De Zomereilanden - De Haven

Sinds aankomst hadden zijn maten elke dag gevraagd of hij zich bij hen zou aansluiten in de kroeg. De eerste avonden had Liam het afgeslagen: hij was veel te hard bezig geweest om de taal onder de knie te krijgen, de rituelen van het dorp te leren en een manier te vinden om het paleis in te komen. Tevens had hij zijn brief aan Sibel afgeschreven, al wist hij dat de brief niet op tijd zou aan komen. Al manen lang leken er geen brieven meer over en weer te komen. Het had hem in eerste instantie verschrikkelijk geërgerd, maar nu accepteerde hij het maar. Het was niet alsof hij er iets aan kon doen. Echter had hij door het warme weer en de eenzaamheid van het schip al snel behoefte gehad aan een goede mok met cider en aan goed gezelschap en was hij dus richting de kroeg gegaan. Eenmaal binnen kon hij niet om zijn kameraden heen, gezien ze met zijn allen begonnen te juichen van plezier dat hij was gekomen. Hij begroette ze dus maar netjes, maar zijn oog was al op iets heel veel interessanter gevallen. Het liet hem dus ook op zijn jonge kameraad af stappen, maar zijn blik bleef op het aantrekkelijke gezicht van de vrouw tegenover hem hangen. 'Saul, mijn vriend,' begroette hij de man met een vriendelijke klap tegen zijn rug. 'Stel mij eens voor aan de dame tegenover jou.' Toen Saul hem stotterend vertelde dat de vrouw Diane heette, begroette Liam de vrouw op de rituele wijze van de Zomereilanden, om vervolgens haar hand met een charmante glimlach vast te pakken als Tarthiaanse begroeting. 'Mijn naam is Liam,' stelde hij zichzelf voor, terwijl hij tegen het stuk bar aan leunde tussen de krukken van zijn vriend en de vrouwe in. 'Als ik wist dat ik jou, Diane, zou treffen op dit eiland, dan had ik een stuk harder geroeid om hier te komen.' Hij gaf haar nog een kort kneepje in de hand en keek vervolgens over zijn schouder naar Saul. 'Saul, vriend, ik stel het enorm op prijs dat je Diane zo goed verzorgd hebt met de wijn. Als je het niet erg vindt, dan neem ik het nu echter over. Ik heb zóveel vragen over het eiland en haar rituelen en ik wil mijn Islaïs oefenen.' Bij die woorden glimlachte hij weer naar de vrouw en keek vervolgens opnieuw naar de man, die hem de meest ijzige blik toe wierp die hij in tijden had gezien. Het deerde Liam echter niet genoeg om tweemaal na te denken over zijn woorden. Na enkele seconden elkaar aangekeken te hebben, stond de man uiteindelijk op en kon Liam plaats nemen op zijn stoel. Hij was de man meteen vergeten toen hij weer in de ogen van de vrouwe tegenover hem keek. 'Diane, was het ritueel juist? Met het-' sprak hij in het Islaïs. Hij raakte opnieuw zijn wenkbrauw aan en keek haar vervolgens vragend aan.

Diane wist niet hoe ze Sauls woorden moest interpreteren. Ze had eerlijk gezegd geen idee of haar ouders trots waren of niet. Het was allemaal zo snel geregeld en had zo vanzelfsprekend geleken. Na haar vertrek was ze niet meer terug geweest en noch haar moeder noch haar vader konden lezen of schrijven. De briefjes die ze mee stuurde met het geld bleven dus onbeantwoord. Ze hoopte dat er iemand in het dorp ze tenminste voor las. Diane had hem moeten bedanken voor zijn geruststellende woorden, maar hij ging juist toen in op haar woorden over de markt en tempel. Ze besloot maar in dat enthousiasme mee te gaan en had evengoed niet meteen door dat er een andere man de kroeg ingekomen was. Pas toen ze op keek viel haar oog op de blonde gestalte. 'Ik kan best mijzelf voorstellen,' sputterde Diane tegen, maar geen van beiden mannen leek haar gehoord te hebben. Ze liet haar hand dan ook met tegenzin vast pakken door de nieuwkomer. 'Met die slappe handgreep?' spotte ze. Het werd niet erg gewaardeerd op de Eilanden om iemands hand te schudden, laat staan zonder er wat kracht achter te zetten. Het toonde enkel aan dat je de andere onderschatte. Diane trok haar hand dan ook geërgerd terug. De man sprak zo snel tegen Saul dat ze niet volgde waar het over ging. De blikken die de twee naar elkaar wierpen ontgingen haar echter niet. Ze wachtte af hoe Saul zou reageren en was enigszins teleurgesteld toen hij zo gemakkelijk af leek te druipen. Zo geïnteresseerd in haar was hij dus niet geweest als hij zo snel plaats maakte voor zijn kameraad. Stuurs had Diane zich op haar wijn gericht, maar toen de vreemdeling in haar tong tegen haar sprak keek ze hem weer aan. 'Het was de verkeerde wenkbrauw. Links is juist, rechts is een belediging.' Het was een leugen, maar daar zou hij vanzelf nog wel een keer achter komen. 'Ben je de Kapitein of iets? Je vriend deed wel erg snel wat je zei.'

Liam luisterde met een ongelovige glimlach naar de woorden van de vrouwe en keek haar vervolgens hoofdschuddend aan. 'Hm, mijn boekje zei dacht ik toch echt iets anders,' mompelde hij, diep in gedachte, terwijl hij zijn handboek uit zijn borstzak haalde. Na even bladeren drukte hij zijn vinger op één van de bladzijdes. 'Aha! Links is een belediging. Rechts is juist.' Hij sloeg zijn boekje dicht en legde het vervolgens op de bar. Met een grijns focuste hij zich weer op de vrouw tegenover hem. 'Diane, ik weet dat ik geen rituelen en gedragingen zou moeten leren over de Islaïse cultuur, geschreven door een landgenoot van mij. Maar door gebrek aan uitwisseling van literatuur tussen onze twee landen had ik toch meer hoop gevestigd op een goede leermeesteres in het land zelf.' Liam bestelde vervolgens twee cider - één voor Diane, één voor hemzelf - bij de barman en moest lachen om haar vraag. Als antwoord schudde hij grijnzend zijn hoofd. 'Ik ben totaal niet gediplomeerd om Kapitein te zijn. Dit is de eerste keer dat ik zo'n lange vaarreis maak, laat staan dat ik mijn kameraden zal rond commanderen. Ik heb dus geen idee waarom mijn jonge vriend zo snel weg ging. Je hebt hem toch niet zitten plagen, Diane?' Bij die woorden trok hij afwachtend een wenkbrauw op. Echter werden ze al snel geroepen door zijn kameraden en zag Liam zo al snel twee onbekende vrouwen zitten tussen zijn schippers. Ze leken het echter naar hun zin te hebben, net zoals de mannen en vrouwen van zijn schip. Zo keek hij opnieuw met een half oog naar de andere vrouw. 'Wat bedoelde je met de handgreep?' vroeg hij vervolgens geamuseerd, terwijl hij zijn hand opnieuw uit stak. 'Mag ik een tweede kans voor een goede handgreep?'

Diane deed net of ze niets door had toen hij het boek erbij pakte om haar vervolgens tegen te spreken en dronk stil haar glas wijn leeg. Hij was in ieder geval een stuk zekerder van zijn zaak dan Saul was. Maar misschien was dat ook wel logisch aangezien hij geleerd leek. Hij sprak over literatuur en de Islaïse cultuur alsof hij er veel vanaf wist. Ze moest dus ook wel toegeven dat ze zichzelf niet van de bar los kon maken om zich weer bij Bea en Sirven te voegen. Haar interesse werd immers niet alleen gewekt door zijn welbespraaktheid, maar ook door zijn bijzondere uiterlijk. Niet veel mensen op de Zomereilanden hadden licht haar en felle ogen zoals de man. 'Er zijn veel leraressen,' beaamde ze. Die Liam had vast genoeg vrouwen die hij om cultuur lessen kon vragen. Ze keek naar het zoveelste glas drank dat haar gegund werd. Inmiddels voelde ze de tinteling door haar lichaam glijden, maar ze kon het wel aan. Ze was wat gewend. 'Ik plaag niet,' wierp ze terug, maar glimlachte ondeugend. Misschien had ze Saul inderdaad wel te veel geplaagd en had hij daarom het zo snel opgegeven. Deze man leek er in ieder geval niet voor terug te deinzen. Ze keek ook op toen ze het geroep hoorde en glimlachte kort naar haar metgezellen. Sirven zat inmiddels giebelend op haar kruk en leunde wel erg nonchalant naar één van de scheepsmannen terwijl Bea een potje dobbelen was begonnen. Diane keek terug naar de man naast haar bij zijn Islaïse woorden. Hij was verrassend goed te verstaan. Ze wou dat zij het Tarthiaans zo vlotjes kon spreken. Kort liet ze haar ogen op zijn hand vallen, maar schudde glimlachend haar hoofd. 'Dit is een begroeting. Je hebt jezelf net al voorgesteld. Dat kan je nu niet wéér doen.' Bovendien wilde Diane hem niet de voldoening geven om het over te mogen doen. Ze signaleerde met haar hoofd naar zijn kameraden. 'Zullen we aansluiten? Ik kan je wel aan mijn vriendinnen voor stellen, als je wilt?'

Het zag er naar uit dat zijn kameraden de twee vriendinnen van Diane goed bezig hielden. Saul kon hij in de massa echter niet meer vinden; de jonge schipper was vast uit schaamte naar buiten gevlucht. Hij zou de jongen weleens leren hoe hij met vrouwen om moest gaan én niet over zichzelf heen moest laten lopen. Ach, de jongen was nog jong. 'Jij plaagt niet?' grinnikte hij geamuseerd. 'In het Zuiden van mijn land zeggen ze dat elke sproet op iemands gezicht staat voor één leugen. En- en zie ik er nou eentje bij groeien op jouw gezicht, Diane?' Hij glimlachte op dezelfde brutale manier en nam vervolgens een flinke slok van de cider. Die wijn op het schip kwam soms zijn strot uit. Met een grijns trok hij vervolgens ook zijn hand terug en schudde hij geamuseerd zijn hoofd. 'Ach, Diane, wat heb ik gedaan om al jouw plagerijen over mij heen te krijgen?' Zijn blik volgde echter ook zijn kameraden, toen Diane aan gaf dat ze haar vriendinnen voor zou stellen. 'Ik wil je wat vragen, voordat ik je moet delen met de anderen,' zei hij met een hand op haar arm. Hij controleerde nog extra of de barman niet in de buurt stond en boog vervolgens dicht naar haar toe. 'Hoe kom ik in het paleis?' Met een ernstige blik keek hij de vrouwe aan. Hij kon enkel bidden dat de vrouw tegenover hem zulke informatie had.

Diane opende haar mond om Liam er op te wijzen dat ze haar sproeten met trots droeg, maar sloot haar mond om met een glimlach naar haar cider te kijken. Ze kreeg nu enkel een koekje van eigen deeg. De man wist wel goed zijn woorden te vinden. 'Je hebt me nog niet laten voelen dat je een beter behandeling verdient,' wierp ze met een opgetrokken wenkbrauw en een scheve lach terug. Eerst hoorde ze hem lessen te geven over haar cultuur, dan maakte hij haar handdruk én sproeten belachelijk en nu- Diane keek om toen ze zijn hand voelde. Als hij haar vroeg of ze mee naar het schip zou gaan was ze meteen klaar met de man. De vraag verraste haar echter en achterdochtig boog ze dichter naar hem toe. Hoe kon hij nou weten dat ze in het paleis werkte? De jurken die zij en haar vriendinnen droegen hadden geen van de kenmerkende symbolen van de adellijke familie er meer op. Bovendien was de man pas net binnen gestapt. Diane deed echter haar best haar reactie te verbloemen. 'Waarom het paleis?' Ze wist dat ze niet direct ontkende of ze weg naar binnen wist, maar waarom wilde een vreemde schipper het paleis in? En waarom via een onbekende vrouw? Ze sloeg dan ook haar armen over elkaar en keek van hem weg. 'Zijn er niet die petities die je kunt gebruiken om een audiëntie met de Koning aan te vragen?' opperde ze dan ook quasi naïef.

Liam moest lachen om haar woorden en sloeg geamuseerd met zijn hand zacht op de bar. 'Maar dat is het verschil, Diane, met mij en mijn jonge vriend: ik wéét dat ik geen betere behandeling verdien. Ik eis het echter wel op.' Hij had zich onmisbaar gemaakt op het schip, zonder zelfs maar enige kennis te hebben van varen. Maar hij had zo zijn trucs. Hij zag hoe haar blik naar een achterdochtige uitdrukking veranderde. Dat kon hij begrijpen en respecteren. Ze had vast niet elke dag een man aan de bar die haar vroeg hoe hij het zwaarbewaakte paleis in zou kunnen komen. 'Waarom niet?' zei hij schouderophalend, terwijl hij van zijn cider dronk. 'Ik kom van een adellijke familie uit Tarth. Wie wil mij nou níet spreken?' Hij was niet bang om rond te roepen dat hij uit het Halley-geslacht kwam. Het zou misschien wel nieuwe deuren voor hem openen. 'Daarbij opent het zakelijke deuren voor ons. Voor de Kapitein. Maar hij zal het nooit aandurven om zelf om audiëntie te vragen, dus ik ben een goede vriend en ga in zijn plaats.' Het was een mooie smoes voor zijn werkelijke plannen in het paleis en het zou ook zijn alibi worden bij de Koning. Ondertussen zou hij alle informatie in zich opnemen en mee nemen naar Tarth. De Zomereilanden begonnen machtig te worden. 'Sta jij voor mij in om audiëntie te vragen bij de Koning, Diane van de Zomereilanden? Als getuige?' Afwachtend trok hij een wenkbrauw naar haar op. Hij had geen idee of ze enige invloed had in de politieke sferen. Maar met zo'n gezicht... Hij wist dat Koning Galivar van zijn vrouwen hield.

Diane hield het gezicht van de man nauw in de gaten toen hij verder sprak. Een adellijke familie? Dat kan iedereen wel lopen roepen. 'En welke adellijke familie mag dat dan wel wezen?' De uitleg die hij vervolgens gaf klonk logischer. Zijn Kapitein kwam in ieder geval over als een mietje. Die man was waarschijnlijk niet erg blij met de aanwezigheid van Liam die hem zo gemakkelijk oversteeg met zijn zelfverzekerde gedrag. Wie weet wat er hem te wachten stond. Ze dacht niet dat de hiërarchie op een schip nou zo gemakkelijk op zijn kop te zetten was. In het paleis was het allemaal in ieder geval waterdicht. Bedenkelijk keek Diane naar de Tarthiaan toen hij haar om hulp vroeg en overwoog ze zijn opties. Ze hoefde niet aan te geven dat ze er werkte. Een petitie kon je ook op andere manieren bemachtigen. Maar ze wist toevallig wel bij wie ze een naam kon laten vallen om een audiëntie sneller gehoord te laten krijgen. Dat was precies hoe ze de onderhandelingen over haar eigen contract in gang had gezet toen de nood te groot was om wekenlang te wachten. Echter was ze niet van plan deze man zomaar te geven wat hij wilde, enkel omdat hij het vriendelijk vroeg. En hij was niet eens zo heel vriendelijk. 'Wat krijg ik?' Diane keek Liam recht aan. Hij mocht weten dat ze niet makkelijk om te kopen was.

Liam gleed met zijn vinger langs de rand van zijn glas en keek met een ernstige blik naar haar op. 'Je hebt mij nog niet laten voelen dat je die informatie verdient, Diane,' wierp hij haar eerder uitgesproken woorden terug naar de vrouw zelf. Mooi niet dat hij dat zomaar bij deze vrouw op tafel zou leggen; tevens wist hij dat zijn kameraden het niet zomaar rond zouden roepen. Ze konden zijn naam al nauwelijks juist uitspreken. 'Zoveel vragen van iemand die niets over haar zelf weg geeft. Werk je altijd zo?' Liam kon namelijk ook al voorspellen dat ze er iets voor terug wilde zonder zelf opnieuw veel prijs te geven. 'Wil je dat werkelijk al weten? Is het niet veel leuker om af te wachten hoe ik je ga bedanken?' Hij boog weer naar haar toe en glimlachte brutaal. 'En voordat je begint te sputteren: het is niet op de manier waarop mijn jonge vriend jou wilde gaan bedanken. Ik heb veel waardevollere kwaliteiten. Zaken waar je enkel van kan dromen. Kunsten die ervoor zorgen dat je alle rangen op klimt en achter alle informatie komt.' Hij dronk het laatste beetje van zijn cider op en liet het glas met een klap op de bar terecht komen. 'Dus, is het een deal, Diane?' vroeg hij in haar moedertaal. 'En hoe snel kan je het geregeld krijgen?'

Diane hoorde geamuseerd aan hoe de man haar zo wist te bespelen. Hij onderschatte haar echter als hij dacht dat ze er in mee zou gaan. Hij praatte wel erg makkelijk. Deze man had geen flauw idee wat zij op haar hals haalde als ze hem inderdaad zou helpen en hij slechte intenties bleek te hebben. Hij zou gestraft worden met de dood, maar zij- Diane nam zijn brutale glimlach minder tevreden in zich op dan eerder en bleef hem aan kijken met een bedachtzame blik terwijl hij verder ging. Ze was wel degelijk geïnteresseerd in die kwaliteiten waar hij over sprak. Naïef genoeg had ze gedacht dat haar werk in het paleis ook zo zijn voordelen zou hebben in de vorm van alle dingen die ze kon leren. Ze kon inderdaad inmiddels een bed in rap tempo op maken en wist welke poets het beste hielp om zilver schoon te houden of met welke steek ze een zak in een jurk het beste kon repareren. Maar ze had niet zoals gedacht geleerd haar schrift te verbeteren of haar lees vermogen te vergroten. Ze mochten de bibliotheek niet eens in. Dus had ze maar verhalen moeten opzoeken in de stad over hoe de wereld buiten de Zomereilanden was. Zoals deze man en haar vorige gesprekspartner. 'Morgen,' stelde Diane zelfverzekerd. 'Ik kan het niet zonder naam,' voegde ze nog toe toen ze plots op keek door wat commotie. Ze zag tot haar afgrijzen dat Sirven zonder enige balans en met een wit weggetrokken gezicht van haar kruk op was gestaan en zich naar de deur probeerde te haasten. Bea was al naar haar toegekomen om om haar hulp te vragen. Diane dronk dus haar laatste restje cider op en stond op van haar kruk. De barman zou hen direct de kroeg uitgooien als Sirven het waagde haar maag binnen te legen en bovendien kon de meid zo niet terug naar het paleis. Het zou nog wel wat tijd kosten haar te ontnuchteren. 'Nou?' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze de Tarthiaan nog aan, maar begon al van hem weg te lopen. Ze glimlachte. Dat hij nou alle kunsten onder de knie had en een goede babbel bezat en zij geen onderwijs noch andere opleiding zoals hem had betekende niet dat ze niet kon onderhandelen.

Met een ernstige uitdrukking behield hij Dianes blik. Hij kon enkel hopen dat ze hem wilde helpen om audiëntie aan te vragen bij de Koning én dat Galivar onder de indruk zou zijn om de familienaam van de laatste reeks Koningen te horen. Het zou hopelijk minstens zijn interesse enigszins prikkelen. Echter leek de vrouw tegenover hem niet te staan springen om hem te helpen en dat liet Liam ietwat aarzelen. Had hij een fout gemaakt door haar in vertrouwen te nemen over zijn wens om het paleis te betreden? 'Morgen al!' herhaalde Liam op verbaasde toon, echter wist hij dat er nog wel een "maar" zou volgen. Ze had een naam nodig... Terwijl hij haar woorden opnieuw en opnieuw overdacht, had de vrouwe al afstand tussen hen gemaakt doordat één van haar vriendinnen er plots erg ziek uit zag. Vast teveel gedronken. Met een onhoorbare zucht kwam hij uiteindelijk overeind en stond hij in twee grote stappen weer bij Diane. Hij drukte zijn lippen tegen haar wang, als afscheid, maar sprak ondertussen ook de woorden uit. 'Liam Halley.' Hij wilde niet dat de barman of de vriendinnen van de vrouw tevens zijn naam zouden horen. Met een grijns maakte hij vervolgens weer afstand en gebaarde hij naar de vriendin van Diane. 'Een koude doek op haar nek werkt wonderen,' vertelde hij, waarna hij naar haar glimlachte. 'Ik hoor dus nog van je, Diane. Je weet waar jij mij kan vinden.'

[NEW]
Saul had niet de behoefte en het enthousiasme kunnen opbrengen om met zijn kameraden mee te gaan naar de kroeg. In plaats daarvan zat hij op het dek van zijn schip tegen de mast aan met gesloten ogen en dacht hij op die manier terug aan de afgelopen weken. Hij en Diane waren close geworden. Dat was iets wat Saul nooit had kunnen of durven voorspellen, maar hij had het niet willen terug draaien. Hij was namelijk flink gevallen voor de vrouw van de Zomereilanden. Vorige week had hij eindelijk de moed opgebracht om haar te kussen, maar buiten enkele aanrakingen en verhitte kussen had hij het niet aangedurfd om een verdere stap te nemen. Het voelde niet eerlijk aan, gezien ze allebei wisten dat hij het eiland zou verlaten. Hij wilde niet dat Diane zou denken dat de lakens met haar delen zijn gehele doel was geweest van zijn romance met haar. Het ging veel verder dan dat: hij had de vrouw zijn gevoelens en geheimen gedeeld, haar verteld over zijn leven in Tarth en tevens zijn dubbele gevoelens over de Noordelijke politiek uitgelicht. Het was dan ook een flinke, beter gezegd: extreme, klap in zijn gezicht geweest om deze ochtend Liam zo nonchalant te horen zeggen dat hij de nacht bij Diane had gespendeerd. In eerste instantie had hij gedacht dat hij de man verkeerd gehoord had, echter bij navragen klopte het toch. Liam had zelfs het lef om verontschuldigend te kijken en een verontschuldiging te uiten, maar Saul had het niet willen horen en was weggestormd. De verdomde, zelfingenomen eikel- Saul had zo zijn best gedaan om Diane te laten weten dat hij haar gezelschap zo op prijs stelde, dat hij meer dan puur vriendschappelijke gevoelens voor haar had, maar dat hij niet te hard van stapel wilde lopen, echter had ze hem uiteindelijk zelf bespeeld. Hij kon echter niet boos op haar zijn. Wat stelde hun relatie uiteindelijk voor? Ze had haar goed recht om met andere mannen te slapen. Het deed echter meer pijn dan dat hij had gedacht om zo opzij gezet te worden.

Diane had het idee dat de afgelopen weken in een flits voorbij waren gegaan. Haar hele alledaagse leven in het paleis was op zijn kop gezet sinds ze de zeelui in de kroeg had ontmoet. In plaats van enkel de sleur van schoonmaken, opruimen, bedienen, had ze nog vele uitstapjes naar de haven gemaakt en had ze ook in het paleis heel wat interessants meegemaakt. De twee werelden waren samen gekomen toen haar overste die dag bekend had gemaakt dat ze in gesprek zouden gaan om over haar werk te praten. Ze kon al aan het ontevreden gezicht van de vrouw opmaken dat ze indruk had gemaakt en hoogstwaarschijnlijk een promotie zou krijgen. Ze was wild enthousiast geweest en was direct naar de haven gegaan om het met Bea, Sirven en hun Tarthiaanse vrienden te vieren. Eenmaal daar aangekomen was haar humeur al snel omgeslagen. Liam had haar terzijde genomen toen ze naar Saul vroeg om haar te vertellen dat hij misschien per ongeluk iets over hun relatie had laten vallen tegen de man. Ze kon het amper geloven dat Liam, die haar al die weken lang had geleerd hoe ze zo voorzichtig mogelijk zich door het paleis kon bewegen, met wie ze een afspraak had om hun avonturen niet buiten de slaapkamer te laten geraken, tegen wie ze had verteld wat ze voelde voor zijn kameraad, nu zomaar een fout had gemaakt. Ze geloofde het niet. Hij had dit expres gedaan. Misschien wel omdat ze snel zouden vertrekken. Of wie weet was hij wel jaloers. Nog na kokend van woede was ze de kroeg uit gegaan om het schip in de haven op te zoeken. Ze herkende het van een eerder bezoek toen Saul haar uitgenodigd had. Het gevaarte voelde alleen plots wel erg groot. 'Saul!' riep Diane vanaf de kade voor ze de plank richting het dek op liep. Aan de rand van het schip bleef ze staan.

Saul kneep zijn ogen nog wat extra dicht bij het horen van Diane's stem en deed voor even alsof hij haar niet had gehoord. Hij had kunnen gokken dat ze achter hem aan zou komen: ofwel puur om hem te zien, zoals al die momenten hiervoor, ofwel omdat Liam had laten vallen dat hij hun seksuele escapade had gedeeld met Saul. Hij dacht zo dat het tweede scenario van toepassing was, gezien hij de verontrusting in haar stem niet eerder zo hevig had gehoord. Wat het dan ook was, hij had heel wat vragen voor haar. Opnieuw riep Diane hem. Met tegenzin stond hij dus ook op en liep hij om de mast heen, zodat ze kon zien dat hij aanwezig was. Normaal gesproken zou hij haar nu in zijn armen nemen en passioneel gekust hebben, maar hij wist dat- datgene wat ze hadden, verbroken was. Bewust of onbewust. Er hing een spanning in de lucht en hij kon dus niets anders dan gepijnigd naar haar kijken. In plaats van haar tegemoet te komen, knielde Saul naast de mast neer en begon hij het lange stuk touw van de mast op te rollen. Het zou hem lang genoeg bezig houden. De vragen brandde echter op zijn tong. 'Heeft hij je pijn gedaan?' mompelde hij dus uiteindelijk zonder op te kijken. 'Of iets tegen je zin? Want als hij dat gedaan heeft, Diane, ik zweer je dat ik-' Hij beet op zijn tong en ging nog feller verder met het rollen van het touw. Normaal gesproken zou hij er speciale handschoenen voor aan doen, maar hij was nu toch al begonnen en hij wou Diane niet de kans geven om de kwetsbaarheid op zijn gezicht te zien.

Diane zag niets bewegen toen ze eenmaal op het dek stond. Liam had haar echter verzekerd dat Saul hierheen was gegaan. Ze riep zijn naam dus nogmaals, voor het geval hij beneden dek was. Ze schrok dan ook toen hij achter de mast vandaan kwam en ze zijn gezicht zag. Waar ze eerder enkel woede had gevoeld tegenover Liam, wond ze nu twijfelend en stil haar armen om haar middel om aan te zien hoe Saul haar niet eens begroette. In plaats van het gesprek te beginnen of om zijn handelingen te onderbreken besloot ze op een afstand te blijven. Ze wist dat hij toch wel zou praten. Geduldig wachtte ze de vragen dan ook af. Het verraste haar echter zeer te horen wat hij vroeg. 'God der Hel, nee, Saul, helemaal niet.' Ze zou het nooit toe hebben gestaan dat Liam haar op die manier zou misbruiken en ze dacht ook niet dat hij dat ooit geprobeerd zou hebben. Ze kende zijn iets minder aantrekkelijke kanten inmiddels wel, maar hij was geen bruut. Zijn arrogantie kon nogal eens te ver gaan. Toch had Diane dat nooit te ver laten gaan in haar bijzijn. Dat wist Liam. Ze vroeg zich echter af of Saul begreep dat ze de controle ook had gehad. Diane zuchtte en wreef het zweet dat zich op haar voorhoofd had gevormd met haar mouw weg. Als hij nou eens een gewoon gesprek wilde voeren in de schaduw met een koel glas ijswijn, maar ze verwachtte niet dat hij naar haar voorstel zou luisteren. 'Het spijt me dat je het zo moest horen en eerlijk gezegd weet ik niet hoe Liam het gebracht heeft, maar je maakt het veel groter dan het is.' Liam en zij hadden veel transacties gemaakt. Hij hielp haar met haar kunnen terwijl zij de informatie die ze vergaarde aan hem door speelde. Ze vond een contactpersoon voor hem en hij leerde haar sloten te openen met allerlei voorwerpen. Ze bemachtigde een bericht voor hem en hij liet haar zien waar je het beste voorwerpen op je lichaam kon verbergen. Het was een zakelijk verbond, een contract bijna, waarbij beiden profiteerden. Zo had ze ook de nachtelijke avonturen met Liam gezien. Ze hadden beiden een verlangen gehad dat ze voor elkaar konden stillen. Ze hadden wel degelijk plezier gehad net zoals met hun lessen, maar daar hield het ook bij op. Diane moest echter toegeven dat het feit dat ze hier stond en dat de afstandelijke houding van Saul haar zo deerde, ook een ander perspectief bood. Toen hij nog steeds niet zijn werk er bij neer legde, stapte ze dichter naar hem toe om hopelijk zijn blik te kunnen vangen. 'Praat met me,' spoorde Diane hem zacht aan.

Saul was zich ijzig bewust van de nabijheid van de vrouw. Het luchtte hem enigszins op dat Liam haar dus nergens toe geforceerd had, maar het zette wel enkel meer vraagtekens bij het hele gebeuren. Toen ze zei dat ze het groter maakte dan het was, kon hij een bittere lach niet onderdrukken. Hij zag echter tot zijn ergernis dat hij zijn taak bijna afgerond had met de touwen. 'Wat wil je dat ik zeg, Diane?' mompelde hij dus uiteindelijk maar, terwijl hij het opgerolde touw neer legde en haar eindelijk aan keek. Hij kon haar uitdrukking niet plaatsen, net zoals hij het hele- haar hele gedoe met Liam niet kon plaatsen. Saul had het niet eens door gehad dat Diane en Liam zo close waren geworden. De gedachte aan die man- Zijn handen jeukten alweer om ergens mee bezig te zijn en na haar kort aangekeken te hebben, liep hij naar de emmer en mop en begon hij het dek te dweilen. Iemand was hem echter al voor geweest en hij verspreidde dus het vieze water uit de emmer over het dek heen. Uit pure frustratie liet hij de mop tegen het hout vallen en schopte hij de emmer om, zodat het bruine sop zich over het dek verspreidde. Hij wachtte echter niet en was alweer naar de rand van het schip gelopen, om zo over de zee uit te kijken. Saul kreeg zijn gedachten maar niet op een rijtje en de aanwezigheid van Diane maakte het niet veel beter. 'Wat valt er nog te zeggen?' mompelde hij opnieuw, terwijl hij over zijn vermoeide gelaat wreef. Hij had zijn hoofd er al de hele dag over gebroken. 'Je had gewoon eerlijk tegen mij kunnen zijn, Diane. Het was nergens voor nodig om mij aan een lijntje te houden. Ik- verdomme, ik had het best begrepen!' Gepijnigd hield hij de leuning van het schip vast en draaide zich vervolgens om. 'Wat kom je hier nog doen, Diane?'

Diane beet op haar lip toen ze zijn ogen eindelijk ontmoette en zag wat voor emoties er op zijn gezicht speelden. Ze wilde iets zeggen, een hand naar hem uitsteken, toen hij al weer een ander klusje had gevonden. Stil keek ze toe hoe hij met mop en dweil aan de slag ging om enkel gefrustreerd te raken. Ze ontweek het bruine water, maar pakte de emmer op voor hij het dek af zou rollen en zette hem recht neer voor ze ook naar de reling van het schip liep. 'Er is nog zo veel te zeggen,' beaamde Diane. Ze was kalmer dan in haar gesprek met Liam. Misschien kwam het omdat ze beter begreep wat ze de laatste tijd gevoeld had. Het was des te pijnlijker om Saul zo te zien. Ze lachte echter verontwaardigd toen ze zijn woorden hoorde. 'Ik heb jou aan een lijntje gehouden?' vroeg ze spottend. Haar blik vertrok echter terwijl ze zijn rug bekeek. 'Saul, je draait al maanden om me heen. En toch durfde je me vorige week pas te kussen?' Diane had geen idee gehad wat de man van haar had gewild na hun eerste uitstapjes. Ze spraken regelmatig af en hadden gesprekken over de meest uiteenlopende dingen. Ze had al haar zorgen met hem kunnen delen en had naar al zijn verhalen geluisterd met veel plezier. Maar moest ze daar maar uit op maken dat hij wel degelijk geïnteresseerd was in iets dat meer was dan vriendschap? Dat hij haar eindelijk gekust had- Het had zo goed gevoeld. En nu was dit gebeurd. Diane had naar de zee getuurd, maar keerde zich ook naar Saul toe. 'Dat met Liam is weken geleden al weer gestopt. Ik wil dat je begrijpt dat het niet was wat jij denkt dat het was. Ik wil niet dat je boos bent.' Haar ogen gleden verslagen naar het dek. 'Dat je boos weggaat.' Het naderende vertrek maakte dit zo veel ingewikkelder.

Saul leunde met zijn rug tegen de scheepsleuning aan en staarde ook naar het dek. Hij voelde hoe zijn wangen kleurden van schaamte door de uitgesproken woorden van Diane: over hoe hij pas zo laat initiatief had genomen om hun relatie dieper te laten worden en hoe zij dat blijkbaar liever eerder had zien gebeuren. Hij had niet te hard van stapel willen lopen. Het was begonnen met een kus, maar dat moment was- Bij de Goden, hij had de dagen er na de glimlach niet van zijn gezicht kunnen krijgen. Elke keer als hij Diane had gezien, leek ze ook te stralen. Hij had het allemaal als goede tekenen opgevat. En nu dan dit- 'Liam liet het klinken alsof het nog recent gaande was,' legde hij met een zucht uit, waarna hij pas weer haar blik vond. 'Het spijt me dat ik niet eerder initiatief heb genomen. Het was niet uit desinteresse, het was niet dat ik het niet wilde, maar het kwam uit...' Hij fronste diep en liet zijn hoofd hangen. 'Uit angst om dit te verpesten. Onze relatie.' Hij stak zijn hand naar haar uit, bijna als reflex, maar trok deze ook langzaam weer terug. De gedachte aan zijn spoedige vertrek hing als een donkere wolk boven hun. 'Ik wil ook niet boos weg,' gaf hij uiteindelijk toe met dezelfde verslagen blik als die van Diane. Hij wreef langs zijn nek en zuchtte diep. Dit was zoveel moeilijker dan welke relatie hij ooit had gehad. 'Misschien is het wel beter zo.' Er was echter iets wat hij haar nog niet verteld had, maar waarvan hij ook twijfelde of hij het nog op tafel moest leggen.

Diane schudde haar hoofd. Hoewel ze hun plezier hadden gehad de eerste paar keren, hadden ze het na een tijdje ook weer gestopt. Zij had af willen wachten waar haar afspraakjes met Saul heen zouden gaan en van Liam verwachtte ze dat hij al weer uitgekeken was op haar. Niet dat ze hem al in de weer had gezien met een andere dienstmeid of vrouw. Soms dacht ze dat hij alsnog niet alles met haar deelde, net zoals zij dat niet met hem deed. Dat vond ze prima. Maar voor Saul wilde ze geen dingen verbergen. Hij had met zo veel begrip naar haar geluisterd. 'Hoe zou je dit nou kunnen verpesten?' vroeg Diane met een beginnende glimlach toen ze zijn hand zag. Dat hij hem even snel weer terug trok zag ze met spijt aan. Ze liep dichter naar hem toe om een hand op zijn arm te leggen, niet met verwachtingen maar enkel om hem gerust te stellen. Ze hadden wel gepraat over het vervolg van zijn reis, maar niet per se wat dat voor hen betekende. Ze wist dan ook niet wat ze kon zeggen op zijn laatste woorden. Diane had tot nu toe zijn vertrek zo ver mogelijk weggedrukt in haar hoofd. Het bracht te veel conflicterende gevoelens met zich mee; verdriet dat ze dit niet voort konden zetten, maar ook jaloezie dat hij weg kon en zij achter moest blijven en woede dat haar niet toegestaan werd mee te reizen. 'Het voelt niet beter zo,' merkte ze stug op. Het begon haar te ergeren dat hij het zo snel op leek te geven. Diane trok haar hand terug en klemde haar handen om de reling. 'Liam heeft me geholpen in het paleis. Met mijn Tarthiaans, mijn schrijven, andere handige kunsten, zodat ik in aanmerking kon komen om hogerop te komen. Mijn overste gaf vandaag aan dat ze me een nieuwe positie willen geven.' De blijdschap die ze eerder had gevoeld om het nieuws borrelde nog na in haar onderbuik, ook al was het gevoel flink ondergesneeuwd. 'Misschien kan ik ooit wel reizen als ik belangrijker ben. Dat ik dan naar Tarth kan.'

Saul keek naar de hand van Diane die op zijn arm lag en keek vervolgens in haar prachtige gezicht, in haar stralende ogen. Hij dacht niet dat hij ooit nog een vrouw tegen zou komen die hem zo kon raken en met wie hij zo'n sterke band kon hebben. Om Diane achter te moeten laten op dit eiland- 'Het voelt inderdaad niet beter zo,' stemde Saul verontschuldigend in. Hij wist niet wat het beter zou maken: soms dacht hij dat het makkelijker was om haar gewoon buiten te sluiten, maar dat zou op de langere termijn echter meer pijn doen bij allebei. Verbaasd luisterde hij vervolgens naar haar woorden over Liam: hoe hij met haar Tarthiaans had geoefend, "kunsten" had aangeleerd, en nog meer. 'Een nieuwe positie?' herhaalde Saul, waarna hij haar met een beginnende glimlach aan keek. 'Dat is geweldig, Diane. En je verdient het.' Het was iets waar ze meerdere malen over hadden gesproken. 'Kom je nu dichter bij de Koning te werken?' De spanning bleef echter tussen hen bestaan en plots kwamen zijn eerdere gedachten in zijn hoofd op. Moest hij het dan toch proberen? 'Ik kan blijven,' begon Saul plots hoopvol, terwijl hij nu werkelijk Dianes hand vast pakte. 'Jij blijft werken in het paleis, ik zoek een baan in de haven. Ik help je om de pacht af te betalen. Als dat gelukt is, dan huren we een schip en varen we naar Tarth toe. Of we wachten voor het volgende handelsschip, eentje die jou wel mee wil en kan nemen.' Hij drukte haar hand tegen zijn lippen voor een kus en keek haar vervolgens smekend aan. Het was een naïef plan, maar het kon werken. 'Het kan werken, Diane.'

Diane vreesde het moment waarop het Tarthiaanse schip de Eilanden weer zou verlaten. Het gezelschap van Saul, het bezoeken van het schip, de lessen van Liam, het had haar leven een nieuwe wending gegeven. Ze was dan ook bang dat dat ook allemaal weer op een einde zou lopen als de mannen vertrokken. De promotie was een eerste teken dat die angst misschien ongegrond was, alsnog kon Diane niet te veel hoop in de toekomst leggen. Glimlachend knikte ze. 'Ik weet het nog niet zeker, maar het kan dat ik in de persoonlijke bediening van de familie terecht kom.' Dan zou ze niet meer onzichtbaar het paleis door hoeven gaan. Dan kon ze haar bed in de donkere slaapvertrekken in de kelder hopelijk omruilen voor iets beters. Het was echter nog wel een lange weg voor ze daadwerkelijk opties zou krijgen om buiten de Zomereilanden te reizen, maar dat hield haar niet tegen er hard voor te werken. Deze opstap had ze ook in rap tempo voor elkaar gekregen, zelfs haar hatelijke overste was daar door van onder de indruk. Diane had het plan al in haar hoofd gehad en delen uitgestippeld met Liam. Als ze door zette dan- Verbaasd keek ze op naar Saul en voelde ze zijn hand. Stil liet ze haar ogen op zijn gezicht rusten om te zien of hij een grap had gemaakt. Zijn donkere ogen logen nooit. Niet voor haar. En hij meende dit. 'Saul,' begon Diane plots nerveus. 'Maar je reis? Je kunt toch niet zomaar hier blijven? En- en het gaat nog jaren duren voor ik mijn schuld af heb betaald, laat staan- Wat als ik niet weg mag?' Dit voorstel was iets dat door haar hoofd was gegaan, maar wat ze af had gedaan als fantasie. Ze had geen hoop op Sauls schouders willen leggen. Het was een erg grote verwachting om te hebben van iemand die haar niets verschuldigd was, die een leven had buiten de Zomereilanden.

Saul had geweten dat zijn schip een der dagen de eilanden zou gaan verlaten. Hij had echter steeds meer getwijfeld of hij wel op het schip zou zitten bij het vertrek. Saul had geen familie thuis en hij had nauwelijks vrienden. Zijn baan was vervangbaar. Hij had een simpele, kleine kamer, niets wat hij ooit zou missen. En de zon- die had hij hier volop. En Diane... Dat was al reden genoeg om te twijfelen over zijn vertrek. 'Persoonlijke bediening? Toe maar,' glimlachte Saul trots. Hij gunde het Diane zo erg. Ze werkte zo verdomd hard en wat kreeg ze er voor terug? Eindelijk werd ze nu voor haar waarde gezien. 'En dit is nog maar het begin van alle promoties! Wedden?' Saul grijnsde joviaal, maar voelde hoe hij serieuzer werd doordat Diane werkelijk zijn aanbod begon te overwegen. Ze klonk nerveus, terwijl Saul zo standvastig was. Saul legde zijn handen op Dianes wangen en keek haar met nieuwe hoop aan. 'Als de pacht nog jaren duurt, dan blijf ik hier nog jaren met jou. Je weet dat niemand op mij aan het wachten is in het Noorden. En- en stel dat je niet weg mag, dan verzinnen we wel iets. In het ergste geval blijven we hier op de eilanden... samen. En zo verschrikkelijk vind ik dat vooruitzicht niet.' Hij drukte een tedere kus op haar voorhoofd en keek haar vervolgens afwachtend aan. Een leven samen met Diane was als een droom voor hem. Hij wist echter niet of het ook háár droom was. 'Diane, wat vind je er van?'

Diane had met plezier in de kroeg haar nieuws gedeeld en had het enthousiasme van Bea, Sirven en de schippers die ze de afgelopen maanden hadden leren kennen erg gewaardeerd, maar ze had pas echt gewacht op de reactie van Saul. Hoewel Liam haar misschien zelfverzekerder had gemaakt door haar de nodige vaardigheden te leren, had de man voor haar haar steeds verteld dat ze meer waard was en had haar ook werkelijk waardevol laten voelen. Zonder dat gevoel had ze niet de moed gehad om door te zetten met haar plannen om een betere plek in het paleis te krijgen. Ze was hem daar zo dankbaar voor. Met zijn handen rond haar gezicht kon ze nergens anders kijken dan naar hem en liet ze de woorden tot zich door dringen. Ieder ander zou ze misschien er op hebben gewezen hoe onrealistisch het klonk, maar Saul wist van de complicaties dat haar contract met zich mee bracht en hij stelde dit alsnog voor. Diane had altijd gedacht dat ze van de Zomereilanden weg moest zien te komen om haar geluk te vinden, maar met Saul zou ze overal wel willen zijn, zelfs hier. Ze sloot haar ogen om zijn kus te ontvangen, maar had ook daarna nog geen woorden om uit te drukken wat ze voelde. In plaats daarvan boog ze naar hem toe om hem zacht te kussen. Ze liet zijn lippen met rust met een glimlach om haar armen om zijn middel te winden en haar voorhoofd tegen zijn schouder te leggen. 'Ik zou niets liever willen, Saul.'

Afwachtend keek hij zijn vriendin aan. Aan het begin van zijn reis had hij nooit durven denken dat hij iemand tijdens zijn reis tegen zou komen, laat staan verliefd op worden. Hij had waarschijnlijk zijn eigen schoenen opgegeten als iemand daar nog bovenop had durven beweren dat hij niet meer terug zou keren naar het Noorden, om achter te blijven bij een vrouw. En nu zou het toch echt gebeuren... Hij wist echter niet hoe zijn Kapitein zou reageren. Maar Saul wist dat hij vervangbaar was en niet een hele nuttige toevoeging was aan het team. Hij zou het vast allemaal prima vinden. Saul kuste haar teder terug, om haar vervolgens stevig in zijn armen te nemen. 'Hm, dan is het hierbij afgesproken,' murmelde hij in haar bruine krullen, terwijl hij zijn glimlach niet meer kon onderdrukken. 'Ik word een bewoner van de Zomereilanden. Een Islaïer?' Hij zou de komende dagen waarschijnlijk net zo stralen als na hun eerste kus. Zelfs Liam kon zijn goede stemming waarschijnlijk niet onderdrukken. 'Ik ga het vanavond aan de mannen vertellen en dan ga ik een plek in de haven vinden om te huren. Én ik moet een baan gaan zoeken, maar de mannen bij de markt zouden al dat-' Met een grijns stopte hij zijn gebrabbel en schudde hij zijn hoofd. 'Dit zijn zorgen voor later. Nu wil ik gewoon van jou genieten.'

Diane wreef met een lach langs haar wangen. Ze voelde dat haar glimlach haar hele gezicht overnam de spanning van al dat glunderen was al voelbaar. 'Ik weet niet of je jezelf zo makkelijk een Islaïer kunt noemen,' grinnikte Diane. De bewoners konden nogal beschermend zijn over het gebruik van de naam. Maar Saul paste hier zo goed tussen de mensen. Misschien gaf hij het zelf niet toe, maar men was snel door hem gecharmeerd zodra hij zijn verhalen begon te vertellen. 'Laten we eerst maar eens aan je Islaïs werken,' plaagde Diane hem goedgezind. Ze had hem hier en daar wel geholpen, maar uiteindelijk was het voor haar makkelijker geweest zijn taal onder de knie te krijgen. In die paar maanden had ze het bijna vloeiend leren spreken. Maar ze deelde graag haar eigen tong met Saul. Zoals ze heel veel met hem wilde delen. De tripjes die ze hadden gemaakt naar haar favoriete plekken in de stad, het proeven van haar favoriete gerechten op de parelmarkt, had ze al kunnen delen, maar nu hij bleef waren er zo veel meer opties. Misschien konden ze wel naar haar geboorte eiland gaan. Het hebben van meer tijd voelde erg bevrijdend, een geschenk van de Zomergoden. Ze wilde Saul nog niet los laten, maar keek hem met een glimlach aan. 'Laten we naar het strand gaan,' stelde ze voor. De kameraden van Saul zouden vast niet lang meer weg blijven, veelal eindigden ze hun avonden op het schip, en ze wilde graag alleen met hem zijn. Bovendien zocht ze maar graag de plek op waar ze al regelmatig hun avonden hadden gespendeerd om de zon te zien onder gaan.