Trainingsplaats - Legerkamp

-

Geconcentreerd leunde Indra op haar zwaard en bekeek ze de houding van de jongeman tegenover haar. 'Hoger, je zwaard. Recht je rug,' sprak ze hem fel toe. Pas toen ze tevreden was met zijn houding hief ze haar eigen oefenzwaard op en telde tot drie. Nog voor ze de drie bereikte, naderde ze de soldaat en begon ze met sparren. Indra was sinds haar terugkomst vanuit Evenfall alleen maar geplaagd geweest door onrust. Haar gesprekken met de Koningin waren moeizaam verlopen en gekenmerkt door problemen die maar niet uitgesproken werden. Toen ze terug in het legerkamp aangekomen was, werden haar zorgen niet verminderd. Er waren hier en daar conflicten ontstaan tussen enkele soldaten en er was een gevecht uitgebroken dat veel te ver was gegaan. Indra had zich dus meteen weer in haar rol moeten plaatsen. Nu ze de meeste onrust gesust had, was ze echter nog ongeduldig en kon ze niet stil zitten. Daarom had ze zich maar gestort op het oppakken van haar trainingen waar ze al lang weinig tijd voor had gehad. Sterker nog, ze was weer training gaan geven aan de soldaten wat ze al vele lentes niet gedaan had. Echter leek het een goed effect te hebben, voornamelijk op de soldaten die een lijn overschreden hadden in het conflict. Ze zou ze hardhandig aanpakken en dat mochten ze weten ook. Het gaf haar een flinke adrenaline om zo fysiek bezig te zijn na dagen stil zitten in vergaderingen. Bovendien deed het haar eigen persoonlijke problemen ook voor even vergeten. Gael was bij thuiskomst niet in het kamp geweest. Teleurgesteld had ze aan moeten horen dat Gael contact had gehad met mensen uit haar dorp en dat ze naar hen toe gereisd was. Indra had echter geen idee wanneer ze terug zou komen, of ze überhaupt nog wel kwam en voor hoe lang dat dan weer zou zijn. Omdat haar gedachten voor even afdwaalden, miste ze de klap die door de jonge soldaat aan haar uitgedeeld werd met zijn houten zwaard. Kreunend viel ze naar de grond, maar rolde al snel door zodat ze op kon springen en meteen in de tegen aanval kon gaan.

Gael had op een gestaag tempo met haar paard de lange reis terug naar het kamp gemaakt. Enkele weken geleden was ze in het kamp bezocht door haar oude dorpsgenoten: ze hadden verteld hoe ze noodgedwongen waren geweest na de koude en droge lente om al hun spullen te pakken en naar de grote stad te verhuizen. Anders zouden ze de winter niet overleefd hebben. Nu echter leek het alsof de grond weer vruchtbaar was en zo hadden ze getracht om iedereen weer bij elkaar te zoeken, om zo samen hun dorp weer op te bouwen. Het had ze echter wel een tijd gekost om haar te vinden in het kamp en hun verbaasde blikken hadden ze ook niet verborgen. Al haar oude dorpsgenoten wisten van haar gevangenschap in het kamp. Na lang wikken en wegen had ze toen toch besloten om mee te reizen, al puur om haar familie weer te zien en te helpen opbouwen. Echter had ze na enkele dagen al heimwee gekregen aan het kamp. Daarnaast gingen ook veel gedachten uit naar de generaal, of ze al terug was gekeerd en of ze haar miste en of iemand haar wel had ingelicht over wat Gael aan het doen was. Het gemis naar het kamp was zo groot geweest dat ze, toen ze zeker was dat het dorp weer leefbaar was, afscheid had genomen en de tocht naar het kamp was begonnen. De laatste kilometers had ze ongeduldig haar paard aangespoord om harder te rennen en ze voelde hoe ze warm was geworden toen ze de eerste tekenen van het kamp had gezien. Eenmaal binnen de omheiningen had ze haar paard afgegeven en begon ze haar weg te volgen naar het centrale punt in het kamp.

Indra's wapen van keuze zou nooit het zwaard zijn. Het liefst vocht ze zelf met haar vuisten of met haar messen. Een opvoeding bij de rovers had daar voor gezorgd. Ze was nooit getraind om in veldslagen te vechten, maar in hinderlagen of om individuen één voor één uit te schakelen. Pas laat in haar leven, toen ze leider was geworden van de rovers, had ze één van de weinige kostbare zwaarden die ze in de groep hadden opgepakt en tot haar wapen gemaakt. Dat zwaard had ze nog steeds. Echter was het maar een flut ding in vergelijking met de zwaarden die hier in het kamp gesmeden werden. Hersteld van haar blunder ontweek ze de volgende aanvallen van haar leerling, tot ze haar kans zag en snel op hem af ging. Zijn zwaard lag al snel in het zand, niet veel later gevolgd door de soldaat zelf. Met een kleine glimlach keek Indra op hem neer en stak haar vrije hand naar hem uit. 'Je putte jezelf te veel uit. Het is niet erg afwachtend te zijn,' legde ze uit terwijl ze hem omhoog trok. Nu pas zag ze dat zich er een flinke menigte rond hen had verzameld. Ze had wel verwacht dat het een publiek zou trekken als de generaal zelf lessen zou gaan geven. Zo heel vaak zagen ze haar nou ook weer niet zo in actie in het openbaar. Het verbaasde haar ook niet toen een rij kandidaten hun eigen vechtkunst wilden testen aan die van de legerleider. Indra streek de plukken haar uit haar bezwete gezicht en glimlachte breed toen ze één van de majoors in de rij zag staan. Ze was dat houten zwaard allang beu. Wat was nou beter dan dat ze dit publiek eens een echte strijd zou tonen? En dat ze haar eigen frustraties eens flink kon uiten? 'Jorna!' De flinke vrouw stapte trots uit de rij in het midden van de cirkel. 'Wapenrusting!' riep Indra naar enkele rekruten die al snel terug kwamen met bescherming voor beiden vrouwen. Toen ze eenmaal ingeregen was, pakte ze een zwaard aan en stapte op Jorna af om haar met een grijns de hand te schudden. Vervolgens waren ze al snel in een hevige strijd verwikkeld.

Het geschreeuw en gejuich had haar uiteraard meteen getrokken. Ze wist niet wat er aan de hand was in het kamp, maar het trok zeker wel haar aandacht. Al snel bewoog ze zich in een grote menigte mensen, totdat ze zag waar ze allemaal naar keken. Ze kon nog net zien hoe Indra een soldaat vloerde en vervolgens de volgende kandidaat uit de wachtende rij soldaten riep. Zelf bewoog ze zich de schaduwen in, zodat ze niet opgemerkt zou worden, maar ondertussen wel een goed zicht had op wat er gaande was. Vol bewondering keek ze toe hoe de vrouwen als een dans met elkaar vochten. Jorna hield voor langere tijd een goed gevecht op, maar werd uiteindelijk ook ontwapend door de generaal. De volgende kandidaten stonden al klaar, maar Gael had hele andere plannen voor de generaal. Met een kleine glimlach kwam ze dan ook uit de schaduwen en liep ze rechtstreeks op de generaal af, die nog steeds te midden van het publiek stond, die gelukkig al wat uitgedund was. Mensen konden niet te lang van hun werk blijven, uiteraard. Ze liet haar blote, lege handen zien en streek daar vervolgens mee over haar kleding, zodat iedereen zag dat ze geen wapens bij zich had. 'Zou de generaal ook een handgemeen aan kunnen?' glimlachte Gael uitdagend, terwijl ze voor Indra ging staan en haar afwachtend aan keek. Gael was nooit getraind geweest in het actief vechten, maar ze was de beste als het ging om het ontwijken van flinke klappen. Op die manier hadden Indra en zij tijdens hun missies dan ook meermaals getraind. Dus kon ze enkel afwachten en liet ze ondertussen traag haar ogen over het voorkomen van de generaal glijden.

Indra kende Jorna van enkele missies waar ze beiden aan mee hadden gedaan. Ze was eerder bij het kamp gekomen dan Indra, maar had, op aandringen van Marcus en haarzelf, nooit meer gewild dan de positie van majoor. Indra wist dus ook dat ze een goede vechter was. Echter kwam het vaak neer op brute kracht en niet op tactiek. Indra danste rond de vrouw heen en ontmoette sommige slagen van haar tegenstanders zwaard en soms ontweek ze ze geheel. Een paar keer verloor ze bijna haar evenwicht terwijl Jorna met veel kracht haar wapen op de hare neer drukte. Toch vond Indra uiteindelijk een gat in haar verdediging en werkte ze zo het zwaard uit haar handen. Tevreden hielp ze ook Jorna omhoog en klopte het zand van haar kleding. Met een korte knik wilde ze het nu laten voor het was. Ze kon niet eeuwig door gaan en ieder had zo zijn taken die niet stil konden liggen. Bovendien vermeed ze maar al te graag dat Flynn te horen kreeg dat ze aan het sparren was geslagen. Hij daagde haar maar al te graag uit, omdat hij erg goed wist dat hij de betere was. Indra zei altijd dat het niet eerlijk was. Hij had namelijk zijn vader én Marcus als leermeesters gehad. Maar het kon niet alleen daar aan liggen. Flynn was bewonderenswaardig als hij een zwaard in zijn handen had en nu ze al uitgeput was zou hij haar binnen enkele tellen overmeesterd hebben. Toen ze nieuwsgierige blikken zag, dacht ze ook even dat haar vriend inderdaad het rumoer had gevonden. Maar zodra ze zich omdraaide liet Indra haar grijns varen en keek ze verrast in het gezicht van Gael. 'Je- Je bent terug,' stamelde ze en keek in een gezicht dat uit was op een uitdaging. Echter vertrok haar gezicht in een diepe frons en liet ze haar wapenrusting van haar borst, armen en onderbenen glijden. Zwijgend wierp ze een blik op de toeschouwers die langzaam interesse hadden verloren en schudde ze uiteindelijk glimlachend haar hoofd. 'Ik kan niet geloven dat je hier bent.'

Gael genoot van de verraste blik van de generaal. Het was voor Gael een verschrikkelijk lastige beslissing geweest om het kamp te verlaten. Er was natuurlijk de kwestie van een opvolger vinden voor de school en iemand zoeken die haar bed en spullen over wilde nemen. Ze had maar licht bepakt gereisd. En daarnaast natuurlijk het idee dat Indra terug zou komen en zou beseffen dat Gael weg was gegaan. Daarom had ze maar zoveel mogelijk rond bazuint dat ze weg zou gaan naar haar oude dorp. 'Ik ben terug,' herhaalde ze instemmend, terwijl ze stilletjes toe keek hoe Indra zich uit haar uitrusting werkte. De stilte die tussen hen hing werd al snel niet meer interessant gevonden voor de omstanders en zo dunde de massa langzaamaan uit. De volgende woorden van Indra lieten haar enkele stappen naar voren zetten en zo had ze haar armen om de nek van de generaal gewikkeld. 'Ik had je beloofd dat ik hier op je zou wachten,' zei ze zacht, terwijl ze haar vast bleef houden. 'En het spijt me dus ook dat ik die belofte niet helemaal heb kunnen houden.' Ze liet haar weer los, maar liet haar handen op Indra's armen rusten. Stralend keek ze de vrouw tegenover haar aan. Ze had goed nagedacht over de woorden die ze hadden gewisseld voor Indra's vertrek. 'Hoe was je reis?'

Indra voelde de teleurstelling van enkele weken geleden als vanzelf terugkomen. Ze waren midden op de dag aangekomen in het kamp en Indra was rechtstreeks naar de school gegaan. Ze had de stapels met lesmateriaal die ze vergaard had in het Westen met haar meegenomen en wilde ze trots aan Gael en de kinderen laten zien. Echter vond ze toen niet Gael in de les, maar één van de zusters die erg verrast was door het bezoek van de generaal. De kinderen hadden erg enthousiast gereageerd en de boeken en andere materialen werden dankbaar ontvangen, maar Indra had zich niet anders kunnen voelen dan teleurgesteld. Er werd haar al snel verteld dat Gael vertrokken was. Ook al had ze niets gezegd over de duur van haar reis of dat het een vertrek was, ze had wel vervanging gevonden voor de school en toen Indra navraag deed bij haar tentgenoot kreeg ze te horen dat zelfs haar slaapplek vrij gegeven was. Het had Indra enkele dagen gekost om niet constant de vragen in haar hoofd rond te laten spoken, maar zich te focussen op werk. Nog altijd verbaasd door de plotselinge aanwezigheid van Gael reageerde ze pas laat op haar woorden en omhelzing. Al het ontwijken en afweren dat ze eerder had gedaan was ze plots vergeten. Sprakeloos keek ze naar de vrouw voor haar en nam toen afstand. Ze zag dat een rekruut had staan wachten tot ze haar uitrusting gaf en dat deed ze maar snel. Ze overhandigde ook het zwaard en zocht vervolgens naar haar jas die ze bij aanvang van de les aan de kant had gegooid. Terwijl ze haar rug naar Gael gekeerd had trok ze haar blouse recht en streek haar haar glad. Ze nam de tijd, om op adem te komen, om haar gedachten te ordenen. 'Is het goed als we in mijn tent verder praten?' Indra wachtte niet op antwoord maar marcheerde alvast vooruit en wuifde naar haar rekruten dat de les voorbij was.

Gael keek met opgetrokken wenkbrauw toe hoe Indra zich van haar weg had gekeerd. Ze begreep dat het een grote schok voor Indra moest zijn dat ze er plots weer was, echter had ze wel ingeschat dat de vrouw wat spraakzamer zou zijn. Wat ongemakkelijk bleef ze dus staan, terwijl ze naar de rekruten keek die ook niet goed wisten wat ze moesten doen. In haar hoofd ging ze in de stilte dus maar langs wat ze allemaal moest doen: checken of de zuster les wilde blijven geven, samen met haarzelf, een nieuwe slaapplek zoeken, iedereen op de hoogte brengen dat ze weer terug was, een brief terug sturen naar haar ouderlijk dorp om te vertellen dat ze veilig was teruggekeerd en alles met Indra weer op één lijn krijgen. Haar gedachten werden verstoord door de plotselinge vraag, maar voordat ze kon antwoorden, was Indra alweer tientallen meters van haar verwijderd. Met een zucht streek ze ook haar kleding glad en liep vervolgens achter de dame aan. Dit was niet per se het welkom dat ze had verwacht. Haar fantasierijke dromen konden nog weleens de realiteit mooier lijken te maken dan het werkelijk was. Eenmaal in de tent bleef ze wat in de tentopening staan en keek ze Indra aarzelend aan. Ze wist niet goed wat ze kon zeggen. 'Dus... hoe was je reis?' herhaalde ze haarzelf weer.

Indra was zich veel te bewust van alle ogen die haar nastaarden. Toen ze net generaal was geworden had ze erg moeten wennen aan de starende blikken. Ondanks dat ze er nu weinig aandacht meer aan besteedde had ze zich veel te zichtbaar gevonden zojuist. Te kwetsbaar en te open en bloot. Ze wierp de mensen die haar aan wilden spreken dodelijke blikken toe zodat ze haar met rust zouden laten en vluchtte zowat haar tent in toen ze daar eindelijk waren. In haar tent gooide ze haar jas aan de kant en draaide zich om om Gael binnen te zien komen. 'Het was- moeizaam.' Ze kon eerlijk gezegd maar amper over haar eigen reis nadenken. Het enige wat ze wilde weten was hoe Gael's reis uitgepakt had. Onzeker wat ze moest doen bleef ze voor even middenin haar ruimte staan en probeerde tweemaal verder te praten. Echter kwam er niets uit haar mond en besloot ze haar tafel maar leeg te maken om zichzelf bezig te houden. 'Hoe was jouw reis?' vroeg Indra toen ze eindelijk een volle zin kon maken.

Gael zuchtte diep bij het aanzien van dat ze allebei zich geen houding konden geven. Ze had gedacht dat alles zoveel makkelijker zou zijn als ze beiden terug zouden zijn en ze op één lijn zouden zitten qua relatie. De lijn van relatie waar zij natuurlijk op hoopte. 'De reis was prima,' zei ze zacht, terwijl ze uiteindelijk maar plaats nam op een stoel en rond keek in de tent. Er was niets veranderd en ze hoopte dat dat ook gold voor het kamp. 'Mijn dorpsgenoten kwamen langs in het kamp om te vertellen dat de grond weer vruchtbaar is. Ze zochten heel het Noorden af naar andere dorpsgenoten om het goede nieuws te vertellen en te vragen of iedereen terug kwam om weer alles op te bouwen. Ik ben meegegaan, al was het maar om mijn familie te zien. En eenmaal daar-' Ze zweeg en liet haar blik afglijden naar de generaal. 'Ik had heimwee naar het kamp. Ik kon alleen maar denken over hoe je hier terug zou komen en naar mij zou zoeken en ik plots zou zijn. Dus ik besloot, toen alles weer opgebouwd was, om weer terug te keren.' Ze begon voorzichtig te glimlachen. 'Ik heb dus weer een slaapplek nodig én ik hoop dat je veel boeken uit Evenfall mee hebt genomen om daarmee les te kunnen geven.'

Indra wist niet waarom Gael hier was en het bezorgde haar te veel twijfels die ze niet publieke had willen uiten. Ze zou het heel erg begrijpen als Gael er voor gekozen had om met de mensen van haar dorp verder te gaan. Zij was bovendien de persoon die haar daar ooit weggehouden had. Maar ze wilde niet dat het hele kamp haar emoties zou kunnen zien tijdens een training. Ze was daarom redelijk van haar à propos omdat Gael haar zo, met zovele ogen op hen gericht, aan had gesproken. Als ze spullen op kwam halen om mee naar haar dorp te nemen dan kon ze dat toch ook wel in haar tent komen vertellen? Verwoed ging ze door met het legen van haar bureau tot ze eens goed naar de woorden van Gael luisterde. Ze liet de papieren die ze vast had gehad op de grond dwarrelen en keek de vrouw met stomheid geslagen aan. 'Dus je bent hier niet om je spullen op te halen?' vroeg ze schaapachtig. Indra had er in Evenfall veel over nagedacht dat er een hele grote kans was dat Gael niet met haar verder wilde gaan. Toch had ze veel energie gehaald uit het feit dat er iemand op haar wachtte in het legerkamp. De traagheid van de besprekingen deerden haar veel minder als ze dacht aan Gael tijdens haar lessen of Gael tijdens het diner dat ze hadden gehad. Tot haar eigen verbazing was het niet onproductief geweest om aan de vrouw te kunnen denken, om die afleiding te hebben zo nu en dan. Maar ze was altijd erg streng met zichzelf geweest door zichzelf niet te veel in het hoofd te halen. Dus toen ze terug aankwam en Gael weg was, had ze dat maar moeten accepteren. Ze was inmiddels om haar bureau heen gelopen, dichter naar de vrouw toe.

Gael keek met een lichtelijk open mond toe hoe Indra plots al haar papieren liet vallen en zich naar haar toe draaide met de verbaasde woorden. Indra had steeds gedacht dat ze weer weg zou gaan? Met een lach kwam Gael overeind en schudde ze haar hoofd. 'Nee joh, gek! Ik blijf hier, ik ben hier om weer hier te komen wonen en onderwijzen,' glimlachte ze stralend, terwijl ze toe keek hoe Indra weer toenadering naar haar zocht. 'Ik ga nergens naartoe. Dit is mijn thuis geworden.' Ze moest haar handen dicht tegen haar lichaam aan houden om de vrouw niet weer aan te raken of te omhelzen. Terugdenkend aan enkele momenten terug was het misschien niet de beste actie geweest om Indra zo te overrompelen met dat lichamelijke contact, vooral niet terwijl zo veel mensen hadden gekeken. 'Ik zou op je wachten en dat heb ik gedaan,' zei ze zacht, terwijl ze ook een nieuwsgierige stap dichter naar de generaal zette.

De aanstekelijke glimlach van Gael had al snel het gezicht van Indra bereikt. Met een brede lach rond haar lippen schudde ze haar hoofd. 'Ik dacht dat we nog wel zo duidelijk mogelijk zouden zijn en dan begrijp ik er nog niets van,' grinnikte ze haar gedachten hardop uitsprekend. Ze had zich nu al meteen weer als een idioot gedragen en dan maakte het haar nog niet eens zo veel uit dat dat gebeurd was voor de ogen van haar rekruten. Echter hoopte ze voor Gael's gemoedstoestand dat ze niet altijd zo stompzinnig op situaties zou reageren als ze niet eens alle feiten wist. 'Maar je hebt niet alleen maar gewacht,' voegde Indra haar aan terwijl ze toe keek hoe er nog minder ruimte tussen hen over bleef. 'Je kon terug naar je familie, naar je vrienden.' Ze wilde dit zeggen, omdat ze begreep dat dit wel degelijk iets betekende. Er waren meer opties voor Gael. Indra wist vast en zeker dat ze zo een andere partner zou kunnen vinden. Maar ze was hier, in haar tent, zoals Indra maar al te vurig gehoopt had. 'Dus, jij en ik-' Ze moest lachen om al haar eigen onnozelheid en gebrek aan zelfvertrouwen in deze hele situatie. 'We hadden besloten eerlijk en duidelijk te zijn. Kun je het me eerlijk zeggen of je ons nog wel ziet zitten?' Ze wilde geen risico's meer nemen en simpelweg honderd procent zeker zijn dat ze Gael goed begrepen had.

Gael voelde hoe ze het warm kreeg van binnen, terwijl ze toe keek hoe ook Indra's gezicht begon te stralen. Het deed haar goed dat Indra zich nog haar woorden herinnerde: over hoe ze enkel duidelijkheid en transparantie wilde. Niet om de zaken heen draaien. 'Misschien had ik ook wel duidelijker moeten zijn,' glimlachte ze, terwijl ze toch haar hand uit stak en een pluk haar achter Indra's oor duwde. Haar glimlach en houding had haar groen licht gegeven. Vervolgens liet ze haar vingers op Indra's wang liggen. 'En ik heb inderdaad niet alleen maar gewacht. Ik wilde ook graag mijn familie weer zien en ervoor zorgen dat ze een veilig en mooi thuis zouden hebben.' Door de nabijheid van Indra kon ze moeilijk ademen en met rode wangen keek ze naar haar voeten. De wat klunzige houding van Indra had ze gemakkelijk gevonden, echter nu ze ook zo rechtstreeks was... het maakte haar aan het blozen. 'Net zo'n mooi en fijn thuis als ik hier heb. Bij het kamp, bij jou.' Ze trok haar hand weer terug, maar bleef dicht bij de vrouw staan. Uiteindelijk keek ze toch op en knikte ze enkele keren. 'Dus ja, generaal, ik zie ons zeer zeker zitten.'

Ongegeneerd bestudeerde Indra Gael's ogen, haar krullen die langs haar oren sprongen en de rimpels die zich naast haar ogen vormden als ze lachte. Ze was gefascineerd door deze vrouw op zo veel verschillende manieren. Gael kon voor een klas staan en een heel leger aan ongeduldige kinderen stil krijgen en verhalen vertellen waardoor ze aan haar lippen hingen. Tegelijkertijd wist Indra dat ze meer dan bekwaam was om van de natuur te leven met al haar vindingrijkheid. En ze was ook de vrouw die niet veel eerder geheel bereid zou zijn geweest om een potje te vechten met Indra. Ze dacht niet dat ze ooit iemand zoals Gael ontmoet had of nog zou ontmoeten. Ze prijsde zich gelukkig dat zij van deze persoon mocht gaan genieten, tijd met haar mocht delen, samen mocht zijn. 'Ik ben blij dat je deze missie aan neemt,' grijnsde Indra. Ze had wonder boven wonder haar zelfverzekerdheid teruggevonden nu Gael tot blozen was gebracht. Teder, maar resoluut pakte ze de hand van Gael terug en legde deze weer op haar wang. Vervolgens gebruikte ze haar vrije arm om de vrouw dichter naar zich toe te trekken tot hun neuzen elkaar raakten. 'Dit heb ik al heel lang willen doen,' murmelde Indra tegen de lippen van de vrouw voordat ze haar kuste.

Gael voelde de bestuderend ogen van Indra op haar en probeerde in haar hoofd te raden wat de vrouw aan het denken was. Het was lange tijd geleden dat er iemand zo oprecht en onderzoekend naar haar gekeken had. De laatste jaren had ze zich zo in het gidsen van rondtrekkende groepen gestort dat ze maar weinig in het kamp was geweest voor potentiële vriendinnetjes. Het was wel eens voorgekomen dat ze haar oog had laten vallen op een vrouw in de rondtrekkende groepen, echter meer dan een vluchtige kus gebeurde er dan ook weer niet. Pas door Indra's tedere blik besefte ze hoe erg ze het eigenlijk wel had gemist, om iemand te hebben en te genieten van elkaar. 'De belangrijkste missie die ik ooit heb aangenomen,' zei ze zacht, terwijl ze gewillig haar hand weer op Indra's wang liet leggen en vervolgens toe keek hoe de generaal dichter naar haar toe kwam. Voordat ze het wist, werd ze naar de vrouw toegetrokken en vervolgens gekust. Onmiddellijk voelde ze hoe haar mondhoeken optrokken, maar ze verbrak de kus niet. Ze wilde deze eerste kus met haar vriendin zo lang mogelijk laten duren. Toch maakte ze zich uiteindelijk los en gaf ze Indra de meest stralende grijns die ze kon opbrengen. 'Ik durf te wedden dat je hier niet zo vaak over hebt gedroomd als dat ik heb gedaan,' glimlachte ze uitdagend, waarna haar ogen al weer afdaalde naar Indra's lippen.

Indra hoefde haar ogen niet open te hebben om de glimlach van Gael op te merken. Toen ze de kus verbraken keek ze dan ook tevreden in het gelukkige gezicht van de vrouw. Ze maakte kort een goedkeurend geluid en streek met haar vingertoppen langs Gael's zachte huid, van mond tot oor en rustte uiteindelijk haar hand in haar nek. 'Ik ben alleen maar blij dat dit al mijn verwachting te boven gaat,' merkte ze geamuseerd lachend op. Stel je eens voor als na alle spanning en de opbouw hun kus tegen gevallen had? Indra had misschien veel van haar dagdromen ingeperkt, maar ze had zich zeker wel ingebeeld hoe het zou zijn om Gael te zoenen en te beminnen. Ze zag dat haar gast precies hetzelfde dacht als zijzelf en wachtte niet lang voor ze hun lippen weer deed samensmelten. 'Je zal wel moe zijn na je reis,' mompelde Indra na hun tweede kus. 'Waar heb je je spullen naartoe laten brengen? Ik zou zeggen dat er hier genoeg plaats is om ze te bergen aangezien je geen eigen tent meer hebt.' Ze keek Gael niet aan bij deze suggestie, maar liet haar lippen langs haar wang glijden om hier en daar kussen langs haar haarlijn te plaatsen. Uiteindelijk keek Indra haar toch aan en glimlachte. 'Je mag al het comfort van mijn tent gebruiken als je geen eigen plek hebt.' Ze wilde niet suggereren dat Gael niet haar eigen plek kon nemen, of dat juist wel moest doen. Indra wilde slechts duidelijk maken dat zeker nu ze net terug was haar deuren wijd open stonden.

'Hm, dus je gaat ervan uit dat ik op alle vlakken je verwachtingen te boven ga?' plaagde ze, terwijl ze met haar hand door de donkere haren gleed van de generaal. 'Dan mag ik wel goed mijn best gaan doen.' Gael zuchtte vervolgens vol genot bij de liefkozingen van Indra. Als ze wist dat ze dit al die tijd had gemist, dan was ze al veel eerder in actie gekomen. 'Ik heb mijn meeste spullen hier gelaten,' murmelde ze, terwijl ze met haar vingers langs Indra's arm gleed. 'In de berging van de school. Als ik binnen enkele weken niet terug zou komen, zou de zuster de spullen verdelen in het kamp. Die jurken van hier zou ik toch niet gebruiken in mijn oude dorp.' Haar arm gleed om de middel van de generaal heen en zacht drukte ze haar lippen weer op die van Indra na haar voorstel dat ze wel bij haar mocht blijven. Uiteindelijk zou ze natuurlijk naar een eigen plaatsje zoeken: hun relatie was nog zo pril, dat wilde ze niet verpesten door teveel op elkaars lip te zitten. Maar daar was de resterende dag te kort voor en haar lichaam te moe. Morgen zou er weer een dag zijn en nu wilde ze enkel van dit moment genieten. 'Ik blijf hier,' zei ze dus teder, waarna ze kort om haar heen keek met glinsterende ogen. 'Wat houdt al dat comfort in?'

'Ik heb zo mijn vermoedens dat dat wel goed komt.' Indra verwachtte niet dat nu ze samen waren Gael plots tegen zou gaan vallen. Het mocht inmiddels wel duidelijk zijn dat ze ernstig onder de indruk was van de vrouw en dat zou niet snel gaan vervagen. Sterker nog, iedere keer dat Indra nader tot Gael was gekomen was ze nog meer ingenomen geweest van haar. 'Ik kan voor je nagaan wie nog een tentgenoot zoekt. Dan heb je vast zo weer een plek om je spullen te kunnen verplaatsen.' Ze wilde zeker niet te hard van stapel lopen met deze relatie en begreep bovendien erg goed dat Gael behoefte zou hebben aan iets dat van haarzelf was. Bovendien zocht Indra zelf ook vaak genoeg een rustige plek voor alleen haarzelf op. Dat kon niet altijd in hier, omdat mensen maar vaak genoeg aan kwamen kloppen, maar dit was wel háár tent hoe vaak ze het ook moest delen met anderen voor vergaderingen of besprekingen. Opgelucht dat Gael haar aanbod om nu hier te blijven aan had genomen gaf ze haar een kneepje in haar arm en keek vervolgens om hen heen. 'Wel-' Erg veel luxe had Indra nou ook weer niet. Natuurlijk was het al wat dat ze geen tentgenoot had en was haar tent ruimer opgezet, maar ze had nooit veel waarde gehecht aan extravagant comfort of aan een overdaad aan spullen. Het was maar schaars ingericht en dat merkte ze eigenlijk pas echt nu ze bedacht hoe het op Gael over moest komen. 'Ik kan ten eerste een goed maal laten brengen.' Zelf had ze altijd trek na een reis. 'En mocht je je op willen frissen of-' Even dwaalde Indra's gedachten af terwijl ze Gael bekeek en betrapte ze zichzelf met een schampere lach. 'Laat me je wat kleding lenen, dan kun je die reiskleding uitgooien, en dan regel ik wat te eten. En misschien ben ik zelf ook wel toe aan wat opfrissing.' Een training zoals ze hiervoor had gehad betekende nou niet dat er nu op haar meest fris uitzag.

'Het zou heel fijn zijn als je zou willen rondvragen,' glimlachte ze dankbaar. Ze wilde niet te hard van stapel lopen en zomaar voor langere tijd bij Indra wonen. Dat zou hun relatie niet ten goede komen, dat wist ze zeker. Gael voelde hoe ze het vervolgens warm kreeg onder Indra's onderzoekende blik en vlug knikte ze. 'Ik leen graag wat kleding, deze zijn nog vochtig van de regenbui die ik tegen kwam,' legde ze uit, terwijl ze - na nog een kus op Indra's lippen gedrukt te hebben - plaats nam op de sofa. De regenbui had haar overvallen en daarnaast ook zó koud gemaakt. Eenmaal zittend maakte ze haar schoenen los en zuchtte ze tevreden, terwijl ze achterover viel op de zachte bank. Ze was inderdaad vermoeider dan ze in eerste instantie had gedacht. 'Moet je vandaag nog iets doen?' vroeg ze uiteindelijk zacht, terwijl ze half overeind kwam en naar de generaal keek. Het liefst zou ze gewoon samen zijn met Indra en elkaar over hun avonturen van de laatste tijd vertellen.

Indra keek toe hoe Gael zich thuis maakte en op de bank ging zitten voor ze zelf in de hoek van haar bed verdween. De tent had geen verschillende ruimte, maar waar haar bed stond was er ten minste een afscheiding van de rest van haar tent door middel van een tweetal gordijnen. In eerste instantie had ze niet willen werken op dezelfde plek waar ze haar nachtrust moest vinden, maar het was onredelijk gebleken om dat zo gescheiden te willen houden. Bovendien wist iedereen nu altijd waar ze was als er iets urgent gebeurde. 'Helaas wel,' verzuchtte Indra terwijl ze door haar kleding ging en een comfortabele blouse en broek voor Gael uitzocht. Ze verwisselde ook haar eigen shirt en maakte het stuk touw in haar haar los zodat ze het opnieuw en fatsoenlijk vast kon maken. 'Ik heb beloofd langs de ziekenboeg te gaan. Eén van de soldaten die in een conflict verwikkeld is geraakt licht daar nog altijd. Bovendien probeert de dokter me al weken te vertellen over haar nieuwe plannen om de hygiëne in het kamp te verbeteren. Ik ben het haar verschuldigd haar eindelijk aan te horen.' Indra was weer tevoorschijn gekomen en hield Gael de kleding voor die ze had opgezocht. 'Ik zal niet lang weg blijven, maar lang genoeg dat je rust kunt nemen. Ik kan een tobbe voor je laten vullen met warm water, mocht je je willen wassen. En dat eten zal ik nog regelen als ik naar de ziekenboeg onderweg ben.' Indra zou er wel voor zorgen dat Gael niets te kort kwam.

Later

Indra had de volle intentie gehad om haar laatste taken van de dag snel te regelen. Echter gebeurde precies wat haar altijd overkwam; zodra ze aan het werk begon, ging ze er zo in op dat de tijd vloog. Ze had een hele tijd in de ziekenboeg gespendeerd toen ze een stap buiten zette en plots zag dat het al donker geworden was. De dokter had haar erg lang bezig gehouden met de nieuwe plannen. Ze gingen over de inrichting van de barakken, over het materiaal dat ze voor de uniformen gebruikten tot het systeem waarmee ze water verschoonden in het kamp. Die vrouw kon Indra urenlang de oren van het hoofd praten en dat waardeerde ze zeer. Soms had ze de geniale ideeën van haar naasten erg nodig, omdat ze zelf nooit aan deze veranderingen gedacht zou kunnen hebben. Net zoals zij nooit een school op zou kunnen zetten. Het was die gedachte die haar voor even afgeleid had van haar taken en haar terug in haar eigen tent bracht waar Gael zou wachten. Indra had zich afgevraagd wat de vrouw aan het doen zou zijn. Wat ze zou denken van haar persoonlijke ruimte. Wat ze zouden doen als ze terug was. Ondanks die momenten waarop ze zich niet geheel gefocust had, had ze echter efficiënt te werk kunnen gaan om in een ritme te raken dat haar de tijd had doen vergeten. Vluchtig baande ze zich een weg terug naar haar tent en stopte net voor de ingang om op adem te komen. Gelukkig had ze er wel aan gedacht om de kok om eten te vragen, dus hopelijk had Gael van een maal kunnen genieten. Met een zucht en een glimlach stapte ze weer binnen. 'Het spijt me, het duurde langer dan ik gedacht had. Je kent de dokter. Die praat maar aan één stuk door,' glimlachte Indra terwijl haar ogen de tent door gleden tot ze Gael bereikten.

Gael kende de generaal langer vandaag en was er dus al meteen vanuit gegaan dat haar vriendin lang weg zou blijven. Als ze iets wist van haar nieuwe relatie, dan was het wel dat ze zich geen illusies moest gaan voorstellen als het ging om Indra en tijd. Ze was en bleef de generaal en mensen in het kamp hadden haar nodig. Daar moest Gael dan maar geduldig over zijn, net zoals ze met haar leerlingen was. Dus ze had het zich extra comfortabel gemaakt en had nog voor haar avondmaaltijd een luxueus bad genomen. Vervolgens had ze haar kleding omgewisseld en lag ze vervolgens verdiept in één van Indra's boeken op het bed van de generaal, terwijl ze nog nagenoot van haar heerlijke maaltijd. Ze had wat overgelaten voor haar vriendin, zodat ze ook meteen kon eten als ze terug kwam. Enkele uren later hoorde ze dan ook eindelijk de tentflap wapperen en zag ze Indra in de tent staan. 'Excuses aanvaard,' glimlachte ze geruststellend, terwijl ze naar de maaltijd gebaarde. 'Ik heb eten voor je klaar staan én nog een warm bad. En natuurlijk mijn eigen warmte.' Bij die woorden rolde ze om op het bed en liet zien hoe ze een plek voor Indra had gemaakt.

Indra's blik viel op Gael die op haar bed lag. Tot haar tevredenheid had ze zich inderdaad zoals Indra gezegd had comfortabel gemaakt in haar tent. Voor enkele tellen bleef ze in de opening van de tent staan en nam ze verwonderd het tafereel in zich op. Hier zou ze wel aan kunnen wennen. Ze trapte haar met modder besmeurde laarzen uit op de mat en gooide vervolgens haar jas naar de kapstok. Haar zwaard maakte ze los van haar riem en legde ze op zijn plek, net zoals haar messen die ze altijd nog onder haar kleding droeg. Een gewoonte die ze maar moeilijk afgeleerd kreeg. Nu ze haar taken, haar rol als generaal, haar wapens, aan de kant had gelegd, ging ze met een glimlach bij Gael op het bed zitten. 'Wat ben je aan het lezen?' vroeg Indra nieuwsgierig waarna ze het bord met eten dat er voor haar stond op pakte. Ze begon gulzig te eten van het lekkers dat de kok gemaakt had. Na een dag zoals deze had ze altijd honger als een paard. Ondanks dat ze zo op het eten gericht was, kon ze haar ogen niet van Gael af houden. Voor even was de vrouw uit haar hoofd geweest terwijl ze aan het werk was gegaan, en dat maakte het nog meer dat het voelde alsof wat er gebeurd was gewoon een waanidee was geweest. Echter zat ze nu weer zo dicht bij Gael dat ze haar warmte zonder haar aan te raken al kon voelen.