Trainingsplaats - Legerkamp

Syd probeerde de teleurstelling niet te erg tot zich door te laten dringen, maar ze kon het ook niet negeren. Ze wist dat het niet helemaal eerlijk was dat zij zich zo op haar werk stortte, terwijl Robyn maar bij haar broer en schoonzus thuis moest blijven. Ze had ook wel gemerkt dat dat allemaal niet zo lekker liep en behalve die maaltijden met de hele familie zag ze het zelf ook niet zitten om er net zoals Robyn altijd te zijn. Guila had haar nog wel proberen te overtuigen om met Robyn te verblijven in het huis. Maar het was niet gebouwd voor 4 volwassenen. Dan deelde ze nog liever haar barak met de 4 andere soldaten in het kamp. 'Ik geef extra trainingen aan de rekruten. De groep van zo net zijn al ver gevorderd in vergelijking met de nieuwe mannen en vrouwen die ook mee willen doen. We hebben ze dus op moeten splitsen in twee groepen en zonder Clementine moet ik die trainingen blijven leiden.' Daardoor had ze het inderdaad al drukker dan normaal, maar het was slechts één deel van het verhaal. 'Rob, je kan wel wat mee helpen. Ze bieden nu al wekenlang onderdak, ze geven je eten, je kan er heus wel wat voor terug doen,' merkte ze met een kritische blik op. Wat dat betreft was ze het dan wel eens met Guila die waarschijnlijk om de hulp vroeg. Na haar vraag hield Syd haar pas in en pakte ook Robyns andere arm vast zodat ze haar aan keek. 'Ik heb het druk nu, maar-' Ze stopte en bekeek het gezicht van haar vriendin. Ze had er haar vinger nog niet op kunnen leggen wat het was, maar ze vond het verdomd moeilijk om haar teleur te stellen. Ze legde een hand op haar wang en probeerde weg te kijken van de bruine donkere ogen. Ze zuchtte uiteindelijk weer, geërgerd om haar eigen gebrekkige verdediging tegen die gretige blik van Robyn. 'Kom, ik wil je iets laten zien.' Ze had haar vriendin weer stevig vast gepakt en draaide niet naar het huis van Guila en Flynn en niet terug naar het hart van het kamp, maar volgde het pad om de rand van het kamp achter de meeste tenten en barakken langs.

Robyn rolde met haar ogen bij het noemen van Clementine. De vrouw had het er zelf naar gemaakt, net zoals Flynn, door zo met elkaar te bekvechten over hun eerdere relatie. Ondanks dat de twee het stil hadden gehouden, en de rest van het team ook, was het toch op de een of andere manier als een lopend vuurtje door het kamp heen gegaan. Dat was uiteraard gekomen omdat iedereen het was opgevallen dat twee Kapiteins tijdelijk gedegradeerd waren en voornamelijk thuis moesten zitten. 'En jij moet dus al haar klusjes opvangen? Ik mag toch hopen dat je extra betaald hiervoor wordt. Dat je ook nog het salaris van Clementine en Flynn bovenop jouw magere loon krijgt.' En Syd verdiende al meer dan Robyn. Robyn bleef echter haar blik op Syds gezicht houden en haar grote ogen leken Syd bijna te smeken. Uiteindelijk had haar puppy gedrag toch het gewenste effect, al was Robyn verbaasd om de woorden van haar vriendin. 'Je wilt míj iets laten zien?' vroeg Robyn verbaasd. Robyn was zo wat opgegroeid in het kamp en dacht niet dat er nog veel dingen waren in het legerkamp waar ze niet van af wist. Echter... ze had natuurlijk al een tijdje niet meer in het hart van het kamp gewoond, maar aan de verre rand. En enkel van Guila hoorde ze nu en dan nog eens wat roddels. Daar hoefde je bij Flynn niet voor te zijn. 'Wat dan?' vroeg ze onmiddellijk al benieuwd, terwijl ze Syds arm steviger vast pakte. Haar ogen glinsterden van nieuwsgierigheid.

'Ik ben geen Kapitein, dus veel meer geld zal ik niet krijgen.' Syd haalde er echter haar schouders bij op. Ze had niet veel nodig en hoewel het fijn was nu meer geld te hebben om het plekje voor haar en Robyn in te richten zoals ze wilden, kon ze daar ook aan komen door achtergebleven meubels of juwelen op het landgoed te verkopen. Uiteindelijk hielp ze de rekruten graag, en niet vanwege het geld. Ze dacht dat ze hen echt wat kon leren zodat ze zichzelf en hun families konden verdedigen. Eerlijk gezegd hoopte ze niet dat velen in het kamp zouden blijven. Ze verdienden een leven hier buiten. Maar ook in die wereld was het nuttig te weten hoe je een zwaard kon gebruiken. Syd glimlachte voorzichtig toen ze haar vriendin zo verbaasd hoorde reageren op haar woorden. Ze zei echter nog niets. Als ze dan toch nu al met haar wilde delen waar ze de afgelopen tijd zo druk mee bezig was geweest, wilde ze het nog wel dat kleine beetje verrassend maken. 'Je zal het zelf wel zien,' zei ze dan ook met een beginnende maar ook iet wat nerveuze grijns. Het stelde nu werkelijk nog maar weinig voor. Misschien zou ze het wel niets vinden als ze het zag. Syd had veel liever het uiteindelijk resultaat willen tonen als verrassing. Toen ze langs een laatste stel barakken waren gelopen bereikten ze een plek die een stuk minder druk bezet was met tenten of andere gebouwen. Er stonden sporadisch wat tenten en hier en daar lagen stukken hout. Ze keek opzij naar Robyn. 'Ik weet niet of je dit deel van het kamp kent? De opslag voor de ziekenboeg en andere zaken? Hester heeft een tijd terug alles laten verplaatsen, omdat de rivier nog wel eens buiten zijn oevers treed hier en ze te vaak spullen weg hebben moeten gooien.' Ze had haar vriendin dichter naar één van de tenten gestuurd. Hoewel de anderen vol gaten zaten of al geen tentdoek meer hadden en enkel scheve skeletten waren, had de tent voor hen een nieuw doek en stond het recht op. Syd gaf Robyn haar andere kruk en liet haar toen los om de ingang open te maken en de tentflap voor haar opzij te houden.

Robyn schudde met een oneens gebaar haar hoofd. 'Jij zou het verdienen om Kapitein te zijn,' puft ze, terwijl ze stug door liep, ondanks de steek in haar zijde. 'Of in elk geval evenveel erkenning te krijgen. Het werk wat jij doet, is erg belangrijk en als iedereen dat eens in zou zien...' Als het aan Robyn lag, dan zou de hiërarchie in het kamp heel anders zijn. Ze wist echter ook dat Syd het helemaal niet zag zitten om Kapitein te worden. Syd reageerde dan ook niet op haar woorden, dus besloot Robyn maar op haar stappen te focussen. Het zweet stond inmiddels op haar voorhoofd en de pijn werd enkel erger, maar ze liet niets zien. Ze zou niet willen dat ze uiteindelijk op een paard of op een kar weer terug vervoerd moest worden naar het huisje van Flynn toe. 'Ach, Syd, doe niet zo mysterieus!' Glimlachend kneep ze zacht in Syds arm en volgde ze haar langs de de barakken. Ondanks dat ze elk deel van het kamp kende kon ze niet zo snel plaatsen waar ze nu precies waren. Het was niet erg dicht bevolkt, maar ook weer niet zo afgelegen als het huis van Flynn. Her en der stonden tenten, wat hout en het lag dichtbij het stroompje dat uitmondde op de rivier. 'Ik- ik ken het hier niet zo snel.' Het interesseerde haar daardoor des te meer. Al snel werd ze naar de beste van de tenten geleid en trok ze een vragende wenkbrauw op naar haar vriendin. Syd was echter al de tent binnen verdwenen. Met haar twee krukken ging ze ook de tent in en keek ze naar de binnenkant van de tent. Het zag er schoon en netjes uit. Er stonden nog niet veel meubels, maar het zag er ruim uit. 'Wat is dit, Syd? Ga je hier wonen?' Enthousiast keek ze haar vriendin aan.

Syd wuifde de woorden van Robyn maar weg. Ze had nooit echt de ambitie gehad om Kapitein te worden in het kamp. Sowieso wist ze niet wat haar plan was hier in het leger. Het was nooit echt de bedoeling geweest hier zo lang te blijven. Ze had Rani bij Roshan haar rust willen laten vinden en ze had willen weten hoe haar vader hier had geleefd voor hij het allemaal achter zich had gelaten. Het eerste was natuurlijk gelukt, het tweede had een minder voldaan einde. Er was zo weinig bekend over de reden van vertrek van haar vader. Maar ze had al besloten dat ze daar vrede mee had. Toch was ze nog hier. Voor Robyn. Eenmaal in de tent hield ze Robyns gezicht goed in de gaten om te zien of ze begreep wat de tent voorstelde en hoe ze dat vond. Ze glimlachte toen ze haar vraag hoorde en knikte langzaam. Ze had één van de stoelen die in de hoek stond er bij gepakt zodat haar vriendin kon zitten voor ze verdere uitleg gaf. Pas toen ze goed zat en Syd de krukken op de grond had gelegd, hurkte ze bij Robyn en keek met een bescheiden glimlach naar haar op. 'Ik hoopte eigenlijk dat we hier samen kunnen wonen.' Ze had een hand op haar arm gelegd en gleed geruststellend met haar duim langs haar huid. Ze wilde het nog niet als gegeven stellen. Ze hadden immers nog maar een enkele keer gepraat over het hebben van hun eigen thuis. Robyn hoefde er niet meteen mee in te stemmen als ze het niets vond, die keuze had ze natuurlijk.

Dankbaar nam Robyn plaats op de aangeschoven stoel en zo keek ze nogmaals rond in de tent. Het zag er nog simpel uit, maar het had de potentie om tot iets moois gemaakt te worden. Dan moest Syd in elk geval de omgeving wel wat verbeteren. Want als zij hier zou wonen, dan- Al snel besefte Robyn zich echter wat het hele plan achter de tent was. Dat niet alleen Syd hier zou wonen, maar dat ze samen zouden intrekken. Zo snel ze plaats had genomen, hoe snel ze ook weer was opgestaan. Verwonderd keek ze in de ogen van haar vriendin. 'Het is- perfect. Net zo perfect als jij.' Robyn grijnsde breed en pakte Syds hand stevig vast. Ze kon niet in woorden uitdrukken hoeveel dit voor haar betekende. De krukken had ze inmiddels op de grond laten vallen en haar vrije hand lag op haar vriendin's wang. 'Dus hier ben je al die drukke dagen mee bezig geweest? Om een liefdesnest voor ons te bouwen?' Met een speelse blik boog ze voorover en kuste ze de vrouw. Zo trok ze haar dicht tegen haar aan, niet alleen in een gebaar van liefde, maar ook ter houvast. 'Hoe lang denk je dat deze tent blijft staan met ons tweeën samen?' Het was een grap, maar er zat ook een serieuzere ondertoon in. Ze hadden nog nooit zo specifiek besproken om samen te gaan wonen. Er zouden goede gesprekken aan vooraf moeten gaan. Vooral nu Robyn nog zo weinig kon en weinig aan het huishouden kon bieden. Of zo zag het ze het zelf.

Syd wist dat het tot nu toe nog niet veel voorstelde. Hoewel het er al beter uit zag dan toen ze de plek voor het eerst gezien had, had ze nog zo veel plannen. Het speet haar niet meer gedaan te hebben voor de onthulling, maar tegelijkertijd was ze ook erg blij dat ze dit nu kon delen met haar vriendin. Syd stond met Robyn op en hield haar goed vast terwijl ze opgelucht haar woorden aan hoorde. De grijns van de andere vrouw, bracht een warme glimlach op haar gezicht. 'Ik probeerde lange dagen te maken zodat ik op vrije momenten hier aan de slag kon,' gaf ze toe. Grinnikend nam ze de kus van Robyn aan en wond haar armen om haar middel. Ze rolde met haar ogen bij de speelsheid, maar keek haar uiteindelijk ook in alle serieusheid terug aan. 'Niets hoeft meteen vast te liggen. We kunnen het gewoon uit proberen. Maar ik denk dat het sowieso goed is jou snel uit het huis van je broer en Guila te krijgen.' Ze wist niet wie het eerste zou breken van die drie, maar Syd merkte maar al te goed dat dat niet te lang door moest gaan. Bovendien had Flynn haar in de juiste richting gestuurd door haar met een wel erg duidelijk bedoeling over deze plek te vertellen. 'En ik denk dat we het wel aan kunnen, Rob.' Syd had met een tedere blik een hand op Robyns wang gelegd. 'Jij bent immers de enige in het kamp die mijn ochtendhumeur aan kan en ik kan als enige jouw koppigheid weerstaan.' Ze had een arm stevig om haar partner heen gelegd zodat ze zij aan zij de tent rond konden kijken. Uiteindelijk was het maar een tent. Ze wilde het niet groter maken dan het was. Toch voelde ze zich trots en opgelaten dat ze hier nu met Robyn stond en dat ze zo positief gereageerd had. 'Ik heb een kachel gevonden op de markt in het dorp die ik van de week op ga halen en Chaol komt vanmiddag langs om te helpen met het in elkaar zetten van wat meubels. Een bed onder andere.' Glunderen keek ze opzij naar Robyn en kuste haar nek zacht. Het fysieke deel van hun relatie was wat dat betrof de afgelopen weken een stuk verminderd vanwege Robyns verwonding en haar verblijf in het huis van Guila en Flynn. Ze verlangde er op meerdere manieren erg naar om een plek voor haar en haar vriendin te hebben.

Robyn droomde al weg bij het idee van samenwonen met haar partner. Ze dacht niet dat er veel mis kon gaan, zolang ze maar zouden blijven communiceren. Alhoewel... dat was natuurlijk niet Robyns grootste en meest kundige vaardigheid. Zelfs niet met Syd. 'Als het aan mij ligt, keer ik vanavond niet eens meer terug naar het huis. Wat hebben we nou nog nodig? We slapen gewoon op de grond en we wassen onszelf in de rivier. We halen eten bij Guila. Alles is dan geregeld.' Het was misschien niet zó simpeltjes als dat, maar veel meer hadden ze echt niet nodig. 'En- en jij bent de enige met wie ik zo'n avontuur aan zou durven en aan zou wíllen gaan. Want ik hou van je.' Die woorden brachten een glimlach op Robyns gezicht en zo liet ze zich stevig vast houden door haar vriendin. Echter bracht Syd haar al snel op héle andere gedachten. Robyn sloot haar ogen vol spanning en genot tijdens de kussen van Syd op haar gevoelige huid. 'Ik heb niet per se een bed nodig,' murmelde ze met een speelse glimlach, waarna ze Syds gezicht greep en zo verlangend haar lippen op de hare drukte. De privacy die ze eerder zo ervaren hadden in het huis van Flynn en Guila was door de thuiskomst van het stel compleet verdwenen. Sindsdien hadden ze nauwelijks meer tijd samen (en vooral alleen) gehad. 'Ik heb maar weinig nodig om jou te beminnen. Alleen jouw lichaam en die verdomd kundige handen en lippen van jou.' Ze trok suggestief een wenkbrauw op en gleed met haar hand langs Syds heup. 'Zoals nu. Niemand die ons hier kan storen.'

Syd moest lachen om het voorstel van Robyn. Ze had dat aanbod graag aangenomen. Immers hadden ze tijdens hun reizen vaak met minder moeten doen dat wat er al in de tent aanwezig was. Maar Robyn kon nu niet op de grond slapen. Het was belangrijk dat ze comfortabel was als ze sliep. Syd wilde haar niet ontnemen van haar nachtrust. 'Zodra er een bed staat doen we dat.' Ze zou maar niet toegeven dat ze zelf al een nacht in de tent door had gebracht. Dan zou ze Robyn al helemaal niet meer kunnen overtuigen om nog enkele dagen te wachten. Met een glimlach bekeek ze haar partner. 'Ik ook van jou.' Vol genot nam ze de kus van Robyn aan en trok ze haar nog dichter tegen zich aan. Ze had haar armen stevig om haar vriendin gewonden zodat er geen mogelijkheid was dat ze haar balans kon verliezen en kuste haar zo terug. Het was erg verleidelijk in te stemmen met de aanrakingen en woorden van Robyn. Ze had wel degelijk met voorbedachte reden een plek gekozen die veel privacy had. De barakken en tenten in het kamp waren sowieso al overvol, maar stonden ook nog eens erg dicht op elkaar. Toen ze eerder een plek op het oog had gehad, waren de aangrenzende tenten een doorn in het oog geweest. Dat Flynn haar op deze tenten had gewezen was een hele opluchting geweest. 'Geloof me als ik zeg dat ik moeite heb mijn handen voor me te houden, maar laten we niet te hard van stapel lopen.' Ze had de dwalende hand van Robyn vast gepakt en bracht deze naar haar lippen om er een kus op te drukken en hun vingers te verstrengelen. 'Ik wil je geen pijn doen, Rob.' Ze zouden het voorzichtig aan kunnen proberen als Robyn bereid was te zeggen wanneer ze pijn had, maar hier zonder een schone vloer te hebben, geen dekens of bed- 'En ik heb je eigenlijk nog iets te vertellen,' voegde ze met een zucht toe. Syd hield Robyn enkel nog met één hand vast en keek naar de houten planken onder hun voeten. Haar hele plan was om eerst zeker te zijn geweest van haar deelname aan de missie en dan Robyn de tent te laten zien zodat ze het goede en slechtere nieuws samen kon vertellen. Ze keek haar vriendin weer aan om dan nu toch maar het slechte nieuws te melden. 'Ik heb me aangemeld om mee te gaan op de nieuwe missie naar Tyrosh.' Het kon er maar beter uit zijn.

Robyn keek haar vriendin hoopvol aan en voelde gelukkig al snel haar lippen op de hare. Ze kuste ze haar vriendin vol verlangen en pure liefde en admiratie en- Het was natuurlijk weer veel te snel voorbij. Ze kon enkel hopen dat Syd zou instemmen met haar andere insinuaties en suggesties, maar het leek er helaas niet op. 'Dit is niet te hard van stapel lopen!' protesteerde Robyn, al zuchtte ze vervolgens ook verslagen. 'Je kan mij geen pijn doen, Syd. En daarbij... ik denk dat mijn onbeantwoorde verlangen naar jou misschien wel méér pijn doet.' Zo trok ze een speelse wenkbrauw naar haar vriendin op. 'Ach, ik help mezelf vanavond wel als jij dat niet doet. De gedachte dat je-' Syd onderbrak haar echter op serieuze toon. Afwachtend luisterde ze naar de woorden. Een missie... En Syd zou mee gaan. Uiteraard. Robyn zuchtte diep en leunde met haar voorhoofd tegen Syds schouder aan. 'Ik wist dat het er weer aan zat te komen,' zuchtte ze zachtjes, waarna ze Syd verlangend aan keek. Het was echter een heel ander soort verlangen als dat ze eerder had gevoeld. Ze wilde reizen en avontuur en het liefste samen met haar partner. 'Kon ik maar met jou mee.' Ze gleed opnieuw met haar hand langs Syds korte haren: het voelde bijna alsof ze nu al moest beginnen met afscheid nemen. 'Wanneer vertrekken jullie? Nog voordat de tent klaar is? En wat gaan jullie doen? Wie gaan er allemaal mee?'

Syd voelde dat ze al wekenlang om zichzelf heen draaide wat betreft de doelen die ze had hier in het kamp. Hoewel de trainingen van de rekruten haar veel voldoening gaven en ze wist dat haar inzet door de Quandaïers werd gewaardeerd, voelde ze dat niet weerspiegeld in de status die ze in het kamp had. Ze wilde graag meer doen voor de trainingen, maar enkel de Kapitein had echt de mogelijkheid om hun prioriteiten en doelen te bepalen. En Kapitein Rousseau was er de helft van de tijd niet eens. Bovendien was Syd het niet helemaal eens met de manier waarop de Quandaïse nieuwkomers aangetrokken werden om rekruut te worden voor het kamp. Er werd vanuit gegaan dat ze, als ze eenmaal aan de trainingen begonnen, tenminste een periode in dienst van het kamp spendeerde. Syd had dat niet als doel. Ze wilde gewoon dat iedereen die het wilde een manier had om zichzelf te verdedigen. Toen ze over de missie had gehoord, had het dus enkel als een erg welkome afwisseling geklonken. Misschien zou dat haar meer in doen zien hoe ze het kamp van dienst kon zijn. 'Ik had ook gehoopt dat onze eerste missie weer samen zou zijn, maar- Dit is een goede kans voor mij.' Het werk aan de tent had al iets gedaan om haar onrustigheid te verminderen, maar ze moest iets groters dan dit doen. Iets enkel voor haar zelf. 'Er is nog geen definitieve keuze gemaakt wie mee gaat. Wie weet zal ik dus niet eens op de lijst komen.' Syd twijfelde er echter niet aan dat ze een goede keuze was. Ze kende Tyrosh misschien niet, ze had wel de juiste ervaring om te infiltreren, sprak Quandaaïs en was geen bekend gezicht als nieuwe rekruut. 'De plannen liggen nog niet vast. Ik ga de tent dus nog voor vertrek af hebben. Dan heb jij in ieder geval weer een eigen plek en-' Syd glimlachte en streelde langs Robyns wang. 'Ik zal mijn best doen genoeg spullen rond te laten slingeren zodat je maar vaak genoeg aan me denkt.' Ze kuste haar vriendin zacht en liefhebbend. Het was een hele opluchting dat ze het zo op ving.

Robyn streek met haar hand langs Syds wang en knikte instemmend. 'Ik ben blij dat je hebt gekozen om dit te doen. Het zal je goed doen,' zei Robyn oprecht, 'en het is een geweldige kans.' Het zou haar net zozeer goed hebben gedaan als ze de fysieke kracht had gehad om zo'n missie aan te gaan. 'Ik ben blij voor je.' En Robyn meende het ook. Ze gunde haar vriendin om op missie te gaan en om goed te doen in het Noorden. Tyrosh had namelijk nu het leger meer dan ooit nodig. 'Natuurlijk kom je op de lijst! Ze zijn gestoord als ze jou niet mee nemen!' Dat meende Robyn net zo zeer. Ze wist echter dat Indra de waarde van haar partner in zag en haar sowieso op de lijst zou zetten. En anders zou Robyn een hartig woordje met haar spreken! 'Ik zal hier op je blijven wachten.' Robyn voelde echter hoe ze letterlijk steeds onstandvastiger op haar benen ging staan en hoe de vermoeidheid zo plots over haar heen trok. 'Misschien moet ik maar weer terug naar Flynn,' piepte ze. Praten kostte al bijna te veel energie na die gigantische afstand die ze had afgelegd.

Syd rustte met een glimlach haar voorhoofd tegen dat van Robyn. Guila had haar een dag eerder gevraagd over hoe het nu ging tussen hen. Ze was altijd maar al te graag op de hoogte van alle relatie toestanden. Syd wist dat het enerzijds kwam omdat ze gaf om haar en om haar schoonzuster, maar ze had tevens nooit helemaal kunnen begrijpen waarom haar vriendin zo graag roddelde. Bovendien had ze moeite uit te leggen hoe het voelde om met Robyn samen te zijn. Ze had er heel weinig woorden voor simpelweg omdat de meeste beschrijving niet konden omvatten wat ze voelde. Zeker nu in dit moment merkte ze dat ze zo kalm was, ondanks dat ze haar vriendin voor een onbepaalde tijd alleen zou laten. Ook al had ze misschien geen idee wat haar te doen stond, ze was er wel heel zeker van dat ze van Robyn hield en dat zij haar de steun bood die ze heel erg gemist had sinds het overlijden van Rani en haar vader. Ze vertrouwde Robyn op alle vlakken en voelde dat weerspiegeld. 'Ik hoop dat je niet zal blijven zitten wachten,' grinnikte Syd. 'Maar ik reken er op dat Flynn je wel van je kont trapt als je er over na denkt om enkel te zitten pruimen in je nieuwe tent.' Glimlachend drukte ze haar lippen tegen haar slaap en merkte toen even plots dat Robyn wel erg op haar moest steunen om overeind te blijven. Zorgzaam streek ze langs het haar van haar vriendin en knikte. 'Ik loop wel met je mee.' Ze legde Robyns arm over haar schouders en sloeg haar eigen arm om haar middel om zo aan de weg terug naar het huis van Guila en Flynn te beginnen.

[NEW]
Met een verwrongen gezicht en met de rokken van haar jurk in haar handen worstelde Guila zich door de modderige en druilerige grond rondom de trainingsplaats. Waarom had ze ook alweer aangeboden om Indra aan te spreken? Het was die dag allemaal begonnen met de vriendin van de soldaat die op wacht had gestaan, die weer van de zoon van de kok en vervolgens van de- Het deed er niet toe, maar Guila had enkele hele interessante roddels opgevangen al vroeg in de ochtend op de markt. Vooral over een zekere Generaal die gisteravond razend door het kamp heen had gestampt en nu ook vandaag niet te luchten was. Zelf had ze tevens gemerkt, nadat ze les had gegeven aan de Quandaïse kinderen, dat ook Gael een kort lontje had en ze de kinderen hun gang maar liet gaan. Dat was niets voor haar. Met Flynn had ze dus ook al snel geconcludeerd dat de twee vrouwen wel ruzie móésten hebben. Dat was niet per se een unicum, maar wel dat ze het beiden zo overduidelijk in hun gedrag lieten doorschemeren. De laatste keer dat Indra zich dusdanig had laten leiden door haar emoties was in de dagen dat ze achter Gael aan zat. Ze had dan ook aan Flynn voorgesteld dat híj met Gael moest gaan praten en zij met Indra. Na zijn hele optreden in Tyrosh was het wellicht verstandiger als zij met de Generaal zou praten. Ze had er echter geen rekening mee gehouden dat de vrouw in de modder aan het vechten was. Gefascineerd bekeek Guila de bewegingen van de vrouw van een afstandje: elk persoon in dit kamp zou uit deze vertoning kunnen concluderen dat Indra iets erg dwars zat, of in elk geval dat ze erg ontstemd was. 'Indra!' riep ze, toen het gevecht tot zijn einde leek te lopen, en wuifde met haar sjaal in de lucht. Dichterbij de vechtende soldaten durfde ze namelijk niet te komen. 'Ik heb je even nodig!'

Indra had na haar slapeloze nacht in haar Generaalstent al geen erg goede start van haar dag gehad. Ze had met haar hoofd zo bij de woordenwisseling met Gael gezeten, dat ze vergeten was wat er op het schema had gestaan voor die dag. Ze had zich dus nog maar half aangekleed en nog niet eens ontbeten toen haar Kapiteins plots voor de eerste vergadering haar tent binnen kwamen. Niet voorbereid op wat er op de agenda stond en vanwege haar humeur was het uiteindelijk uitgelopen op een langdurige verbale afranseling van de mannen en vrouwen om haar heen. De kritiek die ze de afgelopen dagen had gehad, had ze maar even duidelijk op tafel gelegd en gedeeld met iedere aanwezige. Het was vast geen mooi gezicht geweest, maar eerlijk gezegd konden dat stel nietsnutten het voor een keer ook wel gebruiken. Na haar eigen geraas had ze de rest de mogelijkheid gegeven hun zorgen te delen en andere zaken van de dag aan te kaarten, maar ze had maar half geluisterd. Toen Kapitein Luwen over trainingen begon en dat ze veel te weinig nog op de trainingsplaats verscheen had ze hem meteen uitgedaagd tot een sparringsgevecht. Inmiddels had ze al 2 Kapiteins en 1 Luitenant bevochten en stond ze nu tegenover een tweede. Ze ademde zwaar van alle inspanning maar degene die gesuggereerd had dat ze misschien moest stoppen voor vandaag stond nu tegenover haar op nog één goed been. 'Sta verdomme op, Eslan!' riep ze geagiteerd naar hem uit toen, klaar om het gevecht te beëindigen toen ze haar naam hoorde. Niet Generaal of Generaal Morton. Indra. Verwoed draaide Indra zich om en zag Guila direct met haar kleurrijke kleding tussen haar besmeurde soldaten. 'Zie je niet dat ik bezig ben?' riep ze terug. 'Het kan vast wachten!' Ze had de vrouw al weer de rug toegekeerd.

Guila keek gepijnigd toe hoe Indra de man tegenover haar naar de grond toe had gewerkt en vervolgens nog steeds van hem eiste dat hij verder zou vechten. Tijdens de lunch had ze al van Flynn gehoord dat hij een verbale afranseling had gehad, maar blijkbaar was de Generaal nu over gestapt op fysieke afranselingen. Gelukkig had ze Flynn naar Gael toe gestuurd, anders was hij zeker de volgende in haar rijtje geweest. Er stonden namelijk al een hoop gehavende Kapiteins en Luitenants op de trainingsplaats, dus Indra was vast al even bezig. En als ze tijd had om al die soldaten af te ranselen, dan had ze ook de tijd om haar Guila te spreken. Daarom frustreerde het haar dat ze zo weg werd gezet door de vrouw, aan wie ze nog niet zo lang geleden al haar diepste geheimen had gedeeld. 'Ach, Indra, doe toch niet zo vervelend! Ik heb niet zojuist mijn beste schoenen en mooiste jurk verpest om vervolgens door jou in de wacht te worden gezet.' Ze zette een hand in haar zij en hief haar kin op. 'En het is nou niet dat je bezig bent met belangrijke kampzaken. Ik mag toch hopen dat luitenant Eslan morgen nog zijn taken kan uitvoeren na jouw afranseling. Dus als je tijd hebt om al jouw belangrijkste soldaten uit te schakelen, dan heb je zéker tijd om mij te spreken!'

Indra knarste met haar tanden toen bleek dat Guila zich niet zo snel aan de kant liet schuiven. Wat kon haar het nou schelen dat haar jurk vies was geworden? Ze had overduidelijk zelf besloten dat ding te dragen en vervolgens door de modder heen te lopen. Even gleed haar blik over de soldaten rondom hen die allen met een verwarrende uitdrukking naar de vrouw keken. 'Ik neem aan dat ik als Generaal wel kan beslissen wat belangrijke kampzaken zijn,' wierp ze geïrriteerd terug. Dat ze zelfs na al 4 gevechten te hebben gehad alsnog een man zo gemakkelijk aan kon baarde haar werkelijk zorgen. Hoe kon het dat haar Kapiteins en Luitenanten zo uit vorm waren? Wat als de Quandaïers besloten het kamp nu aan te vallen? Dan kon ze niet eens de mannen en vrouwen die ze aangewezen had als leiders een gevecht in sturen! Indra had haar oefenzwaard al weer opgeheven en wenkte naar Eslan dat hij nader moest komen. Ze negeerde de uitdrukking op zijn gezicht en het geroep van de omstanders. Hoewel ze in het begin nog veel jubelende soldaten had gehoord voor haar kant, klonken er nu voornamelijk aanmoedigingen voor de Luitenant. Ze dacht in haar ooghoeken ook te zien hoe een stel Kapiteins ontevreden blikken naar elkaar wierpen en de trainingsplaats verlieten.

Ondanks Guila's eerdere zelfverzekerde houding knarste ze gefrustreerd met haar tanden na Indra's tweede afwijzing. Ze had het allereerst subtiel geprobeerd, ook ter bescherming van de geloofwaardigheid van haar zelf en haar vriendin, maar het zou niet werken. Indra was te koppig én te kwaad. Ook zag Guila de overduidelijke ontevredenheid op de gezichten van enkele Kapiteins en tevens was de Generaal ook de sympathie van de kijkende soldaten verloren. Verdomme! Dit zou uit de hand lopen als ze niet in zou grijpen. 'Zou Gael dit óók als belangrijke kampzaken in schatten?' begon ze allereerst dus onschuldig, al voelde ze het ongemak in de lucht hangen. 'Waren het niet jullie twee die altijd zeggen dat privé en kampleven gescheiden horen te worden?' Iedereen had vast al wel geraden wat er aan de hand was. Niemand leek er echter wat van te durven zeggen. Guila had het idee dat ze er nog een tandje bij moest zetten. 'Ach, Indra, heeft niemand je nog verteld dat we allemaal wel weten dat er iets tussen jou en Gael speelt? Het gaat als een lopend vuurtje door het kamp heen!' Opnieuw zette ze haar handen in haar zij en keek ze de Generaal streng aan. 'Dus stop nu met deze wanvertoning en kom met mij mee!' siste ze door haar tanden heen, zodat hopelijk niet iedereen hun woordenwisseling zou horen. 'Dit loopt uit de hand!'

Indra zag tevreden aan hoe Eslan zich verbeet en zijn schouders rechtte om terug op haar af te stappen. Ze had altijd al bewondering gehad voor het doorzettingsvermogen van de Luitenant. Ze had hem al eens aangeboden om hogerop te klimmen, maar hij was tevreden met zijn positie. Niet alle soldaten hadden de ambities om maar hoog genoeg te geraken als mogelijk was. Met een kleine glimlach liep ze de man tegemoet toen ze nogmaals de stem van Guila hoorde. Ze deed haar best haar maar te negeren. Guila wist altijd wel de drama op te zoeken en het was duidelijk dat haar woordenwisseling met Gael haar ter oren was gekomen. Het was vast verdomme Flynn die het uitgevogeld had en zijn vrouw op haar af had gestuurd. Had die eikel niet het lef om zelf op haar af te stappen? Tandenknarsend bleef ze Eslan aankijken toen de prinses maar door bleef gaan. Ze had kort een blik op de vrouw geworpen en had daardoor voor even haar ogen van Eslan af laten dwalen. De man had goed geleerd iedere kans aan te grijpen waardoor Indra enkel nog met een haastige beweging hem tegen poogde te houden. Het hout van het andere zwaard had haar echter flink geraakt op haar arm en met een zucht moest ze haar verlies toegeven. Een echt zwaard zou haar fataal zijn geweest. Kort knikte ze naar Eslan, haar woede zou ze niet op hem richten, en liep vervolgens het trainingsveld af. Ze ontdeed zich van de scheenkappen en het leren vest om haar middel zonder op te kijken naar haar Kapiteins, noch naar Guila. Pas toen ze al het oefenmateriaal aan een jonge soldaat af had gegeven, stapte ze langs de andere vrouw en wierp haar een donkere blik toe. 'Ik verwacht jullie morgenochtend in mijn tent om verder te spreken over het achterstallige getrain van mijn Kapiteins,' zei ze luid genoeg zodat ze gehoord zou worden, voor ze dicht langs Guila heen stapte en terug naar haar tent begon te lopen. Iedereen wist alles al. Wat een verrassing. Het had dus duidelijk geen nut meer om vandaag nog te proberen de schijn op te houden.

Met een zucht keek Guila toe hoe Indra haar nogmaals negeerde en wéér doorging met het sparren. Het ging er echter veel feller aan toe. In een waas van frustratie en bezorgdheid wilde Guila toch op haar goede vriendin af stappen, maar ze werd al snel gestopt door de collega's van Flynn. Indra had het vast niet eens door. Wel had ze de vrouw dusdanig af geleid dat ze een flinke slag op haar arm had gekregen. Het speet Guila dat ze daarvan de oorzaak was, maar tegelijkertijd hoopte ze dat de vrouw genoeg afgeleid zou zijn om te stoppen met vechten. En ja wel, het duurde niet lang voordat Indra naar haar toe kwam benen, maar haar met een stalen gezicht tevens passeerde. Guila liep natuurlijk onmiddellijk achter de Generaal aan, maar Indra had een flinke pas ingezet en Guila had moeite om de vrouw bij te houden. Haar vriendin was dus al de tent ingestapt, voordat Guila daar überhaupt bij in de buurt was gekomen. Zonder enige waarschuwing volgde ze dan ook Indra haar tent in en had al een hoop klagerige woorden op haar tong, maar besloot ze niet uit te spreken door de blik op Indra's gezicht. 'Indra...' Ze zocht een kruk op en nam er voorzichtig op plaats. Zo keek ze haar vriendin bezorgd aan. 'Gaat het wel? Ik heb begrepen dat je al de hele dag niet jezelf bent en dat er iets tussen jou en Gael speelt. Wat is er aan de hand?' Ze begreep dat ze nu de rol van Gael in nam door plaats te nemen en het gesprek aan te gaan, en ze wist tevens ook hoe prikkelig Indra daardoor kon worden. Toch wilde ze het proberen. Zelfs Flynn kreeg ze na vele, véle pogingen aan tafel om een discussie uit te praten, dan moest het met Indra vast ook wel lukken.

Indra was met flinke passen het kamp terug ingestapt om hopelijk Guila te ontmoedigen haar te volgen. In haar tent aangekomen had ze een doek opgepakt om het zweet en de modder van haar gezicht te wrijven. Ze had haar handen op haar bureau gezet en leunde zo nog zwaar na ademend van de inspanning voorover. Voor enkele tellen had ze haar ogen gesloten om de vele gedachten haar hoofd weer uit te bannen. Ze had maar weinig grip op wat er zich daar boven afspeelde vandaag. Zelfs die paar flinke vechtpartijen hadden Gael niet uit haar hoofd gekregen. Vooral niet toen Guila de ruzie zo overduidelijk benoemd had. Indra keek met een zucht om toen ze iemand haar tent in hoorde komen en het vanzelfsprekend de prinses was. Ze wist inmiddels wel beter dan te denken dat de vrouw zo gemakkelijk op gaf. Wat dat betreft was ze net zo koppig als haar man. Maar Flynn stond nu niet in haar tent. Indra fronste naar haar vriendin voor ze ook maar iets kon zeggen. Ze was niet blij hoe ze haar zojuist op haar plek had gezet. 'Een stuk slechter nadat je me zo voor schut hebt weten te zetten voor de ogen van mijn Kapiteins,' siste ze naar Guila. Haar vijandelijke houding werd echter al gauw vervangen door hangende schouders en een vermoeide blik. Ze had veel te weinig geslapen. 'Ik heb geen zin om dit gesprek met je te voeren, Guila. Laat me gewoon. Ik beloof dat ik morgen niet weer mijn raad te lijf zal gaan.' Ze poogde haar woorden luchtig te brengen, maar voelde hoe geforceerd het er uit kwam. Eerlijk gezegd had ze geen idee of ze zich de volgende dag wel meer bekwaam zou voelen om zich te focussen op haar rol als Generaal.

Guila keek met een spijtige blik naar haar vriendin na de boze woorden van haar Generaal. Ze wist echter wel beter dan weg te deinzen. 'Het spijt me heel erg als ik je voor schut heb gezet, Indra, werkelijk waar. Maar je móést daar weg. Heb je de blikken niet gezien van jouw Kapiteins? Ze waren ontevreden over jouw gedrag.' Ze schoof wat dichter naar haar vriendin toe en legde haar hand op Indra's arm. 'Ik wist niet waarmee ik je anders weg kon krijgen.' Bezorgd keek ze vervolgens naar het vermoeide gezicht van haar dierbare vriendin. Haar ruzie met Gael moest haar vast verschrikkelijk dwars zitten, anders zou ze zich niet zo gedragen. 'Ik weet dat je rust en stilte wilt. Maar...' Ze beet op haar lip en kneep zacht in Indra's arm. 'Maar ik ben er niet van overtuigd dat je morgen niet wéér jouw raad te lijf zal gaan. Niet als je datgene wat zich speelt niet uit praat met Gael. Vandaag op school liet ook zij haar emoties flink door sijpelen in haar gedrag.' Guila had er inmiddels een kruk bij getrokken en gebaarde dat Indra er plaats kon nemen. Ondertussen had ze ook de doek uit Indra's handen getrokken om de laatste moddervlekken van het gezicht van de Generaal weg te vegen. 'Wat is er gebeurd? En wat ga je er aan doen?'

Indra had haar blik stug afgewonden van Guila, maar haar oren stonden open voor wat haar vriendin te zeggen had. 'Guila, die Kapiteins doen al wekenlang maar half werk. Mede dankzij die vertoning van jouw man in Tyrosh. Ze mogen best eens wat ontevredenheid voelen.' Als haar Kapiteins geen kritiek wilden accepteren, dan had ze erg foute keuzes gemaakt wat betreft de rangen van deze mannen en vrouwen. Ze wisten stuk voor stuk dat ze hard was en dat ze het beste eiste van degene die de soldaten met haar leidden. Zeker in deze onzekere tijden. Dit hele gesprek en de dag ging echter niet echt om het gebrekkige werk van de soldaten en dat moest Indra wel degelijk toegeven aan zichzelf en aan Guila. Toen ze precies de gedachte uitsprak waar ze zelf over twijfelde zuchtte ze diep en nam plaats op de kruk. Ze sloeg haar armen over elkaar en liet zo Guila met een geërgerd gezicht toe haar verder schoon poetsen. Het raakte haar te horen dat Gael ook niet in haar doen was geweest. Ze had tenminste een indruk achter gelaten. 'Wat ga ik er aan doen? Ik geloof niet dat ik de enige ben die iets te doen heeft,' mopperde ze. Ze wist echter dat Guila toch wel om meer uitleg zou vragen en zou weten te achterhalen wat er echt was gebeurd. Wat dat betrof was ze een expert in het vissen naar de waarheid, zelfs bij Indra. 'Ik stelde voor om geloftes af te leggen. Zoals mijn ouders hebben gedaan op de wijze van hun stam. Gael wilde er niets over horen.'

Guila keek tevreden toe hoe Indra naast haar plaats nam en haar ook nog eens toe stond om de modderige vlekken van haar gezicht af te vegen. Ze gooide de doek echter al snel weer op tafel bij het zien van het ontstemde gezicht van haar Generaal. Guila kon een hoop maken bij haar vriendin, maar Indra was ook erg duidelijk waar haar grenzen lagen. 'Er zijn toch vast effectievere manieren om ze dat in te laten zien?' vroeg Guila zich bedachtzaam af. Van Flynn wist ze dat de soldaten, luitenants, kapiteins én de Generaal onderling net zo goed konden communiceren in hun sparpartijen als tijdens vergaderingen, maar toch zag Guila niet helemaal het nut in het verslaan van alle Kapiteins en Luitenants en vervolgens klagen dat ze maar half werk deden. Guila had er dan ook geen inzicht in. Ze wist wel dat haar vader hoogstwaarschijnlijk een voorbeeld had gesteld door één van de Kapiteins flink te straffen voor het lakse werk van allen. Dat zou ze leren. Geïnteresseerd luisterde ze vervolgens naar de uitleg van Indra en pakte ze haar arm als reactie nog wat steviger vast. 'Indra, wat romantisch!' zwijmelde ze weg, 'ik wil er op zijn tijd alles over horen. Maar...' Guila liet Indra naar haar kijken en glimlachte geruststellend. 'Ik ken Gael niet zo goed als jij haar kent, maar wat ik wel weet, is dat ze geloftes allereerst niet begrijpt en ten tweede er een hoop onbeantwoorde vragen over heeft. Toen ik trouwde met Flynn was ze net zo snel met het afkraken er van als dat ze er tegelijkertijd honderden vragen over had. Ik zag dat in haar ogen, maar ze sprak ze niet uit. Het is onbekend voor haar en voor haar stam. Haar eerste reactie op jou zal dus, als ik mag raden, compleet afwerend zijn geweest.' Guila draaide bedachtzaam aan één van de ringen in haar oor en zocht naar de juiste woorden voor haar vriendin. 'Ze heeft er tijd voor nodig. Je moet haar initiële reactie niet interpreteren als een definitieve afwijzing. Maar ik snap-' Ze zuchtte en dacht terug aan haar eerste, onschuldige avance met Flynn. De Flynn van toen sprak destijds alsof hij zich nog eerder van een berg had gegooid dan dat hij ooit zou trouwen. 'Ik snap heel goed dat de afwijzing pijn deed. Omdat de gelofte veel voor jouw ouders betekende, omdat het veel voor jou betekent en omdat je van Gael houdt.' Ze had Indra's hand vastgepakt en keek haar benieuwd aan. 'Hm, je weet dat Gael vroeg of laat weer op je af stapt. Maar wil je daar op gaan wachten?' vroeg ze oprecht.

Indra bromde ontevreden toen ze de vraag hoorde over de manier waarop ze haar raad aan had gepakt. Ze mocht toch hopen dat ze daar meer over wist dan Guila. Ze zat niet echt op advies van de prinses te wachten wat betreft haar rol als Generaal. 'Guila,' poogde Indra met een waarschuwing in haar stem toen ze haar met die glimlach van haar aan keek. Ze wist heel goed wat er dan zou komen. Ze beet haar tanden op elkaar toen haar vriendin door ging. Ze had helemaal niet gevraagd om haar raad of advies - en had niet eens de mogelijkheid om dat af te wijzen. Sterker nog, de vrouw had zichzelf hier maar uitgenodigd alsof Indra behoefte had aan een levensles of liefdesadvies. Ze had haar hand al snel terug getrokken en was opgestaan om de kruk waar ze op had gezeten terug op zijn plek te schuiven en naar haar bureau te lopen. 'Je hebt geen flauw idee wat er door mijn hoofd gaat, Guila. Kun je alsjeblieft terug naar Flynn gaan en hem vertellen dat ik mezelf wel in de hand houdt.' Ze wuifde met een afwijzend gebaar naar de andere vrouw in de hoop dat ze nu eindelijk op zou geven om op haar in te praten. Wat was het toch met haar vrienden en dierbaren die maar gewoon interpreteerden wat ze dacht en voelde de laatste tijd? Ze was op haar stoel gaan zitten om door een stapel brieven te bladeren.