De Zomereilanden - Het Kasteel

-

Diane zat nonchalant met haar benen over elkaar geslagen in één van de zetels voor de openstaande ramen van Isaia's vertrekken. Zo kon ze het uitzicht goed in zich opnemen en raakte de verkoelende bries precies haar gezicht. Als ze wat om ging zitten kon ze net de haven zien én het schip dat klaar gemaakt werd om naar Tarth te varen. Ze had zelf haar zaken zo goed als geregeld. Haar eigendommen waren zojuist in hun koffers naar het schip gestuurd. De vertrekken waar ze de laatste manen in had geleefd waren akelig kaal geworden. De vertrekken waar ze nu in zat waren dat totaal niet. Ze vroeg zich af of iemand het überhaupt al duidelijk had gemaakt aan de prinses dat ze op reis zou gaan. Het leek er namelijk niet op. Maar, zo was haar op het hart gedrukt, dat was ook haar taak. Diane kende de prinses niet goed genoeg om te weten hoe ze gereageerd moest hebben op de mededeling van haar broer dat ze naar Tarth verscheept werd, maar de voorzichtige instructies van de Koning hadden haar wel een idee gegeven. Ze nam het de prinses niet kwalijk. Het moest vast geen pretje zijn er zo op uit gestuurd te worden. Diane vond het in ieder geval heerlijk. Ze reisde liever dan dat ze te lang op de eilanden bleef.

In stilte liep Isaia door de felgekleurde gangen van het kasteel van haar familie heen. Haar stappen waren onzeker en haar handen trilde nog na van woede en verdriet. Haar broer had haar eerder die dag medegedeeld dat ze naar Tarth verscheept zou worden. Isaia was dusdanig met stomheid verslagen dat ze geen woord er tegenin had kunnen brengen en ze had gezien dat haar broer daar erg tevreden mee gestemd was geweest. Eenmaal buiten de troonzaal was ze echter in tranen uitgebarsten. De Zomereilanden waren haar thúís. En nu durfde haar broer haar als een soort cadeau naar Tarth te laten sturen?! Haar broer was niet in details getreden over haar vertrek en had beloofd dat het op den tijd duidelijk zou worden. En hoe kon zij tegen de wil van haar Koning in gaan? Met een zucht stapte ze haar vertrekken in en deed ze onmiddellijk haar donkergroene mantel af, om deze op één van de stoelen te gooien. Op hetzelfde moment realiseerde ze zich echter dat ze niet alleen was: tegen het raam aan op één van haar zetels zat een vrouw. En niet zomaar eentje, maar het schoothondje van haar broer. 'Wat doe jíj́ hier?' siste ze naar de vrouw toe. 'Wie heeft jou binnengelaten?'

Diane overwoog net om een bediende haar wat verfrissing te brengen in drankvorm toen ze de deuren van de vertrekken open hoorde gaan. Ze bleef nog even onbezorgd op haar stoel zitten tot de prinses haar op merkte en met een bescheiden glimlach keek ze om. Ze stond op om de stof van haar jurk glad te strijken en boog vervolgens naar de prinses. 'Prinses Isaia,' begroette ze haar formeel. 'Jouw broer heeft mij gestuurd, natuurlijk.' Ze trok een wenkbrauw op toen ze zag in wat voor staat het meisje voor haar stond. Het nieuws was overduidelijk niet goed gevallen. De Koning was ook niet altijd even subtiel, als je het haar vroeg. Diane was er wel gewend aan en bovendien was ze maar in dienst van de man. Ze was geen familie. 'En het is duidelijk dat je mijn aanwezigheid kunt gebruiken. Heb je nog niets ingepakt?' Ze was om de prinses heen gelopen en maakte een kort rondje door de kamer. 'Ik neem aan dat Koning Galivar je toch wel verteld heeft dat we over enkele dagen al vertrekken naar Tyrosh?' Toen haar baas had verteld dat ze de begeleider van de prinses zou worden in de vele vormen van het woord had ze niet verwacht dat ze werkelijk de voogd uit moest hangen. Hoe oud was de prinses eigenlijk? Ze had toch enigszins wel een idee wat een reis en taak zoals dit van haar vroeg? Bedenkelijk pakte Diane de mantel die Isaia achter had gelaten op een stoel op. 'Heb je al opdrachten naar de naaister gestuurd?'

Isaia wilde de benen onder haar lichaam wegschoppen bij de - in haar ogen - spottende buiging van de andere vrouw. Ze had altijd erg haar best gedaan om de persoonlijke assistente van haar broer uit de weg te gaan, nadat ze ooit eens een spottende opmerking had gemaakt over het uiterlijk van Isaia. Dat was járen geleden geweest. Sindsdien mocht ze de vrouw niet. 'Mijn broer heeft jóú gestuurd?' siste ze verder. Ze zette enkele stappen naar achteren toen Diane dichter naar haar toe kwam. Ze liet die adder niet in haar buurt komen. 'Ik heb nu niet en nooit niet jouw hulp nodig. De Goden persoonlijk zullen mijn getuigen zijn dat ik níét naar Tarth toe reis. Er is dus geen nood om spullen in te pakken. Vertrek lekker zelf en kom vooral nooit terug!' Ze nam plaats in haar favoriete zetel en keek met over elkaar geslagen armen toe hoe de vrouw haar mantel oppakte. Het was één ding om haar vertrek binnen te treden zonder toestemming, maar ook nog haar spullen pakken ging te ver. 'Ik beveel je om nu mijn kamer te verlaten! Nú, Diane!' Ze wees overdreven naar de deur en was nu diegene die haar wenkbrauw op trok. 'En gezien je vast naar mij toe bent gestuurd om al mijn doen en laten te rapporteren naar mijn broer mag je hem vertellen dat hij al die informatie op een zekere plek van zijn lichaam mag stoppen!'

Diane haalde haar schouders op. 'Ik werd als het meest bekwaam geacht.' Ze glimlachte hier kort en zelfvoldaan bij. Ze wist heel goed waarom precies zij mee gestuurd werd. Dat had de Koning niet hardop voor het hele hof uit hoeven te spreken. Wat verrast door de plotse felheid van de prinses keek ze terug op naar Isaia en perste bedenkelijk haar lippen op elkaar. Zorgvuldig vouwde ze het groende gewaad op en legde het op één van de stoelen terug voor ze kort kuchte en haar handen samen wreef. 'Ik zal dat met erg veel plezier rapporteren aan je broer.' Alleen al het gezicht dat de man zou trekken, plezierde haar. De Koning had gebrek aan humor, helaas, maar dat maakte het soms des te leuker. 'Ik hoop echter dat ik je toch zo ver krijg om ten minste te beginnen met inpakken. Als je het zelf niet doet, doe ik het namelijk wel. En ik heb geen idee welke jurk je mee wilt nemen en welke ik mag doneren aan de hofdames.' Diane had echter even snel door dat dat misschien niet het beste was wat ze tegen Isaia had kunnen zeggen en hield al snel haar handen op in één verontschuldigend gebaar. 'Kun je me vertellen waarom je niet naar Tarth gaat?' probeerde ze het gesprek over een andere boeg te gooien. Ergens had ze verwacht dat het vast als een avontuur moest hebben geleken voor de prinses om naar hun buurland te mogen. Ze zat hier altijd maar vast. Diane had een stoel naar de prinses omgedraaid en was daar op gaan zitten toen haar gezicht plots op klaarde. 'Vertel me niet,' begon ze plots geamuseerd, 'dat je al een man om je vingers hebt gewonden? Want als dat een man met goede status is, kun je dat zeker als argument gebruiken tegen de Koning. Als dat niet zo is-' Diane wreef langs haar krullen en maakte een afkeurend geluid.

'Meest bekwaam? Meest irritant zal je bedoelen,' murmelde ze onder haar adem, onwetend of Diane haar gehoord had. Haar broer had altijd vol lof over de vrouw gesproken. Isaia had echter nooit haar vinger erop kunnen leggen wat er nou zo bijzonder aan de vrouw was. Dit onverwachte bezoek droeg daar echter niet aan bij. Haar gezicht vertrok weer bij de volgende woorden van de vrouw. 'Ik ben bekwaam genoeg om mijn éigen spullen in te pakken! En-' Gefrustreerd balde ze haar handen en keek ze van de vrouw weg. Bedoelde Diane hier nou mee dat ze niet meer zou terugkeren naar het kasteel op de Zomereilanden? Als haar broer dacht dat ze een Tarthiaanse zou worden, dan had hij het mooi mis. Ze zou wel een manier vinden om óf niet naar Tarth te vertrekken óf om weer terug te keren naar huis. Isaia vermeed Diane's blik, vooral toen de vrouw zo dichterbij haar kwam zitten. Ruw schudde ze haar hoofd als antwoord op haar vraag, maar twijfelde vervolgens. Er was inderdaad een man in het spel, echter zonder de goede status waar Diane over sprak. 'Als ik ook maar één beetje afkeuring in jouw stem hoor, dan- dan-' Gefrustreerde pakte ze aan kussen op en gooide ze het naar de andere vrouw. Het was duidelijk dat de vrouw niet naar haar bevelen luisterde. 'Jullie begrijpen allemaal niets van liefde als jullie denken dat ik zomaar zal trouwen met een onbekende man. Jullie begrijpen míj niet. Het is een schande dat ik als aangeklede pop naar dat barbaarse land word gestuurd voor politieke doeleinden. De Zomereilanden zouden daar boven moeten staan.' Ze keek afkeurend naar de andere vrouw en schudde haar hoofd. 'Jij bent net zo erg als de rest van mijn familie.'

Diane besloot de opmerking die ze gehoord had maar te negeren. Ze kreeg vaak genoeg kritiek over zich heen. Wat de jonge prinses van haar dacht kon haar maar weinig schelen. Ze glimlachte toen ze hoorde hoe Isaia over het in pakken sprak, maar verborg haar plezier maar snel genoeg voor ze het kon zien. Verrast hield ze haar handen op toen er plots een kussen de kamer door vloog, maar ze weerde het gevaarte af en probeerde de blik van de prinses weer te vangen. 'Oh, jeetje, ik geloof ook niet dat er over liefde gesproken is. Misschien liefde voor jouw thuisland en hoe je de mensen hier kan helpen, maar niet-' Ze dwaalde langzaam af terwijl ze beter naar Isaia's woorden luisterde en rolde toen met haar ogen. 'Werkelijk? Dat is je argumentatie om hier onderuit te komen? Dat het traditionele onzin is, vrouw onvriendelijk, belediging naar jouw kunnen? Geloof me, dat is al genoeg gehoord en je redenatie is net zo ouderwets als dat hele uithuwelijkingsgedoe.' Diane was gaan verzitten en sloeg haar benen over elkaar om wat comfortabeler plaats te nemen. Ze was niet van plan deze ruimte te verlaten tot ze de prinses overtuigd had inderdaad naar Tarth te reizen. Ze hield wel van een uitdaging. 'Wie zegt dat je je als een aangeklede pop moet gedragen?'

Isaia rolde met haar ogen en moest haar zelf er voor behoeden om niet nog een kussen naar de andere vrouw te gooien. Of wellicht iets scherpers. Ze mocht dan weinig interesse hebben in militie, haar vader had ervoor gezorgd dat ze zich flink kon verdedigen in de meest benaderde situaties. 'Liefde voor mijn thuisland uit ik elke dag door de stad in te gaan en groenten, medicijnen en fruit uit te delen. Door te helpen in het weeshuis of nieuwe gasten op te vangen in de haven. Niet door naar Tarth te reizen en met een of andere gast te trouwen.' De volgende woorden van haar ongewenste indringer voedde echter alleen maar meer haar woede. 'Hoe durf je! Ouderwets? Jij- jij adder!' Ze was inmiddels weer opgestaan en liep maar rondjes om haar sofa heen om niet iets te grijpen en naar de andere vrouw te gooien. 'Mijn moeder was uitgehuwelijkt aan mijn vader, zoals jij dondergoed weet. Zij was zo ongelukkig dat ze zichzelf van de Zomerbrug heeft gegooid! Hoe durf je dan over ouderwets te spreken!' De herinnering aan haar moeder lieten de tranen in haar ogen opwellen, maar over de jaren heen had ze geleerd om haar emotie uit te schakelen. Haar broer zou er enkel gebruik van maken en haar vader al helemaal. Diane was vast net zo erg. Hoe lang moest ze het nog uithouden met haar? 'Heb jij dan een suggestie over hoe ik mij moet gedragen in Tarth?' sprak Isaia ijzig langzaam uit.

Diane liet de beledigingen maar langs haar heen gaan. Ze had inderdaad al wel eens gehoord over de liefdadigheid die de prinses uitte naar het volk. Ze wist niet of het werkelijk een onderneming was die echt iets deed onder het volk. Wat maakte het nou uit dat een prinses eten gaf of onderdak één voor één? Diane was er echter niet om de politiek en zijn tekortkomingen te gaan bediscussiëren. Ze volgde de prinses met haar ogen, maar bleef rustig op haar plek zitten. Ze had overduidelijk hetzelfde opvliegende karakter als de rest van haar familie. De oude Koning, mocht zijn ziel rust hebben, had er in ieder geval voor gezorgd dat dat overgedragen was naar al zijn kinderen. 'Niemand weet wat er precies met de Koningin is gebeurd en ik zou overigens voorzichtig zijn daar al te mondig over te zijn.' Ze zou niet alleen haar eigen reputatie riskeren, maar ook de hele machtsstructuur van haar broer ondermijnen. Het overlijden van de oude Koningin was al snel in de doofpot gestopt, om rumoeren over verraad en moord te smoren. Diane herinnerde zich die tijd nog wel. Ze was toen pas enkele lentes in dienst in het kasteel. Weliswaar werkte ze toen nog als simpele dienstmeid, maar ze had toen haar ogen en oren al open gehouden. 'Ik heb genoeg suggesties. Maar ik wil niet al te voorbarig zijn. Jij wilt toch niet naar Tarth?' Ze kon het niet laten te grinniken naar de prinses en lachte vervolgens haar eigen geplaag weg. 'Wat ik probeer te zeggen, prinses, is dat je opties hebt in Tarth die je hier nooit zal kunnen hebben terwijl je in het kasteel van je broer blijft wonen. En buiten deze muren op dit kleine eilandje ben je té bekend om een heel nieuw leven op te bouwen. Dus waarom probeer je het niet in ons buurland? Een land, bovendien, waar jij in tegenstelling tot je broers en zusters, al connecties hebt. Jouw moeders leven begon niet hier op de eilanden.'

'Ik weet dat jullie mijn moeder dusdanig tot wanhoop hebben gedreven dat zij geen andere uitweg zag dan de dood. Wees er maar trots op dat jij zo'n familie dient. Citeer deze woorden alsjeblieft woord voor woord aan mijn broer. Ik eindig namelijk nog liever in die afgrond dan dat hij zijn zin krijgt door mij weg te schepen.' Ze sprak de woorden onverschillig uit, maar haar handen trilde van emotie. Bij het horen van het gelach van de andere vrouw stond ze in enkele tellen bij haar zetel en leunde ze voorover. 'Jij begrijpt er niets van,' siste ze in het gezicht van de oudere vrouw. Ze had haar handen op de leuningen van de zetel van Diane gezet en keek de andere vrouw maar van luttele centimeters af aan. 'Het gaat niet om de plek. Het gaat niet om het land. Het gaat erom dat mijn familie nu eindelijk van mij af is en zo hun zin krijgen. Ik word gestuurd naar een onstabiel land dat waarschijnlijk binnen de kortste tijd in oorlog is. En dan spreek jíj tegen míj over opties en een nieuw leven en over mijn dode moeder?' Ze stond weer overeind en schudde haar hoofd. 'Jij durft, Diane. Ik zie wat mijn verschrikkelijke broer in jou ziet. Manipulatie en eigenbelang.' Ze had haar mantel weer opgepakt en keek naar de diepgroene kleur van de stof. Ze dacht aan haar moeder en hoe ze nooit zou hebben geaccepteerd dat zij en Isaia van elkaar gescheiden zouden worden. Nu had ze geen familie meer of überhaupt iemand die om haar gaf. Niemand die haar zou steunen in haar eigen beslissingen. 'Als jij niet gaat, dan ga ik zelf wel weg,' zei ze resoluut met haar hand op de deurklink.

Diane keek Isaia met opgetrokken wenkbrauwen aan en liet haar haar zegje doen. Ze wist erg goed dat de jonge prinses Isaia een eiland op zichzelf was in de zee die het kasteel voorstelde, maar ze had tot nu toe maar weinig reden gehad om dat eiland te proberen te bereiken. Ze nam de woorden zoals Isaia ze uitsprak inderdaad goed in zich op en wilde juist opstaan, toen de prinses plots boven haar hing. Ze bleef roerloos zitten onder de dringende blik van de prinses. Het was interessant haar standpunten te horen nadat ze enkel de kant van haar Koning had gehoord. Zeker omdat hij haar er niet helemaal op voor had bereid hoe veel werk het zou zijn om prinses Isaia mee te krijgen naar Tyrosh. Tenminste, het zou makkelijk genoeg zijn haar op het schip te krijgen of het meisje dat nou wilde of niet, het werd echter een probleem als ze in Tyrosh nog niet bijgedraaid was. Diane had eerder enkel en alleen een triomf gevoeld dat de Koning haar voor deze taak had gekozen, maar het begon haar duidelijk te worden dat dit ook een troef tegen haar was. Geërgerd klemde ze haar kaken op elkaar toen de prinses afstand nam en streek over haar donkere jurk. Ze had best redelijk willen zijn met de zuster van de Koning, maar nu ze dit gehoord had, had ze weinig keus meer. 'Weet, als je nu die deur uit loopt, je alsnog niet onder je taak uit komt. Koning Galivar heeft al ingestemd met het voorstel van vrouwe Storm en je zal naar Tyrosh reizen,' legde ze rustig uit. Ze was opgestaan van haar stoel en naderde de prinses. 'Nu heb je nog de keuze het op jouw voorwaarden te laten gebeuren, zodra je de gang in stapt zal ik de Koning adviseren stappen te ondernemen zoals hij het juist acht.'

enkele dagen later

Isaia stond op het dek van het schip dat richting Tyrosh voer en leunde over de reling heen. Terwijl haar wangen nog prikkelde van de tranen die zij eerder had gelaten was ze aan het bekokstoven of ze in het water kon springen en terug naar de Zomereilanden kon zwemmen zonder dat ze gepakt zou worden. Het zou echter haar dood betekenen. Ze zou haar moeder daarmee teleurstellen. Eerder die dag had ze zich verstopt in de stad, in een kelder van een oude bibliotheek, maar mensen hadden vast hun mond voorbij gesproken en ze was dus betrapt. Het had twee soldaten gekost om haar tegen haar wil op het schip te brengen, want ze had gevochten als een leeuwin om vrij te komen. Het had echter geen baat gehad. Haar broer had nog geprobeerd op haar in te praten, maar ze had hem onderbroken om hem de huid vol te schelden. De lafaard was dus hoofdschuddend afgedropen. Het enige lichtpuntje in alle donkerte was geweest dat haar trouwe hond ook aan boord was gebracht. Ze had geen idee wie daar verantwoordelijk voor was geweest, maar het bracht Isaia enige kalmte. Ze hoefde maar aan Tarth te denken om al als een rietje te bibberen. Zacht aaide ze over de kop van haar trouwe viervoeter heen en staarde ze naar de Zomereilanden die in de verte verdween. Haar familie had gewonnen: ze waren nu eindelijk van haar af.

Diane had uitvoerig met de bemanning gesproken en met de kapitein over welke route ze precies zouden varen. Ze wilde niet dichter in de buurt van de Tarthiaanse kust komen dan nodig was. Er waren namelijk ingewikkelde instructies gekomen vanuit Tyrosh om niet heel Tarth op de hoogte te laten zijn van hun aankomst. Diane had van haar Koning begrepen dat de Noordelijke landvrouwe meer en meer haar eigen plan aan het trekken was. Ze was zelf al in een lange tijd niet meer in het buurland geweest dus had ze maar een half oog open gehad voor de politieke ontwikkelingen daar. Het intrigeerde haar echter dat Celine Storm een standpunt maakte. Ze was benieuwd hoe het Tarthiaanse koningspaar er op had gereageerd. Diane had het donkerte van het schip verlaten om het dek op te lopen en met een tevreden blik de felle zon en de zee in zich op te nemen. Het was gelukkig geen lange reis naar Tyrosh. Het zou hen maar een aantal dagen kosten. Echter had Diane wel een belangrijke taak te vervullen voor ze aan zouden komen. Voorzichtig naderde ze de prinses en oogde het dier naast haar. Ze kuchte zacht om haar aanwezigheid aan te kondigen en boog haar hoofd beleefd voor ze naast het dier knielde en glimlachend een hand uitnodigend voor de hond voor hield. 'Niemand kon me vertellen welke naam je haar hebt gegeven.' Vragend keek ze op naar de prinses.

In stilte staarde Isaia naar de eindeloze zee. Vroeger had haar vader haar nog weleens het water opgenomen op één van zijn rooftochten naar grote zeedieren, zoals walvissen, maar vaker had hij de voorkeur gegeven aan zijn oudere en sterkere kinderen. Het bloed van haar vader en stiefmoeder was erg sterk geweest en had onoverwinnelijke kinderen qua kracht en geest ontwikkeld. Er waren maar weinig naties die het op durfden te nemen tegen de Zomereilanden. Haar eigen moeder had haar met een veel zachtere mentaliteit opgevoed. Ze keek opzij na het horen van het ongewenste kuchje en gefrustreerd schraapte Isaia haar keel. De beledigingen lagen op haar tong, maar ze besloot haar mond te houden. Onverschillig keek ze toe hoe haar trouwe vriendin gewillig geaaid werd door de vrouwelijke adder. Niets verbaasde haar meer. 'Shallan. Haar naam is Shallan,' mompelde Isaia zacht. 'Helaas bijt ze niet.' Isaia kon het niet geloven dat ze al zo snel opgegeven had en niet verder vocht, niet tegen Diane en ook niet tegen haar familie. Maar ze was moe na haar urenlange onderduiking en dagenlange strijd tegen haar broer. Wat had ze nog te winnen?

Diane gleed glimlachend door de vacht van het dier en herhaalde de naam zacht. Ze liet Shallan echter al snel met rust om naast Isaia aan de reling te staan. Ze had haar blik op de zee gericht, maar hield de prinses vanuit haar ooghoeken in de gaten. De Koning had haar aardig vermeden in de laatste dagen voor de reis. Ze had hem er dus niet op kunnen wijzen hoe ongeïnformeerd ze was door zijn onbekwaamheid met zijn jongste zus. Maar ze wist dat het niet veel meer uitmaakte. Ze had de uitdaging nou eenmaal aangenomen en als alles goed liep, zou zij zo weer terug zijn om een nieuwe taak te krijgen. Diane legde haar armen op de houten balustrade en leunde naar voren. Als ze goed keek kon ze in de verte nog de Zomereilanden zien. Snel zouden ze echter uit het zicht verdwijnen. Alsof ze niet eens bestonden. 'Herinner me eens, reisde je vaak van de Zomereilanden naar Tarth of Quandaï?' begon Diane om de stilte te verbreken. Ze wist dat de familie officiële gelegenheden in beide landen had bijgewoond, maar vrij weinig was te weten gekomen over Isaia's deelname aan dat soort reizen.

Isaia merkte geërgerd op hoe de andere vrouw naast haar bleef staan. Kon ze dan nooit wat rust krijgen? Zou dit zo doorgaan in Tarth? Met een zucht leunde ze met haar armen op de reling en staarde ze naar het blauwe water. Niemand had haar nog verteld wat ze precies in de andere natie moest doen. Er zou een huwelijk zijn, dat was zeker, maar de kandidaat was nog onbekend. Waar zouden ze verblijven? Zou ze gevangen zitten in een kasteel? Ze had nog geprobeerd om haar penvriend Eddard Halley een brief te sturen om hem te waarschuwen dat ze eraan kwam, maar die zou vast en zeker ergens onderweg onderschept zijn. Haar broer had haar flink op haar kop gegeven nadat hij daar achter was gekomen. Niemand mocht blijkbaar weten dat ze eraan kwam. Gelukkig kon ze al die woede nog afreageren op een zeker persoon. 'Waarom ben je hier, Diane?' vroeg ze met de meeste oprechtheid die ze de laatste dagen voor de andere vrouw had kunnen produceren. Ze had zich naar de andere vrouw toe gekeerd en keek haar recht in de ogen aan. 'Wat behaal je er mee? Wat heeft mijn broer jou beloofd?'

Diane wachtte met alle rust haar antwoord af, maar kreeg dat weliswaar niet. Geïnteresseerd hoorde ze de vragen van de prinses aan. Ze wist nog niet of ze het iets goeds kon beschouwen dat de Isaia voor het eerst interesse toonde in wat haar te wachten lag. Ze had overduidelijk haar idee van Diane al klaar liggen en daar dacht ze weinig verandering in te kunnen brengen. 'Ik ben hier omdat ik voor de Koning werk en hij mij gevraagd heeft mee te gaan.' Het was het makkelijkste antwoord dat ze kon geven, maar was tevens niet de meest juiste representatie van de situatie. Diane liet de balustrade los en keek de prinses met een afwezige glimlach aan. 'Ik sta in dienst van de koninklijke familie en ben trouw aan mijn geboorteland. De dreiging die een oorlog tussen Quandaï en Tarth met zich meeneemt zal ook invloed hebben op de Zomereilanden en liever dan op mijn luie gat te blijven zitten en toekijken hoe ons kleine landje heen en weer getrokken wordt door twee grotere machten, ben ik graag onderdeel van een missie die wellicht verandering kan brengen in de situatie van de Eilanders.' Ze voelde dat ze rechter ging staan en haar handen samen kneep door de energie die ze voelde. 'En als dit goed gaat, zal mijn belang niet langer te ontkennen zijn.' Ze dwong haar handen plat langs haar lichaam en fronste kort terwijl ze haar zojuist geformuleerde antwoord overdacht. Ze wist niet of prinses Isaia ooit de complexiteit zou vatten van wat Diane haar vertelde en eigenlijk wist ze ook niet of ze wel wilde dat de prinses daar van op de hoogte was. 'Bovendien is mij verteld dat ik een hoop bekenden tegen zal komen in Tyrosh,' vervolgde Diane op luchtigere toon. Ze moest grinniken als ze dacht aan de ontmoetingen die haar te wachten stonden.

'Maar waarom heeft hij jóú gekozen?' vroeg Isaia gretig door. Als ze nou erachter kwam wat de vrouw hier kwam doen, dan kon ze het wellicht wel tegen haar gebruiken. Of saboteren... Bij haar volgende woorden spuugde Isaia verafschuwd en geërgerd in de zee. 'Invloed op de Zomereilanden? Wij hebben de machtigste vloot die deze wereld ooit gekend heeft. Mijn broers en zusters zijn de kundigste strijders die er zijn en leiden de moedigste mannen en vrouwen van het eiland. Wij hebben níéts te vrezen van onze buurlanden. En dan beschuldig jij mij er nu van dat ik mijn eigen land niet wil beschermen? Alsof dit verdomde huwelijk ook maar iets zal oplossen!' Ze was weer opgewonden van woede geworden. Soms had ze het idee dat haar hart al die uitbarstingen van emotie niet meer vol zou houden. 'Ik denk dat jij gewoon machtsgeil bent, Diane. Dat jij hoopt dat Galivar zijn vrouw dumpt en jou als Koningin neemt, of dat je jouw eigen kasteel op het eiland krijgt, of- of dat je politieke invloed zal krijgen. En mocht die dag ooit komen, dan ben ik blij dat ik in Tarth ben!' Ze draaide zich van de andere vrouw af, als teken dat ze weg moest lopen, terwijl ze zelf vertikte om te verplaatsen. Shallan bleef ook stuurs zitten. 'Wie zou er nou blij zijn dat jij de kust bereikt?' lachte Isaia op gemene toon. 'Jij bent altijd maar een simpele bediende geweest. En nu word je ook nog als oppas weggestuurd. Wees er maar trots op!'

Diane liet de zoveelste vlaag aan woede en opwinding over haar heen komen. Ze moest nog maar een manier verzinnen om dat opvliegende niet al te openbaar te laten worden. Ze wist dat Tarthianen en Quandaïers vast al een beeld van de Eilandenaren hadden, maar dat hoefde niet per se versterkt te worden. Het was überhaupt al ingewikkeld handelaren en politici in te laten zien dat onderhandelingen met haar landgenoten mogelijk was. Ze had al flink wat mensen moeten overtuigen om in zee te gaan met haar Koning of zijn hofleden als het niet om geweld en oorlog ging, maar om gepraat en discussies. 'De vloot van de Zomereilanden telt minder schepen dan die van de Noordelijke landvrouwe in haar eentje. De hele scheepsmacht van Tarth is drie maal zo groot. Hoewel onze scheepslui zeker bekwamer zijn dan de Tarthianen moeten we ook nog in ons hoofd houden dat de landvrouwe samen werkt met Quandaï wiens vloot de snelste en meest meedogenloze van de zeeën wordt geacht.' Diane kende haar feiten. Ze had het nooit fout als het daar op aan kwam. Toen ze de persoonlijke verwijten hoorde van Isaia zuchtte ze quasi verveeld. Er werd genoeg gespeculeerd over haar positie in het kasteel. De mysterie rondom haar persoon vond ze wel wat. 'Het spijt me, prinses, dat jij mij niet waardig acht. Misschien moet ik inderdaad maar meteen terugkeren.' Ze had die optie al sinds vertrek enkele malen overdacht, maar zelfs nu kon ze het niet erg serieus nemen. Diane wist heel goed dat ze die mobiliteit niet had. 'Maar helaas ben je niet de enige die geen vrijheid heeft om zijn of haar eigen keuzes te maken.' Hierbij leunde Diane op de reling met haar rug en zette haar ellebogen naast zich neer om het dek over te kunnen kijken. 'Als de Koning al zo gemakkelijk zijn zuster, een prinses, kan beroven van haar keuzevrijheid, zal het ook niet een mogelijkheid zijn voor de dienaren van Koning Galivar om te weigeren.' Ze glimlachte vriendelijk naar een passerende matroos en keek de prinses toen afwachtend aan.

Isaia haalde haar neus op en keerde zich van de andere vrouw vandaan. Misschien had ze wel gelijk over de grootte van de vloot van de Zomereilanden in tegenstelling tot die van Quandaï en Tarth. Toch deden ze niet onder voor de twee andere grootmachten. Ze had dan niet zo'n hechte band als andere families hadden, toch was ze trots op de macht van haar broers en zusters. Bij elke strijd stonden ze vooraan en ze gingen niets uit de weg. Zo wilde Isaia ook zijn. 'Alsof een huwelijk alle problemen oplost,' verzuchtte Isaia met opnieuw een rol van haar ogen, om zo haar eigen woorden te beantwoorden. Ze wilde machtig zijn, maar niet op deze manier. Daarom benijdde ze de landvrouwe van het Noorden. Als de landvrouw de macht over Tarth wilde, kon ze gemakkelijk samen met Quandaï de haven van Tyrosh bestormen. Dan had ze meteen één van de uitvoerende steden onder haar macht. Moest Isaia haar soms op dat idee brengen? 'Misschien moet je dat inderdaad maar doen. Ik regel wel een boot,' murmelde Isaia met een tevreden glimlach. Dan was ze ten minste van de vrouw af. Ze wilde haar verder uit de tent lokken, tot ze opeens de laatste woorden hoorde. Isaia keek de andere vrouw plots met andere ogen aan. Ze wilde het niet, maar het gebeurde toch door die paar sympathieke woorden. Alsof Diane Isaia begreep. 'Mijn broer is een bastaard dat hij zoveel mensen zijn eigen klusjes laat opknappen,' verzuchtte Isaia, terwijl ze met haar kin op haar armen leunde en zo op de leuning lag. 'Als jij zelf had mogen kiezen, was je dan meegegaan?'

Diane grinnikte toen ze Isaia's woorden hoorde. Ze had geen ongelijk. Diane had onderzoek gedaan en eerlijk gezegd was er geen duidelijk antwoord op de vraag of een huwelijk nu wel of niet een goede diplomatieke keuze was. Het zowel vaak genoeg uitgelopen op een mislukking als een groot succes geworden. Dat waren bovendien de enige gevallen waarin dat soort verbonden de geschiedenisboeken in gingen. Alle niets betekende verbonden had ze niet mee kunnen nemen in haar overwegingen. Echter was ze het wel eens geweest met de Koning dat dit misschien één van de weinige opties was om een stoel aan de tafel te krijgen waar een mogelijke oorlog in besproken werd tussen meerdere koninkrijken en staten. Het zou de Zomereilanden alleen maar goed uitkomen als ze informatie konden vergaren in plaats van onwetend te blijven zo midden tussen de twee vijandelijke landen in. Andere manieren om die informatie te verkrijgen waren een stuk riskanter. Toch had Diane maar al te graag deel uit had willen maken van die spannende situatie. Liever misschien dan het prinsesje te vergezellen. Ze glimlachte dan ook betrapt naar de prinses en haalde haar schouders op. 'Ach, welke Koning doet dat nou niet?' Zij was er nog maar weinig tegen gekomen die het anders aan pakten. 'Ik voel me vereerd verkozen te zijn. Maar ik had zelf ook alternatieven voorgesteld als dat mogelijk was geweest. Echter-' Diane nam de prinses kort in zich op. Ze wist nog niet goed of de jonge vrouw een goed begrip had voor de manier waarop een groot deel van de maatschappij op de Zomereilanden werkte. 'Jij maakt deze taak wel een stuk interessanter,' maakte ze er uiteindelijk maar van met een brede glimlach.

'Een integere, bescheiden koning.' Ze veerde plots op en glimlachte verlegen de verte in. Ze moest denken aan de vreemdeling die lentes geleden langs was gekomen op de Zomereilanden. Pas na dagen had hij zijn volledige naam losgelaten: William Jr. Halley, roepnaam Liam. En nu was die man de Koning van Tarth geworden. Isaia had de man enkel vanuit de verte bewonderd. Dichterbij hadden haar broers en zusters haar niet laten komen. 'Wat voor alternatieven dan?' Isaia wilde niet te geïnteresseerd overkomen, maar ze was benieuwd naar de alternatieven die de vrouw wellicht had voorgesteld én die haar broer dus had afgewezen. Isaia keek vervolgens naar het breed glimlachende gelaat van Diane en dacht voor een seconde de glimlach te willen beantwoorden, maar ze deed het niet. In plaats daarvan sloeg ze haar armen triomfantelijk over elkaar heen. 'Interessant? Omdat- Je weet dat ik toch wel ga ontsnappen, hè? Of het nou op de eerste dag of op de honderdste dag is. Ik trouw niet met een of andere nietsnut. En ik laat mijn leven niet verpesten door zogenaamd de Zomereilanden te moeten redden door een huwelijk, al was ik de verdomde Koningin van Tarth of de nog rottigere Moeder van Quandaï!' Die laatste woorden gilde ze bijna uit. Het voelde bevrijdend.

Verwonderd keek Diane toe hoe de prinses wel erg dromerig de zee over staarde. Ze noteerde het maar dat ze toch ergens wel idealen leek te hebben over het regeren van een land. Ergens had ze gedacht dat Isaia daar in het geheel niet mee te maken wilde hebben, maar zowel dit en de trots die ze eerder had geuit over de vloot en krijgsmacht van de Zomereilanden gaven haar een ander idee. Diane wreef de krullen uit haar gezicht die de wind in haar gezicht had geblazen terwijl ze haar antwoord overdacht. Het meeste wat ze besprak met de Koning was vertrouwelijk, maar hij had haar deze keer niet in privé gesproken, maar in het openbaar met de aanwezigheid van het hele hof. Eerst had Diane gedacht dat dat een blijk gaf aan het vertrouwen dat hij in haar legde en het belang dat de taak met zich mee droeg. Nu vroeg ze zich echter meer af of het enkel was geweest zodat ze niets tegen hem in had kunnen brengen. Ooit had Galivar wel naar haar adviezen geluisterd. 'Wel, één alternatief was dat hij zelf je maar moest begeleiden aangezien hij degene is met goede contacten met Landvrouwe Storm. Maar zijn hof zal hem nooit laten gaan. Noch de Koningin.' Dat laatste kwam er bitterder uit dan ze bedoeld had. Het zat haar echter ernstig dwars hoe triomfantelijk de vrouw had geleken in de troonzaal toen Diane te horen kreeg dat ze naar Tarth zou gaan. Ze boog wat weg van de prinses toen ze plots haar stem verhief en deed haar best haar lachen in te houden. Bij de Goden, ze zou haar handen vol hebben. 'Vandaar, je zal mijn werk niet gemakkelijk maken, en laat ik nou van een uitdaging houden.' Ze had al genoeg onmogelijke missies tot een goed einde gebracht. Dit zou haar ook lukken. 'Je zal prins Iker alleen wel erg teleurstellen. Hij kijkt er vast erg naar uit je te ontmoeten en te leren kennen voor er een definitieve beslissing wordt gemaakt.'

Isaia moest lachen om ook maar het idee dat haar broer haar zou vergezellen naar Tarth toe. Gavilar vond het wel prima om altijd maar bemind en aanbeden te worden door zijn eigen bevolking. Die aanbidding zou hij niet in zijn buurland vinden. En álsof de Koningin hem maar zou laten gaan. Ze mocht de vrouw niet, maar ze had bewondering voor het vuur dat door haar aderen liep. Je stond niet graag aan haar verkeerde zijde. 'Prins Iker?' herhaalde Isaia bedachtzaam. De naam van haar toekomstige echtgenoot was al eerder genoemd, maar ze had zich er voor afgesloten: ze wist dat ze anders fantasieën zou bedenken. Dat ze een droomplaatje van de prins in haar hoofd zou verzinnen. Maar ze wist wel beter, want het waren altijd de einzelgängers, de buitenstaanders en de gekken van de families die uitgehuwelijkt worden. Isaia had dus besloten geen verwachtingen te hebben. Hoe vaak had ze wel niet horrorverhalen gehoord over gearrangeerde huwelijken? 'Hij kijkt er niet naar uit,' zei ze zachtjes, terwijl ze Diane zijdelings aan keek. 'Wie kijkt er nou naar uit om met een onbekende te trouwen? Dan ben je gestoord. Idioot. Hij spoort vast niet.' Ze streek langs haar korte haren en zuchtte diep. Plots besefte ze zich iets in de woorden van de andere vrouw. 'Definitieve beslissing? Ligt het huwelijk nog niet vast?' De hoopvolle toon in haar stem kon ze niet verbergen.