Vertrekken van de familie Alba

-

Met een gefrustreerde blik keek Sibel naar de staat waarin de woonkamer van de vertrekken zich bevond. Muriel had een hele ochtend gespeeld met één van de dienstmeisjes terwijl ze zelf met haar vader bij een onverwachte bespreking zat. Naya had wie weet waar uitgehangen en Liam wilde ze niet storen nu hij eindelijk tijd met zijn familie door kon brengen. Ze had dus dus maar een meid die hun kamers in orde hield gevraagd of ze het erg vond even op te passen. Dat was blijkbaar niet helemaal goed gegaan. Het meisje was druk in de weer om al het speelgoed weer op te ruimen en om een bijzettafeltje recht te zetten. Muriel zelf lag al een hele tijd vredig te slapen. Tot Sibel's geluk kon ze dus even zitten en op adem komen voor haar vriendin langs zou komen. Ze had Renee uitgenodigd in de hoop dat ze weer eens bij konden kletsen en dat ze haar vriendin voor even af kon leiden van haar zorgen. Tenminste, ze dacht niet dat ze ze weg kon nemen, maar wellicht kon ze wat steun bieden. Normaal zou ze langs zijn gegaan bij Renee en haar mee hebben genomen naar de tuinen of misschien zelfs de stad in, maar nadat ze de chaos van die ochtend had gezien, bleef ze liever zelf in de buurt van Muriel. Vooral als haar dochter de sloddervos weer wakker werd.

Renee had verheugd de uitnodiging ontvangen van Sibel en keek enorm uit naar het bezoekje. Hoewel nu ook haar ouders en haar broer hier waren, was het toch fijn om ook weer even een ander gezicht te zien, zeker na al het gedoe met Tobias en zijn familie. Ze had niet lang geleden gehoord wat zich in het vertrek had afgespeeld en het was Tobias erg zwaar gevallen hoe het er allemaal aantoe was gegaan. Ze probeerde er natuurlijk voor hem te zijn, maar ze vond het moeilijk om in te schatten wat hij nodig had op dit moment. Het had zeker geen goed moment geleken om haar zwangerschap aan te kondigen, dus had ze het nog steeds voor zich gehouden. Renee hoopte dat ze het snel met hem zou kunnen delen, dat ze het goede moment ervoor zou vinden. Toen Tobias had aangegeven dat hij moe was, had Renee besloten om haar vriendin in de tussentijd op te zoeken. Neuriënd liep ze over de gang heen en klopte ze aan op de deur van Sibel's vertrekken, wachtend tot ze binnen gelaten zou worden.

Sibel was toch maar weer opgestaan om de kamermeid te helpen. Ze was allang blij geweest dat ze had willen helpen. Ze had net de laatste dingen terug op hun plek gezet toen er verteld werd dat er iemand aan de deur was en ze die vlug kwam openen. Met een glimlach begroette ze haar vriendin en sloeg ze haar al snel in de armen. 'Renee, wat fijn je te zien.' Ze was ontzettend blij geweest voor Renee dat ze iemand had gevonden met wie ze haar leven wilde delen, maar ze had het tegelijkertijd erg jammer gevonden dat haar vriendin nu niet meer zo gemakkelijk langs kwam. Haar familie nam namelijk regelmatig de tijd om in het Oosten langs te komen, zelfs voor Liam terug was geweest. Muriel had dus toch altijd twee sets grootouders gehad en ook twee tantes. Sibel liep Renee voor terug de vertrekken in en bedankte met een glimlach het meisje dat haar geholpen had en vertelde haar dat ze niet meer nodig was. 'Sorry dat je hier moet langs komen. Maar Muriel slaapt nog en ik heb niemand die nu op kan passen.' Ze vond het altijd moeilijk haar dochter niet thuis te hebben waar alles was wat ze maar nodig kon hebben. In gastenvertrekken moest ze altijd nog naar alles zoeken, ze moest er altijd voor zorgen dat er niets gevaarlijks binnen handbereik van Muriel was en dat waren nog maar de simpele praktische dingen.

Renee glimlachte eveneens toen de deur open werd gedaan door Sibel en ze sloeg haar armen stevig om haar vriendin heen. 'Het is goed je weer te zien! Hoe is jullie reis verlopen? Is alles een beetje soepeltjes gegaan met Muriel?' vroeg ze, terwijl ze de vertrekken inliep en plaatsnam op een fauteuil. 'Het is oké, ik vind het eigenlijk wel fijn om even die vertrekken uit te zijn. Ik bedoel, niet dat ik er problemen mee heb om bij Tobias te zitten- het tegendeel zelfs, maar het is ook goed om af en toe even de benen te strekken en in een andere omgeving te zitten.' ratelde ze lachend. 'Bij de goden, hoe lang is het wel niet geleden dat we elkaar hebben gezien? Hoe gaat het met je? Muriel is vast en zeker weer onwijs gegroeid. Ik kan niet wachten om haar straks te zien, misschien herkent ze me niet eens meer.' Terwijl ze sprak gingen er nog honderden andere dingen door haar hoofd in waar ze het met haar vriendin over moest hebben. Er was zoveel gebeurt in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. Zo nu en dan schreven ze wel eens brieven, maar ze waren allebei zo druk dat het er niet vaak van kwam.

'Het is heel goed gegaan. Muriel is werkelijk een wonder met het reizen. Ze valt gewoon in slaap en dat is het.' Sibel dacht met een glimlach terug aan de dagen van het reizen. Het had ontzettend rustgevend gewerkt om alleen maar te kunnen zitten en naar het voorbij schietende landschap te kijken terwijl Muriel op haar schoot sliep. 'Het is inderdaad al een hele tijd nu.' Ze moest lachen om de energie die Renee had om haar al die vragen te stellen. 'Maak je geen zorgen. Muriel herkent je sowieso! Ze zal haar tante niet zomaar vergeten.' Ze nam tegenover haar vriendin plaats op de sofa en nam het moment dat ze even stil viel om haar hand vast te pakken. 'En hoe gaat het met jou? Het spijt me dat ik nog niet eerder tijd heb gehad om te komen en dat het nu lijkt dat ik er slechts ben gewoon omdat de besprekingen mijn aanwezigheid vereisen. Ik ben erg blij dat ik deze kant uit kon komen.' Sibel glimlachte naar Renee, maar wilde haar niet forceren om te moeten praten over hetgene waar ze vast ieder moment van de dag al mee bezig was. Ze moest zelf beslissen of ze er met Sibel over wilde praten.

'Dat is goed om te horen.' zei Renee met een oprechte glimlach toen Sibel vertelde dat de reis naar de hoofdstad goed was verlopen. Door al die jaren in de huifkar was Renee al gewend aan het hobbelen en bobbelen over alle wegen. Het voordeel daarvan was dat ze nu overal en nergens in slaap kon vallen. Ze had zichzelf er hier in het paleis ook wel eens op betrapt dat ze op de meest vreemde plaatsen even haar ogen wat rust had gegeven. Toen Sibel vroeg hoe het met haar ging, glimlachte ze kort en haalde ze haar schouders op. Natuurlijk kon ze zeggen dat alles goed ging, maar dan zou ze liegen en in alle eerlijkheid was dat niet wat ze nu wilde. 'Het gaat... Het is zwaar, maar we slaan onszelf er wel doorheen.' verzekerde ze haar vriendin en wimpelde haar excuses weg. 'Ik weet hoe druk je het hebt met alles Sibel, maak je niet ongerust. Ik ben allang blij dat je er nu bent.' Ze pakte de hand van haar vriendin vast en glimlachte. Er was zoveel waar ze het over had willen hebben, maar nu ze hier zat wist ze niet zo goed waar ze moest beginnen. 'Ik ben je gemist, Sibel.'

Sibel kneep zacht in de hand van Renee. Het was in ieder geval een goed teken dat haar vriendin eerlijk was en niet deed alsof alles prima was. 'Ik jou ook. En er is zoveel voor ons beiden gebeurd in de tussentijd. Er is zoveel om te vertellen,' verzuchtte ze terwijl ze naar Renee boog om haar nog eens in een omhelzing te nemen. In de drukte vergat ze soms dat ze moest praten met iemand. Ze liet zichzelf sowieso niet snel toe om haar hart onbezorgd te luchten, maar ze hoopte dat ze dat bij haar vriendin kon doen. Tenminste, ze wist niet goed hoe ze het op zou vangen dat ze een punt achter haar relatie met Liam had gezet. 'Het moet vast ook fijn zijn je hele familie weer eens bij elkaar te hebben,' begon ze voorzichtig. 'Heb je iedereen al gezien?' Benieuwd keek ze Renee aan. Sibel had geen idee met wie Liam had gedeeld wat er was gebeurd. Ze had hem überhaupt amper gezien of gesproken, slechts om Muriel eens bij hem langs te brengen en dat was het.

'Het is vooral vreemd om iedereen hier rond te zien lopen.' gaf Renee eerlijk toe. In de laatste paar maanden was dit ook Renee's thuis geworden en hoewel ze er allang aan gewend was dat Eddard ook in het paleis woonde, was het raar om haar ouders op de meest willekeurige momenten tegen de komen op de gangen of waar dan ook. 'Ik heb mijn ouders gezien, al ben ik Liam nog niet tegen gekomen.' vertelde ze. Ze had de laatste paar dagen zoveel bij Tobias gezeten, zeker na alles wat er gebeurd was met de koning en zijn aftreden, dat ze maar weinig tijd had genomen om haar familie te zien. Ze hoopte dat ze het konden begrijpen en dat ze niet al te boos op haar waren, al wist Renee dat haar familie wist in welke situatie ze nu zat. 'Ik moet hem binnenkort echt eens op gaan zoeken, ik schaam me er haast voor dat ik hem nog niet eens heb gezien.' lachte ze. 'Wat voor een zus doet dat nou?'

Bovendien had ze de ouders van Renee en Liam ook nog niet gesproken. Ze had langs willen gaan met Muriel, maar tot nu toe was ze al te druk geweest. Toen Renee vertelde dat ze haar oudste broer nog niet gesproken had knikte ze langzaam en liet ze haar blik afdwalen. Ze wist niet of het makkelijker was geweest als Liam het al verteld had. 'Misschien moet je hem toch maar eens snel opzoeken. Het zal hem vast blij maken.' Ongemakkelijk keek ze naar haar lachende vriendin en stond toen op om nog wat thee te laten brengen en om maar wat te doen te hebben. Ze liep terug naar de sofa maar ging niet meteen zitten en keek op Renee neer. 'Misschien had ik het je al in een brief moeten vertellen. Dan had je me niet hoeven ontvangen zonder dit te weten.' Ze wist dat ze niet alleen Liam gekwetst zou hebben met haar besluit om hun relatie op te geven. Het zou ook erg moeilijk kunnen komen te liggen met zijn familie en dus ook met Renee. Misschien wilde ze maar weinig te maken hebben met de vrouw die haar broer buiten gesloten had. 'Ik heb Liam verteld dat we niet meer moeten proberen om een relatie zoals voorheen te krijgen. Dat we ons beter kunnen focussen op een vriendschappelijk ouderschap voor Muriel.' Nu pas nam ze weer plaats en wachtte ze onzeker Renee's reactie af.

Renee luisterde naar de woorden van Sibel en knikte. 'Ik kijk er ook naar uit om hem weer te zien.' Het was alweer lang geleden dat ze een goed gesprek had gehad met haar oudste broer. Vroeger konden ze altijd erg goed met elkaar opschieten, zowel zij en Liam als zij en Eddard. Renee had de relatie tussen haar en haar broers altijd als erg close beschouwd, maar hoe ouder ze werden, hoe meer ze uit elkaar waren gegroeid: ze waren alle drie hun eigen kant op gegaan. De woorden over Sibel en Liam verbaasde Renee helemaal niets. Natuurlijk had ze gesnapt dat ze hun relatie weer probeerde op te bouwen na Liam's reis, maar Renee had allang zien aankomen dat het niet meer hetzelfde was tussen Sibel en haar broer. 'Jullie kunnen in ieder geval met zekerheid zeggen dat jullie het hebben geprobeerd. Daarbij denk ik dat het voor Muriel ook het fijnste is als jullie gewoon vriendschappelijk met elkaar om blijven gaan... in plaats van een geforceerde relatie proberen te redden waar jullie niet beiden achterstaan.' Renee had geen idee hoe haar broer erover dacht en hoe hij had gereageerd op dit alles. Ze hoopte maar dat het hem niet al te zwaar viel: ze wist hoe graag hij het nog wilde proberen.

'Oh, nee dat klopt.' Sibel keek haar vriendin aan met een verslagen uitdrukking op haar gezicht. Tot nu toe had ze het alleen met haar ouders gedeeld en had ze hen gevraagd het ook Naya te vertellen. Hun reacties waren ook vol begrip geweest. Het deed haar echter pijn te zien dat niemand verrast leek. Was het dan werkelijk zo duidelijk dat ze er zo mee geworsteld had? Stilletjes knikte ze en vouwde haar handen samen in haar schoot. Ze moest vast gewoon nog wennen aan het idee dat het nu echt over was. Waarschijnlijk zat ze er daarom zo mee. Immers waren ze nooit uit elkaar gegaan ondanks zijn afwezigheid van twee lentes en zonder ook maar enig contact. 'Ik-' Sibel wist niet goed waar ze de woorden vandaan moest halen en glimlachte maar gewoon. 'Ik heb nog wat voor jou en Tobias meegebracht uit het Oosten,' begon ze dus maar en stond op om naar haar slaapvertrek te lopen. Ze kwam enkele tellen later terug met een geweven stuk kleed en overhandigde het aan haar. 'Moeder en ik hebben er samen aan gewerkt. Het is een techniek uit haar dorp en een kleed dat traditioneel wordt overhandigd wanneer geliefden elkaar beloven een verbintenis aan te gaan. In deze cultuur heet het geen verloving of huwelijk, maar het komt erg overeen.'

Renee glimlachte kort naar haar vriendin, al verdween die glimlach al snel weer. Ook nu kon ze zien hoe ze ermee zat en ze vond het spijtig om te zien dat Sibel er nog steeds zoveel moeite mee had. Ze snapte het ook: als zij een kind had - wat ze ook kreeg - zou ze het ook moeilijk vinden om een punt achter haar relatie te zetten. Ze zou haar zoon of dochter een zo goed mogelijk leven willen geven, met een vader... een gezin. Bij die gedachte verdween haar nog ietwat positieve gezichtsuitdrukking echter. Het idee dat ze haar kind misschien in haar eentje zou moeten opvoeden was de afgelopen tijd een pijnlijke gedachten geweest, eentje die steeds akelig dichtbij leek te komen. Toen Sibel begon over een geschenk, werd Renee weer uit haar negatieve gedachtegang getrokken en keek ze verrast op. 'Een cadeau? Sibel, dat had je toch helemaal niet hoeven doen?' Toen ze het kleed overhandigd kreeg liet ze haar vingers over het fijne werk heen glijden en glimlachte ze breed. 'Het is echt prachtig Sibel. Ik weet ook zeker dat Tobias het geweldig vindt. Echt, dankjewel.' Ze legde het kleed aan de kant en omhelsde haar vriendin stevig. 'Er is nog iets waar ik het met je over moet hebben... maar je moet me beloven dat dit gesprek tussen deze muren blijft...'

Sibel was blij te zien dat Renee het kleed dankbaar aan nam. 'Het is niet echt een cadeau. Het hoort, zoals mijn moeder zou zeggen. Ze wilde het zo graag samen geven, maar nu ze in het Oosten is gebleven moet ik het maar met je delen.' Haar moeder had haar op het idee gebracht om samen aan het weefsel te zitten. Iedere kans om zich te vergrijpen aan haar eigen cultuur nam ze altijd aan. Sibel dacht soms dat haar moeder nog altijd heimwee had. Maar in deze situatie had ze vast ook gedacht dat het haar dochter misschien op ideeën bracht wat betreft haar situatie. Dat was op niets uitgelopen. Ze wreef over Renee's rug en keek haar vriendin toen fronsend aan. 'Natuurlijk, dat beloof ik.' Ze was benieuwd wat voor iets zo geheimzinnig was dat ze het niet met iemand kon delen. Misschien ging het wel over Tobias. Ze hoopte het maar niet, maar wie weet-

'Echt heel erg bedankt. Ik zal het straks meteen aan Tobias laten zien en er een mooi plekje voor zoeken in de vertrekken.' verzekerde Renee haar vriendin met een glimlach en vouwde haar handen samen. Nog steeds had ze het niet aan Tobias vertelt, maar ze wilde graag haar vriendin's advies over dit alles. Ze had Sibel altijd gezien als een goede raadgever en zo hadden ze elkaar vroeger dan ook vaak geholpen. 'Ik heb het er nog niet met Tobias over gehad- en voor zover ik weet, weet Liam er ook nog niets van... dus je moet me echt beloven dat je het hen niet zal vertellen.' Het laatste wat ze wilde was dat Tobias het hoorde van iemand anders dan zijzelf. 'Ik ben in verwachting van een kindje.' Er was toch iets aan de woorden wat een glimlach op haar gezicht bracht, hoe treurig de situatie eigenlijk ook was. Nieuwsgierig wachtte ze de reactie van Sibel af, terwijl ze wat aan de velletjes rond haar vingernagels pulkte: iets wat ze altijd deed als ze nerveus was - momenteel zagen haar handen er dan ook vreselijk uit...

'Natuurlijk, Renee.' Sibel was trouw genoeg aan haar vriendin om haar dat te beloven. Ze zou vrijwel alles doen voor de vrouw die tegenover haar zat. Dat was hun vriendschap zeker waard. Verrast keek ze naar Renee toen ze vertelde dat ze in verwachting was. Ze moest zelf al snel glimlachen. 'Dat is erg fijn nieuws, Renee. Je gaat een geweldige moeder zijn.' Sibel had echter ook meteen door dat ze niet volledig gelukkig was met de situatie. Hoe kon het ook anders als Tobias zo ziek was? Bedenkelijk keek ze naar haar vriendin en legde een hand op de hare. Ergens begreep ze heel goed wat er nu misschien door haar hoofd zou gaan. Als ze ook maar iets hetzelfde dacht als Sibel had gedaan, moest ze nu vast erg onzeker en zelfs bang zijn. Het was niet makkelijk om de optie dat je wellicht alleen voor kindje moest gaan zorgen als realistisch te beschouwen. 'Wat houdt je tegen om het met Tobias te delen?' vroeg ze haar terwijl ze fronste. 'Ben je niet zeker of je het kindje wilt houden?'

Renee glimlachte kort en knikte. Het was ook erg fijn nieuws, helaas had het een keerzijde. 'Wat? Nee, nee natuurlijk wil ik het houden, dat is het niet... Het is gewoon-'  Ze vond het lastig om er een beslissing over te maken omdat ze niet wist wat het beste voor Tobias zou zijn. 'Ik wil gewoon niet dat hij moet leven met het idee dat hij een kindje krijgt wat hij misschien nooit te zien krijgt... Ik weet dat ik het niet meer al te lang voor hem achter kan houden, en dat wil ik ook helemaal niet. Het is gewoon- ik wil hem niet meer verdriet doen dat hij al heeft. Ik weet hoe erg hij het vindt dat hij mij misschien moet achterlaten, laat staan als hij weet dat hij een zoon of een dochter krijgt.' Ze wist niet wat de beste optie was: Tobias niet laten weten dat hij vader zou worden, of hem laten leven met het feit dat hij zijn kind misschien nooit zag opgroeien. In het begin was ze zo positief geweest over Tobias zijn situatie, maar hoe meer tijd er verstreek, hoe minder ze dat positieve gevoel op kon houden. 'Ik weet gewoon niet wat de beste keuze is...'

'Oh, ok, ik-' Sibel keek verontschuldigend haar vriendin aan. Ze zou het niet raar hebben gevonden als dat door het hoofd van haar vriendin was gegaan. Bovendien was ze verrast door wat haar dwars zat. 'Renee, natuurlijk zal het hem spijten dat hij misschien geen deel uit kan maken van het leven van zijn kindje, maar het gaat hier om jou. Het zal hem waarschijnlijk het meeste spijten dat je het alleen moet doen. En ik denk dat het hem slechts blij maakt als jíj dit wil. Dat het hem zelfs heel veel doet, dat er misschien iets is dat van hem achter blijft.' Sibel kneep Renee zacht in haar hand en glimlachte. Misschien was ze nu wel iets te eerlijk, maar ze vond niet dat dit om Tobias draaide. Het ging om Renee en of zij dit wilde doen. 'Ben je niet bang om alleen moeder te zijn?' vroeg ze zacht.

Renee had aan zoveel andere gedacht, behalve aan het feit dat ze haar kindje in haar eentje zou moeten opvoeden. Toen Sibel het boven bracht, wist ze dan ook niet zo goed wat ze moest zeggen. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op en keek ze door het raam naar buiten toe, waar de zon fel scheen. Het was een mooie dag vandaag, de temperatuur was goed - niet te warm, maar ook zeker niet te koud. 'Ik- eh... ik weet het niet.' zei ze eerlijk en keek Sibel weer aan. 'Het is niet iets waar ik veel aan heb gedacht.' Haar gedachten waren vooral bij hoe ze het aan Tobias moest vertellen- of ze het überhaupt wel moest vertellen, al vertelde iedereen haar dat ze het niet van hem achter moest houden. Wellicht dat ze hem vanmiddag het nieuws zou brengen.

Sibel fronste toen Renee aan gaf dat ze daar nog niet aan gedacht had en kort zuchtte ze terwijl ze Renee ernstig aan keek. 'Renee-' Ze wist niet goed hoe ze het moest zeggen en ze hoopte niet dat ze nu een grens zou overschrijden. 'Ik weet dat je dit misschien niet wil horen, maar wellicht- wellicht denk je nu te weinig aan jezelf. Je moet ook voor jezelf zorgen. Je helpt Tobias niet door alles om hem te laten draaien en straks als-' Sibel hield zichzelf in en liet haar hoofd zakken. Ze wist niet goed of ze nu sprak voor Renee of wat ze zelf graag zou willen horen. 'Je moet ook voor jezelf zorgen,' herhaalde ze dus nogmaals, maar zachter. Ze begreep dat Renee haar energie maar al te graag aan Tobias op gaf omdat ze van hem hield, maar het was frustrerend voor Sibel om te zien hoe ze er aan op ging. Ze zag er anders uit dan de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe het voor haar familie moest zijn om dit mee te maken.

Renee keek haar aan en knikte. 'Ik zorg ook voor mezelf, het is alleen- het is nu gewoon wat veel.' Er was zoveel gaande dat Renee niet meer wist waar ze de tijd vandaan moest halen om alles te regelen. Ze moest op controle voor de baby, ze wilde bij Tobias zitten, maar ook van hem werd nu veel gevraagd met het hele gedoe rond het koningsschap. 'Ik moet gewoon weer alles op een rijtje zetten, voor mezelf.' Ze waardeerde de zorgen die Sibel uitte, ook al wilde ze het misschien niet toegeven, het was fijn om te horen dat er iemand aan háár welzijn dacht. Met een kleine glimlach pakte Renee Sibel's handen beet. 'Bedankt, Sibel.' zei ze enkel en liet haar handen los, om op te staan en naar het raam te lopen. 'We zijn gezegend dit jaar met het weer, het is hier al tijdenlang prachtig.' Soms moest ze eens over iets anders praten dan haarzelf of Tobias: dat is waar het gesprek altijd overging. 'Hoe is het in het Oosten? Is Naya weer een beetje gewend aan haar thuis?'

Sibel knikte langzaam en schudde vervolgens met een glimlach haar hoofd. 'Bedank me niet, Renee. Je bent mijn beste vriendin. Ik hoor je te vertellen wanneer je op jezelf moet letten.' Ze herinnerde zich ook nog heel goed dat Renee hetzelfde voor haar had gedaan toen Liam al zo een lange tijd weg was zonder ook maar een woord. Ze stond eveneens op om naar het raam te lopen. 'Het is een stuk aangenamer dan in het Oosten nu. Er is veel regen en het zorgt nogal voor problemen. Overstromingen, modderstromen, het is-' Sibel hield zichzelf stil. Ze dacht meteen aan zaken. Met een kleine glimlach leunde ze tegen het raamkozijn toen Renee naar Naya vroeg. 'Het gaat er goed. Mijn ouders zijn erg opgelucht Naya weer thuis te hebben en ik geloof dat ze dat zelf ook is. Ik heb echter amper met haar gepraat.' Sibel liet haar hoofd hangen. Ondanks dat het nog altijd niet fout voelde dat ze zo had gereageerd, knaagde er toch een schuld aan haar. 'Ik ben boos op haar geworden toen ze thuis was. Ik denk dat ik haar heb af geschrokken.'

Renee knikte. 'Toch bedankt.' lachte ze zachtjes. Het was maar goed dat haar ouders hier in het Westen waren en zich momenteel niet in het Oosten bevonden. Het reizen ging altijd maar moeizaam met al die regen. Vroeger was het vaak genoeg gebeurd dat ze noodgewongen een aantal nachten door hadden moeten brengen in een herberg, omdat het weer simpelweg te slecht was om te reizen. Gelukkig hadden haar ouders daar nu geen last van en het was weer een zorg voor Renee minder. 'Daar kan ik me iets bij voorstellen, ik kan me nog wel herinneren hoe opgelucht Willa was toen Adrian voor de deur stond.' vertelde ze. Bij de woorden van Sibel, keek Renee haar aan. 'Ik kan me niet voorstellen hoe ik had gereageerd als het Eddard was die zomaar zonder enige aankondiging verdween.' Ze kon heel goed begrijpen dat Sibel misschien in eerste instantie boos was geworden op Naya, al had ze ergens ook wel medelijden met het jongere zusje van haar vriendin: Renee zou alles behalve een boze Sibel op haar dak willen hebben. 'Misschien moet je gewoon eens met haar gaan praten? Trouwens, over Naya gesproken. Ik had het er laatst met Willa over, het schijnt dat zij en Adrian nogal close zijn geworden tijdens die missie...' Ze wist niet hoeveel Sibel erover wist, maar Renee had er een goedlachs gesprek over gehad met haar schoonmoeder en beide gunde ze het de twee van harte.

'Ik weet dat ik met haar moet praten, maar ik-' Sibel keek haar vriendin verrast aan. 'Adrian?' Verwonderd probeerde ze zich te herinneren of ze haar zusje had gehoord over de jonge prins. Ze begreep echter wel meteen waarom ze zo graag mee had willen gaan naar het Westen. Stilletjes keek ze naar haar handen. Ze zou het erg vinden als haar zusje inderdaad zo ingenomen was door de jongen maar het haar nooit had verteld. 'Ik denk dat ik inmiddels wel weet waarom ik zo boos was op Naya. Het is- ' Sibel beet op haar lip en stond op zodat ze niet stil hoefde te zitten. 'Het klinkt zo egoïstisch, maar ik kon gewoon niet geloven dat ze deed wat Liam had gedaan. Dat ze me zo kwetste door plots weg te gaan zonder dat ik wist wanneer ze terug kwam. Dat hij me maar gewoon in het Oosten liet en-' Sibel balde haar vuisten. 'Ik kan er gewoon niet tegen dat wat er tussen mij en Liam is gebeurd me nog zo beïnvloedt. Het kwetst me nog en mijn keuzes- Ik zou niet boos moeten zijn op Naya en-' Ze voelde haar wangen gloeien en de tranen die langzaam op kwamen in haar ogen toen ze Muriel vanuit de andere kamer hoorde. Vlug veegde ze de tranen weg en excuseerde zich bij Renee om de kleine Muriel uit bed te halen. Na enkele tellen kwam ze terug zonder tranen en met een glimlach alsof er niets gebeurd was. 'Kijk, Muriel. Je tante Renee is hier.'

'Het is wat ik gehoord heb. Ik weet het niet zeker, maar Adrian schijnt nogal lovend over haar gepraat te hebben tegen Willa.' vertelde Renee met een glimlach. Ergens hoopte ze dat het waar was, dat de twee toch nog iets moois uit die missie hadden weten te halen. Zonder iets te zeggen luisterde ze naar de woorden van Sibel die volgde. Ze wilde net naar haar vriendin toelopen, toen Sibel zichzelf excuseerde en verdween in de andere kant. Zelf dacht ze nog na over wat Sibel had gezegd. Renee snapte heel goed hoe het vertrek van Naya haar had herinnerd aan het vertrek van Liam. Ze was altijd erg eerlijk geweest tegen Sibel dat ze geen kant zou kiezen als het ging tussen haar broer en haar beste vriendin en daar dacht ze nog steeds hetzelfde over. Echter snapte ze nu pas hoe het voor Sibel voelde: het onzekere of de vader van je kind nog wel terug zou keren. Toen Sibel weer verscheen met Muriel, werd Renee uit haar gedachten getrokken en keek ze met een grote glimlach naar het meisje dat alweer onwijs was gegroeid. 'Hé, Muriel. Wat ben je groot geworden zeg!' lachte ze.