Het Paleis

Diane hield iedere beweging die Saul maakte, of het nou met zijn vingers was of met zijn lippen, scherp in de gaten. Ze probeerde zoals altijd te bedenken wat er nog meer achter iemands woorden zat, wat hen motiveerde maar ze niet uitspraken. Ze had al zo snel geleerd om daar naar te zoeken, dat ze het juist moeilijker vond om het niet te doen. Saul verdiende het niet om zo onder de loep genomen te worden. Hij was enkel eerlijk en dat vond ze een moeilijkere waarheid om te accepteren dan dat hij wellicht enkel contact met haar wilde om een weg het paleis in te vinden. Ze wilde het heel graag geloven en ze was zelf ook meer dan nieuwsgierig naar hoe Saul een leider van het volk was geworden. Ze had zijn verhalen altijd al graag willen horen. 'Waanzinnig zijn ze zeker,' zei ze zachter dan ze had gewild. Bij de Zomerse Goden wat had die een man een manier met woorden. Pas toen hij weg keek, rechtte ze haar rug weer en glimlachte om zijn woorden. 'Een geforceerde logeerpartij,' verbeterde ze hem grinnikend. 'En ik ben niet van plan om nog een hele nacht roddelend op te blijven. We kunnen morgen beter vroeg het paleis uit gaan.' Ze kende de leveranciers en kon er altijd wel op rekenen dat ze haar of een vriend een ritje de stad in gaven. Diane was niet meteen opgestaan, maar hield Sauls blik nog even vast. Ze leunde uiteindelijk naar voren om een hand naar hem uit te steken en met haar duim en wijsvinger langs zijn oor te strijken. Waar het aanraken van een wenkbrauw een begroeting met respect betekende, was dit een Islaïse manier om iemand gedag te zeggen. Het was een vriendschappelijk en zorgzaam gebaar. Vervolgens stond Diane op en zocht nog een deken voor hem, voor ze haar eigen slaapkamer in verdween.

Nieuw

Roshan stond met over elkaar geslagen armen en een zure blik op haar gezicht in een of andere wachtruimte van het paleis. Ze tikte ongeduldig met haar voet op de marmeren vloer terwijl ze toekeek hoe de twee mannen die haar eerder deze kamer ingeloodst hadden op fluistertoon met elkaar overlegden. De blikken die ze haar toewierpen zo nu en dan zeiden genoeg voor Roshan waar ze het over hadden. Ze was verschenen aan de paleispoorten met de aankondiging dat ze een uitnodiging van de prinses had. In eerste instantie leek dat serieus genoeg genomen te worden, maar zodra ze een van de hallen in geleid was en haar buidels geinspecteerd werden, was de sfeer veranderd. Roshan had al aan drie verschillende personen uitgelegd waarom ze een stel wapens bij had. Er werd bovendien steeds maar weer gevraagd waarom ze geen geschreven uitnodiging had van prinses Inanna. Roshan had ook al driemaal aan moeten horen dat er een 'proces' was om afspraken te maken met de adel. Haar eigen geduld begon ze langzaam te verliezen. 'Kom. Op. Hoe moeilijk kan het zijn om een bericht naar  de prinses te brengen? Ze zal zelf mijn verhaal bevestigen. Ze was nog geen twee manen geleden zelf in het kamp waar mijn familie woont. En als jullie geen idee hebben waar Inanna uithangt, vraag het dan aan prins Iker.' Dit was niet het soort entree in het paleis dat ze voorzien had. Sterker nog, haar zelfverzekerdheid van die ochtend toen ze aangekondigd had dat ze die dag het paleis zou betreden begon te verwateren. Ze voelde zich klein hier. Ze had maar een glimps opgevangen van het immense gebouw, maar zelfs deze wachtruimte was rijk versierd en een stuk groter dan haar woonkamer. Het was al weer jaren geleden dat ze een voet binnen een villa of paleis, en het oude leven van haar moeder, ingestapt was. Roshan kreeg er de kriebels van.

Geërgerd liep Ada door de gangen heen richting de wachtkamers van de audiëntiezalen. Ze was net op weg geweest naar de toren, waar de duiven vanuit alle windstreken bij elkaar kwamen om berichten af te leveren en te versturen. Ada wist dat ze elk moment bericht van Muriel kon verwachten. Natuurlijk schreven ze altijd vage verhalen onder pseudoniemen, maar ze wisten altijd precies wat de ander bedoelde. Voordat ze de toren ook maar bereikt had, was ze echter teruggefloten met het bericht dat er een vrouw was die audiëntie van de prinses eiste. Bij de Goden- Er kwam normaliter nooit iemand specifiek voor de prinses langs. Zo afgesloten van de wereld had ze altijd wel geleefd. Toen ze eenmaal de hoek om kwam en de wachtruimte binnen liep, zag ze tot haar verbazing de smeedster uit het kamp. Inanna had een van de dagen veel met haar opgetrokken. Ada floot tussen haar tanden door bij het aanzicht van de gesmede wapens. 'Er is iemand flink aan het werk geweest,' merkte ze op, waarna ze hoofdschuddend tot stilstand kwam. Ze betwijfelde of de prinses nog wist wat ze gevraagd had aan de smeedster. 'De prinses kan nu geen gasten ontvangen. Kan ik iets doorgeven?' Ze keek de vrouw afwachtend met een opgetrokken wenkbrauw aan.

Roshan zuchtte diep toen ze hoorde dat er nog een persoon gehaald zou worden aan wie ze haar verhaal opnieuw kon doen. Ze had de neiging om maar gewoon te vertrekken en het morgen anders aan te pakken, maar ze kreeg het idee dat nu weggaan ook niet zo gemakkelijk zou gaan. De wachters hadden hun gesfluister gestopt maar stonden nu zwijgend bij de deur te wachten. 'Kunnen jullie anders niet mijn brief aan de prinses geven en dan kom ik een andere keer wel terug?' probeerde ze nog tevergeefs zonder een reactie te verwachten toen ze zag dat een van de personen haar wapens terug in haar tas begon te stoppen zonder enige zorg. 'Sorry maar je kan niet zomaar alles door elkaar gooien! En wat zijn jullie sowieso van plan met mijn spullen?' Ze was verontwaardigd en verontrust naar de tafel toegestapt en werd juist tegengehouden door de andere man toen er een nieuwe persoon in de ruinte klonk. Roshan keek verrast op en schrok bij het aanzien van Ada. Ze was hier om deze vrouw te vinden, maar ze had niet verwacht zo snel met haar oog in oog te staan. Even was ze sprakeloos terwijl ze de blik van Ada ontmoette en als vanzelf het gekriebel in haar maag voelde en tegelijkertijd voelde hoe het schaamrood haar wangen kleurde. Zo had ze niet voor Ada willen verschijnen. 'Je mag haar ten eerste vertellen dat haar personeel ontzettend onbeleefd is!' Roshan trok haar hand los uit de grip van de man naast haar. 'En ten tweede dat ik zoals gevraagd hier ben met prototypes van de zwaarden. En dat ik niet, zoals deze twee uilskuikens blijkbaar denken, een of andere wapensmokkelaar ben.' Roshan keek plots om toen ze een akelig geluid achter zich hoorde. 'Hee! Doe eens voorzichtig, ik heb er eeuwen over gedaan en de stenen zijn nog niet helemaal vast en-' Ze had enkele stappen naar de tafel toegezet in haar zorg maar werd nogmaals tegengehouden en keek met opgeblazen wangen naar de man die haar weg versperde en terug probeerde te duwen. Ze was er helemaal klaar mee en schold de wachter uit terwijl ze zich los begon te worstelen.

Ada keek enkele seconden toe hoe de vrouw en de wachters om de zwaarden leken te stoeien en hoe het ene scheldwoord na de ander uit de vrouw kwam. Het was een flinke vocabulaire en her en der hoorde ze er zelfs een Quandaïs woord tussen Ze had hier geen tijd voor: ze wilde weten wat Muriel haar geschreven had en of de Koning haar informatie goed had ontvangen. Ze stapte dus naar voren en hield kalmerend een hand op. 'Vrouwe Barnes is smeedster en heeft zwaarden gebracht op verzoek van de prinses. Er is geen reden om haar handelswaar af te nemen, zeker gezien zij een gast is van de prinses. Dan staat ze onder mijn bescherming in dit paleis' Ada keek vervolgens na de felle woorden van de vrouw naar de twee wachters en haalde haar schouders. 'Zij zijn niet het personeel van de prinses, maar van de landvrouwe. Je zal bij haar over deze twee moeten klagen.' Bij het horen van de landvrouwe maakte de twee zich ook al snel uit de voeten met enkele gemompelde smoesjes. Zo bleef ze met de andere vrouw over. 'Mag ik u vragen waarom u niet eerst de prinses een bericht heeft gestuurd?' vroeg ze kalm, haar formele toon gebruikend. 'Ik zal u moeten vragen later terug te komen.'

Roshan wierp een boze blik op de man toen hij haar eindelijk met rust leek te laten. 'Misschien zal ik inderdaad bij Landvrouwe Storm klagen,' stelde ze stug, maar de twee wachters leken al af te houden. Roshan nam dat moment om haar wapens te inspecteren voor schade en stopte ze zorgvuldig terug op hun plek. Pas toen Ada weer sprak, draaide ze zich om en keek de andere vrouw pas echt aan. Ze wist niet goed hoe ze de toon, noch het verzoek om later terug te komen moest beantwoorden. Ze was teleurgesteld dat haar plan zo fout was gelopen en dat ze in deze situatie betrapt was door Ada. Met hangende schouders liet ze haar blik nu echter naar de vloer glijden. 'Dat heb ik gedaan. Twee keer. Er kwam alleen geen antwoord.' Met een zucht streek ze haar blouse glad nu ze zag hoe deze in de worsteling uit haar ceintuur was geraakt. Ze hees haar buidel maar weer op haar schouder en wees naar de deur. 'Ik- ik kan beter maar gaan dan.' Bij de Goden, ze had zich nog niet vaak zo laten ontmoedigen. Ze had alleen niet aan Ada kunnen merken dat ze ook maar enigszins geinteresseerd was in hun weerzien. In het kamp had ze de wachter al moeilijk te lezen gevonden, maar ze had hoop gehaald uit de gestolen blikken. Hier in het paleis nadat ze zo ondermijnd was door de wacht was ze nog minder in haar element en plots niet erg zeker meer van haar zaak. Roshan klemde haar handen om de band van haar buidel en glimlachte kort naar Ada. 'Het spijt me je dag zo onderbroken te hebben. Zou je de prinses kunnen laten weten dat ze me in de Eenbenige Krijger kan bereiken? Nuria Hoster kan een bericht voor mij aannemen als ik er zelf niet ben.'

Ada had haar armen over elkaar heen geslagen en keek zo toe hoe de vrouw - Roshan, herinnerde ze zich - haar wapens weer terug in haar tas stopte. 'De prinses is sinds haar nieuwe functie erg druk. Ze zal niet met opzet geen reactie hebben gestuurd,' zei Ada oprecht. Ze bedacht zich dat de prinses werkelijk geïnteresseerd had geleken in de wapens. En daarbij kon Ada een nieuw zwaard goed gebruiken. Zo veel betaalde Liam haar ook weer niet, laat staan de prinses en de landvrouwe. 'Ik zal haar op uw brieven wijzen.' Ada had zich al omgedraaid om terug te lopen naar de toren, maar hoorde nog net dat de vrouw de Eenbenige Krijger noemde. Dat wekte haar interesse: ze wist niet dat Roshan bij die taverne bekend was. De Hoster naam prikkelde haar interesse zelfs nog meer. Ze draaide zich weer naar de vrouw toe en glimlachte voor het eerst verwelkomend. 'Ik besef me opeens dat de prinses zo vast klaar zal zijn met haar taken. U mag in haar kantoor wachten.'

Roshan knikte begrijpelijk, maar zei verder niets. Ze had misschien niet expres haar zonder antwoord gelaten, maar het was ook niet zonder betekenis dat ze het aanbod dat ze aan Roshan gedaan had blijkbaar vergeten was. Het bevestigde maar weer een dat de adel in een andere wereld leefde. 'Bedankt,' mompelde Roshan nog kort terwijl ze zich omkeerde en met de staart tussen de benen zou vertrekken. Ze probeerde nog iets te bedenken dat ze tegen de vrouw kon zeggen. Er moest vast iets zijn waarmee ze nog net wat langer rond haar kon blijven en als ze maar een beetje meer tijd had- Roshan keek verrast om. Het ontging haar niet dat de wending wel erg plots was, maar ze besloot even snel dat ze de kans niet af zou slaan. Ada had tot nu toe haar minst charmante kant gezien en daar kon ze zelfs met een paar minuten verandering in brengen. Roshan glimlachte hoopvol en dankbaar terug naar de wachter. 'Ik vind het niet erg te wachten, ook al duren haar taken toch iets langer!'

'Dan moet je de prinses wel erg graag willen zien,' merkte Ada geamuseerd op. Zelf was ze niet van plan om zo lang te blijven wachten. 'Volg mij.' Ze wenkte Roshan dat ze een bepaalde gang in zouden gaan en begon zelf alvast te lopen. Met haar handen ontspannen op haar rug ging ze er vanuit dat de vrouw haar volgde. Ze herinnerde zich dat ze in het kamp de ogen van de vrouw net iets te vaak had ontmoet. Het was onwennig geweest dat het leek alsof de vrouw meer aandacht voor haar had gehad dan voor de prinses. Inanna hield er niet van als ze niet in het middelpunt van de belangstelling stond. 'Je zei dat de prinses jou in de Eenbenige Krijger zou kunnen vinden. Stel dat de afspraak toch langer gaat duren en ik je toch weg moet sturen vanwege de lange wachttijd. Wat kan jij mij dan vertellen over de plek, zodat ik het gemakkelijk kan vinden?' begon Ada zo nonchalant mogelijk. Ze wilde alles over de plek weten. Ze bedacht zich ook al meteen dat ze een manier moest vinden om Inanna zover te krijgen om er naartoe te gaan, zodat ze ook met een reden de taverne kon bezoeken.

Roshan voelde dat haar wangen weer kleurden na de opmerking van Ada. Normaal vond ze het niet zo erg als ze doorzichtig was met haar geflirt, maar ze had het idee dat ze bij deze vrouw niet haar vaak gebruikte tactieken in kon zetten. Als dat uberhaupt wel enige zin had. Roshan volgde Ada direct toen ze haar aanspoorde en stapte zo achter de wachter de gangen in. Haar ogen waren kort blijven hangen op de handen van de wachter op haar rug. Roshan had ze in het kamp ook bestudeerd. Het waren de handen die ze in haar hoofd had gehad terwijl ze de wapens die ze meedroeg ontworpen en gesmeed had. Roshan keek betrapt op toe ze Ada hoorde en zette enkele vlugge passen om naast de vrouw te lopen. 'Oh Ina- de prinses zal het je wel kunnen vertellen. Ze komt er wel eens.' Ze zou zich echter voor het hoofd slaan later als ze de vrouw naast haar niet de informatie zou geven waar ze haar precies kon vinden in de stad zonder het aan de prinses te moeten vragen. 'Het is in het Oostelijke deel van de stad, recht naast de viskades. Er loopt een smalle steeg van de haven naar de vismarkt en daar is de Eenbenige Krijger.' Roshan moest Ada voor even voor laten omdat ze een kruising in de gangen bereikten, maar volgde haar dicht op de voet. 'Kom je vaak in de stad? Of is daar weinig tijd voor met jouw taken?'

Ada knikte naar enkele collega's en besteedde niet teveel aandacht aan de andere vrouw. Ze lette er echter wel op of ze gevolgd werd: ze wilde niet dat Roshan zelf op ontdekking ging in het paleis. Plots zag ze haar naast haar verschijnen en wierp ze de vrouw een korte glimlach. 'Ah, nu je het zegt, wellicht heeft de prinses het er weleens over gehad,' loog Ada gemakkelijk. Ze was echter tevreden dat ze toch een uitgebreide routebeschrijving kreeg. Ze hield de prinses hier liever graag buiten. 'Ik bescherm de prinses. Als zij veel in het paleis is, dan ben ik dat ook,' legde Ada uit zonder al te veel informatie te geven. Sinds Inanna meer taken op zich had genomen, kwam ze ook vaker buiten het paleis. Ada had ook echter genoeg manieren om ongezien 's nachts te stad te ontdekken. 'Maar wat doet een smeedster in een taverne in de Noordelijke hoofdstad?' vroeg Ada benieuwd, terwijl ze haar nieuwsgierige vragen afwisselenden met enkele onschuldige opmerkingen. 'En wat moet een wachter bestellen in die taverne om een goede maaltijd te hebben?' Ze hoopte dat Roshan haar wellicht zou uitnodigen op de plek.

Roshan zou het zelf maar niets vinden als haar dagbesteding zo bepaald zou worden door het gaan en staan van een persoon. Ze had uberhaupt niet goed overweg gekund met haar overste of baas die ze gehad had toen ze even als smid in het kamp had gewerkt. Ze was veel beter af als haar eigen baas. Ze was verrast meer vragen uit Ada te horen. 'Wel, het is niet zomaar een taverne. Het is de beste in heel Tyrosh, en dat zeg ik niet alleen omdat mijn beste vriendin en haar familie het runnen.' Het was te ingewikkeld om uit te leggen dat haar eigen familie bovendien wel meer connecties had met de Eenbenige Krijger. 'Bovendien is de klantenbasis in het kamp nogal beperkt voor mijn waren. Ik ben wel tot meer in staat dan het maken van een 'goed' zwaard.' Roshan keek opzij en deed haar best een glimlach te onderdrukken. Was de wachter nu enkel en alleen een praatje gaande aan het houden of beeldde ze zich het goed in dat er wel meer dan beleefde interesse geuit werd door Ada? 'De visschotel, zonder twijfel. Maar mijn echte favoriet staat niet op het menu. Erin, de moeder van mijn beste vriendin, is een geweldige bakker en als ik maar vroeg genoeg opsta dan gebruikt ze restjes van het deeg dat voor pasteitjes wordt gebruikt om er een zoet Godenmaal van te maken met kruiden en honing.' Roshan voelde dat ze al begon te watertanden als ze er alleen maar aan dacht. 'Maar helaas heb je een bekende nodig om dat te kunnen proeven.' Zo charmant mogelijk glimlachte ze naar Ada op. 'Werk je eigenlijk al lang voor de prinses?' vroeg ze nu geinteresseerd op haar beurt.

Ada nam alle woorden gretig in haar op. De taverne had haar al langer gefascineerd en Liam had haar ook al meermaals aangespoord om er meer informatie over in te winnen. Zo gemakkelijk was dat echter niet geweest: het stond bekend als plek waar de voormalig rebellen nogal vaak hadden gezeten. Ze wist niet of dat nog steeds zo was. Ze hoorde altijd en alleen maar positieve verhalen over de plek. Wellicht waren die wel gefabriceerd. 'Oh ja, wat maak je dan zo al?' vroeg Ada benieuwd. Ze had de vele juwelen al wel eens om Roshans lijf heen gezien. Daarin betrapte ze zichzelf toch wel dat ze de vrouw aandachtig had bekeken. Ze trok vervolgens een wenkbrauw op. 'Een bekende?' glimlachte ze. 'Is dat een uitnodiging?' vervolgde ze uiteindelijk maar brutaal.

'Wat maak ik niet?' grinnikte Roshan bij die vraag. 'Ik ben op het moment bezig met een kompas, maar het vergt nogal wat techniek om de werkzaamheid van het ding niet te verpesten. Ik hoop het aan mijn broer te kunnen geven als hij terug is van zijn reis.' Ze was inmiddels al met zo veel projecten bezig geweest, dat ze er nogal op tegen was om een wapensmid genoemd te worden. Toch wist ze dat een talent had voor het op maat maken van een wapen voor de grootte van de soldaat, de manier waarop ze vochten en welke andere voorwaarden de persoon had. Ze wilde alleen niet zoals in het kamp werken: zo veel, snel en goedkoop mogelijk. Dat was al een lange tijd de wijze waarop de smederij werkte en ondanks dat ze dat begreep met de vele nieuwe rekruten, wilde ze zich daar niet naar schikken. Roshan keek verrast opzij en voelde hoe ze heel erg haar best moest doen om haar glimlach te onderdrukken. Ze gaf dat echter al snel op en knikte glunderend. 'Dat is een uitnodiging.' In haar enthousiasme ontging het haar dat Ada niet haar vraag had beantwoord over haar werk. 'Dus,' ging Roshan verder op een quasi zakelijkere toon om de stilte van de paleisgangen te vullen en om Ada nog geen kans te geven aan te tonen of ze uitnodiging aan zou nemen of af zou wijzen. Ze werd liever niet hier direct teleurgesteld. 'Hoe kom je aan dit zwaard? Is het gemaakt door de wapensmid van het paleis? Slijp je het zelf of wordt dat voor je gedaan?'

Ada merkte de glundering in Roshans gezicht op. Het stemde haar gerust: de vrouw leek dus niets door te hebben. 'Dan ga ik graag in op die uitnodiging. Morgenavond heb ik een vrije avond. Zou je dat uit komen?' vroeg ze benieuwd. Ze was toch van plan om Muriel en de Koning te schrijven: dan kon ze meteen de informatie over de taverne mee nemen. 'Dit zwaard?' Verbaasd keek ze naar het wapen. Het was niets bijzonders. Het stond in schril contrast met het wapen dat Muriel ooit voor haar had laten maken. Maar dat zou zo opgevallen zijn tussen de simpele zwaarden van het paleis dat ze het in het Oosten had moeten achterlaten. 'Het hoort bij mijn uitrusting. Ik laat het in de stad bij een goede wapensmid slijpen, zodat het in elk geval doet wat het moet doen.' Toen ze opnieuw een bocht om gingen, keek ze weer benieuwd naar de andere vrouw. 'Wat is hetgeen dat je ooit hebt gemaakt en het meest trots op bent?'

Roshan werd weer verrast nu Ada het moment niet voorbij liet gaan en de uitnodiging ook aan nam. Het had haar verdenkingen tijdens het bezoek aan het kamp versterkt. Daar had ze al gedacht dat de wachter maar weinig op haar vragen en avances in was gegaan omdat de prinses in de buurt was geweest. Ze had haar niet alleen kunnen spreken tot nu. 'Ja, dat komt zeker uit,' zei ze dan ook direct en gretig. Ze had een afspraak staan met Nuria, maar haar vriendin zou best begrijpen dat ze deze kans niet kon laten schieten. Roshan luisterde beleefd naar de antwoorden van Ada, maar voelde haar enthousiasme groeien. Ze zou sowieso iets veel beters kunnen maken en zelfs de prototypen die ze droeg stegen boven dit exemplaar uit. 'Het zou me erg helpen als je een van de testen die ik bij heb uit probeert. Dan zou je me kunnen vertellen wat je wel of niet goed vond zodat ik die informatie mee kan nemen in de toekomstige versies.' Het plan begon steeds duidelijker te worden in haar hoofd. Ada zou een zwaard van haar testen en in de taverne haar kunnen vertellen wat ze er van vond en als Roshan haar een uniek exemplaar gaf dan zou ze niet anders kunnen dan haar kundigheid erkennen en had ze hopelijk met afspraken in de stad ook haar gewonnen voor haar charmes. Roshan keek opzij en glimlachte. Ze had de vraag al vaker gehoord en gaf vaak hetzelfde antwoord. 'De pot waarin mijn moeder haar stoofgerechten en soepen kookt. Alhoewel dat misschien ook uit eigenbelang komt,' grinnikte ze goedgezind. Het was een van de eerste dingen die ze had gemaakt en ze was nooit trotser geweest dan toen ze haar moeder haar favoriete maal in diezelfde pot had zien koken. Dat had haar interesse gewekt om meer dan alleen wapens te maken. 'Hoe lang ben je eigenlijk al in Tyrosh?' vroeg Roshan nu om nog een poging te doen meer over Ada te weten te komen.

Ada moest een tevreden en zelfingenomen glimlach tegen houden, ondanks dat ze die emoties wel voelde. De gretigheid van Roshan stelde haar gerust dat ze de vrouw ook daadwerkelijk zou ontmoeten de volgende avond in de taverne. Wie weet wat voor informatie ze uit haar zou kunnen halen met een aantal welgeplaatste flirts en een aanraking her en der. 'Dan zorg ik dat ik er morgen ben,' bevestigde Ada hun afspraak. Vervolgens trok ze geïnteresseerd een wenkbrauw op. 'Je hebt een heel kamp tot jouw beschikking om tests te doen. Ik weet niet of ik de juiste informatie zal geven,' zei ze bescheiden. Het zou haar weinig voordelen brengen om tijd te verdoen met wapentests. Ze wilde enkel informatie én de taverne van de binnen kant zien. Vervolgens glimlachte ze beleefd om het antwoord van Roshan. Het leek haar heerlijk om een familie te hebben en een moeder die voor je kookte. 'Ach, al een tijd,' zei ze vaagjes als antwoord op Roshans vraag. Ze wilde niet teveel over haar zelf vrijgeven. Enkel Muriel kende alle details.

Roshan keek er al naar uit om Ada de taverne te laten zien. Het was niet de eerste keer dat ze een vrouw daar voor een eerste afspraak uitgenodigd had. Ze wist dat het eten er goed was, het gezelschap altijd erg fijn en ze wist precies welke romantische avondwandeling ze naderhand voor kon stellen. Bovendien, als het afspraakje niet zo goed ging, dan kon ze bij Nuria altijd terecht om zich weer wat moed in te laten praten of was ze met enkele mokken cider niet ver weg van het bed waar ze dan sliep. Ze probeerde vervolgens haar teleurstelling te verbergen dat Ada niet meteen instemde met haar voorstel om de wapens te testen. Zij was het model geweest, maar dat kon ze nu moeilijk toegeven. Zo sterk wilde ze nou ook weer niet uit de hoek komen. Niet terwijl ze al verzekerd was van een afspraakje in de Eenbenige Krijger. Ze wist niet zo goed wat ze moest maken van het korte antwoord van de wachter, maar merkte dat ze toen langzamer begonnen te lopen en bij een stel deuren stopten. 'Dus je zei dat de prinses zo klaar zou zijn met haar taken?'