Offerfeest - de grote hal

Sibel zuchtte, maar behield haar glimlach. 'Het volk en onze gasten hier kijken er erg naar uit en lijken het al naar hun zin te hebben,' zei ze om de vraag over haar eigen gevoelens hierover te vermijden. Als de evenementen voorbij waren zou ze zich weer kunnen richten op haar eigen rust, voor zo lang dat ging. Ze wist dat haar man en kinderen begrepen dat ze voor nu al haar energie stopte in de taken en verantwoordelijkheden die ze had. Dat moest ze wel als Koningin. Het had dus geen zin dat zij zich afvroegen hoe het met haar ging. Sibel wreef nog met een tevreden glimlach langs Willem's arm toen hij over zijn activiteiten van de laatste dagen sprak. Sinds hij terug was uit Evenfall leek hij zich weer flink op zijn werk gestort te hebben en Sibel had enkel goede dingen gehoord van haar Raad over haar ene zoon. Ze was trots op hoe hij met de druk van zijn huidige situatie om ging ook al had ze zo haar vraagtekens bij het uitblijven van een beslissing betreffende zijn zoon. Ze wilde graag Roman zien. 'Ik hoor hier graag meer over. Het klinkt veelbelovend.' Ze vouwde haar armen weer voor haar lichaam en keek zo de zaal door, maar haar aandacht lag nog bij haar zoon. 'Ik weet dat jouw broer veel aandacht op zal eisen met zijn aankondiging,' begon ze zacht. 'Je weet dat dit ook in jouw voordeel kan werken om wat nieuwsgierige ogen bij je weg te houden.' De aandacht zou veelal naar Silvester gaan zodra dit bekend was. Het werk dat Muriel en Willem ondertussen hadden gedaan en deden voor het vlot lopen van de festiviteiten en het land in het algemeen zouden misschien juist onderbelicht blijven. Sibel had er dan ook een punt van gemaakt haar hele gezin te bedanken voor hun steun in haar speech. Het was niet alleen Liam die haar geholpen had door de jaren heen. 'Maar ik wil niet dat je denkt dat jij dat niet ook verdient.' Ze doelde daarmee op meerdere dingen: de aandacht die Silvester zou krijgen van het hof em het volk, de moeite die in hem gestoken werd door zijn ouders, maar ook simpelweg een liefde zoals Silva had gevonden. Ze was er in ieder geval van overtuigd dat haar andere zoon smoor verliefd was op zijn prinses en ze hoopte zeer dat hun relatie stabiel en gelijkwaardig zou zijn zoals haar eigen huwelijk.

Muriel had al van een afstandje gezien dat een wachter haar kant op was gekomen. Ze was de man alvast tegemoet gelopen om te horen dat haar ouders om haar aanwezigheid hadden gevraag en volgde de wachter dus ook gehoorzaam. Onderweg glimlachte ze vriendelijk naar enkele gasten en begroette kort een oude bondgenoot van haar moeder. Zo ging het al een hele week inmiddels. Er was altijd wel iemand met wie ze een praatje hoorde te maken en een uitnodiging voor een theekransje dat ze niet kon weigeren. Het had er ook voor gezorgd dat ze alsnog Ada niet had gesproken na hun ruzie. Muriel stapte het platform op waarop het Koninklijk paar en één van haar broers al stond. Ze ging naast haar vader staan en knikte kort naar hem. 'De Noordelijke delegatie is onderweg,' legde ze kort uit. Ze had zelf geprobeerd Silvester te vinden om hem nog kort toe te spreken voor zijn moment vandaag. Hij had zich echter al vroeg op de dag bij zijn verloofde en haar familie gevoegd. Muriel had zich daar niet aan willen wagen nu. Ze schudde dan ook haar hoofd. De laatste dagen had Silvester zich namelijk ook niet laten zien. 'Alles is onder controle. Er was wat onrustigheid in de stad, maar dat is gekalmeerd inmiddels.' Dronkenlui hadden gepoogd meer gratis cider te krijgen dan de dubbele consumptie die iedere stadsinwoner ontvangen had. 'In het paleis lijken de gemoederen goed. Ik heb nog geen geklaag gehoord behalve van de Farrars en hun bondgenoten.' Natuurlijk had de Zuidelijke familie al kritiek geuit op alles wat los en vast zat. Haar blik gleed even naar haar moeder en broer die samen ook in gesprek waren. Vervolgens gleden haar ogen terug naar haar vader en trok ze even een wenkbrauw vragend op, om zo aan te geven dat ze benieuwd was hoe het met haar moeder ging.

Willem had via via moeten horen hoe het gesprek tussen zijn broer en verloofde en zijn ouders was verlopen. Blijkbaar hadden hun ouders hem zo ver gekregen dat hij het huwelijk ging aankondigen tijdens het openingsbal. Silvester zou er nu dus niet meer onderuit kunnen komen. Maar toen hij zijn broer had gesproken, leek het ook niet alsof hij twijfels over het huwelijk had gehad. Het was wonderbaarlijk hoe een persoon in zo'n korte tijd kon veranderen van rokkenjager naar trouwe verloofde. 'Ik heb alles onder controle. Samen met vader heb ik een plan opgezet waardoor men niet achter- datgene wat voor niemands ogen belangrijk is te komen.' Hij kon niet begrijpen waarom zijn moeder precies op dit moment over zijn zoon zou beginnen. Er waren veel belangrijkere zaken die momenteel speelde. Quandaï, de nieuwe Moeder, het onrustige Zuiden... 'Moeder,' verzuchtte hij, terwijl hij haar blik ontweek. Hij wist niet precies waar ze op doelde, maar hij had zo zijn ideeën. 'Ik weet dat ik hetzelfde ook verdien. Alles komt op zijn tijd. Nu moeten we ons focussen op een goed verloop van de festiviteiten en ervoor zorgen dat we het maximale eruit halen qua handel, relaties en connecties. Dat zal jouw heerschappij voor de komende jaren alleen maar versterken. Als Silvester dat eens zou begrijpen, dan zou hij al zijn energie stoppen in het goed laten verlopen van dit huwelijk en een stevig verbond tussen ons en het Noorden.' En het zou een sterke en stabiele bodem leggen als hij ooit zijn moeder op wilde volgen. Zijn broer zou in het Noorden zijn, hij zou het Westen en het Oosten controleren en het Zuiden... Hij maakte een mentale notitie dat hij de landheer en -vrouw vanavond maar eens moest aanspreken. 'Waar blijft hij eigenlijk?' vroeg hij vervolgens op zachtere toon. 'De gasten wachten op jouw speech. We kunnen hier niet met een half gezin staan en vervolgens praten over de stabiliteit van de Kroon.'

'Onderweg?' reageerde Liam nog steeds ontstemd. Hij dacht dat hij na het gesprek met Diane en de vervolggesprekken met de landvrouwe iets van de spanning weg had genomen tussen hun families. Het was echter ronduit schandalig dat ze zo laat op kwamen dagen voor dit belangrijke moment van zijn vrouw, hún Koningin. Hij had Silvester ook niet meer kunnen spreken, maar hij had wel een notitie met zeer duidelijke taal naar zijn kamer laten brengen. De hoofdboodschap was dat hij dit een moment om te herinneren voor zijn verloofde, haar familie en zijn eigen familie moest maken. En vooral voor zichzelf. Het zou het moment zijn dat hij zich als het hoofd van zijn eigen gezin moest gaan gedragen. Hij stuurde nog een wachter er op uit om de Noordelijke familie, inclusief zijn zoon, te vinden en naar de zaal te laten sturen. De Farrars die problemen brachten verbaasde hem niets. 'Laten we ze goed in de gaten houden. Ik wil vanavond definitief weten of ze ook- mensen zoals wij inzetten.' Hij had zijn vinger er al jaren niet op kunnen leggen of ze in het Zuiden ook een spionnennetwerk hadden. Zoals Kain had er niet achter kunnen komen, ondanks zijn banden met de windstreek. Hij legde zijn hand even op zijn dochters schouder en keek haar met een weloverwogen blik aan. Ze zou weten wat hij bedoelde, namelijk dat dit niet hetgeen was waar zijn vrouw Koningin voor was geworden. Maar het hoorde er nou eenmaal bij. 'Maar ze gaat het geweldig doen,' rondde Liam het onderwerp af.

Sibel fronste kort toen ze de zucht van Willem hoorde en het antwoord dat hij gaf. Het was alsof ze zichzelf hoorde praten. Enerzijds maakte dat haar trots, maar anderzijds voelde ze ook dat ze misschien toch iets fout had gedaan. Ze wilde niet dat haar kinderen hetzelfde pad hoorde te bewandelen zoals zij zelf en haar echtgenoot hadden gedaan. Haar keuze om Koningin te worden had ze niet zo doorslaggevend willen laten zijn voor de toekomstige levens van haar zoons en dochter. Natuurlijk had ze geaccepteerd dat het invloed zou hebben, maar ze had het duidelijk gemaakt dat er niet dezelfde restricties en verwachtingen van haar kinderen mochten zijn zoals bij de oude Koningen. Dat Silvester nu op het punt zich stond te verloven met een prinses, en geen gewone meid, dat Willem al erg lang zijn werk voor de Kroon zo serieus nam en dat Muriel haar vader gevolgd was, waren dus zowel zaken om trots op te zijn en om te betreuren. 'Silvester zal het begrijpen. Jouw vader en ik vertrouwen op hem. Ik hoop dat jij en Muriel dat ook blijven doen en hem steun zullen blijven bieden. Hij zal het nodig hebben. Net zoals jij zelf.' Sibel probeerde de blik van Willem te vangen om de ernst van haar woorden te benadrukken. Ze wilde niet dat haar familie en gezin opgebroken werden. Vervolgens zuchtte ze zelf en keek even naar haar man en dochter. 'Ik geloof dat dat snel genoeg achterhaald zal zijn. We kunnen toch niet zonder hem beginnen.'

'Het is de Landvrouwe,' legde Muriel nog kort uit. 'Ze had-' Even twijfelde ze of ze dit wel moest delen met haar vader nu hij al geïrriteerd was. 'Ze had een probleem met haar jurk. Ik kwam een naaister tegen die zich daarheen haastte.' Het probleem zou sowieso niet erg groot zijn geweest, maar het leek er op dat de Landvrouwe met deze kleinigheden haar ongenoegen wat betrof de huwelijksaankondiging probeerde te uiten. Muriel vond het nogal naïef dat de Noordelijke familie verwacht had dat zij zouden kunnen eisen hoe deze verloving en het huwelijk zouden verlopen. Als dat een probleem was geweest hadden ze eerder de prinses terug moeten roepen. Ze wilde haar vader zeggen dat het geen goed zou doen nog meer bewaking richting haar broer te sturen, maar ze hield haar mond. Sinds die ene uitval voor hij naar Haudan was vertrokken had Muriel maar zelden suggesties meer aan haar vader voorgesteld. Sowieso hadden ze amper gepraat. Als je het Muriel vroeg hadden ze het alleen over zaken gehad. 'Naar mijn mening,' zei ze zacht en ook enigszins vlak. 'Zijn het de handelsconnecties en financien die we onder de loep moeten nemen. Maar uiteindelijk zal het toch op Quandaï wijzen. Daar moet onze aandacht naar uit gaan.' Muriel keek opzij toen ze de hand van de Koning op haar schouder voelde. Veel hoefde haar vader ook niet te zeggen. Haar moeder sprak er niet veel over, maar ze had het regelmatig duidelijk gemaakt aan familie en aan de Raad dat ze de erg publieke taken moeilijker vond. Het enige wat haar gezin uiteindelijk kon doen was hier bij haar staan en hun best doen er geen potje van te maken. Wat dat betrof konnen haar broers daar nog al wat van de afgelopen tijd. 'Op wie wil je dat ik me richt vanavond?' vroeg ze nu. Ze kon niet als spion te werk gaan. Haar afwezigheid zou bemerkt worden. Maar Muriel kon als prinses ook informatie lospeuteren.

Willem wreef ietwat moedeloos langs zijn wenkbrauw door het zien van zijn moeders reactie op zijn woorden. Hij was niet naïef genoeg om te weten wat ze van zijn ambities vond. Hoe kon de huidige Koningin er nou op tegen zijn dat hij de toekomstig Koning wilde worden? Uiteindelijk had zijn moeder ooit dezelfde ambities en doelen gehad. 'Ik zal altijd vertrouwen in mijn tweelingbroer hebben,' zei hij snel, voordat zijn moeder nog dacht dat hij dat niet deed. Uiteindelijk waren hij en zijn broer het meeste van de tijd twee handen op één buik geweest, ondanks dat ze genoeg verschillen tussen hun twee hadden. Hij vind de ernstige blik van zijn moeder op en slikte kort. Zijn moeder bedoelde hier mee dat ze het ook werkelijk meende en dat ze hem aan zijn woorden zou houden. 'Ik begrijp het belang van een stabiele familie, moeder. Daarbij mag ik jullie ook daadwerkelijk als ouders, broer en zus.' Hij maakte er een grap van, maar hij meende het wel. Elk hadden ze een belangrijke rol te spelen binnen hun gezin, maar ook binnen deze heerschappij en de stabiliteit van Tarth. 'Ik zal vanavond ook met de familie van Inanna praten,' besloot hij dus maar, om zijn moeder te laten zien dat hij Silvester zou steunen. 'Uiteindelijk worden zij nu ook een deel van ónze familie.'

Liam sloot zijn ogen voor enkele seconden om zijn kalmte te bewaren. Misschien waren de twee glazen sterke drank voor deze festiviteit samen met Eddard niet zo'n goed idee geweest. Zijn broer had hem nog meermaals gewaarschuwd dat hij zich als een rund van een Koning gedroeg. Die term had hij echter al te vaak uit de mond van zijn broer gehoord om het nog serieus te nemen. 'Dan hoop ik maar dat ze met een spectaculaire jurk aan komt lopen. Anders was het de vertraging niet erg waard,' mompelde hij geïrriteerd. Celine werd te brutaal. Hij kon dat echter niet zomaar tegen Diane zeggen. Het noemen van Quandaï interesseerde hem wel voor enkele momenten. 'Dat is prima. Maar denk je werkelijk niet dat de landvrouwe meer handen in de pap heeft dan we denken? En volgens de geruchten is ze niet meer zo trouw aan haar echtgenoot dan eerder. Wellicht dat een charmant woord hier of daar haar wat losser kan maken.' Liam had echter die kaart al jaren geleden verspeeld toen hij zijn gladde praatjes op haar uitgeprobeerd had. Het had maar weinig effect gehad en ze had vooral erg niet onder de indruk geleken. 'Ik vertrouw erin dat je zelf een beslissing kan maken op wie jij je gaat richten,' zei hij na enkele seconden stilte, waarna hij zijn dochter met een hervonden glimlach aan keek. 'Als jij mij ooit gaat opvolgen, of dat nou binnen onze zaken zijn of binnen het hebben van een gezin of familie, dan heb je ook geen vader meer die je vertelt wat je moet doen.' Hij bekeek zijn dochter en zag zoveel van zijn vrouw in haar gezicht. 'En daarbij hoop ik dat je ook van avonden zoals deze kan genieten. Als jij het naar je zin hebt, zal jouw gesprekspartner dat ook doen en laten ze meer los dan dat je denkt.'

Sibel knikte enigszins tevreden. Zij en Liam hadden al vroeg hun kinderen er aan laten wennen dat ze elkaar te vriend moesten houden en moesten vertrouwen. Ze zouden vrienden kunnen maken of liefdes kunnen hebben die kwamen en gingen, maar familie was iets waar je altijd op moest kunnen bouwen. 'Dat zijn ze zeker,' stemde ze in op serieuze toon ondanks de grap die haar zoon er van had willen maken. 'Jouw vader en ik hadden dit ook niet kunnen doen zonder de steun die we hebben gekregen van ome Ed en tante Naya. Verkijk je niet op wie jij nodig zal hebben. Dit is niet alleen te doen.' Ze had door het gedoe met Silvester weer maar weinig tijd gehad om met Willem te spreken. Misschien was dit ook niet het juiste moment om dat te doen. Als Koningin en als moeder moest ze echter de tijd nemen waar dat maar kon. 'Dat is een goed idee. Ik geloof dat het zal helpen de prinses een warmer welkom te geven dan dat we tot nu toe gedaan hebben.' Het zou Silvester ook een goed teken geven dat zijn broer en zus interesse toonden in zijn toekomst. Sibel glimlachte kort en wreef vervolgens met haar hand langs Willems haar waar een enkele spriet van zijn plek was gekomen. Wat voor conflicterende gevoelens ze ook had over dit evenement, ze was wel degelijk trots dat ze hier met haar gezin zou staan. 'Ik ben trots op jou, Willem,' zei ze dan ook, om het maar eens uitgesproken te hebben.

Muriel haalde haar schouders op. Ze wisten allemaal dat Celine Storm er goed in was om een aandachttrekkende entree te maken. De laatste jaren had ze dat minder gedaan, maar er was duidelijk een verandering in gekomen. 'Als ze handen in de pap heeft, dan is dat in Quandaïse pap.' Ze ging er van uit dat dat ook wel boven water zou komen als ze zich meer richtten op dat land. Bovendien was ze steeds meer geïntrigeerd door de andere geruchten die er uit Quandaï kwamen. 'Zouden we ook niet in de gaten moeten houden of een verloving met een dochter van een gevallen Quandaïse prins problemen kan veroorzaken?' Tot nu toe had ze het idee dat de focus op Celine en haar Noordelijke Raad lag en hoe zij zouden reageren. Ze keek vervolgens verrast opzij en bestudeerde de glimlach van haar vader terwijl hij verder sprak. 'Er zal altijd een Koning of Koningin zijn die me zal vertellen wat ik moet doen, niet?' vroeg ze zonder zijn glimlach te beantwoorden. Ze wist niet of haar situatie drastisch zou veranderen als de Kroon overgedragen werd. Tenminste, zo zag ze het zelf niet. Toch zou het anders zijn als haar overste niet haar haar vader de Koning was, maar iemand anders. Muriel opende haar mond om iets te zeggen, maar bedacht zich. 'Ik zal het naar mijn zin hebben,' zei ze maar enigszins stug. De laatste dagen had ze amper plezier kunnen halen uit haar werk. Zelfs de bezoeken van familie deden weinig. Haar oom had zelfs opgemerkt dat ze zelfs nog meer op een zuurpruim leek dan haar moeder.

Willem keek zijn moeder bedachtzaam aan. Bedoelde zijn moeder wellicht al wel als hij... Koning zou zijn? De eerste sprankjes hoop probeerde Willem te onderdrukken, om verdere teleurstelling te voorkomen. 'Ik weet wat voor steun zij voor jullie zijn geweest. Ik twijfel er niet over dat Silva, Muriel en ik elkaar voor de rest van ons leven zullen steunen. Ik ben sowieso blij om een broer of zus te hebben.' De verloofde van zijn broer was maar alleen, net zoals de moeder van Roman. 'Ik zal er voor zorgen dat ze zich hier welkom zal voelen, moeder.' Al was het maar dat ze vervolgens haar familie om kon praten om betere handelsovereenkomsten af te spreken tussen hun windstreken. Hij wilde opnieuw vragen waar Silvester bleef, toen zijn moeder plots iets onverwachts zei. Willem keek zijn moeder enkele seconden enigszins verbaasd aan. Het speet hem dat hij deze emotie voelde, maar het was lange tijd geleden geweest dat hij had gehoord dat zijn moeder trots op hem was. De periode rondom de bekendmaking van Roman was er weinig geweest om 'trots' op te zijn. Willem glimlachte dankbaar, precies de glimlach die zijn vader ook had, en hij drukte een kus op zijn moeders wang. 'Ik ben ook trots op jou,' zei hij eerlijk. 'En ik houd ook van jou en vader.'

Liam luisterde stilletjes naar de woorden van zijn dochter. Ze had natuurlijk gelijk dat Quandaï meer macht in hun land had dan ze dachten, maar ze hadden de bron niet kunnen vinden. Het leek veel uitgebreider te zijn dan puur de macht van de Moeder. 'Laten we binnenkort weer eens samen komen en alle informatie die we de laatste tijd hebben gewonnen naast elkaar leggen. Dan kunnen we dat aanvullen met de informatie die we opgevangen hebben tijdens de festiviteiten,' murmelde hij zacht in zijn dochters oor. Het volgende punt van Muriel was er echter een van meer acutere aard. 'De twee hebben nu nog geen prominente posities. We houden de reactie in de gaten. Ik zal één van de Quandaïse vertegenwoordigers ook proberen te spreken.' Hij had al een gigantische lijst aan mensen die hij moest spreken als Koning. Het was echter beter als zijn vrouw met de vertegenwoordigers zou praten - zij begreep de subtiliteit van de Quandaïers beter. Bij Muriels opmerking haalde hij achteloos zijn schouders op. 'Jij zal het netwerk van mij over nemen. Niet een volgende Koning of Koningin.' Liam keek toen pas voor de eerste keer écht goed naar zijn dochter. Hij wist dat hij maar weinig tijd aan haar en haar broers had kunnen besteden de laatste dagen - of misschien wel de laatste weken - en dat speet hem. Hij had meer haar baas dan haar vader geleken. En zijn stemming was ook niet te best geweest. 'Mumu, wat is er aan de hand?' vroeg hij dus ook uiteindelijk bezorgd. Het was wellicht niet het juiste moment om over de zorgen van zijn dochter te spreken, maar hij wist anders ook niet wanneer hij haar op een andere gelegenheid zou spreken.

Muriel stemde in met het voorstel van haar vader door een klein knikje te geven. Het was duidelijk dat het na de evenementen niet direct rustiger zou worden in Myr. Ze zouden nog genoeg te overleggen hebben vooral omdat er zo veel gasten aanwezig waren geweest. De spionnen van haar vader waren tijdens het jubileum heel druk aan het werk. Haar blik gleed weer door de zaal. Ze kende niet al haar vader's spionnen, maar ze wist er sowieso nu al een enkeling aan te wijzen. Degene die ze niet zag was Ada. 'Ik?' vroeg ze verrast en keek terug naar de Koning. Dit hadden ze nog niet eerder zo besproken. Misschien had ze er wel eens aan gedacht, vooral als haar broer weer eens over zijn wil om de Kroon over te nemen sprak. Ze had echter niet het idee dat ze voorbereid was op dit gesprek. Noch had ze een antwoord klaar op de volgende vraag. Ze kon niet anders dan lachen om de ongepastheid van het moment en haar eigen misplaatste gevoel. 'Ik geloof niet dat we daar nu tijd voor hebben, pap,' zei ze maar. Het was één ding om zaken te bespreken terwijl er vele ogen op hen gericht waren. Dat konden en deden ze vaak genoeg zonder dat men door had wat ze echt zeiden. Haar privé leven daarentegen en persoonlijke gedachtes, zou ze niet hier bloot leggen. Muriel zuchtte en speelde met de gouden ketting die om haar nek hing. Het was op dat moment dat ze ook zag dat er bij de ingang van de zaal een pad vrij werd gemaakt door de bewaking. 'Silvester is er.'

Sibel keek met een trieste glimlach toe hoe de ogen van Willem zo groot werden. Ze wist dat ze het niet vaak genoeg zei. De manier waarop Silvester gereageerd had tijdens hun gesprek had haar eenzelfde gevoel gegeven. Hij had weer als haar acht jarige jongen geleken die gewoon erg blij was geweest om de bewondering van zijn ouders te verdienen. Sibel nam de kus van haar zoon met een glimlach aan, maar voelde de emoties nog sterker bij het horen van zijn woorden. Daar kon ze inmiddels ook al aan merken dat ze ouder was geworden. Zo stabiel wat betreft het onder controle houden van haar gevoelens was ze al lang niet meer. Sibel legde een arm om Willem heen en fluisterde hem toen dat zij en zijn vader ook van hem hielden. Dat was ook het moment dat ze haar andere zoon dichterbij zag komen en tussen de wachters door het platform op zag stappen.

Silvester stapte met een charmante glimlach en nonchalante pas de grote zaal van het paleis door. Hij keek nog om naar Inanna en haar familie, maar richtte zich toen op zijn ouders en broer en zus die al met ontevreden blikken toekeken hoe hij kp hen af kwam. Hij had er expres voor gekozen om die dag al vroeg met Inanna naar haar familie te gaan. Zo zou hij in ieder geval niet nog door ieder familielid en de raadgever van zijn moeder nóg meer instructies en goedbedoelde praatjes krijgen. Bovendien leek het de gemoederen bij de Noorderlingen wat te verzachten. De Landvrouwe en de vader van Inanna hadden hem met veel achterdocht behandeld nadat ze uit hadden gelegd hoe dit alles zou lopen. Silvester had dus zijn best gedaan om hun vertrouwen met kleine stapjes terug proberen te winnen. Maar dat zou tijd kosten en aan het gezicht van zijn vader te zien had hij die vandaag niet gehad. Silvester bedankte de wachters kort en stapte zo met een glimlach het platform op. Hij stapte als eerste op zijn moeder af en kuste haar wang ter begroeting. Voor ze het kon vragen klopte hij op de zak van zijn kostuum waar hij zijn aankondiging, geschreven door Chaol en andere raadsleden, had gestopt. 'Mijn excuses, moeder, er was een probleem met de kleding van de dames.' Hij zette een stap naar zijn vader en knikte zo naar de Koning voor hij naast zijn broer ging staan en hem op de schouder klopte.

Liam was verbaasd door de verraste blik op zijn dochters gezicht. 'Ja, jij. Wie anders zou het netwerk kunnen overnemen? Ik vertrouw niemand anders om dit werk te leiden.' Hij dacht dat hij daar al eerder duidelijk over was geweest of dat het vanzelfsprekend was geweest. Blijkbaar was hij toch niet zo helder over het idee geweest. 'Maar we zullen het ooit nog wel over de details hebben. Ik ben niet van plan om binnenkort al de kroon over te dragen,' grapte hij, waarna hij nog eenmalig langs de krullen van zijn dochter streek. Ondanks dat ze al zo groot was, koste het hem zeer weinig moeite om haar nog als klein meisje voor zich te zien. 'Ik hoop dat we dan snel met elkaar kunnen praten, Mumu. Ik wil niet dat er iets met je aan de hand is,' zei hij gemeend tegen zijn dochter. Hij kon zijn vinger er niet op leggen wat er aan de hand was en dat speet hem. Misschien had hij iets over het hoofd gezien. Het was ironisch: de spionnenmeester had geen idee wat er in het leven van ongeveer de helft van zijn kinderen om ging. Toen Muriel echter aan gaf dat zijn zoon er was, draaide Liam zich snel om en zag hij hoe Silvester door de menigte van de ene familie naar de andere familie liep. Hij knikte als begroeting terug naar zijn zoon en keek vervolgens hoe hij naast zijn tweelingbroer ging staan. 'Als je gereed bent, dan kan je starten,' murmelde hij vervolgens in zijn vrouws oor, waarna hij nog een aansporende kus op haar wang drukte.

Willem liet zijn moeder een arm om hem heen slaan en hem toe fluisteren dat zij en vader van hem hielden. Natuurlijk wist hoe hij zijn ouders over hem dachten, maar het voelde toch goed om het herbevestigd te krijgen. Willem glimlachte nog kort naar zijn moeder, voordat zijn broer alle aandacht naar zich toe trok. Met een zucht zag hij hoe Silvester met een zelfvoldane blik door de menigte heen liep. Sommige dingen - en mensen - zouden ook nooit veranderen. Natuurlijk vond zijn broer hem weer en kwam hij naast hem staan. Met een zucht klopte ook Willem op Silvesters rug. 'De verloren zoon besloot om ook eens op te komen dagen, blijkbaar,' verzuchtte hij met een scheve glimlach, terwijl hij Silvesters kraag recht trok. 'Waarom heb ik het idee dat jij wellicht wat problemen met jouw kleding had? Waar komt dit pak vandaan? Speciaal op maat laten maken?'

Silva deed zijn best de blikken van zijn ouders te vermijden. Hij wist welke belofte hij hen had gemaakt en hij was wel degelijk van plan zijn best te doen. Dit soort feesten brachten alleen heel snel een kant in hem naar boven die dit alles niet te serieus kon nemen. De mensen die hij tot nu toe had gesproken hadden alleen maar erg nieuwsgierig geleken in roddels of dat nou ging over waar hij de afgelopen lente was geweest of zijn relatie met Inanna. Hij had het altijd al moeilijk gevonden om daarmee om te gaan, vooral als hij niet terug kon vallen op een grijns. Silvester grinnikte dan ook naar Willem en haalde zijn schouders op. 'Dit paleis is een doolhof. Je weet dat ik vroeger al vaak genoeg verdwaalde,' grapte hij maar. Hij toomde zijn lach iets in toen hij zijn moeder's hand op zijn schouder voelde. 'Inanna kwam met het idee om onze kleding op elkaar af te stemmen de aankomende dagen. Er zijn dus nog wat alteraties gedaan op het laatste moment.' Hij gaf maar niet toe dat hij wel degelijk nerveus toe had staan kijken terwijl de Landvrouwe nog van jurk besloot te veranderen toen ze al laat waren. Silva had er weinig aan kunnen doen. Ondertussen merkte hij dat zijn moeder naar voren was gestapt en de aandacht van de zaal vroeg voor haar speech. Silvester kon het niet laten naar zijn broer om te kijken. 'Maar jij mag er ook best wezen, broertje. Je zal vast niet zonder danspartner zitten vanavond,' fluisterde hij Willem toe.

Diane was achter de Noordelijke delegatie aangelopen toen Celine eindelijk besloten had dat het toch maar tijd was om hun entree te maken. Ze had zelf al bijna een half uur eerder laten vallen dat het misschien tijd was om zich naar de zaal te begeven. Dat was haar alleen niet in dank afgenomen. Diane had nog kort met prins Iker gesproken, maar hij leek te druk en te nerveus met de aankomende aankondiging. Ze kon er haar vinger niet goed op leggen wat de man zo dwars zat. Ze schreef het maar af als de grote zorgen die hij als vader had om Inanna. Ze vond het zelf namelijk ook moeilijk de prinses te lezen. Normaal wist ze vaak goed te zeggen wat de jonge vrouw dacht, maar dat was sinds aankomst in Myr wel veranderd, vooral na haar ontmoeting met het Koninklijk paar. Misschien had ze toch wat meer informatie uit Liam moeten halen toen ze de kans er voor had gehad. Wat had hij of zijn vrouw namelijk precies tegen haar nichtje gezegd? Diane keek geïnteresseerd rond toen ze eindelijk de zaal betraden, maar haar ogen gleden al snel naar de Koninklijke familie. Ze had Liam niet meer gezien na hun samen zijn. Dat ze hem hier dus trof in een rijk versierd en macht uitstralend pak naast de Koningin die hij nog iets bemoedigends in het oor leek te fluisteren, voelde ze verschillende emoties. Diane drukte ze stuk voor stuk resoluut weg. Toen prins Silvester op zijn familie af stapte, nam ze haar moment om naast Inanna te gaan staan en een arm door de hare te steken. Diane glimlachte naar haar en kneep in haar hand. 'Ik kan je nu nog het paleis uit smokkelen,' fluisterde ze als goed bedoelde grap in het oor van haar prinses. Ze hoorde dat de Koningin ondertussen haar toespraak begon.

'Met smoesjes kom je niet erg ver,' merkte Willem met een opgetrokken wenkbrauw op. Hij dacht eerder al dat Silvester flink onder de pap zat bij zijn verloofde en zijn schoonfamilie, maar dit bevestigde zijn vermoedens alweer. Hij vroeg zich af hoe lang Silvester het vol zou houden om een getrouwd man te zijn. Willem had geen hoge verwachtingen voor zijn tweelingbroer en dat speet hem. Wellicht zou Silvester hem nog verbazen. 'Je was laat en dat heeft moeder ontstemd. Gedraag je in het vervolg.' Hij hield zijn gezicht in de plooi en stootte Silvester kort aan. Deze avond was belangrijk voor hun allemaal, maar zeker ook voor Willem om nieuwe connecties te maken. 'De mensen zullen over elkaar heen struikelen om een dans te wagen met de alleenstaande prins,' grapte Willem in Silvesters oor, al zouden ze allebei weten dat het de werkelijkheid was. Natuurlijk probeerden men hun kans te wagen bij de twee prinses en de prinses. Eentje was er al verloofd, eentje was te ongrijpbaar om überhaupt ten dans te vragen en dan zou Willem dus overblijven. Hij zou voor elke vrouw of man wel een dans vrij kunnen maken. Zo was hij per slot van rekening opgevoed. 'Wanneer ga je de aankondiging doen?' vroeg hij benieuwd. Zijn ouders hadden hier weinig over losgelaten. 'En doe je het alleen of vraag je jouw prinsesje bij jou te komen?'

Inanna had Silvester met tegenzin losgelaten en keek zo toe hoe haar verloofde zich een weg baande door de mensenmassa heen naar zijn ouders, broer en zus toe. Ze zagen er majestueus uit als royale familie. Het was bijna ondenkbaar dat ze daar binnenkort ook deel van zou uit maken. Dianes greep haalde haar uit haar overpeinzingen en gestresste gevoelens. Dankbaar keek ze haar tante aan. 'Ik zou ja willen zeggen,' zei Inanna eerlijk, waarna haar blik werd getrokken naar de Koningin die met haar toespraak begon. Vanuit haar verre positie in de zaal zou de vrouw niet kunnen zien dat Inanna met Diane aan het spreken was. Nerveus streek Inanna langs de rokken van haar jurk. De jurk was een combinatie van de kleuren van hun verschillende huizen. Celine had flink haar macht uitgeoefend om ervoor te zorgen dat het blauw nog zichtbaar bleef in haar jurk. 'Maak ik een fout, Diane?' vroeg ze plots, overmand door zorgen en twijfel. 'Als ik zoveel van iemand houd, hoor ik toch niet zo nerveus te zijn?'

Silva merkte dat zijn grijns even dreigde te verdwijnen bij de manier waarop Willem hem aan sprak. Hij was het inmiddels wel gewend van zijn ouders en Muriel, maar het was anders waarschuwingen te horen van zijn broer. Het had ook geen nut hem te verbeteren. Silvester was niet zelf laat geweest, maar zijn keuze om eerst naar Inanna's familie te gaan had er toe geleid dat hij laat zou zijn. Even voelde hij dat er wel degelijk een afstand was ontstaan tussen hemzelf en zijn eigen familie, maar hij schudde die gedachte van zich af om zich op het moment te richten. Hij glimlachte naar Willem. 'Misschien moeten we voor Muriel ook wat danspartners achter haar aan sturen,' fluisterde hij als antwoord. 'Als je tenminste tijd hebt je met iets anders bezig te houden dan die tientallen danspartners van je.' Hij keek even op zij naar zijn broer en porde hem in zijn zij. 'Is er geen persoon met wie je graag wil dansen? Of dat nou om romantieke of politieke doeleinden gaat?' Silva had geen idee of zijn broer nu überhaupt wel met zijn hoofd bij romantiek zat. Hij was altijd bezig met zaken en nu had hij een zoon.. Silvester had dat nog maar amper kunnen laten bezinken. Hij keek vervolgens terug de zaal in en zocht naar Inanna. Ze stonden niet direct in het zicht. 'Moeder zal mij het woord geven na haar toespraak. We mogen dan ook mee als één van de eerste koppels de dansvloer op.' Zijn ouders zouden vanzelfsprekend de eerste dans beginnen, maar Silvester keek er naar uit zijn verloofde de vloer mee op te kunnen nemen.

Diane bestudeerde het gezicht van Inanna terwijl ze geruststellend met haar duim langs haar arm wreef. Ze had de prinses maar zelden zo nerveus gezien. Zelfs als kind had ze al zo vol zelfvertrouwen geleken. Behalve als het misschien om haar ouders ging. Diane zuchtte terwijl haar ogen naar de Koningin gleden. Ze zou nog wel even bezig zijn met haar rede. Ze trok haar prinses dan ook een stukje verder naar achteren de zaal in om de blikken en oren van andere te vermijden. Daar legde ze een hand op Inanna's wang en glimlachte vol medeleven. 'Ik geloof dat wat zenuwen en nervositeit erg normaal zijn sinds dit om het betreden van de Koninklijke familie gaat.' Ze wreef langs haar haar, maar deed het zorgvuldig genoeg om geen schmink of perfect gevormde krullen te verpesten. 'Maar ook zeker wat betreft de liefde.' Het was voor haarzelf ook redelijk onstuimig geweest om verliefd te worden. 'Dat is echter iets anders dan het hebben over fouten of te denken dat je misschien ergens spijt van zal hebben.' Ze fronste even terwijl ze dat zei en wachtte af of Inanna meer uitleg zou geven waarom ze nu plots met die vraag was gekomen.

Inanna schudde geschrokken haar hoofd en streek langs één van haar zorgvuldig gestylede krullen. 'Ik had dat niet moeten zeggen, Diane. Laten we het vergeten,' drong Inanna op de oudere vrouw aan, waarna ze zich weer naar de Koningin keerde en zo ook naar haar verloofde. Ze probeerde zijn blik te vangen, maar ze stond te ver weg. Het was een kwestie van tijd voordat ze door een wachter begeleid zou worden naar de Koninklijke familie om de aankondiging te doen. Het was al snel duidelijk geworden dat ze samen de aankondiging zouden doen. 'Ik ga jullie gewoon heel erg missen,' zei ze uiteindelijk met een brok in haar keel, terwijl ze kort naar Diane keek. 'Ik dacht dat ik oud genoeg was om van huis weg te zijn. Het valt me zwaar dat ik niet zo zelfstandig blijk te zijn als ik dacht. Jij en mijn ouders zijn ook van huis weggegaan. Als jullie het kunnen, zou ik het ook moeten kunnen.' Zo probeerde ze zichzelf moed in te spreken. Plots weer nerveus keek ze naar haar voeten. 'Ik zal vast snel zwanger moeten worden,' fluisterde ze vervolgens, al twijfelde ze of Diane het hoorde boven het geroezemoes uit. Het idee was pas in haar hoofd gekomen toen haar moeder de vorige dag uit het niets naar haar toe was gekomen om alle manieren uit te leggen die ervoor zorgde dat ze niet zwanger zou worden, zonder dat de man erachter zou komen. Tot dan toe had Inanna naïef gedacht dat het nog niet van haar en Silvester verwacht zou worden.

Willem voelde hoe hij ontspande doordat Silvester op speelse manier met hem mee ging in hun uitspraken. Met een scheve glimlach wierp Willem een korte blik op hun zus. Ze stond zo recht en formeel naast hun vader. Het was geen wonder dat ze in zijn voetstappen was gaan lopen. 'Denk je dat er mensen hier rondlopen met zoveel moed?' grapte Willem, al rolde hij kort met zijn ogen. 'Al zal die oudste uit het Zuiden het wellicht wel aan durven. Maar een dans met zo'n onderkruipsel wil ik Muriel niet aan doen.' Willem keek er tegenop dat hij wel verplicht was om de Zuidelijke familie aan te spreken. Men kon nooit voorspellen in wat voor bui de Landheer en -vrouw zou zijn. De plotse vraag van zijn broer verbaasde hem en met grote ogen dacht hij na over een antwoord. Het was duidelijk dat hij met de mysterieuze Quandaïse vrouw wilde dansen om meer informatie bij haar in te winnen. Hij kon echter geen aandacht naar hun toe trekken, dus hij moest subtiel zijn. 'Ik zal ons nichtje vragen voor een dans, dan volg ik jou en onze ouders al snel op. Muriel zal vast ook wel verplicht zijn om iemand te kiezen,' verzuchtte hij. Het was veilig om een familielid te kiezen, dan zou hij in elk geval nog niemand bekritiseren of passeren bij de eerste dans. Willem keek opzij naar zijn broer en kneep even in zijn arm, zoals ze als jonge jongens ook altijd hadden gedaan als ze stil moesten zijn. Dan konden ze elkaar nogal uit de tent lokken, zodat de ander op zijn kop zou krijgen. 'Ik ben blij dat je er weer bent,' zei Willem oprecht, 'en nog blijer dat je blijft. Laten we snel samen weer eens op stap gaan, zoals we vroeger ook deden.'