De Zomereilanden - De Haven

Nieuw

Syd keek met een zucht op naar haar schip. Met hoed in hand keek ze op langs de mast om aan te zien hoe één van haar scheepsmaten het zeil inspecteerde. Ze zouden langer in de haven blijven dan ze gewoon waren, dus had ze haar ploeg maar aan het werk gezet om het schip wat op te knappen en onderhoud te plegen. Normaal zouden ze dat in Tyrosh doen, maar ze had Saul beloofd de tijd te nemen om haar zaken te regelen zodat hij genoeg tijd had. Hopelijk zouden ze niet te veel aandacht trekken. Enkele weken eerder had hij er tijdens een vergadering plots op gestaan dat Syd haar ploeg naar de Zomereilanden moest sturen toen er een bericht was gekomen van een Islaïse parelhandelaar die contact met hen had gezocht. Sinds Syd al enkele manen met haar schip de zee tussen Quandaï en Tarth overstak, begonnen ze bekender te worden in bepaalde kringen als gewilde en betrouwbare onderhandelingspartner van waardevolle goederen. Hun nevenactiviteiten hadden ze erg goed kunnen verbergen. Het was dus niet vreemd dat een rijke man graag met hen wilde samen werken om hun handelsroutes uit te breiden naar de Zomereilanden. Het was wel vreemd geweest dat Saul er zo op had gestaan om Syd met de man in zee te laten gaan. Ze vertrouwde hem, maar ze had wel uitleg nodig gehad. Die had ze tot nu toe deels gehad. Syd zette haar hoed terug op en stapte de plank naar het schip op. Aan boord keek ze om zich heen en floot vervolgens naar Farran die aan de reling stond. 'Waar is Saul?' Ze had eindelijk een afspraak met de parelhandelaar vast kunnen leggen die ochtend en hoopte dat hij mee zou gaan. De man had geïnteresseerd geleken in meer dan parels.

Met een hoed diep op zijn hoofd getrokken, zodat zijn gezicht grotendeels in de schaduw zou verbergen, liep Saul door het havendorp richting zijn schip toe. Zijn pogingen om Diane te vinden waren tot nu toe tevergeefs geweest. Het was namelijk te riskant om rechtstreeks een bericht te sturen naar het paleis, laat staan zomaar op de stoep te staan. Daardoor zou hij zijn hele team in gevaar brengen. Saul had gehoopt dat Diane zelf op het schip af was gekomen, maar wellicht zou een eenvoudige handelsboot haar aandacht niet trekken totdat ze het gevaarte zelf zou zien. De vlaggen en het schip zelf zou ze uiteraard herkennen. Maar dat moment was nog niet geweest. Saul moest dus zijn best doen om de tijd te rekken en Syd te overtuigen om langer aangemeerd te blijven. Toen hij eenmaal het schip op liep, zag hij al snel zijn Kapitein staan. Gelukkig had hij eerlijk zijn verhaal aan haar kunnen doen en had ze hem begrepen. Toch moest hij nog meer begrip van haar vragen, en anders had hij nog een andere troef. 'Ik dacht dat je al naar de handelaar onderweg zou zijn,' merkte hij op, toen hij Syd zag staan. Hij kon eindelijk zijn warme hoed af doen en het zweet van zijn voorhoofd vegen. 'Nog nieuws gehad? En-' Hij keek links en rechts, maar zag zijn troef niet staan langs de reling. 'Waar is onze prinses?'

Syd was zich net aan het voorbereiden op een lang verhaal van Farran waar hij altijd in verstrikt raakte als hij eenmaal begon te praten, toen ze Saul zelf al het schip op zag verschijnen. Ze verontschuldigde naar Farran met het excuus dat ze zaken te bespreken had en later zijn verhaal zou laten doen om op de andere man af te stappen. 'Ik moest het eerst met zijn assistent doen en toen kreeg ik te horen dat hij geen onderhandelingen doet voor het avondmaal. Ik heb een uitnodiging voor je voor het diner vanavond. Als je tijd hebt.' Ze bekeek haar vriend. Het zag er niet naar uit dat hij vandaag wel succes had gehad met zijn zoektocht. Syd schudde haar hoofd en haalde vervolgens haar schouders op en liep naar de andere kant van het schip. Ze sprak niet graag open en bloot over de aanwezigheid van de prinses. Ze had de vrouw duidelijk gemaakt dat ze niet tegen haar ploeg zou liegen over haar identiteit, juist omdat ze hen volledig vertrouwde, maar sinds ze in de haven lagen was ze een stuk minder gerust met betrekking tot hun adellijke reisgezel en hoe gemakkelijk ze te herkennen was. 'Ze is er niet erg van gediend dat ik iemand constant bij haar in de buurt houd, maar ik heb er nooit mee ingestemd haar te laten gaan en staan waar ze wil bij aankomst.' Syd wist dat het al riskant was geweest om in te stemmen met Saul's plan, maar ze begreep al helemaal niet meer hoe ze zich over had laten halen om de Islaïse prinses ook mee te nemen. 'Youssef houd haar echter graag gezelschap,' voegde ze nog met een kleine glimlach toe. De jongeman was te snel ingenomen door mooie vrouwen. Haar blik gleed terug naar de zorgen op het gezicht van haar vriend. 'Waar ben je vanochtend geweest?'

Saul knikte begripvol, terwijl hij Syd volgde naar de andere zijde van het schip. De handelaren wilde altijd een spel spelen door hun klanten of potentiële handelsleden te laten zweten. Syd wist echter hoe goed en betrouwbaar haar diensten waren en hij was ervan overtuigd dat ze zich niet ging laten bespelen. De Islaïse handelaren hadden er een handje van om onduidelijk deals te sluiten die hun enkel in het voordeel was. 'Dat hangt er vanaf.' Hij had de reling vastgepakt en vervolgens zich omgedraaid naar Syd. Hij bleef voor enkele seconden stil, totdat hij zeker wist dat er niemand meer in hun buurt stond. 'Ik wil een overleg met prinses Isaia hebben,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij met een ernstige blik naar zijn vriendin keek. 'Kan je dat voor elkaar krijgen? En ik wil niet dat Youssef daarbij is.' Hij had zich weer omgedraaid en keek vanuit zijn positie naar het paleis dat opdoemde in de verte. 'Ik heb rondom het paleis gelopen in de hoop dat ik een glimp van haar zou opvangen. Ook heb ik her en der geprobeerd informatie te verzamelen, maar niemand lijkt iets te weten.'

Syd leunde eveneens tegen de reling en bekeek het glinsterende water dat zich voor hen uitstrekte. Ze lagen ver weg in de haven met het voordeel dat ze niet zo in het zicht lagen. Het gaf goed zicht op hoe de baai zich ver over het eiland uitstrekte en er verschillende kleinere havens en dorpjes zich tegen de kust genesteld hadden. Syd had gehoopt dat ze tijdens dit bezoek misschien wat zou herkennen. Haar vader kwam immers hier vandaan. Syd had haar Islaaïs wat bij gespijkerd met de prinses tijdens hun reis. 'Ik ben niet haar oppas, Saul. Hoor jij niet met haar te praten aangezien jullie Diane gemeen hebben?' Ze had de zee ook haar rug toegekeerd en keek op naar de stad die met steile wegen en gestapelde huizen naar het paleis leidde. 'Ik kan Youssef een andere taak geven en haar vragen me naar de parel kliffen te begeleiden,' zuchtte ze vervolgens. Isaia had het al eens aangeboden. Syd wist niet of het was omdat de prinses maar al te graag het schip ontvluchtte of omdat ze geïnteresseerd was in Syd's gezelschap. In ieder geval wilde Syd haar wel degelijk tevreden houden. Uiteindelijk was dat waarom ze toe had gezegd. De Islaïse vrouw had het oor van haar man en zoals steeds meer gesuggereerd werd ook dat van de Noordelijke landvrouw. Wat als Isaia een goed woordje kon doen voor Robyn voor de rechtszaak? Het was ver gezocht, maar Syd was bereid te doen wat ze ook maar kon. Ze wist niet eens of ze wel op tijd terug zouden zijn. Voor hun vertrek had Robyn nog altijd geen datum gehad. 'Je kamt al een paar dagen de hele stad uit en ik heb de rest ook al regelmatig op pad gestuurd. Als niemand iets weet buiten de paleismuren zal ze daar binnen zitten.' Syd bekeek het gebouw met een kritische blik. Ergens deed het haar denken aan het erg ontoegankelijk Noordelijke paleis in Tyrosh. De adel leek zich in ieder land, in welke cultuur dan ook, erg afstandelijk op te stellen. Syd oogde haar vriend en sloeg haar armen over elkaar. 'En dan zal het de vraag zijn of ze tegen haar plannen en zin in daar gehouden wordt. Of ze zich met een reden verscholen houdt.'

Saul keek opzij naar Syd en zuchtte diep, waarna hij zijn hoofd enigszins gegeneerd liet hangen. 'Ik heb haar misschien... ietwat te optimistisch ingelicht,' begon hij twijfelachtig. 'Ze weet niet dat ik geen idee heb waar Diane uithangt. Ze denkt dat Diane mij allerlei instructies heeft achtergelaten over waar ze is en hoe we haar kunnen bereiken.' Hij had gedacht dat de prinses anders ofwel niet mee had gewild vanwege de onzekerheid van de trip ofwel te ongerust was geworden. Of de prinses hem nou geloofde of niet, hij moest eens toch een keer de waarheid vertellen. Daarom was hij er eerst ook alleen op uit getrokken, in de hoop dat hij Diane snel zou vinden of toch een of ander spoor op zou pikken. Desondanks was dat nog niet gelukt. 'Ze zal daar inderdaad zitten,' bevestigde Saul haar woorden, terwijl hij ook naar het paleis keek. Het zag er onheilspellend uit. Op zijn vorige trip was Liam de enige geweest die er een voet binnen had gezet. Had de man destijds toch maar meer informatie losgelaten... Of had hij Liam maar kunnen bereiken... Maar terwijl die gedachte door zijn hoofd ging, wist hij hoe absurd het was. Liam was geen 'Liam' meer voor hem, maar 'de Koning'. Het idee maakte hem al misselijk. 'Ik had gehoopt daar onderhand wel achter te zijn gekomen.'

Syd trok een wenkbrauw op naar Saul toen hij toegaf wat hij de prinses wel of niet verteld had. Het verklaarde in ieder geval wel sommige van de vragen die ze van Isaia gehad had. Ze was niet graag kritisch tegenover haar vriend, maar ze zou het hem wel zeggen als hij een fout maakte of iets verkeerd aanpakte. Ze hoopte dat deze reis niet op die manier besproken zou hoeven worden. 'Het lijkt me dan een goed idee om haar dat tenminste te vertellen. Wie weet heeft zij juist meer informatie die ze nog niet gedeeld heeft omdat jij zogenaamd alles al weet,' opperde Syd. Ze kon er nog niet helemaal een vinger op leggen hoe de relatie tussen de prinses en haar voogd was, maar het zei tenminste genoeg dat Isaia hier was. Syd bestudeerde het gezicht van Saul terwijl hij verder sprak. Ze vond het niets hem zo te zien. Ze vroeg zich al sinds aankomst af of hij wel een goed plan had. 'Als niemand iets weet of met je wil praten, lijkt het er op dat de beste optie is om het aan Diane zelf te vragen.' Ze liep verder langs de reling zodat ze een beter zich op het paleis had. 'Dus moeten we daar binnen zien te komen.' Syd keek om naar Saul en merkte hoe haar mondhoeken omhoog krulden. Het voelde als een uitdaging. Zoals eigenlijk al veel van haar tijd in Tyrosh en als Kapitein van haar schip was geweest. 'Onze prinses kent waarschijnlijk het paleis van binnen en buiten, jij kent de stad, en ik- Ik zorg er wel voor dat je ondertussen niet plots een mes in je hart vindt of wat dan ook.'

Saul keek de vrouw naast hem bedachtzaam aan. Hij nam raad en advies van Syd altijd van harte aan, iets wat hij sinds het begin al had gedaan. Hij vroeg zich echter af hoeveel ze van de situatie in het paleis af wist. 'Ik wil niet dat Iker of-' Hij twijfelde of hij de insinuatie moest maken. 'Of Celine achter onze informatie komen.' Hij was er namelijk nog steeds niet over uit wat de belangen van die twee mensen waren. Saul wist echter wel hoe hoog Diane altijd over Isaia had gesproken en hoe loyaal de prinses naar haar voogd was. Misschien deed hij er inderdaad wel fout aan om informatie voor haar achter te houden. 'Maar ik zal het haar vanavond vertellen. We zijn hier nu toch en ik heb geen zin om heen en weer te moeten reizen nadien.' Hij keek hoe de vrouw dichter naar de reling liep en het viel hem vooral op dat er een glimlach rond haar mond speelde. Bij de Goden- 'Je wilt het paleis in gaan breken?' Hij had zijn handen inmiddels in zijn haren gezet, terwijl hij naar het paleis keek. 'Ik hoop dat je er van bewust bent dat de Zomereilanden de beste krijgsmacht heeft van alle landen om ons heen. Deze mensen worden al sinds het moment dat ze kunnen lopen getraind om te doden.' Hij was ook bij de reling gaan staan. 'Maar ik vrees dat we geen andere keuze hebben,' moest hij met een zucht toegeven.

Syd haalde haar schouders onverschillig op. 'Ze lijkt haar echtgenoot en de landvrouwe niet ingelicht te hebben over deze reis. Maar ze zal sneller op hen afstappen als we haar blijven onderschatten en niet in vertrouwen nemen.' Ze had zo het idee dat de jonge vrouw het er niet erg mee eens was hoe ze in het donker gehouden werd en dat bovendien juist Diane tot haar had weten door te dringen omdat ze haar niet als fragiele prinses had behandeld. Op een vreemde manier had het haar aan Guila doen denken. Ze herinnerde zich nog goed dat haar vriendin haar nogal onder druk had gezet om haar te leren zichzelf te verdedigen en hoe dat geëindigd was. Syd glimlachte breder toen ze het gezicht van Saul zag omslaan na haar suggestie. 'Je loopt al langer doelloos rond, je weet dat dit het enige is wat we kunnen doen vanuit deze positie.' Ze legde een hand op zijn arm om hem stil te laten staan. 'Bovendien lijkt het me erg aannemelijk dat juist die reputatie er voor heeft gezorgd dat de Islaïers denken dat niemand zo idioot is om hun paleis te pogen binnen te treden. Het is nooit goed zo zelfverzekerd te zijn. Maar- Het is aan jou.' Bedenkelijk trok ze haar hand weer terug en sloeg ze haar armen over elkaar. 'Ik begrijp wat voor waarde Diane kan hebben voor de beweging, maar ik weet dat dat maar deels de reden is waarom we hier zijn. Dus, wat ben je bereid voor haar te doen? En zou ze dit voor jou ook doen?' Syd opperde deze vragen op zachte toon, zowel om niet gehoord te worden en om niet te kritisch te klinken tegenover Saul.

Saul was even stil, maar vloekte vervolgens weer. 'We hebben geen andere keuze,' herhaalde hij zijn eigen woorden weer, meer ter overtuiging van zichzelf dan van Syd. Vervolgens keek hij haar bedachtzaam aan en werd zijn eigen stem ook zachter. 'Je weet hoeveel ik voor haar zou doen. Het is-' Hij wist niet goed hoe hij zijn loyaliteit aan Diane zou moeten uitleggen. Ondanks dat hij wist dat Diane hetzelfde voor hem zou doen, wist hij ook van haar verschillende loyaliteiten af. Dat had haar uiteindelijk ook terug naar de Zomereilanden gebracht. 'Het is- zie het vergelijkbaar als jouw relatie met die ene vrouw. Robyn, toch?' Ze had de vrouw wel opgemerkt in de taverne. Qua gedrag had ze flink huisgehouden met de drank en het ongepaste gedrag. En toch kwam Syd elke keer weer bij haar terecht. Hij noemde de naam ook maar om het onderwerp te wijzigen.

Syd vond het moeilijk te beschrijven wat het met Saul deed als hij over de Islaïse vrouw sprak. Sinds ze hem had leren kennen was hij altijd zo intens geweest en doelgericht op het verbeteren van de situatie van zijn kameraden en andere bewoners van Tyrosh. Een typische leider met principes en een eindeloze koppigheid die ze zowel bewonderde als vrees. Maar dan kwam Diane daar plots tussen. Ze wilde niet zeggen dat de vrouw hem enkel afleidde. Natuurlijk was ze een afleiding. In haar ogen was dat echter niet fout: hij had iets nodig naast de beweging. Hij kon niet altijd de leider spelen. En zoals hij zich open stelde naar haar, verwachtte ze dat hij dat ook deed naar Diane. Dat had men nodig. Syd moest toegeven dat dat een realisatie was die zij ook pas laat in haar leven had gehad. Soms waren er rollen die je opgelegd kreeg waar moeilijk onderuit te komen was. Als volksleider in Tyrosh, als lijfwacht van een prinses op de vlucht- Maar dat kon niet betekenen dat je jezelf aan de kant zette. Syd verweet de oceanen er van dat ze haar filosofisch hadden gemaakt. Dat en Farran die regelmatig met haar in zweverige discussies raakte. Syd vond het nog altijd moeilijk in te schatten of Diane Saul ook nodig had. Ze hoopte tenminste na deze reis de vrouw beter te leren kennen. Ze was wel degelijk nieuwsgierig nu ze veel meer wist. 'Robyn?' herhaalde Syd verrast door de wending in het gesprek. 'Ik zou inderdaad ook veel voor haar doen,' gaf ze vervolgens maar toe. Het had geen nut tegenover haar goede vriend te liegen. Stond ze hier bovendien ook niet omdat ze dacht dat dit wellicht haar ex zou helpen? Maar net zoals Saul kon ze het ook niet echt verklaren of in woorden vatten. 'Kom, laten we tenminste één keer nog rustig in een kroeg wat wijn drinken voor we met het plan beginnen. Wat was die taverne waar je steeds over sprak?'

Nieuw

Diane merkte hoe zwaar de lucht was in de kamer waar ze in te wachten was gezet. Enerzijds kwam het door de hitte waar de Zomereilanden om bekend stond. Maar die warmte was ze wel gewend. Het voelde echter onheilspellend in de ruimte. Haar zintuigen stonden al op scherp sinds ze een brief onder haar deur had zien verschijnen. Ze verbleef al manenlang in een kamer in een uithoek van het kasteel. Galivar had haar eigen vertrekken zogenaamd aangeboden aan een hooggeplaatste gast en had haar daarom moeten verhuizen. Het was slechts één van de vele vernederingen die ze had doorstaan sinds haar terugkomst. Diane liep met een achterdochtige blik de kamer door terwijl ze haar sjaal van haar hoofd liet glijden. Ze werd nog altijd streng in de gaten gehouden in het Kasteel en kon de stad amper in komen. Het bericht die ochtend daarentegen- Het had ernstig geleken en toen die wacht plots in haar vertrek had gestaan had ze niet kunnen weigeren. Diane had de persoon bovendien onder de typische kasteelwacht bewapening niet kunnen herkennen, noch had de wacht ook maar één woord gesproken. Ze wist dat het niet Galivar was. Hij stuurde haar graag de Kapitein van de wacht, of welke andere man die maar al te graag haar het leven zuur wilde maken. Ze kon dit dus niet vertrouwen. Wat er ook in de brief stond over een parelhandelaar en Tarthianen- Maar alles was beter dan haar tijd uit te zitten. Bovendien was ze nieuwsgierig, maar dat maakte dit alles niet minder verdacht. Wat hield de Quandaïers tegen om haar zo onder Galivars neus weg te stelen en haar te doden als ze wisten wat ze gedaan had? Misschien gaf de vermomming die ze had moeten dragen wel wat om mee te werken. Diane klemde de speld in haar haar die ze in de mouw van haar gewaad verborg. Als die zogenaamde wachter terug kwam zou ze klaar zijn voor wat haar te wachten stond. Het voelde enerverend te merken dat haar lichaam na die lange tijd opgesloten te zitten nu tot leven kwam met de spanning. Ze bewoog dan ook snel toen de wachter van eerder terug de kamer van de taverne in kwam en wist haar speld tussen de bewapening te steken voor ze merkte dat ze door een hoop kracht overmeesterd leek te worden. Grommend liet ze zich tegen de muur drukken, maar gaf niet zo gemakkelijk op. 'Wie heeft je gestuurd?' siste Diane terwijl ze van de persoon weg rolde en gemakkelijk terug overeind krabbelde, klaar om weer toe te slaan.

Saul liep zo snel als mogelijk was zonder op te vallen door de haven heen. Hij kwam net terug van de afleiding die hij voor de paleisdeuren had neergezet, zodat de wachters uit de binnenstad hopelijk hun aandacht daar op zou vestigen. De afleiding was groot genoeg voor de wachters om er even mee bezig te zijn, maar klein genoeg voor het paleis om geen argwaan te krijgen. Zelf was hij snel uit de buurt van het paleis gehaast richting de taverne. Bij de ingang zag hij zijn maten al staan en zo wist hij dat Syd er ook was. Diane daarentegen... Daar zou hij binnen pas achter komen. Toen hij eenmaal de trap op was gelopen en voor de afgesproken kamer stond, hoorde hij harde bonken vanachter de deur komen. Geschrokken rende Saul de kamer binnen en hoorde hij nog net de laatste woorden van Diane. 'Dat was ik,' zei hij snel, terwijl hij ongelovig naar zijn vriendin keek. Hij wist dat ze nog in leven was, maar om haar zo voor hem te zien staan- 'En dat is een vriendin van mij. Ze staat aan onze kant, Diane.' Het was de eerste keer weer dat hij haar naam hardop uit sprak in haar aanwezigheid. 'We zijn al weken bezig om je vrij te krijgen.'

Diane klemde haar kaken stevig op elkaar terwijl ze de wachter in zich op nam. Ze wilde net toe slaan, haar tegenstander geen kans geven, toen ze zag hoe de deur opengeslagen werd. Ze had al drie flinke passen naar het raam gezet, voor ze de stem herkende en ze plots stokstijf bleef staan. Haar ogen schoten naar de persoon die net binnengekomen was terwijl haar hart oversloeg. Ze had niet meteen woorden klaar, noch wist ze hoe ze precies moest reageren. Haar ogen gleden daarom eerst maar naar de andere gedaante. 'Syd,' stelde ze toen direct vast. Ze had Syd Martines in het vizier gehad tijdens haar bezoek aan het kamp, maar had ook zo hier en daar Saul over de voormalige soldate en lijfwacht horen spreken. De vrouw had zich inmiddels ontdaan van haar hoofddeksel en vertoonde een kleine glimlach die overging in een diepe frons. Ze dacht haar iets te horen mompelen tegen Saul om het niet te lang te houden met zijn kat van een vriendin en zag haar naar het bloed op haar uniform wijzen. Vervolgens verdween ze achter de deur. Diane verwachtte dat ze niet ver zou zijn. Nu pas liet ze haar plek bij het raam gaan en zette één stap in Sauls richting om toch twijfelend te blijven staan. 'Ik dacht dat je in Tyrosh op me zou blijven wachten,' zei ze toen na een lange stilte. Haar toon was onduidelijk. Ze kon niet zeggen of ze boos was of opgelucht of geërgerd of- Ze had zo sterk een dreiging gevoeld sinds ze het kasteel uitgeloodst was en nu bonkte haar hart in haar keel van de spanning. 'Saul,' verzuchtte Diane toen toch, maar kwam niet meteen dichterbij. Ze wachtte zijn reactie af.

Saul knikte begripvol bij het horen van Syds waarschuwing. Zijn goede vriendin had gelijk: het zou het paleis wellicht even duren totdat ze erachter kwamen dat Diane weg was, maar ze konden het risico nie nemen. Als iemand maar argwaan kreeg... In zijn ooghoeken hield hij echter zijn geliefde in de gaten. Toen Syd weg was, kon hij pas weer ademhalen. 'Dat was ook het plan,' gaf Saul toe, terwijl hij aarzelde. Het was meer haar aarzeling dan zijn eigen die hem nerveus maakte. Deze ontmoeting was al zo vaak door zijn hoofd heen gegaan. Toch duurde het niet lang voordat hij al zijn schilden liet vallen. 'Diane,' verzuchtte ook Saul, terwijl hij naar voren stapte om haar uiteindelijk in een stevige omhelzing te trekken. 'Ik was zo bezorgd. We moesten wel komen, want je bleef zo lang weg en de correspondentie vanuit de Zomereilanden werd zo minimaal en-' Hij besefte plots dat hij informatie weggaf die hij via Isaia had ontvangen. 'We kunnen je vandaag nog van het eiland af halen. Zou je dat willen?'

Door Diane's ongeduld en spanning voelde het alsof de seconden als uren verstreken terwijl er nog zo'n afstand tussen haar en Saul was. Ze gaf zich dan ook direct over toen haar vriend de toenadering zocht en zijn armen voor haar opende. Ze had al zo veel nachten wakker gelegen met zijn naam op haar tong, en zijn aanrakingen die indrukken achter hadden gelaten op haar lichaam. Ze had niet gedacht zich zo als haar jongere zelf te voelen in het gemis van Saul, maar alles had het teruggebracht. De doelloze dagen in het kasteel, de warme zomerhitte direct na zijn vertrek, de opdringerigheid van Galivar- Diane keek op naar Saul en legde een hand op zijn wang. 'God der Hel, Saul, je doet wel vaker idiote dingen, maar dit- Hoe ben je überhaupt de stad ingekomen? En de Eilanden? Galivar houdt al manenlang alles zo scherp in de gaten. Geen schip meert aan zonder dat zijn mannen het onderscheppen, onderzoeken en berichten aan het Kasteel.' Ze was zowel bezorgd als lichtelijk geïrriteerd dat hij zo zijn leven had geriskeerd. Bovendien had ze hem nog niet eens verteld dat Galivar hem in het oog had. 'Je kunt niet-' Ze staakte haar zin toen ze het voorstel hoorde en keek hem verrast aan. Alleen al zijn aanwezigheid had haar overrompeld, maar nu ook een ontsnappingsplan? Diane had zelf al sinds aankomst geen uitweg kunnen vinden. Tenminste niet eentje waarbij haar vlucht geen gevolgen had. Ze liet haar hand daarom ook zakken en keek met een diepe frons van Saul weg. 'Ik wil en moet hier weg, maar-' Diane sloot haar ogen en schudde vermoeid haar hoofd. 'Hij laat me niet los, Saul. Sterker nog, hij heeft me al bij terugkomst bij mijn nek gegrepen,' gaf ze tot haar eigen verbazing toe om haar situatie te omschrijven.

Saul liet ook zijn hand op haar wang rusten en genoot van het gevoel van haar krullen tegen zijn huid aan. Hij genoot van haar uitdrukkingen, haar geur, het gevoel van haar lichaam, maar vooral van puur haar aanwezigheid. Om te weten dat ze veilig was en nog naar huis wílde gaan. 'Dat is allemaal te danken aan Syd en-' Hij slikte zijn woorden in en grijnsde mysterieus. 'En nog een andere bondgenoot van jou die je maar al te graag weer wil zien. Die twee hebben deze hele missie een stuk makkelijker gemaakt.' Hij wilde verder praten, maar Diane onderbrak hem met zorgelijke woorden. Saul voelde hoe de spieren in zijn lichaam verstrakte bij het horen van Galivars gedrag. 'Ik kan die man wel wurgen voor alles wat hij je heeft aan gedaan en nu nog steeds aan doet,' zei hij op felle, maar vooral gepijnigde toon. Het was confronterend om zijn vriendin zo vermoeid en verslagen te zien. Toen ze hem los liet, stapte hij weer op haar af en legde hij teder zijn handen op haar schouders. 'Wat denk je dat hij zal doen als we hier samen weg varen?' vroeg hij zacht. Hij moest weten wat ze riskeerden en wellicht zouden treffen als ze werkelijk de ontsnapping zouden realiseren.

'Een andere bondgenoot?' Diane keek achterdochtig naar Saul toen ze hem de situatie hoorde omschrijven. Ze wist niet wie hij kon bedoelen. Wie zou hem kunnen overtuigen dat de persoon een band met Diane had en haar wilde helpen? Het was niet dat ze geen vriendschappen had gesloten, maar ze had zeker niet veel mensen die werkrlijk wisten wie ze was. Wat als Galivar iemand naar Saul toe had gestuurd en dit allemaal een val bleek te zijn? Ze wist dat ze haar Koning niet moest onderschatten. Dat kon ze zich niet veroorloven. Hij had te veel van haar geleerd. Diane balde dan ook haar vuisten samen toen ze het onstuimige gevoel in haar maag voelde opwellen. 'Geloof me, ik zou het zelf doen als niet alle vingers direct mijn kant op zouden wijzen,' siste ze. Ze droeg dat dilemma al te lang met zich mee. Haar lot was verbonden aan dat van de Islaïse Koning. 'Het is niet mijn leven dat hij bedreigt. Géén van zijn mannen is slim of snel genoeg, maar-' Ze keek hierbij haar vriend weer aan en liet haar handen ontspannen. 'Hij kent me, Saul, en soms heeft hij me door voor ik het zelf weet. Hij- Ik dacht dat hij blufte, geen idee had waar hij over sprak, maar niets is minder waar. Zijn dreigingen gaan niet uit naar mijn leven, maar naar dat van mijn familie, de vrienden die ik hier heb, maar sterker nog: naar dat van Isaia en dat van jou. Hij heeft ogen gehad in Tyrosh.' De ernst in haar stem bracht ze ook over in de grip die ze nu had op Sauls arm. 'Dat ik hem vroeg naar jouw onderschepte brieven gaf hem een hint, maar dat hij meer weet moet komen door een tip van iemand anders.' Haar blik werd donkerder. Ze had een vermoeden welke persoon haar graag Tarth had zien verlaten en deze informatie bezat. Bovendien vertrouwde Galivar niet zomaar iedereen. 'Maar ik vrees ook voor Isaia. Ze heeft hier niet om gevraagd. Ik wil niet de reden voor haar verbannenschap zijn.'

Saul was niet verbaasd om te horen dat Galivar ook dreigde met de familie van Diane. Waar hij wel verbaasd over was, was dat de Islaïse Koning van hém af wist. Kwam het misschien doordat hij ooit op de eilanden was geweest? In de ogen van zo'n machtige man was Saul toch niets? Hij probeerde een onheilspellend gevoel van zijn schouders af te schudden. Misschien was deze hele reddingsactie toch niet zo recht door zee als hij in zijn hoofd had gehad. 'Denk je dat hij alleen bluft?' slikte Saul. 'Of zou hij echt jouw familie iets aan kunnen doen?' Saul fronste vervolgens bedachtzaam om de insinuaties die Diane maakte over iemand die wellicht een tip aan Galivar had gegeven. Een vermoeden over de persoon die ze bedoelde had hij niet zo snel, omdat zijn gedachten al snel uit gingen naar de Islaïse prinses. Met enigszins wat gene op zijn wangen wreef hij langs zijn nek. 'Over prinses Isaia gesproken...'

Diane hield de reactie van Saul scherp in de gaten. Het had tijd gekost voor ze hem had verteld wat er zich precies allemaal af had gespeeld tussen haar en de Koning. Saul had geweten van het contract dat haar familie gesloten had, maar sinds zijn vertrek was haar relatie met Galivar enkel ingewikkelder geworden. Ooit had ze het als noodzakelijk gezien zo trouw aan hem te zijn en zo dichtbij te komen. Misschien had ze ook wel iets voor de man gevoeld op een bepaald moment. Uiteindelijk had het echter enkel en alleen om controle en macht gedraaid, vooral toen ze haar kunnen uitbreidde en door Galivar op missies werd gestuurd. Hij dacht haar onder controle te hebben, terwijl zij meer en meer macht kreeg aan het hof. Ze had de beslissingen van de Koning weten te sturen. De laatste keer dat hij naar haar geluisterd had was toen de Noordelijke Landvrouwe hem geschreven had met een voorstel om een band te sluiten met Quandaï in de vorm van een huwelijk. Diane had het idee voorgedragen om prinses Isaia te sturen. Dat had ze haar nooit verteld. Diane schudde haar hoofd. 'Hij bluft niet, maar mijn families lot is niet hetgeen waar ik me zorgen om maak. Zij hebben een lange tijd geleden hun keuze gemaakt door mij hierheen te sturen en jaren later het contact te verbreken.' Misschien was het wreed zo te denken, maar Diane had genoeg tijd aan hen verspild. Ze had ieder jaar opnieuw geprobeerd om contact te zoeken en was een tijd welkom ontvangen, maar het contact was verwaterd en zelfs nu ze terug was had ze geen uitnodiging gekregen. Haar salaris was in grote delen naar hen gestuurd, zelfs toen ze plots goud begon te verdienen, maar een dankwoord had ze nooit ontvangen. Diane beredeneerde dus maar dat ze haar schuld afgekocht had. Ze was hen niets meer verschuldigd. Ze had geen loyaliteit meer aan een familie die haar liever vergat en schaamte voelde voor het harde werken dat ze had verricht. Bezorgd keek ze naar Saul en spoorde hem aan verder te spreken. 'Wat is er aan de hand? Is het Iker? Of Celine? Ze is niet weer er tussenuit geknepen, hoop ik?' Ze had de prinses gezegd dat ze altijd steun kon vinden bij haar vriend als ze het nodig had. Als ze werkelijk Saul opgezocht had, dan moest er iets goed mis zijn.

Saul knikte begripvol op de woorden van Diane over haar familie. Als iemand die nooit een familie had gehad, begreep hij maar al te goed hoe een relatie moeizaam kon zijn. En hoe je prima kon overleven zonder bloedbanden, maar met je eigen samengestelde familie. Toch knaagde het wel aan hem dat er dus blijkbaar dreigingen rondgegooid werden door de Koning. Misschien zou Diane niet tegengehouden worden als één familielid iets aangedaan werd, maar wat nou als er vijf of tien of een heel dorp door haar vertrek geschaad zou worden? Hij wist niet hoe zijn vriendin dan zou reageren. Of hoe hij zou wensen dat ze zou reageren. Saul zuchtte en schudde zijn hoofd als antwoord op haar suggesties. 'Nee, ze is-' Hij keek om zich heen en stapte nog dichter naar haar toe, zodat enkel Diane zijn fluistertoon kon horen. 'Ze is hier. Ze heeft me zo lang geterroriseerd dat ik wel 'ja' moest zeggen.' Hij had zo'n idee dat Diane niet blij zou zijn dat haar beschermeling meegenomen was naar die plek waar ze haar juist tegen leek te beschermen. Maar zonder Isaia hadden ze Diane niet op deze plek gekregen. Hij twijfelde zelfs of het zonder Isaia überhaupt was gelukt om Syd binnen het paleis te krijgen.

Diane vond het moeilijk in te schatten hoe Saul op dit alles zou reageren. Ze had hem brieven willen schrijven om uit te leggen waarom ze nog niet had geprobeerd terug naar Tyrosh te gaan. Of tenminste, wat haar eerdere pogingen tegen had gehouden. Galivar hield treiterend zijn kennis over haar band met Saul en Isaia voor haar op iedere keer als ze dreigde te vertrekken. Zo had ze toe moeten staan hoe hij haar vernederde en kleineerde terwijl ze in een uithoek van het kasteel werd gestopt, ze niet ongevraagd contact kon leggen met de buiten wereld en bovendien die zelfgenoegzame blik van de Koningin moest verdragen. Ze hoopte dat hij begreep dat ze direct terug had willen komen, dat er niets meer haar op de Zomereilanden kon houden als ze een keuze had. Ze wilde Saul vertellen dat ze een plan had gehad, maar dat ze fouten had begaan, toen hij meer vertelde over Isaia. De verrassingen waren blijkbaar nog niet gedaan. 'God der Hel, Saul, verdomme!' Ze kon het niet laten hardop te vloeken. 'Ik weet dat ze koppig is, maar Oceanen nog aan toe ik-' Ze moest van hem weg stappen om hem niet heen en weer te schudden. Het was al een wonder dat ze ongemerkt hier was aangekomen en nu was hij van plan zowel prinses Isaia als haarzelf ongemerkt terug naar Tyrosh te verschepen? 'Jij alleen loopt al een groter gevaar dan je je beseft en dan- dan heb je haar zo dicht bij haar giftige familie laten komen? Ik zweer het, als ze niet heelhuids terug in Tarth geraakt-' Ze stopte haar woedende waterval aan woorden weer en stond stil om geërgerd langs haar gezicht te wrijven en dat gevoel in haar onderbuik te verdringen. 'Waar is ze nu?'

Saul was niet verbaasd dat Diane fel reageerde op het feit dat Isaia hier was. 'Ze komt weer heelhuids thuis, Diane, dat beloof ik. En jij ook en-' Hij werd door haar felle woorden onderbroken. 'Ze is op het schip,' gaf Saul toe met hangende schouders. Hij had geen spijt dat hij de prinses mee had genomen, want anders zouden ze Diane nooit gevonden hebben, maar Saul had ook nooit Diane in een nóg moeilijkere situatie willen brengen. 'Niemand weet dat ze hier is of dat ze op zee is. Ze mag haar vertrekken niet verlaten, hoe hard ze ook klaagt.' Saul pakte Dianes hand vast en probeerde haar mee te leiden naar de deur. 'Maar we moeten nu echt naar het schip gaan als we allemaal dit eiland willen verlaten.'

'Op het schip, hier in de haven,' herhaalde Diane ongelovig. Ze had nog moeite te bevatten dat Saul hier stond, laat staan dat Isaia hier óók was. Ze was gewend snel te schakelen in onzekere situaties, maar dit had haar werkelijk weten te overrompelen dat ze niet meteen wist wat haar te doen stond. Ze hoorde bij de deur gestommel, wat overduidelijk een ongeduldige Syd moest zijn. Bovendien zei Sauls grip op haar hand en de toon in zijn stem genoeg. Toch twijfelde ze. Ze had dit scenario niet in haar hoofd gehad als een mogelijkheid. Het was niet iets wat ze al uit had kunnen spelen in haar gedachten. Het voelde meer als een droom en hoewel ze werkelijk wel om wist te gaan met verrassingen, hield iets haar tegen om een goede afloop te zien. 'Saul,' begon ze enigszins onzeker. 'Ik wil niet dat je gevaar loopt door mij. Het is een té groot risico. Ik zou de reden zijn dat de zoveelste tiran achter je aan zit. Ik kan mijzelf hier uit redden zonder dat jij alles riskeert.' Diane hoopte dat ze maar zeker genoeg klonk om Saul te overtuigen, maar zo voelde ze zich niet. Ze voelde al het begin van de wanhoop als hij echt zonder haar weg zou gaan.

Saul knikte bevestigend. De prinses had erop gestaan dat ze mee zou reizen en had daarbij overtuigende argumenten gegeven. Saul en Syd hadden allebei geweten dat ze de prinses nodig hadden. En als ze in haar vertrekken bleef diep in het schip, dan kon er toch ook niets gebeuren? Saul wilde haar weer mee proberen te krijgen, maar hij zag de twijfel in haar ogen. Haar hele lichaam leek in tweestrijd te staan. Toen ze zijn naam zei, wist hij eigenlijk al wat ze zou gaan zeggen. 'Als je denkt dat teveel mensen in gevaar komen als we je mee nemen,' begon Saul met zijn blik gericht op de ogen van zijn geliefde. 'Dan blijf je hier. Maar dan stap ik ook niet op de boot. Waar jij gaat, daar ga ik.' Hij meende het. Geen haar op zijn hoofd dacht eraan om deze reddingsmissie zonder zijn vriendin af te ronden. In Tyrosh moesten ze maar een nieuwe leider zoeken. 'Maar als je dit besluit neemt, dan moet je het nu en met volle overtuiging laten weten. Want dan sturen we Syd en de rest naar het schip toe, zodat ze meteen kunnen vertrekken. En dan lossen wij hier jouw problemen op. Maar-' Hij hief zijn vinger op. 'Denk er niet aan om met mij in discussie te gaan. Waar jij gaat, daar ga ik. Dat valt niet te discuisseren. Want ik houd van je.'