Keuken van de eenbenige krijger

Erin was samen met haar zoon op een ton gaan zitten en leek hem eindelijk te kunnen kalmeren zodat ze kon horen wat hij te zeggen had. Hij struikelde echter nog zo vaak over zijn woorden, dat ze er ook nu niet veel uit op kon maken. Ze glimlachte naar Nuria die als ware grote zus zich om haar broertje bekommerde. Ze keek toe hoe Hakeem bij hen kwam om de benen van Samuel te inspecteren. Erins gedachten gingen nu alleen ook uit naar hele andere dingen. 'Een gat in de vloer?' vroeg ze ongelovig. Met een kreun liet ze haar hoofd naar achteren hangen. Ze hadden de laatste tijd wel meer problemen zoals dit. Dan was er weer een raam stuk, of ging een slot van één van de deuren boven niet goed meer dicht. Haar vader had lange tijd de klusjesman uitgehangen en repareerde dat soort dingen, maar hij was zo druk geworden met het vluchtelingennetwerk en de opstand en tegelijkertijd lichamelijk zo verouderd dat ze iemand moesten betalen om al die klussen te klaren. Daar werd het budget niet beter van. 'Samsam, je moet echt wat voorzichtiger zijn. Niet alles kunnen we zomaar oppoetsen als het omvalt of breekt.' Met een zucht streek ze door de krullen van de kleine jongen en keek haar partner met een ernstige frons aan.

Nieuw

Diane zat met haar rug naar de oven op één of andere wiebelende kruk die Eileen haar toegeschoven had. Ze voelde met een glimlach hoe de koud uit haar botten verdreven werd door de warmte in de keuken én door het warme welkom van de taverne eigenaar. Ze was samen met Isaia en Iker en het gevolg dat Celine Storm meegestuurd had door het Noorden gehaast om Tyrosh zo snel mogelijk te bereiken. Ze had de prins en prinses afgezet in het paleis, maar had daarna een paar dagen genomen om terug de stad in te duiken. Ze was voorzichtig geweest sinds haar terugkomst. Iets in het paleis had niet geklopt, noch op de weg die ze terug af hadden gelegd. Ze had meer weerstand verwacht, maar het was soepel verlopen. Pas in Tyrosh hadden ze ook te horen gekregen wat zich af had gespeeld in het kamp. Ze hadden ontzettend veel geluk gehad. Diane had daardoor niet hier direct kunnen doen alsof het gevaar geweken was. Ze was erg op haar hoede geweest en dacht inmiddels dat het met een goede reden was. Daardoor was ze ook later bij de taverne langs gegaan dan ze Saul beloofd had. Die ochtend was ze toch langs gegaan. Het had niet veel tijd gekost voor ze al eten toegeschoven had gekregen waar ze nu ook van genoot terwijl Erin haar op de hoogte bracht van de laatste roddels en verhalen. Haar ogen schoten echter regelmatig naar de deur. Eileen had gezegd dat ze Saul direct door zou sturen als hij terugkwam.

De laatste dagen waren een hel voor Saul geweest, terwijl er steeds meer nieuws vanuit het kamp naar Tyrosh overgebracht werd. Iker was verdwenen en er werd niets gezegd over de Islaïse prinses. Het was dus klaarblijkelijk gelukt om de prins te laten ontsnappen en er mee weg te komen. Maar als iemand dat kon, dan was het wel Diane. Echter, sindsdien had hij zelf ook niets meer van haar gehoord, en was ze niet komen opdagen op de plek en tijd die ze bij hun scheiden van wegen hadden afgesproken. Dat had hem extreem nerveus gemaakt en dagenlang had hij woelend in bed gelegen zonder enige slaap te vangen. Het laatste beetje hoop wat hij nog had werd gelukkig die ochtend vervuld: op het moment dat hij de herberg had betreden, was hij meteen door Hakeem naar de keuken gestuurd. Gehaast sloeg hij de deur van de keuken dan ook open en liet hij zijn ogen door de ruimte glijden tot hij gevonden had waar hij al dagenlang naar had verlangd. Het deerde hem verder niet wie er allemaal nog meer aanwezig was in de keuken, want hij had enkel nog oog voor één persoon. In een seconde stond hij bij Diane en tilde hij haar vanaf de kruk in zijn armen op. Een lach vol geluk, terwijl hij haar zo stevig vast hield, verliet zijn mond: ze was nog hier en nog niet op het schip naar de Zomereilanden toe. Het was het scenario wat hij de laatste tijd zo gevreesd had. Uiteindelijk zette hij haar op de rand van één van de aanrechten en ging hij zelf tussen haar benen staan, om vol liefde zijn lippen op de hare te drukken.

Diane dronk haar thee terwijl Erin na het bespreken van de roddels overging op haar eigen familie. Ze vertelde zuchtend over de streken die Samuel maar uit bleef halen. Diane luisterde met een halve glimlach terwijl ze in haar gedachten verzonk. Ze zou zich beter moeten voelen nu dit hele gebeuren grotendeels afgerond was, maar de opluchting was nog niet gekomen. Enerzijds kwam dat door het conflict dat nog niet opgelost was in het kamp. De mogelijkheid dat haar dromen werkelijkheid zouden worden was er nog en ze had er maar erg weinig aan gedaan om dat te voorkomen. Anderzijds bleef ze maar het gevoel hebben dat iemand achter haar aan zat. Ze had dat instinct niet van zich af kunnen schudden sinds ze door de linies van de Quandaïers waren gelopen. Ze had ogen op zich gericht, maar was er nog niet achter gekomen van wie of waar. Diane had haar lege kom weg gezet en glimlachte naar Erin toen ze trots vertelde over het nieuwe verhaal dat Hakeem geschreven had. Ze wilde net voorstellen dat ze het graag een keer las toen ze de deur open hoorde gaan. Haar blik vond al snel die van Saul en liet hem toen niet meer los. Ze ademde diep in toen ze zo verrast werd door zijn grip en enkel de lucht onder haar voeten voelde. Diane grijnsde breed terwijl ze haar armen om zijn nek legde en zich tegen hem aan drukte. Ze had niet zeker geweten wat voor welkom Saul haar zou geven. Ze glimlachte toen ze neergezet werd en hield hem aan zijn blouse vast terwijl ze zelf ook voorover boog om hem te kussen. Het mocht van haar een eeuwigheid duren. 'Sorry,' mompelde ze uiteindelijk tegen zijn lippen. 'Ik weet dat ik laat ben. Het waren voorzorgsmaatregelen, maar-' Ze kuste hem opnieuw en gleed met haar handen naar zijn nek. 'Daar kunnen we het later over hebben,' stelde ze met een scheve glimlach voor.

De scheve grijns van Diane stond ook op zijn gezicht en brutaal trok hij haar nog wat dichter tegen hem aan. Saul bleef zijn vriendin kussen tot hij gekuch naast hem hoorde en verbaasd in het grijnzende, maar hoofdschuddende gezicht van Hakeem keek, die blijkbaar hem de keuken in gevolgd was. Zijn vriend gebaarde dat Erin met hem mee moest komen en voordat ze het wisten, waren ze voor een moment eindelijk samen en alleen. 'Ik weet het,' verzuchtte Saul, terwijl hij in de donkere ogen van zijn partner keek. Bij de Goden, Diane wist hem elke keer weer te raken, net zoals ze in het café op de Zomereilanden had gedaan die allereerste ontmoeting. Hij kon maar niet wennen aan haar schoonheid. 'Ik dacht dat- was bang-' Hij kwam niet uit zijn woorden en leunde uiteindelijk maar met zijn hoofd tegen haar borst aan, terwijl zijn handen op haar heupen bleef rusten. 'Ik was bang dat je al naar de Zomereilanden was vertrokken,' gaf hij uiteindelijk maar toe.

Diane was al bezig geweest met het losmaken van Sauls blouse toen ze ook hoorde dat ze niet direct alleen gelaten waren. Met een lach keek ze toe hoe Erin geïnteresseerd toe had staan kijken en nu door Hakeem mee de keuken uit werd genomen. Ze wist in ieder geval wat de nieuwste roddel van Erin zou zijn. Diane keek ze maar kort na voor ze haar aandacht weer volledig op Saul kon vestigen en zijn blik in zich op nam. Haar borst zwol van geluk en opluchting dat hij niet boos was. Ergens was ze bang dat hij niet zo begripvol zou zijn als ze inderdaad keer op keer te laat was. Maar uiteindelijk had ze hem ook beloofd dat hier eerst terug zou komen voor haar vertrek naar de Zomereilanden. Dat maakte het juist ernstiger om Sauls woorden te horen. Diane hield Sauls gezicht vast en liet hem haar zo aankijken. 'Ik had het je beloofd om terug te komen voor ik ga. Maar je moet wel in mijn beloftes geloven, Saul.' Ze gleed met haar vingers langs zijn wang en streek langs zijn weelderige haar. 'Ik breek mijn beloftes niet,' zei ze nog zacht voor ze een kus op zijn wang drukte en één van zijn handen vast pakte. 'Denk je dat je me de kelder in kan smokkelen?' vroeg ze met een hervonden grijns. 'Erin zal vroeg of laat toch haar keuken terug willen en ik ben niet van plan je zo snel los te laten.'

Saul voelde hoe Dianes handen zijn gezicht omsloten en ze hem zo dwong om naar haar te kijken. Hij wist dat hij meer vertrouwen in zijn partner moest hebben en had kunnen weten dat ze terug zou komen, maar toch... hij hield van de vrouw in zijn armen, maar tegelijkertijd was ze net zo onvoorspelbaar als de Goden. Tevreden liet hij zich deels uitkleden door zijn partner, terwijl hij ook gretig zijn handen over haar lichaam liet glijden. Diane had echter gelijk: het zou niet lang duren voordat Erin terug was én hij hoefde dan niet naakt en in een interessante positie met Diane betrapt te worden. 'We gaan via de steeg,' grinnikte hij, waarna hij haar van het aanrecht af tilde en haar aan haar hand mee nam richting de steeg. Daarvandaan konden ze via het verstopte luik de kelder betreden. Nadat hij eindelijk het luik naar de kelder had gesloten en de trap was afgedaald had hij al snel weer het lichaam van Diane gevonden en nog sneller haar lippen. Vol passie en vooral vuur en verlangen kuste hij zijn partner, terwijl zijn vingers langs haar been onder haar rok gleden en de ander behendig de knopen van haar blouse los knoopten. 'Hm, de laatste dagen dacht ik elke seconde aan jou en mij onder de sterren... naakt,' murmelde Saul met een grijns tegen haar lippen aan, waarna hij ook zijn eigen blouse verder open trok.

Diane liet Saul met een lach haar van het aanrecht helpen en trok haar blouse nog kort recht. Ze nam ook de moeite de sjaal over haar hoofd te trekken voor ze door Saul de steeg ingenomen werd. Ze had niet rondom de taverne gezien willen worden. Anders was ze wel door de vooringang binnen gekomen. Het zou zonde zijn als ze nu alsnog gezien werd en zelfs met Saul. Ze voelde zichzelf pas weer enigszins ontspannen toen Saul het luik achter hen gesloten had. Ze vond even vlug zijn lichaam weer en zuchtte tegen zijn lippen terwijl ze zijn handen langs haar lichaam voelde glijden. Ademloos lachte ze toen hij het beeld van hun nachten aan de Noordelijke kust oprakelde. Ze had daar erg van genoten. Van hem genoten. Diane hielp Saul en trok de blouse van zijn schouders voor haar handen naar zijn broek gleden. Ze versmolt haar lippen met de zijne en trok hem zo verder de kelder door. Ze stopte echter kort toen ze tegen iets aan stootte en een fles weg hoorde rollen. Diane keek om zich heen. 'Je had niet in die extra dagen die je had een poging kunnen doen om het hier wat op te ruimen?' vroeg ze grinnikend. Het geïmproviseerde bed waar ze vele nachten in gespendeerd hadden lag nog in de hoek. Verder was er ook weinig veranderd. Het stond wat dat betrof enkel voller met wijnvaten. Diane beet op haar lip terwijl ze met haar handen op de ontblote borst van haar vriend hem tegen één van die vaten aanduwde. 'Het is maar goed dat ik je graag mag.'

Saul voelde één van de wijnvaten in zijn rug en keek met een jongensachtige grijns naar zijn partner. Inmiddels was hij verlost van zijn blouse en hing ook zijn broek open. Over haar schouder heen zag hij echter wat een troep de kelder inderdaad was. Het was de laatste dagen niet in hem opgekomen om op te ruimen en hij had tegelijkertijd wel flink doorgedronken in de kelder, soms zelfs samen met Hakeem en Erin. 'Morgen zal ik alles spik en span maken, zoals mevrouw betaamt,' murmelde hij tegen haar lippen aan met een plagerige grijns. 'Maar het bed is schoon. Op dat gedeelte was ik wél voorbereid.' Hij had inmiddels Dianes jack in de hoek gegooid en haar blouse uit de band van haar rok getrokken. 'Ik heb nog wel wat manieren,' mompelde hij met zware stem, terwijl hij met zware adem zijn vriendin aan keek, 'om je nog gelukkiger te laten stemmen.' Bij de Goden, wat wilde hij haar graag. Langzaam duwde hij de stof van de blouse van haar schouders af en drukte hij zijn lippen op haar sleutelbeen, om zo af te dalen. Zijn duimen had hij inmiddels in de band van haar rok gehaakt en zo keek hij op naar het prachtige gezicht van zijn vriendin. 'Je moet hier wel stiller zijn dan in de natuur,' plaagde hij haar met brutale grijns. 'Anders dikken we de roddels van Erin nog meer in.'

Diane gleed met haar handen langs de huid van Saul en grinnikte vervolgens om zijn woorden. Het kon haar eigenlijk maar weinig schelen hoe de kelder er bij lag. Ze had in de weken dat ze hier gespendeerd hadden ook maar weinig hoeven klagen. Met Saul als gezelschap zou ze zich overal wel kunnen vermaken. Glunderend keek ze hem aan en liet vervolgens haar hoofd naar achteren hangen terwijl zijn liefkozingen haar lichaam over reisden. Zacht lachend trok ze zich aan zijn laatste kleding terug tegen hem aan en kuste zijn nek. 'Ik weet niet of ik dát kan beloven,' fluisterde ze hem in zijn oor toe. 'Bovendien weet ik zeker dat Erin het niet erg vindt wat spanning mee te maken.' Ze kon het zich maar moeilijk voorstellen hoe het was om moeder te zijn en een taverne te runnen, maar ze dacht niet dat de vrouw veel tijd had voor avontuur en spanning. Niet zoals Diane. 'Maar ik zal eerst mijn best doen jou stil te krijgen. Je praat te veel, Saul.' Met een glimlach legde ze en vinger tegen zijn lippen en gleed met haar vrije hand naar beneden voor ze hem weer innig kuste. Zo lagen ze uiteindelijk een tijd later op het bed. Ze waren daar zeker niet direct beland, maar Diane was wel degelijk blij de dekens te kunnen gebruiken om haar bezwete lichaam te beschermen van de tocht. Dat was ze vergeten over het verblijf in de kelder. Hoe verdomd koud het er soms kon zijn. Diane trok de deken ook over Saul heen en verstrengelde hun benen terwijl ze hem glimlachend bekeek. 'Heeft dit onze nachten aan de kust kunnen overtreffen?'

Saul lag op zijn zij en had zijn arm beschermend om zijn vriendin heen gelegd. Zo lagen ze knus onder de dekens, terwijl hun lichamen via hun armen en benen nog steeds verstrengeld waren. Hoe warm het echter nog onder de dekens was, des te kouder was het er boven. Er was nu dus ook geen haar op Sauls hoofd die erover nadacht om zijn warme bed met Diane te verlaten. Nog nagenietend na hun handelingen van eerder drukte hij zijn lippen op haar schouder en vervolgens op haar lippen voor een innige kus. 'Ik geniet van elke nacht met jou,' murmelde hij met een grijns, waarna hij haar nog wat dichter naar hem toe trok, 'maar deze... bij de Goden, Diane, nog aan toe. Ik geniet zo verdomd veel van dit moment met jou.' Opnieuw drukte hij zijn lippen op de hare, maar nu sneller, plagender. 'Jouw lichaam maakt mij gek,' murmelde hij ademloos, terwijl ze net weer die juiste plekken op zijn lichaam wist te raken. 'En jij dan? Heb ik je een beetje weten te boeien?' plaagde hij.

Diane voelde hoe de glimlach haar hele gezicht opklaarde terwijl ze zo naast Saul lag en zijn woorden hoorde. Ze voelde zich zo veel lichter in zijn armen. Een verrassend gevoel aangezien ze altijd had gedacht dat een partner haar maar tegen zou houden en op haar plek hield. Ze nam zijn kus met een zucht aan en liet haar hand langs zijn schouder dwalen voor ze met haar vingers over zijn huid liep. Ze dacht zonder zijn borst te kunnen zien de kleine vlekjes, littekens of andere kenmerken van zijn lichaam te kunnen vinden. Het maakte haar niet alleen warm te weten dat ze hem op die manier kende, maar hij die kennis ook over haar had. Ze had meer sporen op haar lichaam van haar avontuurlijke leven dan enkel het litteken dat ze opgelopen had door haar val met Kalim, ondanks de kundige handen van Erin en Eileen. 'Enkel mijn lichaam?' plaagde ze Saul voor ze teder zijn schouder kuste en met haar vinger krullen in zijn haar draaide. 'Ik heb altijd al aan je lippen gehangen, Saul. Met ieder woord dat je zegt, met alles dat je doet-' Diane tuitte haar lippen en bestudeerde zo het gezicht van haar vriend, maar ze maakte haar zin niet af. In plaats daarvan tuurde ze de kelder door en was voor even stil. 'Je zou hier niet hoeven te blijven tussen wijnvaten in en met honderden tochtgaten,' begon ze plots.

Saul grijnsde naar zijn vriendin en schudde zijn hoofd. 'Niet enkel jouw lichaam,' stemde hij in, 'alles aan jou maakt mij gelukkig. Jouw woorden, daden, gedachtes, aspiraties... Het laat mij elke dag weer dat extra beetje geven als ik met mijn mannen en vrouwen ben en wij vechten voor onze stad.' Bedachtzaam streek hij met zijn hand langs haar rug en luisterde hij ademloos naar haar woorden. Het deed hem veel om te horen dat zijn woorden zo'n indruk hadden gemaakt op de vrouw in zijn armen. Haar laatste woorden kwamen echter harder bij hem binnen en verbaasd staarde hij haar even aan. Stilletjes keek Saul vervolgens door de kelder heen, terwijl hij op zijn rug draaide, en zo eindigde hij bij het plafond. 'Waar zou ik dan naartoe moeten gaan?' vroeg hij zacht en verward. Hij had nooit een vaste woonplaats gehad en hij was altijd content geweest met kelders en zolderkamers. Nooit had hij een verlangen gehad naar een 'thuis'.

Diane trok sceptisch een wenkbrauw op toen Saul verder sprak. Daden en aspiraties? Waar had die man het plots over? Of beter gezegd, wist hij wel waar hij het over had. Grijnzend schudde ze maar haar hoofd en ging er niet op in. Ze had nog genoeg aan hem te vertellen als ze ooit dacht dat ze kon delen waar ze allemaal verantwoordelijk voor was geweest. Diane keek opzij toen hij zo in verwarring haar vraag beantwoorde. Ze rolde verder om zodat ze met haar arm op Sauls borst kon steunen en zo op hem neer kon kijken. 'Al huur je een kamer van Eileen. Gewoon iets dat een raam heeft, misschien zelfs met uitzicht op zee. Iets met een comfortabel bed. Een kast met genoeg ruimte.' Ze kon nog wel even door gaan. Wat haar betrof had een woonplek aan genoeg eisen te voldoen. Ze had heel wat gezien en meegemaakt in haar reizen en ze was nooit lang genoeg op één plek om echt vertrouwd te raken met een vertrek, maar ze wist dat zelfs een kamer in de herberg beter was dan dit en ze vond het moeilijk te begrijpen waarom Saul niet verhuisd was. 'Heb je nooit met Linh besproken of je niet bij haar zou wonen? Of dat jullie samen iets zouden zoeken?' vroeg ze benieuwd.

Saul moest moeite doen om te blijven luisteren naar de woorden van Diane. Ze begreep duidelijk niet dat hij hele andere behoeften en wensen had dan een thuis. Hij was namelijk niets anders gewenst dan op de grond te slapen of altijd met één oog open de nacht door te brengen. 'Ik zal erover nadenken,' beloofde hij uiteindelijk maar met een kleine glimlach. Er was geen haar op zijn hoofd die de goedheid van zijn vrienden nog meer in gevaar zou brengen door vast te verblijven in de herberg. Het was al erg genoeg dat hij zijn gezicht zo vaak liet zien. Saul trok verbaasd een wenkbrauw op. 'Linh?' herhaalde hij bedachtzaam. Zijn ex-vriendin, de altijd goedlachse en prachtige koopvrouwe op de markt, was de laatste tijd niet veel meer in zijn hoofd geweest. Hij wist echter wel dat het goed met haar ging en hij liet zijn mannen altijd nog een oogje in het zeil houden. 'Ik heb het nooit benoemd,' zei hij maar. 'Het was te gevaarlijk. Dat realiseerde zij ook.' Hij had nooit zijn vriendin in gevaar willen brengen, maar desondanks was het toch gebeurd dat er weleens wachters voor de deur hadden gestaan. Met haar gladde praatjes was ze er altijd mee weg gekomen. 'Wanneer vertrek je naar de Zomereilanden?' besloot hij uiteindelijk maar direct te vragen.

Diane bleef stil toen ze zag hoe Saul op haar woorden reageerde. Hij zag er overduidelijk het nut niet van in. Dat had ze van te voren ook wel kunnen voorspellen. Maar hij begreep ook niet waarom ze het voorgesteld had. Diane zei er dus maar niets meer over. Zou Linh gedacht hebben dat Saul nooit verder was gegaan in hun relatie omdat het gevaarlijk was of had ze soms ook gedacht dat hij het niet serieus genoeg nam, niet genoeg van haar hield? Ze kon zich moeilijk voorstellen hoe de vrouw zich gevoeld moest hebben. Diane zuchtte en ging terug op haar rug liggen. Ze kon dat onderwerp moeilijk nog vermijden, maar ze had gedacht dat hij eerst nog zou vragen na hoe haar missie gegaan was. 'Prinses Isaia en prins Iker zijn terug op hun plek in het paleis. Ik wil nog in de gaten houden dat de Landvrouwe zich niet bedenkt. Hoe de situatie in het kamp afloopt. Maar ik heb niet veel tijd meer.' Ze fronste en gleed met haar hand naar het litteken op haar bovenbeen. 'We zijn gevolgd. Sinds we het kamp verlieten. Ik dacht dat het om de prins ging, maar ik heb niets rondom het paleis gezien.' Ze had extra tijd genomen om te bestuderen of er nieuwe wachters waren of dat er handelaren rondom de paleismuren hingen of wat dan ook. Uiteindelijk had ze niets gemerkt tot ze zelf eens in de haven terecht kwam, in de buurt van de Islaïse schepen. Ze sprak dan ook met zekerheid, ondanks dat ze niet had kunnen achterhalen wie het was. 'Iemand houdt me in de gaten.' Diane keek opzij naar Saul en legde direct en geruststellend een hand op zijn arm. 'Niet nu.' Ze zou hier nooit heen gegaan zijn als ze niet op haar Goden kon zweren dat ze haar achtervolger afgeschud had. 'Maar ik wordt bekeken en het lijkt er op dat ik er pas achter zal komen wie het is als ik mijn reis naar de Zomereilanden begin.'

Saul lag ook op zijn rug en staarde zo naar het plafond. De vraag over zijn ex-vriendin had hem overrompeld en vooral door het feit dat hij zo weinig de laatste tijd aan haar had gedacht. Wanneer had hij zijn vrienden nou gevraagd hoe het met haar ging? Of was hij bij haar langsgegaan? Hij wist dat het zo beter was, maar toch... Bij de bekentenis van Diane over een mogelijke achtervolger duwde Saul zich half overeind en keek hij zo op Diane neer. 'Iemand houdt jou in de gaten?' herhaalde hij ongelovig. De koud vrat aan zijn onbedekte rug, maar de rillingen van angst die over zijn rug liepen maakte dat hij er niets van voelde. 'Hij of zij zou dus kunnen toeslaan als jij op een schip staat? Of zonder enige bescherming de Zomereilanden betreedt?' Vloekend wreef hij met zijn hand over zijn voorhoofd, terwijl alle doemscenario's door zijn hoofd gingen. 'We moeten dus voor jouw vertrek erachter komen wie jij schaduwt.'

Diane keek met een zucht toe hoe Saul reageerde. Ze had er over na gedacht om het niet te delen. Hij hoefde dit immers niet te weten. Ze had het onder controle en de taverne of zijn kameraden zouden geen risico te lopen. Deze persoon was geïnteresseerd in haar rn Diane had een vermoeden waarom. 'Zonder enige bescherming?' herhaalde ze enigszins geërgerd terwijl ze ook overeind kwam en de dekens van zich af sloeg. Ze had wijn nodig om dit gesprek te voeren. 'Saul, ik heb nooit 'bescherming'. Ik kan erg goed voor mezelf opkomen.' Ze liep de kelder door en trok haar lange onderhemd dat ze op de grond vond over haar hoofd. 'Nee, ik moet er voor zorgen dat ik op weg ben voor die persoon te dichtbij komt.' Ze had twee mokken gevonden en een half lege fles wijn die ze onder haar arm had gestopt. Zo keek ze terug naar het bed met Saul en twijfelde ze even of ze wel weer toenadering moest zoeken. Had ze er fout aan gedaan hier terug te komen? Ze wilde niet dat hij verstrikt raakte in haar zaken, tenminste niet meer dan hij al was. Diane liep toch de koude vloer terug over en knielde op de dekens. 'Het is of Galivar die iemand gestuurd heeft omdat hij ongeduldig wordt, dus kan ik maar beter opschieten. Of het zijn de Quandaïers, die meer weten over minn betrokkenheid bij het ontsnappem van de prins of de dood van-' Ze had de mokken goed vol geschonken en kroop nu de wijn offerend op Sauls schoot. 'Jij hebt hele andere taken en genoeg te doen nu de chaos van het kamp hier ook effect heeft. Bovendien heb ik dit onder controle. Het is niets nieuws.' Ze nam een slok van haar wijn en poogde toen van onderwerp te veranderen. 'Ik heb prins Iker laten beloven dat hij zich in zal gaan zetten om de vluchtelingen in de stad te helpen. En misschien zelfs om met jou te praten.'

Nieuw

Erin stond neuriënd voor haar oven terwijl ze met een hand de kolen wat opstak met haar pook en met de andere het zweet van haar voorhoofd depte. Ze was die ochtend al aan de slag geweest om het brood dat al gerezen was in de oven te zetten en vervolgens nog een volgende lading door te kneden en gereed te maken om later op de dag af te bakken. Het kwam op bepaalde dagen vaak genoeg voor dat ze 's middags al door al hun brood heen waren en ze nog wat later bij bakte om maar een vers aanbod te hebben de hele dag. Ze wist dat het niet hoefde te doen, en Hakeem had al een paar keer gevraagd of ze niet een bakker aan konden nemen, maar Erin hield van het fysieke werk. Ze vond het rustgevend tot haar ellebogen onder de bloem te zitten en het deeg soepel te voelen worden on haar stevige handelingen. Bovendien waren de avonden en ochtenden dat ze bezig was met het brood voornamelijk de rustmomenten in haar dag. In de keuken kwamen klanten geen praatjes met haar maken en veelal waren dat ook de momenten dat haar partner en kinderen bezig waren met hun eigen dingen. Haar moeder zat nog wel eens bij haar in de keuken, maar dutte vaak door de warmte van de ovens en het fornuis snel in. Zuchtend sloot ze de oven weer en begon zo met schoon boenen van de keuken. Ze had vandaag niet zo veel haast. Het was na een paar hectische weken met gasten in de taverne weer wat rustiger geworden. Er was vaak een moment na de drukte van de zomer dat het in de herfst even een paar weken wat kalmer was.

Nuria stond achter de bar en hielp de handjevol mensen die zich in de taverne hadden geschaard. Het was een stuk rustiger dan voorheen en Nuria dacht dat het te maken had met de festiviteiten die in het Zuiden zouden gaan starten. Ze had er dus ook het nieuwe manuscript van haar vader bij gepakt en op de bar gelegd. Ze zorgde ervoor dat het paper niet vies werd door rondslingerend bier of gemorst wijn. Haar vader zou dan één van zijn zeldzame emoties van woede hebben. Terwijl ze genoot van de lyrische woorden van haar vader rook ze ook de geur van het overheerlijke brood van haar moeder. Nuria besloot uiteindelijk haar neus te volgen en kwam bij de keuken uit. 'Dat ruikt heerlijk. Heb je er iets anders mee gedaan dan anders?' vroeg ze benieuwd, waarna ze met het manuscript van haar vader zwaaide. 'Heb jij het al mogen lezen van pap of ben ik de gelukkige eerste?' Ze nam plaats op één van de aanrechten en dook weer in haar boek. Toen haar moeder echter begon te schrobben, legde ze het boek weg en pakte ze er ook een doek bij. Zo stond ze naast haar moeder te boenen. 'Heb je nog goede roddels gehoord?' vroeg ze benieuwd.

Erin keek niet meteen op toen haar dochter de keuken in stapte, omdat ze zo bezig was met een wel erg hardnekkige vlek op haar werkblad. 'Er zitten een aantal broodjes in met saffraan en rozijnen. Het is iets wat je grootvader Marcus graag at en wel eens aan je vader en oom gaf als hij op reis was geweest.' erin had altijd wel kunnen genieten van het koken bakken dat ze deed in de taverne, al sinds ze de kooklessen van haar oom Wren had gehad. Vooral het experimenteren met nieuwe smaken had haar erg aangetrokken, hoewel de taverne gasten daar niet altijd even enthousiast over waren. Gelukkig had ze een hele familie die ze wel kon dwingen om haar probeersels te proeven. 'Je vader weet heel goed dat hij het beter eerst aan jou kan geven. Jij hebt er een veel beter oog voor en uiteindelijk kost het me ook weken om door een heel manuscript heen te komen. Maar ik hoor graag wat je er van vindt tot nu toe?' Ze was altijd erg benieuwd naar het werk van haar partner, maar ze hoorde het hem liever beschrijven. Als het dan af was, dan nam ze echt wel de moeite het in het geheel te lezen. Erin had eindelijk wat werk kunnen maken van de plek toen Nuria haar vroeg naar de huidige roddels. 'Wanneer hoor ik geen goede roddels?' grinnikte ze. Ze had een ketel op het fornuis gezet en nam de doek uit de handen van haar dochter. Het was een goed moment voor hen beiden om even een pauze te nemen. 'Ik heb gehoord dat er op de markt een ruzie uitgebroken is. Blijkbaar krijgen de vissers maar slechte prijzen van de marktkooplieden. Ze hebben rotte vis midden op het plein gegooid,' vertelde ze tegen haar dochter terwijl ze wat kruiden op zocht voor de thee. 'Maar ik heb ook gehoord dat het blijk de Lopens zijn die gewoon geen vis van de Parmisas willen kopen omdat hun zoon aan de haal is gegaan met hun dochter en nu de hele markt op zijn kop zetten.' Ze schudde geamuseerd haar hoofd. 'Heb jij nog nieuws gehad vandaag? Misschien over Roshan?' Ze vroeg maar een wat onschuldigere vraag over de goede vriendin van Nuria, maar verwachtte dat haar dochter ook begreep dat ze benieuwd was of ze berichten van overzees had gehad.

Nuria probeerde het brood in de oven te kunnen zien, maar haar neus vertelde al dat het heerlijk zou zijn. De kookkunsten van haar moeder was zeker de reden dat hun gasten keer op keer terug keerden naar de taverne. 'Het boek is geweldig, zoals altijd,' verzuchte Nuria. Haar vader was een magiër met woorden. Zijn verhalen zogen je in een wereld en lieten niet los tot de laatste pagina. Ondanks dat het geen fantasiewereld was, waren zijn verhalen nooit te herleiden naar de politieke onderwerpen dat het besprak. 'Ik haal er inspiratie uit voor mijn eigen verhaal. Ik hoop het eindelijk volgende maan af te ronden, nog voordat Arlo terug is.' In zijn afwezigheid had ze dagen en nachten aan haar boek geschreven. Het was haar manier om te fantaseren welke avonturen hij vast en zeker beleefde. En als zij hem in leven hield in haar verhalen, dan was het vast en zeker in de echte wereld ook zo. Ze stopte met poetsen om ademloos en geïntrigeerd naar de roddels van haar moeder te luisteren. 'Over Roshan?' Nuria glimlachte samenzweerderig. 'Ze is met haar tante, moeder en zus naar het Oosten gereisd. Ze kon niet vertellen waarom, maar het had met haar broer te maken. Maar ik weet zeker dat ze vast naar de festiviteiten van de Koning en Koningin gaan.' Even keek ze haar moeder bedachtzaam aan. 'Waarom hebben jullie geen uitnodiging? Oom Ren is altijd belangrijk geweest voor de Kroon.'

Erin hoorde tevreden de lovende woorden van haar dochter aan over het boek dat haar partner had geschreven. Ze vond het nog altijd prachtig dat het Hakeem echt gelukt was een bekend schrijver te worden en ze was blij dat ze hem aan was blijven moedigen. Ze hoefden er niet rijk van te worden, maar het was erg fijn te zien dat zijn boeken gelezen en gewaardeerd werden. Erin kon niet trotser zijn op haar partner en hoe hij zo hard aan zijn carrière had gewerkt. Die trots ging nu ook over op Nuria die in de voetstappen van haar vader leek te treden. 'Heb je zelf al wat met je vader gedeeld van jouw boek? Je weet dat hij heel erg graag iets wil lezen. En ik en Samu ook.' Ondanks dat ze haar dochter aangespoord had even pauze te nemen, was ze zelf nog in de weer tot het water kookte. Met een bescheiden glimlach schonk ze toen beiden mokken vol. 'Ik hoop dat hun reis voorspoedig verloopt en ze zo de rest van de familie bereikt, maar ik had gehoopt dat Roshan en haar zusje toch iets langer hier waren gebleven. Haar moeder heeft gevraagd of ik een oogje in het zeil wil houden als ze hier is.' Erin kon Guila zoiets niet weigeren, maar ze deed het ook niet met vol enthousiasme. Ze had namelijk met Matheo Barnes ook maar weinig kunnen doen toen hij hier zo een zooitje had gemaakt in de taverne. Wat dat betrof was de goede vriendin van Nuria ook nogal eigenwijs. Erin kon er meestal wel van genieten, als het maar niet doorsloeg. Gelukkig was Roshan in de taverne een goede hulp als ze op bezoek was. Ze zette een stomende mok thee voor Nuria neer en legde een hand op de hare. 'Ik weet niet of de hele familie Barnes naar Myr zou reizen als er niet iets gebeurd was.' Het verraste haar dat Roshan er blijkbaar niet veel over gezegd had tegen Nuria. Toch had ze van Guila ook het idee gekregen dat wat er dan ook aan de hand was, niet zomaar op straat kon komen te liggen. Ze glimlachte vervolgens halfslachtig en ging toen toch ook eindelijk zitten. 'Jouw opa was natuurlijk ook belangrijk als Hand van Koning Henry. Ik zocht hem regelmatig op in Evenfall of was tijdens de grootse feesten ook onder de adel. Maar zijn status werd al vaak genoeg ondermijnd, laat staan een buitenechtelijk kind zoals ik. Na zijn ontslag en het overdragen van de Kroon veranderde dat al helemaal. Bovendien waren en zijn er hier belangrijkere dingen te doen. Dingen die onze aanwezigheid in een paleis en onder de adel bemoeilijken.' Erin was nooit direct kritisch geweest op de adel, of tenminste niet op eenzelfde manier zoals mensen om haar heen. Ze had problemen met het systeem, maar niet met de mensen. Ze was immers met prinsen en prinsessen opgegroeid. Ze had het ook moeilijk gevonden dat met de groeiende rol van de taverne in de beweging ze haar eigen contacten met bepaalde mensen ook niet kon blijven onderhouden. Zelfs haar steun aan de Barnes familie werd flink bekritiseerd. 'Heb je nog iets van Arlo gehad?' vroeg ze nu toch.

Nuria keek toe hoe haar moeder twee mokken vol schonk en hoe na al die jaren haar handen nog rotsvast waren. Haar moeder morste nooit eten of drinken. 'Ik heb Arlo beloofd dat hij de eerste versie zal mogen lezen,' bekende ze na een korte stilte met het schaamrood op de wangen. 'Ik hoopte dat die belofte goede voorspoed vanuit de Goden zou betekenen voor de reis en zijn veiligheid. Maar soms leest vader een gedeelte van het verhaal. Tot nu toe is hij... enthousiast.' Haar vader was lovend over haar schrijfstijl, maar begreep maar weinig van het verhaal. Ze had haar vader dan ook nooit een chronologisch deel gegeven. Arlo, daarentegen, had ze deel voor deel het verhaal voorgelegd. Van Arlo gingen haar gedachten naar zijn familieleden. 'Ik vraag me af of hun ouders weten dat ze ook naar het Oosten zijn gereisd,' begon Nuria bedenkelijk, nadat ze van het aanrecht was gesprongen en een vlek van de grond begon te vegen. Ze kon niet tegen viezigheid in de taverne. 'Ik hoop dat ze jou niet de schuld ervan zullen geven als je een oogje in het zeil moest houden. Ik kreeg hun plannen pas te horen toen ze al vertrokken waren.' Net zoals haar broer kon Roshan zich flink in de problemen brengen. Ze hoopte maar dat alles goed zou komen en dat ze binnenkort een brief zou ontvangen met goed nieuws. Net zoals van Arlo... 'Wat bedoel je daarmee? Wat bemoeilijkt onze positie?' vroeg ze plots benieuwd. Ze had zo'n idee, maar ze wilde haar moeders ideeën horen. Haar gezicht viel bij de vraag over Arlo. Ze had geprobeerd om het onderwerp te wijzigen. 'Al weken niet meer,' gaf ze toe. 'Ik maak me zorgen.'

'Ah, dus zo zit dat,' zei Erin plagerig toen Nuria aan gaf dat ze al een belofte had gemaakt aan Arlo. Ze zou liegen als ze er niet aan moest wennen dat haar dochter een partner had, vooral nu hij nog niet terug was. Ze gunde het Nuria echter zo dat haar liefde beantwoord was door de jongeman. Wat haar betrof hadden ze al weken eerder aan hun relatie kunnen beginnen als ze af ging op de blikken die die twee elkaar toe hadden geworpen. Het was haar moeder die haar er aan herinnerd had dat zij net zo goed haar eigen gevoelens had kunnen negeren terwijl zij en Hakeem al zo close waren. 'Natuurlijk is je vader enthousiast. Ik heb hem over zijn eigen boeken lang niet zo trots horen praten als over jouw schrijven.' Erin nam met een glimlach een slok van haar thee als ze aan haar partner dacht. Misschien moest ze hem zelf ook maar eens naar zijn nieuwe manuscript vragen zodat ze hem wat lof kon geven zoals hij dat voor Nuria deed. 'Ik zal nog een brief op de post doen vandaag. Al is het maar om er zeker van te zijn dat hun komst verwacht wordt als ze vertraging op lopen.' Het stelde Erin niet erg gerust te weten dat de twee alleen op pad waren. 'Laat het maar weten als je iets van haar krijgt, goed?' Vervolgens keek ze met een glimlach naar Nuria en keek toe hoe ze weer aan het poetsen was geslagen. 'Toen jouw opa Ren en Marcus nog leefden werden we nog wel uitgenodigd, maar sinds hun overlijden kan de adel niet meer over onze steun en deelname aan de beweging heen kijken door hun eerdere betrokkenheid bij de Kroon en het leger. Wat voor goeds zij ook bereikt hebben. Of anderen.' Erin keek hierbij bedenkelijk naar het gezicht van haar dochter. 'Ze hebben nooit veel kritiek geduld. Ik blijf er nu dus ook liever weg. Dat houdt iedereen hier ook veilig.' Ze was even stil terwijl ze nog altijd Nuria volgde met haar ogen. Erin wist heel goed dat Nuria aan de pamfletten mee schreef en dat Samuel hielp met het drukken en verspreiden van de exemplaren. Ze bewonderde hen er om, maar als moeder bracht het haar ook een hoop angst. Ze zuchtte vervolgens en stond op om met de mok thee om deze voor Nuria op te houden zodat ze weer even stil zou staan. 'Natuurlijk maak je je zorgen, maar weet je nog dat oom Idris ook vertelde dat hij vaak wekenlang geen berichten kon sturen?' Ze legde een arm om de schouders van haar dochter en drukte een kus op haar haar.