Vertrekken van Sibel

-

Liam had onbewust in spanning afgewacht tot een bediende hem kwam ophalen. In de tussentijd had hij nog een stuk hardgelopen in de tuinen achter het paleis, maar was op tijd weer teruggekeerd, zodat hij zich kon fatsoeneren. In zijn handen had hij twee cadeaus en zo stond hij gespannen voor de deur. Niet lang nadat hij had geklopt, werd er al open gedaan en stapte hij naar binnen. Zo zag hij Sibel en Muriel in de woonkamer staan en met een glimlach liep hij naar hen toe. Die blik werd echter al snel ernstig en serieus keek hij Sibel aan. 'Ik was het net vergeten te zeggen, maar stel dat je ouders toch Naya terug willen halen, dan ben ik nog steeds bereid om achter haar aan te gaan. Elke dag.' Hij kneep even kort in haar schouder en knielde vervolgens neer naast Muriel. Haar blonde krullen stonden eigenwijs overeind en met haar grote, nieuwsgierige ogen keek ze hem aan. 'Ik heb hier iets voor je.' Hij legde het pakje op haar schoot en wachtte geduldig af tot ze het open zou maken.

Sibel had een ernstig gesprek gehad met haar ouders over het lot van haar zusje. Ze waren alle drie zeer ongerust geweest, maar hadden uiteindelijk besloten niet iemand te sturen om haar terug te halen, maar om een tweetal extra versterking naar het team te laten gaan. Als Naya dan terug wilde gaan, dan zouden die twee soldaten haar begeleiden. Veel meer konden ze nu niet doen. Ze moesten haar eerst vinden en verzekeren dat ze ongedeerd was. Terug aangekomen in haar vertrekken was daar gelukkig Muriel geweest die haar humeur al snel beter maakte. Ze was haar dochter net aan het uitleggen dat Liam op bezoek kwam toen hij het vertrek binnen werd geleid door één van haar kamermeisjes. Glimlachend keek ze naar hem. 'Dat stel ik erg op prijs, maar mijn vader zal twee van zijn mannen sturen om haar te vinden en vervolgens te beslissen wat te doen.' Met een glimlach keek ze toe hoe Muriel het presentje aan pakte. Ze knielde bij haar neer en hielp haar met het papier. Muriel was namelijk meer gefascineerd door Liam dan door haar cadeautje. 'Kijk, lieverd. Wat een leuk cadeautje heb je van Liam gehad.'

Liam keek zijn dochter met een glimlach aan en probeerde die net zo breed te houden, toen Sibel hem tegenover Muriel met zijn eigen naam noemde. Ze waren blijkbaar nog niet zo ver dat Muriel hem ook al echt als vader mocht en kon zien. 'Kijk, dit zijn dieren die in de zee leven,' legde hij uit, terwijl hij de beeldjes in zijn handen hield. 'Dit is een vis. Die zwemmen ook in de vijver in de tuin. Maar deze...' Hij wees naar een beeld van een walvis. 'Deze walvis past niet in de vijver. Die kan alleen in de zee leven, ver, ver weg van het land.' Zo ging hij alle beeldjes langs, terwijl hij zo nu en dan een blik wisselde met Sibel. Toen hij alle beeldjes langs was gegaan en Muriel ze gefascineerd in zijn handen hield, gaf hij Sibel haar cadeau. Terwijl ze het uit pakte, begon hij nerveus al te praten: 'Het is voor je sieraden. Kijk, als je hier aan draait, dan maakt het muziek.' Het was een sieradendoos die muziek kon maken. Het deuntje was niet typisch voor Tarth en dat maakte het extra bijzonder.

Sibel zag dat Muriel de beeldjes nu toch goed in haar op nam en ze geïnteresseerd van Liam aan nam. Ze was zelf verrast te zien dat hij ook echt iets voor haar had en voorzichtig pakte ze het aan. Het papier haalde ze er zorgvuldig af en met een bewonderend oog gleed ze langs het prachtig bewerkte hout. Zoals Liam zei maakte het doosje inderdaad muziek toen ze aan het kleine hendeltje draaide en met een glimlach zag ze Muriel verrukt in haar handen klappen toen ze het deuntje hoorde. Voor haar dochtertje met haar nieuwe speeltjes weg kon glippen hield ze haar tegen en spoorde haar met een glimlach aan Liam aan te kijken. 'Wat zeggen we dan Muriel?' Het duurde even voor het meisje de woorden uitsprak. Maar uiteindelijk terwijl ze verlegen naar haar visjes keek zei ze het toch. 'Dank, papa.' Sibel liet haar toen los en keek Liam met een brede lach aan. Ze was er niet zeker van geweest of Muriel de link kon leggen tussen de man die voor haar had gestaan en de vader waar Sibel verhalen over had verteld.

Liam voelde hoe zijn gezicht begon te stralen na het horen dat Muriel hem papa noemde. Met een nog ietwat ongelovige blik keek hij Sibel aan en kneep vervolgens zacht in haar schouder. 'Jullie hoeven mij niet te bedanken, ik deed het met erg veel plezier,' glimlachte Liam. Ze waren maar weinig aan land geweest, maar in de tijd dat hij winkels tegen kwam, had hij constant naar passende cadeaus gezocht. Hij wilde niet met lege handen thuis komen. 'Ik weet niet zeker of ze misschien nog te klein voor de beeldjes is, maar ik had expres geen kleine gekocht, omdat ze het dan misschien zou opeten en-' Hij haalde met een onwetende grijns zijn schouders op en keek Muriel na, terwijl ze met haar armen vol met spullen op het tapijt ging zitten. 'Hoe reageerde je ouders op Naya's brief?' vroeg hij vervolgens benieuwd, terwijl hij naast Muriel plaats nam op het tapijt.

Sibel kon niet ontkennen dat de blik die Liam op zijn gezicht droeg aanstekelijk was. Het was hartverwarmend te zien dat het zoveel met hem deed. Ze stond op en glimlachte dankbaar. 'Het is erg aardig.' Ze zette het muziekdoosje op een hoog kastje neer zodat Muriel er niet al te gemakkelijk bij zou kunnen. Ze had er al snel van geleerd dat op het punt dat Muriel begon te lopen, ze alles vast probeerde te pakken en net zo veel liet vallen. 'Liam, ze vind ze prachtig, maak je geen zorgen.' Ze knielde bij Liam en hun dochter neer. Muriel keek al meteen op bij het horen van haar tante's naam. 'Tante Naya is even weg. Ze is aan het reizen. Over een tijdje komt ze weer bij je kijken, lieverd.' Het was Muriel meteen opgevallen dat Naya al een paar dagen niet langs was geweest. Ze vroeg iedere ochtend naar haar tante, maar Sibel moest haar steeds teleurstellen. Nu pas richtte ze zich op Liam. 'Ze waren er vrij nuchter onder. Ze zijn alleen maar blij dat er niet iets ernstigs is gebeurd. Nog niet in ieder geval.'

Hij zag de reactie van Muriel op het noemen van haar tantes naam en wreef zacht over haar rug heen. Het was duidelijk dat ze er erg door van slag was. Ze begreep natuurlijk niet waarom haar tante opeens niet meer langs kwam. 'Gelukkig dat je ouders het goed op nemen,' zei hij oprecht. Als leider van het Oosten kon je je niet veroorloven om constant in paniek en ongerustheid te zijn. Het leven ging door. Hij pakte een vissenpoppetje op en liet die zwemmen door de blonde haren van zijn dochter, terwijl hij bijpassende geluiden maakte. 'Naya is niet roekeloos. Ze zoekt misschien wel de actie op, maar ze zou zichzelf niet onbedacht in gevaar brengen. En daarbij, de soldaten die zijn gestuurd zullen vast allemaal erg ervaren en capabel zijn. Ze is vast in goede handen.' Hij leunde op zijn elleboog achterover en bekeek aandachtig hoe zijn dochter met de dieren speelde.

Sibel knikte instemmend. Haar ouders hadden inderdaad ook heel anders kunnen reageren. 'Ze heeft wel erg roekeloos dit plan uitgevoerd er is absoluut niets dat er op wijst dat ze zoiets al langer van plan was.' Ze haatte het dat ze niet op hoogte was geweest van de verlangens van haar zusje. Ze had nooit tegen haar gezegd dat ze iets wilde doen, dat ze weg wilde. 'Vader en moeder hebben ons beiden kwaliteiten geleerd die van pas kwamen om zichzelf te redden in bepaalde situaties.' Naya was daar altijd veel beter in geweest. Ze was een excellente boogschutter en Sibel had zich gewoon meer gericht op de politiek. Hun ouders wisten ook dat ze niet hulpeloos waren en daarom waren ze wellicht ook niet zo ernstig in paniek geraakt. Sibel keek op toen Muriel aan haar blouse trok en haar een dier gaf. Glimlachend pakte ze het aan en ging op haar zij liggen zodat ze met haar dochter kon spelen. Sinds de geboorte van Muriel had ze moeten leren speels te zijn en haar fantasie te laten gaan. Iets wat ze absoluut niet gewend was. Sibel was altijd al erg serieus geweest. 'Muriel, ben jij ook niet benieuwd naar de verhalen van papa?'

'Misschien niet gericht dit plan, maar wellicht is ze al wel langer bezig om een reis te maken? En kwam dit dus toevallig op haar pad?' stelde hij voor, terwijl hij Muriel met een glimlach aan keek. Zijn ouders hadden ook altijd zijn plannen gesteund en hen was niets te gek. Zijn moeder had misschien wat twijfelachtig gereageerd op zijn reis op zee, maar zijn vader had er altijd voor de volle honderd procent achter gestaan. Twijfelachtig bekeek hij Sibel bij haar woorden en vervolgens naar Muriel. Het voelde dubbel om te vertellen over zijn reis, waarbij hij Muriel en Sibel alleen had gelaten. Muriel keek hem echter erg nieuwsgierig aan en als vanzelf rolden de woorden over zijn lippen. 'Na ongeveer zeven manen werden we plots ingehaald door piraten. Het was zo mistig geweest dat we het allemaal niet door hadden gehad. De hoofdpiraat was een vrouw en ze had net zulke krullen als jij.' Hij glimlachte en trok zacht aan één van haar pijpenkrullen. 'Ze hebben toen een hoop eten gestolen, zodat we dagenlang alleen maar vis hebben konden eten, voordat we weer op het vaste land kwamen.'

Sibel wist niet of het inderdaad zo was dat Naya er al langer over na dacht, maar het zou ook niet veel moeten veranderen. Ze kon nu niet gefrustreerd zijn dat Naya het er niet met haar over had gehad. Het ging om haar zusje en niet om haar gevoelens er over. Glimlachend luisterde Sibel naar Liam's verhaal. Muriel mocht misschien nieuwsgierig zijn naar een verhaaltje, Sibel was oprecht geïnteresseerd naar zijn avonturen. Hij had er nog maar amper over verteld, maar ze wilde niet dat hij dacht dat ze er niets over wilde horen omdat het hen twee jaar lang had gescheiden. Ze hield haar hand voor haar mond om niet te lachen toen ze de ogen van haar dochter nog groter zag worden toen Liam het over piraten had. 'Alleen maar vis, hoor je dat, Muriel. Dat had je vast niet lekker gevonden.' Als er iets was wat haar dochter niet lekker vond dan was het wel vis. Ze smulde van alle groentes en fruit, maar vis vond ze echt niets. 'Waar ben je allemaal heen gevaren,' vroeg Sibel benieuwd omdat ze zelfs dat niet precies wist.

Met opgetrokken wenkbrauwen luisterde hij naar de woorden van Sibel en keek tegelijkertijd naar zijn dochter. 'Ik houd stiekem ook niet van vis,' grinnikte hij al snel, waarna hij haar in haar buik kietelde en haar zo op haar rug liet liggen. 'Je moeder heeft mij vroeger verleid met haar geur. Ze ruikt altijd naar bloemen.' Elke keer als ze overeind wilde komen, kietelde hij haar weer en zo lag ze lachend op de grond. Terwijl hij zo met zijn dochter speelde, keek hij Sibel aan. 'We zijn naar de Zomer Eilanden gevaren. We zijn wel via Essos gevaren om nieuwe voorraden te kopen na de overval van de piraten, vandaar dat het ook allemaal langer heeft geduurd. Ook zijn we kort in Quandaï gestopt om wat scheepslui op te halen die weer naar de Tarth moesten reizen.'

Sibel voelde haar wangen kleuren toen Liam zei dat ze hem verleid had. Ze had het idee dat ze juist weer op dat punt waren, alsof hun relatie net begon. Zo onzeker voelde ze zich in ieder geval. Sibel luisterde belangstellend naar alle plaatsen die Liam noemde. In haar hoofd zag ze een kaart voor zich en bewonderde de afstanden die hij afgelegd moest hebben. Enkele tellen bleef ze hem aankijken, maar werd ze al snel van haar staren geholpen toen Muriel haar handen vast pakte en haar omhoog poogde te trekken. Glimlachend ging Sibel overeind zitten en liet ze haar dochter haar gang gaan. De visjes zwommen om haar heen en uiteindelijk pakte Sibel de giebelende Muriel vast. Ze warde door de krullen en liet haar toen weer gaan waarna ze al snel het vertrek door kroop. Sibel keek om naar Liam. 'Hier kan je wel aan wennen, toch?'

Met een brede glimlach bekeek hij moeder en dochter en hoe ze samen speelden. Hoe beter hij Muriel leerde kennen, hoe pijnlijker het was als hij zich besefte dat hij haar geboorte niet eens had meegemaakt, dat hij niet wist hoe ze eruit zag als baby. 'Hier kan ik zeker aan wennen,' glimlachte hij, terwijl hij de kruipende Muriel met zijn ogen volgde. Vervolgens ging hij wat dichter naast Sibel zitten en probeerde hij te bedenken hoe zo'n dag met Muriel kon lopen. 'En als ze honger krijgt, wat eet ze dan? Of kan ik iets laten brengen? En, ehm, als ze jou nou mist en gaat huilen? Kan ik haar dan op de een of andere manier troosten?' Liam had als kleine jongen wel eens op zijn broertje en zusje gepast, maar eigenlijk waren één van zijn ouders altijd wel in de buurt geweest.

Sibel glimlachte om alle vragen die Liam stelde en nam de tijd om ze zorgvuldig te beantwoorden. 'Je kunt gewoon één van de kamermeisjes sturen om het eten van Muriel. De kok weet wat hij voor haar klaar kan maken en vaak staat het er ook al op de juiste tijden. Ze eet eigenlijk altijd op het zelfde moment, zodat het een soort routine is. Anders eet ze gewoon niet.' Muriel was een erg moeilijke eter. 'Het is lang geleden dat ze echt naar mij heeft gevraagd. Alleen als ze in de avond naar bed moet, doet ze dat nog niet zonder dat ik er ben.' Zelfs haar moeder kreeg Muriel niet naar bed als haar moeder niet langs was geweest om een nachtzoen te geven. 'Maar als ze troost nodig heeft kun je altijd meneer Eend erbij pakken, dat helpt meestal wel.' Glimlachend hield ze Muriel in de gaten. 'Lieverd, ga meneer Eend eens pakken, dan kan je hem voorstellen aan papa.'

'Meneer Eend?' lachte hij geamuseerd, terwijl hij toe keek hoe ze enthousiast naar de slaapkamer kroop. Ondertussen luisterde hij naar de uitleg van Sibel en voelde hoe er een hoop zorgen van zijn schouders vielen. Hij wou erg graag op Muriel passen en hij wilde het dus niet meteen de eerste keer verpesten. 'Is ze zo'n moeilijke eter?' vroeg hij verbaasd. Zelf was hij als jonge jongen erg makkelijk geweest. Het had dan ook wel gemoeten, omdat ze afhankelijk waren van wat zijn vader had gejaagd en wat zijn moeder in de omgeving voor groenten had kunnen vinden. Met een glimlach keek hij naar Sibel en hij kneep dankbaar in haar hand. Ze had net zo goed kunnen denken dat hij het niet serieus nam. Op hetzelfde moment kwam Muriel met haar knuffel weer de kamer in en liet deze aan Liam zien. 'Ze lijkt wel een beetje op ons,' lachte hij, terwijl hij zacht op het kopje van de eend klopte. 'Ze heeft net zulk blond haar.'

Sibel knikte met tegenzin. 'Het komt waarschijnlijk omdat ik haar in het begin teveel nieuwe dingen wilde laten proeven. Dat vond ze maar niets en nu eet ze niets wat ze niet kent.' Ze glimlachte naar hem terug toen ze het kneepje in haar hand voelde. Grinnikend zag ze Muriel met meneer Eend aan komen waggelen. Ze had het dier van haar opa gekregen en het lag inmiddels half uit elkaar. Lachend zag ze dat Muriel flink geeuwde. 'Ik geloof dat jij en meneer Eend toe zijn aan een dutje.' Terwijl ze op stond voelde ze dat ze zelf misschien ook wel er aan toe was om even haar ogen te sluiten. 'Misschien wil papa je wel een verhaaltje vertellen voor je gaat slapen,' spoorde ze haar dochter aan. Ze nam Muriel in haar armen en wachtte Liam's reactie niet af, maar liep al naar de slaapkamer. Voor middag dutjes sliep Muriel altijd op haar grote bed en niet in haar eigen ledikantje. Na haar in een nachtjaponnetje gekleed te hebben, stopte ze haar onder in het grote bed en klopte uitnodigend voor Liam op het bed.

Liam kwam overeind en liep achter moeder en dochter aan naar de slaapkamer. Muriel lag al in bed en met een glimlach ging hij aan de andere kant van haar op bed zitten. Met een verwonderde blik keek hij om zich heen en zuchtte hij onhoorbaar. Hij kende deze vertrekken erg goed. Voor zijn vertrek hadden hij en Sibel zo ongeveer hier samen gewoond. Al snel richtte hij zich weer op zijn dochter en zocht hij in zijn hoofd naar een goed verhaal. Door al zijn reizen had hij er talloze, maar het was altijd een kunst om er één nog dusdanig te herinneren dat het een compleet verhaal was. 'Toen ik tien jaar was, nam mijn vader mij mee om te jagen. Hij vond dat ik oud genoeg was om het eens zelf te proberen. We liepen dus samen door het bos en al snel vonden we een hert. Pas toen ik mijn pijl op het hert gericht had, zag ik dat er ook een klein hertje bij was. Ik- ik zei tegen mijn vader dat ik het niet wilde doen en dat we verder zouden zoeken.' Hij glimlachte bij de herinnering en streek door Muriels haren heen, terwijl hij zag hoe ze langzaam indutte. Hij vertelde er maar niet bij dat zijn vader hem uiteindelijk toch nog een hert had laten afschieten. 'Als je groter bent, dan kunnen we ook samen naar herten gaan zoeken. We gaan ze dan niet jagen, maar alleen maar kijken.'

Sibel was aan de andere kant van Muriel naast haar gaan liggen en streek geruststellend door de blonde krullen terwijl Liam zijn verhaal deed. Ze probeerde er niet aan te denken hoe ze dit vertrek met Liam gedeeld had. Het leek eeuwen geleden en toch voelde het alsof hij hier zo weer in kon trekken en dat ze dan helemaal niet meer zouden merken dat er twee lentes voorbij waren gegaan. Terwijl Muriel langzaam weg doezelde legde ze haar hoofd ook op de kussens en bekeek haar dochter met een glimlach terwijl ze haar ogen met moeite open hield. Sibel legde haar arm boven langs Muriel's hoofd en pakte aan haar andere zijde teder Liam's hand vast. Ze keek hem met een glimlach aan, maar zei niets om hun dochter maar niet wakker te maken. 'Blijf nog even,' vroeg ze toch zacht terwijl de slaap haar ook langzaam vatte.

Liam wou net aan een nieuw verhaal beginnen, toen hij zag hoe Muriel al bijna aan het slapen was. Ook Sibel leek op het punt te staan om in slaap te vallen. Hij wou weg lopen om zo rust te geven, tot hij plots de hand van Sibel voelde. Als vanzelf knikte hij en glimlachte hij geruststellend naar haar. 'Ik zal nog even blijven.' Zelf nam hij ook liggend plaats op het bed naast Muriel en verstrengelde hij zijn vingers met die van Sibel. Langzaamaan vielen moeder en dochter in slaap en bekeek Liam het vredige beeld. Hij besloot om het rustmoment ook te pakken en voelde hoe hij zelf ook de slaap vatte.

Nieuw

Muriel keek met een zucht naar de tassen met spullen die de bediening voor haar af hadden gezet in haar vertrekken. Ze was nog geen uur eerder terug in Myr aangekomen en was eerst langs haar ouders gegaan. Haar vader was vreemd genoeg niet in de buurt geweest, maar ze had kort haar moeder gesproken om haar te vragen hoe het ging. Ze was weer eens te druk geweest dus was ze uiteindelijk bij haar tante langs gegaan die haar een beter welkom had kunnen geven. Ze had alleen geen antwoord gekregen over waar haar vader was of of haar andere broer al onderweg was naar Myr. Verder was het een grote drukte. Ze kon geen gang doorlopen of wachters, bediendes en wienog meer haasten zich naar alle uithoeken van het paleis met verse lakens, geurige bloemen of dienbladen met thee. Het was duidelijk dat de gasten aan begonnen te komen en iedereen gespannen was met de druk om de festiviteiten perfect te laten gaan. Muriel was die drukte maar ontsnapt door zich in haar eigen vertrekken te verstoppen. Misschien zou ze later, als ze zelf ook wat gerust had na haar reis, zien wat ze zelf kon doen. Ze pakte een van haar tassen op die ze ingepakt en wel in haar kast hing. Ze had altijd een reistas klaar staan. Vervolgens pakte ze de andere tassen zorgvuldig uit terwijl ze zich afvroeg waar haar vader was.

Ada was al snel vanaf haar eigen vertrekken doorgelopen naar die van haar goede vriendin. De reis was voorspoedig geweest en ze was daardoor al enkele dagen geleden in het paleis aangekomen. Ze had zeer uitgekeken naar de komst van Muriel en was dan ook verheugd te horen dat ze eindelijk was aangekomen en zich in haar vertrekken bevond. De wachters van de prinses kende haar gelukkig goed, zowel als vriendin van Muriel als één van de vertrouwelingen van de Koning. Toen ze binnen was gestapt, zag ze al snel haar goede vriendin zitten. Ze wist dat ze niet zomaar binnen kon wandelen zonder aankondiging, maar haar vriendin zou het vast niet erg vinden. 'Dame Alba,' zei Ada op hoge toon, terwijl ze een spottende buiging maakte en vervolgens breed grijnsde naar haar vriendin. 'Begreep ik nou goed dat ik voor een keer op jóú aan het wachten was in plaats van andersom?' Ze wees naar de reistassen en opende vervolgens haar armen wijd voor een omhelzing.

Muriel had haar kleding en andere reisbenodigheden weer op hun juiste plek gelegd, toen ze hoorde dat er iemand het vertrek in kwam. Ze had verwacht dat het wellicht haar broer was nu hij zijn eigen spullen ook had opgeruimd of misschien was haar moeder toch eerder klaar geweest met haar zaken. Tot haar verrassing zag ze echter de bekende krullen van haar vriendin. 'Ada,' begroette ze haar verrast en met een lach. Ze liep hoofdschuddend op haar af en liep zo in de armen van de andere vrouw. Ze trok haar kort tegen zich aan en drukte vervolgens een kus op haar wang. 'Ik wist niet dat je hier al zo vroeg zou zijn,' zei ze verrast nadat ze haar weer los had gelaten. Normaal was ze wel op de hoogte van Ada's reizen, vooral nu ze al een tijdje als wachter in Tyrosh werkte. Tegelijkertijd was ze het ook gewend dat ze soms plots weg was, of dat ze zelf op pad moest en geen tijd of mogelijkheid had die informatie te delen. Het feit dat Ada nu al langere tijd in het Noorden was, voelde al langer als een groter gemis. 'Is jouw prinses al hier?' vroeg ze nu maar nieuwsgierig. Van wat zij wist, was die meid nog met haar broer in Haudan en leek het haar niet dat zij zonder haar verloofde naar Myr zou komen. Wellicht had Ada een andere reden gehad om hier al te zijn en Muriel zou daar erg benieuwd naar zijn.

Ada grijnsde breed nu haar jongere vriendin in haar armen liep en ze elkaar zo stevig omhelsde. Zowel zijzelf als Muriel waren nog nauwelijks hun tienerperiode ontgroeid geweest toen Liam haar gerekruteerd had voor zijn netwerk. De perikelen van het zijn van een jonge vrouw en alle periodes daarna hadden ze dus ook samen mogen beleven. Tot Ada regelmatig op missie werd gestuurd. Sindsdien zagen ze elkaar maar sporadisch, maar Ada wist dat ze elke week een brief van haar vriendin kon verwachten. En andersom gold hetzelfde. 'Ach, mijn paard was gezond en wel. Hij reed een stuk sneller dan ik geanticipeerd had,' vertelde Ada. Liam had haar er op afgestuurd om de weg te inspecteren, ongenode mensen onderweg af te handelen en het paleis op de terugkeer van de prins en prinses voor te bereiden. Liam had echter niet al te blij geklonken in zijn bevelen. Dat was ook waarom de raad zich voor moest bereiden op een uitspraak over de acties van de prins. 'De prinses komt eraan... met jouw broer in haar koelzog,' grinnikte Ada. Liegen had geen zin: Muriel zou er toch snel genoeg achter komen wat zich allemaal had afgespeeld en hoe Liam zijn zoon terug naar Myr had gekregen. 'Maar, belangrijker, hoe gaat het met jou? Wat heb jij allemaal uitgespookt in het Westen?'

Muriel trok haar wenkbrauw op naar Ada toen ze maar een vaag antwoord kreeg. Als ze hier nu al was, dan was dat waarschijnlijk met een specifieke reden. De aankomst of vertrektijden waren nooit toevallig als het op spionnen aan kwam. Ze zuchtte vervolgens diep, maar liet toen toch een lach klinken. 'Ik weet niet hoe hij het toch voor elkaar krijgt,' mopperde ze doelend op Silvester. Ada wist goed genoeg dat Muriel al vaak genoeg haar best had gedaan om haar broertje uit de problemen te helpen. Ze had waarschijnlijk ook al wel eens om Ada's hulp gevraagd. Het frustreerde haar bovendien nog dat haar ouders niet toe gelaten hadden dat zij hem nu ook kon helpen. 'Belangrijker?' herhaalde Muriel spottend. Wat haar betrof leek het niet erg van belang wat zij momenteel als prinses deed. Haar broers eisten voornamelijk de aandacht op. En dat betekende juist dat zij grotendeels haar eigen ding kon doen op de achtergrond. 'Ik heb een vermoedelijke Rabbion gevonden. Hij was van plan naar de festiviteiten te komen om tegen de Farrars in te gaan. Blijkbaar hebben de zoons gepoogd op hem in te praten en daar was hij nogal ontevreden over. Ik heb hem maar aangeraden in het Westen te blijven.' Hopelijk hielp dat wat drama te vermijden. 'Maar eerlijk gezegd had ik de afleiding nodig en Willem kon wel wat gezelschap gebruiken.' Bovendien had haar broer ook genoeg te delen over zijn tijd in Evenfall.