Een Villa in Haudan

Matheo volgde nauwlettend de bewegingen van Eisa door de kamer heen, tot ze naast het bed plaats nam. Hij verstijfde bijna door de hand die ze op zijn arm legde: hij was zulk contact niet meer gewend. De enigen die hem aanraakten, waren de geneesheren, zusters en broeders en die hadden geen zachte hand. Daarbij schaamde hij zich voor zijn lichaam, juist datgene waar hij altijd zo trots op was geweest. Opnieuw trok hij de dekens weer wat hoger op zijn borst en reageerde pas na enkele seconden op haar woorden. 'Een wachter heeft geen bescherming nodig. We leven voor diegene die we beschermen,' legde hij stijfjes uit. Waarom begreep niemand dat dit was waar hij voor had getekend? Wat hij zijn goede vriend beloofd had? In die zin had hij zijn baan goed uitgevoerd. 'Silva en ik helpen elkaar. Hij is op dit moment de enige familie die ik heb in Haudan.' Op de laatste vraag knikte Matheo kort. 'Silva heeft een brief naar mijn ouders gestuurd waarin hij heeft uitgelegd dat ik gewond ben en in Haudan ben. Maar na alles wat er gebeurd is-' Hij durfde niet uit te spreken dat hij niet zeker wist of zijn ouders hem wel zouden opzoeken. 'Blijf je in Haudan of reis je alweer door?' Het deerde hem niet dat zijn toon afstandelijk was.

Eisa merkte dat na de luchtigheid waarmee Matheo eerder de situatie had willen benaderen langzaam leek te verdwijnen. Ze keek hem enigszins onzeker aan en nam haar hand terug. 'Dat begrijp ik,' zei ze ook al had ze er wel degelijk moeite mee dit in te zien. Het was geen verre stap van wat hij had gedaan als soldaat, maar nu beschermde hij een specifiek persoon. Voor Eisa was het echter ook geen onbekend iets te voelen dat dit oneerlijk was. Zo had ze als kleine meisje ook niet willen begrijpen waarom haar vader als soldaat er steeds op uit trok om andere mensen te beschermen en niet bleef om er voor haar en haar grootmoeder te zijn. 'Maar jouw leven is mij meer waard dan dat van jouw prins,' wierp ze naar hem terug. Ze opende vervolgens haar mond om positief te stellen dat zijn familie vast wel zou komen. Ze wist alleen niet genoeg over wat er allemaal gebeurd was, noch kende ze zijn familie goed genoeg. Eisa zag het nut er niet van in om niet eerlijk te zijn. 'Roshan schreef me nadat je net vertrokken was om te vragen of ik wist waar je was. Ik had geen antwoord voor haar.' Ze wist niet zeker hoe Matheo's zus er achter was gekomen waar ze zou verblijven, maar nu haar gezelschap bekender begon te worden vonden berichten haar als vanzelf zodra ze in een grotere plaats aankwamen. 'De plannen voor de aankomende tijd liggen nog niet helemaal vast. Zuri is bij haar familie een paar uur hier vandaan. We reizen pas door als ze terug is. Maar we horen over 1 maan in Myr te zijn.' Ze zei het laatste met enige nonchalance, maar Matheo zou de tijdslijn ook wel door hebben. Het jubileumsfeest vond over dan plaats en Eisa's groep had eindelijk die erg gewilde uitnodiging ontvangen om voor het Koninklijk paar op te treden. Het was weliswaar tijdens een feest in de stad en niet het paleis, maar het was voor nu goed genoeg. Het betekende echter wel dat de tijd begon te dringen voor hun reis naar het Oosten. Ze hadden een hoop voor te bereiden.

Matheo voelde hoe er kippenvel op zijn huid begon te staan door de opmerking van Eisa. Hij dwong zichzelf er niet teveel achter te zoeken. 'Voor de Goden zijn we allemaal even veel waard,' citeerde hij zijn moeder. De gedachte aan haar bracht weer een knoop in zijn maag, dus zei hij verder niets. Matheo luisterde vervolgens geïnteresseerd naar de plannen van Eisa, maar liet dat niet doorschemeren in zijn uitdrukking. Ze zou dus naar Myr gaan voor het feest ter ere van de Kroon. Silvester en Matheo hadden ook het plan gehad om dan in Myr te zijn, maar Matheo durfde niet te voorspellen of dat fysiek haalbaar voor hem was. Hij moest eerst de huidige ontsteking van zijn wond aanvechten. 'Ah,' reageerde hij dus enkel, waarna hij ongemakkelijk weg keek. Hij wilde nog niet toegeven dat hij waarschijnlijk niet aanwezig zou zijn. 'Er is vast veel voorbereiding nodig. Je zal vast al snel gaan vertrekken,' vulde hij voor Eisa in, omdat hij ook niet goed wist wat hij moest zeggen. Hij kon nog steeds niet goed plaatsen waarom ze daadwerkelijk langs was gekomen.

'En toch geven we de prinsen en prinsessen in de wereld meer bescherming.' Eisa wilde hiermee niet kritisch klinken op Matheo's keuze de wachter van de prins te worden, maar simpelweg op hoe het land zo vreemd in elkaar stak. Ze wist dat ze daar zelf ook net zo goed aan mee deed. Haar weg naar beroemdheid hoopte ze juist via de adel en de Koninklijke families te bereiken. Eisa bekeek Matheo's gezicht toen hij van haar wegkeek en probeerde in zijn ogen te lezen wat er in zijn hoofd om ging. Hij had haar een brief gestuurd en haar gevraagd langs te komen, maar nu wist ze niet zeker of hij wel zo blij was met haar bezoek. 'Dat hangt er van af,' zei ze dan ook eerlijk. Het was niet iets voor Eisa om rond te blijven hangen als ze geen welkome gast was. Ze zuchtte en keek zo de kamer door. Ondanks de hete lucht die er hing en dat dat de ruimte nogal benauwd aan deed voelen, kwam het vooral erg leeg over. Geen familie, geen prins- Het leek zelfs te galmen iedere keer als ze spraken. Eisa kon zich niet voorstellen hoe Matheo, die altijd zo actief was en maar niet stil leek te zitten, het alleen in een bed verdroeg. Ze vond dat zelf ook maar een deprimerend vooruitzicht. Bovendien kon ze het hem niet echt kwalijk nemen dat hij voorzichtig was met zijn verwachtingen van haar. 'Ik zou graag langer blijven. Ik kan me hier voorbereiden en in mijn eentje raak ik snel genoeg in Myr.' Eisa probeerde Matheo's blik weer te vangen. Ze had niets aan een vage brief of afstandelijkheid. 'Als jij dat ook wil?'

Matheo kon enkel hoofdschuddend naar de woorden van Eisa luisteren. Hij wist dat de ongelijkheid in Tarth tussen adel, en vooral de koninklijke familie, en het volk groot was. Desondanks verdiende zijn vriend de bescherming die hij geboden had. Wat voor verandering zou Matheo in de wereld brengen? Silvester had nog een grote toekomst voor zich en Matheo was niet iemand die zijn beloftes brak. Matheo keek nog steeds weg van de vrouw, maar liet langzaamaan zijn ogen toch weer afdwalen naar zijn oude vriendin. Toen ze zelf weg keek, gaf het hem een moment om haar in zich op te nemen. Ze was nog net zo mooi als hij zich herinnerde. Dat had hem overdonderd op het moment dat ze de kamer binnen was komen lopen. Daarnaast had hij verhalen gehoord over haar successen in Tarth. Het was duidelijk dat ze hard werkte en dat men haar muziek waardeerde. Het overrompelde hem dan ook dat ze werkelijk wilde blijven - voor hem? 'Ik wil graag dat je blijft,' ontsnapte er uit zijn mond sneller dan zijn ratio had gewerkt. Met een zucht besefte hij ook dat hij maar beter eerlijk tegen haar kon zijn. Hij trok dan ook langzaam zijn deken wat omlaag en liet de wond op zijn borst, dat half verstopt onder een verband zat, zien. De tekenen van ontsteking waren duidelijk zichtbaar. 'Maar ik heb je niets te bieden, Eisa. Ik weet niet eens of ik ooit dit bed nog ga verlaten als ze niet de ontsteking onder controle krijgen. Laat staan of ik ooit nog mijn kracht terug krijg. In het kamp zijn er meerdere mannen en vrouwen die nauwelijks meer hun huis kunnen verlaten.'

Eisa glimlachte bescheiden na het snelle antwoord van Matheo. Het deed haar goed dat te horen, maar ze wilde niet te hard van stapel lopen. Ze had zelf nog nooit een situatie zoals dit gehad. Bovendien begreep ze erg goed dat het geen makkelijke situatie was. Dat werd alleen maar duidelijker toen Matheo zijn verbonden bovenlijf liet zien en Eisa met ingehouden adem en een frons de wond in zich op nam. Ze dwong zichzelf hem aan te kijken in plaats van haar ogen te lang op zijn verband te laten hangen. 'Je hebt me niets te bieden?' herhaalde ze met een zucht. Ze stond op van haar stoel en ging met enige voorzichtigheid op de rand van het bed zitten. Eisa legde zo een hand op Matheo's wang. Ondanks dat de Haudanese hitte haar ook deed zweten, gloeide hij alsnog onder haar aanraking. 'Ik begrijp dat je niet zo goed weet wat er je te wachten staat, maar ik ben nu hier en ik wil hier nu bij je zijn.' Ze gleed met haar vingers naar zijn haar en streek zo de donkere lokken die tegen zijn slapen plakten aan de kant. 'Eerlijk gezegd ben ik ook niet zo goed in dit alles,' vertrouwde ze hem toen haar eigen angst toe. Eisa wist niet precies of ze daarmee doelde op het feit dat ze niet eerder aan iemands ziekenbed had gezeten en dat soort zorg op zich had genomen of eerder dat ze nooit een relatie zoals wat ze met Matheo had had gehad. Ze had zo veel in haar eentje gedaan en had maar zelden plek voor de behoeften van anderen gemaakt. 'Maar ik wil het proberen.' Afwachtend hield Eisa de reactie van haar vriend in de gaten.

Matheo kon Eisa enkel afwachtend aan kijken na zijn opmerking. In het kamp had hij ook weinig gehad, maar had hij haar in elk geval nog perspectief kunnen bieden. Hier had hij enkel de kleding die op zijn lichaam zat en de minimale spullen die hij had kunnen bewaren na de aanval. Desondanks zag hij Eisa dichter en dichter naar hem toe komen en hing hij aan haar lippen. Zei ze nou echt wat hij dacht dat ze zei? De hand op zijn wang gloeide, nog erger dan hij van zichzelf al deed. Als hij al een reden had gehad om te blijven leven, dan was dit nu wel een hele goede. 'Ik wil het ook proberen,' gaf Matheo toe met hervonden vertrouwen. Matheo boog als vanzelf dichter naar haar toe, maar kromp vervolgens in elkaar van de pijn. Maar ditmaal deed hij dat met een glimlach. 'Kom eens hier,' bood hij met één van zijn typische grijnzen aan.

Eisa wist niet wat haar beter deed voelen: dat Matheo met haar woorden instemde of dat hij weer wat rechter in zijn bed zat. Beiden maakten dat ze zelf ook glunderde en met een glimlach toekeek hoe hij dichterbij kwam. Ze legde geruststellend een hand tegen zijn goede schouder en zag zijn gepijnigde gezicht tot haar opluchting overgaan in een glimlach. Eisa had nooit veel weerstand kunnen bieden aan die lach en vooral niet aan zijn jongensachtige grijns. Het liet haar twijfel als sneeuw voor de zon verdwijnen. Dit had ze gemist én zou ze zomaar verloren kunnen zijn. Ze boog vervolgens glimlachend naar voren en drukte haar lippen teder op de zijne. Eisa geloofde niet dat ze ooit zo een kus hadden gedeeld, niet met deze teder- en voorzichtigheid. Het voelde heel anders om eem kwetsbaar persoon te kussen. Toch was het een even intiem moment als ze al eerder gehad hadden in de slaapkamer van de prins of in de herberg dichtbij het kamp. Eisa streek nog kort met haar lippen langs Matheo's wang voor ze afstand nam. 'Maak eens wat plek in dit zachte bed van je,' spoorde ze hem aan. Ze trok haar benen op om de leren bandjes van haar sandalen los te maken en ging toen alvast aan zijn goede kant zitten. 'Gelukkig lijkt het er op dat de prins iedere geneesheer in de regio hierheen heeft laten komen. Dan kan ik me tenminste richten op het jou gezelschap houden.' Ze had zich eerder niet zo zorgen kunnen maken om de prins, maar ze had al gemerkt dat Matheo dat wel deed. 'Hoe gaat het met hem? Het gaat de stad al rond dat zijn prinsesje hier is.'

Matheo genoot van de glundering in Eisa's lach. Ze was zo mooi en hij dacht dat hij nooit genoeg zou krijgen van haar aanblik. Het verzachtte de pijn enigszins. De kus die volgde deed dat al helemaal. Zijn hand verstrengelde hij in haar haren en zo hield hij haar dicht bij zich voor de tedere kus. Hoe ze eerder elkaar dagelijks hadden besprongen in het kamp, hoe voorzichtig er nu met hem om moest worden gegaan. Hij liet het dus geen twee keer zeggen of hij plaats zou maken. 'Je moet me wel helpen,' glimlachte hij, al was de opmerking oprecht geweest. Hij kon nog maar weinig en had veel spiermassa verloren. Toen er eindelijk genoeg plek was gemaakt, kwam Eisa in de ronding van zijn arm liggen. 'De geneesheren zullen zelf een ziekenbed nodig hebben als zij jou in mijn bed zien liggen,' grinnikte hij, waarna hij haar nog een tedere kus gaf. 'Met Silvester?' Het amuseerde hem dat Eisa naar de prins vroeg. Hij hoopte dat hun relatie zou verbeteren. Hij gaf namelijk veel om allebei. 'Silvester is Silvester. Hij is blijkbaar verloofd,' vertrouwde Matheo Eisa toe, 'en zijn familie zit hem op de hielen. Genoeg zaken om gestrest te zijn. Maar hij bezoekt mij elke dag.'

Eisa stemde als vanzelf in en hielp Matheo verder het bed opschuiven voor ze bij hem kon liggen. Ze stopte een kussen achter haar eigen rug zodat ze niet te veel op hem zou leunen en lag zo al snel tegen hem aan. Met een glimlach nam ze de volgende kus aan en grinnikte naar hem. 'Ik denk dat ik ze wel kan overtuigen dat mijn manieren net zo goed helpen als hun vieze drankjes en zure blikken.' Ze knikte vervolgens, ondanks dat het haar niet ontging dat het hem misschien verraste dat ze naar de prins vroeg. Het was niet haar bedoeling om zo kritisch op de vriend van Matheo te zijn, maar ze moest op iemand boos zijn en het was makkelijk prins Silvester die persoon te laten zijn. 'Verloofd?' herhaalde ze verrast. 'Dat is nogal een stap.' Eisa had dat nog niet gehoord in de stad. Het zou haar niet verbazen als dat met veel moeite nog geheim werd gehouden. Ze kon het echer ook niet laten om haar gedachten af te laten dwalen naar de mogelijkheid dat er nog een groots feest aan zat te komen waar ze een begeerd optredensplek zouden kunnen verdienen. 'Ik zal hem moeten bedanken voor de goede zorg voor jou.' Ze waardeerde het tenminste dat er ook nu steun kwam van Matheo's vriend. Vooral terwijl hij hier in een onbekende stad lag. Ze keek opzij naar haar vriend en vond zijn hand om deze in die van haarzelf te nemen. Eisa nam het vermoeide gezicht van Matheo in zich op. Ze had zelf ook maar weinig energie over. Het vele gereis met alle pech en avonturen die daar bij hoorden, maar ook het drukke schema vol optredens, zowel als de plotse zorgen om Matheo hadden haar ook uitgeput. Ze zou hem dus later wel vertellen over wat ze zelf allemaal mee had gemaakt de afgelopen manen. Zacht neuriede Eisa een melodie die ze al wekenlang in haar hoofd had tot ze zelf, niet eens bewust, tegen Matheo in slaap dutte.

Nieuw

Flynn zat met een donkere uitdrukking op zijn gezicht op een stoel in een donkere hoek van een kamer. Hij zat er nu al een tijdje. Bij aankomst was hem in eerste instantie de toegang tot de villa ontzegd. Zijn voorkomen had zijn claim dat hij de Kapitein Barnes was vast niet beholpen. Hij was verwaaid, verregend en vies aangekomen in de stad en was direct doorgereden naar de villa van de familie Alba terwijl de zon nog maar net opgekomen was. Hij had zichzelf bijna een weg naar binnen gevochten toen iemand met meer verstand voorbij was gekomen en de wachters snel had gezegd hem binnen te laten. Er was blijkbaar een bode op weg naar de prins en een andere zou druk bezig zijn om de familie Alba te wekken. Flynn had niet willen wachten tot hij verwelkomd zou worden, noch had hij het geduld om uitleg te krijgen van wie dan ook. Hij had simpelweg geëist om zijn zoon te zien. Binnen had Flynn zijn vuile mantel af laten nemen door een bediende, maar was verder gestapt met zijn besmeurde laarzen tot hij door een haastende verpleegster verteld werd dat zijn zoon sliep. Ook dat had hem niet laten tegenhouden om het vertrek te betreden. Zijn zoon had vredig geleken in zijn slaap, maar Flynn had hem niet willen wekken. Hij had daarom een stoel naar het bed gekeerd en had daar plaats genomen terwijl hij zijn best deed zijn ogen open te houden. Er waren maar weinig momenten waarop Flynn zichzelf slaap had gegund op de weg naar Haudan. Zelfs als hij rust nam, had hij alsnog moeite gehad de slaap te vatten. Hij kon zijn ogen echter niet sluiten, zelfs niet nu hij eindelijk met eigen ogen kon zien dat Matheo nog leefde.

Elke dag leek Matheo iets meer op te knappen. De koorts was verdwenen, de geneesheren waren niet meer bang voor een ontsteking en Matheo mocht zelfs weleens op de rand van het bed zitten om vervolgens te oefenen met staan. Tegelijkertijd was de aftakeling van zijn lichaam pijnlijk zichtbaar: zijn spieren waren gekrompen, zijn gezicht zag er ingevallen uit en ook zijn lichaam was nog steeds bont en blauw. De geneesheren gaven hem gelukkig elke avond iets om te slapen, waardoor hij dan ook goed doorsliep. Daarbij hielp het ook dat hij kon dromen over Eisa. Ook deze ochtend werd hij wakker met haar gezicht in zijn gedachten. Het was daarom ook een grote schok om te zien dat er heel iemand anders zich in zijn kamer bevond. Matheo keek geschrokken toe hoe zijn vader in de hoek van de kamer zat. Hij moest enkele keren knipperen om te beseffen dat hij niet meer droomde en dat zijn vader zich werkelijk in Haudan bevond. Met enige moeite kwam hij wat meer overeind en hield hij zijn hoofd gebogen, terwijl hij zijn vader groette. 'Vad- Kapitein Barnes,' zei hij formeel, terwijl hij zijn blik op de lakens gericht bleef houden. Ondertussen probeerde hij te beseffen wat dit betekende. Was zijn moeder er ook? Zou hij nu eindelijk terug mogen naar het kamp? En zou Eisa ook binnen komen lopen, zoals ze vaak in de ochtend deed om hem te helpen de dag te starten? Hij beet echter op zijn lip en zei niets totdat zijn vader zou spreken.

Flynn had het idee alsof de tellen nog langzamer dan normaal voorbij tikten. Voor een tijdje had hij zijn gezicht op zijn zoon gehouden, maar uiteindelijk was zijn blik op het raam gevallen waar het licht van de zon langzaam door de gordijnen schoof. Hij was verzonken in zijn gedachten en de lijst met dingen die hij moest doen zodra hij Matheo gesproken had. Hij zou een brief naar Guila sturen en moest met de prins spreken, dan kon hij daarna de Alba's opzoeken en hen bedanken voor de zorg die ze Matheo hadden gegeven. Flynn merkte pas toen Matheo verschoof in zijn bed dat zijn zoon wakker was. Met een frons stond hij op en deed een stap naar het bed, maar kwam niet veel dichterbij. Zwijgend keek hij naar Matheo. Het was alsof het bed te groot was zo ver leek zijn zoon te verdwijnen tussen de kussens en lakens. Hij zag er jonger uit, maar niet zoals Flynn hem herkende. Matheo had er in zijn jeugd nooit zo uitgezien. Hij was altijd vol energie geweest, een rood hoofd van de inspanning, wild krullend haar en altijd in beweging. 'Het doet me goed je wakker te zien, jongen.' Flynn merkte dat zijn stem maar zacht was. Hij pakte zijn stoel op en bracht deze naast het bed om er met een zucht plaats te nemen en zo Matheo van dichtbij te bekijken. Hij had niet meteen meer woorden om met hem te delen. Een paar weken op reis was nog niet lang genoeg geweest om te bedenken wat hij hem te zeggen had. 'Ik zou graag van je horen wat er gebeurd is.' Het was geen verzoek, maar klonk eerder als een bevel. Flynn was het beu te speculeren, noch wilde hij dit verhaal uit de mond van een ander horen.

Matheo hoorde het geschraap van zijn vaders stoel en zag vervolgens zijn vader in zijn ooghoeken dichter bij het bed zitten. Het voelde nog steeds als een droom dat zijn vader hier was. Hoeveel dagen geleden was de brief gestuurd? Of zijn vader was al dichterbij geweest of hij was bij aankomst van de brief meteen op zijn paard gesprongen. De bevelende toon zou hem thuis geïrriteerd hebben. Nu bracht het juist een comfortabel gevoel, een gevoel van orde en duidelijkheid. Hij zuchtte diep en begon met vertellen. 'Ik hoorde het geluid van een pijl die een boog verlaat. Ik- ik reageerde op instinct en sprong voor Silvester. De pijl raakte me in mijn borst, maar het heeft geen vitale organen geraakt. Ik draaide mijn lijf zoals jij mij altijd geleerd hebt. Daarna is alles in een waas verlopen. Silva- Silvester moest mij achterlaten in een grot om hulp te halen uit Haudan. Die kwam gelukkig op tijd en nu... nu lig ik hier,' eindigde hij zijn verhaal opgelaten, terwijl hij nog steeds zijn vader niet recht aan te kijken. Hij schaamde zich dat hij er zo bij lag. Onbewust wreef hij ook langs het verband dat nog steeds rondom zijn torso gespannen lag. 'Ik hoop snel naar huis te kunnen,' murmelde hij. 'De Alba's praten er maar vaag over. Ook Silvester kan geen duidelijkheid geven.'

Ondanks dat hij tevreden was geen weerwoord of slim antwoord uit Matheo's mond te horen, was hij het niet gewend dat zijn zoon zo gemakkelijk hem antwoordde. Hij bromde bovendien ontstemd nadat hij het verhaal gehoord had. Vooral omdat het maar een half verhaal was en hij niet het idee had dat Matheo een direct genoeg verslag aflegde. 'Waarom waren jullie in de Haudanese bergen? En wie hebben jullie aangevallen?' Vooral op die laatste vraag hoorde hij erg graag een duidelijk antwoord. Het zou zijn lust naar wraak, zijn neiging om deze hele zooi zelf eens netjes af te ronden wellicht iets te erg aansterken. Hij had alleen erg de nood om zijn woede op iets of iemand te richten die niet zijn zoon was, noch de jonge prins. Met een sceptische blik keek Flynn naar het verband. Juist nu wenste hij dat hij toch eerst bij de verpleegster of een geneesheer gestopt was om duidelijkheid te krijgen over de toestand van zijn zoon. Was het een valse hoop te denken dat hij snel naar huis kon gaan? Flynn wist zelf maar al te goed dat het gevaarlijk genoeg was te reizen met een wond. Zeker op de wegen uit Haudan die nog niet zo makkelijk begaanbaar waren als de veel berezen wegen in Tarth. 'Geen duidelijkheid of je snel weer op de been zal zijn of om andere redenen?' vroeg hij achterdochtig. Was dit waarom de brief zo veel details had weggelaten?

Matheo moest zichzelf ervan weerhouden om niet met zijn ogen te rollen na de verdere vragen van zijn vader. Wilde zijn vader niet weten hoe het met hem ging? Hoe hij zichzelf in leven had weten te houden? 'We hadden bewijs gevonden dat er iets gaande was aan de grensstreken. Het leek alsof een groep goederen Tarth in gesmokkeld werden zonder belasting te betalen aan de Kroon. Het ging niet enkel om goederen, maar ook om nieuwe uitvindingen en wapens die mogelijk een gevaar konden vormen.' Hij bloosde en keek van zijn vader weg. 'We wilden meer bewijs vinden en dat presenteren aan de Koning en Koningin.' Vervolgens haalde hij ietwat opgelaten zijn schouders op. 'We weten niet goed wie het waren buiten dat ze Quandaïs spraken. Ik verstond ze, uiteraard, maar ik kan me niet voorstellen dat datgene wat ze zeiden enige betekenis heeft. Ze wilden vooral ons graag uitschakelen, omdat we teveel gezien zouden hebben.' Veel updates over de mannen en vrouw die hun hadden aangevallen had Matheo niet meer van zijn vriend ontvangen. Waarschijnlijk zat er maar weinig progressie in het identificeren van de groep. Matheo haalde weer zijn schouders op. 'De geneesheren zeggen enkel dat ik een lang herstel voor de boeg heb en dat de wegen slecht begaanbaar zijn. Ze geven aan dat de weg naar Myr beter te doen zal zijn.' Hij keek vervolgens opnieuw om zich heen. 'Waar is mam?' vroeg hij, hoopvol dat ze in de buurt zou zijn.

'En in plaats van jullie overste in te lichten en wellicht met het kamp een goed voorbereide missie op te zetten, zijn jullie er zelf maar op af gegaan?' Flynn trok zijn wenkbrauw op naar zijn zoon en hield zijn verdere kritische woorden in. Zijn blik zou al genoeg zeggen. Flynn verborg vervolgens zijn gebalde vuist achter zijn rug bij het horen van de verdere uitleg van Matheo. Het benoemen van Quandaïers als de aanvallende partij behielp zijn achterdochtigheid niet. Hoe kon het dat het altijd dat land en diens bewoners waren die zo een grip hadden op het lot van hem en zijn gezin? Flynn merkte dat hij zijn kaken op elkaar geklemd en met zijn andere hand over zijn been wreef. Hij maande zichzelf tot rust te komen en bekeek zijn jongen weer. 'Beter te doen omdat je geen hobbelige weg aan kan of omdat het Koninklijk paar je graag daarheen wil hebben?' Guila had het niet van hem willen horen, maar Flynn had al gegokt dat de Koningin nogal eens uit zou kunnen maken wat er nu met Matheo gebeurde. 'Ze is onderweg met jouw tante. Ik ben alvast vooruit gereisd om geen tijd te verliezen. Ik wilde zeker zijn dat je-' Hij stopte zijn zin halverwege en keek nu op zijn beurt van Matheo weg. 'Is de prins er heelhuids vanaf gekomen?' Het hielp om zijn eigen emoties onder controle te houden als hij niet te lang na dacht over hoe fout het had kunnen gaan, en hoe slecht het er ook nu nog uit zag, door zijn aandacht te richten op alles behalve het feit dat zijn zoon hier zwaar gewond lag.

Matheo wilde verhit reageren op zijn vaders woorden, maar beet op het laatste moment op zijn tong. Het had geen zin om met zijn vader hierover in discussie te gaan. Ze zouden allebei niet de ander zijn gelijk geven. 'Je zou me toch niet geloofd hebben,' mompelde hij dus maar onder zijn adem, waarvan hij betwijfelde of zijn vader het gehoord had. Het kamp had hem en Silva nooit serieus genomen. Silvester moesten ze nog met enige klasse behandelen door zijn titel, maar Matheo had de volle laag gehad door constant maar te degraderen in rang. Hij bleef ook stil door de - nu wel terechte - woorden van zijn vader. 'Ik denk,' begon Matheo voorzichtig, terwijl zijn ogen door de ruimte heen schoten, 'dat als men gewild had dat ik naar het kamp zou reizen, dat ik allang op een kar had gezeten.' Die macht hadden de Alba's wel, laat staan de Koning en Koningin. Die twijfels had hij echter nog niet naar zijn vriend uitgesproken en hij wist ook niet of Silvester hem wel zou geloven. Of zou begrijpen. Zijn schouders ontspanden door het bericht dat zijn moeder én tante eraan kwamen. 'Ik kan niet wachten tot ze er zijn,' zei hij oprecht, waarna hij zelfs een opgeluchte glimlach niet kon onderdrukken. Hij wilde in de armen van zijn moeder zijn en de passionele woorden over wraak van zijn tante horen. En van zijn vader- 'Buiten twee verbrande handen en heel wat blauwe plekken maakt hij het goed. Zijn verloofde is er ook.' Hij twijfelde echter of hij over Eisa moest beginnen. Zijn vader was momenteel nog te boos over de huidige situatie om zijn vriendin op te brengen.

Flynn deed zijn best een diepe zucht te onderdrukken. Het was misschien niet eerlijk dat hij altijd maar dacht dat Quandai bepaalde wat er met hem of zijn familie gebeurde. Vaak genoeg was het juist de Tarhiaanse regering. 'Ik verwacht dat het niet lang zal duren voor daar meer duidelijkheid in zal komen.' Als zij al een bericht hadden ontvangen en Flynn in al die tijd hier in Haudan was weten te raken, dan zou het Koninklijk paar inmiddels ook op de hoogte zijn en hun beslissingen aan het maken zijn. Het verbaasde hem juist dat er nog geen officieel bericht was. Maar wellicht wist Matheo daar simpelweg niets vanaf. Flynn zou de jonge prins snel moeten spreken. 'Is dat wat jij wil? Eerst naar Myr gaan?' Hierbij keek Flynn zijn zoon aarzelend aan. Het was inmiddels wel duidelijk dat hij er erg slecht in was om in te schatten hoe Matheo zou reageren op bepaalde zaken en wat er in zijn hoofd om ging. Het was enigszins een opluchting om hem dus op te zien veren bij het nieuws dat zijn moeder en tante onderweg waren. Zijn zoon was echter niet de enige die nu plots zo onvoorspelbaar was. Van zijn echtgenote vond hij het ook moeilijker te zeggen hoe ze zou reageren op hun zoon en zijn perikelen. 'Hmm,' mompelde Flynn enigszins goedkeurend. 'Ik geloof dat het dan maar goed is dat jij je taken als wachters zo goed als uitgevoerd hebt en de prins heelhuids terug hebt helpen komen voor hij een verloving en bruiloft aankondigt.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek bedenkelijk naar het verband dat onder de dekens uitstak. Was er een manier waarop ze konden garanderen dat dit het verhaal was dat de ronde zou doen? In plaats van een versie waarin Matheo hen beiden in gevaar had gebracht?

'Het zal ook niet lang duren voordat de Alba's richting Myr vertrekken, denk ik.' Matheo aarzelde even na de vraag van zijn vader. Hij wist dat Eisa naar Myr zou reizen. En hoe graag hij ook meer tijd met haar wilde spenderen, wist hij ook dat hij nu maar weinig kon betekenen. Ook daar zou hij in een ziekenboeg verblijven. Terwijl Silva met zijn verloofde rond geparadeerd zou worden, werd Matheo ofwel ook rond geparadeerd om te laten zien dat hij nog leefde ofwel zou hij weggestopt worden voor het publieke oog. 'Ik wil naar huis,' reageerde Matheo uiteindelijk. 'Ik wil met jou en mam en tante Robyn mee reizen naar huis om daar verder te herstellen.' Ze hadden geweldige geneesheren en -vrouwen in het kamp, waarvan er zelfs nog iemand was die zijn vader had helpen herstellen na zijn wond. 'Als jullie dat ook goed vinden, natuurlijk.' Hij zou een groot beroep doen op zijn ouders nadat hij manen afwezig was geweest. In zijn ooghoek zag hij plots de sjaal en één van Eisa armbanden liggen. Het zou vast niet lang duren voordat zijn vaders blik er ook op zou vallen. 'Ik moet je nog wat anders vertellen,' begon hij met een blos.

Flynn wist dat hij graag een bepaald antwoord wilde horen, maar hij kon die verwachtingen niet op zijn zoon leggen, noch wilde hij te hard van stapel lopen. Hij had spijt van de manier waarop hij Matheo het huis uit gestuurd had, ook al had de jongen wel iets van consequenties moeten aanvaarden. Het had hem wekenlang dwars gezeten dat hij misschien zelfs als zijn vader had geklonken. Maar hij was niet Nathan Barnes met al zijn demonen en had daar hard voor gewerkt. Hij had meer begrip voor zijn vader sinds hij zelf kinderen had gekregen. Hij had ook moeite gehad met het vaderschap door de jaren heen. Toch zou hij niet alles goed kunnen praten en moest hij ook aan zijn eigen fouten toegeven. 'Dan zal ik dat aankaarten met de Alba's en de prins.' Flynn fronste vervolgens en deed zijn best de blik van Matheo te ontmoeten zodat het duidelijk was hoe erg hij de volgende woorden meende. 'Je bent altijd welkom, Matheo.' Hij merkte dat zijn jongen meer wilde zeggen, maar hij viel hem in de rede. 'Laat me nog even uitpraten, jongen. Ik wil niet weer eenzelfde fout maken en de belangrijke dingen onbesproken laten. Ik wil dat je weet dat het me spijt en-' Flynn keek om toen hij plots de deur open hoorde gaan. Hij stond al op het punt op de bediende weg te sturen toen hij merkte dat de vrouw die binnenstapte er niet uit zag als bediening. Sterker nog, hij dacht haar te herkennen.

Eisa was die ochtend maar laat vertrokken naar de villa om Matheo op te zoeken. Normaal was ze er al als hij wakker werd, maar de repetitie van de vorige avond was zo lang doorgegaan dat ze slaap in had moeten halen. Het had ook geen nut als ze oververmoeid bij haar vriend aan kwam. In plaats van direct naar zijn kamer te wandelen, was ze eerst maar bij de keukens gestopt om ontbijt voor hen te halen. Als ze er op tijd was, wist ze dat ze de kok zo ver kon krijgen om wat ze ook maar vroeg voor haar te maken. Met de tree was ze voor Matheo's kamer aangekomen en had de zuster buiten de deur haar over iets horen waarschuwen, maar ze was met zo'n haast aangekomen dat ze maar half luisterde en al het vertrek in stapte. Er zou vast een geneesheer bezig zijn of misschien was de prins wel onverwacht zo vroeg al op bezoek gekomen. Wat als er nieuws was? Dat wilde zij ook horen. Eisa bleef echter geschrokken stil staan toen ze de kamer eenmaal in was gestapt en een heel andere persoon naast Matheo's bed zag. Ze dacht even dat ze nog kon weggaan voor ze gezien werd, maar de imposante Kapitein had zijn ogen al op haar gericht. Eisa hield haar dienblad  stil en glimlachte bescheiden. 'Sorry, ik wist niet dat je bezoek had.' Ze spoorde zichzelf aan gewoon door te lopen en het dienblad op een tafel weg te zetten. 'Ik kan later wel terugkomen?' Eisa keek hierbij Matheo aan en probeerde van zijn uitdrukking te lezen of het herzien met zijn vader goed was gegaan.

Matheo wilde zijn vader over Eisa vertellen, maar de Kapitein had zo zijn eigen zegje te doen. Met grote ogen hoorde Matheo dan ook de verontschuldiging van zijn vader aan. Het deed hem veel om te horen dat hij weer welkom was bij zijn ouders. Hij had ze verschrikkelijk gemist tijdens zijn periode in het kamp en vooral tijdens zijn reis met Silvester. Hij had het niet aan Silvester willen toegeven. Zijn vriend kon altijd zo luchtig over zijn ouders spreken. Matheo had zulke opmerkingen over zijn ouders altijd met moeite over zijn lippen gekegen. 'Bedankt, vader. En het spijt mij ook-' Op hetzelfde moment als zijn vader keek hij naar de opengaande deur. Eisa. Het was te verwachten, gezien ze nagenoeg elke ochtend bij hem langs kwam. Hij had echter gedacht dat de bedienden ofwel de geneesheren haar zouden tegenhouden. Desondanks brak er een grijns door in zijn gezicht bij het zien van zijn vriendin. 'Het is niet erg, Eisa. Ik wilde net over je beginnen,' begon hij met een glimlach, terwijl hij haar naar hem toe wenkte. 'Vader, dit is Eisa. Eisa, dit is Kapitein Barnes, mijn vader.' Hij hoopte dat zijn vader verwelkomend tegenover zijn vriendin zou zijn. 'Eisa helpt mij met mijn herstel. Ze is een zeer, zéér begaafde muzikante en ze reist veel in Tarth rond. Je hebt vast over haar gehoord bij haar bezoek aan de dorpen rondom het kamp.' Hij schraapte zijn keel en keek naar Eisa met een liefdevolle blik. 'En ik geef heel veel om haar.'

Eisa had het idee dat ze wel een erg slecht moment had gekozen om binnen te wandelen. Maar ze probeerde de gedachte dat ze hier niet hoorde even snel uit haar hoofd te zetten. Matheo wilde dat ze hier was en dat moest genoeg zijn. Verrast keek ze naar haar vriend en liep toen dichter naar het bed toe. Ze keek naar de man aan de andere kant van het bed. Zijn blik was lang niet meer zo imponerend, maar ze moest alsnog haar best doen niet verlegen te worden onder zijn nieuwsgierige ogen. Ze had de man in het kamp voorbij zien komen terwijl ze in het kamp was geweest en natuurlijk had ze de verhalen gehoord, maar het was heel anders hier voor hem te moeten staan terwijl zijn zoon aangaf dat ze zijn vriendin was. Eisa wist bovendien hoeveel de goedkeuring van zijn familie voor Matheo betekende. Het maakte haar dan ook nerveus zo onverwacht geintroduceerd te worden aan zijn vader. 'Aangenaam, Kapitein Barnes,' zei ze helder terwijl ze naar hem knikte. Haar aandacht verschoof echter naar Matheo bij het horen van zijn verdere woorden en ze voelde dat ze alsnog bloosde. De prins wist inmiddels wel dat ze samen waren, maar Eisa had Matheo nog niet tegenover iemand over haar horen praten. Ze wist niet eens wat ze moest zeggen, maar pakte met een glimlach zijn hand vast en kneep er zacht in. Ze keek vervolgens afwachtend naar de kapitein en wees toen naar het dienblad dat ze binnen had gebracht. 'Lust u misschien wat thee? Of wat van de rijstpudding?'

Flynn hoefde niet lang te wachten voor de puzzelstukjes op zijn plek vielen. Hij nam in zich op hoe zijn zoon reageerde op de aanwezigheid van de jonge dame en hoorde toen zijn uitleg aan. Flynn bekeek haar nu enigszins nieuwsgierig en knikte kort naar haar. 'Insgelijks, Eisa.' Hij moest haar wel het voordeel van de twijfel geven alleen al omdat ze zijn blik ontmoette en niet direct wegkeek. Matheo had wel een meisjes mee naar huis genomen die hem niet eens aan hadden durven kijken. Ze waren nooit lang rond blijven hangen zelfs niet als zijn vrouw hen met alle warmte verwelkomde. 'Ik heb inderdaad gehoord over jou en jouw groep. De lof over jullie optredens heeft ook het kamp bereikt.' Het was niet moeilijk te zien dat de twee verliefd waren. Het deed hem aan zijn eigen prille verliefdheden denken in zijn jeugd. Bovendien wist hij dat het zijn zoon zou helpen om inderdaad iemand te hebben die zijn herstel steunde. Flynn had het zelf ook nooit alleen kunnen doen. Hij had Guila daar voor te bedanken, maar ook Clementine in dat eerste jaar. 'Het stelt me gerust te weten dat mijn zoon hier niet steeds alleen in deze kamer heeft gelegen. Ik geloof dat ik je daar voor zou moeten bedanken, Eisa.' Hij knikte vervolgens dankbaar en zag dat ze al op was gestaan om thee te schenken. Dat gaf hem een moment om een wenkbrauw naar Matheo op te trekken met een beginnende glimlach. Hij was wel benieuwd hoe en wanneer dit gebeurd was.

Afwachtend keek Matheo toe hoe Eisa op zijn woorden zou reageren en vooral op de indringende blik van zijn vader. Hij had zich echter geen zorgen hoeven maken, want al snel voelde hij Eisa's hand in de zijne en zag hij hoe ze de blik van zijn vader ontmoette. 'Ik heb niet alleen de geneesheren, maar ook zeker Eisa te danken aan mijn herstel. Daarnaast wil ik haar niet alleen voorstellen aan jou, maar ook aan mam en Robyn en natuurlijk Roshan, Leo en Arlo.' Glimlachend bracht hij haar hand naar zijn lippen om er een kus op te drukken. 'En ik wil natuurlijk ook mee maken dat ze mag optreden voor het koninklijk paar. Men zal niet stoppen met lofuitingen.' Zijn blik gleed ondertussen weer af naar zijn vader. Matheo rolde zijn ogen bij het zien van zijn vaders blik, maar hij moest uiteindelijk toch glimlachen. Het deed Matheo denken aan eerdere jaren, waarin hij nog een open boek was geweest tegenover zijn beide ouders. Hij had ze, en zijn broer en zussen, aan tafel tijdens het diner vaak genoeg over zijn avonturen en vrouwen verteld. 'Misschien kunnen we dat verhaal beter houden voor als mam er ook is,' grijnsde Matheo, ook omdat hij niet wilde toegeven dat hij bijna Eisa had laten lopen door zijn eigen koppigheid. 'Eisa, mijn vader en ik hadden het zojuist over de Alba's en hun reis naar Myr toe. Heb jij daar toevallig meer over opgevangen?' Het was duidelijk geworden dat Eisa door haar werk heel wat interessante mensen sprak en daardoor ook genoeg informatie opving. 'En hebben de geneesheren iets tegen jou laten vallen over... mijn reisrichting?'

'Het enige wat ik heb kunnen doen is je van gezelschap en eten voorzien,' wierp Eisa terug. Vooral tijdens haar eerste dagen sinds ze Matheo gezien had, was er niet veel te doen geweest voor haar dan toekijken hoe de geneesheren hun werk deden. Het was moeilijk geweest als Matheo pijn had of toen de ontsteking niet direct weg ging. Ze zei niet meteen iets over het noemen van zijn hele familie. Dat was iets waar ze nog niet lang over na had kunnen denken, maar nu het beter met hem ging wist Eisa dat ze toch ook de moed moest vinden om die verdere stappen met hem te zetten. Ze had inmiddels de twee mokken die ze mee had gebracht vol geschonken en bood beide mannen de stomende thee aan. Ze had de kok gevraagd voor enkele gedroogde kruiden die haar eigen oma vaak in haar thee had gestopt in de koude ochtenden in het Zuiden. De warmte was niet echt nodig in het Haudanese klimaat, maar de kruiden maakten je scherp voor de komende dag. Eisa deelde ook de pudding uit voor ze plaats nam op het bed en wat van het fruit dat ze meegebracht had at. 'Toevallig wel,' begon ze fronsend. 'Er zat een man in de taverne waar we geoefend hebben de afgelopen dagen. Hij had al eens laten vallen dat hij ons graag in Myr wil zien spelen omdat hij zelf ook bij de festiviteiten aanwezig zal zijn. Benji vertelde me gisteren dat hij te horen had gekregen dat die man door de Alba's aangenomen is om voor hun paarden te zorgen. Hij heeft een contract dat na de volgende volle maan begint.' Dat zou niet zo lang meer duren. Ze haalde haar schouders vervolgens op. 'Ze hebben het over reizen gehad en of je er klaar voor zou zijn. Maar niet waarheen.'   Het bezorgde haar dat er geen duidelijkheid in was en merkte dat Matheo's vader daar evenzeer gefrustreerd door was door zijn brommende woorden.

'Ik geloof dat jouw moeder het ook het liefst zelf eerst of tenminste samen zou willen horen van jou.' Flynn zou zijn vrouw snel moeten schrijven over de status van Matheo, maar hij zou voor nu nog niets zeggen over de vriendin van Matheo. Het was niet aan hem dat te delen en bovendien verwachtte hij dat Guila even blij verrast zou zijn. Ook al was een reizende zangeres misschien niet de ideale stabiele relatie die zijn zoon kon gebruiken. Hij kon het niet laten dat die gedachte alsnog door zijn hoofd gleed ondanks wat hij nu al van Matheo had gehoord over de steun die Eisa voor hem geweest was. Flynn nam de mok met thee dankbaar aan van Eisa zowel als de pudding. Hij hoorde nu pas dat zijn maag rommelde van de honger. Doordat hij zo weinig gestopt was om snel Haudan te bereiken, had hij ook maar weinig gegeten. Bovendien was hij niet zo fan van de Haudanese keuken. Rijst en pudding kon hij echter wel aan. 'Het is van de gekke dat ze die informatie nog niet gedeeld hebben. Als ze je echt in Myr willen krijgen dan reis je over een week daarheen. Horen ze je daar niet over in te lichten?' mopperde Flynn terwijl hij zijn thee op dronk. Het verontruste hem bovendien dat Guila en Robyn nog onderweg waren en sowieso nog verschillende dagen nodig hadden om aan te komen. 'Wat zegt Silvester hierover, Matheo?'