De Zomereilanden - De Haven

-

Diane liep met een glimlach tussen twee andere dienstmeiden in door de nauwe straatjes van de haven. Bea en Sirven beloofden al dagen dat ze met haar mee zouden gaan naar één van de kroegen daar, maar de meiden waren wat dat betreft veel te braaf. Pas toen ze een vrije middag hadden gekregen, had ze ze weten te overtuigen. Ze had ook niet alleen willen gaan. Er gingen te veel verhalen in het rond in het paleis over het gespuis dat in de haven te vinden was. Hoe zou ze er echter achter komen wat er in de rest van de wereld afspeelde als ze dit soort plekken uit de weg ging? Sinds ze met haar werk was begonnen als bediende had ze amper nog een voet buiten kunnen zetten. Ze wist niet hoe het met haar familie ging. Of het hielp dat ze haar werkkracht had aangeboden aan de familie van de Zomereilanden. Veel van de meisjes met wie ze samen werkte hadden eenzelfde verhaal. Ze was daarin niet bijzonder. Maar ze was in ieder geval niet braaf en stil zoals de anderen. Haar overste had haar er al vaak genoeg op gewezen dat ze op haar toon en houding moest letten. Diane zou nog wel bewijzen dat zij die toon niet tegen haar moest gebruiken. Ze merkte dat Bea en Sirven achter geraakt waren en keek ze ongelovig aan. 'Oh, kom op! Je kunt toch tenminste één stap binnen zetten nu we hier al zijn?' Ze wees naar een willekeurige kroeg iets verderop in de straat. Ze wachtte niet of de twee vrouwen haar werkelijk nog volgden, maar ging de steile trappen verder af tot ze het gebouw bereikte. Buiten maakte ze de sjaal om haar haren los, knoopte de donkere stof om haar middel en trok haar blouse lager, om vervolgens de deur open te trekken en met zekere passen naar de bar te lopen. Pas toen ze een koud glas cider in handen had en op één van de krukken plaats had genomen, liet ze haar ogen de ruimte door gaan.

Saul had al de hele namiddag met zijn maten in de kroeg gezeten. Hun taken voor de dag hadden er ook op gezeten: ze hadden gehandeld, hun viswaren verkocht en het eiland doorzocht naar een goede scheepsbouwer die hun versleten mast kon repareren. Saul had tevens een plek gevonden in de haven waar verveelde schippers met elkaar vochten en zo hun kracht op peil hielden. Na nog een frisse duik in de zee genomen te hebben, was hij rechtstreeks naar de kroeg vertrokken. Na zo'n warme dag had hij gesnakt naar een koude cider en een goed bord vis - en dan niet de zoute troep die op het schip gemaakt werd. Hij had zich inmiddels zo gefocust op het dobbelspel van twee van zijn maten dat hij de oorzaak van het plotse rumoer van de anderen niet door had. Hij merkte de vrouw pas op, nadat zijn maten met niet al te zachte stem opmerkten wat een schoonheid het was. Toen hij eenmaal over zijn schouder keek, kon hij echter geen enkel argument vinden om dat tegen te spreken. Tijdens zijn reizen was hij vele vrouwen tegen gekomen, de ene nog charmanter en knapper dan de ander, maar deze vrouw- Hij werd uit zijn gedachten getrokken door één van zijn maten, die hem nogal hard op zijn rug sloeg en hem beval om nogmaals een rondje cider te kopen. Als één van de jongere schippers op de boot kon hij er nooit onderuit om voor zijn oversten het ene na het andere rondje te kopen. Terwijl zijn maten, mannen en vrouwen gelijk, het uitvochten wie als eerste de vrouwe zou benaderen, was hij opgestapt en naar de bar gelopen. Saul was zich ijzig bewust van de nabijheid van de vrouw en haperde dan ook half over zijn bestelling, zodat de man achter de bar hem wel drie maal opnieuw moest vragen wat hij nou precies wílde. In een waas van paniek bestelde hij er op zachtere stem nog een extra zomerwijn bij en liet hij die naar de vrouwe sturen, die inmiddels was vergezeld door twee andere vrouwen. Voordat hij nog kon zeggen dat de barman niet moest zeggen dat het van hem was, was de man al verdwenen en kon Saul enkel hopen dat de man hem niet voor schut zou zetten.

Het ontging Diane niet dat er vele ogen op haar gericht waren. Ze had blijkbaar een plek uitgekozen waar niet veel vrouwelijk schoon binnen stapte. Zo gauw zag ze ook enkel zeelui en misschien een handelaar die dacht een deal met de schippers te kunnen sluiten. In haar dorp was er ook een plek zoals dit geweest, maar haar vader was erg boos geworden toen hij er achter was gekomen dat zijn dochter er gezelschap zocht. Zij waren eerlijke boeren, mensen met een betrouwbaar vak, maar dat kon je volgens hem niet zeggen van de mannen en vrouwen die jarenlang op schepen leefden en de wereld over reisden zonder enige verantwoordelijkheid op zich te nemen. Ze wist niet wat hun positie nou beter maakte. Ze hadden geen zegje in wat ze deden als pachters. Toen ze dat had gesuggereerd naar haar vader had ze enkel woede over zich heen gekregen. Thuis spraken ze nooit over het contract. Diane zag met een triomfantelijke blik dat de twee andere dienstmeisjes eindelijk binnen waren gekomen. Het leek er op dat Bea Sirven had moeten overtuigen en ook nu nog aan haar hand de kroeg in moest trekken. Met een brede glimlach schoof ze Sirven de cider toe en spoorde haar aan maar een flinke slok te nemen. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes terwijl ze om zich heen keek. Als ze er zo angstig bij bleef staan zou niemand op hen af stappen. Ze keek dan ook verrast op toen de barman haar een een glas met een rood goedje gaf. Haar oog viel op de enkeling aan de bar. 'Hé, jij,' begon ze terwijl ze over de bar boog om hem beter te kunnen zien. Hij zag er niet mis uit en was bovendien een stuk jonger dan de harige mannen en vrouwen in de hoek van de kroeg. 'Kun je mijn vriendin geruststellen dat jij en jouw maten geen moordenaars, verkrachters, dieven of wat voor ander gespuis zijn?'

De barman plaatste glas na glas cider voor zijn neus en Saul zat al te bedenken hoe hij alles in één keer naar de tafel terug zou brengen. Dat zou ervoor zorgen dat hij in elk geval geen blauwtje zou lopen bij de onbekende vrouw, doordat hij constant terug moest lopen naar de bar. In Tyrosh had hij misschien wel geweten hoe hij gemakkelijk op de vrouw af kon stappen, maar dat was zijn veilige haven geweest, zijn comfortabele thuis. Hier waren de zaken heel anders. Uit zijn ooghoeken zag hij tevens hoe de vrouw haar glas wijn had ontvangen. Zijn blik zakte echter af naar haar donkere krullen en slanke hals en... Plots begon de vrouw enthousiast tegen hem te praten. De vrouw begon echter in de moedertaal van de Zomereilanden te spreken, waardoor Saul er geen woord van verstond. Met een diepe frons zocht hij naar de juiste woorden: hij had nog zo enkele zinnen geoefend op de boot, zodat hij enigszins kon communiceren. 'Ik spreek... niet deze... alfabet?' De woorden sprak hij uit met een verontschuldigende glimlach, terwijl hij maar wat onhandig zijn drankje omhoog hief als proost. Hij had geen idee of hij klanken wel juist had uitgesproken of de juiste woorden had gebruikt, maar hij hoopte dat daardoor de vrouw in elk geval zou begrijpen dat hij niet wist wat ze had gezegd. Teleurgesteld besefte hij daardoor ook dat een gesprek houden met deze vrouw erg moeizaam zou verlopen. Bij de Goden, had hij maar harder geoefend! Nu zou hij mogelijk de vrouw van zijn dromen zomaar laten gaan.

Diane hoorde verrukt aan hoe de man haar in gebroken Islaïs beantwoordde met een sterk Tarthiaans accent. Ze had haar vriendinnen verteld dat ze vast en zeker een reiziger van ver weg tegen zouden komen. Ze was dus ook niet van plan hem er zo snel vandoor te laten gaan. Glimlachend gleed ze van haar kruk en liep op de man af met het glas in haar hand. Ze klonk het voorzichtig tegen het zijne. 'Je komt uit Tarth?' vroeg Diane hem nieuwsgierig in zijn taal. Haar Tarthiaans was verre van perfect, maar ze kon wel een gesprek beginnen in de vreemde tong. Ze was opgegroeid op een deel van de Zomereilanden waar nog veel Tarthiaans werd gesproken. Er waren immers veel Zuiderlingen achter gebleven na de oorlog die op de Eilanden had gewoed. De inmenging van de Rabbions had een flink spoor achter gelaten, niet alleen qua destructie. Ze kende een hoop families van wie de grootvader, moeder, neef of wie dan ook uit Tarth kwam. Zelf had ze een oom die uit Myr kwam en haar vele verhalen over zijn jeugd in de bergen had verteld. Het had haar ook geholpen om een plek in het paleis te bemachtigen. Het werd erg gewaardeerd als bediendes met niet Isalaïs pratende gasten konden converseren. Diane bekeek de man voor haar en liet haar ogen op de vele glazen vallen. 'Hulp nodig?' bood ze met een glimlach aan. Haar blik gleed kort naar een groep zeelui die wel erg geïnteresseerd leken in haar gesprek met de vreemdeling. Het waren vast de metgezellen van deze jongeman. Ook hen gunde ze een makkelijke glimlach voor ze Bea en Sirven wenkte om ook te komen helpen. Ze had hen wild interessante schippers beloofd. De twee meiden zouden haar in het vervolg meteen maar moeten geloven ook.

Afwachtend keek Saul toe hoe de vrouw op hem af kwam lopen en vervolgens naast hem plaats kwam nemen. Het was tegelijkertijd angstvallig stil achter hem geworden aan de tafel waar zijn kameraden zaten. Haar stem was al bijna melodieus geweest in de Islaïse taal, maar haar lichte accent in het Tarthiaans was extreem aantrekkelijk. Stilletjes klonk hij zijn glas tegen die van de hare aan en nam er vervolgens een flinke slok van. Misschien voor wat moed. Als antwoord op haar vraag knikte hij kort, echter wist hij dat ze vast zat te wachten tot hij meer zou zeggen. 'Uit Tyrosh,' legde hij dus maar uit, waarna hij haar opnieuw verontschuldigend aan keek. 'Het spijt me dat ik jouw taal niet spreek. Dit- Jij hoort je niet aan mij te hoeven aanpassen. Maar de Islaïse taal is zo- melodieus? Bijna als een lied.' Hij fronste opnieuw bedachtzaam en glimlachte tegelijkertijd bescheiden. 'En ik ben niet muzikaal.' Hij wist maar weinig van de Zomereilanden af, en als hij al wat wist, dan was het via Liam geweest. Die man had dagenlang in zijn boeken verscholen gezeten om maar zo veel mogelijk over het eiland te weten te komen. Hij kon ook makkelijk praten, gezien hij met zijn gladde praatjes al het zware werk altijd weg schoof naar anderen. 'Oh- ehm, ja, bedankt?' Ondertussen waren de andere twee vrouwen ook stilletjes dichterbij gekomen. Hij opende zijn armen om zoveel mogelijk glazen mee te krijgen en liet er maar enkele voor de vrouwen staan. Dat was het geluk van zijn consistente krachttrainingen. Zo zette hij de glazen onder luid gejuich van zijn maten neer, al schoof hun aandacht al snel naar de vrouw toe en tevens naar haar twee vriendinnen. Wat uit zijn plaats bleef Saul dus maar bij de tafel staan om met over elkaar geslagen armen af te wachten wat de vrouwen zouden zeggen.

Diane wist dat Tyrosh in het Noorden lag en dat de haven groot was - hoewel niemand geloofde dat ze groter was dan de haven hier - maar wist verder weinig over de stad. Het moest wel een interessante plek zijn als deze zeemannen daar vandaan kwamen. Ze luisterde beleefd naar de woorden van de man en haalde haar schouders op. 'Onze muziek is veel mooier dan onze taal,' maakte ze er maar van. Ze was natuurlijk gewend aan de klanken van haar moedertaal en zag de vergelijking met muziek er niet in. Ze vond het moeilijk uit te leggen dat het Tarthiaans voor haar juist moeilijk onder de knie te krijgen was door het vreemde ritme waarmee het gesproken werd. Ze keek verrast toe hoe hij na haar aanbod zelf alsnog zo veel glazen op pakte en trok achter zijn rug een wenkbrauw op naar Bea en Sirven die nerveus met haar mee giebelden. Ze volgde de Tarthiaan maar met enkele glazen en zette ze met een brede glimlach neer. De makkers van de man waren in ieder geval een stuk luidruchtiger en joliger. Lachend liet ze de begroetingen en vragen van de zeelui over zich heen komen en stelde zich op aandringen van een man met een wel erg lange baard voor. 'Ik ben Diane. Dit zijn Bea en Sirven.' De schippers stelden zich enthousiast voor en Diane deed haar best de namen in zich op te slaan. De uitnodiging om zich bij hen te voegen kwam direct. Bea nam plaats op een lege kruk en trok Sirven naast zich die vragend naar Diane keek. Ze was zelf echter blijven staan om nieuwsgierig naar de man van de bar om te kijken. 'Wat is jouw naam?' Ze had haar glas er weer bij gepakt om er een slok van te nemen. Haar ogen werden groot toen ze het goedje proefde en beet verrast op haar lip. 'Zomerse Goden, wat is dit?' Zoiets had ze nog nooit gedronken.

Saul keek aandachtig toe hoe zijn maten met de vrouwen om gingen. Sinds hun komst op de eilanden hadden enkele van zijn scheepskameraden het elke avond wel voor elkaar gekregen om mee naar huis te gaan met een man of vrouw uit de kroeg. En dan sprak hij nog niet eens over de andere plaatsen waar ze aangemeerd waren geweest en een tijdje hadden vertoefd. Hij zou zichzelf zeker geen onschuldige, preutse schipper noemen, maar het lukte hem nou niet om elke avond in een ander bed te liggen. Hij was inmiddels tegen een van de pilaren aangeleund waarmee het dak overeind gehouden werd en dronk stilletjes van zijn cider, terwijl hij gade sloeg hoe de vrouw met de luide begroetingen om ging van andere scheepslieden. Diane... De vrouw had iets mysterieus om zich heen. Hij kon tevens niet plaatsen waar de vrouw vandaan kwam: zou ze in de haven werken? Of op het land? De drie vrouwen zagen er daar echter te verzorgd voor uit, al stond het eelt wel op hun handen. Dienstmeisjes dan? Hij werd uit zijn gedachten opgeschud door de plotse vraag van de vrouw en van schrik klotsten enkele druppels van de cider uit zijn glas. 'Saul,' zei hij dus maar snel, terwijl hij zijn houding weer terug vond en opnieuw nonchalant leunde tegen de pilaar. Hij was zich erg bewust van de blikken die zijn kameraden hen toe wierpen. 'Aangenaam... Diane.' Hij knikte kort met zijn hoofd als begroeting en keek vervolgens toe hoe ze de wijn proefde. Haar reactie toverde echter een geamuseerde glimlach op zijn gezicht. 'Het is de lokale wijn van Tyrosh,' legde hij uit, terwijl hij wat dichter naar haar toe leunde, zodat ze elkaar konden verstaan boven het luide rumoer uit. 'Wij nemen het elke reis mee om het te verhandelen in verschillende steden. Zoals je waarschijnlijk wel kan begrijpen verdienen we er goud geld aan. Of, nou ja- onze oversten die achterblijven in het Noorden.' Hij wist dat hij zeker niet genoeg betaald kreeg voor deze lange reizen, maar hij bleef er mee in leven en zo zag hij nog wat van de wereld. En kwam hij heel wat interessante mensen tegen. 'Heb jij altijd gewoond op de Zomereilanden?' vroeg hij vervolgens benieuwd.

Diane verdrukte een lach toen ze hem zo klunzig zag reageren door met een hand door haar krullen te gaan. Hoewel ze sommige namen van de andere mannen en vrouwen te moeilijk had gevonden om ze echt te herinneren, sloeg ze Sauls naam goed op. Ze glimlachte toen ze haar eigen naam door hem uitgesproken hoorde worden. Bedenkelijk keek ze naar haar glas toen de man haar vertelde wat ze gedronken had. 'Wijn,' herhaalde ze in zijn tong. Ze kende het wel. In het paleis werd er wel eens naar gevraagd, maar ze had het zelf nog nooit op. Het was iets dat enkel de koninklijke familie en hun hof dronken, had ze gedacht. Ze nam nog een slok terwijl Saul meer uitleg gaf. 'Ben je al in veel plaatsen geweest?' Het verhandelen van drank leek haar nou niet echt een slechteriken werk zoals haar vader het altijd afgeschilderd had. Als ze dit heerlijke spul hier kwamen brengen en met anderen deelden was dat alleen maar een goed iets niet? Diane knikte trots. 'Ik kom van een-' Ze moest nadenken over het juiste Tarthiaanse woord. 'Een kleine plaats aan de kust.' Ze was opgegroeid aan de zee met een huis beschermd achter de duinen en een groot stuk land dat ooit vruchtbaar en kostbaar was geweest. Misschien was ze daarom ook wel zo graag naar de haven gekomen. Het paleis voelde zo ver van de kust. In de bedompte vertrekken waar de dienstmeiden sliepen hadden ze niet eens ramen die uitkeken over de zee. Ze moest het maar doen met een glimp van het schitterende water als ze een groot raam voorbij liep onderweg naar de vertrekken van een edele. 'Wat doe je nou zoal op een schip?' vroeg Diane benieuwd terwijl ze ook voor even weer de anderen bekeek. Sirven leek zich eindelijk wat losser te gedragen nu ze in gesprek was met een blonde zeeman en Bea had de aandacht van een kortharige vrouw getrokken. Ze kon zich geen beeld vormen van een leven aan boord. Ze zagen er stuk voor stuk krachtig uit en met een kleine glimlach oogde ze Saul. Hij zag er ook sterk uit. 'Je zal vast veel vechten, niet? Met die armen-'

Saul luisterde geamuseerd naar haar uitspraak van het woord "wijn". Hij verbeterde haar uitspraak maar niet, dat stelden maar weinig vrouwen op prijs. 'Wij zijn al zo'n bijna anderhalf jaar op reis. Elke zoveel weken stoppen we wel bij een kustplaats. De ene keer blijven we langer, andere keren vertrekken we weer snel. De Zomereilanden, echter...' Hij zuchtte tevreden en wees naar het raam, waarop ze uitzicht hadden op de zee. 'Ik zou willen dat we hier manen konden verblijven.' Vervolgens luisterde hij geïnteresseerd naar haar uitleg over haar verblijfsplaatsen. 'Ik denk dat jij dus nog meer van de zee houdt dan ik doe,' glimlachte hij vriendelijk. 'Doe je net zoals de mannen en vrouwen in de haven aan parelduiken?' Het werk van de parelduikers had hem extreem gefascineerd. Laatst had hij het zelf nog geprobeerd, maar hij kon simpelweg zijn adem niet lang genoeg op houden om zo diep te duiken. Ondertussen merkte hij de verplaatsing van haar blik op en sloeg hij zijn arm over elkaar heen om zijn armen er nog imposanter uit te laten zien. 'Ik vecht weleens met de andere schippers, maar puur om het vechten niet te verleren. Het is ter oefening. Het is niet zo dat we andere schepen plunderen en- en al dat soort verhalen welke rond gaan over ons.' Het zou spannende verhalen opgeleverd hebben, maar zo'n hevig scheepsgevecht als wat geschreven werd in boeken had hij nog nooit meegemaakt. 'De rest van de tijd houden we ons bezig met het verplaatsen van zware kratten, het zeil hijsen of genieten van de zon.' Een gecharmeerde glimlach speelde rondom zijn lippen. 'Ik kan je ons schip weleens laten zien?' bood hij op zachtere toon aan. Het was niet helemaal de bedoeling dat ze elke gast uit een kroeg mee zouden nemen op het schip, maar hij had zo zijn manieren om het dek voor hem alleen te krijgen. En hij zou heel graag een excuus hebben om deze vrouw opnieuw te zien.

Diane had haar oom vaak genoeg uitgehoord over de plaatsen die hij had bezocht voor hij op de Zomereilanden terecht was gekomen. Hij had ook rondgereisd, maar niet als handelaar. Hij was een soldaat geweest en hij had wel degelijk geplunderd. 'Ben je wel eens in Quandaï geweest?' vroeg ze meteen toen ze hem over de lange tijd dat hij al op reis was hoorde praten. Ze glimlachte toen hij zo lovend over de Zomereilanden sprak en volgde zijn blik naar het raam. Het was er ook prachtig. En toch- Diane moest lachen om zijn vraag en schudde haar hoofd. 'Dat mag ik niet.' De mannen en vrouwen die naar parels zochten hadden grootouders en overgrootouders die hetzelfde werk hadden gedaan. Het was een kunst die moeilijk aan te leren was en dus werd het zelden aan buitenstaanders overgeleverd. Men probeerde het wel, parels waren immers erg waardevol, maar het liep vaker fout af dan dat het goed kwam en iemand er een fortuin mee verdiende. Bovendien ging het meeste van de opgedoken parels direct naar het paleis. Ze maakten er sieraden van of borduurden het op hun kleding. Diane had nooit eerder zo veel parels gezien als in het paleis. Met plezier luisterde ze naar het verhaal van Saul en dronk nog wat van de wijn toen ze zijn voorstel hoorde. 'Het schip laten zien? Dat is het enige?' vroeg ze kritisch. Ze fronste naar hem en perste haar lippen op elkaar. Ze wist niet of die Saul vaak vrouwen versierde, maar ze mocht toch hopen dat hij niet dacht dat het zo gemakkelijk was. Alsof ze zomaar met een vreemde naar een of ander schip zou gaan. Ze had al wel vaker aanvaringen met mannen gehad die dachten met een enkel goed gesprek en een vriendelijke uitnodiging hard genoeg gewerkt te hebben om haar verdiensten terug te verwachten. Diane had deze man niet zo ingeschat.

'Onze vorige stop was in Quandaï,' vertelde Saul, waardoor hij al snel moest glimlachen om de gedachte aan het kleurrijke land. Het was niet altijd even makkelijk om te handelen in het land, of om überhaupt het vertrouwen van de plaatselijke bevolking te winnen, maar het eten was er formidabel. 'Soms denk ik dat ik nog steeds al die kruiden in mijn mond proef.' Hij genoot van de gedachte, maar moest vervolgens lachen om zijn eigen woorden. 'Ben jij er eens geweest? Ik hoorde tevens dat de Zomereilanden en Quandaï veel met elkaar handelen. Jullie keuken zal dus ook vast door elkaar beïnvloed zijn.' Saul was echter compleet verbaasd door de woorden over het parelduiken. Hij wilde haar vertellen dat geen enkele parel recht deed aan haar schoonheid, maar hij werd overrompeld door haar frons. Saul wreef wat onzeker door zijn krullen heen bij de plots kritische woorden van de vrouwe tegenover hem. Ze had echter wel gelijk met haar kritiek: door de bewoording van zijn voorstel had het geleken alsof hij hele andere dingen met haar wilde doen op dat schip. Het was echter niet wat hij had willen suggereren. 'Ik- ik merkte dat je geïnteresseerd bent in het werk op het schip. Ik wou je laten zien hoe we een zeil ophijsen of hoe we de loopbrug gebruiken als plank om vanaf te duiken. En wij- op het schip zijn er verschillende soorten wijn. Ik had je ze willen laten proeven en-' Hij fronste diep en sloot vervolgens zijn ogen. Hij had het verpest bij deze vrouw. 'Het spijt me,' zei hij uiteindelijk maar oprecht, terwijl hij de vrouw recht aan keek.

'Nee, ik kom niet van de eilanden af.' Diane had het nonchalant willen brengen, maar ze merkte dat haar glimlach nu niet gemakkelijk kwam. Zolang ze werk moest leveren aan de familie van de Zomereilanden zou de kans dat ze ergens naartoe mocht reizen erg klein zijn. Ze had nog niemand in het paleis leren kennen die de familie had mogen vergezellen naar een ander land. Dat was enkel voor de hogere rangen, met wie ze nooit sprak. Niet dat ze dacht dat dat niet voor haar was weggelegd, maar de weg daar naartoe was nog zo lang. Zeker terwijl haar overste nu er alles aan deed om haar rot klusjes te geven. Diane's frons werd enkel ernstiger terwijl ze hem zo hoorde struikelen over zijn woorden. Ze had overduidelijk niet de meeste vlotte man gekozen om mee te praten. Ze kon echter niet ontkennen dat zijn stuntelige gedrag haar wel charmeerde. Het leek hem oprecht te spijten. Dat betekende echter niet dat ze zo makkelijk toe zou geven. Hij moest maar eens beter over zijn woorden na denken. Diane keek naar haar wijn en dronk er nog een slok van voor ze Saul pas weer aan keek. 'Ik wil wel meer wijnen proeven.' Haar mondhoeken krulden licht omhoog, maar ze keek ook snel van de man weg zodat hij haar enthousiasme niet zag. Niemand had haar eerder zoiets aangeboden. Bovendien, wat ze de andere dienstmeiden ook verteld had, raakte ze echt niet regelmatig aan de praat met buitenlandse scheepswerkers. Ze had zeelui gekend in haar dorp, maar zij kwamen allen uit de regio en visten enkel in nabije waters. Deze man was naar Quandaï geweest!

'Je zal vast ooit nog de wereld gaan zien,' merkte Saul geruststellend op. 'Als iemand mij drie jaar geleden had gevraagd of ik ooit zou reizen, dan had ik gezegd dat het niet voor mij weggelegd was. En zie mij nu! Dit gaat mijn grootste dromen te boven.' Saul keek haar vervolgens even ongelovig aan - ongelovig dat ze hem nog een extra kans bood - en glimlachte al snel ook weer. Blij met een tweede kans. Tevens was de glimlach op haar gezicht niet te missen, zelfs niet als ze haar hoofd weg draaide. 'De andere wijnen zullen nog beter proeven dan deze,' beloofde hij haar, terwijl hij toe keek hoe ze toch vrij snel het goedje achterover werkte. Ze vond het werkelijk lekker. Hij begreep dat zeker, want hij kon ook enorm smullen van de wijn. Dit was nog niet eens zijn favoriet, maar het was wel de favoriete soort wijn van de bewoners van de Zomereilanden; het verkocht namelijk altijd het beste op de eilanden. Hij zag het tevens helemaal voor zich: hij zou een kleed kopen op de markt, om die vervolgens op het dek van het schip te zetten, maar wel in de schaduw van het zeil. Dan zou hij haar één voor één de wijnen laten zien en proeven en de uitgebreide historie ervan vertellen. En dan zou hij haar tonen hoe snel hij de mast in kon klimmen. Het zou vast een perfecte dag worden. 'Ik heb je hier nog niet eerder gezien,' merkte hij vervolgens op vriendelijke, maar nieuwsgierige toon op. Zijn schip was al zeker meer dan een week aangemeerd en elke avond hadden ze gespendeerd in dezelfde kroeg. Diane had hij echter nog niet getroffen. 'Wat doe je zoal overdag op het eiland?'

Diane keek naar Saul vanuit haar ooghoeken toen hij zo zelfverzekerd klonk over haar toekomst. Hij kende haar en de regels van de Eilanden niet, anders had hij dat nooit zo gezegd. Maar ze ging liever mee in zijn enthousiasme dan te blijven hangen in die negatieve gedachtegang. Ze kon nog met de man mee dromen zolang ze zichzelf maar niet voorloog dat ze werkelijk een reis zoals de zijne kon ondernemen. Bovendien spoorde ze hem maar al te graag aan die glimlach op zijn gezicht te behouden. Het stond hem goed. 'Daar houd ik je dan maar aan.' Diane zou het zeker onthouden wat hij haar allemaal beloofde. Een man die zijn woord niet na kwam wilde ze geen aandacht geven. Ze opende haar mond om zijn nieuwsgierigheid te beantwoorden, maar sloot hem aarzelend. Het was niet echt de bedoeling dat de dienstmeiden in de havens kwamen en haar vriendinnen hadden er op gewezen dat ze misschien niet moesten vertellen dat ze in het paleis werkten. Wie weet hoe men hen zou kunnen misbruiken. Maar Saul was ook eerlijk tegen haar geweest en de vriendelijkheid waarmee hij haar aansprak stelde haar enigszins gerust. Bovendien dacht ze echt niet dat dienstmeiden nou zo waardevol of belangrijk genoeg waren dat ze gevaar liepen. 'Ik hoor hier ook eigenlijk niet te zijn,' antwoordde ze met een glinstering in haar ogen. 'Oh ik werk overdag normaal. We hebben een middag vrij.' Meer gaf ze nog niet prijs. 'Jullie zijn lang op dit eiland?' vroeg Diane op haar beurt. Met zijn voorstel om het schip te zien ging ze er van uit dat hij niet dacht dat ze binnenkort zouden vertrekken.

'Ik zal mij aan de belofte houden,' beloofde hij opnieuw. 'Het woord van een schipper betekent veel.' De glinstering in haar ogen ontging Saul niet en bijna samenzweerderig glimlachte hij. 'Ik ben blij dat je hier bent,' zei hij uiteindelijk oprecht, terwijl hij haar aan bleef kijken zonder het oogcontact te verbreken. Saul was er zeker van dat hij die donkere ogen niet snel zou vergeten. Er waren vast al veel mannen verloren geraakt in haar doordringende blik. Toch verbrak hij na een tijdje met een bescheiden blik het oogcontact en staarde hij naar de inhoud van zijn glas. Hij nam maar snel wat slokken om wat moed bij te drinken. Dat liet hem al snel weer in haar ogen kijken. 'We zijn hier nu sinds ongeveer zeven dagen,' vertelde hij Diane. 'En we zijn van plan om nog langer te blijven. Onze mast is verroest en we moeten iemand vinden die het hout wat kan opknappen. Dat kan makkelijk... zeker één volle maan duren?' Tegelijkertijd merkte hij hoe zijn maten wel erg dicht naar hen toe gebogen waren en vast woord voor woord mee genoten van zijn gesprek met Diane. In een waas van moed liet hij voorzichtig zijn hand in haar vrije hand glijden en gebaarde hij met zijn kin naar de bar. 'Ik zal een nieuwe wijn voor je kopen,' beloofde hij haar met een meer comfortabele glimlach, in de hoop dat ze rustiger zouden zitten op de krukken aan de bar. 'Dan kan ik meteen al daad bij woord zetten.'

Diane ontmoette zijn ogen glunderend toen ze zijn oprechte woorden hoorde. De blik die hij haar gunde maakte haar nerveus door de intensiteit en voelde tegelijkertijd enkel comfortabel. Hij leek tenminste meer geïnteresseerd in haar gezicht dan in andere delen van haar lichaam. Ze lachte zacht toen Saul uiteindelijk weg keek en draaide het lege glas tussen haar vingers in het rond. 'Eén maan?' herhaalde ze ter verklaring. Ze wist niet of ze het goed gehoord had. Ook zij merkte op dat ze veel kijk hadden van Sauls collega's. Bea en Sirven waren gelukkig druk bezig met hun eigen gesprekspartners. Ze zou er later nog wel op terugkomen hoe de twee hun dank konden uiten naar Diane. Ze wilde net de andere mannen aan spreken toen ze verrast de hand van Saul om de hare voelde. Ze had niet gedacht dat hij zo direct zou zijn na zijn eerdere gestuntel. Maar ze wilde de gratis wijn niet afwijzen en misschien was ze wel meer geïnteresseerd in de man dan ze hem wilde laten weten. Diane volgde hem dus naar de bar en gaf haar lege glas aan de barman om benieuwd af te wachten wat Saul voor haar zou bestellen. 'Je vertelt me over Quandaï. Maar hoe is Tarth en jouw moederplaats Tyrosh?' vroeg ze toen ze eenmaal op de kruk zat. Ze hoorde maar al te graag meer verhalen over de plekken die hij had bezocht, maar hij moest vast ook verhalen hebben over de stad waar hij vandaan kwam.

Opgelucht merkte Saul op dat Diane met hem mee liep en niet haar hand terug trok. Hij wist niet of hij te brutaal was geweest in zijn handeling, net zoals zijn eerder misplaatste woorden. Eenmaal aan de bar nam hij plaats op één van de krukken en murmelde hij op zachte toon de bestelling voor een ander soort wijn. Hij wilde niet dat Diane meteen zou weten wat hij had besteld. Dat zou de hele verrassing verpesten. 'We blijven hier minstens zo lang als de tijd tussen twee volle manen,' verhelderde hij zijn eigen woorden, al wreef hij hierbij wat onzeker langs zijn krullende haren. 'Vertel het de mannen en vrouwen maar niet, maar ik denk niet dat die mast nog hersteld kan worden. Daar zal een heel nieuw exemplaar voor in de plaats moeten komen en dat kan- misschien wel minstens drie volle manen duren? Veel van de schippers hebben partners en kinderen thuis wachten.' Gelukkig had hij niemand die op hem wachtte. Zijn ouders had hij nooit gekend en hij had geen broers en zusters, als je al niet zijn kameraden uit het weeshuis mee telde. Hij had geen familie en dat vond hij best. Tegelijkertijd keek hij toe hoe het nieuwe glas wijn voor Diane neergezet werd en hij met een enthousiaste blik iets dichter naar haar toe boog. 'Enkele generaties geleden hadden we een landheer van het Noorden. Hij stond bekend om zijn oog voor dure wijnen. Destijds was het een drank dat enkel onder de adel geschonken werd. Zijn vrouw, de landvrouwe, hield echter niet van de bittere smaak van het goedje. Zij huurde dus tientallen mannen en vrouwen in om bijen te houden in haar weelderige tuinen.' Hij pakte haar lege glas er bij en zette deze naast haar volle glas. 'Als haar man dan de bittere zomerwijn dronk, liet zij een volledig stuk van het nest van de bijen komen en lieten ze op die manier de honing in haar wijn druppelen, zodat het een zoetere smaak kreeg. Het nadeel was echter dat ze om de zoveel dagen weer haar bijenhouders moest vervangen, omdat ze doodgestoken werden door de bijen. Destijds hadden ze nog niet genoeg bescherming.' Hij gebaarde dat ze een slok van de nieuw neergezette wijn kon nemen. 'En zo ontstond de zoetere variant van de zomerwijn, gedeeltelijk vernoemd naar de landvrouwe, namelijk honingwijn.' Geduldig wachtte hij af tot ze een slok had genomen en benieuwd peilde hij haar uitdrukking. 'Wat vind je er van?' Terwijl hij haar een mening liet vormen over de wijn keek hij opnieuw door het raam naar de zee. 'Tarth is- Tarth is alsof het vier verschillende landen zijn. Elke windstreek heeft een eigen cultuur, eigen milieu, eigen gewoontes en eigen heerschappij. Tyrosh is echter-' Hij glimlachte en keek opnieuw de vrouw weer glunderend aan. 'Tyrosh is als de zomer tussen de andere windstreken. De zon schijnt er volop, de bevolking is extreem gastvrij en werk is om elke hoek te vinden. Het alcohol stroomt er de hele dag door en men gunt elkaar alles. Er zijn nauwelijks vechtpartijen of andere lugubere zaken in de stad. Het is mijn thuis.'

'Dat is erg lang.' Ze was zelf nog geen jaar weg van haar familie, maar het voelde veel langer. Niet dat ze terug naar de boerderij wilde. Daar was niets voor haar meer. Het was veel belangrijker dat ze in het paleis bleef werken. Achterdochtig keek ze naar het glas dat voor haar werd gezet. Het had niet dezelfde dieprode kleur, maar was veel lichter. Pas toen Saul uit begon te leggen wat het was, begreep ze waarom. Diane kon niet anders dan aan de lippen van de man hangen toen hij zijn verhaal deed. Hoewel ze niet alles verstond, ging ze zo mee in het verhaal en in zijn enthousiasme dat ze er van overtuigd was dat ze hem helemaal begreep. 'Honingwijn,' herhaalde ze zacht de naam die hij voor de drank had gebruikt voor ze nieuwsgierig een slok nam. Verwonderd liet ze de rood en gouden wijn door haar keel glijden en likte nog de zoetigheid van haar lippen. 'Het is inderdaad erg zoet,' lachte ze. Dat was niet per se slecht, maar Diane had nooit echt gehouden van zoetigheid. Toch was het absoluut niet zoals iets wat ze ooit eerder op had. Het had zo een volle smaak en bleef nog lang op haar tong liggen. Terwijl ze genoot van nog een slok liet ze Saul verder praten. Ze had hem eerder niet ingeschat als iemand die zo verhalen kon vertellen, maar het was logisch voor iemand die veel had gezien in de wereld. Dan moest je ook wel een goede verteller zijn, dacht ze. Wat hij haar nu vertelde over Tyrosh klonk heerlijk. Ze wist niet of de Zomereilanden ook zo waren. Ze was maar opgegroeid in een dorp op één van de kleinere eilanden en haar leven nu in het paleis was vast ook niet te vergelijken met hoe men hier in de haven en stad woonde. Maar ze wist dat de cultuur van de familie sterk aanwezig was op alle Zomereilanden. 'Meer zon dan op de Zomereilanden?' vroeg ze plagend. Diane bekeek zijn gezicht echter met een andere vraag op het puntje van haar tong. 'Waarom ben je dan op reis?'

'Iets te zoet voor mijn smaak,' grijnsde hij, 'daarom stuurde ik je ook allereerst de droge versie van de zomerwijn. Dat is mijn eigen favoriet. De smaak is-' Hij zocht er de juiste woorden voor, maar hij wist niet of die woorden wel bestonden. '...perfect.' Het leek alsof de eerste wijn ook bij Diane meer in de smaak viel. De pure blik van genot op haar gezicht na haar eerste slok zou hij ook niet snel vergeten. 'Het voordeel van de honingwijn is dat de smaak lang in je mond blijft hangen. In Tyrosh bestaat ook wel het gezegde, "die persoon zal wel zoet smaken".' Hij bloosde echter nadat hij die woorden eruit had gefloept en hij nam maar snel weer een slok van zijn cider. 'Ach, je kan je vast wel voorstellen wat daar mee bedoeld wordt.' De plagerige toon van haar woorden bracht weer een glimlach op zijn gezicht en hoofdschuddend keek hij haar aan. 'Nee, de Zomereilanden zal het altijd winnen van het Tarthiaanse Noorden qua zonneschijn. En mijn huid heeft dat geweten! Gisteren waren mijn schouders compleet verbrand nadat ik getraind had op het strand.' Zijn huid begon nu te vervellen en het liet pijnlijke, schrale plekken achter. Gelukkig werd het bedekt door zijn luchtige witte blouse. Het toonde echter wel zijn doorgebruinde borst en wat zelfbewust streek hij langs de huid. Het liet hem eraan herinneren hoe lang hij al op reis was. 'Verlangen naar avontuur,' reageerde hij oprecht, maar hij wist dat hij haar meer uitleg verschuldigd was. 'Sinds deze reis was ik nog nooit buiten Tyrosh geweest. Ik ben opgegroeid in mijn comfortabele bubbel en ben er na kindertijd ook nog blijven wonen. Alles voelde zo- vertrouwd aan. Het voelde bijna alsof ik niet meer- niet meer beter wist dan hoe de zaken waren in Tyrosh. Ik wilde mijn horizon verbreden.' Vervolgens tikte hij op de zijkant van Dianes wijnglas. 'In Tyrosh werkte ik op een wijngaard. Toen ze me aanboden om de wijn door de hele wereld te verkopen- ik was verkocht. Letterlijk. Ik heb mijn spullen gepakt en de volgende dag waren we al op zee.' Vervolgens brandde er ook een vraag op Sauls tong. 'Hoezo ben jij vertrokken van jouw geboortedorp naar de grote stad?'

'Die persoon zal wel zoet smaken,' herhaalde Diane genietend van zowel de wijn als de blos op het gezicht van Saul. Ze moest lachen om zijn blik. 'Die woorden gebruik je vaak, niet?' Ze vroeg zich af hoe veel andere mensen hij al deze verhalen had verteld over wijn en over zoetigheid. Glimlachend hoorde ze zijn woorden over de zon aan en nam de kans om zijn lichaam, nu hij zijn huid zo direct genoemd had, te bekijken. 'Je hebt aloë vera nodig. Het sap van de plant. Dat maakt je huid weer zacht.' Ze wist niet of die plant ook in Tarth groeide, maar op de Zomereilanden werd het volop gebruikt. 'De plant is groen met punten of-' Ze bedacht welk woord ze moest gebruiken en pakte toen zijn hand vast. 'Punten?' Ze prikte met haar vinger in zijn arm om de stekels van de plant na te doen. Ze liet hem weer los om naar zijn redenen om op reis te gaan te luisteren. Ze begreep zijn avontuurlijke verlangen wel. Ze hield van de zee, maar dat had haar ook ontzettend nieuwsgierig gemaakt naar alles wat er aan de andere kant lag. De verhalen van haar oom hadden haar dromen om ooit op reis te gaan alleen maar aangesterkt in haar jeugd. Diane gleed plots ongemakkelijk met haar hand langs haar krullen en vormde een antwoord in haar hoofd voor ze het uitsprak. 'Werk. De boerderij in mijn dorp, het gaat slecht.' Hoewel ze misschien niet over haar werk in het paleis wilde praten, kon ze hem wel over haar familie vertellen. 'Er is te veel zout in de grond. De planten groeien niet.' In het Islaïs kon ze wel uitleggen wat dat precies betekende, maar in het Tarthiaans was die simpele uitleg alles dat ze kon delen. 'Dus ik werk hier.'

Saul glimlachte bescheiden om de assumptie die Diane maakte en probeerde weer haar blik te vangen. 'Het zal je tegen vallen hoe vaak ik dit verhaal vertel,' murmelde hij, waarna hij zelfbewust moest lachen. 'Je merkt vast al dat ik niet de grootste prater ben, zeker niet bij onbekenden. Als het goed voelt, echter, dan-' Hij dacht na hoe hij zich zou uitdrukken in het Tarthiaans, zodat Diane het zou begrijpen. 'Dan ben ik een soort waterval met woorden. Zoals bij jou.' Zijn blik bleef aangetrokken tot haar ogen, tot haar volle lippen, de sproeten op haar neus, tot hij uit zijn bewondering werd getrokken door haar plotse woorden. Hij was alweer vergeten dat hij over zijn slechte, ontvelde huid had gesproken. Saul was echter opgelucht om tips te ontvangen over hoe hij zijn huid soepel zou krijgen en niet meer zo ontvellend. 'Aloë vera,' herhaalde hij, gezien hij de plant niet kende, en luisterde aandachtig naar haar woorden. Hij schrok niet eens toen ze zijn hand plots vast pakte en wachtte met een tedere glimlach wat ze zou gaan doen. Al snel begreep hij echter wat ze bedoelde. 'Stekels,' vulde hij voor haar in. 'Ik begrijp wat je bedoelt. Ik moet dus oppassen als ik de plant wil vast pakken.' Hij gleed nog kort met zijn duim langs haar zachte huid en liet haar vervolgens zijn hand loslaten. 'Bedankt voor de tip.' Hij zou de volgende dag meteen op zoek gaan naar de genoemde plant. Toen ze begon over haar reden van verhuizen luisterde hij weer aandachtig en voelde hij al snel zijn glimlach verdwijnen. Hij had het eerder gehoord: de zoute gronden, waardoor niets meer groeide. 'Hoe zorgt jouw familie nu voor eten?' vroeg hij bezorgd. 'En- Het moet vast erg wennen geweest zijn om hier naartoe te verhuizen. Hoe lang woon je hier nu? In de stad?'

Diane nam wat hij zei maar met een korreltje zout. Dat had ze al vaker gehoord. Hij sprak zo goed en gemakkelijk en gebruikte woorden als 'waterval' om iets te beschrijven en dan beweerde hij geen prater te zijn? Ze zou het echter allemaal maar als een compliment naar haarzelf nemen, hoe sceptisch ze ook was. Diane was zich bovendien maar al te bewust van zijn blik. Ook dat had ze al vaker meegemaakt. Ze had in haar dorp al wel eens de aandacht getrokken van de mannen uit de omgeving, maar ze was toen nog jong geweest met een sterk toeziend ouderlijk oog. Maar sinds ze in het paleis woonde en in de stad kwam, was het een heel andere ervaring. Soms fijn en soms- verontrustend. Ze knikte toen hij haar advies gelukkig begreep en keek kort naar de plek waar Saul haar aangeraakt had. Ze vouwde haar handen tussen haar benen en beet op haar lip terwijl ze nadacht over haar familie. 'Ik stuur geld,' maakte ze er maar van. Het hele contract was wel wat ingewikkelder dan dat, maar dat kon ze niet uitleggen noch wilde ze dat. 'Een jaar bijna. Niet lang. Maar ik vind de stad leuk.' Ze kwam er lang niet zo vaak als ze gehoopt had toen ze haar dorp achter had gelaten. De vrije tijd van de bediendes was zo beperkt en dan nog moesten ze toestemming vragen als ze de stad in wilden. Die werd vaak genoeg niet gegeven. Als haar overste wist dat ze tussen de zeelui in een kroeg zat met Bea en Sirven zou ze ook voor de komende maanden wel gedag kunnen zeggen tegen haar vrije tijd. Het maakte haar echter niet nerveus, maar enthousiaster dat ze hier werkelijk was. 'Zie je de dansers op de parel markt al? Of de trappen naar de Zonnetempel met muzikanten?' vroeg ze plots opgewekt. Ze was benieuwd wat hij tot nu toe had gezien van de stad.

Saul fronste bezorgd en probeerde de uitdrukking van Diane te lezen. 'Je bent een geweldige dochter dat je dat doet,' zei hij oprecht. 'En jouw ouders knijpen vast in hun handen van dank en trots.' Hij wilde opnieuw naar haar werk vragen, maar ze had het al dusdanig vaak afgewimpeld dat hij er maar niet over begon. De plekken die ze noemde, waren echter herkenbaar. 'De parelmarkt is oogverblindend mooi,' zei hij met een enthousiaste glimlach, terwijl hij nadacht over de ochtend dat hij daar gespendeerd had. Hij had het geld niet gehad om ook maar iets te kopen, maar de sfeer, de dansers, de blijdschap... 'En ik zou morgen naar de Zonnetempel gaan bij zonsondergang. Maar ik zit erover te denken misschien juist met zonsopgang te gaan en dan-' Hij had door zijn enthousiasme en door zijn aandacht op Diane niet doorgehad dat Liam Halley binnen was komen lopen. De man had de (extreem irritante) gave om de aandacht naar zich toe te trekken in elke ruimte die hij betrad en zo nu dus ook. De schippers verwelkomde de man met gejuich, maar Saul had zich te veel gefocust op de vrouw tegenover hem dat hij het niet door had gehad. Hij merkte de man dus pas op, toen hij zijn hand op zijn schouder voelde.