De Banketzaal

Toen Eisa haar glimlach weer had teruggevonden, kon Matheo opnieuw met zekerheid zeggen dat hij naar de mooiste vrouw van het hele feest keek. Ze zou zijn aandacht in elke setting trekken, of ze nou opgedoft voor een prinses optrad, of tot haar enkels in de modder op een dorpsfeest rondom het legerkamp zong. Daarbij betrapte hij zich wel weer op het feit dat hij liever nogmaals met de vrouw tussen de lakens zou duiken dan dat hij zijn handen bij zich moest houden voor een ontbijt samen. Maar misschien moest hij de woorden van zijn ouders ter harte nemen en niet elke vrouw enkel als seksobject zien. Als hij dat bedacht, klonk het zo makkelijk, maar in realiteit- 'De prins is inderdaad bij de prinses,' stemde Matheo in. Met tegenzin haalde hij ondertussen zijn handen van haar heupen af en greep hij zijn losliggende blouse van de grond, om in elk geval maar iets aan te trekken. 'Ik ga het beste ontbijt in heel Tyrosh voor je kopen,' grijnsde Matheo zelfverzekerd, terwijl hij de blouse over zijn hoofd trok en vervolgens zijn broek van de grond zocht. 'Dan heb ik genoeg energie om je opnieuw maar eens te laten zien hoeveel je waard ben. En je weet het, oefening baart kunst, niet waar?' Ze hadden nieuwe dingen gedaan, dingen die Matheo heel graag snel opnieuw deed, en hij kon niet wachten op het moment dat ze hem weer toestemming gaf om samen een bed te delen. 'Zullen we maar dit mooie paleis verlaten?' stelde hij voor, waarna hij zijn arm aan haar bood.

Iker vond het fijn dit zo te kunnen bespreken met Isaia. Hij had het tot nu toe zo vermeden om over titels en taken na te denken, omdat hij simpelweg thuis wilde komen en wilde acclimatiseren voor hij zich in het diepe gooide. Inmiddels moest hij maar gewend geraken aan zijn nieuwe omstandigheden, of hij moest er in zijn eigen tijd er meer mee bezig zijn. Hij was namelijk niet vergeten dat hij hier toch moest bewijzen waarom hij teruggekeerd was en waarom men zo lang had geprobeerd hem thuis te krijgen. Iker hoorde vervolgens het antwoord van Isaia aan en wreef bedenkelijk langs zijn baard. 'Dat weet ik,' zei hij maar voor hij zuchtte. 'Dat zal ook iets zijn dat ik met Celine beter hoor te bespreken.' Zijn vrouw had misschien met hele andere verwachtingen een zwangerschap aangegaan, maar dat had Celine ook gedaan in het met hem instemmen dat ze wilde helpen om een kind op te voeden. Uiteindelijk had hij niet alleen een hoop werk aan haar overgelaten, maar zijn vaderschap was ook een belangrijk onderdeel geweest om er voor te zorgen dat Inanna geaccepteerd zou worden als een prinses die aan het hof hoorde. Het had allemaal niet zo ingewikkeld hoeven zijn. Iker werd alleen zo snel moe van als hij zo bleef denken. 'Lief, ik geloof dat ik beter nu de vertrekken alvast op kan zoeken.' Hij vond het vervelend als men hem niet fit en uitgerust zag. Hij hoopte dat hij zoals voor zinn ballingschap leek voor de gasten ook al wist hij dat zijn familie en vrienden wel beter wisten. Zijn zwaktes hoefde niet te zien te zijn voor anderen. 'Ga je mee of wil je nog even blijven?' Iker wilde haar niet wegtrekken van de festiviteiten.

Isaia vond het fijn om te horen dat Iker nog met Celine zou bespreken hoe het nu verder ging met hun gezinssituatie met betrekking tot Inanna. Isaia had haar standpunt altijd duidelijk gemaakt en voelde dan ook dat ze hier buiten stond. Echter zou de realiteit natuurlijk altijd weer anders uitpakken. Haar dochter was hier in levende lijve en dat was niet iets wat ze kon negeren. 'Ik had toch beloofd om je te ontvoeren?' herinnerde Isaia haar partner op zachte toon en met een brutale glimlach, terwijl ze haar hand in de zijne liet glijden. 'Daarbij ben ik wel uitgedanst en vooral uitgepraat met deze gasten. Ik word er ook niet jonger op door doodsaaie gesprekken met edellieden te voeren.' Met die woorden nam ze van de belangrijkste gasten samen met haar partner afscheid en liepen ze zo naar hun eigen vertrekken toe.