Vertrekken van Sibel

Ada grijnsde nog wijd naar haar vriendin, waarna ze (vast een oud) glas wijn van een kastje af pakte en zo op de bank plofte. Ze vond dat ze wel wat rust verdiende na al die manen werken voor een verwende prinses, die nu verloofd was met een nog verwendere prins. Het had haar gefrustreerd dat ze zoveel moeite moesten doen om de twee uit de problemen te houden. Als het aan haar lag, dan had de prins - de broer van Muriel - toch echt zijn problemen zelf gecreëerd. Gelukkig dacht Liam er precies hetzelfde over. Hij had haar wel op het hart gedrukt om nog met niemand te delen wat hij met zijn zoon van plan was. Ada rolde met haar ogen na de spottende woorden van Muriel. 'Bij de Goden, Muriel, jij beseft toch hopelijk ook wel dat je op alle belangrijke missies gestuurd wordt door jouw vader. Als hij het belangrijk vond dat je naar het Westen ging, dan is dat ook zo. En zeg nou zelf: denk je dat iemand anders wel op een zogenoemde Rabbion in had kunnen praten? Ik niet, hoor.' Ada had enkel haar geflirt, gladde praatjes, en anders nog haar vuisten. Politiek was ze zeker niet en subtiel ook niet. Dat had Muriel allang ondervonden. 'Heb je je andere broer heelhuids in Myr gekregen?' vroeg ze benieuwd.

Muriel fronste even bij het horen van Ada's antwoord. 'Mijn vader heeft me niet daarheen gestuurd of die opdracht opgegeven. Ik wilde naar Haudan reizen om mijn broer op te halen maar kreeg het bevel daar weg te blijven. In plaats daarvan ben ik maar naar Evenfall afgereisd.' Muriel haalde quasi onverschillig haar schouders op. Het zat haar nog niet helemaal lekker hoe haar vader op haar gereageerd had, noch hoe haar moeder achteraf zo achteloos over de discussie had gesproken. Muriel had gedacht dat het wel zou helpen om de stad weer te ontvluchten, maar ze had het nog niet los kunnen laten. Zelfs een gesprek met haar oom Eddard had niet echt geholpen. Ze zou het uiteindelijk zelf met de Koning uit moeten praten. Muriel liet haar baggage voor wat het was en liep om de bank heen om naast Ada te gaan zitten. 'Enigszins. Hij is goed verzorgd door mijn ooms en Evenfall, maar-' Bedenkelijk zette Muriel haar arm op de rugleuning en ondersteunde haar hoofd met haar hand terwijl ze het raam uit tuurde. 'Maar hij is nog moeilijk te bereiken,' maakte ze er maar van. Willem had zo hier en daar wat laten vallen over zijn plannen die ze beloofd had niet verder te delen met anderen. Ook niet met Ada. Gelukkig begreep haar vriendin goed dat geheimen van belang waren. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd en boog naar voren om het glas van de andere vrouw over te pakken en een slok te nemen. 'Ik zag je laatste brief net liggen maar heb hem nog niet geopend. Op wat voor spoor ben je gestuit? Weet je eindelijk meer over de pamfletten?' vroeg ze benieuwd. De laatste keer had Ada geschreven dat ze een nieuw spoor had gevonden zonder er al te veel over te delen.

Ada grijnsde geamuseerd: ze kon er zo van genieten als ze iets fout had gezegd en Muriel daar hard tegenin ging. De woorden over haar broer maakte haar echter niet veel wijzer over wat ze nou precies had gedaan. Het klonk als een simpele missie, veel te min voor haar vriendin. 'Hopelijk zie je snel weer wat actie. Je ziet er veel te uitgeslapen uit,' grinnikte Ada. Ze keek Muriel vervolgens samenzweerderig aan. 'Ik ben op het spoor gekomen van een relatie tussen een Noordelijke herberg en de pamfletten. Een dame die bekend is in de herberg was zo overduidelijk met mij aan het flirten dat ik haar overgehaald kreeg om mij mee te nemen naar de herberg. Ondanks dat dat bezoek niet heel veel extra informatie heeft gegeven ben ik er wel achter gekomen welke drukkerij de pamfletten print.' Met een zucht dronk ze een flinke teug van haar wijn. 'En precies toen ik de drukkerij wilde bezoeken, besloot de prinses dat ze jouw broer wilde bezoeken in Haudan. Bij de Goden, ik kan niet wachten om terug te keren en verder de oorsprong van de pamfletten te onderzoeken!'

Het was nu Muriel's beurt om met haar ogen te rollen om de reactie die ze van Ada kreeg. Ze vond het overduidelijk plezierig dat ze zo moest brommen terwijl ze haar ongenoegen uitsprak. Misschien moest ze het ook niet zo serieus nemen. Haar vader had haar vaak genoeg wel op de belangrijke missies gestuurd of haar betrokken in de familie- en andere zaken. Waarom zat het haar dan zo dwars om nu niet meegenomen te worden in dit alles? Gelukkig wisten ze beiden al snel afgeleid te worden door de pamfletten. Muriel had ook een tijdje op dat spoor gezeten, voornamelijk toen het de andere gewesten begon te bereiken en ze uit wilde vinden wie dat voor elkaar kreeg. Ze hadden uiteindelijk op een dood spoor gezeten. Dat Ada nu wist waar de pamfletten werden gedrukt was al erg interessant. 'Welke herberg is dit?' vroeg ze meteen gretig naar de details. 'Het verbaast me overigens dat je geflirt niet meet uit die vrouw heeft gehaald. Wie is ze dat ze jouw charmes kan weerstaan als je op informatie uit bent?' Muriel grijnsde naar haar vriendin voor ze haar het glas met wijn weer terug gaf. Ze leunde nog wat comfortabeler en dieper in de sofa en zuchtte. 'Als de prinses hier heen komt om met mijn broer te trouwen, betekent dat dat je hier langer zal zijn? Of zal je pogen mijn vader te overtuigen de pamfletten te blijven onderzoeken?'

Ada streek langs Muriels wangen in de hoop dat ze iets van de ernst uit haar uitdrukking kon halen. 'Probeer om binnenkort naar het Noorden te komen. Het doet mij altijd goed om jou dichtbij te hebben. Je brengt-' Ze zocht naar het juiste woord en glimlachte uiteindelijk tevreden. 'Je brengt mij geluk.' Juist de missies die ze samen met Muriel had uitgevoerd hadden haar zo snel door de ranken laten klimmen. 'De dame is niemand minder dan Roshan Barnes,' vertelde ze haar vriendin vertrouwelijk. 'De zus van jouw broers beste vriend. Hoe krijgt die familie het voor elkaar om bij zoveel problemen betrokken te zijn? Ik denk eigenlijk dat het niet mijn geflirt was, maar dat ze oprecht niet weet wie er achter de pamfletten zit.' Ze vertelde ook welke herberg het was. Ze dacht niet dat Muriel het zo zeer zou kennen. Ada haalde na een korte aarzeling haar schouders op. 'Ik kan niet wachten om de pamfletten te onderzoeken, maar tegelijkertijd voelt het ook erg goed om thuis te zijn. Ik zou het niet erg vinden om mijn reis terug naar het Noorden iets uit te stellen. Daarbij kan jouw vader zoveel zeggen, maar ik sta nog steeds onder de wil van de Noordelijke landvrouwe tijdens mijn missie.'

Muriel reageerde maar weinig op de geruststellingen van Ada, maar voelde zich desondanks toch beter. Ada wist vaak genoeg hoe ze op haar in kon praten en hoe ze haar beter kon laten voelen. Ze glimlachte dan ook en kneep kort in Ada's schouder. 'Barnes?' herhaalde ze verontwaardigd en schudde haar hoofd. 'Hoe kan ze het nou niet weten? Zoals je het zelf zegt, ze hebben overal wel iets mee te maken. Ik zou haar niet geloven als ze naief doet. Daar is die familie erg goed in.' Muriel was er inmiddels wel van overtuigd dat de vriend van Silvester hem had overgehaald om op die stomme missie te gaan. Silva zou er vast snel mee in gegaan zijn, maar ze dacht niet dat het idee van hem gekomen was. Wat Matheo Barnes overkomen was, was dus ook deels zijn eigen fout. Muriel zuchtte vervolgens en kneep nogmaals in Ada's schouder. 'Ik mis je. Het zou fijn zijn als je hier niet alleen voor het jubileum bent. En wie weet kan ik daarna inderdaad wel een keer mee reizen naar het Noorden.' Ze hadden in geen lentes meer samen gereisd. Muriel dacht graag terug aan die tijd. Ze waren jonger geweest en hadden minder verantwoordelijkheiden gehad en meer tijd voor elkaar. Het maakte haar nog warm als ze er aan terug dacht.

Ada dacht kort na over de Barnes dame. Had ze inderdaad niet voldoende doorgevraagd of had haar onderzoek gebreken gehad? Ze moest toegeven dat de ogen van de vrouw erg verblindend waren geweest. Wellicht dat ze meer haar bed in geprobeerd had te komen dan dat ze door had gevraagd. 'Dan is het een mooi excuus om de vrouw opnieuw op te zoeken en eens gróndig onderzoek te doen,' glimlachte Ada tevreden, vooral omdat ze wist dat ze Muriel er mee zou plagen. 'Ah, dus jij durft het aan om een prinses en een Kapitein te beledigen? Komen ze ook naar de festiviteiten? Misschien kan jij de smid eens gaan uithoren.' Ada keek Muriel opnieuw aan na het voelen van haar aanraking. Ze glimlachte gecharmeerd na de woorden van haar prinses en legde haar hand op die van haar. 'Ik heb jou ook gemist, Muriel.' Ze drukte een ontdekkende kus op haar wang en streek kort langs haar hals. 'Maar ik kan niet voorspellen of ik hier mag blijven. Om mij hier langer te houden, moet je er maar voor zorgen dat de introductie van jouw schoonzus goed gaat bij jouw ouders. Hoe langer Inanna hier blijft, hoe groter de mogelijkheid is dat ik hier ook mag blijven.' Ze draaide zich wat meer naar haar vriendin toe en keek haar nieuwsgierig aan. 'Hoe veel tijd gaan de festiviteiten van jou vragen? Anders kunnen we er altijd een dag tussenuit gaan.'

Muriel perste haar lippen samen bij de glimlach die Ada droeg. 'Ik geloof niet dat je een excuus nodig had.' Ze hoorde graag over de missies van haar vriendin en wat ze moest doen om bepaalde informatie te vergaren, maar dit was het soort informatie dat ze liever niet had. 'Ik zou nooit een prinses en Kapitein beledigen. Ik ben een prinses, Ada,' grinnikte Muriel. Dat kon ze niet doen in haar officiele positie, maar buiten die rol om en achter gesloten deuren had ze er minder problemen mee. Ze werd vanzelf warm van de aanrakingen van de andere vrouw en leunde wat meer naar voren om haar arm over haar schouders te leggen. 'Eerlijk gezegd durf ik het niet goed te zeggen. IK heb wat taken die ik zal moeten vervullen als onderdeel van de festiviteiten, maar ik heb zo het idee dat mijn broers veel aandacht op zullen eisen. Ik denk niet dat ik erg gemist zal worden als ik een goed moment kies om er tussenuit te knijpen.' Muriel wist dat ze ook wel een dag vrij af kon gebruiken. Dit soort gebeurtenissen vereisten veel van haar hele familie en ze spendeerde dan ook graag wat tijd alleen of met haar beste vriendin. 'We zouden naar de watervallen kunnen gaan?' stelde ze dan ook voor.

Ada moest haar gezicht strak houden om geen geamuseerde blik op haar gezicht te hebben door de jaloezie van haar vriendin. Het was schattig. 'Ik kan me ook niet voorstellen dat jij stil hebt gezeten. Heb je geen sappige roddels voor jouw oude vriendin?' glimlachte ze benieuwd en met een uitdagende toon in haar woorden. Ze moest zich in houden om niet meteen haar handen op Muriels lichaam te leggen, maar het was elke keer weer aftasten na elke reis die ze had gemaakt. 'Prinses Muriel Alba. De Noordelijke landvrouwe krijgt geen grip op je en haar raad begrijpt niet waarom je nog niet getrouwd bent. Hoe voelt het om zo'n mysterie te zijn voor zo velen?' grinnikte ze, terwijl ze zich dichter naar haar prinses liet trekken. 'Terwijl ik je zo goed ken. Op véle manieren.' Ze keek op naar Muriels gezicht en bestudeerde de trekken voor enkele seconden. Toen ze jonger waren geweest, had ze de prinses al erg aantrekkelijk gevonden. Het was uiteindelijk Muriel die de eerste stap had gezet. Ada, ondanks dat ze altijd zo assertief was, had het niet gedurfd om een prinses het hof te maken. Ze was bang geweest voor haar positie. 'De watervallen klinken heerlijk,' zei ze gemeend. Ze hadden er heel wat uren lentes geleden gespendeerd. Ada had alles over haarzelf op tafel gelegd voor de prinses in de vele momenten dat ze niet konden stoppen met praten. 'Maar zou ik nú al wat tijd van je mogen innemen?' vroeg ze op zachte, hoopvolle toon, terwijl haar ogen afgleden naar Muriels lippen.

Muriel haalde haar schouders achteloos op. 'Ach, ik ben te druk geweest en te veel op weg.' Ze wist niet zeker of dat wel de echte reden was. Ze had met haar hoofd bij hele andere zaken gezeten en niet bij het vinden van een bedpartner. 'Hoewel Yorgo me wel een aanbod heeft gedaan,' lachte ze vervolgens. Yorgo was een van de andere spionnen die onder haar vader werkte. Ze waren wel eens samen op pad en dan had de man zijn interesse ook niet voor zich gehouden. Hij was nogal zeker van zichzelf, maar irritant genoeg ook een van de betere spionnen. Ze lachte nogmaals toen Ada over Celine Storm sprak. 'Het is nogal wat dat dat komt van de Landvrouwe die ieder huwelijksaanbod af wijst ook al is ze oud genoeg om mijn moeder te zijn.' Er werd even zeer geroddels over haar tante en de bedgenoten die ze zogenaamd had. 'Vertel me eens eerlijk of je meer weet over de relaties tussen haar en de moeder van jouw prinses,' begon ze nog. De geruchten waren er volop, maar bewijs blijkbaar niet echt. 'Nu al?' vroeg ze terwijl ze de tijd nam om haar antwoord te overdenken. Ze zou het zich echter geen tweede keer laten zeggen. Muriel miste haar vriendin niet alleen om de vriendschap en goede gesprekken die ze samen hadden. 'Ik heb nog wel wat tijd voor mijn broer hier binnen staat. Hij zal vast afgeleid zijn als hij ziet wat ik met zijn boeken heb gedaan.' Met een grijns legde ze een hand op Ada's wang en boog naar voren om verlangend haar lippen op de hare te drukken.

Ada keek haar vriendin bestuderend aan. Het was typisch Muriel dat ze zich zo op werk en familie stortte, maar het verbaasde haar dat ze in haar verlangen naar ontspanning niet naar een ander had gegrepen. Als prinses stond de hele stad voor haar in de rij. 'Yorgo?' Ada rolde met haar ogen. De man was een flirt en wist heel goed wat hij deed met die lichte ogen van hem. 'Misschien krijg je hem nog wel zo ver. Ik wil dan álle verhalen horen.' Ada had haar hand op Muriels knie gelegd en streek met haar duim langs de stof van haar broek. Ze wilde vertellen over de roddels, maar werd al snel benomen door de ogen van de andere vrouw. 'Er zit dus tijdsdruk achter? Ik zal je eens laten zien hoe goed ik nog weet hoe ik je kan plezieren.' Smachtend kuste Ada haar prinses terug. Het voelde als thuis komen, als in een warm bad bevinden en als de reizen die ze vroeger samen hadden gemaakt. Ada's hand gleed over Muriels arm en de ander bevestigde zich in haar donkere haren. Vervolgens vervolgde ze haar kussen langs haar hals omlaag. 'De roddels gaan dat de prinses en de landvrouwe elkaar liefhebben,' murmelde Ada tussen haar kussen door. 'Al zeggen de andere wachters dat ze jaren geleden een stuk hechter waren.'

'Natuurlijk zul je het te horen krijgen,' beloofde Muriel. Ze had al vanaf het begin dat ze Ada kende het idee gehad dat ze een boezemvriendin had gevonden. Iemand aan wie ze alles toe kon vertrouwen en op wie ze vertrouwde. Het was dan ook vanzelfsprekend dat het vaak voelde dat ze elkaar niet genoeg zagen en niet voldoende tijd hadden voor elkaar. Wat ze dan wel hadden konden ze goed benutten. Muriel leunde naar voren en liet de arm die nog niet over Ada's schouders lag rond haar middel glijden om haar dichter naar zich toe te trekken. 'Altijd maar roddels en geen bewijs. En vooral geen begrip dat twee vrouwen dat soort intimiteit echt kunnen delen onder de adel,' grinnikte Muriel. Ze had het zelf ook vaak genoeg gehoord in het paleis, van de adel of de raadsleden. De adel was soms nog zo bekrompen als het op relaties en huwelijken aan kwam. Het ging immers altijd maar om nakomelingen. Muriel liet vol genot haar hoofd naar de zijkant om de kussen van Ada te ontvangen, maar hield haar al snel steviger tegen zich aan om zelf haar vriendin te beroeren met haar lippen. Ze had een hand lamgs haar hals gelegd en liet deze naar beneden afzakken toen ze iets bij de deur hoorde. Met een kreun keek ze Ada aan. 'Willem?' riep ze alvast. Het was niet de ergste gast die plots kon verschijnen. 'Kom vanavond terug?' Muriel kuste Ada nog voor ze opstond met tegenzin om haar kleding recht te trekken en liep zo alvast naar de deur. Ze wist dat Ada zelf zou beslissen of ze haar broer gedag wilde zeggen en langs de deur vertrok of zelf al zou verdwijnen terwijl Muriel Willem af leidde.

Silva stond al een tijdje met zijn handen in zijn zakken in de gang die naar de vertrekken van zijn zus leidde. Hij was net aangekomen in Myr en had hard zijn best gedaan om allerlei familieleden en bekenden te ontwijken. Hij was al zo lang niet meer in het paleis geweest dat hij zelfs het idee had dat de bediening hem niet herkende. Silva vond dat hij er na die twee lentes ook wel anders uit zag. Zijn haar hield hij nog altijd kort en zijn spiermassa was ondanks de zware tocht door Haudan nog redelijk aanwezig. De kleding waar hij in gereisd had was niet erg 'prinselijk'. Bovendien, toen hij vertrokken was, was hij nog maar- Silva schudde de gedachte uit zijn hoofd. Het klonk te cliché om te zeggen dat hij nu plots volwassen was geworden. Uiteindelijk had het hem te veel gedaan om in zijn oude kamers te wachten. Er was niets veranderd. Hij had Inanna dus maar gezegd dat hij een wandeling wilde maken en dat ze ondertussen los mocht gaan met het herschikken van de meubels of het overnemen van zijn kledingkast met haar spullen. Hij had haar ook maar alvast beloofd dat hij niet te lang zou wachten om haar voor te stellen als zijn verloofde aan zijn ouders. Het leek Silva maar een goed idee om eerst bij zijn zus langs te gaan. Zij zou het beste weten hoe hij op hun vader en vooral moeder in moest praten. Zuchtend stapte Silva voor de zoveelste keer naar de deur, maar keerde zich toch om en liep naar het grote raam verderop in de gang.

Niet veel eerder op de dag waren zowel Willem als Muriel weer in het paleis aangekomen. Willem had zich de stad in gehaast om zijn zoon te bezoeken, terwijl Muriel juist naar hun ouders was gegaan. Het was een opluchting geweest om te zien dat het goed ging met Roman. Ondanks dat Willem nog niet goed wist wat hij met het jongetje aan moest, was het ook weer niet zo dat hij niets om hem gaf. Hij moest enkel bedenken hoe hij zowel Roman een deel van zijn leven kon maken als dat het niet zijn politieke rol zou verpesten. Toen hij op weg was naar zijn zus om te vragen waar hun ouders zich bevonden - ze waren namelijk niet in hun vertrekken geweest - zag hij plots een bekend figuur in de gang staan. 'Bij de Goden.' Het was werkelijk zijn tweelingbroer. Een mix aan emoties vlogen door zijn lijf heen, maar de blijdschap overheerste momenteel. 'Ik wist dat je er zou zijn! Mijn intuïtie heeft mij niet in de steek gelaten!' riep Willem uit, terwijl hij zich naar zijn broer toe snelde. Toen hij tegenover Silvester tot stilstand kwam, bedacht hij zich echter en in plaats van een omhelzing gaf hij zijn broer een flinke stomp tegen zijn schouder. Daarna sloeg hij toch even kort zijn armen om zijn tweelingbroer heen, al was het maar om Silvester ervan te behoeden om hem een stomp terug te geven. 'Jij malloot! Ik was even bang dat ik een tweelingwees zou worden.' Hij liet zijn broer weer los en besefte zich op hetzelfde moment hoe hij Silvester stilstaand in het vensterraam had gevonden. Hij besloot om er later maar over door te vragen. 'Wanneer ben je aangekomen? En heb je jouw prinses mee? De brieven spraken elkaar zo tegen, ik wist niet meer wat ik moest geloven, maar Muriel zei dat ze betrouwbare bronnen had en-' Zo ratelde hij door totdat Silvester hem tot zwijgen zou brengen.

Silvester was diep in gedachten verzonken geraakt terwijl hij de stad over keek. De bries bezorgde hem kippenvel. Silva had verwacht dat bij thuiskomst alles anders zou voelen, maar zo was het tot nu toe niet. Wellicht zou het over een paar dagen pas echt veranderen. Silva keek verrast om toen hij plots een bekende stem hoorde en het zijn broer was. Ondanks dat Willem aangaf dat hij al iets aangevoeld had, was Silva juist overrompeld en duurde het even voor hij naar zijn broer grijnsde en op zijn schouder klopte. 'Je weet dat ik je graag scherp houd en van wat verrassingen in je leven voorzie.' Het voelde gewoon om terug te vallen zijn gewoonlijke plagende houding en om zijn niet al te serieuze grijns op te zetten. Het deed hem echter wel wat om Willem te zien. Hij kon zich niet eens herinneren wanneer hij zijn broer voor het laatst geschreven had. Tenminste niet meer sinds hij een lente geleden naar Haudan was vertrokken en daarvoor waren het ook maar sporadische berichten geweest. Silvester had niet geweten wat hij Willem had kunnen schrijven. Hij zou bovendien toch te druk bezig zijn geweest met zaken. Wat had hij dan aan een brief van Silva die hem vertelde dat hij weer eens door zijn overste aan een rotklusje was gezet dat paardenstallen en bezems betrof. 'Aan het begin van de middag. Inanna is nog bezig met het uitpakken,' vertelde hij met een kleine glimlach. Ze had op haar plek geleken in zijn vertrekken. Hij hoopte maar dat ze zichzelf thuis zou maken. Hij hield echter een vinger op naar Willem voor hij te veel andere vragen kon stellen. 'Maar waar ben jij geweest? Ik hoorde iets over Evenfall toen ik nog in het Noorden was. Heb je oom Ed en oom Kain lastig gevallen? Heeft moeder je daarheen gestuurd om klusjes voor haar te klaren?'

Willem had inmiddels zijn handen op Silvesters schouders gelegd en nam zijn broer zo geduldig in hem op. Het viel hem meteen op dat Silva flink in de breedte qua spieren was gegroeid. Ook zijn korte haren had Willem natuurlijk meteen gezien en zijn blik- Hij had niet meer de continue jongensachtige grijns op zijn gezicht dat hij al die manen geleden nog had gehad. 'Verrassen doe jij mij altijd,' moest Willem toegeven. Hij had de aanwezigheid van zijn broer ook sterk gemist. Nog nooit waren ze zo lang gescheiden geweest in hun leven. Het leven was een stuk saaier zonder zijn problemen veroorzakende broer. 'Bij de Goden. De geruchten zijn dus echt waar. Hoe hebben mam en pap hier in eerste instantie op gereageerd?' Hij had niet durven denken dat zijn broer in een vaste relatie zou belanden, laat staan dat hij zijn prinses ook werkelijk zou voorstellen aan hun ouders. Willem zou er erg veel voor geven om bij dát gesprek aanwezig te kunnen zijn. Willem wilde het eigenlijk niet denken, maar hij hoopte dat de komst van Inanna hun ouders genoeg bezig zou houden dat ze minder aan Willems kleine probleem zouden denken. 'Ach, je kent het wel. Politiek en zaken in Evenfall houden nooit op. Ze hadden iemand nodig die het overzicht weer terug zou brengen,' loog Willem. Het waren geen onderwerpen om op de gang over te hebben. 'Ooms vroegen nog naar jou. Ik kon ze nauwelijks iets vertellen, omdat jij mij totaal niet op de hoogte hebt gehouden van jouw doen en laten.'

Silva haalde zijn schouders grijnzend, maar trots op. Als er iets goeds uit dit alles was gekomen, dan moest het wel Inanna zijn. Hij wist nog niet zo zeker hoe een huwelijk zou gaan, maar hij hield echt van zijn verloofde en hoopte dat dat genoeg zou zijn. 'Ik hoor erg graag wat voor geruchten dat zijn geweest. Hebben ze gesproken over wat voor een knap paar we zijn?' grapte Silva. Dat was makkelijker dan direct over te gaan op de reacties die hij tot nu toe had gekregen van hun ouders. Hij nam zijn broer echter dichter naar zich toe om zuchtend toe te geven dat hij al bezoek had gehad van hun vader. 'Pap stond in Haudan om ons persoonlijk terug te 'begeleiden' naar Myr,' legde hij zacht uit. Het was nog altijd niet de bedoeling dat er openlijk gesproken werd over wat de Koning uitspookte als hij niet zijn kroon droeg. Silva kon nu ook zijn broer beter bekijken terwijl hij over zijn tijd in het Westen sprak. Het verbaasde hem enigszins dat hij niet in details ging. Hij had vaak genoeg aan moeten horen met wat voor saaie zaken Willem zich dagelijks bezig hield. Hij opende vervolgens zijn mond om tegen de niet erg verhulde beschuldiging in te gaan, maar sloot zijn mond weer. Silva keek van Willem weg. 'Er was niet veel om je van op de hoogte te houden, maar het spijt me,' reageerde hij uiteindelijk oprecht. 'Ik had je tenminste de mogelijkheid moeten geven om mijn korte bericht over het smerige eten en de nog smerigere klusjes te kunnen beantwoorden met een brief over jouw ontzettend belangrijke maar doodsaaie werk.' Silva deed zijn best te glimlachen naar zijn tweelingbroer en klopte hem deze keer op zijn wang. 'Kwam je ook bij onze grote zus kijken? Hoe heeft zij het gemaakt terwijl ze eindelijk eens niet ons constant in het oog moest houden?'

Willem grijnsde brutaal. 'Ze gingen vooral over hoe een prinses uit het Noorden het gelukt was om de wilde prins uit het Oosten, die nog wilder was geworden in het Noorden, te temmen. Bij de Goden, Silvester, dacht je echt dat jouw avonturen in het kamp samen met die vriend van jou niet hier terecht zouden komen?' Silvester moest wel naïef zijn als hij dat dacht. Vader en moeder hadden veel werk moeten doen om al die geruchten weer de kop in te drukken. Willem trok een wenkbrauw op bij de woorden over hun vader en keek vervolgens nerveus om zich heen. Het was geen algemene informatie wat hun vader en zus allemaal uit spookten. 'Kom, dan vertrekken we alvast naar Mumu toe,' spoorde hij zijn broer aan, terwijl hij het veelgebruikte koosnaampje van zijn vader voor hun zuster gebruikte. In de vertrekken van hun oudere zus zouden ze veel openhartiger kunnen spreken. Willem begon alvast te lopen en merkte tevreden op dat zijn broer hem volgde. 'Ook jouw smerige eten en klusjes interesseren mij, Silva. Jij bent mijn broer. Ik had graag gehoord wat je allemaal uit spookte in het Noorden.' Het zal vast een stuk boeiender zijn geweest dan zijn avonturen in Myr... buiten die ene complicatie dan. 'Met Muriel gaat het altijd goed, dat weet je. Ze is nog steeds de lieveling van vader, jij bent de lieveling van moeder en ik val gelukkig in de smaak bij de koks.' Hij maakte er maar een grap van. Al sinds kleins af aan had hij zich wel degelijk soms de vreemde eend in de bijt gevoeld. Hij leek dan wel op zijn vader, en kwam qua karakter overeen met zijn moeder, maar toch leek hij vaak de dingen fout te doen. 'Klop jij maar eens aan bij onze zus. Ze zal vast al weten dat je er bent,' verzuchtte hij toen ze tot stilstand kwamen voor de deur van Muriels vertrekken. Muriel wist altijd alles al. Haar verrassen lukte al jaren niet meer.

'Nee, maar eerlijk gezegd kon het me op dat moment niet erg veel meer schelen,' stelde Silva schouderophalend. Hij had in het begin echt wel zijn best gedaan om de ideale prins uit te hangen. Hij had het beter willen doen dan tijdens zijn tijd in het leger van zijn vader. Maar uiteindelijk had hij snel ingezien dat hij zijn fouten niet goed kon maken door in het Noorden maar wat in de blubber bezig te zijn en door zijn oversten en mede soldaten niet serieus genomen te worden. Dat was ook wanneer hij vrienden begon te worden met Matheo en hij hem in had laten zien dat ze beter gewoon plezier konden hebben dan steeds maar te proberen iedereen om hen heen tevreden te stellen. Silva was blij dat Willem verder sprak en hij niet te lang stil hoefde te staan bij de vriendschap met Matheo. Hij wist niet hoe dat er momenteel voor stond. 'Ik beloof je dat ik nu erg gedetailleerde verhalen zal delen van al mijn avonturen. Dan kan ik ook meteen wat van die geruchten ontkrachten.' Hij lachte vervolgens schamper. 'Ik de lieveling van moeder?' Silva volgde Willem naar de vertrekken van hun zus. Hij vroeg zich af hoe zijn broer plots bij dat idee kwam. 'Bij de koks val ik in ieder geval zeker niet in de smaak, dus prijs jezelf gelukkig.' Hij had regelmatig in zijn jeugd een grote zooi van een dinerzaal of zelfs de keukens gemaakt. Het was dus niet ongewoon dat hij zo af en toe wel erg flauw eten voorgeschoteld kreeg of er maar kleine porties op zijn bord verschenen of het juist vol lag met iets dat hij niet te pruimen vond. Als hij geen prins was geweest had hij vast allerlei troep in zijn eten gevonden. In het kamp had hij juist vriendschap gesloten met de keukenploeg om die fout te voorkomen. Silva klopte op de houten deuren van Muriels vertrek en hoorde haar stem in de verte voor haar voetstappen bij de deur klonken en ze zelf de deur open trok.

Muriel had haar haar nog glad gestreken voor ze de deur deels open trok. Fronsend keek ze niet in het gezicht van Willem, maar Silvester en zag ze toen pas haar andere broer achter hem. Ze sloeg haar armen over elkaar en bekeek Silva met een kritische blik. 'Jij bent wel erg stilletjes het paleis in geslopen. Heb je iets te verbergen, broer? Misschien een verloofde?' Ze glimlachte echter en hield na enkele tellen toch de deur voor haar broers open. Het deed haar goed ze samen te zien en thuis. Ze sloeg haar armen om Silva heen en gaf hem een aai over zijn bol met een opmerking dat zijn haar te kort was voor ze Willem ook kort begroette met een omhelzing ondanks dat ze hem die ochtend nog had gezien na hun lange reis. Ze merkte dat Silvester al verder liep en wierp achter zijn rug een blik op haar andere broer om zijn gezicht te bestuderen en hem vragend aan te kijken. Wat had Silva hem tot nu toe verteld? Sterker nog, wat had Willem al tegen Silva gezegd? 'Ik neem aan dat moeder of te druk was en je haar nog niet hebt kunnen zien of dat je liever eerst mij onder ogen komt zodat je me kunt vragen hoe ze zal reageren?' Muriel was weer vooruit gelopen en hield de deur naar haar zitkamer voor beide broers open.

Willem schudde ongelovig zijn hoofd. 'Je had moeder eens moeten horen praten tijdens jouw afwezigheid. Silva dit, Silva dat.' Zijn broer zou hem toch wel weer niet geloven. Toen eenmaal de deur open werd gedaan door zijn zuster keek hij eerst toe hoe Silvester werd begroet en omhelsde hij vervolgens nog kort zijn zus zelf. 'Hij verbergt zijn verloofd voor vader en moeder,' grijnsde Willem, waarna hij zijn zus' blik ving achter Silvesters rug op. Willem herkende Muriels uitdrukking en schudde zijn hoofd. Hij had nog niet de kans gehad om Silvester het nieuws over zijn zoon te vertellen. Vervolgens liep Willem verder de ruimte in en pakte hij één van Muriels wijnen van de kast af. Door haar vele gereis had ze altijd het beste van het beste qua dranken en specifiek wijnen. Met nog wat glazen in zijn handen plofte hij op Muriels bank en begon hij voor zijn broer en zuster in te schenken. 'Blijkbaar heeft vader Silvester eigenhandig mee naar Myr gesleurd. Laten we onze broer alsjeblieft niet deze kamer verlaten voordat hij ons die details heeft verteld.' Hij kon ongelofelijk smullen van de fratsen die zijn broer uit haalde en hoe zijn ouders er vervolgens op reageerden. Hij dronk van zijn wijn en wachtte Silvesters antwoord op hun zus' vraag af. 'Moeder zal alleen maar opgelucht zijn dat haar gouden zoon terug is. Je zal vast voor de raad moeten verschijnen, maar wat voor macht hebben zij nou? Het is puur voor de formaliteit.'

Silva liet met een grijns de kritische ogen en woorden van zijn zus over zich heen glijden. Hij kon de kritiek van Muriel wel hebben. Hij wist namelijk dat ze hem uiteindelijk toch zou helpen met wat voor problemen hij dan ook had en had dan ook veel aan haar steun. Wat dat betrof was ze soms wel meer geweest dan een betrokken grote zus. Vooral als hun ouders weer eens te druk waren. 'Ik verberg helemaal niemand. Bovendien is het onmogelijk Inanna verborgen te houden. Daar straalt ze te hard voor,' merkte hij met een tevreden blik op ondanks zijn cliché woorden. Zijn broer en zus zouden nog wel ervaren dat hij maar flink bofte met zijn verloofde. Silvester nam op een stoel naast de bank plaats en leunde quasi-nonchalant naar achteren. 'Zo heel interessant was het niet hoor,' loog hij maar gaf zijn leugen al snel op en wreef over zijn voorhoofd. 'Ze klonk niet opgelucht in de brieven die ik kreeg. Noch gaf pap aan dat ze zo blij met me was.' Silva geloofde maar weinig van Willems woorden. Hij was degene die hier de perfecte rol van politicus uit wist te hangen. Dat had Silva nooit gekunnen. En Muriel trad perfect in de voetstappen van hun vader. Hij pakte een van de glazen op die Willem in had geschonken. 'Dus ja, ik hoor graag wat je denkt te weten over moeder.' Muriel had goed zijn gedachtes weten te raden over zijn reden om haar op te zoeken, dus hij hoopte ook dat ze zou delen wat ze dacht dat nu door het hoofd van hun moeder ging. 'Ik heb geen flauw idee. Jullie zijn hier geweest en kennen de Raad beter. Wat denk je dat ze gaan doen? Vader wilde er niets over kwijt, maar hij was erg ontevreden dat ik blijkbaar had laten vallen dat ik het niet erg zou vinden om naar Tyrosh te verhuizen.' Hij begreep nog steeds niet waarom dat zo een slecht idee was. Hij schudde zijn hoofd en nam een flinke slok van de wijn. 'Vertel me eens wat over wat ik hier gemist heb. Waar ben jij allemaal geweest Mumu? Ik had gehoopt dat je wel langs zou komen op een van je missies. En hoe gaat het met de rest van de familie?'

Muriel wierp nog een blik de zitkamer rond om te zien of Ada spoorloos verdwenen was. Ze had niet anders verwacht van haar vriendin dan dat het leek alsof ze niet eens langs was geweest. Het gaf haar des te meer plezier om Silva over zijn prinses te horen praten. Die broer van haar zou geen flauw idee hebben hoe hij dat soort dingen kon verbergen. 'Is hij ook weer terug in Myr?' vroeg Muriel met een poging tot nonchalance richting haar vader. Ze was het niet vergeten dat ze naar Evenfall was vertrokken juist omdat haar vader haar inmenging had verboden en geen enkele tegenspraak had geduld. Ze was meer tevreden toen Silva aan gaf dat hij hoopte dat ze meer wist over de reactie van hun moeder. 'Het zou iets te makkelijk zijn als ik je nu vertel wat ze zal zeggen. Je verdient het namelijk wel om nog even in spanning gehouden te worden. Bovendien zien Willem en ik erg graag je gezicht als je voor de Koningin moet verschijnen.' Ze grinnikte naar Willem en pakte ook haar glas op. 'De Raad heeft de vorige keer zijn afstand genomen van de straf die je kreeg en ze zijn niet erg blij met hoe dat gegaan is,' begon ze voorzichtig. Ze had hier en daar wat dingen opgevangen die niet voor haar oren waren bedoeld en dat hield niet veel goeds in voor Silvester. 'Ik zou moeder niet te lang laten wachten.' Vervolgens dronk ze ook van haar wijn. 'Dat gaat je vrij weinig aan waar ik wel of niet ben geweest, maar het Noorden heb ik niet bezocht dit jaar.' Ze keek vervolgens naar Willem terwijl ze zijn vraag over de familie overdacht. 'Het gaat goed. Oma is er weer bovenop na haar val. Nicht Sheila is in verwachting en je kent het wel. Alles gaat door.' Afwachtend hield ze haar broer in de gaten om te zien of hij zijn ontwikkelingen wilde delen.

Willem haalde zijn schouders op na de vraag van zijn broer. Hij dacht dat zijn zus te streng sprak. 'De Raad zal uiteraard een oordeel vellen. Het zal te veel verzet geven vanuit het volk als ze niets doen. Maar je zal vast enkele tijd wat extra, vervelende taken moeten uitvoeren. Dat is niet anders dan de andere straffen die je ooit hebt gehad. Maar je moet er strategisch in gaan staan, je kan niet onvoorbereid en met grote mond verwachten dat het goed gaat komen.' Hij kon zich niet voorstellen dat zijn ouders het zouden toestaan dat er een te groot oordeel uitgesproken zou worden. Aan de andere kant merkte hij aan zijn ouders dat ze er vrij klaar mee waren. 'Vader heeft echter meermaals gedreigd dat hij je enkele nachten in de kerkers gooit om je een lesje te laten leren,' waarschuwde hij zijn broer alvast maar om de verwachtingen goed te schetsen. 'Maar je moet snel vader en moeder samen spreken. Het heeft geen zin om ze te lang te ontlopen, het maakt de zaken alleen maar erger. Wees bescheiden, laat zien dat je geleerd hebt van je ervaringen en laat ze geloven dat je geen streken meer uithaalt.' Toen Silvester verder vroeg over hun familie voelde hij de ogen van zijn zus op zich hangen. Bij de Goden. Hij wachtte Muriels uitleg af en keek vervolgens zijn broer enigszins nerveus aan. 'Ik heb ook nog nieuws,' begon hij onwennig, terwijl hij zijn zus aan keek voor hulp. Toen ze niet meteen hielp, zuchtte hij diep en besloot hij er niet omheen te draaien: 'Blijkbaar heb ik een zoon.'

Silva luisterde met enige spanning naar zijn broer en zus terwijl ze over de Raad en hun ouders spraken. Hij zag dat Muriel voornamelijk instemde met Willem en probeerde de adviezen goed in zich op te nemen. Hij wist dat hij niet veel fouten of blunders meer kon maken, vooral omdat hij deze keer iets te verliezen had. Wat Inanna en hij ook wilde en voor elkaar voelde, hun huwelijk hing nog altijd af van de gode wil van hun families. Of anders zouden ze waarschijnlijk hun relatie in een erg andere situatie voort moeten zetten. Silvester wist niet of ze beiden bereid waren zonder titels en zonder inkomen verder te moeten gaan. 'Kan ik niet met jullie oefenen? Over wat ik het beste kan zeggen? Ik schrijf wel wat op of zo.' Hij zuchtte echter en knikte. Tijd om te oefenen had hij niet. Hij moest zijn ouders inderdaad snel genoeg onder ogen komen. 'Ik verwacht dat moeder tijd vrij zal maken tijdens het diner.' Het liefst had hij eerst nog een goede nachtrust, maar hij zou toch niet goed slapen met alle zenuwen die hem zo gespannen hielden. Hij luisterde vervolgens naar de stand van zaken hier, maar zag toen de blikken die Muriel en Willem met elkaar uitwisselden. Afwachtend keek hij zijn broer aan en kon het niet laten dat er een lach zijn mond ontsnapte omdat hij het niet serieus kon nemen. De woedende ogen van Muriel lieten hem echter zijn gelach weer inslikken en zo keek hij verbaasd naar Willem. 'Wat?' Alles aan zijn houding en blik zei dat hij het ook meende. 'Van- van wie? En hoezo blijkbaar?'

Willem moest zijn gezicht in de plooi houden om ook niet in lachen uit te barsten toen Silvester grinnikte. De situatie was zo absurd dat hij nog steeds niet goed wist hoe hij er mee om moest gaan. Hij wilde het liever ook niet serieus nemen. 'Van één van mijn assistenten,' gaf hij schoorvoetend toe toen hij ook een woedende blik van Muriel had ontvangen. Soms dacht hij dat zijn ouders bozer waren over het feit dat hij het bed in was beland met één van zijn klerken dan dat hij daadwerkelijk een kind buiten een huwelijk had gekregen. 'Hoezo blijkbaar? Ik had het uiteraard niet gepland! Maar bij de Goden, dat kind lijkt sprekend op mij.' Het kind had de donkere haren en ogen van zijn moeder niet gekregen, maar juist de rossige haarkleur en lichte ogen van zijn vader. Het was onmiskenbaar een kind uit de lijn van de Williams. Willem nam enkele flinke slokken van zijn wijn en zette vervolgens zijn lege glas op tafel om diep in de kussens van Muriels bank te leunen. 'Ik weet nog niet of ik het kind moet of wil erkennen. Het nieuws lijkt nog niet buiten de muren van het paleis gekomen te zijn, maar het is vast een kwestie van tijd.' Hij keek zijn broer aan en grijnsde als een kies met boerpijn. 'Ik hoop dat je nu snapt dat ik niet hoog op de lijst van favoriete kinderen van onze ouders sta.'

Silva keek met open mond toe hoe Willem verdere uitleg gaf en Muriel er enkel met over elkaar geslagen armen bij zat. 'Je assistent,' herhaalde hij zowel verbaasd als verwonderd. Hij wist ook wel dat zijn broer geen preuts was, maar bij de Goden dit was een soort keuze dat Silva gemaakt zou hebben en niet Willem. 'Kun je me alsjeblieft vertellen dat je wel de naam van het kind weet?' vroeg hij direct toen zijn broer toegaf dat hij nog niet besloten had of hij het kind wilde erkennen. Had hij zijn kroost wel ontmoet? Silva zat inmiddels op het puntje van zijn stoel en probeerde de puzzelstukken aan elkaar te leggen. 'Wanneer is dit gebeurd?' vroeg hij toen ook direct. Hij was twee jaar weg geweest, dus natuurlijk waren er zaken die hij gemist had en waar hij niet van op de hoogte was. Silva vond het echter moeilijk te accepteren dat er een gebeurtenis was geweest waar hij compleet buiten was gehouden terwijl het zijn broer aanging. Hij wreef langs zijn gezicht om het nieuws nog te laten bezinken en nam een flinke slok wijn. 'Bij de Goden, Willem,' mompelde hij nog van zijn à propos. Dit klonk als zijn nachtmerrie, en waarschijnlijk als een fout waar zijn ouders op hadden zitten te wachten. 'Zeggen onze ouders dat je het kind niet mag erkennen? Of de Raad?'