De Werkkamer van de Landvrouw

-

Celine zat ongeduldig op het puntje van haar zetel terwijl ze met haar vingers op de door zon overgoten armleuning tikte. Door het felle licht stak haar witte huid dramatisch af tegen het donkerblauw van de zachte stof waar ze op zat. Een van haar bediendes had gepoogd haar het advies te geven het wat rustiger aan te doen en meer te slapen. Hij had er beter aan gedaan om zijn mond te houden. Celine had hem de volgende dag meteen vervangen door iemand die haar niet zo neerbuigend behandelde of dacht dat hij het recht had zijn mening zo uit te drukken. Ze hield er niet van dat haar hofhouding dacht te weten wat goed voor haar was. Ze maakte zelf de keuzes over welke kleding ze wilde dragen, wat ze hoorde te eten en hoe veel ze zou moeten slapen of werken. Er waren maar weinig mensen naar wie ze luisterde, nog minder na het overlijden van haar vader. Celine zuchtte terwijl ze opstond, de hitte van de felle zon vermijdend, en liep rond de zetels die in de nis bij het raam stonden naar het bureau aan de andere kant van de ruimte. Er lag een hoop papierwerk op haar te wachten. Werk dat ze voor nu liever vermeed. Ze had Rohan bericht gestuurd haar hier te treffen. Echter liet hij op zich wachten. Het bracht haar ongeduld naar boven en tevens maakte het haar nerveus. De aanwezigheid van Liam was haar een doorn in het oog. Vooral omdat ze nog niet wist hoe de heer Altarion er op zou reageren, laat staan zijn Moeder. Celine had zich altijd al aan die titel geërgerd. Wie wilde zichzelf nou de Moeder van een heel land noemen? Maar ze had dan ook maar weinig begrip voor religie, al helemaal als het zich met de regering van een land vermengde.

Rohan genoot uitgebreid van de luxe die de landvrouwe hem bood in haar paleis: zo nam hij elke ochtend de tijd voor een warm bad, liet hij de meest overheerlijke maaltijden naar zijn kamers brengen en gebruikte hij de tuinen om nog wat op conditie te blijven. Dat deed hij ver buiten de ogen van de landvrouwe zelf. Het was hem al lange tijd gelukt om haar te ontlopen, maar nu had ze hem toch opgeroepen om met haar te praten. Met een zucht had hij zich dus ook maar omgekleed en beende hij zich naar haar werkkamer toe. Al voor lange tijd was hij eronder uit gekomen om géén zaken met de vrouw te bespreken. Ze was nog veel te veel onder de invloed van haar eigen land en hoe langer hij zijn handen van haar af zou houden, hoe meer Tarth op haar probeerde in te spreken. En hij wist hoe dat zou verlopen... zogenaamde bondgenoten zouden elkaar alleen maar meer de grond in trappen en dat was waar hij op hoopte. Hij had dus ook uitgebreid naar zijn Moeder geschreven over de ontwikkelingen in hun buurland. Eenmaal voor de deur van de werkkamer kwam hij onaangekondigd binnen stappen en nam hij onmiddellijk plaats op één van de stoelen. 'Wat is het, landvrouwe? Ik was zojuist bezig om naar mijn Moeder te schrijven dat u ons zo gastvrij welkom heet en behandelt. Dat stellen wij erg op prijs.' Hij glimlachte lieflijk naar de vrouw tegenover hem en legde zijn handen op elkaar neer. 'Is de Koning alweer op retour naar zijn steden? Herinner mij eraan- wat is nou precies de hoofdstad van Tarth?' spotte hij.

Celine was net achter haar bureau gaan zitten toen juist de deur open zwaaide en Rohan plots midden in haar werkruimte stond. Ze trok een wenkbrauw op naar de man en keek vervolgens naar de twee wachters voor de deur. Het was duidelijk dat zelfs haar hofhouding te gewend was geraakt aan de politicus uit Quandaï. Echter liet ze zich er niet door uit het veld slaan en glimlachte hartelijk naar Rohan. 'Ik ben blij dat het u en uw gevolg nog altijd bevalt hier.' Celine had niet verwacht dat de man werkelijk voor zo een lange periode in haar paleis zou verblijven. Ze begreep eerlijk gezegd niet waarom hij nog altijd geen bezoek had gebracht aan de Koningin of simpelweg aan één van de andere regio's van Tarth. Hoe kon ze dat ook weten? Sinds Rohan's aankomst hadden ze nog geen moment de mogelijkheid gehad om elkaar onder vier ogen te spreken. Ieder diner of dansavond die ze organiseerde wist ze dat Rohan aanwezig zou zijn en zich onder de gasten zou mengen, maar ze had nog geen gesprek met hem aan kunnen knopen dat over zaken ging. Celine was er op aandringen van haar adviseurs in mee gegaan. Zodra ze rond de tafel gingen zitten zouden er beslissingen gemaakt moeten worden en iedereen in het paleis leek dat moment te vrezen. Tot Celine's ongenoegen. Het leek er namelijk op te duiden dat niemand vertrouwen had in de onderhandelingen. 'Ach, heeft u het nog niet gehoord? De Koning heeft besloten langer te blijven. We hebben nog veel te bespreken.'

Rohan boog dankbaar zijn hoofd. 'Ondanks het gemis van alle specerijen en warmte uit Quandaï is het hier vrij prima te vertoeven. Daar danken wij u voor.' Het nieuws over de Koning liet al snel zijn oren spitsen. Hij spreidde verbaasd zijn handen en keek theatraal om zich heen. 'Waarom is de Koning dan niet uitgenodigd voor dit gesprek? Ik heb zoveel met hem te bespreken... En gezien zijn vrouw niet op mijn brieven reageert, lijkt het mij perfect dat haar partner als haar invaller optreedt.' Hij had zo zijn vermoedens bij het lange verblijf van de Koning. Als hij zijn eigen spionnen mocht geloven, dan was de band tussen het Koningspaar sterk en waren ze de laatste lentes maar zelden lang gescheiden geweest. Hij had geen idee wat Celine wilde bereiken door het gijzelen van de Koning. Als het aan hem lag, dan lag de Koning al in de krotten van één van zijn schepen op weg naar Quandaï, om aan de voeten van zijn Moeder zijn hoofd te verliezen. Dat zou de Koningin wel leren om niet op hem in te gaan. En dat zou Celine leren om eindelijk haar volledige land- en zeemacht aan hem over te dragen zonder constant die verdomde vragen aan hem te stellen. Het was duidelijk dat ze hem niet vertrouwde. Misschien was het maar beter, want als hij eenmaal de touwtjes in handen had in dit paleis, dan zou hij de vrouw snel buitenspel zetten. Ze was te gevaarlijk, maar op hetzelfde moment ook te onbelangrijk in dit hele politieke spel.

Celine hield Rohan nauw in de gaten toen ze hem het nieuws voorlegde dat Liam nog te gast was in haar paleis. 'Omdat de Koning niet hoeft te weten wat wij wel en niet bespreken,' begon ze eerlijk. Het was waar dat ze haar neef liever zo veel mogelijk onwetend hield, maar het werkte ook de andere kant op. Ze wilde ook niet dat Rohan wist wat zij met de Koning besprak. Bovendien hoopte ze eindelijk eens een productief gesprek te voeren met deze man. Ze wist heel goed dat Liam gelijk ahd gehad toen hij zei dat Quandaï niet geïnteresseerd was in het behouden van vrede in Tarth als dat niet lukte. Maar ze wist ook niet hoe ver ze werkelijk zouden gaan en wat het einddoel was. En, uiteindelijk het belangrijkste voor haar, wat de rol van het Noorden was in dit alles. Celine glimlachte kort naar Rohan en draaide achteloos aan één van haar ringen. 'Bovendien heeft de Koning laten weten nog wel wat langer te gast te zijn. Dus als u graag een audiëntie aan wil vragen, heeft u daar nog alle tijd voor. Ik weet zeker dat zijne Majesteit maar al te graag een gesprek voert met mijn geëerde gast.' Ondanks dat ze dit toe zei, wist ze dat ze die mogelijkheid niet makkelijk zou maken. Het leek in haar opzicht geen goed idee de twee mannen alleen in één ruimte samen te laten komen. Dat was haar hele plan, ze moest de schakel, de bemiddelaar, in dit alles zijn, anders werd ze te snel aan de kant geschoven. Bedenkelijk bekeek Celine de man tegenover haar en stond vervolgens op om naar het raam te lopen en hem haar rug toe te keren. 'Ik geloof dat het wel eens tijd is dat we het over zaken hebben, denkt u ook niet?'

'Als u het zegt,' reageerde Rohan met een glimlach op de woorden over de Koning. Uiteraard wilde de landvrouwe niet dat Liam bij het gesprek zou zijn: wat nou als Rohan en de man een blok zouden vormen tegenover haar? Hij zou de man binnenkort wel een bezoek gunnen. Het zou interessant zijn wat de niet-politiek getrainde man hem te zeggen had. Het zou vast bezaaid zijn met emotie. Misschien kon hij nog wel een betere deal met de man maken, om zo Céline weer schaakmat te zetten. Zoveel opties! 'De Koning blijft langer? Moeder boven, de wijn zal hem vast ook in de smaak vallen om zo zijn vrouw en dochter lang alleen te laten. Misschien wilde hij zijn gedachten wel op een rij zetten met wat frisse zeelucht.' Het waren suggestieve en provocatieve woorden en hij was benieuwd hoe de vrouw erop zou reageren. 'Zaken? Uiteraard! Waar wilt u het over hebben, landvrouwe?' vroeg hij geïnteresseerd, terwijl hij er eens goed voor ging zitten en de vrouwe afwachtend aan keek. Hij wist dat dit gesprek eraan zat te komen, maar hij had het van haar kant willen afwachten. Hij had namelijk genoeg tijd. Céline echter voelde vast al de druk vanuit Tarth door al het lange verblijf van Rohan in haar paleis. Hoe langer hij bleef, hoe onrustig Sibel zou worden. Anders zou ze nooit haar man gestuurd hebben.

Celine had gelukkig haar blik afgewend toen ze de woorden van Rohan hoorde. Die man zou haar nog eens gek maken met zijn inschikkelijke gedrag. Ze geloofde niet dat ze sinds zijn aankomst hem maar één keer tegen haar in had horen gaan. En ze had dus ook geen idee wat hij achter haar rug over haar zei. Ze kon hem simpelweg niet doorgronden met zijn geharde uiterlijk en gladde praatjes. Haar eerste indruk van de man had haar doen denken dat hij enkel en alleen met harde hand haar hof op stelten kwam zetten, maar hij was op zo veel subtielere manier aan het werk dat ze het bijna niet meer onder controle had. Ze twijfelde er zelfs al aan of haar adviseurs niet de kant van de man en Quandaï hadden gekozen en ze daarom maar niet met ideeën en plannen kwamen waar ze iets mee kon. Celine draaide zich half om toen Rohan over de Koning sprak en glimlachte zonder overtuiging. 'Ach, zijn Halleys niet allemaal zo?' stelde ze hem voor. Die uitspraak was dubbelzinnig genoeg. Er waren genoeg verhalen over oude Halley Koningen die in het Noorden hun zorgen kwamen vergeten met de zomerwijn. Bovendien was ze zelf ook een Halley. Ze hoopte dat Rohan Altarion dat ook niet vergeten was. 'Waar wil ik het niet over hebben,' begon ze bedenkelijk waarna ze terug naar de man liep en tegenover hem in plaats van achter haar bureau plaats nam. Celine kruiste haar benen en gleed de zijden stof van haar jurk glad. Het begon moeilijker te worden te handelen met de de lieden uit Tarth. Maar weinig handelaren kwamen Tyrosh nog binnen. De focus was dus meer en meer gericht op de handel overzees met Quandaï. Het verontrustte haar de onafhankelijkheid van Tarth te moeten verruilen voor Quandaï, maar ze had weinig keus. Haar hof begon er door te veranderen. Ze droeg al lang niet meer de katoenen jurken die gemaakt werden in het Westen. Haar kledij bestond nu grotendeels uit de zijden stoffen van Quandaï. Het waren de kleine dingen die steeds als puzzelstukjes op hun plek vielen. 'Laten we maar beginnen met die verbintenis die mij al manenlang beloofd is. Ik had inmiddels al wel een prins of twee in mijn paleis verwacht. Of tenminste een belangrijke generaal, geschikt genoeg als aanzoeker.'

Rohan deed alsof hij te bezig was met zijn wijn om de landvrouwe aan te kijken, echter miste hij geen enkele beweging van haar lichaam. Hij was zich bewust van alle wachters die zich achter de verscheidene deuren bevonden en hoe de bedienden in en uit kwamen lopen. Hij was zich ook erg bewust geweest van de bescheiden groep mannen en vrouwen die de Koning had meegebracht. Zijn meest vertrouwde soldaten hadden hem meteen al gewaarschuwd dat hij moest oppassen voor die Westerlingen. 'Ik verwijt het de Halley's niet,' wierp hij met een glimlach terug, haar dubbelzinnigheid negerend. Echter kon hij niet haar laatste vragen negeren: met een zelfvoldane glimlach stond hij op en liep hij naar het raam toe. 'Ik weet dat ik zelf mijn kant als... minnaar niet erg veel aan u heb laten zien. Echter is de reden dat ik geen enkele prins of generaal naar u toe hebt gestuurd dat ik zelf graag om uw hand wil vragen. Op een geschikt moment, uiteraard.' Hij stak zijn hand naar haar uit en glimlachte nieuwsgierig. 'Denkt u er alstublieft over na.'

'De Noordelijke zomerwijn is als een geschenk van de Goden,' stelde Celine tevreden. Ondanks dat er genoeg problemen rondom de financiën waren geweest voor haar voorgangers, had de handel van zomerwijn veel van de schulden op kunnen lossen. Een vraag naar zomerwijn was er altijd wel. Zolang de wijngaarden niet ten onder gingen, zou het Noorden zichzelf wel kunnen redden. Celine keek verrast toe hoe Rohan op was gestaan na haar woorden en volgde hem met haar ogen de ruimte door. Met een stalen gezicht keek ze naar de hand die naar haar uitgestoken werd. Haar adviseurs hadden het maar vreemd gevonden dat de heer Altarion nog geen woord gerept had over de verbintenis, noch dat hij had laten blijken of hij zelf een kandidaat was of niet. Waarom zou de Moeder haar vertrouweling toe sturen als er geen specifieke rol voor hem verzonnen was? Wat had Rohan nou te verkrijgen uit zijn verblijf hier behalve als hij verwachtte landheer te worden van het Noorden? Celine was alleen erg duidelijk geweest tegenover haar gevolg over haar standpunt. Na een stil moment stond ze op op om Rohans hand vast te pakken en voelde ze een glimlach aan haar mondhoeken trekken. 'Het is een eer dat de Moeder haar trouwe raadsman toevertrouwd aan een Tarthiaanse landvrouwe.' Ze kon het niet laten de man voor even in afwachting te laten en de optie in haar hoofd uit te laten spelen. Celine werd er vaak genoeg aan herinnerd dat ze ooit moest trouwen. Ze had alleen altijd veel moeite gehad zichzelf als getrouwd te zien. 'Maar ik ben het met u eens dat er vast een geschikter moment zal komen om een verbintenis als deze voor te stellen.' Na die woorden liet ze Rohans hand los en draaide naar het raam toe. 'Echter ben ik tevens van mening dat er wel degelijk snel stappen moeten worden ondernomen om de relatie tussen uw land en het mijne te versterken. Ik had daarom een ander voorstel in gedachten.'

Rohan keek afwachtend toe hoe Celine niet gelijk zijn uitgestoken hand vast greep. De Moeder en hij hadden al snel besloten dat hij een verbintenis moest voorstellen aan de Noordelijke landvrouwe: zo zou hij én het Noorden onder zijn hoede krijgen én zo hopelijk ook de landvrouwe om zijn vinger kunnen winden. En vervolgens uitschakelen. Als hij dan de belangrijkste haven gecontroleerd had, dan stond er niets meer tussen een Quandaïse invasie en complete overname van Tarth in. Hij zag dan ook tevreden toe hoe uiteindelijk Celine zijn hand vast greep. 'Het is een eer dat u, landvrouwe, mijn voorstel overweegt. De vrijers staan vast in lange rijen voor het paleis om uw hand te vragen.' Hij glimlachte ook en knikte instemmend. 'Laten we binnenkort een diner plannen. Dan kunnen we alles doorspreken.' Hij liet ook haar hand los, maar trok zijn blik niet van haar af. Zijn hele plan liep nog zoals hij had afgesproken met zijn Moeder. Hij wilde zelf verder spreken, maar de prinses was hem voor. 'Een ander voorstel?' Rohan was geïntrigeerd en leunde wat dichter naar de andere vrouw toe. De interesse sprankelde in zijn ogen. 'Vertel eens, landvrouwe.'

Celine glimlachte bescheiden, enkel omdat ze verwachtte dat dat een gepaste reactie was. 'Ik zou een voorstel zoals dit niet zo maar aan de kant kunnen schuiven, noch staat het mij zeer goed toe te geven dat ik rijen aan mogelijke 'vrijers' rond heb lopen,' voegde ze met onveranderde uitdrukking toe. Potentiële kandidaten voor een huwelijk, of vrijers zoals de politicus het zo direct bracht, had ze lang niet meer zo veel als tijdens haar jeugd. Ze wist niet of het kwam omdat ze te intimiderend was geworden in vergelijking met de jeugdige maagd die ze toen was, of omdat men het simpelweg opgegeven had. Soms stond er nog wel eens een of andere verre afstammeling van de adellijke huizen op haar stoep, maar het was al weer even geleden. Na het overlijden van haar vader hadden veel mannen hun slag willen slaan, maar dat was flink afgezwakt met de lentes die voorbij gingen. En zeker niemand had het gepoogd sinds Rohan aangekomen was. Ze glimlachte toen ze zag dat haar woorden interesse opwekten bij de man. 'U weet vast van de goede relatie die het Noorden heeft met de Zomereilanden. Er is veel handel tussen onze havens. Bovendien geef ik graag toe dat er ook een lange vriendschap bestaat tussen Koning Galivar en mijzelf.' Celine hield zich even stil om de reactie van Rohan te kunnen peilen en bestudeerde haar handen en de schitterende ringen terwijl ze verder sprak. 'De Koning schreef mij laatst over zijn zoektocht naar een geschikte huwelijkskandidaat voor zijn jongste zus, de prinses Isaia. Dat gaf mij het idee Quandaï aan te prijzen.'

Rohan had de rijen met mannen en vrouwen nog niet zien staan, maar hij nam haar woord er maar voor. Het stemde hem al tevreden genoeg dat ze een overeenkomst zou overwegen. Het zou helemaal interessant worden als ze ook werkelijk een rechtelijk huwelijk konden afsluiten en Celine hem kinderen kon schenken. Dan had hij de vrouw niet meer nodig: er zouden genoeg andere vrouwen dan voor hem in de rij staan, wellicht nog machtiger dan de landvrouwe voor hem. 'De Zomereilanden?' herhaalde Rohan oprecht verbaasd. Hij had al langere tijd niet meer over die eilandengroep nagedacht. Het was een staat die hij kon doorkruisen als hij en zijn maten goederen wilden kopen tijdens hun overtocht naar Tarth. De eilanden waren strategisch gelegen en waren een mooi uitgangspunt voor handel, maar zeker ook voor oorlog. Hun vloot was bewonderingswaardig, maar tipten niet aan die van Quandaï. 'En hoezo zou u Quandaï aanprijzen, landvrouwe?' vroeg hij zacht. 'U had u zelf kunnen bieden als huwelijkskandidaat. Een verbond met de Zomereilanden is zeker een machtige.'

Celine voelde een zelfvoldane glimlach op haar gezicht verschijnen toen het ook echt leek dat ze Rohan's aandacht getrokken had. 'De broers en zusters van Koning Galivar zijn allen getrouwd, behalve de jongste prinses. Ik geloof dat Koningin Sibel maar al te graag af wil van het uithuwelijken in Tarth en heeft vandaar nooit gereageerd op het aanbod van de Koning. Ikzelf-' Voor even liet ze een stilte vallen terwijl ze één van haar ringen in het rond draaide. 'Er was ooit sprake van een huwelijk tussen de toenmalige kroonprins Galivar en mijzelf. Mijn vader stemde er echter niet mee in. De relatie tussen het Noorden en de Zomereilanden heeft daar niet onder geleden. Onze relatie is sterk. Daarom verblijd het mij te horen dat de Koning mijn vriendschap met Quandaï steunt met dit genereuze gebaar.' Celine wist ook dat Galivar erg graag het probleem op wilde lossen dat zijn jongste zuster blijkbaar voorstelde. Ze wist er het fijne niet van. 'Ik deel graag mijn bondgenoten met Quandaï,' ging ze verder. Zo hoopte ze een deel van zijn vraag te kunnen beantwoorden. 'Bovendien organiseer ik graag een festiviteit in deze turbulente tijden. En ik heb gehoord dat u ook graag mee doet aan een bruiloft.' Celine had haar ogen nu op de man gevestigd en hield zijn blik vast. 'Blijkbaar was het uitblijven van een uitnodiging voor de bruiloft van Guila Halley en Luitenant Barnes namelijk een reden om hen een wel erg specifiek geschenk te sturen?' Haar toon bleef even, maar ze voelde dat haar wangen warm werden als ze terug dacht aan de woorden van Liam. Het was haar taak om Rohan tevreden te houden en zo onder de duim te laten opdat hij niet, zonder dat zij er van af wist, dit soort riskante acties ondernam.

Rohan vond het maar niets dat het Noorden contact had met de Zomereilanden. Quandaï had vele malen geprobeerd de eilanden onder hun eigen heerschappij te krijgen, maar dat was nooit gelukt. Hun vete ging al naar jaren terug, net zoals die van Tarth. 'Ik stel het erg op prijs dat u zoveel moeite heeft gedaan voor de verbintenis. Laten we hopen dat het een mooi koppel wordt.' Rohan hield insgelijks de blik van de andere vrouw vast. Met een glimlach wendde hij vervolgens zijn blik af en wreef hij zelfvoldaan zijn handen over elkaar heen. 'De prinses, de luitenant en ik gaan nog van een hele tijd terug. Ik weet zeker dat ze de humor in het cadeau konden zien. Uiteindelijk trokken zij aan het lange einde door te vluchten én door de Moeder te slim af te zijn. Gelukkig hadden we die jurk nog ergens liggen. En tevens de dierbare ketting van mijn dierbare Quandaïse prinses, die ik maar al te graag terug wilde geven. De generaal en luitenant accepteerde mijn weerzien met de prinses echter niet.' Als hij eenmaal de macht had gegrepen in het land, dan zou de luitenant als eerste aan de schandpaal vastgespijkerd worden. Hij kon de man werkelijk niet uitstaan. De prinses zou hij mooi weer terug verschepen naar Quandaï als gift aan zijn Moeder. 'Hoezo vraagt u dat? Ik ging er vanuit dat u erachter zou staan. Ik heb zelfs nog de stempel van het Noorden erbij gezet.'

Celine glimlachte tevreden en knikte langzaam. 'Laten we dat inderdaad hopen. Ik hoor graag snel wie u als kandidaat voor zou stellen zodra de Moeder van het aanbod op de hoogte is. Mocht u hulp nodig hebben bij het vinden van een geschikte kandidaat, wil ik mijn kennis best beschikbaar stellen om de prinsen van Quandaï te keuren.' Ze zou maar al te graag de mannen stuk voor stuk willen bekritiseren om de juiste prins te vinden voor het verbond. En liever had ze niet dat Rohan alle macht had in het kiezen van de persoon. Maar ze verwachtte niet dat de politicus het toe zou laten haar in dat proces te betrekken. Waarin had hij haar tot nu toe immers wel in betrokken behalve het gepraat over koetjes en kalfjes dat ze tot nu toe hadden gedaan. Haar glimlach verdween echter toen ze Rohan over de jurk hoorde spreken. Liam had haar maar half uitgelegd wat gewaad precies in had gehouden, maar ze had zo haar vermoedens gehad. De vete die de man had tegenover Guila en Flynn Barnes was vele malen groter dan Celine gedacht had en dat begon ze nu pas goed door te hebben. 'Ik verwacht dat er vast nog een mogelijkheid zal komen waarop u Guila Halley haar ketting kan overhandigen.' Ze vroeg zich af of er consequenties waren geweest die Rohan's haat gestuurd hadden na de gebeurtenis van jaren geleden. Haar wangen werden enkel donkerder van kleur toen ze de laatste woorden van Rohan hoorde. 'De stempel van het Noorden?' herhaalde ze tussen samen geklemde tanden door. 'Wellicht moet ik u er op wijzen dat enkel ikzelf of mijn trouwe raad de zegel van het Noorden wettelijk mogen gebruiken. En helaas-' Ze stapte van de man weg, terug naar haar bureau om daarachter plaats te nemen. 'Heeft u mij nog geen reden gegeven om deel uit te maken van mijn adviseurs. We hebben immers amper zaken besproken, niet?' Celine keek de man indringend aan en riep vervolgens een bediende de werkkamer in. 'Het is hoog tijd dat ik aan mijn lunch begin. U bent welkom me te vergezellen. Anders zal Rosalinde hier u graag begeleiden naar uw vertrekken.'

Nieuw

Iker zat met een peinzende blik achter het grote bureau in de werkkamer. Voor hem lag een stapel met brieven dat beantwoord moest worden. Zijn aandacht ging echter uit naar het flinke boek voor hem. Het stond vol schema's met de schepen die de haven van Tyrosh in kwamen, wat ze in hun buik droegen en welke routes ze af hadden gelegd. Hij probeerde er nu al een lange tijd achter te komen van welke havens in Quandaï de vluchtelingen kwamen en welke Kapiteins ze mee namen. Er moest een manier zijn om de vluchtroutes te beperken of zo te stroomlijnen dat ze precies wisten wat hen hier te wachten stond. Iker moest echter zijn best gaan doen om het probleem tegen te gaan. Zijn Moeder had in haar laatste bericht erg ontevreden geklonken. Hij had nog altijd niet de dader van Rohans moord gevonden, was nog niet officieel de plaatsvervanger van Celine geworden én had geen oplossing gevonden voor het gezichtsverlies dat Quandaï leed door de grote getallen aan vluchtelingen die Tarth ontving. Het was een doorn in het oog van de Moeder dat deze mensen zo ondankbaar naar hun Moederland waren. Iker hoopte enkel dat hij het opstoppen van de stroom in de Noordelijke hoofdstad kon verhelpen. Zolang het niet zo zichtbaar was dat Quandaïer hun uitweg naar Tarth vonden en hier in bar slechte omstandigheden bleven hangen, zou het lang niet meer zo zichtbaar zijn dat men de situatie in Quandaï vreesde. Hij hoopte zo in ieder geval ook zelf te voorkomen dat hij teruggeroepen werd. Nu had hij tenminste nog een te belangrijke rol. Het voelde hem al wekenlang vreemd ergens de dood van Rohan als een geluk voor hemzelf te zien. De man zou hem erg snel buitenspel hebben gezet. Op het moment deed hij nog mee en Iker zou er zijn best voor doen dat zo te houden.

Het was de dag voordat Diane uit Tyrosh zou vertrekken en terug zou reizen naar de Zomereilanden. Het was dus ook de dag voordat Isaia Tyrosh zou verlaten en verder in Tarth zou trekken. In het geheim had ze de laatste dagen dan ook haar bagage klaar gezet, al kon ze maar weinig spullen mee nemen. Ze zou namelijk sneller reizen als ze lichtbepakt was en daarnaast zou Iker wellicht ook opmerken als er plots spullen zouden verdwijnen. Ze had het dan ook zo onopgemerkt mogelijk gedaan. Hoe meer ze zich had voorbereid op haar acontuur, hoe groter de steen in haar maag was geworden. Ze zou vandaag dus afscheid moeten nemen van zowel Celine als van Iker, ondanks dat ze dus niet écht afscheid kon nemen. Het deed haar pijn om niet zeker te weten of ze de twee nog ooit terug zou zien. Daarnaast was ze onzeker over de toekomst van haar beide geliefden, terwijl ze juist zo weinig onrust had om haar eigen toekomst. Ze zag het puur als één groot avontuur en... ze kon eigenlijk niet wachten. Maar er zouden nog moeilijke momenten komen. Isaia had Iker uiteindelijk gevonden in zijn werkkamer en met een brede glimlach sloot ze de deur achter haar. 'Ach, wat heb jij toch een serieuze blik op jouw gezicht,' plaagde ze, waarna ze haar armen van achter om hem heen sloeg en een kus in zijn nek drukte. Zo keek ze over zijn schouder mee naar zijn werk. 'Waar ben jij mee bezig, mijn lief? En waarvoor heb jij mij zo vroeg al alleen gelaten in bed?'

Iker pakte er een nieuw stuk perkament bij en doopte de veer in de inktpot voor hem om uit te vinden dat het ding leeg was. Geërgerd ging hij door de lades in het bureau om een nieuwe pot te vinden. Nt na de bruiloft had hij zijn werk nog gedaan vanuit de vertrekken die hij met Isaia deelde. Na een tijd was dat echter onmogelijk geworden. Hij kon niet vergaderingen blijven houden in zijn zitkamer, noch had hij daar toegang tot genoeg materiaal om zijn brieven te schrijven of de logboeken die beschreven hoe Celine normaal haar hof onderhield. Het was dus maar normaal geweest dat hij de werkruimte van de landvrouwe in had genomen. De raad had in eerste instantie hem tegen gewerkt, maar Kalim had blijkbaar de touwtjes meer in handen gehad dan Iker wist. De man had hem de sleutel met een iets te tevreden blik overhandigd. Met iedere dag werd het moeilijker om gehoor te geven aan zijn eigen zorgen om die man. Alles wat hij tegen Kalim zou doen, vond een weg naar zijn Moeder en eerlijk gezegd wist hij niet of hij nog veel macht had zonder de steun van Kalims mannen. Hij moest hem dus maar tevreden houden, in de hoop dat hij hem en vooral niet zijn vrouw, iets aan zou doen. Net toen Iker zijn veer klaar had om een nieuwe brief op te stellen, hoorde hij de deur van het vertrek open gaan en zag Isaia binnen komen. Glimlachend liet hij zich begroeten en hield toen het boek kort voor haar op. 'Scheepsroutes,' verzuchtte Iker. 'Maar je komt juist op het moment dat ik wel een pauze kan nemen.' Hij stond met een glimlach op om zijn prinses terug te kussen en liet aan de deur een bediende naar de keukens snellen om wat versnaperingen op te halen. 'Waar aan verdien ik dit bezoek? Ik dacht dat jouw dag vol zou zijn met hofdames?' Het was een genot Isaia terug in Tyrosh te hebben. Hij had nooit goed begrepen waarom ze naar het Oosten was gegaan. Uiteindelijk had hij zich maar laten overtuigen dat het van belang was dat ze goede contacten hadden met de Tarthiaanse Koninklijke familie. Vanzelfsprekend had hij haar liever bij zich, zo werkten ze het beste samen.

Isaia nam de tijd om rond te kijken in de werkkamer. Het had haar zeker even de tijd gekost om uit te vogelen waar Iker zich bevond. Ze wist niet eens dat hij toegang had tot deze ruimte. 'Had je een verandering in omgeving nodig?' vroeg ze benieuwd. Isaia trok echter bij zijn vraag haar neus op van walging. 'Ik kon die vrouwen niet meer uitstaan, dus ik heb ze ergens in de tuinen kunnen afschudden. Jurk dit, mannen dat. Niet om uit te staan!' Ze gooide haar armen in de lucht van wanhoop. Die hofdames zou ze in elk geval zeker níét missen als ze morgen zou vertrekken. De man tegenover haar, echter... Als vanzelfsprekend sloeg ze haar armen met een glimlach om hem heen en liet ze haar wang tegen zijn borst steunen. 'Ik mag mijn eigen echtgenoot toch wel opzoeken? Misschien haal je wel nieuwe inspiratie uit mijn komst. Én ik kan natuurlijk met je mee denken.' Met een glimlach hield ze hem nog wat steviger vast en rook ze zijn geur op. Misschien moest ze wel iets mee nemen wat haar aan hem zou herinneren. Zou ze een oorbel kunnen stelen? Of één van zijn doeken?

'Ik ben hier gaan werken toen jij naar het Oosten was. Het was veel te stil in de vertrekken,' vertelde Iker met een glimlach. Hij grinnikte vervolgens en schudde zijn hoofd. 'Is dat werkelijk het enige waar ze het over hebben?' Hij kende de hofdames niet erg goed. Ze waren natuurlijk stuk voor stuk aan hem voorgesteld, maar de gewoontes aan het hof weerhield hem er van om met ze te lunchen of naar hun theekransjes te gaan. Hun echtgenoten daarentegen waren de mannen waarmee hij handelde of wie in de vergaderingen zaten. Hij mocht ze wel. Ze waren te naïef om in te zien dat Tyrosh verder zou moeten gaan zonder de landvrouwe, maar ze begonnen hem meer te vertrouwen en dat was een goed begin. Iker wond ook zijn armen om zijn vrouw heen en drukte een kus op haar korte haar. 'Je weet dat ik het heerlijk vindt om onverwachts bezoek van je te krijgen. Maar je bent zo druk de laatste tijd dat het me erg verrast.' Hij verloste zich uit hun omhelzing om haar aan te kijken. Ze was veel met haar eigen zaken bezig sinds haar terugkomst en hoewel hij dat maar al te graag aanspoorde had hij zeker wel gehoopt meer tijd met Isaia samen te kunnen zijn. Het was echter niet aan hem om dat te bekritiseren. Hij was constant aan het werk. 'Ik zou het erg op prijs stellen als je eens naar de zeeroutes en dergelijke kijkt. Ik zie door de bomen het bos niet meer,' verzuchtte Iker. 'Bovendien geloof ik dat jij met je Islaïse opvoeding meer verstand hebt van schepen.' Hij liet haar los toen de bediening aan klopte en het eten binnen bracht. Hij gaf ze instructies het dienblad voor de sofa te zetten en stuurde ze even snel weer het vertrek uit. Hij vertrouwde nog altijd niet de hele bediening. Ze waren iets te gewillig om maar in de buurt te blijven hangen terwijl hij aan het werk was of simpelweg van zijn eten genoot met zijn echtgenote. Iker had het logboek en de schema's erbij gepakt om op de bank plaats te nemen. Hij klopte uitnodigend naast zich, maar had zijn aandacht gevestigd op het kriegelige handschrift. Het Tarthiaanse schrift was al niet makkelijk te lezen voor hem, maar met deze schrijfstijl was het bijna onmogelijk.

Isaia genoot van het gevoel van Ikers armen om haar heen en probeerde alles van de omhelzing te herinneren. Zijn geur, zijn aanraking en zijn warmte... Het bracht haar zoveel geluk en tegelijkertijd ook verdriet dat ze hem nauwelijks los kon laten. 'Je bent toch hopelijk niet té eenzaam geweest zonder mij?' vroeg ze benieuwd. Zij had in elk geval nog Diane en Ed gehad, maar Iker zat hier opgescheept met Kalim. Dat was vast niet plezierig geweest. 'Het is letterlijk het enige waar ze het over hebben,' wierp Isaia terug. Het was natuurlijk niet waar en de onderwerpen waren een stuk gevarieerder dan ze nu schetste, maar toch vond ze de vrouwen irritant en opdringerig. Jaloers was ze in elk geval niet. Met een verontschuldigende blik keek ze vervolgens haar partner aan en legde ze haar hand op zijn arm. 'Ik weet het. Terugkijkend zou ik niet eens weten wat zoveel tijd gekost heeft,' verzuchtte ze. Uiteraard wist ze het wel, maar dat kon ze nu niet uitspreken. 'Maar ik ben hier nu en jij- we kunnen ook over een uurtje naar de papieren kijken.' Isaia nam met een glimlach naast haar partner plaats en trok haar voeten op de comfortabel sofa, om zo tegen haar echtgenoot aan te kunnen leunen. Ze had maar weinig aandacht voor de logboeken en schema's, vooral omdat ze wist wat er in de komende uren zou gebeuren. Het enige wat ze wilde, was genieten van haar geliefden gedurende deze laatste dag. Isaia had dan ook haar ogen op het gelaat van haar echtgenoot gericht en was voor een moment stil. 'Houd je van mij?' vroeg ze uiteindelijk.

'Ik heb erg veel diners met Celine's raadsleden gehad en met mijn eigne Quandaïse landgenoten,' stelde Iker Isaia gerust. Hij had niet erg veel tijd gehad om eenzaam te zijn. Voor Isaia maakte hij maar al te graag tijd vrij, maar in de weken dat ze weg was geweest had hij zijn uren en gedachten weer op laten slokken door het werk dat er altijd wel was. Hij fronste omwille van haar uitleg, maar vroeg geen verdere verklaring. Hij wist niet precies wat ze deed met die hofdames of wat ze hen vertelde en dat was uiteindelijk ook niet aan hem. Bovendien leek haar invloed wel degelijk te werken. Men luisterde meer naar hem en dat was een opluchting. De druk vanuit de stad werd namelijk steeds hoger. Iker sloot met een glimlach het boek en legde dat en ander werk aan de kant. Dat kon wel wachten. 'Je hebt gelijk,' beaamde hij. Met een tevreden blik legde hij een arm om Isaia's schouders en wilde haar wat van het fruit en de kaas op tafel aan bieden toen hij haar vraag hoorde. Even was hij stil. Met zijn vrije hand trok hij onbewust aan zijn gouden oorbel. 'Ik heb de Goden beloofd dat ik van je zou houden tijdens onze huwelijksgeloftes,' glimlachte Iker na zij korte zwijgen naar haar. 'En dat blijkt een belofte waar ik me erg makkelijk aan kan houden.' Hij gaf haar een vluchtige kus op haar wang, maar in plaats van er verder op in te gaan, richtte Iker zich op het eten. Hij schonk de kruidige thee uit in twee mokken en bood er één aan Isaia aan. 'Ik dacht er overigens aan om vanavond Diane uit te nodigen voor een diner. Je zal vast graag tijd met haar spenderen voor haar vertrek morgen en ik zal mijn best doen haar aanwezigheid te tolereren.' Iker nipte aan zijn hete thee en bekeek Isaia zijdelings. 'Of als je natuurlijk al plannen had gemaakt met je voogd wil ik mijzelf daar niet tussen stoppen.'

Het was goed om te horen dat Iker niet al te alleen geweest was. Het gaf enige geruststelling dat hij ook niet al te eenzaam zou worden als Isaia het paleis zou verlaten. Isaia was inmiddels tegen Iker aan gaan zitten en had zijn arm om haar heen laten slaan. In stilte luisterde Isaia naar de woorden van haar echtgenoot, maar al snel bracht zijn bekentenis een glimlach op haar gezicht. Het leek echter alsof hij snel naar een ander onderwerp wilde, dus pakte ze zijn gezicht tussen haar handen en keek ze hem zo ernstig aan. 'Ik houd ook van jou, Iker,' vertelde ze hem met bijna emotie in haar stem. 'Nu en morgen en al die dagen die daarop zullen volgen. Zonder enige moeite.' Ze glimlachte naar hem en drukte vervolgens haar lippen op de zijne voor een tedere kus. Ze liet hem vervolgens pas richten op het eten en nam de kop thee dankbaar aan. Het zou hopelijk haar brok in de keel wegspoelen. 'Ik zal het haar vragen, maar het zou me niets verbazen als ze het er flink van neemt in de stad,' grinnikte ze met een tedere glimlach. Het tegenovergestelde was echter waar: Diane zou in de nacht al haar schip betreden en weg varen en Isaia zou de stad ontvluchten. Als ze in de avond nog samen zouden verder plannen, dan zou het teveel argwaan trekken. 'Diane en ik hebben gisteravond al afscheid genomen.'

Iker wist niet waarom Isaia hem juist nu deze vraag had gesteld en of zijn antwoord haar wel tevreden had gesteld. Ondanks dat hij echter door praatte over andere dingen, had het moment hem wel degelijk geraakt. Hij had niet gedacht dat hij liefde zou vinden in deze derde verbintenis. De eerste maal had hem overrompeld en had hij niet eens de tijd gehad om zijn jonge geliefde te vertellen hoe veel hij van haar hield. Daarna had hij zo zijn best gedaan te tonen wat voor liefhebbende man hij kon zijn en was hij de mogelijkheid om die woorden waar te maken niet gegund. Maar Inanna en Guila waren anders dan Isaia. En dit huwelijk was een hele nieuwe situatie. Iker was enkel dankbaar voor de liefde die hij kon voelen voor zijn prinses en zij voor hem. Hij luisterde met een opgetrokken wenkbrauw naar de woorden van Isaia terwijl hij van thee dronk. Hij begreep nog niet helemaal hoe het kon dat de twee vrouwen zo naar elkaar toe gegroeid waren. Hij herinnerde zich nog erg goed dat Isaia in het begin flink had geklaagd over de vertegenwoordiger van haar broer. Iker kon er zelf ook wat van. 'Mocht je haar toch nog zien, wens haar een goede reis van mij,' merkte hij met een scheve glimlach en enige spot op. Hij had zijn best wel gedaan om de Islaïse vrouw te mogen, maar ze had hem niet veel mogelijkheden gelaten. Het speet hem voor Isaia dat ze weg ging, maar het leek hem enkel beter. Galivar zou naar haar blijven vragen was inmiddels al duidelijk geworden. 'Kalim zal ook wel in zijn handen wrijven als Diane het Noorden verlaten heeft,' verzuchtte Iker vervolgens. Wat dat betreft had Diane tenminste nog nut gehad door de Quandaïse man tegen te zitten. Wanneer hij druk was met haar te bekvechten, hoefde hij dat tenminste met geen van beiden te doen.