School - legerkamp

|||

Gael keek tevreden rond in haar klaslokaal met jonge kinderen. De officiële opening van de school was al één maan geleden geweest, maar iedereen wachtte nog op de goedkeuring van de legerleider. Gael had met haar ogen gerold bij de opmerkingen dat ze pas echt konden openen als ook Indra toestemming had gegeven, maar ze had maar besloten om er niets over te zeggen. Het werd sowieso niet gewaardeerd als Gael commentaar of kritiek gaf over de zaken van het kamp. Echter kon ze niet ontkennen dat ze zich nu echt thuis begon te voelen in het kamp. De herinneringen aan haar gevangenschap zou ze uiteraard nooit verliezen, maar ze voelde zich steeds meer op haar gemak voelen. Zeker nu ze eindelijk haar rol had gevonden in de dagelijkse bezigheden van het kamp. Ze had het altijd maar opmerkelijk gevonden hoe de kinderen de hele dag rond speelden en geen duidelijk onderwijs kregen. Natuurlijk zat zo nu en dan wel eens iemand met de kinderen om bepaalde stof door te nemen, maar meer dan dat was het niet. Gael had het zonde gevonden van hun algemene ontwikkeling en had dus ook het plan voorgesteld. Niet snel daarna was de legerleider met een kleine groep op missie gegaan. En de berichten waren dat het vast niet lang zou duren tot ze weer terug kwam... Gael kon er niet te lang bij stil staan en vervolgde dus haar verhaal over de geografie van Tarth.

Het was een fout geweest om plots te vertrekken en op missie te gaan. Bij haar terugkomst had Indra maar al te goed door dat niets in het kamp werkte zoals ze wilde als ze er zelf niet was. En natuurlijk had ze dat al geweten. Hoe kon ze na zo een korte tijd generaal te zijn verwachten dat iedereen al precies deed wat zij hen oplegde? Precies, dat had ze ook niet verwacht. Bovendien had ze nu al wekenlang overal uit moeten leggen waarom zij, de leger generaal in eigen persoon, het simpele volk met haar aanwezigheid had beloond. Ze had zo goed ze kon het er met een glimlach vanaf gebracht. Het was absoluut geen missie geweest waar ze bij had moeten zijn. Het was slechts een routine bezoek langs de nederzettingen aan de grens geweest. Echter had ze erg de druk gevoeld om het kamp uit te zijn. Om weer in de natuur te zijn en urenlang op haar paard te zitten. Ze miste die dingen die ze op had gegeven voor het leiderschap. Echter, bij terugkomst voelde ze maar al te goed dat het stelletje idioten in het kamp haar nódig hadden. Anders was het een zooi. Het enige wat wel, tot haar opluchting, bereikt was in haar afwezigheid was het opzetten van de school. Ze had er volledig afstand van willen doen, maar het waren Flynn en Clementine en Hester en alle andere nietsnutten die zich haar vriendin en collega's noemden die er op gestaan hadden dat ze langs moest. En als ze dat niet zou doen wist Indra dat ze te veel weg zou geven. Met tegenzin stond ze nu dus ook voor de deur van het klaslokaal en stapte ze uiteindelijk, zonder zichzelf aan te kondigen, het lokaal binnen. Ze werd begroet door veel te veel nieuwsgierige gezichtjes en deed zelfs een stap naar achteren toen ze plots haar naam het lokaal door hoorde galmen.

Gael was net begonnen aan haar eigen woongebied qua geografie van Tarth, tot ze plotseling harde voetstappen buiten hoorde. Haar ogen dreven af naar de ramen, waar ze uit het niets het bekende donkere haar en de serieuze blik van Indra zag. Met een zucht sloot ze haar ogen en bad ze kort tot de Goden dat ze door zou lopen. Echter werd al snel de deur van het lokaal open gedaan en zag ze de vrouw in de deuropening staan. Ze vervloekte stilletjes alle mensen uit dit kamp: ze had zó duidelijk gezegd dat ze niet gestoord wilde worden tijdens haar lessen. Echter kon ze het niet laten om de legerleidster van top tot teen te bekijken: niemand kon om haar imposante verschijning heen, zelfs Gael niet. 'Zeg allemaal eens gedag tegen onze legerleider,' moedigde Gael de kinderen aan, tot ze plots besefte wat ze had gezegd. Zo lang had ze iedereen aangesproken over hún legerleider en nooit had ze het gehad over ónze legerleider. Uiteraard kon ze niet ontkennen dat Indra een goede leider was, maar ze had erg veel moeite gehad om hun geschiedenis achter haar te laten. Nog steeds bezorgde haar aanwezigheid haar kippenvel. Toen ze zichzelf weer bij elkaar had geraapt, liep ze naar de vrouw toe en trok ze haar aan haar arm mee naar binnen. 'Wees niet verlegen!' spoorde ze de dame naast haar aan met een stralende glimlach, die ze ook aan de kinderen bood. 'Zijn jullie ook zo benieuwd om te horen wat Indra te zeggen heeft?'

Indra hield haar drang om te vluchten tegen en probeerde zelfs een glimlach uit, maar die zag er meer uit als een grimas. Ze hield helemaal niet van kinderen. Daarom had het haar ook een ideaal plan geleken om een school op te zetten. Dan hadden ze tenminste niet zo veel rond rennende kinderen ieder uur van de dag. Eerder werden ze wel eens opgevangen in een zaal naast de ziekenboeg. Een systeem opgezet door Eileen Robson omdat er toen al genoeg kinderen waren van ouders die zelf gewoon aan het werk moesten. Maar ze hadden nooit een goed werkend onderwijssysteem uitgewerkt. Daar had Gael verandering in gebracht toen ze een tijd geleden het idee opperde. Indra voelde hoe ze het lokaal ingetrokken werd en keek fronsend naar de kinderen. 'Generaal Morton,' verbeterde ze de vrouw naast haar zo subtiel mogelijk, 'wilde graag komen kijken of jullie-' Zoekend naar woorden trok ze haar uniform rechter en tapte hard met haar laars op de vloer. 'Om te kijken of jullie wel goed je best doen hier?' Even gleed haar blik naar Gael en lachte ze nerveus. Ze probeerde zichzelf te hervatten en legde haar handen op het heft van haar zwaard om de kinderen eens één van haar indringende blikken te geven. 'Ik dacht ik kom eens kijken wat jullie zoal doen. Misschien als-' Ze zag enkele handen de lucht in schieten en met een opgetrokken wenkbrauw wees ze één van de kinderen aan.

Gael moest erg veel moeite doen om haar lach in te houden, terwijl ze toe keek hoe de machtige legerleider stuntelde met haar woorden. Gael had al voor Indra's vertrek opgemerkt hoe de generaal zich geen houding kon geven als ze samen waren. Hoe krachtig en inspirerend haar speeches waren als ze niet door had dat Gael mee aan het luisteren was, hoe moeizaam de vrouw uit haar woorden kwam als Gael haar aanwezigheid had aangekondigd. Gael had er maar weinig achter gezocht, tot er toch een vermoeden begon te groeien dat de legerleider wellicht gecharmeerd door haar was. Gael zelf had er geen problemen mee, want ze genoot erg van de houding en aandacht van de - toch wel erg aantrekkelijke - generaal. 'Het gaat hier allemaal prima, niet waar kinderen?' glimlachte ze trots. Ze was erg blij met wat ze opgezet hadden. De kinderen leken het ook erg naar hun zin te hebben. Daarnaast konden ze zó genieten van plotseling bezoek, zoals deze. Het door Indra aangewezen kindje begon dus al enthousiast te praten over wat ze allemaal geleerd hadden. 'Misschien zou generaal Morton ook eens een les mee willen doen. Of- of zou ze niet een privéles verdienen?' murmelde ze met uitdagende opgetrokken wenkbrauw naar de vrouw toe, waarna ze haar woorden wegwuifde met een lach. 'Maar de generaal is vast veel te druk om net zoals ons de hele historie van Tarth te herhalen.'

Indra deed haar best om aandachtig te luisteren, maar het kind praatte zo snel en met een sterke tongval dat ze er maar weinig van begreep. Ze herkende echter al snel van wie het jonge meisje dat geleerd moest hebben. 'Jouw vader is sergeant Reinalt is het niet?' Indra zag het meisje trots knikken en ontzet zag ze toe hoe alle kinderen hun ouders begonnen te noemen. Verrast keek ze naar Gael en stamelde. 'Ik- ik denk dat-' Het was ongelooflijk hoe ze iedere keer zo dicht kon slaan bij alles dat de vrouw te zeggen had. De frustratie had haar tot die missie gedreven. Enerzijds wist ze dat ze niet zo nauw samen kon werken met Gael omdat het haar tot waanzin zou drijven, maar anderzijds had ze het goede idee van de vrouw niet de kop in willen drukken. Ze verdiende zo haar plek in het kamp te kunnen vinden na wat er met haar gebeurd was. Na alles dat Indra veroorzaakt had. Ze betrapte zich er op dat ze de kinderen genegeerd had en naar Gael had staan staren. Indra kuchte zacht en wees naar een lege stoel achter in de klas. 'Zou ik deze les bij mogen wonen? Ik kan er vast wat van leren.' En dan hoefde ze tenminste niet te praten voor de klas. Er was geen andere optie dan dat ze zich voor schut zou zetten en ze wist niet hoe snel die kleine roddelmonsters dat met hun ouders zouden delen.

Uiteraard betrapte Gael Indra erop dat ze naar haar staarde, maar Gael kon ook niet zo snel haar ogen van de vrouw af trekken. Het was lange tijd geleden geweest dat iemand überhaupt gecharmeerd door haar was geweest. Ze had zich zo lang afgezet tegen alles en iedereen en hier in het kamp had ze eindelijk weer rust in haar hoofd gevonden. Dusdanige rust dat ze zichzelf het ook toeliet om wat te flirten met de vrouw voor haar, zelfs ondanks hun geschiedenis, iets wat ze niet snel zou kunnen loslaten. 'Natuurlijk mag je de les komen bijwonen,' zei ze als antwoord op de vraag van de generaal en hartelijk gebaarde ze naar de stoel achterin de klas. De kinderen schreeuwden nog steeds door elkaar heen, dus enkel Indra zou haar verstaan. 'Neem vooral plaats. We waren net bezig met de geografie van het Noorden. Misschien kan onze generaal mij zelfs wel aanvullen met nuttige weetjes.' Toen de generaal plaats had genomen, wees Gael weer naar de map op de muur. 'Hier woonde ik voordat ik hier kwam. Mijn dorp werd omringd door bijna onbegaanbare wegen en ruwe natuur. Vele mensen hadden het gebied al verlaten en enkel wij woonden er nog. Nu...' Ze glimlachte triest. 'De laatste mensen hebben het gebied verlaten. Iedereen trekt naar de grotere steden toe. Welke- Noem eens wat grote steden van het Noorden op!' vroeg ze snel, zodat ze hopelijk niet de trieste toon in haar stem hoorde.

Indra was wat overrompeld door de vriendelijkheid van het welkom. Ze had niet echt anders verwacht van de kinderen, maar van hun lerares was ze niet zeker geweest of ze haar bezoek wel op prijs zou stellen. Ze glimlachte naar de vrouw en liep toen naar de achterkant van de klas. Wat ongemakkelijk nam ze plaats op de stoel die overduidelijk niet voor volwassenen bedoeld was. Uiteindelijk moest ze haar zwaardschede los maken en naast haar zetten en trok ze toch ook haar lange generaals jas uit. Haar aandacht werd echter al snel getrokken toen Gael haar les voort zette. Met een stalen gezicht keek ze toe hoe Gael over haar eigen dorp begon. Het zorgde voor een rilling die in haar tenen begon en tot haar vingers kroop. Het had haar veel tijd gekost om de vrouw die ze was van zich af te zetten. Indra had al veel moeite moeten doen toen ze voor het eerst het kamp betrad en haar roversgeschiedenis van haar af moest schudden, maar daar was veel van nog bij haar gebleven. Ze was er niet trots op dat de missie dit veel nog naar boven had gebracht. Maar ze geloofde ook niet dat ze fout gehandeld had. Die missie had veel risico's met zich mee gebracht en Indra had het altijd als een test gezien die haar nu tot generaal had gemaakt. Bedenkelijk volgde ze de handelingen van Gael en probeerde haar formele houding vast te houden ondanks haar ongemak op de kleine stoel, in het bijzijn van een stel kinderen én onder het toeziend oog van Gael.

Toen Gael weer grip op haar emoties had, keek ze de kinderen opnieuw aan en glimlachte ze hartelijk. 'Laten we morgen verder gaan. Ik weet zeker dat jullie genoeg plannen voor de middag hebben en ik hoop dat jullie genieten van het feest vanavond.' Zo keek ze toe hoe de kinderen ietwat twijfelachtig het lokaal verlieten, elk met hun blik op de generaal gericht. Toen het lokaal eindelijk leeg was, sloot ze de deur achter de kinderen en liep ze op de generaal af. 'Wat is de echte reden dat je gekomen bent?' vroeg ze meteen kritisch, terwijl ze ook plaats nam op één van de kleine stoelen. Ze was kleiner gebouwd dan de generaal, maar ook voor haar waren de stoelen te smal. Ze had onddertussen een bedachtzame blik op het gelaat van de generaal geworpen. 'Je bent meteen weggegaan toen ik met dit plan kwam. Ik dacht dat we het samen zouden opbouwen, maar jij zette je er meteen vanaf. Ik had jouw orders namelijk goed kunnen gebruiken, als ik er niet bovenop had gezeten, hadden de soldaten maar half werk gedaan.' Ze wierp een kritische blik op de muren en ramen. Ze hield niet van slordig werk en al helemaal niet als het een gebouw voor kinderen betrof. Ze wilde niet dat ze het koud zouden hebben in de winter. 'Maar... bevalt het wat je ziet?'

Indra probeerde de kinderen die nog naar haar keken een kleine glimlach te geven, maar ze was des te nerveuzer geworden door het abrupte einde van de les. Ze had gedacht dat ze nog wel even kon blijven zitten en luisteren voor ze met Gael hoefde te praten. Zonder zwaard op haar heup, zonder haar lange jas, en totaal onvoorbereid voelde ze zich niet klaar om de blik van Gael onder ogen te komen. Vooral niet toen ze de kritiek al in haar ogen kon lezen. Ze wilde een antwoord geven, maar de vrouw praatte al snel door. Ze zette een strak gezicht op en liet de woorden over haar heen komen. 'Ik achtte je erg bekwaam om de leiding te nemen. Het was namelijk belangrijk dat ik mijn gezicht eens buiten het kamp liet zien.' Dat was de reden die ze de meeste mensen had gegeven en zo onjuist was dat niet eens. Ze had inderdaad maar weinig ondernomen buiten het kamp sinds ze haar nieuwe positie had verkregen en het was belangrijk dat mensen haar zouden kennen zoals ze Marcus en Nathan daarvoor hadden gekend. 'Maak vooral een lijst met de dingen die je nog nodig hebt of die verbeterd moeten worden. Als ik die heb zal ik er persoonlijk voor zorgen dat het opgelost wordt.' Even had ze haar houding terug gevonden, maar de laatste vraag van Gael vatte ze voor een enkele tel verkeerd op. Stil keek Indra naar Gael en lachte toen plots hard om haar eigen schaamte te verbergen. 'Natuurlijk!' riep ze uit en stond toen op. De kinderen waren al weg, dus ze kon nu ook al een tweede ongemak elimineren. Ze liep rond en inspecteerde wat kaarten en boeken die ze vond. 'Bevalt het jou om les te geven?' vroeg ze benieuwd.

Gael opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot deze net zo snel. Ze had eerst gedacht dat Indra haar woorden zou wegwerpen, maar integendeel: ze zou er zelf voor zorgen dat alles geregeld zou worden. Dus hief Gael trots haar kin op. 'Ik was inderdaad bekwaam genoeg om dit allemaal regelen,' glimlachte ze, waarna ze ook op stond en Indra's bewegingen met haar ogen volgde. 'En enorm bedankt voor de hulp... Ik zou graag nog verbeteringen zien in het materiaal die we hebben. Ik heb gehoord dat ze in het Oosten mooi lesmateriaal hebben, misschien kunnen delegaties dat mee nemen als er weer een missie naar het Oosten georganiseerd wordt.' Trots keek ze toe hoe Indra's oog op een informatieve plaat was gevallen. Het was een stamboom van de adellijke families. 'Ik heb die zelf getekend. Ik heb informatie uit meerdere boeken erin proberen samen te vatten.' Ze was achter Indra aan gelopen en stond nu naast haar bij de muur vol met platen en tekeningen. Verrast keek ze opzij naar de andere vrouw bij haar vraag. 'Dit is altijd mijn roeping geweest,' zei ze zacht, terwijl ze over het amulet wreef dat om haar nek hing. 'En ik hoop dat ik dit nog vele manen mag doen. Hier in het legerkamp.'

Indra wist dat het hele idee van een school erg veel aanzien zou geven aan het legerkamp. Veel van de soldaten die ze rekruteerden hadden vaak pas voor het eerst in het kamp leren lezen en schrijven. Marcus was er erg op gesteld geweest dat iedere soldaat dat zou leren zodra ze het kamp in kwamen. Het was daarom logisch dat ze de kinderen van hun soldaten ook een opleiding aan konden bieden. Het zou bovendien helpen met het hier houden van de vele mannen en vrouwen die families startten terwijl ze in dienst waren. Ze had veel vrienden gehad die na vele jaren toch besloten een rustig dorp op te zoeken om te gaan wonen met hun familie omdat ze daar voorzieningen zouden hebben die veel geschikter waren. ‘Ik zal het als agendapunt opnemen als we over de volgende missie richting het Oosten vergaderen.’ Indra stond stil voor een gedetailleerde kaart vol namen. Ze herkende de namen natuurlijk, maar het bracht een vreemd soort bitterheid in haar naar boven. 'Leren de kinderen dit? Wat vertel je ze precies?' Natuurlijk waardeerde ze het handwerk van Gael, maar het onderwerp stond haar niet aan. Nog zoiets dat ze duidelijk aan haar rover opvoeding had over gehouden. Ze keerde haar rug maar al te graag naar de stamboom toe en bekeek Gael maar kort. Ze was er echter erg op gelet dat ze haar blik nooit te lang op de vrouw liet hangen. In de natuur, tijdens de missies, had Gael altijd zo in haar element geleken. Indra had daar veel bewondering voor gehad hoe ze zo thuis was in de natuur. Daarom dacht ze dat Gael in het kamp moeite zou hebben, net zoals zij zelf soms had. Maar als zij haar plek hier kon vinden, kon de vrouw naast haar dat vast ook. Of zo hoopte ze. 'Het is een aanwinst voor dit kamp om jou en de school te hebben. Dit is een stap in de goede richting voor het leger.' Ze vond de generaal in haar weer en hief haar hoofd op terwijl ze met haar armen achter haar rug verder liep en meer inspecteerde.

'Wat ik vertel?' herhaalde ze verbaasd, na de vraag over de stamboom. 'Ik vertel de kinderen de waarheid, natuurlijk. Alle facetten van de historie van Tarth en ja, daar hoort de adel bij, of je het nou wilt of niet.' Fronsend keek ze Indra na, terwijl ze van haar weg liep. Niemand was grote fan van de adel in het kamp, maar het hoorde bij de geschiedenis en het speelde nog steeds een rol in de maatschappij. Haar blik verzachtte echter al snel weer en met een speelse blik liep ze achter de vrouw aan. 'Ik geef eigenlijk ook les in de historie van dit kamp en daar kom jij uiteraard ook aan bod. Ik kan alleen weinig over je vertellen, want-' Ze fronste licht en pakte vervolgens Indra's arm vast, om haar zo te laten stoppen met lopen. Ze vroeg zich af hoeveel mensen überhaupt de generaal aan durfde te raken. 'Want ik kan je niet lezen of doorzien. Ik weet zo weinig over je.' Het was een oprechte vraag: er gingen genoeg geruchten over Indra rond in het kamp. Het was alom bekend dat ze eerder een rover was geweest, maar de details eromheen ontbraken. Bij haar compliment glimlachte ze kort. 'Het betekent veel om dat uit jouw mond te horen. Enkele lentes geleden lagen we nog rollend en vechtend op de grond.'

Het was dat de nieuwe regering afstand had gedaan van vele oude tradities en ook het adellijke systeem langzaam leek te willen ontmantelen. Anders had Indra nooit als generaal kunnen werken als al haar contacten met de adel zouden zijn. Met mensen die alles verklaarden met het feit dat ze recht hadden op iets simpelweg omdat ze in de juiste familie geboren waren en dus indirect verklaarden dat iedereen geboren in armoede alleen dáár recht op had. Indra zette de gedachte uit haar hoofd, zoals ze al zo vaak had gedaan. Bovendien kon ze snel aan niets anders meer denken omdat ze plots tegen werd gehouden. Indra staarde naar de hand op haar arm en gleed met haar blik tot ze de ogen van Gael ontmoette. Ze wist niet of ze verontwaardigd moest zijn of verlegen door de aanraking. 'Wat- Nou-' Ze deed een stap naar achteren zodat ze buiten bereik was en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik geloof niet dat het erg belangrijk is om ze dat soort dingen over mij te vertellen.' Het was een hekelpunt geweest toen ze met Marcus de opvolging besprak. Ze wisten niet of haar verleden als rover oppositie op zou roepen, vooral omdat zij het nooit aan iemand vertelde. Uiteindelijk wist iedereen het eigenlijk wel, maar niemand had details en niemand had bezwaar gemaakt op haar aanstelling. Indra nam de glimlach van Gael in haar op en kon het niet laten weer eens hard te lachen. 'Dat zou je de kinderen ook al moeten leren, die rake klappen van je. Daar komen ze nog ver mee.'

Gael had haar hand op Indra's arm gelegd, echter werd deze al snel losgetrokken door de generaal. Met een onderzoekende blik keek Gael de vrouw aan en probeerde ze haar woorden en daden te interpreteren. Ze vroeg zich af of buiten Marcus überhaupt wel iemand wist van Indra's verleden. Of ze Gael ooit genoeg zou vertrouwen om dat gevoelige deel van haar leven te bespreken. Met een bescheiden glimlach streek ze over haar jurk heen en schudde ze haar hoofd. 'Ik heb nooit veel plezier gehad in vechten,' gaf ze eerlijk toe. 'Daar hebben ze jou voor en de andere soldaten. Als het niet hoeft, dan zou ik nooit meer iemand iets aan willen doen.' Ze zweeg even en keek vervolgens van de generaal weg. 'Ik hoop dat deze kinderen niet als soldaten opgeleid gaan worden. Dat ze al die vechtkunsten niet nodig hebben.' Ze was inmiddels naar haar eigen spullen gelopen en wikkelde een dikke sjaal om haar schouders heen. Het begon al vrij fris te worden buiten en dat was te voelen in het lokaal. 'Het tocht hier. Daar worden de kinderen ziek van,' zei ze zacht. ‘Dat is het eerste wat ik aan je vraag: zoek mensen die daar iets van af weten en laat ze het oplossen.’

'Oh, ik-' begon Indra verontschuldigend, maar liet Gael toen uit praten. Stilletjes nam ze de woorden in haar op. Ze wilde dat ze uit kon drukken hoe raak dat was. Ze was ooit bij het leger van Marcus gegaan omdat ze inderdaad niet wilde dat iedereen zou moeten vechten voor hun recht op een goed leven. Niet de mensen die goed waren in het maken van kleding of het bewerken van het land of het hebben van een familie terwijl je mensen zoals haarzelf had. Mensen die nergens anders goed in waren en dus beter hun vechtlust konden gebruiken om anderen te beschermen. Echter vertelde ze Gael dat niet. 'Er zullen toch enkele in de voetstappen van hun ouders volgen, maar ik geloof dat het kamp inmiddels divers genoeg is om ze ook andere opties te bieden.' Inmiddels waren ze uitgebreid met een boerderij die voor eten zorgde en voor paarden, een smeder die niet alleen wapens maakte in zijn werkplaats maar ook gebruiksvoorwerpen, een markt waar van alles verkocht werd en nu ook de school. Het kamp begon meer en meer een dorp te worden. Indra was naar de stoel gelopen waar ze eerder op had gezeten om haar zwaard en jas terug op te pakken. Ze knikte vervolgens naar Gael. 'Ik zal er iemand op aan spreken. Vandaag zal het niet meer lukken, maar wellicht morgen..' Even dwaalde haar blik af naar het raam. Er was een goed uitzicht op het kamp. Je kon zo de vele barakken zien, de bossen die het kamp omringden op de achtergrond. 'Het spijt me, Gael,' begon ze zacht. 'Ik weet dat ik dat nooit echt zo oprecht gezegd heb.'

Gael keek toe hoe Indra haar spullen weer oppakte en de imposante jas aan trok. Het was ongelofelijk intimiderend om de legerleider zo in vol ornaat door het kamp te zien lopen. Zelfs Gael was daar niet onaangedaan door. 'Misschien zouden ze niet allemaal in het kamp moeten blijven,' merkte Gael op, terwijl ze naar de landkaart van Tarth keek. 'Er is zoveel meer dan alleen deze plek. Meer dan missies en goeddoen en het kamp... Er is zoveel. En deze lessen geven de kinderen kans om breder dan puur deze plek te leren denken en dromen.' Ze wist hoe het voelde om in de voetstappen van je ouders te moeten lopen, om te weten dat je een plaats nooit zou verlaten of dat de weg al voor je uitgestippeld was. Met een zucht nam ze vervolgens plaats op haar bureau en probeerde ze de knopen uit haar nek te rekken. Ze was de koud niet gewend en dat kon ze aan alles voelen. Toch pauzeerde ze plots haar handelingen en keek ze Indra met een verbaasde blik aan. Ze- de generaal verontschuldigde zich? Uiteindelijk kon ze enkel kort naar haar knikken en vormde er zich een bescheiden glimlach rond haar lippen. 'Bedankt. Ondanks dat ik mezelf nooit op deze plek had kunnen voorstellen, is het een goede speling van het lot geweest. Ik mag niet klagen over hoe goed ik hier opgevangen ben.' Ze fronste echter enkel kort. 'Ik hoop dat iedereen mij uiteindelijk als deel van het kamp gaat zien.'

Indra keek over haar schouder en knikte. 'Dan hoop ik dat het kamp ze genoeg mogelijkheden biedt om te leren wat ze maar willen. Daar helpt jouw school heel erg bij.' Ze had nooit gedacht dat een leger een goede plek voor kinderen was, maar ze vond ook niet dat soldaten geen recht hadden op een familie. Hoewel ze erg uitgesproken was over de invloed die relaties en families plots op haar soldaten kon hebben, en ze dus pleitte voor een goede scheiding van werk- en privéleven, was ze er niet geheel tegen. Je had iets nodig om je gegrond te houden in de werkelijkheid. 'Maar ik hoop wel dat ze deze plek als hun thuis kunnen zien. Als een woonplaats waar ze altijd welkom zullen zijn ook al besluiten ze eens te vertrekken.' Ze zuchtte en richtte zich weer op het kamp voor haar. Indra was niet snel trots, maar ze was tenminste tevreden met de positie die ze had en wat het inhield dat ze kon doen voor haar medemens. Bovendien was er geen andere idioot die beter was dan haar in deze positie behalve misschien Marcus. Maar iedereen was het er over eens dat hij zijn rust verdiend had. Haar blik bleef stug op het raam gericht na haar verontschuldiging. Ze wist niet wat ze er verder nog over moest zeggen. Ze glimlachte echter plots. 'Ik weet zeker dat dat allang gebeurd is.' Indra wist niet of Gael door had dat er lovend over haar gesproken werd door de soldaten en natuurlijk hun families. Iedereen was blij eindelijk onderwijs te kunnen bieden aan de kinderen uit het kamp en omgeving.

'Ik weet zeker dat ze het hier als thuis zien,' zei ze geruststellend, terwijl ze ook uit het raam keek richting de barakken. Ook konden ze nog net een glimp vangen van het plein in het midden van het kamp, waar mensen druk bezig waren om alles klaar te zetten voor de festiviteiten van de avond. 'Ga je ook naar het feest toe? Per slot van rekening is het ter ere van jou en de mannen en vrouwen die je mee had genomen op missie,' merkte ze benieuwd op. Zelf kon ze niet wachten op de avond vol met lichtjes, gezelligheid en muziek. Ze was gek op dansen en het was een goede manier om weer wat mensen in het kamp te spreken. Ze wist niet goed hoe de meeste mensen over haar dachten. De vervolgens geruststellende glimlach van Indra deed haar dus ook goed, maar de generaal had nooit in zoveel woorden gezegd wat zij nou precies van Gael vond. Ze keek haar dan ook twijfelachtig aan en zette een aarzelende stap dichter naar de generaal toe. 'En jij dan? Wat vind jij er van dat de vrouw die je eens rake klappen heeft gegeven nu de kinderen in jouw kamp onderwijst?' vroeg ze zacht.

Indra sloeg haar armen over elkaar en draaide een halve slag zodat ze tegen het raamkozijn kon leunen. Ze hoopte werkelijk dat mensen het kamp als hun thuis zouden zien. Ze had daar zelf niet veel ervaring mee, dus ze had veel van anderen moeten leren, maar nu was ze nergens beter op haar plek dan hier. Tenminste hier in het kamp, niet hier in een klaslokaal bij Gael die ze maar niet normaal aan kon spreken. Echter hadden ze nu al een langer gesprek dan ze in manen hadden gehad. Ze herinnerde zich nog de missies voor ze zelf tot generaal benoemd werd. Dan hadden ze wel eens zitten praten terwijl ze beiden op wacht zaten of als ze naast elkaar reden. Dan vertelde Gael wat ze wist over hun omgeving en zij- Indra kon zich niet goed herinneren wat ze de vrouw allemaal verteld had. Het moest vast niet veel zijn geweest. Ze was geen prater. 'Het wordt van me verwacht.' Ze zou maar even gaan om haar gezicht te laten zien, maar eerlijk gezegd was ze dood op en kon ze een goede nachtrust gebruiken. Ze wist als er vanavond een feest was de volgende dag de activiteiten van het kamp ook pas laat zouden beginnen. Ze zou het er dus goed van nemen om slaap in te halen. Indra keek afwachtend toe hoe Gael weer dichterbij kwam. Maar ze had nu haar jas, haar zwaard, haar houding en even leek het er op of ze zelf dichter naar de vrouw toe zou stappen in haar zelfverzekerdheid. Echter stopte Indra zichzelf, beschaamd dat haar verlangens zo makkelijk de overhand leken te nemen en compleet verward dat het zo klaarblijkelijk was geweest. Toch kon ze haar mond er niet van weerhouden zich te openen en haar gedachten uit te spreken. 'Ik hoop dat deze vrouw nog lang in mijn kamp blijft.'

'Ik hoop ook dat ze blijft,' zei ze met een oprechte blik, terwijl ze de vrouw voor haar recht aan keek. Ze wist niet of ook maar iemand in dit kamp zo expliciet had benoemd dat ze welkom en gewenst was in het kamp. Dat het uiteindelijk Indra was die haar dit vertelde, deed haar dus ook veel. Ondanks dat hun initiële vijandige gevoelens verdwenen waren en ze naar elkaar gegroeid waren tijdens de vele missies die ze samen hadden ondernomen, was het niet zo dat ze meer waren geworden dan puur legergenoten. Haar blik bleef nog even op de generaal hangen, tot ze zelf ook haar jas zocht en deze aan deed. 'Maar ik zal je niet langer storen. Je hebt hoogstwaarschijnlijk veel belangrijkere dingen te doen dan hier te zijn met mij.' Ze liep langs de vrouw heen om verschillende lampen uit te doen en de gordijnen voor de ramen te schuiven. Ze zag het zelf ook niet zitten om nog de hele avond in deze ruimte te zitten. 'Dus ik zie je vanavond?' vroeg Gael over haar schouder heen, ietwat overdonderd door de hoopvolle toon die erachter zat. Ze lachte de woorden dus maar weg. 'Ik denk dat het voor iedereen goed is om jou te zien. Je wordt alom gemist als je weg bent.

Tot zwijgen gebracht door de eerlijke woorden van Gael liet ze haar blik zakken om de indringende ogen van de vrouw te ontwijken. Er was niemand anders die zo een indruk op haar kon maken en Indra was zich daar maar al te bewust van. Tot nu toe hadden maar weinig mensen haar zo sprakeloos gemaakt. Ze wist echter niet wat ze daar mee moest doen, in al die manen dat ze haar gevoelens door had wist ze al niet wat haar te doen stond. Het leek haar onmogelijk in zoveel verschillende aspecten dat ze het confronteren van haar gevoelens maar zo veel mogelijk uit de weg ging. Ze moest zich er over heen kunnen zetten. 'Ik moet inderdaad nog langs de stallen en de nieuwe barakken die tijdens de missie zijn gebouwd.' Ze trok haar jas strakker dicht en zette haar kraag omhoog. Ondanks het milde klimaat in het Noorden werd het in de winter aardig koud, vooral 's nachts als er een kille wind uit het Zuiden kwam. Indra hoopte dat er aan gedacht was om genoeg vuurkorven te plaatsen voor het feest en dat de juiste veiligheidsmaatregelen waren genomen. Misschien moest ze dat ook nog maar eens nagaan. Ze keek op bij de vraag van Gael maar was in de war door de lach die volgde op haar woorden. Langzaam knikte ze en vond het toen een goed moment om te vertrekken. Ze liep dus al naar de deur, maar stopte toch nog voor ze verdween. 'Bedankt voor alles dat je doet voor het kamp.' Indra zei de woorden zonder Gael aan te kijken, maar ze hoopte dat de vrouw in haar stem kon horen hoe erg ze het meende. Daarna snelde ze naar buiten.

'Ik kan vanavond vast wel een reden vinden waarom je mij een drankje verontschuldigend bent,' zei ze op plagerige toon, terwijl ze toe keek hoe Indra zich klaar maakte om de koud weer te trotseren. Ze wilde net reageren op de laatste woorden van de vrouw, maar Indra had ondertussen het gebouw al verlaten. Gael bleef in de deuropening staan en keek met een geamuseerde zucht toe hoe Indra van haar weg snelde. Ze hoopte maar dat ze vanavond zou komen: het zou de vrouw goed doen, maar het legerkamp ook. Hoofdschuddend sloot ze vervolgens de deur van de school, om zo naar haar eigen barak te wandelen en zich klaar te maken voor het feest van de avond. [end]

Nieuw

Flynn was al drie keer onderweg naar de school gestopt om zich te bedenken en terug aan het werk te gaan. Iedere keer had hij echter een andere reden gehad om toch door te gaan. Ten eerste was zijn dag al een hel geweest omdat Indra stuurs was geweest zoals nooit te voren en had hij ten tweede gezien dat ook zijn collega's onder haar humeur leden. Het was echter de derde reden die hem uiteindelijk tot aan de school bracht: Guila zou het hem erg kwalijk nemen als zij wel zoals ze met elkaar hadden afgesproken het risico had genomen om op Indra in te praten en hij niet op Gael had durven af stappen. Hij was in de middag zoals hij gewoonlijk deed langs huis gegaan om in zijn pauze met zijn gezin te lunchen en had zo van zijn echtgenote gehoord dat er nog een vrouw niet op haar best was die dag. Uiteindelijk was het erg makkelijk geweest om de puzzel in elkaar te passen hoe verrassend het resultaat ook was. Indra en Gael hadden ruzie. Waarom of hoe wisten ze vanzelfsprekend niet, maar het was duidelijk dat het een unicum was om beide vrouwen zo uit hun doen te zien. Hij had niet helemaal begrepen waarom het beter was dat hij met Gael sprak en Guila met Indra, maar uiteindelijk was het zeker zo dat hij zelden met zijn Generaal over haar relatie sprak. En dat hij zich überhaupt afvroeg of ze wel naar hem zou luisteren, zeker nu ze nog altijd zo zuur deed over het gebeuren in Tyrosh. Flynn stond dan ook met een frons op zijn gezicht voor de schooldeuren en sprak zichzelf moed in om binnen te stappen. Met een diepe zucht liep hij uiteindelijk naar binnen en zocht naar het klaslokaal waar Gael volgens Guila veelal haar werk af maakte als ze een moment geen les gaf.