Haudan

-

Iwan keek met een verwonderde blik naar het uitzicht voor hem. Ze hadden enkele dagen geleden de grenzen van Tarth achter zich gelaten om Haudan in te reizen. Hoewel Iwan inmiddels iedere uithoek van Tarth wel gezien had, was hij nog maar weinig buiten de grenzen getreden. Praktisch gezien was Haudan inmiddels ook onderdeel van Tarth, maar het voelde voor Iwan toch alsof hij eindelijk verder kon reizen. Bovendien was hij enthousiast geweest om te zien waar zijn vriend opgegroeid was. Marwan sprak maar weinig over zijn jeugd, maar hij had wel over het landschap en de natuur verteld. Het was niet zo vlak als het Westen waar Iwan vandaan kwam of ze bergachtig en koud als het Zuiden, noch zo gedomineerd door heuvels en dichte bossen als het Oosten. Iwan had zijn paard tot stilstand gebracht en keek om naar zijn vriend met een grijns. 'Laten we hier lunchen. Dit is een te goed uitzicht om niet te benutten. Misschien raak ik wel geïnspireerd om een nieuw toneelstuk te verzinnen!' Hij was al van zijn paard gesprongen om het dier de weg af te leiden richting een groep rotsen. Na hun lange verblijf in Evenfall hadden ze besloten om verder te reizen en Iwan genoot er volop van om weer op weg te zijn. Het kwam enigszins door het nieuws dat zijn jongste broer had gebracht. Het had fout gevoeld om in Evenfall te blijven terwijl hij wist dat zijn moeder er niet meer was. Hij had haar plots overal en nergens gezien. De stad waar hij in opgegroeid was was hem pots te benauwend geworden. Gelukkig had hij Marwan kunnen overtuigen hem eindelijk mee te nemen naar Haudan.

Marwan had al sinds het betreden van de grenzen van Haudan elke dag stilletjes op zijn paard gereden. Terwijl Iwan bewonderend om zich heen had gekeken, was de steen in Marwans maag enkel groter geworden. Hij was nerveus om zijn ouders' weerzien, vooral omdat hij zo hals over kop alweer twee lentes geleden was vertrokken. Sindsdien had hij ze niet meer gezien én had hij maar weinig briefcontact gehad. Door zijn afdrijvende gedachten had het ook even seconden gekost, voordat hij besefte dat Iwan tegen hém gesproken had. 'Oh, ja, laten we dat doen,' zei hij afwezig, waarna hij ook van zijn paard stapte en Iwan richting de rotsen volgde. Terwijl Marwan de teugels van zijn paard bevestigde aan een laaghangende tak, voelde hij weer hoe zijn gedachten begonnen weg te drijven. 'Een toneelstuk gebaseerd op uitzicht?' grijnsde Marwan dus ook maar, om zichzelf af te kunnen leiden van zijn eigen preoccupatie over zijn familie. Hij had inmiddels zijn arm in één van de zadeltassen gestopt, om zo een laken en wat eten tevoorschijn te toveren. 'De toneelstukken zullen hier wel voor jou tegenvallen. Het is veel serieuzer dan in Tarth. We houden meer van tragedies dan van komedies,' herinnerde hij zijn vriend.

Iwan had het niet meteen door gehad hoe afwezig Marwan was geworden de afgelopen dagen. Hij begon het echter wel te merken nu hij amper reacties op zijn woorden kreeg. Hij keek met een frons om naar zijn vriend, maar voor hij dat kon zien, glimlachte hij al weer. Hij had zijn paard eveneens vast gemaakt om vervolgens Marwan te helpen met het uitstallen van hun lunch. 'Gus zegt me altijd dat hij geïnspireerd raakt door zijn omgeving. Dat de bomen tegen hem praten of zoiets. En zijn gedichten zijn ontzettend goed, dat weet je ook. Dus ik dacht, misschien wil de natuur ook wel tegen mij spreken!' Hij liet zich grinnikend op het laken zakken en klopte uitnodigend naast zich. 'Ik zie hier bovendien wel een mooie liefdesscène zich afspelen. Een man die zijn geliefde achter heeft gelaten omdat zijn voorstel om samen te vertrekken wordt afgewezen en plots bevindt hij zich hier, met dit uitzicht, en ondanks zijn verdriet stopt hij en dan-' Iwan hield een hand op en wees naar de horizon. 'Dan ziet hij een stofwolk en natuurlijk is het zijn grote ware liefde die alsnog achter hem aan is gereisd. Enkel omdat dit prachtige uitzicht er voor heeft gezorgd dat de man stopte, zijn ze herenigd.' Hij fronste en streek zijn weelderige krullen uit zijn gezicht. 'Wat mij betreft zijn de komedies vaak nog tragischer. Maar ik geloof niet dat het theater ooit zal tegenvallen voor me.' Met een glimlach keek hij naar de andere man. 'Is alles serieuzer in Haudan of alleen jullie voorstellingen?' Hij wist maar erg weinig van de regio of de cultuur af.

Toen hij eenmaal naast zijn partner zat, had hij een hand op Iwans knie gelegd en luisterde hij met een tedere glimlach naar de enthousiaste uitleg. Hij dacht nog dat Iwan zelfs uit een willekeurige steen een stuk kon bedenken. Marwan kon echter niet ontkennen dat het een mooi toneelstuk zou zijn. 'De gedichten van jouw broer zijn inderdaad mooi,' stemde Marwan in. Altijd had hij de brieven van de broer van Iwan mogen lezen en de gedichten hadden hem elke keer weer weten te raken. Het was duidelijk dat de tweeling erg talentvol was. Met een grijns kuste hij de wang van zijn vriend, waarna hij hun eten uitstalde op het laken. Het gaf hem tijd om na te denken over de vraag van Iwan. 'We zijn een volk van geleerden, vandaar ook mijn eigen beroepsrichting. Het zijn intellectuelen en dus in het algemeen zijn ze ook serieuzer.' Natuurlijk lag ook zijn passie werkelijk bij het recht, maar het was niet dat hij nou zoveel keuze had gehad. Zijn ouders hadden altijd veel invloed gehad op zijn keuzes in zijn leven. Het was dan ook opvallend dat precies zijn beste keuze in zijn leven precies tegenover de keuze van zijn ouders stond. Als het aan hen lag, dan was hij nooit met Iwan vertrokken. 'Voor jou bezocht ik nooit het theater. Ik mocht niet eens een instrument leren spelen.'

Iwan vond het heerlijk om de brieven van zijn broer te ontvangen. Er was een lange periode geweest waarin hij niets van Augustus had gekregen. Immers hield Iwan hem toen ook niet op de hoogte over routes die hij aflegde met zijn toneelgroep. Ze hadden nooit plannen. Sinds ze echter tegelijkertijd in het Noorden bij hun ouders op bezoek waren geweest, had Iwan beloftes gemaakt om hem beter op de hoogte te houden als Gus dat ook deed. De maanden die ze in Evenfall hadden gespendeerd, hadden het dus ook mogelijk gemaakt dat hij briefcontact kon onderhouden met Augustus. Hij had zelfs Tobias geschreven voor Elaine's verjaardag en had er een cadeau bij gestuurd. Met een glimlach nam hij de kus van Marwan aan en brak een stuk van het brood af. Hij keerde zich op zijn rug en streek Marwans been plat zodat hij zijn hoofd er op kon laten steunen. Zo keek hij naar de schapenwolken die rustig aan hen voorbij dreven terwijl hij naar de beschrijving van zijn vriend luisterde. 'Misschien was dat een goed idee. Die keer dat Illyn poogde je wat akkoorden op de luit te laten spelen klonk dat niet erg goed,' grinnikte Iwan plagend naar de andere man op. Ze hadden in Evenfall veel tijd gespendeerd onder de creatievelingen en kunstenaars. Dat waren uiteindelijk de mensen die Iwan kende en waar hij gemakkelijk tussen paste, maar hij had ook wel gezien dat dat misschien niet altijd de meest comfortabele plek was voor Marwan. 'Waar ging je dan heen voor vermaak? De bibliotheek?' Hij kon het zich moeilijk voorstellen om zijn jeugd zonder muziek en theater te hebben moeten doorbrengen. Zijn vader had het allemaal maar niets gevonden, maar zijn moeder had hem erg aangespoord en uiteindelijk was Iwan er ook vaak genoeg tussenuit geknepen om in de stad het plezier te vinden dat hij miste in het paleis.

Marwan had één van de veldflessen gepakt en tegen zijn lippen gezet. Zijn gedachten dreven af naar zijn jeugd en schouderophalend draaide hij de dop weer op de fles. 'Ik moest mij altijd vermaken in de kantoren van mijn ouders. Dan moest ik maar boeken gaan lezen of oefenen met schrijven. Of ik kon met mijn oudere broer op stap gaan als hij op pad werd gestuurd door mijn vader om de het lokale archief te bezoeken. En, tja, net zoals jouw broer vond ik dat geen straf.' Met een glimlach keek hij hierbij weer naar zijn partner op. Marwan had altijd wel een boek op zak en in elk dorp kocht hij wel nieuwe inkt voor zijn veer. Voor Iwan had hij niet eens interesse gehad in de kunsten en had hij het weggeschreven als puur vermaak voor de Tarthiaanse adel. Hij had nooit geweten dat het onder het volk ook zo populair was. 'Ik weet niet hoe mijn familie gaat reageren op mijn terugkeer,' zei hij uiteindelijk stilletjes. Die gedachte had hem al de hele reis bezig gehouden.

Iwan luisterde naar de uitleg van Marwan, maar liet zijn blik afdwalen door de wolken die voorbij dreven. Hij moest zijn broer nog maar eens vragen of hij geen gedichten had over wolken, of zelfs hele boeken. Iemand moest er toch ooit wel net zo gefascineerd door zijn geweest als hem? Iwan zuchtte en keek met een scheve grijns op naar zijn vriend. 'Gus heeft me wel eens proberen te overtuigen dat archieven wild interessant zijn, maar er was niets wilds aan.' Hij had zijn hoofd al weer comfortabel op Marwans schoot laten zakken om zijn ogen te sluiten en van de warme bries te genieten, toen hij de bekentenis van de andere man hoorde. Met een bedenkelijke blik uitdrukking hield hij de blik van zijn vriend vast en kwam uiteindelijk half overeind om hem beter aan te kunnen kijken. 'Marwan-' begon Iwan, maar viel toen weer stil. Hij was overduidelijk niet de beste persoon om advies te geven over hoe je hoorde om te gaan met je familie, maar hij begreep juist erg goed dat zijn partner zich onzeker voelde. Toch had Marwan hem tot nog toe maar erg weinig verteld over zijn problemen met zijn ouders. Iwan wist dus niet precies waar hij Marwan en ook zichzelf op moest voor bereiden. Hij had de ouders van zijn vriend vast ooit wel ontmoet, maar hij kon zich echt niet meer herinneren hoe ze waren. 'Mijn aanbod om als eerste bij je familie aan te kloppen als Dante en te peilen wat ze van hun verdwenen zoon vinden tegenwoordig staat nog.' Hij probeerde zijn grap zo luchtig mogelijk te brengen, maar tegelijkertijd zocht hij naar Marwans hand en kneep er zacht in. 'Kunnen we niet eerst je broer of zus opzoeken? Zouden zij beter reageren dan jouw ouders?' Wellicht kon Marwan zo tenminste één wederzien uit de weg hebben gehad dat niet per se één groot drama zou zijn. Iwan had het zo de afgelopen jaren meestal opgelost. Eerst benaderde hij Guila, dan had hij tenminste al een bondgenoot als hij daarna met Tobias of met zijn moeder moest spreken of waren zij tenminste al via brieven van zijn zus op de hoogte gebracht. Nu was dat natuurlijk wel anders. Hij hoefde zich niet meer voor te bereiden op gesprekken met zijn moeder. Marwan kwam nu helemaal overeind en wreef zijn krullen uit zijn gezicht. De gedachte aan haar maakte hem nog steeds onrustig.

Marwan keek omlaag naar het knappe gezicht van zijn partner op zijn schoot en streek zorgzaam met zijn vingers door de donkere krullen heen. Hij wist niet wat hij gedaan zou hebben zonder zijn vriend. Dan zou hij nog steeds gevangen zitten of erger- En het avontuur zou lang niet zo mooi zijn geweest als dat het nu was. En lang niet zo liefdevol. Met een zucht zag hij echter hoe Iwan reageerde op zijn woorden over zijn familie en al snel probeerde hij zijn vriend weer liggend te krijgen. Hij wilde er niet een te groot probleem van maken. 'Nee, dat gaan we niet doen,' zei Marwan star, maar wel met een glimlach. In nog geen duizend levens zou hij Iwan als eerste op zijn ouders af sturen. Dat was een recept voor chaos en vooral voor een ramp. Hij knikte echter wel instemmend op Iwans voorstel. 'Ik ga eerst maar mijn broer opzoeken. Hij is-' Marwan beet bedachtzaam op de binnenkant van zijn wang en dacht na over zijn broer. 'Hij is diegene geweest die altijd zijn leven op orde heeft gehad. Misschien als hij ziet dat ik dat ook heb, dat hij dan een goed woordje wil doen bij mijn ouders. En mijn zus-' Hij rolde zijn ogen. 'Altijd de lieveling van mijn ouders. De enige dochter. Zij wordt op alle ambassadeurs afgestuurd, zodat mijn broer vervolgens het ene na het andere belangrijke verbond kan afsluiten. Ze zijn een goed team.'

Iwan bekeek het gezicht van zijn vriend terwijl hij over zijn familie sprak. Hij probeerde de trekken en bewegingen te interpreteren. Het was voor hem niet moeilijk voor te stellen dat Marwan zich misschien niet thuis had gevoeld. Uiteindelijk had hij daar ook mee geworsteld, maar dat had nooit echt aan zijn broers of zus gelegen. Met hen had hij het altijd zo goed gevonden, ook in Evenfall. Natuurlijk kreeg hij vaak genoeg op zijn kop van Tobias of bekritiseerde Guila zijn keuzes, maar ze hadden vooral steun geboden. En toch had Iwan dat niet altijd aan kunnen nemen. Zelfs niet van Augustus met wie hij zo hecht was geweest in hun jeugd. 'Als zij zo goed samen werken en de taken op zich kunnen nemen, is het niet zo erg dat hun andere zoon iets anders doet met zijn leven, niet?' poogde Iwan wellicht iet wat naïef. Het was duidelijk dat er andere verwachtingen waren geweest wat betreft Marwans toekomst. Misschien had de tijd dat wel verminderd. Wat ongemakkelijk ging Iwan verzitten en keek hij naar hun handen. 'Zouden ze weten dat je gevangen was genomen?' Ze hadden het er nu al weer even niet meer over gehad. Hij bracht het niet graag op en zijn vriend deed dat zelf ook niet echt. Hetzelfde gold voor hun veiligheid. Ze maakten met de dag beslissingen of ze ergens wilden blijven of niet en dat kwam deels omdat hun reizen niet voorspelbaar konden zijn. Ze zouden niet weten wie hen achterna zat, hoe klein de kans ook was na manen van op weg zijn. Dat bleef immers een optie zolang er niets in de politiek van het Noorden veranderd was. 'Zo niet, misschien hoef je ze dat wel niet te vertellen. Dat ik je heb geholpen te ontsnappen en dat je-' Hij stopte zichzelf en keek afwachtend naar Marwan.

Marwan trok zijn schouders op en glimlachte bedachtzaam. 'Dat zou inderdaad een logische beredenering zijn. Hier is het echter gebruikelijk dat alle kinderen hun ouders helpen in hun taken en plichten. Het zou niet gepast zijn om al die verantwoordelijkheden op één of twee van de kinderen te leggen... zoals ik nu heb gedaan.' Maar zijn broer en zus leken het prima samen te redden, ook toen Marwan er nog was om een hand uit te steken. Die hadden ze echter nooit met veel enthousiasme aangenomen. Ze hadden zo hun eigen taken, structuren en routines. Marwan had zich er echter nooit buitengesloten door gevoeld en had genoten van de enigzinse vrijheid die het had geboden. Zijn schouders gingen echter hangen door de terechte vraag die zijn partner stelde. 'Ik hoop het niet,' murmelde hij zachtjes. 'Maar mijn broer is er vast al achter gekomen. En als hij het al niet zou weten, dan zou ik het ook niet goed geheim kunnen houden.' Marwan kneep zachtjes in Iwans hand en glimlachte geruststellend naar hem. 'Maar ik zal het niet benoemen aan mijn ouders. Mijn broer weet namelijk wel beter dan dit opbrengen.'

Iwan had Augustus gevraagd of hij hem wat kon vertellen over de regio waar Marwan vandaan kwam tijdens het bezoek aan hun ouders. Hij moest namelijk toegeven dat hij er maar erg weinig over wist. Ondanks de verhalen van zijn vriend, wist hij nog niet goed hoe anders de cultuur was, noch of het wel geaccepteerd werd om een relatie te hebben met een man zoals hem. Natuurlijk was hij dus ook nerveus over het opzoeken van Marwans familie. Dat was echter een heel ander soort nervositeit dan dat van zijn partner. Hij hoorde met een even somber gezicht de zachte woorden van Marwan over zijn gevangenschap en ontsnapping aan. 'Je hoeft het niet geheim te houden, maar-' Iwan durfde zijn gedachten niet verder uit te spreken. Hij kon het zich simpelweg niet veroorloven dat Marwan weer opgesloten zou zitten. Ze hadden zo voorzichtig gedaan de afgelopen manen, met hun alias, het reizen en de familie van Marwan klonken als mensen die zich érg strak aan de regels hielden. 'Misschien valt het wel allemaal in het niet als je ze vertelt dat je vriend een Halley prins is?' probeerde Iwan met een grijns om niet meer aan hun problemen te denken. 'Maak het echter maar niet meteen duidelijk welke prins,' grinnikte hij terwijl hij naar voren boog om Marwan een plagende kus op zijn wang te geven. Hij kuste hem vervolgens op de lippen, nu teder en in een poging om de andere man gerust te stellen. 'Als je weg wil, dan kan dat op welk moment dan ook,' voegde hij nog toe.

Nieuw

Silvester tuurde met een tevreden blik het landschap over dat zich voor hem uitstrekte. De zon was net onder gegaan aan de horizon, wat betekende dat veel van de directe omgeving in het donker gehuld was maar de bergtoppen en bomen in de verte nog sterk afstaken tegen de lucht. De zonsondergang was die avond een spektakel geweest zoals het iedere dag wel leek in Haudan. Een paar weken geleden hadden ze de grootste stad waar zijn familie woonde achter zich gelaten om de natuur in te trekken. Silva en Matheo hadden zich flink aan moeten passen aan de natuur hier na de Tarthiaanse bossen en redelijk begaanbare paden die een groot netwerk vormde voor de vele reizigers. Hier kwamen ze amper andere reizigers tegen behalve de lokale bevolking. Dat betekende dat het makkelijker was ongemerkt door te reizen, vooral nu ze op het spoor waren van de smokkelaars. Silva was erg tevreden geweest dat na hun lange en zware reis naar de hoofdstad van Haudan ze inderdaad achterhaald hadden dat er iets gaande was aan de grenssteken en er goederen Tarth in werden gesmokkeld zonder belastingen te betalen aan de Kroon. Soms ging het om kruiden of stoffen, maar er gingen ook geruchten rond over wapens en nieuwe uitvindingen die een nog groter gevaar vormden voor Tarth. Ze hadden al snel besloten dat ze bewijs moesten vinden en dat aan de Koning en Koningin konden presenteren. Tot nu toe was die achtervolging goed verlopen. Het was zwaar, maar na de eerste mislukkingen, blaren, spierpijn, gewonde paarden, foute bessen, en wat nog meer ze onderweg tegenaan waren gelopen, voelde Silva dat deze reis was wat hij hoorde te doen. Tevreden draaide hij zich om naar Matheo en liep terug naar de inkeping in de rots die ze als goede schuilplaats voor de nacht uitgekozen hadden. 'Ik geloof dat het vanavond jouw beurt is het vuur te maken. Of was je van plan daar weer onderuit proberen te komen?' vroeg hij met een grijns.

Matheo stond bij hun paarden en keek toe hoe ze dronken uit de net gevulde emmer met water. Het waren goede dieren, maar na zo'n reisdag waren ze erg vermoeid. Hij had meerdere keren tijdens hun reis schietgebedjes gemaakt over het feit dat de paarden nog ongedeerd waren. Zonder de twee beesten waren ze overgelaten aan de ruige natuur van Haudan en de welwillendheid van de bewoners om ze te helpen. Toen hij Silva van een afstandje hoorde praten, jogde hij terug naar hun schuilplek en zette hij zijn tas op de grond neer. Matheo hief zijn handen met een scheve grijns op. 'Deze handen moeten verzorgd en ongedeerd blijven om jou te beschermen, prinsje,' plaagde hij zijn vriend goed bedoeld, want al snel stroopte hij zijn mouwen op en knielde hij naast een hoopje takken. In het kamp was een vuur maken één van de eerste dingen die je leerde als rekruut. Zijn vader had hem echter op veel jongere leeftijd al deze vaardigheid geleerd. 'Denk je echt dat we de smokkelaars gaan vinden?' begon Matheo met zijn rug naar Silva toe. Het was de eerste keer die dag dat hij zijn onzekerheid liet spreken. De reis was al met zoveel horten en stoten verlopen...

Silva hoorde dat Matheo weer op hem af was komen lopen en lachte om zijn woorden. Al sinds hij het voorstel had gedaan dat zijn goede vriend zijn wachter kon worden, was hij erg tevreden met zijn eigen idee. Terwijl ze nog tijd in Tyrosh hadden gespendeerd, had hij er ook voor gezorgd dat een deel van zijn salaris betaald werd via de schatkist van zijn familie. Uiteindelijk hadden ze hem nu nog niet helemaal van zijn titels of inkomsten ontzegd. Of tenminste, dat kon inmiddels wel veranderd zijn. Het nieuws van hun vertrek moest vast ook zijn ouders bereikt hebben. Silva liep richting de paarden om hun bepakking los te maken en dat naar het kampvuur te sjouwen. Daar zocht hij naardepot met granen waar ze hun avondmaal van konden koken. Ze hadden in een dorp enkele dagen geleden wat gedroogd vlees mee kunnen nemen om smaak en voedzaamheid aan hun maaltijden toe te voegen. Hij sneed het vlees in stukken voor hij verrast naar de rug van Matheo keek. 'Uiteindelijk moeten we ze wel tegen komen, dit pas eindigt bij de grens. Daar kunnen ze niet veel kanten meer op. Bovendien hebben zij goederen bij zich en wij reizen veel lichter. We zullen de berg ruggen sneller over komen.' Silva klonk zelfverzekerd. Het deed hem goed dit doel te hebben en het had hem bezig gehouden, ondanks dat zijn lichaam wel degelijk voelde dat het een moeilijke tocht was. Maar zijn rug klaagde niet zo veel meer zoals na de eerste nachten die ze op de grond hadden geslapen en zijn blaren waren geheeld. Silva mengde de granen met het vlees en voegde water toe uit de buidel die om zijn rug had gehangen. 'We krijgen dit nog klaar voor het jubileum en dan kun jij jouw zangeres verbluffen en kan ik mijn verloving met Inanna beginnen.'

Matheo had inmiddels het vuur aangestoken gekregen. De vlammen deden hem denken aan zijn familie en aan het haardvuur dat zijn moeder in de winter vaak aan stak. Alles om hem heen deed hem denken aan zijn ouders, broer en zussen. En Eisa… Hij schudde de gedachtes van hem af en richtte zich in plaats daarvan op zijn vriend. De zelfverzekerde toon van Silva deed hem goed en gaf hem ook vertrouwen. Desondanks dacht hij soms weleens waar ze in godsnaam aan begonnen waren. Tegelijkertijd kon het ook goed uitpakken. Als ze de mensen die ze opjaagden te pakken kregen, kon het erg lucratief uitpakken. En zijn vader kon dan niets anders dan trits op hem zijn. Sinds hij vertrokken was, had hij nog niets van de man vernomen. ‘Ik geloof dat mijn zangeres niet verbluft wil worden,’ zei Matheo met een bedachtzame blik, terwijl hij plaats nam naast zijn vriend. ‘Ze wil vrijheid.’ Nu hij zelf op reis pas, besefte hij pas de waarde daarvan. Maar ook de eenzaamheid. ‘Kijk je er naar uit?’ vroeg Matheo benieuwd aan zijn vriend. ‘Naar een verloving? Met jouw prinsesje?’

Silva hurkte naast het vuur om de pot met granen naar het vuur te schuiven. Hij keek tevreden toe hoe het water begon te stomen en roerde zo nu en dan door het goedje om aanbakken te voorkomen. De eerste paar keer dat hij had geprobeerd te koken had hij hun eten verbrand of op andere manieren flink verpest. Silva keek opzij naar Matheo toen hij zijn woorden hoorde en de frons op zijn gezicht zag. De afgelopen manen hadden ze afwisselend gereageerd op hun nieuwe avontuur en de obstakels die ze onderweg tegenkwamen. Meestal wist de ander diegene er dan weer bovenop te trekken of te motiveren om door te blijven gaan. 'Ach, kom op Theo, die blik die ze je gaf zei wel iets anders en anders haar brieven wel. Wil ze bovendien niet gewoon beroemdheid? Daar past een befaamde soldaat erg goed bij.' Silva had nu al een paar keer aangehoord hoe Matheo over Eisa sprak. Eerlijk gezegd had hij niet verwacht dat hij er zo met de pakken bij neer zou gaan zitten. Hij merkte dat dat het gesprek ook meer naar zichzelf toe trok en met en zucht ging hij achterover zitten. 'Ik kijk in ieder geval niet uit naar alle poespas die erbij zal komen als het officieel is.' Het enige dat het draagzaamer maakte in zijn hoofd was het feit dat hij deze vrijheid nu had en tenminste wist hoe het voelde om niet als prins het dagelijkse leven door te gaan. 'Bovendien zal ik onze bezoeken aan de nachthuizen ernstig missen,' grinnikte Silva maar voelde dat de grijns maar kort op zijn gezicht bleef hangen. 'Het klopt gewoon. We rondden deze missie succesvol af, mijn ouders en Tarth ontvangen ons met lof en dan kan ik eindelijk een echte positie in het leger van mijn vader opnemen. Dan kan ik de echtgenote van een prinses zijn en mijn eigen avonturen blijven beleven als ik op missies ga.' Hij nam dit plan erg serieus. 'Ik weet zeker dat ik dan vast ook een plek voor jou kan regelen in het Tarthiaanse leger. Als je besluit toch het Noorden achter je te laten?' Silva keek opzij naar zijn vriend en wachtte nieuwsgierig zijn antwoord af. Hij had de suggestie al eens eerder gemaakt.

Matheo keek toe hoe zijn vriend hun eten klaar maakte boven het vuur. Het was aan het begin duidelijk geweest dat Matheo meer kennis had van het meer- simpele leven dan zijn vriend. Ondanks dat hij ook altijd een gemakkelijk leven had gehad, wist Matheo wel degelijk hoe hij voor zichzelf kon zorgen met zo min mogelijk attributen. Zijn moeder had over de jaren heen meer en meer de traditionele manier van het Quandaïse koken op zich genomen en Matheo had vaak genoeg moeten helpen. Dat betekende dus ook zo veel mogelijk ingrediënten uit de tuin halen en puur koken met een pan boven het vuur. Matheo voelde dat zijn ene mondhoek wat omhoog trok door de woorden van zijn vriend. 'Het is geen geheim dat ik niet met mijn handen van haar af kan blijven. Vooral als ze-' Hij maakte zijn zin maar niet af. Silva zou wel weten wat hij bedoelde. 'Desalniettemin kan ze net zo goed een andere man gevonden hebben. Of vrouw. Of allebei. Of meerderen.' Hij merkte dat het idee hem al jaloers maakte. 'Maar ik ben verraster door jou. Als jij eenmaal terug komt als gevierde prins, dan ligt heel het land aan jouw voeten. Jij kan hebben wie je wilt.' Hij trok een wenkbrauw op naar zijn vriend en knielde vervolgens snel voor het vuur om zo nu en dan te roeren in het eten. Het plan van Silvester bracht kippenvel op zijn rug. 'Zou jij dat willen doen voor mij?' vroeg hij bedachtzaam, terwijl hij over zijn schouder naar Silva keek. 'Ik zou- Ik zou dan met jou mee kunnen op missies. Dan zien we de rest van het land.'

'Je weet dat ik al erg lang met mijn hoofd en andere delen bij Inanna zit. Ze is niet alleen een schoonheid, maar heeft een passie om het land te helpen. Bovendien zal het onze ouders erg tevreden stellen. Wat voor betere match kan ik nou vinden?' Hij begreep dat hij, ondanks wat zijn ouders ook zeiden, echt niet zomaar met jan en alleman een relatie aan kon gaan. Inanna paste perfect binnen het plaatje en alles aan haar leek ook perfect. Ze hadden daarnaast zeker gevoelens voor elkaar. 'Maar ik zal niet veel in de buurt zijn als er inderdaad veel missies zullen zijn. Noch verwacht ik dat Inanna dat soort huisje boompje beestje wil.' Silva gaf de man naast hem vervolgens een duwtje. 'Denk je niet dat hetzelfde voor jou geldt als je terugkomt? Je bent dan geen prins, maar als soldaat en wachter die de prins veilig heeft gehouden en bovendien de Barnes naam draagt- Wat maakt het dan uit wat Eisa vindt?' Hij keek toe hoe Matheo in het eten roerde en leunde zelf nog wat verder naar achteren tegen een platte rots die precies goed zijn rug ondersteunde. Zijn glimlach werd breder toen hij de blik van zijn vriend zag. 'Ik denk niet eens dat het nodig zal zijn dat ik een goed woordje voor je doe. Met het succes van deze missie kan je beloning geld zijn, maar ook een positie. Dan gaan we samen Tarth door en de grenzen langs,' stelde hij zelfverzekerd. Silvester droomde al tevreden weg bij het idee dat ze dit nog vaker konden doen. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd en keek zo op naar de hemel. 'Als we de smokkelaars vinden,' voegde hij toen toch met enige serieusheid toe. Hun reis zat er nog niet op. 'Wat ga je als eerste doen als we terug zijn?'

Matheo keek zijn vriend met een verwonderde blik aan. Hij wist dat Silvester inderdaad gevoelens voor de prinses had en dat hij het ook enigszins serieus nam, maar hij wist niet of het tijdens de missie stand zou houden. Aan de andere kant hing er aan Silvester een hele andere druk en verwachting dan aan Matheo. De ouders van Silvester leken er wellicht niet heel erg mee bezig te zijn, maar dan had je nog de mening van een hele raad en een heel land. Zijn eigen ouders hadden hem nooit regels opgelegd over wie hij (en of hij) moest huwen. Daarom schrok hij ook van de vraag van zijn vriend en kon hij nog net ervoor zorgen dat hij van schrik niet de lepel in de pan liet vallen. 'Jouw zus is toch single?' plaagde hij zijn vriend, om zijn ongemak te verbergen. 'Wat houdt haar tegen om niet met een veel jongere, maar erg knappe, man aan de haal te gaan?' Hij hoopte dat Silvester zijn woorden niet al te serieus zou nemen, gezien hij de oudere zus van Silva erg intimiderend vond. Daarbij wist hij nauwelijks iets over haar, in tegenstelling tot Willem. 'Als eerste doen?' Hij dacht over de vraag na, maar grijnsde daarna. 'Ik ga mijn ouders bezoeken om de blik op mijn vaders gezicht te kunnen zien en het eten van mijn moeder te kunnen proeven. En daarna ga ik naar onze stam taverne toe voor een goede cider en wijn en spendeer ik de volledige nacht in het bed van een mooie vrouw.' De dagen van hem en Silva hadden er zo voor de reis altijd bijna wel uitgezien. Het vooruitzicht maakte hem warm van gemak en vertrouwen. 'En jij dan, Silva?'

Silvester kwam fronsendovereind om het gezicht van zijn vriend eens goed in zich op te nemen en gaf hem toen grijnzend een fikse duw. 'Verdomme, Theo, ze is alsnog mijn zus. Kies een andere prinses.' Hij schudde zijn hoofd en vond weer een comfortabele positie terwijl hij bedenkelijk naar het vuur tuurde. 'Alleen Muriel weet wat ze wil en eerlijk gezegd weet ik niet of een partner op haar planning staat.' Zijn zus kon nogal een mysterie vormen. Ze was niet erg open over haar relaties, ook al moest ze die wel gehad hebben. Hij lachte vervolgens goedgezind om de beschrijving van Matheo's bezigheden na hun thuiskomst. Silva keek er ook naar uit te weten hoe de familie van zijn vriend zou reageren. Ze hadden hem tot nu toe namelijk wel erg belabberd behandeld vond hij. Silva wreef langs zijn nek om wat van de stijfheid van die dag er uit te wrijven terwijl hij zijn antwoord overdacht. 'Natuurlijk zal ik eerst een lang warm bad nemen en ik hoop Inanna snel op te zoeken, maar-' Het overviel hem plots dat hij wel degelijk een antwoord wist, maar het niet hetgeen was dat hij verwacht had. 'Ik zou graag naar Myr op bezoek gaan. Om inderdaad ook de reactie van mijn ouders te zien, maar ook om weer even thuis te zijn. Ik heb Willem al zo lang niet gesproken. Ik weet niet eens wat hij nu aan het doen is.' Silva had gepoogd zijn broer te schrijven, maar de brieven die naar zijn verblijf in Myr waren gestuurd waren onbeantwoord gebleven. Hij kon niet met zekerheid zeggen of ze simpelweg onderschept waren, Willem niet in Myr was of dat hij geen behoefte had om iets terug te schrijven. Zijn moeder had in haar brieven ook niets over hem geschreven en zijn vader had hem en Muriel amper genoemd toen ze in Tyrosh waren. Silva had het zo niet tegen zijn vriend gezegd, maar het baarde hem zorgen niets vernomen te hebben van Willem.

Matheo moest lachen na de duw van zijn vriend. 'Zoveel prinsessen zijn er nou ook weer niet in Tarth. Ik moet mijn best doen bij de prinsessen waar ik toegang toe heb,' grinnikte hij, al wist hij dat hij er slecht aan deed om achter prinsessen aan te gaan. Via Silvester had hij een proefje gehad van het karakter van een verwende prinses. 'Laten we hopen dat ze reageren zoals we hopen,' verzuchtte hij. Hij had al lange tijd geen bericht meer gehad van zijn familie, ook simpelweg omdat geen enkele brief hun kon bereiken. Desondanks had hij er veel voor over om te weten hoe het met ze ging en wat ze over hem dachten. 'Jij hebt mij trouwens nooit verteld hoe de vrouwen in Myr zijn,' begon Matheo met een jongensachtige grijns. Toen Silvester hem wilde antwoorden, legde hij verschrikt zijn hand op zijn borst en hield hij zijn vinger tegen zijn lippen. Toen hij er zeker van was dat Silvester niet verder zou praten, wees hij naar zijn oor, alsof hij wilde zeggen dat hij iets had gehoord. Na enkele seconden stilte ontspande Matheo's lichaam en schudde hij zijn hoofd. 'Het zal vast een beest zijn geweest,' zei hij, maar op zachtere toon.

'Ja, en ik zeg je nu dat je geen toegang hebt to Muriel,' grinnikte Silvester. Hij had echter gelijk dat er niet zo heel veel opties waren. Het gaf ook maar weer aan wat voor geluk hij had met Inanna. Het leek hem namelijk een stuk minder aantrekkelijk om te moeten wachten tot de jonge dochter van de Landheer en Landvrouw in het Zuiden van leeftijd was en om een onbekende prinses buiten Tarth te huwen leken hem ook niets. Hij bleef nog even met zijn gedachten bij zijn broer en zijn zus, maar ook zijn tante en oom en zijn neven en nicht die Myr altijd als een thuis hadden laten voelen. Zij zouden hem toch wel met open armen verwelkomen? Silva wilde net even brutaal reageren op de vraag van zijn vriend toen hij de blik op zijn gezicht zag veranderen. Zijn ogen werden groit toen hij zij kaken plots op elkaar klemde en met ingehouden adem afwachtte wat Matheo gehoord had. Hij zuchtte eveneens toen het maar niets leek. 'Vast,' herhaalde zacht en zichzelg nog overtuigende dat het inderdaad onschuldig was. 'Herinner je nog die keer dat we ook dachten dat er iemand ons besloop en het die geit was?' Bbracht Silva op om de gespannen sfeer weer wat te verlichten. Hij boog naar voren om naar hun eten te kijken dat Matheo roerende had gehouden en besloot dat het nu wel goed moest zijn. Het vele gereis maakte een persoon erg hongerig.

Ondanks dat Matheo er van overtuigd was dat het vast een beest was geweest, had hij toch een onprettig gevoel in zijn buik. De laatste dagen hadden ze de smokkelaars wel heel gemakkelijk kunnen volgen zonder ontdekt te worden. Aan de andere kant waren ze maar met twee man en was er geen enkele reden waarom ze ontdekt zouden zijn. 'Ah, die geit,' herinnerde Matheo zich met een grijns. Het was nog maar aan het begin van hun reis geweest en Matheo had elk geluid als rover of sluipmoordenaar gezien. Het had tijd gekost tot hij minder paranoïde was geworden. Hij was net bezig om de kommen voor het eten te pakken, toen hij opnieuw het gekraak van eerder hoorde. Hij spitste zijn oren, terwijl hij langzaam overeind kwam. Tot zijn eigen afschuw hoorde hij het onmiskenbare geluid van een pijl die een boog verliet. 'Silva!' schreeuwde hij, waarna hij zich voor zijn vriend en prins gooide en een pijl zich al snel in zijn schouder boorde. Door de kracht ervan werd hij omver gesmeten en belande hij hard op de grond. De lucht was uit zijn long geslagen en het koste al zijn kracht om half overeind te komen, zodat hij Silva kon smeken om zich uit de voeten te maken.

Silva moest lachen als hij terugdacht aan dat moment al weer manen geleden. Hij was zich toen bijna doodgeschrokken toen hij dat geritsel en geblaat gehoord had. Matheo had nog lang grappen over zijn reactie gemaakt. Silva had zich weer op het eten gericht en had voor zichzelf al een portie ingeschept toen hij de schreeuw van Matheo hoorde. Voor hij het wist lag zijn vriend voor hem op de grond en knielde hij verontrust bij hem neer voor zijn blik de omgeving rond schoot. Waar kwam die pijl vandaan? Hij zag iets glinsteren in de bossen en kon nog net op tijd naast Matheo neerduiken voor een tweede pijl de opening doorschoot. Hij kroop gehaast dichter naar Matheo en negeerde zijn gesmeek om weg te gaan. Met enige moeite en terwijl hij zijn best deed de pijl te vermijden stak hij zijn schouder onder die van Matheo en poogde hem zo omhoog te heisen. 'Kom op, Theo, gebruik die benen verdomme!' Hij hoorde vervolgens het kraken van takken en keek op recht in het gezicht van een man die zijn gezicht half verborgen had. Silva greep naar zijn zwaard en hield dit met zijn ene hand op terwijl hij Matheo overeind hield met de andere. 'Kom op dan! Jullie stelletje lafaarden! Vecht met me,' riep hij met luide stem terwijl de adrenaline door zijn lichaam gierde.