Het Plein

'Ik zal je zo vaak mogelijk schrijven als ik kan,' glimlachte hij, terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze zouden veel reizen en 's avonds bij het kampvuur zou hij vast tijd hebben om een brief te schrijven. Hij keek haar verbaasd aan na haar woorden en schudde vervolgens lachend zijn hoofd. 'Natuurlijk niet! Ik zal altijd eerst afscheid van je nemen.' Ze waren inmiddels de markt afgelopen in de richting van het legerkamp. Aan het einde van de grote marktstraat pakte hij haar handen vast en drukte hij er zacht een kus op. 'Ik verzin wel een manier om het mee te nemen,' grinnikte hij, waarna hij haar nogmaals in een stevige omhelzing trok. Zo bleef hij een tijd staan, terwijl hij probeerde om alles van haar op te nemen. 'We zien elkaar binnenkort weer, oké? Dit is geen afscheid. Ik vertik het om het zo te noemen,' grinnikte hij.

Erin was weer met Hakeem opgestaan en liep met zijn arm om haar schouders verder de markt over. Ze glimlachte toen hij zei altijd eerst afscheid te nemen. Ze zou maar niet beginnen over het feit dat het niet altijd mogelijk was om dat te doen, dat had hij vast niet helemaal zelf in de hand. Ze keek hem aan toen hij de kus op haar handen drukte en ze glimlachte met rode wangen om vervolgens haar armen flink om hem heen te wikkelen. Erin liet hem maar met tegenzin los en knikte uiteindelijk. Zwijgend hield ze even zijn blik vast en ging op haar tenen staan terwijl ze hem iets omlaag trok om hem een kus op beide wangen en zijn voorhoofd te geven. Ze mompelde de woorden, de gebeden die ze Naevia altijd had horen zeggen als Marcus weg ging en imiteerde zo het tafereel dat ze zo vaak had gezien in het kamp. Vervolgens liet ze Hakeem los en ging toen haar weg richting het kasteel om haar vader te zien.