Het Paleis

Iker wist niet of hij de plotselinge stilte van de prinses als een goed of slecht teken moest beschouwen. Het gaf hem in ieder geval wat rust om te weten dat ze niet alleen maar een hele waterval aan woorden op hem af zou blijven vuren. Uiteindelijk had Iker maar een bepaalde hoeveelheid aan geduld en als die op raakte- Hij wilde net haar gekwetste gevoelens wat verzachten door haar nog een glas wijn aan te bieden, toen ze zelf met een ander voorstel kwam. 'Met veel plezier, prinses.' Grijnzend liet hij zich meevoeren door Isaia naar de opening in de zaal waar enkele paren met het dansen waren begonnen. Toen ze daar klaar stonden, nam hij echter zelfverzekerd de leiding over. Hij was altijd al een danser geweest en had vaak genoeg te horen gekregen dat hij het wat in moest tomen. Hij kon niet iedere gelegenheid met iedere man en vrouw dansen, hij moest slim zijn in zijn keuzes voor partners, was hem zo vaak verteld. Iker had al die adviezen en waarschuwingen en uiteindelijke bedreigingen altijd maar met een korreltje zout genomen. Iker pakte de prinses losjes, maar kundig vast op de juiste plekken en wachtte op de juiste tel om de dans te starten. Hij volgde grotendeels de andere paren, maar bracht hier en daar een typische Quandaïse pas in zijn bewegingen. 'Prinses, ik begrijp dat het wellicht allemaal nog erg nieuw en verwarrend is om uzelf te zien trouwen, zeker omdat de besprekingen zo snel zijn verlopen. Het is echter niet het einde van de wereld.' Elegant liet hij haar aan één hand van hem weg draaien. Hij was in ieder geval niet van plan zomaar in te stemmen met het contract dat Celine Storm en Rohan Altarion opgesteld hadden met Koning Galivar en de Moeder. 'Bovendien valt er nog genoeg te onderhandelen,' fluisterde Iker haar toe toen hij haar weer terug naar zich toe getrokken had.

Isaia had de prins begeleid naar de dansvloer, terwijl zij Ikers grijns bijna in haar rug voelde branden. Ze stond nog niet stil en de man had haar al in de juiste positie gebracht met zijn zelfverzekerde handelingen en handen. Zo was ze nog nooit door een man of vrouw behandeld. Het bracht daardoor een onbewuste blos in haar hals en niet de irritatie die ze had verwacht. Als prinses van de Zomereilanden én tevens het zwarte schaap van de koninklijke familie durfden maar weinig mensen toenadering tot haar te zoeken. Diegene die het probeerden, behandelden haar echter als porselein en niet als de krijger die ze weerspiegeld zag in haar oudere zusters. Iker was echter zo niet: hij zwier haar over de dansvloer heen en liet zijn eigen bewegingen beantwoord worden door de hare. Kundig draaide ze om haar eigen as heen, terwijl een hand op haar zij haar overeind hield, om vervolgens verder te dansen. Ademloos voelde ze ook zijn warme adem in haar hals en luisterde ze naar zijn stem. Die laatste woorden brachten voor het eerst een oprechte glimlach op haar gezicht. 'Een huwelijk dus volgens onze eigen regels?' fluisterde ze terug met bijna sprankels in haar ogen. 'Wat valt er voor u dan te winnen, prins? Meer macht? Meer geld? Of-'

Iker was tevreden te merken dat Isaia reageerde op zijn leiderschap in de dans én geïnteresseerd was in zijn woorden. Haar lichaam bewoog soepel mee. Het stelde Iker tevreden dat hun publiek vast moest zien wat voor een prachtig paar ze waren. Hij hoopte tenminste een handvol mensen flink jaloers te maken. Een enkeling in het speciaal. Iker nam de tijd om haar vraag te beantwoorden. De aanzwellende muziek gaf hem de mogelijkheid zijn eigen kunnen eens flink te tonen. Misschien hield hij daarom wel zo van dansen: hij kon er een show van maken. Toen het stuk op een einde liep stond Iker weer dicht genoeg bij Isaia om haar zacht toe te spreken. 'Ik kan nog niet meteen al mijn verlangens prijs geven,' glimlachte hij mysterieus. 'Maar ik ben in ieder geval al erg benieuwd welk stuk land ons aangeboden zal worden, omdat ik niet verwacht dat wij hier in het Noordelijke paleis onze woning zullen innemen.' De bruiloft ging nou eenmaal om de gelegenheid zelf. Zodra de verbintenis gemaakt was, wat voor rol hadden ze dan nog te vervullen in Tyrosh? Iker had geen zin om aan de kant geschoven te worden en weggestopt te raken in één of ander afgelegen landgoed. Hij was een prins, een strateeg, en raakte bovendien veel te snel verveeld.

Isaia liet zich gewillig over de dansvloer leiden door de prins. Ze durfde te wedden dat ze net zoveel genot voel als dat de prins deed in hun dansspektakel en dat het hen allebei goed deed. Misschien had hij wel gelijk en was dit een eerste stap naar iets moois. Of was dat te naïef om te bedenken? 'Welk stuk land?' herhaalde ze zijn woorden. Het was duidelijk dat Iker al een stuk meer in de toekomst aan het kijken was dan dat Isaia dat deed. Zij had verondersteld dat ze in het paleis zou verblijven en dat ze dan op den duur zou ontsnappen en dan- Veel verder dan dat had ze niet gespeculeerd. Het intrigeerde haar dan ook dat Iker zo goed op de hoogte bleek te zijn van wat dit hele huwelijk in zou houden. 'Hm, is het niet strategisch om even in het paleis te blijven? Met Celine om de hoek en-' Nieuwsgierig keek ze hem aan. 'En met jouw Rohan dichtbij. Weet u namelijk wat de politicus precies van plan is? En de landvrouwe?' Ook Diane had gespeculeerd om de ware intenties van de Quandaïse man. Het was duidelijk dat hij een hoge positie onder de Moeder had, maar veel meer informatie hadden ze niet. Wellicht dat de prins tegenover haar wel een en ander kon ophelderen. 'En wanneer ga ik meer over u te weten komen, in plaats van dat we over anderen spreken? Of we verplaatsen dat onderwerp naar mijn vertrekken later vanavond...'

Iker keek tevreden toe hoe hij de radertjes in Isaia's hoofd in werking had gezet. Ze had overduidelijk te veel tijd verspild aan het bedenken hoe ze onder het huwelijk uit zou komen. Hij wist goed genoeg dat dat moeilijk te bewerkstelligen was. Bovendien was het voor hem geen optie meer. Als dit huwelijk mislukte, wist hij niet hoe de Moeder zou reageren. Ze zou het vast niet waarderen als hij tweemaal een verbintenis niet in goede banen wist te leiden. 'Niemand weet precies wat de heer Altarion van plan is,' vertrouwde Iker haar met een kleine glimlach toen. Hij ging er al jaren vanuit dat dat de reden was waarom de Moeder hem zo trouw aan haar zijde hield. Dat was beter dan hem zijn eigen plannen te laten smeden als onafhankelijk man. Dat maakte het echter des te makkelijker anderen te overtuigen dat je een opdracht uitvoerde in de naam van Rohan Altarion. Iker had dat namelijk al eens geprobeerd. Hij glimlachte toen de prinses haar voorstel deed en merkte tevens dat de muziek op een einde kwam. 'Ik beloof u prinses dat er genoeg tijd zal zijn om uw brandende vragen over mijn leven te stellen, maar een gesprek zoals dit zal moeilijker te houden zijn.' Het leek hem erg onwaarschijnlijk dat de vrouwe Storm en de heer Altarion hen met rust zouden laten. 'We zullen het slim aan moeten pakken.' Met een laatste draai liet hij Isaia tot stilstand komen en boog vervolgens diep voor haar om haar hand elegant te kussen. 'Prinses Isaia, ik kijk er erg naar uit u beter te leren kennen. Ik geloof echter dat er andere partners staan te trappelen om met u te mogen dansen.' Glimlachend stond Iker weer recht en wachtte haar reactie af.

Nieuw

Diane had zich sinds de aankomst in het paleis flink bezig gehouden. Ze had gemerkt dat Celine prinses Isaia bezig hield met uitnodiging voor theepartijtjes of wandelingen met haar hofhouding. Ze had haar best gedaan een privé afspraak te regelen tussen de prins en prinses, maar het leek dat de twee kampen ze expres gescheiden hielden. Diane vond het echter niet erg dat er maar weinig mensen op haar doen en laten leken te letten. Als Isaia steeds bezig werd gehouden, kon ze aan haar eigen plannen beginnen. Tenminste, zodra ze onder de knie had hoe het paleis werkte. De wacht, de bediendes, de gasten- Er waren een hoop mensen van wie ze moest weten wat hun dagelijkse bewegingen waren. Het had haar dus ook langer gekost om uiteindelijk in de vertrekken waar de Koning gehouden werd te belanden. De makkelijke weg, een verzoek voor een afspraak tussen Isaia en Liam waar ze zelf ook bij aanwezig zou zijn, werden steeds afgekeurd door de landvrouwe. Diane had het dus maar op de moeilijke manier moeten doen. Afwachtend leunde ze half verscholen achter de gordijnen op de vensterbank, afwachtend tot de Koning weer naar zijn vertrekken werd gestuurd na een avondmaal dat al regelmatig voor de belangrijkste gasten werd georganiseerd.

Liam had die avond moeten dineren met de landvrouwe, politicus, het aankomende bruidspaar en nog enkele belangrijke politieke spelers. Het kostte hem steeds meer moeite om het masker van de opgewekte Koning die alle touwtjes in handen had op te houden. Hij was er namelijk van overtuigd dat iedereen in dit verdomde paleis wist dat hij hier gevangen zat. Dat kalme en zelfverzekerde masker liet hij echter compleet varen bij het binnentreden van zijn vertrekken. Hij was er nog steeds niet achter of hij afgeluisterd werd in zijn vertrekken, maar gezien hij het grootste deel van de tijd toch alleen was, viel er ook maar weinig op te vangen. Hij schopte zijn sandalen uit en zakte neer op zijn sofa met zijn gezicht in zijn handen. Hij miste zijn vrouw en dochter en broer en de rest van zijn familie. Vooral de onzekerheid over hun gesteldheid deed hem erg slecht, maar ook de onzekerheid over zijn eigen lot ging hem aan het hart. En dat Sibel niet wist hoe het met hem ging. Én dat hij niet eerder het paleis had verlaten toen het nog kon. Celine had hem nog zo gewaarschuwd... Bij de gedachte aan zijn nicht voelde hij hoe hij weer woest werd en vervolgens kwaad tegen de tafel voor hem aan schopte, zodat deze met een harde klap om viel.

Diane's hoofd schoot omhoog bij het horen van de deuren naar het vertrek en muisstil bleef ze luisteren tot ze er van verzekerd was dat de persoon alleen was binnen gekomen. Er waren genoeg onverwachte wendingen die haar plan in het water konden gooien. Toch had ze genoeg tijd genomen om ervan verzekerd te zijn dat normaal gezien de Koning na de diners alleen gelaten werd. Bovendien spendeerde hij veel meer tijd opgesloten in de vertrekken dan rondlopend in het paleis. Ze had hier en daar gesprekken opgevangen van wachters en bedienden die roddelden over het verblijf van Liam Halley, maar niemand leek echt te weten wie de bevelen gaf wat betreft het komen en gaan van de man. Laat staan wie hem opgesloten had. Rohan of Celine. Beiden leken te doen alsof ze de touwtjes in handen hadden in het paleis. Diane keek toe hoe de Koning zijn plek nam op de bank en met veel lawaai de tafel aan de kant schopte. Hoewel ze misschien beter kon wachten tot de gemoederen wat tot bedaren waren gebracht, wist ze niet of ze daar wel genoeg tijd voor zou hebben. Isaia en zij deelden hun vertrekken. De prinses was te pienter om haar afwezigheid aan haar voorbij te laten gaan. Diane kuchte zacht voor ze van haar plek tevoorschijn kwam en met een scheve glimlach een hand naar de Tarthiaanse Koning op hield. 'Ik hoop niet dat je mij niet zo zal behandelen als die tafel,' begon ze zacht.

Liam staarde naar het plafond en probeerde zijn dochter voor zich te zien. Ze zou vast gegroeid zijn in de tijd dat hij er niet was. En Sibel- Zij zou vast alleen maar mooier geworden zijn. Hij kon enkel hopen dat ze zich niet teveel zorgen om hem maakte. Dat was hij niet waard. Toen hij plots geluid achter hem hoorde, sprong hij overeind en wilde hij uithalen naar de mysterieuze verschijning, tot hij zag wie het precies was. Ongelovig bekeek hij de vrouw op en neer. Verslagen bij het herkennen van Diane plofte hij weer neer op de bank en keek hij haar bedachtzaam aan. 'Wel als je hier komt als agenda van Celine of Rohan,' gromde hij. 'Wat kom je hier doen, Diane?' Zijn toon was argwanend, waarna hij om zich heen gebaarde. 'Ik waarschuw je: de muren hier hebben hoogstwaarschijnlijk ogen en oren. Dus ik hoop dat je woorden het waard zijn.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek de vrouw afwachtend aan. Hij had niet gedacht dat deze vrouw, waar hij zo'n lange tijd geleden nog een kortstondige affaire mee had gehad, nu plots voor zijn neus zou staan. Het was een historie wat hij gelukkig wel met Sibel had gedeeld, al was dat niet al te soepel verlopen.

Diane's glimlach werd enkel breder bij de geschrokken reactie van de Koning. 'Je hebt zo te zien je Koninklijke leven je erg comfortabel laten maken,' merkte ze op droge toon op. Ze geloofde niet dat ze hem ooit zonder opgemerkt te worden had kunnen benaderen tijdens zijn bezoek aan de Zomereilanden of tijdens haar training. 'Ik zou als ik jou was toch iets voorzichtiger zijn als je je vertrekken betreedt. Zet die instincten van je maar weer eens in.' Ze liep dichter naar de man toe en wandelde nonchalant rond het vertrek om het meubilair en de andere ruimte te bekijken. 'Oren misschien, ogen-' Diane haalde haar schouders op. Ze had eerlijk gezegd het idee dat er weinig aandacht aan de Koning werd besteedt zodra hij weer opgesloten zat. Anders had ze nooit zo gemakkelijk binnen kunnen raken. Als het vrouwe Storm was die had besloten enkel wachters buiten de deuren te zetten dan had ze geen flauw idee wat voor gevaar zijne majesteit liep. Of het kon haar niets schelen. 'Ach, ik wilde slechts langs komen om te vragen hoe het met je gaat. We hebben amper de mogelijkheid gehad om bij te kletsen.' Glimlachend hield Diane stil voor Liam en gleed ze met haar ogen langs zijn lichaam.

Liam luisterde stoicijns en zonder enige uitdrukking naar de tartende woorden van de vrouw. Hij was zijn instincten zeker niet verloren, maar er was een soort onverschilligheid bij gekomen die hem dwars zat. Het was alsof hij zich wilde láten verrassen. Dat was geen goede eigenschap en het zei duidelijk iets over zijn stemming. Liam moest de neiging weerstaan om met haar mee te gaan in haar opgewekte en speelse benadering, maar hij was te argwanend om ook maar een glimlach eruit te persen. 'Als dit een spel voor je is, dan-' Hij klemde zijn kaken op elkaar en stond op om voor zichzelf een glas wijn in te schenken. De vrouw bood hij niets aan. Hij wilde niet dat de bedienden hun vragen zouden stellen bij twee gebruikte glazen. 'Hoe denk je dat het gaat?' mompelde hij uiteindelijk sarcastisch met een opgetrokken wenkbrauw naar de vrouw toe. Het was niet typisch voor hem om zo pessimistisch te zijn, maar hij kwam er meer en meer achter dat er niemand in dit verdomde paleis hem zou helpen. En dat bracht Sibel enkel dichter naar Tyrosh toe. Kon hij haar maar schrijven dat ze weg moest blijven en haar zelf niet in gevaar moest brengen... 'Als je hier blijft, maak jezelf dan ook nuttig. Wat weet je over de stand van zaken? Over mijn vrouw? Over Rohan en Celine?'

Diane was lichtelijk teleurgesteld te merken dat Liam niet erg in de stemming was om haar van even amusant repliek te voorzien. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat het energieke karakter van de man zo gedempt was. Het zei in ieder geval genoeg over de situatie. Als Diane ergens nog gedacht had dat Liam met Celine onder één hoedje speelde en al wekenlang Rohan voor de gek hielden dan was die theorie nu uit het raam gegooid. Het lag dus een stuk simpeler. Diane keek toe hoe Liam zichzelf wijn in schonk en glimlachte vriendelijk toen ze zijn antwoord hoorde. Quasi verontwaardigd sloeg ze haar armen over elkaar en keek van de Koning weg. 'Ik dacht dat enkel mijn aanwezigheid je wat verlichting kon brengen. Of misschien meer, zoals vroeger.' Haar ogen schoten terug met een bredere grijns, maar ze stapte ook van hem weg. Diane had gezien wat hij zojuist met die tafel had gedaan en wist maar al te goed wat hij kon met zijn handen. 'Ik heb misschien informatie. Maar ik vraag me af waarom ik het je zou geven?'

'Zoals vroeger?' grinnikte Liam kort, maar zonder humor. Hij wilde hun moment samen niet opzij schuiven als niets, maar hij was inmiddels getrouwd en had een dochter, dus het deed hem weinig meer. Van avontuurtjes zoals hij had gehad tijdens zijn reis was er geen sprake meer geweest. Toch kwam hij bij haar verleidelijke woorden dichter naar haar toe, tot hij zo ongeveer met zijn neus de hare kon raken. Hij moest zeker weten dat hij haar volgende woorden goed zou horen en dat de luisterende horen vooral zíjn woorden niet te pakken kregen. De vrouw stelde hem echter al snel teleur. 'Als je het zo gaat spelen, Diane,' ademde hij in haar gezicht met een grimas, 'dan ben je geen haar beter dan Rohan en Celine tezamen.' Hij trok zich zo loom weer terug en schudde ondertussen teleurgesteld zijn hoofd. Als hij nog had gedacht dat de vrouw hem wilde helpen, dan was dat nu verloren hoop. 'Het is jammer, want ik had je snelwerkende hersenen wel kunnen gebruiken.' Hij had zijn glas inmiddels alweer leeg gedronken en schonk nogmaals in. Hij zou vast niet veel nuttigs uit deze samenwerking krijgen. 'Moet je niet helpen om jouw prinses als een pop aan te laten kleden?'

Diane voelde de adem van Liam in haar gezicht terwijl hij zo dicht bij haar stond. Een rilling trok over haar rug bij het horen van zijn woorden. Haar eigen glimlach verdween langzaam van haar gezicht terwijl ze hem volgde met haar ogen. Zwijgend bleef ze op haar plek staan. Ondanks dat ze het graag gewild had, had ze de smeekbede van de Koning bij haar aankomst niet uit haar hoofd kunnen zetten. Het noemen van zijn vrouw en dochter, de manier waarop hij zijn situatie had beschreven- Diane was geen sentimenteel persoon, dat had nooit in haar voordeel gewerkt, maar ze was wel praktisch. Ze zag heel goed in dat het één grote chaos zou worden in het Noorden als er niet iets gebeurde. 'Zij zullen nog geen tel nadenken om alleen mijn hoofd terug te sturen naar Galivar als dit uitkomt. Dus doe niet alsof ik geen ziel heb enkel en alleen omdat ik een reden wil die beter is dan dat dit het 'juiste' of 'goede' is.' Diane vernauwde haar ogen terwijl ze Liam bekeek. 'Denk je dat ik hier voor mijn plezier ben binnen geslopen?' Hoe kon hij haar aanwezigheid afdoen als een leeg gebaar? Het raakte haar dat zelfs de man met wie ze intiem was geweest en wie haar zo veel geleerd had, haar niet eens beter in schatte. Isaia's lelijke opmerkingen en blikken konden haar niet deren, maar dit was minder goed te slikken. Ooit had Liam haar vertrouwd. Diane had echter gehoopt dat hij zou begrijpen wat ze daar voor terug wilde.

Bedachtzaam luisterde hij naar de woorden die Diane uitsprak en merkte dat het uitgesprokene hem raakte. 'Ik denk niet dat jij hier voor jouw plezier bent binnengeslopen,' moest ook Liam bekennen. Dat was niet Dianes stijl én ze kende Liam nu langer dan vandaag om te weten dat hij niet zomaar voor haar charmes zou vallen. Liam voelde ondertussen hoe langzaam zijn spieren zich begonnen te ontspannen en hoe hij ook een kalmere geest kreeg. 'Bij de wat dan nog Goden, wat heb ik jou toch veel geleerd in die periode op de Zomereilanden,' grinnikte hij zacht, waarna hij hoofdschuddend naar het gordijn keek. Hij had de vrouw werkelijk niet opgemerkt. Diane had gelijk dat hij weer oplettender moest worden. Zijn halfgevulde glas stak hij uitnodigend naar Diane uit en er kwam een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. 'Ik moest je uittesten... kijken of je toch niet voor Celine en Rohan speelde.' Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en was gaan zitten op de leuning van de sofa. Nieuwsgierig keek hij de andere vrouw aan. 'Dus, wat heeft zich allemaal afgespeeld nadat ik de eilanden had verlaten? Een hoop, zo te zien.'

Diane voelde dat haar glimlach weer verscheen toen de man in begon te zien dat ze hier niet was om hem te treiteren. Ze rolde met haar ogen toen hij zijn eigen kunnen prees. 'Je hebt me veel geleerd, maar ik mezelf een stuk beter gemaakt na je vertrek.' Uiteindelijk had Liam haar in de korte tijd dat hij er was een hoop kunnen laten zien, maar dat was slechts een basis geweest die ze zelf verder had moeten ontwikkelen. Ze grinnikte bij het aanbod van de wijn en nam het dankbaar aan. 'Uittesten?' Het was duidelijk dat de Koning in ieder geval zijn talent om met woorden de situatie mooier te laten lijken niet had verloren. Het zou hem vast goed van pas komen als leider van Tarth. 'Je weet dat ik enkel loyaal kan zijn aan de koninklijke familie van de Zomereilanden.' Nadat Diane een slok van de wijn had genomen zette ze het glas aan de kant. 'Een hoop inderdaad,' begon ze bedenkelijk. 'Ik ben in ieder geval niet meer de dienstmeid die ik was. Galivar heeft al snel in gezien dat ik bruikbaarder was in een andere rol.' Ze zag het niet echt zitten de afgelopen lentes samen te moeten gaan vatten voor Liam, noch hadden ze er tijd voor, dus liet ze het voor wat het was. 'En jij- Eerst weggestuurd uit Evenfall en al die jaren later gaat ineens het gerucht rond dat meneer koning is geworden.' Diane had er erg versteld van gestaan om dat nieuws te horen. Ze had haar Koning zelfs in eerste instantie verteld dat het wel een gerucht moest zijn. 'Een vrouw, een dochter, een Koninkrijk-' Ze vroeg zich af wanneer hij plots die wending in zijn leven had gemaakt.

'Dat geloof ik graag,' glimlachte Liam voorzichtig door de gedachte aan hun periode samen. Het zou hem niets verbazen als ze al het geleerde in de praktijk had gebracht en haarzelf daardoor hogerop had laten klimmen. Zo lang had hij uiteindelijk namelijk ook niet op de Zomereilanden verbleven. 'Hm, ik weet erg goed waar jouw loyaliteit ligt. En ook waar de mijne ligt. En dat is allebei niet bij een zekere politicus,' gromde Liam ontevreden. 'Of bij een Noordelijke landvrouwe. Nóg niet, in elk geval. Niet in deze staat van verval door de Quandaïse delegatie.' Hij kon die man wel de strot omdraaien: dusdanig vaak had de man al gedreigd dat hij Muriel iets aan zou doen. Of Sibel. Of de rest van zijn familie. Hij deed het niet rechtstreeks, maar via mooie woorden en beloftes. De volgende woorden over zijn koningschap probeerde hij maar zo veel mogelijk weg te wuiven. 'Het is puur een formele titel om Sibel te steunen in haar functie,' legde hij uit zonder ook maar iets los te laten van al het gedoe rondom zijn kroning. Nog steeds was niet iedereen tevreden, maar dat zou tijdens de heerschappij van hem en Sibel waarschijnlijk ook niet gebeuren. Of ooit. 'Een vrouw en dochter had ik al,' glimlachte hij trots, 'maar het Koninkrijk is nieuw, inderdaad. Niet dat ik ook maar iets voor dat "Koninkrijk" kan doen vanuit deze positie.'

Diane glimlachte toen ze merkte hoe Liam zo geërgerd over Rohan sprak. Ze wist maar al te goed dat de man zo een soort effect had op de meeste mensen die hij tegen kwam. Diane wilde hem echter nog maar al te graag duidelijk maken dat hij dat effect niet op haar had. Ze had alleen nog geen goed moment gevonden om de politicus aan te spreken. Hij had haar bovendien tot nu toe doen denken dat hij haar niet had herkend. Misschien was dat ook maar beter zo. Diane zou het niets verbazen. Dat was precies de kunst die ze had geleerd, om overal ongemerkt te blijven. Verward luisterde ze naar de uitleg van de Koning. Slechts een formele titel? Ze geloofde het niet. De man had misschien nooit de ambities gehad om een leider te worden toen ze hem had leren kennen, maar hij had ook niet stil kunnen zitten. Ze dacht dus niet dat Liam zoals de andere adel veelal deed hier in Tarth maar gewoon een lui op zijn gat zat. Diane werd echter nog meer in verwarring gebracht door zijn volgende woorden. Ze verbloemde het met een sarcastische grijns. 'Een vrouw en dochter die je al had toen je op de Zomereilanden op bezoek was?' Diane moest het maar negeren dat het haar ego krenkte dit te horen. 'Wie zegt dat je hier nog lang zal zitten?' Ze zette haar armen in haar zij en keek de man afwachtend aan. Ze liet de stilte echter niet te lang hangen. 'Jouw broertje heeft mijn prinses geschreven. Hij lijkt ook wat van zijn grote broer opgestoken te hebben. Codetaal in een brief lijkt me wat riskant, maar hij heeft geluk gehad dat ik het bericht als eerste ontving.'

Liam negeerde de ongelovige blik van Diane op zijn woorden. Wellicht loog hij wel gedeeltelijk als hij zei dat zijn functie puur formeel was, maar uiteindelijk lag de meeste verantwoordelijkheid en macht bij zijn vrouw. Hij werkte veel meer ondergronds. Hij moest in elk geval óverkomen alsof hij puur formeel handelde. 'Sibel en ik kennen elkaar al sinds we kinds af aan.' Liam schaamde zich natuurlijk over het feit dat hij een dochter en echtgenote had achtergelaten in Tarth tijdens zijn reis en desondanks de lakens had gedeeld met Diane. Het was iets wat hem nog dwars zat, maar waar hij zich niet voor zou verdedigen tegenover deze vrouw. Het was een fout, maar Liam wilde niet dat Diane zou denken dat zij die fout was geweest. De schuld lag uiteindelijk bij hem. 'Muriel is geboren terwijl ik nog op het schip zat. Ze zal zes maanden oud zijn geweest tijdens mijn bezoek op de Zomereilanden.' Diane mocht de waarheid weten wat hem betreft. Bedachtzaam stond hij weer op en liep hij naar het raam toe. Hij geloofde de woorden niet. Hij wilde net reageren op haar woorden, toen ze plots Eddard noemde. Razendsnel draaide hij zich naar haar om en zette enkele stappen naar Diane toe. 'Ik wist niet dat die twee elkaar nog brieven schreven,' zei hij stilletjes, terwijl hij diep nadacht over de mogelijke gevolgen van hun brievenwisseling. Toen besefte hij pas dat de vrouw de brief al had gelezen. In een vloeiende beweging was hij voor haar gebogen en had hij beide handen op de leuningen gezet. 'Wat stond er in de brief, Diane?' zei hij vol paniek. 'Zeg op!'

Diane was niet de juiste persoon om Liam te bekritiseren wat zijn daden betrof, noch kon ze een oordeel vormen over wat zijn huwelijk nu in hield. Ze was zelf niet iemand die relaties aan ging. Hoe kon ze dat überhaupt doen? Haar taken vereisten dat ze altijd beschikbaar was om de koning bij te staan. En als ze op missie uitgestuurd werd had ze wel hele andere dingen aan haar hoofd. Niet dat ze het kon laten zo hier en daar een scharrel op te doen. Dat ze echter zelf een scharrel was geweest- Diane schudde de gedachte uit haar hoofd en richtte zich terug op de man. Hij hapte flink toe op haar informatie over de brief. Voor ze het wist stond hij recht voor haar. Ze deinsde niet terug voor zijn plots intense blik en nabijheid. Diane legde een hand op zijn schouder, eerst geruststellend om hem te laten kalmeren en vervolgens om de Koning naar de stoel achter hem te duwen. Haar eigen stem was expres een stuk kalmer en rustiger, om hopelijk Liam ook aan te sporen zijn stem niet nog eens zo te verheffen in paniek. 'De brief was een reactie op de uitnodiging voor het huwelijk. Je broer zal er aanwezig zijn. En-' Ze keek op naar de man en hoopte hem met haar blik vast te houden. 'Zijn brief verhulde een bericht dat een betrouwbaar persoon zich schuil houdt in Tyrosh. Dat Isaia hem zou kunnen bereiken als ze hulp nodig had. Ik neem aan dat jij wel beter zal weten wie die persoon is.'

Liam liet zich gewillig in een stoel duwen door de vrouw van de Zomereilanden en keek beduusd naar haar op. Hij had niet zo uit zijn plaat moeten gaan, terwijl hij nog zo had gezegd dat de muren oren en ogen hadden. Voordat hij het zou weten, zou straks Rohan nog de brief in handen hebben. 'Mijn broer komt hier naartoe? Bij de Goden-' Vloekend haalde hij zijn handen door zijn steeds langer wordende haar heen. 'En Sibel? Heb je iets over mijn vrouw gehoord?' Hij merkte dat zijn stem bijna een smekende ondertoon had. Hij had in al die dagen nauwelijks iets gehoord over zijn familie en het leek alsof ze alle informatie expres van hem af hielden. Echter was hij verbaasd over haar laatste woorden: betrouwbaar persoon? Het klikte echter al snel in Liams hoofd wie die persoon moest zijn en bedachtzaam streek hij langs zijn kin. Hij was vooral bezorgd. Hoe zou zijn schoonbroer proberen om de situatie te redden? Kain was gestoord genoeg om nog in te breken in het paleis ook. Gelukkig kende niemand in het paleis het gezicht van de man. 'Kan jij een afspraak tussen mij en Isaia tot stand brengen?'

Diane was terughoudend om de geruchten die ze over zijn vrouw had gehoord te delen. Als hij al zo gefrustreerd was om het feit dat zijn jongere broer naar Tyrosh zou komen, zou hij er al helemaal niet blij van worden om te horen dat er reisplannen in de maak waren voor de Tarthiaanse Koningin. Ze liet het voor nu aan zich voorbij gaan en richtte zich op Liams blik. Hij leek duidelijk meer te weten wie die persoon kon zijn. Fronsend keek ze echter weg toen hij haar om iets vroeg. 'Isaia en jou? Het zal niet makkelijk zijn met Celine's veeleisende schema voor Isaia. Bovendien-' Diane twijfelde kort over haar woorden en beet op haar tong voor ze te snel zou spreken. Ze keek haar oude vriend weer aan met een sceptische blik. 'Wat ben je met Isaia van plan?' Ze wilde het misschien niet graag toegeven, maar Diane zag het niet zitten de prinses mee te trekken in deze plannen. Zij had er duidelijk niet om gevraagd om in dit alles verstrikt te raken. Alleen al het huwelijk was haar hardhandig opgedrongen. Diane had het misschien niet laten blijken aan Isaia of aan anderen, maar ze was wel degelijk bezorgd over wat de prinses te wachten stond. Die prins Iker was een gladjanus, maar geen brute man. Rohan Altarion en Celine Storm konden daarentegen flink agressiever zijn als ze Isaia na haar huwelijk niet met rust lieten.

'Wat ik met Isaia van plan ben?' herhaalde hij ongelovig. Had hij nou een wantrouwende toon in haar woorden gehoord? Hij kon haar echter niet verwijten dat ze wilde weten wat zijn werkelijke intenties waren, gezien hij er ook nog steeds niet over uit was wat Diane hier kwam doen. 'Ik wil weten wat zij naar mijn broer toe stuurt. Of die brieven niet gewijzigd worden door Celine of Rohan. Ed kan soms zo naïef-' Hij sloot zijn mond abrupt en schudde zijn hoofd. Ed kon misschien soms goedgelovig zijn, maar hij was de slimste man die hij kende. Hij zou niet zomaar in de val van Rohan trappen. 'Isaia moet stoppen met de brieven. Als iemand erachter komt dat ze die brieven schrijft, dan zit ze flink in de problemen. Net zoals mochten ze erachter komen dat jij hier nu bent.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en liet zijn hoofd zakken. Hij had er weinig vertrouwen in dat al deze gebeurtenissen goed af zouden lopen. 'Kan je- Mocht Isaia nog een brief schrijven, kan je haar dan alsjeblieft vragen om te sturen dat Ed en Sibel niet moeten komen? Dat alles hier onder controle is? En- en dat ik van ze houd?'

Diane trok een wenkbrauw op bij de ongelovige toon van de man. Liam zou toch ook wel begrijpen dat hij niet zomaar de prinses wiens veiligheid haar toevertrouwd was allerlei berichten kon laten versturen? 'Ze heeft amper iets kunnen sturen. En de uitnodiging voor de bruiloft is natuurlijk in Evenfall aangekomen. Bovendien ben ik degene die als eerste haar correspondentie in handen heeft,' verzekerde ze de man. Ze was niet zo naïef er op te vertrouwen dat Celine en Rohan de berichten ongemerkt aan zich voorbij zouden laten gaan. Bovendien was vreesde Diane dat Isaia in haar drang om van het huwelijk verlost te worden een fout zou begaan. Als ze in haar brieven beschreef dat ze nooit van plan was om te trouwen zou ze zo of Celine of Rohan op haar dak hebben. Diane had het dus tot dus toe goed in de gaten gehouden. 'Celine heeft toestemming gegeven om hem te schrijven.' Ze was wat achterover geleund en keek naar het versierde plafond boven hen. Het paleis in Tyrosh was een stuk rijker gedecoreerd dan Koning Galivars paleis. Er was aan al die pracht en praal tenminste niet af te zien dat het Noorden een lange donkere periode had gehad. 'Ik geloof niet dat dat erg slim is.' Ze zuchtte en stond op om naar het raam waar ze zich eerder verscholen had te lopen. Een blik op de maan aan de hemel gaf haar een goed genoeg idee van de tijd. 'Isaia blijft hier buiten. Ik zal proberen mijn andere contacten te gebruiken om je vrouw te bereiken. Het zal wellicht niet snel genoeg zijn-' Diane draaide zich terug om naar de koning en glimlachte halfslachtig naar hem. 'Alles staat snel te gebeuren, Liam. Te snel.'

Plots werd er op de deur geklopt, waardoor Liams hoofd razendsnel naar de deur draaide. 'Zeker te snel,' mompelde hij, waarna hij een hand op haar rug legde en haar zo naar één van de zijdeuren loodste. Het was een deur die enkel van binnen open ging, niet van buiten, en werd ook wel gebruikt in noodgevallen. Dit was er zo een. 'Kom snel weer langs,' murmelde hij op zachte en stellige toon naar de andere vrouw. Kort glimlachte hij, maar gleed er ook een bezorgde uitdrukking over zijn gezicht heen. 'Doe alsjeblieft veilig. En zorg dat jouw prinses geen gekke dingen gaat doen. Rohan en Celine hebben daar geen geduld voor.' Hij opende de deur voor haar en keek zo toe hoe Diane weg liep.