De Werkkamer van de Koning

Adrian liep langs de muur tot aan het portret van zijn familie. Hij bekeek enkele tellen zijn jonge broers, maar liet zijn blik uiteindelijk op zijn moeder rusten. Ze zag er nog zo jong uit en lang niet zo moe zoals hij haar nu vaak voor zich zag. 'Ik denk dat ik niet precies wist waar ik naar zocht, maar dat ik uiteindelijk vooral wilde dat er iets ging veranderen.' Adrian gaf het niet graag toe, maar hij had inderdaad zoals Tobias had gezegd toen hij vertrok niet geheel geweten waar hij zich in stortte. 'Het heeft zeker een uitwerking gehad of dat nu negatief of positief was.' Hij was niet zo zelf ingenomen dat hij dacht dat de veranderingen in Tarth een reactie waren op zijn besluit mee te doen aan de missie. Maar er waren ballen gaan rollen niet alleen wat betreft zijn familie. Adrian was weer even stil en draaide zich vervolgens met een zucht om. 'Het ging alleen om mijzelf. Ik wilde mijn waarde bewijzen.' Als hij wat had geleerd van zijn acties was het wel hoe zelfzuchtig hij toen gehandeld had. 'Maar in zekere mate had ik dat wel nodig. Dit was de eerst beslissing die ik zelf had gemaakt, als een zelfstandig individu, en heb dus ook zelf de consequenties en de verantwoordelijkheden moeten ervaren en dragen.' Adrian wist niet of zijn vader dit alles zou begrijpen. Soms kon hij er zelf nog niet helemaal bij waarom hij al die dingen had gedaan en hoe hij het een plaats kon geven.

Hij luisterde aandachtig naar de woorden van zijn jongste zoon. Toen Adrian weg was, had hij vele nachten wakker gelegen en nagedacht over de motieven van zijn zoon. Waarom hij was vertrokken, wat hij precies zocht, wat zijn beweegredenen waren... Hij had nooit het antwoord kunnen vinden of durven raden. 'Uiteindelijk, ondanks alles wat er gebeurd is, denk ik...' Hij zweeg even. 'Ik denk dat het goed is dat je bent gegaan.' Het had zijn eigen ogen geopend. Op hetzelfde moment kwam een wachter binnen, om te vertellen dat de besprekingen weer gecontinueerd zouden worden. Met een diepe zucht wuifde Henry de man weer weg. 'Zeg maar dat ik later ben,' zei hij, terwijl hij zich weer op zijn zoon richtte. Hij wilde dit gesprek niet overhaasten. Daarnaast wist hij erg goed waar zijn prioriteiten lagen. Iets wat hij veel eerder had moeten realiseren. 'Wil je mee naar de besprekingen?' vroeg hij plotseling. 'Het zou mij niets verbazen als vandaag de eerste edelen zich achter Sibel gaan scharen.'

Adrian herhaalde de woorden van zijn vader langzaam in zijn hoofd tot ze pas echt tot hem doorgedrongen waren. Het bracht meteen weer precies dezelfde gevoelens naar boven. Het wakkerde zijn verlangen om validatie van zijn vader te krijgen aan en tegelijkertijd de frustratie omdat hij die niet langer nodig wilde hebben. Uiteindelijk belemmerde hij die gedachten om maar niet in een neerwaartse spiraal terecht te komen net nu ze een fatsoenlijk gesprek hadden gehad. De wachter redde hem er van om een antwoord te moeten geven. Adrian knikte resoluut toen hem gevraagd werd of hij bij de besprekingen wilde zijn. Hij had er maar weinig gemist, maar wist niet of zijn vader dat door had. De meeste tijd had hij ergens achter in de zaal gespendeerd en niet in het volle zicht, aan de tafel van zijn vader. 'Ik zou geen van de aankomende vergaderingen willen missen. Er staat iets historisch te gebeuren.' Even twijfelde Adrian en zocht hij naar de juiste woorden. 'Mag ik wellicht aan uw tafel aansluiten? Ik zou graag mijn steun aan Sibel willen uiten en dat zal alleen maar beter werken als ik bij de koning zit.'

'Er gaat inderdaad iets historisch gebeuren,' stemde Henry dromerig met zijn zoon in. Hij hoopte dat alles door zou gaan en dat hij nog enkele jaren onder de heerschappij van Sibel Alba mocht leven. Hoogstwaarschijnlijk zou hij geen grote veranderingen gaan mee maken, maar hopelijk wel de frisse wind die Sibel over het land ging heen sturen. Echter wist hij zelf ook wel dat hij niet lang meer mee zou gaan. Daar waren zijn artsen ook erg duidelijk over. 'Ik heb je graag naast mij, zoon,' glimlachte Henry opgelucht en tevreden. 'Bij alle komende vergaderingen. En dan zullen we samen Sibel steunen met de moeizame gesprekken die er nog gaan komen.' Ondanks dat het duidelijk was dat een groot deel van de mannen en vrouwen in de besprekingen achter Sibel stonden, zouden er nog hele felle discussies gevoerd worden. Uiteraard wilde iedereen de toekomstige koningin eens goed aan de tand voelen. En daarnaast zou hij als koning een stuk overtuigender over komen als zijn vervreemde zoon naast hem zou zitten.

Adrian voelde de glimlach als vanzelf opkomen en kon er weinig tegen doen dat deze doorbrak op zijn gezicht. Het vooruitzicht van een bijeenkomst van de adel en raadsleden waarin er eindelijk vooruitgang geboekt zou worden maakte hem erg enthousiast. Net zoals de realisatie dat hij zich lang niet zo belast voelde als eerder. Vanzelfsprekend had zijn moeder gelijk gehad dat hij met zijn vader moest praten, ten minste één keer voor zijn vertrek. Ze had nooit hardop gezegd wat ze verwachtte dat zou gebeuren of wat ze gehoopt had, maar Adrian wenste dat dit voor haar ook een stap in de goede richting zou zijn. Bovendien zou Naya maar al te blij zijn dat hij nog een poging gedaan had, vooral nu bleek dat ze zelf langs geweest was. Voor even was Adrian stil en keek hij zijn vader zwijgend aan. Misschien had hij zichzelf ook wel verkeerde intenties aangepraat wat betreft dit gesprek. Het voelde erg vervullend om alsnog toenadering te hebben gevonden tot zijn vader. 'Ondanks het vooruitzicht van een nieuw hoofdstuk met Sibel zal het fijn zijn het vorige af te sluiten met een herenigd gezin,' zei Adrian uiteindelijk en moest toen grijnzen om zijn eigen formele toon. 'Voor we echt allemaal onze eigen wegen inslaan zou het fijn zijn nog even de tijd samen te benutten,' maakte hij er uiteindelijk met een glimlach van.

Henry moest glimlachen om de verandering in toon van zijn zoon. Het herinnerde hem eraan hoe hij vroeger tegen zijn vader had gesproken. 'Kom eens hier, jongen,' zei hij uiteindelijk, waarna hij enkele stappen naar zijn zoon zette en hem vervolgens stevig in zijn armen nam. Hij kon zich nog goed voor de geest halen hoe de jonge Adrian het vaakst aan zijn been had gehangen van al zijn zoons. Of hoe hij als klein mannetje eenmaal met één van de dikke mantels van Henry op zijn schouders de troonzaal in was gelopen, terwijl Henry enkele belangrijke afgevaardigden verwelkomde. Adrian en vooral samen met zijn broers hadden het leven in het kasteel nooit saai laten lijken. Misschien was Henry daarom wel zo tevreden geworden over hun leventje binnen de vier muren. 'Laten we in elk geval de komende besprekingen samen bijwonen. Ik zou je graag naast mij willen hebben als Sibel mijn steun uitspreekt. Dan kunnen we ons samen achter haar scharen.' Hij kneep zacht in de schouder van zijn zoon en keek hem vervolgens aan. 'En een goed diner met ons allemaal lijkt mij ook een goed idee. Dat zou je moeder zo fijn vinden.' Hij had hem inmiddels losgelaten, maar legde nog wel een hand op zijn wang. Bij de Goden, wat leek zijn zoon toch erg op een jonge versie van Henry zelf.

Adrian bleef op zijn plek staan toen hij zijn vader dichterbij zag komen en hield zijn armen stijf langs zijn lichaam. Hij aarzelde echter maar enkele tellen en liet zich door zijn vader in zijn armen nemen. Hij wond ook zijn armen om de koning heen en voelde een zucht zijn mond ontsnappen. Hij kon zich nu gemakkelijk weer 5 of 6 lentes oud wanen toen hij amper van zijn vader's zijde te scheiden was geweest. Tenminste, dat had zijn moeder hem vaak verteld en Iwan had hem er maar al te graag mee geplaagd dat hij zo'n vaderskindje was geweest. Toen zijn vader drukker was geworden met het koninkrijk en minder bezig was met het gezin was hij als vanzelf zijn oudste broer gaan volgen. Hun moeder had de kleine Adrian nog al eens moeten zeggen dat Toby echt niet altijd met hem kon spelen. Adrian knikte en glimlachte vervolgens weer. 'Ik geloof dat het ook wel eens tijd is om samen te vieren dat Tobias een leven met Renee kan beginnen. Misschien als we Iwan en Guila schrijven krijgen we ze wel zo ver om een bezoek te brengen zodat we echt samen zijn.' Hij gunde zijn moeder, zijn oudste broer en zelfs zijn vader, niets minder dan een laatste hereniging van het hele gezin. 'Maar laten we eerst die besprekingen maar eens afwerken.'

'Ik zal Iwan en Guila zo snel mogelijk een brief schrijven. Die twee houden allebei veel te veel van gezelligheid om níét terug te komen voor een groot banket,' lachte hij, terwijl hij dacht aan zijn twee kinderen die ver weg van Evenfall waren. Hij miste ze erg, maar hij was ook opgelucht dat ze hun eigen weg gevonden hadden. Tegelijkertijd werd er opnieuw op de deur geklopt met de boodschap dat ze verwacht werden voor de bespreking. 'We komen er aan,' riep Henry met een diepe zucht, waarna hij zich weer naar zijn zoon draaide. 'Ik geloofde nooit in wonderen,' zei Henry met een kleine glimlach. 'Ik geloofde nooit dat het koninkrijk zich achter een koningin als Sibel kon gaan scharen. Ik geloofde in een hoop dingen niet meer. Maar toen Tobias tegen alle verwachtingen in toch herstelde... Toen pas durfde ik weer te dromen. Het opende mijn ogen.' Hij klopte goedgezind op zijn zoons schouder en leidde hem zo langzaam naar de deur toe. De besprekingen waren op hun aan het wachten. 'En daarom gaan we er samen alles aan doen dat de besprekingen de goede kant op gaan.' Zo vertrokken ze naar de besprekingen toe.

Nieuw

Willa liep met onzekere pas de gangen van het paleis door. De afgelopen weken had ze zich voornamelijk in het vertrek van haar oudste zoon opgehouden en bracht haar eigen tijd in de oude vertrekken van Iwan door die aan die van zijn broers grensden. Zo had ze veel tijd met haar zoons en dochter kunnen spenderen en had ze zichzelf maar amper aan de rest van het paleis hoeven tonen. Jillian en haar echtgenoot hadden haar eens uitgenodigd om een ritje met de huifkar te maken en ze was zelf enkele malen uit rijden gegaan, maar verder had ze zich in haar eigen wereldje gehouden. Toch was Willa verrast geweest dat het haar moeite had gekost om haar afstand te houden van haar man. Ze hadden wel vaker periodes gehad waar ze niet met elkaar spraken, maar dan zagen ze elkaar nog altijd voor officiële zaken of simpelweg om de schijn op te houden. Maar ze had natuurlijk het geluk willen delen toen het geneesmiddel voor Tobias was gevonden of toen Adrian haar vertelde over Naya en zijn plannen om haar ten huwelijk te vragen. Ze begreep echter goed dat het voor haarzelf cruciaal was om het goede moment te kiezen. En dus had ze steeds het vertrek verlaten als de aanwezigheid van de koning aangekondigd werd. Die ochtend had Willa echter een gesprek gehad met Sibel dat haar gedachten een vreemde rust had gegeven, omdat ze wist wat er snel stond te gebeuren. Ze had maar enkele gangen door hoeven lopen en slechts enkele trappen af moeten gaan, maar ze had het idee dat haar aanwezigheid al voor haar uit was gegaan door de efficiëntie van haar hof. Ze was dus ook niet verrast dat haar bezoek aan de koning al aangekondigd was en de deuren van de vertrekken open werden gehouden door twee wachters met nieuwsgierige blikken. Dat altijd hoorbare zachte gefluister en die alziende blikken zou ze niet gaan missen.

Adrian spendeerde al enkele dagen aan de zijde van zijn vader tijdens de vergaderingen. De dagen waren lang, maar ze voelden voorbij te vliegen nu ze echte stappen leken te zetten. Zijn eigen vermoeidheid merkte hij dus ook amper, tot hij nu bij zijn vader in de werkkamer stond en nogmaals de vele papieren met de vele eisen van de vele raadsleden door nam. Er waren altijd eisen. Hij hoopte zijn vader en Sibel echter te kunnen helpen compromissen te vinden. En hij werkte hard om dat maar snel te kunnen doen. Hij zag Naya amper en wilde bij haar zijn, hij wilde plannen met haar maken. Zijn gedachten dwaalden langzaam af naar zijn vriendin, maar deze werden onderbroken toen er bezoek aangekondigd werd. Verbaasd stond Adrian op van zijn geïmproviseerde werkplek en keek peilend naar zijn vader toen de bode vertelde dat het de koningin was. Hij had zijn ouders niet meer samen gezien sinds de ruzie enkele weken geleden. Vluchtig verzamelde hij zijn papieren en stopte zijn werk onder zijn arm. Toen zijn moeder binnenstapte zag hij ook de verbazing op haar gezicht en met een kleine glimlach gaf hij haar een kus. 'Moeder, wat fijn u hier te zien.'

Henry zat achter zijn bureau voorovergebogen over de stapels papieren die geen einde leken te hebben. Hij voelde hoe de lange dagen zijn tol begonnen te eisen en hoe elke ochtend opstaan moeizamer werd. Zijn handschrift werd ook met de dag grover en bibberiger. Gelukkig had hij zijn zoon aan zijn zijde, die probeerde zoveel mogelijk werk van hem over te nemen. Eerst had hij geprotesteerd, gezegd dat hij tijd met zijn vriendin moest doorbrengen, maar Adrian had geweigerd. Die koppigheid had hij van zijn moeder. Hij had door zijn concentratie op de woorden op zijn papier nauwelijks door gehad dat er een bode binnen was gekomen. Pas toen hij de titel van zijn vrouw hoorde, keek hij op. De verbazing op zijn gezicht kon hij niet verhullen en pas toen zijn vrouw lang en breed binnen was gelopen, kon hij zich verroeren. Hij had Willa al weken niet meer gesproken. Haar aanwezigheid maakte hem verrassend genoeg nerveus, maar op hetzelfde moment bracht het hem ook rust. Het was voor hem sowieso geruststellend geweest dat zijn vrouw tijd doorbracht met de rest van hun gezien, nu hij daar geen tijd voor had. Nadat zijn zoon Willa had gegroet, liep hij op haar af. Hij drukte een kus op haar wang en pakte vervolgens haar hand vast. Tijdens hun lange uren in zijn werkkamer had Henry zijn zoon eens gevraagd om advies. Of hij zijn vrouw wel moest opzoeken of dat hij moest wachten. Adrian had hem toen verteld dat zijn moeder zelf wel langs zou komen als ze er klaar voor was. Dat was nu. 'Willa-' Hij glimlachte breed, bijna jongensachtig als vroeger. 'Je ziet er mooi uit.'

Willa liet haar blik de ruimte door glijden. Haar man had het overduidelijk druk als ze dat af moest leiden van al het papier dat verspreid over het bureau en de rest van het vertrek lag. Ze zag echter tot haar eigen verbazing dat hij ook een helper had. Verrast liet ze zich gedag kussen door Adrian en glimlachte ze terug naar hem. Kort gleed ze door zijn warrige haar en zag toen de koning dichterbij komen. Ze had al amper geweten wat ze zou doen of zeggen als ze Henry voor zich had, maar de aanwezigheid van haar jongste zoon bracht haar nog meer van haar stuk. Willa liet haar blik zakken en streek over de zachte stof van haar jurk met haar vrije hand. Ze had er nooit veel zin in gehad om zich uit te dossen als koningin. Gek genoeg was het altijd Ren geweest die haar had kunnen overtuigen toch net de uitbundigere jurk te dragen voor het een of andere feest of toch de juwelen om te hangen als er een afvaardiging op bezoek was. Hij zei dan altijd dat het om diplomatieke redenen beter was en daar stemde Willa dan maar mee in. Nu had ze meerdere redenen om er weer eens als koningin uit te zien. 'Ik werd vanochtend om een audiëntie gevraagd door Sibel Alba,' vertelde ze als verklaring voor haar aanwezigheid, haar voorkomen. Ze zag de nieuwsgierige blik van Adrian en liep van haar man weg om twee handen op zijn wangen te leggen. 'Ik vroeg me al af waar je was de afgelopen dagen.' Zacht kuste ze zijn voorhoofd. Ze had niet echt een uitleg nodig, ze dacht zelf al in elkaar gepuzzeld te hebben dat de twee mannen het bij hadden gelegd. Zo iets had ze namelijk ook al gehoord van Sibel.

Adrian keek met ingehouden adem toe hoe zijn vader zijn moeder begroette. Hij had amper geweten wat hij had moeten zeggen toen de koning hém om advies vroeg over zijn moeder. Maar nu hij de koningin in de werkvertrekken had zien verschijnen was hij blij wat hij toen gezegd had. Adrian had haar echter nog niet verteld over zijn gesprek met zijn vader en wat daar uit voort gekomen was. Ze leek het echter helemaal niet erg te vinden dat hij hier was. Glimlachend nam hij haar kus in ontvangst en legde een hand op de hare. 'Ik geloof dat ik Naya maar eens op ga zoeken. Ik neem het papierwerk van vandaag mee dan kan ik er morgenochtend nog eens naar kijken,' vertelde hij maar snel met een vluchtige blik op zijn vader. Zijn moeder hoefde hem niet te vertellen dat ze graag alleen met de koning sprak, dat begreep Adrian ook wel. Met nog altijd een glimlach zei hij gedag en liep het vertrek uit. Hij zou niet meteen Naya op gaan zoeken, maar eerst langs zijn broers snellen om hen verslag te geven over wat hij zojuist had gezien.

Henry liet de hand van zijn vrouw los en keek toe hoe zijn zoon en vrouw met elkaar spraken. Het moest vast ook een verrassing voor Willa zijn om hem en zijn zoon zo samen te zien, na alles wat er de laatste tijd was gebeurd. Daarna zich hij hoe Adrian met nog een korte blik over zijn schouder de ruimte verliet. Hij zei zijn zoon gedag, drukte hem nog op het hart dat hij zich op zijn vriendin moest focussen en niet op die papier, en focuste zich vervolgens weer op zijn vrouw. Dat ze op audiëntie was gegaan bij Sibel verklaarde heel haar voorkomen. 'Sibel had zoiets inderdaad al genoemd,' zei Henry, waarna hij gebaarde dat ze plaats kon nemen aan zijn bureau. Hij trok een stoel voor haar naar achteren en wachtte geduldig tot ze plaats nam. 'Wat hebben jullie besproken?' vroeg hij uiteindelijk, toen hij een stoel naast haar erbij had getrokken en zelf ook plaats had genomen. Enkele dagen geleden had hij publiekelijk zijn steun voor Sibel uitgesproken en toen waren de balletjes echt begonnen met rollen. Het zou nu vast niet meer lang duren tot alles voor elkaar was en hij geen koning meer was.

Willa keek haar zoon met een kleine glimlach na. Ze was erg trots op hem en misschien nog wel meer nu het leek dat hij zijn vader vergeven had. Maar ze had niet anders verwacht van Adrian. Net zoals haar andere kinderen bezat hij een groot hart. Ze ging zitten op de stoel die Henry naar achteren had geschoven en bestudeerde hem nauwkeurig toen hij tegenover haar plats nam. Hij zag er moe uit, zoals normaal eigenlijk. Zelf voelde ze zich precies het tegenover gestelde. Met weken aan goede nachtrusten en met het verlichtende nieuws over Tobias' toestand was ze voller van energie dan ze in jaren was geweest. 'Over haar plannen natuurlijk. Ze wilde ook erg graag mijn steun en ze hoopt dat ik ook een officiele uitspraak zal doen.' Willa was verrast geweest te horen over de plannen van Sibel maar ze had niets dan goede woorden over de familie Alba. Silas en Zyanya waren altijd erg trouw en Ee goede vrienden geweest. Bovendien hadden ze in het Oosten bewonderenswaardig werk verricht. Vanzelfsprekend zou Willa haar steun uiten. 'Ze vroeg me ook om advies. Als koningin en als moeder. Ze heeft er ontzettend goed over na gedacht hoe ze dit aan wil gaan pakken. Heel anders dan jij en ik toen-' Willa's gedachten dwaalden net zoals haar blik af terwijl ze aan die tijden dacht. Ze schuddschudde haar hoofd en glimlachte zwak naar haar man. 'Adrian heeft dus toch met je gepraat? Het doet me erg goed jullie samen aan het werk te zien.'

Henry was op de hoogte geweest dat Sibel ook graag de steun van zijn vrouw wilde, maar hij wist niet dat ze gevraagd had voor een officiële uitspraak. Het liet hem zeker een stap terug zetten. Hij wist helemaal niet of Willa nog wel bij de besprekingen betrokken wilde zijn, juist nu ze afstand er van had genomen. 'Zou je zo'n uitspraak willen doen?' vroeg hij dus uiteindelijk maar, terwijl hij zijn vrouw over zijn bureau aan keek. 'Ik heb het samen met Adrian al enkele dagen geleden gedaan. Op zich hebben ze steun genoeg vanuit onze zijde.' De leden van de besprekingen hadden niet verrast geleken door zijn woorden. Ze waren meteen in actie overgegaan en daardoor zaten hij, Adrian en Sibel al enkele dagen vele uren per dag met elkaar aan tafel. Hij viel stil door haar volgende woorden. Ze hadden er inderdaad jaren geleden niet goed over nagedacht. En die schuld lag volledig bij hemzelf. Hij had zijn vrouw meegetrokken in dit leven. 'Ik geloof voor de volle honderd procent in haar,' reageerde hij dus enkel maar. 'Als koningin en als moeder. Dat zal allemaal wel goed lopen.' Hij glimlachte vervolgens bescheiden bij het noemen van hem en zijn jongste zoon. 'Dat is een verhaal dat Adrian en ik eens samen moeten vertellen,' reageerde hij, waarna hij weer naar zijn vrouw keek. 'Hoe gaat het met de jongens en Guila?'

Willa was verrast door zijn vraag en knikte. 'Natuurlijk. Als het laatste wat ik officieel als koningin doe een steunbetuiging aan een vrouwelijke troonopvolger zal zijn uit het Oosten, dan doe ik dat maar al te graag.' Ze glimlachte bij die gedachte. Hoewel ze de afgelopen weken niets meer van haar taken had uitgevoerd, voelde alles maar half afgesloten. Niet alleen omdat ze tijd had genomen om na te denken over hoe ze verder wilde met Henry, maar ook omdat ze zo veel tijd had gehad om op haar eigen positie in Tarth door de jaren heen te reflecteren. Ze dacht dat dit misschien wel precies was wat haar geruster zou maken en haar in staat zou stellen Evenfall te verlaten. 'Bovendien,' voegde ze met een bredere glimlach toe, 'herinner ik me dat de koning ooit een nieuwe wet heeft laten schrijven dat niet alleen hijzelf zo een grote beslissing mag maken maar altijd de steun van de koningin nodig heeft zodat ook zij haar macht en veto uit kan dragen.' Dat was ooit wel eens heel anders geweest. 'HHet gaat goed met ze. Ik heb een brief van Iwan bij voor je. En Guila lijkt het te druk te hebben in het legerkamp, ik heb maar weinig gehoord. Augustus is weer in de bibliotheek opgesloten maar deze leer voor zijn plezier en Tobias-' Willa zuchtte glimlachend. 'IIk kan het nog steeds niet geloven Henry. Ik knijp mezeld nog iedere ochtend in mijn arm om zeker te zijn dat ik wakker ben."

Hij glimlachte scheef naar zijn vrouw en knikte instemmend. 'Ik kan mij die wet ook nog wel herinneren,' grinnikte hij zacht, waarna hij twee glazen erbij pakte en deze in schonk met wijn. Bij de woorden over Tobias pakte Henry Willa's hand vast over de tafel heen en streek zo zacht over haar vingers heen. 'Ik kan het ook nog steeds niet geloven,' zei hij zacht en met een brede glimlach. 'Onze jongen... zo sterk, zo verliefd en bijna vader.' Hij moest zichzelf ook meermaals per dag knijpen om te geloven dat zijn oudste zoon nog in leven was. Het had de laatste jaren van zijn leven zo erg beïnvloed dat hij zichzelf er aan moest herinneren dat Tobias nu veilig was, dat hij niet meer ziek was. 'En ik lees graag de brief van Iwan, ik ben wel benieuwd wat onze jongen allemaal uitspookt.' Daarnaast herinnerde hij zichzelf eraan dat hij Augustus en Guila snel weer moest uitnodigen voor een diner met iedereen samen. 'Wanneer wil je de uitspraak doen?'

Willa haatte het om dat soort moeder te zijn, maar zelfs nu ontroerde de heling van Tobias haar nog zo dat ze altijd het nat in haar ogen voelde. Ze had zich al vele malen verontschuldigd voor haar gedrag bij haar zoon als ze het weer eens niet tegen had kunnen houden. Gek genoeg voelde het alsof ze meer tranen gelaten had in de afgelopen weken dan in de laatste jaren. 'Wat een prachtig gezin zullen Tobias en Renee hebben,' verzuchtte ze. Willa nam hun handen aandachtig in zich op, maar trok de hare uiteindelijk terug om haar mok wijn op te pakken. 'Ik zal nog één maal de vergaderingen bijzitten. Ik hoopte dat je me kon vertellen wanneer ik dat het beste kon doen, wanneer de meeste adel en raadsleden aanwezig zullen zijn?' Nu ze haar zinnen had gezet op een werkelijke sluiting van haar eigen tijd hier, wilde ze zorgen dat ze mensen persoonlijk kon bedanken én dat ze enkele anderen nog één maal een blik van ongenoegen kon gunnen. Ze had genoeg mensen gehad in de adellijke kringen die haar flink tegen hadden gewerkt. Al die jaren had ze zich ook erg in moeten houden, maar ze was niet van plan afstand te doen van haar positie met een passieve houding. Zwijgend keek Willa naar de koning tegenover haar en probeerde ze in haar hoofd enkele zinnen uit, zoals ze eigenlijk al met weinig succes al die weken had gedaan. Het was nog altijd moeilijk te bedenken wat ze hem precies wilde zeggen. Het voelde alsof ze al hun tijd hier samen moest proberen te vatten in één gedachte. In plaats van iets te zeggen stond ze echter op en liep richting het raam.

Henry keek ontroerd toe hoe er tranen in Willa's ogen ontstonden bij het noemen van de gezondheid en daarmee ook het mirakel van hun zoon. 'Ze zullen een prachtig gezin zijn,' stemde Henry met haar in, terwijl hij toe keek hoe ze zijn hand los liet. Hij pakte ook maar zijn glas op, om maar iets met zijn handen te kunnen doen. 'De vergaderingen zullen snel over zijn,' sprak hij verder. 'We zijn nu bezig met de eisen van de raadsleden en met het inwerken van Sibel. Ze moet natuurlijk wel weten waar alles staat, hoe alles werkt, wie het waar voor het zeggen heeft. Alles om zo snel mogelijk weg te kunnen uit dit paleis.' Die laatste woorden waren geladen en dat wist hij. Hij keek zijn vrouw dus ook zwijgend aan en probeerde enkele woorden in zijn hoofd te vormen. Hij wist niet wat ze van hem verwachtte, wat ze nog met hem wilde. 'Wat gaan we doen als Sibel koningin is?' vroeg hij dus uiteindelijk maar. 'Als de kinderen allemaal hun eigen weg zijn gegaan. Als niets ons meer hier houdt.'

Willa had haar rug naar Henry toegekeerd en legde haar hand tegen het gekleurde glas. Je kon maar weinig zien door de decoratieve ramen, maar dat was waarschijnlijk ook het idee. Dit hele paleis was als een fort om vele mensen buiten te houden en om andere niet buiten te laten. Ze had zich vaak precies in het midden gevoeld, omdat ze maar niet wist hoe ze haar plek kon vinden tussen de leden van het hof, tussen de politiek, in haar gezin en tegelijkertijd had ze er nooit weg kunnen geraken. Niet terwijl Henry er bleef en niet terwijl juist die muren die haar omringden bescherming konden zijn voor haar kinderen. 'Ik heb Nathan een brief geschreven om hem de situatie hier uit te leggen en om hem te vertellen dat ik snel langs hoop te komen. Ik denk dat ik hem een excuus verschuldigd ben en dat hij wat tijd van me verdient.' Ze legde haar hand op het koude glas en rilde als vanzelf. Het begon koud te worden met de naderende winter. Het paleis voelde dan ook altijd zo kil ook al deed ze haar best haarden aan te houden en kaarsen te laten branden, hoe groot een fortuin dat ook wel niet was. 'Iwan schreef dat hij in Tyrosh aangekomen is en dat hij in de taverne van Erin en haar moeder verblijft. En dat hij daar bovendien Ren tegengekomen is. Ik gun hem graag nog wat meer tijd met zijn eigen gezin, maar zou graag langs gaan aangezien Tyrosh dan toch niet meer zo ver is.' Willa sprak expres nog niet over een 'wij'. Ze had gevoeld dat het belangrijk was om eerst te zien wat zij verlangde te doen voor ze Henry er in paste.

Henry bekeek zijn vrouw van top tot teen en probeerde te bedenken wat er in haar hoofd om ging. Hij wilde net iets zeggen, toen zijn vrouw begon te spreken. Haar woorden leken zo ver weg en zo afstandelijk. Tegelijkertijd voelde hoe zijn lichaam reageerde op het noemen van de naam van zijn beste vriend. Zijn laatste brief naar zijn vriend had hij de dag ervoor op de bus gedaan. Daarin stond alles uitgelegd over de besprekingen en de discussies die waren gevoerd. Hij vond het belangrijk dat zijn oude adviseur daar ook iets over mee kreeg. 'Dat klinken als strakke plannen,' zei hij uiteindelijk, nadat hij enkele seconden stil was geweest. 'Ik denk dat je broer jou graag weer wilt zien.' Hij kuchte zacht en keek vervolgens van zijn vrouw weg. Het idee om zijn familie op te zoeken, was erg aanlokkelijk. Daarnaast wilde en kon hij ook niet van Willa's zijde wijken. 'Ben ik te vrijpostig om te vragen of ik mee mag komen? Ik zou mijn zuster ook graag weer willen zien.'

De brief die ze aan haar broer had geschreven was maar kort geweest, maar ze had hem veel te zeggen. Ze had regelmatig gevoeld dat ze niet de persoon was die ze wilde zijn. Een deel daarvan kwam omdat ze maar al te vaak haar broer links had laten liggen. Het was pijnlijk geweest om hem een leven op te zien bouwen met Leona zoals zij dat zich voor zich had gezien en dat had haar niet de beste beslissingen laten maken. Ze was bitter geweest om veel dingen. Willa vouwde haar handen samen en draaide terug om naar het bureau zodat ze Henry aan kon kijken. Ernstig schudde ze haar hoofd. 'Het is niet te vrijpostig, dat is nou eenmaal waarom ik hier ben, is het niet?' Ze zette enkele stappen terug naar het bureau, maar ze nam niet terug plaats. Het was niet dat Willa er zo veel plezier uit haalde dat ze zo de tijd nam voor haar woorden. Het was slechts dat ze zichzelf in de hand wilde houden. Ze vertrouwde zichzelf niet helemaal. 'We zijn hier klaar, Henry. Ik wil dit zo graag achter me laten, zeker nu de kinderen hun eigen levens aan het vinden zijn. En met Sibel die het stokje over wil nemen voel ik me ook echt gerust dat zelf te doen.' Zuchtend wreef ze langs haar grijze krullen en stopte bij haar oorlel. 'Ik heb hard mijn best gedaan de afgelopen weken om in te beelden hoe ik Evenfall zal verlaten en waar ik dan terecht kom, maar het is erg hard mezelf daar alleen in voor te stellen. Onmogelijk zelfs. We zijn samen dit paleis in gegaan, ik wil er ook samen weg gaan.' Willa fronste moeilijk en speelde met de kleine oorbel dat ze droeg. Dat hoefijzertje was wellicht nog altijd haar dierbaarste bezit.

Henry keek zijn vrouw zwijgend aan en liet de woorden over hem heen komen. Ze hadden vaker ruzies gehad, véél vaker, maar toch waren ze steeds bij elkaar terug gekomen. Dan was het weer een kwestie van tijd voordat het weer fout ging. Al jaren geleden had hij beseft dat hij Willa's vergiffenis niet verdiende. Ook nu weer niet, júíst nu niet. Toch leken ze altijd weer bij elkaar te komen. Misschien was er wel een punt gekomen waarop ze dusdanig oud waren dat het geen zin meer had om te proberen gescheiden van elkaar te leven. 'We zullen het paleis samen verlaten, Willa,' beaamde hij uiteindelijk haar woorden. Wat kon hij anders? Hij wilde niet zonder zijn vrouw leven. 'En dan reizen we naar het Noorden toe. Misschien kunnen we nog een brief achter die van jou aan sturen om te vragen of Nathan een huis in de buurt kent dat leeg staat.' Hij herinnerde zich nog goed hoe hij soms dagenlang aan het reizen was om Willa op te zoeken in het Noorden. Het hoefijzer was daar de mooiste herinnering van. 'Ik hou van je, Will. Ik heb dit leven in het paleis niet zonder jou willen doorbrengen en de tijd die nu gaat komen wil ik ook samen beleven.'

Willa had niet met honderd procent zekerheid durven zeggen of Henry met haar plan in zou stemmen of niet. Ze voelde nog altijd een vreemd soort angst dat hij plots zou besluiten toch in het paleis te blijven. Misschien was ze er daarom ook zo op gezet dat ze samen zouden vertrekken. Immers had ze al enkele weken geleden kunnen vertrekken, maar dat had ze nooit voor mogelijk beschouwd. Het was echt niet alleen de koning die hij hier in het paleis had gehouden. Willa voelde haar mondhoeken omhoog krullen. 'Dat hoeven we hem niet te vragen. Een tijdje terug heb ik naar mijn familie geschreven over opties om naar het Noorden terug te gaan. Ik verwacht dat ze precies weten wat er beschikbaar is.' Ondanks dat Willa maar zelden naar haar geboorteplaats had kunnen reizen en maar weinig interactie had gehad met haar familie, waren ze altijd even enthousiast geweest als ze er weer was of een brief naar ze stuurde. Ze werd altijd op de hoogte gehouden van nieuwe geboortes, huwelijken of overlijdensberichten. De loyaliteit en betrokkenheid van de Barnes familie kende geen grenzen. Stilletjes leunde Willa tegen het bureau terwijl ze het gezicht van haar man bestudeerde. Soms dacht ze dat de ouderdom en de tijd met de dag meer van haar afnamen. Maar zo energierijk ze zich nu voelde, wilde ze dat niet toegeven. 'Laten we hopen dat die tijd die nu komt nog lang mag duren,' zei Willa zacht. 'Er zijn nog genoeg dingen die ik met je wil delen.' Ze reikte met haar hand over het bureau naar die van Henry. 'Er is nog genoeg liefde.'

'Dat verbaast mij niets,' zei hij met een glimlach tegen zijn vrouw, als reactie op haar woorden over het Noorden. 'Ik ben benieuwd wat die twee voor ons uitgezocht hebben.' Hij doelde hier mee op zijn zuster en zwager. Henry pakte vervolgens haar aanreikende hand stevig vast en keek haar geëmotioneerd aan. 'Ik hou van je, Willa,' zei hij zacht, waarna hij naar haar glimlachte. Vervolgens stond hij op en liep hij om het bureau heen, om voor haar te knielen en zijn gezicht in haar schoot te verbergen. Hij had tijdens zijn heerschappij nooit durven denken over het einde van zijn koningsschap. Überhaupt had hij nooit veel over zijn eigen geluk gedacht, al zijn gedachten waren altijd uit gegaan naar zijn oudste zoon. 'Ik wil je alle liefde schenken die ik heb. En al het geluk. Al het blijdschap.' Hij had zijn hoofd inmiddels weer opgeheven en keek zijn vrouw recht aan. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar wang. 'Weet je al wat de plannen van Tobias en Renee zijn? Zouden zij met ons mee willen naar het Noorden toe?'