De Werkkamer van de Landvrouw

'Ik mocht jou van Diane geen groeten doen,' plaagde ze Isaia haar echtgenoot. Ze wist dat de twee elkaars bloed soms wel konden ruiken, maar dat was in eerste instantie ook tussen haarzelf en Diane én Iker geweest. En kijk hoe dat uitgepakt had... Isaia dacht soms dat Celine de enige persoon was die ze niet meteen gehaat had. Met een zucht sipte Isaia van haar thee en voelde ze hoe haar vrije hand zich balde door de gedachte aan die verschrikkelijke man. 'Kunnen we hem ook niet ergens op een schip achter laten? En naar een onbewoond eiland toe sturen? Op de Zomereilanden hebben we er genoeg...' Met een scheve grijns keek ze haar man met die woorden aan. Ze hoopte maar niet dat Kalim zijn kans schoon zag om ook Iker opzij te zetten als Isaia en Diane zouden verdwijnen. 'Heb je laatst nog iets van jouw Moeder gehoord?' vroeg ze vervolgens stilletjes.

Iker schudde zijn hoofd met een stugge uitdrukking. Hij wilde graag even luchtig reageren, maar nu Kalim hardhandiger in begon te grijpen in de stad zonder het hem eerst te vertellen, begon het een erg serieuze kwestie te worden. En toch wist hij ook dat dit de manier was waarop hij de macht had weten te bemachtigen en behouden. Hij durfde zelfs niet aan Isaia toe te geven dat hij vreesde wat er zou gebeuren als Kalim niet de tegenstanders van Quandaï af schrok. Hij zou in ieder geval een stuk harder moeten werken om ze zelf op een afstand te houden als ze niet meteen hun kans schoon zagen om hem van zijn zetel af te halen. De vraag van Isaia maakte zijn humeur er niet beter op. 'Ze schrijft me niet direct, maar ze draagt Kalim op haar eisen aan mij door te geven,' mopperde Iker. Het zat hem dwars dat na alles wat hij al voor elkaar had gekregen, ze zijn kunnen alsnog niet in zag. 'Ze wil dat ik jou spoedig mee neem naar Quandaï. Maar maak je geen zorgen, ik heb al laten weten dat dat onmogelijk is nu en hopelijk voor nog veel meer jaren. Maar-' Hij zuchtte en trok aan zijn oorbel. Kalim had hem laten weten dat de Moeder erg benieuwd was naar de toestand van het huwelijk. Of nog specifieker gezegd: naar de toestand van zijn vrouw. Het was immers de belangrijkste taak van een nieuw stel, zeker dat van een prins, om nageslacht te maken. Hij moest er niet aan denken nu. 'Het is een goed teken dat er nog geen vervanger voor Rohan is gestuurd,' besloot hij maar voor nu. 'Ik verzin er wel iets op om dat zo te houden.' Iker glimlachte nu naar Isaia en liet zijn oor los om een hand op haar wang te leggen. 'Als je Diane geen gedag meer hoeft te zeggen vanavond, betekent dat dat we de avond voor onszelf hebben?' vroeg hij om hopelijk het gesprek een andere wending te geven.

Isaia trok sceptisch een wenkbrauw op. Het was geen goed teken dat de berichtgeving vanuit de Moeder via Kalim ging. Dat liet haar verdacht veel denken aan hoe het was met Rohan. Ongelovig lachte ze vervolgens om het horen dat zíj naar Quandaï moet gaan? 'In nog geen honderd mensenlevens reis ik naar die vrouw toe,' siste ze, al was het niet per se vijandig naar haar echtgenoot toe bedoeld. Het idee maakte haar echter al misselijk. Het kostte Isaia even om de bittere smaak in haar mond weg te slikken. Uiteindelijk lukte het haar om ook haar hand op die van Iker te leggen en teder naar hem te glimlachen. 'We hebben inderdaad de hele avond voor onszelf. En dan wil ik niets over de Moeder of Kalim horen, bij de Oceanen.'

Iker hoorde Isaia's antwoord met een sombere blik aan. Hij begreep dat haar nijd richting zijn Moeder was gericht, maar het speet hem dat hij zijn Moederland niet kon delen met zijn echtgenote. Hij zou voor geen goud terug willen verhuizen naar de hoofdstad of naar het leger, maar het was een groot land en Iker droeg nog altijd een warm hart naar de mensen, het landschap en de cultuur. En zijn connectie met de Goden voelde lang niet zo sterk hier. 'Dat begrijp ik,' glimlachte Iker maar en dronk van zijn thee. Hij was tenminste blij dat ze dit voor nu aan de kant konden zetten. Misschien zouden ze het er later wel over hebben als ze een bezoek aan hun families niet meer uit konden stellen of als verbonden gesloten moesten worden. Iker was bereid er ver voor te gaan om zijn positie in het Noorden te behouden. Hij zette zijn thee aan de kant en boog voorover om Isaia te kussen. Zijn hand gleed langzaam over haar bovenbeen. 'Laat dit alvast een belofte zijn voor onze avond,' vleide hij haar glimlachend. 'Geen familie, geen Kalim, geen Diane-' Iker had een hand op haar wang gelegd en wilde haar nog een voorproefje geven toen hij geklop op de deur hoorde. Met een zucht liet hij Isaia gaan en liet de ongenode gast binnen. Het was een bediende die hem herinnerde aan de vergadering die hij nog had die middag. Met een verontschuldigende blik liet hij zijn vrouw achter om zelf richting de vergaderkamer te gaan.