Het Paleis

[NEW]
Saul had zijn nieuwsgierigheid de overhand laten nemen en dat zou hem nu zijn kop kosten. Terwijl hij vastgehouden werd door drie soldaten overdacht hij nogmaals zijn stappen van die avond. Hij had gemakkelijk het paleis in kunnen komen met zijn kar vol bijzondere wijnen en door de aanbevelingen die hij de dagen ervoor had laten verspreiden over zijn status als wijnhandelaar. Uiteraard hadden de soldaten opgemerkt dat hij niet eerder in het paleis was geweest, maar Saul had er een gemakkelijke smoes omheen kunnen verzinnen. Tevens zag hij er onschuldig en gevaarloos genoeg uit uit met de (neppe) glazen die hij op had gedaan en de net gebonden strik om zijn nek. Tevens had hij een hoed op, zodat zijn donkere krullen verborgen zouden worden, en had hij kleding kunnen lenen van één van de vriendinnen van Linh die een winkelkraam bezat. Saul had echter de fout gemaakt om zich niet enkel aan de aangewezen paden in het paleis te houden, maar om zijn kar in de stallen achter te laten en vervolgens het paleis te verkennen. Zijn kameraden hadden namelijk de soldaten van Rohan en Iker de stad ingelokt door op meerdere plekken Quandaïse goederen te verbranden. Het zou ze wel even bezig houden. Daardoor leken de gangen bijna wel uitgestorven. Tot hij een verkeerde was ingeslagen... Met man en macht probeerde hij zich los te trekken, omdat zijn eerdere gladde praatjes helaas niet hadden gewerkt. 'Ik zweer het, als jullie mij niet loslaten, dan zal het jullie duur komen te staan, want dan-' Zo raasde hij nog door, totdat de soldaten het wel genoeg vonden en hem door de gang mee begonnen te sleuren.

Diane glimlachte ter begroeting naar de wachters die ze passeerde na binnenkomst in de Oostelijke vleugel en stapte zo de galmende gangen door. Ze was al de hele dag heen en weer aan het rennen om er voor te zorgen dat de planning voor de dag tot in de puntjes perfect uitgevoerd werd. Isaia had haar gevraagd een deel van de organisatie op zich te nemen en had maar ingestemd. Niet dat het haar nou zo leuk leek om te moeten helpen met het organiseren van de uitvaart van Rohan Altarion. Toen ze tegen het einde van de gelegenheid een mogelijkheid zag om alvast vooruit te gaan naar het paleis, deed ze dat maar al te graag. Zo hoefde ze niet langer aan de waanvoorstelling mee te doen en kon een moment voor haarzelf nemen. Nadat ze de keukens langs gegaan was, de zaal had geïnspecteerd en tegen de wacht had geklaagd over hun idiote beslissing om juist nu zo veel man de stad in te sturen vanwege wat oproer, was ze op weg gegaan naar haar eigen vertrekken. Ze zou na het diner de stad nog wel in gaan om uit te vinden wat voor gedoe er was geweest dat Kalim zich genoodzaakt had gevoeld om er zelf achter aan te gaan. De stilte van de paleisgangen waren haar een aangenaam welkom. Ze hoorde echter verrast de wachter die ze eerder had begroet achter haar aan hollen. 'Vrouwe, u kunt beter de gangen op de volgende verdieping volgen. Mijn mannen hebben daar zojuist een indringer betrapt.' In plaats van zijn waarschuwing op te volgen, beval ze hem haar mee te nemen naar die wachters. De jongeman twijfelde niet eens en ging haar dus gehaast en gewillig voor tot ze een kruising bereikten en ze de drie wachters met een man tussen hen in zag. Diane herkende de wachters meteen, ze stonden vaak voor Isaia's deuren, maar was nog verbaasder te zien dat ze de indringer ook kende. 'Jonas? Oh, Jonas!' riep ze vervolgens uit met grote ogen en een geschrokken hand voor haar mond. Ze snelde naar het viertal toe en had één van de mannen bij zijn uniform vast gegrepen. 'Nikolai! Laat hem gaan. O, alsjeblieft.' De wachter was in zijn verbazing naar haar toe gedraaid en had Saul al los gelaten toen ze de herkenning in zijn ogen zag. 'Nicky, dit is zo gênant, maar-' Diane had de man stevig in haar grip en glimlachte met een rode blos. 'Doe hem alsjeblieft niets. Dit is mijn fout. Ik kan het uitleggen.' Haar ogen schoten plots naar Saul en verrukt glimlachend keek ze naar hem. 'Dit is Jonas, mijn geliefde.’ Ze had de oudere wachter los gelaten om tussen hem en Saul in te stappen en legde een hand op zijn arm. ‘Ik had je zo gezegd dat ik je wel kwam halen en je niet zelf het paleis in moest gaan!’ sprak ze hem streng toe voor ze zich weer omdraaide en de verwarde wachters bekeek. ‘Het spijt me zo. Jullie doen jullie werk zo goed en dan maak ik het enkel moeilijker, maar-‘ Diane zuchtte overdreven en klampte toen haar handen samen in een smekend gebaar. ‘Zeg alsjeblieft niets tegen jullie overste. Dan weet mijn prinses het zo! Ik neem hem wel mee en zorg dat niemand hem ziet als hij weg gaat. Dat beloof ik!’

Saul wist dat het erop zat, dat het voorbij was: als wachter Kalim en prins Iker erachter kwamen dat hij achter de opstand zat, dan was hij sowieso zijn hoofd verloren. Of zou hij dagenlang gemarteld worden voor informatie, totdat ze erachter zouden komen dat hij zijn mond niet open ging trekken. Het zorgde er echter niet voor dat hij minder vocht. De soldaten hadden moeite om hem in bedwang te houden, en net toen hij dacht dat hij een opening had om te vluchten, werd hun worsteling verstoord door een lieflijke stem. Die stem zou hij uit duizenden herkennen. Vol verbazing keek hij dan ook toe hoe Diane op hem af kwam lopen. Diezelfde verbazing werd echter weerspiegeld door de soldaten om hem heen, toen Diane een of ander theater spel op hield. Jonas? Saul begreep echter al snel wat hem te doen stond en met ongemakkelijk speelde hij met haar mee. 'Ik- ik kon niet langer wachten. Ik moest je zien, Diane,' zei hij, terwijl hij nerveus naar de mannen om zich heen keek met een glimlach die verontschuldigend moest lijken. 'Deze vrouw heeft mij gek gemaakt. Ik weet niet meer wat ik doe, waar ik loop, wat ik denk. Excuses, mannen, voor het plots binnentreden van het paleis.' De soldaten stonden nog steeds met een mond vol tanden. Hij had zo'n idee dat Diane net zo betoverend effect op mannen had als dat ze op hem had gehad die eerste avond in de taverne. De mannen verontschuldigde zich uiteindelijk ook maar en lieten Saul - met tegenzin - los. Om de schijn maar hoog te houden sloeg Saul onmiddellijk zijn arm om Diane heen, om zijn lippen tegen haar slaap te drukken. 'Als jij er niet was geweest, dan had ik nu in de kelders gelegen,' grapte hij, al was het akelig dichtbij de waarheid. Hij was het er echter zeker niet mee eens dat Diane dit hele schouwspel in een of ander liefdesverhaal had verdraaid. Nu móésten ze het wel op houden alsof ze geliefden waren. 'Vertel het alsjeblieft niet aan haar overste. Dan verbieden ze ons elkaar nog te zien,' verzuchtte Saul tegen de soldaten, terwijl hij voelde hoe hij meer in zijn rol kwam, met een hand op Dianes wang. Bijna smekend keek hij de mannen en Diane aan.

Diane hoorde verrast maar tevreden aan dat Saul mee ging in haar spel om de wachters voor de gek te houden. Zo slecht deed hij het niet eens. Met een bescheiden glimlach keek ze naar hem om, alsof zijn ongeduld haar diep raakte en schudde toen ongelovig haar hoofd. 'Ik had gezegd dat het niet mocht!' dikte ze nog even aan. Ze merkte dat de wachters over hun eerste schok heen waren en nu elkaar met alwetende blikken aan keken. Diane wist waarom. De mannen speculeerden al wekenlang over haar. Ze had ze altijd begroet met haar breedste glimlach en had hier en daar een goed woordje voor hen gedaan of zorgde dat ze wat eten bracht als de mannen een lange wacht moesten houden. Bovendien zorgde ze er al sinds haar aankomst voor dat ze zo nu en dan een fles heerlijke wijn bracht om hen zoet te houden. Ze wist nooit wanneer ze dat kon misbruiken. De oude wachter Nikola in het speciaal had ze onder haar duim. De man had een hoop meer ervaring dan de jonge mannen en vrouwen die hem als leider zagen. Hij was niet zo makkelijk voor de gek te houden, maar had tevens een zwak voor haar gekregen. 'Jonas! Maak daar geen grappen over,' zei ze verafschuwd terwijl ze naar hem keek nadat hij haar vast had gepakt en gekust had. Ze beet op haar lip terwijl ze zich weer richtte op Nikolai en zijn mannen en stapte naar voren om zijn handen smekend vast te pakken. 'Je weet hoe het is,' begon ze zacht. Ze kon zich herinneren dat Nikolai haar onder het genot van een glas wijn wel eens had verteld over een verboden liefde waar niet verder over uit had willen wijden. Toen ze zag dat de man diep zuchtte en naar de twee mannen gebaarde glimlachte ze breeduit. 'Het gebeurt niet nog een keer! En ik zorg dat er de volgende maan een hele krat vol wijn op jullie staat te wachten!' Ze zag de drie eindelijk met een glimlach naar elkaar hun schouders ophalen en knikken. Het vooruitzicht naar goede, niet verwaterde, wijn werkte vrijwel altijd. Voor ze echter Nikolai los kon laten had hij haar hand stevig vast gepakt. 'Wees voorzichtig, Diane, en doe niets stoms. En jij-' Diane kon haar geamuseerde blik niet verhullen toen ze zag dat de man Saul streng aan sprak. 'Als jij de reden bent dat Diane haar werk verliest of erger- Wees er dan maar van zeker van dat ik je ga vinden!' Na die woorden stak ze een arm door die van Saul en bedankte de mannen nog uitvoerig voor ze Saul van hen weg begon te leiden richting haar vertrekken.

Het was duidelijk dat Diane geen onbekende voor de drie wachters was en andersom tevens niet. Ze kon de mannen goed bespelen en vooral de oudste had ze flink om haar vinger gewikkeld. 'Je had het niet duidelijk genoeg gezegd!' wierp hij onschuldig terug, terwijl hij gefrustreerd zijn handen omhoog gooide. Hij zou er hopelijk als een onschuldige, naïeve en vooral ongevaarlijke jonge man uit zien. Gewoon een simpele stedeling. Verder bestudeerde hij aandachtig de woorden en handelingen van Diane met de drie mannen. Hoe meer hij wist over de onderlinge banden, hoe beter. Het verbaasde hem dan ook niet, toen de oudste van de soldaten hem nog flink streng aan sprak. Als een goede burger knikte hij en excuseerde hij zich nogmaals aan de drie mannen. Toen Diane zijn arm stevig vast had gepakt en ze samen weg liepen van de wachters besloot hij maar niets te zeggen. Hij was én te beschaamd dat hij zo in de val was gelopen én dat Diane hem had moeten redden én dat het idee van hem en Diane samen hem zo warm had gemaakt. Die warmte verweet hij maar aan de spanning en adrenaline van het moment. Zo wachtte hij af tot Diane hem aan zou spreken - ofwel zou uitschelden voor zijn stommiteiten.

Diane voelde de blikken van het stel wachters nog op zich gericht en verstrakte haar grip op Sauls arm. De mannen waren makkelijk om te praten, maar het bezorgde haar altijd enig hoofdpijn er voor te zorgen dat ze niet alsnog weken later hun mond voorbij zouden praten. Nikolai zou dat niet snel doen, maar de anderen- Diane besloot zich er voor nu niet te veel zorgen over te maken. Vooral niet terwijl ze zich zo bewust was van Saul naast zich. 'Hoe veel kameraden zijn er in het paleis?' vroeg ze zacht terwijl ze voor zich uit bleef kijken om er zeker van te zijn dat ze geen andere wachters tegen kwamen. 'Waar zijn ze?' Wellicht als ze snel genoeg was kon ze hen waarschuwen direct te vertrekken. Als ze hier nog waren op het moment dat Kalim en zijn mannen terug kwamen zouden ze niet enkel de kerkers in belanden maar gemarteld worden tot ze elkaar zouden verlinken. Toen ze verderop stemmen en gelach hoorde, duwde ze Saul een stel trappen op en vervolgde hun weg op de volgende verdieping. Na weer afgedaald te zijn en blijkbaar het einde van een gang te bereiken liet ze haar ogen nog eens over het voorkomen van Saul glijden. Ze kon zich niet bedenken wat hij dacht uit te stralen met die achterlijke hoed. Ze vertraagde haar pas echter en wachtte zijn antwoorden af. Ze wist nog niet wat de beste optie was.

Saul voelde hoe Dianes vingers zich pijnlijk om zijn bicep heen spanden en hem zo meer mee sleurde dan mee leidde. 'Ik ben alleen,' siste hij, terwijl hij zich door Diane door de gangen liet leiden. Hij wist dat hij alerter moest zijn, maar hij was nog flink onder de adrenaline door zijn bijna-gevangenschap. Het had maar een haar gescheeld én nu stond hij ook nog eens bij Diane in het krijt. Hij wist niet of dat problemen in de toekomst zou opleveren. 'Ze zijn er niet, ik ben alléén, Diane. Ze zijn Rohans mannen bezig aan het houden in de stad.' Hij liet zich mee trekken de trap op, terwijl hij zich besefte dat hij elke orientatie van het paleis had verloren. Daardoor had hij geen keuze dan om Diane te vertrouwen. 'Waar breng je mij naartoe, Diane?' siste hij vervolgens op zachte toon. 'Ik moet het paleis uit. Kalim zal vroeg of laat beseffen waar we mee bezig zijn en vervolgens in het paleis gaan zoeken.'

Diane kon haar oren niet geloven toen Saul aan gaf dat hij alleen was. Wat bezielde hem alleen het paleis in te gaan? En hoezo was hij zo stom om betrapt te worden? Ze wist niet wat voor toeval haar precies in die gang had gebracht, maar hij mocht zichzelf er maar goed aan herinneren dat zij tussen zijn gevangenschap en vrijheid had gestaan. Ze reageerde niet meer op zijn woorden of op de vragen die hij stelde. Ze was eerlijk gezegd woedend dat hij hier was, dat ze hem al omringd door die drie wachters had aangetroffen en hem uit die situatie had moeten krijgen. Misschien was dat nog wel wat haar het meest boos maakte. Ze kon niet verklaren waarom ze hem zo te hulp geschoten was. Ze had er niet eens over na gedacht. Ze had hem ook best de kerkers uit kunnen redden zonder dat ze met hem samen zou zijn gezien, maar nu- God der Hel! Diane wierp een donkere blik op het gezicht van Saul en probeerde haar ratio weer te vinden. Ze was altijd al gevat geweest, een snelle denker, kalm in iedere situatie, maar dat werd met de dag moeilijker hier. Saul, Galivar, Kalim, Iker- Diane had Saul tot aan het einde van de doodlopende gang geleid en hield toen stil voor een stel deuren. Ze haalde een sleutel van onder haar kleding tevoorschijn en opende het vertrek om hem naar binnen te sturen. Pas toen de deur dicht was en weer op slot zat, liet ze Saul los. ‘Je gaat nergens heen. Iker en Isaia zullen ieder moment met hun gasten arriveren plus hun bewaking. Je bent niet eens in staat het paleis ongemerkt in te komen terwijl de helft van de wacht buiten de paleismuren is. Je wacht hier maar tot ik je naar buiten kan loodsen.’ Diane had haar handen in haar zij gezet en keek zo naar de man voor haar. Haar stem had kalm geklonken, maar ze moest iets om handen hebben om hem niet alsnog aan te vliegen. Met een geërgerde zucht liep ze langs hem heen en stak hier en daar een olielamp aan zodat haar kamer verlicht werd. Ze trok de gordijnen ruw dicht en plofte toen op de stoel achter haar kaptafel om Saul negerend haar verwaaide voorkomen te fatsoeneren.

Saul kon niets anders dan met Diane mee lopen. Als hij hier een scene zou schoppen, dan zou Diane hem niet nogmaals uit de handen van de soldaten kunnen redden. Hij was dus aan haar besluiten overgelaten en het zinde hem totaal niet. Hij had gehoopt dat ze hem naar buiten zou leiden, maar in plaats daarvan opende ze een deur op één van de hogere verdiepingen en sleurde hem mee naar binnen. Meteen begon Saul te protesteren, vooral toen de deur achter hun dicht viel. 'Ik ga nergens heen? Diane, bij de Goden, als ze-' Hij werd echter stil toen hij plots voetstappen langs de vertrekken van Diane hoorde, maar die gelukkig ook al snel weer verdwenen. 'En wat is híer? Een soort gevangen-' Hij nam echter toen pas de tijd om rondom zich heen te kijken. De kamer zag er onbewust knus uit, al lagen er maar weinig spullen. Het meeste leek zich nog in dozen en kisten te bevinden. Het waren meer de kleuren en patronen op de muur die de kamer minder massaal liet lijken dan dat het was. Het vertrek was voor paleis standaarden vast een bescheiden kamer, maar dit was al de meeste rijkdom die hij ooit tegen was gekomen. Zoiets zou hij nooit kunnen veroorloven. De rest van het meubilair leek echter bezaaid te staan met- hij had geen idee wat het allemaal was. Potjes, flesjes, glaasjes, noem het maar op. En als de oppervlaktes al niet bezaaid waren, dan lagen er wel naaiwerken over de rug van de bank heen en over de stoelleuningen. Saul was inmiddels door de kamer heen gelopen en kwam tot stilstand achter Diane. Via het raam zag hij hoe bezaaid de kaptafel was met spullen. 'Wat ga je dáár allemaal mee doen?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. 'Jezelf tot een ander persoon schminken?'

Diane merkte dat ze het trillen van haar handen had weten te stoppen nu ze iets anders had om zich op te focussen. Ze had het koord waarmee ze haar krullen tot een vlecht had gebonden los gemaakt en gleed nu met haar vingers door haar haren. Via de spiegel hield ze Saul in de gaten terwijl hij haar kamer door liep. Behalve de enkele man had ze weinig mensen uitgenodigd in haar vertrekken. Zo veel tijd spendeerde ze hier niet eens en tijd of zin om uit te pakken nu ze weer verhuisd was om dicht bij Isaia in de buurt te blijven had ze niet gehad. Bovendien wist ze niet hoe snel ze weer weg moest. Dat was altijd een optie. Diane pakte één van de vele flesjes op van de tafel en druppelde een kleine hoeveelheid van de olie in haar hand voor ze het geurende goedje in haar krullen begon te wrijven. Er had flink wat wind gestaan aan zee en ze voelde tot haar ongenoegen hoe de ziltigheid en het zand zich een weg in haar krullen hadden gevonden. Ze had gezien dat Saul dichterbij was gekomen en keek kort naar hem om. 'Zomerse Goden, als het nou zo makkelijk was,' merkte ze droog op. Terug op haar eigen weerspiegeling gericht wreef ze met haar vingertoppen gedipt in een licht kleurig poeder over haar wangen. Haar huis was nog vuurrood. Ze weet het maar aan de spanning van het vorige moment, ook al wist ze dat de kant waar Saul haar gekust had roder was. 'Dus, wat was je plan? Of was het de bedoeling dat je gegrepen zou worden door een stel wachters? Wilde je graag het gevang in gegooid worden?' vroeg ze nu op haar beurt voor zijn nieuwsgierigheid verder zou gaan. Ze had een lade open getrokken en rammelde door wat spullen voor ze een set oorbellen tevoorschijn haalde en ze in haar oren hing. Kort bekeek ze de glanzende parel in ieder oor en pakte toen een deel van haar haar om het boven op haar hoofd vast te zetten met enkele spelden. Ze maakte het af met een laatste gouden pin bezet met een prachtig parelwerk. Ze zou niet zo snel de robijnen en smaragden kunnen dragen zoals de hofdames. Het werd haar niet in dank afgenomen als ze probeerde er zoals die vrouwen met status uit te zien. Maar de parels kwamen van de Zomereilanden. Ze waren een symbool van haar loyaliteit aan de Islaïse Koninklijke familie. De meeste sieraden waren echter geschenken van Galivar en betekenden voor Diane inmiddels iets heel anders dan loyaliteit of dankbaarheid. Maar het was zoals al het andere dat ze droeg enkel onderdeel van een kostuum. Haar uniform. 'Heb je afgesproken dat er iemand achter je aan komt, mocht je niet op tijd terug zijn?' vroeg ze terwijl ze haar sandalen los gespte. Ze moest het niet hebben dat de hele opstand straks aan de paleisdeuren stond omdat hun leider niet thuis was geraakt.

Saul kon het niet helpen, maar zijn blik was via de spiegel gefixeerd op het gelaat van Diane. Elke beweging volgde hij met zijn ogen en zo keek hij toe hoe Diane zich zo opdofde. Voor hem hoefde al die schmink niet, maar hij kon niet ontkennen dat zijn oude vriendin er onweerstaanbaar uit zag. Als iemand hem zou zeggen dat dit de prinses van de Zomereilanden zou zijn, of- of de verdomde Koningin van welk land, dan zou hij het zo geloven. 'Ik wilde gewoon informatie over het paleis krijgen, oké?' zei hij snel, nadat hij uit zijn trance werd getrokken. 'Gewoon in en uit. Verder niets.' Saul bleef stil na haar vraag en pakte een willekeurig potje op, om vervolgens aan de inhoud te ruiken. Hij trok zijn arm echter al snel weg, want, bij de Goden, wat was dat sterk! 'Ik heb misschien deels gelogen tegen mijn kameraden,' mompelde hij bedachtzaam. Ze zouden hem nooit hebben laten gaan. 'Ik heb ze verteld dat ik enkel de grote binnenplaats van het paleis zou bestuderen. Niet dat ik ook werkelijk naar binnen zou gaan.' Maar ze hadden het vast kunnen raden als hij niet meer op kwam dagen voor hun geheime vergaderingen. 'Ik zal ze snel bericht moeten sturen dat het goed met mij gaat.' Hierbij trok hij een wenkbrauw op naar Diane. Hij had geen idee hoe lang ze hem opgesloten wilde houden in haar vertrekken.

Diane trapte haar sandalen uit en stond vervolgens op om Saul met een ongrijpbare blik aan te kijken. Ze dacht niet dat hij loog, maar ze hoopte toch echt dat hij een beter doel had gehad achter zijn actie. Ze wilde weten waarvoor hij die informatie wilde. Diane betwijfelde het echter dat hij dat met haar zou delen en ze had geen tijd om het zelf uit hem te trekken. ‘Hoe snel?’ Ze was naar hem toe gelopen om het potje dat hij opgepakt had uit zijn handen te trekken en terug op zijn plek te zetten. ‘Zeg ze ook maar dat dat enkel en alleen komt omdat een bepaalde vrouw toevallig in de buurt was,’ merkte ze met een beginnende glimlach op. Ergens was het een opluchting. Sinds hun weerzien op de markt en het moment dat hij haar van de kar bevrijd had, had ze gevoeld dat ze Saul nog een dankwoord af andere daad verschuldigd was. Die schuld was nu weer vereffend. ‘Ik moet zo naar het diner en kan je pas daarna terug de stad in brengen.’ Ze was langs hem heen gelopen om een jurk die over een fauteuil lag op te pakken en vervolgens het gordijn naar haar slaapkamer open te schuiven. ‘Je mag best gaan zitten,’ merkte Diane op voor ze het gordijn weer achter zich sloot. Verscholen in haar slaapkamer haalde ze diep adem en stapte uit het sombere en degelijke gewaad dat ze had gedragen voor de uitvaart. Ze had eerder die week een jurk uitgekozen voor het diner toen ze had gezien wat Isaia aan zou trekken, maar nu ze het simpele kleed bekeek besloot ze toch iets anders uit één van haar kisten te halen. Ze had immers andere toeschouwers vandaag dan ze verwacht had. Na zichzelf tevreden bekeken te hebben in de spiegel en hier en daar de stof die over haar schouders gleed recht te trekken, stapte ze de grote ruimte terug in. 'Je zal je wel een paar uur moeten gaan vermaken. Iker rekt die diners graag uit.'

'Hoe snel? Ehm- voor morgenochtend, in elk geval.' Veel eerder zou hij ze waarschijnlijk toch geen bericht sturen, ook niet als de missie succesvol was geweest. Zijn maten gingen er tevens vanuit dat Saul altijd succesvol was en niet gepakt zou worden. Om ze dan te vertellen dat Diane hem had gered, zat hem ook niet lekker. Ze zouden vragen gaan stellen. 'Ik- bedankt, Diane,' zei hij uiteindelijk maar, terwijl hij op de leuning van de bank plaats nam en toe keek hoe Diane achter het gordijn verdween. Meteen schoten zijn ogen door het vertrek heen. Wat kon hij openen en doorzoeken zonder dat Diane het door zou hebben? Misschien- Diane was echter al weer snel klaar en Saul liet zijn dwalende ogen weer focussen, echter gaf hem dat iets heel anders om over na te denken. Diane zag er werkelijk oogverblindend uit. Het effect wat zij op hem was, was elke keer zo verdomd sterk. Het kostte Saul daardoor veel te lang om te reageren op haar uitgesproken woorden, puur omdat ie nog verblind was door de pracht van Dianes voorkomen. Gelukkig schudde hij zich er snel weer uit. 'Een paar uur?' riep Saul hard uit, al suste hij zijn eigen stem al snel. De ernst stond echter wel duidelijk op zijn gezicht. 'Ik ga hier niet verdomme nog uren zitten, terwijl jij aan het dineren bent! Bij de- verdomme!' Hij wist tegelijkertijd dat hij geen keuze had: hij kon niet opnieuw de gangen op gaan en maar hopen dat niemand hem zou zien.

‘Je hoeft me niet te bedanken. Jij redde me van die kar, ik red je van je eigen stommiteit. We staan quitte.’ Diane glimlachte kort naar Saul zonder het echt te menen. Ze was er nog niet helemaal tevreden mee hoe ze hem te hulp was geschoten en dat hij hier überhaupt was. Wat haar wel voldeed was de blik waarmee Saul haar bekeek. Met enige desinteresse hoorde ze zijn geklaag aan en zocht ondertussen naar haar schoenen. Ze vond ze onder de salontafel en trok ze aan terwijl hij gefrustreerd verder ging. ‘Zo erg is het niet. Je hebt hier al het comfort dat je duidelijk in die wijnkelders van je niet hebt.’ Haar gezicht afgewonden van Saul bond ze de lederen veters om haar enkels en stond toen met een zucht op. ‘Bovendien heb je niet enkel die paar wachters te vrezen als je besluit om er toch vandoor te gaan.’ Daarmee doelde ze op Kalim en zijn soldaten die vast snel terug zouden keren, maar ook zichzelf. Ze wist niet of ze hem heel zou laten als hij zo koppig was toch een uitweg proberen te vinden. ‘Er staat een karaf wijn met nog wat er in op mijn bureau en neem een kijkje in de boekenkist. Er zit vast iets in het Tarthiaans tussen.’ Diane had nog een laatste keer in de spiegel gekeken om haar lippen aan te zetten met wat rood pigment. ‘Mocht je je echt bedreigd voelen, dan kun je een dolk onder mijn kussen vinden en- Gedraag je een beetje. Probeer alles terug op zijn plek te leggen nadat je rond gesnuffeld hebt.’ Het leek er misschien niet op, maar de chaos aan onuitgepakte koffers, rondslingerende jurken, stapels papieren en de verzameling kruiden en oliën waren wel degelijk georganiseerd zodat zij haar spullen makkelijk kon vinden. Ze wierp Saul nog een veel betekenende blik toe na haar nonchalante woorden en liep toen naar de deur. ‘Tot straks,’ wierp ze hem nog toe voor ze de deur al door verdween en achter zich op slot deed. Ze had geen zin zijn geklaag langer aan te horen noch de vragen te moeten beantwoorden als ze te laat op het diner verscheen.

'Je kan het niet fouter hebben dan dat, Diane. Ik heb namelijk niet gevraagd om comfort, laat staan de jouwe.' Hij had zijn armen stug over elkaar heen geslagen en keek Diane zo bedachtzaam aan. Was zij hem nou aan het dreigen? Hij had het vast verkeerd gehoord, al wist hij nu al beter waar Diane toe in staat was. 'Wijn? Boeken?' Diane stond echter al bij de deur. Saul was opgesprongen, om zich naar de deur te haasten en deze opnieuw te openen, maar Diane had hem al op slot gaan. Verdomme! Saul sloeg kwaad op de deur en besefte zich dat hij opgesloten zat, waarschijnlijk voor zo'n flinke tijd. Misschien moest hij dan maar de tijd goed benutten. Zo besloot hij om de gehele zit- en slaapkamer van Diane door te snuffelen. Saul probeerde zo min mogelijk te verschuiven en Diane de schijn te geven dat hij niet nieuwsgierig genoeg was geweest om rond te snuffelen. Nadat hij echter ruim een uur bezig was geweest, had hij nog niets relevants gevonden, tot- Hij wist niet hoe hij het had kunnen missen: één van zijn brieven lag op het bureau van Diane, echter wat weggeschoven onder een stapel boeken. Het was nog ongeopend. Er was een seconde waarin hij twijfelde om de brief te openen, maar hij besloot het niet te doen. Saul hield de brief bij zich, terwijl hij nog de laatste delen van de slaapkamer ontdekte. Het voelde echter niet helemaal goed om zo tussen de persoonlijke spullen te zoeken van Diane. Zo vond hij ook nog eens een altaar voor de Islaïse goden, iets wat hij niet had verwacht, en waar hij haar zeker naar moest vragen. Uiteindelijk nam hij maar plaats op de bank, met de gedachte om wakker te blijven om Diane te confronteren, maar hij voelde hoe de vermoeidheid en vooral verveling de overmacht namen. Uiteindelijk zakten zijn ogen dicht en was hij in slaap gevallen.

Diane had haar best gedaan zich te vermaken tijdens het diner. Ze had een plek gekregen tussen twee hofdames in die elkaar de oren van het hoofd hadden gepraat zonder erg veel aandacht aan haar te schenken. Ze had het niet erg gevonden. Zo kon ze tenminste doen alsof ze mee praatte. Ze had nog gepoogd dichter naar Isaia te komen, maar de prinses was ontzettend populair. Ze had nog niet eerder zo veel van de paleisleden en gasten om haar heen gezien. Diane had het dus maar met een enkele glimlach haar prinses laten weten dat ze een oogje voor haar in het zeil hield. Hoewel ze de gelegenheid had moeten benutten om her en der wat informatie te vergaren, had ze zichzelf er niet toe aan kunnen zetten. Toen ze eindelijk zag dat de eerste gasten zich terug trokken, koos ze er ook voor zich te excuseren. Zo was ze moe op weg terug naar haar vertrekken terwijl ze bedacht wat ze Saul moest vertellen. Kalim was tegen het einde van het diner de zaal ingekomen en had Iker iets in zijn oor gefluisterd. De prins had toen met een duidelijke ontevreden blik mede gedeeld dat niemand het paleis zou verlaten vanwege onrust in de stad en dat iedere gast opgevangen zou worden in één van de gastenkamers. Diane had ook wel begrepen dat dat inhield dat het hele paleis op slot zou gaan niet vanwege de veiligheid van de aanwezigen, maar vanwege het onderzoek van Kalim. Zuchtend bereikte ze haar deuren en opende ze zacht. Het was donker in de ruimte en het leek er op dat Saul de olielampen uit had laten gaan. Voor even was ze goed op haar hoede en liet ze haar ogen wennen aan het donkerte terwijl haar hand naar haar haar gleed. Ze had de haarspeld met de parels al vast gegrepen toen ze de schim van Saul op de bank zag. Opgelucht liet ze haar lichaam weer ontspannen en zocht een nog volle lamp om deze aan te steken. Nu er licht was, bleven haar ogen enkele tellen op de slapende man hangen. Zijn gezicht was een en al rust en geïntrigeerd kwam ze dichterbij. De kalme trekken deden haar zo denken aan de herinneringen die ze nog had van hun dagen op de Zomereilanden. Diane schudde zichzelf uit die droom en wilde een hand op zijn schouder leggen om hem te wekken toen ze de brief zag. Fronsend bleef ze er naar kijken en zette toen, in plaats van hem geleidelijk wakker te maken, met een klap de lamp op de salontafel.

Saul was onbewust ingedut, zelfs nog met de brief in zijn handen. Hij had wakker willen blijven tot Diane terug zou zijn, maar het had zo verdomd lang geduurd en hij had zich tevens te veel verveeld. Boeken deden hem maar weinig en op een gegeven moment had hij alle hoeken van haar kamer tweemaal onderzocht. Er had niets op gezeten dan misschien toch maar te genieten van de luxe en uit te rusten. Nadat hij de wijn op had gedronken, was hij dan ook in slaap gevallen, tot hij plots wakker werd van kabaal naast zijn hoofd. Van schrik sprong hij zo waar op en keek hij vervolgens in het gezicht van Diane. De brief had hij nog steeds in zijn hand. Met zijn andere hand wreef hij de slaap uit zijn gezicht en probeerde hij zijn krullen enigszins te fatsoeneren. 'Kan ik nu gaan?' zei hij enkel, waarna hij op stond en weer naar de deur liep. Die was nog steeds op slot. Zo keerde hij zich naar haar om. 'Geef mij de sleutel. Ik ben hier weg, Diane. Ik heb geen zin in-' Hij beet op zijn lip en schudde zijn hoofd. Hij vertrouwde Diane, maar wist dat hij dat niet moest doen. 'Wat is er allemaal tijdens het diner gezegd?'

Diane keek met over elkaar geslagen armen toe hoe Saul op schrok uit zijn slaap. Ze liet haar blik het vertrek door gaan terwijl hij over zijn slaap heen kwam. Het leek er niet op dat er veel van zijn plek lag en hij had tenminste de wijn gedronken. Zwijgend keek ze Saul na toen hij naar de deur liep en deze probeerde te openen. 'Geen zin in wat?' vroeg ze kritisch waarna ze weer in beweging kwam en door de kamer liep om nog een lamp aan te steken. 'Niet erg veel interessants. Enkel dat Kalim besloten heeft dat niemand vannacht het paleis verlaat.' Ze hield Sauls gezicht in de gaten nadat ze dat gezegd had. Ze wist dat het hem niet tevreden zou stellen, maar ze had er weinig aan kunnen doen. Achteraf gezien had ze Saul toch nog voor het diner het paleis uit moeten loodsen. Ze zag er tegen op nog de hele nacht alert te moeten blijven. De dag had haar uitgeput. 'Die actie van je maten heeft hem een goede reden gegeven te doen alsof het veiliger is voor de gasten hier te blijven. Maar hij zal intern onderzoek doen. Het lijkt er op dat hij zijn aandacht gevestigd heeft op de bediening van de gasten.' Ze ging er van uit dat Kalim niet zomaar op haar deur aan zou komen kloppen, maar als ze nu het paleis door ging zou ze zichzelf te verdacht maken. Om de gangen nu ongezien door te komen was onmogelijk. 'Ik kan een bericht naar de taverne krijgen en zal je morgen zo vroeg mogelijk mee nemen, maar-' Ze haalde haar schouders op en keerde hem toen haar rug toe. 'Er is niet veel meer dat ik kan doen.' Diane was terug aan de kaptafel gaan zitten om zich te ontdoen van haar sieraden en schmink.

Saul besefte zich al snel dat hij geen keuze had: het zou namelijk zijn doodvonnis worden als hij nu nog een poging zou doen om het paleis uit te glippen. Dan was het maar een kleine last om de nacht door te brengen in Dianes vertrekken. Echter... Zijn schouders zakten en zo draaide hij zich weer om naar de vrouw, om zo de deur verder met rust te laten. 'Intern onderzoek? Verwacht je hem zo meteen... híér?' Dan moesten ze erg snel een schuilplaats voor hem gaan zoeken. Hij kon zich echter ook zo voorstellen dat Kalim twee keer zou nadenken voordat hij zomaar de vertrekken van Diane in zou glippen. Misschien was het daarom ook wel dat ze zo ontspannen leek en zich alweer achter haar kaptafel had gevestigd. Verdomme. Hij had weer op de bank plaats genomen en wreef vermoeid met zijn handen over zijn gezicht. 'Diane...' Hij herinnerde zich plots weer de brief en hield deze naar haar op, zodat ze hem kon bekijken via de spiegel. 'Heb je ze gelezen?' De vraag kwam er bijna ademloos uit. Hij moest weten wat er van al die zorgvuldig opgestelde brieven was gekomen.

'Kalim gaat te druk zijn met de Noordelijke adel.' Wat dat betreft was de man er erg van overtuigd dat de schuldige van de moord op Rohan, van de problemen met Celine, uit Noordelijke kringen kwam. Bovendien had Diane hem een flink op de feiten gedrukt toen hij de durf had gehad om tegen Iker te suggereren dat Isaia een verdachte moest zijn. Ze had gehoopt dat dat er voor gezorgd had dat Iker de man minder macht liet behouden. Hij leek immers erg gesteld op haar prinses, maar hij had er amper zijn ongenoegen over uit gesproken. Diane nam vanuit haar ooghoeken waar dat Saul tenminste van de deur weg was gestapt en naar de bank was gegaan. 'En hij weet dat ik niet mee speel met zijn dominante gedrag,' mompelde ze vervolgens geërgerd. Ze wist niet of het goed of slecht was dat ze Kalim al zo vaak tegen had moeten werken. Ze viel te veel op. Maar anders had die man allang het hele paleis over genomen. Na haar gezicht goed gewassen te hebben, masseerde ze een olie tot diep in haar poriën en probeerde zich te focussen op de bewegingen van haar vingers. Ze keek echter naar Saul toen hij zo haar naam zei. Even hield ze zijn blik vast en schudde toen haar hoofd. Ze had er niet aan gedacht dat de brief zo op haar bureau had gelegen voor Saul om te vinden, noch dat hij werkelijk geïnteresseerd zou zijn. Dat hij hem vast had gehad bij binnenkomst had haar aardig verrast. Ze veegde haar handen aan een doek af voor ze op stond en naar de bank liep. 'Ik heb ze allemaal aan jou gegeven zonder gelezen te hebben. Behalve deze.' Diane nam plaats aan het andere eind van de sofa en keek naar het papier dat hij in handen had. Ze had willekeurig één brief niet terug in het pakket gebonden met de anderen en hier laten liggen. Ze had nog niet besloten wat ze er mee wilde doen.

Saul rolde vermoeid met zijn ogen. 'De Noordelijke adel is te dom én loyaal om Rohan te doden en daarbij ook nog eens hun eigen landvrouw half naar het hiernamaals te sturen. Ik denk niet dat zij erachter zitten.' Maar wie dan wel? Het hoge woord was er nog steeds niet uit en hij vroeg zich af of hij er ooit achter zou komen. De dader was vast al lang en breed gevlucht. 'En dat betekent dat Kalim daar vast ook snel genoeg achter zal komen. En anders is hij nog dommer dan dat hij eruit ziet...' Hij had geen goed woord voor de persoonlijke wachter van Rohan Altarion. Terwijl Diane zo bezig was met haar gezicht en weet ik het wat, had Saul het zich comfortabel gemaakt op de bank en staarde hij naar de brief in zijn hand. Pas toen Diane ook op de bank plaats nam, keek hij naar haar op. Saul legde de brief uiteindelijk maar zorgvuldig op de salontafel tegenover hem. 'Ik heb ze naar jou gestuurd, Diane. Ik weet al wat er in staat.' Afwachtend bekeek hij haar gezicht en haar uitdrukking. Hij probeerde te zoeken naar de reden dat ze juist maar één brief had achtergelaten, maar hij kreeg niet zo simpel een uitleg van de vrouwe.

'Kalim is niet dom, Saul.' Diane keek hier bij de man met een serieuze blik aan. Ze had niet zo veel zin uit te leggen hoe de Quandaïer precies leek te weten wat hij deed met zijn acties. Hij wist heel erg goed de aandacht van mensen af te leiden zodat hij onder iemands neus met iets heel anders bezig kon zijn. Diane verdacht dat zijn 'onderzoek' een dekmantel was voor iets heel anders. Of dat hij al veel meer wist dan ze dacht. Het was een beangstigende gedachte en ze hoopte niet dat Saul de man op wat voor manier dan ook onderschatte. Ze wilde er geen andere woorden aan vuil maken. Hoewel ze dus zijn afwachtende blik met tegenzin op zich voelde, wist ze ook dat het hem ten minste af zou leiden van de Quandaïers en alle informatie die ze had en liever niet met hem deelde. 'Ik wilde ze niet lezen. Wat voor verschil maakt het nou of ik nu weet wat er in staat? Ik wil geen energie verspillen aan gedachtes over hoe het anders had kunnen zijn.' Ze had haar ogen nog op Sauls gezicht gericht, maar leek hem niet echt voor zich te zien. Ze dacht juist aan de momenten op de Zomereilanden die ze zich kon herinneren. Er was niet veel meer over van de herinneringen. 'Maar ik ben ook maar een persoon en natuurlijk ben ik nog nieuwsgierig.' Ze fronste en knipperde de vage beelden die ze nog had weg om Saul nu direct aan te kijken. 'Ik heb jaren geleden al besloten verder te gaan en wist dat jij dat ook wel had moeten doen. Zou jij nog terug willen kijken naar iets dat je zo veel pijn heeft bezorgd? Dat je die pijn bespaard had kunnen zijn?'

Saul had zich naar Diane toe gedraaid en luisterde geraakt naar haar woorden. Het waren misschien de meest oprechte zinnen die hij tot nu toe uit haar mond had gehoord, net zoals hij ook eindelijk eens de waarheid uit zou spreken. 'Ik geloof dat alles gebeurt om een reden,' zei hij uiteindelijk zacht. 'Dat ik je niet trof op de eilanden en dat ik verraden werd door mijn scheepslieden. Misschien- Misschien was het gewoon niet voorbestemd.' Hij was geen trouwe godsdienstige volger, maar hij wist dat er meer in de wereld was dan puur kans en geluk. 'Maar dan heeft ons weerzien net zo zeer een reden.' Die reden kon hij echter nog niet plaatsen. Saul wist echter dat het lot tijd koste. De woorden kwamen er achter uit met een zucht en zo leunde hij achterover in de veel te zachte kussens van Dianes sofa. 'Jij en ik hebben elkaar niet alleen pijn gedaan, Diane. Ik kan er naar terug kijken, omdat jij mij zoveel geluk en blijdschap op de eilanden hebt gegeven.' Saul fronste door zijn eigen oprechte woorden, maar het voelde tegelijkertijd als een opluchting om het eindelijk te kunnen uitspreken.

Diane merkte dat ze weer op haar lip beet. Het ergerde haar dat ze die trek, zo lang geleden afgeleerd, nu met moeite wist te onderdrukken. Ze was zich erg bewust van de manier waarop Saul wel degelijk tot haar door wist te dringen zoals ze het niet meer gewend was. Isaia was misschien de enige andere persoon die dat echt voor elkaar had gekregen sinds een lange tijd. Het deerde haar wat zij van haar dachten. 'Misschien hadden we niet overal invloed op, maar we hebben onze keuzes gehad en gemaakt. Dat is het spel van de Goden.' Ze ging er niet van uit dat alles al vast lag of dat ze een bepaald lot had. Ze dacht enkel dat er opties werden gegeven, dat er verschillende paden voor haar lagen, waar zij zelf een keuze uit moest maken. Ze kon om advies vragen, en dat had ze al erg vaak gedaan, maar zelden kwam er een antwoord. De Islaïse Goden waren wat dat betrof niet wreed door een leven al uit te stippelen en men maar naar hun pijpen te laten dansen. Diane had een elleboog op de rugleuning gezet en ondersteunde haar hoofd met haar hand terwijl ze Saul zo naar achteren zag leunen. Het deed haar veel hem zo eerlijk te horen praten en in haar vermoeidheid worstelde ze er mee om haar normale behoedzame en nonchalante houding te behouden. Ze keek van de man weg en wreef zuchtend langs haar krullen. 'Het was een mooie tijd,' zei ze uiteindelijk. Haar blik viel op de brief op de tafel en kort fronste ze. 'Maar de jonge meid die ik toen was, ben ik niet meer. Je brieven zijn niet voor mij geschreven. Maar voor haar. En ik- Je kent me niet.' Diane wist niet precies wat ze probeerde te zeggen, maar ze had gemerkt wat voor vertrouwen hij in haar had gelegd eerder op de avond, tijdens hun vorige ontmoeting toen ze stormachtige gedachten had gehad. Misschien was het wel een waarschuwing.

'En toch hebben die gekozen paden ons weer bij elkaar gebracht,' voegde hij aan haar woorden toe. Het was altijd al een grote gok van Saul geweest om zijn hele levensloop te wijden aan het lot, echter wist hij in zijn achterhoofd dat er meer in het spel zat. Maar dat hij en Diane zo open over hun verleden samen konden spreken, dat verbaasde hem. En verheugde hem. 'Het was inderdaad een mooie tijd,' stemde hij met Diane in. 'En ik- ik ben ook niet meer de man die ik toen was. Bij de Goden, ik mag hopen van niet, maar ik weet wel dat- dat ik jou wil leren kennen. De vrouw die je nu bent.' Hij was weer wat overeind gekomen en leunde naar haar toe. 'Ik durf te wedden dat je de meest waanzinnige avonturen heb beleefd in de weg naar dit moment toe. Of ze nou vreugdevol of triest waren. Jouw ogen, ze- ze spraken altijd al zo veel uit, maar nu- het is alsof er een oceaan van gedachten achter zit.' Stilletjes bekeek hij juist die doordringende ogen van haar, om vervolgens zijn blik af te wenden. Die verdomde boeken die hij ook altijd las. 'Dus we hadden een logeerpartij nodig om al dit uit te spreken?' grijnsde hij met een kleine glimlach naar de andere vrouw toe.