Haudan

Matheo zag geteisterd toe hoe Silvester niet zijn advies opvolgde en hem in plaats daarvan kwam helpen. Bij de Goden, waarom luisterde zijn vriend niet naar hem? De waarde van zijn leven was zoveel groter dan die van hem. 'Silva, verdomme, ren,' smeekte hij zijn vriend op kwade toon, terwijl hij voelde hoe zijn prins hem overeind trok. Op hetzelfde moment zag hij een man tevoorschijn komen. Matheo besefte dat het gelukkig niet zijn zwaardarm was dat was geraakt - en nu als verlamd voelde - door de pijl. Daardoor kon hij met de hulp van Silvester in elk geval overeind blijven staan én dreigend zijn zwaard uit steken naar de naderende rovers. Als ze dachten dat ze hem al overmeesterd hadden, dan zouden ze Silvester zeker aanvallen. 'De rest kan hier elk moment zijn,' loog Matheo sissend door zijn tanden heen. Het was een tactiek die hij zijn vader eens had horen beschrijven. 'Ik zou je maar uit de voeten maken!' Ze hadden maar één opening nodig om de paarden te kunnen pakken en te vluchten.

Hoe durfden ze hen zomaar aan te vallen op deze laffe manier met pijl en boog? Ze hadden hun eerste klap uitgedeeld zonder hun gezicht te tonen. Het maakte Silva woest en tegelijkertijd doodsbang. De man voor hem had enkel een zwaard, geen pijl en boog. Dat betekende dat er tenminste nog één andere aanvaller moest zijn. Bovendien hadden ze al een tijdje gespeculeerd dat de groep smokkelaar tenminste met drie of vier man moesten zijn. De lading die ze op hadden gepikt in Haudan was moeilijk met minder schouders te dragen, zelfs als ze zoals ze vermoedden pakezels bij zich hadden. Silva's ogen schoten kort naar Matheo toen hij hem hoorde bluffen, maar deed zijn best zijn verrassing niet te tonen. 'Je hebt een fout gemaakt door niet direct onze kelen met pijlem te doorboren. Ze zullen ons gehoord hebben,' voegde hij nog toe. De persoon voor hen leek echter amper te reageren, maar blafte iets naar zijn handlangers. Silva kon het niet verstaan. Was het Quandaaïs? Of was dat een lokale tong? Hij had echter niet veel tijd dat uit te vinden omdat hun tegenstander met geheven zwaard dichterbij kwam en hij vanuit zijn ooghoeken een tweede persoon, de boogschieter, ook op hen af zag stappen. 'Nog één stap-' probeerde Silva nog te dreigen, maar kreeg zijn zin niet eens af voor hij het zwaard naar zich toe zag reiken en hij met beiden handen zijn best moest doen om de aanval te weren. Zijn vriend kon hij zo niet meer ondersteunen. Silva week uit, van Matheo weg, en werd zo dichter naar het vuur geduwd door de sterke uithalen van zijn tegenstander. Het verloor dan ook al snel grip op zijn zwaard en moest naar de grond duiken om een zwaai van het vijandige wapen te ontwijken. Hij graaide op zijn buik naar het heft van zijn zwaard, maar vond daar juist iets anders. In al zijn macht en de pijn op zijn huid negerend, gooide hij de pan met hete granen en vlees richting de man. 'Nu rennen!' Riep hij luid waarna hij zijn zwaard greep, overeind krabbelde en hard floot om de aandacht van de paarden te trekken.

Matheo probeerde ondanks de pijn zijn hoofd koel te houden, maar het was moeilijk. Matheo had nog nooit een dusdanige ernstige verwonding opgedaan. Natuurlijk had hij de verhalen over zijn vader en zijn been gehoord, en tijdens zijn jeugd had hij ook nog genoeg meegekregen van het herstel van zijn vader en hoe zijn moeder er mee omging, maar hij had nooit zozeer beseft wat voor doodsangst een mens uitstond bij een verwonding. Het voelde alsof zijn hele lichaam elk beetje energie gebruikte om overeind te blijven. Ondanks hun dreigingen leken de bandieten, rovers, wat ze ook waren, dichterbij te komen. Toen hij zijn zwaard op trok, voelde hij hoe Silva zijn greep los liet op zijn lichaam en hoe hij door de plotselinge beweging op zijn knieën viel. De man met het zwaard leek Silvester te volgen, terwijl de andere man tevoorschijn kwam en zijn boog met een pijl gereed op Matheo richtte. Matheo zou nooit snel genoeg kunnen handelen met zijn wapens, dus greep hij maar een hoop aarde van de grond op en gooide hij dat in het gezicht van de andere tegenstander. Het zou hem niet uitschakelen, maar gelukkig hoorde hij daardoor wel de pijl net langs hem heen zoeven in plaats van opnieuw in zijn lichaam boren. Toen hij de stem van Silvester hoorde, kwam hij met hulp van zijn zwaard overeind en probeerde hij zo goed en zo kwaad als het ging naar Silva te rennen. 'Ik kan zelf niet opstappen,' pufte hij, terwijl hij voelde hoe zijn mouw en shirt natter en natter werden door het stromende bloed. 'Ik- Ga zitten op een paard en trek me omhoog.' Hij keek ondertussen nerveus achterom, waardoor hij zag dat de twee mannen allebei weer overeind kwamen. 'Silva!' spoorde hij zijn vriend nogmaals aan.

Silva had het idee dat dit moment zich uitstrekte in tijd en ze maar niet op snelheid konden raken. De paarden kwamen maar niet opdagen en Matheo ging te langzaam. Hij draaide zich om toen hij zijn vriend hoorde en keek met grote ogen naar de pijl die nog altijd in zijn borst stak. Voor even stond Silva aan de grond vast genageld terwijl hij hun tegenstanders weer op hen af zag komen. Hij kwam pas uit dat moment los toen zijn hengst op hen af kwam en Silva naar zijn teugels moest grijpen om hem tegen te houden. Hij deed zijn best het dier te kalmeren voor hij op zijn rug klom en het fel aanspoorde richting Matheo te gaan. Er zou echter nooit genoeg tijd zijn om Matheo in deze staat het paard op te krijgen terwijl hun tegenstanders hen op de hielen zaten. Silva focuste zich dus plots niet op zijn vriend, maar op het tweetal dat hun kant op kwam rennen en versnelde hun kant op. Hij trok zijn zwaard, hief het boven zijn hoofd en liet zijn hengst toen steigeren met een flinke kreet. Toen hij zich omdraaide zag hij een van de twee mannen op de grond en week de tweede van het dier vandaan. Het was een groot genoege afleiding dat Silva tijd had om terug naar Matheo te rijden. Hij greep hem bij zijn arm vast en trok hem hard omhoog om hem op zijn hengst te krijgen. Het dier trappelde onrustig en Silva vloekte hard, maar hief zijn vriend uiteindelijk toch in het zadel zo goed als het kon. 'Houd je vast!' Zonder nog om te kijken stuurde hij hen vooruit de bossen in voor zo snel en zo lang hij kon.

Nieuw

Silva liep met grote passen door de hal van het huis van zijn moeder's familie. Hij kende de plek goed van bezoeken als kind als ze met hun grootouders de Westelijke Landen op kwamen zoeken, maar ook van zijn doortocht met Matheo voor ze echt aan hun missie waren begonnen. Vantevoren had hij enkel goede herinneringen aan de plek. Het lag temidden van de Haudan hoofdstad op een loop afstand van het stadshuis waar zijn achterneven en nichten bijna allemaal werkten en hun taken vervulden. Hij had hier alleen nooit zaken hoeven doen. Het was altijd een plezier geweest om Myr te ontsnappen en gewoon de stad rond te rennen met Willem en Muriel zonder te veel zorgen of met Matheo de vrije cultuur van deze regio te verkennen. Ditmaal was dat wel anders. Hij rende al de hele ochtend rond om van alles en nog wat te regelen. Hij had met zijn familie gesproken om hen te overtuigen een ploeg achter de smokkelaars aan te sturen en ze te straffen voor hun daden, hij zat al een paar uur achter de geneesheren aan om meerdere opinies te krijgen over de toestand van zijn vriend en ondertussen had hij een bediende gevraagd brieven te schrijven voor verschillende personen. Hij had die nu bij zich en liep naar de kamer die zijn achterneef voor Matheo vrij had gemaakt. Voor de deur bleef Silva staan en knikte naar de vrouw die daar op een stoel zat voor het geval Matheo ook maar iets nodig had. Hij stapte niet direct naar binnen maar sloot zijn ogen en haalde kort diep adem. Als hij echter te lang stil bleef staan, overvielen de beelden van de afgelopen weken hem. De dagen dat ze zich verscholen hadden en hoe slecht Matheo er aan toe was geweest, het moment dat hij had moeten besluiten om zijn beste vriend alleen te laten zodat hij om hulp kon gaan- Silva schudde de gedachtes van zich af en rechtte zijn rug voor hij aanklopte en binnen stapte. 'Goedemorgen, zonneschijn. Hoe gaat het met de patient vandaag?' begon hij op overdreven positieve toon.

Matheo lag op zijn bed met een dik verband om zijn borst heen en zijn ogen op de muur tegenover hem gericht. Ondanks dat hij ongelofelijk goed behandeld werd door de familie van zijn vriend had hij verschrikkelijke heimwee naar huis toe. Hij had bijna bij alles hulp nodig en met het schaamrood op zijn wangen liet hij zich dag in, dag uit wassen, kleden en verschonen. Hij verlangde naar de geruststellende woorden van zijn moeder, de plagerijen van zijn zusjes en zelfs de trainingen van zijn vader. Want ondanks dat hij zijn vader als veroorzaker van dit alles zag - als hij niet zo uit zijn slof was geschoten, dan had Matheo niet met Silva mee hoeven gaan - miste hij zijn vader wel. Zonder zijn trainingen en tips sinds zijn jeugd had hij de aanval en vooral de periode er na niet overleefd. Het bidden aan de Oude Goden had hem in een bepaalde trance gebracht gedurende de dagen dat hij alleen was, maar zijn vaders lessen over het maken van vuur en het eten van planten tijdens missies hadden hem die dagen laten overleven. Lang genoeg om vervolgens gered te worden. Hij wilde net weer op zijn goede zij gaan liggen om te slapen, toen op hetzelfde moment zijn beste vriend binnen kwam lopen. Met enige moeite ging hij mee met de optimistische toon van zijn prins. 'Elke dag weer beter dan de vorige,' zei hij maar, terwijl hij zijn goede hand op hield om die in die van de prins te slaan. 'Het is goed om je heelhuids te zien, Silva.'

Silvester voelde dat een oprechte glimlach op zijn gezicht doorbrak bij het zien van zijn vriend. Hij zag er wakker uit en begon met de dag wat meer kleur te krijgen. In de schuilplek die ze hadden gevonden had hij zo wit gezien dat het tegen het grijze aan had geleken. Silva kneep kort maar krachtig in de hand van zijn vriend en hield toen met een grijns zijn andere hand op die al even in het verband zat. De pan met granen had een akelige brandwond achter gelaten nadathij het richting de smokkelaar had gegooid. 'De Goden zullen er wel om hebben gelachen dat het verdomde eten me verwond heeft, maar ik mag erg van geluk spreken dat het verder alleen blauwe plekken en schrammen zijn.' Het meeste van die verwondingen was alweer verdwenen. 'Het spijt me dat ik nog niet eerder langs ben gekomen. Er was veel te regelen en mijn neef verzekerde dat je vooral veel in slaap werd gehouden met papavermelk.' Zijn ogen bleven vervolgens als vanzelf op de borst van Matheo steken. Nadat ze in de Haudan hoofdstad aan waren gekomen had hij in eerste instantie niet van de zijde van zijn vriend willen wijken. Toen de geneesheren echter met hem waren begonnen, had hij het niet verdragen omte blijven kijken. 'De geneesheren zeggen dat het goed gaat,' begon hij maar terwijl hij het vertrek rond keek om zijn blik niet op zijn vriend te laten steken. 'Tenminste, relatief gezien dan.' Fronsend legde hij de brieven die hij bij zich had aan de kant en schoof een van de stoelen in de kamer dichter naar het bed.

Matheo probeerde wat meer overeind te komen, maar de pijn in zijn borst dat uitstraalde naar zijn arm was te hevig. Al snel kwam één van de geneesheren naar hem toe snellen en met zowel zijn hulp als die van Silva kon hij met zijn rug tegen de bedwand leunen. 'Het is niet erg. Dit is de eerste dag dat ik mij helder genoeg voel om ook te herinneren wat er plaats heeft gevonden,' gaf Matheo toe. Het lag vast aan de hoge doseringen papavermelk die hij eerder had gehad. 'Heb jij nog iets gehoord over onze aanvallers? Hun identiteit en motieven?' Het had hem dwars gezeten dat hij zijn prins niet goed genoeg had kunnen beschermen. Uiteindelijk was hij de beschermer van zijn vriend geweest en had hij gefaald. Het had namelijk gemakkelijk erger kunnen aflopen. 'Heb je al iets van jouw ouders gehoord? En- en die van mij,' vroeg Matheo. Hij had ze nog niet kunnen schrijven. Hij wist niet of de geneesheren of Silva dat wellicht al in zijn naam hadden gedaan in de tussentijd.

Silva keek met een frons toe hoe zijn vriend wel erg oncomfortabel leek toen hij rechter probeerde te gaan zitten. Hij hield de geneesheer door Matheo aan zijn andere zijde te ondersteunen. Hij knikte dankbaar naar de geneesheer, maar vertelde hem toen dat hij buiten kon wachten. Silva was het meer dan gewend om constant in de gaten gehouden te worden door wachters of septa's of wie dan ook, maar het gaf hem de kriebels te bedenken dat een geneesheer zo dicht aanwezig moest zijn. Het gaf namelijk goed aan in wat voor toestand Matheo was geweest. Hij nam plaats op het bed en schudde zuchtend zijn hoofd. 'Nee, ze zijn nog niet gevonden. De eerste groep die achter hen aan zijn gestuurd hebben nog geen bericht geleverd. Ik wil dat een tweede groep gestuurd word.' Hij vertelde er maar niet bij dat zijn familie er sterk op tegen was om verdere troepen te sturen. Ze vonden het te riskant om zich verder te mengen in deze kwestie omdat het over grenzen ging. Silva was flink gefrustreerd dat ze zijn eisen zo in twijfel trokken. 'Ik- ik heb ze nog niet geschreven. Dat wilde ik doen als je jouw familie zelf kon schrijven.' Silva ontmoette de blik van zijn vriend, maar keek even snel van hem weg. Het was een erg egoistische keuze geweest. Hij had niet durven bekennen aan Matheo's ouders, noch de zijne, wat er gebeurd was. Niet voor hij zeker wist dat Matheo het zou redden. 'Maar mijn familie zal ondertussen weten dat we hier zijn,' verzuchtte hij vervolgens. Silva had zijn neef die ochtend horen bekennen dat ze de Koning en Koningin op de hoogte hadden gesteld van zijn bezoek. 'We hadden ook post hier.' Hij pakte de brieven weer terug open gaf de exemplaren met Matheo's naam er op aan zijn vriend. 'De ene lijkt van Roshan. Het zal me niet verbazen als ze bij Inanna los heeft weten te peuteren waar we naar op weg waren.' Silva had geweten dat die twee elkaar beter niet hadden moeten leren kennen, maar hij had Inanna ook niet zonder een contact adres achter kunnen laten in Tyrosh. 'En de andere- Ik denk dat die van Eisa is.'

Matheo's blik werd donkerder door het horen dat de groep nog niet was gevonden. Als hij beter hersteld was, dan zou hij er zelf wel achteraan gaan. Het kon toch niet zo zijn dat die lafaards weg kwamen met het proberen te doden van een prins? 'Je wílt?' vroeg Matheo verbaasd. 'Is het nog niet afgesproken dan?' Zijn blik werd er ook niet vrolijker op door het horen dat er geen bericht naar zijn ouders was gestuurd. Aan de ene kant wilde hij niet dat zijn ouders zouden weten hoe hij gefaald had, maar aan de andere kant wilde hij ook dat zijn moeder onderweg naar hem toe was. Hij voelde zich alleen in Haudan. 'Denk je dat jouw ouders gaan eisen dat je terugkeert naar Tyrosh?' Gretig nam hij vervolgens de brieven aan en opende hij onmiddellijk die van zijn zuster. Hij las echter nog niet wat er stond, want hij was stil geworden na het noemen van Eisa. Hij schudde uiteindelijk zijn hoofd. 'Ik wil niet lezen wat ze geschreven heeft,' zei hij uiteindelijk, terwijl hij weg keek van de brief en deze weer terug duwde in Silva's hand. 'Jij mag het lezen. Als er iets- ernstigs in staat, dan kan jij het vertellen. Voor de rest wil ik het niet weten.' Hij zou haar niet meer onder ogen kunnen komen na deze gefaalde missie. Misschien was hij inderdaad wel niets meer dan een simpele rekruut of soldaat in het legerkamp.

Silva voelde hoe zijn schouders hingen bij het horen van Matheo's verbaasde woorden. Hij was de afgelopen dagen met bijna niets anders bezig geweest dan het uithoren van zijn familie over wat ze precies wisten van de smokkelaars en hoe ze hen het snelst op het spoor konden komen. Nu zijn neven niet erg gesteld waren op het plan om hun eigen troepen te sturen, had hij al een plan gevormd om zelf soldaten in te huren en naar de bergen te sturen. Hij wist dat hij zijn vriend teleur zou stellen met de waarheid. 'De legerleider wil niet nog een groep sturen voor er bericht is van de eerste ploeg,' zei hij vlug maar en wuifde die zorgen ook even snel weg. 'Dat kunnen ze best eisen, maar ik ben niet van plan zonder jou te vertrekken.' Het enige wat hem angst aanjaagde was als zijn moeder zelf hierheen kwam om hem mee terug te nemen. 'Maar ze zullen toch wel te druk zijn met de voorbereidingen van het jubileum. Ze willen daar geen schandaal bij dat de prins opgehaald moest worden bij zijn verre familie,' stelde hij quasi nonchalant, ook al bezorgde het hem wel degelijk. Silva keek benieuwd toe hoe Matheo de brieven tot zich nam. Ze hadden amper gehoord hoe er gereageerd was op hun plotse vertrek. Het zou hem niet verbazen als Matheo's zus zou omschrijven hoe zijn familie gereageerd had op hun keuze om in het holst van de nacht op pad te gaan. Hij keek verrast toe hoe Matheo hem de andere brief toestopte en bekeek deze aarzelend. 'Weet je het zeker?' vroeg Silva nog. 'Ik kan hem ook hier laten zodat je het later kan lezen. Het zal haar verontrusten als ze geen antwoord krijgt, want-' Hij zuchtte weer en keek zijn vriend verontschuldigend aan. 'Ik weet dat ze in Haudan is. De optredens van haar gezelschap hier in de stad werden deze week gepromoot. Ik heb mijn best gedaan het huishouden niet te laten roddelen over jouw aanwezigheid hier en jouw- staat. Maar het zal toch wel de ronde doen.'

Matheo luisterde aandachtig naar zijn vriend. 'Ze vinden een poging tot moord op de prins geen reden om meerdere manschappen er op uit te sturen?' Matheo tikte afkeurend met zijn tong en schudde zijn hoofd. Zijn vader zou er allang achteraan gegaan zijn. En hij dacht hetzelfde over Silva's vader. Het volgende shokeerde hem echter. Eisa was in Haudan? Matheo probeerde de schok uit zijn gezicht te houden. 'Ze mag zich zorgen maken,' wierp Matheo stug terug, maar aan de blik van zijn vriend te zien moest hij wel verdere uitleg geven. 'Ik- Ze mag mij zo niet zien. Ik heb zoveel dappere verhalen opgehouden tegen haar, om vervolgens keihard te falen. Daarnaast wil ik ook geen medelijden.' Er raasden wel tien emoties tegelijkertijd door zijn hoofd heen. Hij wilde Eisa niet zien voordat hij die op een rijtje had gezet én zichzelf enigszins kon verzorgen. Nu zag hij er niet uit, in tegenstelling tot zijn vriend. 'Heeft Inanna jou geschreven?' begon hij maar om het onderwerp te wijzigen en zich niet alleen maar te focussen op het feit dat Eisa zich in dezelfde stad als hem bevond.

Silva deed zijn best om niet te veel van zijn eigen frustratie door te laten schemeren naar Matheo. Het was niet in een staat om zich hier zorgen over te maken of verantwoordelijk voor te voelen. 'Het is politiek, Matheo. Ze zeggen dat het geen goed idee is om bekend te maken dat er een poging op mijn leven is gedaan, voornamelijk omdat we niet met zekerheid kunnen zeggen of zij wisten wie we waren. Bovendien weet niemand waar de smokkelaars vandaan komen. Ze spraken- Ik weet niet welke taal het was. Gaan we dan Quandai beschuldigen? Of de lokale bevolking hier?' Hij had zo vaak geprobeerd zich te herinneren wat voor woorden hij opgevangen had toen de mannen tegen elkaar spraken of wat voor klederdracht hij kon herkennen, maar niets was duidelijk genoeg geweest. Eerlijk gezegd wisten ze nu evenveel als voor de missie van hem en Matheo. Silva was echter niet bereid te erkennen dat het voor niets was geweest, niet terwijl zijn beste vriend hier zo beschadigd lag. 'Maar ik ga die antwoorden vinden, oke? Dan kunnen we de schuldigen verantwoordelijk houden.' Dat was wel het minste dat Silva kon doen voor Matheo. Hij keek verward toe hoe zijn vriend vervolgens over Eisa sprak. Tijdens hun reizen had hij zo nu en dan wel gedeeld dat het hem dwars zat hoe de zangeres geen relatie had willen starten zoals hij het zich ingebeeld had. Het verbaasde hem dus dat hij haar juist nu op een afstand hield terwijl het wel degelijk leek alsof ze hierheen was gekomen voor hem. Hij merkte echter hoe Matheo bewust de focus op hem keerde. 'Ja, ze vertelt over de zaken in Tyrosh waar ze mee bezig is en houdt me op de hoogte over mijn ouders. Laatst schreef ze dat de Farrars op bezoek zijn.'

'Fuck politiek,' verzuchte Matheo, ondanks dat hij wist dat zijn vriend gelijk had. Matheo wist maar weinig over politiek, laat staan over zaken en relaties betreffende verschillende naties, maar hij wist wel dat het belangrijk was voor Silva en zijn positie. 'Ik weet dat jij de antwoorden gaat vinden, Silva,' spoorde hij de prins dus ook aan. Beetje bij beetje kwam er ook meer terug over de aanval zelf. 'De mannen spraken Quandaïs,' merkte hij op. Zijn moeder had hem bilinguaal opgevoed en hij sprak dus goed Quandaïs. Door de adrenaline had hij echter maar enkele woorden opgevangen. 'De Farrars?' Matheo voelde hoe zijn borst samen leek te knijpen door het benoemen van die familie en met een gepijnigde blik kneep hij in de lakens van zijn bed. 'De Zuidelijke landvrouwe mag nog steeds haar gezicht daar laten zien ondanks wat ze mijn moeder en mij heeft aangedaan? Wat ze het kamp heeft aangedaan?' Matheo voelde hoe hij opgehitst werd door de herinneringen aan die vrouw. 'Heb jij Inanna wel gewaarschuwd om ver bij ze uit de buurt te blijven?'

Silvester hoorde de reactie van Matheo met enig ongemak aan. Hij was zich er inmiddels erg bewust van dat alle politieke verbonden en situaties zijn leven altijd een stuk ingewikkelder maakten. Hij had erg lang gedacht dat hij er inderdaad ook gewoon lak aan kon hebben, maar hij wist niet of hij nu nog zo er tegen in kon gaan. Zijn ouders hadden hem er regelmatig voor gewaarschuwd dat zijn acties consequenties zouden hebben. Zelfs na zijn fout in het leger van zijn vader had hij daar niet zo veel waarde in gezien. Hij keek verrast naar Matheo. 'Ik heb mijn verslag al gedaan, maar het- het ging zo snel. Ik heb het idee dat ik maar half kan vertellen wat er met zekerheid gebeurd is voor we die grot vonden.' Hij fronste diep en keek naar zijn vriend. 'Als je er klaar voor bent dan zal jouw verslag details aan kunnen vullen. Als het Quandaïs was zal dat meer reden zijn voor mijn familie om actie te ondernemen. Ze beweren nu nog dat het lokale rovers zijn.' Hij wilde geen te hoge verwachtingen stellen van Matheo, maar hij sprak met hervonden energie. Silva had er niet bij stil gestaan dat zijn vriend nog meer zou weten van de aanval en of hij uberhaupt bekwaam zou zijn om zijn verhaal te doen. 'Ik geloof niet dat ik ooit een goed woord zal hebben gezegd tegen Inanna over haar neven. Het zijn een stel- Maar het is haar familie.' Hij haalde zijn schouders iet wat onverschillig op. De Zuidelijke Landvrouwe had tientallen jaren geleden al haar excuses moeten aanbieden aan Tarth tijdens de rechtszaak en had haar connecties met Quandai deels aan de kant moeten zetten toen ze in een huwelijk trad met Elias Farrar. Wat had ze in die tijd daarna gedaan? Ze had verschrikkelijke kinderen en vocht vooral tegen haar koppige echtgenoot als de roddels juist waren. 'Het is een formaliteit voor de Landvrouwe om haar broer te zien. Meer niet.'

Matheo knikte langzaam. 'Er komt steeds meer naar boven van die avond,' gaf Matheo toe. 'Ik weet dat ik ze verstaan heb en ik weet in grote lijnen ook wat ze hebben gezegd. Natuurlijk wil ik dat delen, zeker als het helpt om ze te identificeren en dus te bestraffen.' Hij legde zijn vriend kort uit wat hij precies gehoord had, zodat Silva het vervolgens weer kon delen met- met wie dan ook die de leiding had in Haudan. Van Haudan ging zijn gedachten plots naar het Zuiden. Hij kende de zoons van de landheer en landvrouwe van het Zuiden niet goed, maar hij had genoeg verhalen gehoord van Silva én hij had ze weleens gezien bij één van de grotere feesten waar zijn ouders voor uitgenodigd waren. Hij had de jongens echter flink vermeden, omdat hun moeder altijd wel in de buurt was. Zijn ouders liepen daar ook met een boog omheen. De toon waarop Silva over zijn verloofde sprak maakte dat zijn blik ook weer op de brief van Eisa belandde. 'Zou je de brief toch willen openen? En voor willen lezen?' vroeg hij zijn vriend.

Silvester had het duidelijk gemaakt naar zijn familie, en naar zichzelf, dat het herstel van zijn goede vriend het belangrijkste moest zijn in de dagen na hun aankomst in de hoofdstad. Hij had echter zelf ook de drang gevoeld om de hele situatie goed af te ronden en dat kon alleen als die bandieten opgepakt en gestrafd werden. Dat dit doel nu de focus kon zijn, juist omdat zijn vriend het gered had, deed hem zijn vermoeidheid en frustratie vergeten. Hij weerhield zichzelf er van om een stuk perkament en veer op te pakken, maar luisterde aandachtig naar Matheo terwijl hij hem over de details die hij zich herinnerde vertelde. Silva volgde verrast de blik van Matheo naar de brief, maar knikte direct. Ondanks dat het leek dat Matheo er weer bovenop zou komen, leek het hem niet dat het een makkelijke weg zou zijn. Silva zou zijn best doen zijn kameraad te steunen waar hij kon, maar zolang ze nog niet naar Matheo's familie konden zou het geen kwaad kunnen andere steun voor zijn vriend te vinden. Hij las zoals gevraagd de woorden van de zangeres hardop voor en hield ondertussen de reactie van Matheo in de gaten. Het was geen lang bericht, maar ze gaf aan hem te missen en het jammer te vinden dat ze weinig contact hadden gehad sinds haar bezoek in het kamp. Bovendien hoopte ze dat ze elkaar in Haudan konden zien als ze daar was voor enkele optredens. Er stonden wat dingen in die voor hem weinig betekenis hadden, maar voor zijn vriend misschien wel inhoud hadden. Silva trok een wenkbrauw naar Matheo op, maar had niet het geduld op een reactie te wachten. 'Ik schrijf haar zelf wel waar ze je kan vinden als jij het niet doet.'

Matheo was trots dat hij nog zoveel kon vertellen over de aanval. Bij elk klein detail dat hij herinnerde, kwam er wel een nieuw detail omhoog. Ietwat afwezig was hij ook met zijn hand naar zijn schouder gegleden en wreef hij langs de wond. De plek jeukte namelijk verschrikkelijk. Zou hij, net zoals zijn vader, ook nog jarenlang last gaan hebben van zijn verwonding? Bij de Goden, als zijn ouders eens wisten dat dit hem was overkomen... Hij had de aanval overleefd, maar de woede van zijn vader zou hij waarschijnlijk niet overleven. Ademloos luisterde hij vervolgens naar de inhoud van de brief. Matheo keek met een jongensachtige grijns zijn vriend aan om zijn werkelijke gevoelens te verhullen. 'Ze zeggen toch dat een vrouw bovenop je hebben liggen de beste oplossing voor snel herstel is?' grapte hij, maar zonder dat het plezier werkelijk zijn ogen raakte. 'Misschien wil ze wel langs komen. Ze zal vast onder de indruk zijn van dit paleis en van mijn oorlogswonden.' Als ze niet al doorgereisd was. 'Weet je zeker dat ze er nog is?'

Silva moest lachen om de woorden van Matheo en gaf hem een zachte duw met zijn vuist tegen zijn goede schouder. 'Volgens mij hebben wij dat gezegde zelf de wereld in gebracht,' grijnsde hij naar zijn vriend. Het was goed te horen dat Matheo gewoon nog als Matheo klonk. Silva had wel degelijk gevreesd dat deze hele situatie niet zo gemakkelijk te overkomen was, of dat nou fysiek of mentaal was. Hij had zelf al nachtmerries gehad die hij liever vergat. Het voelde echter dat dit gesprek hem deed inzien dat Matheo er wel weer bovenop kwam met de tijd en ze die rovers ondertussen ook wel konden pakken. Hij mocht van geluk spreken dat het goed uitgepakt was, dat wist hij ook wel. 'Haar optredens stonden voor deze en volgende week aangekondigd, maar om haar zeker niet te missen kan ik vandaag nog een bode haar kant op sturen. Ik wil haar ook best persoonlijk jouw bericht brengen,' stelde hij nog voor. Hij stond op om enkele items bij elkaar te rapen en legde uiteindelijk een boek op Matheo's schoot om daar een leeg stuk perkament op te leggen en hem een veer in de handen te duwen. De inktpot hield hij zelf voor Matheo omhoog. Nu Silva dichterbij zijn kameraad stond en zijn ogen niet op hem gericht waren, liet Silva zijn blik weer naar de wond glijden. Even was hij stil, maar zette de inktpot toen weg. 'Theo,' begon hij aarzelend. 'Ik- De zinnen die hij in zijn hoofd vormde waren echter niet goed genoeg. 'Bedankt.'

Nieuw

Silva zat voorovergebogen over een stel brieven die hij inmiddels al meerdere malen door had gelezen. Hij steunde met zijn elleboog op het houten tafelblad en hield zo zijn hoofd overeind terwijl hij de woorden weer tot zich probeerde te nemen. Hij had een brief van de overste van de grenswachters aan wie hij om informatie had gevraagd en een brief van de handelaren die ze onderweg tegen waren gekomen en hij eindelijk op had weten te sporen door Inanna om contacten in Tyrosh te vragen. Hij probeerde nu al wekenlang aan elkaar te knopen wat er gebeurd was, wie hen precies aangevallen had en wat voor informatie hij nog miste. Silva was zich er namelijk maar al te bewust van dat hij tijdens iedere vergadering met zijn familie met meer informatie moest komen en zijn verhaal waterdichter zou moeten krijgen. Er kon geen twijfel meer zijn over wat hij zei. Zijn woorden werden namelijk te vaak met een korreltje zout genomen, alsof zijn positie en zijn ervaringen in de bergen niet van waarde waren- Silva wreef langs zijn slapen om de knagende hoofdpijn weg te wrijven. Hij herinnerde zich dat Inanna hem die ochtend aangespoord had lavendelolie te gebruiken om wat van de stress weg te nemen. Hij stond op om het potje te vinden. De bloemige geur wekte direct een glimlach op die maar kort bleef hangen. Zuchtend plofte hij weer in zijn stoel en pakte toen een ander stuk papier op. Silvester had een hele stapel on afgemaakte brieven liggen. Voor zijn ouders, zijn broer en zijn zus, voor de Noordelijke landvrouwe- Hij besloot zich ter afleiding maar eens te richten op een bericht aan Willem. Muriel had hem in een vorige brief laten weten dat hun broer in Evenfall was.

Liam was aan het begin van de avond uit Myr vertrokken, precies op het moment dat de wacht wisselde en dat de meeste families en personeelsleden aan het eten waren. De Koning dacht niet dat iemand hem ook maar had zien vertrekken uit de geheime nooddeur die ooit door één van hun voorgangers in het paleis was gemaakt. Liam was net bij zonsopgang in Haudan aangekomen tot zijn eigen ergernis, waardoor hij zich een volledige dag had moeten verstoppen in een taverne net buiten de stad. De donkerte van de avond en de naderende nacht maakte dat hij de stad kon betreden en het verblijf van de Alba's kon benaderen. Zijn donkere kleding en zachte voetstappen zorgen ervoor dat hij ongezien rond het gebouw kon bewegen. Zijn spionnen in Haudan hadden al eerder aangegeven waar de prins zich bevond, dus kon hij recht op het vertrek af. Het was een geluk dat zijn zoon op de begane grond was gestationeerd - met zijn been had hij namelijk niet makkelijk of ongezien kunnen klimmen. Niet zoals hij vroeger kon. Nadat hij via het raam had kunnen vaststellen dat Silva alleen was, probeerde hij het raam te openen, maar bleef deze tot zijn eigen frustratie hangen. Hij had dus geen keuze door zacht op het raam te kloppen, zijn zoon aan te geven dat hij hem binnen moest laten én zijn zoon moeten vertrouwen dat hij niet rechtstreeks naar zijn schoonfamilie zou lopen.

Silvester had het net opgegeven om nog een volledige zin op papier te zetten. Misschien moest hij later Inanna vragen om hulp. Ze had het al meermaals aangeboden, maar hij had het steeds afgewezen omdat hij beter dacht te weten hoe hij zijn familie nu aan moest spreken. Misschien had hij toch een ander perspectief nodig. Dat van zijn verloofde. Hij moest er immers ook maar eens aan gaan wennen dat hij dit snel genoeg samen met zijn prinses moest doen. Tot nu toe was Silva nog niet een erg goede verloofde geweest, had hij zo het idee. Zuchtend stond hij op om zijn lege glas wijn bij te vullen, toen hij iets bij het raam hoorde. Direct alert zocht hij met zijn ogen naar een wapen en greep de brievenopener van het bureau voor hij hoorde dat het een geklop was dat hem had doen schrikken. Silva liep naar het raam en schoof de gordijnen opzij om daar in het donker al snel zijn vader van alle personen te zien staan. Ongelovig opende hij het raam en liet de Koning zwijgend binnen. Het kwam niet vaak voor dat Silvester zijn vader rond zag sluipen, of dat hij toe kon zien hoe de Koning zijn achtergrondsrol vervulde, maar hij wist er van af. Dat dit maal hij een geheim bezoek van de Koning had verdiend, stelde hem niet gerust. Met een onheilspellend gevoel in zijn maag liep hij ondertussen naar de deuren van zijn vertrek en draaide de sleutel om. 'Ik dacht dat je dit werk aan Muriel overlaat tegenwoordig,' mompelde Silvester.

Net zo zwijgend als zijn zoon kwam Liam via het geopende raam binnen. Silvester was hem al voor met het sluiten van de deuren, zodat er niet zomaar iemand binnen zou komen lopen. Zijn oog viel op de briefopener, maar hij zei er maar niets over wat een slecht wapen dat was. Had Silva niet altijd voor de zekerheid een set messen verstopt onder zijn kleding op zijn lichaam bevestigd, net zoals hijzelf en Muriel? 'Is dat jouw manier om te zeggen dat je liever Mumu hier had willen zien?' bromde Liam, waarna hij Silvester naar zich toe trok voor een stevige omhelzing. Dat had hij al willen doen vanaf het moment dat hij had geweten dat zijn zoon nog leefde na zijn ridicule missie. Hij nam wat afstand en legde zijn handen op zijn zoons schouders. Het deed hem tegelijkertijd beseffen hoe jong zijn zoon nog was en hoe veel hij toch op zijn moeder leek. 'Waarom doe je toch al die stomme dingen, Silvester? Wat was er van mijn woorden in Tyrosh onduidelijk geweest?' Hij klopte zijn zoon enkele keren teleurgesteld op de wang en stapte toen van hem weg. 'Je ondergaat een onnozele missie naar paar irrelevante bandieten, je neemt de zoon van een belangrijke Kapitein in het kamp mee en laat het gewond raken en alsof het nog niet genoeg was raak je verloofd met de dochter van een verbannen Islaïse en Quandaïer. Wat hoopte je daar allemaal mee te bereiken?' Hij kon ze niet eens prins en prinses noemen. 'Actief hebben consequenties, Silva. Daarom ga jij nu jouw spullen pakken en vertrekken we vannacht nog. We nemen jouw verloofde mee en ook de Barnes jongen. Ik accepteer het niet dat jij het graf waar je je in bevindt nog dieper graaft net voordat de festiviteiten rondom jouw moeder starten.'

'Nee, ik-' Silva kon zijn zin niet af maken omdat hij tot zijn eigen verbazing door zijn vader in zijn armen werd getrokken. Hij zuchtte tegen zijn schouder en sloot kort zijn ogen. Hij gaf niet graag toe dat hij wel degelijk gehoopt had dat iemand van zijn familie zou verschijnen. Het moment was echter al snel weer voorbij en Silva deed zijn best de blik van zijn vader te ontmoeten. Zijn ogen gleden toch snel genoeg naar de vloer terwijl de woorden binnenkwamen. Normaal had hij wel direct een weerwoord klaar, maar hij had niet meteen iets te zeggen noch liet zijn vader hem veel ruimte om wat terug te zeggen. Silva had zich beter voor willen bereiden op het weerzien met de Koning. Hij had ook beter moeten weten dat zijn vader hem altijd wist te verrassen. 'Ik geloof niet dat dat zo makkelijk zal gaan,' zei hij uiteindelijk verslagen. 'Kapitein Barnes is hier en heeft al geeist dat zijn zoon niet verplaatst wordt voor zijn vrouw hier is. De familie heeft geprobeerd met hem te onderhandelen, maar het lijkt er op dat hij zelf de hele wacht aan zal vechten als er ook maar geprobeerd wordt Matheo klaar te maken voor vertrek.' Hoewel het heel wat anders was om het van je eigen vader te horen als hij teleurgesteld was, had de tirade die de vader van Matheo over hem had geworpen flink indruk op hem gemaakt. 'Ik ben ook niet van plan om als een dief in de nacht te verdwijnen,' ging Silvester toen verder nu hij zijn vader weer aan keek. 'Dan speel ik alleen maar mee met Raveen en Venya en de anderen. Ze willen al sinds dat ik hier aan kwam dat ik gewoon verdwijn! Ze doen net alsof ze naar me luisteren, maar geven me enkel tijd in de vergaderingen uit formaliteit omdat ik de prins ben en hun neef. Niet omdat ik echt weet wat er aan de hand was in de bergen en om naar me te luisteren. Die smokkelaars handelen niet voor hun zelf, ze doen het voor iemand en het moet wel hier in Tarth zijn. Ik- ik probeer het nu al wekenlang aan elkaar te rijgen en- We hadden ze, vader, en we kunnen ze terug te pakken krijgen. Maar de familie helpt niet, jullie helpen niet! En dan ben je nu ineens hier om me weg te zwepen voor ik mijn eigen zooi op kan ruimen?'

Liam had afstand tussen hem en zijn zoon gemaakt door de kamer rond te lopen. Kort rook hij aan het glas van zijn zoon, waar duidelijk de sterke wijn in had gezeten. 'Hoeveel heb je er hier van op? Ik heb je vannacht scherp nodig,' merkte Liam op, waarna hij het glas weer neer zette en op zoek ging naar de tassen van zijn zoon. De opmerking van Silva liet hem echter abrupt stil staan en flink vloekend keerde hij zich weer naar zijn zoon toe. 'Barnes is hier?' Verdomme, hij had sneller moeten reizen. 'Hij zal niets kunnen doen tegen het bevel van zijn Koning. Als iemand hiërarchie begrijpt, dan zal hij dat wel zijn.' En anders konden de spionnen die hij had meegebracht nog wel wat betekenen. Of hij moest het risico nemen dat de vriend van zijn zoon wel naar het legerkamp toe zou reizen, maar dan zou hij hem eens heel duidelijk in de oren knijpen dat geenszins van deze onzin-missie zijn mond mocht verlaten. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen door het weerwoord van zijn zoon. 'Dan ga je vannacht een hele wijze les van jouw vader leren,' begon Liam ontstemd, 'namelijk de les van het géén keuze hebben. Je moet verdomme eens beginnen met naar mij en jouw moeder te luisteren, Silvester.' Hij zag enkele mantels hangen en begon deze alvast bij elkaar te pakken. Bij de laatste woorden van Silvester moest hij echter schamper lachen. 'Jullie hádden ze? Silvester, je hebt alleen maar een gewonde wachter aan deze missie overgehouden en een familie die nu jouw moeder in twijfel lijkt te trekken. Ik sta niet toe dat je nog meer zooi creëert!' Hij gooide de mantels naar zijn zoon toe. 'Help mee om alles in te pakken.'