Keuken van de eenbenige krijger

Erin kon niet precies bijhouden hoeveel bestellingen ze de taverne in gestuurd hadden, maar ze voelde aan haar hele lichaam dat ze een hoop werk verricht had. Haar moeder was al een paar keer in de keuken blijven hangen omdat haar 'oude arme benen haar niet meer konden dragen' en omdat, zo wist Erin, ze soms gek werd van de vele eisen die de klanten hadden. Gelukkig werd het na de zeldzame middag drukte rustiger en stond ze nu in één van de soeppannen te roeren. 'Nee, maar dat herinnert me dat we voor Esra en mam ook maar eens een bordje moeten maken.' Ze pakte er al wat mokken en borden bij en keek toe hoe Hakeem zich uit rekte. 'Ik geloof dat ze een bootje hebben gehuurd om wat op zee te dobberen. Oh, wat zouden ze lachen als ze wisten dat wij onze benen onder onze kont uit hebben gelopen vandaag.' Grinnikend zette Erin het maal voor haar moeder en vriend aan de kant toen ze Hakeem's lichaam nog steeds hoorde protesteren. 'Kom eens.' Ze had een ton naar hem toe geschoven en klopte er op. Soms kwam alles dat ze in het legerkamp had geleerd van Naevia en haar moeder nog altijd van pas.

'Dat klinkt heerlijk,' zei hij oprecht bij het horen van de dagbesteding van de twee mannen. Hij hielp Erin om de twee borden klaar te maken en zo nu en dan stopte hij ook zelf wat eten in zijn mond. Anders begon zijn maag als een bezetene te knorren. Nadat Eileen nogmaals de keuken had verlaten om te vragen of de gasten nog iets nodig hadden, keek hij ongelovig toe hoe Erin aan gaf dat hij plaats moest nemen. Met een blos deed hij zijn schort af en ging hij zitten op de ton. Hij schaamde zich er weleens voor dat zijn lichaam zoveel minder aan kon dan de andere werknemers van de taverne, terwijl hij nog zó jong was. Dan besefte hij zich pas wat een tol zijn lichaam had betaald tijdens de missie en hoe hij nog steeds aan het herstellen was. Toen hij zat, was hij zich erg bewust van Erin die achter hem stond en moeizaam slikte hij. In al die weken had hij actie willen ondernemen, om haar te laten weten van zijn gevoelens, maar hij had het simpelweg niet geduurd. Hij wilde wat ze nu hadden niet verpesten.

Erin waste haar handen grondig terwijl ze wachtte tot Hakeem op zijn plek zat. Ze haalde haar vieze schort ook van haar nek en deed een poging om de losse krullen terug in haar sjaal te stoppen. Haar mouwen stroopte ze nog maar eens op, maar niet om het snelle en soms harde werk van het koken en bakken te doen. 'Waar voel je voornamelijk dat het vast zit?' vroeg ze terwijl ze voorzichtig haar handen in zijn nek legde. Het was maar goed dat Hakeem haar gezicht niet kon zien. Deze dichtheid deed haar spontaan doen blozen. Langzaam zette ze haar duimen in zijn nek, maar startte het masseren nog niet. Ze probeerde eerst te voelen waar het knel zat. Zijn hele lichaam voelde zo gespannen dat het kernpunt zo niet gemakkelijk te vinden was. Erin trok met één hand de kraag van Hakeem's blouse wat verder op en ontblootte zo wat meer van zijn schouders en rug. De kleding zat anders veel te veel in de weg van haar masserende handen. 'Jij mag dan wel iets over mijn brandwonden zeggen,' zei ze plots verrast toen ze een akelige plek op zijn rug vond. 'Hoe kom je daar aan?'

Hakeem moest zich inhouden om niet gelukzalig te zuchten bij het gevoel van Erins handen in zijn nek. 'Precies daar- ja, daar, iets naar rechts toe,' begeleidde hij haar, terwijl hij voelde hoe ze precies de juiste plaatsen raakte en hoe de knopen in zijn nek en schouders werden behandeld. Hij wist niet goed hoe zijn moeder hem en Esra vroeger ook masseerde, soms omdat ze echt klachten hadden, maar soms ook gewoon omdat het fijn was. En zijn moeder vond het heerlijk om met haar handen bezig te zijn. Hij wilde net zijn hand op de hare leggen om precies de juiste plek aan te wijzen, toen ze plotseling zijn wond benoemde. Hij moest bijna actief zijn armen omlaag houden om zich er van te weerhouden om niet zijn shirt weer omhoog te trekken en weg te lopen. In plaats daarvan draaide hij zich om en liet hij haar tussen zijn benen staan, terwijl hij zacht zuchtte. 'Dat is een lang verhaal. Vergeet het maar, het is het niet waard om te weten.'

Erin voelde hoe het voornamelijk Hakeem's spieren waren die zich samen leken te trekken. Alsof ze zich ergens voor gereed maakten. Of wellicht omdat ze nog altijd gewend waren aan een andere spanning. Bedenkelijk wachtte ze zijn antwoord af en keek lichtelijk verward toe toen hij zich plots om draaide en haar geen antwoord wilde geven. Erin keek op hem neer en legde haar beide handen op zijn schouders. 'Ik wil het graag weten, Hakeem. Is het van de missie?' De afgelopen weken was er wel meer waar ze amper over gesproken hadden naast hun weerzien en de dingen die ze toen hadden gezegd en gedaan. Erin had Esra gevraagd of hij bij hem meer verteld had over de missie en ze had het zelfs aan Wren gevraagd. Maar het leek er op alsof hij er niet echt bij wie dan ook openlijk over was geweest. Esra wist wel alle gebeurtenissen, maar alsnog. 'Als je het met me wil delen natuurlijk,' voegde ze er zachtjes aan toen. Erin wilde Hakeem alles behalve opdringen om dit met haar te delen.

Hakeem liet zijn hoofd hangen, zodat ze niet de angst en schaamte in zijn ogen zou opmerken. Kort knikte hij als antwoord op haar vraag. 'Ja- ja, het gebeurde tijdens de missie. Ik viel.' Het was niets heldhaftigs, hij was puur gevallen en met zijn schouder op een afgebroken tak belandt. Het had Indra best wat moeite gekost om alle splinters van de tak uit zijn wond te krijgen en hij herinnerde zich nog goed tot welke pijn dat had geleid. Hij legde een hand op haar rug en vormde daar geruststellende rondjes, in de hoop dat ze niet teveel door zou vragen. Bij haar laatste vraag keek hij echter geschrokken op. 'Natuurlijk wil ik het delen! Vooral met jou. Het is- Ik vind het gewoon lastig. Omdat ik er nog niet met mijn vader over heb kunnen hebben.' Hij legde ook zijn andere hand op haar rug en voelde hoe hij zacht de stof van haar shirt tussen zijn vingers greep. 'Het was een gevaarlijk landschap. We hoorden er helemaal niet te lopen, maar we dacht echt dat de rovers die kant op waren gegaan. En ze- ze konden van alle kanten aanvallen, maar we moesten door lopen.'

Erin beet op haar lip toen hij zijn verhaal deed en probeerde niet te veel blijk te geven van de zorgen die dit bij haar op riep. Ze had geen flauw idee van wat de missie in had gehouden, hoe het was geweest en hoe Hakeem het ervaren had. Hoeveel pijn hij had gehad. Geruststellend wreef ze over zijn schouders en voelde hoe ze dichter bij hem stond dan eerder nu zijn handen op haar rug lagen. 'Ik-' Erin stamelde zacht. Ze wilde graag meer weten, maar tegelijkertijd wist ze niet goed hoe ze hem om meer moest vragen. Het deed hem overduidelijk niet veel goeds om er over te spreken. Als vanzelf was ze op één van zijn knieën gaan zitten en probeerde ze hem haar aan doen kijken. 'Waarom ben je nog niet naar je vader geweest, Hakeem? Hij heeft al zoveel brieven hierheen gestuurd. En ik weet dat ze niet alleen voor Esra zijn of voor mama of papa.' Ze geloofde niet dat er ook maar een week voorbij was gegaan zonder een raaf uit het legerkamp. Haar moeder had haar bovendien verteld dat de legerleider zich ernstig zorgen maakte over zijn oudste zoon. 'Maar je kunt het mij natuurlijk ook vertellen. Eerst of erna, als je hem gesproken hebt.'

Hakeem keek toe hoe ze op zijn knie kwam zitten en hoe hij steviger zijn armen om haar heen sloeg, zodat ze goed zat. 'Ik wil het je graag vertellen. Maar dan moet het wel pas als we klaar zijn met werken,' glimlachte Hakeem voorzichtig, 'anders kan ik mij niet meer concentreren op het werk en loop ik met dezelfde verbrande vingers rond als die van jou.' Hij pakte één van haar handen op en drukte zacht een kus op de muis van haar hand. Vervolgens liet hij opnieuw zijn hoofd zakken en wreef hij met een hand door zijn met bloem besmeurde haar heen. 'Omdat de missie mislukt is. Ik heb gefaald, terwijl ik hem had beloofd- ik had hem beloofd dat ik de rovers te pakken zou krijgen en dat ik weer heelhuids thuis zou komen. Maar dat is niet gelukt.' Hij beet op zijn lip en keek van zijn vriendin weg. 'En ik wilde nog verder, maar Indra- ze had nieuws uit het legerkamp gehad. Bevel dat we weer terug moesten komen. En ik- en Flynn- we zeiden dat we nog verder moesten. We waren zo dichtbij. En toen keerden we om...' Kortweg: hij durfde zijn vader niet onder ogen te komen.

Erin voelde erg met Hakeem mee. Zij en Esra hadden al vaak over hem gesproken en wat hem dwars moest zitten en ze hadden natuurlijk gedacht dat het falen van de missie hem dwars had gezeten. Maar tegen Erin had hij het nooit echt gezegd en als Esra al wist dan had hij dat niet met haar mogen delen. Enkele tellen hield ze hem zwijgend vast. Ze wilde hem nog dingen zeggen, maar hij had gelijk gehad dat ze dit na het werk moesten doen als de taverne gesloten was. Buiten de keuken hoorde ze al weer meer stemmen en haar moeder zou hier zo weer binnen staan met bestellingen. Als ze dat overigens niet al had gedaan. Erin was zo gefocust geweest op Hakeem dat ze het zich heel goed voor kon stellen dat haar moeder een stap binnen had gezet, de twee samen had gezien en weer terug de taverne in gegaan was. Met tegenzin kwam ze overeind, maar bleef zijn hand voor even vast houden. 'We hebben het er vanavond over, goed?' Zachtjes kneep ze Hakeem in zijn hand en boog voorover om een kus op zijn wang te drukken. Aan die ene hand trok ze hem op en glimlachte bemoedigend naar hem. Ze wisten beiden dat het werk niet zomaar stil kon liggen. Het geld was hard nodig. Zelf ging ze al weer aan het werk met de befaamde visschotels van de taverne.

'Dat is goed,' murmelde hij als antwoord. Na haar kus stond Hakeem op het punt om naar voren te buigen en haar te kussen, tot ze plotseling weg liep en weer verder ging. Met het schaamrood nog op zijn wangen stond hij ook op en ging hij weer aan het werk. Echter, ondanks dat hij niet al te veel hoefde te vertellen over de missie, werd hij toch afgeleid door wat er net was gebeurd: haar dichte aanwezigheid, de kus, de aanrakingen. Het zorgde ervoor dat hij inefficiënt en ruw werkte, waardoor hij al snel bijna in zijn vinger sneed en het mes vervolgens liet vallen. 'Misschien moet ik met je moeder ruilen. Ik ben niets meer waard in de keuken,' zuchtte hij, terwijl hij tegen het aanrecht leunde en naar het plafond staarde. Hij keek er tegenop om haar de waarheid te moeten vertellen. Hij wist niet welke emoties het ging mee brengen... 'Heb je niet een makkelijke taak voor mij? Ik ben echt even niets waard...'

Erin ging weer terug aan het werk alsof er niets was gebeurd. Zolang ze zich maar volledig op haar eigen werk kon focussen en niet steeds Hakeem in de gaten had tenminste. Ze merkte hoe afwezig hij was en hoe onzorgvuldig het hem maakte. Ze had er zelf iets van willen zeggen toen Hakeem plots zelf zijn mes weg legde en Erin dus ook haar vis met rust liet. 'Nou-' Beduusd keek ze naar haar vriend. Ze kon zijn gevoelens op het moment maar moeilijk raden. Ze vroeg zich af of zij het misschien geweest die hem nu van zijn a propos had gebracht. Misschien had ze beter maar niet ineens zo dichtbij moeten komen, ondanks dat het zo natuurlijk had gevoeld. Haar moeder was nou ook geen sterrenkok, maar het zou misschien beter zijn dan Hakeem hier te houden. Anders zou hij ook haar afleiden. 'Het is niet erg als je wilt ruilen. Mam kan me ook wel helpen. En zij gaat anders alleen maar gefrustreerd raken als het hier niet snel genoeg gaat.' De taverne moest blijven lopen, dat ging altijd voor. Met een kleine glimlach liep ze op Hakeem af en draaide hem om zodat ze hem zo de keuken uit kon werken. Esra zou veel beter weten wat hij kon doen om zijn broer af te leiden.

Hakeem liet zich met een kleine glimlach door Erin de keuken uit duwen, maar net voordat hij door de deur ging, draaide hij zich om. 'Ik kom je ophalen als de laatste gasten weg zijn, oké?' Hij glimlachte breed en liep vervolgens het restaurant in. Eileen vond het prima om de keuken in te gaan - dan kon ze gelukkig even haar benen laten rusten! - en Hakeem nam de bediening over. Esra was de perfecte persoon om hem af te leiden en zo vloog de tijd gelukkig voorbij. Al snel begeleidde ze de laatste gasten naar buiten en sloten ze de deur achter hen, zodat niemand meer naar binnen kon komen. Esra zei dat hij naar bed ging, dus zei hij zijn broer gedag, en vervolgens liep hij de keuken in. 'Hoe ging het samen met je moeder?' vroeg Hakeem aan Erin, nadat hij ook Eileen gedag had gezegd en een doekje pakte om de keukenbladen schoon te maken.

Erin was opgelucht om haar moeder in de keuken hebben. Het was bovendien fijn om een moment samen te hebben. De taverne kreeg nu zoveel gasten dat ze amper echt tijd samen konden spenderen en zeker nu ze ook vaak met haar vader was. Ze had dus haar moeder meteen flink aan de tand gevoeld over haar vader en hoe ze het nou vond. Maar ze had natuurlijk ook kunnen verwachten dat ze zelf op haar beurt vragen over Hakeem zou krijgen. Aarzelend had Erin verteld over de gevoelens en de aarzelingen. Haar moeder was vrij duidelijk geweest in haar advies. Erin had met blozende wangen aangehoord. Toen de dienst er eindelijk weer op zat had ze haar moeder en Esra een goede nachtrust gewenst en gewacht op Hakeem. Ze was zelf de restjes aan het opbergen toen hij de keuken weer in stapte. 'Erg fijn. Met de drukte en met pap hier hebben we gewoon niet zo veel gekletst als normaal,' verzuchtte Erin terwijl ze ook een doek oppakte. 'Hield je het vol met Esra daar? Is hij niet werkelijk een wonder met alle dienbladen en met de gasten?' Ze vond het heerlijk om haar vriend rond de tafels te zien draaien en met iedereen een praatje te zien maken.

'Dat is goed om te horen,' glimlachte Hakeem oprecht, terwijl hij onbewust ook aan zijn eigen ouders dacht. Hij miste zijn vader meer dan hij wilde toegeven. Misschien had Erin wel gelijk en moest hij gewoon langs gaan. Wellicht kon hij dan ook eindelijk zijn vader overhalen om bij hun in de taverne te komen wonen. 'Esra is echt gemaakt voor dit werk,' glimlachte Hakeem trots, 'hij is zo sociaal! Hij kan met iedereen praten, de mensen hangen figuurlijk aan zijn lippen. Daar kan ik nog heel erg veel van leren.' Zelf was hij een stuk verlegener en bescheidener dan zijn broertje. Hij had zeker niet zulke gladde praatjes als dat Esra had. Dat had Esra echt van hun vader. Stug poetste hij door, verlangend naar het moment dat ze gewoon konden gaan zitten en praten, en zo nu en dan wierp hij een blik op zijn vriendin. Nog steeds had hij niet door of Erin dezelfde gevoelens had als dat hij had. Ondanks dat hij haar al lang kende, vond hij het nog steeds moeilijk om te weten wat ze dacht. 'Blijven we eigenlijk in de taverne of zullen we naar één van onze kamers toe?' stelde hij voor.

Erin was blij te horen dat Hakeem hetzelfde over Esra's gift dacht. Ze hoopte echt dat hij hier zou blijven ook als hij op zoek zou gaan naar zijn biologische moeder was hij nog steeds zo welkom in de taverne. Wren en Idris konden al sinds hij hier was niet ophouden over hoe goed de jongeman was. Zelf had ze de dweil erbij gepakt om alvast de hoeken van de keuken te poetsen waar Hakeem het werkoppervlak al had schoon gemaakt. Uiteindelijk had ze hen zo de keuken uitgepoetst en stonden ze bij het uiterste puntje naast de deur. 'Ik wilde je eigenlijk een ander plekje laten zien.' Glunderend keek Erin Hakeem aan en zette de dweil in de hoek. 'Ik geloof niet dat Esra zelfs weet dat het kan, anders hij daar allang elke dag gezeten,' grinnikte ze terwijl ze Hakeem voor liep. Onder weg doofde ze de kaarsen en lantaarns op één na die ze mee nam. Vervolgens ging ze de trappen op langs de kamers en liet ze hem met een vinger op haar lippen zwijgen. Veel kwam ze niet in dit deel boven de taverne omdat het voornamelijk kamers van gasten waren. Haar moeder vond het dan ook echt niet fijn als ze hier kwam, maar wat ze niet wist- Toen ze aan het einde van de hal waren zette ze de lantaarn aan de kant en strekte haar armen boven haar hoofd uit om een trappenluik naar beneden te trekken. Triomfantelijk gebaarde ze Hakeem om voor te gaan.

'Een andere plek?' zei hij verbaasd, waarna hij het laatste stuk van het aanrecht schoon veegde en het doekje uit spoelde. Hakeem trok verbaasd een wenkbrauw op, terwijl hij Erin de keuken uit volgde en haar volgde richting de gastvertrekken. Het was niet de bedoeling dat ze daar waren - en Erin wist dat best - dus was hij des te verbaasd dat ze die richting op gingen. Echter ging die verbazing al snel over in een brede glimlach, toen ze het trappenluik omlaag trok en ze aan gaf dat hij eerst mocht. Zonder iets te zeggen klom hij omhoog en eindigde hij op het dak van de taverne. Nadat hij ook Erin omhoog had geholpen, nam hij plaats op het dak en staarde hij naar de lucht, die bezaaid was met sterren. 'Dit is prachtig, Erin. Hoe ben je achter deze plaats gekomen?' vroeg hij verrast, terwijl hij plaats maakte voor zijn vriendin en haar in het donkere licht probeerde aan te kijken.

Toen haar moeder en ooms eindelijk de sleutels overhandigd hadden gekregen, was Erin meteen op onderzoek uit gegaan. Ze had ieder hoekje van het gebouw verkend, maar ze had in eerste instantie de trap niet gezien. Pas toen ze een dag alleen de gangen aan het verven was had ze plots de trap gezien en was het dak voor het eerst opgeklommen. Overdag kon je zo ver zien dat je zelfs van een uitzicht op zee kon genieten. De vissersboten waren nog net zichtbaar tussen alle andere gebouwen door. 'Toeval. Maar ik heb het voor mezelf gehouden,' grinnikte Erin. Ondanks dat ze haar eigen kamer had werd ze daar toch nog te snel gevonden. Dit was precies de plek waar ze alleen kon zijn als ze dat wilde, want daar had ze echt wel eens nood aan. Ze nam plaats naast haar vriend en zette haar armen achter zich zodat ze naar boven kon kijken. Kort sloot ze haar ogen. Het was een flinke dag geweest. Mentaal en fysiek, maar toen ze naar Hakeem keek wist ze dat het nog niet over was. 'We zijn een goed team,' begon ze met een glimlach.

Hakeem was verbaasd dat Erin hem en Esra niet over de plek had verteld. Normaal gesproken als ze ergens enthousiast over was, kon ze het bijna niet voor haar houden van plezier en enthousiasme. 'Op wat voor momenten zit je hier?' vroeg hij benieuwd, terwijl hij opmerkte hoe zijn ogen eindelijk gewend waren geraakt aan de donkerte. Vanaf deze plek kon je zelfs tot in de haven van Tyrosh kijken en achter hen stond het paleis van de Noordelijke adellijke familie. 'En is er nog nooit een nieuwsgierige gast binnen gekomen die toevallig de trap zag?' grinnikte hij. Dat zou wat zijn, hij zou vast van het dak vallen van de schrik. Zo gingen zijn gedachten nog even door, tot hij besefte waarom ze hier precies zaten. 'We zijn inderdaad een heel goed team,' grinnikte hij instemmend. Dat hadden ze vandaag wel getoond in de keuken. Hij zette ook zijn handen achter zich en keek zo naar boven toe. 'Mijn moeder kende altijd alle sterrenbeelden,' vertelde hij na een korte stilte.

'Zo nu en dan als ik alleen wil zijn.' Erin was niet iemand die erg graag alleen was dat wist iedereen wel. Maar ze had toch echt momenten waarop ze even iedereen buiten moest sluiten, waarop ze niet aan anderen kon denken maar voor zichzelf moest zorgen. Ze lachte vervolgens en schudde haar hoofd. 'Ik geloof van niet. De trap zit helemaal achterin de gang en is niet zo zichtbaar. Maar wie weet! Niemand heeft me hier nog verrast.' Plots hield ze echter een hand voor haar mond en giechelde ze zacht. 'Maar ik heb nooit kunnen testen of mensen ons kunnen horen,' fluisterde ze vervolgens zacht. Normaal was ze hier dus alleen en maakte ze maar weinig geluid behalve misschien haar voetstappen of haar diepe zuchten. Ze glimlachte opgelucht toen Hakeem instemde met haar woorden. Haar blik gleed weer naar de donkere lucht en zuchtend ging ze op haar rug liggen. 'Weet je ze nog?' Erin kon zich de verhalen van Naevia nog zo goed herinneren. Ze stak haar vinger in de lucht en probeerde enkele sterren te volgen. 'Ik geloof dat ik echt alleen nog de kleine en grote beer kan vinden.'

Hakeem zweeg bij haar woorden en ging vervolgens ook liggen, zodat hij de sterren beter kon bekijken. 'Misschien als ik mij goed concentreer, maar-' Hij fronste diep en pakte haar hand vast, om zo haar vinger naar de poolster te verplaatsen. Zo zou ze vast de kleine beer kunnen vinden. 'Na haar dood vertikte ik het om ooit nog naar de sterren te kijken. Het herinnerde me teveel aan haar.' Vandaar dat hij de taverne ook niet meer had bezocht na haar dood. En zijn moeders tent in het legerkamp. En de nieuwe arts en- Hij schudde de gedachten van hem af en rolde vervolgens een stukje richting Erin. 'Je moeder gooit ons letterlijk van dit dak af als ze merkt dat we de gasten wakker hebben gehouden,' zei hij met een zachtere stem, terwijl hij probeerde om zijn lach in te houden. 'En als je moeder dat niet doet, dan laat ze het wel Idris doen. En ik zweer het je, ik wil niet aan zijn slechte zijde staan,' grinnikte hij.

Met inspanning probeerde Erin haar vinger te linken met de juiste ster en uiteindelijk dacht ze de juiste constellatie te hebben gevonden. Haar enthousiasme werd echter ingeperkt bij de gedachte aan Naevia. 'Dat had ik soms ook. In het begin. Maar nu- Alles wat me aan haar doet herinneren probeer ik vast te grijpen en niet meer los te laten,' vertelde ze haar vriend zacht. Zij voelde het verlies van haar tante al erg genoeg en ze had zich altijd maar moeilijk voor kunnen stellen hoe het voor Hakeem en Esra was, maar het begon nu makkelijker en tegelijkertijd moeilijker te worden. Ze begon dingen te vergeten. Ze rolde op haar zij en ondersteunde haar hoofd met haar arm. Hard perste ze haar lippen op elkaar zodat ze niet zou gaan lachen. Ze zag het al helemaal voor zich dat Idris Hakeem achterna zat. 'Geloof me maar, je krijgt ze niet aan je slechte zijde. Ze vinden je geweldig Hakeem. Idris blijft me maar ondervragen en Wren laat de hele tijd hints vallen als we in de keuken staan.' Erin probeerde nauwkeurig Hakeem's gezicht te kunnen lezen. 'Ze vinden dat we ook buiten de keuken een goed team zijn.'

Hakeem vond het nog steeds moeilijk om het over zijn moeder te hebben. Hij had altijd geweten dat zijn moeder niet oud zou worden - dat had ze hem al sinds hij klein was verteld - maar hij had nooit ingecalculeerd dat het gemis zo groot zou zijn. Of dat het zo lang zou duren om te accepteren dat ze er niet meer was. 'Dat is mooi gezegd,' zei hij oprecht, waarna hij naar haar glimlachte. 'Maar gelukkig zijn Marcus en Eileen er nog. Je moeder helpt mij ook om het te verwerken.' En daar was hij haar heel erg dankbaar voor. Bij het horen dat Idris en Wren zo vaak over hem spraken moest hij onbewust blozen en was hij blij dat het te donker was voor Erin om het te zien. Hij wist helemaal niet dat de twee mannen hem zo hoog hadden zitten. Of dat ze zo achter hun relatie stonden. Hakeem keek haar bedachtzaam aan en liet vervolgens zijn hand op die van Erin liggen. 'Vind jij dat ook?' vroeg hij enkel, terwijl hij haar hoopvol aan keek.

'Ja,' zei Erin meteen, maar op fluistertoon. Ze kon niet geloven dat het nog zo moeilijk was om dit over haar lippen te krijgen. Maar toen ze met haar moeder had gepraat in de keukens was het haar vrij duidelijk geworden waarom ze aarzelde. Ze verstrengelde haar vingers met die van hem en keek hem ernstig aan. 'Ik denk dat we een heel goed team zijn. Het beste dat ik ken. Maar-' Ze ging rechter zitten en keek op Hakeem neer. 'Ik wil het team wat we nu zijn niet verpesten door iets nieuws te beginnen.' Ze wist niet waarom ze zo in codetaal sprak, maar het maakte het blijkbaar een stuk makkelijker om het over iets te hebben dat ze de afgelopen weken niet met Hakeem had durven delen. Ze was echter oud en wijs genoeg om gewoon aan te geven wat het probleem was. Ze moest Hakeem het gewoon toe vertrouwen. 'Je bent mijn allerbeste vriend, Hakeem. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om niet altijd alles met je te kunnen delen en om gewoon wanneer het kan altijd bij je te zijn. En ik weet niet- Ik zou het mezelf nooit vergeven als we dit verpesten omdat ik mijn gevoelens niet voor me kan houden.' Angstig keek ze haar vriend aan en wachtte zijn reactie af.

Hakeem voelde hoe zijn lichaam reageerde op haar instemming op zijn vraag. Vanuit zijn liggende positie keek hij toe hoe ze over hem heen hing en met een begripvolle blik luisterde hij haar woorden aan. Het waren precies dezelfde problemen en zorgen als waar hij tegenaan liep, waarom hij zich had ingehouden sinds ze weer samen waren. Hij kneep zacht in hun vervlochten handen en keek haar met dezelfde twijfelachtige blik aan. Maar aan de andere kant voelde hij zich ook zelfverzekerd over hun relatie, vooral nu hij ook meer inzicht had over hoe Erin zich voelde. Wat ze voor hem voelde. 'Als- als we verder gaan in onze relatie, dan verdwijnt die vriendschap niet. Nooit. Dat zou ik niet toelaten.' Hij was inmiddels ook overeind gekomen en had zijn hand op haar schouder gelegd, terwijl hij haar blik probeerde te lezen. 'Ik ben alleen bang dat als we niet- goed uitspreken wat we voelen, dat het- we-...' Hij zuchtte en pakte ook haar andere hand vast. 'Ik meende alles wat ik deed en zei toen we elkaar weer zagen. Dat ik je kuste.'

Erin had er lang en hard over gepeinsd de afgelopen maanden en toch haalde ze nu al haar moed en begrip uit alles wat haar moeder eerder op de dag had gezegd. Zij had aangegeven dat Erin het waarschijnlijk moeilijk vond om haar dierbare vriendschap te riskeren en voornamelijk omdat ze had gezien hoe het tussen haar ouders gegaan was. Het was wellicht extreem om te zeggen dat de relatie van haar ouders haar bindingsangst had gegeven, zeker omdat ze veel meer met Marcus en Naevia en hun goede relatie had geleefd, maar toch had dat ook een te vroeg einde gehad. Dit alles had haar wel degelijk beïnvloed in het feit dat ze er niet helemaal voor durfde te gaan. Dat ze voor eens in haar leven elk detail overdacht in plaats van gewoon zichzelf er in te werpen vol enthousiasme. Het was haar moeder weer die had gezegd dat ze niet aan haar eigen ouders relatie had moeten denken, maar aan het uitstekende team dat Marcus en Naevia waren geweest, hoe pijnlijk dat ook geëindigd was. 'Het spijt me dat ik toen niets terug zei. Want ik voelde en voel het ook. Bij de Goden,' verzuchtte Erin. 'Ik zo verliefd op je en ik was echt een sukkel dat ik dat niet door had voor je weg ging.'