Offerfeest - de grote hal

Willem had genoten van het gesprek met zijn broer, zus en schoonzuster, maar hij wist dat hij grote plannen deze avond had die hij niet mocht negeren. Hij besloot dus om zich voor zijn familie voor nu te excuseren en zo liep hij de mensenmassa in. Van alle kanten kreeg hij felicitaties toegeworpen en iedereen leek hem wel een hand te willen geven. Gelukkig herkende hij het merendeel van de mensen, want anders had hij bij elk onbekend gezicht stil moeten staan om een introductie te krijgen. Hij hield er niet van om mensen niet te kennen. Gelukkig was de heer Rascalles een lange man die zeker ietwat boven de gemiddelde man en vrouw uit torende. Daardoor had Willem een duidelijk pad waar hij naartoe moest. Echter wist de man hem te vertellen dat de vrouw die hij zocht zojuist was verdwenen in de mensenmassa. Knarsetandend keek Willem naar alle personen om hem heen. Hij wist niet waar Kat was. De heer kon hem nog wel net vertellen dat ze blijkbaar wat frisse lucht had willen hebben. Dat gaf Willem genoeg informatie, waardoor hij naar de balkons toe beende. Gelukkig hadden nog maar weinig gasten behoefte aan buitenlucht, dus was het erg rustig. Zo spotte hij de vrouw die hij zocht al snel. 'Kat Edinor,' zei hij met een glimlach toen hij wat dichterbij kwam. 'Wat toevallig dat ik u hier tref. Wat vindt u tot nu toe van het bal?'

Roshan hoefde niet lang te wachten tot ze tot haar geluk zag dat de blik van Ada inderdaad naar boven dwaalde en zo haar vond. Met een glimlach streek ze haar krullen over haar schouder en ontmoette ze zo Ada's blik. Ze keek vervolgens geamuseerd weg en concentreerde zich op de ringen aan haar vingers. Het vergde zelfbeheersing om niet direct achter de wachter aan te gaan. Ada zou vast nog een rondje moeten maken of ze kwam vanzelf terug als ze haar wilde zien. Roshan bekeek ondertussen de dansvloer en zag daar dat haar ouders met elkaar dansten. Het bracht een trotse glimlach op haar gezicht. Ze had echt wel gemerkt hoe men naar hen gekeken had toen ze de zaal in waren gekomen. Ze was blij dat haar vader en moeder dat hen niet liet tegen houden om tenminste een beetje te genieten. Roshan had gemerkt hoe erg haar moeder op fleurde terwijl ze elkaar en Leona geholpen hadden om zich klaar te maken voor het feest. Hoewel ze even afgeleid was, bleef ze het pad van Ada volgen. Ze voelde ook dat haar ongeduld groeide. Wat als Ada de hele avond aan het werk zou zijn? Hoe zou ze er dan achter kunnen komen wanneer ze niet aan het werk was tijdens de festiviteiten? Roshan liep uiteindelijk toch de trap af en bewoog zich door de mensen heen op zoek naar de vrouw. Toen ze Ada weer zag, besloot ze niet al te direct op haar af te stappen. Ze liep voor haar langs om een glas wijn van een tafel te pakken, nog geen meter van Ada vandaan. Ze bekeek haar met een zijdelingse blik. 'Het ziet er uit alsof de Noordelijke delegatie hun wacht ook een opknapbeurt heeft gegeven,' merkte ze op met een speelse glimlach.

Kadhja hoorde nog net hoe de landvrouw de heer Rascalles begroette en op een vriendelijkere toon dan ze gewend was van de prinses. Ze was in ieder geval op tijd weg om niet meer voorgesteld te hoeven worden. Ze vond een stel balkondeuren en stapte zo opgelucht de frisse lucht tegemoet. De jurk die haar metgezel voor haar uit had gekozen had te veel stof om in de benauwde balzaal luchtigheid te bieden. Noch hielp het dat ze steeds minder het gevoel had dat het plan zou werken. Kadhja liep verder het balkon op en klemde haar handen om de reling. Ze had een mooi uitzicht over de tuinen, maar ze richtte haar aandacht naar boven. Ze prevelde juist haar Goden een gebed toe, toen ze plots haar naam hoorde. Geschrokken keek ze om naar de prins, maar herpakte zich snel en boog voor hem. 'Prins William.' Kadhja glimlachte bescheiden. 'Het is een groots en prachtige gelegenheid. De Koningin wist de bewondering van iedere aanwezige te wekken met haar speech. Mijn felicitaties ook voor de verloving van uw broer. Ik geloof dat dat gepast is om in uw cultuur uit te spreken?' Ze keek hem vervolgens in afwachting aan terwijl haar blik kort naar de andere gasten op het balkon gleed. Ze wist erg goed dat de Koninklijke familie op dit bal alle aandacht trok. 'Zoekt u ook wat verfrissend lucht?' vroeg ze vervolgens beleefd.

Ada was doorgelopen, maar hield de Noordelijke vrouw in haar ooghoeken nog wel in de gaten. Het was een dubbel gevoel of ze wilde dat de vrouw haar zou volgen. Dit was niet het evenement om haar eigen relaties uit te zoeken. Dit bal zou de verhoudingen weer eens op scherp zetten tussen de verschillende royale families. Toen ze zag dat de vrouw haar in eerste instantie niet meteen volgde, zuchtte Ada opgelucht en ging ze verder met haar ronde. De balvloer stond vol met dansende paren en alle kleurrijke gewaden maakte dat het een indrukwekkend voorkomen was. Inmiddels kon ze Muriel niet meer op de dansvloer zien: haar vriendin was het dansen vast zat en liep nu ergens rond, net zoals Ada. Misschien kon ze haar nog treffen en... Op hetzelfde moment merkte ze Roshan weer in haar ooghoeken op. De vrouw deed alsof ze haar niet zag, maar de volgende woorden waren wel degelijk naar haar toe gericht. 'Roshan...' Ada zuchtte en keek even nerveus om haar heen. Ze wilde in gaan op het compliment, maar dit was niet de tijd en plaats. 'Ik ben aan het werk. Ik kan mijn baan verliezen als ik bezig ben met...' Ada keek de vrouw van top tot teen aan en moest een zweem van een glimlach onderdrukken. Daarna keek ze weer weg. 'Andere zaken. Interessantere zaken. Dat zal je vast wel begrijpen.'

Willem was dichter naar de vrouw toe gelopen en leunde zelf ook tegen de balustrade aan. Het uitzicht over de stad vanuit dit punt van het paleis was indrukwekkend en verveelde Willem nooit. Hij had nooit begrepen waarom de regerende families nooit vanuit Myr hadden willen regeren. Misschien was dat wel omdat de stad nooit een grote rol had mogen spelen sinds zijn moeders regeerperiode. Het amuseerde hem vervolgens dat de vrouw hem bij zijn geboortenaam noemde. 'Mijn moeder heeft inderdaad zo'n effect op menigtes,' stemde hij in met de vrouw, waarna hij haar van top tot teen bekeek. De jurk was mooi, maar zag er niet per se Quandaïs uit. 'En bedankt voor de felicitaties. Nu moeten we nog zien hoe lang hij het uit zal houden.' Hij bekeek even haar gezicht en verbeterde zichzelf vervolgens: 'Dat was een grap.' Even keek hij ook over zijn schouder om haar blik te volgen en merkte op dat de gasten op het balkon naar hem en de vrouw keken. Dit was misschien toch niet de beste afgelegen plek die hij kon verzinnen. Nu weggaan zou echter ook argwaan wekken. 'Dat klopt. De zaal kan benauwd aanvoelen, vooral als de zon nog niet volledig gedaald is. Er zal zo een frissere wind door de zaal gaan waaien, dan is het beter te doen,' loog hij deels. 'Heeft u al een dans gewaagd met de heer Rascalles?'

Roshan bestudeerde haar wijnglas, maar wachtte ondertussen gespannen het antwoord van Ada af. Ze kon niet anders dan hoopvol zijn. De vrouw had haar die blik op de trap toch niet gegeven als ze niet ergens toch had gewild dat Roshan langs zou komen? Toch had ze inmiddels door dat Ada als ze aan het werk was niet echt op haar in ging. Ze nam toch enigszins teleurgesteld een slok van haar wijn en keek ook van de wachter weg. 'Dat begrijp ik en ik zou nooit willen dat je zo je baan verliest, maar-' Haar ogen gleden weer naar Ada, maar ze keek uiteindelijk voor zich uit voor ze verder ging. 'Hoe moet ik er anders achter komen wanneer je wel afgeleid kan worden? Wanneer je misschien weer eens een middag vrij hebt?' Ze had geprobeerd haar te bereiken, maar het was moeilijk met de bediening te praten, noch de andere wachters. Ze zagen haar als gast en gaven maar weinig informatie. Laat staan dat prinses Inanna tijd had gehad om haar nieuwsgierigheid te beantwoorden. Ze zag tussen de mensen door zo hier en daar een dansend koppel voorbij komen. Ze dacht zelfs Syd en Robyn samen te zien dansen. Het maakte haar warm. Roshan liep terug naar de tafel en bestudeerde de hapjes daar quasi geïnteresseerd. 'Ik had zo graag met je willen dansen. Ik weet zeker dat je er beter in bent dan die houten planken die nu op de dansvloer staan.' Ze hoopte dat Ada het haar niet al te kwalijk zou nemen dat ze het gesprek toch voort zette.

'Oh,' zei Kadhja kort, maar zonder enig idee hoe ze anders kon reageren op de grap die de prins maakte over zijn broer. Zoiets had ze zelf ook al horen zeggen door de kennissen van Rascalles, maar in hun mond was het geen grap geweest. 'Ze zien er erg mooi uit samen,' zei ze maar zacht. Ze was onder de indruk geweest van het paar. Ze leken op te leven naar de verwachtingen die vast aan hen gesteld waren sinds hun geboortes. Ondanks dat ze er van uit ging dat er flink wat achterkamertjespolitiek aan de pas was gekomen, hadden ze zelfs vanaf een afstand erg gesteld op elkaar geleken. Misschien zelfs verliefd. Ze wist dat het gevaarlijk was zich in te beelden hoe dat zou zijn. 'Nee, nog niet. Mijnheer Rascalles is geen grote danser en hij weet dat mijn kennis van de Tarthiaanse dansen beperkt is.' Ze keek er niet erg naar uit om de dansvloer op te moeten. Daar had ze nooit veel aanleg voor gehad. Haar zus was degene die dansend het huis door ging en op menig straatfeest de aandacht had weten te trekken. Kadhja viel even stil door die gedachte en merkte dat ze haar handen in de stof van haar jurk had verwrongen. Ze deed een poging haar lichaam te ontspannen en keek naar de man naast haar. 'Ik zag u dansen met de verloofde van uw broer en uw zuster. Houdt u van dansen?' vroeg ze maar om de stilte te vullen.

Willem haalde zijn schouders op. 'De prinses is erg mooi, maar over mijn broer kan ik geen uitspraak doen,' grinnikte hij, 'ondanks dat ik natuurlijk hem niet kan beledigen, gezien we een tweeling zijn. Daarom zal ik maar bevestigen dat ik ze ook een knap koppel vind.' Hij wist dat hij niet jaloers moest zijn op zijn broer, maar hij was dat wel degelijk. Ondanks dat hij niet met de prinses hoefde te trouwen, verlangende hij er wel naar om iemand aan zijn zijde te hebben. Dat was misschien ook wel waarom hij zo onvoorzichtig was geweest met zijn eerdere vlammen. Hij wilde zichzelf niet goed praten en hij moest nu leven met de consequenties. Met zijn zoon. 'Ach, het is niet mijn grootste hobby, maar als ik een aangename danspartner heb, dan kan ik zeker op de dansvloer gevonden worden,' legde Willem uit, ondanks dat hij een hekel had aan dansen. 'Daarom wilde ik u ook vragen om een dans met mij te wagen. Een beperkte kennis over onze dans is voldoende. Ik zal u leiden en u er doorheen helpen.' Het zou ook een betere plek zijn om haar te spreken over wat hij gevonden had. Mensen zouden denken dat ze een beleefd gesprek hadden en er niet van op kijken.

Ada vernauwde haar ogen toen Roshan niet van ophouden wist. Ondanks dat ze duidelijk had aangegeven dat deze avond belangrijk voor haar was, bleef de vrouw toch tegen haar praten. Ergens was het charmant dat de vrouw blijkbaar zo aangetrokken tot haar was, anderzijds was het ook overweldigend dat de vrouw zo graag tijd met haar wilde spenderen. Ada had nooit een vaste fling gehad behoudens Muriel. En ook tussen hun waren er zo nu en dan lange tussenpozen geweest dat ze elkaar niet hadden gezien. Ada moest nu echter flink haar zelfbeheersing onder controle houden om niet uit te vallen tegen de vrouw. Ze had haar nog nodig, wellicht kon ze ook nog voor een leuke avond zorgen en ze kon niet uitvallen tegen één van de gasten. Zeker niet tegen een lid van de Barnes familie. 'Ik heb de komende tijd nog wel wat tijd,' begon ze dus ook maar om de vrouw enigszins gerust te stellen. 'Ik kan nu helaas niet met je dansen, ondanks dat ik het graag gewild had, maar ik kan nog wel even verder praten.' Het was deels een leugen, maar het was voor hun beiden bestwil. Ada kwam iets dichter naar de vrouw toe, maar keek haar nog steeds niet aan. Ze hield de zaal in de gaten. 'Vertel me over jouw verblijf hier sinds we elkaar hebben gezien,' begon Ada geïnteresseerd, in de hoop dat de vrouw veel informatie los zou laten, 'is er nog wat spannends gebeurd? Heb je mooie plekken gezien? Nieuwe mensen ontmoet?'

Kadhja moest glimlachen om de nonchalante woorden van de prins. Hij sprak een stuk vrijer dan ze verwacht had. Misschien was dat makkelijker als je de zoon van de Koningin en Koning was. De andere mensen die ze tot nu toe aan het hof had ontmoet waren een stuk voorzichtiger met hun woorden. Behalve wellicht de heer Rascalles. Ze ging er van uit dat hij genoeg geld en invloed had om zich zo te uiten. Daar in verschilde het hof hier niet van de hogere kringen in Quandaï. Niet dat ze daar nou zo veel kennis van had. Ze was zelf maar zelden in Telon geweest en had de paleizen vooral als toerist bezocht. Niet als volwaardig lid van dat hof. Kadhja keek vervolgens verrast naar de prins. Ze wilde hem vragen of hij het wel zeker wist, maar ze besloot dat het niet beleefd zou zijn. Misschien had ze er toch beter aan gedaan om haar weldoener te overtuigen dat ze zich niet goed genoeg voelde voor het feest. Dan had ze haar strategie aan kunnen scherpen voor ze de prins weer zag. Daar was het nu in ieder geval te laat voor. Kadhja merkte dat ze al even stil was en knikte toen vlug. 'Dat zou me een genoegen zijn. Maar u moet uw verwachtingen erg laag zetten,' murmelde ze uiteindelijk. Ze pakte zijn arm vast zoals ze andere dames al had zien doen in de zaal en liet hem zo haar richting de dansvloer leiden.

Roshan merkte dat ze een stuk gespannener werd door het feit dat ze Ada niet aan kon kijken terwijl ze op een antwoord wachtte. Het was moeilijk te peilen wat er door het hoofd van de vrouw ging. Daar had ze sowieso al moeite mee, maar het intrigeerde haar. Ada was- Roshan beet op haar lip toen ze toch haar reactie hoorde. 'Natuurlijk, ik had ook niet verwacht dat we-' Ze stopte haar zin en stopte een hapje in haar mond voor ze te gretig was met haar woorden. Natuurlijk had ze zich al ingebeeld dat ze met Ada een dans zou kunnen wagen net zoals de prachtige paren die ze al op de dansvloer had gezien. Waarom had ze anders deze jurk aangetrokken? Maar ze kon genoegen nemen met minder. Ze glimlachte toen ze dus hoorde dat hun gesprek nog verder kon gaan. 'Oh, ik moet zeggen dat ik niet veel op avontuur ben geweest. Mijn oudste broer, Arlo, is teruggekomen van zijn zeereis en heeft ons verrast door hier naartoe te komen. Hij brengt altijd zo veel verhalen mee,' vertelde ze dan ook enthousiast. Roshan keek even om zich heen of ze hem ergens in de buurt zag. 'Hij staat daar bij de balkondeuren met Nuria. Dat is mijn beste vriendin en zijn partner nu. Haar familie runt de Eenbenige Krijger, de taverne waar ik je over verteld had.' Ze stak kort een hand naar Arlo op, maar hij leek te erg gefocust op Nuria om haar van zo ver te zien. Roshan pakte nog maar een hapje en keerde zich zo weer half naar Ada. 'Hoe zijn jouw dagen verlopen? Brengt de verloving veel spanning mee?'

Ada bleef om zich heen kijken, maar had tot op dat moment nog geen afwijkende of opvallende gedragingen opgemerkt. Even dacht ze de blonde krullen te zien van haar vriendin, maar zo snel als die tevoorschijn was gekomen, was die ook weer verdwenen. Knarsetandend focuste Ada zich dus weer op veel minder interessante mensen. Gelukkig hield Roshan haar nog enigszins bezig. En hoe! De vrouw leek gretig te reageren op Roshans interesse en liet een hoop informatie daardoor los. Ada hield haar oren opengesperd om elk detail in zich op te nemen en liet haar ogen tegelijkertijd afdwalen naar de broer van Roshan. Aan zijn arm stond Nuria, wiens ouders de taverne runde waar Roshan had geprobeerd om informatie op te doen. 'Het ziet eruit als een mooi stel,' concludeerde Ada, terwijl ze haar ogen nog voor enkele seconden op het stel liet hangen. 'Kon ze de taverne alleen laten in deze drukke tijden?' begon Ada, terwijl ze de vraag van Roshan negeerde. Ze moest gebruik maken van dit moment om informatie op te doen. 'Hoe hebben de twee elkaar leren kennen? Ik dacht dat jij had verteld dat jouw broer veel in het kamp was ofwel op zeereis was.'

'Ik ben al opgelucht genoeg dat u het met mij aan durft,' glimlachte Willem geruststellend naar de mooie vrouw. Willem had zijn arm aangeboden aan Kat en liep zo met haar samen door de menigte heen naar de dansvloer toe. Als vanzelf leken de mensen voor hun opzij te gaan, zodat ze gemakkelijk konden passeren en zo op de balvloer eindigde. Willem positioneerde geduldig hun handen, legde de simpele stappen van de dans uit en viel zo met Kat in het ritme van het huidige lied. Gelukkig was dit er niet één waarbij de dames rondgezwierd werden en soms zelfs van de grond getild werden. 'Na uw woorden ben ik de bibliotheek ingedoken,' begon Willem uiteindelijk, toen ze goed genoeg in de dans waren geland, en ver genoeg van de andere koppels waren. 'Om meer over uw geboorteplaats te lezen.' Hij wachtte geduldig af hoe ze op die informatie zou reageren.

'Dat zijn ze zeker,' verzuchtte Roshan terwijl ze eveneens haar broer en vriendin bekeek. Ze kon haar geluk nog altijd niet op dat de twee elkaar gevonden hadden. Ze had echter ook al gemerkt dat ze soms jaloezie begon te voelen. Ze was er niet eens zeker van wat de precieze reden was. Wilde ze liever haar beste vriendin niet delen met iemand anders? Of wellicht had ze juist haar oudste broer meer voor zichzelf? Aan de andere kant kon het ook komen omdat Roshan wel degelijk in zag dat ze zelf nog nooit een band met iemand had gehad zoals Nuria en Arlo die hadden. Ze verdrukte die gedachtes al enkele dagen. 'Het is niet ideaal, maar haar familie werkt allemaal mee. En met het nieuws over Matheo en hoe Arlo dat opgevangen zal hebben bij thuiskomst-' Roshan haalde haar schouders kort op. Zij had het ook niet goed opgevangen. 'Dat is ook zo, maar we komen allemaal al tijden in de taverne. Arlo is vrienden met Nuria's broer Samuel. Hij hielp hem wel eens in de drukkerij als hij in Tyrosh verbleef.' Ze merkte dat ze wel veel zei over de relatie van haar broer en zijn leven. Juist hetgeen waar ze zich even niet op wilde richten. Bovendien viel het haar ook op dat Ada niet haar vraag beantwoordde. Dat kon natuurlijk komen omdat het om haar werk ging, maar haar moeder had eerder die dag ook iets opgemerkt. Ze tikte met een glimlach tegen haar glas aan en keek vluchtig opzij naar Ada. 'Je stelt me altijd zo veel vragen, maar ik weet nog zo weinig over jou,' sprak ze toen voorzichtig uit.

Kadhja voelde dat met iedere stap die ze dichter naar de dansvloer zette haar hart harder in haar keel begon te kloppen. Het was zenuwslopend te weten hoe iedereen die ze passeerden haar kon zien. Tot nu toe was ze vrijwel onzichtbaar geweest in Tarth. In Tyrosh had niemand omgekeken naar een vluchteling uit Quandaï die in vieze kleding rond liep en zelfs als reisgezel van de heer Rascalles had ze weinig aandacht getrokken. Bij aankomst in Myr was dat al veranderd, maar nu aan de arm van de prins voelde ze pas echt hoe het was om zo in de gaten gehouden te worden. Hoe deed men dit? Voor Kadhja het wist stonden ze al te midden van de dansers. Ze focuste zich op de prins en zijn uitleg en kon zo langzaam hun omgeving enigszins negeren, voornamelijk omdat ze al haar concentratie nodig had om de passen te leren. Het hielp dat haar danspartner een gesprek begon. 'Heeft u veel over Ativer kunnen vinden?' vroeg ze meteen benieuwd. 'De Bahand regio wordt vaak overgeslagen in geschriften over Quandaï,' voegde ze nog kort toe. 'Maar u moet vast teksten tot uw beschikking hebben in de Koninklijke bibliotheek die meer bevatten dan alleen de algemene kennis.' De prins had haar interesse gewekt door de bibliotheek te noemen.

Ada hield het koppel nauw in de gaten. Ada zou niet zomaar zonder reden een gesprek met ze kunnen aanknopen, maar Muriel zou dat wel kunnen. Ze moest dus zowel haar vriendin overtuigen om weer met haar te willen praten en te overtuigen dat ze het koppel van de taverne eens flink zou uithoren. 'Drukt hij ook zijn vaders boeken?' vroeg Ada benieuwd. De ouders waren duidelijk niet meegereisd, maar Ada had zeker gehoord van de boeken van Hakeem. Ada twijfelde vervolgens of ze meer moest vragen over de taverne. Het zou te verdacht klinken. Ada zuchtte bij de laatste woorden van de vrouw en keek van Roshan weg. De vrouw was niet dom en het zou dus een kwestie van tijd zijn voordat ze zou beseffen dat Ada niet het achterste van haar tong liet zien en had laten zien. 'Ik- ik praat niet graag over mezelf,' zei ze dus uiteindelijk maar eerlijk. 'Ik heb niet een jeugd gehad met twee ouders en broers en zussen. Het is niet- fraai.' Ze besloot om maar de eerdere vraag te beantwoorden om het onderwerp te wijzigen. 'Mijn dagen hier zijn goed. Ik mis de zeewind, maar het eten hier is voortreffelijk. En de verloving- Ik denk dat niemand verbaasd is als de twee inderdaad nerveus zijn.' Ada keek Roshan bedachtzaam aan. 'Is jouw hele familie hier?' De familie Barnes zat ook nog op haar verdachtenlijst, al zouden ze waarschijnlijk niet de leiders van de nieuwe rebellen zijn. Maar ze konden makkelijk betrokken zijn.

Op de maat van de muziek danste Willem met de mooie Kat. Natuurlijk was haar uiterlijk duidelijk voor hem geweest, maar nu van dichterbij kon hij pas echt haar gezichtstrekken bestuderen en haar lach bewonderen. De heer Rascalles had dat blijkbaar ook al ontdekt. 'Het koste enige moeite, maar toen we uiteindelijk het eerste boek vonden, waren de tweede en derde ook snel ontdekt. Het is fascinerend om over de historie te lezen en de rol in de recente politiek. Al heb ik het idee dat er ook veel mist in de verslagleggingen die Tarth hebben bereikt.' Kat bevestigde zijn verdenkingen door inderdaad te zeggen dat de regio vaak overgeslagen wordt in de geschriften. 'Ik ben benieuwd waarom dat precies is. Heeft het te maken met de Oude Goden?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij haar kort rond draaide en daarna weer in zijn armen nam voor de dans. 'Ik zou u mee kunnen nemen naar de bibliotheek. U kan bevestigen of wijzigen wat we lezen. Ik weet zeker dat onze septa's van de bibliotheek dat ook op prijs zouden stellen.' Hij keek benieuwd naar haar. 'Of weet men niet waar u vandaan komt?'

Roshan onderdrukte een lach bij de vraag over Samuel. 'De drukkerij drukt de boeken van zijn vader. Samuel mag misschien de pers schoonmaken als het werk klaar is.' De broer van Nuria vergrootte zijn eigen verantwoordelijkheden en belang in de drukkerij graag. Had hij niet eens gezegd dat hij zelf publicaties voorbereidde? Roshan had hem op zijn bluf betrapt. Nuria had namelijk ook gezegd dat dat niet waar was en die publicatie had ze overigens nog steeds niet gezien! Ze beet vervolgens op haar lip. Haar moeder had haar ook geadviseerd voorzichtig te zijn, juist omdat Roshan niet wist wat Ada allemaal meegemaakt had. Ze voelde zich ook stom dat ze nu zo ongevoelig over was gekomen, maar besloot er niet over door te gaan. Ze was al blij te horen over Ada's dagen en dat ze ook de zee miste. 'Ja, zelfs mijn tante en haar partner zijn hier.' Ze zuchtte en tuurde naar haar glas. 'Maar we kijken er naar uit om naar huis te mogen. Vooral mijn broer.' Roshan begreep hem wel. Hoe welkom konden ze zich nou voelen in het paleis als ze niet vrij waren om te vertrekken wanneer ze wilden? Roshan glimlachte bescheiden en keek zo weer naar Ada met haar gedachten nog bij haar eerdere woorden. Ze twijfelde even, maar sprak toen toch haar gedachtes uit. 'Ik vind het ook al leuk om te weten wat je favoriete kleur is of wat je gedaan hebt op een dag. Jij bent interessant, Ada, alles aan je, en ik praat graag met je.' Het was een sterkere uitspraak dan ze van plan was om te maken die avond, maar ze sprak eerlijk en misschien aangespoord door de alcohol die ze die avond al op had. 'Maar ik denk dat ik me beter stil kan houden en ja aan je werk kan laten voor ik de wijn nog meer het woord laat doen.' Roshan voelde met een lach aan haar warme en waarschijnlijk rode wangen.

Kadhja merkte dat ze langzaamaan het ritme van de muziek aan begon te voelen en zo soepeler de leiding van de prins kon volgen. Ze liep soms nog net een tel achter, maar wist het dan snel weer op te pakken om hopelijk haar danspartner niet al te hard te moeten laten werken. Hij liet het in ieder geval niet merken als ze iets fout deed. Het was net zoals de andere mensen die ze hier al had ontmoet. Ze wisten heel goed te verbergen wat ze echt dachten of voelden. Kadhja was er nog niet helemaal aan uit hoe ze men hier moest lezen. Ze vond het dus ook niet erg om voor even over iets te praten waar ze niet over hoefde te liegen en wat haar dicht bij haar hart lag. Ze knikte, maar kon niet direct antwoorden omdat ze kort van hem weg draaide en even niet zijn beiden stevige handen voelde. 'Het heeft daar inderdaad mee te maken,' begon ze toen ze hem weer aan kon kijken. 'De Bahand regio heeft een eeuwenoude cultuur die sterk verbonden is met het geloof in de Oude Goden. Toen Quandaï zich meer naar het nieuwe geloof ging vormen, heeft dat het gebied niet veel goeds gedaan. Er zijn tijden geweest dat het geloof en de cultuur onderdrukt werden en dat mensen naar Bahand werden verdreven als ze zich niet wilde aanpassen. Ativer en de omliggende dorpen kregen minder middelen van de regering of werden afgesloten van de rest van het land door de wegen niet te onderhouden of door handelsroutes onder strenge controles te zetten. Maar we zijn een veerkrachtig volk.' Kadhja glimlachte hier trots bij. Ze was opgegroeid met enkel en alleen waardering voor haar stad en haar mensen. 'Maar niet iedereen wil of kan blijven,' zei ze nog zacht. 'Ik verwacht dat hier maar weinig van in uw boeken staat?' Ze keek vervolgens verrast naar Willem en knikte, voor ze haar glimlach verloor door de laatste vraag van de prins. 'De Heer Rascalles denkt dat ik uit de buurt van Telon kom. En vele anderen hier ook. Ik zou te veel aandacht kunnen trekken door te vertellen dat ik uit Bahand kom. Van de Zuidelijke Landvrouwe bijvoorbeeld.' Ze noemde Reihan Omat expres om te peilen hoe Willem over haar zou spreken.

Ada dacht na over de woorden van Roshan. Het klopte niet: waarom zou een jonge man zo vaak rondom een drukkerij hangen als hij enkel de pers schoonmaakte als het werk klaar was? Misschien zou de broer van Roshan toch meer weten dan ze vooraf had gedacht. 'Wanneer vertrekken jullie?' vroeg Ada zacht, toen ze zag dat enkele gasten even geïnteresseerd naar haar keken. Ze zou daardoor weten hoe lang ze nog de tijd had om informatie uit de vrouw te krijgen. De volgende woorden, echter- Ada hield abrupt haar mond en voelde hoe haar hart harder begon te kloppen. Het was nooit haar bedoeling geweest om de vrouw dusdanig te charmeren. Als Muriel hier achter zou komen... Ze had haar nog zo gewaarschuwd. 'Ik mag je graag, Roshan, en je bent een pracht om te zien, maar...' Ada beet op haar lip en bedacht zich of ze haar volgende woorden moest uit spreken. 'Maar ik wil je geen valse hoop geven. Ik ga graag tijdens de festiviteiten met jou om, maar daarna reis jij terug en blijf ik hier. Ik kan je geen vastigheid geven als je daar naar zoekt.' Ze draaide zich even om naar de vrouw en keek haar recht in de ogen aan. Tegelijkertijd dacht ze ook de ogen van Muriel op haar te voelen. Natuurlijk hielden ze elkaar in de gaten tijdens zulke grote evenementen waarin ze moesten werken. 'Ik kom niet snel weer terug naar het Noorden. Ik ga waar prinses Inanna gaat en zij gaat waar prins Silvester gaat.'

'Mijn vader heeft al vervoer geregeld voor de ochtend na het afsluitdiner.' Het zou nog een lange reis worden om met zijn allen naar het Noorden te trekken. Het was dat Nuria ook mee zou gaan, anders zou Roshan misschien geprobeerd hebben om haar tante en Syd te overtuigen haar sneller mee te nemen naar Tyrosh. Toen ze merkte dat haar bekentenis in eerste instantie een stilte teweeg bracht, kon ze zichzelf wel voor het hoofd slaan. Was dit echt het moment geweest? Ze hield nog vast aan het kleine beetje hoop tot ze van Ada hoorde dat ze zelf niet eens terug zou gaan naar Tyrosh. 'Oh,' reageerde ze verslagen. 'Ik had- Dat is- Het is fijn te horen dat je niet zonder werk komt te zitten en de prinses je graag in de buurt houdt,' maakte ze er snel van. Ze deed vervolgens haar best naar Ada te glimlachen nu ze haar eindelijk aan keek. 'Ach, waar ik naar zoek zullen alleen de Goden weten!' Ze lachte, maar hield zich snel in toen ze een paar gasten om zag kijken. Roshan keek de vrouw voor haar twijfelachtig aan en beet op haar lip terwijl ze zich probeerde te bedenken wat ze nu nog kon zeggen of doen. Ze trok aan een krul en haalde haar schouders toen op. 'De prinses zal vast eens haar familie bezoeken. Ik hoop dat je het me laat weten als je er bent. Voor wat plezier of- of een gesprek.' Ze wilde net dichter naar Ada stappen om haar met meer zekerheid in te fluisteren wat dat in kon houden, toen ze haar naam hoorde. Verrast keek ze om naar prinses Muriel en stapte zo van Ada weg om voor haar te buigen.

Muriel had er inmiddels al een hele reeks danspartners op zitten. Na zo lang mogelijk met haar broers, ooms en neven te hebben gedanst, had ze toch ook andere adel en belangrijke personen de kans gegeven om met haar te dansen. De heer Mondrien had uiteindelijk ook zijn beurt gehad. Daarna had ze het dansen voor even met rust gelaten. Uiteindelijk waren deze feesten pas echt interessant als ze zich tussen de menigte kon begeven. Ze zag graag wie er met wie in gesprek raakte. Het was voor haar moeilijk om ongezien tussen de mensen door te bewegen en dus om hun gesprekken op te vangen, maar vanaf een afstand kon ze nog genoeg waarnemen. Ze was alleen veelal afgeleid geweest door de vraag waar Ada was. Als wacht viel ze amper op tussen de vele gasten. Ze was Ada eindelijk op het spoor gekomen, tot haar verveling, door juist Roshan te vinden. Ze was in haar kleurige jurk moeilijk te missen in de zaal. Muriel had buiten gehoorafstand de twee in de gaten gehouden. Ze wist beter dan opnieuw te proberen tussen beiden te komen, maar ze wist ook niet of ze nog een mogelijkheid zou krijgen om Ada aan te spreken. Ze nam uiteindelijk toch het besluit om op hen af te stappen. 'Roshan, hier ben je,' begon ze met een glimlach voor ze toekeek hoe de vrouw voor haar boog. 'Jouw moeder vroeg net naar je. Ik geloof dat ze graag haar dankbetuigingen aan mijn ouders zou willen geven met het hele gezin. Kom, dan loop ik met je mee.' Ze wachtte het antwoord nog niet af voor ze al een stap achteruit zette en Roshan wenkte. Op het zelfde moment liep er een bediende langs die haar niet meer kon ontwijken. Met grote ogen draaide Muriel zich om om te zien hoe het dienblad van de jongeman op de grond lag en de wijn waarschijnlijk over haar jurk was gevloeid.

Ada keek met een steen in haar maag naar de wisselende emoties op Roshans gezicht. Het waren duidelijk geen woorden geweest die ze graag had willen horen. 'Natuurlijk zal ik laten weten als ik er ben. Dan ben ik voor beiden wel in,' zei Ada met een kleine glimlach, totdat ze opeens een bekende stem hoorde. Als vanzelf ging ze weer in positie staan en hield ze haar gezicht in de plooi. Muriel wist vast en zeker dat ze met elkaar gesproken hadden en Ada wilde het niet als geheim houden. Maar ze wist ook dat iedereen naar hun zou kijken als eenmaal de prinses in de buurt stond. Ada kende echter de trucjes van Muriel al langer dan vandaag en wist dat ze met haar wilde praten. Ze had net de twee willen aanbieden om hun door de menigte te begeleiden, toen Muriel plots struikelde en er een volle mok wijn over haar heen viel. Onmiddellijk stond Ada geknield naast haar en wimpelde ze de te hulp geschoten gasten weg. 'Ik heb het onder controle. Mevrouw Barnes, zoekt u vooral uw familie op.' Ze keek niet meer of Roshan werkelijk naar haar had geluisterd en focuste zich volledig op de prinses. 'Ik kan niet zeggen of je werkelijk bent gestruikeld,' fluisterde Ada bezorgd, terwijl ze voorzichtig haar arm om Muriel heen sloeg en haar zo tot een zittende houding hielp. Het was in elk geval een ideale manier om elkaar te kunnen spreken. Haar hand gleed af naar Muriels enkel en hoofdschuddend keek ze de prinses aan. 'U kunt maar beter de enkel niet teveel belasten totdat er een septa naar heeft gekeken. En ik zal uw dienstmeisjes roepen voor uw jurk. Geeft u toestemming om u in elk geval uit de menigte te dragen?' zei Ada, dusdanig hard zodat de mensen om hun heen zouden denken dat de prinses flink haar enkel verzwikt had en hulp nodig had van een wachter om verdere zorg te krijgen.

Muriel hield haar spel op en hield een hand voor haar mond terwijl ze toe keek hoe andere bediening toegesneld kwam om de zooi op te ruimen. Ze richtte zich echter al snel op Ada en liet zich overeind helpen. Ze schudde kort haar hoofd. 'Het is niets,' zei ze eerst zacht, maar herhaalde het toen luider voor de omstanders voor de hele zaal zou komen kijken. Bij het voelen van Ada's hand op haar enkel fronste ze echter. 'U heeft gelijk. Het is niet wijs om het risico te nemen, maar laat mij u alstublieft niet tot een te grote last zijn. Ik heb enkel wat ondersteuning nodig.' Als ze hier weggedragen werd, dan zou ze ook niet meer terug kunnen keren die avond en bovendien nog een hele week moeten doen alsof ze slecht ter been was. Dat had ze wel eens eerder geprobeerd. Als gewonde prinses hield de hele hofhouding je het liefst een week lang in bed. Muriel pakte Ada's handen vast en spoorde haar zo aan haar overeind te helpen. Vervolgens was ze snel genoeg om de bediende die wit weg was getrokken van de schrik er van te verzekeren dat het haar fout was geweest. Ze zou zich er later nog van verzekeren dat hij niet gestraft werd voor haar stunt. 'Ik moet me ook niet zo haasten na al dat gedans,' zei ze nog na haar excuus aangeboden te hebben. 'Zou u mij naar de zitkamer willen helpen?' vroeg ze Ada vervolgens. Vanuit haar ooghoeken zag ze Roshan nog toekijken, maar ze was verdrongen door een stel nieuwsgierigere gasten.

Ada knikte begripvol toen Muriel aan gaf dat haar enkel niet geblesseerd was. Ze haalde dus ook maar snel haar hand weg voordat mensen hun eigen gedachten de loop zouden laten. Ada liet Muriel haar handen vastpakken en zo trok ze de prinses voorzichtig overeind. Het was typisch voor haar vriendin om er allereerst voor te zorgen dat de bediende niet gestraft zou worden. Als Ada al niet zo gecharmeerd was geweest, dan waren het wel zulke acties die ervoor zorgde dat Ada meer en meer om de prinses zou geven. 'Natuurlijk, prinses,' antwoordde Ada met een formele knik van haar hoofd, waarna ze een arm om Muriel heen sloeg en haar zo naar de zitkamer begeleidde. Ze zei maar niet teveel, zodat geen enkel woord verkeerd geïnterpreteerd zou worden. Onderweg had nog een enkele keer haar ogen gekruist met de wachters van Muriel, die allen ook werkten voor Liam. Gelukkig begrepen ze elkaar en grepen ze dus niet in. Dat gaf de mogelijkheid voor Muriel en Ada om, als Muriel de bedienden weg zou sturen, alleen voor enkele minuten in de zitkamer te verblijven. Het was een mum van tijd voordat één van de familieleden van Muriel vast door zou hebben dat ze gevallen was. Ada hielp de prinses op één van de stoelen en gebaarde vervolgens met haar ogen dat Muriel de bedienden weg moest sturen.