Een Herberg

-

Reihan had een drukke tijd gehad in het Zuiden waar ze niet alleen in Lorath zoveel mogelijk mensen had aan proberen te spreken, maar ze was ook in kleinere steden en dorpen gestopt om het woord te verspreiden. Ze had zo veel mogelijk pamfletten als ze kon uitgedeeld en vervolgens mensen de opdracht gegeven om op hun beurt ook de ideeën te delen met vrienden, kennissen en wat nog meer. Uiteindelijk moest ze echter weer terug op pad naar Evenfall. Ze zou weer met haar vrienden moeten spreken om te bekijken hoe het bij hen gegaan was en wat ze nu als volgende stappen konden doen. Gelukkig hoefde ze niet het hele eind alleen te reizen. Ze had met Escalus afgesproken in de oude stad Lennos samen te komen voor ze verder zouden gaan. Er was daar een herberg die bekend stond als één van de vruchtbare gronden waar de vrije stad zijn ontstaan had gevonden. Eerlijk gezegd was het nu niet meer zo inspirerend. De bar van de herberg zat vol dronkenlui en de kamer waar ze die nacht had geslapen zag er niet veel beter uit. Rei wist niet precies wanneer haar vriend aan zou komen, dus had ze zich al sinds die ochtend aan het raam van de taverne geplaatst met een stapel pamfletten, nieuw perkament en stukken houtskool en natuurlijk een flinke mok cider.

Escalus reed vol haast naar de herberg toe. Niet alleen was hij te laat, ook was het flink gaan stormen en was hij dus ook doorweekt. Hij kwam uit het Noorden gereisd, waar hij enkele speeches had gehouden en vooral met veel mensen in gesprek was geraakt. Eenmaal bij de herberg gaf hij zijn paard aan de stalknecht en liep hij onmiddellijk naar binnen, op zoek naar droogte én naar een zeker persoon. Door de ruimte heen zag hij Reihan al snel zitten en nadat hij voor zichzelf iets had besteld, liep hij op haar af. 'Aan je gezicht te zien heb je een succesvolle reis gehad,' glimlachte hij, waarna hij zijn glas tegen die van haar klinkte en plaats nam. 'Dit is toch weer stukken anders dan de universiteit, niet waar?' murmelde hij, terwijl hij met een geamuseerde blik rond keek naar de verscheidene mensen die er zaten. Hij zat liever tussen de levendige mensen dan tussen al die ambitieuze jongeren die ooit dezelfde droom hadden gehad als hij - maar bleven steken in de boeken. 'Ik moet zeggen dat dit rondreizen mij niet tegen valt. Misschien hadden we al veel eerder zelf de windstreken moeten bezoeken. In mijn geval is het erg effectief.'

Reihan was de pamfletten zorgvuldig aan het kopiëren. Ze was zo snel door haar stapel heen gegaan en had bovendien geen geld om een drukpers te kunnen betalen op het moment. Dus maakte ze er maar met haar eigen, niet erg bekwame hand, zelf iets van. Uiteindelijk kwam het er ook vooral op neer dat het idee goed overkwam. De esthetische kwaliteiten maakten niet erg veel uit. Ze was wat weg gedroomd door naar het grijze weer buiten te kijken en net een kom warme soep besteld toen ze plots een bekende stem hoorde. Met een brede lach was Rei opgestaan en klonken ze hun glazen. Kort greep ze zijn arm vast en omhelsde hem kort in een hartelijke begroeting. 'Escalus, eindelijk!' Ze moest lachen om zijn woorden en wees hem te gaan zitten wat ze zelf ook deed. 'Erg anders inderdaad, hoewel ik niet zeker ben of het wel positief is.' De luidkeelse mannen die rondom hem zaten kon ze maar tot een zeker punt waarderen. 'Kom op, vertel. Hoe is het gegaan?' Ze pakte er al meteen stuk perkament mee om meteen ter zake te komen en te noteren wat hij te melden had.

'Ach, het is in elk geval een stuk vrolijker hier dan in de rest van het land,' zei Escalus, waarna onmiddellijk zijn gezichtsuitdrukking donkerder werd. De verhalen die hij had gehoord van verscheiden mensen waren niet positief. De laatste jaren waren een hoop wetten ingevoerd die in eerste instantie als voordelig waren geschetst voor de laagste klasse van de bevolking, maar waarvan nu de consequenties bekend werden. Het was één van de geniepige manieren die de adel had om het volk - tijdelijk - tevreden te stellen. En als eenmaal bekend werd wat de consequenties waren, dan was het niet meer terug te draaien - dacht het volk. 'Het is prima gegaan. Veel bezorgde, maar ook betrokken personen ontmoet. Corrupte stadsbesturen blootgesteld. In grote lijnen: hetzelfde liedje als altijd.' Hij gebaarde aan iemand van de herberg dat hij ook een soep wou en dronk vervolgens van zijn wijn. 'En bij jou dan? Het Noorden kan nog van geluk spreken in vergelijking met het Zuiden.'

Reihan voelde hoe haar schouders meteen gingen hangen toen ze Escalus' gezicht zag vertrekken. Het was al moeilijk om berichten te krijgen over de toestand van een groot deel van het volk. Het was nog erger om het ook echt te zien en met die mensen te praten. 'De nieuwe landwetten hebben de mensen hard getroffen. De kleine adel is bang dat ze hun positie en macht verliezen zo zonder opvolger van de Rabbions en wel- Het ergste is dat veel van de boeren denken dat hun positie wel weer beter wordt als er een opvolger is gevonden, als de adellijke situatie weer stabiel is. Het is zo ongelooflijk moeilijk om ze uit te leggen dat de adel in eerste instantie al het probleem veroorzaakt heeft en het dus ook niet beter gaat maken.' Zuchtend draaide ze de mok met cider rond en keek ze haar vriend aan, maar nu met minder ernst. 'Ik heb vrij veel mensen gevonden die ons willen gaan helpen. Er is een vrouw die wellicht een klaslokaal op gaat zetten. En er was een handelaar die me beloofde een schenking aan boeken te geven voor het lokaal en voor de bibliotheek in Evenfall.'

Escalus zweeg bij het horen van Rei's woorden. Het was goed dat ze nieuwe mensen had ontmoet die hun beweging wilden steunen, maar het was nog niet genoeg. 'We moeten op een of andere manier een geruchtenstroom gaan creëren onder het volk dat de adel het niet goed voor heeft met hun mensen. Veel mensen vertrouwen ons niet, Rei. Ze hebben gewoonweg niet door hoe de wetten in dit land simpelweg omzeild worden of ze willen het niet zien. Ze kennen überhaupt het idee van een democratie niet of ze geloven er niet in. Natuurlijk kunnen we er niet op hopen dat we zulke grote stappen gaan maken, maar... Het geloof moet er wel zijn. De hoop. Als dat er al niet is, dan krijgen we niets voor elkaar.' Bitter dronk Escalus uit zijn mok, terwijl hij Rei peinzend aan keek. Het was niet zo gemakkelijk als dat ze enkele jaren geleden hadden gedacht. Toen ze nog jong en naïef en vooral ambitieus waren.

Reihan sloeg haar armen over elkaar terwijl ze naar Escalus luisterde. 'Ja, natuurlijk, dat snap ik ook wel, Escalus. Ik heb zelf ook ervaren hoe weinig de mensen hun vertrouwen in ons leggen. Maar wat stellen we ook voor op het moment? We moeten zorgen dat de enkelingen in hun kringen sympathiek aan ons worden zodat ze hun eigen mensen om kunnen gaan praten.' Zuchtend leegde ze haar mok en sprak een serveerder aan voor een nieuwe mok. Kort keek ze naar haar vriend en glimlachte vervolgens zwak. Het ging altijd over zaken en Rei vond dat ook erg belangrijk, maar Escalus was een goede vriend en ze was oprecht geïnteresseerd hoe het met hem ging. 'Hoe gaat het verder? Heb je nog wat van de anderen gehoord? En van je familie?' Rei kreeg haar opnieuw gevulde mok aangereikt en nam hem dankbaar aan. De cider uit Lennos vond ze een goudendrank. Het smaakte bijna zoals de zure drank uit Quandaï die ze altijd als kind had gedronken. Ze herinnerde zich de smaak nog goed, maar kon niet voor zich halen wanneer ze zoiets dronk. Het was een duur goedje.

'Het gaat prima met de anderen. Iedereen is verspreid over de windstreken, dus jij bent ook de eerste die ik in tijden spreek. Maar zo nu en dan ontvang ik bericht van de anderen... soms goed, soms slecht. Nieuws blijft zich toch altijd nog verbazingwekkend snel verspreiden.' Hij draaide de inhoud van zijn mok rond en zuchtte diep uit. 'En het gaat prima met mijn familie. Mijn moeder houdt iedereen wel bezig in de molen, dus mijn broers zitten nooit zonder werk. Die hebben daarnaast de landerijen vast al wel weer uitgebreid... niet dat ik er ooit iets van zou weten als wetenschapper, niet waar?' Hij grinnikte zacht en schudde ongelovig zijn hoofd. Hij wist nog goed hoe zijn familie reageerde toen hij vertelde dat hij niet het bedrijf van zijn ouders over wilde nemen, maar dat hij naar de volksuniversiteit wilde gaan. Sinds dat moment was hij maar weinig thuis gekomen. 'En jouw familie dan?'

'Het voelt vreemd om zo verspreid te zijn. Ik weet dat we zo meer mensen sneller kunnen bereiken, maar het werkte zo goed om samen aan de slag te gaan en niet alleen.' Reihan had zich soms aardig weerloos gevoeld als ze alleen in een massa mensen stond en niemand had die haar steunde, die haar fouten verbeterde en haar op de juiste punten aan kon vullen. Ze wist ook niet alles en veel had ze geleerd van haar vrienden, ook van Escalus. Rei grinnikte en haalde haar schouders op. 'Wij wetenschappers hebben geen flauw idee van hard werk, toch?' Met een plots harde blik verschool ze zich achter haar mok cider. 'Ik heb nog altijd niets van ze gehoord. Ik kan ze niet vinden. Ik heb me er bij neergelegd dat ze niet gevonden willen worden door míj.' Pas sinds enkele lentes wist Reihan waar haar familie vandaan was gekomen, wie haar ouders waren en of ze broers of zussen had. Ze had altijd gedacht dat haar familie te arm was geweest en dat ze daarom verkocht was als klein meisje aan een kapitein die haar en een hoop anderen naar Tarth vervoerde om daar voor welgestelde handelaren te werken als dienstmeisjes. Het tegendeel bleek waar te zijn toen ze afschriften vond van het schip. Haar familie was hoog geplaatst, rijk en nog actief in Quandaï. Ze had minstens twee broers die als generaals werkten en een zus die getrouwd was in een nog rijkere familie. Reihan had ze al meerdere brieven geschreven sinds haar ontdekking, maar had nooit wat gehoord. Geen enkele verklaring. Het bevestigde maar eens dat de adel maar deed wat ze wilden.

Als er één ding was waar Escalus het mee eens was, dan was het wel dat hij het net zo erg als Rei vond dat ze zo verspreid waren. 'Soms heb ik het idee dat we qua snelheid winst boeken, maar wellicht niet qua kwaliteit. Samen stonden we zo sterk, waren we zó overtuigend, bij de Goden! Ik mis die tijden. Misschien is het maar beter dat we binnenkort samen komen om te bespreken wat onze volgende plannen zijn, in plaats van roekeloos door het land te rennen om maar zoveel mogelijk mensen te rekruteren. Ik heb altijd geloofd in kwaliteit boven kwantiteit... niet dat onze vrienden daar ook maar iets van weten.' Zijn mok was alweer op voordat hij het wist en wat ongeduldig hief hij zijn hand op om een nieuwe te bestellen, terwijl hij luisterde naar de woorden van Reihan. 'Wellicht is dat ook maar beter,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij zijn hand uit stak en die van haar pakte. Hij vond haar harde blik maar niets. 'Wij zijn familie. Wellicht niet door bloed, maar door iets veel sterkers.'

Reihan glimlachte toen Escalus haar gedachten precies verwoordde. 'Ik heb op het punt gestaan om naar het Oosten te reizen en samen verder te gaan met Elena. Toen ik haar schreef kreeg ik als antwoord dat ze me terug naar het Zuiden zou schoppen als ik dat deed,' vertelde Rei lachend. Toen Escalus voor een nieuwe mok vroeg, bestelde ze er meteen ook nog maar eentje. Ze kon het wel gebruiken en bovendien reisden ze morgenmiddag pas verder naar Evenfall. Het was dus geen probleem om morgenochtend niet meteen uit bed te kunnen komen. Met een glimlach keek ze naar zijn hand en knikte. 'Zelf gekozen. Niet door het toeval aangewezen door zogenaamde Goden. Zoiets heeft veel meer waarde.' Haar blik veranderde in een grijns en ze legde haar eigen hand op die van Escalus. 'Ik heb je echt gemist. Oh man, de avonden dat ik alleen in een bar mok na mok bier achterover heb moeten slaan. Het moet een treurig aanzicht zijn geweest.'

'Gelukkig hebben we altijd nog Elena die zegt waar het op staat,' glimlachte hij, waarna hij zijn mok aan nam van de herbergier en weer een slok nam. Normaal gesproken zagen ze elkaar altijd kort, waardoor ze de hele nacht door informatie moesten uitwisselen, maar Reihan en hij hadden de tijd. Ze zouden samen doorreizen naar Evenfall om iedereen weer te spreken. Hij keek op, toen hij haar hand op de zijne voelde, en breed glimlachte hij naar haar. 'Daar ben ik het helemaal met je eens. Wat stellen biologische familiebanden nou voor?' Hij lachte plagerig naar haar en nam haar hand vervolgens in de zijne. 'Ik heb jou ook gemist, Rei. Bij elke halfbakken speech die ik hield moest ik aan jou denken en hoe je vol passie en vuur op een wijndoos zou stappen en de menigte toe zou spreken. Dat gaf mij inspiratie.' Hij was nooit de beste spreker geweest, hij was meer van de politieke plannen.

Reihan wist niet hoe ze ooit zo ver geraakt zouden zijn als ze niet zo een hechte en gelijkdenkende groep mensen hadden gehad. Natuurlijk waren er daardoor ook wel eens flinke ruzies geweest, maar over het algemeen hielp het dat ze elkaar zo goed kenden. Ze moest lachen om zijn woorden, maar liet vervolgens haar blik bescheiden zakken. 'Ach, kom, Escalus, je hebt de juiste charmes, veel meer dan ik. Als het niet met een speech lukt windt je ze wel om je vinger als je oog in oog met één iemand staat. Je argumentaties in discussies zijn waterdicht.' Kort kneep ze in Escalus' hand, maar liet hem toen gaan en leunde achterover. Ze bestudeerde kort het gezicht van haar vriend. Ze hadden dat beiden goed kunnen ontwikkelen tijdens hun tijd op de universiteit. Tenminste, Rei had lessen gevolgd bij de meester orator die er rond liep. Ze had al snel ingezien wat voor kracht woorden konden hebben, zolang ze maar op de juiste manier gebracht werden. 'Ik heb veel terug gedacht aan het unief. Soms verlang ik wel terug naar hoe simpel het toen allemaal nog was,' gaf ze zuchtend toe.