De Zomereilanden - De Haven

Diane was gegrepen door de felle ogen van Saul die zich op haar gericht hadden terwijl ze zo koppig was blijven staan in plaats van hem te volgen. Ze opende haar mond om hem tegen te praten. Hij kon niet hier blijven, niet binnen bereik van Galivar, maar ook niet zo ver van zijn stad, van zijn beweging. Wat voor leven zouden ze hier nou hebben? Moesten ze niet tenminste proberen weg te komen? Bovendien wist Diane als ze echt op het schip konden geraken ook wel wat manieren om de blik van de Koning te ontkomen. Misschien had ze toch verdomme manen geleden haar dood in scène moeten zetten. Het had toen allemaal veel simpeler geleken. Ze sloot haar mond weer toen ze de vinger voor zich zag hangen. Diane wuifde zijn hand aan de kant, maar trok Saul toen ook dichter naar zich toe. Ze ontmoette zijn lippen om hem te kussen met net zo veel passie als ze in zijn blik dacht te zien. Ze liet hem toen pas weer los en keek hem aan met een ernstig serieuze blik. 'Ik houd ook van jou.' Saul had zijn mooie woorden, zij had haar daden. Als ze echt van hem hield, dan kon ze hier niet laf achter blijven. 'Kom, breng me naar Isaia en dan scheren we hier weg.' Diane voelde er een glimlach op haar gezicht vormde.

Saul besefte dat, als hij zo in Dianes ogen keek, hij elk lot samen met haar zou accepteren. Dat was hem pijnlijk duidelijk geworden in de manen dat ze weg was. Er was geen dageraad geweest dat hij niet aan haar had gedacht of wenste om tegen haar te praten, te vertellen hoe zijn dag was gegaan. Zijn gevoelens werden ook enkel bevestigd als hij hoorde hoe lovend de prinses over haar voogd en vriendin sprak. Diane haalde het beste uit de mensen waar ze om gaf. En ze zou er alles aan doen om ze te beschermen, dat was wel duidelijk geworden na de hele missie in het legerkamp. Hij wilde net weglopen naar Syd, toen Diane hem vast pakte en gepassioneerd kuste. Hij kon niets anders dan haar lippen beantwoorden, terwijl hij zijn armen stevig om haar middel wikkelde. Ondanks alles moest hij glimlachen bij het horen dat ze ook van hém hield. Maar hij glunderde bij het horen dat ze met hem mee zou gaan. 'Het schip kan nog wel een goede stuurvrouw gebruiken,' plaagde hij, waarna hij stevig haar hand vast pakte en de ruimte uit liep om samen met Syd terug naar het schip te gaan.

Diane was blij dat ze zich al had weten te vermommen om met Syd als kasteelwacht de stad in te gaan. Met Syd gekleed in het kasteelwacht uniform en met haar kennis van de stad waren ze zo al in de haven. Diane zou de straten, de afsnijd routes en verstopplekken, maar ook de mensen van wie ze wist dat een oogje dicht zouden doen of wie bereid waren te helpen of jouw geheim direct zouden verkopen niet snel vergeten. Het had vreemd gevoeld te bedenken dat dit wellicht de laatste keer was dat ze hier zou zijn. Ze droeg wel degelijk een warm hart naar de eilanden met het ruige landschap en het prachtige weer. Ze hield van de mensen, maar uiteindelijk had ze hier nooit veel liefde terug gekregen. Diane had de stad haar rug toegekeerd om Saul het schip in te volgen. Ze kneep nog zacht in zijn hand voor ze op de deur afstapte. Ze keek nog een keer om naar haar vriend voor ze aanklopte en de deur opende. Er was nog steeds ongeloof dat Saul echt de prinses mee had genomen. Pas toen ze Isaia in de kleine kamer herkende, verdween de twijfel. 'Isaia,' begon Diane vol ongeloof. 'God der Hel, ik had je nog zo gezegd verdomme gewoon op je plek te blijven. Ik zweer het je als je hier iets overkomen was-'

Isaia zat ongeduldig in haar vertrekken te wachten tot er meer nieuws zou zijn. Ze wist via Syd en Saul dat ze vandaag een poging gingen doen om Diane uit het paleis te krijgen en vervolgens naar de boot te verplaatsen. Als er ook maar één ding fout zou gaan, dan zouden ze met zijn allen gevaar lopen. Isaia wist dat ze dan met haar broer moest gaan praten, maar ze hoopte dat ze zo'n situatie kon voorkomen. Ze had gesmeekt of ze mee mocht, maar Syd en Saul hadden er niets van willen horen. Ze moest in haar kamer blijven en mocht nergens haar gezicht laten zien. Niemand mocht weten dat prinses Isaia van de Zomereilanden ook werkelijk op de Zomereilanden was. Ze wilde net weer haar boek oppakken, toen plots de deur open geslagen werd. Isaia knipperde eenmalig uit ongeloof en stoof vervolgens op haar voogd af. 'Diane!' riep ze uit, terwijl ze haar armen om de vrouw heen sloeg. Ze hoorde niet eens het geklaag van de vrouw, zó blij was ze dat alles gelukt was. Van achter Diane hoorde ze Saul bevelen dat het schip moest vertrekken, maar Isaia kon er weinig aandacht aan besteden. Met een brede glimlach keek ze op naar haar oudere vriendin. 'Ben je niet blij om mij te zien?'

Diane had haar handen op haar heupen gezet terwijl ze Isaia toesprak, maar haar les werd al snel tot een einde gebracht toen de prinses haar armen om haar heen sloot. Met een opgeluchte glimlach trok ze de jonge vrouw tegen zich aan. Het was niet alleen Saul die ze gemist had in haar lange verblijf terug op de Zomereilanden. Ze miste haar gesprekken met haar vriendin, hun soms luie dagen in het paleis en zelfs hun meer avontuurlijke ondernemingen zoals het bevrijden van prins Iker. Ze had Isaia in Tyrosh achter gelaten in de hoop dat haar echtgenoot en de landvrouwe haar bezig zouden houden. Maar nu was ze toch hier. Diane glimlachte naar Isaia en legde haar beide handen op haar schouders. 'Natuurlijk ben ik blij om je te zien, maar ik had gehoopt deze hereniging in een iets minder vijandelijke omgeving te doen.' Ze bekeek de prinses van top tot teen en gaf haar een duwtje zodat ze ook haar achterkant kon inspecteren om er zeker van te zijn dat ze hier heelhuids voor haar stond. Toen pas tevreden dat Isaia hier echt was en ongedeerd liet ze haar los en vond een kruk om op te zitten. Ze trok de sjaal van haar hoofd en liet haar mantel van haar schouders glijden nu ze eindelijk haar vermomming af kon doen. 'Wat heb je Iker en Celine verteld?' vroeg ze met enigszins kritische ondertoon. Ze dacht niet dat de twee haar zomaar op deze reddingsmissie zouden hebben laten gaan als ze de waarheid had verteld. Bovendien had Diane haar gevraagd niet over haar vertrek te spreken.

Isaia glimlachte naar haar vriendin en sloeg opnieuw haar armen om de vrouw heen. 'Ik ben ook blij om jou te zien.' Diane was vaak de enige die Isaia niet als klein kind of als breekbaar porselein behandelde. Iker en Celine zeiden altijd wel dat ze haar zo niet behandelde, maar Isaia wist wel beter. Op commando draaide ze zich om voor haar voogd om te laten zien dat er niets met haar gebeurd was. 'Oh, het was eigenlijk heel gemakkelijk om de twee om de tuin te leiden!' zei ze trots, terwijl ze verder draaide. 'Iker moest voor zaken naar een andere windstreek toe, dus ik heb Iker verteld dat ik bij Celine zou blijven en tegen Celine heb ik gezegd dat ik met Iker mee ging op reis.' Ze wreef langs haar krullen, terwijl ze Diane plots niet aan durfde te kijken. 'Als het goed is, is Iker nog op reis. Zo niet, dan zijn ze er nu achter gekomen. Maar dan vertel ik wel dat ik enkele dagen voor mezelf nodig had. Ik kan toch niets fout doen bij die twee,' zei ze met een knipoog naar Diane toe.

Diane opende haar mond om Isaia er op te wijzen dat het wellicht niet erg goed uit zou pakken als Iker inderdaad eerder arriveerde in Tyrosh dan zij zelf. Ze was slim genoeg om dat in te zien en Diane hoefde haar daar niet op te wijzen. Ze schudde haar hoofd maar grinnikte om de knipoog. 'Je weet beter dan dat, Isaia. Natuurlijk zullen ze je vergeven, maar vergeet niet dat je alsnog hun vertrouwen kunt verliezen.' Ze leunde naar achteren tegen het hout en keek om zich heen. 'Ik had niet gedacht dat we weer samen op een schip van de Zomereilanden naar Tarth zouden zitten.' Ze wreef langs haar krullen om de moeheid voor nog iets langer te verdrijven. Ze zou nog nodig zijn om zonder problemen de haven uit te komen verwachtte ze. Diane ontmoette Isaia's blik weer. 'Saul zegt dat zonder jou ze nooit me hier hadden kunnen krijgen. Ik denk dat- Ik zou je niet de les moeten lezen terwijl ik mijzelf in deze situatie heb weten te krijgen. Ik hoor je te bedanken.'

Isaia grijnsde met Diane mee. Toen ze voor het eerst de Noordelijke vrouwe had kunnen verleiden, had ze dat in geur en kleur verteld aan haar voogd. Daarna begon ze gelukkig wat meer voor zich te houden, vooral toen Celine zo ziek was geworden. 'We hebben nog een hele zeereis om een goede smoes te bedenken.' En dat was nodig, want zowel Celine als Iker waren niet op hun achterhoofd gevallen. Ze hoopte maar niet dat Iker zich net zo voelde als de vorige keer dat Isaia plots weg was gegaan, al waren dat hele andere omstandigheden geweest. 'Je hoeft me niet te bedanken, Diane. Net zoals Saul en Syd mij nodig hadden, had ik hun ook nodig. Niemand van ons had jou alleen kunnen bevrijden.' Uiteindelijk was het een groepsredding geweest en hadden ze elkaar moeten leren vertrouwen. 'Hoe was Galivar?' vroeg ze zachtjes. Niemand had haar ook maar informatie kunnen geven over haar broer en haar andere familieleden, omdat niemand erachter kon komen wat zich precies afspeelde achter de paleismuren. Aan Dianes blik te zien, was het vast niet veel goeds.

Diane glimlachte naar Isaia. 'We spinnen wel iets samen dat ze tevreden zal houden.' Ze keek vervolgens weg van de prinses en hield haar blik op de vloer gericht. Ze had er nog moeite mee toe te geven dat ze inderdaad bevrijding nodig had gehad. Er was geen cel of situatie geweest waar Diane van de Zomereilanden zich niet uit had weten te redden. Dat Galivar haar van alle mensen vast had weten te houden, had ergens haar wantrouwen bevestigd. Hij had haar beter gekend dan wie dan ook en had daardoor het juiste chanteer materiaal gehad om haar hier te houden. 'Isaia,' begon Diane voorzichtig. 'Jouw broer weet dat het weinig voor me zou betekenen als hij mijn leven zou bedreigen. Maar het ontging hem niet dat het effectiever zou zijn als hij me liet denken dat hij jou, Saul of mijn familie kon bereiken. Iemand heeft hem verteld van onze band en over Saul. Dat ik hier nu ben- Dat zal ook inhouden dat Galivar misschien achter jou aankomt als duidelijk is dat ik terug in Tyrosh ben. Ik weet hoe ik mijn aanwezigheid kan verbergen, maar hij zal jou benaderen. Hij sprak over ballingschap. Ik zal mijn best doen dat het niet zo ver komt en ik denk dat Celine en Iker daarin zullen kunnen helpen. Maar mijn vertrek nu zal ook betekenen dat jij niet terug kan komen.'

Isaia voelde zich gerustgesteld door de woorden van Diane. Haar vriendin verzon altijd de beste listen voor Isaia en tot nu toe had het altijd gewerkt. Ook nu zouden ze er samen wel uit komen. Met een gepijnigde blik luisterde ze vervolgens de woorden over haar broer aan. De slang! 'Er is dus een spion?' Zoiets hadden ze altijd al gedacht, maar het was nooit bevestigd geweest. Isaia was weer bij haar vriendin gaan staan en had haar beide handen vastgepakt. Met een geruststellende blik keek ze haar aan. 'Diane, de Zomereilanden is sinds de dood van mijn moeder al niet meer mijn thuis. Ik heb hier een mooi of, beter gezegd, mooier bestaan opgebouwd met jou, Iker, Celine en Eddard. Ballingschap zal eerder een zegen dan een vloek zijn.' Ze kneep zacht in Dianes handen. 'Probeer je niet teveel zorgen te maken over mij en Galivar. En stop er vooral je tijd niet in. Als hij dit al niet gebruikt om plannen te bekokstoven, dan zal het wel gebeuren bij een andere gebeurtenis, weet ik veel, als ik kinderen krijg bijvoorbeeld!' Galivar zocht al jarenlang redenen om zijn zuster weg te krijgen van de eilanden. 'Kom je in Tyrosh weer terug naar het paleis? Of blijf je bij Saul?'

'Er is een spion,' herhaalde Diane met een plots kille blik. Ze zou haar vermoedens hopelijk snel kunnen bevestigen. Wat voor spel speelde Liam als hij werkelijk contact had gezocht met Galivar? Was hij zo bang voor wat zij kon doen? Diane keek op en kneep terug in Isaia's handen bij haar woorden. Ze had ook wel geweten dat de Zomereilanden niet een thuis waren voor haar prinses, maar het voelde wreed haar connectie met de eilanden te verbreken. Het was nog steeds de plek waar ze opgegroeid was, waar ze naar parels had gedoken en waar ze haar herinneringen aan haar moeder had. Ze verwachtte dat een afscheid nu voor Isaia even bitterzoet was als voor Diane. 'Geloof me als ik zeg dat Galivar geen vinger op je zal kunnen leggen zolang ik in de buurt ben. En als hij dat wel doet-' Ze liet één van Isaia's handen gaan om een vuist te vormen en verborg deze in de rokken van haar jurk. Isaia wist inmiddels veel van wat Diane had gedaan in dienst van de Islaïse kroon, maar ze wat wat dat betreft maar een tipje van de sluier prijs gegeven. Er was zo veel meer. Het was dus ook geen loze belofte die ze nu maakte en ze wist dat Isaia dat ook zou begrijpen. Het was de volgende vraag van haar vriendin die haar blik liet verzachten. 'In geen honderd jaar ga ik bij Saul in zijn kelder wonen,' grinnikte Diane. 'Maar ik hoop iets in de stad te vinden voor ons. Ik denk niet dat het verstandig is dat ik mijn vertrekken in het paleis weer inneem. Gelukkig weet ik een hoop manieren om ongezien binnen te komen zodat ik je nog steeds kan helpen met al jouw adellijke drama.' Ze knipoogde hierbij naar Isaia, maar pakte daarna ook haar handen weer vast. 'Ik weet niet zo goed wat hierna komt. Wat ik zal doen, maar ik kan het me niet voorstellen ver weg van jou te zijn, net zoals ik niet bij Saul weg kan blijven.'

Isaia haalde haar schouders op en kneep tegelijkertijd geruststellend in Dianes handen. 'We weten niet hoe Galivar gaat reageren. Laten we hopen dat hij zijn gekrenkte ego weg drinkt en ons vergeet,' begon Isaia zo zelfverzekerd mogelijk, maar ze wist dat er onzekerheid in haar stem hing. 'En als hij komt, dan staan we niet alleen. We zijn nu onderdeel van Tarth, van het Noorden. En die zijn niet weerloos.' Ze liet Diane los en wees met een grijns naar de deur, waar Saul zojuist in was verdwenen. 'Je hebt flink de vlinders te pakken voor de rebellenleider, niet waar? Ik snap het wel, ik zou ook zwichten voor die ogen.' Het was een opluchting om te horen dat Diane dichtbij haar zou blijven. Haar leven was én een stuk gezelliger én een stuk veiliger met Diane om haar heen. Ze was niet alleen haar voogd, maar ook beste vriendin en oudere zus. 'Gelukkig blijf je in de buurt. Ik kan je helpen met plekken zoeken!'

Diane voelde een trieste glimlach verschijnen op haar gezicht. Ze dacht Galivar even goed te kennen als hij haar deed, maar uiteindelijk waren ze beiden onvoorspelbaar. Bovendien werd hij al te veel bespeeld door zijn vrouw en zijn Generaals en familie en wie nog meer. 'Noch zijn wij weerloos,' voegde ze met een overtuigendere glimlach toe aan Isaia's woorden. Het stelde haar inderdaad gerust te weten dat haar vriendin zo belangrijk was in Tyrosh en zowel daar als in de rest van Tarth banden had. Eddard Halley, Celine Storm en prins Iker had je niet graag als vijand. Noch haarzelf. Ze grinnikte vervolgens weer en haalde haar schouders op. 'Wat kan ik zeggen? Ik zou gevaarlijk veel voor die ogen doen.' Diane trok Isaia vervolgens nogmaals in een omhelzing en hield haar zo kort vast. 'We hebben je broer tenminste voor iets te bedanken. Als hij ons niet zo graag beiden op afstand wilde hebben, hadden we onze vriendschap op een andere manier moeten vormen.' Diane was er van overtuigd dat ze zonder Galivars inmenging ook vrienden waren geworden, maar het zou waarschijnlijk wat langer geduurd hebben. 'Ik moet Syd inlichten welke route ze het beste kan varen, maar ik ben zo terug zodat je me bij kunt brengen met wat er allemaal in Tyrosh is gebeurd. En hoe je het op dit schip hebt overleefd met die twee serieuze zuurpruimen.' Ze moest al lachen als ze er aan dacht hoe Syd en Saul gepoogd hadden Isaia bevelen op te leggen of hadden geprobeerd om met haar te redeneren. Ze drukte nog een kus op het haar van haar prinses en ging toen op zoek naar iemand die Syd haar informatie kon geven.