Offerfeest - de grote hal

Willem keek tevreden toe hoe Kat meer en meer in de dans kwam. Hij voelde hoe ze hem minder stevig vast hield en hoe haar bewegingen soepeler werden. Daardoor hoefde de prins steeds minder te corrigeren en zag de dans er ook natuurlijker voor de mensen om hun heen uit. Ondertussen luisterde hij gefascineerd en geïnteresseerd naar de woorden van de vrouw. Het was mooi om te zien hoe trots ze sprak over haar afkomst en woonplaats. 'Er staat hier inderdaad weinig over in de boeken. Ik ben bang dat we maar een eenzijdig beeld van de huidige situatie hebben,' zei Willem eerlijk. Hij wist dat de uitlevering van nieuws in boeken zeker niet altijd de waarheid was. 'U zei dat de tekenen van de Goden niet goed gehoord zijn tijdens de benoeming van de nieuwe Moeder. En dat de nieuwe Moeder steun nodig heeft. In het laatste nieuws vanuit Quandaï hebben we over beiden maar weinig gehoord, enkel geruchten. Wanneer zou u mij - of mijn ouders - hier meer over kunnen zeggen?' vroeg hij benieuwd. Enigszins verrast was Willem dan ook dat de vrouw de Zuidelijke landvrouwe benoemde. Natuurlijk wist hij van haar levensverhaal af. 'Bent u bang voor haar oordeel? Of haar actief?' vroeg Willem met een kleine frons. 'En wat vindt u dan van de Quandaïse... prins in het Noorden?'

Muriel behield haar glimlach op haar gezicht terwijl ze de zaal door ging met Ada's steun. Het was maar toeval dat ze niet de hele zaal hoefden te doorkruisen om de zitkamer te vinden, maar het was in haar voordeel. Zo zou het hopelijk even duren voor dit haar vader bereikte. Hij zou te nieuwsgierig zijn om te weten waarom ze dit gedaan had. Hij wist wel beter dan te denken dat Muriel zomaar zou struikelen. Het was gelukkig rustig in de zitkamer en Muriel sprak direct de aanwezige personen aan. Ze stuurde één bediende naar haar dienstmeisjes om hen op pad te sturen voor een schone jurk. De andere vrouw gaf ze instructies om haar moeder er van te verzekeren dat ze zo terug in de zaal zou zijn en om vervolgens de bediening te helpen met de troep. De aanwezige wachter vroeg ze voor de deur gasten tegen te houden omdat ze graag wat privacy had. 'De Noordelijke wachter zal me hier veilig houden, Dro.' Ze kende de oudere man. Niet omdat hij één van haar vaders spionnen was, maar omdat hij al erg lang trouw was aan haar familie. Hij had vaak op wacht gestaan toen ze nog een kind was geweest. Nu hij al op leeftijd was, werd hij alleen nog met grote evenementen in gezet, en alleen waar hij goed toezicht kon houden. De man was doof aan het worden. Muriel keek toe hoe de deur dicht viel en zo het meeste geluid van het feest wist te blokkeren. Ze zette met een zucht een hand in haar zij en keek toen naar Ada voor ze hoofdschuddend lachte. 'Is dit werkelijk de enige manier waarop we elkaar kunnen spreken?' vroeg ze zich hardop af voor ze opstond.

Het was voor Kadhja niet verrassend te horen dat ze maar een eenzijdig beeld kregen hier. Zelfs in Telon wist men maar weinig af van haar regio. Alsof het niet van belang was om kennis te hebben over Bahand. Maar ze wilde graag weten wat dat beeld hier in Tarth was. De prins zei er echter weinig over. 'Ik kan niet met zekerheid zeggen waarom er zo weinig nieuws is uit Telon komt. Maar ik weet wel dat wij voorzichtig zijn met de informatie uit Ativer. Ik hoor u daar meer over te vertellen. Mijn- mij is die opdracht gegeven. Ik zou ook graag met de Koningin en Koning hier over willen praten, maar-' Ze twijfelde even over hoe ze dit het beste kon brengen. Het zou niet goed vallen als ze toe zou geven dat zij moest aanvoelen of de Koninklijke familie wel te vertrouwen was. 'Het is niet makkelijk audiëntie te krijgen met het Koninklijk paar als vreemdeling. Zonder connecties.' Kadhja bekeek het gezicht van de prins en probeerde zijn uitdrukking te interpreteren. Hij draaide haar vraag terug om naar haar zonder zelf blijk te geven van zijn eigen gedachtes of meningen over de Landvrouwe. 'Ik ben niet bang voor haar oordeel,' zei ze stug. 'Maar eerder voor de invloed die ze heeft binnen uw hof, vooral als het om Quandaïse kwesties gaat.' Ze wist dat het als een oordeel kon klinken over hoe de vrouw een positie had gekregen onder de Tarthiaanse adel. 'Het is algemeen bekend dat prins Iker meer loyaliteit heeft aan de Oude Goden dan de Moeder,' zei ze vervolgens kort. 'Hij zal nu deel uit maken van uw familie dankzij zijn dochter. Wat vindt u daar van?' vroeg Kadhja op haar beurt.

Ada keek neutraal toe hoe Muriel de ene na de andere bediende wegstuurde met een smoes, zodat ze in elk geval even bezig waren voordat ze weer terug zouden komen. Ook de aanwezige wachter zette ze aan het werk en zo stonden ze al snel met zijn tweeën in de bescheiden zitkamer. Ada liet haar stijve houding gaan en grijnsde samenzweerderig naar haar vriendin. 'Wanneer mag ik een keer diegene zijn die valt?' lachte Ada met haar vriendin mee, waarna ze de stof van de rokken van Muriel tussen haar vingers nam en afkeurend klikte met haar tong. De rode wijn was van het korsetgedeelte van de jurk helemaal doorgedruppeld in de rokken. 'Ach, zelfs wijnvlekken zorgen er niet voor dat je minder straalt,' complimenteerde ze de prinses met een charmante glimlach. Ze wist niet of ze alweer op zo'n punt waren dat ze Muriel kon vertellen dat ze haar ogen niet van haar af had kunnen houden terwijl ze danste met al die mannen. Ze plofte uiteindelijk op één van de sofa's neer en keek Muriel van top tot teen aan. 'Er zijn andere manieren. Ik ben namelijk al een aantal keer bij jouw vertrekken langs geweest,' zei ze eerlijk en met een nerveus kuchje. 'Toen was je er ofwel niet ofwel deed je niet open. Jouw wachters konden zelfs niet omgekocht worden om de waarheid te vertellen.' Ze keek van de prinses weg en wreef met haar handen langs haar broeken, die donker genoeg waren zodat de wijndruppels die nog op haar handen hadden gezeten toch niet zouden opvallen. 'Ik heb meer aanwijzingen over de mogelijke rebellen in het Noorden opgevangen.'

Muriel wreef nog lachend langs haar voorhoofd en bestudeerde vervolgens ook haar rokken. ‘Arianne vermoordt me. Ze was zo trots op deze jurk.’ De hoofdnaaister was dagenlang met de jurk bezig geweest en had persoonlijk aan de borduursels gewerkt. Normaal liet ze dat aan haar assistenten over. Ze hoopte maar dat haar dienstmeisjes zich raad wisten met de grote wijnvlek. Ze moest grinniken terwijl ze met een zakdoek op de vlek depte. 'Weet je nog hoe boos ze was nadat we in de bosjes de gezant van de Zomereilanden af hadden geluisterd tijdens mijn verjaardag?' Muriel keek op bij het horen van Ada’s compliment. Ze glimlachte, maar zei niet direct iets en hield zich weer bezig met de jurk en de lussen die de rokken aan haar bovenlijf vast maakten. ‘Het was druk. Ik ben er niet veel geweest,’ zei ze en keerde zich van Ada af zodat ze haar gezicht niet kon zien. Ze had haar één keer weg laten sturen toen ze wel in haar vertrekken was geweest. Muriel had niet geweten hoe ze toen aan haar vriendin uit kon leggen dat ze haar hoofd niet op orde had. ‘Echt?’ vroeg ze meteen nieuwsgierig. ‘Van Roshan?’ Ze had zelf ook enigszins haar best gedaan met de vrouw. De middag die Muriel met haar en haar jongere zusje had gespendeerd had niets opgeleverd. ‘Ik heb jullie gesprek niet gehoord,’ voegde ze nog toe. ‘Maar ze leek erg teleurgesteld aan het einde.’ Muriel had eindelijk de lussen los getrokken, maar liet het kledingstuk even met rust om Ada's blik te ontmoeten. ‘Heb je haar verteld dat je in Myr blijft?’

'Ach, ze zal vast blij zijn dat ze hierdoor weer een nieuwe jurk kan maken,' glimlachte Ada geruststellend, terwijl ze vanaf haar plek op de sofa toe keek hoe Muriel haar jurk weer vlekvrij probeerde te krijgen. Dat werkte natuurlijk niet. De wijn vlekte erg sterk. 'Ik weet het nog.' Ze was even stil en gleed bedachtzaam met haar hand langs haar kaak, terwijl ze Muriels blik vast hield. 'Ik weet alles nog van onze jeugd.' Destijds had Muriel haar vaak genoeg mee kunnen sleuren op avonturen door het paleis heen. Misschien was daar hun roeping ook wel vandaan gekomen. Toen Muriel zich van haar af keerde, gleed Ada's blik nog even kort langs de onderjurk die Muriel aan had en eindigde vervolgens bij haar eigen handen. Het verbaasde haar niet dat Muriel verder vroeg over Roshan. Uiteindelijk had zij ook een einde aan het gesprek gemaakt zojuist in de balzaal. Ze was benieuwd wat Roshan haar toe had willen fluisteren. 'Van haar, inderdaad,' bevestigde ze Muriels woorden, terwijl ze weer op keek en verrast naar de andere vrouw keek. Ze had Muriel nog niet kunnen vertellen dat ze hier zou blijven. Daarom had ze ook zo vaak voor haar deur gestaan. 'Ik... blijf inderdaad hier,' bevestigde ze ook die woorden. Van wie had Muriel dat nieuws gehoord? Ze had gehoopt om het als verrassing aan haar te kunnen vertellen. 'Het zal betekenen dat we de zaak moeten overdragen aan iemand anders die gestationeerd wil zijn in het Noorden. We hebben dus alleen nog de festiviteiten om zo veel mogelijk informatie te verzamelen.'

Muriel had veel warme herinneringen aan haar jeugd. Ada speelde in veel van die herinneringen een rol. Ze kon het zich moeilijk voorstellen hoe het geweest zou zijn zonder haar vriendin. Veel andere goede vrienden had ze nooit gehad. Ze zou een stuk eenzamer zijn geweest. Ze hoorde de bevestiging van Ada dat ze inderdaad van plan was te blijven met een even warm gevoel aan. 'Prinses Inanna wist me te vertellen welke hofhouding ze aan gaat houden hier.' Ze had het graag van haar vriendin zelf willen horen, maar toen Inanna zo gemakkelijk uit te horen was, had ze niet anders dan door kunnen vragen. Ergens had ze gedacht dat Ada zo moeilijk te bereiken was omdat ze er juist voor had gekozen om terug naar Tyrosh te gaan ondanks de optie om hier te blijven. Het was dus een opluchting geweest om te horen dat dat niet zo was. 'Wilde vader dat je bij de prinses in de buurt zou blijven? Ik weet dat hij er aan twijfelde hoe hij spionnen dicht genoeg bij haar kon krijgen zonder de Landvrouwe verdacht te maken.' Ada zat al in die binnenste cirkel. Tegelijkertijd had ze ook een belangrijke missie gehad in Tyrosh met de pamfletten. Waren de prioriteiten van haar vader veranderd? Wat had hem van mening doen veranderen? Muriel liet bedenkelijk de bovenste laag van haar rok van haar heupen glijden en stapte uit het met wijn besmeurde kledingstuk. Gelukkig was de wijn niet door de dikke laag van haar rokken in haar zijden onderjurk getrokken. 'Wat heeft Roshan je verteld?' vroeg ze toch nog terwijl ze de rok over een stoel te drogen hing.

Ada had kunnen weten dat Inanna diegene was geweest die Muriel het nieuws had verteld. Ze was benieuwd of haar vriendin het op een subtiele manier had kunnen vragen of dat haar Noordelijke prinses er binnenkort naar zou vragen. 'Ik heb het jouw vader nog niet verteld,' zei ze uiteindelijk met een blos op haar wangen. 'Ik liet mijn wens om in Tyrosh te blijven vallen bij de prinses en ze ging er meteen mee akkoord. Binnen enkele uren had ze alles geregeld en kon ik niet meer terug.' Ada was inmiddels weer opgestaan en liep voorzichtig met langzame stappen op Muriel af. 'Muriel, ik- Het spijt me-' Ze had haar vriendin willen aanraken, willen vertellen dat korte romance met Roshan niets had betekend en zoveel meer, maar Muriel was tegelijkertijd gestart met praten. Ada hield dus haar mond en beantwoordde eerst de vraag. 'Haar broer is samen met de dochter van de eigenaars van de taverne. Die twee zijn hier nu ook in Myr. Daarbij lijkt de zoon van de taverne-eigenaars iets te maken te hebben met de drukkerij, maar verbloemen ze zijn functie. Print hij de pamfletten?'

Muriel wist niet goed hoe ze moest reageren op de bekentenis van Ada. Ze wilde er niet te veel in lezen. Niet nadat Ada een week geleden nog zo duidelijk aan had gegeven dat ze hun eigen levens hadden. Ze wilde dan ook geen excuses horen van haar vriendin en was door gegaan over de missie. Verrast hoorde ze de verdere uitleg van Ada aan. ‘Dus Arlo is samen met Roshans beste vriendin,’ herhaalde ze geïntrigeerd. Ze kende de oudste zoon van Flynn en Guila Barnes niet erg goed. Hij was al een tiener geweest toen hij bij de familie was gekomen. Ze was zelf toen ook al oud genoeg om niet langer met de kinderen van haar moeders vriendin te hoeven spelen. ‘Ik heb hem inderdaad gezien. Hij is terug gekomen van een zeereis. Ik vraag me af op wiens schip hij werkt-‘ Ze sloeg bedenkelijk haar armen over elkaar en liep door de zitkamer terwijl Ada de drukkerij benoemde. ‘Het is een goede aanleiding. Die taverne zit vaak vol karakters. Het zou me niet verbazen als iemand zo met hem in aanraking is gekomen om zijn of haar teksten te laten drukken.’ Muriel voelde dat het wel een stap in de goede richting moest zijn. Zo een verband hadden ze nog niet eerder weten te leggen. Ondanks haar groeiende enthousiasme, hield ze zich in en keek Ada bedachtzaam aan. ‘Waarom ga je niet zelf verder op dit spoor? Je zou een groot mysterie bloot kunnen leggen. Bovendien heb je duidelijk het vertrouwen van Roshan gewonnen.’

'Het lijkt mij een goed idee als jij een praatje met hem aanknoopt. Jullie kennen elkaar vast van vroeger,' merkte Ada hoopvol op. Ze wist dat de twee families elkaar door hun moeders wel vaker hadden gezien. Zo waren ook Matheo en Silvester zulke goede vrienden geworden. Ada keek Muriel voor enkele seconden stil aan en schudde vervolgens haar hoofd. 'Het is een kwestie van tijd voordat ofwel de familie Barnes ofwel de familie Storm erachter gaan komen wie ik ben. Dat risico wil ik niet nemen, niet terwijl ik het vertrouwen van Inanna al heb en hier binnen het paleis ook een groot verschil kan maken.' Ze haalde vervolgens kort haar schouders op. 'Daarbij verlang ik er erg naar om weer thuis te zijn.' Van al haar leugens van deze avond was de leugen dat ze de zeewind miste tegen Roshan nog de grootste geweest. Ze miste de warmte van het klimaat, maar ook van de mensen in Myr. Ze miste haar vrienden en nog het meest haar vriendin. 'Ik kan enkel hopen dat jouw vader er hetzelfde over denkt en mij niet als straf naar het Zuiden stuurt,' merkte Ada met een kleine glimlach op. Vervolgens keek ze benieuwd naar de prinses. 'Of we moeten er zelf op uit gaan. Jouw vader zal er niet van opkijken als we enkele tijd samen op pad gaan zoals vroeger. En aan Inanna kan ik vragen of ik mijn verlof mag opnemen.'

'Ik kan wel een gesprek met hem starten. Ik geloof dat mijn moeder het ook zal waarderen als ik de kreukels tussen onze families glad probeer te strijken.' Muriel had een dag eerder nog eens aangehoord hoe haar moeder bezorgd over de Barnes familie had gesproken. Ze had zelf het idee dat ze inmiddels wel genoeg hadden gedaan om de hele familie zich verwelkomd te voelen in het paleis. Maar als ze zo meer konden ontdekken over de pamfletten.. Muriel luisterde vervolgens aandachtig naar Ada's verklaring. Het was enigszins logisch. Het was nooit makkelijk om voor lange tijd een andere identiteit aan te nemen. Niet als je je in kringen moest begeven waar dezelfde mensen deel van uit maakten. Ze voelde een kleine glimlach op haar gezicht toen Ada ook aan gaf dat ze graag terug in Myr wilde zijn. 'Ik kan met hem praten als dat nodig is,' bood ze direct aan. Ze wist niet of ze bereid was te veel prijs te geven aan haar vader, maar ze kon wel andere redenen bedenken waarom Ada hier van pas kwam, niet alleen voor haar eigen belang. 'Bovendien lijkt hij zo druk met een of andere samenwerking, dat hij het vast niet erg vindt als ik hier en daar wat suggesties maak.' Muriel opende vervolgens haar mond om te reageren, maar sloot deze weer. 'Hoe bedoel je zoals vroeger?' vroeg ze toen ter bevestiging. Ze wreef met een hand langs haar hals terwijl ze Ada bekeek. Haar onrustige vingers vonden uiteindelijk haar gouden ketting waar ze nerveus mee speelde. Ze had gehoopt dat Ada's besluit om in Myr te blijven enige zekerheid zou bieden, maar ze had nog niet de duidelijkheid waar ze op hoopte.

'Probeer erachter te komen wat die drukkerij precies inhoudt. Ik kan me herinneren dat Roshan weleens benoemd heeft dat haar broer en die van Nuria bevriend zijn. Misschien wil hij wel wat loslaten over hun relatie. Daarbij zal hij ook vast aangespoord zijn om de kreukels glad te strijken,' merkte Ada op, terwijl haar ogen afgleden naar de gouden ketting van Muriel die ze tussen haar vingers hield. Het verlangen naar Myr was nog niet zo groot geweest als nu. Ze had zich beseft hoe ze hier normaal gesproken zo vrij rond kon lopen en hoe ze iedereen in de stad nog kende. Ada kon enkel hopen dat Inanna zich ook zo welkom zou voelen en niet al na enkele manen naar huis zou vluchten. Dan zou Inanna namelijk wellicht mee terug moeten gaan. 'Wil je dat voor mij doen?' vroeg Ada vervolgens hoopvol na het aanbod van Muriel. 'Heel graag.' Ada was opnieuw iets dichter naar Muriel gestapt en gleed voorzichtig met haar hand langs de blote arm van haar vriendin. Even likte ze langs haar duim om vervolgens een wijnvlek van haar schouder af te poetsen. De vraag had haar intussen enigszins overrompeld en ze nam dus de tijd om een antwoord te formuleren. 'Ik bedoel hoe we vroeger samen op pad gingen. Alleen wij en de natuur. Of we moesten op pad van jouw vader of we gingen er zelf op uit. Wat het ook was, we keken er altijd tegenop om weer terug te moeten keren.' Ada kreeg het warm als ze eraan terug dacht. Die tijden zag ze als één van de beste uit haar leven. 'En dan konden we niet van elkaar af blijven,' herinnerde ze Muriel met een brutale grijns. 'Maar ik weet niet of jouw vader dát nou door had.'

Muriel knikte zelfverzekerd. ‘Dat moet wel lukken.’ Ze wist dat Arlo verlegen kon zijn en niet erg spraak graag was, maar hij was beter om een gesprek mee aan te knopen dan zijn broer of zussen. ‘Natuurlijk wil ik dat voor je doen,’ zei ze meteen. Als er iets was dat ze nu kon doen om Ada in de buurt te houden, dan zou ze daar werk van maken. Ze was misschien te onverschillig geweest toen haar vriendin de opdracht voor gelegd had gekregen om naar Tyrosh te gaan, maar dat zou ze niet weer gebeuren. Met ingehouden adem keek ze toe hoe de andere vrouw dichterbij kwam en volgde ze met haar ogen hoe de hand van Ada’s mond naar haar schouder bewoog. Ze glimlachte bij de beschrijving en de beelden die als vanzelf naar boven kwamen. ‘Ik stelde wel eens voor om weg te blijven.’ Dat had ze nooit serieus gemeend, maar het had haar goed gedaan zich te kunnen bedenken dat het mogelijk was. Uiteindelijk zou ze haar familie niet zo achter gelaten hebben. Ze schudde vervolgens haar hoofd lachend om de woorden, maar vooral ook de grijns van Ada. ‘Dat heeft hij nooit door gehad. Ook nu niet.’ Het had überhaupt al jaren gekost voor haar ouders opgemerkt hadden dat ze maar weinig oprechte interesse had in de mannelijke aandacht die ze steeds kreeg. Ze dacht nog steeds dat haar ooms het uit hadden moeten leggen. Muriel had haar blik weer op Ada gevestigd. ‘Het spijt me dat ik boos op je was,’ begon ze toen met een zucht. ‘Je had gelijk,’ gaf ze daarna ook toe voor Ada er iets tegenin kon brengen. ‘Ik was inderdaad jaloers.’

Ada kon wegdromen bij het idee dat ze samen met Muriel het paleis en de adel kon ontsnappen. Ze wilde Muriel kunnen verlossen van haar taken als prinses en samen de wereld laten ontdekken. Maar de werkelijkheid was heel anders: ze wist niet eens of de ouders van Muriel haar nog wel zouden toestaan om zo lang weg te gaan. Het voelde gelukkig goed om de grijns op Muriels gezicht te zien na Ada's brutale woorden. Haar volgende woorden speten haar echter. 'En het spijt mij ook. Ik had allereerst eerlijk moeten zijn over hoe ver ik bereid was om te gaan met Roshan om informatie in te winnen. Daarna had ik niet jouw terechte woorden moeten omdraaien tot een discussie waar ik niets van meende,' zei Ada oprecht, waarna ze haar hand op Muriels wang legde en haar vol spijt aan keek. 'Het spijt mij nog het meest dat je voelt alsof je je moet verontschuldigen. Ik heb iets tussen ons voor lief genomen en niet door willen hebben hoe bijzonder dit is. Maar ik besef het nu wel, Muriel. En daarom hoop ik dat jij mij nog een kans wil geven, zeker nu we zo lang gaan hebben om uit te zoeken wat we allebei zouden willen.'

'Je was en bent me niets verschuldigd, Ada. Je deed je werk, en goed ook. Ik-' Muriel sloot haar ogen om het spijtende gezicht van haar vriendin niet te hoeven zien. 'Als ik niet eerlijk tegen je kon zeggen hoe ik me voelde, hoorde ik niet tegelijkertijd van je te verwachten dat je met mijn gevoelens rekening zou houden. Dat is niet eerlijk. Vooral omdat-' Muriel verloor haar gedachtegang toen ze de hand van Ada op haar wang voelde en keek haar zo weer aan. Alleen Ada wist haar zo de adem te benemen. Wanneer had ze zich voor het laatst zo nerveus gevoeld en tegelijkertijd zo vol energie? Ze legde een hand op die van Ada en pakte deze stevig vast voor ze ook naar haar andere hand zocht. 'Ik was jaloers omdat Roshan zo openlijk met je kon flirten. Ze leek nergens rekening mee te houden. Zelfs mijn broer heeft net een hele zaal verteld over zijn liefde. Bij de Goden wat zou ik graag van de daken schreeuwen dat ik je woest aantrekkelijk vindt.' Muriel moest zacht lachen om haar eigen bekentenis, maar keek toen ook weer serieuzer naar Ada. 'Dat soort openheid kan ik niet bieden. Niet nu. Maar ik ken jou, net zoals alleen jij mij door en door kent.' Ze waardeerde het dat haar vriendin zei dat deze kans hen de mogelijkheid moest geven om te ondervinden wat ze wilden. Ze nam het nog steeds erg serieus dat ze beiden hun eigen levens hadden, een onafhankelijkheid die ze niet weg wilde nemen van haar vriendin. Zij was een prinses en daar kwam genoeg gedoe bij kijken, maar dat hoefde voor Ada niet zo te zijn. Muriel liet Ada's handen los om met haar vingers langs haar armen te glijden. Zo legde ze haar wijsvinger onder de kin van de andere vrouw en wreef toen met haar duim langs haar lippen. 'Gaan we elkaar alleen vertellen hoe erg het ons spijt en meer tijd verspillen?'

Ada kreeg het warm doordat Muriel haar aanraking beantwoordde door die van haar. Al snel voelde ze hoe ook haar andere hand vastgepakt werd, terwijl ze haar oogcontact met haar vriendin niet kon en wilde verbreken. 'Ik weet dat we niet zo'n openheid kunnen hebben, maar je weet ook dat ik je daar over nooit zou veroordelen. Er zijn mensen die graag op de dansvloer staan, maar ik vind mijn plek in de menigte met mijn ogen op jou gericht wel prettig,' glimlachte ze, terwijl ze zacht met haar vingers langs de huid van Muriels wang gleed. Ze wilde zeggen dat ze niet van Muriel zou verwachten dat ze haar de dansvloer op zou trekken of op het podium aan alle adel van Tarth zou vertellen hoe ze over elkaar voelden. 'Al zou ik je natuurlijk graag willen verlossen van al die klunzige, op de tenen stappende mannen.' Ze voelde ondertussen hoe Muriel dichterbij kwam en zo haar kin vast pakte. Ada wilde Muriel nog zoveel meer vertellen over haar gevoelens, maar de aanraking van haar lippen schoot tintelingen door haar hele lichaam heen. Ze kon zich enkel focussen op het kussen van Muriel en dat was dan ook wat ze deed. Verlangend trok ze de prinses dichter naar haar toe om haar teder te kussen.

Muriel sloot haar ogen toen ze voelde hoe Ada haar met haar sterke armen dichter naar haar toe trok en haar lippen op de hare drukte. Ondanks het harde uniform van haar vriendin dat door haar zijden jurk prikte en het feit dat ze alleen nog haar onderjurk en korset droeg, voelde ze enkel de warmte die door haar lichaam gleed. Ze liet de kus duren voor ze Ada met een glimlach aan keek en haar zojuist opnieuw wilde kussen toen ze geklop op de deur hoorde. Ze hoorde haar naam en herkende de stem van haar kamermeid. Met een verontschuldigende blik streek ze langs Ada's krullen. 'Ik kan haar vragen me nog wat langer te geven om op adem te komen van die val,' stelde ze kort, maar zonder al te veel overtuiging voor. Over haar afwezigheid zou men zich snel zorgen gaan maken, maar ook over Ada zouden er vragen gesteld kunnen worden. Ze zuchtte en liet de andere vrouw los. Muriel bekeek Ada nog voor ze toe zou zeggen dat de deur open werd gedaan. Ze nam met een glimlach haar donkere krullen en ogen in haar op. Bij de Goden wat had ze haar gemist. Myr was niet hetzelfde geweest zonder Ada. 'Kom vannacht naar mijn vertrekken,' bracht ze als alternatief.

Arlo liep met twee glazen in zijn handen door de zaal terwijl hij zijn best deed zijn rug recht te houden en tegelijkertijd hard hoopte dat hij niet tegen iemand aan zou lopen of over iets heen zou struikelen. Hij had het idee dat zowel iedereen naar hem staarde en dat niemand hem echt zag staan. Zo was er eerder al een dame tegen hem opgelopen. Toen hij bij zijn hele familie had gestaan had hij juist het gevoel gehad dat de hele zaal naar hen keek. Het was ongemakkelijk en het hielp niet dat het pak dat hij droeg net iets te strak zat. Het was een oud kostuum van zijn vader. Hij had zelf geen kleding mee genomen die tussen dit publiek zou passen. Eerlijk gezegd had hij er ook niet erg naar uit gekeken om überhaupt mee te gaan naar dit bal. Maar Arlo haalde er voldoening uit dat zijn hele familie samen aanwezig was. Bovendien, zodra zijn ogen nu ook weer Nuria vonden, prijsde hij zichzelf de gelukkigste man in deze zaal met zijn vriendin aan zijn zijde. 'Alsjeblieft,' zei hij met een glimlach toen hij weer bij haar stond en haar het glas aan bood. 'Heeft Roshan je alleen gelaten?' vroeg hij toen met een frons terwijl hij rond keek.

Nuria stond enigszins ongemakkelijk aan de rand van de zaal en keek zo onopvallend mogelijk om haar heen. Eerder had ze al per ongeluk oogcontact gemaakt met een of andere adelman en had ze ofwel een geïnteresseerde ofwel een vieze blik terug gekregen. Nuria wist niet hoe ze het had moeten interpreteren. Roshan had haar gelukkig één van haar jurken willen uitlenen, die weer van haar moeder ooit geweest was, en de jurk had gelukkig gepast. Haar vriendin had eerder bij haar gestaan, maar had vervolgens haar oog laten vallen op de wachter waar ze al dagen over had gesproken. Nuria had haar natuurlijk aangespoord om haar aan te spreken, waardoor ze nu alleen was, omdat Arlo wat te drinken aan het halen was. Met een opgeluchte zucht zag ze vervolgens haar vriend door de menigte naar haar toe lopen. Dankbaar nam ze het glas met de lekkere drank aan en wreef ze even geruststellend langs Arlo's arm. 'Roshan zag de dame waar ze het al eerder over had gehad. Ik spoorde haar aan om achter haar aan te gaan,' legde Nuria uit, waarna ze weer naar de dansende koppels keek. 'Wat denk je dat Samuel hier van had gevonden?' Nuria keek werkelijk haar ogen uit: ze was nog nooit op zo'n formeel feest geweest.

Terwijl ze Muriel kuste, liet ze haar handen langs het korset en de dunne onderjurk strijken. Ze had haar vriendin gemist en dat hoopte ze duidelijk te maken door haar verlangende handelingen. Ada was in staat geweest om Muriel hier, zo dichtbij al deze gasten, uit de kleden en te beminnen. Zo erg wilde ze haar vriendin laten weten hoeveel ze om haar gaf. Ada was nooit zo goed geweest met haar woorden als dat haar vriendin was, maar ze was wel bekwaam met haar acties. Ada had haar prinses weer willen kussen, maar er werd op hetzelfde moment op de deur geklopt. Zacht vloekend liet ze haar blik van de deur naar Muriels mooie gezicht glijden en streek ze zacht langs haar middel. Ze wilde ingaan op Muriels voorstel, maar ze wisten beiden dat ze met vuur speelden. 'Ik zal er vannacht zijn,' beloofde ze, waarna ze nog enkele tedere kussen op Muriels lippen drukte. 'Ik kijk er naar uit om je in een nog mooiere jurk zometeen zien. En houd je balkondeur open, oké?' Met die woorden en een glimlach vol belofte verliet ze de kamer en liep ze weer de zaal in om bij de Noordelijke familie te rapporteren dat ze weer op positie stond.

'De wachter?' vroeg Arlo enigszins ontevreden. Hij wilde niet te hard oordelen over de keuzes van zijn zus, maar ze had er nogal een talent voor om achter moeilijke dames aan te zitten. Hij nam een slok van zijn drinken terwijl hij eveneens naar de dansvloer keek. Hij glimlachte toen ze over Samuel begon. 'Ik weet zeker dat hij al deze mensen een show gegeven zou hebben op de dansvloer en er vol van genoten zou hebben. Wie weet welke prins hij ten dans gevraagd zou hebben.' De broer van Nuria wist overal flink van te genieten, of dat nou een feestje in de taverne was of hier in het Koninklijke paleis in Myr. 'Sowieso gaat Samu je het ook kwalijk nemen als je hem niet in alle details beschrijft hoe deze avond was in je volgende brief.' Arlo legde aan arm om Nuria's middel en hield haar zo dicht bij hem. 'En hij zal ons ook op onze kop geven als we niet geprobeerd hebben mee te doen,' ging hij toen aarzelend verder. Hij had al niet goed geweten of Nuria het wel zag zitten om op het bal te verschijnen toen hij van zijn familie het voorstel had gehoord. Als ze liever in de vertrekken was gebleven, of de stad in had willen gaan, zou hij daar volmondig mee in hebben gestemd. Nu ze nou eenmaal hier waren, wilde hij haar ook niet nog ongemakkelijker maken. 'Misschien kunnen we een dans wagen als er een rustiger lied voorbij komt?' stelde hij dus voorzichtig voor. Hij herinnerde zich nog erg goed hoe hij met Nuria op het pleinfeest gedanst had. Dat was al weer even geleden, maar het warme gevoel dat hij toen had gehad was hem nog erg herkenbaar.

Silva had het tot nu toe aardig naar zijn zin gehad. De grootste stress van de avond had hij inmiddels achter zich. Zelfs de enigszins verontrustende woorden van de moeder van zijn verloofde had hij voor nu aan de kant kunnen zetten. Hij wilde zich op Inanna richten en op de felicitaties die ze ontvingen van de vele gasten en dat was hem aardig gelukt. Bovendien deed het hem goed Inanna met zijn broer en zus en andere familieleden te zien. Hij wist dat ze niet het warme welkom had gehad dat ze verdiende, maar hopelijk zou daar na deze avond verandering in komen. Silvester had ook zijn best gedaan de Noordelijke delegatie aan te spreken, maar het waren enkel wat beleefde woordenwisselingen geweest. Het was op dat moment dat hij ook de Barnes familie had gezien. Nu Inanna bij haar familie stond en druk in gesprek was met haar familie, excuseerde hij zich. Het koste Silva enige tijd om de zaal door te komen, er waren genoeg bekenden en onbekenden die hem aan wilden spreken, maar uiteindelijk wist hij de jongste zus van Matheo te vinden die hem vertelde waar haar broer was. Silvester liep enigszins nerveus richting de hoek van de zaal waar de bediening hun dienbladen met drankjes opnieuw vulden. De hoek was rustiger nu vele gasten zich rondom en op de dansvloer begaven. Hij wist uit ervaring dat dat later op de avond en in de nacht zou veranderen. Dan zocht men de uithoeken van de zaal juist op. Silva stak kort een hand op toen hij zijn vriend zag en liep toen op hem af.

Matheo leunde zo nonchalant mogelijk tegen de muur aan om men niet te laten zien dat hij zonder ondersteuning niet voor langere tijd zelfstandig kon staan. Vanaf het moment dat zijn ouders, broer en zussen hem alleen hadden gelaten, had hij zijn rolstoel de hoek in geduwd en was hij zelf bij de bar gebleven. Zijn moeder had hem nog zo gewaarschuwd dat hij niet teveel mocht drinken, maar natuurlijk luisterde hij daar niet naar. Hij was al meegesleurd naar dit feest, dus mocht hij op zijn eigen manier er een leuke tijd van maken. Eerder op de avond had hij naar de speech van zijn oude vriend geluisterd. Het was de eerste keer in dagen dat hij Silvester weer had gezien. Normaal gesproken zou de prins hem op de hoogte hebben gebracht dat hij zulk nieuws zou delen, maar dit was natuurlijk als verrassing gekomen. Hetzelfde gold waarschijnlijk andersom: Silvester wist niet dat Matheo hier zou zijn. Gelukkig maar, want hij had niet gewild dat zijn vriend hem zo zou zien. Matheo wist echter dat de Goden hem niet gezind waren, want later op de avond bleek de prins hem toch gevonden te hebben. Matheo had in eerste instantie niet op zijn begroeting willen reageren, maar uiteindelijk tipte hij toch even zijn drankje omhoog als teken dat de man hem kon benaderen. Hij zou Silvester toch niet tegen kunnen houden. 'Gefeliciteerd met jouw verloving,' zei Matheo als eerste toen Silvester bij hem was komen staan. Hij kon hem niet omhelzen omdat hij dan niet wist of hij door zijn slechte been zou zakken.

Nuria keek Arlo nieuwsgierig aan na het horen van de toon in zijn woorden, terwijl ze in zijn aanraking en sterke arm om haar heen leunde. 'Het leek alsof de wachter ook interesse in haar had. Ik ben alleen bezorgd of de wachter wellicht hier blijft en niet meer terug reist. Dat zou een potentiële relatie wel ingewikkeld maken.' Ze gunde het haar vriendin niet om weer een gebroken hart te hebben. Ze wist dat Roshan hevig, maar gelukkig vaak ook kort de hoogte- en dieptepunten voelde van haar vlammen. Desondanks hoopte ze dat haar vriendin van de evenementen kon genieten, dat had ze wel verdiend na de laatste weken. Vervolgens genoot Nuria mee met de beschrijving van haar broer die Arlo maakte. 'Hij had dit inderdaad prachtig gevonden,' stemde met ze met hem in, waarna ze enigszins verrast werd door de woorden die Arlo uit sprak. 'Geloof je niet dat ik fantasie genoeg heb om ons als actieve deelnemers in dit bal te beschrijven?' glimlachte ze plagerig, waarna ze haar ogen af liet dwalen naar de intimiderende dansvloer. Ze kon natuurlijk beschrijven hoe ze rond hadden gedanst op de dansvloer, maar het ook werkelijk doen was een tweede. Ze hield er niet van als mensen naar haar keken of als ze zichzelf in de belangstelling bracht. Natuurlijk zou niemand van haar opkijken, maar de jurk die ze had geleend had een felle kleur en dat stak af in deze menigte met meer neutrale kleuren. 'Laten we inderdaad een dans wagen als het rustiger is. Men zal zo toch wel naar de wijn grijpen, dan kunnen wij mooi eenmalig de dansvloer ontdekken.' Ze draaide zich naar haar vriend toe en keek met een tedere glimlach naar hem op. 'Ik vind dat je er knap uit ziet. Zo opgedoft heb ik je nog nooit mogen zien. En andersom denk ik ook niet.' Dat was allemaal te danken aan Arlo's moeder en zussen.

Willem probeerde elk woord van Kat in zich op te nemen om later te kunnen op schrijven en uiteindelijk te kunnen rapporteren aan zijn ouders. Hij wist dat hij niet langer geheim kon houden dat deze vrouw in de stad rond liep. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat zijn vader of Muriel er vanaf wisten. 'Ik kan u een audiëntie geven bij mijn ouders. Ik denk ook dat het verstandig is dat we ze op de hoogte gaan brengen van uw aanwezigheid. Ze zullen daarbij de hulp kunnen bieden die u nodig heeft.' Hij keek benieuwd naar haar gezicht hoe ze zou reageren op zijn aanbod. Haar volgende woorden waren ook interessant. 'De Zuidelijke landvrouwe heeft hier maar weinig in te brengen,' glimlachte hij geruststellend, als wist hij natuurlijk wel wat ze bedoelde. Hij wilde echter geen blijk geven dat hij zich daar ook zorgen over maakte. 'Ik heb niets tegen de prins. Ik kijk er dus naar uit om hem uitgebreider te spreken en te leren over zijn ervaringen de laatste lentes in Quandaï. Hij kan ons hopelijk meer vertellen over hoe het er aan toe gaat.' Hierbij keek hij geïnteresseerd naar Kat. 'Al heeft u natuurlijk een nog betere ervaring. Ik zou graag horen over uw dag-tot-dag activiteiten. Of over uw familie.