De Haven

'Een leider kan op verschillende manier... leiden.' Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en sprak er verder niet over. Uiteraard had Marcus niet gewild dat Saul aan tafel zou gaan zitten met de getrainde hondjes van Indra. Saul zou enkel de gesprekken dwars liggen en dat wisten ze allebei. Hij was dan ook expres zich niet gaan bemoeien met de leider. Morgen zou hij Marcus ook eens goed uit horen over wat er allemaal besproken was. Saul voelde hoe zijn gezicht betrok door de uitgesproken waarheid door Syd. Hij was de leider, hij had ervoor gezorgd dat deze soldaten hier zouden zijn en toch wist hij niet goed van de plannen was. Het liet hem bijna blozen van schaamte, maar gelukkig had hij zijn rug op tijd naar Syd toegekeerd, terwijl hij nieuwsgierig naar de schilderijen op de muur keek. Ondertussen had hij haar naar de deur horen lopen. 'Wat is Indra van plan met de vluchtelingen?' vroeg hij nog snel, terwijl hij zich naar haar toe keerde. 'Al die vluchtelingen die tot soldaat ingezet worden. Waar gaan ze naartoe?'

Syd kon niet anders dan toegeven dat de man gelijk had met zijn opmerking over de verschillende wijzen van leiden. Ze zag het zelf vaak genoeg in het kamp hoe verschillende personen hun taak als Luitenant of Kapitein erg anders aan pakten. En ze wist genoeg over de verschillende politieke systemen in landen buiten Tarth. Maar ze was niet een politiek persoon. Tenminste, dat zei ze zelf altijd. Haar vader had haar er lang genoeg voor gewaarschuwd om zichzelf buiten al dat gedoe te houden. Ondanks dat ze dus nog altijd kritisch Saul bekeek en verder geen verklaring meer van hem verwachtte over wat zijn rol dan wel was, overrompelde zijn vraag haar enigszins. Syd liet de deur los en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze hem direct aan keek. 'Generaal Morton breidt graag het kamp voor hen uit zodat ze daar een permanente plek krijgen,' antwoordde ze stug. 'Ze zullen dus met het leger mee vechten of op missies gaan of wat dan ook.' Ze hoorde haar weerzin tegen die plannen zelf al door klinken in haar toon. Hoe krom ze het ook vond dat de Quandaïse vluchtelingen gerekruteerd werden om in een leger te vechten nadat ze de heftige tocht naar Tarth af hadden moeten leggen, was het juist haar idee dat ze zich niet met politieke zaken wilde bemoeien dat haar tegen had gehouden om met Indra in discussie te gaan. Ze had het een paar keer opgebracht in gesprekken met Clementine en zelfs tijdens de voorbereidingen voor deze missie, maar haar suggesties waren nooit opgepikt. Syd keek over haar schouder het schip in en sloot de deur. 'Waar leiden jullie ze nu heen? Behalve via de routes die het kamp heeft opgezet?'

Saul had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek de vrouw verslagen aan. 'De lijfwacht van de Quandaïse prins heeft zijn manschappen in de stad verhoogd. We krijgen nauwelijks meer vluchtelingen de stad uit, dus ze zijn verspreid over allerlei schuilplaatsen. En de mensen die we naar buiten krijgen, proberen we zoveel mogelijk te stationeren op de plantages en boerderijen buiten de stad, zodat ze daarvandaan zelf kunnen kiezen waar ze heen willen. We adviseren wel om naar het Oosten te gaan. Het Westen... is niet meer zo tolerant meer, voor zover wij horen. Niet nadat zulke gemixte verhalen over wat zich heeft afgespeeld in het Noorden naar buiten zijn gebracht. En in het kamp-' Saul voelde hoe zijn gezicht vertrok. 'Dan moeten ze soldaatje gaan spelen.' Het was niet geheel eerlijk, maar dat maakte hem niet meer uit. Het leek trouwens ook niet alsof Syd nou helemaal achter die plannen van Morton stond. 'Wat vind jij dat we met de vluchtelingen moeten doen?' vroeg hij vervolgens geïnteresseerd.

Syd hoorde ontzet de uitleg van Saul aan. Ze hadden zelf ook een goed verhaal moeten hebben om zelfs maar Tyrosh in gelaten te worden. De stadspoorten werden nauw in de gaten gehouden. Buiten de muren hadden de kleine dorpen het bovendien flink druk gekregen met de handelaren die hun papieren niet op orde hadden en dus niet de stadsmarkten op mochten maar rondom Tyrosh bleven hangen. Het was slechts één van de vele tekenen dat er veel spanning was in de Noordelijke stad. 'Het Oosten,' herhaalde Syd bedenkelijk. Voor even gleden haar gedachten naar het landgoed van Rani. Ze hoopte het snel zelf te kunnen bezoeken. Het liefst nog voor de winter de wegen moeilijk begaanbaar zou maken. Haar frons werd enkel dieper toen ze de negatieve woorden over het kamp hoorde. Ze had echter niets waarmee ze de man tegen kon spreken. 'Het kamp is geen plek voor ze,' stemde Syd dan ook zacht in. Hij verraste haar flink door te vragen wat zij vond. Ze was maar een soldaat. Haar werd amper om haar mening gevraagd en eerlijk gezegd begreep ze ook niet waarom de leider van een volksopstand wilde weten wat een vreemdeling dacht. 'Het Oosten klinkt inderdaad als de beste plek. Hoewel het Zuiden normaal ook open staat voor buitenstaanders zal het moeilijk zijn de mensen gewend aan het Quandaïse klimaat daar te krijgen nu het kouder wordt. Er zijn genoeg nieuwe dorpen gevormd op de wegen richting Myr waar mensen van alle uithoeken van Tarth en buiten de grenzen wonen.' Syd voelde dat een kleine glimlach haar gezicht bekroop. 'Het Oosten zou ze een warm welkom geven.' Het was geen toeval dat haar vader en Rani in het Oosten geëindigd waren en ze daar jaren gewoond hadden zonder problemen, dat ze zich daar zelfs thuis hadden gevoeld. 'Maar,' vervolgde ze bedenkelijk. 'Dat is ook het dichtst bij de nieuwe zetel van het Koninklijk paar.' Inmiddels was Myr net zo goed het centrum van Tarth als Evenfall ooit was geweest.

'Het kamp zou meer een tijdelijke stop moeten zijn, maar zeker geen definitieve plek. Enkel voor de vluchtelingen die ambitie hebben om soldaat te worden en te helpen bij de bevrijding van het Noorden,' stemde hij geheel met haar woorden in. 'Daarbij, met alle respect, worden de plannen in het kamp te veel beïnvloed door het Koningshuis. Is die verdomde Koning van ons nog langs geweest? Of weet je of jouw generaal nog contact met hem heeft? En-' Hij schudde echter snel zijn hoofd. Hij wist niet wie hij voor zich had, maar het was duidelijk dat ze geen hoge rang had. Die plaatsen waren enkel gereserveerd voor Indra's vrienden en familie. Wat een vriendenpolitiek... 'Het Koninklijk paar bevindt zich in het Oosten, inderdaad, maar het is uiteindelijk toch de landheer en landvrouw die de regels bepalen? En die-' Zijn gezicht vertrok en kwaad balde hij zijn vuisten. 'En dat zijn het zusje van de Koningin en de zoon van de vorige Koning. Verdomme!' Hij kon er niet meer over uit hoe verdomd slecht dit land in elkaar zat. Toen er plots op de deur van de cabine werd geklopt, werd hij uit zijn razernij getrokken. 'Kom binnenkort naar de taverne, oké? En neem jouw leider mee. We moeten praten.' Met die woorden verliet hij het schip.

[af]

Nieuw

Reihan liep met een frons op haar gezicht de haven van Tyrosh door. De brief had duidelijke instructies gegeven waar ze precies Robyn Barnes kon vinden, maar het had niet beschreven hoe ze daar het beste kon geraken. Het deel van de haven waar de andere vrouw haar naartoe gelokt had, was nou niet een plek waar Reihan regelmatig kwam. Ze had haar bewaking al achter gelaten in het paleis en wist dat ze wel een paar mannen van zich af zou kunnen vechten, maar ze vond het maar niets om in haar eentje tussen de zwetende schippers en wat nog meer te wandelen. Rei trok haar mantel nog iets strakker om zich heen en vermeed hier en daar kratten met vis, ander voedsel of goederen om zich zo een weg door de menigte te banen. De drukte zou er tenminste voor zorgen dat ze weinig aandacht trok. Rei droeg simpele kleding en ze verwachtte niet dat ook maar iemand hier een Quandaïse prinses kon herkennen, maar ze was alsnog op haar hoede en voelde de spanning in haar nek. Toch had ze de uitnodiging niet af willen slaan. Wat soldaat Barnes ook van haar mocht denken, Reihan sloot zich niet op in kastelen en paleizen omdat ze haar neus op trok voor wat viezigheid en de gewone mens. Ze kon wel wat hebben.

Robyn had besloten om het heft in eigen handen te nemen en zo veel mogelijk het paleis te vermijden in de dagen naar de rechtszaak toe. Ze wist niet wat Reihan nog van plan was en of hun samenwerking nou per se een oprechte was. Daarom konden ze maar beter alleen maar onder vier ogen ontmoeten en niet met mogelijke ogen en oren in de paleismuren. Dat was ook precies de reden geweest dat ze geen specifieke locatie had gegeven, maar vaag had geschreven dat ze elkaar bij de vismarkt zouden treffen. En inderdaad, op het afgesproken moment zag ze de gedaante van de prinses rondlopen. Robyn verroerde zich echter nog niet meteen en keek eerst zorgvuldig rond om te kijken of er soldaten van Reihan mee waren. Toen ze pas zeker was dat de prinses alleen was, kwam ze tevoorschijn en liep ze met een boog op de prinses af. Van achteren haakte ze haar arm in die van de vrouw en begeleidde haar zo naar één van de leegstaande gebouwen toe. Ze had Marcus ooit zo gek gekregen om te vertellen waar een safehouse was. Zover ze wist, gebruikte de man de locatie nauwelijks meer, dus had ze het als een perfecte plek gezien om te onderhandelen.

Reihan vervloekte zichzelf dat ze pas te laat doorhad dat er iemand op haar af liep. Ze was zo op haar hoede, maar de vele tijd die ze in het paleis in haar vertrekken spendeerde hadden haar langzaqm gemaakt. Ze moest meer trainen. Rei keek opzij toen ze de arm voelde en herkende Robyn tot haar ergernis. Ze liet het mes waar ze naar gegrepen had onder haar rok met rust en wond haar arm om die van de andere vrouw. Ze liet haar leiden, maar ze nam ook de moeite om haar met een ongemeende glimlach wat toe te fluisteren. 'Weet dat ik je het moeilijk zal maken om mij hier tussen de vis om te brengen. En als het je wel lukt zal ik je als schim tot in de eeuwigheid het leven zuur maken met mijn verschijning en deze afgrijselijke lucht.' Het was één ding om hier haar gezicht te tonen, maar het was heel iets anders als haar leven hier ook eindigde. Ze hield een stevige grip op Robyn tot ze door had dat ze een of ander vervallen gebouw in gingen en ze daar haar arm los kon maken en zelf naar binnen stapte. Reihan zou haar einde ook niet leunend op een ander tegemoet gaan, maar klaar met haar beide benen op de grond en haar wapens gereed. Toen ze binnenstond zag ze echter geen gevaar, behalve misschien al het vuil en de spinnenwebben dat het gebouw over hadden genomen. Ze draaide zich om naar Robyn en hield een mes naar haar op. 'Is dit jouw vorm van een grap om mij terug te betalen voor het feit dat ik je zonder enige informatie naar het paleis had laten komen?' vroeg ze enigszins geërgerd, maar ook met enige opluchting dat het er niet op leek dat dit werkelijk haar eindbestemming was. Ze zou de Moeder smeken niet net zo een vernederend einde als Kalim te treffen.

Robyn merkte de frustratie van Reihan op door de manier waarop ze liep en de spanning die ze in de spieren van haar arm voelde. En die woorden... 'Bij de Goden, als ik je had willen doden, had ik het allang gedaan!' siste ze terug. 'Daarbij schiet ik er toch niets mee op! Ze zullen me alleen maar strenger straffen bij de rechtszaak als jij opeens verdwijnt!' Robyn begreep niet hoe de prinses het altijd voor elkaar kreeg dat Robyn na een seconde zich al irriteerde. Daarbij was het vooruitzicht van een schim van Reihan die haar voor eeuwig zou achtervolgen erg onaantrekkelijk. Toen ze eenmaal bij het gebouw aan waren gekomen, lieten ze elkaar tegelijk los en volgde ze de prinses naar binnen toe. Het safehouse was vervallen en oud, maar in elk geval zouden ze alleen zijn. Robyn zette echter een stap naar achteren bij het zien van het mes, maar slikte haar angst weg en liep langs Reihan heen. Ze kon enkel bidden dat de samenwerking oprecht was en ze geen mes in haar rug kreeg. 'Wees blij dat ik een plek kon vinden,' verzuchtte ze op dezelfde geërgerde toon, terwijl ze een verstofte en onder de spinnenwebben zittende stoel erbij trok en erop plaats nam. 'Ik heb alle informatie die ik over Iker kon vinden verzameld en meegenomen. Wat heb jij?'

Reihan liet het mes weer zakken toen Robyn langs haar heen was gelopen en stopte het terug op de plek, verborgen onder haar kleding. Ze nam nu ook de tijd om haar sjaal van haar haar te trekken en haar lokken op hun plek te strijken. 'Wie weet krijg je niet eens meer een straf opgelegd,' begon ze met een triomfantelijke glimlach. Wat haar betrof had de rechtszaak uitgespeeld zoals ze voorspeld had. Uiteindelijk was er weinig van de blaam op de soldaat Robyn Barnes geëindigd. In plaats daarvan waren er plots vraagtekens bij haar broer gezet en bij andere leden van zijn gevolg. Ze had erg tevreden toegezien hoe hij hoog op zijn zetel, dicht bij de Noordelijke Landvrouw, steeds witter was weggetrokken terwijl het lot plots een erg andere wending nam. Ze trok een kruk terug overeind en stofte het zorgvuldig af. Voor ze echter ging zitten, haalde ze eerst iets tevoorschijn. Ze hield Robyn een kleine fles voor. 'Er zal genoeg tijd zijn om mijn gevonden geheimen met je te delen. Maar ik denk dat we eerst ook wel eens mogen vieren dat deze samenwerking goed werkt tot nu toe.'

Met een beginnende grijns pakte Robyn de fles van Reihan over en opende ze de dop, zodat ze aan het goedje kon ruiken. Haar gezicht vertrok echter meteen, al was het niet omdat het slécht rook. 'Bij de Goden, dit gaat sterk zijn,' lachte Robyn, waarna ze een flinke slok nam. Ze had in het diepe gesprongen door deze samenwerking aan te gaan en het was nog goed uitgepakt ook. Dat mocht in elk geval bescheiden gevierd worden! Ze gaf de fles terug en sloeg Reihan goedbedoeld op de knie. 'De samenwerking heeft inderdaad goed uitgepakt. Bij de Goden, ik zou willen dat ik je broers gezicht elke dag opnieuw zou kunnen zien! Toen hij realiseerde wat er aan het gebeuren was...' Ze had zich na het gesprek met Iker even slecht gevoeld over haar plannen, maar nu ze eindelijk weer een soort van vrij vrouw was, was dat schuldgevoel al snel weer verdwenen. Ook Flynn had niet geweten wat er gebeurde, al wist ze nog niet hoe hij zich nou voelde over de uitkomst van de rechtszaak. Ze had hem dan ook in het korte moment dat ze hem even gezien had aangespoord om weer terug naar het kamp te reizen. 'En geen enkele vinger wijst naar ons toe.' Nóg niet. Ze zou de prins en zijn gevolg niet onderschatten. 'Wist je dat we zo meteen vanaf deze plek het muziek vanaf het grote plein kunnen horen? De wind staat naar zee toe.'

Reihan glimlachte toen de grijns op Robyns gezicht verscheen. Ze had het in de rechtszaal goed voor zich kunnen houden. Een goede acteur zoals zij zelf. Ze keek afwachtend toe of de andere vrouw inderdaad een slok zou nemen en lachte vervolgens zelf ook. Ze had de drank op laten zoeken door één van haar dienstmeisjes nog voor ze naar het legerkamp was vertrokken. De voorraad had op haar liggen wachten bij terugkomst. Het was een erg specifieke drank dat enkel in een bepaalde regio in Quandaï werd gemaakt. Zelf nam ze ook een slok voor ze hoofdschuddend naar achteren leunde. 'Ik kan niet geloven dat het nog steeds zo makkelijk is om mijn broer om de tuin te leiden.' Hij had het werkelijk niet aan zien komen. 'Hij zal nu zijn eigen charmes maar moeten gebruiken om hemzelf uit de penarie te redden. Maar eerlijk gezegd, met de manier waarop Celine Storm ook erg aangedaan leek-' Het zou haar op haar beurt ook niet verbazen als Iker de situatie naar zijn hand zou pogen te zetten. Hij kon het maar proberen. Rei keek nieuwsgierig op naar Robyn toen ze de muziek noemde. 'Ik had je niet ingeschat als het type dat van muziek houdt,' opperde ze terwijl ze de drank terug gaf.

'Broers kunnen zo stom en goedgelovig zijn,' kon Robyn enkel mee instemmen, 'vooral als het om vrouwen gaat.' Reihan en zij waren erachter gekomen hoe blijkbaar prinses Isaia verdwenen was en hoe Iker daar onder leek te lijden. En ze konden hun vinger ook niet op de landvrouwe leggen, maar haar blik tijdens de rechtszaak... 'Over vrouwen gesproken: denk je dat jouw broer en de landvrouwe het doen?' grijnsde Robyn, in de hoop dat ze roddels uit de vrouw naast haar zou kunnen krijgen. Vervolgens haalde Robyn haar schouders op. 'Als opgroeiend meisje in een dorp heb je geen keuze om níet van muziek te houden. Via muziek en dansen was vaak de enige manier om 's avonds een vrouw - of man - om je vinger te wikkelen. Overdag was iedereen toch maar of chagrijnig of aan het werk.' Precies op dat moment hoorde ze ook de accordeons vanuit het plein schallen door de haven heen. 'Guila zegt altijd dat ze de muziek in Quandaï mist. Blijkbaar staan jullie bekend om een goed gehoor,' begon Robyn nieuwsgierig. Voor eens prees ze haar schoonzus en haar verhalen, want nu had ze ten minste goed materiaal om over te praten met de prinses. Ze kreeg de fles teruggedrukt, maar daar nam ze geen genoegen mee. 'Je hebt niet eens een goede slok genomen!' wierp Robyn met een brutale grijns terug, terwijl ze de fles boven het gezicht van Reihan liet hangen. 'Uiteindelijk heb jij het meeste praatwerk gedaan tijdens de rechtszaak.'

Reihan lachte schamper als ze er aan dacht hoe haar broer was rondom al die vrouwen waar hij steeds maar mee in verstrikt raakte. Ze boog samenzwichterig naar voren en trok suggestief een wenkbrauw op. 'Ik denk dat de Islaïse prinses met haar escapades de interesse van mijn broer naar de landvrouwe heeft weten te trekken.' Isaia zou nog wat te wachten staan als ze ooit terugkwam. Reihan keek er naar uit haar schoonzus eindelijk eens goed en onder vier ogen te spreken. Ze bekeek Robyn aandachtig toen ze haar antwoord gaf. Ze had haar altijd als soldaat beschouwd en niet zo zeer als boerenmeid die opgegroeid was in een dorp. 'Het gedans aan het hof is een stuk strakker en formeler, net zoals het hier ook is. Maar de muziek die er gespeeld wordt is wonderbaarlijk. Onze instrumenten bestaan al duizenden jaren en worden overgedragen van ouder op kind. Men wordt geboren als muzikant. Mijn vader was er één.' Ze lachte vervolgens mee met Robyn en hield haar pols vast voor ze het goedje zelf al Reihans mond in goot. Ze nam de fles over en demonstreerde toen overdreven hoe ze een flinke teug nam voor ze het terug in de handen van de andere vrouw duwde. 'Wellicht als je me lang genoeg aan de praat houdt en deze drank zijn werk doet dat ik een dans met je zal wagen, Robyn Barnes.' Rei was verrast hoe haar vijandigheid naar de soldaat om was geslagen in de paar weken dat ze samen hadden gewerkt. Ze was geen idioot: een Barnes zou haar in de rug steken wanneer de mogelijkheid opdook. Aan de andere kant zat ze hier wel degelijk met een gevoel van triomf en niet alleen omdat ze haar broer zo had weten te bespelen en ze eindelijk dichter was bij haar eigen vertrek uit Tarth.

'Denk je dat die Islaïse prinses nog terug komt?' vroeg Robyn benieuwd. Uiteindelijk had de vrouw haar man al eens verlaten. Dat leek ook de gehele oorzaak geweest te zijn van Iker die plots in het kamp kwam opdagen. Van de ruzie tussen Reihan en Robyn. 'Dan houd ik je zeker nog lang aan de praat,' zei Robyn met glunderende ogen, 'om vervolgens die heupen van jou eindelijk eens zien te bewegen'. Die vrouw tegenover haar moest eens weten wat ze met haar zou doen als ze groen licht kreeg. Robyn wist dat ze zich op glad ijs begaf, maar het maakte haar niet meer uit na de goede loop van de rechtszaak, de drank en de muziek. 'Maar dan hoor jij toch ook een muzikant te zijn?' vroeg ze benieuwd.

Reihan wist niet precies wat er zich allemaal afspeelde in het privé leven van Iker, maar ze vond het maar een zooitje. Hij leek enigszins grip te hebben op de politiek in het Noorden nu en was comfortabel in zijn leiderschap, maar het feit dat hij niet eens zijn bedzaken achter gesloten deuren kon houden was belachelijk. Jaren geleden zou ze nog gedacht hebben dat het hem niet kon schelen, maar wat ze van hem meegekregen had als ze Isaia nu noemde wist ze dat het hem wel degelijk aan ging wat zijn vrouw deed. Rei had al de suggestie gegeven dat hij er misschien over na moest denken om iets strengere regels op te leggen aan de prinses als ze gemakkelijk bleef ontsnappen. Of hij moest beter in bed worden. Ze rolde met haar ogen toen Robyn zich voorstelde hoe ze zou dansen. 'Dat is niet weggelegd voor de kinderen van de Moeder,' antwoordde ze kort, maar ging toen toch verder. 'Mijn vader had al een zoon en dochter voor hij door de Moeder verkozen werd. Zij zijn muzikanten geworden. Toen ik jong was ben ik eenmaal het paleis uitgekomen om ze te zien spelen.' Reihan glimlachte bij de herinnering. Ze had haar dienstmeisjes gemanipuleerd tot ze haar mee de stad in hadden genomen vermomd als één van hen. De straf achteraf was het waard geweest. 'Is die lijfwacht van jou nog teruggekomen?' vroeg ze om van onderwerp te veranderen terwijl ze de fles terug pakte van de andere vrouw. 'Of heb je meer ander vermaak gevonden?'

Robyn had altijd maar weinig begrepen van het concept 'moeder' in Quandaï en haar talloze echtgenoten en daardoor ook kinderen. Het leek alsof er een hierarchië in de prinses en prinsessen waren. Robyn had dan ook nooit begrepen waarom de Moeder zoveel interesse had in Guila, terwijl ze zoveel andere dochters, kleindochters en dus prinsessen had om zich zorgen over te maken. 'Wat voor instrument speelden ze?' Robyn keek de vrouw met een mysterieuze glimlach aan. Blijkbaar had de Quandaïse prinses interesse in haar liefdesleven of, beter gezegd, met wie ze het bed had gedeeld. 'De lijfwacht is niet terug gekomen,' zei ze uiteindelijk maar, terwijl ze een slok van de fles drank nam en uit het raam keek naar de zee. Eerder had het haar gepijnigd om te beseffen dat Syd al die tijd niet terug was gekomen, ondanks dat ze beloofd had om haar te steunen tijdens de rechtszaak. Nu was die pijn overgegaan in desinteresse. 'En ander vermaak heb ik op vele plekken kunnen vinden. Maar ik geloof dat jij genoeg spionnen in de bordelen hebt zitten om elk detail van mijn vermaak al gerapporteerd te hebben gekregen.' Hierbij trok ze een vragende wenkbrauw op. 'Of was je er zelf? Heb je gekeken?' Zo privé waren die huizen ook weer niet, maar Robyn had zich er altijd anoniem gevoeld.

Reihan had in de afgelopen weken meer tijd in het verleden gespendeerd. De uren die ze in haar vertrekken doorbracht, onwetend wat er zou gebeuren, had haar veel terug laten denken aan haar jeugd. Het was ook iets dat Iker had gezegd. Hij leek veel verder gebroken te zijn met zijn trots en met zijn verantwoordelijkheid naar Quandaï. Iets wat Reihan niet kon begrijpen. Hij was hier, hij had deze mogelijkheid, dankzij hun Moeder. Wat hij ook mocht zeggen over zijn eigen harde werk. En dan besloot hij de Oude Goden te eren? Ze begreep dat niet en zou dat ook nooit willen of kunnen. 'Oude Quandaïse instrumenten. Dat van mijn halfbroer is te vergelijken met een luit hier en mijn halfzus zingt zowel als dat ze verschillende fluiten bespeelt.' Reihan keek bedenkelijk naar Robyn terwijl ze over de vrouw sprak die ze in het kamp had gezien. Ze had haar toen moeilijk kunnen plaatsen. Ze was geen Tarthiaan, geen Quandaïer of Islaïer en toch leek ze van elke plek te kunnen komen. Laat staan dat Rei haar in het hokje 'soldaat' of 'vrouw' had kunnen plaatsen. Ze glimlachte vervolgens vermakelijk. 'Mijn informanten hebben je verder met rust gelaten, noch zullen ze je ze zo nauw in de gaten houden. Hoewel-' Ze leunde wat naar achteren en gleed met haar ogen over het lichaam van de andere vrouw. 'Ik heb genoeg informatie om te weten elke vrouwen je meerdere malen hebt bezocht en wat hun specialiteiten zijn. Ik weet wat je pleziert.'

'Mijn zuster zingt ook,' merkte Robyn op, terwijl ze dacht aan haar familie op de boerderij. Haar twee oudste broers en haar zus hadden het dorp nooit verlaten en leefden er met hun families. Ze bezocht ze te weinig, besefte ze zich. Flynn en zij hadden een brief gestuurd dat ze niet naar de stad moesten komen voor de rechtszaak en dat ze alles onder controle hadden. Ze hadden beredeneerd dat ze enkel gebruikt konden worden als pion in dit hele spel in plaats van dat ze echt iets zouden toevoegen. Dan konden ze beter Guila in het kamp ondersteunen met de komst van de kleine. Al snel voelde ze echter de blik van Reihan op haar lichaam in een andere manier dan ze eerder had gedaan. Robyn likte bedachtzaam langs haar lippen en voelde hoe haar eigen hand al langs de zoom van haar blouse gleed. Het was o zo verleidelijk, maar er was ook geen weg meer terug als ze in ging op het geflirt. 'Wat pleziert me dan?' vroeg ze zo onschuldig mogelijk, ondanks dat haar stem hees klonk van het verlangen. Al die tijd gedurende de aanwezigheid van de rechtszaak had ze zich niet in de bordelen bevonden. Flynn had haar constant erop gewezen dat ze zich moest focussen en dat advies had ze ter harte genomen. Dat had er echter ook voor gezorgd dat ze snakte naar wat fysiek contact. 'En hoe kom ik erachter wat jóu pleziert?'

Reihan merkte dat ze meer in het spel mee ging dan ze van zichzelf verwacht had. Maar wat had ze uiteindelijk te verliezen? Robyn had ze onder de duim nu de rechtszaak haar kant op ging. Bovendien had niemand enig idee dat ze in zee was gegaan met de Barnes soldate. Ze had lang genoeg haar eigen plezier aan de kant gezet voor- Voor wat precies wist ze eigenlijk ook niet echt meer. Die realisatie liet Reihan de knoop doorhakken. 'Het zou zo veel makkelijker zijn om het je te laten zien,' zei ze terwijl ze Robyns blik vast hield. 'Maar wat moet een Barnes soldaat nou met een Quandaïse prinses?' Ze trok suggestief een wenkbrauw naar de andere vrouw op, maar verroerde zich verder niet op haar kruk. Ze was benieuwd of Robyn zelf toe zou happen en hoe snel ze toe zou geven aan haar verlangens. Als er iets was wat Rei begreep van soldaten was het dat hun verlangen even veel macht over hen had als het plichtsgevoel en trouw aan een kamp of een familie.

Robyn leunde achterover op haar stoel en liet haar ogen niet van de prinses afwijken. Ze was benieuwd hoe ze zou reageren op Robyns woorden, of de prinses de eerste stap zou zetten of het aan Robyn over zou laten. Uiteraard was het de tweede optie geworden en was het aan Robyn om de knoop door te hakken. 'Ik hoop dat je beseft dat ik je niet als prinses ga behandelen,' murmelde Robyn met een opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze haar ogen nog kort over de andere vrouw liet glijden. Robyn stond vervolgens op en liep naar de andere vrouw toe. Ze had niets te zeggen, gezien ze allebei wel wisten hoe verwrongen en fout, maar tegelijkertijd ook spannend en vurig, dit was. Er was één ding dat Robyn in elk geval zeker wist: haar broer en schoonzus mochten hier nóóit achter komen, laat staan de Generaal en Syd. Inmiddels had ze de prinses laten opstaan en naar de muur geleid, terwijl ze haar verlangend aan keek. Ze kon het niet onderdrukken. 'Laat het me zien.' Robyn had de prinses tussen de muur en haar eigen lichaam gepind, om vervolgens haar lippen in Reihans nek te drukken en met haar hand langs haar heup te glijden.

Reihan hield haar adem in van het moment dat de andere vrouw opstond. Ze voelde de spanning in haar lichaam dat zich al opgebouwd had als een rilling over haar rug trekken voor ze door Robyn gemaand werd op te staan. Ze liet zich tegen de muur aan duwen en leunde met haar hoofd naar achteren terwijl haar adem haar mond eindelijk verliet in een opgelaten zucht. Ze beet op haar lip terwijl ze de soldaat dichter naar zich toe trok. Ze liet Robyn echter niet zomaar haar gang gaan. Reihan had een stevige grip op haar polsen voor ze haar omdraaide en de andere vrouw tegen de muur drukte. 'Ik weet dat dit je plezier brengt,' murmelde ze tegen haar lippen voor ze Robyns mond op zocht. Haar handen waren al afgezakt naar de blouse die Robyn droeg en had deze uit haar broek getrokken om met haar handen de blote huid er onder te verkennen. 'En dit-' Ze liet ook haar lippen de huid van haar partner verkennen. Ze proefde zout en verrassend genoeg iets bloemig. Reihan bleef hangen bij het litteken op Robyns nek, maar besteedde er maar weinig aandacht aan. Ze zou een ander aandenken aan haarzelf geven, maar ditmaal niet met haar messen.

Voordat Robyns lippen ook maar harder de huid van de prinses hadden kunnen beroeren had juist haar rug plots de muur geraakt en was haar lichaam geklemd tussen het koude oppervlak en het warme lichaam van de andere vrouw. 'Bij de Goden...' murmelde ze verbaasd, terwijl ze weer oog in oog stond met de prinses. Het bracht kippenvel op haar huid, welke nog steeds niet gewend was aan de zilte en vochtige lucht in Tyrosh. Reihan had echter wel gelijk gehad over haar: het plezierde Robyn om zo gecontroleerd te worden door een ander. Het was alsof ze eindelijk haar eigen focus en controle los kon laten om volledig onder de genade te staan van een ander. Dat was iets wat ze de prinses dagen geleden nog niet toegestaan had. Nu echter kuste ze Reihan vurig terug, terwijl ze zich zeer bewust was van de warme handen van de prinses die over haar borstkas gleden. Terwijl de lippen van Reihan zich lager dan haar lippen begaven, voelde Robyn hoe ze harder begon te ademen en ze als vanzelf de knopen van haar blouse vluchtig opende. Het was als een smeekbede voor de andere vrouw om meer van haar lichaam te beroeren met haar lippen. Vervolgens maakte ze ook Reihans mantel los en liet ze haar handen door de dunne stof van de onderliggende blouse en broek haar lichaam onderzoeken.

Reihan had haar lipeen stevig tegen Robyns hals geplaatst voor ze haar voor even met rust liet en tevreden het genot op het gezicht van de soldaat kon lezen. Ze wilde zelf ook meer. Meer van Robyn, meer van dit. Haar hand gleed omhoog nu Robyn haar blouse losgeknoopt had en gleed langs de rondingen van haar lichaam. Voor een harde soldaat was ze verrassend zacht en warm. Rei streek de blouse van Robyns schouders en vervolgde haar pad met haar lippen. Maar ze stopte uiteindelijk ook om haar handen rond de riem van de andere vrouw te leggen. Ze gespte het los en wierp de riem, met de messen die ze Robyn al vaker had zien dragen, achteloos aan de kant. Vervolgens zette ze haar been tussen die van de vrouw en trok de rokken van haar jurk op om haar eigen mes dat op haar dijbeen bevestigd was weer tevoorschijn te halen. In plaats van het zelf te ontdoen stuurde ze Robyns handen naar haar been. 'Je weet dat ik geen messen nodig heb om je te doden, noch jij. Maar laat dit een teken van- van vereniging zijn,' glimlachte Rei verleidelijk op naar Robyn. Ze had iets vergelijkbaars gezegd tijdens hun weg naar Tyrosh uit het kamp. Misschien hadden ze al langer met elkaar geflirt. Het wond haar wel degelijk op dat de vrouw tegenover haar, haar net zo goed een mes in de rug kon steken als tot een climax kon brengen.

Robyn kon het niet laten: terwijl haar lichaam zo kundig aangeraakt werd door Reihan, had ze haar hoofd tegen de muur laten leunen en haar ogen gesloten. Gewillig liet ze haar blouse verwijderen en trok ze ook aan die van de andere vrouw, zodat ze het uit zou doen. Robyn ontwaakte echter doordat Reihans handen met haar riem bezig waren. De consequenties daarvan waren haar meteen duidelijk: haar messen waren momenteel haar enige wapen en die zouden nu uit haar bereik gebracht worden. Terwijl ze in twijfel was of ze haar wapens bij zich moest houden, keek ze vervolgens ietwat verdwaasd toe hoe Reihan haar eigen wapen ook tevoorschijn bracht. Het verbaasde haar niets dat Reihan vast her en der verstopte wapens bij zich had op haar lichaam. Zo slinks waren die Quandaïers ook wel weer. 'Is dat het mes dat je hebt gebruikt om mij te verwonden?' vroeg Robyn met een opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze met haar handen zorgvuldig de gesp losmaakte die het mes tegen haar dijbeen aan klemde. 'Wat luguber.' Op dezelfde achteloze manier gooide ze het wapen aan de kant. 'Je mag het de volgende keer wel vooraf laten slijpen voor je besluit me aan te vallen. Het was bót.' Ze gebaarde met een minieme glimlach naar haar nek en boog vervolgens weer voorover om de andere vrouw verlangend te kussen en tegen haar aan te trekken.