De Banketzaal

Silva trok een wenkbrauw op naar zijn vader. 'Natuurlijk weet ik hoe graag de hele bevolking van Tarth over ons roddelt,' mompelde hij ontzet. Dat hij naar het legerkamp was gestuurd door zijn vader was als een lopend vuurtje heel het land door gegaan. Bij aankomst in het Noorden had hij al veel uiteenlopende versies van wat er werkelijk gebeurd was gehoord. Een van de meest onmogelijke had hij uit de mond van Matheo gehoord. Die jongen had nogal een durf om dat tegen Silva uit te hebben gesproken. Hij had zijn goede vriend in eerste instantie ook niet gemogen, en tegelijkertijd had hij zijn bravure bewonderd. Hij zei niets op de vraag van zijn vader. Silva wist heel goed dat niets zijn vader zou ontgaan en hij was niet zo naief te denken dat hij in het Noorden zomaar kon doen wat hij wilde. Hij had alleen niet gedacht dat hij al zo snel op zijn kop zou krijgen en zeker niet direct van de oude man zelf. Pas toen de Koning naar Inanna vroeg, keek Silva hem enigszins betrapt aan. Maar hij haalde zijn schouders onverschillig op en prikte in de aardappels op zijn bord. 'Hoort het niet zo? Zij is een prinses, ik ben een prins. Is het niet een ideaal koppel? Het past vast erg goed in het plaatje, niet?' Zijn blik verraade hem nu hij zijn ogen naar de prinses liet glijden en hoopte dat ze wellicht zijn kant op keek. Hij had net bijna een uitnodiging ontvangen om Inanna in haar vertrekken op te zoeken als zijn vader niet binnen was gekomen.

Liam wreef langs zijn baard en haalde zijn schouders op. ‘Dat zal jouw hele leven lang zijn, Silva. Dus laat ze lekker roddelen en probeer het in je voordeel te gebruiken. Wie weet wordt er binnenkort wel een ballade over jou geschreven!’ zei Liam goed bedoeld, terwijl hij een hand op Silvesters schouder had gelegd. Die voelde echter een stuk krachtiger dan voorheen en plots nieuwsgierig kneep Liam in Silvesters biceps. ‘Ik wist wel dat jij ook wat Halley genen had. Wij groeien als kool als we trainen en goed eten. Eet je dus wel genoeg? Die spieren hebben ook voedingsstoffen nodig.’ Liam gebaarde dat de gebraden kip weer dichterbij gebracht moesten worden. Ondertussen zag hij Silvesters ogen afdwalen en eindigen bij de prinses. Bij de Goden. ‘Weet je dan niet meer waar jouw moeder zo hard voor gestreden heeft?’ vroeg Liam streng. ‘Het hoeft geen prins ontmoet prinses meer te zijn, net zoals jullie ons niet hoeven op te volgen. Al dat ouderwetse gedoe hebben we achter ons gelaten. Maar als jij warm wordt van deze prinses, dan houd ik je niet tegen. Maar weet wat men gaat zeggen en breek alsjeblieft niet haar hart in het proces. Is ze eigenlijk wel op leeftijd?’ Liam trok vragend zijn wenkbrauw op en liet zijn glas weer vullen tot de rand. ‘Willem heeft gevraagd of je weer terug komt naar het kamp toe. En je krijgt ook de groetjes van oom Ed en oom Kain. Ze zeiden dat je ook chaos kan scheppen in Tyrosh als je een verandering van omgeving nodig hebt.’

Silva bekeek zijn vader vanuit zijn ooghoeken toen hij zo positief sprak over het feit dat ze altijd zo in het publieke oog waren. Hij wist er vaak genoeg wel een draai aan te geven en Silva wist dat zijn ouders gepoogd hadden hem en zijn broer en zus zo goed als voor te bereiden. Hij dacht er soms echter meer problemen mee te hebben dan Willem en Muriel, vooral omdat zij bijna nooit de negatieve roddels kregen. Hij boog engszins ongemakkelijk weg van zijn vader toen hij in zijn arm kneep, maar knikte vervolgens toch. 'Ik houd me aan een goed dieet. Ik weet dat dat het het halve werk is om mijn kracht te behouden.' Silva hoefde niet alles uitgelegd te worden. Maar hij merkte ook dat de woorden hem goed deden. Hoe trots hij ook was om met zijn moeder vergeleken te worden qua uiterlijk, ergerde het hem ook te zien hoe anders Willem behandeld werd omdat hij er uit zag als een typische Halley man. 'Ik weet dat jullie dat graag willen, maar de helft van Tarth zit nog vast in een ander tijdperk. Zelfs in Myr verwacht het halve hof nog dat we trouwen met prinsen of prinsessen en adellijke leden. Waarom sturen ze anders al die saaie mannen op Muriel af?' Hij was wat rechter gaan zitten nu zijn vader met iets minder autoriteit tot hem sprak. 'Haar naamdag is over een paar dagen. Ik heb het duidelijk gemaakt dat ik niet- Er is tot nu toe weinig tussen ons gebeurd,' legde hij maar eerlijk uit. Zijn vader zou te makkelijk door zijn leugens heen prikken. Silva luisterde benieuwd naar de volgende woorden. Wat hij ook zei, hij miste zijn familie. Toch moest hij ook toegeven dat de tijd in het kamp hem meer beviel dan hij verwacht had. 'Ik vind het prima in het kamp, pap,' zei hij dus ook. 'Voor nu tenminste.' Silva zag zichzelf niet daar blijven voor een erg lange periode of alle rangen opklimmen zoals Matheo hoopte, maar hij zag het ook niet zitten weer vast te geraken in Myr ook al was het zijn thuis. Daar had hij al helemaal geen idee gehad wat hij had willen doen. Zo was hij dus in het leger van zijn vader belandt, om maar iets te doen, en dat was ook niet goed af gelopen.

Liam was achterover gaan leunen in zijn stoel en strekte zijn stijve rug. 'De rest van het land draait wel bij, al gaat dat niet meer in mijn leven gebeuren. Met een beetje geluk maak jij het op oude leeftijd nog mee, maar ik zou er niet te veel op rekenen. Alle veranderingen kosten tijd, maar dat is geen excuus om er niet achter te staan.' Hij klopte Silvester nog op zijn schouder en focuste zich vervolgens weer op zijn wijn. 'Maar jij mag je natuurlijk bezig houden met prinsessen, vooral als ze hun belangrijke naamdag hebben gehad. Je bent een volwassen man, dus ik zal je niet tegen houden. Ik wil niet zoals mijn eigen vader worden en mij met al jouw romantische relaties bemoeien en die vooral bekritiseren.' Vaak dacht Liam met warmte terug aan zijn vader, maar bij de Goden, wat had die man ook koppig en frustrerend kunnen zijn. Bij de woorden van zijn zoon over het kamp keek hij zijn zoon vanuit zijn ooghoeken aan. 'En wat voor avontuur ga je dan aan? Om daar vervolgens ook weer na enkele manen mee te stoppen?' begon Liam enigszins kritisch. Het was altijd hetzelfde liedje met Silvester: hij beet zich nooit eens ergens in vast en hopte maar van de ene naar de andere plek, wat hem ook maar uit kwam.

Silva vond het maar niets dat het allemaal zo lang moest duren voordat de gedachtegang van het Tarthiaanse volk en de adel eens zou veranderen. Soms dacht hij wel eens dat al het werk dat zijn ouders deden geen nut had. Hoe vaak had het land niet weer een stap achteruit in de tijd gedaan nadat er net een betere wet ingevoerd was? Of dan was er wel een gewest dat niet mee wilde gaan met de veranderingen. 'Was grootvader ooit kritisch op mama?' vroeg Silva plots weer geinteresseerd in de woorden van zijn vader. Ondanks dat zijn ouders open waren geweest over hun relatie, wist Silva niet veel details over het eerste samenkomen van zijn vader en moeder. Ze waren toen nog geen Koningin en Koning geweest en er was dus een hoop minder over geschreven. Maar Silva was benieuwd hoe zijn vader het hof had gemaakt aan zijn moeder. Hij wist goed genoeg dat ze kieskeurig zou zijn geweest, iets wat hij ook had herkend in Inanna. Ze wist wat ze waard was en dat ze iedere man in Tarth zou kunnen krijgen. Met een frons keek Silva opzij terwijl hij een aardappel in zijn mond stopte. Hij kauwde stug door en nam zijn tijd voor hij antwoord gaf. 'Geen flauw idee. Ik heb niet echt de aanleg om net zoals mam al direct als zes jarige te weten dat ik een gewest of land wil leiden of als Muriel die jou als tiener al achterna liep.' Silva keek naar zijn bord en legde zijn vork met een zucht weg. 'Of Willem die overal goed in is,' voegde hij er nog mompelend aan toe. 'Is het zo raar dat ik dingen uit wil proberen? Is dat niet het hele punt dat je net probeerde te maken? Als ik niet meer het typische pad van een prins hoef te volgen, hoor ik dan niet de tijd te kunnen nemen om uit te vogelen wat voor andere opties er zijn?'

Liam glimlachte terwijl hij nog een slok van zijn wijn nam. 'Waar was jouw grootvader niet kritisch op?' grinnikte Liam, waarna hij bedachtzaam naar zijn zoon keek en bevestigend knikte op zijn vraag. 'Jouw grootvader stond er initieel al niet achter dat ik een Alba aan het versieren was. Ze zou geen goede match zijn, blabla. Daarbij viel je moeder echt niet onmiddellijk voor mij, hoor. Ik heb er hard voor moeten werken om haar verliefd op mij te maken. En je weet dat het er daarna niet makkelijker op werd in onze relatie...' Liam zuchtte diep en wreef langs zijn baard. Hij dacht terug aan zijn reis, aan de eerste zwangerschap van Sibel en vervolgens hun hobbelige relatie na zijn terugkomst. En toen werd Sibel Koningin. Het was uiteindelijk allemaal goed gekomen, maar zijn vader leek nooit in een gelukkig einde geloofd te hebben. 'Ik wil niet dezelfde kritische persoon worden als mijn vader, Silvester. Maar ik wil ook niet alles door de vingers zien en jou niet enkele waardevolle lessen mee geven terwijl je zo snel volwassen wordt.' Hij was inmiddels ook over zijn eten gebogen en sneed een stuk biefstuk in stukken. 'Het is niet erg om dingen te proberen, maar als je iets uitprobeert, dan moet je dat serieus nemen. Dat wat jij nu doet in het kamp, Silvester, is een theaterspel. Je hebt meer oog voor die Barnes jongen dan voor jouw collega's of oversten. En ik zal dus jouw pogingen pas serieus als jij dat ook doet. Want als jij jezelf puur van bed naar bed wil slepen onder invloed van drank of wat dan ook en al jouw taken aan anderen opduwt, dan moet je dat zeggen. Maar doe dat lekker in de rode straten van een grote stad dan in het legerkamp.

Silva luisterde met een hoop interesse naar de uitleg van zijn vader. Zijn ouders waren niet per se gesloten over hun verleden, maar ze vertelden ook niet alles. Zeker zijn vader leek zich meer open te stellen nu hij zelf ouder was. Misschien was het wel zijn tactiek om zo meer tot Silva door te kunnen dringen. Uiteindelijk begreep hij namelijk ook wel dat hij in zijn gedrag regelmatig op zijn vader leek. Zijn moeder zei dat namelijk vaak genoeg. Silva zuchtte met zijn vader mee en keek ontevreden naar zijn bord. Hij werd er niet graag aan herinnerd dat hij 'lessen' nodig had. Uberhaupt had hij niets met het opvolgen van bevelen en regels. Hij vond ze onbuigzaam en veelal ouderwets zowel in het paleis waar hij opgegroeid was als in het kamp waar hij zich nu bevond. Hij fronste toen zijn vader verder ging met het bekritiseren van zijn verblijf en werk in het kamp. 'Dit was niet mijn idee. Jij stuurde me hierheen en ik heb de taken die ik gekregen heb uitgevoerd zoals het hoorde tijdens mijn straftijd. Dat moet de Generaal je ook wel verteld hebben. Maar het is niet eerlijk de berichten over mijn- mijn nevenactiviteiten te laten bepalen of ik wel echt werk doe daar. Ik weet niet wat mijn wacht of mijn overste je vertellen, maar ik doe ook gewoon mee zoals iedere andere rekruut tijdens en naast het werk, pap. Niemand lijkt echter te berichten wanneer ik iets goeds doe of tenminste een route voltooi zoals het hoort. Ik was alleen maar een rekruut en het kost de andere soldaten ook manen om een nieuwe rang te behalen of om op missie gestuurd te worden. Of het wordt hen niet gegunt, zoals bij Matheo.' Silva was nu pas echt los gebarsten over zijn irritaties in het kamp en hoe langzaam alles ging. Als rekruut mocht hij werkelijk niets en dan kreeg hij gezeur dat hij maar plezier opzocht buiten het kamp? 'Of ik nou hard werk of niet, het levert niets op.'

Liam voelde hoe zijn gedachten terug dreven naar al die jaren geleden. Sibel had er nog zo jong uitgezien en hij zelf trouwens ook. Muriel was nog niet eens geboren. Het leven had toen nog zo gemakkelijk geleken: Liams leven had enkel bestaan uit het versieren van Sibel en zich opklimmen in de rangen van het Oostelijke leger. 'En je weet waarom ik je naar dit legerkamp hebt gestuurd, Silva,' wees Liam zijn zoon terecht. Hij had er een flinke puinzooi van gemaakt in het Oosten en Liam had het niet door de vingers willen of kunnen zien. 'En jongen, je denkt toch niet dat je binnen de korte tijd dat jij in het legerkamp bent geweest meteen een rang op kan klimmen?' vroeg Liam goedbedoeld, waarin hij de verbazing uit zijn stem probeerde te houden. Hoe dachten zijn kinderen toch dat alles maar op een dienblad aan hun aangeboden werd ondanks minimale inspanning of moeite? 'Door puur datgene te doen wat je hoort te doen, zoals elke andere rekruut? Nee, carriere maken in een leger betekent dat je méér doet dan enkel verwacht wordt. Je moet tijd en energie stoppen in niet alleen het kamp, maar ook in jouzelf. En dat betekent dat jij en Matheo moeten stoppen met die ongein. Het gaat niet om 'misgunnen', het gaat om werkelijk een promotie te verdienen.' Hij stopte zijn speech door van zijn wijn te drinken en keek zijn zoon zijdelings aan. 'Maar dit heb ik je al zo vaak verteld.'

'Dat zeg ik toch ook?' mopperde Silva geergerd dat zijn vader zijn woorden verkeerd had begrepen. Hij verwachtte inderdaad niet dat hij zomaar een nieuwe rang kreeg, maar met wat voor lat werd zijn succes in het kamp gemeten als hij niets mocht doen behalve het uitkuizen van de stallen of het slaan met houten zwaarden? Silva was zich er erg bewust van dat dat nooit genoeg zou zijn, niet voor een prins noch de zoon van Liam Halley. Hij zakte nog wat verder onderuit in ergernis toen zijn vader maar door ging. Alsof zijn vader altijd 'hard' gewerkt had. Silva geloofde er niets van. Er gingen genoeg geruchten rond over zijn avonturen, bijvoorbeeld over wat hij allemaal uitgespookt had toen hji twee jaar lang zijn moeder en oudere zus achter had gelaten in Tarth. Silva wist echter wel beter dan dat uit te spreken. Hij keek zijn vader nors aan en dronk van zijn wijn. 'Je hebt gelijkt, vader,' mompelde hij in zijn glas. Hij was blij dat er wat afleiding kwam in de vorm van de volgende gang die geserveerd werd. Terwijl zijn vader daar mee bezig was en een van de gasten bij hen in de buurt aansprak, gaf het hem een moment om een poging te doen Inanna's aandacht te trekken over de tafel heen. Hij glimlachte naar haar en hief kort zijn glas in de hoop dat ze hem zou vergeven dat hun gesprek zo ruw verstoord was geweest door zijn vader. Misschien kon hij haar later op de avond nog wel spreken en anders- Silva zou het niet uitsluiten dat hij wellicht zou pogen om haar vertrekken inderdaad een bezoek te brengen.

[new]
Inanna liep uitgedost als nooit tevoren door de zaal heen met een stralende glimlach. Nu ze eindelijk bijna op leeftijd was, mocht ze sinds vannacht ook een tiara dragen. Haar vader had haar echter toestemming gegeven om de accessoire al eerder op de avond te dragen. In het begin had ze gestunteld om het haar sieraad sierlijk te laten rusten tussen haar krullen, maar uiteindelijk was het haar gelukt. Terwijl ze aan haar vader dacht, keek ze ook verrukt over haar schouder naar haar familielid. Ze had zojuist een dans met haar vader gehad en ook de laatste dagen was ze, als ze niet samen met Silvester was, dichtbij haar vader geweest. Ze dacht niet dat haar leven op dit moment mooier en beter kon worden. Alhoewel… Als Silvester eens zou komen opdagen, dan zou ze al helemaal in de schijnwerpers staan als hij plots aan haar zijde zou verschijnen. Ze kon enkel hopen dat hij naar haar instructies had geluisterd en een net pak aan had gedaan met gouden details. Dat waren uiteindelijk de kleuren van haar en haar moeder. Nadat ze nogmaals ontstemd om haar heen had gekeken en had gezien dat Silvester er nog niet was, stemde ze uiteindelijk maar in om met de jongeman die haar ten dans vroeg mee te gaan naar de dansvloer.

Silvester liep met een geheven hoofd en rechte schouders de zaal door. Hij wist dat hij er goed uit zag. Matheo had hem er van verzekerd toen ze in zijn vertrekken zich klaar gemaakt hadden voor het feest. Zijn vriend liep nu ook ergens uitgedost in zijn kleding rond. Het had Matheo best goed gestaan om eens niet gekleed in een uniform te zijn. Silva had er zelf voor gekozen om het rood van de Halleys te dragen, maar hij had ook geluisterd naar de instructies van Inanna. Op haar verjaardag zou hij alles wat ze zei opvolgen. Het had hem bovendien de mogelijkheid gegeven wat van zijn meer charmante kleding te dragen die in het kamp nooit het daglicht zagen. Silva had niet kunnen vermijden dat er een heel stel ogen zich op hem hadden gericht toen hij de zaal in stapte. Terwijl Matheo zich direct op een paar vrouwen had gericht, had hij zelf een glas zomerwijn aangenomen en bleef aan de zijkanten van de zaal terwijl hij kort enkele gasten begroette en er vooral op hoopte dat hij zijn eigen vader, maar ook die van de prinses, zou kunnen vermijden. Zijn ogen waren echter naar de dansvloer gericht waar Inanna met een of andere jonge knaap aan het dansen was. Hij dacht hem te herkennen als een Westelijke nobelmanszoon. Niet belangrijk genoeg om tevreden te houden. Silva had voor even het paar in de gaten gehouden, maar zette toen zijn glas met wijn weg en stapte midden in het lied regelrecht op de prinses en haar danspartner af. 'Johan, mijn excuses,' begon hij nadat hij een hand op de schouder van de man had gelegd. Hij keek hem met een wel erg verward gezicht aan. 'Ik geloof dat de tweede dans van de prinses al beloofd was aan een prins.' Silva glimlachte hierbij charmant nu hij Inanna aan keek en zijn vrije hand naar op hield. 'Als het de prinses plezier zou brengen natuurlijk?' Hij maakte er een vraag van, maar gaf Johan ondertussen al een vriendelijke zetje in de goede richting om plek voor hem te maken.

Inanna liep met de jongeman mee naar het midden van de dansvloer, maar haar aandacht zat ergens anders, net zoals haar ogen. Ze hield de meerdere ingangen van de zaal in de gaten, zodat ze de dans kon onderbreken als ze haar prins binnen zag lopen. Het leek echter niet alsof Silva veel haast had, merkte ze tot haar ergernis op. Waar was hij toch? Hij zou toch geen koud watervrees hebben voor- Op hetzelfde moment werden zij en de man ruw verstoord in hun dans. Ze had willen klagen, tot ze zag wie er naast haar stond. De aanblik van háár knappe prins lieten haar ogen weer stralen en als vanzelf gleed haar hand in de zijne. Ze had hem willen kussen, net zoals ze de vorige dagen achter dichte deuren al gedaan had, maar het zou niet… gepast zijn in de situatie. Ze had niet eens door dat de jongeman weggelopen was. ‘Silvester,’ begroette ze hem met een bescheiden glimlach, waarna ze hoorde hoe de muziek weer opgezweept werd en haar benen begonnen te bewegen. Ze wist dat Silvester de dansen van het Noorden kende. ‘Omdat je er zo knap uit ziet, zal ik niet vragen waarom je zo laat bent,’ merkte Inanna op, waarbij ze zichzelf verbaasde door haar vergevingsgezindheid. Misschien kwam het door de aanwezigheid van haar vader. ‘We passen bij elkaar,’ voegde ze er nog aan toe, hintend en vragend naar een compliment over haar uiterlijk.

Silva maakte er een punt van om diep te buigen voor de prinses en haar vervolgens zowel op de Islaise als Quandaise manier te begroeten. Dat had hij al vaker gedaan als ze temidden van de menigte stonden. Hij merkte pas dat de muziek voor even stil was gevallen toen deze weer begon en tevreden nam hij Inanna's beiden handen vast. Het geroezemoes om hen heen was makkelijke te negeren nu hij zijn ogen op de prinses gericht had. 'Het spijt me, maar ik moet toegeven dat het me verstandig leek het diner te vermijden. Mijn vader zou mijn humeur ernstig verpest hebben. Bovendien heb ik zo kunnen testen hoe het feest in de stad er aan toe gaat.' Hij glimlachte charmant in de hoop dat ze zijn late aankomst snel genoeg zou vergeten. 'We passen inderdaad. Hoewel ik moet zeggen dat dit goud mij niet zo goed staat als het jouwe.' Met een knipoog complimenteerde hij haar voor hij haar verder de dansvloer over nam en gemakkelijk het ritme van de muzikanten volgde. 'Hoe verloopt jouw dag tot nu toe? Wat voor moois hebben de gasten je al geschonken?'

Eisa stond met haar rug tegen de muur en keek zo de zaal met een tevreden blik op haar gezicht rond. Ze tapte met haar voet mee op de muziek, maar besteedde verder weinig aandacht aan de dansende paren. Haar blik was op het publiek rondom de dansvloer gericht. Nieuwsgierig gleden haar ogen langs de vele opgedoste gasten. Ze had eerder op die avond met haar groep opgetreden voor de prinses en haar grote publiek. Het was een van de grootste gelegenheden die ze tot nu toe aangedaan hadden. Wat dat betrof begonnen ze nu echt door te breken in de adellijke kringen. De Zuidelijke landheer had hen ook al uitgenodigd en in het Oosten hadden ze al vaker kleinere door adel georganiseerde evenementen van muziek verzorgd. Eisa liet haar plek bij de muur vrij om de zaal verder rond te lopen. Ze werd hier en daar aangesproken en geprezen om haar optreden en nam deze complimenten dankbaar in zich op. Normaal zou ze het niet erg vinden dieper in gesprek te raken met zo een verwelkomend publiek, maar haar blik was eerder op iets anders gevallen dat haar interesse had gewekt. Eisa stapte verder de zaal door en pakte onderweg een glas wijn aan van een bediende. Toen ze op dat punt toch echt de persoon zag die ze al eerder dacht gezien te hebben, hield ze stil en bleef van een afstand kijken. Het kon niet anders dan Matheo Barnes zijn. Zijn gezicht vergat ze natuurlijk niet, maar het feit dat er meerdere vrouwen om hen heen stonden was ook al een goede indicator. Hij zag er alleen wel een stuk verfijnder uit dan hoe zij hem herinnerde.

Inanna liet zich over de dansvloer zwieren door haar prins, terwijl ze geïnteresseerd naar zijn woorden luisterde. 'Hoe was het feest in de stad? Vierden ze- Wisten ze dat het vanwege mijn verjaardag was?' Het was een onwerkelijk idee dat er zoveel mensen op de been waren om te drinken en dansen vanwege het feit dat zij zoveel jaar geleden geboren was. Ze rolde gevleid met haar ogen door zijn complimentje, maar genoot er stiekem wel van. Zijn glimlach had haar hoofd echter al snel op andere ideeën gebracht. Inanna merkte dat ze moeite had om objectief over haar verjaardag te spreken als ze bedacht wat zij en Silvester vannacht hoogstwaarschijnlijk zouden doen. Ze had uiteindelijk vanochtend Diane apart genomen en opnieuw verteld over haar voornemens met Silvester. Daarna had ze haar zo ongeveer gesmeekt om tips te geven. Ze liet Silvester haar draaien in zijn armen en zo eindigde ze vervolgens weer met haar hand stevig in de zijne en de ander geplaatst op zijn schouder. 'Mijn dag is-' Ze beet op haar lip, terwijl ze zichzelf toe stond om haar enthousiasme te tonen. 'Het is als een droom. Ik ben zo blij dat mijn vader op tijd terug was om deze dag mee te maken. En tante Celine en tante Diane zijn er en zelfs-' Ze slikte moeizaam en gebaarde vervolgens naar een plek in de zaal waar haar vader druk in gesprek was met, van alle mensen, haar moeder. Niet veel verder stonden ook nog eens Silvester vader en tante Celine met elkaar te praten. Om het zicht van hun beiden naar hun families te belemmeren had Inanna haar armen om Silvesters nek heen geslagen en bracht ze zo haar gezicht dichter naar de zijne. 'Hoe ga je het met mij goed maken dat ik het dodelijk saaie diner zonder jou heb moeten overleven?' murmelde ze met een plezierige glimlach.

Matheo was vooraf kritisch geweest over het dragen van de kleding van zijn vriend, maar uiteindelijk had hij spijt gehad van zijn scepsis. Hij zag er namelijk werkelijk goed uit, iets wat Silvester hem verzekerd had. Zijn moeder had hem al vaker mee naar de kleermaker willen nemen voor een mooi pak, maar Matheo was er altijd onderuit geglipt. Nu moest hij eens die beslissing overdenken. Zijn gedachten over zijn pak verdwenen echter al snel bij het binnen lopen van de zaal en vanaf dat moment had hij maar één doel: vrouwen. Ze stonden zowel rechts als links als voor en achter hem en hij wist niet waar hij moest kijken omdat de ene nog mooier was dan de ander. Hij wilde net opmerken aan zijn vriend dat hij hem wel eens eerder mee had mogen nemen, maar Silvester was al op zijn prinses afgelopen. Matheo wist dat hij dus groen licht had gehad om zijn eigen slag te slaan en zo had hij zich al snel en gemakkelijk aangesloten bij een groep dames die in een cirkel met elkaar aan het praten waren. Ze zouden hem vast wel willen spreken: uiteindelijk was zijn moeder een tweedubbele prinses en was zijn vader één van de machtigste krijgers van Tarth. Terwijl hij druk met ze in gesprek was en hij elke met zijn geflirt al uitgebreid gecomplimenteerd had, vroegen ze hem plots of hij de zangeres ook gehoord had. Maar nog voordat haar naam was gevallen door één van de vrouwen, was zijn blik al op een bekend persoon gevallen. Eisa stond van een afstand naar hem te kijken en hij kon niets anders dan in stilte die blik beantwoorden. Hij had het nog over haar vaardige handen en lippen gehad op het plein. Uiteindelijk stak hij dus maar een hand op en wierp hij haar een charmante glimlach toe.

Eisa nam haar tijd om Matheo tussen de andere personen te observeren terwijl hij haar nog niet gezien had. Behalve dat hij duurdere kleding droeg dan dat ze van hem gewend was, zag hij er ook op een andere manier niet uit zoals ze hem herinnerde. Maar misschien praatte ze dat zichzelf wel aan. Het was inmiddels al weer 2 lentes geleden? Of meer? Eisa durfde het niet te zeggen. Na die zomer in Tyrosh was er zo veel gebeurd en was ze zo druk geweest om overal en nergens op te treden dat ze lang niet meer zo veel aan de jongeman die ze achter had gelaten gedacht had. Toen Eisa merkte dat Matheo haar toch gezien had en herkende, hief ze haar glas op en glimlachte terug. Ze stapte alleen niet meteen op hem af, maar glimlachte net iets vriendelijker toen een man op haar af stapte en haar talent prees. Ze besloot hem in een gesprek bezig te houden en was blij verrast te merken dat hij wat adellijk bloed had. Het was een goed alternatief voor wat Matheo Barnes dan ook uit zijn mouw zou kunnen toveren om de groep vrouwen rondom hem bezig te houden. Uiteindelijk had ze hem nooit zo gemogen om zijn praatjes, maar eerder om zijn kundige handen. Of tenminste, dat vertelde ze anderen liever. Eisa was dankbaar om de vragen die haar gesprekspartner stelde en legde hem geduldig uit wat ze in haar optreden bezongen had. Ze had er niet voor gekozen alleen in het Tarthiaans te zingen en daardoor was het nogal een gast over het hoofd gegaan. Maar terwijl ze haar uitleg gaf, dwaalden haar ogen alsnog af naar de hoek waar ze haar oude bekende had gezien. Hij was nooit zo geduldig geweest als zijzelf en ze was benieuwd wie er als eerste op wie af zou stappen.

'Aan het begin van de avond werd er nog op je geproost, maar ik moet toegeven dat naarmate de avond vorderde er weinig mensen zich zullen herinneren wat ze precies aan het vieren zijn. Het is echter een mooi feest,' vertelde Silva met een glimlach. Hij was met Matheo vertrokken op het punt dat de bevolking flink aan het feesten was. Ergens had het hem gespeten die vrijheid en dat gevoel van plezier achter zich te laten om hier zo gestructureerd te moeten dansen en niet eens kon uiten aan Inanna wat hij echt wilde zeggen. Tegelijkertijd wist Silva ook precies waarom hij hier was. Haar enthousiasme was al van haar gezicht te lezen en glimlachend streek hij langs een van haar glanzende wangen. 'Ik ben blij dat je zo een fijne dag hebt.' Hij volgde haar blik naar de familieleden in de zaal en herkende, vanwege de gelijkenissen met haar dochter, de Islaise prinses direct. Hij onderdrukte de kippenvel die hij voelde maar snel toen Inanna zijn aandacht opvroeg. Silva bracht zijn lippen dichter naar haar oor om er zeker van te zijn dat niemand mee zou luisteren. 'Ik geloof dat ik je dat beter later kan tonen. Als de klok middernacht heeft geslagen.' Met een scheven grijns nam hij weer wat afstand van de prinses en liet haar aan een hand van hem weg draaien voor hij haar terug trok. Zo hield hij haar rug tegen zijn borst gedrukt en legde zijn handen op haar heupen. 'Ik heb nog iets voor je,' vertelde hij eveneens in haar oor en zocht in zijn broekzak naar de oorbellen. Pas toen Silvester ze gevonden had, keerde hij Inanna terug naar zich om en hield het houten doosje met de pluche inhoud en de schitterende sieraden voor haar op. 'De meteoriet', zei hij in de taal van zijn voorouders omdat het een stuk romantischer klonk dan in het Tarthiaans.

Inanna probeerde zich voor te stellen hoe het volk om haar zou vieren, dansen en drinken. Ondanks dat ze zich tot geheugenverlies zouden drinken, zou de herinnering van hun prinses vast nooit verdwijnen. Dat zou in elk geval zeker zo zijn als ze eenmaal taken van haar tante over zou nemen. En haar ouders tezamen zouden vast ook voor de nodige opschudding zorgen. Ze glimlachte vervolgens naar haar prins. 'Ik ben ook blij dat je een fijn feest hebt gehad,' perste ze er uiteindelijk maar uit, ondanks dat ze jaloers was dat Silvester wel zo vrij buiten de muren kon rondlopen. Uiteindelijk was hij toch bij haar beland. Ze liet zich leiden door de man en eindigde stevig tegen hem aangedrukt, waardoor ze vol zicht had op haar familieleden. Ze wist dat het onderdeel was van de dans, maar Silvesters nabijheid en zijn beloftes maakte haar warm, gewillig en vooral zeer opgewonden. Hoe moest ze nog een hele avond overleven met haar ouders en Silvesters vader zo dichtbij? 'Als het aan mij lag, dan waren we allang weggegaan,' murmelde ze in zijn oor, waarna ze zich weer naar hem toe liet keren. Verrast keek ze vervolgens naar het doosje in zijn handen en vervolgens naar de sieraden die er in zaten. Ze had gedacht dat hij, de prins zelf, haar cadeau zou zijn. 'De meteoriet,' probeerde ze in de onbekende taal te herhalen, waarna ze het doosje van hem over nam en de oorbellen van dichterbij bekeek. 'Het is prachtig,' zei ze oprecht. Ze was erg kritisch over datgene wat ze droeg en waarmee ze zichzelf behing, maar blijkbaar had de prins haar smaak erg snel leren kennen. Ze wilde om verdere uitleg over de stenen oorbellen vragen, maar ze kon zichzelf in haar verliefdheid niet meer inhouden en legde haar hand op Silvesters wang om hem innig te kussen.

Matheo realiseerde zich al snel dat zijn vriend gelijk had gehad: de vrouwen hier waren zeer inflexibel, formeel en vooral saai. Hij betwijfelde of hij iemand van deze vrouwen zo ver kon krijgen om hem mee te nemen naar haar vertrekken. Door de manier van hun praten dacht hij nog eerder in de kelders te belanden omdat ze zijn intenties hoogwaarschijnlijk verkeerd zouden interpreteren. Daardoor bleef zijn blik te veel afdrijven naar Eisa, iets wat uiteraard zijn gesprekspartners ook opvielen, maar ze niets van zeiden. Die verdomde etiquette. Het verbaasde hem dat hij de naam van de vrouw nog wist. Uiteraard was ze een schoonheid en daarbij erg getalenteerd, zoals hij eerder al had gezegd tegen Silvester, zowel met haar handen als haar lippen. Hij had geprobeerd haar te overtuigen om langer in het legerkamp te blijven, in elk geval nog voor twee dagen en nachten van genot, maar ze had door moeten reizen. Blijkbaar had hij nog jaren later prijzend over haar gesproken als Silvester zich het zelfs herinnerde dat hij ooit met de vrouw de lakens had gedeeld. Matheo had tegelijkertijd ook besloten dat hij lang genoeg jaloers toe had gekeken hoe een andere man met Einar sprak en hoe ze genoot van zijn aanwezigheid. Hij maakte zichzelf met een handige verontschuldiging los van de vrouwen en liep vervolgens recht op de zangeres af. 'Eisa,' begon hij met een hartelijke glimlach, het gesprek compleet doorbrekend, waarna hij twee kussen op Eisa's wangen drukte, zoals ze dat in de dorpen rondom het legerkamp deden. 'Ik zie dat jouw glas bijna leeg is. Misschien een goed idee om het te laten vullen... daar!' dwong Matheo meer dan dat hij suggereerde, zijn etiquette volledig vergetend, waarna hij de man een plek aan de andere kant van de kamer aan wees. Hij zwaaide de afgedropen man nog na en focuste zich vervolgens volledig op de mooie vrouw tegenover hem. 'Ik heb blijkbaar een spektakel gemist,' merkte Matheo met een vragende blik op. 'Ze konden niet stoppen met de Eisa, de zangeres, te prijzen.'

Eisa was verrast dat ze zich niet meteen dood verveelde door het gesprek van de man. Hij was welbespraakt en bracht zijn familie misschien iets te vaak op, maar hij vroeg naar de andere muzikanten en de instrumenten die ze bespeelden zowel als haar zangtechnieken. Vervolgens bracht hij op dat hij zelf avonden organizeerde in de villa van zijn familie en Eisa wist dat er een uitnodiging aan zou komen. Dat was ook het punt waarop ze onderbroken werden door Matheo. Eisa keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar liet haar wangen kussen. Voor ze het wist keek ze de andere man na terwijl hij met hangende schouders weg liep. 'Ik geloof dat je me net een boel geld mis hebt laten lopen. Ik hoop dat je dus meer te bieden hebt dan een vaag compliment.' Eisa liet haar ogen op hem rustte en nam aandachtig zijn voorkomen in zich op. Van dichtbij kon ze zien dat de kleding die hij droeg niet perfect paste. Hij moest ze wel geleend hebben. Eisa wist goed genoeg wat het deed om het juiste kostuum te dragen voor een optreden en vaak was een naaister daar niet te missen. 'Wat doet Matheo Barnes op de verjaardag van een prinses?' vroeg ze dan ook benieuwd.

Silva merkte de ondertoon op van Inanna die hij niet helemaal kon plaatsen tot hij er aan dacht dat hij de prinses nooit had horen spreken over bezoeken aan de stad. Kwam ze wel eens onder het volk? 'Nu je morgen op leeftijd bent, zul je vast zelf kunnen gaan kijken in de stad,' opperde hij enigszins voorzichtig. Hij wilde haar in geen gevaarlijke situaties brengen, maar tegelijkertijd leek het hem absurd dat ze niet meer tijd buiten de paleismuren spendeerde. Tevreden keek Silva vervolgens toe hoe Inanna het cadeau in zich op nam. Hij wilde haar herinneren aan de avond die ze samen hadden gespendeerd in Myr en hoe de sterren toen door de hemel vielen. Hij had er echter geen kans voor, omdat hij plots tot zijn eigen verrassing haar lippen op de zijne voelde. Silva's eerste reactie was om haar terug te kussen, maar hij herinnerde zichzelf even snel aan het publiek dat ze hadden. Hij legde zijn handen op haar schouders en nam zijn afstand. De muziek speelde nog door, maar hij zag tenminste een paar dansers stil staan opdat een ander stel tegen hen aan botste. Verderop zag hij ook de afkeurende blikken van hun familie. Twijfelachtig en vrezend dat hij iets verkeerds zou zeggen, streek Silva met een hand langs Inanna's wang. Hij kon zich enkel maar bedenken hoe anderen de situatie zouden interpreteren. 'Inanna,' begon hij teder. 'Ik wil niet het paleis uitgezet worden door jouw tante of jouw ouders nog voor de klokken middernacht slaan.' Of door zijn eigen vader de zaal uitgesleept worden.. Hij legde een vinger onder haar kin voor ze te teleurgesteld of gefrustreerd op zijn terughoudendheid zou reageren. 'Ik beloof je dat al dit wachten het waard zal zijn.'

Nog geen aantal tellen nadat ze haar lippen op de zijne had gedrukt had Silva al ruimte tussen hen gemaakt en besefte Inanna wat ze had gedaan. 'Bij de Oceanen, sorry, ik-' Verschrikt keek ze opzij naar zowel haar ouders als Celine en Diane, waarbij ze hun blikken niet probeerde te interpreteren als kritisch of teleurgesteld. Het geroezemoes om hen heen was ook angstvallig stil voor enkele seconden geworden. Blijkbaar hadden veel mensen gezien wat ze had gedaan. Tegelijkertijd vond ze het moeilijk om Silva's blik te ontmoeten, omdat ze bang was dat- wellicht wilde hij het toch niet. Of vond hij haar zielig. Of, wat nog erger zou zijn, dat hij zich voor haar schaamde. Als hij haar gezicht dan ook niet vast gepakt had, was ze mogelijk weggelopen. Toch brachten zijn woorden uiteindelijk haar zo ver dat ze hem wel weer aan keek, maar haar lippen wilden nog niet naar een glimlach bewegen. Ze schaamde zich dat ze zo assertief was geweest en hem had gekust. Nu zouden haar ouders écht vragen gaan stellen. Maar misschien moest ze tegelijkertijd ook meer geduld hebben tot vannacht. 'Vertel me over de oorbellen,' vroeg ze uiteindelijk hoopvol.

Matheo keek Eisa met een verontschuldigende grijns aan. 'Ik weet zeker dat hij later op de avond nog graag met je in gesprek raakt. Maar laat me alsjeblieft nu even jouw tijd innemen,' glimlachte hij, 'en dan verzeker ik je dat ik het goed met je kan maken.' Met een trotse rechte rug liet hij Eisa zijn voorkomen in haar opnemen. Zijn pak paste dan niet helemaal perfect zoals het bij Silva had gedaan, maar de kleuren lieten zijn ogen meer spreken en- en bij de Goden, uiteindelijk was hij ook een Halley via zijn moeders kant. Hij verdiende het om deze kleuren te dragen. 'Vrienden zijn met een prins heeft zo zijn voordelen,' grijnsde hij trots, terwijl hij naar Silvester gebaarde die nog druk aan het dansen was in het midden van de zaal. Hij moest toegeven dat hij een beeldschone prinses aan zijn zijde had staan en dat Matheo ergens jaloers was. Maar hij was niet het type voor formele, volgens-de-regels prinsessen. 'Maar ik ben veel geïnteresseerder in jou. Twee lentes geleden was het jouw droom om in één van de kastelen op te kunnen treden voor zoveel mensen.' Die droom om nog bekender en getalenteerder te worden had haar uiteindelijk ook van hem weggedreven. Maar twee lentes geleden waren ze ook zoveel jonger nog geweest. 'Hoe ben je hier geraakt? Ben je nog met hetzelfde gezelschap?'

Het antwoord dat Matheo gaf, verklaarde direct een hoop. Eisa keek kort naar de prins die aardig de aandacht stal door met de mooie prinses Inanna te dansen. Ze had de roddels wel gehoord over de twee. Het had haar geintrigeerd dat prins Silvester niet aanwezig was geweest tijdens het diner en haar optreden. Tijdens een eerdere vertoning tijdens een adellijk feest in Myr had ze de complimenten van hem mogen ontvangen. Maar Eisa was eerlijk gezegd niet zo geinteresseerd in prinsen en leden van de adel buiten het feit dat ze graag hun geld en de bijkomende beroemdheid wilde. Ze vond veel liever een bediende of een andere knecht met wie ze naar huis zou gaan. Haar reputatie zou te snel te schaden zijn als ze met prinsen en prinsessen in bed dook. Matheo daarentegen was geen prins en geen bediende. Ze glimlachte blij verrast dat hij haar droom oprakelde. Ze was al lenteslang serieus geweest over haar carriere, maar toen ze hem had leren kennen has ze pas aan het begin gestaan. Eisa had een hele zomer lang in het Noorden gespendeerd om zo veel mogelijk dorpsfeesten aan te doen als mogelijk was. Zo was ze een paar weken in de buurt van het kamp geweest en was ze Matheo regelmatig tegen het lijf gelopen. 'Ik ben hier geraakt dankzij mijn talent en harde werken, hoe anders?' vroeg ze met een glimlach. 'Benji reist nog met me mee, maar de andere muzikanten zijn nieuwer.' Eisa vond het maar goed ook. Soms voelde ze dat haar andere collega's lang niet zo toegewijd waren als zij zelf. Ze hadden haar terug gehouden. De troep met wie ze nu reisden waren beter en hadden meer passie voor hun werk en creaties. 'Hoe gaat het met Roshan?' vroeg ze terwijl ze een speelse glimlach onderdrukte. In alle eerlijkheid was het de zus van Matheo die haar aandacht in eerste instantie had getrokken toen ze de Barnes familie tegen was gekomen. Maar uiteindelijk was het met de jonge Roshan niet erg ver gekomen en had ze zich laten verleiden door de jongeman tegenover haar. Eisa herinnerde zich niet dat het hem ooit dwars had gezeten. 'Ik hoorde ook dat je tante teruggekeerd is. Hopelijk bevalt het jouw familie goed haar terug te hebben.'