorde. Zuchtend leunde hij naar achteren en wreef langs zijn voorhoofd. 'Ik weet het, ik weet het.' Hij had dat verhaal inmiddels al vele malen opnieuw gehoord uit de mond van zijn broer. Bovendien kon hij er nog steeds niet over uit dat Liam het verhaal met hun vader gedeeld had. Ed had Kain maar al te graag veel eerder aan zijn ouders voorgesteld, maar in de wetenschap dat zijn vader niet erg blij was met de geschiedenis had hij er zelf ook tegenop gekeken. Gelukkig was zijn moeder een stuk vergevensgezinder. Hopelijk zou er snel een mogelijkheid komen om Kain aan zijn ouders voor te stellen. Hij hoopte maar dat die charmes waar Kain het steeds over had ook op zijn oude man werking zouden hebben. Het zou een goede test zijn als ze met Sibel en Liam dineerden. De Koningin was nou ook niet echt de meest makkelijke persoon om te charmeren. 'Ik zal hem duidelijke instructies geven dat we zijn saaie paleisleven niet meer komen opfleuren als hij er nog eens over begint.' Na die geruststelling trok Eddard zijn vriend dichter naar hem toe om hem nogmaals te kussen. 'Wie weet is het ook wel effectief als je mijn lieftallige broer vertelt dat hij nooit op je kunnen kan rekenen als hij zo door gaat. Je weet hoe vaak hij al werk aangeboden heeft.' Ed bracht de woorden nonchalant, maar hield Kain's uitdrukking scherp in de gaten.

Kain zweeg om de reactie van zijn vriend op de woorden over zijn broer op te vangen. Hij herinnerde zich nog goed hoe Ed gevloekt en getierd had over het feit dat zijn vader af wist van hun historie door toedoen van zijn broer. Tot op heden had Kain de ouders van Eddard niet ontmoet en misschien was dat maar beter. Dat gaf zijn vader meer tijd voor (mogelijke) acceptatie. Echter zag Kain het niet zo rooskleurig in. 'We zullen het wel zien.' Echter verstrakte het gezicht van Kain bij de laatste woorden van zijn vriend en wendde hij zijn hoofd af tegen de kussen. Liam had hem inderdaad al vele malen een baan als spion aangeboden en Kain had het aanbod alle malen afgewezen. Met tegenzin stond hij op uit bed en liep hij naar de tob water die ze in de kamer hadden staan, om zo zijn gezicht te wassen. Hij had het benauwd gekregen door het gesprek. 'Ik snap niet dat jij er zo enthousiast over bent,' zei hij uiteindelijk na een lange stilte, terwijl hij zijn ogen op het kleine raam die uitzicht bood over de stad richtte. 'Het is gevaarlijk werk en ik zal vaak weg zijn. Daarbij... hij heeft genoeg spionnen. Hij heeft mij niet nodig.'

Ed wilde zijn vriend tegenhouden, hem terug naar zich toe trekken, maar hij zag de verandering in zijn uitdrukking te laat. Teleurgesteld keek Eddard Kain na en volgde hem door de ruimte met zijn ogen. Het was al vaker voorgekomen als ze dit onderwerp bespraken dat er plots een moeilijk te overbruggen afstand tussen hen in kwam. 'Ik ben er niet enthousiast over, Kain. Ik denk gewoon-' Zuchtend schoof hij naar de rand van het bed en bekeek Kain's rug. 'Ik heb mijn werk. Het geeft mij voldoening en dat betekent erg veel voor me. Ik wil dat jij dat ook hebt. Sinds we hier zijn heb je je alleen bezig gehouden met het vinden van ons huis en al die baantjes. Ik snap alleen niet waarom je eerst niet iets zoekt waar je goed in bent, dat je leuk vindt. Dat geld komt wel. Het heeft echter geen zin om hier te wonen als ik de enige reden ben waarom we hier zijn.' Eddard had het gevoel dat hij dit gesprek al honderd keer gevoerd had in zijn eigen hoofd, zelfs met zijn broer als hij om advies vroeg in de brieven, maar het weinig met Kain er over had gehad. 'Je leek een doel te hebben toen je wachter was en voor de rebellen werkte. Je was er goed in.'

Kain oogde zijn vriend bedachtzaam tijdens zijn eigen woorden. Ondanks dat ze dit gesprek al meerdere malen gevoerd hadden, was er iets in Kain dat er van overtuigd was dat Ed zou omschakelen over dit onderwerp. ‘Ik was té goed in dat werk,’ zei hij zacht, ‘en ik weet dat Liam jouw broer is, maar ik ken hem niet, laat staan Sibel. Straks wil hij dat ik ga infiltreren bij de rebellen of naar Quandaï ga of-‘ Hij beet bedachtzaam en ook geëmotioneerd op zijn lip. Natuurlijk wilde hij datgene in Evenfall vinden waar hij ook geluk en plezier uit haalde, maar misschien was dat geluk niet aan hem besteed. Hij vond dat al genoeg bij zijn vriend. ‘Daarnaast... ik hoef geen gunst van jouw broer. Ik kan mijn eigen werk wel vinden. Helan kent iemand die een werknemer zoekt. Het is tijdelijk, maar toch- het is iets.’ Hij probeerde overtuigend naar zijn vriend te glimlachen, maar het raakte zijn ogen niet. Terwijl hij verder ging met het opeten van Eds voedsel besprong hem toch de onzekerheid. Zonder naar zijn vriend te kijken richtte hij zich toch weer naar hem. ‘Vind je dat ik het moet proberen?’

Eddard luisterde naar de twijfels die Kain uit sprak. Hij begreep dat het wellicht geen makkelijke keuze was. Zeker niet omdat het werk inderdaad gevaarlijk kon zijn. Ed herinnerde zich maar al te goed hoe er in zijn jeugd veel spanning was geweest om het werk van Liam. Zijn vader was het er nooit echt mee eens geweest dat hij al die opdrachten ondernam en toen ook nog eens twee jaar lang op reis was. Bij de vraag die hem gesteld werd, stond Ed op en liep met open armen naar Kain toe. Hij legde ze om zijn nek en kon zo zijn vriend met een ernstige blik aan kijken. 'Je kan altijd met Liam praten. Ik weet zeker dat je kunt onderhandelen over wat je taken precies zullen zijn. Sibel is altijd wel in voor een goede onderhandeling. En als het toch niets wordt, dan blijf je maar voor die Helan werken. Wat houdt dat überhaupt in? Heeft hij weer een stel spieren nodig? Of is het deze keer je intimiderende blik?' Hij glimlachte nu en gleed met zijn vingers langs de ruwe huid van Kain's kin. Soms dacht hij er nog wel eens aan dat hij bijna dit alles weggegooid had zonder een poging te doen de man voor hem opnieuw te vinden. Waarschijnlijk zou hij nu dan verzwolgen in werk als één van Sibel's adviseurs werken. Die baan had hij nu erg makkelijk afgeslagen. Hij had meer om zijn leven mee te vullen dan werk.

Ondanks dat Kain steeds zoveel afstand had genomen van zijn vriend was hij toch opgelucht om te merken hoe Eddard weer toenadering zocht. Zelf hield hij zijn vriend ook vast en keek hem ondertussen ernstig aan tijdens zijn woorden. Zijn vriend had gelijk: misschien moest hij het gewoon proberen nadat hij er een goed gesprek over zou hebben met Liam. Uiteindelijk- hij had er werkelijk van genoten om een spion te zijn, vooral toen hij merkte hoe goed hij erin was. Een bescheiden glimlach kwam terug op Kains gezicht, die hij probeerde te verbergen, maar daar mateloos in faalde. 'Iedereen staat altijd te vechten om mijn spieren, dat weet je toch?' grinnikte hij, terwijl hij zijn lippen in Eddards nek drukte en vervolgens afdaalde naar zijn schouder. 'En die intimiderende blik bewaar ik wel voor de onderhandelingen met Liam.' Hij wist dat hij naar zijn schoonbroer zou gaan voor de baan. Hij had het al die tijd geweten dat hij toch wel weer in het paleis zou eindigen, vooral nu hij het pad ingeslagen was met Eddard. Het beangstigde hem niet meer. Misschien moest hij zichzelf weer eens in het diepe laten zakken. 'Ik hou van je, Halley.'

Eddard genoot van de blik die Kain's gezicht sierde na zijn geflirt en lachend liet hij zich door zijn partner kussen. 'Misschien moet je die blik eerder gebruiken voor Sibel. Ik kan je namelijk nu al toe vertrouwen dat Liam wel doet alsof hij keihard en streng is, maar hij is net zo zacht als een pasgeboren baby. Het is Sibel die werkelijk onbuigbaar kan zijn en bovendien niet goed reageert op grapjes. Ik snap haar humor nog altijd niet,' verzuchtte Ed geërgerd. Hij wist dat Liam zijn partner aan het lachen kon maken, maar Ed was er nog niet achter hoe hij dat in Godensnaam voor elkaar kreeg. Niet dat hij Sibel niet mocht. Hij vond haar rechtvaardig, eerlijk en een hardwerkende vrouw, maar dat was nou niet per se een omschrijving voor de ideale schoonzuster. Bij de liefhebbende woorden van Kain glimlachte Eddard breed en hield zijn hoofd op zodat hij hem aan kon kijken. 'Ik zou het van de daken schreeuwen echter krijg ik dan gegarandeerd een emmer afwas water naar me toe gegooid of etensresten, maar-' Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van Kain. 'Je hebt mijn hart, je bent mijn thuis.'

'Hm, dus ik moet intimiderende blikken, goede grappen én overredende argumenten gaan oefenen voor mijn ontmoeting met de koningin?' grinnikte hij, al bedoelde hij het wel serieus. In niet al te lange tijd zou hij de Koningin werkelijk ontmoeten en dat kon hem 's nachts nog weleens wakker houden. Ondanks dat zijn broer vrij nonchalant over de vrouw sprak, wist hij niet wat ze over hem zou denken. Of ze hem zou accepteren in hun familie. Nu was het echter niet de juiste tijd om erover te denken en richtte hij zich weer met zijn gedachten op de man voor hem. Glimlachend omringde hij Eddards gezicht met zijn handen en liet hij zo zijn voorhoofd rusten tegen die van zijn vriend. Hij voelde zijn hele lichaam warm worden door de liefdevolle woorden van zijn partner en vol geluk streelde hij met zijn duimen langs de ruwe huid van zijn kaak, terwijl hij de man teder kuste. 'Ik zou het risico wel willen nemen,' grinnikte hij brutaal, 'maar ik ben ook niet diegene die morgen naar bloemen ruikend in het paleis moet staan.' Liefdevol kuste hij beide slapen van Eddard. 'Je hebt ook mijn hart. Ik zou je overal naartoe volgen en je overal in steunen, net zoals jij bij mij doet. Je maakt mij een betere man, dag in en dag uit.' Zo gaf hij hem een kus, waarna hij de man enthousiast aan keek. 'Laten we de stad in gaan. Ik wil de zonsondergang met jou zien in de haven en goede vis kopen met mijn verdiende geld.'

Eddard wreef geruststellend langs Kain's schouder. 'Als we inderdaad eerst het diner hebben kun je haar alvast charmeren en voor de zakelijke onderhandelingen kan ik je altijd nog wat tips geven.' Hij zou zijn vriend niet onvoorbereid een gesprek met Liam en Sibel aan gaan. Hij wilde er óók zeker van zijn dat Kain een deal kreeg die aan zijn eisen voldeed en die hem hopelijk inderdaad niet in té gevaarlijke situaties in bijvoorbeeld Quandaï zouden bevinden. Als hij echter iets aan zichzelf merkte was dat het werken in het paleis, in de administratie van Sibel, het steeds aantrekkelijker was om weer een stapje verder te gaan en verstrikt te raken. Toch voelde het voor Ed niet alsof hij vast zou komen te zitten in een wereld waar hij niet thuis hoorde zoals hij lang gedacht had. Het plezierde hem niet slechts bevelen op te volgen en een klein onderdeel te zijn van de machine. Hij besliste graag mee en gaf Sibel maar al te graag advies. Ed werd uit zijn gedachten gehaald door de aanrakingen van Kain en prikte glimlachend in zijn zij. 'En het moge overduidelijk zijn dat de sanitaire voorzieningen hier niet voldoende zijn om een vieze vislucht van me af te wassen. Het zal het alleen maar erger maken.' Bij het voorstel van zijn partner knikte Eddard. 'Dat lijkt me een heerlijk plan. Laat me dit uniform omwisselen, en als we snel zijn kunnen we nog langs Kahlan op de hoek gaan. Ze geeft jouw altijd wel de vis voor een goede prijs mee.'

Nieuw

Iwan leunde met zijn armen op de vensterbank en had zijn hoofd er op gelegd om het vroege ochtend tafereel in zich op te nemen. Onder zich hoorde hij marktlieden met hun karren de straten door rijden en zag hij luiken open klappen om het warme zonlicht binnen te laten. Hij was vergeten dat het einde van de zomer in Evenfall altijd abrupt daar was. Als kind had hij maar met moeite kunnen accepteren dat de groene blaadjes aan de bomen van de ene op de andere dag plots bruin waren, dat hij ineens een jas moest dragen en dat er geen aardbeien meer waren. In het Noorden duurden de zomers tenminste een stuk langer. Iwans ogen waren van de straat weer naar boven gegleden. Ze hadden een kamer gevonden in een herberg aan de rand van de stad. Het was een eind om het stadshart te bereiken, maar daardoor was de kamer ook goedkoper. Zo veel succes om geld te verzamelen met optredens waren ze nog niet geweest. Iwan had zich dan ook genoodzaakt gevoeld om Evenfall te bezoeken. Hier was altijd goed geld te vinden. Hij kende de plekken waar ze Dante zouden betalen om op te treden. Alsnog voelde het vreemd terug te zijn in deze stad. Iwans ogen waren vast geraakt op de paleismuren die nog net te zien waren hier nu de opkomende zon er op scheen. De laatste keer had hij zich stomdronken gezopen om de tijd dat hij niet optrad door te komen. Deze maal had hij Marwan. Hij trok zijn ogen los van het uitzicht en keek om naar zijn vriend die nog op bed lag. Met een glimlach verliet hij zijn plek aan het raam om terug het te kleine bed op te kruipen en zijn armen en benen om de andere man te winden.

De tierende bazin van de taverne had beide mannen al vroeg in de ochtend wakker gemaakt. Hij had haar woorden niet kunnen verstaan, maar het was duidelijk dat iemand flink op haar tenen had getrapt. Iwan, zo energierijk, enthousiast én nieuwsgierig als hij was, was meteen opgesprongen om de ruzie te bekijken vanuit het raam. Daarna was de man blijven hangen bij de vensterbank. Marwan daarentegen had een stuk meer moeite om uit bed te komen. Hij had zijn arm ter steun onder zijn hoofd gelegd en staarde zo gapend, maar ook met een ontstemd gevoel in zijn buik naar het plafond. Al langere tijd maakte hij zich zorgen en dan vooral over hun geld. Door hun vele reizen kon Marwan maar weinig zaken aan nemen en had Iwan steeds maar korte tijd kunnen optreden in verschillende tavernes. Het had te weinig aan inkomsten opgeleverd en ze waren nu dan ook genoodzaakt om langere tijd in Evenfall te verblijven om genoeg te verdienen door de komende manen op reis. Ze moesten hier maar hun best gaan doen. Ondanks dat Iwan hem zo vaak op het hart drukte om niet zo pessimistisch te zijn, vond Marwan het bij tijden moeilijk om optimistisch te blijven over hun leefstijl. Marwan draaide op zijn zij en keek zo naar zijn partner. Iwans krullen waren losgesprongen en stonden alle kanten op. Tevens kon hij nog de plekken op Iwans huid zien waar de zon te hard had gebrand tijdens hun laatste warme reisdagen. Hij was prachtig. Alsof Iwan zijn gedachten gehoord had, kwam hij al terug richting het bed en voelde Marwan al snel zijn armen en benen om hem heen. Marwan drukte zijn lippen op Iwans slaap en nestelde vervolgens zijn gezicht in zijn warme nek. Zo hadden ze elkaar al elke avond sinds de koele nachten en ochtenden warm gehouden. 'Hoe is het om terug te zijn?' vroeg hij zacht.

Iwan nam met een goedkeurend geluid de kus van Marwan aan en sloot met een glimlach zijn ogen terwijl hij zich weer warm liet worden door het lichaam van zijn vriend. Ze hadden wat dat betreft niet veel nodig gehad de afgelopen weken. Het kon ook niet anders. Met hun beperkte inkomensbron hadden ze vaak genoeg in een stal moeten slapen als de kamers van een herberg te duur waren of de enkele keer in de open buitenlucht. Het deed hem denken aan de reis die ze gemaakt hadden vanuit Myr naar Tyrosh, maar toen hadden ze een duidelijk doel gehad. Dat was nu wel anders. 'De stad heeft me gemist,' grinnikte Iwan. Ondanks dat het niet de eerste keer was dat hij terug was, was het wel voor het eerst dat hij weer in Evenfall was en echt af wilde rekenen met de gevoelens die deze plek in hem naar boven bracht. Hij had een hand op Marwans wang gelegd en probeerde hem zo te bekijken. Hij vond het heerlijk de ochtenden dat ze een bed hadden onder de lakens te blijven liggen. Niemand wilde toch naar Dante de straatartiest luisteren bij klaar daglicht. De sfeer van een zomerse avond, het licht van enkele kaarsen, het stromen van wijn, dat was een veel betere setting. Zo kon hij van zijn vriend genieten vroeg in de morgen als hij nog slaperig was en zich niet zo zelfbewust gedroeg onder zijn liefhebbende blik. Zijn ogen hingen op het gezicht van Marwan en volgden de lijnen die langs zijn ogen richting zijn haarlijn liepen. Dat donkere haar dat golfde langs zijn slapen en in zijn nek krulde. Wat dat betreft was hij een man zoals degene die in de meest romantische liederen werden bezongen. Iwan kuste Marwans wang en zijn kin, neus en iedere andere plek op zijn gezicht voor hij over ging naar zijn nek en schouders. 'Wat wil je vandaag doen, mijn liefste? Ik treed pas vanavond op bij Kira en hoewel ik me op mijn show voor moet bereiden, kunnen we de stad al eerder in gaan.'

Marwan trok geamuseerd een wenkbrauw op bij het horen dat de stad Iwan gemist had. Hij dacht terug aan die dagen dat hij en zijn familie naar Evenfall waren getrokken vanuit het Oosten en door de Koninklijke familie waren verwelkomd. Toen gingen al de geruchten rond dat de Koningszoons en -dochter het paleis niet mochten verlaten. Later had Iwan dat bevestigd. Hij vroeg zich af hoeveel Evenfall dus van Iwan Halley af wist. Ze zouden die naam echter vast nooit achter Dante zoeken, zo discreet was Iwan de laatste lentes dan wel weer geweest. 'Ik geloof dat deze stad wel wat opschudding kan gebruiken in de vorm van goed entertainment,' murmelde Marwan met een glimlach naar zijn partner. Iwan zou ze een show geven. De eerste avond was hij al een daverend succes geweest, maar dat was Dante in elke stad. Nu kon hij echter enkel het gezicht van Iwan bestuderen, net zoals zijn vriend dat bij hem deed. Met een goedkeurende zucht liet hij zich vervolgens beminnen door zijn partner. 'Ik weet wel dat als je zo doorgaat,' verzuchtte hij ontspannen, 'dat we het bed niet snel zullen verlaten.' Als kracht achter zijn woorden duwde hij Iwan op zijn rug in de kussens en leunde hij op zijn geliefde met een tevreden glimlach. 'Het vooruitzicht om een hele dag met jou samen te spenderen... wat zullen we eens gaan doen?' Nu was het juist Marwan die de mooie trekken van Iwans gezicht kuste. 'Ik wil het historisch museum zien.'

Iwan knikte instemmend met Marwans woorden. 'En de bar van Kira is daar de uitgelezen plek voor. Werkelijk, Marwan, je gaat je ogen niet geloven wat voor gespuis daar op bezoek komt! Tyrosh denkt misschien mensen uit alle uithoeken van deze wereld te hebben omdat ze zogenaamd de grootste haven hebben, maar Kira's bar-' Hij glunderde alleen al als hij aan die plek dacht. Dat was één van de eerste plekken waar hij Dante uit had geprobeerd. Na dat eerste optreden was hij de bar zowat afgesleept, maar een tweede bezoek had hem meer succes opgeleverd. Grijnzend drukte Iwan nog meer en sneller kussen op zijn vriend, toen hij voelde dat hij terug het bed in werd gedrukt. 'Zo erg is dat toch niet,' stribbelde Iwan tegen. Hij had echter geen manier om de sterke armen van zijn vriend tegen te werken. Zo keek hij op naar Marwan en glimlachte tevreden toen hij gekust werd. 'Het museum?' vroeg hij verrast. 'Is er een historisch museum?' voegde hij vervolgens lachend toe. Wat dat betrof kende hij maar een deel van Evenfall. Hij legde echter zijn handen rond Marwans gezicht en knikte. 'Als jij naar het museum wilt, dan gaan we naar het museum.' Dat bracht hem ook op een ander idee. 'We zouden ook langs de Volksuniversiteit kunnen gaan. Gus sprak er altijd zo lovend over. En misschien kan ik er wel wat inspiratie op doen voor een nieuw stuk.'

Marwan nam de tijd om Iwans gezicht en hals te vullen met kussen. Nog steeds voelde het voor hem niet als vanzelfsprekend dat hij en de man onder hem samen waren. Iwan wist zo goed wat hij wilde in het leven, wat hem dreef en waar hij passie uit haalde, terwijl Marwan... op zijn eigen manier nog steeds verloren was. Het deed hem tevens niet goed dat hij zijn maten in het Noorden achter had gelaten op zo'n laffe manier. Terwijl enkele van zijn kameraden nog steeds gevangen zaten, was Marwan aan het paraderen in het Westen met zijn partner aan zijn arm. Dat hield hem 's nachts nog vaak wakker. Met een zucht liet Marwan zich uiteindelijk naast zijn vriend in de dekens zakken en streek hij afwezig met zijn hand langs Iwans borst heen. 'Er is een historisch museum,' bevestigde Marwan zacht. 'En ik durf te wedden dat jouw ouders en jij zelf uitgebreid benoemd worden, al zijn jullie nog geen historie. En jouw overouders- en wellicht ook al die van Sibel. En dus van mij.' Het idee van Iwan was tevens goed. 'En ik zou ook graag naar die Volksuniversiteit gaan. Misschien kan ik daar wel mijn zaken afhandelen. Het is hier namelijk zo druk...'

Iwan luisterde met enige interesse naar Marwans uitleg over wat er te zien was in het museum. Het maakte hem enigszins ongemakkelijk er aan te denken dat hij daar genoemd zou zijn, maar hij was ook benieuwd wat er over hem gezegd werd. Over het algemeen werd er teleurstellend weinig over hem geroddeld. Tobias, Guila en Adrian hadden wat dat betrof veel meer materiaal geleverd opdat er onder het volk nogal wat verhalen over hen de ronde deden. Iwan had daar misschien ook wel wat op ingespeeld door zijn zusters verhaal tot een dramatisch nummer te maken. Maar hij en Augustus kwamen niet voor in al die verhalen. Iwan wilde eerlijk gezegd ook geen naam maken als prins. Het draaide om Dante. Hij bekeek Marwan met een wat twijfelachtige blik. 'Je hebt mijn ouders al gezien. En inmiddels twee van mijn broers. Ik denk niet dat een museum je veel meer gaat vertellen.' Hij begreep echter ook dat hij Marwan lang niet zo veel informatie had gegeven over zijn vorige leven dan waar hij naar gevraagd had. Hij was het niet eens van plan geweest hem voor te stellen aan zijn vader en moeder. Dat bezoek had veel naar boven gehaald dat hij tot dan toe niet had willen delen met Marwan. 'Maar,' begon hij op luchtigere toon. 'Ik vind het wel een goed idee om te controleren dat ze mijn familie niet als een stel monsters hebben neergezet.' Niet dat Iwan ze echt tegen zou spreken als zijn voorvaderen zo afgeschilderd werden. Hij knikte glimlachend toen Marwan voorstelde dat hij aan zijn werk kon zitten in de universiteit. 'De bibliotheek heeft werk ruimtes.' Hoe erg hij ook kon klagen over de saaiheid van het werk van zijn vriend, wist hij ook dat het belangrijk voor hem was en voor hun portemonnee.