De Werkkamer van de Koning

[new; henry]
Henry zat achter zijn brede bureau gebogen over één van de vele brieven die hij moest schrijven, terwijl er naast hem nog een stapel papier lag die hoognodig bekeken moesten worden. De laatste dagen had hij maar weinig tijd gehad om zich over officiële zaken druk te maken: zijn oudste zoon takelde qua gezondheid steeds meer af en zijn jongste zoon had besloten om maar weer eens thuis te komen. Hij had Adrian sinds zijn terugkomst nog niet gezien en hoewel hij zijn zoon ontweek, verdacht hij hem ervan dat hij ook Henry ontweek. Willa zei altijd dat ze veel op elkaar leken. Echter sprak zijn vrouw de laatste dagen nauwelijks tegen hem en ook zijn andere zoons waren druk bezig met hun verloren broer. Henry kon zich er niet druk om maken, hij was enkel bezig om de beste geneesheren naar Evenfall te sturen. Dus schreef hij druk verder en probeerde hij te bedenken voor hoeveel muntstukken de geneesheren en -vrouwen bereid waren om naar Evenfall te reizen. Desnoods kon hij ze ook altijd nog dwingen...

Adrian was al bijna een week thuis, maar had zich bewust beperkt tot zijn eigen vertrekken, die van zijn moeder en die van zijn oudste broer. Het paleis was overweldigend op het moment nu hij er vol schaamte rond liep en alle geïnteresseerde blikken zo veel mogelijk probeerde te vermijden. Bij zijn thuiskomst voelde hij een grote schaamte. Ze hadden niets bereikt met de missie, absoluut niets, en ondertussen had hij zijn familie veel pijn gedaan. Het zien van zijn zieke moeder had hem compleet overrompeld. Ondanks dat ze er iedere dag beter uit zag, voelde hij nog de schuld dat zijn verdwijning haar zo toegetakeld had. Bovendien lag ook zij grote broer er nu ook niet goed bij. Daar was wel zeker een andere reden voor, maar alsnog wist Adrian niet goed hoe hij zich moest gedragen. Vooral niet omdat zijn moeder hem met open armen ontving, zonder enige woede of frustratie, alleen met de woorden dat hij haar zo ongerust had gemaakt. Zo'n onthaal verdiende Adrian niet, was hij nu tot de conclusie gekomen na zich dagen beschaamd opgesloten te hebben. Daarom was het nu precies het moment om zijn vader onder ogen te komen. Nog altijd twijfelend en bang voor het onder ogen komen van de koning stond hij voor de deur van de werkkamer en klopte hij zacht aan. Na even te wachten stapte hij met een geheven hoofd binnen. 'Vader,' begon Adrian op formele toon.

Henry was bezig met de afronding van zijn brief, toen plotseling zijn zoon binnen kwam lopen. Nog geen seconde later ging Henry alweer verder met schrijven en liet hij zijn zoon op hem wachten. Adrian had hem maanden laten wachten, dus kon zijn zoon mooi op zijn beurt wachten. Hij zou zijn bewakers er nog wel op aanspreken dat ze zomaar zijn jonge zoon binnen lieten stappen. Pas toen hij zijn handtekening had gezet en de envelop had verzegeld, keek hij naar zijn jongste zoon op. Hij maakte het zichzelf comfortabel in zijn stoel en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Kijk eens aan... Mijn jongste zoon heeft besloten om zijn gezicht maar weer eens te laten zien, nadat hij soldaat heeft gespeeld en met zijn staart tussen zijn benen terug is gekomen.' Hij bekeek Adrian van top tot teen en schudde met een bittere lach zijn hoofd. 'En ik nog denken dat alleen jouw hoofd aan ons bezorgd zou worden, príns.'

Adrian probeerde niet te laten merken hoe ongemakkelijk hij zich voelde dat zijn vader hem zo liet wachten. Het gekrabbel van de veer op het perkament maakte hem steeds nerveuzer tot het plots stopte en hij zijn vader recht aan keek. Hij wilde wat zeggen, maar liet zijn vader toen eerst zijn zegje doen. Enerzijds raakten de woorden van zijn vader Adrian, tegelijkertijd voelde hij de kilte over zijn lichaam glijden en greep hij zijn handen samen. 'Marcus heeft ons opdracht gegeven de missie te beëindigen. Ik kon moeilijk tegen dat bevel in gaan,' verklaarde hij in eerste instantie onzeker. Hij negeerde het gruwelijke beeld dat hem binnenkwam met zijn eigen hoofd op een zilveren blad en de toon die zijn vader had aangeslagen. 'Ik wil me graag verontschuldigen dat ik niet eerder langs ben gekomen. Maar ik begrijp dat u het ook druk heeft gehad. Bovendien zou ik graag mijn excuses aanbieden voor het plotselinge verdwijnen. Ik begrijp dat dat niet de juiste actie is geweest en dat ik mijn broers en voornamelijk mama ernstig heb verontrust.' Hij had zijn speech al zovele malen herhaald in zijn hoofd dat hij zichzelf net een papegaai vond klinken. 'Maar ik hoop uit te kunnen leggen waarom ik ben gegaan.'

Henry luisterde de woorden van zijn zoon met een stalen gezicht aan, maar hij voelde hoe zijn lichaam reageerde op het noemen van zijn echtgenote. Hij herinnerde zich nog goed hoe machteloos hij zich had gevoeld, terwijl hij zijn vrouw slechter en slechter zag worden deze laatste maanden. De eerste nacht na Adrians vertrek had hij zichzelf in slaap gehuild, maar hij wist niet of het kwam door het verlies van zijn zoon, of door de angst wat dit verlies met zijn vrouw zou doen. 'Het was inderdaad niet de juiste actie,' herhaalde Henry zijn zoons woorden, terwijl hij naar een stoel gebaarde. Vervolgens haalde hij zijn fles sterke drank uit zijn bureau lade en schonk zichzelf een half glas in. 'Het verliezen van een ouder doet pijn. Heel erg veel pijn. Ik weet nog goed dat ik mijn moeder-' Hij nam een slok en keek vervolgens langs zijn zoon heen. 'Maar het verliezen van een kind is niet te bevatten. Elke keer als er een bode binnen kwam, dan leek het alsof jouw moeder een deel van haarzelf verloor. Puur door de angst dat ze zouden mededelen dat je bij de Goden was.' Henry draaide zich om naar het raam en zuchtte diep. 'Praat.'

Adrian staarde naar het gezicht van zijn vader. Hij kreeg weer één van die blikken. Zo één die door merg en been ging, maar totaal niets vrij gaf van zijn vader's gevoelens. Langzaam balde Adrian zijn vuisten terwijl er over zijn moeder's pijn gesproken werd. Er was zoveel dat hij terug wilde werpen naar zijn vader, maar dat zou hem nu niet helpen. Na diep adem gehaald te hebben ging hij zitten op de stoel die hem aangewezen werd en knikte kort om zichzelf moed te geven. 'Ik wil ten eerste laten weten dat ik lang en hard heb nagedacht over wat ik kon doen en of ik iets kon doen om mezelf te bewijzen. Misschien zag het er uit alsof ik halsoverkop en totaal onvoorbereid achter de missie aan ben gegaan, dat er een kinderachtige koppigheid in mij op kwam, maar dit is niet waar. Ik was al een tijd bezig om me voor te bereiden voor veel meer dan het paleis leven dat u en mam ons voorschotelen. En u heeft dat nooit tegengehouden. Al die vecht lessen, de paardrijd lessen, het jagen met mama, mijn topografie lessen met de septa. Dat wijst er niet op dat ik van plan was binnen wat paleis en stadsmuren te blijven.'

Na het aan horen van de woorden van Adrian maakte Henry een geïrriteerd geluid en legde hij zijn handen met een klap op tafel. 'Waarom denken jullie vier altijd dat jullie je moeten bewijzen voor mij? Jullie zijn mijn zóóns. Ik zal altijd in jullie geloven,' zei Henry met harde stem, terwijl hij geërgerd zijn spullen opzij schoof. 'Natuurlijk hadden al die lessen een doel, Adrian! Als je ook maar twee dagen had gewacht, dan had ik je in Evenfall kunnen vertellen dat ik je een kans zou geven voor het koningsschap. Was ik tijdens dat feest niet duidelijk genoeg geweest?' Hij liep op zijn zoon af en legde zijn handen op zijn schouders, terwijl hij hem intens aan keek. 'Het was niet de juiste beslissing. Denk je dat ik ooit, óóit zomaar op zo'n missie ben gegaan, zonder het ook maar iemand te melden? Mijn opa Rabbion had mij in de Zuidelijke bossen tussen de beren gegooid! Natuurlijk gun ik jullie meer dan het paleis leven, maar dit was níét de manier om het mij duidelijk te maken! Desnoods druk je een mes tegen mijn keel, maar je zal nóóit meer jouw moeder zo bang maken, bij de Goden!' riep hij uit. 'Dus kom niet aan met je zwakke excuses en wees voor eens een echte man!'

Adrian nam zijn razende vader eerst verward in zich op, maar sloeg vervolgens zijn armen over elkaar en keek hem even strak terug aan. 'Ik mocht zogenaamd bij de besprekingen zitten omdat ik geïnteresseerd was én, heb ik me daarna laten vertellen, omdat het Tobias misschien in beweging zou zetten. Vader, u kunt zeggen wat u wilt, maar u heeft nooit een toekomst beeld voor ons gehad. Het enige wat u ziet is ik en mijn broers in het paleis, al sinds we klein waren. Zij hebben tenminste nog voor even buiten deze verdomde muren gewoond, maar ik ging hier nooit uit komen!' Het humeur van Adrian was net zo opzwepend als dat van de koning, vooral als ze in dezelfde ruimte waren, en hij was in een boze opwelling overeind gekomen. 'Natuurlijk heb ik moeder bang gemaakt! Wij zijn niet de enige die gewend zijn dat we zogenaamd veilig in onze hokken zitten! Moeder kan zich niet eens voorstellen hoe het is als we niet hier zijn, hoe hard ze ook voor onze vrijheid heeft gevochten, juist datgene baart haar nu zo veel angst aan. Ik-' Adrian schudde zijn krullen verwoed en probeerde zijn houding te herpakken. Bij de Goden als hij al zo opvliegend was tegen zijn vader- 'Als u nu beweert dat u geprobeerd heeft op te voeden met het idee dat we ooit de buitenwereld in zouden gaan en echt wat zouden kunnen betekenen, dan heeft u altijd tegen moeder gelogen,' stelde Adrian koppig.

Henry liet zijn zoon tegen hem razen en ving de verbale klappen met een ernstige blik op. Hij voelde dat hij hier te oud voor werd; Willa had hem laatst nog gezegd dat hij zich niet meer veroorloven om zich zo op te winden- 'Dat was voordat je broer op sterven lag!' riep hij uit, terwijl hij hevig ademend terug naar zijn stoel liep en de rest van zijn sterke drank naar achteren sloeg. 'Wil je echt mijn mening weten over dit alles, zoon? Ik heb dertig jaar geleden de fout van mijn leven gemaakt door de kroon op te eisen. Kon ik dat ooit uiten? Natuurlijk niet, dan zijn al die doden voor niets geweest. Als mijn moeder mij nu zou zien, dan zou ze zich omdraaien in haar graf,' zei hij hard, 'want zij wist hoe ongelukkig ik zou worden als ik opgesloten zou zitten in een paleis als zoon van de koning. En nu heb ik juist datgene met jullie gedaan en ik-' Hij nam weer plaats op zijn stoel en keerde zich naar zijn raam toe, zodat hij uitzicht had op de haven. 'Ik heb wel over meer dingen tegen jouw moeder gelogen. Maar het is nou eenmaal gebeurd en het is zoals het is.' Hij zweeg kort en keek naar de markt die bezig was op het grote plein van de stad. 'Je boodschap is luid en duidelijk geweest, Adrian. Het moet voorbij zijn met dit gevangenschap. Maar dit was niet de juiste manier, jongen!'

Adrian liet de woorden beduusd over zich heen komen. Hij had zijn vader nog nooit zo gezien. Hij volgde het glas met sterke drank met zijn ogen toen die plots achterover werd gedrukt. Een paar keer probeerde hij zijn vader te stoppen. Hij wilde niet de persoon zijn die dit moest horen. Hoe kon hij hier nu op reageren? Toen hem de rug toegekeerd werd, vielen zijn schouders meteen en greep hij de rugleuning van de stoel vast. Er kwam maar vrij weinig in zijn hoofd op dat hij nu tegen zijn vader kon zeggen. Adrian voelde zijn grip echter verstrakken en toen hij neer keek op zijn hand was deze tot wit aan toe samengeknepen. 'Misschien heeft u inderdaad toen een fout begaan, maar dat was niet de enige, daarna zijn er genoeg andere gekomen die u best had kunnen vermijden of achteraf had kunnen beteren! Het spijt me heel erg dat u nu pas in ziet dat die fout gemaakt is en het spijt me nog veel erger dat Tobias eerst op sterven moet liggen voor u dit toegeeft.' De verhitte woorden kwamen er plots uitrollen terwijl hij stap voor stap dichter naar het bureau van zijn vader kwam. 'Het is zoals het is,' herhaalde Adrian bespottend en met een diepe teleurstelling. Hoe kon zijn vader dat zeggen? Niets was zomaar gebeurd en er konden wel degelijk dingen recht gezet worden. Was dit de koning die zo vaak over rechtvaardigheid sprak? Maar zijn familie nu niet eens hetzelfde kon geven? 'Blijkbaar heb ik dat slappe excuses geven en het niet als een echte man gedragen van u geërfd,' beet Adrian zijn vader toe.

'Iets wat je zeker niet van mij hebt geërfd is je disrespectvolle toon tegenover jouw vader,' wierp Henry woedend tegen, terwijl hij zich weer omdraaide naar zijn zoon. Hoe slecht David hem ooit had behandeld, het bleef zijn vader en hij had erg veel respect voor die man gehad. Het beangstigde hem echter wel al jaren hoe meer en meer hij op hem begon te lijken. Hij was vast niet de enige die dat ooit had opgemerkt. 'Ik zie dat we zijn verschoven van mijzelf die jou op jouw fouten wijst naar mijn eigen zoon die míj op mijn fouten wijst. Wil je er nog iets over kwijt, nu je toch zo driftig bezig bent? Wat hebben ik en jouw moeder beter moeten doen? En ik wil dat je het recht in mijn ogen zegt, zóón,' siste Henry, terwijl hij zijn oogkapje van zijn hoofd af trok en zijn zoon strak aan keek.

Automatisch deed Adrian een stap naar achteren toen zij vaders blik hem weer raakte, maar hij hield zich staande en schudde zijn hoofd. 'Respect!' Als er iemand was die altijd het volle vertrouwen in zijn vader had gehad dan was het Adrian wel. De koning, zijn vader, zijn idool, het was nooit anders geweest. Hij wist heel goed dat hij nooit naar zijn moeder had willen luisteren als ze hem in probeerde te laten zien dat zijn vader niet altijd juiste beslissingen maakte, dat hij moest streven om het goede in zijn vader te zien, maar niet alles te idoliseren zoals Adrian deed. Hij had al zijn vaders bevelen zo opgevolgd omdat hij respecteerde dat een koning keuzes moest maken die hem niet altijd goed uit kwamen. Echter was er iets geknapt met zijn thuiskomt, misschien al tijdens de missie, maar vooral nu hij hier tegenover die zogenaamd geweldige man stond en uitgejouwd werd. 'Betrek mama er verdomme niet bij!' Met een rood hoofd staarde hij terug naar het aanzicht van zijn eenogige vader. 'Het gaat er om wat jíj hebt gedaan! Ik geloof niet dat er ook maar een greintje respect nodig is voor iemand die zijn zoon niet eens het gevoel kan geven dat zijn vader in hem geloofd, want dat 'altijd in geloven' dat zojuist werd genoemd heb ik nóóít gevoeld. En als ik degene was geweest die in Tobias plaats doodziek in bed had gelegen, was dít-' Hij hief een hand op naar zijn door woede en waarschijnlijke andere emoties geteisterde vader. 'Nooit gebeurd.' Voor enkele tellen bleven Adrian's ogen die van zijn vader vast houden. Uiteindelijk sloeg hij ze neer, misschien om de tranen tegen te houden, misschien om die staar van dat ene oog te ontwijken, maar het gebeurde en hij draaide zich van de koning af. Dit was het voor hem. Hij was er plots zo klaar mee met dit alles.

Henry keek zijn zoon onbewogen aan en zag hoe zijn emoties van het ene naar het andere uiterste sprongen. Misschien was er iets in Adrian geknapt, maar dat was ook zeker in Henry gebeurd toen hij zijn vrouw elke dag slechter en slechter door verdriet zag worden. 'Je doodde je moeder bijna in het kraambed,' zei hij met trillende stem, 'en de laatste weken probeerde je het weer. Ik heb jaren geloofd dat je beter was, maar het verbaasde me niets dat uitgerekend jij- jíj van je broers diegene was die ons dit zou aan doen.' Henry stond op en liep naar het raam toe, om zo opnieuw naar buiten te staren. 'Ik wil dat je jouw moeder en broers mee neemt uit het paleis. Tobias verdient een betere plaats om te sterven dan deze vervloekte vervloekte stad.' Vervolgens gebaarde hij naar de wachter die bij de deur stond. 'Neem mijn zoon mee. Ik wil hem hier niet meer terug zien.'

'Nee-' Het was het enige dat Adrian's mond verliet toen hij de woorden van zijn vader aan hoorde. Bij zijn thuiskomst was het maar al te goed tot hem doorgedrongen dat zijn hele leven, zijn familie, niet in erg goede staat was. De ruïne die hij vond, de resten, leken nu ook simpel te verdwijnen met elk woord dat zijn vader uit sprak. Hij was al om het bureau heen om zijn vader vast te grijpen, maar kreeg slechts een stuk stof te pakken omdat de wachter hem ruw tegen hield. Met een ongelovige blik keek hij naar de rug van de koning en probeerde hij de wachter tegen te werken. Hij zou zich niet zomaar die kamer uit laten gooien nu hij dit veroorzaakt had. 'Verdomme,' gromde hij terwijl de wachter hem overmeesterde en hij in zijn poging tot ontsnapping tegen het bureau trapte en zo een berg papieren en spullen over de grond liet sukkelen. Compleet overrompeld staakte hij zijn tegenstribbelen en hoopte dat zijn vader zich om zou draaien, ook maar iets zou doen of zeggen. 'Papa,' fluisterde hij nog in uiterste wanhoop voor hij afgevoerd werd door de wachter.

NEW

Naya stond nerveus voor de werkkamer van de koning. Ze was niet nerveus omdat hij de koning was, maar wel omdat hij Adrian's vader was en ze iets aan hem wilde vragen, waarvan ze niet wist wat hij ervan zou gaan vinden. Naya wist niet eens of de koning wel afwist van haar relatie met Adrian, dus wellicht ging ze zichzelf wel net zo generen als Adrian dat had gedaan bij haar vader. Adrian was er echter zo verbaasd over geweest dat zij niets aan haar familie had verteld, dat ze er eigenlijk vanuit was gegaan dat zijn ouders er in ieder geval wel vanaf wisten. Nadat ze nog éénmaal diep in en uit had geademd, klopte ze op de deur. Ze wist door Adrian dat er momenteel geen besprekingen waren, dus ze hoopte dat hij er was, of dat ze hem op zijn minst even kon onderscheppen om haar verhaal te doen.

Henry leunde achterover in zijn stoel en staarde zo uit het raam naar de lucht. De besprekingen van de laatste dagen waren erg zwaar geweest. Het nieuws dat hij zou opstappen was niet goed bevallen bij een hoop edelen, vooral doordat er bij zijn voorgangers nooit iemand tussen had gezeten die vrijwillig was opgestapt. Zijn vader, grootvader en overgrootvader waren allen koning gebleven tot hun dood en Henry zou die keten doorbreken. En er was natuurlijk het probleem van de opvolging.... Gezien zijn eigen jongens niet geïnteresseerd waren, moest er dus buiten zijn gezin iemand gezocht worden en dat bracht de hoognodige frustratie in een hoop mannen naar boven. Net toen hij weer aan zijn werk wilde gaan, werd er plotseling op de deur geklopt. Hij gebaarde één van zijn wachters dat hij de gast binnen kon laten. Echter was hij erg verbaasd om Silas' jongste dochter binnen te zien lopen. Hij moest de vraag of ze wel bij de goede kamer was onderdrukken. 'Waar kan ik je mee helpen?' vroeg hij enkel.

Naya stapte ietwat verlegen langs de wachter naar binnen toe en keek naar de imposante schilderijen van de vorige koningen die haar kil aanstaande. Het gaf haar meteen het gevoel alsof er vier paar extra ogen op haar gericht waren, waardoor ze nog nerveuzer werd. 'Zou ik- zou ik misschien met u kunnen praten? Alleen?' Ze wilde niet dat haar gesprek met de koning als een lopend vuurtje rond zou gaan in het paleis, dus hoopte ze maar dat hij het oké zou vinden om het gesprek privé te houden. Nog steeds ietwat nerveus stond ze voor het bureau van de koning. Ze voelde zich enorm klein in deze kamer, waar alles groter leek dan dat het daadwerkelijk was. Misschien was dit uiteindelijk toch niet zo'n goed idee als ze had gedacht. 'Als u geen tijd hebt, kan ik ook een andere keer terugkomen...?' Probeerde ze nog. Ze had geen idee hoe ze de man moest aankijken. Moest ze naar zijn ene oog kijken? Was het raar als ze naar zijn ooglapje keek? Of moest ze maar gewoon een punt zoeken waarop het leek dat ze hem aankeek, maar dat niet werkelijk deed?

Henry keek haar bedachtzaam aan, terwijl hij nadacht over de verschillende redenen dat ze er kon zijn. Nadat hij gebaarde dat de wachter haar moest fouilleren, probeerde hij te herinneren wat hij van het meisje wist. Het schoot hem te binnen dat zijn vrouw over Naya had gesproken en hoe zij en Adrian goede vrienden waren geworden tijdens de missie. Echter, gezien zijn relatie met zijn jongste zoon de laatste tijd niet optimaal was, had hij er niet met hem over kunnen praten. Toen de wachter aan gaf dat ze niets bij zich had, stuurde Henry hem weg en gebaarde vervolgens naar de stoel tegenover hem. De stoel waar zijn zoon in had gezeten. Nog steeds had hij moeite om er naar te kijken. 'Ik heb nu tijd. Neem plaats,' probeerde hij zo geruststellend mogelijk te zeggen, nadat hij haar nerveuze en ongemakkelijke blik had gezien. 'Hoe kan ik je helpen, Naya Alba?' Hij kon niet ontkennen dat hij erg benieuwd was waarom het meisje zomaar zijn kantoor in kwam lopen.

Naya liet de soldaat haar zonder tegenstribbelen fouilleren en nam plaats op de stoel toen de koning aangaf dat ze mocht gaan zitten. Ze had haar verhaal honderd maal in haar hoofd herhaald, maar nu ze hier voor hem zat, wist ze niet goed waar ze moest beginnen. 'Tijdens de missie zijn Adrian en ik erg naar elkaar toegegroeid.' begon ze maar. Als ze dan toch haar verhaal wilde vertellen, kon ze maar net zo goed bij het begin beginnen. 'Ik heb erg veel steun gehad aan hem. Naderhand heb ik veel nagedacht over wat hij voor me betekend... Ik ben dan ook hierheen gekomen om Adrian weer te kunnen zien. Gelukkig dacht hij daar hetzelfde over.' Naya wist niet goed hoe ze nou moest zeggen dat ze een relatie had met Adrian. Ze had van hem gehoord hoe zijn vader tegen hem tekeer was gegaan en ze wilde de woede van de koning graag ontlopen. 'Ik- eh... Wij-' hakkelde ze en keek de koning pijlend aan, om te zien hoe hij reageerde op haar woorden.

Henry keek toe hoe het meisje tegenover hem plaats nam en wilde haar net een mok wijn aan bieden, toen ze begon met praten. Het verbaasde hem niet dat het over Adrian ging, maar aan de andere kant had hij het ook niet aan zien komen. Hij wist niet goed wat hij met deze informatie moest, vooral door zijn slechte relatie met zijn zoon op dit moment. 'Jullie zijn samen,' vulde hij de laatste woorden voor haar in, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg en naar achteren in zijn grote stoel leunde. Hij herkende het verliefde gevoel van Naya maar al te goed. Zo was hij ook als jonge man geweest. 'Ik denk dat ik niet hoef te vertellen dat ik een slecht gesprek met Adrian heb gehad... over de missie. Ik heb zo'n idee over wat je nu wilt gaan vragen, maar voordat je dat doet, bedenk dan of ik de juiste persoon ben om dit te doen. Adrians moeder zou het geweldig vinden als je bij haar langs zou komen.' Hij zuchtte diep en draaide zich met de stoel weer om naar het raam. 'Ik heb mijn jongen al dagen niet meer gesproken.'

Naya knikte opgelucht toen de koning de eindjes zelf al aan elkaar knoopte en luisterde vervolgens zwijgend naar zijn woorden. 'Daar ben ik me zeker van bewust.' begon ze, met iets meer zelfverzekerdheid dan ze daarnet had. 'En dat is precies de reden dat ik hier ben.' Kort liet ze haar ogen op het schilderij boven de koning vallen, maar keek de man vervolgens zelf weer aan. 'Ik denk dat het veel voor Adrian zal betekenen als hij weet dat u erachter staat.' Naya was ervan overtuigd dat de moeder van Adrian geen problemen zou hebben met haar voorstel, maar ze wist ook dat Adrian dat zelf waarschijnlijk ook al wist. Zijn vader was en bleef echter een gevoelig onderwerp, waardoor het Adrian waarschijnlijk juist veel deed als hij wist dat zijn vader achter zijn relatie met haar stond. 'Ik ben me ervan bewust dat onze wegen weer zullen scheiden op het moment dat de besprekingen ten einde lopen, en- nou ja ik wilde uw toestemming vragen om... om in ieder geval samen te kunnen blijven. Wellicht dat Adrian me zou kunnen vergezellen naar het Oosten, of dat ik hier bij hem kan blijven in het Westen- of waar hij dan ook naartoe zal gaan hierna.' Over dat andere durfde ze nog niet te beginnen. Als de koning dit al niet goed zou keuren, kon ze haar andere vraag wel vergeten.

Henry keek het meisje bedachtzaam aan en bestudeerde haar gezicht. Het deed hem goed om de tederheid op haar gezicht te zien als ze over zijn zoon sprak. Het deed hem denken aan zichzelf - de betere versie van zichzelf. ‘Ik hoop dat ik het ooit nog eens met hem goed kan maken,’ zei hij zacht, terwijl hij nog steeds uit het raam keek. ‘Maar de dingen die ik zei...’ Hij schudde zijn hoofd en draaide zich vervolgens weer om naar het meisje. ‘Natuurlijk geef ik toestemming. Hij wil de wereld zien, dus ik denk dat je er goed aan doet om hem mee te nemen naar het Oosten.’ Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Maar weet in het vervolg alsjeblieft dat je mij nergens toestemming voor hoeft te vragen. Jij en Adrian zijn wijs en oud genoeg om de beste beslissingen voor jullie zelf te nemen.’ Hij was inmiddels opgestaan en liep naar het schilderij waar zijn gezin op geschilderd was. Adrian was toen net geboren.

Het deed Naya veel om te horen van de koning dat hij het goed wilde maken met zijn zoon. Wellicht dat ze nog met Adrian kon praten dat hij eens met zijn vader in gesprek zou moten gaan over het onderwerp. Ze wist echter ook dat het een erg gevoelig onderwerp was voor Adrian en ze zou het dus voorzichtig aan moeten kaarten. Toen de koning toestemming gaf, verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Ik weet dat ik geen toestemming hoef te vragen... maar ik wilde Adrian- ik wilde hem gewoon laten weten dat u en uw vrouw ook achter onze beslissing staan, ik denk dat dat hem goed doet.' zei ze en keek hoe hij op stond en naar het schilderij achter hem liep. 'Ik- ik denk dat het jullie beiden goed zou doen- u en Adrian als jullie het goed zouden maken met elkaar...' Eigenlijk wilde ze niet weggaan voordat ze wist dat Adrian nog met zijn vader had gepraat, je wist nooit wat er kon gebeuren en ze wilde niet dat Adrian spijt zou krijgen dat hij niet meer met zijn vader had gepraat voor ze zouden vertrekken - als ze naar het Oosten zouden gaan.

Henry wierp nog een laatste blik op het schilderij en keerde zich vervolgens weer om naar de jongedame. Het deed hem goed om de glimlach op haar gezicht te zien. Hij had al lange tijd mensen niet meer tot glimlachen geraakt. 'Dat weet ik, Naya. Het is echter- Dingen zijn gecompliceerd. Ik weet niet of Adrian er op staat te wachten dat ik zomaar voor zijn deur sta. Niet na alles wat er gebeurd is.' Hij zuchtte en leunde tegen zijn bureau aan, zodat hij achter zijn ooglapje kon wrijven. Nog steeds gaf dat verdomde litteken een ondraaglijke jeuk. 'Misschien is het beter als hij eerst eens met jou op stap gaat en ik de troon heb overgedragen. Dan kan ik eindelijk met hem als vader en zoon praten, in plaats van koning en prins.' Hij had inmiddels ook twee mokken erbij gepakt en schonk in beide zijn beste wijn. 'Maar ik wil je aanraden om je niet vast te bijten in jouw hoop. Misschien is de band tussen mij en mijn zoon dusdanig beschadigd dat het niet meer gerepareerd kan worden.'

'Ik zal eens met hem praten. Ik kan niet beloven, maar - ik kan op zijn minst mijn best doen.' Als ze eerlijk was wist Naya ook niet of Adrian erop stond te wachten, maar ze kon een gesprek met hem erover beginnen en kijken wat hij ervan vond. Ze zou sowieso aan hem vertellen dat ze een gesprek met zijn vader had gehad. Naya keek toe hoe de twee mokken werden volgeschonken met wijn en nam er eentje in haar hand. 'Misschien moet u proberen om dat nu al te doen... met hem praten als een zoon en niet als prins.' opperde ze, al hoopte ze dat ze geen grenzen overging door de koning te adviseren hoe hij met zijn zoon om moest gaan. Eigenlijk waren dat haar zaken helemaal niet. 'Maar wellicht heeft u gelijk en hebben jullie beiden tijd nodig om erover na te denken...' voegde ze er daarom maar snel achteraan en nam een slok van de wijn. Ook al was het conflict tussen haar en Sibel niet zo extreem als dit, deed het Naya er toch aan denken en vooral dat ze toch echt eens met haar zuster moest gaan praten.