Het legerkamp

Mal dacht dat zijn mond op de grond hing na het horen dat Iker verdwenen was, nadat hij allereerst over zijn schok heen was gekomen door de uitbarsting van zijn Generaal. Hoe had die prins dat voor elkaar gekregen? Of beter gezegd: hoe hadden ze in deze valstrik kunnen lopen? Had hij niet onmiddellijk gezegd dat ze de Quandaïse prinses toegang moesten weigeren? Mal wilde alweer het woord nemen, maar de felle blik van zijn Generaal hielden hem tegen. Dat gaf echter Eddard Halley de kans om zijn moment te pakken. 'Misschien is het ook maar eens klaar met prinsen, prinsessen en andere verdomde koninklijke leden in dit kamp!' bulderde Mal na de absurde woorden van de "vertegenwoordiger" van de Koningin. Was hij niet gewoon de broer van de Koning? Misschien maakte dit hem nog wel kwader dan de verdwijning van de prins of die verdomde prinses die tegenover hem zat. 'Ga vooral naar die Generaal Moirin of wat zijn naam dan ook mogen zijn toe! En neem die prinses mee,' wijzend naar de partner van Barnes, 'die prinses,' met een felle blik op Reihan, 'en zorg ook dat jullie prins weg blijft! En dan praat ik nog niet eens over ons schaamteloze koningspaar,' mompelde hij er nog achteraan. 'Hebben ze geen schaamte om uitgerekend jóú te sturen om zogenaamd problemen op te lossen?'

Reihan had met over elkaar geslagen armen tevreden toegekeken hoe iedereen tekeer ging en hoe die soldate tegen haar uit viel. Ze had beter moeten weten dan te denken dat ze er met een slappe rechtszaak mee weg zou komen dat ze haar aangevallen had. Ze wilde net iets terug snauwen naar Robyn toen ze zag en hoorde hoe de Generaal de aandacht op zichzelf vestigde. Met een afwachtende blik hield ze haar in de gaten terwijl ze haar soldaten toe sprak en zich toen tot haar keerde. Het koste haar moeite haar gezicht in de plooi te houden toen ze de insinuaties van Indra hoorde en schudde uiteindelijk haar hoofd. 'U hebt geen idee waar u het over heeft, de Generaal zou nooit-' Reihan moest naar de woorden zoeken. Ze was niet zo zeer geschokt door het feit dat haar broer verdwenen was, maar meer door de vraag wie er achter zat. Het kon niet Moirin zijn. Hij was niet zo idioot haar om te ruilen voor Iker. Haar broer was al een paria in Quandaï sinds zijn mislukte verloving met Guila en zij- Reihan klemde haar kaken geforceerd op elkaar en verborg haar gebalde vuisten in de rokken van haar jurk. Het stelde haar ook niet gerust te moeten bedenken wie er nog meer achter het vertrek van Iker kon zitten. 'Ik zou maar naar de broer van de Koning luisteren,' siste Reihan terwijl ze naar de Generaal toe stapte. 'Deze speculaties zijn genoeg reden om dit hele kamp plat te branden! Hoe durft u zo het vertrouwen van de Generaal in mij te ondermijnen.' Ze keek de vrouw met een woedende blik aan. Ze negeerde dat ze vanuit haar ooghoeken zag dat enkele Kapiteins naar hun wapens reikten. 'Ik geloof dat de beste optie is dat u zelf maar eens gaat informeren bij mijn landgenoten. Ik escorteer u erg graag de linie terug over. Of misschien moet Kapitein Barnes eens wat verantwoordelijkheid nemen voor zijn rol in dit hele gebeuren?' Met een opgetrokken wenkbrauw liet ze de Generaal met rust om naar de prinses en haar echtgenoot te stappen. 'Je had in die kerker weg moeten rotten.'

Hulpeloos keek Guila naar haar partner en luisterde ze naar zijn felle woorden. Ze wist dat een gedeelte van zijn woorden een kern van waarheid hadden, maar- 'Ze is mijn beste vriendin, Flynn,' zei ze zacht en bijna smekend. 'En ze ís gekomen en heeft zelf ook vast gezeten. Wat ze nou wel of niet hebben gedaan daarma, Sibel was er en heeft mij en Matheo gered. En ze zal ook het kamp helpen, of het nou-' Haar woorden werden afgebroken door een harde klap in de tent. Voordat ze het wist, had Flynn haar al achter zich geduwd. Zonder iets te zien van de Generaal of de Kapiteins kon ze enkel nog luisteren naar de verklaring van Indra. Iker was verdwenen? Meegenomen? En door wie? Het bracht haar een gevoel van puur verdriet voor haar goede vriend en een zwaar gemis. 'Iker,' murmelde ze, waarna ze haar ogen sloot en een schietgebedje maakte voor haar vriend. Geschrokken opende Guila vervolgens haar ogen bij de harde stem van Reihan en keek ze toe hoe de prinses zich naar haar en Flynn toe keerde en een stap dichterbij zette. Het liet Guila haar echtgenoot nog steviger vast houden. Het voelde echter nog meer als een klap in het gezicht om juist die specifieke haatdragende woorden te horen die ze tegen Flynn uit sprak. Ze wilde net haar geliefde tegen houden, om er voor te zorgen dat hij geen dingen zou doen waarvan hij spijt zou krijgen, toen Robyn al was verschenen en de vrouw een tergende klap in het gezicht gaf. Vervolgens, voordat ook maar iemand van de Kapiteins ofwel Flynn Robyn had tegen kunnen houden, had ze de vrouw al mee naar buiten gesleurd.

Gefrustreerd luisterde Robyn naar de ruzie die voor haar ogen zich afspeelde en waar ze zelf ook een groot deel van uitmaakte. De Generaal zette haar echter op haar plek en Robyn wist dus wel beter dan haar tegen te spreken. Toch voelde ze hoe de frustratie en woede in haar begon op te bouwen. De verdwijning van Iker, de spottende woorden van de prinses, de nutteloze woordvoerder van de Koningin... De woorden van Reihan tegen haar broer was echter de laatste druppel. Voordat ze het wist, of voordat iemand haar ook maar vast had kunnen pakken, was ze op de vrouw gestoven en had ze een vuist in haar gezicht geplant. Daarna had ze de prinses nog bloedend en al aan haar haren en arm vastgepakt en zo naar buiten gesleurd, om haar op het plein voor de Generaalstent tegen de grond te gooien. Het was inmiddels begonnen met regenen en de grond was dan ook besmeurd met modder. 'Vecht dan als je zo'n grote mond hebt!' riep Robyn naar de vrouw toe.

Syd had met vele andere buiten de tent staan wachten. Zelf was ze naar de tent van Hester gelopen en was daar op een omgekeerd tobbe gaan zitten met haar zwaard op haar schoot. De dokter leek er erg goed in te zijn om Matheo bezig te houden, dus had Syd zich maar hier opgesteld. Misschien was ze wel te voorzichtig. Zou er nu nog iemand pogen iets met Matheo te doen? Het gaf haar bovendien iets te doen terwijl ze de uitkomst van de bespreking afwachtte. Ze was nerveus om wat Robyn haar toevertrouwd had. Ze maakte zich zorgen om Guila en wat de prinses met haar gedaan had de afgelopen manen en dan had ze het niet eens zo zeer over het fysieke. Syd zuchtte en bekeek de groepen soldaten die of nog vooraan bij de tent stonden zo dichtbij als toegestaan werd of rondom erbij waren gaan zitten. Het luide geroep dat af en toe te horen was, maakte iedereen enkel nerveuzer. Syd sprong ook op toen ze plots iemand de tent uit zag komen. De prinses in haar lichte jurk was niet te missen, maar het had een tel gekost voor ze zich ook realiseerde dat Robyn haar naar buiten sleurde. 'Robyn, Goden nog aan toe.' Ze was al naar haar vriendin toegestapt en hield haar zwaard opzij, maar ook klaar om te helpen als dat nodig was. De prinses krabbelde overeind en gooide er wat Quandaïs gevloek uit terwijl ze, zo kon Syd van achteren zien, naar een mes of wat dan ook greep. 'Waag het niet, prinses.' zei ze hard om de aandacht van de vrouw te trekken. Met geheven zwaard liep ze om haar heen en stond uiteindelijk naast Robyn. Met haar vrije hand reikte ze naar de andere vrouw en wierp haar een zijdelingse blik toe. Ze zag er woest uit. Net zoals de vrouw die nog niet gestopt was met haar schelden. 'Je hebt haar een klap verkocht?' herhaalde Syd ongelovig en keek enigszins ongemakkelijk over haar schouder naar de tent. Ze duwde Robyn voorzichtig om haar zo naar zich toe te draaien. 'Robyn,' probeerde Syd om haar aandacht te trekken.

Flynn voelde dat met alles dat er gezegd werd zijn frustratie enkel groter werd en moeilijker binnen te houden. Hij was zo moe van dit hele spel. Hoe kon het verdomme dat zelfs zijn Generaal hier nu aan mee begon te doen? En wat was het probleem van Eddard Halley? Voelde hij zich zo buitengesloten dat hij probeerde een rol te spelen in dit alles? Zijn ongeloof moest echter al snel plaats maken voor een veel onstuimiger gevoel toen de prinses weer het woord nam. Flynn zette zich schrap toen de vrouw op hem en Guila af stapte. Hij hield haar met één hand vast terwijl hij met zijn andere hand al naar zijn zwaard gleed. Het was verrassend stil geworden in de tent, maar misschien was dat wel enkel zo in Flynns hoofd. Hij kon niet met zekerheid zeggen of iemand anders in de tent de woorden wel gehoord had. Hij voelde hoe er een ijskoude rilling langs zijn rug trok. Het voelde als de kou die hem in de kerkers van Telon ook zo getergd had. Maar wat hem echt raakte was zijn eigen gedachte. Misschien was het maar beter ook geweest als hij in die kerkers gebleven was. Met een gepijnigde blik liet Flynn zijn handen terug naast zijn lichaam vallen en zag in dat moment ook Robyn toeslaan in plaats van hemzelf. Pas toen zijn ogen op het gelaat van Indra vielen, kwam hij in beweging en stapte achter zijn zus aan. 'Goden verdomme,' mompelde hij en zag Robyn met Syd buiten staan. 'Soldaat Barnes!' riep hij, maar voelde dat er niets verder te zeggen was. Waarom zouden ze het niet nu gewoon hier beëindigen? Flynn keek om toen de wachters van Sibel aarzelend het plein opgelopen waren. Hij wreef de regen van zijn gezicht om uiteindelijk besluiteloos toe te kijken.

Robyn wist niet waar de plotse woede nou zo zeer vandaan was gekomen: was het de dreiging om het kamp plat te branden? De getergde woorden tegenover haar broer, dat hij maar weg had moeten rotten? Of het verlies van hun onderhandelingsmiddel, namelijk de prins? Wat het ook was, Robyn was buiten zichzelf van kwade emoties en er was maar weinig wat nog bij haar binnen kwam. De scheldende woorden van de prinses, echter, begreep ze maar al te goed. Voor een seconde dacht ze iets te zien glinsteren, maar op hetzelfde moment hoorde ze de stem van Syd en draaide haar hoofd naar haar geliefde toe. 'Syd, bij de Goden, ga weg!' riep ze kwaad, terwijl ze zich weer op de prinses focuste en haar handen balden. 'Dit is tussen mij en Reihan.' Toch voelde ze al snel knarsetandend de hand van Syd op haar lichaam. 'Ik ga veel meer doen dan enkel haar een klap verkopen,' siste ze, terwijl ze geërgerd de hand van Syd weg sloeg. Toen haar vriendin echter bij haar bleef, zette ze beide handen tegen Syds borst aan en duwde ze haar zo hard uit de weg. 'Blijf bij me vandaan!' schreeuwde ze, waarna ze ook haar broer naar buiten zag rennen. 'En jij al helemaal! Het eindigt hier!' Ze was inmiddels doorweekt en zocht met haar handen langs haar riem, maar besefte dat ze haar messen in haar woede in de tent op tafel had gelegd. Dan werden het maar haar vuisten. Voordat haar broer of vriendin nog iets konden zeggen, wierp ze zich alweer op de prinses en gooide ze hen weer in de modder.

Reihan had gedacht dat de Kapitein eindelijk eens zou laten zien dat hij niet zo kalm kon blijven, dat er erg veel verscholen lag achter dat hooghartige gedrag van hem. De Kapitein en zijn Generaal en wie wist nog meer van dit stel konden niet doen alsof ze eerlijk waren terwijl ze tegelijkertijd al jarenlang Quandaï tartten met hun acties. Ze mochten wel eens leren dat ze het niet zouden winnen. Rei had ze zich zo op de man gericht, dat ze niet aan had zien komen dat juist de andere aanwezige Barnes haar een dreun wilde geven. Pas toen ze buiten in de modder lag, overviel het haar dus ook dat ze haar focus op de verkeerde persoon had gekeerd. Met een grimas wreef ze langs haar hoofd waar ze het bloed al voelde en keek toen naar haar kleding dat al onder de modder zat. Vloekend vond ze haar grip en stond op om zich zo naar Robyn Barnes te keren. Ze was niet onvoorbereid geweest. Haarpinnen zouden te voorspelbaar zijn geweest na haar gevecht met de soldaat, maar ze kon ook nog erg gemakkelijk een mes verbergen onder haar rokken. Reihans vingers gleden al naar het koude ijzer toen ze iemand in het Quandaïs achter zich hoorde spreken. Met op elkaar geklemde kaken keek ze toe hoe een andere soldaat naast Robyn ging staan en op haar in sprak. Ze spuwde er nog wat veiligheden uit. Als ze een gevecht wilde, dan kon ze het krijgen en als ze het goed uit kon lokken kon ze met een gebroken lichaam tenminste nog goed bewijs leveren over hoe slecht de Tarthianen haar hier behandelden. Rei's mondhoeken gleden dan ook omhoog toen Robyn ondanks haar broer en de andere onbekende op haar af stevende. Schreeuwend greep Reihan zich vast aan de kleding van de vrouw zodat ze mee de modder door rolde. Ze haalde uit met het mes, maar had geen tijd om te zien of ze iets geraakt had omdat ze even snel dat ze de grond weer geraakt had ze door een stel stevige armen weg werd getrokken. 'Doe met me wat je wilt! Je gaat hier nooit mee weg komen!' gilde ze nog. Kapitein Barnes had zijn zus in een flinke houdgreep terwijl Reihan geen kant uit kon door de grip van de andere soldaat. De waardeloze wachters van Koningin Sibel stonden tussen beiden maar deden belachelijk weinig. Een ander stel soldaten hadden een cirkel om hen heen gevormd. Ze zag nu een stuk meer getrokken wapens op haar gericht. Misschien moest ze dit inderdaad maar verder uitlokken. De dood van een Quandaïse prinses op Tarthiaanse grond in dit kamp zou misschien nog het perfecte einde van dit verhaal kunnen zijn.

Guila had de emotie niet op Flynns gezicht kunnen zien, maar ze had het aan alles gevoeld hoe diep de opmerking van de prinses ging. 'Flynn, mijn lief, ze wil je uit de tent lokken,' murmelde ze naar haar partner, terwijl ze probeerde zijn hand weer vast te pakken. Tegelijkertijd leek er ook chaos voor hun te ontstaan, waarbij niet Flynn, maar juist Robyn de prinses een mep verkocht en haar naar buiten sleurde. Dat riep nog de grootste verontwaardiging en ongeloof bij de Kapiteins uit, maar niemand leek te weten wat te doen met het schouwspel voor hun ogen. Uiteraard ging Flynn achter zijn zus aan en volgde Guila hem op de voet, om buiten in de stromende regen terecht te komen. Ze zagen hoe Syd Robyn tot rust probeerde te manen, maar het was tevergeefs, want haar schoonzus stormde alweer op de vloekende prinses af. Guila zag nog net hoe Reihan haar schoonzus met het mes raakte, voordat Syd en Flynn konden ingrijpen. Door de regen leek het bloed wel te vloeien. 'Bij de Goden-' stamelde ze, waarna ze haar rokken op tilde en naar de tent van Hester rende. De vrouw zag ze echter al in de tentopening staan en haar verwoed gebaren dat ze naar haar toe moest komen. 'Hester! Je- Robyn-' Ze kreeg onmiddellijk Matheo in haar handen gedrukt en zo kon ze enkel nog toe kijken hoe Hester zich richting haar schoonzus haastte. Zelf hield ze een oversture Matheo in haar armen en probeerde ze hem sussend tot rust te krijgen, terwijl ze haar ogen niet van haar familie af kon houden. Misschien had ze wel naar Sibel moeten luisteren en met haar mee gaan, zodat ze Matheo niet in deze chaos terug zou brengen. En alsof het allemaal niet genoeg was, zag ze plots de Koning aan de rand van het plein staan met een gezicht op onweer.

Het had zowel Liam als Sibel niet goed gezeten dat ze de prinses terug naar het kamp hadden laten sturen. Het was in de optiek van Liam wellicht een goede eerste stap geweest tot gesprekken tussen de Quandaïse soldaten en het kamp, maar hij was er zeker niet op gerust geweest dat uitgerekend Reihan daar de juiste persoon voor was geweest. En of Indra wel zo gevat zou zijn op de aanwezigheid van de vrouw in haar kamp. Na uitgebreid gesproken te hebben met zijn vrouw hadden ze dan ook besloten dat Liam er achteraan zou gaan, mocht het toch fout gaan. En hoe hadden ze dat onderschat... Liam keek namelijk ongelovig naar het gevecht wat zich onder zijn ogen voltrok op het plein voor de Generaalstent en voor een moment dacht hij dat het een waanbeeld door de regen in zijn ogen was. Maar niets was minder waar, want daar stond een gehavende Quandaïse prinses, die voor een tweede maal in gevecht was geraakt met soldate Barnes. En zijn soldaten stonden maar toe te kijken... Met grote stappen betrad hij het plein, geflankeerd door zijn eigen spionnen, uiteraard vermomd als soldaten, en gebaarde hij dat de soldate prinses Reihan los moest laten. Zijn mannen flankeerden vervolgens de prinses en met een blik vol afkeur bekeek hij de soldaten die hij met Guila, Robyn en Reihan mee had gestuurd. De prinses stond onder hún bescherming en dit hadden ze laten gebeuren? Hij zou een nodig woord gaan spreken met hun onderbevelhebber. 'Sla Robyn Barnes in de boeien en laat alleen de geneesvrouwe bij haar,' beval hij zijn soldaten, die zich al snel naar de soldate toe haastte. Zelf richtte hij zich op de mensen die uit de Generaalstent stroomden, maar waar hij niet Indra tussen zag staan. 'Waar is de Generaal?' bulderde hij.

Indra rolde met haar ogen toen de broer van Liam plots zich mengde in het gesprek, maar ze had met hem in willen stemmen tot Mal er zo nodig tussen moest komen. Ze had haar armen over elkaar geslagen terwijl Barnard zijn mening weer eens zo op tafel gooide en wilde toen voorstellen dat hij zelf met Eddard Halley naar de Generaal kon gaan toen de prinses weer sprak. Indra had de vrouw het liefste de tent uit gezet. Waarom had Sibel gedacht dat die vrouw nu wel een normaal gesprek met hen zou voeren? Het was toch verdomme duidelijk dat het niet mogelijk was te praten met de Quandaïers? Het was haar niet gelukt en ze was Goden nog aan toe de Koningin. Indra wilde de vrouw terug op haar plaats wijzen toen ze zich al tot Flynn en Guila had gericht. Voor een tel hield ze haar adem in terwijl ze haar vriend bekeek. Ze had gezien wat voor woede uitbarstingen hij had gehad in de afgelopen jaren als hij herinnerd werd aan de tijd in Telon. Chaol kon er misschien iets van, maar Flynn had ze ook gehad. Dat Robyn uit het niets op de prinses af stapte had ze niet verwacht. Ze was dan ook te laat om iets te doen of misschien had ze niets willen doen, maar toen Robyn haar eenmaal naar buiten had gesleurd en Flynn haar achterna was gegaan, hield Indra de rest van haar raad tegen. Ze kon zonder die prinses veel gemakkelijker doordringen tot haar Kapiteins. Ze moest ze inmiddels duidelijk kunnen maken dat het geen nut meer had te proberen te overleggen, dat hun verdedigingstactiek geen dag langer meer door kon gaan. Indra wilde de volgende stap in haar plan opperen toen ze een stem hoorde die ze vooral niet verwacht had. Met flinke passen stapte ze naar buiten en vond daar inderdaad Liam fucking Halley. 'Houd je handen van mijn soldaat af!' riep ze terwijl ze met twee passen tussen Robyn, Flynn en de mannen van Liam stond. Ze hoopte dat Flynn dat als een teken zag om zijn zus met Hester mee te sturen. Vervolgens duwde ze één van de mannen aan de kant en liep op Liam af. 'Hoe durf je hier zomaar aan te komen lopen,' siste ze naar hem. 'Kom je nu plots de held uit hangen? Was dat het hele plan? Dat je even met die groep "soldaten" van je hier in komt grijpen?'

Liam keek met een diepe frons toe hoe Indra uiteindelijk naar buiten gestormd kwam en op hem af liep. Hij overdacht haar woorden, maar voelde hoe hij er enkel gefrustreerd door werd. Liam dacht echter ook na over de strenge woorden van zijn partner en hoe ze hem altijd had gewaarschuwd dat hij zich te veel door zijn gevoelens liet leiden. 'Indra Morton, ik kom prinses Reihan Omat terug begeleiden uit het kamp vandaan. Het is namelijk voor mij en de Koningin duidelijk dat zij hier groot gevaar loopt, ondanks haar uitreiking naar een gesprek en onze bemiddeling daarin.' Liam had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek met gespannen kaak toe hoe de zuster van Kapitein Barnes weggeleid werd. 'Ik heb tevens het recht om Robyn Barnes mee te nemen naar Evenfall en terecht te zetten voor tweemaal een poging op het leven van een buitenlandse vertegenwoordiger. Ik hoop uw medewerking hierin te verkrijgen.' Over Indra's schouder heen zag Liam tegelijkertijd hoe Eddard naar buiten kwam lopen en bijna onopmerkzaam gebaarde hij met zijn hoofd dat zijn broer moest komen. 'Ik denk dat jullie inmiddels hebben gemerkt dat Iker Omat zich niet meer in het kamp bevindt.'

Indra hoorde met tegenzin dat Liam er overduidelijk voor gekozen had om hier de Koning uit te gaan hangen en haar te beantwoorden met diplomatiek onzin. 'En dat hadden jullie je niet kunnen bedenken vóór je die vrouw met een stel onbekwame wachters het kamp in stuurde?' Hij wilde de schuld zo graag op haar schouder schuiven terwijl het overduidelijk was dat dit gestuurd was door hun idiote keuzes. 'Haar 'uitreiking naar een gesprek' was de bekentenis dat ze overmand was door mijn soldaat en vervolgens een deal kon sluiten met de Koning en Koningin van Tarth. Klinkt dat bekend?' Indra had haar stem inmiddels onder controle gekregen en klonk verrassend kalm. Van binnen borrelde haar bloed echter. Ze had haar handen om haar wapenriem geklemd en keek zo met priemende ogen naar Liam. Ze moest de regen uit haar gezicht vegen om haar blik niet te verbreken. Ze hoorde met een stalen blik aan hoe hij zo gemakkelijk sprak over Robyns lot. 'Een poging op het leven!' herhaalde ze met een harde lach. 'Denkt u niet dat een kwart van Tarth inmiddels al geprobeerd heeft om die vrouw om te brengen?' Ze wilde nog een stap dichter naar de Koning zetten, maar merkte toen dat de mannen om hem heen naar hun wapens reikten. Prima. 'Daar waren we inderdaad al achter en ik ga er van uit dat de Quandaïers de chaos hier, gecreëerd door u en uw Koningin, gebruikt hebben om de prins vrij te breken. Maar ik geloof-' Ze bekeek Liams gelaat en schudde met haar hoofd. 'Ik geloof dat het al bekend is voor de Kroon waar prins Iker uit hangt?'

Liam haalde zijn schouders op. 'Het was het proberen waard. Ik had niet gedacht dat de prinses zo naïef zou zijn om niet deze kans te pakken,' merkte hij met een schuine blik op de prinses op. 'Die kwart Tarthianen hebben het niet tweemaal onder de neus van de Koning gedaan,' wierp Liam terug met een felle blik op Robyn Barnes. Hoe vaak had hij haar niet al op de neus gedrukt dat ze geen verdere problemen moest veroorzaken? En dan had hij het nog niet eens over Sibels felle woorden naar de jonge vrouw toe. Toen Indra dichterbij probeerde te komen, reageerden zijn mannen net zo snel en hoorde hij het geklink van verstopte wapens om hem heen. Een bijna zelfgenoegzame glimlach moest hij onderdrukken, vooral toen Indra hem ervan beschuldigde dat zijn en Sibels beslissingen ervoor hadden gezorgd dat de Quandaïers de prins hadden bevrijd. 'De lijntjes tussen u en de landvrouwe zijn dus een stuk langer dan ik had gedacht,' merkte Liam nonchalant op, terwijl hij zijn mouwen strak trok en vervolgens naar de regen keek die nog steeds op hun stortte. 'Als u het niet erg vindt, continueer ik graag dit gesprek in uw tent. Mijn bedienden zijn net te lang bezig met het stijlen van mijn haren om het nu volledig te laten verpesten.'

Indra klemde haar kaken op elkaar toen ze de nonchalante houding van Liam bemerkte. Ze vond de manier waarop hij sprak niets. 'Soldaat Barnes heeft overduidelijk niet de intentie gebracht haar te doden toen ze de prinses naar de Koning bracht. Ik ga er van uit dat ze hoopte dat de Kroon zou weten wat hen te doen stond, maar in plaats daarvan bleven ze zogenaamd onpartijdig. Dat is het niet?' Ze schudde ongelovig haar hoofd en gooide haar handen in de lucht. Die lijfwacht van hem deerde haar niets. Ze zou die mannen stuk voor stuk een kopje kleiner kunnen maken met haar zwaard. Maar als Liam zich achter hen wilde verschuilen, dan was dat zijn fout. Het hele kamp kon toekijken wat voor lafaard hij was en juist na- Het frustreerde Indra dat ze na al de problemen die zij gehad had nadat de roddels over haar betrokkenheid bij de missie in Quandaï uitgekomen waren, Liam toch enigszins had vergeven door zijn plotse verschijning op de boerderij. Ze had weer het vertrouwen in hem gehad dat hun vriendschap versterkt had voor hij haar alleen liet optreden voor de acties die ze samen ondernomen hadden. Maar nu bleek dat ze tegen zichzelf gelogen had door te denken dat Liam in had gezien wat voor fout hij had gemaakt. 'Lijntjes met de landvrouwe?' herhaalde ze geërgerd. 'Vrouwe Storm heeft net zoals haar neef aan de zijlijn toe staan kijken. Dat is het enige waar jullie Halleys goed in zijn, toch?' Indra keek Liam met een dodelijk blik aan en tufte voor zijn voeten. 'Ik heb er schijt aan. Ik en mijn Kapiteins zijn klaar om onze tijd te verdoen met besprekingen dit en dat. We gaan over op actie.' Ze keek om naar de mannen en vrouwen die zich rondom hadden geschaard. 'Kapitein Flint, maak de troepen gereed.' Indra keek om naar Liam. 'De prinses blijft hier, net zoals Robyn Barnes. En als jij en jouw vrouw of die verrotte Quandaïers zo graag iemand willen berechten, dan zal ik na de strijd mijzelf verdedigen voor een tribunaal. Het lijkt er op dat er iemand verantwoordelijkheid zal moeten gaan nemen voor deze chaos en voor wat er jaren geleden gebeurd is. Dat is wat de Quandaïers willen toch? Iemand om tot zondebok maken?'

Met een diepe frons luisterde Liam naar de woorden van de Generaal. De opmerking over zijn bloedlijn was laag, maar hij besloot er niet op in te gaan. 'Laten we nou gewoon naar binnen gaan en het verder bespreken. Dan praten we in elk geval zonder-' Liams eerder zo nonchalante blik verdween als sneeuw voor de zon na Indra's voorstel om berecht te worden. Niet alleen voor haar eigen daden, maar de daden die zij én Liam samen hadden gedeeld. Bij de Goden- Nu was hij diegene die een stap vooruit zette en Indra's arm stevig vast pakte, om haar zo dichter naar hem toe te trekken. 'Zeg deze dingen niet,' sprak hij haar dringend toe, maar zacht genoeg, zodat niemand anders hun stemmen zouden horen. 'Als de prinses ook maar één woord heeft gehoord van wat jij net hebt uitgesproken, dan wéét je dat we hier mee door moeten gaan.' Zo snel als hij haar vast had gepakt, had hij haar ook los gelaten. 'Verdomme, Indra!' Gefrustreerd en in nood naar woorden haalde hij een hand door zijn natte haren heen. Wat zou Sibel in deze situatie doen? Hij wist hoe hij eerder tegen de Generaal had gesproken, maar Indra moest toch ook wel beseffen dat ze een show moesten voorhouden aan de prinses? Liam had inmiddels bevel gegeven om de prinses weg te laten begeleiden naar de Generaalstent, zodat ze vrijuit konden spreken. 'Als je een doodswens hebt,' knarste Liam gefrustreerd tussen zijn tanden door, 'laat mij en mijn mannen in elk geval dan mee vechten.'

Indra blies gefrustreerd toen Liam plots wel benadering zocht en direct de neiging had om een stap naar achteren te doen. Ongelovig hoorde ze zijn woorden aan. 'Je geeft me niet veel keus,' snauwde ze terug. Ze had haar hoofd al koel moeten houden in de Generaalstent, maar ze had geen redenen om tegenover Liam te doen alsof ze alles nog onder controle had. Hij wist even goed dat dit een veel grotere zooi was dan ze toe konden geven als leiders, maar dat betekende niet dat Indra er van af zag om de verantwoordelijkheid te nemen voor haar fouten. 'Jij en ik weten beiden dat de Quandaïers hier niet zijn voor die verdomde prins. Noch geloof ik dat Reihan Omat hele legioenen aan haar kant heeft staan. Quandaï wil iets bewijzen,' stelde ze met enige hervonden zekerheid. Indra lachte vervolgens hard. 'Als ik dood ben, hoef ik tenminste niet meer berecht te worden.' Ze keerde vervolgens Liam haar rug toe en gaf enkele andere Kapiteins instructies om zich voor te bereiden. Haar ogen waren voor even richting de Hester's tent gegleden. Ze had geen idee hoe erg Robyn verwond was, maar ze hoopte dat Flynn en Hester het onder controle hadden. Ze zou hem later moeten vragen om zijn troepen te leiden.

Voor Robyn verliepen de laatste minuten als in een waas: ze was op de prinses gesprongen en had willen uithalen, maar Reihan was sneller geweest. Voordat ze het wist, voelde ze een helse pijn rondom haar nek en zag ze hoe het gras vol met spetters bloed bedekt was. Op datzelfde moment was ze in de lucht getild en had Flynn haar in een houdgreep genomen. Van de schok, pijn én woede kon ze niet meer tegenstribbelen en lag ze als verslagen in de armen van haar broer. 'Ik bloed,' kon ze enkel nog uitbrengen, terwijl ze zag hoe Syd juist weer Reihan mee sleurde, weg van haar. Toen ze ook nog eens de stem hoorde van de Koning dacht ze werkelijk dat ze gek aan het worden was en langzaamaan sloot ze haar ogen. 'Zet druk op haar nek!' was het eerste waardoor ze weer haar ogen opende en Hester boven haar zag hangen. Robyn voelde hoe ze op een bed werd gelegd en meerdere handen bezig waren bij haar hals. De gezichten zagen er verdomme ook nog eens bezorgd uit. 'Jullie hadden het mij af moeten laten maken!' siste ze naar Flynn en Syd toe, al wierp Hester haar daarbij een flink strenge blik toe.

Eddard was volledig bereid geweest om tenminste te proberen de integriteit van de Kroon te verdedigen. Hij zou niet toekijken hoe iedereen zich maar slecht uitsprak over zijn broer. Zeker niet zonder dat er iemand aanwezig was om hun kant van de zaak te verwoorden. Het duurde hem wel degelijk even voor hij zich goed realiseerde dat hij die persoon was en moest zijn. Hij sprak Kapitein Barnard luid tegen en deed zijn best weer gehoord te worden, maar de Generaal en de prinses gingen weer door over hele andere zaken en beschuldigingen. Met open mond keek hij vervolgens toe hoe Robyn Barnes prinses Reihan een klap verkocht en hoewel mensen om hem heen verrast waren, leken ze heus niet geshockeerd genoeg als je het hem vroeg. De Generaal ging zelfs door met het bespreken van haar nieuwe plan alsof er niets gebeurd was. Ed sloot zijn mond verontwaardigd en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij zijn best deed tenminste te volgen wat de instructies waren van Indra zodat hij dat zo snel mogelijk kon overbrengen aan Sibel en Liam. Het bleek echter dat dat makkelijker zou gaan dan Ed verwacht had. Toen hij de Generaal naar buiten volgde en daar vol afschuw zag hoe prinses Reihan onder modder en het bloed zat, zag hij ook zijn broer. Ondanks dat Liam hem gewenkt had, bleef hij op een afstand terwijl hij tegen de Generaal sprak. Pas toen Indra bevelen blafte naar haar raad pakte Eddard de arm van zijn broer vast. 'Wat is dit, Liam?' vroeg hij zacht. 'Wat zijn jullie van plan? Als we nu niet ingrijpen dan-' Hij wist eerlijk gezegd niet wat er zou gebeuren.

Syd had een goede grip gehad op de prinses en had haar toegesproken in het Quandaïs om haar los te laten als ze zich gedroeg, maar op dat moment werd ze ook hard handig aan de kant geschoven door één of andere soldaat die ze niet herkende. Het was op dat moment dat ze ook pas hoorde en zag hoe Guila om Hester vroeg. Geschrokken rende ze naar Robyn die vast gehouden werd door Flynn. Toen ze de woorden van de Generaal had gehoord, twijfelde ze niet om haar vriendin samen met haar broer direct weg te brengen. Ze was heen en weer gelopen terwijl Hester bezig was met hulp van Flynn en had een blik naar buiten geworpen, maar kon het niet op brengen zich zorgen te maken over wat er zich daar plaats vond. Ze zat met haar hoofd bij Robyn. Haar partner bedekt in bloed bracht de herinnering aan de aanval te intens naar boven. Ze knielde uiteindelijk bij het bed neer om te helpen, vooral toen ze zag dat Robyns ogen open schoten. Syd hield de armen van haar vriendin tegen en keek zo naar Hester die nog gehaast poogde het bloeden te doen stelpen. 'Verdomme, Robyn, het kan me niet schelen wat er met die prinses gebeurd. Je liep op je eigen dood af! Wat heeft het voor nut als zij het voor elkaar krijgt om jou om te brengen!' Ze zuchtte enigszins opgelucht toen Hester aangaf dat de wond voor nu niet het grote gevaar vormde als eerder en ze zag hoe Flynn uitgeput achterover zakte. Ze knikte naar hem, kort en duidelijk, om aan te geven dat ze het vanaf hier wel onder controle had. Ze kon zich voorstellen dat hij of Guila op wilde zoeken of zijn taak als Kapitein hoorde te vervullen. Syd hoorde Flynn zijn zus nog een waarschuwing toe mompelen om uit de problemen te blijven.

Robyn werd enkel gefrustreerder omdat ze tegengehouden werd door haar vriendin. Syd kon toch ook wel begrijpen dat ze hier na nooit meer rust zou vinden? Dat ze zo gekleineerd was door de Quandaïse prinses? 'Ík liep op mijn eigen dood af?' sputterde Robyn vol onbegrip. 'Als jij en Flynn mij niet tegen hadden gehouden, dan had ik háár gedood! Verdomme, Syd!' Ze was weer plat op bed gaan liggen en had met haar handen de deken vastgegrepen uit woede. Hoe had de prinses de overhand gekregen? En hoe had ze zichzelf zo open en bloot kunnen laten dat Reihan haar op zo'n kwetsbare plek had kunnen raken? Haar verdomde nek! 'Ik nam het op voor jóú!' riep ze haar broer nog achterna, toen ze hoorde dat hij zei dat ze uit de problemen moest blijven. 'Al die problemen waren niet gestart als jullie twee niet naar Quandaï waren gereisd!' Ze wist dat het niet eerlijk was om haar broer en schoonzus wéér te beschuldigen, maar- Het was wél waar!

Hulpeloos keek Liam toe hoe Indra van hem weg liep en bevelen begon te blaffen. Hij kende haar te goed om haar woorden over haar mogelijke dood in de strijd weg te wuiven. En als ze hier niet overleed, dan wachtte haar een zeer oneerlijk tribunaal. Zijn ogen waren nog zo op Indra gericht dat hij niet door had gehad dat Eddard eindelijk toenadering had gezocht en zijn arm had vastgepakt. 'Wat dit is? Dit is álles wat we hebben proberen te voorkomen,' siste hij naar zijn broer, waar hij echter al snel spijt van had. Op zachtere en kalmere toon ging hij verder, maar de angstige ondertoon in zijn woorden was onmiskenbaar. 'We hebben geen andere keuze dan mee te vechten, Ed. En ik zal ze moeten leiden.' Hij wreef met zijn hand over zijn vochtige gezicht door de regen heen en schudde wanhopig zijn hoofd. 'Jij zal het aan Sibel moeten vertellen. Ik heb geen tijd om nog heen en weer te reizen. Ga naar haar toe en zeg haar dat ze zo veel mogelijk manschappen die we kunnen missen moet sturen.'

Eddard zette zijn handen in zijn zij toen hij plots zo tegen werd gesproken door Liam. Hij mocht het misschien over zich heen laten komen door de Kapiteins en Generaal, maar hij had jaren oefening gehad om zijn broer van repliek te voorzien. 'Wat jammer dat het net niet uitpakt zoals de Koning graag gewild had,' zei hij bits terug. Hij liet zijn armen langs zijn lichaam vallen met een zucht en wreef het regenwater uit zijn ogen voor hij Liam weer aan keek. 'Natuurlijk is er een andere keuze, er is altijd-' Ed was gefrustreerd dat hij mee leek te gaan in wat voor idioot plan Indra nu weer had verzonnen. Iedere dag waren ze er maar net in geslaagd om de Quandaïers af te houden en nu dacht ze dat het wel konden winnen? 'Wat?' Ongelovig keek Eddard in het gezicht van Liam. Het was serieus. 'Nee, nee, dat doe ik niet en dat doe jij niet! Ben je gek geworden of zo?' Hij had zijn broer weer bij de arm vast gegrepen en dwong hem zo naar hem te blijven kijken. 'Je bent Koning nu, Liam. Je kunt jezelf niet zo achteloos in gevaarlijke situaties gooien! Bij de Goden, dit risico kun je niet nemen en ik kan niet-' Ed maakte zijn zin niet af. Hij wilde niet toegeven dat hij niet het bericht kon brengen aan Sibel. Dat hij haar niet onder ogen kon komen om te vertellen dat haar echtgenoot op zijn dood af liep als er niet snel genoeg andere troepen gestuurd werden. Dat hij gefaald had om op de Generaal in te praten als hun vertegenwoordiger. Om Muriel- Hij schudde de gedachte aan zijn nicht en neefjes uit zijn hoofd. Er moest een andere optie zijn. 'Je kan wachten tot er versterking is. Misschien kunnen de extra getallen de Quandaïers aan het twijfelen brengen. We hebben enkel tijd nodig om iedereen weer aan de tafel te krijgen.'

Syd klemde haar kaken stug op elkaar toen ze het weerwoord van Robyn hoorde. Ze keek om haar eigen frustratie in te dammen naar wat Hester aan het doen was, maar de dokter leek te denken dat het beter was hen ruimte te geven nu ze Robyn verzorgd had. Met een frons keek ze op haar partner neer en schudde met een verveelde kreun haar hoofd. Flynn had er ook blijkbaar genoeg van. Hij zei niets meer toen hij de tent verliet. Hij had hele andere zaken aan zijn hoofd dan zich zorgen te maken om de koppigheid van zijn zus. Syd daarentegen voelde dat ze het niet los kon laten. Ze had verrassend genoeg gemerkt dat ze haar geduld in die paar tellen verloren was, precies zoals vaak gebeurd was in die tijd dat ze Robyn nog amper kende. Maar het kwam door een heel ander gevoel. 'Luister je wel eens naar je wat je allemaal zegt?' zei ze uiteindelijk hard. 'En erger nog, denk je wel eens na over wat je doet?' Wat dat betrof waren de acties van Robyn soms even stompzinnig als haar woorden. 'Natuurlijk was je op je dood af gelopen! Als jij die prinses aan je zwaard had geregen of tot morzel had geslagen, dan had er een prijs op jouw hoofd gestaan. Die rechtszaak zou nooit in jouw voordeel zijn gegaan en dan het wachten op een vonnis, de onzekerheid- En als je het ontkwam, op de vlucht slaat- Weet je hoe dat is? Om bejaagd te worden? Om altijd maar op de vlucht te zijn of- of niet te kunnen slapen omdat het nooit zeker is dat je veilig bent? Omdat je nooit zeker weet dat de personen van wie je houdt niet veilig zijn?' Syd staarde niet meer naar het gezicht van Robyn maar had haar blik op de grond gevestigd terwijl ze vuisten stijf langs haar lichaam hield. Ze kon het beeld van haar vriendin in een donkere kerker niet uit haar hoofd krijgen, noch flitsen van Robyn op de vlucht en haar levenloze lichaam zoals het moment dat ze buitenbewustzijn was geraakt op de vloer van Guila en Flynns woonkamer. 'Jouw leven is dat van die prinses niet waard!'

'Ik hoor heel goed wat ik zeg,' wierp ze naar haar vriendin terug, terwijl haar ogen maar af bleven glijden naar de tentopening. Door de kier heen kon ze nog net zien hoe alle soldaten in beweging kwamen. Wat was er aan de hand? Zou de prinses daar nog zijn? 'En ik weet ook wat ik doe. Met nadruk op dóén, want het lijkt alsof ik de enige in dit verdomde kamp ben die ook maar iets durft of probeert te doen tegen de Quandaïers!' Dat was niet helemaal eerlijk, omdat haar collega's al dagenlang vochten tegen de soldaten, maar dat vond Robyn iets anders dan de bevelhebbers zelf opzoeken en aanvallen. Zoals zijzelf had gedaan. Robyn lachte sarcastisch en ook ietwat geamuseerd om de woorden van haar partner. 'Alsof het mij nog iets uitmaakt of er een prijs op mijn hoofd staat of niet. Het zou het verdomme waard zijn als ik daarmee mijn familie en jou veilig kan houden! Wat maakt mij dat nou uit als ik daarbij om het leven kom!' De woorden van Syd kwamen maar moeilijk bij haar binnen. Het deed haar niet zoveel, omdat ze het zich niet kon voorstellen. Robyn zou nóóit vluchten voor haar eigen daden. Daarom irriteerden de woorden haar zo erg. 'Maar ik ben ook niet zo'n lafaard als dat jij bent!' beet ze terug, waarna ze kort nog haar vriendin fel in de ogen keek en vervolgens van het bed afstapte. Het koste haar een seconde om haarzelf overeind te houden en vervolgens probeerde ze de tent uit te benen. De wond was gehecht en het bloedde niet meer: ze had dus hier niets meer te zoeken.