Herberg

[NEW]
Marwan zat stilletjes aan zijn tafel naast zijn reisgenoot. Nadat de storm was gaan liggen en ze eindelijk weer verder konden reizen, hadden ze besloten om toch maar een dorp op te zoeken. Ze waren veel te koud geworden, daarnaast ook door- en doorweekt, net zoals hun paarden, en ook al hun voedsel was doordrenkt met water en modder. Gelukkig bleek er nog een herberg open te zijn, dus hadden ze zich geïnstalleerd aan een tafel om weer wat aan te sterken met goed voedsel en nog betere wijn. Sinds de openbaring van Iwan en hun ruzie had Marwan maar weinig tegen zijn reisgenoot - Iwan, niet Dante, moest hij zichzelf herinneren - gesproken. Hij dacht niet dat hij genoeg geduld en goedheid in zich had om de man ooit nog te vergeven. Echter leek het Iwan werkelijk te spijten en had hij zo zijn redenen gehad om zijn onjuiste identiteit vast te houden. Dat maakte de leugens nog niet goed, maar wel begrijpelijker. Toch wist hij niet goed hoe hij weer een gesprek moest starten, nadat ze zo tegen elkaar uitgevallen waren. Hij besloot dus maar in stilte verder te eten en de blik van Iwan te vermijden.

Iwan had zijn best gestaan om door de storm heen te slapen. Het belabberde weer en de vernederende woordenwisseling met Marwan hadden hem echter wakker gehouden. Pas toen in de ochtend de regen op leek te houden en het eindelijk weer lichter begon te worden, had hij zich uit de grot getrokken met hun bepakking om terug op zoek te gaan naar de kar. Iwan had geprobeerd tegen Marwan te praten, maar het was duidelijk dat zijn reisgezel hem enkel met stilte zou beantwoorden en in zijn boosheid had hij geen zin Marwan te overreden. Het zat hem flink dwars, maar de koud, het nat zijn, het gebrek aan slaap, waren op dat moment belangrijker. Hij had dus maar niets meer gezegd terwijl hij de paarden terug naar de kar leidde en ze opzadelde. Na de storm was het een eng stille tocht verder het bos in. Het kostte tijd maar uiteindelijk konden ze een toch een dorp bereiken - dat hadden ze gelukkig wel kunnen bespreken - om daar weer op sterkte te komen. Iwan voelde dat hij nu eindelijk echt droog begon te worden door de haard die flink warm op hun rug brandde, maar het was vooral het eten dat hem goed deed. De drank die hij eerder had genuttigd had hij op een lege maag genomen en dat had niet heel goed gelegen. Toen hij zijn bord leeg geschraapt had, keek hij naar het eten dat er nog bij Marwan lag. 'Ga je dat niet allemaal op eten?'

Nadat hij de hele nacht in de koud en nattigheid had gelegen, had het dan ook lang geduurd voordat hij eindelijk opgedroogd was. Het haardvuur brandde flink op hun rug en Marwan voelde hoe zijn verstijfde spieren ook los werden gemaakt door de warmte. En ook het voedsel en drank waren erg welkom, maar toch kon hij zichzelf niet van zijn gedachten afleiden. Pas toen Iwan een opmerking gaf over zijn voedsel merkte Marwan op hoe hij nauwelijks nog een hap van zijn eten had genomen. Het stond in schril contrast met het lege bord van Iwan. Zijn plotselinge woorden lieten hem ook eindelijk naar het gezicht van zijn reisgenoot kijken en vervolgens diep zuchten. 'Ik ben aan het nadenken,' zei Marwan enkel, waarna hij enkele flinke happen van zijn maaltijd nam. Het zou zonde zijn om het eten koud te laten worden, vooral voor de prijs die ze ervoor betaald hadden. Die herbergiers namen maar mooi voordeel van al die verkleumde en hongerige reizigers door hun prijzen omhoog te gooien. 'Over jou. Over hoe we elkaar als jonge jongens al kenden en ik je-' Hij legde zijn vork naast zijn bord neer en legde zijn handen over elkaar heen. 'En ik je niet herkende.'

Iwan voelde zich betrapt door de opmerking van Marwan. Hij had het enkel gevraagd om te weten of hij zijn bord voor hem leeg kon maken. Hij had nog altijd honger. Zijn teleurstelling verborg hij maar snel achter zijn mok met bier. Hij verwachtte niet dat er meer uit Marwan zou komen. Die man was verdomde koppig, vond Iwan ondertussen. Eerder had hij het wel charmant gevonden dat Marwan zo vasthield aan zijn idealen en wat nog meer, maar nu dat in hield dat hij niet tegen Iwan sprak vond hij het maar niets. Bovendien, waarom mocht híj uitmaken dat ze niet tegen elkaar spraken? Iwan was ook boos geweest. Hij had veel liever degene willen zijn die actief had gezwegen in plaats van andersom. Overdreven zuchtend zette Iwan een elleboog op de tafel en steunde met zijn hoofd op zijn hand, toen Marwan toch verder sprak. Verrast keek hij de man tegenover hem aan. 'Ik had jou in eerste instantie ook niet herkend. Zelfs niet toen ik je naam wist,' probeerde hij tegen te werpen. 'Bovendien,' voegde Iwan met een kleine glimlach toe. 'Bovendien hoop ik niet dat ik nog veel lijk op dat kriele mannetje dat ik toen was. Er is veel gebeurd sinds toen.' Die gedachte maakte hem stil. Hij voelde zich erg ver verwijderd van de jongen die hij ooit geweest was en van de wereld waar hij in opgegroeid was. Hoewel Iwan verwacht had dat hem dat enkel rust en vrijheid zou geven, gaf het hem nog vaak genoeg een naar gevoel van misplaatst zijn. Maar wie had dat nou niet in deze wereld? 'Marwan-' probeerde Iwan voorzichtig. 'Als je wil kunnen we hier wel zoeken naar iemand anders met wie je verder kan reizen. Ik weet zeker dat de helft van de reizigers hier ook naar Tyrosh gaan. En dan neem je gewoon één van de paarden mee. Dan zul je waarschijnlijk ook sneller kunnen reizen zonder al mijn zooi in de wagen.'

Marwan glimlachte kort en schudde zijn hoofd, waarna hij zich weer focuste op zijn voedsel. 'Jij bent niets zoals vroeger,' zei hij enkel. Als Iwan zich eens besefte dat het een compliment was... 'En er is inderdaad veel gebeurd.' Marwan wist zelf ook dat hij flink veranderd was sinds zijn kindertijd en dat hij überhaupt weinig gespeeld had met de jonge Iwan. Hij had nooit oog gehad voor de chaotische, drukke tweeling van Augustus en zijn gekke plannen om het paleis op stelten te zetten. Het verbaasde hem dus ook niets dat Iwan hem niet had herkend. Hij had net weer wat gegeten, toen hij plots de laatste woorden van de prins hoorde. Nu was het juist Marwan die verrast naar de andere man keek. Had hij nou werkelijk voorgesteld dat Marwan met iemand anders mee kon reizen? Dat hun wegen zouden gaan scheiden? 'Ik wil geen andere reisgenoot zoeken,' zei hij dus uiteindelijk maar oprecht, waarna hij Iwan recht aan keek. Zijn vork had hij weer neergelegd en al zijn aandacht was gericht op de man tegenover hem. 'Ik ben deze reis gestart met Dante en ik ga deze reis afmaken met Iwan.' Hij klopte kort op Iwans hand, waarna hij flauw glimlachte. 'Of wilde jij soms van mij af?' plaagde hij.

Iwan legde opgelucht een hand op zijn wang en glimalchte breed naar Marwan. De hele rit naar het dorp toe was hij bezig geweest om zich voor te bereiden op het voortzetten van zijn reis in zijm eentje. Het was al vaak genoeg voorgekomen dat een reisgezel hem plots beu was en dan gingen ze gewoon ieder hun kant op. Maar Iwan was immens opgelucht te horen dat dat niet was wat Marwan in gedachten had gehad. Behalve hun moeilijke start en de ruzie tijdens de storm was hun gereis samen erg fijn geweest. Iwan genoot er van om Marwan als metgezel te hebben. Hij had serieus naar zijn verhalen geluisterd, als hij tenminste geen onzin uit begin te kramen, en de andere man had zelf ook heel wat interessants te vertellen. Iwan waardeerde dat erg aan hun tocht. Hij moest lachen toen hij de hand van Marwam op de zijne voelde en zijn opmerking hoorde. 'Marwan, nu laat je het allemaal wel erg dramatisch lijken. Het klinkt als een metamorfose, als een schouwspel-' Zijn ogen werden al groot bij het idee dat hij dit kon verwerken in één van zijn toekomstige optredens. Hij hield zijn enthousiasme echter ingeperkt en pakte zijn bier er grinnikend weer bij. 'Ik wil ook niet van jou af. Maar laten we nu maar eens goud eerijk tegen elkaar zijn nu de waarheid op tafel ligt.' Plots zette hij een serieus gezicht op en steunde tegen het tafelblad om dichter naar Marwan toe te leunen. 'Jouw vuile kleding kun je beter maar ver van mijn kostuums gaan houden, anders verbrand ik ze nog een keer!' Hij vond steeds verdwaalde sokken ergens tussen de bagage gepropt of nog half natte blousen bij zijn pruiken. Het zou zijn waardevolle kostuums verpesten. Zijn glimlach brak weer door en met een aansporend duwtje van zijn voet tegen die van Marwan wachtte hij af wat zijn reispartner toe te voegen had. 'Kom op, wat zit je dwars aan mijn reisgedrag zodat ik het nu nog aan kan passen voor je me wél verlaat voor een andere reisgezel?'

Marwan kon niets anders dan de brede glimlach van Iwan beantwoorden met eentje van hemzelf. Het luchtte hem op om eindelijk dat gevoel van vergeving te kunnen uiten. Al uren eerder, eigenlijk al sinds binnenkomst in de herberg, had Marwan geweten dat hij niet zo koppig moest zijn. Hij had het goed voor elkaar met Iwan als reisgenoot en dat moest hij niet verspelen door (een toch nog grote) fout die Iwan had gemaakt. Hij zou het vast uiteindelijk goed met hem maken. De glimlach van eerder verdween echter al snel en beschuldigd hield hij een hand tegen zijn hart aan. 'Bij de Goden, Iwan, dan moet jij ook niet jouw kostuums verspreiden over al onze tassen! Overal vind ik wel dode mensen- of dierenharen of waar het ook maar van was gemaakt uit jouw pruiken.' Hij moest ook lachen, tot de vraag omgedraaid werd. Marwan bleef even stil en keek de man tegenover hem twijfelachtig aan. Hij wist niet of hij het onderwerp op moest brengen, maar tegelijkertijd had juist Iwan voorgesteld om in het vervolg goudeerlijk tegen elkaar te zijn. 'Jouw drankgewoonte,' zei hij uiteindelijk dus maar, terwijl hij zuchtend naar zijn eigen mok bier keek. Het was hem al vrij snel in hun reis opgevallen dat zijn reisgenoot wel erg vaak naar zijn drankfles greep. Eerst had hij gedacht dat het wellicht water bevatte, maar na een stiekeme avond waarin hij uit interesse en argwaan aan de fles rook wist hij wel beter. 'Dat is wat mij dwars zit. Al die plekken waar je drank hebt verstopt. En nog meer hoe vaak je er van drinkt.'

Iwan keek de man tegenover hem verontwaardigd aan. 'Ik hoef ze niet steeds op een andere plek te stoppen als jíj je natte zooi gewoon in één tas houdt!' Ondanks zijn verontwaardiging lachte hij mee met Marwan. Misschien kon hij er ook wel wat beter op letten dat hij zijn spullen in één bepaalde kist hield. Met een glimlach wachtte Iwan af wat Marwan hem nog meer te vertellen had, behalve zijn bezwaar tegen de pruiken. Het sloeg hem echter aardig uit het veld toen hij hoorde waar zijn reisgezel mee begon. Het kostte hem dus ook enkele tellen om zichzelf te herpakken. Goedlachs wuifde Iwan de woorden van Marwan weg. 'Ach, je bent het gewoon niet gewend om met een artiest op pad te zijn. Heb je wel eens gezien hoeveel drank een theatergezelschap met zich mee brengt?' vroeg hij grinnikend. Het was niet zo eens onwaar. Onder zijn vrienden als hij van dorp naar stad naar dorp reisde om op te treden was hij niet de enige die regelmatig naar de fles greep. Er was altijd wel iemand die wat bij zich droeg om te delen en er was ook altijd wel iemand die iets te veel op had. Al enige malen was een deel van een voorstelling in duigen gevallen omdat een speler te zat was geweest om zijn tekst te herinneren of een muzikant te ver heen om zijn instrument nog te kunnen bespelen. Maar Iwan wist maar al te goed dat zijn eigen neiging om alcohol bij zich te dragen niet af te schrijven was als iets dat hij gewend was, dat hij deed omdat hij artiest was. Hij deed zijn best zijn glimlach op te houden, in de hoop dat het Marwan gerust zou stellen, maar hij ging er verder over. 'Joh, je hoeft je toch geen zorgen te maken! Zoals beloofd ben ik altijd vroeg genoeg op om met je op stap te gaan. En ik draag mijn eigen voorraad wel hoor.' Hij haalde onverschillig zijn schouders op en stak toen een vinger naar Marwan uit. 'Eerlijk gezegd denk ik dat jij gewoon niet weet hoe het is om jezelf wat te laten gaan. Doe je dat wel eens? Of deed je dat wel eens en nu niet meer omdat je zo serieus en volwassen bent?' Hij praatte snel, gehaast, hij wilde niet blijven hangen bij zichzelf.

Marwan keek bedachtzaam toe hoe Iwan stil viel na zijn woorden. Hij voelde zich vast betrapt. Marwan was er niet zeker van of Iwan ooit door had gehad dat hij wist dat er géén water in al die veldflessen zat. Wellicht overrompelde het hem nu wel werkelijk. Toch zuchtte hij al snel na de woordenstroom die volgde. 'Het gaat niet om mij, Iwan,' verzuchtte hij opnieuw. Hij had hier geen zin in: Iwan die de aandacht van hem zelf weg probeerde te krijgen door Marwan zich plots schuldig te laten voelen over dat hij zelf géén alcohol dronk. Zo kon hij het spelletje ook wel spelen, maar dat vond hij laag. 'Dus ik ben plots de spelbreker omdat ik niet met jou mee doe? Kom nou op zeg. Misschien moet ik wel echt een andere medereiziger ga vinden.' Hij meende die woorden natuurlijk niet, maar hij hoopte wel dat Iwan besefte dat zijn uitspraken nergens op sloegen. Het was kinderachtig en laag. Precies wat Marwan níét was. 'Ik wou gewoon dat je zou zeggen dat het waar was, dat het je spijt en dat je probeert wat minder te gaan drinken. Is dat nou zo erg? Kijk, ik doe het wel voor,' zei hij ongeduldig, waarna hij zijn keel schraapte: 'Het spijt mij dat ik mijn vuile was overal tussen stop en het spijt mij vooral dat ik daardoor jouw kostuums bevuil. Dat was zeker niet mijn bedoeling en ik zal er in het vervolg meer op letten.' Met die woorden wierp hij een kritische blik op de man tegenover hem en at vervolgens weer verder. Het zou vast wel even duren voordat Iwan zich besefte dat hij niet zo trots moest doen en zich gewoon voor zijn eigen daden moest verantwoorden.

Iwan bekeek de andere man met een diepe frons. Hij begreep dat hij de aandacht niet naar hem toe wilde laten gaan, maar Iwan had enkel gehoopt dat Marwan dit had gezien als het moment om van onderwerp te veranderen. Niet om er over door te gaan.. Iwan bleef stug naar Marwan kijken terwijl hij verder sprak, maar reageerde amper op wat hij zei of waar hij om vroeg. Het was niet zo zeer dat hij zich beschaamd voelde omdat Marwan maar al te goed door had gehad wat Iwan met zich mee droeg, maar eerder dat zijn reisgezel zo zijn manier van leven bekritiseerde. 'Ik geloof niet,' begon hij na een lange stilte van zijn kant, 'dat je mijn moeder bent. Laat staan dat mijn 'gedrag' nou zoveel invloed heeft op jouw reis ervaring. Het tegendeel blijkt als we het over míjn kostuums hebben die stinken, vies worden en gewassen moeten worden door jóuw slordigheid.' Zijn woorden waren fel, maar kwamen langzaam uit zijn mond. Marwan hoefde hem niet te vertellen hoe hij zijn leven hoorde te leiden. Zeker niet als het geen negatieve invloed op hém had. Het hele gesprek was hem plots in het verkeerde keelgat geschoten en dat verraste hem. Die verdedigende houding was hem niet ongewoon. Hadden zijn broers het ook niet proberen aan te kaarten op verschillende gelegenheden? Zodra zijn reactie echter van zijn tong gerold was, had Iwan spijt en keek hij Marwan voor even verward aan. Plots lachte hij en sloeg hard met zijn hand op de tafel. 'Je had je gezicht eens moeten zien!' Hij was opgestaan en had nog altijd lachend zijn vuile bestek en kom bij elkaar geraapt om er mee naar de bar te lopen.

Marwan keek de andere man ongelovig aan: hoe durfde Iwan nu de schuld op hem te schuiven? Dezelfde diepe frons stond dus ook op zijn gezicht gereflecteerd. Hij had een mentale stap naar Iwan toe gezet, in de hoop dat ze elkaar konden vergeven, maar Iwan duwde hem juist weer hard van hem weg. 'Jíj vroeg mij wat mij dwars zat aan jouw reisgedrag, Iwan!' siste hij terug, zodat hij niet nog meer aandacht naar hun tweeën zou trekken. 'Dus durf niet in te vullen voor mij hoeveel invloed jouw drankgedrag op onze reis heeft.' Op hetzelfde moment deinsde hij echter achteruit van schrik door de klap van Iwan op de tafel en vervolgens zijn felle woorden. Daarna zag hij hoe zijn reisgezel op stond en van hun tafel weg liep. Hij wilde nog terugroepen hoe hij niet met zijn staart tussen zijn benen weg moest rennen, maar beet op tijd op zijn tong. Hij wilde hun gesprek nog niet verder laten escaleren, vooral niet na hun overeenkomsten eerder in de conversatie. Wat ging er toch in het hoofd van die man om? Koppig wendde hij zijn blik van de andere man af en at hij verder. Hij had geen zin en behoefte aan dit kinderachtige gedrag. Bij de Goden, hij wist wel beter.

Iwan had pas echt door wat er zojuist gebeurd was toen hij alleen aan de bar stond. Hij durfde niet om te kijken naar Marwan, noch voelde hij dat zijn benen in beweging kwamen om de herberg uit te lopen. Besluiteloos bleef hij gebogen over de bar staan en bekeek zijn lege mok aandachtig. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij in Myr gereageerd had op zijn broers die hem in hadden willen laten zien dat zijn drankgebruik overmatig was. En van daarvoor kon hij nog maar al te gemakkelijk het gezicht van zijn moeder herinneren toen zij er naar gevraagd had en hij tegen haar uit gevallen was. Zuchtend schoof Iwan de mok van zich weg naar de barman en bleef tegen de bar geleund. Hij voelde al weer dat zijn verontrustte maag aan het kalmeren was nu hij én voedsel én een hoeveelheid alcohol terug in zijn systeem had. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst die cirkel had doorbroken. Na wat hem een eeuwigheid leek, keek Iwan om naar de tafel waar Marwan aan zat. De man was enkel en alleen op zijn eten gericht en niet langer op hem. Misschien was het maar beter ook dat Marwan het zich allemaal niet aan trok. Of in ieder geval niet zoals zijn familie. Vermoeid sloot Iwan zijn ogen en stond hij uiteindelijk op om terug naar de tafel te lopen. Voor Marwan bleef hij stil staan en doorzocht hij zijn kleding tot hij zijn veldfles tegen kwam. Iwan schoof het naar zijn reisgezel toe en liet hem voor hem liggen, maar hij ontweek Marwan's blik. 'Het spijt me,' zei hij zacht.

Marwan was zich erg bewust van zijn vriend die aan de bar zat met zijn rug naar hem toe. Toch bleef hij zo ongestoord mogelijk dooreten. Het had geen zin om achter hem aan te rennen en Iwan zijn zin te geven door zijn dramatische spel van eerder. Hij zou vast- Op hetzelfde moment zag hij inderdaad de man weer voor hem staan en hem vervolgens iets aanreiken. Na een lange blik gericht te hebben op Iwan en vervolgens op de veldfles duwde hij het met alcohol gevulde voorwerp terug naar zijn reisgezel. 'Het spijt mij ook,' zei hij op dezelfde zachte toon. 'Jij hebt gelijk, ik ben jouw moeder niet, laat staan überhaupt familie, en ik zou mij er niet teveel mee moeten bemoeien. Ik denk alleen-' Hij beet op zijn lip en zocht naar de juiste woorden. 'Ik hoop dat dit je ogen heeft geopend over hoeveel alcohol je er op een dag doorheen werkt. En wat dat met jouw stemming en gedrag doet.' Het voelde verschrikkelijk om deze betuttelende woorden uit te spreken, maar hij voelde zich er ook kalmer onder en hij hoopte dat Iwan er iets mee zou doen. Hoe vaak waren ze al niet in de problemen gekomen omdat of Iwan aangeschoten was geweest of een gigantische kater had? Door die teruggevonden rust kon hij ook eindelijk zijn mondhoeken optrekken tot een glimlach, om zo zijn reismaat aan te kijken. Hij hoopte dat Iwan zijn blik zou ontmoeten. 'We kunnen zo nu en dan eens een borrel pakken samen. Daar heb je geen veldfles voor nodig. Dat beloof ik je.'

Iwan keek met een dubbel gevoel toe hoe de veldfles terug naar hem toegeschoven werd. Hij zag er eerlijk gezegd tegenop om het terug aan te moeten nemen, maar tegelijkertijd wist Iwan dat het niet binnen bereik hebben van zijn drank hem niet zou laten stoppen met drinken. Het zorgde er alleen maar voor dat hij niet onderweg steeds moest stoppen om de kruik te vinden. Toch pakte hij de fles vast en stopte hem terug in zijn zak om Marwan twijfelachtig aan te kijken. 'Mijn stemming en gedrag zijn niet veel beter zonder de drank,' biechtte hij met tenergeslagen ogen op. Hij had het niet zo vaak besproken met anderen waarom hij zichzelf zo onafhankelijk had gemaakt van de alcohol. Stil ging Iwan weer voor Marwan zitten en keek de man verrast aan toen hij plots weer een glimlach van hem kreeg. Die van hem kwam als vanzelf bij het zien van het opgeklaarde gezicht van zijn vriend. Hij had zich al zo veel lichter gevoeld nu hij niet meer loog over zijn identiteit en nu lag ook dit lelijke deel open en bloot op tafel. 'Bedankt,' stelde Iwan plots en keek Marwan nu pas recht aan. 'Ik-' Het voelde vreemd om plots zo te aarzelen over zijn doen en laten. 'Ik ben de Goden dankbaar dat ze me een reisgezel zoals jij hebben gegeven.' Het klonk dramatisch in zijn woorden, maar Iwan had het idee dat hij enkel en alleen drama uit kon spreken. Dat was immers zijn leven geworden als artiest.

Marwan voelde hoe zijn interesse geprikkeld werd door de woorden van Iwan, maar hij niets op zijn gezicht liet blijken. 'Ik zou die kant graag van jou willen leren kennen,' zei hij uiteindelijk zonder glimlach. 'Los van de alcohol.' Hij was serieus: hij was benieuwd naar een Iwan die niet onder invloed van drank was. Hij twijfelde er namelijk sterk aan of die situatie ooit had plaats gevonden. Als hij nu terug dacht aan die verdomde veldfles en hoe vaak hij die erbij had gepakt tijdens hun gereis... Opgelucht keek hij toe hoe Iwan uiteindelijk weer plek nam. Inmiddels had hij ook zijn bord leeg gegeten en had hij spijt dat hij zijn vriend niet extra voedsel had aangeboden. Hij wilde net voorstellen om hun beetje geld toch te besteden aan wat extra eten, toen hij de brede glimlach van de andere man zag. Dat overrompelde hem en de woorden die volgden al helemaal. 'Ik ben jouw Goden ook erg dankbaar,' zei hij uiteindelijk, bijna gecharmeerd en verlegen door de plotse woorden van dank. 'Misschien moeten wij echter Sibel en Liam het meeste bedanken: zonder hun bruiloft zouden we elkaar als reisgezellen niet ontmoet hebben.'

Iwan zag dat zijn woorden een reactie op hadden gewekt bij Marwan. Hij had duidelijk geen dankbetuiging verwacht, net zoals Iwan zelf. Echter zou hij vol overtuiging toegeven dat hij meer geluk had om met Marwan mee te mogen reizen in plaats van andersom. Bij de start van hun reis had hij daar nog wel anders over na gedacht. Marwan had duidelijk maar weinig geweten over het reizen zoals Iwan daar wel kennis over had door zijn jarenlange gereis met het theatergezelschap. Toch ging het niet om kennis en ervaring dat nu zo waardevol bleek. Het was simpelweg het feit dat hij een fijne reisgezel had, een vriend, die met hem mee op pad was dat Iwan zo waardeerde. Het deed hem aan zijn korte tocht met Esra denken, maar het verraste hem er nu eens niet met een steek in zijn hart aan terug te denken. 'Geloof me, ik heb Sibel al tweeduizend maal bedankt toen ze liet blijken dat ze de troon over wilde nemen. Dat is me wel genoeg voor één leven,' grinnikte Iwan. Zijn woorden waren echter serieus. De huidige Koningin had zijn familie ontlast. Zijn broers en zuster waren al snel buiten beschouwing gevallen voor het koningschap en dat had Iwan erg gerust gesteld. Hij was zo lang bang geweest dat Adrian toch er mee door wilde gaan of zelfs Tobias maar hun vader tevreden zou willen stellen.

Marwan leunde met zijn kin op zijn hand en keek ze de andere man verwonderd aan. Het zal waarschijnlijk een chaos in Iwans familie zijn geweest toen zijn vader mededeelde dat hij zou aftreden. Alle ogen waren natuurlijk op de prinsen gericht. Hijzelf had echter van mijlenver zien aan komen dat Sibel ook voorop zou staan om een worp te doen voor het koningschap. Toen hij merkte dat hun borden en glazen leeg waren en dat de vermoeidheid bijna zijn ogen dicht liet vallen, gebaarde hij naar Iwan dat ze op moesten staan. 'Laten we naar onze kamer gaan en even goed uitrusten. Dat mag wel na alles wat er is gebeurd,' geeuwde hij, waarna hij goedlachs Iwan op zijn schouder klopte en hem vervolgens voor ging richting de kamers van de herberg.

end.

Nieuw

Diane stond al een tijd voor het raam van haar kamer. Ze had zo een goed zicht op de weg waar de oude herberg aan lag. Sinds ze Liam had gesproken dacht ze niet dat het nog verstandig was in het kamp rond te blijven hangen. Ze kon niet met zekerheid zeggen of hij of zijn kameraden haar dekmantel niet weg zouden geven. Ze leek hem namelijk van maar weinig te hebben kunnen overtuigen. Bovendien kon ze vanuit deze plek ook makkelijker naar het dorp reizen als ze Guila nog eens wilde spreken. De herberg lag immers op de weg die het dorp en het kamp verbond. Diane hield zich echter voor nu niet bezig met die taken. Ze had Isaia een bericht laten bezorgen om haar hier op te zoeken. Ze had haar prinses maar kort gezien en had haar amper kunnen spreken als zogenaamde nieuwe rekruut in het leger. Ze hoopte nu dus een beter gesprek met haar te kunnen voeren om haar er hopelijk van te kunnen overtuigen dat ze dat kamp uit moest, wat voor bescherming die Eddard Halley haar ook beloofde. Ongeduldig liep ze in haar kamer rond en nam plaats aan de kleine tafel. Ze had eerder gepoogd Saul te schrijven, maar ze was te snel afgeleid geweest. Ze zou volgens het plan dat ze met hem besproken had al terug op weg naar Tyrosh moeten zijn. Maar ze kon er ook niets aan doen dat het allemaal langer duurde dan ze gedacht had.

Met veel moeite had ze Eddard weten te overtuigen om Kain haar te laten begeleiden naar de plek die in de mysterieuze brief was beschreven. Het handschrift had ze echter meteen herkend: het was Diane die haar blijkbaar wilde spreken. Nadat ze echter opgedoken was in het kamp durfde ze het niet meer aan om dusdanig veel risico te nemen door alleen te reizen en ze was dan ook dankbaar dat de soldaat haar wilde begeleiden. Eenmaal aangekomen bij de herberg bleef Kain buiten staan, terwijl Isaia naar binnen ging. Ze had de twee mannen over Diane verteld en hoe ze er zeker van zou zijn dat de plek zelf veilig zou zijn. Het risico om overvallen te worden zou Diane namelijk nooit nemen, daar kende ze haar voogd nu te goed voor. Toen ze binnen was gestapt, werd ze al snel door de eigenaar begeleid naar boven toe en voor één van de deuren gezet.

Diane had de brief aan Saul opgepakt en liep er mee de kamer rond tot ze beneden de stem van de oude man hoorde. Hij was flink doof aan het worden en sprak alsof iedereen een even slecht gehoor als hem had. Diane kon het wel waarderen dat hij zo gemakkelijk af te luisteren was en ze zo direct gewaarschuwd was als er mensen lang de herberg kwamen. Diane liet de brief voor wat het was en schoof enkele lege flesjes en gedroogde kruiden terug in haar buidel. Het had haar het beste geleken om de herbergier te vertellen dat ze een reizende vroedvrouw was. In dit soort situaties was het altijd makkelijker niet te veel verschillende rollen op zich te nemen. Ze had bovendien niet de mogelijkheid een tiental vermommingen mee te dragen. Diane hoorde de voetstappen op de overloop al en opende de deur al voor er aangeklopt werd. Met een glimlach bedankte ze de oude man, maar haar ogen richtten zich al snel op de prinses. Met een bredere glimlach trok Diane Isaia naar binnen en sloot de deur achter zich om haar armen om de jonge vrouw heen te slaan. Als iemand tijdens de reis van de Zomereilanden naar Tyrosh haar verteld had dat ze zo gesteld zou raken op de Islaïse prinses, dan had ze die persoon vierkant uitgelachen. Ze kon echter allang niet meer ontkennen dat ze zich bekommerde om Isaia en zich verantwoordelijk voelde voor haar. 'God der Hel, ik had je nog zo gezegd weg te blijven van politieke situaties als je wilde verdwijnen en nu vind ik je hier?' mopperde Diane nadat ze Isaia eindelijk los had gelaten en haar kritisch bekeek. Ze zag er prima uit. Misschien wat moe en stoffig, maar meer niet.

Stilletjes volgde Isaia de oude man de trap op richting de verblijven. De brief was cryptisch geweest, maar ze had enkele verzoeken van Diane erin terug gevonden. Zo konden ze niet voor zichzelf uitkomen, maar moesten ze dubbelrollen aannemen. Toen plots één van de deuren zich opende en ze Diane zag staan, brak er een glimlach op haar gezicht uit. Isaia liet zich door haar voogd in de armen sluiten en voelde hoe haar gedachten zich eindelijk kalmeerden sinds het moment dat ze Iker had gesproken. Zelf omhelsde ze de vrouw ook en legde ze haar hoofd tegen Dianes borst aan. Het voelde alsof ze eindelijk weer de bescherming van een oudere zus had gevonden. Ze was zo opgelucht om Diane te zien dat ze zelfs de kritische woorden met een kalme houding ontving. 'Ik weet het,' verzuchtte ze, terwijl ze zich losmaakte van de oudere vrouw en haar onderzoekend aan keek. Ze kon maar beter gewoon de waarheid spreken. 'Ik hoorde van Iker en- en ik wist dat ik niet zomaar mijn leven kon voortzetten zonder te weten dat hij veilig zou zijn. Daarvoor houd ik nog te veel van hem.'

Als het niet al goed voelde om de prinses ongedeerd te zien en haar te kunnen omhelzen, dan maakte het haar enkel nog meer op haar gemak om de Islaïse woorden over haar tong te kunnen laten rollen en die van Isaia te horen. Zuchtend schoof Diane een stoel naar de jonge vrouw en leunde zelf tegen het raamkozijn. Zo kon ze zo nu en dan nog een blik naar buiten werpen. 'Het verbaast me ergens niet, maar ik dacht ook dat je je keuze had gemaakt toen je besloot te vertrekken.' Ze sloeg haar armen over elkaar en fronste zo naar Isaia. In theorie zou dat makkelijk genoeg moeten zijn geweest. Ze had Isaia geholpen met Celine terug op de zetel te krijgen en zou dan er voor zorgen dat de prinses kon verdwijnen. Bovendien zou ze die ene persoon die haar niet met rust zou laten in Tarth uitschakelen. Als ze die taak nou netter aangepakt had, was Iker misschien niet Tyrosh ontvlucht uit angst dat hem hetzelfde lot te wachten stond. Diane realiseerde zich inmiddels maar al te goed dat haar fout met Kalim consequenties niet alleen voor haarzelf had gehad. Dat Liam dacht dat Saul en zijn kameraden er achter zaten bracht haar al genoeg zorgen, maar ze moest het ook accepteren dat haar acties Isaia hier indirect hadden gekregen. 'Heb je hem gesproken? Die idioot wilde je achterna reizen naar de Zomereilanden. Je broer-' Diane maakte haar zin niet af. Ze had een erg goed idee wat Galivar met de Quandaïse prins gedaan kon hebben als hij verscheen met het nieuws dat zijn vrouw verdwenen was. Dat hoefde Isaia echter niet te horen. 'Is de rest van je reis goed gegaan? Voor je over Iker hoorde?' vroeg ze maar om het gesprek een andere wending te geven.

Isaia trok de stoel naar haar toe en nam er op plaats, waarna ze met haar armen op de tafel leunde. Zacht zuchtend hoorde ze de woorden van haar voogd aan. 'Het was nooit een definitieve keuze geweest,' legde ze uit, al wist ze dat ze er anders in had gestaan op het moment dat ze Tyrosh vertrok. Het was pas onderweg dat ze gerealiseerd had wat ze achter had gelaten in het paleis. Ietwat gegeneerd streek ze met haar hand langs haar hals en knikte ze langzaam. 'Ik ben bij hem langs geweest in de tent waar hij gevangen gehouden wordt. Hij- het-' Ze zweeg. Hoe kon ze onder woorden brengen hoe haar hart gebroken was door haar echtgenoot? 'Ik weet dat hij naar de Zomereilanden had willen reizen, maar gelukkig is het niet zo ver gekomen. Mijn broer zou hem zo lang mishandeld hebben tot hij nieuws over mij zou loslaten.' Typisch Galivar. Als iemand uit de weg geruimd moest worden... 'En jij- hoe wilde je Iker helpen? Je had een plan? Kunnen we dat nog steeds realiseren?' Ze merkte hoe haar stem gretig was geworden. Misschien zou hij haar weer zien staan als hij niet meer in deze situatie gevangen zat. Ze wilde het gesprek nog niet van Iker af krijgen.

Diane keek toe hoe Isaia ging zitten en haar gezicht al snel viel terwijl ze over Iker sprak. Ze had de prins zelf niet meer kunnen zien nadat ze wist dat Isaia in het kamp aangekomen was. Dat was waarschijnlijk maar beter ook. Ze hadden vast enkel verwijten naar elkaars hoofd gesmeten omdat ze de prinses niet weg hadden kunnen houden van het kamp. Ze wilde haar vriendin stoppen toen ze over Galivar sprak, maar wist dat het beter was te horen dat ze zelf ook goed begreep waartoe haar broer in staat was. Ze was minder tevreden toen Isaia door vroeg. Zuchtend wreef ze met een hand langs haar krullen. De andere gleed langs haar zij. Diane perste haar lippen op elkaar terwijl ze bedacht wat ze met haar prinses kon delen. Het was nooit voordelig als te veel mensen van haar plannen af wisten en ze had Liam al genoeg hints gegeven. Maar ze wist ook dat ze Isaia niet tevreden zou stellen met een vaag antwoord. Laat staan dat ze in zou stemmen terug naar Tyrosh te gaan om daar veilig gehouden te worden zonder er van verzekerd te zijn dat Diane Iker vrij kreeg. 'Het kamp en de Kroon zullen instemmen met de ruil. Een andere keuze zal enkel meer problemen veroorzaken. Maar Iker hoeft niet Quandaï te bereiken. Niet als het aan mij ligt. Nu de spanningen echter op lopen-' Diane wierp nog eens een blik naar buiten en liep toen dichter naar Isaia toe om haar handen op de tafel te zetten. 'Als ik hem inderdaad vrij krijg, weet ik nog niet waar hij heen kan,' maakte ze er maar van. Waar zou de prins immers veilig zijn? Waar zouden de Quandaïers hem met rust laten zowel als de Tarthianen? Ze had er zelf maar één oplossing voor kunnen bedenken. 'Ik denk dat hij een kans heeft in Tyrosh als hij een deal kan sluiten met de Landvrouwe,' voegde Diane er ook maar meteen aan toe. Het had geen nut om de zaken heen te praten.

Isaia keek afwachtend naar haar goede vriendin. Ze kon de spanning op het gezicht van Diane zien en waarschijnlijk het inwendige conflict over hoeveel ze Isaia zou vertellen. Haar vriendin had haar altijd zo ver mogelijk uit haar plannen willen houden en Isaia had dat altijd geaccepteerd. Nu echter... ze wilde mee helpen om Iker vrij te krijgen, wat het ook zou kosten. Isaia's hoofd schoot omhoog bij het benoemen van de Landvrouwe, van Celine. 'Daar kan ik bij helpen,' floepte Isaia er onmiddellijk uit, waarna ze enigszins beschaamd haar hoofd liet hangen. 'Ik kan wellicht op haar inpraten. Om haar Iker een aanbod te laten doen of juist zijn aanbod te accepteren.'