Keuken van de eenbenige krijger

'Het zal vast ook niets betekenen. Misschien hebben de koeriers slecht weer gehad en zijn ze vertraagd of is hij lang op zee geweest en heeft hij niet de kans gehad om zijn brieven op de bus te doen,' ratelde ze om meer zichzelf dan haar moeder gerust te stellen. 'Maa ik mis hem simpelweg. Ik wil de dingen doen die andere koppels ook doen. Simpele zaken, zoals naar de markt gaan en koken en samen in slaap vallen.' Ze genoot van de aanraking van haar moeder en gaf haar ook een kus terug op haar wang. Ze was blij met de onvoorwaardelijke steun van haar ouders en broer. Ondanks dat ze haar natuurlijk weleens geplaagd hadden met haar liefde voor Arlo had ze voornamelijk alleen maar steunende woorden en gebaren van ze gehad. Het voelde aan alles dat ze het haar gunde om een partner te hebben. 'Wat nou als alles anders gaat zijn als hij terug is?' vroeg ze plots angstig. 'Misschien heeft de reis hem veranderd. Of heeft hij beseft dat hij mij toch niet leuk genoeg vindt.'

Erin hield haar dochter nog tegen zich aan met haar arm terwijl ze eindelijk eens haar zorgen meer uitsprak. 'Dat komt ook wel, lieverd.' Ze wreef geruststellend langs Nuria's arm na het horen van haar onzekere woorden. 'Nuria, jouw Arlo heeft zich wekenlang ingehouden  omdat hij te bang was je te vertellen wat hij echt voelde. Dat zou hij niet gedaan hebben als het geen sterk gevoel is en dat gaat niet zomaar weg. Bovendien is hij een stuk zekerder van zijn zaak dan zijn broer en zus altijd zijn. En als het dan toch niet meer is wat je had verwacht, dan zijn jullie beiden volwassenen en kun je daar ook mee om gaan.' Erin had van een afstandje toe gekeken hoe Nuria en Arlo naar elkaar toe groeiden. Ze dacht er een goed oog voor te hebben. Bovendien had Samuel haar ook al meermaals verteld wat hij allemaal van zijn vriend te horen had gekregen. 'Ik was daar ook bang voor toen je vader op de missie ging. Maar ik wist toen nog niet eens wat ik voelde en ik was zo veel jonger dan dat jij bent. Het had je vader ook erg veranderd en het koste wel even voor we echt samen waren, maar uiteindelijk was het gevoel nooit weg gegaan.' Ze had haar kinderen wel verteld over het begin van de romance tussen haar en hun vader, maar ze had niet veel verteld over hoe het gevoeld had. Nu zag ze wel wat vergelijkingen met Nuria's situatie, ook al was het nog zo anders. 'Ik vond het jammer dat we tijd gemist hadden omdat we nog niet uit durfden te spreken wat we voor elkaar voelden, maar we hebben het dubbeldik terug ingehaald.' Erin voelde zich als vanzelf warm als ze aan haar partner dacht en aan alles wat ze samen mee hadden gemaakt. 'Relaties zijn nooit makkelijk. Vraag het maar aan je oma of laat je vader maar eens vertellen over zijn ouders. Of daar nu een zeereis bij komt kijken of misschien een verwonding of verantwoordelijkheden aan de Kroon.' Ze gaf Nuria een schouderklopje en stond toen toch op omdat ze de temperatuur van de oven in de gaten wilde houden en er wat hout bij moest stoppen.

Arlo stond met ingehouden adem voor de deur van de keuken in de Eenbenige Krijger. Het voelde surreëel. Zojuist had hij nog op het schip gestaan terwijl ze in de verte Tyrosh hadden zien verschijnen en nu stond hij in de taverne. Zelfs toen ze de haven in waren gevaren had hij niet verwacht dat hij direct de stad in zou kunnen gaan. Met zo een groot schip als dat van Kapitein Einar konden ze niet direct aanmeren, maar werd er een boot vooruit gestuurd zodat de haven gereed was. Dat kon een middag duren, maar soms werden dat dagen. Het was hem echter als een verrassing gekomen dat Kapitein Einar hem mee had gevraagd aan wal te gaan. Zijn taak was om een bericht af te geven in de Eenbenige Krijger om dat bij de beweging te krijgen. Arlo wist niet precies wat er in het bericht stond, maar hij begreep wel dat de Kapitein hem een grote gunst had gedaan. Het was nog stil in de taverne zo vroeg in de ochtend, maar toen hij binnenstapte werd hij vriendelijk begroet door iemand van de bediening. Die wees al snel naar de keukendeur toen hij vroeg naar de eigenaresse, maar het ontging hem niet dat de jongen erbij vertelde dat haar dochter ook bezig was in de keuken. Arlo sloot kort zijn ogen en haalde diep adem, voor hij op de deur klopte en naar binnen stapte. 'H- hallo,' begon hij aarzelend terwijl hij de geuren van de keuken al tot zich nam voor zijn ogen konden wennen aan het licht. Zijn blik vond ten eerste Erin die hem verrast aan keek, maar al snel enthousiast begroette en de brief van hem over nam. 'Het is van Kapitein Einar.' Hij voelde nog haar hand in zijn schouder knijpen voor ze zei dat ze maar beter direct het bericht naar Youssef kon brengen en de keuken uit verdween. Arlo durfde toen eindelijk Nuria aan te kijken. 'Hé,' zei hij zacht. Het overweldigde hem al om in Tyrosh te staan, maar om nu eindelijk na al die dagen - 368 wist hij precies te zeggen - weer voor haar te staan werd hem bijna te veel.

Nuria knikte bedachtzaam naar haar moeder als teken dat ze haar woorden had begrepen. Het gevoel dat haar moeder beschreef was echter tegelijkertijd zo helder, maar ook zo onbekend. Arlo en zij zelf hadden maar zo’n korte tijd gehad om werkelijk geliefden te zijn. Soms voelde het meer alsof ze nog vrienden dan geliefden waren. Het was frustrerend, omdat ze wist wat haar gevoelens waren. Ze wilde net haar moeder helpen met de oven, toen er plots aangeklopt werd. Ademloos zag ze vervolgens de deur open gaan en Arlo in de deuropening staan. Ze was hierin volledig in contrast tot haar moeder: hoe haar moeder meteen in beweging kwam, bleef zij juist roerloos zitten. ‘Bij de Goden, Arlo!’ Met open mond keek ze haar geliefde aan. Ondanks dat ze wist van andere reizigers dat een terugkomst vooraf kon gaan met lang geen bericht kunnen sturen had Nuria niet durven dromen dat het ook daadwerkelijk betekende dat hij terug was. ‘Je bent er weer!’ Ze gleed van het aanrecht af en sprong vervolgens linea recta in zijn sterke armen.

Arlo voelde dat zijn mondhoeken omhoog krulden toen hij de woorden van Nuria hoorde. Voor hij nog iets kon zeggen, voelde hij haar echter al in zijn armen en hield hij haar stevig vast. Arlo verborg zijn gezicht in haar haar en sloot zijn ogen met een zucht. Zo kon hij haar geur en warmte nog beter in zich op nemen. Na wat hem betrof nog lang niet genoeg was, liet hij haar langzaam gaan. 'Sorry dat ik zo onaangekondigd binnen kom vallen. Normaal gezien gaat de ploeg niet direct aan wal omdat het schip nog niet de haven in kan, maar Kapitein Einar heeft mij en een aantal anderen mee de haven ingenomen zodat we berichten af konden geven en-' Hij ratelde maar wat en had dat zelf ook door. Met een zelfbewuste glimlach hield hij dus zijn mond maar en keek naar Nuria. Zijn gedachtes aan en dromen over deze vrouw hadden niet goed genoeg vast kunnen leggen hoe mooi ze was. Arlo probeerde niet te lang naar haar te staren en tuurde de keuken rond op zoek naar wat afleiding. 'Hoe gaat het? In je laatste brief zei je dat je bezoek had van Roshan en dat jouw vader bijna een nieuw manuscript af had?' Hij had dat exemplaar en iedere andere brief wel honderd keer opnieuw gelezen. Het had hem op moeilijke momenten hoop gegeven, zeker als hij zijn leven hier en de mensen om wie hij gaf miste. Het was een moeizame reis geweest. Dat had hij maar niet te veel in zijn eigen brieven gezet. Arlo had niet gewild dat Nuria of zijn familie zich zorgen zouden maken.

Nuria genoot van de warmte en nabijheid van haar vriend. Bij de Goden, wat had ze dit gemist en hoe had ze er veel over gedroomd dat ze hem weer zou terug zien. Aandachtig luisterde ze vervolgens naar zijn woorden nadat hij haar had losgelaten. ‘Het is niet erg, Arlo. Ik ben alleen maar opgelucht om te weten dat je ongedeerd bent. Ik werd ongerust nadat ik zo lang geen brief had ontvangen.’ Ze wilde haar hand op zijn wang legde, maar werd overdonderd door zijn vraag. ‘Arlo… Er is wat gebeurd met Matheo terwijl jij weg was,’ begon Nuria voorzichtig. De ouders van Matheo hadden haar en haar moeder gevraagd of ze Arlo konden informeren over de gebeurtenissen rondom zijn broer. Nuria had er mee ingestemd om Arlo niet via een brief het nieuws te vertellen, maar nu wachtte haar de zware taak. Ze wilde er niet te lang mee wachten: Arlo moest de optie hebben om zo snel mogelijk naar zijn familie te kunnen reizen. ‘Ik heb een brief van jouw moeder dat uitlegt wat ze precies te horen hebben gehad. Ik verwacht elk moment een brief met nieuwe informatie.’ Ze greep naar haar borstzak, maar besefte zich dat ze de brief nog in haar kamer had liggen. ‘De brief ligt boven. Ik zal hem voor jou halen,’ bood ze aan. Dat gaf haar ook enkele seconden om op adem te komen en te beseffen wat er precies was gebeurd, dat Arlo plots weer terug was.

Arlo pakte Nuria's hand vast en keek haar verontschuldigend aan. 'We hebben een haven overgeslagen op weg terug vanwege wat problemen onderweg. Er was dus geen mogelijkheid een brief te sturen met het bericht dat we op weg waren. Tenminste niet één die op tijd aan zou komen.' Hij kneep zacht in haar hand en was benieuwd te horen wat hij gemist had in Tarth. Zijn blik viel echter bij het horen van de woorden van Nuria. Zo keek hij haar sprakeloos aan. 'W-wat?' wist hij uiteindelijk te zeggen en wachtte op verdere uitleg. Toen het om een brief ging, zuchtte Arlo diep en keek verslagen naar de vloer. 'Dat zou ik graag willen lezen,' stemde hij in terwijl hij zijn best deed nog geen oordeel te vellen of zich te veel zorgen te maken. Dat was echter moeilijk nu zijn opgeluchte gevoelens van eerder plots omgeslagen waren. Arlo knikte daarom nog maar eens naar zijn vriendin opdat ze de brief zou halen. Hij bleef zo alleen en ongeduldig achter in de keuken.

Nuria keek waakzaam toe hoe Arlo zou reageren op haar nieuws. Het was niet niets om te horen dat familie gewond was geraakt, vooral ook bij zo'n hechte familie als die van Arlo. Ze zag dan ook hoe zijn gezicht viel. 'Ik zal de brief halen,' herhaalde ze haar eigen woorden, ook beduusd door de plotse verandering in de sfeer, en vertrok zo uit de keuken. Nuria liep met bibberende handen de trap op richting haar kamer. Ze wist niet waarom ze zo nerveus was. Sowieso was ze geschrokken van de plotse binnenkomst van Arlo, ondanks dat ze natuurlijk verschrikkelijk blij was om hem te zien. Desondanks bleef er toch een stem in haar hoofd zeggen dat hun samenzijn voor zijn vertrek te mooi was geweest om waar te zijn. Daarbij had hij ook wel belangrijkere zaken aan zijn hoofd, namelijk de gezondheid van zijn ouders en broer. Ze vond de brief op het bureau en rende vervolgens met twee traptreden tegenlijk de trap af. Zo kwam ze met een ietwat versnelde ademhaling in de keuken terug en overhandigde ze Arlo de brief. 'De brief is alweer van enige tijd geleden. Zoals ik al zei, verwacht ik binnenkort een brief met nieuwe informatie. De- Het nieuws in de brief kan alweer verouderd zijn.'

Arlo had rondjes gelopen in de keuken om te wachten tot Nuria terug kwam. Hij had niet gedurfd de keuken achter zich te laten. Hij wist dat Erin of iemand anders vast nieuwsgierig zouden zijn naar de reis en hem er over zouden vragen. Arlo kon echter maar aan weinig anders dan aan zijn broer en familie denken. Waarom hadden ze hem niet gewoon in een brief kunnen laten weten dat er iets aan de hand was? Dan was hij tenminste voorbereid aangekomen. Nu voelde het alsof hij blind deze hele situatie in stapte. Arlo keek op toen Nuria de keuken weer in stapte en nam de brief dankbaar van haar aan. Hij slaakte een zucht en opende toen het stuk perkament om het vertrouwde handschrift van zijn moeder in zich op te nemen. Er waren maar weinig details, maar er stond genoeg om Arlo te verontrusten. 'Van wanneer is de brief?' vroeg hij uiteindelijk. 'En- en Roshan en Leona. Moeder zegt dat ze hier zouden zijn?' Hij legde de brief weg en keek besluiteloos om zich heen terwijl hij rusteloos zijn handen tot vuisten balde en weer liet ontspannen. 'Ik moet zo terug naar het schip, dan kan ik Syd ook op de hoogte stellen. Ik heb nog taken, tenminste tot we echt in de haven liggen, maar- maar misschien kan ik eerder- Zouden ze nog in Haudan zijn? Wat als ik daar al naartoe reis maar ze op weg naar huis zijn?' Hij ratelde maar wat en bleef daarbij onrustig door de keuken bewegen. Dit was niet een thuiskomst die hij had kunnen voorspellen. Waarom had Matheo zich zo in de problemen gewerkt? Hij dacht nog wel zo een goed gesprek met zijn broer gehad te hebben toen hij thuis was geweest, maar misschien was hij simpelweg te gefocust geweest op zijn eigen leven.

Nuria had haar armen om haar eigen middel geslagen en keek zo toe hoe Arlo reageerde op de inhoud van de brief. Het deed haar veel om hem zo bezorgd te zien om zijn familie. 'Het is een oude brief, zeker al een maan oud,' probeerde Nuria tussen het rusteloze gepraat van Arlo heen te vertellen. 'Roshan en Leona zijn jouw ouders achterna gereisd. Zij maakten zich ook zorgen om Matheo.' Ook van de twee zussen had ze helaas nog geen bericht ontvangen. Ze vertelde Arlo maar niet dat haar dat onrust en zorgen gaf. Toen Arlo verder begon te ratelen, liep ze op hem af en kreeg ze met enige moeite haar handen op zijn schouders gelegd. 'Arlo- Arlo! Focus je even op mij, alsjeblieft.' Ze verplaatste haar handen van zijn schouders naar zijn wangen en liet hem zo haar aan kijken. Nuria zag de onrust in zijn ogen. 'Zo kan je niet terug naar het schip. Je moet eerst kalmeren. Laat mij thee en wat te eten voor jou maken, dan kan je het nieuws laten bezinken en ook een brief naar jouw ouders schrijven. Dan kan ik later vandaag in de stad rondvragen of er bodes zijn aangekomen vanuit Myr. De festiviteiten zijn daar begonnen en wie weet dat iemand af weet waar jouw ouders zijn en hoe het met Matheo is. Dan kan jij ondertussen jouw taken afronden op het schip en in de haven.'

Arlo probeerde de informatie tot zich te nemen, maar het was veel ineens. Hij was Nuria dan ook erg dankbaar toen ze zijn aandacht opeiste en hem liet focussen. Zo keek hij haar overweldigd, maar kalmer aan en knikte langzaam. Ze had gelijk dat hij beter niet in deze staat bij de ploeg kon verschijnen. De brief had namelijk ook al aangegeven dat er weinig bekend was over de toestand van Matheo en dat waarschijnlijk met een reden was. Blijkbaar vond het Koninklijk paar niet dat heel Tarth op de hoogte hoefde te zijn van wat er dan ook gebeurd was. Nadat Nuria zo gemakkelijk beschreef wat hem het beste te doen stond, ademde hij weer rustiger en keek haar aan. Hij liet zijn hoofd hangen en legde de brief weg. 'Ik had niet verwacht zo terug te komen, dat ik meteen weer op pad zou moeten.' Ook al wist hij nog niet precies waar zijn familie was, hij zou niet te lang wachten om ze achterna te reizen. Als er echt iets aan de hand was, dan wilde hij dat hij zijn broer, ouders en zussen bij kon staan. Misschien zou Syd ook wel mee gaan om zijn tante weer te zien. Samen zouden ze Tarth snel genoeg door kunnen komen. Hopelijk viel alles dan mee en stond hij snel genoeg weer terug in Tyrosh. Hier. Tegenover Nuria. Arlo keek de vrouw voor hem weer aan en legde toen een hand op de hare. Hij pakte haar hand vast en verstrengelde hun vingers. Het enige geluk dat hij kon halen uit het feit dat zijn familie gewacht had om hem op de hoogte te stellen van het ongelukkige nieuws, was dat hij het van Nuria had mogen horen. 'Ik heb je gemist,' zei Arlo toen zacht omdat het ook bezonk dat ze nu eveneens niet veel tijd hadden.

Nuria merkte tevreden op hoe haar woorden leken te werken en Arlo ietwat rustiger in zijn doen en laten werd. Gelukkig was hij niet weggestoven en richting het schip gegaan. Het was zo dat maar weinig mensen wisten van de staat van Matheo én dat het de positie van Arlo kon aantasten als hij zijn taken niet zou kunnen afronden na zo'n lange reis. 'Je bent natuurlijk vrij om te vertrekken, maar ik meen het als ik zeg dat ik echt elk moment een brief van jouw familie verwacht. Je kan ook op dat nieuws wachten. Straks ben je al vertrokken naar een windstreek en krijgen wij ondertussen bericht dat jouw ouders en broer alweer vertrokken zijn.' Ze sprak maar niet in verleden tijd over de broer van Arlo. Ze hadden daarvoor te weinig informatie. Nuria wilde net verder spreken, tot ze plots de warme, grote hand van Arlo op de hare voelde. Meteen voelde ze hoe ze moest blozen. Ze wist niet hoe ze zijn aanrakingen na die lange reis moest interpreteren. 'Ik heb jou ook gemist,' reageerde ze oprecht, 'en ik maakte mij zorgen na jouw laatste brief. Ik begreep niet waarom ik niets meer hoorde. Maar dat is het allemaal waard geweest omdat je nu voor mij staat.' Ze bleef hem nog even aan kijken, maar liet vervolgens onzeker haar blik vallen op haar schoenen. Arlo zou alweer snel vertrekken. Deed ze er dan wel goed aan om weer zo haar hart te openen net zoals voor vertrek. 'Mijn boek is af. Wellicht zou jij het willen lezen op jouw reis naar jouw familie toe. Maar- maar alleen als het niet teveel afleidt. Jouw broer is natuurlijk belangrijker.'

Arlo knikte ernstig. Het was goed advies van Nuria. Het zou hem meer tijd kosten zijn familie te bereiken als hij naar de verkeerde plek reisde. 'Het zal nog een dag of twee of drie duren voor het schip in de haven ligt. Ik kan niet vertrekken voor dat klaar is. Hopelijk is er dan meer nieuws.' Hij was Syd dankbaar voor diens aanbod eerder aan wal te gaan, maar hij zou verdere speciale behandeling niet aannemen. Dat was niet eerlijk naar zijn collega's. Je vertrok en kwam aan met hen. Dat was nou eenmaal zo. In maar weinig situaties was een eerder vertrek geoorloofd. Arlo nam met een glimlach in zich op hoe Nuria's wangen rood kleurden. Hij was zelf ook warm en enigszins nerveus nu hij haar aanraking op zocht. 'Het spijt me. Als ik geweten had dat we de laatste haven over zouden slaan, dan had ik het je laten weten. Er zijn alleen- De reis was niet zonder problemen,' legde hij kort uit. Ook al zat zijn hoofd bij Matheo, zijn ervaringen en voornamelijk het nieuws dat ze mee brachten was niet te negeren. Hij knikte met een glimlach en kneep in haar hand. 'Je hebt het af? Dat is geweldig, Nuria. Een heel boek is niet niks.' Zijn glimlach verzwakte bij haar laatste woorden. Zijn broer was belangrijk, maar was het verhaal enkel een afleiding? 'Je bent geen afleiding,' zei hij zacht omdat hij dacht iets anders in haar toon te hebben gehoord dan enkel een onschuldige opmerking over het boek. 'Ik heb veel aan je gedacht. Aan wat ik zou doen als ik terug was. Aan ons samen zijn. Ik- Ik wil niet dat dit alleen iets tijdelijks is of dat het aan de kant geschoven kan worden.' Arlo's blik was ook naar zijn voeten gegleden terwijl hij zijn best deed zijn gedachtes zo duidelijk mogelijk uit te spreken. Wat had hen in eerste instantie tegen gehouden behalve slechte communicatie en zijn angst om te zeggen wat hij voelde? 'Jij bent ook belangrijk voor mij, Nuria. Mijn gevoelens zijn niet veranderd.'

Nuria haalde opgelucht adem en was tevreden dat Arlo naar haar bleek te luisteren. Het zou een chaos geworden zijn als Arlo halsoverkop met achtergelaten werk en onduidelijke bestemming vertrokken was. 'En het kan nooit kwaad als je ze alvast een brief zijn. In het ergste geval komt die op een plek aan waar jouw ouders niet meer zijn. We kunnen ook een brief naar zowel Myr, Haudan als het kamp sturen voor de zekerheid.' Ze wilde hem verder gerust stellen, maar merkte opeens hoe het gesprek naar hun toe leidde. Nu wist ze zeker dat haar blos niet onopgemerkt zou blijven. 'Niet zonder problemen?' herhaalde ze bezorgd, waarna ze een zacht kneepje in zijn hand gaf. 'Wil je er over vertellen?' Nuria was zich er erg bewust van dat een scheepsreis niet zonder gevaren was. Ook haar heldin in haar boek maakt de nodige avonturen mee. Gevleid glimlachte ze om Arlo's woorden. Het voelde goed om hem te horen zeggen dat ze geen afleiding was. De woorden daarna hoorde ze echter nog liever en zo voelde ze hoe de vlinders in haar buik heviger en heviger werden. 'Mijn gevoelens zijn ook onveranderd,' zei Nuria vastberaden. Vervolgens keek ze hem voor enkele tellen verwonderd, nam toen nog een aantal tellen om al haar moed bij elkaar te rapen en boog zich vervolgens naar voren om zacht haar lippen op de zijne te drukken.

Arlo knikte weer en probeerde bij te houden wat hem te doen stond voor hij weer naar het schip vertrok. Het was maar goed dat Erin het bericht dat hij bij zich had gehad naar Youssef zou krijgen. Dat scheelde hem tijd. 'Het is moeilijk uit te leggen. Het was niet de reis zelf, maar- Quandaï. Er staat daar iets te gebeuren. Elke haven die we daar aanmeerden en in naburige landen was vreemd kalm. Er gingen geruchten over de Moeder rond.' Het voelde alsof vreemd dat ze niet hadden kunnen achterhalen wat er precies aan de hand was, of in ieder geval dat had Kapitein Einar het schip verteld. Het kon zijn dat er informatie maar beperkt gedeeld werd. 'Dat is ook waarom we de laatste haven over hebben geslagen. Met de- de lading leek het geen goed idee nog een plek aan te doen terwijl het zo onstabiel leek.' Hij haalde zijn schouders op. Meer details had hij niet, maar het was niet zoals zijn eerdere reizen geweest. Dan gingen de problemen om het verliezen van een mast in een grote storm of het opraken van voedselvoorraden. Die zorgen verdwenen echter als sneeuw voor de zon bij het zien van de glanzende ogen van Nuria. Arlo voelde de zachte lippen en de warmte van Nuria's lichaam toen hij eindelijk haar kus mocht beantwoorden. Hij sloot zijn ogen en wond zijn armen om haar middel om haar zo vast te houden. Arlo kuste Nuria opnieuw na de eerste zoen. Hij legde daarna zijn voorhoofd tegen dat van zijn vriendin en liet zo de stilte nog even tussen hen groeien.

Nuria trok verbaasd een wenkbrauw op en overdacht Arlo's woorden. 'Quandaï?' herhaalde ze, om zeker te weten dat ze het goed had gehoord. 'Wat voor geruchten gingen er over de Moeder rond?' Ook hier in de havens waren er de nodige verhalen. Nuria had ze aangenomen als fabels, maar moest nu toch erkennen dat ze dus wellicht enige waarheid bevatten. Tijd om door te vragen had ze enkel niet. Haar kus werd namelijk beantwoord door die van de man tegenover haar. Verlangend liet ze zich kussen, terwijl ze zich innig in de armen van Arlo liet sluiten. Het was als thuis komen. Ze wist dat ze zijn aanraking had gemist, maar ze had niet door gehad dat ze er zó naar verlangd had al die manen. Nuria sloot haar ogen bij de vertrouwde aanraking van het raken van elkaars voorhoofden en vervlocht haar handen ondertussen in zijn shirt. Zo wist ze zeker dat ze hem dicht bij haar kon houden. 'Kom je vanavond terug nadat je jouw taken hebt afgerond?' fluisterde ze hoopvol. 'Ik val graag samen met jou in slaap. Na die ene nacht samen- Ik heb er nog veel aan zitten denken. Aan dit moment, maar ook- ook aan de toekomst.'

Arlo genoot van het warme en rustige moment dat hij nu met Nuria kon hebben. Het verlichtte iets van de spanning die hij voelde. Ook al haalde hij veel voldoening uit dit werk, zo'n lange reis eiste zijn tol. Of dat nou fysiek of mentaal was. 'Dat wil ik ook heel graag, maar ik weet niet of dat kan. Ik kom terug zodra het schip in de haven ligt en de hele ploeg aan wal kan,' beloofde hij. Het was moeilijk te voorspellen hoe lang dat zou duren. Het had niet druk geleken in de haven, dus hopelijk zou het maar een dag of twee kosten. Hij vond het zelf ook moeilijk nog langer te wachten. Op zee had het nog gevoeld alsof een dag of twee langer niet veel verschil meer maakte, maar nu hij Nuria vast had, vond hij het moeilijk zich in te beelden hoe hij vannacht nog alleen in slaap zou kunnen vallen. 'Meestal wordt het van te voren verspreid dat we aan wal gaan, om andere families en vrienden ook op de hoogte te stellen zodat ze aan de kade kunnen wachten.' Arlo had haar eerdere vraag over de Moeder niet meer beantwoord, maar nu ze over de toekomst sprak bracht dat toch zijn zorgen terug. 'Er wordt gezegd dat de Moeder dood is. Al een hele tijd. Dat de nieuwe Moeder wordt gezocht en gereed gemaakt.' Het zou grote gevolgen kunnen hebben. In eerdere periodes dat de macht overgedragen werd van de ene naar de andere Moeder had dat soms tot erg onstabiele momenten in het land geleid. Arlo wist niet wat het zou betekenen voor de vluchtelingen die zij hielpen of voor Tarth. Hij zuchtte en gleed met een hand langs haar zachte haar voor hij haar weer kort kuste. 'We zullen zien of het echt waar is.'

Nuria probeerde haar teleurgestelde gevoelens te onderdrukken. Ze had er naar uitgekeken om samen met deze man in slaap te vallen. Puur het feit dat ze wist dat hij veilig was, zou haar al rustigere nachten geven. 'Ik wacht hier op je,' kon ze dus ook maar enkel beloven. Ze wist niet hoe lang zoiets zou duren, maar uit Arlo's blik op te maken zou hij vannacht niet hier zijn. Nuria dacht dat Arlo in zou gaan op hun toekomst samen, maar begon in plaats daarvan over de problemen in Quandaï met de Moeder. Ademloos luisterde Nuria naar de woorden, terwijl een gevoel van onbehagen begon te ontstaan. Wat zouden deze ontwikkelingen betekenen voor Tyrosh? Bij de Goden, ze moest dit aan Diane vertellen, maar haar vriendin had enkele dagen eerder de stad verlaten met de Noordelijke prinses om naar Haudan te reizen. 'Wat voor politieke doeleinden heeft Quandaï om zo'n gerucht te verspreiden als het niet waar is?' vroeg ze zich af, meer naar zichzelf dan naar Arlo toe. Ze wilde verder vragen, maar ze wilde ook niet verdacht over komen. Al manen had ze Arlo over de pamfletten willen vertellen, maar uit veiligheid voor haar vriend was dat moment er nog niet geweest. 'Kan ik nog wat eten voor jou maken of moet je al terug naar het schip?' veranderde ze maar van onderwerp.

Arlo glimlachte dankbaar naar Nuria. De aankomende dagen zouden misschien nog wel langer voelen dan de hele reis bij elkaar nu ze zo dicht bij elkaar waren en alsnog niet elkaar konden zien. Vooral als Arlo snel weer achter zijn familie aan zou reizen. 'Dat is het vreemde. Het lijkt niet van de regering zelf te komen. Die doet nog alsof er niets aan de hand is. Terwijl de bevolking zegt dat er in het Noorden een nieuwe Moeder opgestaan is.' In een van de Quandaise havens was Arlo zelf op pad gegaan en had zo meer opgevangen dan toen hij met zijn Tarthiaanse collega's een taverne binnen ging. Kapitein Einar had hem op zijn kop gegeven dat Arlo alleen er op uit was gegaan. Ze hadden eerder een bevel gehad dat niet meer te doen. Bovendien was de Kapitein erg op zijn hoede geweest. Arlo had het vreemd gevonden hoe zelfs Einar gespannen had geleken deze reis. 'Wat te eten klinkt heerlijk,' stemde hij in om ook het onderwerp achter hen te laten. Er hing al genoeg aan zijn hoofd en hij wilde Nuria niet verder bezorgd maken om iets dat misschien niets zou betekenen voor haar of voor Tyrosh.