De Haven

De rillingen liepen over Marwans rug door de gedachte aan zijn nicht en de macht die zij uitstraalde. Hij kon zich goed inbeelden dat Sibel nog steeds indrukwekkend eruit zag zonder haar hofhouding of haar grote paleizen. 'Gelukkig heeft zij jou heel gelaten,' grinnikte hij zacht. Hij had Liam Halley jaren geleden erg bewonderd om zijn roekeloosheid in zijn benadering naar Sibel. Zelfs door de blauwtjes die hij had opgelopen had Liam zich niet uit het veld laten slaan. Marwan hoopte dat hij zelf ooit eens iemand op die manier kon admireren. Toen ze eindelijk op een mooie plek in de haven aan kwamen, kwam Marwan tot stilstand en keek hij naar de rust die de zee uit straalde. 'Ik zou hier voor de rest van mijn leven kunnen wonen,' glunderde Marwan met een zijdelingse blik naar Iwan toe. Hij voelde zich alsof hij gemaakt was om aan de zee te wonen, om de vluchtelingen die deze zee doorkruist hadden te helpen. 'Jouw verhalen hebben op geen enkel detail gelogen. Het is hier prachtig... en chaotisch en druk. Alles waar ik van houd.'

Iwan moest grijnzen toen hij dat hoorde en haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat ik inmiddels te beroemd ben voor Sibel om me zomaar af te maken,' stelde hij met trots. Hij was er van overtuigd dat, sinds zijn optreden op de koninklijke bruiloft, zijn naam door heel Tarth bekend was. Het zou een schandaal zijn als de Koningin uit zou vallen tegen haar hofnar. 'Ik heb nog maar even duidelijk gemaakt dat ik beschikbaar ben mocht ze nog eens een vermakelijk optreden nodig hebben op één van die saaie officiële gelegenheden.' Hij zou dat gebeuren in Myr wel opfleuren als Sibel of Liam er naar vroegen. Met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht nam Iwan de geur van de zee in zich op en luisterde hij naar de woorden van Marwan. Hij keek de man tevreden aan en gaf hem een vriendelijke schouderklopje. 'Ik zou nooit tegen je liegen, Marwan, zeker niet over Tyrosh.' Hij was gaan zitten om met zijn benen over de pier te bungelen en opende de buidel die hij bij zich droeg om het eten uit te stallen voor zijn vriend. Hij was even stil terwijl hij dat deed en zijn woorden overdacht. Het had zo goed gevoeld om de benauwde sfeer van zijn familie en het platteland te ontvluchten om terug naar de Noordelijke hoofdstad te kunnen reizen. Het had hem enigszins overrompeld dat te voelen. Hij had al lang niet meer naar één plek verlangd. Hij durfde het zelfs niet een thuis te noemen. 'Dus, vertel me eens meer over je werk. Hebben ze al in gezien wat voor genie je bent?'

Marwan had naast zijn goede vriend plaatsgenomen op de pier en keek hongerig toe hoe Iwan het eten begon uit te stallen. Het duurde dan ook niet lang tot het moment dat hij zijn hand snel had uitgestoken om een pasteitje in zijn mond te proppen. Vol genot proefde hij de intense smaken van het baksel van Wren. 'Wat een traktatie,' verzuchtte hij oprecht, waarna hij al snel enkele pasteitjes in Iwans hand drukte. Bij de meer serieuze woorden schudde Marwan met een spijtige glimlach zijn hoofd. 'Ik heb nog geen promotie gemaakt vanuit de administratieve taken die zij mij nu hebben gegeven. Ze vinden mijn plannen te radicaal, te chaotisch, om ook maar serieus te nemen. Maar-' Hij beet op zijn lip en twijfelde over zijn woorden. 'Ik ben zelf al begonnen met enkele zaken. Buiten het kantoor om. Niemand mag het weten natuurlijk, maar als ik mijn overste kan aantonen dat we goede zaken kunnen doen voor de vluchtelingen, dan wellicht-' Hij wimpelde echter al snel zijn eigen woorden weg. 'Maar het is gekkenwerk. Ik word vast ontslagen als ze erachter komen. Of opgehangen.'

Iwan nam de pasteitjes met plezier aan. Hoewel hij vaak genoeg gedacht had dat hij misschien maar eens zijn eigen stekje moest vinden in de stad, had hij nooit echt de taverne kunnen verlaten. De kookkunsten van Wren waren daar zeker één goede reden voor. Iwan kon bij de Goden nog geen ei koken. Hij peuzelde één van de pasteitjes op en luisterde naar zijn vriend. Verwonderd hoorde hij aan hoe Marwan aan zijn eigen praktijken was begonnen. De ambities die zijn vriend had, hadden hem al tijdens hun reizen erg verrast. Het waren ambities die hij niet kende. Zijn hele leven draaide nu om zijn artiesten bestaan, om hemzelf. Wat Marwan wilde doen ging om zo veel meer dan zijn eigen verlangens. Met een glimlach bekeek Iwan de andere man toen hij zo aarzelend sprak. 'Marwan, het is hartstikke goed werk dat je-' Iwan deed zijn best zijn vriend in de reden te vallen voor hij zijn ideeën zo gemakkelijk aan de kant schoof. Echter overrompelde de laatste opmerking hem en keek hij Marwan met open mond aan. 'Je- Dat-' Hij liet zijn pasteitje voor wat het was en pakte één van Marwan's armen vast. Hij had er nooit zo over na gedacht dat het werk dat zijn vriend deed gevaarlijk kon zijn. 'Maar je doet toch niets té riskant? Ik dacht dat je met Ren en Marcus had gepraat over wat kon en wat niet?' Iwan wist half dat de situatie in de stad er niet beter op was geworden. De aanwezigheid van de delegatie uit Quandaï had een spanning opgewekt in de stad dat nogal eens uit de hand kon lopen. Hij had zelf maar half door gehad wat voor probleem het was tot hij op de bruiloft van zijn zuster hoorde over het bezoek van die politicus en zijn dreigementen. Tobias had er nogal versteld over gestaan dat Flynn niet meer voorzorgsmaatregelen wilde nemen om hun veiligheid te garanderen. Iwan had er geen goede mening over kunnen vormen, maar het had hem wel zijn ogen doen openen voor de spanningen die in Tarth hingen.

Marwan haalde zijn schouders wat onzeker op. ‘Ik ben niet zo ver gereisd om hier niet het risico te nemen om deze mensen te helpen. Ze hebben namelijk niemand anders. Het Noorden heeft nog geen groen licht gegeven aan de verschillende instanties om ook werkelijk de vluchtelingen te helpen om hier een bestaan op te bouwen. Het lijkt wel- het zou mij niet verbazen als het plan is om al die mensen weer terug te sturen over zee.’ Het idee maakte hem al misselijk. Het had zijn voorouders ook moeite gekost om deel te worden van Tarth en ze waren ook niet altijd welkom geweest. Hij herinnerde zich nog goed de verhalen van zijn ouders en hun ouders. ‘Ik weet niet hoe riskant het is. Het is enkel duidelijk dat het strafbaar is om de vluchtelingen te helpen.’ Hij keek uit over de zee en was ook gestopt met eten. Die beslissing om strafbare handelingen uit te voeren was een stuk makkelijker geweest toen Iwan nog bij zijn familie was. Zonder hem zou hij er niemand van dichtbij door schaden. ‘Ren, Marcus en ik kennen de risico’s. Hun werk zal ook niet veel langer meer gevaarloos zijn. Het helpt dat zij grote namen zijn, maar ik-‘ Hij glimlachte en legde zijn hand kort op die van Iwan. ‘Maar het komt goed. Is er niets mooiers dan opgepakt worden om de verkeerde redenen? Dat is pas avontuur.’

Iwan kneep zacht in Marwan's arm toen hij uitlegde waarom hij die risico's nam. Hij kon enkel en alleen meer bewondering voelen voor zijn vriend. Toch maakte het hem nerveus Marwan in die situatie in te beelden. Het bracht zorgen in hem naar boven die hij enkel herkende van de zovele waarschuwingen die hij steeds had gehoord als kind. Hoe vaak had hij niet aan moeten horen dat mensen het niet altijd goed voor hadden met hem of zijn broers? Het wantrouwen dat hem aangeleerd was als jongen had hij lang en stug tegengewerkt door iedereen juist blindelings te vertrouwen. Maar de afgelopen jaren was hij er achter gekomen dat dat geen veilige manier van leven was. Tenminste niet als je door Tarth rond reisde. Iwan keek kort naar de hand die op de zijne lag en knikte vervolgens. 'Ik kan het enkel waarderen dat je dit soort keuzes maakt. Het zijn de jouwe. Maar wil je voorzichtig doen?' Hij grinnikte plots toen hij het laatste hoorde en keek Marwan grijnzend aan. 'Als dat gebeurd, dan zorg ik er voor dat je een held van het volk wordt door een ballade over je te schrijven. Dan maak ik het mijn doel overal je goede daden en goede looks te bezingen tot je wel vrij gelaten moet worden!'

Het deed hem goed om te horen dat Iwan achter zijn plannen stond en hem niet veroordeelde. Het was zelfs geruststellend dat Iwan hem nog op het hart drukte om voorzichtig te zijn. Het was het gevoel alsof er iemand in deze stad was die echt om hem gaf. Hij moest ook eerlijk zeggen dat hij de andere man sterk gemist had tijdens de laatste weken. 'Ik zal mijn best doen,' beloofde Marwan uiteindelijk, waarna hij de andere man een zacht duwtje gaf. Een ballade nadat hij zelf overleden was? Enkel Iwan kon dat bedenken! 'Als jij het zingt, dan vind ik het prima. Dik het allemaal dan maar ook wel wat aan. "Marwan die streed tot zijn laatste adem".' Marwan keek vervolgens positief verbaasd opzij naar zijn reisgenoot en vriend na zijn laatste woorden. Een wat speelse glimlach speelde rondom zijn lippen. 'Ik heb je altijd puur mijn hersenen horen complimenteren. Mijn uiterlijk is iets nieuws,' grinnikte Marwan, terwijl hij oogcontact met de andere man zocht, 'maar het bevalt mij wel.'

Iwan bekeek Marwan en glimlachte, maar half. Die laatste opmerking van de man naast hem stelde hem niet erg gerust. ‘Laten we hopen dat het niet nodig zal zijn,’ besloot hij uiteindelijk waarna zijn aandacht weer eens op het pasteitje vestigde. Het was dus ook met een mond vol aan kruimelig deeg en hartige vulling dat hij zijn vriend aan keek en zijn blik ontmoette. Het verraste hem dat uit Marwan te horen. Eerlijk gezegd kon hij niet geloven dat hij niet eerder al eens een opmerking had gemaakt over het uiterlijk van zijn reisgezel. De man trok heel wat aandacht met zijn charmante uiterlijk en vriendelijke lach. Het kon geen van de mensen die ze ontmoet ontgaan zijn, noch Iwan. Hij had zich ook al meermaals afgevraagd hoe die vorige relatie van hem zo op de klippen kon zijn gelopen. Het had vast niet aan Marwan geleken. Alhoewel.. hij en Iwan waren vaak genoeg in de clinch geraakt vanwege hun uiteenlopende meningen. Iwan slikte eindelijk de flinke hap pastei door en keek de man met een scheve lach aan. ‘Het zal vast komen doordat we niet beiden stinken en onder het vuil zitten van dat vele gereis. Of dat je me nu niet iedere ochtend een goedemorgen wenst met een diepe frons en een minachtende blik omdat ik nog steeds niet wakker ben,’ lachte Iwan goedgezind.

'Je zal vast nog genoeg avonturen beleven om ballades over te schrijven, vooral in zo'n bruisende stad als deze. Jij zal talloze verhalen hebben van jouw tijd hier of van toen jij op reis was.' In het paleis in het Westen was er vast maar weinig te beleven. Hij hoorde Iwan ook maar weinig over die lange periode van zijn leven, laat staan de andere prinsen. Toen de volgende woorden uit Iwans mond kwamen, glimlachte Marwan bescheiden en haalde hij zijn schouders op. 'Dat zal het vast zijn.' Misschien moest hij maar niet die eerdere toon opnieuw tegen Iwan gebruiken. Hij deed zo nu en dan zijn pogingen tot een flirterig gebaar, maar in essentie bleef hij vrij ingetogen. Het was juist Iwan waarvan hij altijd had gedacht dat hij een hopeloze flirt was. 'Maar ik ben blij dat we in elk geval heelhuids hier in Tyrosh zijn aangekomen. Vooral na de gigantische storm en onze-' Hij stopte abrupt en zuchtte zacht. Ze hadden toen flink ruzie gehad. 'Wat ben jij de komende tijd van plan om te doen?' vroeg hij vervolgens benieuwd, om zo maar het onderwerp te wijzigen.

Iwan haalde iet wat onverschillig zijn schouders op. Hij had inderdaad genoeg om liederen over te schrijven, maar hij schreef eigenlijk vrij weinig over zijn eigen leven. Veelal haalde hij de inspiratie voor zijn muziek en theaterstukken uit de verhalen die hij hoorden van mede reizigers. Het waren verhalen die al eeuwenlang verteld werden of soms waren het slechts de gebeurtenissen van de dag. En natuurlijk was Augustus één van zijn inspiratiebronnen met al zijn prachtige verzen. 'Ik hoop Hakeem nog eens te overtuigen wat voor me te kunnen schrijven en anders-' Iwan glimlachte naar Marwan. Hij had gemerkt hoe zijn grap niet helemaal goed gevallen was. 'Anders zal ik toch ballades over jouw charme moeten schrijven.' Hij had de kruimels uit de zak van de pasteitjes in zee geklopt en keek toe hoe de meeuwen er gretig op af vlogen. Hij keek Marwan zijdelings aan, maar hield zich stil over de ruzie. Hij dacht er ook niet graag aan terug. Dat was niet één van zijn mooiste momenten geweest. 'Er lag een brief op me te wachten in de taverne van mijn theatergezelschap. Ik had ze beloofd voor ik plots naar Myr vertrok om hen terug op te zoeken en mijn rol weer te vertolken.' Iwan keek voor zich waar een stel meeuwen om de laatste kruimels vochten. 'Maar eigenlijk-' Twijfelend wreef Iwan door zijn krullen. Hij had ze weer eens lang laten groeien. Het paste beter bij de rol die hij had met zijn reizende groep. Ergens had hij zich er dus al voorbereid om weer op pad te gaan met hen. 'Eigenlijk weet ik het niet goed,' besloot hij er uiteindelijk van te maken.

'Hakeem is een meester met woorden. Hij ziet het echter zelf niet in en-' De volgende woorden verbaasde hem. Wat verlegen haalde Marwan een hand door zijn steeds langer wordende haren heen. Ook zijn baard was niet goed bijgehouden. Hij zag zijn eigen charme maar weinig: het waren altijd zijn broer en zuster geweest die alle roem kregen over hun schoonheid en donkere complexen. En dan sprak hij nog niet over zijn moeder. Hij besloot zich er maar stil over te houden: de rode gloed van zijn wangen en nek zou al genoeg verraden. Marwan keek en luisterde vervolgens naar de twijfelachtige gebaren en woorden van de man naast zich. Het onderbuikgevoel wat hij zelf had, kon hij niet goed plaatsen. Hij wist echter wel dat hij erg ontstemd zou zijn als Iwan besloot om te vertrekken. 'Dat is een mooie kans, maar- wat maakt jou aan twijfelen? Heeft- heeft jouw familie weer op je in gesproken?' probeerde Marwan te raden. Hij wist nu wel ongeveer hoe de broers van Iwan op de man probeerde in te spreken en op zijn geweten rondom zijn ouders.

Iwan voelde een hoe zijn mondhoeken omhoog krulden toen hij de het rood aangelopen gezicht van Marwan zag. Hij had zich al meerdere malen afgevraagd of zijn vriend zich bewust was van zijn uitstraling die menig persoon aan trok. Behalve zijn opmerkingen hier en daar over de relatie die stuk was gelopen voor zijn vertrek in Myr, wist Iwan maar weinig van de relaties en avonturen die zijn vriend gehad had. Het was dat Marwan aan had gegeven dat de vorige persoon een man was geweest, anders had hij ook niet eens geweten of hij geïnteresseerd was in dat soort verhoudingen. Stil bekeek Iwan zijn handen en schudde langzaam zijn hoofd. Het was niet direct zijn familie die zijn beslissing nu zo beïnvloedde. Natuurlijk wist hij dat het op prijs gesteld zou worden als hij in de buurt bleef, dat ze het fijn zouden vinden als hij eens een stabiel leven had, maar hij had ook de afgelopen dagen een belangrijke beslissing gemaakt om zich niet langer al te druk te maken om zijn familie. Iwan balde één van zijn vuisten en keek van Marwan weg. 'Ik kan me niet druk blijven maken over wat mijn familie denkt.' Hij ontspande echter weer even snel en zuchtte. Die realisatie had hem een hoop rust geboden sinds hij het huis van zijn ouders achter had gelaten. 'Het is- Daar heb ik geen manier om droog te blijven.' Beschaamd keek Iwan van zijn vriend weg. De levensstijl van zijn rondtrekkende theatergezelschap kon hij zich niet voorstellen zonder alcohol.

Marwan besefte dat Iwan vast en zeker zijn rode gloed door had. Hij wist echter zelf niet goed welk gevoel dat precies op had gebracht. Eerder was hij niet bepaald gecharmeerd geweest door de andere man, echter begon hij nu steeds meer Iwan te waarderen voor wat hij was en voor al zijn talenten en passies. Bij de oprechte woorden van Iwan was Marwan echter lange tijd stil. 'Oh,' kon hij enkel uitbrengen, waarna hij het opgepakte pasteitje weer neerlegde. Hij wist niet goed hoe hij op die woorden moest reageren. De gebruikte alcohol door Iwan was de oorzaak van hun meeste ruzies geweest en het bleef dus een gevoelig onderwerp. 'Je moet kiezen waar je het meest comfortabel bij bent,' zei hij zachtjes. 'Als jij gelukkig wordt van het theatergezelschap, dan- wat houdt je tegen? Je wéét nu dat je de zelfbeheersing hebt om matig te drinken. Als je maar genoeg zelfvertrouwen hebt, dan- Ik heb vertrouwen in je, Iwan.' Het was niet dat hij Iwan weg wilde hebben, maar hij wilde niet dat Iwan met tegenzin hier zou blijven. Hij had zo gelukkig geleken als hij op het podium stond.

Iwan was Marwan erg dankbaar om zijn vertrouwen, maar hij voelde het niet bij zichzelf. En uiteindelijk ging het er om dat het geloof in hemzelf groot genoeg was om het drinken tegen te gaan. Onzeker bleef hij de blik van Marwan ontwijken. Hij wist niet of zijn vriend door had dat het niet zijn eigen sterkte was geweest die hem weg had gehouden van de alcohol, maar eerder het feit dat hij geen geld meer had gehad om nieuwe drank te kopen, dat ze steeds zo veel reisden en de aanwezigheid van Marwan. Vooral dat laatste had hem koppig gemaakt om zijn nieuwe vriend te laten zien dat hij kon stoppen als hij dat wilde, maar dat hij er simpelweg voor koos om dat niet te doen. Echter was het snel duidelijk geworden voor Iwan dat dat een leugen was die hij zichzelf en zijn familie al erg lang voor hield. Hij had een deel van zijn lijden kunnen verbergen voor Marwan, maar zijn vriend moest ook geweten hebben dat zijn plotselinge ziek zijn tijdens het reizen niet kwam door het weer zoals hij toen had beweerd. Iwan wist erg goed dat Marwan hem veel beter door had dan hij soms liet blijken. Het beangstigde hem soms, maar tegelijkertijd was het een geluk voor hem. 'Ik kan hier een nieuwe groep vinden. Mijn eigen gezelschap beginnen,' probeerde hij om van onderwerp te veranderen.

Marwan bestudeerde de uitdrukking op Iwans gezicht. Het leek hem daadwerkelijk iets te doen en zijn vriend leek zich er ook voor te schamen. Marwan wilde hem geruststellen, echter wist hij zelf ook wel dat hij één van de redenen was geweest waarom Iwan met de drank was gestopt. Hij wist echter niet of hij een reden zou blijven voor de langere termijn. Wat waren ze uiteindelijk van elkaar? Oud-reisgenoten en nu vrienden. Hij kon Iwan nergens toe dwingen. 'Ik weet zeker dat jouw eigen gezelschap een groot succes zou worden,' spoorde Marwan hem uiteindelijk maar aan om de sfeer weer wat op te krikken. 'Jij als artiest en Hakeem als schrijver en de taverne als decor- dat kan toch niet misgaan?' Hij glimlachte naar de andere man en gaf hem een goedbedoeld zetje tegen zijn schouder aan. Hij wist echter niet of het Iwans gemoedstoestand goed zou doen. 'Ik moet zo weer terug naar mijn werk,' zei Marwan uiteindelijk zachtjes. Hij wilde hun moment niet doorbreken, maar hij wilde ook niet de toorn van zijn werkgever op zich hebben. Dan zouden zijn plannen nooit doorgaan en werken.

Iwan hoorde de woorden met een vage glimlach aan. Hij had nog moeite het zich voor te stellen; hoe zijn gezelschap er uit zou zien. Het was duidelijk dat hij alleen op het podium moest beginnen. Hij had niet de connecties in Tyrosh met acteurs of muzikanten die hij nodig had. Het waren altijd reizende troubadours geweest die hij hier en in Tarth had gekend. Mensen zoals hem die nooit lang op eenzelfde plek bleven. Daar zou verandering in moeten komen als Iwan er werkelijk over na dacht om langer hier te blijven, het een thuis te maken. Hij knikte toen Marwan stelde dat hij terug aan het werk moest en veerde al op van zijn plek. 'Hier, neem de appels die ik nog had mee. Je kan vast een tussendoortje gebruiken als je baas je weer eens over laat werken.' Hij had van Eileen gehoord dat zijn vriend vaak laat thuis kwam. Het stelde hem erg tevreden dat Eileen en haar familie Marwan net zo vriendelijk verwelkomd had als hemzelf. Hij had vaak genoeg ook al veel gehad aan haar moederlijke zorg. Iwan had zijn broek afgeklopt en overhandigde de andere man de twee appels in hun jutezak. Even bleef hij staan, van het ene op het andere been bewegend, en stopte zijn handen diep in zijn broekzakken. Het was duidelijk dat zijn openhartigheid Marwan ongemakkelijk had gemaakt en het speet hem. Hij wilde zichzelf niet verder opdringen aan zijn vriend. Hij wees in de andere richting dan waar ze vandaan waren gekomen. 'Ik wilde langs de markt, dus- ik zie je wel weer in de Eenbenige Krijger.' Iwan gunde Marwan nog een glimlach maar ging toen vlug op pad.

Nieuw

Syd stond met een zwaard voor zich uitgestoken op het voordek tegenover één van haar collega's. Mirren was een uitstekende vechter, maar ze had de neiging haar kracht boven haar kundigheid te verkiezen, vooral als ze moe werd. Ze nam een moment om haar neerzakkende mouw terug tot boven haar ellebogen te strijken terwijl ze de andere vrouw oogde. Pas toen zij weer aan viel, ging Syd er in mee en bewoog zo het dek over. Ze waren een week geleden pas aangekomen in Tyrosh. De voorbereidingen hadden veel en veel langer geduurd dan nodig was, had Syd gedacht. Ze waren maar een kleine groep en toch had de Generaal het vertrek afgehouden tot nu. Ze verdacht dat het niet werkelijk de voorbereidingen waren, maar de situatie en het verwachtte ontvangst in Tyrosh. Het was hen duidelijk gemaakt dat Marcus nog altijd de leider van de opstand was, maar dat er spanningen waren. Het klonk Syd enkel als normaal dat in een groep die zo met passie streden voor wat ze dachten dat juist was, met beperkte middelen, terwijl ze zelf het al niet comfortabel hadden, er conflicten moesten zijn. Het was echter niet haar taak de onderlinge relatie te verbeteren. Dat moest Luitenant Clint die als hun leider meegestuurd was regelen. Ze had hier en daar haar expertise op het gebied van hun dekmantel gedeeld - dat was bovendien haar grootste rol -, maar de andere dagen was ze nog niet tot de orde geroepen. Ze moesten wachten tot duidelijk werd waar ze het beste ingezet konden worden. Hoewel enkele van haar collega's dat als een vrijbrief zagen om eens flink te genieten van Tyrosh, had Syd het anders aangepakt. Ze had de haven in de paar dagen al goed verkend en wist iedere uithoek van het schip. Verdere excursies in de stad had ze nog niet uitvoerig gedaan, maar natuurlijk had ze de taverne al bezocht. Het was het hart van de opstand, begreep ze al snel. Syd was echter niet lang gebleven, noch was ze teruggegaan. Bovendien had ze Mirren weten te overtuigen hun trainingen niet al te losjes te laten.

Met een blik op onweer beende Saul naar het matige schip in de haven toe. Hij had al enkele dagen achterdochtig een aantal mensen in de taverne en in de stad in de gaten gehouden. Saul kende uiteraard niet elk gezicht in de stad, maar hij kende verdomme wel de gasten van de taverne en de meeste marktbezoekers en deze mensen hadden het er plots wel erg van genomen, ondanks de zwaarmoedige sfeer in de stad. Marcus had hem echter pas na enkele dagen laten weten dat Indra reeds haar soldaten naar Tyrosh had gestuurd en dat hij ze zou kunnen treffen in de haven. Na flink gevloekt te hebben tegen de oudere man was Saul onmiddellijk de taverne uitgebarsten en richting de haven gaan lopen. Marcus had vast gedacht dat Saul de soldaten niet goed zou ontvangen. Wat dacht de man wel! Al sinds het vertrek van Diane uit de stad was Saul chagrijnig geweest. Het idee dat hij niet wist wanneer ze zou terugkeren zat hem slecht. Hij verweet zijn zorgen aan het feit dat Diane hem nu niet uit de problemen kon halen, maar wellicht zat er meer- Hij schudde die gedachte uit zijn hoofd en probeerde Linh voor zich te zien. Zo beende hij uiteindelijk de loopplank op van het door Marcus beschreven schip, terwijl hij enig geluid van het dek hoorde. Saul stond op de houten planken van het schip en keek met over elkaar heen geslagen ernstig naar het zwaardduel dat gaande was. Waarom waren ze aan het trainen? Waarom waren ze niet de bewoners van Tyrosh aan het helpen door die verdomde Iker uit de weg te ruimen! 'Wie is jullie leider?' vroeg hij uiteindelijk over het geroezemoes heen. 'De... handelaar?' Zijn stem was doordrenkt met spot. Wie had Indra nou weer naar hem toe gestuurd? Hij kon echter niet ontkennen dat de vrouw met de korte haren een goede vechtersbaas was.

Syd weerde de aanvallen van Mirren keer op keer, maar beet flink haar kaken op elkaar om de sterke slagen goed tegen te kunnen houden. Naarmate ze slapper begonnen te worden, naderde ze de andere soldaat echter meer en meer en had haar uiteindelijk in het nauw gedreven. Juist toen ze het zwaard van haar partner uit de handen wilde slaan, hoorde ze een stem. Syd knikte met een kleine glimlach naar Mirren voor ze zich omdraaide en met een opgetrokken wenkbrauw zocht naar de persoon die naar haar had gevraagd. Ze was op haar hoede. Hoewel de mannen van Marcus door de stad hadden laten gaan wat het nieuwe schip in de haven hier deed en wie het leidde, wist ze niet of de dekmantel al sterk genoeg was. Ze had immers nog maar weinig van de Islaïse Einar Relos laten zien. Syd stopte haar zwaard terug in haar schede en pakte haar jas van de reling af om deze terug aan te trekken. Guila had het heerlijk gevonden toen ze had gevraagd om haar te helpen met de kleding die een Islaïse handelaar zou dragen. Ze had zichzelf overtroffen met de rijk versierde lange jassen en de geplooide blouses. Syd had moeten wennen om niet een uniform te dragen en er niet als wachter of krijger uit te zien. Ergens paste het uiterlijk van Einar wel. Ze was al enkele malen als 'mijnheer' aangesproken en had daar plezier uit gehaald. 'Wie zoekt Relos?' vroeg ze terwijl ze dichter bij kwam en de man van top tot teen bekeek. Ze herkende hem van de taverne. Marcus had hem aangewezen, maar ze had de man niet met Ren, Marcus en luitenant Clint aan de tafel zien zitten.

Saul keek naar de duur uitziende en flamboyante kleding van die persoon die zich als eerste omdraaide naar Saul toe. Dat zou vast de handelaar zijn. Hij liet zich uitgebreid bekijken door de persoon en werd zich ondertussen bewust van de omgeving. Hoeveel soldaten had Indra wel gestuurd? 'Saul... handelaar in exotische wijnen,' maakte hij er maar van. Mooi niet dat hij ten overstaan van al deze soldaten meteen zijn dekmantel zou laten vallen. Daarbij mochten ze eerst maar eens aantonen dat ze én betrouwbaar én behulpzaam én van het aanpakken waren. 'Kan ik Relos onder vier ogen spreken? Nu?'

'Saul,' herhaalde Syd met een knik van haar hoofd. Die naam was inderdaad gevallen in de taverne. Ze had er enkel niet veel van mee gepikt, dat was de taak van de Luitenant. Het was echter blijven hangen omdat ze de naam ook al in het kamp had gehoord. Generaal Morton had degene die op missie gingen persoonlijk ingelicht over de verschillende personen die een rol speelden in Tyrosh. Saul was er daar één van geweest. De Generaal had een waarschuwing gegeven wat betreft de man. Ze sloeg haar armen over elkaar terwijl ze overdacht of ze moest wachten tot Clint teruggekeerd was van zijn verkenningstocht door de stad. Ze keek kort over haar schouder naar Mirren en hun andere collega's die haar geen verder teken gaven. 'Prima. Als het zo dringend is.' Syd wenkte de man haar te volgen en liep zo het dek over om af te dalen naar de buik van het schip. Pas toen ze de hut van de Kapitein bereikte en de deur achter zich sloot keek ze Saul weer aan. 'Waar wil je me zo graag over spreken?' vroeg ze enigszins achterdochtig terwijl ze tegen het bureau leunde. Ze had haar armen weer over elkaar geslagen en wachtte het antwoord af. 'Ik neem aan dat het niet over wijn gaat? Luitenant Clint is er echter niet om strategieën met je te bespreken. Dus ik weet niet wat je van mij wil. Je kan hier wel wachten tot de Luitenant terug is.' Ze zouden altijd kunnen doen dat ze een hele tijd over wijn onderhandeld hadden, mocht iemand er nieuwsgierig naar zijn.

Saul merkte tevreden op hoe Relos - hij kende haar echte naam nog niet - met hem mee liep, zodat ze de hut van de Kapitein betraden en ze zelfs de deur achter hen konden sluiten. Nieuwsgierig als hij was kon hij het niet laten om een goede blik op de hut te werpen. Het zeemansbloed had hem uiteindelijk nooit verlaten en het zou een droom voor hem zijn om als leider met een groep mannen en vrouwen de zee te trotseren. Dat zou echter enkel werkelijkheid kunnen worden als hij een kalm Tyrosh achter zich kon laten. En dat was precies waarom hij bij deze soldaat stond. Hij had zijn armen op zijn rug gebonden en keek zo de vrouw nieuwsgierig aan. 'Wie ben je?' vroeg hij oprecht. 'Je bent geen Luitenant, maar je moet wel jullie grote handelaar spelen. Het is duidelijk dat je weet hoe je met een zwaard om kan gaan en- nee, alsjeblieft, probeer het niet goed te praten. Ik zie wel duidelijk het verschil tussen de kunde van een getrainde soldaat en iemand die-' Hij fronste diep. De vrouw had geen enkele van de belangrijke insignes, al zou ze die ook vast niet laten zien op haar weelderige kleding. 'Wat kan je voor het Noorden betekenen, Relos?'

Syd wachtte enigszins ongeduldig het antwoord van de man af. Ze had niet zo veel zin om hem bezig te moeten houden tot Luitenant Clint terug was. Ze wilde die middag richting de markt gaan. Ze had al meerdere malen gehoord dat daar de speeches regelmatig gehouden werden. De Luitenant had hen gezegd dat ze hoogstwaarschijnlijk binnenkort aanwezig zouden zijn tijdens één van die toespraken om weerstand te bieden tegen de Quandaïse wachters die er altijd opdoken. Ze wilde dus zelf een kijkje nemen op die plek om de uitwegen vast te leggen en met haar collega's te delen. Toen Saul echter niet aan gaf Clint te willen spreken, fronste ze en overdacht kort haar antwoord. 'Syd Martines.' Enkel haar naam zou hem echter niet het antwoord geven dat hij zocht. 'Ik heb me twee lentes geleden pas ingeschreven als soldaat, maar ik ben een getrainde lijfwacht. Eén die de Quandaïse tong spreekt en cultuur kent, zowel als de Tarthiaanse. En wie de afgelopen maanden met de vluchtelingen die ons kamp bereikt hebben gewerkt heeft.' Syd keek de man recht aan terwijl ze sprak. Hij leek haar niet het soort persoon die maar om de dingen heen sprak. Ze waardeerde dat en had hem dus een zo duidelijk mogelijk antwoord gegeven. 'Ik ben hier niet enkel voor het Noorden,' zei ze dan ook eerlijk. De missie had haar niet alleen aangesproken omdat ze wist dat de opstand de lokale bevolking hielp. Ze had het gedaan omdat ze meer wilde doen voor de vluchtelingen die de beweging van oud Generaal Hoster ook op ving. De mannen en vrouwen die eenzelfde reis af moesten leggen zoals Rani, die ook een vreemd land door reisden op zoek naar een nieuw thuis en dat misschien nooit zouden vinden. 'Generaal Morton heeft ons hierheen gestuurd om jou en je kameraden te steunen waar het nodig is, maar we zijn hier ook om de routes de stad uit verder te ontwikkelen zodat wie het maar wil een weg verder Tarth in kan vinden.' Ze had haar handen rond haar riem gelegd en bekeek de man van top tot teen. 'Wat is jouw taak in de opstand?'

'Syd Martines,' rolde over zijn tong, al luidde het nog geen belletje in zijn hoofd. Zoveel soldaten uit Indra's kamp kende hij nou ook weer niet. De belangrijkste, echter, waren in zijn hoofd gegrift. Al die korte, hechte bandjes die vanuit het kamp naar de edele families liepen... Hij werd er misselijk van. Hij wilde haar alweer weg wuiven als een simpele soldaat, maar haar verschijning en woorden trokken teveel zijn gedachten. 'Je hebt jou dus ontfermd over de Quandaïse vluchtelingen?' vroeg hij benieuwd met een duidelijke interesse in zijn toon. Sauls mannen waren grotendeels verantwoordelijk geweest voor de reis van de vluchtelingen naar het kamp. Alles was op dat moment beter geweest dan de stad. Het was dus ook geen gek idee om de paden dieper Tarth in beter te structureren. Dat was echter al langer zíjn idee geweest en niet die van Generaal Morton. 'Ik ben de leider van de opstand,' zei hij simpeltjes. 'Ik heb jullie Generaal geëist om jullie te sturen. Ik hoop dat jullie geen fantasieën hebben dat Morton nou zoveel geeft om de regio en haar stad. Dat is namelijk een illusie. Haar ogen zijn veel meer op Evenfall en Myr gericht, waar de Koning maar is.' Hij was inmiddels naar het raam gelopen en keek zo over de zee heen. 'Wanneer komen jullie in actie? Wat hebben jullie luitenant en Marcus met elkaar besproken?'

'Ik geloof niet dat ik zo veel verantwoordelijkheid mezelf toe kan eigenen. Generaal Morton heeft me sinds ik rekruut af ben aan het werk gezet als trainer voor de Quandaïers die graag willen leren vechten. Of het nu is om soldaat te worden of simpelweg voor zelfverdediging.' Syd voegde expres dat laatste toe. Ze was al meerdere malen in een discussie geraakt met Kapitein Rousseau over de manier waarop de vluchtelingen aangetrokken werden tot hun trainingen. Ze wilde niet dat het enkel een voorbereiding was om tot het leger toe te treden. Clementine had echter gezegd dat dat nou eenmaal de meeste personen aan trok. Syd wist wel beter. Ze sloeg haar armen over elkaar toen ze de verklaring van de man hoorde. 'Leider van de opstand?' vroeg ze kritisch. 'Waarom zit je dan niet met Marcus Hoster, Ren Stone en Luitenant Clint om de tafel?' Ze wist niet of Saul nu zijn rol groter maakte dan het was of dat hij een andere reden had om zo onzichtbaar te zijn als leider tot nu. Syd trok een wenkbrauw op toen de zogenaamde leider verder sprak. 'Jij hebt er voor gezorgd dat we hier nu zijn, maar je hebt geen flauw idee wat het plan is?' Ze schudde haar hoofd afkeurend en pakte met een zucht een stapel papieren van het bureau op om naar de deur te lopen. 'Ik geloof dat het beter is dat je zelf met oud-generaal Hoster of Luitenant Clint praat. Ik kan je niet verder helpen.' Ze had de papieren onder haar arm gestopt en hield de deur voor Saul open.