Vertrekken van Sibel, Liam en Muriel

Het was dat Sibel zich zo uitgeput voelde van haar reis, anders had ze haar eigen frustraties ook niet onder controle kunnen houden. Ze hoefde ook helemaal geen datum te weten, maar ze dacht ook niet dat het zo een gekke vraag was om te weten wat hij in zijn hoofd had. Wilde hij dat dit jaar nog voor elkaar krijgen? Of in drie lentes? Ze merkte echter dat ze tot hem door had kunnen dringen en hield zich opgelucht aan zijn handen vast. 'Ik zou nooit slecht over mijn Koning kunnen denken,' beaamde Sibel met een kleine glimlach. 'Zelfs als hij zich als een sukkel tegenover zijn Koningin gedraagd,' voegde ze er als reactie op zijn eigen geplaag aan toen. De volgende woorden verontrustten haar echter en hoofdschuddend liet ze zijn handen los. 'Het spijt míj.' Dat meende Sibel. Ze had er moeite mee gehad net zoals Liam om hem gekroond te zien worden. De kritiek die er van alle richtingen kwam hielp daar niet bij. Misschien had ze hem inderdaad wel gemanipuleerd tot hij noet meer terug kon zoals sommigen zeiden. De adel in Evenfall prees haar er voor. Zelf was ze daar niet zo trots op. Had ze dat inderdaad gedaan? En mocht ze wel zo het keuzerecht van haar partner uit handen nemen? Zuchtend keek Sibel Liam aan en glimlachte weer zwak. 'Kom bij me liggen, alsjeblieft. Ik heb je warmte al te lang gemist.' Ze wilde deze dag niet afsluiten met een ruzie.

Nieuw

William keek met een ongelovig gezicht naar de twee wachters die voor de vertrekken stonden. Ze leken te aarzelen, maar ze hadden de speren die zijn weg versperden nog niet weg gehaald. Hij herhaalde dus nog maar eens wat hij ze al gezegd had. 'Verdomme! Ik ben de vader van jullie Koning. Onthoud dit gezicht maar goed en vertel me ook maar eens jullie namen! Dan zorg ik dat ik eens een hartig woordje met jullie overste zal spreken.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek van de ene naar de andere wachter. Hij kon niet geloven dat ze hem niet door wilden laten enkel en alleen omdat ze geen instructies hadden gehad dat de Koning bezoek zou ontvangen! Moest hij werkelijk eerst toestemming vragen aan Sibel om zijn eigen zoon te zien? Het ergste was: Jill had hem voor hij op pad was gegaan precies datgene verteld. Het was niet netjes meteen naar Liam te gaan zonder gedag te zeggen bij de landvrouwe en landheer van het Oosten, of zelfs zonder Sibel eerst te begroeten. Maar er was hen verteld dat de Koningin in een vergadering zat en ze dus niet direct haar konden spreken. Jillian had dus voorgesteld eerst Naya Alba te begroeten en het voormalige regerend paar en dat zij hen vast meteen naar Liam zouden brengen. Hij vond dat zijn vrouw nog veel te vaak zich aan al die regeltjes van de adel hield. Wisten ze beiden niet al jaren veel beter? Hij had haar dus maar achter gelaten om praatjes te maken met de landvrouw en landheer terwijl hij zelf meteen door was gegaan naar de vertrekken van Liam en zijn gezin. 'Bij de Goden!' riep William geërgerd uit. Hij had inmiddels al manenlang moeten wachten om zijn zoon terug in veiligheid te zien en nu stonden er twee onbekwame idioten voor hem die dachten hem tegen te houden? Gefrustreerd duwde hij een speer aan de kant en bonsde luid op de deur voor hij naar achteren werd getrokken. Inmiddels had hij aardig wat publiek getrokken. Hij zag een handvol bediendes nieuwsgierig toekijken.

Liam had de overtocht naar het Westen overleefd en had sindsdien nauwelijks zijn bed kunnen verlaten. De werkelijke vermoeidheid, pijn en traumatische herinneringen kwamen als golven over hem heen en het ene moment kon hij vol plezier en geluk met zijn dochter spelen, en het volgende moment lag hij urenlang puur naar het plafond te staren als hij weer eens flinke pijnstilling had gehad. Daarnaast sliep hij ook veel: de geneesheren hadden hem verteld dat het de manier van het lichaam was om te herstellen. Om weer balans te vinden. Sibel had inmiddels haar taken weer opgepakt, net zoals zijn schoonzus en haar partner, en Ed leek te genieten van zijn verloofde. Zijn broer had erg gelijk en hij gunde die twee ook veel tijd samen. Plots werd er op de deur geklopt. Hij zat zelf in bed zijn soep te drinken en Muriel was in de zitkamer haar huiswerk te maken voor haar lessen met de Septa. Zijn dochter leek meteen op te springen en naar de deur te rennen, want allebei hoorde ze een erg bekende stem: William senior stond voor de deur. Liams vader. Wanneer was hij nou weer aangekomen? 'Laat hem binnen!' bulderde hij door de vertrekken heen, waarna hij overeind probeerde te komen en zijn kamerjas wat strakker dicht deed. 'Muriel, zeg eens gedag tegen jouw opa! Dat kalmeert hem vast wat voordat hij mij gaat belagen...' Gelukkig leek zijn dochter enigszins te begrijpen wat hij zei, want al snel hoorde hij haar naar haar opa roepen en vervolgens goedkeurende woorden van zijn vader. 'Pap, geef me- twee- secondes,' pufte hij buiten adem, terwijl hij zijn rijdende stoel zocht. Het lukte hem nog niet om met stokken te lopen.

William begon enkel ongeduldiger te worden toen de deur niet eens open werd gedaan. Wat voor onbekwame bediendes waren er aanwezig in dat vertrek? Pas toen hij de deur op een kiertje zag openen en toen volledig viel de frustratie van zijn gezicht. 'Muriel!' riep hij verrukt om zijn armen voor zijn kleindochter te openen. Hij begroette het meisje lachend om haar enthousiasme en warde door haar krullen voor hij zich mee naar binnen liet trekken. De wachters wierp hij beiden nog een triomfantelijke blik toe. 'Bij de Goden, Muriel, wat ben jij gegroeid! Maar je bent nog niet zo groot dat opa je niet op kan pakken hoor!' Hij zag hoe ze giebelend al haar armen naar hem uitstak, om hem vervolgens van achter te belagen. 'Had je weer een saaie les vandaag? Of heb je ook iets interessants geleerd?' William negeerde de ontevreden blik van de septa en tilde met een kreun zijn kleindochter op zijn rug op. Hij liet Muriel enthousiast over haar les vertellen, maar luisterde eerlijk gezegd maar half. 'Laten we maar eens naar die vader van jou gaan kijken.' Hij had de stem van zijn zoon uit de slaapkamer gehoord en liep er direct heen ondanks de woorden van Liam. In de deuropening bleef hij echter geschrokken staan terwijl hij naar de man voor hem keek. Hij had zich wel iet wat voor laten bereiden door Jillian dat ondanks dat Liam in Myr was geraakt, ze alsnog niet wisten in wat voor staat hij was. Het overrompelde William echter alsnog. Hij klopte op Muriels hand en liet haar met een kreun van zijn rug glijden. Ze liep meteen op haar vader af om hem met de stoel te helpen. William bleef vooralsnog sprakeloos op de drempel staan.

Liam genoot van het geklets tussen zijn vader en zijn dochter. Muriel keek er altijd naar uit om haar grootouders van zijn zijde en van Sibels zijde te zien. Echter was hij er erg van bewust waar hij het plotse bezoek van zijn ouders aan te danken had - hij dacht namelijk dat het niet zo plots was en dat zijn ouders erg bewust waren van zijn lange opsluiting in het Noorden. Plots zag hij zijn vader in de deuropening staan en registreerde hij de geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. 'Pap, alsjeblieft nou,' mompelde Liam, terwijl hij zo ongemerkt mogelijk met zijn ogen seinden naar zijn dochter en Muriel hem liet helpen met de stoel. Hij wilde niet dat ze bezorgd zou worden júist door de bezorgdheid die haar grootvader liet zien. Het was hem en Sibel juist zo goed gelukt om Muriel gerust te stellen en haar te laten wennen aan het gehavende gezicht van haar vader. Met hulp van zijn dochter zakte hij met dezelfde kreun als zijn vader neer in de stoel en gebaarde hij naar zijn vader dat hij naast hem plaats moest nemen. 'Hoe gaat het met jou en mam?' De bezorgde blik kon zijn vader echter niet van zijn gezicht krijgen en Liam zuchtte diep. Hij had zijn oude vader niet willen laten schrikken. 'Het gaat prima, pap. Het herstel gaat langzaam en zal langzaam blijven gaan, maar ik kom er wel bovenop.'

William kon zelfs toen zijn zoon hem er op wees zich er nog niet van weerhouden om de schok die hij voelde uit te drukken. Waarom had niemand hen verteld hoe slecht het werkelijk er voor stond met zijn zoon? Ze hadden enkel bericht gekregen dat hij onderweg naar Myr was, maar meer niet. Het was dus ook maar goed dat hij zijn vrouw zo had aangespoord om op te schieten! William sloot uiteindelijk zijn open hangende mond toen Liam hem aan spoorde te gaan zitten. Zijn blik bleef alsnog op een ernstige frons staan nadat hij zat en zijn handen op zijn knieën zette om Liam eens wat beter te bekijken. 'Goed, natuurlijk. Je zus heeft goed voor ons gezorgd de afgelopen weken.' Hij sloeg zijn armen over elkaar om naar achteren te leunen en keek zijn zoon met een sceptische blik aan. 'Je zorgt er maar voor dat je er bovenop komt, Junior,' merkte hij stug op toen zijn blik kort naar Muriel gleed. Hij had flink wat verantwoordelijkheid. Zijn Koningschap, zijn vrouw, maar het allerbelangrijkste was zijn dochter. Hij merkte echter ook dat zijn kleindochter de spanning die in de kamer hing met een frons in zich op nam. Hij deed daarom zijn best te glimlachen en hield zijn armen open om haar nog een knuffel te geven. 'Ik moest jou de groetjes doen van je nichtje Elaine en je oom en tante. We hebben appels van ze meegenomen. Die lust je vast wel toch?' Hij wreef langs haar blonde krullen en trok er plagend aan één. 'Oma heeft ze bij zich. Ik denk dat ze nog bij je mama en tante Naya is. Waarom ga je ze niet halen, lieverd? Misschien kan de septa je ondertussen iets vertellen over hoe appels groeien.' Hij gaf haar een aanmoedigende knik met zijn hoofd en keek haar na toen ze de slaapkamer enthousiast uit rende. Pas toen hij Muriel kletsend met de oude vrouw het vertrek uit hoorde gaan, draaide hij zich terug om naar Liam. 'Kun je me nu eindelijk eens uitleggen waarom je daar in Tyrosh was?' vroeg hij direct. 'Wat dacht je daar te gaan bereiken?'

Liam keek tevreden toe hoe zijn vader naast hem plaats nam en zo bekeek hij hem van top tot teen. Zijn vader kreeg het altijd voor elkaar om er nog sterk en gezond uit te zien, net zoals zijn moeder. Het moest vast de buitenlucht zijn - en het maar sporadisch zien van adel... 'Wat fijn dat jullie zo vaak bij Renee langs kunnen. Eliane zal het prachtig vinden als jullie er met de kar zijn, net zoals Muriel. Ik weet zeker dat ze zo meteen al aan het smeken is om er een nacht in door te mogen brengen. En dat komt ze altijd naar míj toe.' Zo probeerde hij maar over wat koetjes en kalfjes te spreken. De moeilijke vragen zouden vast nog komen. Toch ontstond er weer een glimlach op zijn gezicht bij het eeuwige enthousiasme van zijn dochter. De gedachte aan haar hadden hem werkelijk door al die verschrikkelijke dagen heen gesleept. 'Zoek je oma maar snel op, Muriel, voordat zij alles op heeft gegeten! En anders doen jouw moeder en tante het wel!' Glunderend keek hij toe hoe zijn dochter weg rende en hij zich weer op zijn vader kon focussen. Liam zuchtte echter diep na de confronterende vraag van zijn vader en liet zijn hoofd hangen. Hij kreeg spontaan hoofdpijn van de vraag van zijn vader. 'Ik dacht dat ik Celine om kon praten, oké? Dat we een deal konden maken, zo onder familie, en dat ze mij zou vertrouwen. Meer dan Rohan. Want ik vertrouwde haar wél. En daarom-' Hij slikte moeizaam en keek beschaamd van zijn vader weg. Deze gevoelens had hij nog niet eens met zijn echtgenote gedeeld. 'Ik heb gefaald, pap. Ik zou maar paar dagen weg zijn, en ik- ik ben finaal in een list getrapt. En daardoor mijn familie en vrienden in gevaar gebracht. Ik ben het Koningschap op deze manier niet waard.'

William keek zijn zoon met een iet wat ongemakkelijk blik aan en knikte langzaam. Hij en Jillian waren niet enkel op bezoek geweest, ze waren een hele tijd bij hun dochter gebleven. Zo waren ze dicht bij Tyrosh geweest, maar uiteindelijk was het ook simpelweg makkelijker. William moest toegeven dat hij ergens wel genoten had van de rust en wat hadden ze genoten van de tijd met Renee en Elaine! Jillian had het daarnaast al vaker opgebracht dat ze moesten overwegen de huifkar te verkopen. Will had dat voorstel vol afgrijzen aangehoord. Hij dacht niet dat hij het gevaarte ooit zou kunnen verkopen. Echter had hij wel ingezien dat het wellicht voor hen beiden beter zou zijn als ze een vaste woonplek zouden vinden dicht genoeg bij hun kinderen, maar rustig genoeg om van hun oude dag te genieten. Maar William was nu niet hier om het daar als eerste over te gaan hebben en hij wilde Muriel niet teleurstellen als ze hoorde dat ze hier niet met de kar waren. Gelukkig ging Liam daarna over op zijn vraag. 'Jongen, je weet hoe Celine is. Ze heeft altijd haar eigen ding gedaan en wij als familie-' Hij zuchtte diep en geërgerd. De relatie tussen zijn eigen familie en de gezinnen van zijn zusters was nooit erg sterk geweest. Helaas hadden ze het ook niet kunnen hervatten met hun kinderen. Verrast keek William zijn zoon aan toen hij verder ging. Hij had Liam nog niet vaak beschaamd gezien. Misschien toen hij terug was gekomen van zijn zeereis, maar dat was zo anders. Hij schoof wat dichterbij met zijn stoel en gaf de jonge man een tikje tegen zijn schouder zodat hij zijn blik niet langer zou ontwijken. 'Ik ga niet ontkennen dat je een fout hebt gemaakt. Een grote nog ook. Maar verdomme het moge duidelijk zijn dat jij niet de enige was die gefaald heeft. Hoe vaak Celine ook geklaagd heeft dat ze geen steun krijgt van haar familie, heeft ze nu maar bewezen waarom niet door jou zo belabberd te behandelen. Sibel had je overduidelijk niet moeten laten gaan. Die vrouw van jou zou inmiddels wel beter moeten weten dan jouw grootsheidswaanzin niet te bekritiseren. En dan heb ik het nog niet eens over die Quandaïer gehad!' Terwijl hij sprak, had hij zich steeds meer opgewonden en was hij uiteindelijk opgestaan van zijn stoel. Hij maakte een verontwaardigd geluid en keek Liam weer aan. 'Wat denk je dat al die Koningen voor jou hebben gedaan? Ik geloof dat de geschiedenisboeken vol staan over al het falen dat zij hebben gedaan. Groot, klein, onnozel,-' William stopte zichzelf voor hij te hard van stapel liep. Hij had zich al vaker uitgelaten tegenover zijn oudste zoon over de tekortkomingen van Koningen in Tarth.

Liam trok zijn wenkbrauw op bij de ongemakkelijke blik van zijn vader na zijn woorden over zijn moeder en de huifkar. Er kwam echter verder niets uit, dus liet Liam het er - voor nu - maar bij. Zijn blik bleef echter maar verder zakken en zakken. Pas bij de flinke tik die zijn vader hem gaf, keek hij weer op en zag hij de lichte ogen van zijn vader. Hij kon zich voorstellen dat het niet makkelijk zou zijn voor zijn vader om hem zo te zien: zo vaak had senior hem gewaarschuwd voor het koningschap en de moeilijkheden die het zou mee brengen. Hij dacht echter niet dat zijn vader had kunnen voorspellen hoe erg zijn zoon zou falen. 'Die Koningen waren jouw voorouders, pap,' mompelde hij, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg en opnieuw van de man weg keek. 'Jouw vader, grootvader, overgrootvader. Jouw halfbroer. Allemaal hebben ze fouten gemaakt en- en ik deel dat bloed. Jij zegt ook altijd dat jij een verschrikkelijke Koning geweest zou zijn. Hoezo dacht ik dat ik het naast Sibel beter zou doen? Ik verpest het enkel voor haar.' Hij wreef met zijn goede arm over zijn slechte arm heen en zakte nog wat verder weg in zijn stoel van teleurstelling. 'Ik zou gewoon af moeten treden. Maar dat brengt dan ook weer de nodige problemen met zich mee en- verdomme, senior, ik weet het niet meer!' Met zijn hoofd leunde hij op zijn hand en fel schudde hij zijn hoofd. 'Het is niet Sibels schuld, vader, dus laat haar er buiten. Ik word gek van al die beschuldigingen die jij constant naar mijn echtgenote werpt. Het is allemaal de schuld van die verdomde Rohan,' siste hij, 'die gelukkig nu dood is. Van de wereld af getrapt. Die zou jij alle schuld en haat moeten toe werpen! Niet Sibel, niet Celine. Puur Rohan en ik.'

Somber hoorde William de woorden van zijn zoon aan. Hij was zich er maar al te bewust van dat de Koningen waar hij over sprak zijn vader, grootvader, overgrootvader enzovoort waren. Ooit was dat voor hem genoeg reden geweest om de rol op zich te nemen. Het recht dat hij bezat door zijn bloed, door de eerstgeboren zoon van Koning David te zijn, dat had hem allemaal de geschikte kandidaat gemaakt. William herinnerde zich nu amper nog hoe overtuigd hij van die logica was geweest, maar dat kwam enerzijds ook omdat hij het maar al te graag ontkende. Hij had nu ook niet de juiste woorden om zijn zoon gerust te stellen. 'Je hebt er voor gekozen, Liam. Net zoals Henry. Het zal het niet makkelijker maken, maar alleen dat is al beter dan iedere Koning die enkel zijn kroon heeft gekregen omdat hij het juiste bloed had. Die het nooit in twijfel heeft moeten trekken of hij geschikt was of niet.' Hij zou nooit de regeerperiode van Henry goed praten, zeker niet hoe hij zijn zuster had bevochten, maar het was wel degelijk beter gegaan dan wat zijn vader had bereikt in Tarth. Die had enkel zijn eigen vrouw constant bevochten en onderdrukt. William keek op zijn beurt weg toen hij zo er op gewezen werd dat hij Sibel de schuld gaf. 'Dood,' herhaalde hij hard - het nieuws hadden ze onderweg gehoord. 'Maar niet zonder flink wat schade achter te laten en genoeg invloed te hebben gehad in het Noorden en op jouw nicht en haar hof.' Hij had lang niet meer zo veel over politieke kwesties nagedacht, maar sinds hij te horen had gekregen dat Liam naar Tyrosh ging, had hij veel tijd er aan besteed. 'Prima, dan is het jouw schuld maar. Werk er dan maar verdomme hard aan dat je het goed maakt!'

'Ik heb er inderdaad ook voor gekozen,' verzuchtte hij. Al was het maar om die verdomde adviseurs van Sibel eens te laten stoppen met zeiken dat ze niet sterk in haar regering zou staan zonder Koning naast haar. Dat het Liam zwak zou laten lijken. Dat had hem echter nooit iets uitgemaakt: hij steunde zijn vrouw en dat was dan ook het enige wat hij politiek wilde doen. Nu was hij echter vrijwillig in het diepe gesprongen en had hij flink hard de bodem geraakt. Hij vreesde ook dat hij het zwaarste gesprek met Sibel nog niet hierover had gesproken. Dat laatste wat zijn vader zei was echter precies wat hij nodig had gehad om te horen. Alleen zijn vader kon hem zo fel aanspreken dat het bijna motiverend werkte. 'Ik ga er alles aan doen om het goed te maken,' zei hij met een beginnende, hoopvolle glimlach. 'Eerst maar eens weer op de been raken en afwachten tot al mijn mannen en vrouwen weer terug zijn gekeerd. Dan kunnen we verder praten over nieuwe missies.' Vervolgens moest hij weer aan zijn vrouw denken en het gelukzalige nieuws wat ze hem recent had verteld. Hij wist niet of zijn ouders het al wel wisten. 'Vader, had mijn vrouw jou al verteld dat je opnieuw grootvader wordt?' vroeg Liam met een glunderende grijns. Het was het lichtpuntje geweest in deze hele grijze chaos.

William knikte toen zijn zoon zo instemde met wat hij had gezegd. Het zou hem erg deren als Liam geen verantwoordelijkheid nam voor zijn keuze. Er waren honderden andere manieren geweest waarop hij zijn partner had kunnen steunen, maar hij had er voor gekozen om de kroon te dragen. William bleef door knikken toen hij de rest van de woorden hoorde. Hij twijfelde even of hij Liam er op moest wijzen dat hij zich niet zomaar weer op missies kon storten, maar als hij zo eens naar de man voor hem keek dacht hij niet dat het een optie was om zich overhaast weer op zijn werk te werpen. 'Hoe is het voor die groep van je gegaan? Is-' Hij moest diep fronsen terwijl hij over de naam dacht. 'Blain? Is hij al weer opgedoken? Ik neem aan dat je broer erg ongeduldig in Evenfall op hem zal wachten.' Zijn jongste zoon was nooit erg open over zijn leven, maar ze hadden wel al weer een tijd terug van hem gehoord dat hij samen woonde met die Zuiderling die hem ooit eens flink bedrogen had. William had nog niet de mogelijkheid gehad zijn jongen daar over uit te horen. Wat dat betreft waren beide zoons altijd alleen maar bezig met werken en nog meer werken als je het hem vroeg. Het was dan ook een verrassing te horen over de gezinsuitbreiding van Liam. 'Sibel is zwanger?' vroeg hij verbaasd. Zijn blik werd al snel sceptisch. 'Het lijkt me nou niet erg verstandig om dat nu te doen. Was dat jouw idee?' Bedenkelijk wreef hij over zijn kin en dacht vervolgens aan het blije gezicht van zijn kleindochter zojuist. 'Muriel zal het vast geweldig vinden,' vervolgde William met een beginnende glimlach. 'En bij de Goden wat zal je moeder blij zijn!' maakte hij zijn gedachte nog breder glimlachend af.

'Pap...' begon hij teleurgesteld. Het leek juist alsof zijn vader de vriend van zijn broer meer begon te accepteren: zijn vader had namelijk best wel wat problemen met Kain gehad, niet door zijn geslacht, maar door het bedrog. Dat speelde echter al zo lang geen rol meer. 'Zijn naam is Kain en ik verwacht dat hij elk moment hier in Myr verschijnt. Ed is hier namelijk ook...' Hij dacht zo te kunnen voorspellen dat zijn vader Eddard nog niet gezien had, anders had hij hier met een heel ander temperament over zijn jongste zoon gezeten. 'Maar ik wil niet dat je schrikt, pap, als je Eddie ziet. Hij-' Liam slikte moeizaam. Hij had niet meegekregen wat zijn broer voor hem had gedaan en hij had er dus enkel verhalen over gehoord. Het gebaar echter- 'Ed probeerde me te beschermen, nadat ik zo onder handen was genomen, maar daardoor heeft hij ook flink wat klappen ontvangen.' Wat ontstemd luisterde hij vervolgens over de afkeurende woorden zijn vader over de zwangerschap van zijn vrouw, echter kende hij zijn senior nu al langer dan vandaag en wist hij dat het een kwestie was van afwachten. Al snel zag hij hoe de glimlach op Williams gezicht was verschenen. 'Sibel en ik hadden het niet gepland, als je dat bedoelt,' gaf Liam toe. Natuurlijk was het vaker ter sprake gekomen, maar het had zeker niet in de planning gestaan voor de komende vijf jaar. Het betekende echter niet dat de zwangerschap ongewenst was - integendeel, zelfs. 'Muriel vindt het geweldig,' glimlachte Liam trots. 'En moeder moet ik het nog vertellen. Maar dat wil ik dan wel samen met Sibel en Muriel doen.' Hij had zijn hand op zijn vaders arm gelegd en kneep er zacht in. 'Ik beloof je dat ik nooit meer zulke risico's ga nemen,' zei hij zacht. 'Niet met twee kinderen en een echtgenote. Dit kan niet meer gebeuren.' Liam kuchte echter vervolgens wat ongemakkelijk en wreef met zijn hand langs zijn hals. Tevens keek hij door de kamer heen of er niemand was die met hen mee kon luisteren. 'Ik- ehm, pap, een oude bekende kwam ik plots weer in Tyrosh tegen.'

'Kain, dat zei ik toch ook,' mopperde William geërgerd dat zijn zoon hem probeerde te verbeteren. Dat deed zijn vrouw ook altijd. Misschien had Liam dan toch wel iets van zijn moeder opgestoken. Hij was echter verrast te horen dat Eddard ook in Myr was. 'Hier?' De uitleg waarom verbaasde hem nog meer. 'Hoe kan het toch dat ik twee zoons op de wereld heb gezet die zich allebei als idioten gedragen!' Gefrustreerd stampte hij met zijn voet op de grond en had daar al meteen spijt van. Zijn knieën konden dat allemaal niet meer aan. Bovendien was hij ook wel degelijk bezorgd. Hier zat zijn oudste zoon met zichtbare pijn voor zich en zijn andere jongen was ook toegetakeld? 'Ik begrijp dat we jullie geleerd hebben van je af te bijten en voor elkaar op te komen, maar bij de Goden hoe vaak moet ik nog herhalen om je buiten al dat soort zaken te houden.' Hij zou nog wel even door kunnen gaan, maar wist dat het niet productief was. Hij deed dan ook zijn best het voor nu te laten wat het was om het blije nieuws meer aandacht te geven. Pas toen hij de woorden van Liam hoorde, voelde hij zich minder ongerust. 'Ik ben blij dat je die les eindelijk begint te leren,' verzuchtte William en klopte geruststellend op de hand van zijn zoon. Wat dat betreft had hij zelf ook die belangrijke lessen pas lat in zijn leven geleerd nadat hij al veel te lang als een kip zonder kop had geleefd. 'Een oude bekende?' Hij vond het erg vervelend als zijn kinderen om de zaken heen draaide. Dus wachtte hij ongeduldig en met opgetrokken wenkbrauw Liams uitleg af.

Hij trok een wenkbrauw verontwaardigd op. 'Jij zei Blain, pap. Het is Káin. Hopelijk maak je die fout niet opnieuw als je met Eddard spreekt.' Het zou pijnlijk voor zijn broertje zijn en dat gunde hij hem zeker niet. 'Pap, je kan niet meer hopen dat we ons er buiten houden. We zitten er namelijk al midden in. Al tijden.' Het was moeilijk te accepteren, maar het was wel waar: hij en Ed konden niet meer doen alsof ze buiten alle politiek en drama leefden. Het zou zelfs strafbaar zijn voor Liam als Koning om zich plots af te wenden van al zijn politieke taken. 'Een oude bekende, inderdaad,' mompelde hij, terwijl hij merkte hoe zijn stem steeds zachter werd. Tegelijkertijd zag hij ook hoe zijn vader ongeduldig werd, dus flapte hij het hele verhaal er maar uit: 'Ik heb... het bed gedeeld met een vrouw op de Zomereilanden tijdens mijn zeereis. Ik dacht dat ik haar nooit meer zou zien. En plots verscheen ze als een soort voogd van prinses Isaia van de Zomereilanden in het paleis van Tyrosh.' Hij keek zijn vader twijfelachtig en vooral afwachtend aan. Hij had geen idee hoe zijn vader hier op zou reageren. 'Wat moet ik doen, senior? Wat nou als- als het ooit bekend wordt. Dan heb ik én seks met haar gehad én dit verborgen gehouden voor mijn echtgenote én haar zelfs gesproken tijdens mijn gevangenschap en daarna opniéúw niets tegen mijn vrouw gezegd.'

William wuifde de woorden van Liam weg, maar ging er niet verder tegenin. Zijn zoon had gelijk dat hij een fout zoals dat niet mocht maken in het bijzijn van Eddard. Die jongen zou het hem nooit vergeven. 'Ach, Junior, ik bedoelde niet de politiek. Ik heb het over al dat geweld en dat verdomde spionnenwerk van jou.' Als ze zo graag in vergaderzalen wilden zitten om discussies te voeren had hij dat inmiddels wel geaccepteerd, maar het gevaar waar ze steeds in terecht kwamen vond hij absoluut niets. Toen Liam nog zachter sprak, boog hij naar voren om zijn woorden aan te horen. Hij vond het maar niets waar dit gesprek heen ging, maar hij moest het nu horen ook. Zwijgend keek hij Liam aan toen hij zijn verhaal deed en bleef nog langer stil toen hij om advies vroeg. Het was dat de jongen al verkreukeld in zijn stoel zat, anders had William erg de nood gevoeld om hem te laten weten hoe onnozel zijn daden waren. 'William Junior Halley,' begon hij na de lange stilte met een vinger op Liam gericht. 'Je zorgt er maar goed voor dat dit niet de oren van je zwangere vrouw bereikt of al haar critici en de raad die jou maar al te graag aan de kant schuift. Als ik jou was zou ik dat spionnennetwerk van je eens goed benutten om er voor te zorgen dat zij haar mond houdt en dit niet uitkomt.' Hij vreesde niet eens zo zeer de kritiek op zijn zoon. Welke Koning had nou niet zijn uitstapjes gehad buiten het huwelijksbed om? Zijn vader had er in ieder geval veel vanaf geweten en zijn grootvader eveneens. Men accepteerde het helaas van een Koning. Hij had echter geen flauw idee wat Sibel zou doen. Die vrouw kon meedogenloos zijn. De zeereis alleen was al een heikel punt. En Tarth had op het moment haar Koningin hard nodig. 'Hoezo heb je haar gesproken tijdens je zwangerschap?' vroeg William achterdochtig. Was er nog iets dat Liam achterhield?

Liam leunde vermoeid met zijn kin op zijn hand en keek zo zijn vader bedachtzaam aan. 'Natuurlijk zorg ik ervoor dat Sibel er niet achter komt,' mompelde hij, maar echter zonder al te veel overtuiging. Hoe kon hij Diane zo ver krijgen? Zij zou er niets aan verliezen als het nieuws uit zou komen. Liam daarentegen... Zijn hele gezin en de liefde van zijn leven stonden op het spel. 'Ze stond plots in mijn vertrekken,' vertelde Liam met tegenzin, 'omdat ik haar had gevraagd om mij te helpen om te ontsnappen.' De vraag van zijn vader zou nog veel meer informatie over hem en Diane open trekken. 'Ik heb misschien tijdens mijn verblijf op de Zomereilanden haar wat tips gegeven over... datgene wat ik mijn spionnen ook leer. Dat heeft ze echter allemaal érg goed onthouden. Ze is nu een belangrijke schakel in de familie van de Zomereilanden en een gewaardeerd adviseur van Galivar.' Hij snoof geïrriteerd en wreef langs zijn pijnlijke, gebroken been. 'Ze gaat het meteen door hebben als ik mijn spionnen op haar zet. Als het kon, dan was ik haar zelf gaan opzoeken, maar in deze toestand...' Hij kon de blik van zijn vader al voorspellen en waarschuwend hief hij zijn ene hand op. 'Niet te snel oordelen, pap. Ze is tevens te belangrijk in het netwerk van de Zomereilanden om haar níet te benaderen. Misschien moeten we haar hier wel uitnodigen en dan de Goden bidden dat ze haar mond houdt over de seks.'

William verbaasde zich er iedere keer weer over hoe Junior hem steeds maar weer versteld deed staan met zijn verhalen. Iedere keer dacht hij weer het ergste al gehad te hebben. Het was inmiddels al een hele waslijst geworden. Waar William zich ooit nog druk had gemaakt om het feit dat Liam van alle vrouwen in Tarth er voor gekozen had om Sibel Alba het hof te maken, was dat allang niet meer de grootste verrassing op het lijstje. Het kon altijd nog een tandje erger. Sprakeloos keek hij zijn zoon aan tijdens zijn verdere uitleg. 'Bij de verdomde Goden,' mompelde William met een afkeurende blik. 'Is dat alles? Junior je hebt haar toch ook wel duidelijk gevraagd dat ze niet ergens nog een kind rond heeft lopen, hoop ik?' Hij wist niet wat voor ander advies hij moest geven. Voor een slippertje had hij misschien nog uit eigen ervaring kunnen spreken, maar dit was een getrainde spionne die voor de tegenstander werkte? 'Die prinses waar ze voogd van is. Is dat niet het prinsesje van Ed? Kan hij haar niet uitnodigen dat die vrouw van je mee komt?' Hij wist niet of het nou zo een goed idee was dat onder de neus van Sibel te doen, maar als Liam echt betwijfelde of die Eilandenaar werkelijk haar mond zou houden was het het risico wellicht waard. Hij begreep echter nog niet waarom de vrouw zijn zoon opgezocht had. 'Waarom hielp ze je niet ontsnappen?'

Liam dacht terug aan zijn gesprek met zijn oude bekende en besefte zich dat hij het gesprek nog woord-voor-woord kon reproduceren. 'Ze is loyaal tegenover haar prinses... en tegenover haar zelf,' mompelde hij, waarna hij voorzichtig glimlachte. Het was zo typisch Diane. 'En ze wilde het doen in ruil voor informatie; ze is politiek erg sterk. Echter, in geen honderd levensjaren gaat ze dat echter uit mij krijgen, als dat betekent dat mijn familie en land in gevaar zijn.' In dat opzicht was Liam weer een trouwe hond: hoe hard hij geslagen zou worden, hij zou nooit informatie los laten. Er was tijdens zijn gevangenschap geen woord over zijn lippen geglipt. Vervolgens keek hij zijn vader verwonderd aan. 'Dat is een... heel goed idee, senior. Dan is het duidelijk dat we onze pijlen niet op Diane hebben gericht én Diane zal sowieso met het prinsesje mee reizen. Én dan hebben we ook nog eens de kans dat we Iker kunnen spreken.' Zijn vader had echter over één ander onderwerp ook een punt: wat nou als Diane een kind had gedragen? Vloekend besefte Liam zich dat hij niets had gevraagd. 'Ik weet het niet, pap, over een potentieel kind. Maar- ik doe het altijd veilig, senior, dat weet je. En- bij de Goden, laten we ons nu gewoon focussen op mijn eigen kind, die met Sibel.' Hij wreef bedachtzaam langs zijn baard en keek vervolgens naar zijn nutteloze been. 'Ik- ik prijs mijzelf zo gelukkig dat ik deze zwangerschap mee kan maken. En dan als ik besef wat ik met Diane heb gedaan, ik- dan walg ik van mezelf. Ik leek wel een tiener tijdens die reis. Zo ben ik helemaal niet.' Hij slikte moeizaam en wreef onzeker door zijn haren heen. 'Ik houd gewoon zo erg van Sibel. Als dit uit komt, dan- ik kan dit nooit goed praten, senior. Dan verlies ik de liefde van mijn leven en mijn kinderen.'

William moest toegeven dat zijn zoon wel de vrouwen wist te vinden met de meeste macht. Sibel had in haar jongere jaren al zo gefocust geleken en had zelf hem nog wel eens nerveus gemaakt met haar dringende blik en toon. Die Diane die hij beschreef leek even ambitieus. Kon hij niet gewoon een of andere boerendochter het bed mee in hebben genomen? Hij ging net wat rechter zitten toen Liam zo zijn plan verder in vulde en glimlachte. 'Natuurlijk is het een goed idee.' Hij zuchtte echter toen zijn zoon weer zo dramatisch over dit alles sprak. Hij had er maar beter over na moeten denken. Dat slappe gedoe zou hem niet gaan helpen, dan brak hij meteen onder Sibels blik. 'Kop op, jongen. Je bent de Koning als iemand dit in de doofpot kan stoppen dan ben-' William keek verrast om toen hij de deur open hoorde gaan en hij zijn andere zoon daar zag staan. Hij stond op met een glimlach om Ed te begroeten, maar in plaats van hem een vriendelijke omhelzing te geven, tikte hij hem op het achterhoofd. 'Junior vertelt me net dat jij je óók zo idioot hebt gedragen. Denk er maar niet aan dat nog eens te doen!' Hij was echter blij zijn jongste kind enigszins gezond en wel te zien. Het was al weer zo lang geleden dat ze in Evenfall waren geweest.

Ed had nogmaals een poging gedaan om zich te vermaken in zijn vertrekken, Kain voerde gesprekken met zijn collega's, maar de verveling begon inmiddels zo hard toe te slaan dat hij er maar op uit getrokken was. Hij was van plan geweest Sibel te overtuigen dat hij weer aan het werk moest, maar toen hij haar in de werkkamer vond, vond hij ook zijn moeder. Hij was erg blij geweest haar te zien en had haar niet los willen laten. Al die pijn en dat gemis had hem erg doen denken aan alle keren dat zijn moeder er was geweest om hem te verzorgen en niet die verrotte geneesheren. Hij hoorde echter ook al snel van haar en van zijn nichtje die niet veel later verscheen dat zijn vader rechtstreeks naar Liam was gegaan. Ed kon zich enkel in beelden wat voor slechte situatie dat was, dus had hij Sibel gerustgesteld door voor te stellen de twee mannen alvast op te zoeken. Aangekomen in de vertrekken hoorde hij ze al praten en stapte hij de slaapkamer in om ze dicht naar elkaar toe gebogen te zien praten. Ze droegen beiden nogal bedompte expressies. Hij wilde er niet te veel in lezen, maar de laatste woorden die zijn vader had gesproken- Ed glimlachte halfslachtig naar de oude man en nam met hangende schouders zijn harde woorden in zich op. 'Het is ook goed jou te zien, pap.' Even ontmoette zijn blik die van zijn broer met een frons. Waar hadden ze het over gehad? 'Wat moet er in de doofpot?' vroeg Ed direct.

'Dat is niet zo simpel,' siste hij naar zijn vader toe, maar al snel beseften ze allebei hun fout: Ed stond inmiddels in de deuropening van zijn slaapkamer. Liam wierp zijn vader nog een laatste waarschuwende blik, maar zijn vader had zijn focus al gericht op zijn jongste zoon. Ed kreeg het dus flink over zich heen van hun vader. Het zou echter niet de eerste keer zijn... 'In de doofpot? Hoe kom jij daar nou op, Eddie?' Hij trok er een stoel bij en gebaarde dat zijn broer er op plaats kon nemen. Vriendelijk sloeg hij zijn broer zacht op zijn rug, in de hoop dat zijn broer niet meer verder zou gaan over datgene wat hij had gehoord. 'Het is alsof Kain een helende werking op jou heeft: je bent niet meer zo bont en blauw als enkele dagen geleden! Ik kan je linkeroog eindelijk weer zien!' Hij wierp vervolgens een waarschuwende blik naar zijn vader. 'Sibel en ik hebben Ed al genoeg op zijn roekeloze gedrag aangesproken. Geef die jongen eens een knuffel, pap! Dat kan hij wel gebruiken!' Hoofdschuddend keek hij zijn vader aan. 'Maar het zit in de familie, toch senior? Jij stond het ook nooit toe dat iemand iets over moeder zei? Jij wist heel goed hoe jij jouw vuisten moest gebruiken!'

Eddard wist het meteen dat er iets voor hem verborgen werd. Wat dat betreft waren zowel zijn vader als zijn broer daar precies hetzelfde in. Het ergerde hem dat ze deden alsof er niets aan de hand was en ging met een frons zitten om zijn armen over elkaar te slaan en de twee mannen aan te kijken. 'Kain verzorgt me gewoon erg goed. Je weet wel hoe.' Hierbij voelde hij een grijns terug komen en keek hij zijn vader lichtelijk uitdagend aan. De man wimpelde de insinuatie gemakkelijk af en vroeg hem met veel nadruk op de naam van zijn vriend hoe het met hem ging. 'Je mag het hem zelf wel vragen tijdens het diner. Sibel staat er op dat onze families samen eten vanavond.' Het ergerde hem nogmaals de kritiek over zich heen te moeten laten komen. Het was inmiddels wel erg duidelijk dat niemand dacht dat hij ook maar kans had gemaakt om die wachters tegen te werken. Zijn vader klopte op aansporen van Liam vriendelijk op zijn knie en stelde dat hij we degelijk blij was zijn jongste te zien. 'Ik heb jaren training gehad om mijn vuisten te kunnen gebruiken. Eddard heeft enkel geleerd te schrijven en-' Ed wierp zijn vader een geïrriteerde blik toe toen hij die vergelijking begon te maken. Hij hoefde niet voor de honderdste keer te horen dat William Halley zelf nooit een klerk zou zijn geworden. 'Pap, hoe heeft mam je eindelijk overgehaald om de huifkar op te stallen?' wierp hij terug om hopelijk een onderwerp aan te snijden dat zijn vader eens niet zo lekker zou liggen in plaats van andersom. De oude man bewoog meteen al ongemakkelijk op zijn stoel. 'Het was gewoon tijd. Je ouders beginnen ook oud te worden.' Het verraste Ed zeker dat van hem te horen. Hij had verwacht dat zijn vader de schuld bij zijn moeder en haar ijzeren wil zou leggen. 'Dus het is echt waar?' vroeg hij verbaasd.

Liam sloeg een hand voor zijn grijnzende gezicht bij de overduidelijke insinuatie van zijn broer en keek tussen zijn vingers door hoe zijn vader er op zou reageren. Hoe zijn vader er eerder waarschijnlijk fel op in gegaan was, behandelde hij het nu echter erg kalm. Liam trok dus een vragende wenkbrauw naar zijn broertje op en haalde uiteindelijk maar zijn schouders op. Liam was echter nog meer verbaasd om te horen dat zijn ouders zouden stoppen met reizen en de huifkar aan de kant zouden gaan zetten. 'Maar- waar gaan jullie dan wonen, senior? En ga je het reizen dan niet missen? En-' Liam moest toegeven dat hij het best pittig vond om te accepteren dat zijn ouders met hun geliefde leefstijl zouden stoppen. Het was opnieuw een bevestiging dat ze ouder werden dan dat Liam wilde accepteren. 'Jullie zijn bij ons welkom, pap,' zei hij dus al snel, terwijl hij zijn hand op zijn vaders schouder legde. 'Blijf hier. We vinden wel een mooi huisje voor jullie. Dan neem ik jullie nog mee op tripjes op de paarden, oké? Of we stelen gewoon de kar van de ouders van Sibel.'

William keek de twee mannen geërgerd aan. 'Jullie hoeven niet zo verrast te kijken! Je moeder praat er al jaren over om de huifkar om te ruilen voor een huisje. Ik kan me niet voorstellen dat ze dat nooit tegen jullie heeft gezegd.' Bovendien was hij ook niet zo verschrikkelijk dat hij niet eens naar zijn eigen vrouw wilde luisteren! 'We hebben al een huis gevonden,' gaf hij vervolgens toe. Hoewel het nog niet zwart op wit was, hadden ze al wel een veronderstelling met de huidige eigenaar. Het was maar een klein iets, maar noch hij noch Jillian wilden te veel ruimte. Dan zou de overgang van huifkar naar huis veel te groot zijn. 'Het is niet zo ver van je zus vandaan en ligt op een weg die zowel naar Myr als Evenfall leidt. De huifkar staat voorlopig bij Renee in de schuur. Zij kan hem goed gebruiken om cider te vervoeren en als we toch willen reizen is ie tenminste onderhouden.' Het speet hem dat ze geen plek dicht bij alle drie hun kinderen hadden kunnen vinden, maar het was te ingewikkeld om precies in het midden te gaan wonen. Dat was precies een deel van Tarth dat moeilijk begaanbaar was. Dan leefden ze liever dicht bij één van hun kinderen en hoopte ze maar dat de andere twee nog wel eens langs zouden komen. Ed en Liam reisden wat dat betreft toch al vaker dan hun zus. Ze hadden niet anders dan moeilijke keuzes moeten maken. Ze dachten immers ook niet meer in het Zuiden te komen, dat was nu zo ver weg. 'We komen jullie nog wel opzoeken zolang we het kunnen, maar-' William zag dat zijn jongste zoon hem met wel een erg trieste blik aan keek. 'Ed, verman je! We hoeven jullie medelijden niet omdat we oud worden, jongen.' Hij was verwoed opgestaan. 'Jullie moeder kan dit allemaal veel beter uitleggen.' Op hetzelfde moment hoorde hij de deuren van het vertrek open gaan en zag hij zo de kans het gesprek te vermijden. 'Ah, ik zal je vrouw maar eens gedag zeggen, niet?' Hij verdween al naar de zitkamer voor zijn zoons hem tegen konden spreken.

Eddard had met een even verraste blik de plannen van zijn ouders aangehoord. Hij had nog niet geweten dat ze ook al een huis op het oog hadden. Hij moest zijn moeder er maar eens goed over uit horen om er zeker van te zijn dat ze niet te veel zouden betalen, of dat ze alles wel goed op papier zouden zetten. Toen zijn vader hem plots toe sprak, wilde hij er tegen in gaan maar was de oude man al weg voor hij er de mogelijkheid voor had. Ongelovig keek Ed hem na en draaide zich toen naar Liam. 'Die man blijft maar verrassen, is het niet?' Hij moest zijn hoofd er nog over breken dat zijn ouders echt zouden gaan settelen. Hij had er zo snel geen beeld bij. Nu hij echter alleen met Liam zat, bleven zijn ogen op het gelaat van zijn broer hangen. Hij was nog niet vergeten hoe zijn vraag snel afgewimpeld was. Erger nog, hij was de opmerking van Isaia nooit vergeten. Hij wilde het niet aan elkaar knopen, maar hij zou tegen zichzelf liegen als hij het alleen maar toevallig vond. 'Liam,' begon Ed zacht met een half oog op de deur gericht. 'Je weet dat je vader niet om advies moet vragen voor alles. Ik weet dat jij denkt dat hij een genie is, maar-' Hij wilde er niet te veel over zeggen, niet zonder zeker te weten wat er aan de hand was, maar hij kon niet ontkennen dat hij zich verantwoordelijk voelde Liam, als broer en als Koning, te behoeden van een fout.

Liam keek met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe hun vader plots weg stoof met felle woorden en hij diegene die binnen was gekomen begroette. Het was vast zijn lieftallige echtgenote of zijn dochter. Nog steeds vond hij het moeilijk om te realiseren dat zijn ouders zich zouden settelen in Tarth. 'Gelukkig kunnen Renee en Tobias een oogje in het zeil houden,' verzuchtte hij uiteindelijk maar. 'Maar pap vindt vast wel een manier om het huis op zijn kop te zetten met zijn nieuwe hobby's en wat hij dan ook allemaal verzint.' En zijn moeder zou er allemaal tevreden in mee gaan. Liam klopte Ed vervolgens geruststellend op zijn knie. 'Ik stel je waarschuwing op prijs, broertje, maar-' Hij keek ook naar de deur om er zeker van te zijn dat zijn vader ver genoeg weg was gelopen, om vervolgens weer naar Eddard toe te buigen. 'Maar er is niets aan de hand. Geen advies nodig gehad. Pap is gewoon zijn gewoonlijke zelf en geeft óngewild advies.' Hij had geen idee waar de plotse zorgen van zijn broer vandaan kwamen, maar hij probeerde er maar om heen te praten. 'Dus, Kain is weer terug, he? Zo te horen houden jullie elkaar wel goed bezig.'