Een Villa in Haudan

-

'Vertel mijn neven dat ze morgen nog wel van me zullen horen,' zei Silva naar de bediende die hem sinds hij de vergaderzaal boos was uitgelopen op de voet gevolgd was. De man poogde hem iets te vertellen over een of andere gast. Hij had er het geduld niet voor en stond abrupt stil in de gang voor hij zijn kamers betrad. 'Vertel ze ook maar dat ze me met rust moeten laten en dat ik verdomme niet gestoord wil worden.' Silva gooide met een flinke klap de deur van zijn huidige vertrekken dicht en stampte zo boos en oververhit de zitkamer in. Hij trok verwoed aan de das om zijn nek en het jack dat hij gedragen had. Hij begreep niet hoe men hier zo formeel gekleed door het leven kon gaan terwijl het in de zomer zo benauwd was! Silva gooide de kledingstukken aan de kant en liep direct naar de salontafel met de karaf wijn. Hij schonk zijn glas vol en nam een flinke slok voor hij met een diepe zucht in een fauteuil plaats nam. Het was de zoveelste dag geweest dat Silva gepoogd had op zijn familie in te praten. Hij had gedacht dat ze eindelijk meer actie zouden ondernemen nu hij Matheo's verslag had. Ze waren daarentegen nog voorzichtiger geworden nu ze zeker wisten dat het Quandaiers waren. Uiteindelijk was het besluit geweest dat geen actie ondernomen kon worden totdat de Koningin en Koning op de hoogte waren en hun bevelen konden leveren. Bovendien, hadden ze beweerd, was de situatie niet meer zo urgent omdat zijn vriend niet op sterven lag. Silva had op dat moment al zijn zelfbeheersing moeten gebruiken om zijn neven en nichten niet stuk voor stuk uit te schelden en een stel lafaards te noemen. Voor hij echt zijn houding verloor, was hij zonder nog iets te zeggen de vergadering uitgestapt.

Inanna was onmiddellijk op reis naar het Oosten gegaan bij het ontvangen van bericht dat Silvester in het Oosten was en daar voor langere tijd zou blijven. De brief was maar vaag geweest, maar gezien ook het feest van zijn ouders eraan zat te komen, was het een logische beslissing geweest om te vertrekken. Ze had haar tante uiteindelijk kunnen overtuigen door ook Diane mee te nemen op de reis. Eenmaal in Haudan herkende ze niets wat ze uit boeken had gelezen over de stad. Ze was vooral overvallen door de hitte en de directheid van de mensen. Niemand leek hier te weten dat ze spraken tegen een prinses. Inanna was onmiddellijk richting het paleis gereisd. Aldaar was ze in een wachtruimte geplaatst om de komst van haar prins op te wachten. Hij zat blijkbaar nog in een vergadering. Echter hoorde ze al sneller dan haar beloofd was de stem van haar vriend door de gangen galmen. De bedienden keken elkaar even kort aan en begeleidde haar vervolgens naar de vertrekken toe. De harde toon in Silva’s stem was haar, ondanks haar enthousiasme en verlangen om hem te zien, niet ontgaan. Enigszins onwennig liep ze het vertrek in en trof ze hem op een van de fauteuils aan. ‘Mag jouw verloofde wel komen storen?’ vroeg ze voorzichtig, terwijl ze in de deuropening bleef staan en haar vriend met een liefdevolle glimlach aan keek.

Silva had nog geen tweede slok van zijn wijn kunnen nemen toen hij de deur open hoorde gaan. Hij opende zijn mond al om de bediening direct weg te sturen, toen hij tot zijn verbazing zag dat er heel iemand anders voor zijn deur stond. Met open mond kwam Silva direct overeind en morste zo bijna zijn volle glas wijn op zijn kleding. Hij zette deze vlug aan de kant, maar kwam toen nog niet direct in beweging om Inanna te begroeten. Het kostte hem niet alleen tijd te verwerken dat ze hier was, maar ook om te bedenken wat ze gehoord of gezien had van zijn uitbarsting. 'Goden nog aan toe, Inanna, wat doe je hier?' Silva hoorde zijn eigen ongelovige woorden en zette zichzelf eindelijk aan om naar haar toe te lopen en haar in zijn armen te sluiten. Het gaf hem een mogelijkheid om zijn gezicht in de plooi te krijgen en zijn emoties te beheersen. Hij wist niet of hij opgelucht moest zijn zijn vriendin hier te hebben of juist gefrustreerd dat ze hier onaangekondigd voor hem stond. Enige waarschuwing had hij wel gewaardeerd. Hij duwde de vele gedachtes in zijn hoofd opzij zodat hij voor even het moment in zich op kon nemen. Inanna's herkenbare geur en haar warme lichaam gaven tenminste kort een verademing van de woede en frustratie die hij eerder had gevoeld. 'Vertel me alsjeblieft dat je niet alleen gereisd bent,' ging Silva verder terwijl hij zijn handen op haar wangen legde en haar toen kuste.

Inanna zag tot haar verbazing dat juist Silva zo overdonderd leek door haar komst. Ze had hem een brief gestuurd om te laten weten dat ze uit het Noorden zou vertrekken. Misschien had ze sneller gereisd dan de brief zelf. 'Ik ben hier natuurlijk voor jou!' legde ze uit, waarna ze ook enkele stappen naar haar verloofde toe stapte en hem toe stond om haar in zijn armen te nemen. Ze legde haar handen op zijn sterke rug en wreef met een gelukzalige zucht langs zijn blouse. 'Diane was al langer van plan om via Haudan naar het paleis van jouw ouders in Myr te reizen. Toen ik hoorde dat jij hier ook zou zijn, heb ik haar overtuigd om mij mee te nemen. Mijn tante reist pas enkele dagen voor het feest van jouw ouders.' Ze had zich enigszins losgemaakt zodat ze naar zijn knappe gezicht kon kijken. Haar verloofde zag er moe uit en ze zag nog de gefrustreerde welving van zijn lippen. 'Hoe is het met jou?' Ze wilde al die negatieve gevoelens weg halen, dus boog ze ook dichter naar hem toe om hem te kussen. 'Ik heb je zo gemist, Silva,' murmelde ze vervolgens tegen zijn lippen aan. 'En ik kan niet wachten om over jouw avonturen te horen.' Zelf had ze ook genoeg te vertellen, zaken die ze niet in haar brieven had kunnen opnemen. Ze voelde alsof ze in al die manen van naïeve prinses was opgegroeid naar waardige steun van haar landvrouwe.

Silva vond het ondanks dat hij haar nu vast had en haar lippen vond alsnog moeilijk te geloven dat ze hier was. Hij had niet gedacht dat ze met de informatie over zijn locatie in Haudan zomaar hierheen zou komen, maar nu hij dit hoorde had hij beter moeten weten. Inanna wist hem zo wel vaker te verrassen. Hij glimlachte kort na hun kus en liet zijn ogen weer wennen aan haar mooie trekken. Zijn frons kwam alleen wel terug toen ze vroeg hoe het met hem ging en ze aangaf zijn verhalen te willen horen. Hij zou er misschien nog mee weg zijn gekomen om de situatie te verbeteren in zijn woorden aan zijn verloofde, maar Inanna moest zijn eerdere uitbarsting wel gezien of gehoord hebben. Hij zuchtte dus ook en keek naar hun handen die hij verstrengeld had. 'Het gaat beter nu ik jou zie,' zei hij kort. 'Maar kom, je moet vast moe zijn van je reis. Ik kan wat wijn voor je inschenken en als je honger hebt laat ik wat te eten brengen.' Silva nam haar alvast verder het vertrek in en wenkte dat ze plaats kon nemen op de sofa.

Inanna hield Silvesters gezicht nauwlettend in de gaten en merkte dus ook meteen op hoe hij weer begon te fronsen. De zorgeloze prins zag ze nu niet voor haar staan. Wat was er allemaal gebeurd dat hij zo boos en gestrest was? Zo kende ze hem helemaal niet. Echter hadden ze elkaar al manen niet meer gesproken buiten hun brieven om. 'Ik voel me ook beter nu ik weet dat je veilig bent,' zei ze eerlijk. Het was niet gemakkelijk geweest om maar zo nu en dan een update te krijgen over zijn gesteldheid. Ze probeerde uiteindelijk geruststellend naar hem te glimlachen en drukte een liefdevolle kus op zijn wang. Welke problemen er ook waren, ze zouden het samen wel oplossen. 'Ik ben inderdaad moe. Het was een lange reis,' gaf ze toe, dus liet ze hem haar mee leiden verder het vertrek in. 'Diane wilde het rustiger aan doen, maar ik kon niet wachten om je te zien én ik wilde niet het risico lopen dat je al verder zou reizen.' Voordat ze plaats nam op de sofa keek ze nieuwsgierig om haar heen. Alles in Haudan was anders dan in het Noorden. Het leek alsof elk onderdeel van deze stad gemaakt was met de hitte in het achterhoofd. Het was niet eens het heetste punt van de dag en desondanks stonden de zweetdruppeltjes in haar hals. 'Waar is jouw vriend, Silva?' vroeg ze benieuwd, waarna ze plaats nam op de sofa. De twee waren vier handen op één buik.

'Zijn jullie door de passen gekomen? Of langs de landwegen die recent aangelegd zijn?' vroeg Silva enigszins benieuwd. Hij wist niet veel over de voogd van Inanna, maar in de verhalen van zijn vriendin was ze regelmatig op reis naar allerlei uitwegen in en buiten Tarth. De passen leken hem niet de makkelijkste route voor zijn verloofde, maar het leek alsof ze hier erg snel geraakt was. Hij zag haar blik de ruimte door gaan en nam glimlachend haar nieuwsgierigheid in zich op. 'Wat vindt je van Haudan?' vroeg Silva. Hij had het zelf met Matheo's komst ook voor het eerst weer met andere ogen kunnen bekijken. De gebruiken, de kledingstijlen en het eten waren hem niet ongewoon. Zijn moeder en grootouders hadden daar wel voor gezorgd. Toch voelde hij zich niet altijd op zijn plek als hij hier was tussen zijn neven en nichten. Al was het maar omdat ze zijn Tarthiaanse accent bespotten of als - zoals in de vergadering gebeurd was - ze hem er erg duidelijk aan herinnerd hadden dat hij uiteindelijk geen Alba was. Silva schudde zijn gedachtes aan de kant toen Inanna haar volgende vraag stelde. Hij opende zijn mond om een antwoord te geven, maar sloot deze weer en liep plots terug naar de deur om wat eten te laten brengen voor hen beiden.

Inanna wilde net antwoorden toen de waarschuwing van Diane door haar hoofd spookte. Ze keek weg van Silva, alsof ze het schilderij op de muur bestudeerde, en loog vervolgens: 'We hebben de landwegen gebruikt. Het is er nog rustig, dus we konden hard doorrijden.' In werkelijkheid hadden ze de meest afgelegen, maar snelle wegen gebuikt. Diane had her en der nog materialen moeten ophalen. Inanna had maar weinig vragen gesteld, net zoals de soldaten die zo trouw aan Diane waren deden. 'Haudan is...' Ze zocht naar het juiste woord. 'Het is zoals ik nog nooit gezien heb.' Inanna had niet veel gereisd, ondanks dat haar voogd en moeder veel weg waren geweest en ze de dochter van twee verschillende culturen was. Silvester zou dat ook herkennen. 'Ik kijk er naar uit om de lekkernijen te proeven en een mooie nieuwe jurk te kopen,' zei ze oprecht, waarna ze Silvester in de gaten hield terwijl ze de volgende woorden uit sprak. 'En ik heb een afspraak staan met jouw familieleden.' Net zo geïnteresseerd wachtte ze ook de woorden over Silvesters beste vriend en wachter aan. Dat antwoord kreeg ze niet en zo volgde ze met haar ogen hoe Silvester de kamer verliet. Toen hij terug kwam, zuchtte ze zacht. 'Silva, mijn liefde,' murmelde ze op warme toon, nadat ze de donkere blik op zijn gezicht zag en haar hand naar hem uitstrekte. 'Kom alsjeblieft bij mij zitten. We hoeven nog niet te veel te praten over wat we hebben meegemaakt.'

Silva kon zich niet herinneren wanneer hij Haudan voor het eerst had bezocht, maar hij had wel andere herinneringen aan zijn bezoeken hier als kind. Het had altijd als een avontuur gevoeld om hier allerlei vreemd eten of ander soort planten en dieren te ontdekken. Hij zou Inanna graag zijn favoriete gebakjes en plekken in de stad laten zien. Dat voorstel maakte hij echter nog niet omdat haar volgende opmerking hem erg verraste. 'Een afspraak met mijn familie?' Silva had de deur weer zorgvuldig gesloten nadat hij de bediening instructies had gegeven. Hij bleef kort hangen, ver van de bank en van Inanna's zoete en verwelkomende woorden. Hij had geweten dat het moeilijk zou zijn over wat er gebeurd was te praten. Vooral met iemand die geen flauw idee had wat de situatie hier was, die de politiek niet kende noch zijn familie. Silva had om die reden zijn broer willen schrijven, maar iets wat Muriel hem in een brief verteld had had hem doen aarzelen. Hij had Willem al zo lang niet meer gezien en wie weet wat voor problemen hij zelf had nu. Muriel zou hij daarbij ook niet durven schrijven. Ze zou direct hierheen komen om alles op te lossen en hij wist zeker dat zijn vader daar niet buiten gelaten zou worden. Silva stapte dan ook op Inanna af en nam naast haar plaats. Hij glimlachte zwak naar zijn verloofde en zocht naar haar hand voor enige houvast. 'Ik vertel het je liever nu zelf dan dat mijn familie mijn woorden en de gebeurtenissen verdraaien.'

Inanna haalde haar schouders op als antwoord op zijn vraag. 'Ik ben hier als afgevaardigde van de Noordelijke landvrouwe. Ik zou een slechte gast zijn als ik niet in gesprek zou gaan met de Alba's. Ik wil ze bedanken voor de mooie nieuwe landwegen en ik hoop dat ze zullen erkennen hoeveel vis, sieraden en andere handelswaren uit de havens we aan hun leveren. Nu zal dat alleen maar meer worden door de verbeterde verbindingen.' Inanna keek toe hoe Silva op haar af stapte en naast haar plaats nam. Ze schoof wat dichter naar hem toe en hield teder zijn hand vast. Het gebaar in combinatie met zijn woorden bezorgde haar de rillingen. 'Wat is er gebeurd, Silvester?' vroeg ze bezorgd. 'Roshan vertelde mij voor mijn vertrek hoe ze al lang niets van Matheo had gehoord en ik trouwens ook niet van jou. We maakten ons zorgen.' Daarom was zo zo ongelofelijk opgelucht geweest om weer iets te horen en had ze kans aangegrepen om hem te treffen in Haudan.

Silva fronste bij het antwoord dat Inanna hem gaf. Normaliter zou hij er geen probleem mee hebben, maar het voelde alsof ze nu negeerde dat het zijn familie was. Haar onafhankelijkheid had hem tot nu toe niet zo dwars gezeten, maar met de huidige stand van zaken leek het hem geen goed idee dat zijn verloofde in haar eentje met de Alba's sprak. Hij zei er echter nog niets over. Silva zuchtte vervolgens bij het horen van haar bezorgdheid, maar ook dat het noemen van Roshan zijn eerdere verdenkingen had bevestigd. 'Heb je Roshan verteld dat we door Haudan zouden reizen?' Hij trok kort een wenkbrauw op naar Inanna. In zijn brief had hij volgens hem duidelijk gezegd dat ze die informatie beter voor zichzelf kon houden. Hij kneep toch maar in haar hand om aan te geven dat het niet erg was. Uiteindelijk was het misschien maar goed dat iemand van Matheo's familie enigszins wist waar hij was. Hoe kon hij nu bovendien gefrustreerd zijn met Inanna's keuzes als hij zijn eigen situatie nog aan haar uit moest leggen en hoe erg hij gefaald had. Silvester haalde diep adem, nam nog een slok van zijn wijn en legde toen aan zijn prinses uit wat er gebeurd was. Hij ging over het vormen van het plan, dat ze goed en wel in Haudan waren geraakt en meer informatie op hadden gedaan over de smokkelaars, dat zijn familie al weinig steun wilde geven aan hun missie en de lange weken waarin ze hun tocht maakten. Silva kon Inanna niet meer aankijken toen hij bij de aanval kwam, laat staan toen hij over het moment waarop hij besloten had Matheo in de grot te laten om hulp te vinden omschreef. 'Ik heb ieder geneesheer uit de regio hierheen laten komen en ze zeggen dat het nu beter gaat, dat hij het wel redt, maar-' Silva nam zijn hand van Inanna terug en wreef zo door zijn vermoeide ogen voor hij zijn nog roodgekleurde handen bekeek. 'Matheo sprong voor me. Die pijl was voor mij bedoelt. Ik- En het is mijn fout. Ik heb hem mijn wachter gemaakt en hem meegesleurd op deze missie. De familie doet net alsof het niet zo ernstig is, juist omdat ik - de prins van Tarth - niet geraakt ben en-' Hij schudde zijn hoofd verslagen.

De ontevreden blik op Silva’s gezicht ontging haar niet. Ze kon haar vinger er niet volledig op plaatsen wat hem dwars zat, maar ze besloot om het te negeren. Ze had manen geleden een flinke speech van haar tante gehad over hoe ze haar functie serieuzer moest nemen en hoe ze als front het Noorden veiliger en sterker konden maken. Dat betekende ook goede (handels)relaties met de omliggende gebieden. Inanna nam die taak erg serieus en zou zich dus niet in de weg laten zitten door haar verloofde, wat hij er ook van vond. Als hij het niet zag zitten, dan moest hij het uitspreken. ‘Roshan heeft zelf uit de brieven van Matheo gehaald dat jullie door Haudan zouden. Jouw vriend schreef het niet expliciet op, maar Roshan heeft uit datgene wat hij schreef kunnen gokken dat jullie die kant op zouden gaan.’ Inanna had haar mond er verder over gehouden. Het was niet aan haar om de hele familie van Matheo op de hoogte te houden. Desondanks bleef ze dicht bij hem zitten en luisterde ze ademloos naar zijn avonturen. ‘Bij de Oceanen,’ fluisterde ze na het horen van de aanval, terwijl ze geruststellend langs Silvesters arm wreef en uiteindelijk haar hand op zijn wang legde. ‘Je geeft veel om jou vriend, dus het zal niet gemakkelijk zijn om hem gewond te zien. En al helemaal als jij ook diegene had kunnen zijn die nu gewond was of erger-‘ Ze haalde diep adem en pakte met haar andere hand weer die van Silvester vast. ‘Maar ik heb jullie in het Noorden gezien voor de missie en uit niets bleek dat Matheo niet volledig er achter stond om jouw wachter te zijn, Silva. Hij heeft daarmee gezworen dat hij jou zou beschermen en in leven zou houden. Misschien moet je het een plek proberen te geven dat hij zijn taak niet heeft verloochend; hij zal er vast hetzelfde over denken.’ Ze keek hem geruststellend aan en gaf hem het glas wijn weer aan. ‘Hier, neem nog een slok. Ik ben enorm opgelucht dat jullie er allebei nog zijn. En ik denk dat je in jouw handen mag knijpen dat je zo’n goede vriend hebt.’ Ze was even stil en dacht aan Roshan net voor haar vertrek. ‘Weet Matheo’s familie het al?’

Silva liet zijn hand weer door Inanna vast pakken enkon uiteindelijkhaarlikniet meer ontwijken. Hij wist niet goed wat hij verwacht had van zijn vriendin, maar haar steun en geruststellende woorden betekenden veel voor hem. Hij wist hoe zijn ouders zouden reageren en waarschijnlijk ook zijn broer en zus. Ze hadden al langer genoeg van hem en zijn constante problemen. Waarom hadden ze hem anders zo ver weg gestuurd en zag hij ze daarna nauwelijks? Tegelijkertijd wist hij niet of hij ze wel liever in de buurt had gehad nu. Zijn vader's felle woorden in Tyrosh hadden duidelijk gemaakt wat voor kritiek hij hier ook zou krijgen. Silva nam de wijn aan en wist zo ook de tranen die in zijn ogen opwelden te verbijten. Hij had zich maar zelden zo hopeloos gevoeld, ook al was het falen een herkenbare ervaring. Het had hem doen denken aan zijn korte tijd in het leger van zijn vader en hoe dat fout gelopen was. Had hij nu niet gewoon dezelfde fout gemaakt? Silva slikte de wijn weg en schudde zijn hoofd beschaamd. 'Ik durfde ze het niet te vertellen, niet terwijl Matheo's welzijn nog zo twijfelachtig was. Ik- Ik denk dat dat een fout was. Hij hoort zijn familie hier te hebben.' Fronsend keek hij Inanna aan, maar richtte zijn blik toen weer op hun handen. 'En mijn familie-,' Silva wist niet hoe hij die zin af kon maken. 'Ik ben blij dat je hier bent,' besloot hij uiteindelijk maar. Hij gaf niet graag toe dat de situatie op hem ook een flinke impact had gehad, dat hij amper sliep door de nachtmerries en zijn handen verschrikkelijk jeukten van de brandwonden en het bovendien overdag voelde alsof hij in zijn eentje tegenover de hele familie Alba en hun raadsleden vocht terwijl zijn vriend voor zijn gezondheid streed.

Inanna keek haar verloofde met een mengeling van gevoelens aan. Ze zag dat het hele verhaal hem emotioneerde en dat was een uitdrukking die ze nog nooit eerder bij hem had gezien. Daarnaast was het weer een bevestiging van de sterke vriendschap tussen de twee vrienden. Uiteindelijk sloeg ze haar armen stevig om hem heen, zodat hij tegen haar aan kon leunen. Zo drukte ze teder haar lippen in zijn hals. 'Bedankt voor het vertellen, mijn liefde,' murmelde ze tegen zijn huid aan. Ze begreep dat hij dit niet zomaar in een brief had kunnen schrijven. En het bevestigde haar ook dat dit niet het moment was om over haar ervaringen te spreken. 'Het is geen fout,' stelde Inanna hem gerust, terwijl ze met haar hand langs zijn haren gleed. 'Als je nog geen brief hebt gestuurd, dan kunnen we er vanavond nog eentje schrijven en morgenochtend met urgentie door een koerier laten bezorgen.' Ze kon niet goed voorspellen hoe de familie van Matheo zou reageren. Ondanks dat de man in breuk met zijn gezin lag, zouden ze vast snel naar Haudan komen reizen. 'Jouw familie?' Ze keek hem vragend aan, in de hoop dat hij verder zou spreken, maar dat deed hij niet. 'Ik ben spoedig ook jouw familie,' vulde Inanna dus zelf aan. 'Dus ik kan met jou mee als je ze zal spreken. Het komt echt goed. En-' Op hetzelfde moment merkte ze de ruwheid op Silva's handen op en zag ze vervolgens de roodgekleurde, geschroeide huid. In plaats van de hand vasthouden, legde ze hem nu voorzichtig op de hare. 'Doet het nog pijn?'

Silva kon niet anders dan in de armen van Inanna leunen en haar steun aannemen. Het had goed gevoeld zijn verhaal te kunnen doen aan iemand die hem niet direct kritiek zou geven, maar met hem sympathiseerde ondanks dat hij zo ook toe moest geven dat hij tekort gekomen was en  zijn zwakheden moest tonen. Dat was niet iets wat hij en Inanna eerder in hun relatie hadden moeten doen. Waarschijnlijk zou Silva het ook lang vermeden hebben als ze nu niet hier verschenen was. 'Er ligt al een  brief klaar. Ik hoef alleen nog maar opdracht te geven deze te versturen.' Hij zou dat vanavond nog doen. Hopelijk zou dat betekenen dat er snel genoeg een antwoord was voor Matheo dat hem hopelijk verder zou helpen. Silva keek naar zijn vriendin na haar opmerking en hield stil haar gezichtsuitdrukking in de gaten. Hij vond geen aarzeling in haar stem of ogen. Met een frons schudde hij zijn hoofd en richtte zich op zijn handen. 'Het is niets. Het jeukt en trekt alleen nog. Mijn oudtante heeft me een zalf gegeven.' Het waren niet zijn handen of wonden waar zijn gedachtes nu naar uit gingen, maar naar Inanna's eerdere woorden. 'Ben je nog steeds zeker? Over ons?' vroeg hij zacht. Silva had gezegd dat hij deze tijd wilde nemen om zichzelf te bewijzen, om een 'goede' prins te zijn voor Inanna en natuurlijk had hij zichzelf ook meer tijd willen kopen om eerst de wereld te zien voor hij meer stabiliteit moest bieden. Hij had het idee dat hij niets van die dingen had behaald en zeker niet meer te bieden had nu aan zijn verloofde.

Inanna had haar armen stevig om haar verloofde geslagen en haar kin op zijn schouder gelegd. Het voelde vertrouwd, ondanks alles wat zich in de tussentijd had afgespeeld. Desondanks had ze Silvester nog nooit zo gezien. Ze kon enkel hopen dat haar geruststelling hem ook daadwerkelijk rustiger maakte.  'Dan geven we zometeen opdracht om de brief te versturen. Als deze snel bij Matheo's familie aan komt, kunnen ze over paar dagen al hier zijn.' Ze kon zich voorstellen dat Silva tegen dat moment op keek. Inanna wist niet hoe Matheo's familie de uitleg en het feit dat Matheo zich voor Silva had geworpen zouden oppakken. Ze had nog steeds Silvesters hand in de hare en keek zo bedachtzaam van de aangedane huid naar zijn gezicht. Ze wilde verder vragen over de verwonding, maar in zijn ogen zag ze een hele andere vraag. 'Ik ben hier. Bij jou. Natuurlijk ben ik nog zeker over ons,' glimlachte ze, terwijl ze een hand op zijn wang legde en hem liefdevol aan keek. 'En ik kan niet wachten tot we verdere stappen kunnen gaan zetten.' Ze hoopte dat hij na zijn avontuur eindelijk zijn jongensachtige dromen heeft kunnen verwezenlijken en nu voor meer stabiliteit wilde gaan. Dat zou beginnen met bijvoorbeeld het ontmoeten van zijn ouders. 'En jij? Ben jij ook nog steeds zeker?'

Silva wist dat Inanna vast voor hem zo positief klonk, maar hij dacht niet dat de familie Barnes hier zo snel zou geraken noch verwachtte hij dat het een goede ervaring voor hem zou zijn. De vader van Matheo had hem altijd al de kriebels bezorgd op eenzelfde manier zoals zijn eigen vader dat kon. Maar hij kende zijn vader. Flynn Barnes was onbekend terrein en de verhalen die over hem de ronde deden waren indrukwekkend genoeg. Het was echter zijn verantwoordelijkheid hen onder ogen te komen. Silva fronste terwijl hij het antwoord van zijn directe vraag aanhoorde. Hij had nooit een relatie met Inanna uit de weg willen gaan. Silva wist heel goed dat hij geen betere noch mooiere vrouw zou vinden. Hij had zich alleen niet in kunnen beelden wat een huwelijk zoals dat van hen vorm zou nemen. De steun die zijn vriendin hem nu had geven, was het enige wat hij kon en hoopte te verwachten van een partner. Wat er dan anders nog op hun pad kwam, zouden ze samen kunnen en moeten aanpakken. Silva knikte dan ook en legde zijn hand over de hare die zijn wang streelde. Hij pakte haar hand vast en kuste zacht de palm van haar hand. 'Ik ben zeker nu. Het spijt me dat ik je zo lang heb laten wachten, maar ik houd van je Inanna. Ik mag mezelf erg gelukkig prijzen dat ik jouw echtgenoot zal zijn.'

Inanna keek haar verloofde afwachtend aan. Ze had gehoopt dat het idee van een verloving net zo duidelijk zou zijn voor Silva als dat het voor haar was geworden na al die manen uit elkaar. Ondanks dat ze haar hart tijdelijk had verloren aan een andere man wist ze dat haar liefde voor Silvester daardoor niet minder was geworden en dat het voor de toekomst van het Noorden essentieel was om een sterke verbinding met de Kroon te hebben. De woorden die uiteindelijk uit zijn mond kwamen, waren echter een bevestiging dat Silvester er in elk geval voor wilde gaan. En de duidelijkheid had gevonden die hij eerder niet kon geven. 'Ik houd ook van jou,' glimlachte Inanna stralend, waarna ze naar voren boog en haar verloofde innig kuste. Haar hart maakte een sprongetje bij al zijn woorden. 'En ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat ik jouw vrouw en familie zal worden.' Ze was wat dichter bij hem komen zitten om hem nogmaals teder te kussen, maar ze bedacht zich op het laatste moment. 'Zullen we eerst de brief op de post doen? Dan wil ik je daarna eindelijk kussen zoals ik al manen wil.' Ze glimlachte speels en stond op, om zo haar hand naar hem uit te steken om hem overeind te trekken. Een uitleg over haar eigen belevenissen van de afgelopen manen zou nog even moeten wachten.

Silva voelde hoe een opgelaten en licht gevoel door zijn lichaam verspreidde terwijl hij het stralende gezicht van Inanna bekeek. Dit was precies het tegenovergestelde van wat hij de afgelopen weken had gevoeld. Inanna was een sprankje hoop dat hij maar al te graag aannam. Misschien had hij niet moeten denken dat hij een doel buiten deze relatie om moest vinden. Kon zijn huwelijk dat niet zijn? Het zou betekenen dat zijn focus zich op iets kon richten: op Inanna, op het zijn van een prins gehuwd met een prinses, op de relaties tussen het Oosten en Noorden. Ze hadden nog veel te bespreken, met en zonder hun families, over wat dit in zou houden. Wanneer zou het huwelijk plaats vinden? Waar zouden ze wonen? Moest hij zijn positie in het kamp opzeggen? Silva hoefde gelukkig niet voor te stellen dat dat een gesprek voor later was. Hij glimlachte naar zijn verloofde bij haar voorstel en knikte als vanzelf terwijl hij zich door Inanna omhoog liet trekken.

Nieuw

Eisa keek met een aarzelende blik op naar de houten deur voor zich. Het leek haar een veel te grote ingang voor een kamer, maar het hele gebouw had al te groots voor haar aangevoeld. Zelfs in het paleis in Tyrosh had ze zich niet zo uit haar doen gevoeld. Normaal had ze namelijk een reden om een adellijke woning te bezoeken en wist ze vrij goed wat haar te wachten stond. Deze keer was dat wel anders. Ze had al een hele tijd nerveus afgewacht tot ze een bericht van Matheo zou ontvangen. Ze had niet graag toe willen geven aan de zorgen die haar wel degelijk bezig hadden gehouden sinds ze hem voor het laatst had gezien in het Noorden. Zuri had er door heen gezien en haar aangespoord tenminste Matheo hier in Haudan nog pogen te schrijven. Ze hadden al optredens gepland staan en Zuri zou iets langer blijven omdat haar familie in de regio woonde. Dat had haar dus ook een reden gegeven om wat langer rond te blijven hangen en een antwoord af te wachten. Wat ze kreeg had ze echter niet verwacht: een bericht met de vraag of ze in de villa Matheo op wilde komen zoeken. Het was kort en onduidelijk geweest met hele delen doorgestreept, alsof iemand had willen voorkomen dat er te veel informatie in stond. Eisa haalde diep adem en keek opzij naar de vrouw die voor de deur zat. Ondanks dat ze opgewacht was bij de ingang van de villa en het duidelijk was dat men op de hoogte gesteld was van haar bezoek, had ze niemand herkend, noch was de prins naar haar toe gekomen. Ze wist niet of de bediening van de villa instructies had gekregen om niet over hun gewonde gast te praten of dat het normaal was dat ze niet spraken met gasten, maar ze had ook van geen enkele persoon die ze tegen was gekomen een antwoord gekregen op haar vragen. Ze wist dan ook niet wat ze zou vinden achter deze deuren, noch hoe ze zou reageren. Het was overduidelijk dat er iets gebeurd was en Matheo een verwonding op had gelopen, maar ze wist niet of ze voor het ergste moest vrezen of simpelweg hem met een grijns op zijn gezicht aan zou treffen. Eisa klopte zacht op de deur en zag toen verrast dat een geneesheer van binnenuit het vertrek voor haar opende. Hij knikte kort naar haar, maar verdween de hal in nog voor ze iets kon zeggen. Eisa keek het vertrek in en stapte toen toch naar binnen. 'Matheo?'

Matheo lag op bed met blote torso, zodat de geneesheer zijn wond kon inspecteren en behandelen. De man leek niet erg tevreden: de wond was weer open gegaan en leek ook de eerste tekenen van een ontsteking te tonen. Matheo had dat ook gevoeld: de hele nacht had hij liggen rillen in bed en dan nog niet over de pijn te spreken- Ook mocht hij nog steeds niet veel uit bed. Zijn benen waren zwak, maar zouden nog zwakker worden als hij nog langer zou blijven liggen. Dat had hem al vaker in conflict gebracht met de geneesheren en -vrouwen. Verder voelde hij zich eenzaam: Silva kwam zo nu en dan langs, maar verder had hij weinig aanspraak. Hij kende niemand in de stad. En de brief naar zijn familie en Eisa- Hij had geen idee of die wel aan waren gekomen. Hij miste zijn familie intens. En zijn gedachten gingen ook steeds meer en meer naar zijn oude vriendin uit. Maar hij wist niet of dat zijn oprechte emotie was of de koorts. De geneesheer was inmiddels de wond weer aan het verbinden, waardoor Matheo afleiding bleef zoeken in zijn gedachten. Dat zou hem afleiden van de pijn. En- Op hetzelfde moment werd er aangeklopt. De geneesheer stond op en opende de deur. Blijkbaar was het een belangrijk persoon, want de geneesheer verliet de kamer. De stem die vervolgens door de kamer galmde bracht kippenvel op zijn borst. Snel trok hij de deken over zijn wond heen en keek hij toe hoe Eisa de kamer in kwam lopen. 'De enige echte,' grapte hij, maar zonder al te veel overtuiging. 'Heb je de brief ontvangen?'

Eisa zette een paar twijfelachtige stappen het vertrek in en hoorde de deur achter zich sluiten. Ze klemde haar handen samen terwijl ze verder liep en het vertrek door keek. Het was lang niet zo groot als de rest van het gebouw waar ze zojuist doorheen gestuurd was, maar het was meer comfort dan dat zij gewend was. Haar blik gleed echter naar het bed toen ze de hoek om was gekomen en daar Matheo vond. Zijn begroeting klonk enigszins luchtig en nonchalant zoals ze gewend was, maar zijn aanblik- Eisa deed haar best haar directe emoties te verbergen en lachte bescheiden om zijn grap. Ze zei echter niet meteen iets en bleef op een afstandje. De weg naar het bed leek plots kilometers lang, ook al voelde ze dat ze op hem af wilde stappen. 'Er stond niet erg veel in,' stelde ze enigszins ontevreden. Het had wel wat duidelijker mogen zijn zodat ze zich voor had kunnen bereiden op wat ze hier zou treffen. 'Maar ik was blij iets van je te krijgen,' zei ze zacht terwijl ze toch een stap dichter naar het bed deed en midden in de kamer bleef staan. Ze had te veel vragen tegelijkertijd in haar hoofd om met iets te beginnen. Bovendien hoorde ze amper iets behalve haar eigen hart dat luidruchtig in haar borst klopte dat ze geen zin kon vormen. 'Hoe- Wat-' Verder kwam ze niet.

Matheo was stil voor enkele seconden bij het aanzicht van zijn oude vriendin. Eisa had hij al in manen niet meer fysiek gezien, al was ze er wel veel geweest in zijn dromen. Zijn gedachten hadden veel bij haar gezeten, ondanks dat hij dat nooit aan iemand zou toegeven. Zelfbewust trok hij de deken nog wat verder over zijn torso heen en trok hij ook zijn benen onder de dekens. Hij wachtte tot ze dichterbij zou komen, maar ze bleef hem maar van een afstandje bekijken. Het was ongemakkelijk. 'Ik ben blij dat je gekomen bent,' zei Matheo oprecht. 'Het spijt me dat ik niet veel kon schrijven. Ik- ik twijfelde zelfs of ik er wel goed aan deed om je te schrijven. Op dit moment ben ik namelijk aan het bed gekluisterd. Je hebt niet veel aan mij.' Hij gebaarde vervolgens naar de stoel naast zijn bed. De geneesheer had er zojuist nog op gezeten. 'Ik bijt niet hoor,' grapte Matheo, 'en ik ben vanochtend nog gewassen. Geen reden dus tot angst.' Het leek hem makkelijker om maar luchtig met de situatie om te gaan. Bij haar vragen haalde hij zijn schouders op. 'Wat is er niet gebeurd?' Vervolgens probeerde hij in zo min mogelijk woorden uit te leggen wat er was gebeurd. 'En sindsdien lig ik hier in Haudan. Mij vervoeren is nog te riskant momenteel. Ik kan Silva niet eens helpen met zijn ellenlange discussies met zijn koppige familieleden.' Hij keek Eisa kort van top tot teen aan. 'Hoe is het met jou?'

Eisa voelde haar mondhoeken omhoog krullen toen Matheo aangaf dat hij blij was haar te zien, maar ze had niet meteen een reactie op zijn verdere woorden. Had ze hem het idee gegeven dat ze enkel tijd met hem wilde spenderen als hij haar mee op stap kon nemen? Of beter gezegd, als ze avonturen in bed konden hebben? Eisa had enigszins geprobeerd in haar brieven duidelijk te maken dat dat niet de reden was waarom ze zijn aanbod om met haar mee te reizen afgewezen had in het kamp. Het had nog lang aan haar geknaagd dat ze hadden gedaan alsof dat gesprek nooit had plaats gevonden. Eisa glimlachte zelfbewust en liep toch naar het bed terwijl ze haar best deed haar koele houding te behouden. Ze was zelden zo stil, maar ze was niet graag rond zieke of gewonde mensen. Het bracht herinneringen van haar doodzieke grootmoeder naar boven en hoe bang ze toen van die slaapkamer was geweest. Het was dus een rake opmerking van Matheo. Eisa schoof de stoel dichter naar het bed en ging toen op het puntje zitten. Van dichterbij zag hij er niet veel beter uit, maar met de dekens kon ze amper zien wat zijn verwonding was. Zijn verhaal leidde haar tenminste af van haar eigen gedachtes en zo luisterde ze naar wat wel de korte versie van de gebeurtenissen moest zijn. 'Theo,' begon ze geraakt door de gebeurtenissen waarna hij direct al naar haar vroeg. Ze liet hem niet zomaar het gespreksonderwerp veranderen. Ze legde haar hand op zijn arm en gaf hem een kneepje. 'Je moet beter op jezelf passen. Ik begrijp dat de prins je een goede deal gaf om zijn wachter te worden, maar wie beschermde jou daar in de bergen? Hij zal het vast nu wel even in zijn eentje kunnen redden met "moeilijke" familieleden.' Eisa verhulde haar ergernis met de prins maar half, noch haar frustratie met Matheo's roekeloosheid. 'Is je familie al op de hoogte gesteld?'