Het legerkamp

-

Clementine was inmiddels weer terug in haar oude ritme gekomen na de missie. Het had even wat tijd geduurd voor ze weer geacclimatiseerd was aan het strakke ritme en regime van het kamp, tegenover het ritme van de missie, maar inmiddels voelde ze zich weer goed op haar plek. Ze had net haar laarzen schoongeboend en was bezig om ze vast te rijgen. Erg veel stond er voor vandaag niet op het programma. Ze was van plan om wat te sparren met haar medesoldaten, om zo toch nog wat training te krijgen en wellicht zou ze naar één van de omliggende dorpen gaan om te kijken hoe het er momenteel aantoe ging. Laatst had Clementine daar nog geholpen met de wederopbouw van een kliniek nadat deze getroffen was door een brand. Graag ging ze kijken hoe het er momenteel aantoe ging en of ze nog wat voor de mensen kon betekenen. Nooit had ze spijt gehad van de beslissing om zich aan te sluiten bij het leger: ja ze hield van het soldaat zijn, maar ze vond het ook geweldig om het volk te kunnen helpen op een andere manier dan vechten en het gebruik van geweld. Toen ze haar laarzen aanhad, stond ze op en rekte ze zich nog eens goed uit, voor ze naar het hart van het kamp liep.

Flynn had zojuist samen gezeten met Indra en Marcus waar een definitieve beslissing was genomen en de legerleider hem had gezegd dat hij hem graag als partner mee had naar de hoofdstad. Indra had er mee ingestemd dat ze in het kamp achterbleef en dat had zo ook betekend dat Flynn de alternatieve keuze was om Marcus te vergezellen naar Evenfall. Nu moesten ze echter nog bekijken welke andere personen mee zouden reizen om het leger te representeren. Het overrompelde Flynn nog altijd hoe hij nu tot de binnenste cirkel van het kamp was getreden en niet alleen omdat het een ontzettende drukte met zch mee bracht. Plots behandelden oude vrienden hem toch ineens anders. Hij kon het ze niet geheel kwalijk nemen, maar alsnog was het niet fijn het zo te merken. Het had hem er ook van weerhouden om zijn collega's van de missie op te zoeken. Ondanks de mislukking had Flynn erg duidelijk geprofiteerd van zijn deelname. Misschien dachten ze ondertussen wel dat hij gewoon een grote profiteur was. Na de bespreking was Flynn het kamp in gelopen, langs de proviand tent, en was hij ergens gaan zitten onder één van de bomen met een frisse appel. Hij wilde zijn nieuwe taken, de vele ideeën, alles, even laten bezinken. Tot hij plots Clementine voorbij zag lopen. 'Hé! Clementine!' Vlug stond hij op en stak een hand op naar haar.

Clementine had besloten om eerst nog wat lunch te halen voordat ze naar het dorp zou vertrekken, toen ze onderschept werd door niemand minder dan Flynn. Ze had hem sinds de missie niet meer gezien - wat haar enigszins had verbaasd, gezien ze het idee had dat alle soldaten op de missie een goede band met elkaar ontwikkeld hadden. Echter had ze er niet al teveel achter gezocht en was ze weer verder gegaan met haar eigen dingen. 'Oh, hé Flynn. Lang niet gezien...' zei ze, terwijl ze glimlachte naar hem. In het kamp had ze hier en daar wat opgevangen over dat zijn huis was getroffen door een brand in de tijd dat ze op missie waren, al wilde ze daar niet al teveel over vragen: ze had geen idee of het een gevoelig onderwerp voor hem was of niet en ze wilde dit gesprek niet op de verkeerde voet beginnen. 'Hoe is het met je? Alweer een beetje gewend aan het ritme hier?' vroeg Clementine nieuwsgierig en zette haar handen in haar zij. 'En ik zie dat de nieuwe oogst binnen is. Gisteren waren er enkel nog rotte appels. Ik was toevallig ook net onderweg om wat te eten te halen, vind je het erg om mee te lopen?'

Flynn was voor even stil toen hij eenmaal op stond en voor Clementine kwam te staan. Ze hadden elkaar nooit meer gesproken na de terugreis. In eerste instantie had dat voornamelijk te maken gehad met de nood voor hem om zijn familie te bezoeken waar hij toch een tijdje was gebleven en toen hij terug in het kamp was had Indra hem vaak opgeëist. En daarna- de Goden mochten weten waarom hij haar niet had opgezocht, noch andersom. 'Inderdaad,' zei hij met een kleine glimlach. 'Prima, natuurlijk.' Flynn zette zijn scheve grijns op en knikte vervolgens terwijl hij kort naar de appel keek. Hij wist niet zeker waarom hij nu plots toen hij haar had gezien bedacht had om haar maar gedag te zeggen. 'Nee, helemaal niet, ik loop graag mee.' Flynn pakte de zijtas die hij bij zich had gehad op en hing die over zijn schouder terwijl hij Clementine kort bekeek. 'Je ziet er in ieder geval een stuk schoner uit dan de laatste keer dat we elkaar spraken,' grapte hij om de stilte te vullen. 'Gaat het verder ook prima?'

Clementine moest lachen en knikte. 'Gelukkig wel. Normaal vind ik het allemaal niet zo erg, dat vuil, maar ik moet toch toegeven dat ik heel erg dankbaar was voor dat bad na die missie.' gniffelde ze. Het vuil hoorde bij het werk: ze hadden nou eenmaal niet de luxe om iedere dag een warm bad te nemen en hoewel ze zich schoonhielden in de rivieren, was het moeilijk om daarmee al het vuil weg te schrobben. Er had dan ook daadwerkelijk een warm bad voor hen klaargestaan na thuiskomst, iets wat Clementine had verbaast, maar zeker met open armen had aangenomen. 'Met mij gaat het uiteraard ook goed.' Toen ze bij de proviand tent aankwamen, liep ze naar binnen en pakte ze een vers stuk brood en eveneens een appel, waarna ze weer naar buiten kwam en met haar hand haar ogen beschermde tegen de felle zon die in haar gezicht scheen. 'Dus... zijn er nog plannen? Nieuwe missies om op uit te gaan?' Clementine nam een hap uit haar appel en keek hem zijdelings aan. Het was vreemd om hem ineens na zo'n lange tijd weer te zien. Ze hadden tijdens de missie zo dicht op elkaar geleefd en toen ze terug kwamen was er ineens een gat geweest. Wellicht dat het Clementine daardoor wat moeite kostte in het begin om weer aan het leven hier te wennen.

Flynn knikte instemmend. 'Dat bad en het diner!' Ze waren goed ontvangen bij hun terugkomst. Flynn wist nog goed hoe dubbel dat gevoel was geweest, omdat ze amper wat bereikt hadden en bovendien had Marcus hem al snel verteld van de problemen bij zijn familie. Hij had van dat hele ontvangst maar kort kunnen genieten. 'Dat is fijn om te horen,' zei Flynn oprecht. Hij was eerlijk gezegd verbaasd dat ze hem zo vriendelijk aan sprak. De laatste keer dat hij met één van de andere soldaten van de missie in een gesprek was geraakt was dat niet zo goed gegaan. Hij wachtte buiten tot Clementine terug kwam met haar appel en brood en ging op één van de houten banken zitten die verspreid rond de proviand tent stonden. 'Nou-' Bedachtzaam keek Flynn naar Clementine op. 'Je hebt gehoord van het nieuws in Evenfall, niet? Dat de koning een nieuwe opvolger zoekt omdat hij af wil treden?' Het nieuws ging al een tijdje door het kamp, dus hij verwachtte dat ze er wel van af wist. 'Marcus gaat er heen zodat de belangen van het kamp gewaardeerd worden en dat we niet aan de kant worden geschoven door welke persoon dan ook die de macht over gaat nemen. Niet echt een missie, meer een diplomatiek gedoe, maar alsnog belangrijk.'

'Oh, man dat diner was geweldig!' lachte Clementine met hem mee en nam vervolgens nog een hap van haar appel. Het had allemaal zoveel geleken toen ze terugkwamen van maanden leven op bijna niets in de barre wildernis. Clementine had het dan ook allemaal onwijs gewaardeerd. Ze kon zich niet meer herinneren hoevaak ze Marcus en de andere soldaten had bedankt die ervoor hadden gezorgd. Toen Flynn begon over de koning knikte Clementine. Natuurlijk had ze dat gehoord: het nieuws in het kamp ging rond als een lopend vuurtje. Ze had zelfs geruchten gehoord dat er al een nieuwe troonopvolger was, al waren sommige verhalen erover nog ongeloofwaardiger dan anderen. Iemand had haar ook verteld dat Flynn een kanshebber zou zijn, omdat zijn ouders beide van adellijke afkomst waren, al geloofde Clementine niet dat de jongeman tegenover haar ook maar enige ambitie had om de troon over te nemen van de huidige koning. 'En jij gaat met hem mee?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze het klokhuis van haar appel in de bosjes gooide en aan het stuk brood begon. Flynn had schijnbaar een hoop nieuwe taken gekregen hier in het kamp en een stuk meer verantwoordelijkheid schatte ze zo: zeker nu hij met deze informatie kwam.

Flynn nam een grote hap van zijn appel en knikte. 'Indra zou mee zijn gegaan, maar zij blijft hier en Marcus vroeg mij mee te gaan. Er zullen veel mensen aanwezig zijn die ik ken of die mijn moeder of vader zullen kennen.' Hij hoopte dat dat niet de enige reden was waarom hij meegevraagd was. Marcus zag hopelijk meer in hem dan iemand die goede connecties had. Hij had die namelijk nooit goed bijgehouden en hoewel er dus familie aanwezig zou zijn kende hij hen amper. 'Hij zoekt nog andere soldaten om mee te komen en het leger te representeren. Om niet met een tweetal tegenover een hele zaal vol adel en rijkelui te staan.' Hij had maar moeilijk uit haar reactie op kunnen maken of ze geïnteresseerd was in dit hele gedoe, maar bij hem begon het langzaam te dagen dat ze best wel eens een goede keuze zou zijn. Clementine was een goede soldate. Erg goed, had hij tijdens de missie gezien.

'En hebben jullie al mensen op het oog?' Clementine keek hem nieuwsgierig aan. Het was voor het eerst in de geschiedenis - voor zover Clementine bekend was - dat een koning ervoor koos om besprekingen te houden over zijn opvolging. Normaliter nam één van de kinderen het koningsschap over, maar dit zou anders gaan. Hoewel het koningsschap nog steeds over genomen zou worden door iemand van de adel - iets waar veel mensen het al niet mee eens waren - zou het wellicht nu in handen komen van de meest bekwame persoon. Ze hoopte maar dat er genoeg mensen zouden pleiten voor iemand die de troon zou bestijgen in naam van het volk, in plaats van zelfbelang. 'Het is me maar wat hoor, die hele besprekingen... denk jij dat het werkt? Ik bedoel, het koningsschap is altijd zo voor de hand liggend geweest: je vader was koning, dus jij werd koning of je broer... maar nu? Alles kan gebeuren, wie weet wie er allemaal een claim leggen.' Clementine kon zich niet voorstellen dat het erg vredelievende besprekingen zouden worden: iedereen wilde waarschijnlijk de troon bestijgen. 'En wat als ze er niet uitkomen?' Het was iets wat Clementine's interesses erg had getrokken.

'Nog niet precies. Maar dat is één van de taken die ik van Marcus heb gekregen samen met Indra. Hij zal onderweg zijn naar het Noorden net voor het vertrek naar Evenfall dus wilde dat wij een groep soldaten samen stellen.' Flynn was in zijn hoofd al meteen lijsten gaan maken met de mensen die hij kende en hij was aan de slag gegaan om degene van wie hij niet wist wat hun capaciteiten waren uit te zoeken. 'Het zou historisch zijn. Een nog veel grotere stap voor Tarth dan de oorlog waar de vorige opvolging op uit liep.' Hij had er zelf nog helemaal niet zo veel over nagedacht tot hij de afspraken met Indra en Marcus had gehad. Het zou een ontzettend grote impact hebben op het land en vooral ook op de bevolking. Dit soort dingen troffen de onschuldigen altijd het meeste. En het leger van Marcus zou er dus hard aan moeten gaan werken om de schade te beperken, om mensen te helpen. 'Ik denk niet dat dat een optie is. Maar het zou nog wel eens riskant kunnen worden als er een machtsvacuüm op treedt. Wie weet wie er dan zijn slag zou kunnen slaan.' Flynn wist niet genoeg van de politiek om personen te kunnen noemen die wellicht zoiets zouden doen, maar in een land als Tarth zou het zeker kunnen gebeuren. En wie weet wachtten er ook genoeg buren van Tarth hun kans al jaren af. 'Clementine, zou jij geïnteresseerd zijn? Om naar Evenfall mee te gaan?'

Verbaast trok Clementine haar wenkbrauwen op bij zijn laatste woorden. 'Ik?' Dat Flynn haar zou meevragen om mee te gaan naar de hoofdstad, was wel het laatste wat ze had verwacht. Natuurlijk, ze hadden elkaar leren vertrouwen tijdens de missie, maar Clementine was nog steeds redelijk nieuw in het kamp en er waren een hoop andere soldaten die zich al langer hadden bewezen dan zij. Desalniettemin knikte ze als antwoord op zijn aanbod. 'Ja, dat lijkt me geweldig- ik bedoel, als ik ook maar iets kan doen om een beetje inspraak te hebben voor het volk, neem ik die kans natuurlijk aan.' Hoewel ze niet oorspronkelijk uit Tarth kwam, had ze nu inmiddels wel het gevoel alsof dit haar thuis was en ze wilde dan ook dat de situatie voor het volk beter zou worden dan het momenteel was. Wellicht zou haar aanwezigheid wel geen verschil maken, maar als er een kans was dat ze iets kon doen, moest ze die natuurlijk grijpen ook. 'Geloof me als ik zeg dat dit nogal als een verassing komt, Flynn. Ik bedoel- ik waardeer het heel erg, maar-' Ze vond het nogal moeilijk te begrijpen waarom hij haar had gekozen. 'Waarom ik?'

Flynn knikte naar Clementine. 'Ja, jij.' Hij glimlachte langzaam terwijl ze oprecht enthousiast leek over het voorstel. Hij herkende zijn eigen enthousiasme in haar reactie en dat deed hem mee beseffen dat ze inderdaad een goede keuze zou zijn. 'Omdat-' Hij hield voor enkele tellen zich stil. Het was iets dat Marcus hem verteld had. Dat hij nu soms nog te snel sprak en niet eerst nadacht. Dat hij best tijd mocht nemen om zijn gedachten te ordenen. Zoiets was voor Flynn goed om zo nu en dan te horen. Hij kon nogal eens te makkelijk met zijn praatjes aan de haal gaan. 'Omdat je bewezen hebt dat je sterk in je schoenen staat, maar je tegelijkertijd geen neigingen hebt om jezelf op een voetstuk te plaatsen. Je bent alles wat een soldaat zou moeten zijn, wat dit kamp zou moeten representeren en waar mensen van zouden kunnen leren.' Hij kon zelf ook nog wel wat lessen van haar opdoen. Flynn wist zelf ook wel dat hij een groot genoeg ego had en soms zelfingenomen over kon komen. 'En bovendien ga ik de reis een stuk meer aangenaam vinden als ik een vriend mee heb.' Dat laatste voegde hij grijnzend toe. Ze hadden elkaar inderdaad al zo lang niet gezien, maar ergens voelde het nu precies zoals tijdens de missie. Hij had toen altijd op haar kunnen bouwen.

Clementine luisterde enigszins sprakeloos naar de woorden van Flynn. Hoewel ze wel het idee had gehad dat ze haar plek had gevonden in het kamp, had ze nog nooit iemand zo lovend horen praten over haar capaciteiten. 'Bedankt Flynn, echt ik waardeer het heel erg.' Het voelde altijd goed om bevestiging te krijgen dat het werk wat je deed, ook werd gewaardeerd en werd waargenomen door je collega's en oversten. Toen hij er nog aan toevoegde dat hij haar er ook graag als vriend bij had, begon ze ook te grijzen en schudde ze lachend haar hoofd. 'Dat is het gewoon, ik ga gewoon mee omdat je je anders verveelt zonder me. Ontken het maar niet!' grapte ze en gaf hem een plagend duwtje tegen zijn schouder aan. 'Maar goed, wanneer vertrekken we? Het zal wel een lange reis worden naar de hoofdstad, tenminste dat neem ik aan?' Ze had eigenlijk geen idee hoe ver Evenfall hier vandaan was. Ze was überhaupt nog nooit in de hoofdstad van Tarth geweest, maar ze keek er zeker naar uit om de stad te bezoeken. 'Het zal vast een nog imposantere stad zijn dan Lorath, of niet?'

Het deed Flynn goed te zien dat zijn waardering voor haar werk haar ook een goed gevoel bezorgde. Hij meende het echt dat hij dacht dat ze een goede soldaat was. De hele missie lang was hij omringd geweest door het soort soldaten dat hij zelf ook streefde te zijn. Zelfs de prins en prinses had hij uiteindelijk kunnen waarderen voor hun doorzettingsvermogen. Hij begreep dan ook niet helemaal waarom hij door Indra benaderd was en onder haar arm was genomen. Flynn was er echter maar al te blij mee en hij wilde het dus niet al te veel in twijfel gaan trekken. Hij zou hard werken om ook zichzelf te verbeteren. Lachend keek Flynn opzij naar Clementine. 'Oké, vooruit, misschien ben ik ook bang dat ik met al die politiek in slaap ga vallen en jij bent altijd degene geweest die me wakker wist te houden,' legde hij grinnikend uit. Ze hadden vaak genoeg samen de wacht gehouden tijdens de missies. 'Ho, rustig, dat ik je graag mee wil hebben is nog geen volledige toezegging. Marcus moet de soldaten die Indra en ik voordragen nog goedkeuren. Hoewel ik wel verwacht dat Indra jouw als keuze zal ondersteunen.' Vervolgens werd zijn glimlach breder en knikte hij. 'Evenfall is een wereld op zichzelf. Het is moeilijk te verwoorden, maar het is simpelweg indrukwekkend.'

'Daar kan ik me iets bij voorstellen. Al dat politieke gebabbel heeft ook niet echt mijn interesses.' gaf Clementine toe, al was dit natuurlijk een unieke kans die ze niet wilde missen. Ze begon te lachen, terwijl ze het laatste stukje brood op at. 'Ach, ik vertrouw op je kunsten om Marcus over te halen mij mee te nemen, Flynn.' grapte ze, terwijl ze haar mond afveegde aan haar mouw en opstond om zichzelf uit te rekken. Vanochtend was ze wakker geworden met een pijnlijke rug. Ze wist niet of het nou kwam door het feit dat ze weer een bed had en daaraan moest wennen, of omdat ze gewoon verkeerd had gelegen. 'Had je vandaag nog plannen?' Nieuwsgierig keek ze Flynn aan, terwijl ze haar rug strekte en nek kraakte. Soms had ze van die dagen dat haar rug onwijs pijnlijk was, maar klagen had ze er nooit over gedaan. Haar vader had haar altijd vertelt dat ze maar gewoon door moest bijten: zelf had hij het namelijk ook altijd gehad.

Flynn bekeek Clementine verwonderd. Ze had zo snel ingestemd met zijn voorstel en ze had er zo veel vertrouwen in dat hij het allemaal el voor elkaar kreeg. Het verbaasde hem enigszins. Net zoals dat het hem verbaasde dat ze er niet over spraken dat ze elkaar in geen manen gezien hadden, amper hadden gesproken na de missie. Met een kleine glimlach haalde hij zijn schouders op. 'Ik heb deze ochtend mijn taken gedaan. Wellicht dat ik later nog met Marcus en Indra moet spreken, maar dat weet ik nooit van te voren.' Hij at het laatste van zijn appel en gooide vervolgens het klokhuis met een boogje in de bosjes. Afwachtend keek hij naar Clementine op. Op de een of andere manier was hij terughouden om initiatief te nemen. Dat was hij al de hele tijd geweest sinds hun thuiskomst. Misschien was hij daarom ook niet meer op haar af gestapt. 'Had jij een plan?'

'Ik was van plan om zo naar Norvos te rijden.' vertelde Clementine, terwijl ze weer overeind kwam en haar nek voor de laatste keer kraakte. 'Ik heb vorige week geholpen met de heropbouw van de kliniek daar, nadat deze was getroffen door de storm. Ik ben benieuwd hoe het er nu aantoe gaat, kijken of ik nog iets voor ze kan betekenen.' Clementine nam weer plaats naast Flynn en glimlachte kort. 'Je mag mee als je interesse hebt?' Ze had er ook geen problemen mee om alleen te gaan, ze was enkel benieuwd naar wat hij de afgelopen tijd allemaal had gedaan: ze had hem amper gezien in de weken dat ze terug waren in het kamp. In het kamp was rondgegaan wat er op de boerderij van Flynn's familie was gebeurd, dus eigenlijk was ze er vanuit gegaan dat hij daar veel tijd had gespendeerd. 'En ik wilde nog wat sparren, ik bedoel, we moeten wel een beetje in vorm blijven nu we hier weer zijn.' grinnikte ze.

'Norvos?' Flynn was al in geen tijden in de omliggende dorpen geweest. Hij was óf op de boerderij óf in het kamp. Hij zuchtte echter en sloeg zijn armen over elkaar. 'Ik kan het kamp niet zomaar uit gaan voor het geval Indra en Marcus iets willen bespreken. Norvos is te ver om plots van terug te moeten komen.' Het was niet de vrijheid die haar waardeerde van zijn nieuwe positie. Hij kon er niet zomaar op uit gaan. Maar hij had er al vrede mee genomen zolang hij maar zijn familie mocht bezoeken. 'Misschien kunnen we dan wat gaan sparren samen? Ik zie nog graag eens iemand met een vlegel aan de haal gaan,' grijnsde Flynn. Hij herinnerde zich nog goed dat ze verteld had dat ze dat wapen als haar specialiteit had én het moment dat hij haar het voor het eerst echt zag gebruiken. Flynn was alvast opgestaan en wachtte tot zij dat ook zou doen. Voor ze echter op stond had hij zijn rug naar haar toe gedraaid om haar maar niet aan te hoeven kijken. 'Het spijt me dat ik je niet eerder heb opgezocht.'

Clementine knikte. 'Ik moet er nog wel even aan wennen dat je zo'n hoge pief bent dat je niet zomaar weg kan.' lachte ze, als grapje en gaf hem een plagend stootje tegen zijn schouder. 'Weet je wat, laten we eerst sparren. Norvos loopt niet weg- tenminste ik mag hopen van niet. En die vlegelkunsten van mij kunnen wel weer een opfrissertje gebruiken.' Hoewel ze hem tijdens de missie een aantal keer had gebruikt, was het iets wat ze moest blijven trainen, maar daarnaast wilde ze ook haar zwaard vechtkunsten niet achterstellen. Bij de woorden van Flynn stond Clementine op. 'Het is oké, we hebben allemaal tijd nodig gehad om weer te wennen aan... aan dit alles.' Ze wist niet waarom hij niet eerder naar haar toe was gekomen, maar aan de andere kant had ze ook niet veel moeite gedaan om hem te spreken. Ze had hem wel een paar keer opgezocht, maar meestal was hij er niet geweest. Uiteindelijk had ze besloten om maar te wachten tot hij naar haar toe was gekomen. 'En ik heb gehoord was er is gebeurd... de brand, dus ik neem je niets kwalijk. Echt niet.' verzekerde ze hem en gaf hem een klein kneepje in zijn schouder. 'Maar ik ben blij dat de stilte verbroken is. Kom op, pak dat zwaard en eens zien of je me kan inmaken.'

Flynn grinnikte. Hij moest er zeker ook nog in sommige gevallen aan wennen dat hij nu een rol had waardoor hij niet zomaar alles kon doen. Zijn uitstapjes naar de omliggende dorpen, en de meisjes daar, had hij al een tijdje moeten beperken. Hij liep richting de velden waar voornamelijk gespard werd en keek met een kleine glimlach om naar Clementine. 'Ik weet het, maar alsnog- Ik-' Stamelend liet hij zijn schouders hangen en haalde ze toen maar nonchalant op. 'We kunnen het nu wel weer goed maken met elkaar, niet?' Hij vond zijn glimlach terug die hij maar met moeite kon behouden toen ze de brand op de boerderij noemde. Het was niet fijn geweest toen het nieuws het kamp door was gegaan en iedereen hem met diezelfde blik aan keek. Hij had nooit goed met de spijt van anderen om kunnen gaan. 'Natuurlijk kan ik je in maken,' lachte Flynn maar hard om het vorige te vergeten. Hij trok zijn zwaard met een groots gebaar uit zijn schede en keek haar met een brede grijns aan. 'Kom maar op, kleintje.'

'Ik wist niet dat er iets was om goed te maken?' Clementine had nooit gevoelens van boosheid of wat dan ook gevoeld in de tijd dat ze terug waren in het kamp. Ze had het zich enkel en alleen af en toe afgevraagd waarom ze hem zo weinig zag. Echter was ze al vrij snel weer gewoon doorgegaan met haar eigen leventje. 'Alles zit goed tussen ons en naar mijn mening is dat nooit anders geweest.' Ze had Flynn al vanaf het eerste moment dat ze met hem omging tijdens de missie beschouwd als een vriend, ze wist niet of hij dat ook zo zag, maar ze ging er vanuit van wel. 'Kleintje? Flynn, heb je nou niets geleerd tijdens de missie?' vroeg ze quasi-verbaast en schudde haar hoofd. Ondanks dat ze het best getraind was met de vlegel, trok ook Clementine haar zwaard uit de schede. 'Voor de verandering.' verklaarde ze haar eigen actie en nam een stevige beginpositie aan. Omdat haar zwaard niet haar eerste wapenkeuze was, was ze iets terughoudender dan normaal en wachtte ze zijn slag af voordat ze in de aanval zou gaan.

Flynn haalde zijn schouders op. 'We hebben nu zo veel kostbare tijd met elkaar gemist,' grapte hij maar. 'Dus als we samen naar Evenfall zouden kunnen reizen is dat zo goed gemaakt.' Grinnikend keek hij naar Clementine, maar glimlachte vervolgens toen ze zei dat het altijd goed tussen hen was geweest. Hij had maar al te erg gehoopt dat ze niet slecht over hem had gedacht. Lachend liet ging hij in zijn houding staan. 'Ik ben een langzame leerling. Misschien moet je je nog maar eens bewijzen, Clementine.' Hij keek toe hoe ze voor haar zwaard koos in plaats van de vlegel waar ze het eerder over hadden gehad. Flynn zag dat ze wat afwachtend was en geamuseerd bekeek hij haar houding. Na enkele tellen sloeg hij echter maar toe. Hij was nooit een goede geduldige vechter geweest. Hij ging er liever meteen tegen aan. Zijn vader, maar ook zijn moeder hadden hem zo leren vechten. Hij herinnerde zich nog goed dat Marcus altijd moest lachen als hij zijn vechtstijl zag. Precies zoals zijn ouders, vertelde de legerleider Flynn altijd.

'Hè bah, moet ik weer zoveel tijd met je spenderen, Flynn. Daar zit ik nou helemaal niet op te wachten.' grapte Clementine lachend en kraakte haar nek voordat ze in positie ging staan. Ze had zeker gelijk gehad over het feit dat ze lang niet zo goed was met een zwaard als met een vlegel. De plotselinge aanval van Flynn had haar ook even van haar apropos gebracht en het koste haar dan ook moeite om de eerste slagen te weren. Toen ze haar zwaard weer beter onder controle had en zijn slagen kon blokken, begon ze langzaam een aanvallendere positie aan te nemen. Ze hoopte dat door hem te laten beginnen, ze zijn zwakke plek kon vinden in zijn aanval en op die manier hem kon verslaan om een onverwacht moment. Haar vader had haar altijd geleerd om haar manier van vechten aan te passen op haar tegenstander. Het ging er niet om hoe goed jij was, het ging erom hoe goed je de ander kon inschatten en kon berekenen dat zijn volgende stap zou zijn, zodat jij hem een stap voor kon blijven. Het was echter een lastige opgave voor Clementine, gezien ze zich zo moest focussen om haar eigen zwaard in haar handen te houden. Uiteindelijk lukte het haar dan ook niet en keek ze ietwat zuur naar haar zwaard dat op de grond belandde. 'Nog een potje, dit was oefening.' lachte ze uiteindelijk maar, toen ze het zwaard weer oppakte.

Flynn schudde lachend zijn hoofd. 'Het is ook wel echt vermoeiend om bij mijn charmes in de buurt te zijn, ik weet het.' Zijn lach was echter even snel weer weg toen hij toe sloeg. Zijn focus ging meteen uit naar het gevecht en met een serieus gezicht kwam hij steeds dichter naar Clementine toe. Met een paar harde en behendige slagen had hij Clementine na een tijdje al ontwapend en keek hij met een glimlach naar het zwaard dat op de grond lag. 'Natuurlijk!' Kort keek Flynn naar haar handen om het zwaard en stak hij die van zichzelf weg. 'Probeer het eens zo, dan is je grip steviger.' Hij omklemde haar handen en schoof haar vingers op een andere positie en plaatste vooral haar duimen stevig tegen het heft. Met een kleine glimlach liet hij haar weer los en deed een stap naar achteren om het volgende rondje te beginnen. Nogmaals met een groots gebaar haalde hij zijn zwaard terug tevoorschijn en ging recht voor Clementine staan. Deze keer zelf afwachtend tot ze een zet zou doen.