Het legerkamp

Liam negeerde de bitse woorden van zijn broer. Hij moest eens weten hoe het was om Koning te zijn, een titel die eerder formeel voor hem was geweest, maar waar hij de laatste jaren ingezogen was geworden. Hoe waren hij en Sibel nu ook weer in deze chaos gelopen? Hoe hadden ze dit niet kunnen afwenden? 'Er is géén andere keuze en we hebben dus gefaald,' beet Liam terug, feller dan hij had gewild, waarna hij weer wanhopig naar de verdwijnende gestalte van Indra keek. 'Ik wou dat ik gek was geworden.' Het kwam er maar mompelend uit. Hij stond ook niet achter het plan, maar hij kon moeilijk nu wéér weglopen en opnieuw Indra de schuld van hun gezamenlijke plannen laten opnemen. Fel schudde Liam zijn hoofd op de suggesties van zijn broer en met een gepijnigde blik keek hij zijn familielid aan. Ook had hij zijn handen op de schouders van Eddard gelegd. 'Ik hoor als Koning, maar ook als bevelhebber van onze troepen, in de frontlinie te staan. Ik kan niet wachten op versterking. Dat moet je overbrengen aan Sibel en- en ze zal het begrijpen. In het ergste geval hebben we altijd nog een Koningin en hebben Muriel, Sil en Willem nog een ouder over.' Hij wilde niet dramatisch doen, maar wilde meer de feiten op tafel leggen. En die feiten waren hard. 'Maar dan hebben ze in elk geval nog een vrij land. Want als het kamp valt, dan is Evenfall de volgende plek waar ze naartoe gaan.'

Ed keek niet weg terwijl hij even fel tegen werd gesproken door Liam. Hij was er inmiddels aan gewend, maar niet zozeer omdat hij vaak genoeg zo aangesproken was door zijn oudere broer. Eddard herkende zijn vader in zijn onbuigzaamheid. Maar hij wist ook dat het niet enkel kwam omdat beide Williams een stel stijfkoppen waren, maar ook omdat ze moedwil bezaten. Met een zucht liet Ed zijn blik zakken en staarde naar de modder onder hun voeten. Uiteindelijk was Liam niet de enige die een taak uit te voeren had. Er was maar weinig meer dat Ed als raadslid in kon brengen tegen de Koning. Ze hadden al allerlei manieren geprobeerd om de verschillende kampen in gesprek te brengen en het was steeds niet gelukt. 'Zeg dat niet, Liam. Je komt dat slagveld af of je het nu wilt of niet. Geen enkele van jouw mannen zal het toestaan dat je komt te overlijden.' Hierbij keek hij zijn broer terug aan, maar gleden zijn ogen kort naar links en rechts. Hij had Kain niet meer gezien sinds hij de bespreking in gegaan was. Hij ging er maar van uit dat hij de Koning bij zou staan. Het was een pijnlijke gedachte. Ed fronste en schudde zijn hoofd. 'Ze zouden eerst door Tyrosh moeten en door Celine.' Hoe zijn broer nu ook over hun nicht dacht, die vrouw was nog weerbarstiger dan de kliffen waarop de helft van haar stad gebouwd was. 'Ik zal de Generaal vragen om een vertegenwoordiger van het kamp voor ik vertrek,' besloot hij toen maar.

Hij kon maar slecht met de blik van zijn broer omgaan, want hij wist precies wat Ed nu aan het denken was. Dit was al zo vaak voorgekomen als Liam iets van plan was, Ed hem tegen sprak en Liam dát weer tegen sprak. Je lijkt net op pap, zei Ed dan altijd op die momenten. 'Het is de beste optie, broertje,' probeerde hij nogmaals gerust te stellen. Om de volgende woorden glimlachte hij echter geraakt. 'Mijn leven is niets meer waard dan het leven van één van mijn mannen,' zei Liam met een hand op Eds schouder. 'Titel of niet, ik bloed net zo gemakkelijk als elke andere man, net als jij.' Hij volgde Eds blik opzij en dacht te weten waar zijn vriend naar op zoek was. Of beter gezegd: naar wíé hij op zoek was. Het leek hem maar beter om niets te zeggen over zijn schoonbroer. Het was aan de krijger en spion zelf om te kiezen of hij mee wou naar het slagveld. Hij sloeg zijn broer nog eenmalig op de schouder en trok hem vervolgens naar hem toe voor een omhelzing. 'Vertel mijn vrouw dat ik van haar houd, beloofd?' Hij keek Ed nog eenmalig met zijn zo'n typische grijns aan en liep vervolgens, geflankeerd door zijn mannen, achter Indra aan.