Vertrekken van de familie Alba

Sibel voelde hoe de woorden van Liam zich een weg langs haar lichaam baanden. Hoe ze de woorden in ademde en hoe het een rilling op haar rug bezorgde. Ze slikte moeizaam en liet haar hand van zijn wang glijden om hem in zijn nek te leggen. Het kostte haar tijd om de woorden in haar hoofd te kunnen formuleren. Ondertussen liet ze zijn blik nu pas weer gaan en keek ze naar haar vrije hand die ze samen had gebald in haar schoot. 'Ik was nooit echt boos op jou. Ik was boos op mezelf dat ik je weg had laten gaan. Dat ik niet toe had gegeven hoe erg ik je nodig had. En nu heb ik precies weer hetzelfde gedaan.' Alsof de zwaartekracht sinds ze Liam had aangeraakt op zijn wang de verkeerde kant op stond voelde ze zich als vanzelf dichter naar hem toe bewegen. Alleen tijdens de dans toen hij net terug was had Sibel Liam zo dichtbij gelaten. 'Ik ben het zo zat en veel te moe om boos te zijn op wie dan ook,' verzuchtte ze waarna ze haar voorhoofd tegen zijn schouder liet steunen. 'Ik voel dat ik- Ik voel dat ik bij je wil zijn.'

Toen ze tegen hem aan leunde, sloeg hij zijn armen stevig om haar lichaam heen en hield hij Sibel tegen hem aan. Geruststellend wreef hij rondjes op haar rug en begroef hij zijn gezicht in haar donkere haren. Het voelde een eeuwigheid geleden dat ze dit hadden gedaan en dat was bijna nog waar ook - hun laatste intieme moment was de omhelzing, de kus die ze voor zijn vertrek hadden gedeeld. En dat was alweer jaren geleden. 'Ondanks dat je het al wist, wil ik dat je weet dat ik ook bij je wil zijn,' murmelde hij met een glimlach in haar oor. Op hetzelfde moment besefte hij ook in welke staat van vermoeidheid ze was en probeerde hij niet te aarzelen aan haar woorden. Toch kon hij niets anders dan haar met een twijfelachtige blik op een afstand houden. Hij wilde niet voor een tweede maal zijn hart gebroken laten worden door de vrouw voor hem. 'Ik-ik...' Hij zuchtte zacht en keek van haar weg. 'Ik wil niet met twee benen het water in springen, terwijl jij nog op het droge staat. Dus, is dit- meen je dit echt?'

Sibel voelde de moeheid op dat moment pas echt toe slaan. Toch had dat juist haar naar haar gevoelens laten luisteren in plaats van naar haar hoofd. In zekere zin wilde ze het dus ook nu omarmen terwijl ze haar volle verstand niet als bescherming op kon werpen. Tegelijkertijd moest ze misschien niet te hard van stapel lopen. Ze had echter niet genoeg om zulke twijfelingen tot uiting te laten komen. Vooral niet toen ze de zachte woorden in haar oor hoorde en Liam's warmte voelde. Ze had het zichzelf nooit echt toe gestaan dit te missen. Sibel keek op toen er weer ruimte tussen hen in kwam. Langzaam knikte ze. Ze had eerder altijd haar woorden en haar rede gebruikt, maar nu ze gehoor gaf aan haar gevoelens moest ze misschien ook niet weer naar woorden zoeken. Ze legde beide handen rond Liam's gezicht om boog toen naar hem toe om hem zacht te kussen. 'Ik zou met niemand anders in zee gaan dan met jou, Liam. Ik wil in dít-' Ze wees van zichzelf en vervolgens naar hem. 'De energie steken die ik nog heb. Ik wil een familie zijn, een gezin, met Muriel. Zoals we het altijd van plan waren toen ik er achter kwam dat ik zwanger was.'

Liam had niet geweten wat Sibel zou reageren op zijn woorden. Misschien zou ze met hem instemmen dat het de vermoeidheid was die sprak of wellicht puur verlangen naar intimiteit. Of misschien wel- Zijn gedachten werden onderbroken door haar nabijheid en al snel voelde hij haar lippen op de zijne en vervolgens haar warme adem op zijn huid, terwijl ze tegen hem sprak. De gedachten aan hun samen, aan hun kind en een leven als gezin had hem door de moeilijke dagen van zijn reis begeleid. Deze hoop had hij nog steeds met zich meegedragen bij zijn terugkomst en de maanden die daarop volgden. Het was daarom ook dat hij zich zo leeg, zo doelloos had gevoeld toen Sibel duidelijk had gemaakt dat hij met een waanbeeld had geleefd, met een ijle hoop. Hij wist dus ook niet of Sibel besefte hoeveel deze woorden met hem deden en hoeveel haar eerdere, afwijzende woorden met hem hadden gedaan. 'Ik wil niets liever,' zei hij zacht, 'níéts liever dan samen met jou en Mumu zijn. Samen met mijn meiden.' Hij glimlachte vervolgens breed en nam ook haar gezicht in zijn handen, om haar zo teder te kussen.

Sibel kon niet onder woorden brengen wat ze nu voelde en haar hoofd was voor het eerst in lange tijd stil en kalm. Er gingen plots niet honderden gedachten door haar heen. Ze was enkel en alleen gefocust op Liam. Nadat ze weer gekust hadden slaakte Sibel een diepe zucht en legde haar voorhoofd tegen het zijne. Ze kon nog wel tijden zo blijven zitten met hem. Ze zou zo in slaap kunnen vallen. Maar ondanks alles wat er zojuist gebeurd was had ze toch haar plichtsgevoel. Ze pakte stevig zijn handen vast en keek hem met vermoeide ogen aan. 'Ik wil er heel graag meer over praten, over ons en hoe- Maar laten we eerst slapen. Ik kan amper nog op staan.' Ze glimlachte naar Liam en streek met een vinger langs zijn wang. Nu ze dan zichzelf toe liet om toe te geven dat ze hem gemist had leek ieder deel, al was het slechts zijn ogen, iets te zijn waar ze naar verlangd had.

Liam sloot ook zijn ogen en genoot van haar aanrakingen, haar aanwezigheid, haar stem. De laatste weken had hij niet meer durven dromen of hopen dat hij dit nog zou delen met Sibel. Het was hem in die tijd niet gelukt om verder te gaan, om zijn geluk ook buiten zijn dochter en Sibel te vinden. Misschien was het niet eens mogelijk voor hem. Toen Sibel opnieuw sprak, opende hij zijn ogen en glimlachte hij ietwat versuft. ‘Ik heb nog een warm bed staan,’ murmelde hij, terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg voor steun en zacht een kus op haar slaap duwde. Toen hij besefte dat ze echt nauwelijks meer op haar benen kon staan, nam hij haar mee naar haar slaapkamer met een stevige arm om haar heen geslagen en wees hij naar het duidelijk al beslapen bed. Nog steeds was Muriel rustig aan het slapen in de ruimte die grenste aan die van hen en in het donker kon Liam nog net de slapende gestalte onderscheiden van hun dochter. Zelf kroop hij alvast onder de dekens, zodat Sibel zichzelf kon klaar maken voor het bed, en wachtte hij haar op haar.

Sibel was Liam dankbaar dat hij het gesprek na een hopelijk goede nachtrust voort wilde zetten en dat hij haar hielp met op staan. Ze had amper nog controle over haar lichaam dat zo uitgeput was. Zijn aanbod voor een warm bed nam ze maar al te graag aan. Voor ze echter bij hem onder de dekens kroop, knielde ze bij het bedje van haar dochter en streek ze met een glimlach door de wilde blonde haren. Kort sprak ze de beschermende woorden uit die haar moeder altijd met Naya en haarzelf had gedeeld voor ze gingen slapen. Vervolgens ontdeed ze zich van haar zware uniform om alleen in haar blouse naast Liam te gaan liggen. Ze rolde naast hem op en pakte één van zijn handen stevig vast. Sibel had zich altijd het meest alleen gevoeld als ze een koud en leeg bed in kroop en daar dan nog tijden wakker in moest blijven liggen, wachtend tot de slaap kwam. Daar zou nu geen sprake van zijn.

NEW

Na het gesprek wat Naya met Adrian had gehad, had ze toch besloten dat ze maar eens met haar zuster moest gaan praten. Nog steeds vond ze het moeilijk om in te schatten hoe Sibel zich tegenover haar voelde, maar ze hoopte dat ze met een goed gesprek alle strubbelingen konden oplossen. Naya was het familie vertrek in gelopen en klopte op de deur van de kamers waar Sibel verbleef. Ze hoopte maar dat haar zuster niet in een bespreking zat of dat ze bijna weg moest: Naya wilde dit gesprek in alle rust kunnen uitvoeren. In haar hoofd herhaalde ze nog eens wat ze allemaal wilde zeggen en wachtte geduldig tot de deur werd open gedaan.

Sibel had de afgelopen twee dagen met moeite haar hoofd bij de besprekingen kunnen houden, hoe belangrijk het op het moment ook was voor haar om op haar hoede te zijn. Haar vader werd vaker en vaker aangesproken en betrokken bij zaken, maar ze kon het belang moeilijk in zien omdat ze veelal aan Liam dacht. Echter ging niet alles zomaar aan haar voorbij. Ze zat dan ook met een vol hoofd aan haar schrijftafel in haar vertrekken. Ze schreef een brief aan haar moeder terwijl ze bedacht dat ze snel alleen met haar vader moest praten én met Liam en ze wilde weten hoe het met haar zus ging. Zuchtend legde ze haar veer weg toen er werd aangeklopt. Ze verwachtte dat het wellicht Liam was die Muriel die ochtend mee had genomen om zijn ouders te zien. Hij had haar meegevraagd en ze had heel graag toe willen zeggen, maar ze had in gezien dat ze beter een moment voor haarzelf kon pakken. Toen ze open deed en Naya zag was ze dan ook verbaasd. 'Naya, wat een verrassing.' Enkele tellen staarde ze haar aan en stapte toen snel opzij zodat ze naar binnen kon komen.

Naya glimlachte kort toen de deur open werd gedaan en stapte naar binnen toe, de kamers in. Het verbaasde haar niets om het bureau vol met papieren te zien liggen. 'Ik hoop niet dat ik stoor? Als het niet uitkomt kan ik ook een andere keer terugkomen?' Ze wilde niet dat ze haar zuster beroofde van haar kostbare tijd: ook Naya realiseerde zich dat ze momenteel niet op de eerste plek stond. 'Ik- ik hoopte eigenlijk dat we even konden praten... over alles wat er is gebeurd.' zei ze uiteindelijk maar en keek haar zuster aan. Ze hoopte dat Sibel erop in zou gaan en wellicht wat tijd voor haar vrij kon maken. Al had ze nog steeds niet helemaal op een rijtje wat ze allemaal zou gaan zeggen, ze hoopte echter dat dit kwam als ze een moment namen om samen te gaan zitten. Ietwat nerveus tikte ze met de hak van haar schoen op de marmeren vloer, terwijl ze de reactie van Sibel afwachtte.

'Nee, natuurlijk niet. Kom!' Sibel deed haar best naar haar zusje te glimlachen, maar ze voelde de druk die dit gesprek met zich mee zou brengen. Ze voelde zichzelf verantwoordelijk dat ze niet eerder naar Naya toe was gegaan, maar er was zo veel anders geweest. Toch had ze het hele misverstand al veel sneller uit de wereld moeten helpen. Ze raapte enkele speeltjes van Muriel van de sofa en griste snel een blouse van Liam van de armleuning. Dat was misschien niet wat ze nu meteen kon delen. Snel stopte ze de spullen weg in een mand en wees Naya dat ze kon gaan zitten. 'Naya, voor je iets zegt; ik wil niet dat je denkt dat ik nog steeds zo boos op je ben. Het spijt me echt dat dat moment zo uit de hand was gelopen,' begon Sibel nog voor ze zat. Ergens had ze af willen wachten tot haar zusje haar zegje zou doen, maar ze wist niet wat gemener zou zijn. Het had niet veel nut voor hen beiden om om de zaken heen te draaien of om koppig te zijn.

Net toen Naya wilde gaan zitten, begon Sibel al te praten. Zwijgend luisterde ze naar de woorden van haar zuster en kon niets anders dan een opgeluchte glimlach laten zien na de woorden. Zonder iets te zeggen vloog ze Sibel om de hals en omhelsde ze haar stevig. Adrian had toch gelijk gehad met zijn woorden: Sibel was niet meer boos geweest op haar. Al die weken had ze gedacht dat ze wel vaarwel kon zeggen tegen haar goede vriendschap met Sibel, maar misschien zou dat nu toch allemaal wel meevallen. 'Het spijt mij ook, voor alles. Alles wat ik gezegd heb- alles wat ik gedaan heb.' zei ze toch maar en keek Sibel aan. 'En- en ik hoop dat je me ervoor kan vergeven en dat alles weer goed tussen ons is, zoals vroeger.'

Sibel keek Naya afwachtend aan. Ondanks dat ze zelf niet meer boos was geweest al vrij snel na het voor geval had ze Naya ruimte willen geven. Tenminste, ze had het advies van haar moeder en vader gevolgd. Uiteindelijk had ze het misschien te ver laten komen, maar dat was ook te danken aan alle drukte in Evenfall. Ze was dan ook verrast de reactie van Naya te zien en haar armen om zich heen te voelen. 'Natuurlijk kan ik het je vergeven. Zoals moeder het ons heeft geleerd, we moeten altijd kunnen vergeven aan het einde van de dag.' Sibel streek over de rug van haar zusje en drukte haar stevig tegen zich aan. 'Ik kan zo een goede zus en vriendin niet zo lang missen,' gaf ze toe terwijl ze Naya weer liet gaan en toen toch met haar op de sofa ging zitten. 'Laten we er maar geen woorden over vuil maken, oké? Het is gebeurd en ik heb bovendien veel liever dat je me vertelt over Adrian. Vader was namelijk erg in de war een tijdje terug toen hij een bezoek had gekregen van de prins.' Nieuwsgierig wachtte Sibel het antwoord van haar zus af.

Naya glimlachte bij de woorden van Sibel en knikte. 'Ik ook niet... Ik moet je zoveel vertellen!' Er was zoveel gebeurd de afgelopen weken dat ze haast niet wist waar ze moest beginnen. Bij de woorden over Adrian keek ze Sibel aan en voelde hoe het schaamrood op haar wangen kwam te staan. Niet omdat ze zich schaamde over de relatie tussen haar en Adrian, in tegendeel zelfs, ze schaamde zich er juist voor dat ze het niet eerder aan Sibel en haar vader had vertelt. 'Arme Adrian dacht dat ik onze relatie niets vond voorstellen omdat ik het nog niet aan vader had vertelt...' begon ze. 'Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.' Misschien moest ze maar gewoon bij het begin beginnen, al wist ze niet goed wat ze wel en wat ze niet moest vertellen aan Sibel. 'Ik heb hem leren kennen- of nou ja - écht leren kennen tijdens de missie. Hij is de reden dat ik überhaupt al die weken door ben gekomen.' begon ze maar en keek Sibel aan. 'En... nou ja, aan het einde gingen we beiden onze eigen weg. En toen kwam ik hier... en van het één kwam het ander...'

Sibel kon het niet laten om te lachen toen Naya vertelde over de prins en zijn blunder. Ze had het zelf al snel bij elkaar kunnen puzzelen dat er iets gaande was tussen haar zus en de jongen, maar haar vader was nog erg in de war geweest na het bezoek van Adrian. 'Ik hoop dat je het maar goed hebt gemaakt met hem. Waarom vertelde je het ons überhaupt niet? Of- ik snap dat je het mij niet hebt verteld, maar vader?' Sibel glimlachte terwijl Naya meer vertelde over de missie en hoe Adrian zo belangrijk was geweest. Ze had haar hand vast gepakt en kneep er zacht in. Het deerde haar dat ze iemand had gevonden die om haar gaf. Ze verdiende het een leuke jongen te vinden en dat hij ook nog eens één van de Halley prinsen was paste alleen maar in het plaatje. 'Van het één kwam het ander? Wat bedoel je daar mee? Heeft hij je iets gevraagd?' Ze kon maar één reden bedenken waarom Adrian naar haar vader toe was gestapt zonder het Naya eerst te vertellen.

Naya gniffelde en knikte. 'Natuurlijk heb ik het goed gemaakt met hem.' verzekerde ze haar zus en haalde haar schouders op bij de volgende vraag. 'Ik weet het niet, ik- ik was gewoon onzeker.' Naya wist niet goed waarom ze het achter had gehouden, het was nou niet alsof ze haar relatie met Adrian perse geheim wilde houden, ze had gewoon - naar haar gevoel - niet het goede moment gevonden om het hen te vertellen. 'Wat? Nee, hij heeft niets gevraagd. Hoe kom je daar nou bij?' Naya snapte ook wel wat het zus met die vraag bedoelde. 'Geloof me, als dat was gebeurd had ik het jullie zeker vertelt. Het enige wat hij heeft gezegd is dat hij graag weg wil uit het Westen zodra de besprekingen en alles achter de rug zijn... Dat hij graag mee zou willen naar het Oosten. Maar dat is alles.' Ze wist niet of ze überhaupt al toe was aan een huwelijk, was dat niet allemaal veel te snel? Hoewel ze van hem hield met heel haar hart, wilde ze eerst nog veel meer met hem samen zijn voor ze een stap als die zouden zetten. 'Hoe gaat het trouwens tussen jou en Liam?' vroeg ze nieuwsgierig en keek haar zus aan, wachtend op haar reactie.

'Wel, houd dat soort dingen de volgende keer niet voor je, oké? Je bezorgt vader en moeder ernstige ouderlijke crises door ze niet te vertrouwen met je plannen en gevoelens.' Sibel had zowel haar moeder als haar vader al meerdere malen gerust moeten stellen dat het niet aan hen had gelegen dat Naya weg was gegaan. Ze probeerde er zelf ook van te leren. Als Muriel ouder zou zijn kwam ze wellicht ook in situaties zoals deze terecht. Al hoopte ze niet dat haar dochter even extreme beslissingen zou maken als haar zusje. 'Bovendien geloof ik dat ze ook wel even er aan moeten wennen dat hun jongste dochter volwassen is en dit soort stappen in haar leven gaat maken.' Sibel kon haar trotse glimlach amper verbergen. Ondanks dat de missie wellicht een fout was geweest, had het ook getoond dat Naya geen kind meer was. En Sibel bewonderde de vrouw die haar zusje aan het worden was. 'Hij wil mee naar het Oosten?' vroeg ze verrast. Ergens had Sibel verwacht dat de jonge prins toch dicht bij Evenfall wilde blijven, ook al zou hij zelf de opvolger niet zijn. 'Liam?' Haar blik schoot het vertrek rond of er niet nog meer bewijsstukken waren dat hij hier al een paar nachten sliep. Ze had gehoopt dat Naya haar eerst naar de zaken zou vragen en nog niet naar Liam. 'Het gaat beter. Ben je trouwens al bij Tobias en Renee langs geweest? Om ze te feliciteren met de zwangerschap en het welzijn van Tobias?' probeerde Sibel van onderwerp te veranderen.

Naya knikte. 'Ik weet het, ik weet het. Ik heb het vader ook al allemaal uitgelegd.' vertelde ze. Ze wist dat ze haar ouders weer meer moest gaan toevertrouwen, al vond ze dat soms nog best een uitdaging, zeker met haar vader. Met haar moeder deelde ze bijna alles, maar aangezien die nog in het Oosten was, kon ze bij haar niets kwijt. 'Ja, volgens mij heeft hij nogal moeite om weer aan alles hier te wennen.' vertelde Naya en haalde haar schouders op. 'En hij en zijn vader- laten we zeggen dat het niet zo goed botert tussen die twee nadat Adrian weg is gegaan. De koning was niet zo vergevingsgezind als jullie zijn.' Naya realiseerde zich nu pas dat ze van geluk mocht spreken met haar familie: het had ook heel anders af kunnen lopen. 'Oh Sibel!' giechelde ze. 'Doe nou niet alsof je niet weet waar ik het over heb. Ik ben niet helemaal achterlijk hoor! En ik loop ook niet zover met mijn hoofd in de wolken dat ik niet doorheb wat er gaande is.' gniffelde ze. Natuurlijk had ze de blik in de ogen van haar zus gezien als ze naar Liam keek: het was een blik die ze al een lange tijd niet had gezien, maar zeker wel herkende van vroeger. 'En ja, ik ben net bij hen langsgelopen. Ik ben zo blij voor ze dat alles eindelijk nu weer wat positiever is!'

Sibel knikte langzaam. Ze had wat van de verhalen gehoord en de momenten waarop de jongen in de vergaderzaal had gezeten had hij maar weinig interactie met zijn vader. Het had sommige adel nogal nerveus gemaakt. Tarth had dan ook niet de meest ideale geschiedenis met conflicten in families. Met een zucht sloeg Sibel een hand voor haar gezicht toen Naya al snel door haar woorden heen prikte. Ze wist echter dat het maar moeilijk was om te doen alsof er niets aan de hand was voor haar zusje en bovendien had ze nu erg bewust besloten om eerlijker met haar te zijn. Ze liet haar glimlach dus doorbreken en met een zachte lach ging ze verzitten. 'Ik hoop dat het alleen voor jou zó duidelijk is. Ik zou me schamen als mijn gezicht voor het hele paleis zo makkelijk te lezen is.' Haar lach werd enkel breder als ze aan het geluk vaan haar vrienden dacht. Ze had Renee en Tobias zo veel gegund toen ze te horen had gekregen dat ze een relatie hadden, maar dit had ze niet durven dromen. 'Het is zo een opluchting voor zo veel mensen. Het voelt werkelijk beter in het paleis sinds dat nieuws is uitgekomen. Het maakt de vergaderingen echter dringender nu de koning er graag klaar mee wil zijn.'

'Ik ken je gewoon te goed.' lachte Naya. Ze had de blik van haar zus herkent van de eerste keer dat ze met Liam thuis was gekomen. Het was een blik die ze al lang niet meer op het gezicht van haar zuster had gezien. En de blik leek ook zeker niet op de blik die ze de laatste tijd in haar ogen had gehad, dus wat dat betreft was hij makkelijk te herkennen. 'Hoe zit het eigenlijk met die vergaderingen? Zijn jullie al iets dichterbij? Zijn er grote kanshebbers, of mensen die juist helemaal weggestemd zijn?' vroeg ze nieuwsgierig. Naya had Adrian er niet over willen vragen, gezien ze al zo weinig tijd met elkaar konden spenderen, had ze het liever over andere dingen. Daarbij had ze ook het idee dat Adrian misschien niet met altijd evenveel plezier bij de vergaderingen zat en ze wilde er dan ook niet verder over doordringen als ze wat tijd samen hadden.

Sibel vouwde haar handen samen in haar schoot en haalde twijfelend haar schouders op. Ondanks dat ze zich zekerder voelde over een hoop dingen zaten de vergaderingen haar steeds meer dwars. Ze wist niet precies wat ze verwacht had van de bijeenkomst hier in Evenfall met alle adel en andere belanghebbenden, maar ze was teleurgesteld. Ernstig keek ze haar zusje aan. 'Wist je dat slechts één op de vijf van de aanwezigen niet van adel zijn? Bovendien zijn dat ook nog eens rijke handelaren of legerleiders zoals Marcus Hoster. En dan heb ik het nog niet eens over het aandeel van vrouwen of mensen die niet uit Tarth komen. Vader en ik zijn deel van een veel te kleine groep vertegenwoordigers voor de Wilde Landen en dan zijn wij al van adel.' Ze had het er nu al meerdere malen met haar vader over gehad hoe fout het was dat deze groep mensen een immense beslissing moest maken voor een volk dat duidelijk niet voldoende gerepresenteerd was. 'Het is een stel conservatieve oude mannen en het is soms zó vermoeiend om naar hun oplossingen te moeten luisteren. Ze willen dat één van de prinsen toch koning wordt. Of ze willen een 'neef van' opzoeken. Ze willen alles behalve van traditie af wijken. Behalve-' Sibel stopte zichzelf en keek van Naya weg. 'Soms wordt vader's naam genoemd of- of de mijne.'

Naya luisterde naar de woorden van haar zuster. Hoewel ze van kleins af aan al had geleerd over de leiders van Tarth en hoe de regering in elkaar stak, moest ze bekennen dat ze niet zoveel kennis had over wat er nu allemaal gaande was. Ze had dan ook erg veel bewondering dat Sibel zoveel interesse toonde in de politiek van Tarth en dat ze er zoveel vanaf wist. Stilletjes luisterde ze naar al de kritiek die haar zuster gaf op de huidige stand van zaken. Adrian had haar ook wel eens vertelt over wat er in de vergaderingen werd gezegd, maar ze had het liever over andere dingen met hem. Bij de laatste opmerking van haar zuster, keek Naya echter op. 'Ze hebben jou wel eens genoemd als potentiële troonopvolger?' vroeg ze, misschien een tikkeltje verrast. 'Maar dat is toch geweldig!' Naya snapte dat het misschien niet zo makkelijk of leuk was als het in eerste instantie klonk: er zaten een hele hoop verantwoordelijkheden en risico's aan vast, maar het feit dat mensen Sibel of haar vader als goede opvolgers zagen van de huidige koning, vond Naya al heel bijzonder en vererend. 'Denk eens na over al die veranderingen die je kan maken! En dan zou je de eerste koningin van Tarth zijn!' ratelde ze, misschien wat overenthousiast. 'Al die mensen die je kan helpen! Ik bedoel, je denkt er wel over na toch?'

Sibel knikte langzaam. In het begin had ze het niet erg serieus genomen dat haar naam soms viel in de vergaderkamer, maar het was nu al vaker voor gekomen en ze had de blik van haar vader gezien als dat gebeurde. Ze glimlachte als vanzelf toen Naya het erg positief op nam. 'Ik heb er al veel over na gedacht,' gaf ze voorzichtig toe. Ze had het nog met niemand besproken dat de gedachte zoveel door haar hoofd was gegaan. Niet met haar vader, niet met Renee, Naya, haar moeder of met Liam. Sibel stond op en zuchtte diep terwijl ze twee mokken met zomerwijn in schonk en er één aan Naya aan bood. 'Er is veel om over na te denken. Ik ben trouw aan het Oosten, aan wat vader en moeder hebben opgebouwd en ik heb er altijd naartoe gewerkt om vader's taken over te nemen. Ik moet aan Muriel denken en wat het beste voor haar is en- en ik heb geen flauw idee wat Liam hier van vindt.' Ze wreef over haar voorhoofd en ging weer zitten om haar zusje gekweld aan te kijken. 'En nu ik jou verteld hebt dat ik het overweeg voelt het allemaal ernstig serieus.'

Naya knikte begrijpend. Er waren een hoop factoren die mee zouden spelen in de beslissing van haar zus en Naya zou liegen als ze zei dat ze niet blij was dat zíj geen beslissingen als deze hoefde te maken. 'Misschien moet je eerst bedenken wat je er zelf van vindt en of je het zelf wel wilt, voordat je gaat nadenken over andermans belangen...' Natuurlijk snapte ze heel goed dat Sibel het leven van Muriel compleet zou veranderen als ze het koningsschap over zou nemen, maar Naya vond het ook belangrijk dat ze aan zichzelf dacht bij de keuze. 'Hoelang denk je dat al die overleggen nog gaan duren? En wie beschouwen ze nog meer als potentiële kandidaten?' Ze kon zich ook goed voorstellen dat niet alle adel het ermee eens was om een Oosterling op de troon te hebben: ze hadden tenslotte geen van allen Tarthaans bloed door hun aderen stromen. Niet dat dat veel uitmaakte (vond Naya) maar er waren genoeg edelen die daar anders over dachten.

Sibel keek haar zusje met een kleine glimlach aan. Ze geloofde niet dat er maar iets in haar leven alleen nog met haar belangen te maken had. Zeker niet sinds ze Muriel had. Ze zei er maar niets over. 'Ik kan het maar moeilijk in schatten. Soms lijkt het goed te verlopen en dan worden er weer zaken aangehaald waardoor de edelen elkaar bijna in de haren vliegen. Het is een trots stel. Ze zijn het niet graag met elkaar eens.' Sibel ging verzitten en vlocht haar vingers samen. 'Het wisselt. Ze willen nog altijd één van de prinsen. Zeker nu Tobias' gezondheid een betere toekomst heeft. Echter spreken ze er niet over in het bijzijn van de koning. Die zou hen meteen verbannen uit Tarth. Maar ik weet dat er adel zijn die de prinsen proberen te benaderen en te overtuigen achter zijn rug om. Er is een adellijke familie uit de bergen in het Zuiden die proberen hun kans te slagen met hun zoon, maar ze hebben niet genoeg steun. Dan is er altijd de Quandaïse aanwezigheid- Er zijn veel opties. Er is niets zeker of ik überhaupt wel een kans zou hebben.' Zuchtend leunde ze naar achteren. 'Ik zou willen dat moeder hier was. Ze zou vast weten wat te doen.'