Keuken van de eenbenige krijger

Eileen knikte met een glimlach. Het was fijn om zijn hulp te hebben in de taverne. Idris had dat soort dingen voorheen gedaan, maar ze wist ook dat de man liever de vis of andere benodigdheden voor de dag ging halen of zelfs met het bootje op zee ging om zelf wat te vangen. Zelf dronk ze ook haar mok wijn leeg en keek vervolgens verrast naar Ren. 'Oh, ik kan niet-' Ze stopte zichzelf en keek de taverne door. Er zat twee man. Ze had maar weinig reden om zijn voorstel af te slaan. Bovendien wist ze dat het niet verstandig was om het langer uit stellen om met hem te praten. Ze zou er zelf alleen maar ongelukkiger van worden als ze geen duidelijkheid had en ze wilde dit echt niet verpesten. Erin verdiende het om samen met haar vader én moeder te kunnen leven. 'Vooruit. We kunnen wel een korte wandeling maken. Wacht hier, dan zeg ik Wren en Idris dat we even weg zijn.' Ze snelde de keuken in om daar haar beste vriend, zijn nieuwsgierige blik negerend, te vertellen dat ze zo terug zou zijn. Nog voor ze terug ging trok ze haar schort uit en probeerde tevergeefs een wijnvlek uit haar rok te poetsen. Met een glimlach verscheen Eileen weer. 'Zullen we?' Ze liep alvast voor hem de taverne uit en keek buiten tevreden hoe de zon de stad nog ten volste verlichte en verwarmde. 'Wat vind je er van om het wat hogerop te zoeken?'

Ren trok zijn wenkbrauw op bij haar excuus dat ze niet weg kon: dit was juist het moment dat ze weg kon. Gelukkig stemde Eileen snel mee in en stond hij op van de kruk. 'Dat klinkt als een prima idee.' beaamde Ren en liep richting de uitgang van de taverne. 'Denk je dat mijn oude knieën dat aankunnen?' grapte hij, terwijl hij de straat insloeg die hen naar het hogere deel van Tyrosh zouden rijden. Hij wist nog wel hoe hij vroeger - als ze in het Noorden waren - met Henry een wedstrijdje deden wie er als eerste boven was. Achteraf waren ze allebei zo uitgeput geweest dat ze minstens een halve middag bij moesten komen van hun gekke race, met als gevolg dat Iwone hen soms uren kwijt was. Gelukkig kwamen ze altijd weer veilig terug voor het donker - op één keer na, al was dat een moment dat Ren zichzelf niet graag aan herinnerde. 'Dus...' begon hij na een tijdje stilte en zuchtte uit. Hij wist dat ze dit gesprek ooit moesten houden, al wist hij niet goed hoe en waar hij moest beginnen. Of wat überhaupt hij wilde zeggen.

Eileen moest zacht lachen om de woorden van Ren. 'Ik zou mezelf als steun aan bieden als mijn eigen lichaam ook niet al ouderdom trekjes begint te vertonen.' Het was niet het werk nu in de taverne dat haar zo aftakelde, beweerd ze altijd, maar alle last die ze ooit als zuster in het kamp had gedragen en vervolgens in de herberg waar ze zwaar werk had geleverd dat zich nu kenbaar maakte. Daarom was ze ook te koppig om er bij stil te staan. Hoe vaak Wren en Erin haar ook vroegen om het rustiger aan te doen in de Eenbenige Krijger, ze wilde er niet aan denken. Zeker niet nu het net goed begon te lopen. Aandachtig bekeek ze de vele gekleurde huisjes die ze passeerden tot Ren de stilte verbrak. Met een glimlach keek ze opzij en glimlachte naar Ren. 'Dus-' Ergens stelde het haar gerust dat het hem net zo moeilijk leek om dit gesprek te beginnen als het voor haarzelf was. 'Het is vreemd om weer eens samen in Tyrosh te zijn. Ik kan me nog erg goed herinneren dat ik jou, de zogenaamde kleermaker, aan de bar had zitten.' Eileen lachte en liet haar blik van hem afdwalen. 'Ik ben met Erin langs geweest bij de oude taverne. Het is nu een leerlooierszaak. Ik wilde graag dat ze- dat ze wist hoe mijn leven ooit was op haar leeftijd.' Ze wist niet precies waarom ze daar mee begon, maar ze wilde iets zeggen op de leegte op te vullen.

Ren nam plaats op één van de boomstammen langs de kant van het looppad om zijn knieën - en zijn rug - wat rust te geven. Hoewel hij het misschien niet hardop wilde toegeven, zijn lichaam begon toch altijd te protesteren na lange dagen werk of veel lopen. Ren had er nog niet eens bij stilgestaan dat ze op de plaats waren waar alles was begonnen. Het was alweer een eeuwigheid geleden dat hij Eileen voor het eerst had ontmoet. Als je hem bij de eerste ontmoeting had vertelt dat ze hier nu zouden zitten, had hij het niet geloofd. Bij de woorden van Eileen over zijn entree als kleermaker begon hij te lachen. 'En ik dacht echt dat ik overtuigend was als kleermaker.' gniffelde hij en schudde zijn hoofd lachend. 'Dat waren nog eens tijden...' Zijn blik bleef kort hangen op het uitzicht, waarna hij opstond om weer verder te lopen. 'Een leerlooierszaak? Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet meer heb opgezocht - en alles is in die jaren zo veranderd hier. Ik weet niet eens of ik het wel terug zou kunnen vinden.' De stad was naar zijn idee zo veranderd in al die jaren dat hij hier niet had geweest. 'Allebei werkend in de taverne... Zo moeder, zo dochter.' Hij had er vaak aan gedacht hoe het leven van Erin eruit had gezien als ze opgegroeid was in het paleis. Het was echter iets wat hij altijd snel weer probeerde te vergeten: hoewel hij zijn dochter natuurlijk graag al die jaren dicht bij zich had gehad, had hij niets lievers voor haar gewild om de vrijheid te bezitten die ze al die tijd had gehad. 'Soms kan ik nog steeds niet geloven dat ze al volwassen is, weet je dat?'

'Je dacht overal overtuigend in te zijn.' Eileen keek Ren grinnikend aan. Het had veel indruk gemaakt op haar jonge zelf om zo een zelfverzekerde jongeman tegen te komen. Het was een lichtpuntje geweest toen om Ren te hebben terwijl al het andere stuk liep. 'Het is inderdaad veel veranderd, maar soms als een straat of plein onherkenbaar is, dan schuilt er wel iets vertrouwds om de hoek.' Ze had met veel plezier Tyrosh weer verkend samen met Erin of Wren, maar ook alleen. Eileen nam plaats naast Ren en schudde haar hoofd. 'Nee, Erin mag dan misschien ook in een taverne werken ze is niet zoals ik was toen ik zo jong was. Ze heeft ons, ze heeft haar ooms, een hele familie, en ze is lang niet zo naïef.' Als er iets was dat Eileen had gewild voor haar dochter dan was het een jeugd en leven dat zo ver mogelijk lag van wat zij zelf had meegemaakt. 'Ik weet het heel goed. Ik zou willen dat ze klein bleef, maar nu- en zeker met Hakeem. Ze gaat echt haar eigen leven leiden nu.'

Ren rolde met zijn ogen en begon te lachen. 'Hé, nu laat je het net lijken of ik arrogant was!' grapte hij. Vroeger was hij inderdaad erg overtuigd van zijn eigen kunnen - in alles. 'Ik ben hier al zo lang niet meer geweest dat ik soms nog steeds bang ben om te verdwalen in al die steegjes.' merkte hij op en keek uit over de stad. Het marktplein krioelde van de mensen en Ren kon vanaf hier zien waar de theatergroep stond op te treden: een grote massa mensen hadden zich om het podium gevormd en af en toe hoorde hij in de verte het gelach van de menigte. 'Ze lijkt qua karakter meer op je dan je denkt- in een positieve zin dan.' merkte hij op. Hij herkende veel van Eileen in zijn dochter. 'Ik heb het idee dat Hakeem me nog steeds ontloopt.' lachte hij. 'Volgens mij is hij bang dat ik hen ga verbieden samen te zijn of zoiets.' Wat belachelijk was, iedereen kon zien hoe blij Hakeem Erin maakte. Waarom zou hij daar een einde aan willen maken? Hij wilde juist het beste voor zijn dochter. 'Wees eerlijk, ben ik echt zo angstaanjagend of valt het mee?'

Eileen haalde glimlachend haar schouders op. 'Ach, je kwam er mee weg door je charmes, maak je maar niet druk.' Het was nou ook niet haar bedoeling slecht te spreken over de jonge man die Ren was geweest. En ergens misschien ook nog wel was. Misschien was Eileen daar nog wel het meest benieuwd naar. Ze kende Ren misschien al tijden, toch wist ze niet wie hij nu was, wie hij was geworden na al die jaren in het paleis. Ze wist enkele hoe hij als vader voor Erin was of als adviseur en rechterhand voor de koning. 'Wees daar maar zeker van dat hij je ontloopt,' lachte Eileen. De jongen had haar al wel een paar vragen gesteld over Erin's vader, maar toen ze voorstelde dat hij het misschien zelf moest vragen was hij maar snel op een ander onderwerp over gegaan. Giebelend legde ze een hand op Ren's schouder. 'Eerlijk? Je bent wel één van de meest beruchte mannen van Tarth. Maar ik denk eerlijk gezegd dat het daar niet aan ligt. Zijn vader is immers Marcus Hoster. Hij is wel wat gewend.' Ze nam haar hand terug en glimlachte zwakker. 'Maar hij kent mij door en door en weet precies hoe ik het vind dat hij mijn dochter's hart met zich mee draagt. Ik geef evenveel om die jongens als ik om Erin geef.' Het was een belofte die ze Naevia had gedaan. Om te zorgen voor Esra en Hakeem als haar eigen zoons, ook al waren ze inmiddels oud genoeg om op hun eigen benen te staan. 'Hij weet niets over jou. Misschien is het een te groot verschil.'

Ren begon hoofdschuddend te gniffelen. 'Ik? Ben ik werkelijk een van de meest beruchte mannen uit Tarth? Daar geloof ik werkelijk niets van. Ondanks dat ik de rechterhand van de koning was, was niemand bang van me - of tenminste, ze lieten het nooit merken.' lachte hij. Ren had zichzelf nooit gezien als iemand die erg imposant was of grote indrukken achterliet op anderen. Ja, hij had veel invloed gehad wat betreft de beslissingen die Henry maakte, maar daar was volgens hemzelf ook alles mee gezegd. 'Dat zou kunnen.' Ren gaf toe dat hij de jongens van Marcus amper kende. Wellicht dat de titel die hij jaren met zich mee had gedragen nog steeds impact had op hoe mensen hem zagen. 'Ik zal binnenkort wel eens met hem gaan praten en hem ervan verzekeren dat hij niet bang voor me hoeft te zijn.' vertelde hij en stond op. 'Zullen we weer? We zijn er bijna volgens mij.'

'Denk je niet dat ik, als lid van het doodnormale volk, daar beter over kan oordelen?' giebelde Eileen. Ze wist hoe geliefd hij in het paleis was door de koninklijke familie, maar de gewone mensen kenden hem niet zoals dat. Ze wisten alleen dat hij belangrijk was en alle belangrijke mensen waren indrukwekkend. 'Ze weten niet dat je gewoon Ren bent. Hier denken mensen dat iedereen die in het paleis woont een ander soort mens is. Niet zoals wij-' Ze had soms met moeite dat soort dingen aan te moeten horen. Was haar eigen dochter immers ook niet deel van dat koninklijke leven omdat haar vader er hoorde? Wat was ze dan? Ze had dan ook niet te koop gelopen met wie Erin's vader was. Mensen waren niet altijd vriendelijk wat betreft de adel en alles dat daar omheen draaide. 'Dat zal hij vast fijn vinden. En Erin ook.' Eileen was zelf ook weer overeind gekomen en knikte. 'Laten we dat doen.' Ze kon het hoogste punt al voor hen op zien doemen. Het was altijd heerlijk zo boven de stad uit te kunnen stijgen. 'Ren, hoe lang denk je dat je in Tyrosh zal blijven?'

'Daar heb je misschien wel gelijk in.' De titel die hij jaren met zich mee had gedragen, zorgde er waarschijnlijk voor dat veel mensen al een vooroordeel over hem hadden nog voor ze hem überhaupt kende. Ren was dan ook meer dan blij dat hij hier gewoon over straat kon lopen, zonder dat mensen wisten wie hij was en wat zijn taak was geweest al die jaren. Bij de vraag van Eileen over zijn verblijf hier in Tyrosh haalde hij instinctief zijn schouders op. Eigenlijk had hij er niet over nagedacht hoe lang hij hier zou blijven - of eigenlijk of hij überhaupt weg zou gaan. Het beviel hem wel om zo dicht bij zijn familie te zijn en daarbij was het leven in de taverne geen slecht leven. Hij genoot van de levendigheid, al vond hij het moeilijk om met jan en alle man een praatje aan te gaan, zoals Eileen, Erin en de rest dat deden. 'Ik heb er eigenlijk nog niet echt over nagedacht. Hoezo? Wil je me weg hebben?' grapte hij lachend en wachtte nieuwsgierig op haar antwoord.

Eileen glimlachte en schudde haar krullen heen en weer. 'Nee, nee, ik wil gewoon-' Ze perste haar lippen op elkaar en keek hem kort met een frons aan. Ze wilde niet vijandelijk klinken, maar ze vond het ook moeilijk te doen alsof ze volledig vertrouwen in hem had. Bovendien had ze sinds zijn aankomst maar al te vaak de stem van Naevia in haar hoofd gehoord. Dat ze er niet te veel in moest lezen, dat ze niet te hoge verwachtingen moest hebben, dat ze zich niet mee moest laten voeren door haar enthousiasme en dat van Erin. Ze moest simpelweg voorbereid zijn op het ergste, het vervelendste, en dan zou het allemaal mee vallen als het echt zo gebeurde. 'Ik vind het alleen maar fijn om te weten wat ik van je kan verwachten,' besloot ze hem eerlijk te zeggen. Om eerlijk te zijn over wat ze zelf voelde en wilde had Eileen pas laat in haar leven geleerd. Het had veel te maken gehad met hoe zwaar ze het soms had gevonden om alleen moeder te zijn. 'Je hoeft me geen beloftes te maken of iets, maar het zou me gerust stellen als ik weet waar je aan denkt en voor Erin-' Ze stopte zichzelf voor ze door zou gaan ratelen.

Ren luisterde naar haar woorden en knikte. 'Ja, nee natuurlijk. Dat snap ik.' Het was niet meer dan logisch dat ze iets van zekerheid wilde, voor haar en Erin. 'Ik heb na Tyrosh geen andere plannen gemaakt. Ik weet dat ik had gezegd dat ik naar de Zomereilanden terug wilde gaan, maar- ik weet niet of mijn oude lichaam wel zo blij wordt van een lange tocht op zee.' gaf hij toe. Ren wist niet of het wel zo'n goed idee was om in deze fase van zijn leven zo'n grote reis te plannen. Wat als er iets mis ging, of wat als er iets in Tarth gebeurde, met Erin of met wie dan ook? 'En ik ben niet van plan om binnenkort weg te gaan. Het bevalt me hier eigenlijk wel.' Hij had zoveel plannen gehad toen hij het kasteel van Evenfall verliet, maar aan veel meer dan dit leven hier had hij eigenlijk geen behoefte. Hij wilde nog eens naar het Zuiden afreizen om Evan en Pippa op te zoeken, al was hij niet van plan om daar lang te blijven. 'Ik hoop dat ik daarmee je vraag heb beantwoord?'

Eileen was blij te horen dat Ren begreep dat ze hier benieuwd naar was. 'Oh, je-' Ze hield zichzelf in zodat hij verder uit kon praten. Ze had Ren al vaker gehoord over de Zomereilanden en ze had het ergens absurd gevonden dat hij er nooit was geraakt ondanks dat hij alle middelen had gehad. Maar hij dan ook nooit eerder zijn functie kunnen laten voor wat het was. Er was altijd Henry die hij niet kon teleurstellen door weg te gaan of hoe hij het dan ook zou omschrijven. Eileen was verrast zijn uiteindelijke antwoord te horen en glimlachte voorzichtig om niet geheel prijs te geven dat zijn antwoord haar goed deed. Ze knikte, maar moest toen toch lachen en stak een arm door de zijne. 'Je hebt hem niet alleen beantwoord. Je hebt ook nog een fijn antwoord gegeven.' Ze haalde zich wel degelijk niet te veel in haar hoofd over wat hij nu zei en wat zijn plannen werkelijk zouden zijn in de toekomst. Maar ze was Eileen niet als ze niet van de kleine momenten en van het nu genoot. 'Misschien moeten we eens bekijken of we je niet een vaste kamer kunnen vinden?' Tot nu toe had ze hem steeds moeten verhuizen als de taverne vol raakte of er vaste gasten langs kwamen voor hun vaste kamers. Ze wilde hem echter wel degelijk een eigen plek geven. Niet iets dat hem het idee gaf dat ze dachten dat hij toch niet zou blijven.

'Dan is het goed.' Het feit dat Eileen het fijn vond dat hij hier was, maakte het ook dat hij hier langer wilde blijven. Op zijn reis hier naartoe had hij geen idee gehad hoe iedereen zou reageren. Hij was zelfs een tijd lang bang geweest dat ze hem hier helemaal niet wilde hebben. Gelukkig was dat niet het geval en voelde Ren zich hier comfortabeler dan hij had verwacht. 'Een vaste kamer?' herhaalde hij verrast en glimlachte kort. 'Kijk maar of dat lukt, Eileen. Anders ben ik nu ook tevreden met was ik heb hoor.' Een vaste kamer klonk direct zo... permanent. Het was niet dat hij van plan was om weg te gaan, maar er was iets aan het idee wat hem een beetje benauwd maakte. 'Maar als er een kamer is die niemand in het specifiek gebruikt, dan zeg ik daar ook geen nee tegen.' maakte hij er maar snel van. Ren wilde Eileen alles behalve teleurstellen. En misschien was een beetje houvast op dit moment in zijn leven juist wel goed voor hem. 'En anders dan wordt het 't dak.' grapte hij.

'Het is een kleine moeite,' stelde Eileen hem gerust. Ze kon zelf al aan hem horen dat dat misschien iets te direct was geweest. Waarom zou hij er anders met zoveel woorden over praten? Ze lachte vervolgens en schudde haar hoofd. 'Dat dak wordt al te veel gebruikt door de kinderen. Ze denken dat ik er niets vanaf weet, maar ik zou wel een erg slechte taverne eigenaar zijn als ik niet ieder plekje van mijn taverne ken en niet altijd op de hoogte ben van wat er gebeurt,' lachte ze. Misschien moest ze Erin toch maar eens een keer laten blijken dat ze er vanaf wist. Ze hield niet graag dingen voor zichzelf tegenover haar dochter. Zelfs niet zoiets als dit. 'Ik zou ook eens rond kunnen vragen bij wat vrienden van andere kroegen. Mocht je meer iets voor jezelf willen. Ik begrijp het als de taverne misschien niet zo privé is als je zou willen.' Eileen was niet anders gewend. Dit was voor haar al beter dan al haar voormalige levensomstandigheden in legerkampen, straten of herbergen.

Ren begon te lachen. 'Dus dat is dat gestommel wat ik 's nachts altijd hoor.' gniffelde hij. 'In het begin dacht ik dat het één of andere groep vogels was die huis hadden gehouden op het dak, maar dit verklaart het meer.' Ze waren inmiddels bijna bij de top aangekomen en hoewel Ren het niet graag toegaf, op momenten als deze voelde hij dat hij ouder begon te worden. Waar hij vroeger met gemak naar de top toe was gerend, koste het hem nu al moeite om de top zonder puffen en steunen lopend te bereiken. 'Oh, nee joh. Al die moeite voor mij, dat hoeft toch helemaal niet. Ik zit prima in de taverne, echt waar.' verzekerde hij Eileen met een glimlach en keek tevreden toe hoe de weg minder stijl begon te raken, wat aangaf dat ze er waren. 'Zo dat was me een hele klim wel.' lachte hij.

Eileen keek naar Ren en glimlachte zwakjes. 'Prima, dan laten we het zo. Maar zeg het alsjeblieft als ik iets voor je kan regelen.' Dat laatste zou hij toch niet doen, wist Eileen. Ze kon zich amper herinneren of Ren het ooit toe had gelaten dat Eileen moeite voor hem deed. Ze hielp graag mensen, dat mocht wel duidelijk zijn na al haar jaren in het kamp en het werk wat ze ook daarna deed. Maar ze had nooit echt Ren kunnen helpen, met wat dan ook. Ze herinnerde zich nog goed hoe dat was gegaan na de oorlog. Eileen had zich machteloos gevoeld. Andersom had ze echter nooit hier gestaan als Ren haar niet geholpen had. Zuchtend stapte ze de laatste meters tot ze bovenaan stonden en ze nog na puffend knikte. 'Vroeger leek het slechts een heuveltje. Nu lijkt dit naar de wolken te leiden, zo veel moeite kost het beklimmen,' giechelde ze. Ze liep naar het muurtje dat de weg aanduidde en waarachter het uitzicht goed te bezichtigen was. Met wat moeite krabbelde ze er op en wachtte op Ren.

Ren begon te lachen. 'Vertel mij wat, het voelt alsof ik half Tarth rond ben gerend om hier te kunnen komen.' grapte hij en strekte zich even flink uit om zijn stijve spieren hopelijk iets te doen ontspannen. Toen hij zag dat Eileen naar het muurtje toe liep, liep hij achter haar aan en hees zichzelf erop. 'Maar ik moet zeggen, dit uitzicht is die tocht meer dan waard.' Hij liet zijn blik op het water vallen en de boten die erin rond dobberde. Nu hij hier zat, voelde hij een vrijheid die hij al lang niet meer had gevoeld. Hoewel hij nooit verplicht was geweest om in het paleis te blijven, had hij toch altijd een soort plichtsgevoel gehad tegenover Henry en zijn familie. Pas nu, op dit moment, had hij écht het gevoel dat hij de rest van zijn leven kon gaan leven. 'Wie had ooit gedacht dat wij hier zo naast elkaar op een muurtje zouden zitten, uitkijkend over de haven van Tyrosh?'

Tevreden tuurde Eileen uit over de stad en nam ze de gekleurde daken en het glinsterende water in de verte in zich op. Ze kende ieder straatje, ieder dak, de boten in de drukke haven, de zon die precies bij de rotsen onder zou gaan. Bij haar terugkomst in Tyrosh was ze bang geweest dat de stad als een vreemde zou zijn geweest na al die jaren afwezigheid - en dat het nooit een nieuw thuis voor Erin kon worden. Het tegendeel had echter gebleken. Datzelfde gevoel had ze ook in grote mate met Ren. Natuurlijk waren er dingen anders, maar ze herkende ook de trekjes van de charmante jongeman die zij had leren kennen in deze stad en van wie ze enkele jaren later afstand had moeten doen. Eileen glimlachte toen ze zijn vraag hoorde. 'Ik droomde er veel over toen we jong waren,' bekende ze oprecht. Ze was als meisje natuurlijk een grote dagdromer geweest. Maar wat moest je anders als je leven nou niet erg spectaculair goed ging? Dat dromen had ze grotendeels opgegeven toen de realiteit van het leven, de oorlog, het kamp, tot haar door drong en ze plots een dochter had. Toch zat ze hier haar meisjesdroom te beleven met een eigen taverne, een eigen familie, en- Eileen glimlachte zelfbewust naar de stenen straat onder hen. 'Op deze leeftijd hebben dromen toch iets van hun glans verloren. Zoveel tijd is er niet meer voor ze om uit te komen.'

Ren had ook dromen gehad toen hij jong was, maar er waren ook een hoop tegenstrijdige gevoelens geweest die hem onzeker hadden gemaakt. Koos hij voor Eileen, koos hij voor Henry of koos hij voor zichzelf? Dat laatste was überhaupt nooit een optie geweest in zijn ogen en daarbij wist hij niet wat hij zou doen als hij voor zichzelf koos: hij wist niet wat hij wilde met zijn leven. Natuurlijk had hij zijn leven willen delen met Eileen, maar aan de andere kant kon hij Henry niet in de steek laten. Nu hij terugkeek op zijn leven had hij nog altijd moeite met de beslissing die hij had genomen. Hoe anders had zijn leven eruit gezien als hij voor Eileen had gekozen? Dan had hij zijn dochter zien opgroeien, wellicht was Henry dan nu ook gelukkiger geweest... 'Als er één ding is dat ik geleerd heb in al die jaren is dat je moet leven met de dag. Waarom wachten met het waarmaken van je dromen als je het ook nu kan doen? Wie weet is het morgen al te laat.' mompelde hij en keek zijdelings naar Eileen.

'Erin zou ons eens moeten horen.' Eileen schudde lachend haar hoofd. Ze wist precies wat haar dochter zou denken. Ze hoorde de enthousiaste woorden al in haar gedachten. Tevens hoorde ze de twijfel die Naevia uitgesproken zou hebben, de adviserende woorden die Marcus gedeeld had voor hij weer vertrokken was en de goed bedoelde woorden van Wren en Idris die zich om haar zorgen hadden gemaakt. Toch vond ze het moeilijk haar eigen stem te vinden. De woorden die zíj zou willen zeggen. Daar had ze al lang last van gehad in het bijzijn van Ren en dat was ook zeker één van de redenen dat ze niet meer op bezoek was geweest samen met Erin. Ze pakte zijn rechter hand met haar beiden handen vast en glimlachte zwak. 'Ik hoop dat je dat nu eindelijk kan doen, nu je je taken hebt opgezegd aan het hof. De Zomereilanden liggen al jaren op je te wachten. Of misschien moet je eens het Zuiden opzoeken met Erin als zij de Zomereilanden te ver vindt.' Eileen had er veel begrip voor gehad dat hij met zoveel verlangen over de verre eilanden had gesproken door de jaren heen, maar ze hoopte dat hij zichzelf ook kon vinden in alles wat hij gewoon hier in Tarth had. Ze ontmoette zijn blik nu pas met een kleine lach. 'Zolang je maar hier terug langs komt en je verhalen met me deelt.'

Nieuw

Erin was zoals gewoonlijk erg vroeg op de dag al opgestaan om de eerste broden de oven in te krijgen. Wren had die taak in de beginjaren van de taverne op zich genomen, maar inmiddels stond ze het niet meer toe dat haar oom op zijn oude dag nog zo vroeg op moest staan terwijl zij dat gemakkelijk kon doen. Bovendien was ze zo ook al wakker terwijl er nog een heerlijke rust in de taverne hing. Zodra haar kinderen op waren was die kalmte direct weg. Nuria kwam regelmatig in haar eentje naar beneden om bij haar in de keuken te zitten met haar boek of tekening of iets anders tot ook Hakeem en Samuel verschenen voor het ontbijt. Nuria hielp haar vader en oma dan om de tafel te dekken. Ze wist niet hoe haar moeder het voor elkaar kreeg, maar ze zaten nog altijd iedere ochtend samen aan tafel. Al was het maar een paar tellen. Soms deelden ze het moment niet enkel met hun familie maar ook hun gasten. Degene die op wacht hadden gestaan kregen tevens een stoel aan tafel aangeboden. Youssef kwam graag langs voor hij aan zijn werk begon en Erin was altijd zeer tevreden als ze zelfs Saul zo ver kreeg om mee te eten als hij in de kelder had geslapen. Zo kon een dag pas goed ingeluid worden. Zeker nu ze met de tijd steeds maar drukker werden en de risico's steeds groter. Erin keek met een glimlach toe hoe Samuel haar kwam helpen nu hij eindelijk de slaap goed uit zijn ogen had gewreven. Ze liet hem op zijn krukje klimmen en zette een bal deeg voor zodat hij daar mee bezig gehouden kon worden. Zelf maakte ze het vuur aan om water te koken en richtte zich op de groentes die ze alvast schoon maakte voor de maaltijden van de dag. Toen ze al even bezig was en zich plots bedacht dat het wel erg stil was naast zich, wist Erin al dat het te laat was. Met grote ogen keek ze naar haar zoon. 'Samu!' riep ze verontwaardigd uit terwijl ze naar de omgevallen bloemzak keek, naar zijn besmeurde kleding en de vloer. Voor ze het echter wist, was hij al de taverne in gerend om haar afkeurende blik te vermijden en zag Erin met een kreun aan hoe hij een heel bloem spoor achter liet.

Hakeem had elke ochtend moeite om uit bed te komen. Hij begreep daarom ook niet hoe Erin zo gemakkelijk uit bed kon stappen in het holst van de ochtend. Zijn dochter leek echter net zo'n ochtendmens als haar moeder, dus was het juist Samuel die vaak naast hem in bed kroop om verder te slapen. Hakeem viel dan ook weer als blok in slaap. Deze ochtend werd hij echter wakker in een akelig stille kamer. Naast die realisatie besefte hij zich ook dat hij een volle blaas en dorst had en zo moest hij noodgedwongen toch maar zijn bed uit komen. Nadat hij langs de badkamer was gegaan, daalde hij de trap af naar de keuken. Daar zou hij vast zijn vrouw en kinderen vinden. Met zijn haren die alle kanten op piekte, ongeschoren gezicht en nog half slapende ogen wandelde hij de keuken in. Samuel schoot echter tegelijkertijd langs hem en zo bleef Erin achter met een door wit poeder besmeurde keuken. 'Goden nog aan toe, wat is híér gebeurd?' Dat verklaarde de vieze kleding van hun zoon.

Binnensmonds vloekend wreef Erin langs haar krullen en zocht naar de bezem toen ze zag dat haar partner ook eindelijk eens zijn bed uit was. Ze hoefde echter geen uitleg te geven omdat Nuria, nadat ze haar vader een ochtendknuffel had gegeven, al vertelde wat haar broertje uitgespookt had. Ze luisterde met een tevreden blik hoe makkelijk het Tarthiaans van haar tong rolde terwijl ze sprak. Het had wel degelijk tijd gekost voor Nuria gewend was geraakt aan haar tweede taal. Zeker als ze tegen Hakeem of Marcus sprak, had ze nog zo vaak naar haar moedertaal gegrepen. Echter ging het al sinds ze op de school was begonnen ontzettend goed. Erin stond met de bezem klaar om Samuel achterna te gaan toen ze een lawaai uit de taverne hoorde en niet veel later het gehuil van haar zoon. Bij het openen van de deur stond de jongen al met tranen in zijn ogen en uitgestoken armen voor haar en had Erin de bezem al in Hakeems handen geduwd om hem op te pakken. 'Samsam, wat heb je nu gedaan?' begon ze sussend terwijl ze zijn tranen weg streek. Sinds hij kon lopen had hij al iedereen in de Eenbenige Krijger op scherp gehouden. Als hij niet alle kasten en deuren open had gekregen om iets ondeugends uit te vreten, dan had hij het wel zo ver gekregen dat hij zichzelf bezeerde of plots buiten de taverne stond. Je wist het nooit met Samuel en zijn nieuwsgierigheid en streken. Hij bezorgde zijn ouders in ieder geval met regelmaat een hartverzakking. Erin wierp een vragende blik richting haar partner terwijl hun zoon naar adem happend en tussen zijn gejammer door probeerde uit te leggen wat hem zo had laten schrikken.

Hakeem zag op dat moment pas dat hun dochter ook plaats had genomen in de keuken en onmiddellijk op hem af was gekomen voor een ochtendknuffel. Hij drukte een kus op haar donkere haren en wreef begroetend langs haar rug. Ondertussen hoorde hij van Nuria wat er precies was gebeurd. 'Hoe kan Samuel op zo'n vroeg uur al zo ondeugend zijn?' mompelde hij met een zucht. Hij wilde net zijn partner helpen om al het bloem op te ruimen, toen er plots lawaai ontstond in de herberg en vervolgens de tranen van Samuel te horen waren. Hij liet het maar aan Erin om hun zoon te troosten en nam zelf de bezem van Erin over. Hakeem liep verder de herberg in en zag vervolgens al snel datgene wat Samuel zo had laten schrikken: er zat een gat in de vloer. Samuel was in zijn haast waarschijnlijk met één van zijn benen naar beneden gezakt. 'Och, Samuel toch...' verzuchtte hij, waarna hij vlug een houten plank boven het gat legde, zodat niemand zou struikelen. Daarna haastte hij zich terug naar zijn zoon. 'Is hij ongedeerd? Hij is waarschijnlijk met zijn been door een oude plank heen gezakt...' Bezorgd knielde hij naast zijn zoon neer en trok hij de broekspijpen omhoog om de beide benen te bekijken.