Vertrekken van de familie Alba

Eddard liet zijn ogen op Liam rusten en knikte langzaam. Misschien zou hij langer boos zijn gebleven als hij niet uitgeput was. En het leek hem overigens ook overduidelijk nu dat het niet alleen zijn werk was dat hem zo had afgetakeld de afgelopen weken, maar ook al het opkroppen van zijn gevoelens. Zijn moeder had altijd zo hard haar best gedaan om hem in te laten zien dat het goed was die gevoelens altijd te delen, maar hij had het zichzelf niet toegestaan. Hij had een fout gemaakt en daar moest hij de consequenties maar van verdragen. Zwijgend pakte hij één van de wijnglazen en dronk er wat van. Het smaakte nergens naar. Soms kon hij niet geloven dat hij werkelijk een wandelend cliché was en niets hem lekker meer leek met al zijn belachelijke liefdesverdriet. Zijn donkere blik gleed terug naar zijn broer en even wist hij niet of Liam zijn woorden serieus meende. 'En als hij het niet weet? Dan ga ik hem toch nooit kunnen vinden. Kain is geen idioot. Hij weet ook wel dat hij beter kon verdwijnen. Vooral omdat ik zo stom was om-' Ed leunde naar achteren en liet zijn hoofd achterover vallen om naar het plafond te staren. 'Deze hele wereld, dit alles, het paleis, de politiek, ik hoop verdomme dat Sibel het hier verdraaglijker gaat maken, anders ben ik hier weg.'

Liam draaide de wijn rond in zijn glas en keek Eddard niet aan. Hij moest enkel kort lachen. 'Waarom zou je niet gewoon weg gaan? Alsof zij het zomaar verdraaglijk hier gaat maken. Deze plek zuigt je ziel uit je lichaam, ongeacht wie er regeert,' mompelde Liam met een donkere blik. 'Ze moeten deze plek met de grond gelijk maken.' Sibel en hij hadden er eerder over gesproken om wellicht te heersen vanuit het Oosten. Hij had zijn vriendin echter nog niet over kunnen halen. 'Kain is geen idioot en dat is precies waarom hij niet onvindbaar zal zijn. Hij zal ergens aan het werk moeten voor geld, gezien hij niet stom genoeg is om terug naar zijn familie te gaan. En gezien hij niet de meest geleerde persoon van Tarth is, zal dat vast in een winkel, café of bewaking zijn. Publieke plekken dus.' Hij nam nog een slok van zijn wijn en babbelde onverstoord verder over zijn goede plannen: 'Trouwens, als je hem ooit nog vindt, zeg maar dat hij als spion bij ons aan het werk mag komen. Hij is een goede, echter moet hij nog van een echte professional les krijgen.' Hijzelf dus, bedacht Liam met een zelfvoldane glimlach.

'Liam,' probeerde Eddard om hem tegen te houden verder te praten. Hij liet hem echter door gaan en zuchtte diep. Om eerlijk te zijn had hij veel te weinig met zijn oudere broer over dit onderwerp gesproken. Hij deed alles wat hij kon doen om de regering van Sibel werkelijkheid te maken, maar had in die tijd niet veel tijd besteed aan hoe Liam er precies in stond. 'Bij de Goden vertel me alsjeblieft dat je dit niet honderd procent serieus meent of dat Sibel weet dat je er zo over denkt.' Even was hij stil en zakte weer nonchalant naar achteren. 'Ik heb al het vertrouwen in haar dat ze veranderingen gaat maken. Dat alleen is een reden voor me om hier te blijven.' Een volgende zucht verliet zijn mond toen Liam door ging over Kain. Hij had al die plannen al uit zijn hoofd gezet. Echter voelde Ed dat hij mee dacht. Hij kon het gewoon doen, achter de wachter aan gaan. Hij zou zijn excuses aan kunnen bieden en dan- Eddard legde een hand in zijn nek waar hij zijn hart tekeer voelde gaan.

Liam haalde zijn schouders op na de woorden van Eddard. 'Sibel kent mij door en door. Zij weet hoe ik erover voel. Maar stel je eens voor dat Myr een belangrijkere stad wordt dan Evenfall: Sibel kan dat makkelijk voor elkaar krijgen. Bedenk je eens alle handel met de Wilde Landen die via Myr gaan! Van die haven van Evenfall is ook niet veel meer over.' Misschien moest hij zijn ideeën ook niet helemaal honderd procent serieus nemen, maar het was wel iets om over na te denken. Het voelde soms alsof er een vloek op dit kasteel lag en hij wilde niet dat zijn familie daar ook de gevolgen van zou krijgen. 'Waarom zie ik je nadenken, Eddie?' grinnikte Liam uit het niets, terwijl hij het ernstige gezicht van zijn broer bekeek. 'Als je serieus erover nadenkt, kan ik je altijd helpen. Die jongen is gemakkelijk te volgen, ik kom er vast wel snel achter waar hij precies naartoe is gegaan. En anders weten de rebellen misschien wel meer over zijn hoe en waar af. Kan hij niets voor je achtergelaten hebben?'

Eddard glimlachte voorzichtig. Hij vond het enerzijds ontzettend frustrerend en anderzijds ongelooflijk bewonderenswaardig hoe Sibel en Liam weer bij elkaar waren gekomen en nu samen met het grootse plan van Sibel in zee gingen. Hij was zelf nog maar een tiener geweest toen het drama van Liam's zeereis zich had afgespeeld. Hij had gedacht dat dat de meest vreemde tijd voor zijn familie zou zijn, maar niets was minder waar. 'Het zal desalniettemin tijd kosten.' Even moest hij lachen. 'Herinner je je nog wat grootmoeder altijd zei als we haar opzochten in het Noorden en ze er achter kwam dat je achter de dochter van de Oostelijke landheer aan zat?' Misschien moest hij zijn vader daar aan herinneren als ze dat diner met de aankondiging zouden hebben. Wellicht kon dat hem ook aan het lachen maken, slechts omwille van de ironie. Betrapt keek Eddard naar zijn broer en wreef over zijn kaak. 'Ik weet het niet, Liam. Je weet hoe ik ben als ik boos wordt. Ik was alles dat we gedeeld hadden de afgelopen maanden vergeten en kon alleen maar denken hoeveel verraad ík voelde.' Bedenkelijk tikte hij tegen zijn al lege wijnglas. 'Heb je de correspondentie nog? Misschien staat er wel iets over Kain in dat ik er misschien uit kan halen. Ik neem aan dat je niet verwachtte iets over hem te lezen.'

Bij Eddards volgende woorden moest Liam hartelijk lachen. Zijn grootmoeder Adelaide had in haar handen geknepen toen Liam had los laten glippen dat hij achter de Oostelijke prinses aan zat. En ze zou wellicht nog gelijk krijgen ook: het was niet ondenkbaar dat Myr de belangrijkste stad van Tarth zou worden. 'Misschien verlicht dat de sfeer wel wat als we de bom laten vallen tijdens dat diner,' grinnikte hij. Liam had ondertussen plaats genomen naast zijn broer en sloeg zijn arm om hem heen. 'Maar je mág ook boos zijn, Ed, op hem. Hij heeft tegen je gelogen en dat is niet goed te praten. Het is nu echter de vraag of hij überhaupt kwade bedoelingen had met zijn daden én of je hem kan vergeven.' Hij kneep zacht in zijn schouder en glimlachte geruststellend naar hem. Hij was ervan overtuigd dat Ed wel een manier zou vinden om zijn gevoelens om te gaan. 'Ja, natuurlijk, neem je tijd,' zei Liam, terwijl hij vanuit zijn blouse de brief pakte. Sibel en hij hadden besloten om alle belangrijke documenten bij zich te dragen: je wist nooit of bediendes of andere mensen die de vertrekken konden binnenkomen grijpgrage handen hadden. Hij overhandigde de brief aan zijn broertje en keek hem afwachtend aan, terwijl hij toe keek hoe Eddard de brief las.

Eddard knikte instemmend. Het was het proberen waard, want ze wisten beiden dat hun vader niet erg blij zou zijn met het nieuws. Hij had het al niets gevonden toen Ed had laten blijken dat hij de politiek in wilde en hij herinnerde zich nog erg goed het gezicht toen hij had verteld dat hij naar Evenfall zou gaan om daar verder te werken. Maar hij kon het zijn oude vader niet kwalijk nemen. Er waren zeer veel onprettige dingen hier gebeurd. Ed voelde zijn glimlach verdwijnen toen Liam precies verwoorde waar hij al weken wakker van lag. Hij voelde zich echter enigszins gerustgesteld te horen dat hij niet compleet onlogische gevoelens had. Even keek hij slechts naar de brief, maar pakte hem nog niet aan. Als hij echt naar Kain ging zoeken wist hij wat dat zou betekenen en wat hem te doen stond als hij plots weer voor de man stond. Ed twijfelde echter maar kort en nam de brief aan. Ondanks dat hij naar aanwijzingen over Kain moest zoeken was hij toch ook ingenomen door wat er allemaal in de brief stond. Liam en Sibel hadden het werkelijk voor elkaar gekregen dat de rebellen openlijk hun steun zouden uiten. Als dat hun namen niet de geschiedenisboeken in kreeg wist Ed het ook niet. Plots hield Ed de brief dichter voor zijn neus en zocht automatisch naar zijn leesglazen in zijn borstzak. Toen hij ze op had las hij een zin hardop voor. '"Een Zuidelijke rekruut zal gestationeerd zijn aan de grens in Taleda voor verder contact met het Zuidelijke rebellen netwerk". Heb je met die rekruut contact opgenomen? Taleda is op weg naar Lorath, niet ver van waar Kain's familie woont.'

Liam keek bijna ademloos toe hoe Eddard de brief las. Hij had nooit verder nagedacht over de wachter tijdens het lezen van de brief. Het kon dus gemakkelijk zo zijn dat er aanwijzingen in stonden die hij en Sibel beiden over het hoofd hadden gezien. 'Taleda?' Hij pakte ook zijn eigen leesglazen en trok de brief dichter naar zijn gezicht toe. 'Ik heb het gelezen, inderdaad, maar we hebben geen contact opgenomen. Eerst maar eens de rebellen hier in de stad leren vertrouwen, voordat we meer informatie opvragen vanuit de andere windstreken.' Hij gaf een zijdelingse blik aan zijn broer. 'Dit is een mooi startpunt, maar we weten niet of deze informatie betrouwbaar is.' Die woorden brachten hem echter wel aan het denken en glimlachend sprak hij vervolgens verder. 'Echter, we zaten er al over na te denken om binnenkort afgezanten naar de verschillende delen van Tarth te sturen. Ben je wellicht geïnteresseerd om het Zuidelijke rebellen netwerk wat meer uit te diepen?'

Eddard keek toe hoe Liam op zijn beurt dat deel van de brief over las. 'Wellicht- Er zijn niet veel plaatsen langs de grens tussen het Westen en het Zuiden. Als Kain er langs gereisd is zal die contactpersoon misschien meer weten. En als er geen rekruut daar is kan de bevolking me misschien wel helpen.' Toen zijn broer verder sprak ging hij als vanzelf mee in het enthousiasme. Echter hield hij zichzelf op een bepaald moment tegen. 'Ik wil het aanbod graag aannemen, maar ik weet niet of ik dat werkelijk goed uit zou kunnen voeren. Ik ben maar een klerk. Ik zou jou en Sibel graag helpen waar ik kan, maar misschien is het beter als ik dat op de achtergrond blijf doen,' probeerde hij Liam uit te leggen. Het was niet voor niets dat hij nog altijd een klerk was. Hij zag zichzelf niet snel een hogere positie in nemen. Dat was voor mensen zoals Liam en Sibel, zoals Adrian die hij nu al een paar keer geholpen had met zijn werk, of zoals de voormalige hand van de koning die hij eens vol bewondering een dag lang had mogen assisteren. 'Bovendien vermoordt mijn overste als ik haar nu vertel dat ze een vervanger moet vinden om haar te helpen,' grinnikte Eddard.

Liam voelde dat ze samen enthousiaster werden, alsof ze nog jonge jongens waren en allerlei schatten op hun reizen vonden. 'Sowieso zal er dus "iets" zijn in Taleda, anders zouden ze dit niet opschrijven. Rekruut of niet, bevolking of niet, er is daar iets dat hoognodig uitgezocht moet worden en jij bent daar de perfecte persoon voor. Als je-' Hij werd onderbroken door het onzekere gebrabbel van zijn broer en met een opgetrokken wenkbrauw en spottende blik keek hij Eddard aan. 'Maar een klerk? Bij de Goden, Eddie, ik-' Hij kneep gefrustreerd in zijn neusbrug en probeerde de juiste woorden te zoeken om zijn broer over te halen. Ed had geen idee hoe slim hij was, hoeveel werk Eddard weg werkte en hoeveel druk er op zijn schouders lag. 'Laat die overste maar aan ons over. We kunnen erg overtuigend zijn als we dat willen,' grinnikte Liam, maar vervolgde op serieuze toon: 'Kijk, het is helemaal aan jou om dit te doen of niet. Als je klerk wil blijven, prima, dan blijf je in dit verrotte kasteel en blijf je onder je versteende overste werken. Ik en Sibel bieden je nu echter een baan aan, om te gaan onderhandelen tussen de rebellen en onszelf, om meer informatie in te winnen. En ondertussen kan je naar die wachter zoeken. Win-win toch? Ik zou niet weten waarom je dit zou afslaan.'

Ed zou keihard liegen als hij zei dat het hem niets deed te horen dat zijn grote broer door zette om hem te overtuigen. Zijn familie had hem altijd gesteund en dat kwam er ook op neer dat hij er altijd naar gestreefd had om ze trots te maken, om hun steun waardig te zijn. Zijn uitdrukking veranderde al snel in een brede grijns. 'Als er iets wat ik zelf wil doen dan is het mijn overste op de hoogte brengen van mijn ontslag. Ik zou haar reactie voor geen goud willen missen.' Hij moest er om lachen, maar hij had ook echt veel geleerd in zijn tijd in Evenfall onder de leiding van de strenge vrouw. Hij had respect voor haar ondanks al zijn praatjes. Het verbaasde hem dat hij nu zo snel omgepraat was door Liam terwijl Sibel er al een paar keer op gezinspeeld had dat ze graag wilde dat ze nauwer samen konden gaan werken. Echter wilde hij er niet te lang bij stil staan, opdat hij van mening zou veranderen. 'Ik wil niet te lang wachten. Anders wordt de kans alleen maar groter dat die rekruut in het Zuiden een doodlopende weg wordt. Misschien kunnen we het diner met pap en mam houden zodat ik hen ook van mijn plan op de hoogte kan stellen. Dan vertrek ik snel daarna.'

Liam sloeg tevreden op tafel en pakte vervolgens zijn broertje trots bij zijn schouder vast. 'Geregeld! Ik zorg ervoor dat het diner binnen de komende dagen gepland wordt, zodat jij genoeg tijd hebt om al je zaken hier af te ronden en afscheid te nemen, en dan vertrek je snel. Mam en pap zouden je vast hoogstpersoonlijk naar het Zuiden gebracht hebben als Renee niet op springen stond.' Met een trotse blik keek hij zijn broertje aan. Hij herinnerde zich nog goed het beeld van zijn ouders, Renee en Ed, en een hoogzwangere Sibel die hem op de kade aan het uitzwaaien waren. En toen nog met het idee dat hij binnen enkele manen terug zou zijn. Pas kortgeleden heeft hij het werkelijke verhaal aan Sibel kunnen vertellen. 'Ik ben trots op je, Eddie. Ik hoop dat je vindt in het Zuiden waar je naar zoekt,' zei hij oprecht. 'En je weet dat Sibel aan het trappelen is om met je samen te werken. Ik trouwens ook, maar dat is uiteraard overduidelijk. Je bent mijn lievelingsbroertje.' Hij glimlachte breed bij die laatste woorden, zodat de brok in zijn keel minder duidelijk zou zijn. Hij had natuurlijk al vele malen afscheid genomen van zijn broer, maar al die keren zat hij op een vaste plaats: het kasteel in het Zuiden, het kasteel in het Westen. Nu zou hij echter op avontuur gaan, waarvan ze allebei niet wisten wat ze konden verwachten.

Eddard keek met een dankbare blik naar Liam op en schudde vervolgens zijn hoofd. 'De Goden mogen weten dat alleen jij, Liam, het voor elkaar krijgt om me eerst woest te maken en me vervolgens zo gerust kan stellen.' Hij herinnerde zich maar al te veel driftige momenten uit zijn jeugd omdat Liam weer eens iets gezegd of gedaan had wat hem niet beviel en waarna hij zo weer gekalmeerd was. Renee kon hem evengoed kalmeren, maar zij was nooit én de aanstichter én de brandblusser. Toen hij Liam emotioneel zag worden voor hem kon hij het niet laten te lachen en samen met zijn broer overeind te komen. 'Laten we nu eerst maar hopen dat onze ouders ons niet levend villen als ze achter al deze absurde plannen komen.' Hij glimlachte en trok vervolgens zijn grote broer tegen zich aan in een omhelzing. 'Ik denk dat ik nu maar beter mijn taken kan beginnen af te ronden. Anders ben ik nooit voorbereid op vertrek. En ik denk dat je Sibel maar beter blij kunt gaan maken dat je nog recht loopt én een bemiddelaar voor haar hebt aangenomen om naar het Zuiden te trekken.'

[Liam]
Liam kwam diep in gedachten zijn vertrekken in, waar hij zijn vriendin hoopte te vinden. Niet veel eerder die dag had hij opnieuw terloops laten vallen dat hij er klaar voor was om te trouwen. Wellicht waren zijn woorden niet helemaal de juiste geweest, gezien hij had geopperd "dat ze het mooiste huwelijkspaar zouden zijn dat Tarth ooit had gezien" en "dat ze Tarth moesten laten zien wat een échte huwelijksnacht was", waarna Sibel hem lachend op zijn achterhoofd had geslagen en vervolgens weg was gelopen. Daaruit had hij geconcludeerd dat ze dacht dat hij een grap maakte, waarop hij moest toegeven dat zijn aanpak niet de beste was geweest. Met hernieuwde moed was hij haar dan opnieuw gaan zoeken en vond hij haar uiteindelijk in hun vertrekken. Op de bank zat ze te spelen met Muriel en pas bij het schrapen van zijn keel keken zijn beide meiden naar hem op. 'Ik maakte geen grap, Sibel,' zei hij onmiddellijk, terwijl hij wat onzeker aan zijn jasje trok. Zijn vader zou hem nu een klap tegen zijn achterhoofd geven als hij zag hoe stuntelig hij dit aan pakte. 'Ik wil met je trouwen, Sibel Alba. Ik wil je mijn vrouw noemen en ik wil dat Muriel weet dat haar ouders hun liefde voor de hele staat bevestigd hebben. Ik wil naast je staan als geliefde, als echtgenoot, als vriend en als Koning.' Moeizaam slikte hij, waarna hij dichter naar zijn meiden stapte en voor de bank neerknielde. Zo pakte hij Sibels hand vast. 'Wat vind je daarvan?'

Sibel had de hele dag in besprekingen gezeten. Nu ze net terug waren uit het Oosten, was er een hoop dat ze in moest halen over de verloop van zaken in Evenfall. Eerlijk gezegd had Sibel niet zo lang weg willen blijven uit de hoofdstad, maar nu bij terugkomst hadden de voorbereidingen voldoende geleken. Het was niet vlekkeloos gegaan in de afwezigheid van haarzelf en Liam, maar ze mocht niet klagen. Het had haar een ander perspectief geboden op eerdere opmerkingen van haar partner om na te denken over waar ze hun tijd merendeels wilden spenderen: Myr of Evenfall. Ze had haar taken voor de dag afgerond om Muriel op te halen bij de septa's opdat ze samen konden dineren. Voor dat echter klaar was hadden ze nog wat tijd samen. Ze zat comfortabel in de salon met Muriel naast zich terwijl ze samen door één van haar dochter's boeken heen bladerde. Het meisje begon haar lezen nu zo razendsnel te verbeteren dat ze boek na boek verslond. Moeder en dochter keken op toen iemand binnenstapte en fronsend zag Sibel aan hoe haar partner weliswaar nerveus leek. 'Liam-' wilde ze hem onderbreken, tot ze tot zwijgen werd gemaand door zijn woorden. Ze was rechter gaan zitten en zag haar dochter al wild enthousiast de sofa op klimmen om in haar handen klappend haar vader toe te juichen. 'Wat?' stamelde Sibel ontzet. 'Je bedoelt, vanmiddag, wat je zei-' Er kwam niet veel meer uit dan dat.

Liam werd enkel nerveuzer door de verwarde woorden van zijn vriendin. Hij was toch duidelijk geweest? Zelfs zijn dochter wist wat hij bedoelde en zij keek nog niet eens naar meisjes en jongetjes op die manier! Had zijn vriendin er niet de hele dag aan gedacht, net zoals hij had gedaan? 'Ik bedoel precies wat ik vanmiddag zei,' bevestigde hij, terwijl hij ook haar andere hand vast pakte en haar zo dwong naar hem te kijken. Nog steeds verwonderde hij zich er over hoe hij deze vrouw aan zijn zijde had kunnen krijgen en hoe ze maar niet genoeg van elkaar kregen. Ze had al het recht gehad om hem niet terug te nemen na zijn lange verdwijning, maar toch had ze het gedaan. 'Trouw met mij, Sibel Alba. Laat de Goden en onze families en Muriel en heel het land getuigen zijn van onze liefde. Ik- ik moet weten wat je ervan vind, lief.' Wat onzeker keek hij naar zijn dochter en vervolgens weer naar zijn vrouw. 'Ik weet niet wat ik verder moet zeggen...' Een verontschuldigende glimlach speelde rond zijn mond en zo keek hij zijn zijn vriendin afwachtend aan.

'Ik- ik dacht gewoon dat je aan het opscheppen was,' gaf Sibel verdwaasd toe. Ze probeerde zich op haar partner te richten, maar haar dochter trok met een stralende glimlach aan haar arm en beaamde haar steeds 'ja' te zeggen. Uiteindelijk drong het tot haar door dat ze haar vriend helemaal verkeerd begrepen had eerder die dag. Ze was voornamelijk geërgerd geweest dat hij haar af moest leiden met zijn geflirt terwijl zij nog drie vergaderingen gepland had staan. Plots moest ze lachen en trok ze Muriel naar zich toe om haar in haar armen te nemen. 'Hoor je jouw papa, Mumu? Vind je niet dat hij het wel op een iet wat meer romantische manier had mogen vragen? En hij heeft er wel erg lang mee gewacht denk je ook niet?' plaagde ze Liam door middel van hun dochter. Echter gleed haar blik nieuwsgierig naar Liam toe. Ze vroeg zich inderdaad af waarom het zo lang geduurd had en hij er nu plots mee kwam. Wat was er veranderd? Had de tijd in Myr hem ook anders doen laten denken over hun situatie? Meer nog dan dat was er een andere vraag die op het puntje van haar tong lag: zou hij echt de koningstitel gaan dragen? Sibel hield al niet meer bij hoe vaak de raadsleden er op hamerden dat ze niet slechts een partner kon hebben, maar dat ze zich moest binden aan een man die officieel aan haar zijde zou staan. Ze zeiden het niet altijd, maar het hielp ook dat Liam het bloed van drie adellijke families in zich droeg. Er waren nog genoeg sceptici die niet wilden accepteren dat er een Alba de macht had.

Pas door het gelach van zijn vriendin werd hij uit zijn geconcentreerde trance gehaald en was het zijn beurt om haar met een verdwaasde blik aan te kijken. De plagerige woorden en blik had hij duidelijk door, maar ze had hem nog steeds geen antwoord gegeven. Hoe lang moest ze een arme man in onzekerheid houden? Als jonge vrouw had ze het echter erg lang volgehouden om hem aan een onzeker lijntje te houden en Liam had het heerlijk gevonden. Nu bracht het hem enkel onzekerheid, of hij wel romantisch genoeg was geweest, of wel de juiste woorden had gebruikt, of dat dit compleet het verkeerde moment was geweest. Met een zucht tilde hij uiteindelijk zijn dochter simpel omhoog met één arm en trok hij met de ander zijn vriendin overeind. Zo legde hij zijn vrije hand op haar wang en liet hij haar hem zo aan kijken. 'Ik wil aan je zijde staan als echtgenoot, maar ook als Koning. Ik- ik weet dat ik eerder afwijzend was over het koningschap en dat ik nooit een machtspositie wilde, maar na Quandaï, de vluchtelingensituatie, ik-' Hij fronste diep en zuchtte vervolgens. Het was duidelijk dat Liam zich meer bemoeide met de politiek dan dat een neutrale partner zou doen. Hij had zichzelf erop betrapt dusdanig betrokken te zijn met het welzijn van Tarth dat hij alles en iedereen, voornamelijk zichzelf, zou voorliegen als hij niet de kroon zou opeisen. Vooral in de huidige situatie dat ze zichzelf moesten wapenen tegen hun machtige buurland. 'Het spijt me dat ik niet eerder aan je zijde wilde staan en de druk van het regeren van een land wilde verdelen,' zei hij zachtjes en vol verontschuldiging. 'En het spijt me dat ik geen bloemen, geen muziek en geen ring heb. Geen romantisch aanzoek. Dat zal ik nog goed maken.'

Sibel wist niet of Liam door had dat haar gelach en spot de enige manier was waarop ze nu kon reageren op zijn plotselinge aanzoek. Ze kon er nog niet helemaal bij dat hij werkelijk zojuist voor haar geknield had gezeten. Het huwelijk was niet iets waar Sibel ooit naar gestreefd had. Ze bewonderde wat haar ouders hadden, maar ze had niet zoals haar zusje gedroomd over haar eigen bruiloft. Echter zodra ze door begon te hebben dat Liam met zijn aanhoudende hofmakerij veel meer lief had dan ze toe wilde geven had ze er zeker dromen aan besteed. Alleen Liam kreeg het voor elkaar dat Sibel dacht aan een dag dat ze hem haar man mocht noemen en dat zij zijn vrouw zou zijn. Ze liet zich overeind trekken en keek haar partner met een bescheiden glimlach aan terwijl ze hem uit liet spreken. Het was voor haar ook een verrassing geweest dat Liam langzaam steeds meer betrokken was geraakt bij de zaken van het land. Hij had er altijd wel een neus voor gehad, vond zij. Het stelde haar dus ook gerust te zien dat hij toe liet zijn ervaring en kennis te gebruiken om haar te adviseren en om zelf initiatieven te nemen. 'Tarth zal van geluk spreken om een Koning te krijgen zoals jij. Ze zullen zien wat voor wonderbaarlijke man ik al die tijd al aan mijn zijde heb gehad en zonder wie ik dit niet had kunnen waarmaken. De druk heb ik nooit alleen hoeven dragen, ondanks dat je geen titel had.' Sibel bekeek het gelaat van Liam en legde een hand die hij op haar wang had gelegd. 'Er valt niets goed te maken. Dat we dit gaan doen, samen, dat is voor mij al meer dan genoeg.'

Liam glimlachte breed en zo, zó opgelucht na de instemmende en waarderende woorden van zijn vriendin. Ondanks dat ze vaker hadden gesproken over een bruiloft - vaak ook op aandringen van de verschillende raadsleden - hadden ze nooit de knoop doorgehakt. Het had altijd ergens rond hun discussies gezweefd. Liam gaf zichzelf daar ook erg de schuld van, gezien hij het idee van Sibel als zijn echtgenote erg had zien zitten, maar niet het bijkomende koningschap wilde accepteren. Dat waren echter vroegere tijden. Nu nam hij de taken en verantwoordelijkheden met beide handen aan. Met een vertederde blik boog hij vervolgens voorover, om zijn vriendin liefdevol te kussen. Op hetzelfde moment begon Mumu te wringen in zijn greep - zijn dochter had vast besloten dat al dat kleffe gedoe te veel van het goede was - en zo gaf hij zijn dochter ook een stevige kus op haar wang. 'Dus, Mumu, wil jij ons bruidsmeisje zijn tijdens de bruiloft? Met bloemen en ringen en-' Hij hoefde niets meer te zeggen, want Mumu begon al honderduit te praten over al haar bruiloftsideeën. Zijn dochter had een levendige fantasie, die vaak zo uitgebreid en ver ging dat hij het maar zelden kon volgen. Toch luisterde hij vertederd naar haar verhalen en wreef hij ondertussen zijn vriendin teder over haar rug. 'Ik hou van je,' fluisterde hij in haar oor, waarna hij haar nog een kus gaf. 'Zo, zo veel.'

Sibel kon er altijd erg van genieten hoe het gezicht van Liam zo goed kon verraden hoe hij zich voelde. Tenminste, zij had zijn trekken inmiddels zo goed leren kennen dat ze elke kleine beweging kon plaatsen. Nu had ze echter geen ingewikkelde ontcijferingsmethode nodig. De overduidelijke opluchting die ze zag maakte haar aan het lachen. Had hij werkelijk gedacht dat ze hem zou kunnen weigeren? Sibel had gedacht dat het duidelijk was dat zij dit wilde, maar enkel en alleen als Liam er mee in zou stemmen. Met haar hele plan om Tarth te gaan leiden wilde ze dat Liam de mogelijkheid had om zijn eigen keuzes te maken. Ze had al veel bepaald door haar eigen verlangen door te zetten, de rest wilde ze voornamelijk aan hem over laten. Toch deed het haar veel te weten dat haar partner haar niet alleen steunde in haar keuzes, maar zelf ook deze beslissingen wilde maken. Ze liet zich kussen door Liam en voelde Muriel eveneens onrustig heen en weer spartelen. Sibel streek langs de blonde krullen. 'Weet je nog de bruiloft van tante Naya, toen je de bloemen aan haar mocht geven?' Ze liet hun dochter druk verder babbelen en glimlachte naar Liam. 'Ik ook van jou.' Ze drukte haar lippen nogmaals op de zijne en liet hem toen los. Geheel gepast voor haar leeftijd klaagde hun dochter als haar ouders weer eens te klef waren. 'Mumu, waarom vraag je de kok niet of hij ons favoriete toetje klaar maakt om dit te vieren? Er is nog genoeg tijd voor een kleine aanpassing en er zijn vast aardbeien in overvloed deze tijd van het jaar.' Bovendien wist Sibel dat de kok het heerlijk vond als haar kleine meid langs kwam in de keukens.

Liam keek met een brede grijns toe hoe zijn vriendin - verloofde! - tegen hun dochter sprak. Muriel was de laatste tijd weer zo verschrikkelijk gegroeid, niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Het was heerlijk om te mogen aanschouwen hoe Muriel steeds weer nieuwe dingen leerde en deze meer en meer kon toepassen. 'Dat deed je tijdens de bruiloft zo goed, Mumu,' spoorde Liam zijn dochter aan, maar gaf haar vervolgens een knipoog. 'Maar deze bloemen gaan nog veel groter, mooier en kleuriger worden! Ik hoop dat je tijdens de bruiloft nog wat meer gegroeid bent, zodat je groot genoeg bent om ze te kunnen dragen! Anders moeten we iemand anders zoeken.' Hij plaagde zijn dochter uiteraard, maar ze leek hem te geloven en ze wees al snel naar de muur waar ze haar lengte bij hielden. Al snel moest hij haar geruststellend sussen, maar Sibel redde de situatie gelukkig door hun dochter op avontuur te sturen. Muriel vond het heerlijk om door de gangen te rennen en verschillende mensen aan te kunnen spreken. Pas toen de deur achter Muriel dicht was getrokken, pakte hij zijn vriendin weer vast en drukte hij teder en vol liefde zijn lippen op de hare. En weer. 'Ik wist wel dat je "ja" zou zeggen,' murmelde hij grinnikend en plagerig tegen haar lippen aan, ondanks dat ze allebei wisten dat het een leugen was. Ondanks dat zijn gedachten bij zijn vriendin zaten, was er ook deze kleine angst over hoe zijn vader op het nieuws zou reageren. Hij was ervan overtuigd dat Williams ergste nachtmerrie zou uitkomen als zijn oudste zoon Koning zou worden. Met een korte rilling over zijn rug richtte hij zich weer op zijn vriendin en gleed hij met zijn hand langs haar donkere haren. 'Na Quandaï wist ik dat ik dit wilde,' legde hij uiteindelijk zachtjes uit. 'In Quandaï zelfs, toen ik niet wist hoe het met je ging. Hoe het met Muriel ging.'

Sibel keek Muriel na toen ze de vertrekken uit rende. Even dacht ze er nog over na om haar terug te roepen. Wat als ze in haar enthousiasme het nieuws met iedere voorbijganger deelde? Ze hadden er nog niet over gesproken, maar het mocht duidelijk zijn dat dit bericht tactisch gebracht moest worden. Tegelijkertijd dacht Sibel dat haar dochter dat soort dingen begreep en wilde ze niet steeds moeten vragen van Muriel dat ze wat er gezegd werd in hun vertrekken geheim waren. Ze vond het niets dat kinderen geheimen moesten bewaren. Het zou te veel druk leggen op de jonge schouders. Ze wilde eerlijk zijn in haar opvoeding, zo goed als dat kon als Koningin van Tarth. Sibel keek op toen ze door Liam in zijn armen werd genomen. Ze schudde ongelovig haar hoofd. 'Dat nerveuze gestuntel gaf echter een ander idee,' wierp ze terug voor ze hem nog eens terug kuste. Ze wilde genieten van het moment dat ze samen hadden om over dit onderwerp te praten, maar ze voelde al dat de eerste blijdschap nu ook zorgen met zich mee bracht. 'We moeten het snel met de raad delen zodat ze een aankondiging op kunnen stellen. Ik zou het ook graag met onze families willen delen voor het met het grote publiek gedeeld wordt.' Natuurlijk dacht ze al meteen enkele stappen vooruit. Dat had ze altijd al gedaan, maar moest ze nu meer dan ooit doen. Niets wat ze deed kon ongepland gebeuren.

Liam streek geruststellend langs haar middel heen bij het zien van de bezorgde blik op zijn vriendin's gezicht. Zorgen waren nooit ver weg in hun situatie, maar ze konden er altijd mee om gaan en een oplossing vinden. 'We kunnen in elk geval alvast brieven rondsturen met prioriteit naar het Oosten toe. Het zal even lastig zijn om mijn ouders op te sporen, maar in elk geval zullen jouw ouders en Naya en Adrian dan op de hoogte zijn.' Het zou makkelijk zijn om Ed op de hoogte te brengen en ook de bodes richting zijn zuster in het Noorden waren altijd erg snel. Daarbij, sinds Sibel tot Koningin gekroond was, waren zijn ouders nooit echt ver weg. Hij zou vast binnenkort een brief van ze ontvangen en dan wist hij hoe hij ze kon lokaliseren. Anders had hij altijd nog zijn spionnennetwerk achter de hand. 'En we moeten een brief naar mijn goede vriendin Indra sturen. Ik zal wel schrijven dat ze haar met stof bedekte jurken uit de kast mag trekken,' grinnikte hij, waarna hij op serieuze toon vervolgde: 'En als de brieven de deur uit zijn, kunnen we het de raad binnenkort ook vertellen. Het gesproken woord reist niet zó snel dat onze families het eerder van anderen te horen krijgen dan van ons.' Op hetzelfde moment kwam Muriel plots alweer binnen lopen met een dienblad vol desserts. 'Wat heb je de kok verteld dat hij zo'n feestmaal mee geeft?' zei Liam verbaasd, terwijl hij de helft van het eerste cakeje al in zijn mond stopte en de andere helft aan zijn dochter gaf. Onmiddellijk zaten ze allebei - zoals verwacht - onder de kruimels en slagroom.

Sibel knikte. Ze zou meteen aan die brieven begonnen zijn als ze niet, zo dicht tegen Liam aan leunend, weer het gevoel kreeg dat ze amper kon geloven welk geluk ze had Liam in haar leven te hebben. Ze streek met haar handen over zijn rug terwijl ze bedacht hoe haar ouders zouden reageren op het nieuws. Misschien zou dit een nog grotere verrassing voor hen zijn dan het bericht dat zij Koning wilde en vervolgens ook echt zou worden. Ze wist dat het echter een opluchting voor hen zou zijn. Ze maakten zich vaak zorgen over haar nieuwe positie ook al steunden ze haar en hadden ze vertrouwen in Sibel's kunnen. Toch stemde ze snel in met iedere beslissing die ze maakte die haar positie zekerder zou maken. Zo ook een huwelijk met Liam. Bovendien waren zowel haar vader als moeder, maar vooral de Oostelijke landvrouwe, erg tevreden met hun schoonzoon. Haar moeder had altijd veel vertrouwen gehad in zijn loyaliteit aan Sibel en vond hem bovendien een erg eerlijke man. Sibel herinnerde zich nog goed het advies dat ze eens gegeven had toen ze nog zo twijfelde of ze op zijn avances in moest gaan. 'Dat zal me gerust stellen,' sloot ze het onderwerp af toen hun dochter ook binnen hoorde komen. Ze zag verrast aan hoe het meisje een hele tree vol lekkers bij had. Ondanks de ergernis moest ze lachen toen vader en dochter al snel onder de kruimels zaten en wat laat maar om verdere viezigheid te voorkomen gaf ze beiden een servet op hun schoot. Ze nam plaats bij haar gezin en besloot zelf ook toe te tasten. Ze was niet erg van de zoetigheid, maar nu zou alles goed smaken. 'Toetje als voorgerecht. Nog een abnormaal iets vandaag,' beaamde Sibel met een glimlach naar Liam.