Het Paleis

-

Celine zat al een tijdje in haar stoel aan het hoofdeinde van de eikenhouten tafel die de ontvangsthal sierde. Achter haar stonden de tronen voor de landheer en landvrouwe van het Noorden te blinken in het zonlicht. Ze gebruikte ze eigenlijk nooit buiten de enkele festiviteiten en bijkomende rituelen om. Het had geen zin om één van de stoelen te benutten terwijl de andere altijd leeg bleef en ze kreeg het niet over haar hart om er één weg te laten halen. De zetels stonden nog altijd symbool voor de eeuwenoude regering van de Storm familie. Van haar voorouders. Van haar vader. Zuchtend sloeg Celine haar benen over elkaar en legde haar handen plat op het tafelblad. Het donkere hout stak fel af tegen haar lichte huid, maar voelde even koud. De flinke tafel voelde voor haar als een goed alternatief. Ze zat maar al te graag met haar adviseurs, met haar volk, rond de tafel. Ze regeerde al lang niet meer zoals haar voorouders dat deden. Dat kon of mocht ze niet eens. Het Noorden werd nog altijd ondermijnd door de sancties opgelegd na de burgeroorlog. Zelfs nu Sibel Alba de Koningin was en o zo rechtvaardig poogde te zijn. Celine, noch het Noorden, hadden daar veel van gemerkt. Dat was voor haar een goed genoege reden geweest om het contact met Quandaï te versterken. Daar was tot nu toe al veel meer mee bereikt in korte tijd dan in al die jaren onderhandelen met Evenfall. Het nam niet weg dat de Quandaïers haar nerveus maakten. Ze waren onvoorspelbaar. Maar ze had al lang geleden geleerd dat haar niet te laten beïnvloeden. Met een zucht gleed haar blik naar haar enkele adviseurs. Zij zagen al manen op tegen dit moment. Toen eindelijk aangekondigd werd dat hun gast er was, stond Celine op, streek haar donkerblauwe jurk glad en legde een hand op de rugleuning van haar stoel om strak naar de grote deuren te staren.

Rohan was vanaf het legerkamp rechtstreeks naar het paleis van de landvrouwe van het Noorden gereisd. Zijn maten hadden vele afleidingsmanoeuvres uitgevoerd, zodat de soldaten van Indra niet erachter zouden komen waar Rohan precies naartoe zou reizen. Hij had immers gedreigd rechtstreeks naar de Koningin te gaan: dat zou echter een plan voor later zijn. Nu was het allereerst belangrijk om eens te zien hoe betrouwbaar de banden met het adellijke Noorden was. Al vele decennia hadden Quandaï en het Noorden op goede voet met elkaar gestaan, maar nog nooit had Quandaï een gunst gevraagd. Met flinke stappen liep Rohan dan ook de zaal binnen en zag hij de gestalte van de landvrouwe staan. Eenmaal voor de imposante tafel stond hij stil en boog hij diep vanuit zijn heup. 'Landvrouwe Storm,' zei hij enkel, waarna hij de stoel aan het hoofd van de tafel achteruit schoof en erop plaats nam. Hij had zaken om te bespreken en dringend ook. Ze zouden hun volgende stappen goed moeten uitdenken. 'Het legerkamp wil niet mee werken. En de Generaal vertikt het om toe te geven dat zij diegene was die mijn land binnen geslopen is. Ik wist al dat Tarthianen sluw zijn, maar ook nog eens leugenaars....' Hij schudde ontevreden zijn hoofd.

Celine had al een lange tijd geleden het contact dat haar vader had met Quandaï van hem overgenomen. Zelfs nog voor hij officieel zijn positie had overgedragen aan zijn dochter. Hij had er echter nooit erg het nut van in gezien, terwijl Celine al snel meer uit de relaties had willen halen. De eerste keer was dat erg mislukt. Maar sinds ze direct berichten stuurde naar de man die nu haar ontvangsthal binnen kwam, had ze meer hoop gehad. Een hoop die wel degelijk gepaard ging met een voorzichtigheid. Celine keek toe hoe de forse man de hal in stapte en haar kant uit kwam. Na zijn buiging glimlachte ze kort en wilde hem zijn plaats aanwijzen, toen hij zelf al een plek uit koos. 'Welkom, heer Altarion. Het is ons een waar genoegen een gezant van Quandaï te mogen ontvangen.' Ze wenkte een bediende om de man zomerwijn aan te bieden en versnaperingen toen ze hem al meteen over zaken hoorde beginnen. Met een lichte frons keek ze op de politicus neer en zette ook haar andere hand op de rugleuning van haar stoel. 'Het spijt me om uw directe aanpak te onderbreken, maar ik zou graag willen wachten met het bespreken van zaken tot ik er zeker van ben wie ik voor me heb. Ik heb veel-' Ze zocht even naar het woord terwijl haar blik afgleed naar haar adviseurs. 'Instructies,' maakte Celine er uiteindelijk van. 'Ik heb veel instructies ontvangen vanuit Quandaï, maar weet uit ervaring dat woorden op papier veelal geen relatie hebben met wat de realiteit uiteindelijk voorstelt.' Quandaï mocht denken dat ze het Noorden in hun greep hadden, maar Celine was niet van plan zo snel open kaart te spelen. In tegenstelling tot de politicus, blijkbaar, die nu al meer prijs had gegeven dan zij zelf tot nu toe had hoeven doen.

'Gezant? Ik prefereer de term van persoonlijk door de Moeder gekozen woordvoerder beter,' corrigeerde hij onmiddellijk de landvrouwe, terwijl hij gretig de zomerwijn van de bediende aan nam. Hij kon waarschijnlijk maar één ding opnoemen in Tarth waar hij van genoot en dat was wel de zomerwijn van het Noorden. Het was als siroop in vergelijking met de wijn vanuit Quandaï en het smaakte bij lange na niet zo goed, maar bij de Goden, wat kon hij snel zijn sterretjes zien als hij teveel van dit goedje dronk. Hij wilde verder praten, maar fronste al snel door de woordenstroom van de vrouw. Hij vond het maar niets dat zijn directe aanpak nu zo weggeschoven werd door formaliteiten en etiquette. 'Die instructies waren door mij gestuurd. Rechtstreeks geciteerd door de Moeder. Ik heb haar geholpen om de vorige Moeder te onttronen, door zelf te infiltreren in haar meest vertrouwde kringen, en de Moeder geholpen om vervolgens zelf de macht over te nemen. Ik ben haar meest loyale dienaar.' Hij zuchtte diep en wreef gefrustreerd over zijn wenkbrauw heen. 'Hoe kan u mij nou nog in twijfel nemen nadat alle beloften uit de brief uit gekomen zijn? Ik zou nog voor de winter in het paleis komen, nadat ik in het legerkamp geweest was, en dan zouden we eens praten over manschappen en zwaard dat boven Tarth hangt. Hoeveel duidelijker wilt u het hebben?'

Celine bekeek de man terwijl hij haar corrigeerde en liet de stoel eindelijk los om haar eigen glas met wijn op te pakken en er voorzichtig van te nippen. Ze zag hoe Rohan zich de zomerwijn goed liet smaken. Dat noteerde ze mentaal. De politiek in het Noorden was vaak genoeg gestuurd door de wijn. Het was niet voor niets dat men onder het volk verhalen vertelden over de magische bijwerkingen van het goedje. Hoewel het misschien vaker met dronkenschap te maken had. Ze draaide zich om van de tafel, weg van de politicus en haar gevolg, en nam de versieringen om haar heen in zich op. Ze luisterde naar de woorden van Rohan, maar liet haar ogen de muren achter de tafel bestuderen. De meeste ruimtes in het paleis hadden soortgelijke decoraties, of direct op de muren geschilderde fresco's of geweven in wandtapijten, die allen de geschiedenis van het Noordelijk deel van Tarth vertelden. Quandaï en de Quandaïers kwamen er vaak genoeg in voor. 'En nu zit haar loyale dienaar in mijn paleis,' begon Celine terwijl ze zich weer tot haar gast richtte. 'Dit alles moet wel erg belangrijk voor Quandaï zijn.' Nu pas schoof ze haar stoel naar achteren en nam plaats. 'U moet kunnen in zien dat mijn keuzes een groot risico kunnen vormen voor het Noorden. Zeker omdat er al eerdere toenaderingen zijn geweest tussen uw landgenoten en mijn Noorderlingen waar niet veel uit voort gekomen is.' Celine legde haar handen op de armleuningen van haar stoel en rechtte zo haar rug. 'De vraag die me dus vooral nog rest is: waarom nu?' Ze wist deels het antwoord. Er was al onrust in Quandaï maar sinds het bezoek van de Tarthiaanse Koningin en de ontsnapping van de Luitenant begon het meer en meer uit de hand te lopen. Ze hoorde het van haar soldaten, ze zag het aan de vele vluchtingen die zich in haar stad ophoopten. De aanwezigheid van Rohan Altarion was er enkel en alleen bewijs van. Celine was alleen erg benieuwd hoe de man het zou brengen. Wat was het narratief dat de Moeder gebruikte?

'Ik denk dat u zich niet eens in uw wildste dromen kan beseffen hoe belangrijk deze ontmoeting voor ons is,' merkte hij op, terwijl hij verder sipte van zijn wijn. Hij nam het in zich op hoe ze nu pas plaats nam op haar stoel tegenover hem. Ze had gelijk over het feit dat het Noorden van Tarth en Quandaï al meerdere malen afspraken en verbonden hadden willen maken. In zijn ogen had Tarth die verbonden altijd uiteindelijk toch weten te verpesten. Het was uiteindelijk een land van barbaren, dat hadden de generaal en de luitenant maar al te duidelijk laten blijken. 'Waarom nu? Ik denk dat u erg duidelijk het antwoord op die vraag weet, landvrouwe.' Hij zou er zelf geen woorden aan vuil maken, niet meer aan dat gespuis van dat kamp. 'Maar u weet welke misstanden enkele belangrijke spelers uit dit land hebben gepleegd in mijn land. Onze wetten zijn verbroken, ondanks dat wij al die decennia lang onze gedeelde wateren met rust laten, in vrede met jullie leven, terwijl jullie Koningen,' hij sprak het uit met een vieze ondertoon, 'keer op keer spionnen naar ons toe sturen. Onze grenzen betreedt. Onze grondstoffen afpakken. En jullie Koningin is geen haar beter, integendeel.' Hij kneed zijn handen in elkaar, terwijl hij bedachtzaam de vrouwe tegenover hem bekeek, en vervolgens ook de vele mensen die aan de tafel zaten. Het was voorbij voor hun volk om zich geïntimideerd te voelen door hun barbaarse buurland. 'Wij willen puur rechtvaardigheid voor de misdaden die ons zijn begaan door de vrijlating van de luitenant en de prinses. En als wij dat recht niet krijgen, betekent het oorlog. En dan zal u een zijde moeten kiezen.'

Celine vond dat de verwoording van de politicus verrassend sterk was. Ze had niet gedacht dat Quandaï dat zo toe zou geven. Zo lang had het geleken alsof het land zich compleet onafhankelijk stelde van alles om zich heen. Dat ze boven alle chaos en conflicten van Tarth en andere buurlanden stonden en zijzelf die problemen nooit hadden. Het was duidelijk geweest dat het gebeuren met Prinses Guila daar verandering in had gebracht. Ze dronk van haar glas en bekeek de man over de rand van het glas aan. 'Nee, dat weet ik eerlijk gezegd niet. Dat gebeuren is al bijna een lente geleden gebeurd. Het lijkt me erg laat voor Quandaï om daar nu pas achter aan te gaan.' Ze nam een risico door dit zo direct uit te spreken, maar het zat haar nog altijd dwars dat er niets gebeurd was direct daarna. Sibel had haar autonomie overschreden met die missie door haar haven te gebruiken, doordat Liam zonder haar weten in Tyrosh een schip op was gegaan, dat ze heel het Noorden in gevaar hadden gebracht door die verdomde beslissingen zonder met haar te overleggen. Ze had graag haar woede vergeldt gezien in de reactie die Quandaï zou hebben. Echter was het akelig stil gebleven overzees. Dus had ze zichzelf ook gedeisd moeten houden, hoe woest ze ook was geweest. 'Hare Majesteit pakt het anders aan dan haar voorgangers. Ze is druk met het hervormen van de regering. Maar dat maakt haar blind voor andere dringende zaken in Tarth.' Celine kon niet zomaar de Koningin tegen spreken. Ze was gebonden aan de adel en wist dat ze ook haar eigen recht tot de zetel in het Noorden in twijfel zou trekken als ze lijnrecht tegenover Sibel zou staan. Ze moest haar plek dus eerst kunnen verzekeren voor ze dat deed. 'U begrijpt dat die misdaden hier niet misdaden worden genoemd door de regering. Of beter nog, dat ze nooit genoemd zijn. De prinses en de luitenant zijn teruggekeerd alsof er niets gebeurd is.'

Rohan keek de vrouw peilend aan: over de volgende informatie was de politicus door de Moeder strikt verteld dat het staatsgeheimen waren. Onder geen enkel beding mocht hij delen wat er werkelijk in Quandaï gebeurde. Hij wist echter ook dat, om Celine aan zijn kant te krijgen, hij transparant moest zijn over wat er werkelijk sinds de laatste lente was gebeurd. 'Zoals u vast al begrepen heeft, is het nogal- chaotisch in mijn thuisland. Dat blijkt wel door de vele vluchtelingen in uw windstreek. Veel politici in Quandaï - de enige mannen en vrouwen in mijn land die enige tegenspraak hebben tegen de Moeder in - staan niet achter de huidige heerschappij. Vooral niet na... het akkefietje van de prinses en de luitenant.' Hij dronk weer van zijn wijn en liet hierdoor een bewuste pauze vallen. Hij en zijn Moeder hadden er hard aan gewerkt om al die zogenaamde rivalen uit de weg te werken en zo hun manschappen aan hun kant te krijgen. Toen dat eindelijk gelukt was, had Rohan naar Tarth kunnen reizen met een hoop manschappen. Maar het was niet genoeg: ze hadden het Noorden van Tarth nodig om een fatale slag te slaan. 'Dus u zal vast wel begrijpen dat het even geduurd heeft om iedereens blik naar Tarth te krijgen. Het had aan mij en mijn Moeder niet gelegen om direct in te grijpen als we de juiste lijntjes en draadjes gehad hadden.' Celines woorden over hoe Sibel met de reddingsactie omging verbaasde hem niets: het was zo typisch voor de vrouwe om het onder tafels en stoelen te schuiven. En de Tarthianen - vooral de adellijke - waren wel stom genoeg om geen vraagtekens bij de plotselinge terugkomst van de twee belangrijke spelers te zetten. 'Misschien moeten wij iedereen dan maar eens gaan wakker schudden over welk risico de Koningin het Noorden heeft laten lopen.'

Celine wist niet wat hij het precies betekende dat Rohan nu met haar deelde wat de werkelijke stand van zaken was in zijn land. Het was duidelijk iets dat ze niet zonder kritiek aan kon nemen. Het was immers bedoeld om haar vertrouwen te winnen, als het al vertrouwen genoemd kon worden. Tegelijkertijd was ze ook erg benieuwd hoeveel de man tegenover haar werkelijk aan kritiek kon leveren tegenover zijn Moeder. Was daar ruimte voor in haar heerschappij of zelfs alleen maar in haar waardering van haar loyale dienaar? 'Het is nooit verstandig om naar buiten te kijken terwijl het huishouden druk bezig is met de grote schoonmaak.' Ze liet die opmerking met een vage glimlach op haar lippen in de ruimte hangen tot ze zijn laatste woorden hoorde en als vanzelf was ze voorover gebogen om de woorden van Rohan aan te horen. Dit was wat ze wilde horen, wat ze wilde bereiken, en dat ze er gretig naar was mocht de politicus best weten. Echter wist dat ze zich juist op dat punt ook op glad ijs zou bevinden. 'Maar ik verwacht dat u ook begrijpt dat dit niet enkel en alleen is wat ik hoop te kunnen doen voor het Noorden door een verbond met Quandaï aan te gaan. Ik heb meer nodig om mijn hof te kunnen verzekeren dat het het waard is om ons los te maken van de soevereiniteit van Tarth.'

Rohan had naar de bediening gebaard dat hij nog wel zo'n glas zomerwijn wilde en keek vervolgens weer eens goed om zich heen. Hij bedacht zich dat het Noordelijke paleis helemaal niet zo'n gekke plek zou zijn om de komende tijd in door te brengen, gezien de oorlog toch onvermijdelijk was. Hij was geen vechter, maar een politicus, dus zou hij meer achter de schermen werken. Samen met de landvrouwe. Dat kon nog interessant worden. In zijn ooghoeken zag hij hoe de landvrouwe gretig naar hem toe boog en met een tevreden glimlach sipte hij van de wijn. 'Gunt u mij alstublieft de tijd om u dat vanavond en morgen nog eens helder uit te leggen. Ik ben erg moe van mijn reis en ik zou graag mijn vertrekken willen zien,' begon hij met een diepe gaap. Hij was ook werkelijk moe: hij was het helemaal niet gewend om in zo'n korte tijd zoveel afstand af te leggen. 'En mag ik u dan vragen of wij samen kunnen dineren vanavond? Ik wil erg graag over de laatste ontwikkelingen in Tarth en specifiek het Noorden horen.'

Celine zag dat het tonen van haar gretigheid haar adviseurs nerveus gemaakt had. Hoewel zij al voorzichtig was met haar contacten in Quandaï waren het de mannen en vrouwen die aan haar tafel zaten nog vele malen voorzichtiger. Celine had ze vaak genoeg uitgemaakt voor laf en te beschermend over het Noorden. Zij wilde het wel aan gaan om risico's te ondernemen. Als ze een goede basisverzekering had tenminste. En de man tegenover haar zou die moeten gaan geven. Celine glimlachte toen Rohan over zijn lange reis begon en knipte resoluut met haar vingers om een bediende te laten verschijnen. 'Natuurlijk, mijn heer. Het spijt me dat ik u al zo lang hier heb gehouden zonder de mogelijkheid te laten tot verfrissing. Halla zal u naar uw vertrekken wijzen en verder tijdens uw verblijf zal Halla tot uw dienst staan.' Ze had het niet graag dat de politicus enkel en alleen door zijn eigen mannen omringd zou zijn. 'Ik zou u erg graag uit willen nodigen om vanavond met mij en mijn hof te dineren. De Noordelijke specialiteit staat op het menu. Ik weet zeker dat er een moment zal komen om dit onderwerp terug op te pakken.' Inmiddels was Celine opgestaan van haar stoel, gevolgd door haar adviseurs, en glimlachte ze kort naar Rohan om hem met een lichte buiging van haar hoofd en een handgebaar naar Halla de zaal uit te manen. Ze had genoeg te bespreken met haar gevolg voor de avond aan brak.

[NEW]
Liam stond met een handvol van zijn meest ervaren soldaten in de ontvangstzaal van het Noordelijke paleis. Hij kende dit gebouw maar al te goed: hij had talloze keren met zijn ouders, broer en zuster deze plek bezocht als zij bij Mart en Celine langs gingen. Als kleine jongen had hij dan ook - als nog meest leeftijdsgenoot - veel met Celine gespeeld door de gangen van het paleis heen en in de weelderige bloementuinen. Echter was de band de laatste jaren verzwakt en had hij het Noorden maar weinig opgezocht - buiten de reis naar Quandaï dan. Nog steeds was hij erg benieuwd hoe erg Celine op de hoogte was van de betrokkenheid van hem en zijn partner in die overtocht. Ze hadden zo discreet mogelijk gereisd, maar spionnen zaten overal, zoals Liam overduidelijk wist. Bedachtzaam liet Liam zijn blik langs de verschillende deuren van de zaal glijden en merkte hij hoe tegelijkertijd zijn gedachten uitgingen naar zijn vrouw en dochter: ze hadden expres besloten dat Sibel niet mee zou reizen, in de hoop om Rohan uit het Noorden te krijgen. Zijn blik was toch vast niet op Liam gericht én Liam kon met zijn spionnen een stuk minder opvallend reizen. Hij durfde er veel op te wedden dat niemand wist dat hij zich momenteel in het Noorden bevond. Wat ongeduldig tikte hij met zijn voet op de grond en wachtte hij de komst van de Noordelijke landvrouwe - zijn nicht - af.

Celine liep met een stoet volgers de gangen van het paleis door richting de ontvangstzaal. Ze hadden al voorspeld, sinds ze het bericht hadden ontvangen over de bruiloft van Guila Halley en Flynn Barnes en de verwachtte aanwezigheid van het koninklijke paar, dat Tyrosh een bezoek te wachten stond van de Koning en Koningin. Ze hadden echter niet verwacht dat het een onaangekondigd bezoek zou zijn en dat het enkel Koning Liam zou zijn. Celine had haar bedienden haar vertrekken uitgestuurd toen ze dat gehoord had. Haar frustratie was groots geweest. Bovendien moest zij het nieuws met Rohan delen en die zou evenmin blij zijn. Celine wierp een blik over haar schouder toen ze de deuren naar de zaal bereikte en stuurde met een afkeurende blik de helft van haar gevolg weg. Als dit alleen Liam was, sinds hij onaangekondigd was, verdiende het moment het niet haar hele staf daarbij te hebben. Zuchtend streek ze de donkerblauwe stof van haar jurk glad en liet de deuren voor zich openen om met geheven hoofd binnen te stappen. Met haar ogen vond ze al snel de nieuwe koning omringd door slechts een stel soldaten. Ze wist niet hoe ze dat moest interpreteren. Zwijgend liep ze nader tot hem, maar stopte halverwege om haar rokken op te hijsen en te buigen voor haar neef. 'Koning William.' Celine keek de man aan en rechtte haar rug. 'U moet vast moe zijn van uw snelle reis naar onze prachtige stad. Kan ik u wat te eten aan bieden? En wellicht een vertrek om in uit te rusten?' Afwachtend bekeek ze haar neef. Ze kon het nog altijd maar moeilijk accepteren dat Liam nu haar Koning voor moest stellen.

Liam merkte al snel de komst van de landvrouwe op. Ze zag er imposant uit in haar gewaad, echter kon hij moeilijk door de vertrouwdheid van zijn nichtje heen kijken. De buiging en formaliteit overweldigde haar dan ook. Kort fronste hij, maar boog vervolgens ook voor zijn nicht en tevens landvrouwe van het Noorden. 'Landvrouwe Storm,' herhaalde hij ook op formele toon. Sibel was hier altijd zoveel beter in. 'Liam is voldoende,' verbeterde hij vervolgens zijn familielid bij het noemen van de statige titel. Hij wierp een blik op de stoelen en gebaarde naar de zetels. 'De reis viel alles mee, geen vermoeidheid of honger bij mij of mijn soldaten te bekennen. Zullen we plaats nemen? We hebben vast voldoende te bespreken, Celine.' Hij wilde niet te lang stil staan bij formaliteiten en vooral het moment grijpen dat de man uit Quandaï er niet bij zou zijn. Al twijfelde hij er niet over dat er al bericht naar hem was gestuurd bij het betreden van het paleis door Liam. Gelukkig werkte zijn onaangekondigde bezoek in zijn voordeel.

Celine keek haar neef enkel zwijgend aan toen hij voorstelde dat ze beter zijn naam kon gebruiken dan zijn titel. Ze wist al lang dat zij meer op haar gemak was met alle formaliteiten die bij een positie met macht hoorden dan de man voor haar, en dat was nog niet veranderd sinds de bruiloft en kroning. Ze had gedacht dat er, Sibel kennende, in het Oosten vast een team was om hem daar op te trainen. Wellicht had ze echter onderschat hoeveel werk Liam werkelijk als Koning deed. Maar wat voor rol speelde hij dan in het plaatje? Celine knikte langzaam en liep naar haar eigen stoel aan de kop van de tafel die direct voor haar aangeschoven werd. ‘Hoe lang ben je van plan te blijven?’ vroeg ze hem, nu ook zonder de formele toon. Ze gebaarde iemand wijn in te laten schenken en maakte oogcontact met haar gevolg dat ongemakkelijk in nabijheid was blijven hangen. Ze wuifde ze met één hand verder van de tafel en liet haar blik op Liam rusten. Ondanks eerdere gesprekken met haar adviseurs besloot Celine nu dat het wellicht beter was onder vier ogen te praten met Liam. Het zou anders geweest zijn als Sibel aanwezig was geweest, als het bezoek aangekondigd was, maar de situatie vroeg nu niet naar formaliteit. ‘Er is inderdaad voldoende te bespreken, maar wellicht kun je beginnen door me uit te leggen waarom je hier onaangekondigd en solo in mijn paleis bent aangekomen?’ Celine keek met een half oog toe hoe de wijn eindelijk gebracht werd, maar hield het gezicht van haar jongere neef in de gaten.

Liams ogen bleven op de gestalte van zijn nicht hangen. Hoe lang hadden ze al geen normaal gesprek meer kunnen voeren door de taken die op hun schouders gelegd waren? Liam had echter vrijwillig gekozen voor de kroon, terwijl Celine via het erfrecht landvrouwe was geworden. Liam was er echter altijd van overtuigd geweest dat zijn familielid er erg geschikt voor was. Hij begreep dan ook niet waarom ze zo in zee leek te gaan met Quandaï én niet ingreep bij het vluchtelingenprobleem. Dankbaar nam hij tegelijkertijd een glas wijn aan en keek ze sippend van het goedje toe hoe Celine haar gevolg weg stuurde. Hetzelfde deed hij dus met zijn eigen vertrouwde soldaten én spionnen. Zo zaten ze al snel met zijn tweeën aan de immense tafel. Liam schraapte zijn keel en zette zijn wijn weg. ‘Ik weet het nog niet. Lang genoeg om ervan overtuigd te zijn dat het Noorden niet binnen de kortste keren in de handen ligt van Quandaï.’ Hij keek zijn nicht met een priemende blik aan. Sibel zou vast afkeuren hoe hij het aanpakte. ‘Wat doet de politicus Rohan hier, Celine? Waarom mag hij verblijven in jouw paleis? Wat betekende de dreiging die hij naar luitenant Barnes en onze voormalig prinses stuurde?’ Hij knarste zijn tanden, maar bleef akelig kalm: hij had zo gehoopt dat hij op dit punt veel meer informatie via zijn spionnen had gehad. ‘En hoezo is de situatie met de vluchtelingen nog niet op orde? Het legerkamp van Generaal Morton is dit nu voor jou aan het opknappen.’

Celine voelde de blik van Liam op haar, maar ontmoette deze niet. Ze draaide de wijn in haar glas rond en nam een voorzichtige slok. Ze vond het goedje heerlijk, maar dronk er nooit veel van. Er gingen nog te veel verhalen de ronde over haar overgrootvader die erg graag naar de wijn greep. Landheer Leonard liet bij zijn tragische overlijden een hele kelder vol kostbare wijn achter. Het overgrote deel was gebruikt om de vele schulden die de man achter had gelaten te betalen. Celine luisterde naar de vragen van de koning maar liet hem haar reactie nog niet zien. Ze wist dat hij naar de man zou vragen. Het was geen geheim dat Rohan verwelkomd was als gast in haar paleis. 'De dreiging?' vroeg Celine voorzichtig terwijl ze op keek van haar glas. Ze probeerde niet te veel haar verwarring door te laten schemeren. Ze wist niets over een dreigement. 'Generaal Morton is dit voor mij aan het opknappen?' Celine had haar glas aan de kant gezet en sloeg haar armen over elkaar. 'Jouw befaamde Generaal hoeft zich enkel druk te maken om de handvol vluchtelingen die te horen krijgen over haar idyllische kamp en er vrijwillig heen gaan. Ik, daarentegen, heb een stad vol met mensen waar iedere dag honderden nieuwelingen bij komen. Een stad die jarenlang niet genoeg steun heeft gehad van haar Koning en Koningin en dus achter ligt met de infrastructuur om deze groepen met mensen op te vangen. De ziekenboegen puilden al uit vóór er sprake was van vluchtelingen uit Quandaï en mijn vaders verzoeken om meer goud werden steeds afgewimpeld, omdat hij er van werd verdacht het geld voor zijn eigen zaken te gebruiken en niet voor onze mensen!' Celine merkte dat ze al te snel en te hard van stapel was gelopen en keek haar neef met een geïrriteerde blik aan. 'Hoezo-' vervolgde ze sissend, 'is het mijn taak om deze 'situatie' op te lossen? Terwijl we heel goed weten wie dit alles veroorzaakt heeft?'

Liam hield de landvrouwe nauw in de gaten. Haar woorden raakten hem, ondanks dat hij zich er niet in kon vinden. Echter kon hij het wél begrijpen: misschien was dit probleem te groot om enkel aan Celine te wijten en aan haar om op te lossen. 'Het is geen kwestie van wie het veroorzaakt heeft, Celine. Dit speelt al decennia lang. Ik heb het zelf al ervaren jaren geleden tijdens mijn reizen.' Hij had zijn wijnglas neergezet om dichter naar Celine over de tafel heen te leunen. Hij geloofde haar quasi verbazing over de dreiging niet. 'Er werd een pakket gestuurd naar de voormalige Halley prinses en de luitenant tijdens hun bruiloft. Ik hoor geen uitspraak te doen over hoe we dit moeten interpreteren, maar het is een duidelijke dreiging, Celine. Een herinnering aan Quandaï, aan de verwonding die luitenant Barnes bijna de nek om deed.' Een peinzende blik tekende zijn blik. 'Dus aan mij de vraag: wat doe jij met die politicus? Waarom bevindt hij zich in jouw paleis en bied jij hem een dak boven zijn hoofd?' Hij voelde hoe hij gefrustreerder werd. Hoe had Celine het in haar hoofd gehaald om in zee te gaan met Quandaï? En zo een oppositie tegenover hem en Sibel te vormen? Een gevaarlijke ook nog. 'Jij bent landvrouwe van het Noorden, Celine,' wees hij haar nauwkeurig. 'Het is jouw taak om te zorgen voor jouw bevolking. Als je met ons in zee was gaan, dan-' Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. 'Jij hebt nooit een samenwerking met ons gewild. Net zoals jij dat niet met Henry deed.'

Celine hoorde ontevreden aan hoe de Koning haar verwijten aan de kant schoof. Ze keek toe hoe hij dichterbij kwam en hield haar lippen stijf op elkaar terwijl hij over de jurk sprak. Het was duidelijk dat hij haar niet geloofde, maar ze had werkelijk niets geweten over een verdomd kleed. Rohan zou dat nog wel te horen krijgen. Het was niet de bedoeling dat hij zijn eigen vetes nog wat aanwakkerde terwijl zij met hun verbond bezig waren. Het bracht Celine's positie alleen maar meer in het nauw. 'De heer Altarion en zijn acties zijn niet de mijne,' stelde ze met een kille zekerheid. Zodra er een officieel verbond was, zou dat wel anders zijn. 'Je zegt het zelf. Ik moet voor mijn bevolking zorgen.' Het zat haar niet lekker dat Liam het zo zwart en wit maakte, maar ze wist dat ze, vanaf het moment dat het bekend zou worden dat ze in gesprek was gegaan met de heer Altarion, dat de politiek in Tarth haar enkel slechter zou behandelen. 'Je vergeet dat ik niet in deze positie was om een verbond met jouw en je vrouw aan te gaan toen jullie de troon namen. Mijn vader was nog landheer en stond op dat moment erg dicht bij de dood. Helaas was er toen geen sterk Noorden dat toenadering tot Tarth kon vinden.' Celine leunde naar achteren en vermeed Liam's blik terwijl ze over haar vader sprak. Het hele paleis had geweten hoe gehecht ze was geweest aan haar oude man en hoe getroffen ze was door zijn overlijden. Het was snel gekomen. Te snel en tegelijkertijd niet snel genoeg. Celine had erg lang gewacht op het moment dat ze eindelijk de landvrouwe van het Noorden was. Haar ambities hadden vaak genoeg een conflict gevormd met haar liefde voor haar vader. 'Maar ik geloof niet dat een verbond met het Noorden één van de prioriteiten was bij het kronen van de nieuwe Koningin. Sterker nog, ik geloof dat dit pas het eerste bezoek is aan mijn paleis sinds die befaamde kroning. Behalve als we natuurlijk het vlugge passeren na de terugkomst van prinses Guila daarbij rekenen.'

'Jij staat nu al lange tijd sinds de kroning aan het hoofd van het Noorden. We hebben onze handen meermaals naar jou uitgestoken, maar telkens botsten wij tegen een muur aan, Celine. In plaats van dat jij jouw vinger naar buiten steekt, moet jij eerder naar jouw eigen wrok kijken. Heer Altarion of de Moeder zelf gaat dat niet glad strijken, laat staan dat zij het goed voor hebben met het Noorden of met de rest van Tarth.' Hoe zij het waarschijnlijk oneerlijk vond hoe Liam tegen haar sprak, hoe hij het ongelovig aan hoorde hoe zij hem en zijn vrouw uitmaakte voor buitensluiters van het Noorden. Dat was nooit hun bedoeling geweest en ze hadden er veel aan gedaan om ook Celine bij besluiten te betrekken die haar regio aan ging. Liam leek echter bijna te stoppen met ademen bij haar laatste woorden. 'Wat insinueer jij met die woorden?' vroeg Liam op voorzichtige toon, terwijl hij het oogcontact niet verbrak en nog een achteloze slok van zijn wijn nam. Ondertussen voelde hij hoe zijn hart in zijn keel klopte. Ze hadden zo voorzichtig gedaan en toch waren ze betrapt. Wat hadden ze dan gedacht? Dat ze zomaar ongezien de grens konden over steken? Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij had zijn plan om via de zwarte, illegale route te reizen door moeten zetten. Dat had hen echter waarschijnlijk in hele andere problemen gebracht.

Celine bekeek haar neef met een stalen blik. Ze schudde de beschuldigende woorden die ze van hem terug kreeg van haar schouders. Ze zou altijd wel de zondebok in dit alles zijn. Maar uiteindelijk ging het daar niet om. Dat was enkel het terugblikken op het verleden in plaats van naar de toekomst te kijken en nieuwe beslissingen te maken. Dat was hetgeen waar Celine mee bezig was in haar opzicht. 'Ze hebben het inderdaad niet goed voor met Tarth,' merkte ze op. Quandaï had het met geen enkel van haar buurlanden goed voor, maar het oog van de Moeder was juist op Tarth gevallen. Ze had geen idee of, als er een conflict fysieke vormen aan begon te nemen, of Tarth het hoofd wel boven water zou kunnen houden tegenover Quandaï. Celine merkte op dat Liam het andere onderwerp maar al te voorzichtig aansneed. Ze kon zijn blik echter niet goed plaatsen. Stilletjes dronk ze van haar wijn en hield een hand op naar een bediende zodat deze beide glazen bij kon vullen. 'Ach, het is inmiddels voor iedereen bekend dat de Koningin met onze voormalige prinses langs Tyrosh is gekomen na hun bezoek aan Quandaï.' Haar uitleg was achteloos. Echter was zij zelf ook voorzichtig met haar woorden. De Koning was er blijkbaar maar al te benieuwd naar wat ze had geweten of inmiddels wist. Hij was echter niet de eerste persoon die die informatie los wilde peuteren. Ze ontweek nu al wekenlang Rohans vragen over het passeren van de Koningin en of ze geweten had waar haar echtgenoot op dat moment was geweest. Celine wist maar al te goed waarom haar dat specifiek gevraagd werd. Ze was geen idioot.

Liam keek stilletjes toe hoe zijn glas weer gevuld werd door één van de bedienden. De woorden wilde maar niet tot hem doordringen, ondanks dat de ernst van de zaak dat wel deed. Hij zat diep in de problemen, hij én Sibel, dat was één ding dat zeker was. Dit gesprek met zijn nicht moest hij goed voeren, maar hij had geen idee hoe. Celine was altijd al de slimste, de knapste kop, van zijn familie geweest. Ze leek in dat opzicht op Sibel: beiden spraken uit rede. Hij sprak veel meer met zijn gevoel en emotie en hij wist hoe dat altijd af liep... 'En hoe komt het dat hij dan nog in jouw paleis verblijft?' vroeg Liam met een diepe frons. 'Deel jij die gevoelens soms met hem? Die haat tegenover Tarth? Ik- ik begrijp het niet, Celine.' Hij wreef over zijn voorhoofd en dacht diep na. De gedachten kwamen echter als een chaos zijn hoofd binnen, vooral na haar laatste woorden. Hoeveel ging er rond onder de bevolking? Wat wist hij nou van het volk? En wat er rond gescandeerd werd? Het kon net zo goed zijn dat niemand in het Noorden van hun tocht naar Quandaï af wist, behalve Celine. 'Wat ben jij met die informatie van plan... als blijkbaar iedereen er al vanaf weet?'

Celine voelde dat de vraag die Liam stelde meer teweeg bracht dan ze verwacht had. Ze snapte dat het moeilijk te begrijpen was voor haar neef wat de heer Altarion hier precies deed, daar was ze immers zelf ook nog niet helemaal achter. Maar dat hij twijfelde of zij Tarth trouw was raakte haar. Celine merkte dat ze fronste en liet haar blik expres zakken naar haar mok met wijn om de vragen te beantwoorden. Hoewel ze haar blik onder controle leek te kunnen houden hoorde ze haar eigen stem beven. 'Tarth is mijn thuisland net zo goed als het jouwe en onze families zijn al eeuwenlang trouw aan het Tarthiaanse volk. Ik zou nooit iets doen om ze in direct gevaar te brengen, maar mijn Noorden heeft het te lang al te moeilijk in de omstandigheden. Rohan Altarion biedt mij wellicht een weg om mijn volk te kunnen helpen en om te voorkomen dat heel Tarth een doelwit wordt!' Als die man haar tenminste eindelijk eens een werkelijk voorstel wilde doen. Maar hij praatte net zo goed om de zaken heen. De boosheid die ze nu gevoeld had, had haar andere emoties ook toegang tot haar woorden gegeven. Ze vertrouwde haar stem niet om stabiel te blijven. Verwoed stond ze op van haar stoel en keerde Liam haar rug toe. 'Dat is niet de informatie waar iedereen op uit is. Dat is het antwoord op de vraag waar haar partner toen was. Bij de Goden want die man was zo idioot om-' Celine hield haar mond direct toen ze merkte hoe haar woorden steeds angstiger klonken. Ze had die kennis helemaal niet willen hebben. Het was toeval geweest dat één van haar vertrouwenspersonen er op gestuit was. Nu was het goud waard. Quandaaïs goud. Ze vreesde viir het moment dat haar informatie door een tweede bron bevestigd zou worden, laat stasn door de Koning zelf. Ze was bang wat haar dan te doen stond. 'Ga naar je vrouw en kind en je geliefde volk nu het nog kan, Liam,' begon Celine, killer en directer dan daarvoor.

Liam was onmiddellijk ook opgestaan en liep achter Celine aan. Hij was dusdanig geraakt door haar woorden dat hij zijn nicht wel op zijn knieën kon smeken om naar hem te luisteren, om met hém in zee te gaan en niet met het gevaar uit Quandaï. 'Het enige wat Rohan Altarion doet, is onze familie en alle andere families in Tarth in gevaar brengen, Celine!' probeerde Liam op haar in te praten. 'Hij heeft het niet goed voor met het Noorden, buiten dat hij het Quandaïs grondgebied wil maken!' Zijn stem was steeds angstiger geworden. 'Ik heb het idee dat jij de enige bent die nog tussen een oorlog staat en een diplomatiek einde van deze waanzin. Celine... mijn grootste nachtmerrie is dat mijn dochter moet opgroeien in een land dat getekend is door geweld en haat.' Hij legde voorzichtig zijn hand op Celines arm en probeerde haar blik te vangen. De woorden over zijn eigen reis over zee heen deden hem al nauwelijks meer iets. Het zou aan Celine liggen of dat nieuws naar buiten gebracht zou worden. Het ging hem nu om de keuzes die zijn nicht zou maken, of ze haar grenzen zou openen voor de Quandaïers - of dat Rohan het land zelf zou innemen. 'Ik ga nergens naartoe,' zei hij zacht, 'zonder dat ik weet hoe ik je kan helpen.'