Vertrekken van de familie Alba

Naya luisterde naar de woorden van haar zuster en zweeg. Ze vond het maar moeilijk om haar zus advies te geven over een onderwerp waar ze zelf zo weinig vanaf wist. Daarbij wist ze ook niet wat zijzelf zou doen als ze in deze situatie zat. 'Ik geloof niet dat Adrian nog interesse heeft om de troon over te nemen... En de rest heeft volgens mij nooit interesse gehad.' Ze kon zich niet voorstellen dat één van de Halley prinsen ooit zou toestemmen om de troon over te nemen, zeker niet achter de rug van hun vader om. 'Ik weet zeker dat je de juiste keuze zal maken en je hebt vader om je te adviseren, niet waar?' Naya zou ook willen dat haar moeder hier was, maar er moest natuurlijk iemand een oogje in het zeil houden in het Oosten. Wat dat betreft zaten hun ouders veel op één lijn: als het nodig was namen ze elkaars taken over en vaak deelde ze ook de politieke verantwoordelijkheid voor het Oosten. 'Waarom schrijf je haar geen brief? Wie weet kan ze nog op tijd een antwoord geven...' opperde ze.

Sibel knikte. 'Dat is een goed idee, Naya. Ik zal haar vandaag nog schrijven.' Glimlachend bekeek ze haar zusje. Ze had altijd al goed advies kunnen geven, ook al was het misschien niet altijd over de dingen die haar interesseerde. Echter klonk er nu iets in haar woorden dat anders was, iets nieuws, maar misschien kwam het slechts omdat Sibel het nu pas toe stond om Naya te zien als een volwassen en verstandige vrouw in plaats van haar zusje. 'Als ik hier blijf en niet in het Oosten vader bij kan staan, dan- Ik dacht misschien dat jij wel met beetjes kunt helpen voor moeder en vader? En wellicht is Adrian wél nog geïnteresseerd in de politiek op een lokale schaal dan als koning. Dan kan hij daar jou en onze ouders bij staan?' Ze had er al even over nagedacht en gepuzzeld om te bedenken wie haar taken in het Oosten over kon nemen. Ze wilde haar zuster niets toeschuiven waar ze niet in geïnteresseerd was. Het moest uit haar zelf komen als ze interesse had. Echter, als de prins werkelijk in Myr zou verblijven, kon hij vast een handje helpen.

'Wat? Ik?' herhaalde ze verbaast. Naya had Sibel altijd gezien als degene die in hun vader's voetstappen zou volgen. Haar zus was dan ook altijd degene geweest die het meeste had geleerd over de politiek van het Oosten en hoewel ze zelf ook wel het een en het ander wist - omdat ze toch de dochter was van de Oostelijke leiders - had ze zichzelf nooit in de positie gezien om het Oosten te leiden. Het idee dat Adrian wellicht interesse zou hebben, was niet eens zo'n gek idee. 'Ik- ik zal het eens aan hem vragen.' verzekerde ze haar zus met een glimlach. 'Ik ga je missen, als je hier blijft.' zei ze na een korte stilte en pakte haar zus' handen beet. 'Ik weet zeker dat je de juiste beslissing zal nemen, Sibel.' verzekerde ze haar zuster met een glimlach. Nog altijd keek Naya om tegen haar grote zus, hoe ze alles had gedaan met Muriel toen Liam weg was. Het liet nog steeds een grote indruk na op haar.

Sibel moest zacht lachen om de verbaasde blik van haar zus. Ze kon begrijpen dat Naya zichzelf nooit echt in die rol had gezien, Sibel had daar duidelijk altijd een voortouw in genomen en ze had misschien niet altijd te veel ruimte voor haar zusje gelaten. Echter had ze ook niet altijd gedacht dat Naya er veel interesse in had. 'Ja, waarom niet? Je hebt een talent in je omgang met mensen. Het lijkt misschien niet veel, maar dat is al erg belangrijk, dat je connecties kan maken.' Bovendien wist Sibel dat Naya een hart van goud bezat. Ze zou het goede voor hebben met het Oosten, zoals haar ouders en zoals zijzelf dat ook hadden gehad. Geruststellend kneep ze in haar handen terug. 'Ik zal nooit lang weg kunnen blijven. Myr is ons thuis. Bovendien kan ik Muriel haar familie niet geheel ontnemen.' Bij de steunende woorden glimlachte Sibel ontroerd en trok ze haar zus naar zich toe om haar stevig te omhelzen. Ze wist niet wat ze verder kon zeggen.

[new]
Liam zat met zijn glazen op zijn neus voorovergebogen over een aantal documenten en las deze zorgvuldig door. Tegelijkertijd vocht hij tegen de vermoeidheid en slaap: nu de kroning van Sibel dichterbij leek te komen, voelde het ook alsof hij tweemaal zo hard aan het werk moest. De koning en koningin hadden hun steun aan Sibel publiekelijk aangekondigd. De meeste raadsleden leken achter haar te staan, echter bleef er één grote doorn in hun ogen: de partner van de toekomstige koningin. Hijzelf dus. Het pijnlijke was dat hij het via via had gehoord, ondanks dat hij het natuurlijk wel had kunnen voorspellen. Het was dus maar een goed ding dat hij een grote groep rebellen op het spoor was gekomen. De laatste tijd waren hij en Sibel druk bezig geweest om in contact te komen en afspraken te maken. Het leek alsof hij de laatste dagen nauwelijks geslapen had en dat was te merken ook. Hij besloot dus maar de papieren opzij te schuiven en naar de woonkamer te lopen, waar zijn vriendin en dochter waren. 'Hebben jullie al geluncht? Anders kan ik wat eten laten brengen,' verzuchtte hij, terwijl hij naast Muriel op het tapijt plaats nam. 'Hoe gaat het met jou, Sibel?' Hij wist dat ze nog tweemaal zo hard als hijzelf werkte.

Sibel kon zich niet precies herinneren wanneer ze een laatste fatsoenlijke nachtrust had gehad. Ze werkte nu de meeste avonden tot vroeg in de ochtend door. Maar ze wist wel precies wanneer het tijd was om Muriel uit bed te halen of wanneer ze moesten lunchen of het diner klaar zou staan. Ze was er erg op gezet om aan haar schema met Muriel vast te houden. Als ze echt door moest werken haalde ze dat 's nachts wel in. Ze keek op toen Liam de zitkamer in kwam en keek glimlacheglimlachend toe hoe Muriel haar vader met een knuffel begroette. 'IIk heb net wat besteld. Kom en zit, dan kunnen we samen eten.' Ze wist dat haar vriend hard door werkte en ze was hem ontzettend dankbaar voor zijn steun. Ze kon zich moeilijk voorstellen hoe ze dit alles zonder hem had kunnen doen. Ze was blij dat ze daar niet over na hoefde te denken. Sibel maakte plaats aan de tafel en hoorde op hetzelfde moment de bediende binnenkomen met het eten.

Liam voelde al snel de armen van zijn dochter om hem heen en met een brede glimlach liet hij zich omvallen. 'Pfft, Mumu, je wordt net zo sterk als je opa's,' grinnikte hij, waarna hij weer overeind kwam en met zijn dochter naar de tafel liep. Daar drukte hij een tedere kus op de lippen van zijn vriendin en ging hij vervolgens tegenover zijn partner zitten met hun dochter tussen hen in. Gelukkig kwam het eten al binnen: hij bulkte namelijk. 'Mijn ouders kunnen vandaag wel op Muriel passen,' merkte hij op met een half oog op de bediendes. Hij wilde bepaalde onderwerpen niet aan snijden als zij nog in de ruimte aanwezig waren. Toen ze uiteindelijk nog met zijn drietjes waren, probeerde hij oogcontact met zijn vriendin te maken. 'Wanneer gaan we de samenwerking bekend maken?' vroeg Liam vervolgens met volle mond, terwijl hij zijn dochter tussendoor hielp met het snijden van haar eten. 'Ik denk dat het verstandig is om het snel aan te kondigen. Om je positie te verstevigen.'

Sibel schoof Muriel's stoel dichter naar de tafel zodat ze goed aan geschoven was en keek toen stil toe hoe de bediende alles op tafel zette. Ze moest er nog erg aan wennen dat ze de bediening in het paleis niet kende en ook niet snel zou kunnen leren kennen door de grootte van het paleis en de staf die dat aan de gang hield. In Myr kende ze haar dienstmeisjes, de kok, de stalknechten én hun hele families. Ondanks dat ze veel met haar hoofd zat bij zaken buiten het paleis, wist ze dat ze ook binnen de muren dingen wilde veranderen. Daar over had ze veel advies gevraagd aan de koningin. Toen de bediende eindelijk weg was, glimlachte ze naar Muriel. 'Hoor je dat? Je kan bij opa en oma op bezoek vandaag. Dan vragen we voor morgen of de Septa je weer een les kan geven.' Nu ze zelf zo druk waren had het Sibel een goed idee geleken om hun dochter langzaam wat lessen te laten geven. Ze zou gaan leren schrijven en lezen. Vervolgens knikte ze. 'Ik wilde langer wachten, maar vader vertelde me dat er berichten zijn over rebellen in verschillende delen van Tarth en dat het volk niet goed op ze reageert. Ik wil voorkomen dat er geweld komt tussen de twee of zelfs met de adel.'

'Ik weet niet of we daar misschien zelfs al te laat voor zijn,' zei Liam zacht, als antwoord op het geweld tussen het volk, de adel en de rebellen. Het was altijd al onstuimig geweest, al voor het koningsschap van Henry, en mensen herinnerden dat maar al te goed. Hij wist dan ook niet goed hoe ze zouden reageren op het nieuws van Sibel. 'Maar ik hoop dat dit de laatste stappen zullen zijn. Dat iedereen weer gewoon terug gaat naar hun windstreken en we hier alles rustig op kunnen zetten.' Die raadsleden kwamen zijn neus uit met al hun geneuzel en gezeur over de kleinste dingen. Hopelijk kon hij voor eens en altijd die raadsleden de mond snoeren over hemzelf door dit nieuws. 'Ik moet mijn ouders ook nog vertellen over... dit alles. Ik denk dat het meeste langs hen heen is gegaan, als mijn broer en zuster er niets over hebben verteld.' Hij vreesde vooral de reactie van zijn vader. Met een huiverig gevoel keek hij zijn vriendin weer aan, maar hij ontspande al snel bij het enthousiasme van Muriel op het idee van een dag met haar grootouders en morgen samen met de septa. 'De lessen doen haar goed,' glimlachte hij tevreden.

Sibel hoorde de woorden van Liam al aankomen. Ze knikte echter simpel en legde haar vork naast haar bord. 'Ik denk niet dat het ons goed zal doen altijd te denken dat we eigenlijk al te laat zijn met bepaalde zaken. Laten we zeggen dat het nu eindelijk pas kan of-' Fronsend keek ze naar haar partner. Ze moesten redenaties hebben voor hun beslissingen als ze dit bekend maakten aan de raad, aan de koning, aan de rest van de adel en het volk. Tot nu toe hadden ze de redenaties en hoe ze die in een frame plaatsten alleen op elkaar uitgetest. 'Wat rust hier zou erg welkom zijn,' verzuchtte Sibel terwijl ze naar Muriel keek. Ze leek vaak vrolijk door te babbelen en spelen met haar eten als haar ouders het over de serieuze zaken hadden aan tafel. Haar frons werd enkel ernstiger toen Liam zijn ouders noemde. Ze wist dat ze dat onderwerp aan moest snijden met Liam, maar ze had het zelf steeds maar afgewimpeld met de leugen dat ze nu gewoon nog geen tijd hadden. Het was echter niet eerlijk tegenover haar vriend. 'Laten we het snel doen.' Ze zag dat Liam bang was voor dat gesprek, maar Sibel dacht niet dat hij degene was die de reactie moest vrezen. 'Gelukkig wel. Ik zou het vervelend vinden om nóg een kindermeisje in dienst te moeten nemen om op haar te passen.'

'Laten we het inderdaad snel doen,' verzuchtte Liam zacht. Het was niet zozeer zijn moeders reactie die hij vreesde, maar vooral die van zijn vader. Hoe vaak had hij niet gezegd- hij besloot er maar niet over na te denken. Daarnaast zou hij niet de volle laag krijgen, maar Sibel. Misschien kon hij vragen of ook zijn schoonouders konden komen, dat zou wellicht de sfeer wat verlichten. Of ook zijn broer en zuster. 'We moeten nog goed bedenken hoe we dit overdragen aan iedereen. Ik denk dat we jouw vader moeten vragen hoe we het beste kunnen verwoorden,' zei hij bedachtzaam. Silas was per slot van rekening een dichter van woorden. Mensen hingen altijd aan zijn lippen als hij sprak. Ook zijn blik gleed af naar zijn dochter en met een glimlach streek hij door haar krullen heen. 'Gelukkig vermaakt Mumu zich goed hier in het kasteel. Laatst zag ik je nog tussen de bloemen met de Septa!'

'Misschien kunnen we je ouders en broer en zus uitnodigen voor een diner. Je ouders vinden het vast leuk eens met zijn allen samen te zijn. Vooral nu Renee en Tobias plannen beginnen te maken om het paleis te verlaten. Als we het hier doen kan Muriel mee eten en als ze op bed ligt kunnen we het onderwerp aansnijden.' Als het werkelijk problemen zou veroorzaken in de familie hoopte ze dat Muriel daar niets van hoefde te merken. Ze wist dat haar schoonouders veel van haar dochter hielden, ondanks wat ze misschien van Sibel's beslissingen vonden. 'Ik denk dat vader erg graag wil helpen.' Ze was nog altijd erg dankbaar voor alle hulp die ze van haar vader kreeg. Ergens had ze het kunnen begrijpen als hij niet blij zou zijn geweest met haar plannen. Ondanks dat ze het nooit zo duidelijk uit hadden gesproken had Sibel er altijd naar gestreefd om de taken van haar vader in het Oosten over te nemen. Als hij daar inderdaad ook op gerekend had, moest hij zijn verwachtingen nu ook aardig bij scharen. Gelukkig leek de jonge prins samen met Naya erg bereid te zijn in Myr te gaan helpen. Glimlachend luisterde Sibel naar Muriel die over de bloemen vertelde en over de Septa, die ze maar al te graag haar nieuwe vriendin noemde. Ze wilde haar net wat vragen over haar laatste les toen er aangekondigd werd dat er bezoek was. Ze had geen tijd om een antwoord te geven, want toen Muriel de naam van haar oom hoorde, was ze al van haar stoel geklommen om naar de deur te rennen en hem te begroeten.

'Een diner lijkt mij een goed idee,' zei Liam instemmend. Dan konden ze wellicht met een hoop goede wijn de sfeer verlichten. Én dan konden zijn broer en zuster zijn vader wellicht wat tot rust brengen als het hoge woord eruit zou zijn. Hij hoopte echter dat het niet tot dat punt uit zou lopen. Toen er plots op de deur geklopt werd en werd aangekondigd dat er bezoek was, zuchtte Liam diep. 'Zelfs dit moment van rust wordt verstoord,' mompelde hij onder zijn adem door, tot hij hoorde wie de bezoeker precies was. Hij legde zijn bestek abrupt neer en liep achter Muriel aan naar de deur toe, om zo zijn broer Eddard in de deuropening te zien staan. 'Broertje! Zoals altijd heb jij een neus voor voedsel, we zijn net begonnen met onze lunch. Schuif aan!' Muriel hing al om zijn middel heen en zelf legde hij ook een arm om zijn schouder heen. De blik op Eddards gezicht ontging hem totaal. 'We hadden het er net over hoe we het nieuws van de kroning moeten gaan vertellen aan onze vader.'

Eddard had nog geen stap naar binnen kunnen doen of hij werd al begroet door de vrolijke krullenbol die zijn nichtje was. Ondanks dat zijn hele lichaam overmand was door de vermoeidheid, krulden zijn lippen als vanzelf op toen hij Muriel zag. 'Jellebel! Wat een welkom, waar heb ik dat aan verdiend?' Hij tilde haar de lucht in en voelde haar haar in zijn gezicht kriebelen toen ze hem een knuffel gaf. 'Ik weet niet of-' Zijn bezwaar kreeg hij amper uitgesproken. Ed had een stapel papieren bij voor Sibel die hij af wilde geven, om vervolgens snel weer aan het werk te gaan. Hij had niets anders gedaan de afgelopen weken. Het speet hem, maar zelfs zijn familie had hij amper gezien. Ed wilde zijn gedrag en zijn humeur niet hoeven te verklaren aan wie dan ook, dus vermeed hij contact als het niet over zaken ging. Eens had hij geprobeerd om Augustus op te zoeken, maar van dat plan was hij uiteindelijk ook afgehaakt. Er was zo veel werk te doen. 'Bij de Goden, en jullie willen natuurlijk dat Renee en ik daarbij aanwezig zijn, is het niet?' Hij kon het niet laten te grinniken terwijl hij Liam volgde en Sibel met een vluchtige kus begroette.

'Natuurlijk moeten jullie aanwezig zijn!' zei Liam wanhopig, terwijl hij zijn broer mee nam en vervolgens omlaag duwde op zijn eigen stoel. Zelf nam hij naast hem plaats. 'Anders worden Sibel en ik met huid en haar levend opgegeten. Heeft jouw Septa dat verhaal wel eens aan je verteld, Mumu?' Hij glimlachte goedbedoeld, terwijl hij toe keek hoe Muriel weer op haar stoel klom, en keek vervolgens nog eens beter naar zijn broer. Ondanks de glimlach zag hij de vermoeidheid verstopt zitten. Het was dezelfde vermoeidheid die hij zelf voelde en die Sibel waarschijnlijk ook overspoelde. 'Hoe gaat het met jou, Ed? Ik heb je de laatste tijd nauwelijks gezien. Kom je nog wel eens uit die kamer van je?' Er was natuurlijk een nog grotere vraag die boven hem hing: hoe ging het met de wachter die hij in de kamer van Ed had betrapt? En die hem onbewust naar de rebellen toe had geleid?

Eddard kreunde bij het idee van een familiediner waar nieuws gedeeld moest worden dat misschien niet zo goed zou gaan vallen. Bovendien zag hij het niet zitten vrolijk aanwezig te moeten zijn tussen zijn broer en zus met hun partners, met hun gezinnetjes. 'Het gaat prima,' reageerde Ed meteen en wellicht te snel. 'Ik werk eigenlijk voornamelijk in de werkkamer van mijn overste. Ze wil al mijn werk direct en ik kwam nu ook langs om iets aan je af te geven, Sibel.' Hij richtte zich tot de vriendin van zijn broer en schoof haar het papierwerk toe. Ze nam het dankbaar aan en bladerde het kort door, maar Ed zag dat ze het aan de kant schoof. Hij wist dat etenstijd met Muriel geen werktijd was en dus stond hij op het punt weer terug te gaan. Echter kreeg hij een bord met eten toegeschoven gepaard met een dwingende blik van Sibel en begon Muriel hem al te vertellen over haar excursie in de tuinen met de Septa. Ondanks zijn voornemen vond hij niet de energie om op te staan en de hartelijkheid die hij hier gevonden had te verlaten. Hij luisterde met de grootste interesse die hij maar kon tonen naar zijn nichtje en at met grote happen van het heerlijke eten. 'Hoe gaat het hier? Ik hoorde via via dat er binnenkort een aankondiging zal komen? De raad speculeert er op los.' Ed had zelf zo zijn ideeën en hij kon het niet laten naar Sibel te grijnzen. 'Een bruiloft, misschien?' Hij zag haar rode gezicht en de dodelijke blik geamuseerd verschijnen, maar merkte ook op dat haar ogen meteen naar Liam schoten.

'Een bruiloft?' herhaalde Liam grinnikend, terwijl hij ook geamuseerd naar het rode gezicht van zijn partner keek. Ze hadden het er eerder even kort over gehad, maar daar was geen duidelijk antwoord uit gekomen. Het was de grote vraag of Liam de titel van koning zou mogen dragen. En wílde dragen. 'Ik denk dat Mumu heel graag bruidsmeisje zou willen zijn, niet waar? Maar we zijn er zelf nog niet helemaal over uit, dus nee, nog geen aankondiging daarover.' Het gebrabbel dat vervolgens kwam uit zijn dochter leidde iedereen hopelijk lang genoeg van het onderwerp af. Het ging natuurlijk over de échte aankondiging die ze zouden doen en hoe Eddard daar onbewust in verstrikt was geraakt. 'Wij- ehm,' begon Liam twijfelachtig, terwijl hij naar de juiste woorden zocht. Ondertussen zag hij ook toe hoe Sibel aankondigde dat ze Muriel naar hun ouders zou brengen. Dat gaf hem mooi een moment met zijn broer. 'We hebben rebellen gevonden. En contact met ze gekregen. Ze staan ervoor open om samen te werken met Sibel. En- tja, dat is wat we gaan aankondigen. Voordat de hel uitbreekt tussen rebellen, volk en adel... zoals zoveel jaren geleden.'

Eddard snapte zelf best dat Sibel en Liam nog altijd geen huwelijk aan gegaan waren. Ze hadden samen een gezin en waren weer een koppel, wat ging een huwelijk daar aan toe voegen? Echter begreep hij ook wat dit politiek gezien voor problemen kon geven. Zowel voor als tegen. 'Bloemen in het rond gooien, dat is echt iet voor jou Jel.' Tegenover hem zag hij Sibel met haar ogen rollen. Hij kon niet zeggen of het kwam door het gebruik van beide bijnamen voor haar dochter of door het noemen van die bruiloft. Hij at zijn bord leeg terwijl Muriel het gesprek weer over nam met haar verhalen en was die aankondiging allang weer vergeten als Liam niet er weer over begonnen was. Verrast hoorde hij Sibel zeggen dat ze met Muriel naar zijn ouders zou gaan en wéér zag hij dat ze een blik uitwisselde met zijn broer. Eddard deed zijn best zijn nieuwsgierigheid voor zich te houden. Zijn mond viel letterlijk open toen er een verklaring van zijn broer kwam. 'De rebellen? Je werkt samen met de rebellen? En je bent bang om pap te vertellen over de kroning van Sibel?' Even was hij met stomheid geslagen dat de raad zo zeker was geweest dat de aankondiging over een huwelijk zou gaan. Dit zou groot nieuws voor iedereen zijn. 'En- Hoe? Hoe heb je contact gekregen?' vroeg Ed terwijl hij verwilderd van zijn stoel op stond.

Liam drukte zijn dochter nog een kus op haar wang en zijn partner eentje op de lippen, voordat ze weggingen. Daarnaast kreeg hij nog een scherpe blik van zijn vriendin toe, welke hem er aan probeerde te herinneren dat hij toch écht zijn broer eens de waarheid moest vertellen. Ze hadden over dit onderwerp vele malen gebikkeld. Toen Sibel en Muriel het vertrek hadden verlaten, leunde Liam vermoeid achterover in zijn stoel en keek hij zijn broer bedachtzaam aan. 'We hopen dat de raad er goed op gaat reageren,' zei Liam ietwat voorzichtig, vooral toen zijn broer verwilderd op stond. 'En ik moest mij nog bewijzen. Of dat voelde in elk geval zo. Ik hoop dat ze mij als koning zullen gaan accepteren als ik vertel dat ik diegene ben geweest die achter het rebellen netwerk is gekomen.' Hij probeerde zo transparant mogelijk tegenover zijn broer te zijn. Hij zou er toch wel achter komen. 'Hoe we contact hebben gekregen?' Hij schraapte zijn keel. Hij was een verschrikkelijke leugenaar en dat wist zijn broer. 'Ik heb één van de rebellen kunnen volgen. Je weet dat ik vaker in ben gezet als spion in het Oosten. Zo vond ik één voor één de belangrijkste schakels in dit netwerk. Eén brief vanuit Sibels naam en ze wilden meteen een ontmoeting plannen.'

Eddard had zijn rug naar Liam toegekeerd om zijn gezicht in de plooi te kunnen houden. Hij wist niet precies wat dit alles in hield en hij had zijn best gedaan om de naam van Kain niet in connectie te brengen met de anonieme tip over een spion in het paleis, met zíjn anonieme tip. Ed sloeg zijn armen over elkaar en keek zijn broer weer aan. 'Dat-' Hij wou dat hij niet zo moe was, dan kon hij veel beter inschatten waar dit op neer kwam. 'Natuurlijk,' besloot hij en wreef zuchtend over zijn voorhoofd. 'Je connecties van voor je reis. Je gebruikt precies dat waar ze kritiek op hebben om ze aan je kant te krijgen. Heb jij dit bedacht? Of Sibel?' Het was een goed idee. Hoewel schokkend zou het zeker kunnen werken. Ed hield zijn adem in toen Liam vertelde over de connectie. 'Eén rebel? De spion, van de tip van enkele weken geleden?' Als hij nou eens zijn aandacht kon focussen op alle informatie die hij nu had dan- Zijn blik schoot naar zijn oudere broer. 'Liam,' begon hij op verwijtende toon. 'Je vertelt me niet alles.' Ed wilde de vraag niet stellen, omdat hij niet zeker was of de waarheid hem nou zo veel goeds te brengen had. Als hij dit wist, wat ging hij dan doen? Echter voelde hij zijn hart in zijn keel kloppen. De afgelopen weken had hij al genoeg tijd gespendeerd aan het negeren van zijn gedachten en gevoelens, daar kon hij niet lang meer mee door gaan.

'Ik heb het bedacht,' zei hij uiteindelijk. 'Ik wist dat ik mij op een of andere manier moest bewijzen voor de raad. En zo gek veel talenten heb ik ook weer niet, dus ik moest iets radicaals bedenken.' Liam was nu diegene die weg keek van zijn broer. Hij schaamde zich ervoor dat hij deze informatie zo lang voor zich had gehouden, ondanks dat Sibel hem zo vaak had aangespoord om de waarheid te vertellen. 'Ik vertel je inderdaad niet alles. Het was namelijk niet zomaar een rebel,' begon hij dus maar twijfelachtig. 'Maar die man- de wachter die ik toen in jouw kamer had aangetroffen. Ik vertrouwde het niet, vooral toen ik wat rondvroeg in het kamp over hem, en vervolgens heb ik hem gevolgd. Hij leidde mij niet eens direct naar zijn oversten toe. Maar zo kon ik het netwerk in duiken, locaties vinden waar ze zich schuil hielden.' Hij was inmiddels ook opgestaan en liep rond de tafel om zijn gedachten op een rijtje te krijgen. 'Ik wilde het je niet vertellen, je leek- zo gelukkig. Als het plan zou slagen, dan zou die wachter aan onze kant staan. Dan was het niet nodig.' Hij fronste diep en keek zijn broer aan. 'Wat is er gebeurd?'

Eddard wist dat hij het zelf al uitgevogeld had en de puzzel compleet was, maar hij wilde het niet geloven tot het ook echt uit de mond van zijn broer kwam. 'Hoe lang weet je dit al? Sinds je hem in mijn vertrekken zag? Ben je toen meteen achter hen aan gegaan?' Ed wist precies hoe veel dagen het geleden was dat Kain vertrokken was. Hij telde ze onbewust iedere keer als hij zijn agenda open sloeg. Maar nu begon hij alle andere dagen te tellen. Nog altijd verward liet hij zich op zijn stoel zakken en schudde zijn hoofd. 'Verdomme Liam, ik ben geen 5-jarige meer die je moet beschermen voor te heet water of weet ik veel wat. Dit is mijn leven dat ík opgebouwd heb hier! Heb je er ooit aan gedacht dat ze me konden veroordelen van verraad? Dat ik-' Hij stopte zichzelf voor hij zou gaan razen. Hij herkende die trek als iets van zijn vader en wist dat hij evengoed door kon slaan als hij eenmaal begon. Hij was weer opgestaan om onrustig heen en weer te lopen. 'Wat niet weet, wat niet deert, is dat werkelijk wat je dacht?' Ed negeerde de laatste vraag van Liam. Ergens schaamde hij zich des te meer voor wat er gebeurd was nu hij dit wist.

Liam zuchtte diep, terwijl hij naar de reactie van Eddard keek. Zijn broer had groot gelijk dat hij boos op hem was. Hij had ook gewoon naar zijn vriendin moeten luisteren en het eerder moeten vertellen. 'Ik weet het al even,' mompelde hij dan ook. Het had geen zin om niet de waarheid te spreken. 'Nog geen maan nadat ik hem in jouw vertrekken had gezien, besloot ik om hem eens te volgen. Het was een onderbuikgevoel. Ik wist het dus al voor de anonieme tip.' Liam nam ook weer plaats op een stoel, deze recht tegenover die van zijn broertje. Het deed hem pijn om te zien hoeveel dit met Eddard deed. Uit die pijn kon hij enkel concluderen dat er heel wat gebeurd was tussen zijn broer en de wachter. 'Ik hoopte gewoon- Je was zo gelukkig. Ik wilde dat niet verpesten door wellicht onnodige informatie, omdat we wilden gaan samenwerken. Ik weet dat ik het veel eerder had moeten vertellen - Sibel heeft het zó vaak gezegd - maar ik wilde gewoon niet verpesten wat jullie hadden. Maar ik had het duidelijk anders moeten aanpakken.'

Eddard vond zichzelf weer op zijn stoel en zette zijn vingers in zijn haar. Waarom wilde hij die informatie zo graag? Dacht hij dat hij zijn verliefdheid dan tegen had kunnen houden als er op dat moment een confrontatie was geweest? Of zou hij vergevensgezinder zijn geweest als het nog niet zó lang aan de gang was? Het maakte hem slechts bozer op zijn broer te weten dat hij al die tijd had geweten waar Kain mee bezig was. 'Onnodige informatie? Hoor je jezelf praten? Alleen omdat de rebellen nu leuk aan Sibel's kant staan neemt het niet weg dat Kain maandenlang tegen me gelogen heeft en achter mijn rug om mijn positie in gevaar heeft gebracht, mijn vertrouwen schond.' Ergens was Ed helemaal niet verrast dat Liam op de een of andere manier een hand had in alles. Zijn familie had nogal de neiging om naar zijn mening te betrokken te raken in zijn leven. Precies hetzelfde was in het Zuiden gebeurd, met Peter, met zijn ouders. Maar Ed zou liegen als hij zei dat dit was wat hem het meest dwars zat. 'Die anonieme tip, die kwam van mij. Kain is allang niet meer in Evenfall, waarschijnlijk niet eens meer in het Westen,' gaf hij dus uiteindelijk toe.

Liam sloot zijn ogen en liet zijn broer door razen. Hij had dezelfde zware stem als hun vader. En dezelfde opvliegendheid. Al wist hij zeker dat hun vader nu Eddards kant zou kiezen en dat was terecht ook. Liam had het goed verknald. Het verbaasde hem dan ook niets dat Ed de anonieme tip had verspreid. 'Het spijt mij echt heel erg, Ed,' zei hij dus uiteindelijk maar. 'Geloof mij alsjeblieft dat ik het deed uit liefde voor jou. Nooit heb ik jouw relatie of werk of privé leven willen dwarsbomen door deze plannen.' Hij schonk ondertussen twee volle glazen wijn in en met een zucht legde hij zijn benen op tafel, om zo in gedachten van zijn wijn te sippen. Kain had dus Evenfall verlaten. En Eddard was nog steeds hier. Hij had zichzelf al zo diep in de problemen gegraven dat het niets meer zou uit maken als hij nog meer stomme opmerkingen zou maken. 'Waarom ga je niet achter hem aan?' zei hij dus maar uit het niets. 'Hij kan vast nooit ver zijn als hij nog de rebellen wil helpen. Misschien is hem zelfs al wel verteld over de samenwerking.'