Het legerkamp

Clementine keek toe hoe Flynn haar vingers veranderde van positie en knikte. Toen Flynn zijn zwaard tevoorschijn haalde rolde ze met haar ogen. 'Probeer je nou indruk op me te maken?' grapte ze. Al snel had ze door dat Flynn ditmaal niet de voorhand zou nemen in de aanval, dus na enkele seconde afgewacht te hebben, maakte Clementine haar eerste slag. Al meteen voelde ze hoe het wijzigen van haar greep, haar meer controle gaf over haar zwaard en de aanval. Ze wist dat Flynn beter was dan dat zij was, maar dat weerhield haar er uit van om alles te geven wat ze in zich had. Dat had haar vader haar altijd geleerd: als je je niet ergens vol voor gaf, kon je het maar beter niet doen. Clementine had van die uitspraak haast haar levensmotto gemaakt, als ze ergens voor ging dan ging ze er ook vol voor. Dus ook voor deze spar wedstrijd.

[NEW]
Hakeem had één volle nacht doorgereden om de volgende dag op tijd in het legerkamp te zijn. Eileen had hem nog zo geadviseerd om te overnachten in een herberg, hem daarnaast op het hart gedrukt dat één dag niets zou uitmaken voor zijn plan, maar Hakeem had het allemaal niet gehoord. Hij kon alleen aan zijn vader denken en aan de woorden die hij niet uitgesproken had. Sinds dat zijn vader in het Noorden was gearriveerd, had hij elke mogelijkheid tot een goed gesprek afgeweerd. Hij had er geen goede reden voor gehad, ondanks dat hij zijn vader zo, zóveel te vertellen had. Toen hij eenmaal in het kamp beland was, negeerde hij alle verbaasde en begroetende kreten die zijn kampgenoten uit sloegen en sprong hij meteen van zijn paard af, om zo gemakkelijker tussen de tenten door te bewegen. Hij had eerder niet de moed gehad om achter zijn vader aan te gaan, tot Erin hem eens goed had aangesproken en hem op het hart had gedrukt dat hij geen rust kon vinden, tot hij een goed gesprek met zijn vader gevoerd had. Hij had inderdaad al weken niet meer goed geslapen. Eenmaal bij de juiste tent aangekomen stormde hij naar binnen en trof hij zijn vader in bespreking aan met enkele soldaten. Hakeem kon echter enkel zijn vader zien en stoof in zijn armen, om zo zijn gezicht in zijn dikke mantel te verbergen en zijn armen stevig om hem heen te slaan.

Marcus was nog geen twee volle dagen in het kamp en had iedere minuut in bespreking gespendeerd. Hij had nog niet eens de tijd gehad om door het kamp te gaan, wat hij zo graag regelmatig deed, om zijn soldaten te kunnen zien en aan te spreken. Echter had hij nadrukkelijk gevraagd dat alles wat in zijn afwezigheid gebeurde aan hem bericht zou worden bij terugkomst. Niet eens om in de gaten te houden of alles wel goed ging, maar meer om te testen wie de problemen had ontdekt en wie er klaar had gestaan om ze op te lossen. En eigenlijk ook simpelweg om zeker te weten dat er niets grandioos fout was gegaan. Ondanks zijn zorgen om het kamp vond hij het echter moeilijk zijn hoofd terug in die omgeving te plaatsen terwijl hij nog zo met zijn gedachten bij Tyrosh zat. Zelfs nu hij de administratie doorliep met enkele soldaten zaten zijn gedachten bij de taverne, bij zijn zoons, Erin en Eileen. Het kostte Marcus dan ook enkele tellen voor hij door had dat zijn oudste zoon werkelijk in zijn tent stond en hem vast hield. 'Hakeem?' Hij pakte beide schouders stevig vast en hielp hem wat overeind. 'Wat doe je hier? Is er iets gebeurd? Is je broer oké? En Eileen en Erin?' Toen hij opkeek zag hij zijn soldaten de tent al verlaten.

Hakeem wilde zijn vader niet loslaten, maar al snel besefte hij dat zijn plotselinge aankomst in de ogen van zijn vader kon betekenen dat er iets in de herberg aan de hand was. 'Nee- nee, er is niets aan de hand, het gaat geweldig met iedereen,' zei hij snel, terwijl hij weer overeind kwam en diep adem haalde. Hij wilde meteen losbarsten, maar besefte ook wel dat hij zijn vader niet zo kon overrompelen. 'Het spijt me dat ik je bespreking zo abrupt hebt verstoord,' zei hij beschaamd, nadat hij de soldaten weg zag lopen en vervolgens de hele tent leeg was. Zijn vader was nog maar net terug en hij stoorde hem nu al in zijn bezigheden. 'Wil je ook wat te drinken?' zei hij dus uiteindelijk maar, terwijl hij zonder af te wachten twee glazen in schonk. Hij had veel tijd gehad om na te denken over zijn woorden, maar hij wist nu niet goed hoe hij moest beginnen. 'Ik ben hier om met je te praten, pap. Iets wat ik in het Noorden al had moeten doen,' zei hij uiteindelijk zacht.

Marcus voelde de zorgen langzaam weg vloeien toen Hakeem hem tot zijn opluchting vertelde dat er niets aan de hand was in Tyrosh. Eerlijk gezegd zou hij het zichzelf niet vergeven als er iets met iemand of met de taverne zou gebeuren terwijl hij hier in het kamp zat. Dat had hem al veel bezig gehouden sinds zijn zoons waren vertrokken. ‘Hakeem, maak je geen zorgen. De bespreking kan later door gaan. Ik ben erg blij dat je hier bent.’ Ondanks dat zijn zoon had gezegd dat er niets aan de hand was, was het duidelijk dat er iets speelde waardoor hij nu hier in zijn tent stond. Een bespreking leek hem nu absoluut geen prioriteit. Bedenkelijk volgde hij de handelingen van Hakeem en probeerde te begrijpen welke gedachten er door het hoofd van zijn zoon gingen. Toen hij vertelde waarom hij hier was, glimlachte Marcus uiteindelijk en gebaarde naar de stoel naast hem. Hij had er zo mee gezeten in Tyrosh dat hij Hakeem maar niet aan het praten had gekregen terwijl Esra zich plots zo had open gesteld, en hij had het steeds maar weer geprobeerd, misschien zelfs geforceerd. Eileen had hem met een lach gevraagd of hij dat gedrag niet herkende van een zeker persoon. Hij had toen ingezien dat Naevia ook zelden haar diepe gedachten met hem deelde als hij er om vroeg, maar op het voor haar juiste moment naar hem toe zou zijn gekomen. ‘Jongen, kom, ga eens zitten,’ spoorde hij aan door een stoel dichter naar de zijne te schuiven.

Hakeem nam plaats op de stoel die zijn vader erbij trok en gaf zijn vader vervolgens de mok met wijn. Het was goed om te horen dat zijn vader het niet erg vond dat hij zijn bespreking had gestoord. Én dat hij zomaar zijn tent in was komen stormen. 'Ik wilde je vertellen dat ik je mis,' ratelde hij, maar wel op zachte toon. 'Het is niet compleet in het Noorden zonder jou erbij. Ik zou willen dat je bij ons bleef. Zodat we allemaal weer samen zijn.' Hij liet vervolgens zijn hoofd hangen en wreef vermoeid over zijn ogen heen. Hij besefte ook wel dat hij veel aan zijn vader vroeg. 'Moet je mij nou horen...' Het waren de woorden van een klein kind. Het voelde echter wel alsof er een gigantische opluchting van zijn schouder viel. Afwachtend keek hij dus zijn vader aan voor zijn reactie. Hij wist hoe belangrijk het legerkamp voor zijn vader was en hoe er nog geen echte opvolger op was gestaan. Hij wist helemaal niet of zijn vader er al klaar voor was om het legerkamp op te geven.

Marcus bleef afwachtend naar Hakeem kijken en liet vervolgens de woorden over zich heen komen. Toen het stil was en hij het hangende hoofd van zijn zoon voor zich zag, leunde hij naar voren om een hand op iedere schouder te leggen. De woorden klikten in hem, maar tegelijkertijd voelde Marcus dat het niet makkelijk zou zijn om werkelijk actie te ondernemen. Het was voorspelbaar geweest hoe hij op was gegaan in het legerkamp toen Naevia er niet meer was, hoe hard hij haar ook beloofd had om de jongens boven aan zijn prioriteiten lijst te zetten. Als er iets hem dwars had gezeten was hij altijd plots druk bezig met het kamp. Naevia had hem daar vaak genoeg op gewezen, maar soms wist hij niet hoe hij anders met zijn zorgen om moest gaan. Ook nu hadden de besprekingen de afgelopen twee dagen hem wellicht vermoeid, het betekende ook dat hij beter om kon gaan met de ervaringen in Tyrosh. Stil keek Marcus Hakeem aan en voelde hoe een diepe zucht zijn mond ontsnapte. 'Ik mis jullie ook,' vertelde hij. 'En zeg dat niet. Ik denk dat ik die woorden maar al te nodig te horen moest krijgen.' Echter wist hij niet hoe hij verder moest gaan; hoe hij zijn aarzelingen uit kon leggen aan Hakeem en of hij wel overtuigd wilde worden door zijn zoon. 'Je weet dat het ingewikkeld ligt. Ik kan je niet beloven dat ik volgende week al voor goed in Tyrosh kan zijn.'

Hakeem voelde hoe hij gerustgesteld werd door de hand van zijn vader op zijn schouder. Het was het duwtje dat hij nodig had om te weten dat hij het goede had gezegd. 'Ik weet dat het ingewikkeld ligt,' beaamde Hakeem. Hij was zelf opgegroeid in het legerkamp en hij wist hoeveel logistiek en planning nodig was om het kamp draaiende te houden. Zijn vader kon niet zomaar al zijn verplichtingen aan iemand anders geven. 'En je moet je ook nergens verplicht toe voelen. Wij wachten allemaal geduldig in het Noorden.' Hij legde ook een hand op zijn vaders schouder en kneep er zacht in. Het waren misschien niet de woorden die hij gehoopt had te horen, maar het was een begin. Hij wist hoe belangrijk het kamp voor zijn vader was. 'Maar ik denk wel dat het goed voor je is om te beginnen met taken uit handen te geven. Ooit zal het kamp toch door iemand anders geleid moeten worden.'

Marcus kon het niet laten breed te glimlachen naar zijn zoon. Vanzelfsprekend had het gevoeld in Tyrosh dat alles erg goed ging, ook zonder zijn aanwezigheid, en zelfs hij als zelfverzekerde leger aanvoerder had zich voor even misplaatst gevoeld. Wat kon hij toevoegen aan het goede leven dat zijn zoons en Eileen daar hadden? Zijn taken waren hier in het legerkamp. Hier was hij nuttig. Echter zou hij zijn eigen verlangens om bij Hakeem en Esra te zijn, om het rustiger aan te gaan doen, dan ook negeren. Hij was dus erg blij uit zijn mond te horen dat er plek voor hem was. 'Ik ben er al mee bezig,' stelde Marcus Hakeem gerust. Echter werd zijn blik al snel serieuzer. 'De missie heeft me veel in laten zien. Ten eerste dat ik wellicht te veel druk op je heb geplaatst om mee te gaan.' Marcus had al die maanden tijdens de missie maar weinig vrede kunnen nemen met zijn beslissingen en niet alleen omdat hij de koning achter zich aan had met verwijten over de deelname van de prins én de oostelijke prinses. Hij had het leger als gevolg ernstig wat reputatie schade op laten lopen. 'Je hebt nooit je ervaringen met me gedeeld. Dat hoeft ook niet, maar ik geloof wel dat ik misschien kan helpen hoe je die ervaringen moet plaatsen. Je weet dat ik ook genoeg missies meegemaakt heb.' Aandachtig bestudeerde hij het gezicht van zijn zoon.

'Ik heb nooit goed begrepen waarom je wilde dat ik mee ging, pap,' zei hij zacht en met een lichte frons. Op het moment zelf had het logisch geleken dat hij mee ging, als zoon van de legerleider, als heler. Toen hij er eenmaal zat, voelde hij zich echter het nuttelooste teamlid. Hij had het idee dat hij de groep nog meer in gevaar bracht dan dat Adrian en Naya dat deden. Toen zijn vader verder sprak, onder andere over zijn ervaringen, liet Hakeem weer zijn hoofd zakken en draaide hij zich half weg van zijn vader. Hij wilde het liefst weg lopen, weg van dit gesprek. Dit was precies de reden geweest waarom hij zijn vader niet onder ogen had kunnen zien. En daarom moest hij er nu ook met zijn vader over hebben. Met beginnende tranen in zijn ogen keerde hij zich weer terug naar zijn vader toe en haalde hij diep adem. 'Er is geen nacht waarin ik niet over de missie droom,' mompelde hij onzeker. 'En overdag achtervolgt het mij ook. Soms lijkt het alsof ik de rebellen op straat zie. Of dat ik in de gaten wordt gehouden. En- mijn littekens doen pijn, maar er is dan niets raars aan te zien. Ik- ik weet niet wat ik hier allemaal mee moet doen.'

Marcus had veel te horen gekregen over de missie. Hij had voornamelijk Indra goed uitgehoord en had andere soldaten gevraagd verslagen te schrijven. Als leider had hem dat veel perspectief geboden. Het had hem in doen zien dat de missie zelf wellicht geen nieuwe informatie had opgeleverd over de rebellen, maar wel over de deelnemers. Hij had de waarde van Indra als leider van de missie in gezien, net zoals enkele waardevolle soldaten die maar al te goed van nut waren geweest en zich hadden bewezen. Echter bracht dat hem allemaal niet dichter bij de vragen die hem als vader bezig hielden. 'Je was nog zo aan het zoeken naar wat je passie was. Ik hoopte je een kans te geven dat in het kamp te vinden. Maar ik geef er inmiddels aan toe dat dat misschien meer om mijn eigen gevoelens ging. Om een wil om een Hoster in dit kamp te houden.' Marcus bekeek stil het getergde gezicht van Hakeem en voelde de last op zijn schouders groter worden. Natuurlijk waren er altijd consequenties, maar wat zijn zoon nu deelde klonk niet goed. 'Heb je dat al eens met iemand gedeeld?' Hij pakte Hakeem nog eens bij de schouders en keek hem dringend aan. 'Je kunt hierbij geen schaamte gebruiken of schuld. Dit soort dingen moet je uiten voor het hier blijft hangen en niet weg gaat.' Hij legde zacht een hand op het voorhoofd van zijn zoon en zuchtte. Hij was hier nooit goed in geweest. Eileen had veel gesprekken gevoerd met soldaten die fysiek weer er bovenop waren gekomen na een ongeval, maar mentaal waren blijven steken. Het voelde ook dat zij er veel beter in was geweest om over dit soort dingen te praten met Naevia.

Hakeem viel stil door de woorden van zijn vader. Hij had nooit geweten dat zijn vader zoveel gedachte achter zijn aanwezigheid tijdens de missie had gehad. Uiteraard had hij zijn vraagtekens gezet bij de gewilligheid van zijn vader dat hij mee ging met de missie, maar hij wist niet dat het kwam doordat zijn vader wilde dat er een Hoster in het kamp achter bleef. Als hij eerlijk was, deed het hem dan ook pijn dat hij die wens niet kon waarmaken. 'Het spijt me-' Hij zuchtte diep en probeerde zijn emotionele gezicht in de plooi te houden. 'Ik heb het er met Eileen over gehad. Maar ze...' Hij fronste en gebaarde om zich heen. 'Eileen kent het kamp, kent de mensen. Maar ze weet niet hoe het is om op missie te gaan, niet zoals jij wel weet. Ik- Door haar wist ik wel dat ik naar je toe moest reizen.' Hij wist wel dat zijn vader zulke gesprekken vaak vermeed - ook met zijn moeder - en dat hij als jonge jongen altijd naar Eileen was gegaan als er iets mis was. Maar hij wist niet goed wie hem anders kon helpen. 'Ik wilde Erin niet ongerust maken.'

'Hakeem, je hoeft je niet te verontschuldigen. Dat is absoluut niet nodig.' Marcus deelde dit niet met zijn zoon om hem schuld aan te praten. Hij wilde alleen Hakeem in laten zien dat zijn deelname aan de missie wel degelijk iets had betekend. 'Ik weet dat het moeilijk was en is, de missie. En ik steun je keuzes volledig om in Tyrosh iets op te bouwen in plaats van hier in het kamp. Maar ik wil ook dat je weet dat ik trots ben dat je je zo hebt ingezet voor de missie.' Vervolgens liet hij Hakeem los en luisterde aandachtig naar zijn woorden. Hij had er nog veel moeite mee om aan Eileen te kunnen uitten hoe dankbaar hij haar was. Ze deed zelf altijd maar alsof het gewoon was dat ze zo klaar had gestaan voor hem en bovenal voor de jongens, maar Marcus had niet ver kunnen komen zonder haar steun. Hij glimlachte vervolgens toen Erin werd genoemd. 'Ze zal nu ook ongerust zijn omdat je niet met haar praat.' Het leek zo simpel, maar soms moest Marcus zichzelf herinneren dat ze nog maar jong waren en hun relatie nog zo nieuw. 'Ik weet niet of ik dezelfde ervaring heb met het terugkomen van een missie zoals jij nu hebt, maar-' Aarzelend keek hij naar de mok met wijn in zijn handen. 'Er zijn andere dingen die ik met moeite heb kunnen verwerken. Zoals de oorlog.'

Hakeem had zichzelf nooit gezien als waardevol deel van het team. Het waren Indra en de andere soldaten die hem er doorheen hadden gesleept. Die ervoor hadden gezorgd dat ze toch met informatie over de soldaten terug waren gekomen. Hakeem had zich enkel als een blok aan het been gevoeld. Echter zal Indra toch wat lovende woorden over hem hebben geuit, anders zou zijn vader niet zo met trots spreken. Dat liet hem ook net even wat rechter zitten. 'Ik weet het...' zei hij als reactie over de woorden over Erin. 'En ze zal het ook begrijpen. Maar- het is ingewikkeld.' Hun leven in Tyrosh was zo ongecompliceerd, zo zorgeloos. Hij wilde het niet zwaarder maken dan hoefde. Dat verdiende Erin ook niet. En überhaupt als hij samen met haar was, kon hij al zijn zorgen vergeten. 'De oorlog...' Hij slikte moeizaam. 'Het ongeluk van moeder?' Hij kon zich niet voorstellen hoe dat voor zijn vader en Eileen geweest moeten zijn. En al helemaal niet voor zijn moeder. Het leek alsof er geen enkel persoon in Tarth rond liep die niet direct of indirect geraakt was door de oorlog. 'Hoe ga je daar mee om?'

Marcus knikte hoewel hij zich niet geheel voor kon stellen hoe dat moest zijn. Hij was sinds het begin van het kamp omringd geweest door mensen die dezelfde soort ervaringen hadden, die in eenzelfde wereld leefden. Hij had dus nooit de enige persoon moeten zijn om te delen of uit te leggen wat hij had gedaan. Marcus sloot kort zijn ogen en knikte. Naevia en hij hadden hier maar weinig over gesproken met hun zoons. Natuurlijk wisten ze wat er gebeurd was en ze kenden de realiteit van hun moeder's gezondheid, maar wat er aan vooraf was gegaan was niet iets dat ze met hun kinderen hadden willen delen. Marcus had zijn ogen weer geopend en glimlachte voorzichtig. 'Niet altijd even goed,' vertrouwde hij Hakeem toe. 'Het koste me een hele tijd om te accepteren dat 'goed er mee omgaan' niet echt bestaat en dat het een deel van mijn leven zou blijven. Maar het was belangrijker te zorgen dat je moeder door kon gaan en bovendien was er Eileen met wie ik kon en kan praten.' Hij had zijn eigen Goden en die van Tarth honderden malen gedankt voor het feit dat Eileen er was geweest om Naevia op te vangen na het ongeluk, om de gruwelijke operatie uit te voeren en de medische zorg vervolgens op zich te nemen. Marcus had zich hulpeloos gevoeld in de weken na de oorlog en dat vertelde hij zijn zoon ook. 'De oorlog was verwoestend genoeg ook al wordt er nu vaak gesproken over een overwinning omdat Henry de troon kreeg. Maar in ons leger- We hadden beloofd neutraal te blijven, maar doordat Nathan zijn zus hier hield, zijn vrouw, we konden niet meer ontkennen dat we adellijke banden hadden. We werden aangevallen waar we het niet hadden verwacht en het leek even alsof het hele kamp uit elkaar zou vallen door de verliezen, door de politieke onzekerheid, door het feit dat Nathan zijn positie op moest zeggen en ik die over zou nemen.' Marcus was even stil terwijl hij zijn handen samen vouwden. Hakeem moest dit alles vast al ergens gehoord hebben, maar op de een of andere manier voelde het goed zo eerlijk met zijn zoon te kunnen praten. 'Je moeder's dood heeft veel terug gebracht van mijn onzekerheid en hulpeloosheid van die tijd. En nu-' Hij had er wonder boven wonder moeite mee om verder te praten.

NEW

De eerste training van de nieuwe rekruten stond op het punt om te beginnen. Clementine had met een paar van haar mede soldaten alle houten trainingszwaarden al naar het veld gebracht, samen met wat bepantsering om verwondingen te voorkomen. Ze had nog geen idee wat voor vlees ze in de kuip had zitten, dus ze was erg benieuwd. Hoewel er ieder jaar wel een paar goed getrainde rekruten tussen zaten, waren er toch altijd rekruten die nog nooit in hun leven een zwaard vast hadden gehouden. Voor hen zou het in ieder geval een zware training worden. Veel mensen idealiseerden het leven als soldaat. Het helpen van mensen, het beschermen van het volk, maar het was zwaarder dan de meeste dachten. Veel onderschatte het werk wat ze erin moesten stoppen en van de rekruten die zich hadden aangemeld, viel in ieder geval de helft af in de eerste paar maanden van training. Clementine zorgde er wel voor dat alleen de beste overbleven. Enthousiast als ze was pakte ze zelf ook een trainingszwaard van de stapel en maakte enkele bewegingen.

Robyn liep met een luid kloppend hart richting het trainingsveld. Ze had vannacht nauwelijks geslapen door de onbekendheid van haar bunker, die ze deelde met een hoop andere rekruten, en door de nervositeit over deze dag. Ondanks dat ze tot op de dag van gisteren had gedacht dat ze klaar was om rekruut te worden, begon ze er opeens aan te twijfelen. Vooral door de afgang die ze gisteren had gehad tegenover Clementine - ze was compleet ingemaakt door de Kapitein. Moeizaam slikte ze, toen ze de Kapitein al zwaaiend met een zwaard op het veld zag staan. Met de staart tussen haar benen naderde ze Clementine en zag in haar ooghoeken hoe meer rekruten het veld op kwamen lopen. Dat liet haar echter al snel haar rug rechten en met grote stappen naar de vrouw toe lopen. Als ze dan zou falen, dan zou ze in elk geval mínder falen dan de andere rekruten. Zo trots was ze dan wel weer. 'Kapitein Rousseau, ik meld mij voor de training,' zei ze met harde stem.

Clementine gaf haar eigen zwaard, dat ze eerder was vergeten af te doen, aan een van haar mede soldaten en vroeg hem om deze in haar tent te leggen. Alle wapens, behalve de houten zwaarden, waren verboden tijdens de training: er werden met de oefenzwaarden alleen al genoeg ribben en vingers gebroken door onvoorzichtige rekruten. Toen de eerste rekruten zich begonnen te melden voor de training legde Clementine het zwaard aan de kant en pakte ze een stuk perkament van het geïmproviseerde bureautje af (slechts een houten vat met een rol perkament, een veer en een steen die ervoor zorgde dat de twee eerder genoemde voorwerpen niet weg zouden vliegen). Eén voor één vinkte Clementine de namen af van de aanwezige rekruten. De eerste trainingssessies waren verplicht, dus Indra had graag zicht op wie zich bij de trainingen meldde en welke rekruten ervoor kozen om uit te slapen. Zo werden de rotte appels er vrij snel tussenuit geplukt tijdens de selectie. Toen Robyn Rabbion-Rabbion voor haar neus stond, vinkte ze ook de naam van het meisje af. 'Ben je er klaar voor?' vroeg ze, terwijl ze een houten zwaard van de stapel pakte en een pantser, wat ze overhandigde. Ze was gisteren niet al te vriendelijk geweest, maar Clementine had het nodig geacht: Robyn had dezelfde trekken als haar broer en kon nog wel eens doorschieten in haar zogenaamde zelfverzekerdheid. Iets waar Clementine niet al te gediend van was bij haar rekruten. Dat had ze laten weten ook.

[new]
Robyn zat rond één van de vele kampvuren die elke avond aangestoken werden in en rondom het kamp. Al de hele avond werd ze omringd door gelach en geklets van de mensen die zich rondom de andere kampvuren bevonden. Zelf deelde ze het vuur met niemand: er was vast geen mens meer in dit kamp dat zich nog wilde wagen aan de problematische Barnes dochter. Bij de Goden, ze had er echt een rotzooi van gemaakt door zich zo te misdragen. Ze was besloten vergaderingen binnen gelopen en had daar ook nog eens haar mond open getrokken, ze had collega's beledigd, ze had de leiding van haar oversten ondermijnd, etcetera... Zelf vond ze niet dat ze schuldig was aan al die problemen, maar zo had Indra het laatst nog opgenoemd toen ze eindelijk eens moest verschijnen voor de Generaal. Ze had zich al afgevraagd wanneer de grote baas erbij geroepen zou worden. Daarna had ze het ook nog eens flink van haar broer over haar heen gehad, nadat ze een hatelijke opmerking naar haar "schoonzuster" had gemaakt. Iedereen was zo gevoelig: kon niemand meer een geintje waarderen? Met een zucht ging ze verder om afgebroken tak na tak in het vuur te gooien, puur uit verveling.

Syd had de eerste paar weken van haar rekruten training, zo dacht ze zelf, perfect volbracht. Zo goed zelfs dat ze nog altijd hoopte op de spoedige promotie tot volwaardige soldaat tot die dag. Ze had eerder een gesprek gehad met de Kapitein die haar eens aardig toe had gesproken over haar 'activiteiten' zoals ze het genoemd had. Syd had klaarblijkelijk grenzen overschreden met haar poging om collega's, die haar overigens zelf benaderd hadden, extra hulp te bieden met hun techniek voor het vechten. Bovendien hadden enkele haar in ruil geholpen met het begrijpen van de geschiedenis van het kamp. Dat was voor even goed gegaan tot ze plots merkte dat niemand meer op haar af stapte. Vandaag was ze er achter gekomen hoe dat kwam. Kapitein Rousseau was niet blij met haar 'ondermijning van de regels' en wat nog meer. Het kwam Syd allemaal niet uit om met dit soort gedoe te maken te hebben. Ze begreep niet waarom er zo moeilijk werd gedaan met zo veel regeltjes. Ze had toch niemand in gevaar gebracht? Ze had enkel willen helpen. Haar humeur was er dus niet beter op geworden na dat gesprek, vooral niet omdat ze al een paar dagen met haar gedachten bij iets heel anders zat. Het nieuws over het bezoek van een Quandaïer aan Indra waren snel het kamp door gegaan. Syd had zich er niets van aan willen trekken, maar wist dat ze loog als ze zei dat het haar niets kon schelen. Ze had terug willen gaan naar haar barak, maar besloot uiteindelijk maar bij het kampvuur te kijken of er ergens nog wat te eten te vinden zou zijn. Natuurlijk was dat allang op en besluiteloos nam ze plaats bij het kampvuur. De dag had wat haar betrof al lang genoeg geduurd.

De gemoederen waren ook druk geweest de laatste tijd: niet alleen Flynn was terug van zijn missie, maar ook Guila was weer teruggekeerd in het kamp. Verder begonnen de eerste vluchtelingen het kamp te betreden en was er nog die geheimzinnige Quandaïer geweest die plots in het kamp was komen opdagen... De Generaal had er maar weinig over losgelaten, ondanks dat Robyn er alles aan had gedaan om informatie op te winnen over de vreemdeling. Robyn keek vervolgens op toen plots Syd haar kant op kwam lopen en vervolgens aan haar kampvuur plaats nam. De vrouw had vast niet eens door dat Robyn er ook zat, gezien ze verhuld werd door de rook die het vuur produceerde. Het gezicht van de lijfwacht stond op onweer en Robyn wist dus dat haar iets dwars zat. Toch bleef ze nog even in stilte bij het vuur zitten, tot ze begon te praten: 'Ik heb nog wel wat brood als jij wilt. Het is niet veel, maar- tja, beter dan niets.' Ze haalde haar schouders wat onverschillig op en ging vervolgens verder met het prikken van haar stok in het vuur. Toch kon ze - uiteraard - niet haar mond houden. 'Vertel mij alsjeblieft dat jij ook aan niets anders kan denken dan aan die Quandaïer die in het kamp was?'

Syd had haar blik op de fikse vlammen van het vuur gericht terwijl ze zich liet warmen door de hitte. Normaal zou ze wel geprobeerd hebben hier en daar een praatje te maken, maar het viel haar op dat ze steeds stiller werd onder de soldaten. Ondanks dat ze zich betrokken had gevoeld met de andere rekruten, omdat ze ze graag wilde helpen, had ze nog altijd maar weinig sociaal contact. Het had niet geholpen te horen dat Guila terug was in het kamp. Ze vroeg zich af of mensen wisten van haar relatie met de prinses. Van dat soort roddels zou het kamp vast smullen. Nu stond ze gelukkig alleen nog bekend als de Martines dochter. En wellicht vanaf deze week ook als de rekruut die de Kapitein had ondermijnd. Maar met de komst van die Quandaïer voelde het alsof er ernstigere zaken waren en vervelend genoeg hadden die weinig met haar te maken en maar al te veel met haar ex. Zuchtend wreef Syd langs haar voorhoofd toen ze plots een herkenbare stem naast zich hoorde. Ze keek opzij naar Robyn, maar zei niets. Als er iemand die dag nog vervelender kon maken dan was het die meid wel. Ze had haar tot nu toe goed kunnen ontwijken.

Met een ietwat geërgerde zucht stopte ze het aangeboden brood terug in haar borstzak en haalde ze opnieuw onverschillig haar schouders op. 'Dan niet, lijfwacht.' Als de vrouw niet haar eten wilde accepteren, dan maar niet. Robyn zou zelf echter nooit koppigheid boven voedsel plaatsen, gezien zij wél haar prioriteiten op een rijtje had. 'Of moet ik vanaf nu zeggen, kapitein ondermijner?' grinnikte ze geamuseerd. Ze had gesmuld van de roddels die over Syd en de Kapitein rondgingen. Daardoor had het minder erg geleken dat zij zelf op het matje was geroepen bij de Generaal. Toch knaagde het onderwerp van de politicus wel aan haar: als Syd geen dialoog wilde voeren, dan zou Robyn wel een monoloog ophouden. Ze móést haar ei kwijt. 'Denk je ook dat het niet aan toeval kan liggen? Dat de politicus juist nú komt opdagen, precies na de hereniging van mijn broer en de prinses? Bij de Goden, zelfs hun verloving! Ze hebben allebei vast gigantische prijzensommen op hun hoofden staan door de Moeder. Ik durf te wedden dat hij een tactisch moment gaat uitkiezen om het kamp aan te vallen. Ik heb het zó vaak al tegen Indra gezegd, maar ze luistert maar niet! Die politicus heeft overduidelijk een dubbele agenda,' brabbelde ze ongestoord verder.

Syd deed haar best niet geërgerd te zuchten terwijl Robyn maar door ging. Het was duidelijk dat ze niet van ophouden wist. Het had haar ook niet verrast te horen dat ze niet de enige was die tot orde was gemaand. Echter had ze geen zin om de steken van Robyn met die van haarzelf te beantwoorden. Ze wierp een scherpe blik op de vrouw naast haar dat ze beter niet verder kon gaan. Toch bleef ze op haar plek zitten toen ze over die Quandaïer begon. Syd wist maar amper wie het was en ze ving met interesse het woord 'politicus' op. Ze vroeg zich al een paar dagen af of het de man was waar Guila haar over verteld had. Al haar interesse in de vreemde man verloor ze echter toen ze het volgende hoorde. Met een stugge blik en een vastberadenheid om niet te verraden aan Robyn dat ze iets had verteld waar Syd nog niets van af wist beet ze op haar tong. Ze klemde haar handen om haar knieën en probeerde afleiding te vinden uit het dansen van de vlammen. Verloving? Ergens was het niet eens een verrassing. Natuurlijk deed Guila aan dat soort adellijke rituelen. Bovendien wist ze maar al te goed dat die Luitenant vast al langer plannen moest hebben gehad om Guila terug te winnen. Of wie weet was het allemaal wel het idee van haar ex-vriendin. Syd had haar nagels in de stof van haar broek gezet en hoorde toen haar eigen kille stem. 'Je hebt geen flauw idee waar je het over hebt.'

Robyn trok verontwaardigd een wenkbrauw naar Syd op. Durfde ze nou werkelijk te beweren dat ze geen idee had waar ze over sprak? Hoorde ze haarzelf weleens praten? 'Ik weet niet waar ik over praat? Dat je dat nog tegen mijn gezicht durft te zeggen, terwijl ik zo ongeveer mijn leven heb geriskeerd om de Generaal af te luisteren terwijl ze die politicus uithoorde! En vervolgens toen ik mijn broer alle informatie probeerde te laten spuien!' Het eerste gedeelte was zeker niet waar - de bewakers lieten haar niet eens dichtbij de tent komen -, maar maakte wel voor een goed verhaal, maar het tweede gedeelte klopte wel. Flynn had helaas maar weinig losgelaten: het was duidelijk dat hij haar niet meer zo veel vertrouwde als dat hij vroeger had gedaan. Soms deed haar dat nog weleens pijn, maar ze kon er niet teveel stil bij staan, omdat ze het er uiteindelijk zelf naar had gemaakt. 'Wat ik denk, is dat de politicus Indra, Flynn of de prinses wil overtuigen om toe te geven dat het legerkamp betrokken was bij de reddingsmissie. Dat heb ik hem horen zeggen, "dat de waarheid nog wel boven tafel zou komen", en dat hij de prinses uiteindelijk nog wel zou vinden. Ik zou hem uiteraard gewoon haar locatie gegeven hebben als hij het mij had gevraagd, maar ja, waarom zou hij om kijken naar een soldaat, hè? Het zou Guila's verdiende loon zijn geweest.'