Vertrekken van Naya en Adrian

'Dat zal ze vast mooi vinden.' zei Naya toen Adrian begon over een portret van Sebastian voor zijn moeder. Ik zal vragen of Dom en Sheila ook nog iets voor je ouders willen maken voor ons vertrek.' Hun kinderen vroegen regelmatig naar hun andere grootvader en -moeder en het was altijd lastig uit te leggen waarom ze niet altijd hier konden zijn. 'Ik hoop dat Tobias dat in gaat zien... Renee zal daar vast ook wel haar zegje in hebben gedaan.' Bij de gedachte aan haar schoonzus en zwager, moest Naya glimlachen. Ze had het altijd al een lief koppel gevonden en de keren dat ze bij hen op de boerderij was geweest, was ze ook altijd heel hartelijk ontvangen. Ze kon het dan ook goed vinden met Renee en samen konden ze altijd lekker keuvelen over hun gezin en alles wat daarbij kwam kijken. 'Ik weet dat je je zorgen maakt over Guila...' Ze snapte maar al te goed dat Adrian haar zo ver mogelijk van Tyrosh verwijderd wilde hebben. In alle eerlijkheid snapte ze niet goed waarom Guila haar leven op het spel zou zetten door naar Tyrosh te gaan, zeker niet nu ze een zoontje hadden gekregen. 'Misschien dat we haar wel weten te overtuigen om in ieder geval tijdens de bruiloft zelf zich afzijdig te houden. Ik weet zeker dat Tobias en Renee haar een plek zouden aanbieden als ze daarom zou vragen.' Echter wist ze ook dat het ijdele hoop was: Guila was enorm koppig. 'Het komt vast allemaal goed...' zei ze uiteindelijk, al wist ze dat haar woorden niet veel kracht hadden: ze hadden geen idee wat er zou gebeuren, maar Naya wilde het hoopvol inzien.

Adrian moest lachen als hij aan Renee dacht. Hij had niet verwacht dat iemand zijn oudste broer zo in de hand kon houden, maar zijn vrouw had die rol erg goed op zich genomen. Hij bewonderde hun sterke relatie erg, zeker sinds het begin zo moeizaam was verlopen. Adrian kreeg nog rillingen als hij dacht aan het beeld van de o zo zieke Tobias. 'Guila die zich afzijdig houdt?' Sceptisch keek hij zijn vrouw aan, maar glimlachte al snel dankbaar. Ze probeerde enkel te helpen en dat wist hij heel goed. Het leek hem echter erg onwaarschijnlijk dat zijn zuster werkelijk op de achtergrond bleef. Ze zou in ieder geval niet toe kijken hoe haar man en Generaal het voortouw namen, zelfs niet als zij haar daar om zouden vragen. Hij hoopte enkel dat ze niet iets stoms zou doen in haar angst of woede of- Adrian wist eerlijk gezegd niet hoe Guila zich moest voelen in deze hele situatie. Adrian zag dat ze inmiddels de gang van de vertrekken van Silas en Zyanya in liepen, maar vertraagde zijn pas. 'Naya,' begon hij zacht en keek kort naar Sebastian. De gedachte dat het vast goed zou komen had hem al meerdere malen in verwarring gebracht. Wat was een goede uitkomst van dit alles? Het was onwaarschijnlijk dat het de situatie onveranderd zou houden. Er moest wel iets te gebeuren staan en Adrian vreesde dat moment zeer. 'Wat als Sibel iets doet dat we niet- iets dat we niet kunnen steunen?' opperde hij uiterst voorzichtig. Ze hadden nog niet zo direct gesproken over de keuzes van de Koningin en welke ze wel of niet zouden accepteren.

Naya vertraagde eveneens haar pas toen Adrian hetzelfde deed, maar bleef staan bij zijn woorden. Kleine Sebastian leek de verandering in toon van zijn vader ook te hebben opgemerkt met zijn vrolijke gekir stierf langzaam weg en maakte plaats voor een bedenkelijke uitdrukking op zijn kleine gezichtje. Dit was een onderwerp wat ze lang heeft geprobeerd te vermijden, maar Naya wist ook dat het er ooit van moest komen. Aan de ene kant kon ze zich niet voorstellen om haar zuster niet te steunen, ze wist dat ze op Sibel kon vertrouwen, dat ze koos voor haar land en voor de mensen die er woonde. Tenminste, dat geloof had ze altijd gehad. Deze situatie was echter anders en Naya wist dat er veel kon gaan veranderen. 'We zijn de leiders van het Oosten en we zullen kiezen was het beste is voor ons land en voor ons volk.' zei Naya vast besloten. 'Ondanks dat Sibel mijn zus is en ik haar in iedere beslissing die ze maakt wil steunen. Als ze iets kiest waar wij niet achter kunnen staan, dan-' Naya was even stil en zuchtte uit. 'Mijn ouders hebben hard gewerkt voor het Oosten, ik ben niet van plan om al hun harde werk te gaan verpesten, alleen uit loyaliteit naar mijn zuster toe. Ik denk- ik hoop dat we nooit in zo'n situatie terecht komen, maar als dat wel gebeurd, kies ik voor ons volk.'

Adrian merkte dat Sebastian al onrustig begon te worden in zijn armen nu de sfeer plots zo omgeslagen was. Zuchtend wreef hij over de rug van zijn zoon en deed zijn best naar hem te glimlachen. Hij bekeek zijn partner terwijl ze haar antwoord gaf. Hij wist dat het wreed was dit van haar te moeten vragen. Sibel en zij waren zo hecht en daar had de politieke situatie geen verandering in gebracht. Sibel had haar zus in de taak, die lange tijd voor haar klaar had gelegen, enkel en alleen gesteund. Bovendien had de regering van Sibel veel veranderingen meegebracht die direct al een positieve invloed hadden op het Oosten. Myr had veel economische handel naar zich toegetrokken en begon enkel levendiger te worden nu zovelen geïnteresseerd waren in de plek waar het Koninklijke paar delen van het jaar spendeerden. Het Oosten was een heel stuk belangrijker geworden sinds Sibels kroning.Bovendien waren de Wilde Landen een onmisbaar deel van het Oosten geworden. Echter hoefden ze niet alles in overeenstemming met de plannen van de regering te doen. Adrian wist dat hij het met veel dingen eens was, maar hij zou geen oorlog kunnen voeren als deze om de verkeerde redenen gestart werd en tegen de verkeerde tegenstander. Een burgeroorlog leek hem het laatste dat het land nodig had en het Oosten, ver verwijderd van het Noorden, hoefde daar niet in mee te gaan, vond Adrian. 'Ik ga er niet van uit dat we echt- dat we een moeilijke keuze moeten maken, maar als het gebeurd-' Adrian zocht Naya's hand terug op en hield deze stevig vast. 'We zullen het maar stap voor stap moeten nemen. Ik wil het Oosten niet in opstand laten komen tegen Sibel, maar we kunnen niet zomaar meegaan in alles dat ze beslist.' Hij hield voor even Naya's blik vast, voor zijn ogen naar de vloer gleden en hij zuchtend door begon te lopen. Hij vroeg zich af hoe zijn vader daar over had gedacht toen hij zijn recht op de troon op was begonnen te eisen. Adrian had het de oude man nooit kunnen vragen. 'Laten we maar opschieten voor je ouders Sheila en Dominic voor hun dutje klaar hebben gemaakt.'

Naya voelde hoe haar eigen stemming compleet was omgeslagen door het onderwerp wat ze aan het bespreken waren. Ze had net stellig haar antwoord gegeven, maar ze wist niet of ze het ook zo stellig kon zeggen als het er daadwerkelijk op aan kwam. Dat waren dingen waar ze liever niet over na wilde denken, al was dat een naïeve gedachte: ze moesten er wel over nadenken, want er was een reële kans dat het moment ooit zou aanbreken dat ze die keuze moesten maken. Toen Adrian weer begon met lopen, bleef Naya nog even staan. Ze probeerde al haar verwarrende gedachten die nu op waren gekomen, te laten voor wat ze waren. Het had geen nut om er nu over te piekeren of om er gefrustreerd over te raken. Als de tijd zou komen, vertrouwde Naya erop dat ze zelf de juiste keuze zou maken. Toen ze weer bij was gebeend bij Adrian, liet ze kort haar hand over het ruggetje van Sebastian glijden en drukte ze haar lippen op zijn voorhoofd. 'Ik weet niet of ik er wel klaar voor ben om ze hier alle drie achter te laten.' zei ze oprecht. Ze vond het al lastig om haar kinderen achter te laten bij haar ouders, laat staan om weken lang van huis te zijn.

Adrian keek om om te zien dat zijn vrouw hem niet meteen volgde. Hij bekeek haar dan ook bezorgd toen ze hen weer ingehaald had en Sebastian kuste. Zijn grootste zorgen zouden altijd uitgaan naar zijn familie, hoe verantwoordelijk hij zich ook voelde voor de gesteldheid van het Oosten en Tarth. Er was hem niets belangrijker dan Naya en hun kinderen. Was het dan zo wreed om te bedenken dat hij wellicht niet in zee kon gaan met beslissingen die hij dacht dat hun veiligheid in gevaar zouden brengen? Adrian was niet in politieke sferen gebleven om toe te kijken hoe zijn familie er weer door opgebroken werd. Daar had hij al genoeg van meegemaakt in zijn jeugd. Hij wilde bewijzen dat het ook anders kon. De oprechte woorden van Naya raakten hem dan ook zeer. Adrian zuchtte en trok zijn echtgenote naar zich toe. Met Sebastian tussen hen in omhelsde hij haar en drukte een kus op haar slaap. 'Ik ook niet. Maar het is beter dat ze hier blijven. Ze kunnen gewoon hun ding blijven doen met jouw ouders, met de kindermeisjes, hun septa's en dan zijn we zo weer terug.' Hij liet Naya weer los en keek haar met een kleine glimlach aan. Geruststellend legde hij een hand op haar wang. 'Hopelijk kunnen we hierna ons weer richten op alles wat hier gebeurd.' Afwachtend bleef hij haar aan kijken tot ze aan gaf de vertrekken achter hen van zijn schoonouders te willen betreden.

Toen Naya door Adrian in een omhelzing getrokken werd, voelde ze hoe haar onderlip licht begon te trillen. Ze had nooit verwacht er zoveel moeite mee te hebben als dat ze nu had. Ze was wel eens vaker van het paleis weg geweest, maar deze situatie gaf haar een ander gevoel. Uiteraard wist ze dat het veiliger was als hun kinderen hier bleven, ze zou hen nooit in gevaar brengen door hen mee te nemen naar het Noorden, maar het idee dat ze hen zo lang moest missen, bracht haar verdriet. Stilletjes gleden er dan ook enkele tranen over haar wangen heen. Toen hij haar losliet en haar gezicht beetpakte, ontweek ze zijn blik voor een enkele seconde, maar keek hem daarna weer aan. 'Dat weet ik,' zei ze zachtjes, terwijl ze probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren. Sebastian leek niets door te hebben van haar verdriet, hij was met zijn vaders haar aan het spelen. Ze liet haar eigen hand over die van Adrian glijden en gaf er een klein kneepje in. 'Ik weet dat het beter is als ze hier blijven, maar het idee dat... ik kan gewoon niet-' Naya stopte haar zin en ademde diep in. 'Dit is geen tijd om verdriet te hebben.' zei ze resoluut, waarna ze de tranen van haar wangen veegde. 'Het komt wel goed.' De woorden waren meer bedoeld voor zichzelf dan voor Adrian. 'Laten we gaan.' Kort klopte ze op de deur van haar ouders vertrekken en wachtte tot er open werd gedaan. Niet lang nadat ze binnen gelaten waren, zag ze dat hun aanwezigheid de aandacht van zowel Sheila als Dominic had getrokken. 'Mama!' riep haar dochter enthousiast, 'Kijk mama, kijk!' Sheila hield een houten paardje omhoog. 'Wauw, wat mooi lieverd.' Naya glimlachte breed en ging op haar knieën zitten, zodat ze op gelijke hoogte met haar dochter was. 'Hebben jullie het leuk? Zijn jullie wel een beetje lief geweest voor jullie grootouders?' vroeg ze, semi streng, waarop Sheila knikte. Naya nam haar dochter in een omhelzing en trok haar dicht tegen zich aan.

Adrian vond het erg moeilijk zijn partner zo aangedaan te zien door de situatie. Tot nu toe hadden ze nog niet beiden de kinderen alleen gelaten en eigenlijk had enkel Adrian zonder zijn kroost gereisd op een enkele gelegenheid. Hij had ze toen met heel zijn wezen gemist, maar hij wist ook dat hij het altijd voor hun bestwil deed. Ze waren beter af in het paleis en het werk wat hij deed was om Tarth een betere plek te maken ook voor zijn kinderen. Hij bewonderde zijn vrouw om de manier waarop ze zichzelf in de hand hield, maar hoopte ook dat ze niet voelde dat ze zich niet zo moest voelen. En wat kon Adrian nou doen? Besluiteloos bleef hij met Sebastian in de deuropening staan om zijn gezin te bekijken. Misschien had hij wel nooit Naya mee moeten trekken in zijn politieke ambities. Hij kon ook best alleen naar het Noorden reizen. Zuchtend zette hij Sebas op de grond zodat hij enthousiast naar zijn broer en zus kon kruipen. De jongen kroop al zo snel rond dat ze hem erg goed in de gaten moesten houden als ze hem los lieten in de vertrekken. Adrian liep ook op zijn kinderen af en glimlachte naar Sheila. 'En voor elkaar?' voegde hij met een opgetrokken wenkbrauw toe. Tot nu toe waren Sheila en Dominic goed in de omgang met elkaar, maar zijn oudste zoon kon nog wel eens tijd alleen op eisen. Ook nu zag hij hem zijn afstand houden met een boekje in zijn schoot en liep Adrian met een glimlach op hem af. 'Wat lees je, Dom?' De norse blik die hij ontving van zijn zoon overrompelde hem echter. Vragend keek hij om naar Naya. Wist zij wat hem dwars zat?

Naya had haar aandacht zo op haar dochter gefocust dat ze niet had gezien dat Adrian naar Dominic toe was gelopen en niet de reactie had gekregen van zijn zoon die hij verwacht had. Pas toen ze opkeek om te kijken wat iedereen aan het doen was, zag ze de norse blik van Dominic en de vragende blik die ze toegeworpen kreeg van Adrian. Ze liet Sheila spelen met haar houten poppetjes en stond zelf op om naar haar oudste zoon toe te lopen. Ze wierp nog een korte blik achter zich om te kijken wat Sebastian aan het doen was, maar hij was druk aan het kruipen richting Sheila. Het verbaasde haar altijd hoe goed haar oudere kinderen met de komst van Sebastian omgingen. Sheila wilde altijd alles met hem delen, al haar speelgoed, eten, noem maar op. Dominic was daar wat terughoudender in, maar ook hij was lief voor zijn jongste broertje. Ze knielde bij hem neer en legde een had op de knie van Dominic. 'Vanwaar dat lange gezicht, lieverd? Ben je niet blij om papa te zien?' Ze had geen idee wat haar oudste zoon dwars zat. Demonstratief sloeg hij zijn armen over elkaar heen, zonder antwoord te geven op haar vraag. Net toen Naya hem wat anders wilde vragen, hoorde ze een deur opengaan en keek ze op. 'Ik dacht jullie al te horen.' Met een glimlach kwam haar vader het vertrek binnen en keek hij naar het tafereel voor zich. 'Dominic, hier hebben we het al eerder over gehad. Weet je nog wat we hebben afgesproken?' Silas baande zich een weg naar Dominic toe en ging naast hem op één van de stoelen zitten. 'Hij is boos omdat jullie binnenkort weggaan.' vertelde hij. Dat verklaarde waarom hij zo nors en boos leek te zijn. Naya glimlachte kort naar haar zoon en haalde een hand door zijn haren heen. 'Ik weet dat het lastig is lieverd, maar voor je het weet zijn we weer terug.' verzekerde ze hem, met de woorden waar Adrian haar eerder mee gerust had gesteld.

Adrian wist zich geen raad met de plotse humeurige bui die Dominic leek te hebben en keek maar toe terwijl Naya hem aan sprak. Afwachtend keek hij naar zijn zoon, maar zag hem ook tegen zijn moeder niet verzachten. Hij was zo een moederskindje dat het hem niet verbaasde als hij enkel op hem boos was geweest, maar dat leek niet zo te zijn. 'Hé, Dom-' begon Adrian toen hij zijn schoonvader hoorde. Hij was opgestaan en keek van Silas naar Dominic met een nieuwsgierige blik. Pas toen de man uitlegde wat zijn zoon dwars zat begreep Adrian goed wat er gaande was en keek hij plots met andere ogen naar het boze gezicht van Dominic. Stil bleef hij naar moeder en zoon kijken. Ondanks dat hij wist hoeveel hij en Naya zelf de kinderen zouden missen, had hij niet ingezien hoe het de andere kant op zou werken. Adrian wreef over zijn nek en keek even hulpeloos naar zijn schoonvader. Had hij dit wel eens meegemaakt? Wat konden ze Dom nou vertellen? Soms miste Adrian zijn eigen vader om juist die vragen te stellen, maar hij werd er vaak genoeg door zijn eigen herinneringen er op gewezen dat zijn vader meestal afwezig was geweest. Wat voor voorbeeld had hij nou om zijn eigen vaderschap op te baseren? Het was enkel een geluk dat Naya een andere ervaring had. Hij had haar al vaker het voortouw laten nemen als hun kinderen iets dwars zaten. Dat was iets waar hij aan moest werken. Toen Dominic begon te jammeren tegen zijn moeder dat hij niet wilde dat ze weg gingen, zag hij Sheila en Sebastian er even nieuwsgierig bij komen en moest hij al gauw de kleine Sebas ook troosten. 'Misschien moeten we het werk voor vandaag maar even laten,' stelde Adrian zacht voor tegen zijn vrouw en keek vragend naar Silas. Zij zouden het vast niet erg vinden om de kinderen een middagje terug aan hun ouders te geven.

Naya probeerde Dominic te sussen, maar zag al snel hoe zijn humeur het humeur van de andere twee beïnvloedde. Waar Sheila stilletjes keek naar het hele tafereel, begon Sebastian ook te jammeren. Bij het voorstel van Adrian om een middag bij te kinderen te blijven, knikte ze. Kort keek ze naar haar vader, die instemmend glimlachte naar haar. Naya was inmiddels overeind gekomen en had Dominic opgetild en al snel verborg hij zijn gezicht tegen haar schouder aan. Met een zucht liet ze haar hand over zijn rug heen glijden om hem wat gerust te stellen. 'Het komt wel goed, lieverd. Mama en papa blijven niet lang weg.' verzekerde ze hem. 'En als we weg zijn, heb jij een hele belangrijke taak.' begon ze. Ze voelde hoe Dominic zijn gezicht losmaakte van haar schouder en haar nieuwsgierig aankeek. 'Je moet goed op je broertje en zusje letten. Denk je dat je dat voor mama kan doen als ze weg is?' Dominic knikte twijfelachtig, waarop Naya glimlachte. 'Tuurlijk kan jij dat, je bent hun grote broer.' Ze drukte haar lippen op zijn voorhoofd en gleed met haar hand door zijn haren heen om de wilde plukken een beetje te temmen. 'En ik beloof dat ik een mooi nieuw boek voor je mee zal nemen als we terugkomen uit het Noorden, waar ik je iedere avond uit voor kan lezen.' Als er één kind was wat verzot was op boeken, dan was het Dominic wel. Tot de verbazing van de Septa's was hij zelfs al begonnen met zelf lezen, Naya had het alleen maar aangemoedigd. Toen zijn norse bui wat voorbij leek te zijn, zette Naya hem op de grond neer. 'Volgens mij moet je je vader nog even een grote knuffel gaan geven.' Zelf nam Naya deze kans om haar dochter op te pakken en keek toe hoe Dominic naar Adrian toe liep met uitgestrekte armen en weer een kleine glimlach op zijn gezicht. Inmiddels had ook haar vader zich geëxcuseerd uit de ruimte en was het gezin alleen.

Adrian had moeite om Sebastian te sussen, maar leek hem uiteindelijk te kunnen kalmeren door over zijn rugje te wrijven. Zo keek hij toe hoe zijn vrouw op Dominic in sprak en hem zo al snel weer stil kreeg. Bewonderend luisterde hij hoe Naya zo gemakkelijk met hun zoon redeneerde. Ze had er een veel beter begrip voor hoe ze met Dominic kon praten en waar hij goed op reageerde. Al sinds Sheila geboren was, had Dom zich als een echte oude broer gedragen en dat was enkel sterker geworden toen Sebas ook verwelkomd was in hun familie. Het was dus erg slim van zijn partner om hem daar op te wijzen. En het hielp natuurlijk ook altijd om de kinderen te vertellen dat ze iets leuks voor ze mee terug zouden nemen. Adrian glimlachte naar zijn vrouw toen ze Dominic terug op de grond had gezet hurkte neer met Sebastian om op ooghoogte met zijn oudste zoon te zijn. 'Kom eens bij papa, Dom.' Hij hield zijn vrije arm voor de jongen open en gaf hem een stevige knuffel waar Sebastian ook maar al te graag aan mee deed. Vervolgens stond hij weer op en keek naar Naya. 'Zullen we anders eens gaan kijken of we bessen kunnen vinden voor het toetje vanavond?' In de weelderige tuinen van het paleis waren er zeker op dit punt van het jaar veel zoete schatten te vinden. 'Ga je schoenen maar alvast zoeken.'

'Oh, dat is een heel goed idee!' zei Naya enthousiast toen Adrian voorstelde om naar de tuinen toe te gaan om bessen te vinden voor het toetje. Ze keek toe hoe de twee oudste al snel het vertrek aan het rondrennen waren om hun schoenen te vinden. Sebastian leek niet het besef te hebben wat er van hen gevraagd werd - overigens had hij zijn schoentjes allang aan - maar kroop desalniettemin enthousiast achter zijn broer en zus aan. Naya nam deze kans om terug naar Adrian te lopen en sloeg haar armen om hem heen. 'Volgens mij hebben we dat maar weer goed opgelost.' zei ze zachtjes en drukte glimlachend haar lippen op die van hem. 'Gevonden!' hoorde ze achter zich, waardoor ze zich omdraaide zag hoe Sheila haar schoenen had gevonden en deze aan begon te trekken. 'Oh, lieverd- die moet aan je andere voet.' lachte Naya, toen ze zag dat haar dochter haar rechterschoen aan haar linkervoet probeerde te doen. Dominic, de verantwoordelijke grote broer die hij was, schoot zijn zusje meteen te hulp. 'Hier, laat mij maar.' zei hij wijs en trok haar schoenen keurig netjes aan. Naya moest lachen om het hele tafereel. Toen zowel Dominic als Sheila hun schoenen hadden aangetrokken, tilde Naya de kleine Sebastian op. De vertrekken van haar ouders grensde aan de tuinen, dus ze hoefde gelukkig niet het halve paleis door te sjokken voor ze er waren. 'Wie het eerste bij de tuinen is jongens, kom!' Ze begon zachtjes te rennen en al snel haalde zowel Sheila als Dominic haar in. Lachend keek ze naar de twee, pakte Adrians hand beet en liep zo de tuinen in, op zoek naar de zoetste bessen die ze konden vinden.

[NEW]
Guila had niet enkel uitgekeken om naar het Oosten te reizen om haar vriendin te bezoeken, maar zeker ook om haar broer te zien. Ondanks dat ze erg slecht, maar niet onverwachts, nieuws zou brengen, was ze ook enthousiast om Matheo aan zijn neefje en nichtje voor te stellen. Haar zoon had dan wel een hoop mensen in het kamp om aanspraak op te doen, toch wou ze dat hij ook zijn familie van haar kant zou ontmoeten. Twee weken geleden was ze tevens met Flynn en Matheo naar haar ouders gereisd, toen ze te horen hadden gekregen van haar vader dat haar moeder erg, érg achteruit ging en dat ze meteen moesten komen om afscheid te nemen. Ze had naast het bed gezeten van haar moeder, samen met haar oudste broer en vader, terwijl ze stierf. Het was verdrietig, maar tegelijkertijd ook vredig verlopen. Haar grootste zorgen gingen nu naar haar vader uit, maar gelukkig had Tobias besloten om tijdelijk te blijven. Tegelijkertijd hadden zij en Flynn een plan bedacht om wellicht zus en broer weer bij elkaar te brengen en Henry voor te stellen om te wonen op de boerderij. De man was echter zo koppig... Misschien dat Adrian nog wel iets wist. Met Matheo aan haar hand liep ze de gangen door, totdat ze bij de vertrekken van Adrian en Naya aan kwam. Met een brede glimlach klopte ze op de deur: als het goed was, wist Adrian dat ze gearriveerd was en snel langs zou komen.

Adrian zat voorovergebogen aan de eettafel over een aantal brieven die hij die ochtend ontvangen had, maar waar hij nog geen tijd voor had gehad om ze te beantwoorden. Dominic en Sheila speelden met hun kindermeisjes in de zitkamer. Normaal deed hij zijn werk enkel in zijn werkkamer, maar met de komst van Sibel en Liams tweeling was het hele paleis flink op zijn kop gezet. Of beter gezegd, al sinds het Koninklijk paar mee teruggekeerd waren naar Myr was de stad niet hetzelfde geweest. Adrian wilde niet klagen, maar hij vond het moeilijk om aandacht te besteden aan zijn familie terwijl hij tegelijkertijd met moeite de chaos in de zaken af kon houden. Het hielp om Eddard Halley hier te hebben die veel beter wist wat er landelijk gebeurde, zodat Adrian zich op het Oosten kon focussen, maar het nam niet weg dat hij tijd met zijn kinderen op moest geven om met brieven bezig te zijn. Dan sprak hij nog niet over het feit dat hij zijn eigen familie in geen manen had gezien. Adrian zuchtte aan de gedachte dat de laatste brief van zijn moeder al weer weken geleden aangekomen was. Gelukkig was zijn zuster onderweg om haar goede vriendin te bezoeken. Guila wist hem altijd op de hoogte te brengen en hij keek er ontzettend naar uit haar zoon te ontmoeten. Toen hij een geklop op de deur hoorde, keek Adrian dan ook met een glimlach op. Hij stopte enigszins geërgerd dat hij zijn brieven niet af had gekregen ze terug in een map en legde ze opzij om de deuren voor zijn gast te openen. 'Guila, bij de Goden, wat fijn om je te zien,' glimlachte Adrian als begroeting voor hij zijn zus een kus op haar wang drukte. Met een tedere blik gleed zijn blik naar de kleine jongen aan haar hand en hurkte hij naast hem. 'En dit moet de beruchte Matheo zijn. Hallo, jongen.'

Terwijl Guila met haar zoon voor de deur geduldig wachtte, herinnerde ze zich met een zucht hoe ze Matheo had aangetroffen in haar vertrekken. Ze had Matheo even, maar voor enkele secondes, alleen gelaten, zodat ze zichzelf kon opfrissen en aankleden. Flynn was namelijk al vertrokken richting de trainingsvelden. Toen ze terug kwam in haar slaapkamer, zag ze hoe Matheo haar schmink had gevonden en zichzelf flink onder had geklad. Bij de Goden- Het meeste had ze eraf gekregen, maar zijn nagels waren nog steeds vies en ook zijn kleding had vlekken. Het moest maar even zo. Plots vloog de deur voor haar open en zag ze daar haar jongste broer staan. 'Adrian!' slaakte ze verrukt uit, waarna ze hem ook een kus gaf en hem teder langs zijn wang streelde. 'Ik ben ook blij om jou te zien, broertje.' Vervolgens keek ze geraakt toe hoe Adrian zijn neefje begroette. Matheo leek het echter allemaal niet te begrijpen en leek de kindergeluiden vanuit de vertrekken veel leuker te vinden. Hij kroop dus ook vluchtig langs Adrian heen naar binnen toe. Guila zette haar handen op haar heupen en keek haar zoon hoofdschuddend na. 'Matheo is het stoutste kind dat ooit in dit land heeft rondgelopen en hij brengt zijn ouders vaak genoeg tot waanzin. Maar het blijft een schat,' glimlachte ze uiteindelijk, terwijl ze haar arm door die van haar broer stak en zo met hem naar binnen liep. Daar trof ze al snel Matheo aan, die alweer speelgoed had gevonden op de grond. Ook haar eigen neefje en nichtje zag ze met de kindermeisjes spelen. 'Bij de Goden, Adrian, wat groeien ze toch hard! Is Naya er ook?'

Adrian had een hand naar de kleine jongen uitgestoken en bekeek hem geïnteresseerd. Hij had zeker de trekken van zijn zus gekregen, maar het verraste hem vooral dat hij precies de ogen van Flynn had. Met een glimlach keek hij Matheo na toen hij op het geluid van zijn eigen kinderen af ging. Hij stond op om Guila aan te horen. Hij schudde zijn hoofd grinnikend. 'Hoezo verrast het me niet te horen dat hij een handvol is?' Hij liet zichzelf vast nemen door zijn oudere zus en leidde haar zo het vertrek in richting de zitkamer. Daar zag hij dat zijn zoon en dochter nieuwsgierig bij Matheo waren gaan zitten met hun speelgoed. 'Dom, Sheila, kom eens 'dag' zeggen tegen tante Guila.' De twee lieten hun blokken en trein voor wat het was om hun tante te begroeten. Sheila hing al snel in de rokken van zijn zus met een enthousiaste glimlach, maar Dom had enigszins verlegen zijn hand vastgepakt terwijl hij zijn tante een begroeting toe fluisterde. 'Iets harder, Dominic,' spoorde hij hem zacht aan voor hij zijn hoofd schudde. 'Naya is met Zyanya bij Sibel en de tweeling.' Hoewel ze als gezin de jongens al hadden mogen ontmoeten, had zijn schoonzus aangegeven dat ze het toch wat druk vond om met alle kinderen en familieleden samen te zijn. Hij begreep ook wel dat ze graag tijd had met haar zuster en moeder. Hij wist hoe hecht ze waren. 'Wat een verrassing niet? Een tweeling, ik kan het me amper voorstellen. En ook nog zo vroeg. Het paleis was nog niet voorbereid,' vertelde hij zijn zuster terwijl hij haar wenkte naar de bank. Dominic was met hem mee gelopen, maar had uiteindelijk toen hij zag dat zijn vader ging zitten zijn hand los gelaten om benieuwd bij Matheo te gaan kijken. Adrian had de kinderen uitgelegd dat hun tante Guila net zoals tante Sibel een kindje had gekregen al manen geleden. Hij merkte dan ook dat zijn zoon poogde met zijn neefje te spelen. Adrian keek glimlachend toe voor hij zich weer tot zijn zus keerde. 'Ik hoop dat de reis goed gegaan is? Het moet vast wat zijn geweest met de kleine te reizen, maar wat een geluk dat we hem zo mogen ontmoeten.' Het was allemaal ook te ingewikkeld geweest. Hij had zijn zus laatst nog in Tyrosh gezien, maar ze hadden beiden hun kinderen veilig thuis gehouden. Het was dus heel wat dat ze nu kennis konden maken met elkaar jongste zoons. Adrian keek op toen één van de kindermeisjes hem aansprak met de mededeling dat Sebastian van zijn dutje wakker was geworden. Hij excuseerde zich een moment om zijn zoon zelf uit bed te halen en liep pas enkele tellen later met de nog slaperige Sebastian terug de zitkamer in. Met een brede glimlach hield Adrian zijn jongste op zijn heup en keerde zich trots tot Guila. 'Dit is onze Sebas. Lijkt hij niet sprekend op mam?'

'Hij is meer dan een handvol, geloof me,' grinnikte ze zachtjes, terwijl ze naar de spelende kinderen keek. Met een stralende glimlach zag ze vervolgens hoe haar oudste neefje en nichtje haar kwamen begroeten. Haar nichtje Sheila gaf ze een knuffel en vervolgens een kus op haar voorhoofd met een kort gebed. Vervolgens keek ze naar de jonge Dominic en streelde ze met haar sieraden versierde hand langs zijn donkere haren. 'Hoi Dominic,' prevelde ze met een glimlach. De jongen zou snel genoeg wel loskomen uit zijn verlegenheid. 'Matheo, help mij eens even met de cadeautjes voor jouw neef en nicht,' vroeg ze aan haar zoon, die haar waarschijnlijk niet eens had begrepen, maar wel als eerste er bij was als hij hoorde dat Guila iets uit haar tas haalde. Hij kwam dus al snel aanwaggelen om de cadeaus op te halen en deze vervolgens in de handen van zijn neef en nicht te duwen. Zo bleef hij nieuwsgierig staan om te kijken wat het precies was, dus liet ze de kinderen maar even voor wat het was. Het zou vast goed gaan. 'De reis was zwaar, dus ik ben blij dat ik hier ben. Matheo was te gefascineerd met alles om hem heen dat hij maar niet wilde slapen. En Flynn had hem goed vastgemaakt aan hemzelf, zodat hij niet kon vallen.' Toch was het de eerste keer geweest dat ze met Matheo zo'n lange reis hadden gemaakt. Ze keek bijna al weer op tegen de terugreis. Toen Adrian terug kwam met zijn jongste zoon, sloeg Guila verrukt haar handen samen. 'Ach, geef die schat eens aan zijn tante!' glunderde Guila, terwijl ze haar armen al had uitgestoken naar de kleine jongen en hem zo van haar broer over nam. Toen pas viel haar blik op zijn kleine gezichtje van haar neefje en hoorde ze de woorden van haar broer aan. Moeder... Ondanks dat ze haar gezicht in de plooi probeerde te houden, voelde ze hoe haar uitdrukking toch verdrietig werd. 'Over mam gesproken... kom even zitten, Adrian.' Met Sebastian nog slaperig tegen haar borst geleund nam ze plaats op de sofa, zodat ze én Adrian aan kon kijken en Matheo in de gaten kon houden. Met een zucht keek ze haar broer aan en zocht ze naar de juiste woorden. 'Mam is- Ze is-' Verder kwam ze niet.

Adrian zag dat Sebastian nog niet erg geïnteresseerd was in het gebeuren rond zich. Hij had zijn duim in zijn mond gestoken en lag tegen de schouder van zijn vader. De jongen keek echter met grote ogen toe toen hij over gepakt werd door zijn tante. Hij brabbelde iets, maar stopte verder ongestoord zijn duim weer in zijn mond en dutte nog verder. Adrian trok een wenkbrauw op toen hij ze plots zachte woorden van Guila hoorde en ging met een zwaar gevoel zitten toen ze hem daarop aangespoord had. Hij bekeek ongeduldig het gezicht van zijn zuster. Zijn blik gleed ook kort naar de kinderen, maar toen Guila maar niet haar zin af maakte schoof hij dichter naar haar toe. 'Wat is er gebeurd, Guila?' vroeg hij zacht maar dringend. Hij wilde zijn zorgen niet te groot laten worden als er nog geen reden voor was om ze te laten gaan. Maar Adrian zou tegen zichzelf liegen als zijn hoofd niet direct naar het ergste scenario was gegaan. Ieder bericht dat hij van zijn broer of zus uit het Noorden kreeg had altijd wel een bericht over de slechte toestand van hun moeder. Ze was mentaal zo hard achteruit gegaan en had het hele jaar al gesukkeld fysiek. De laatste echt enthousiaste brief die hij van haar had gehad was als reactie op het portret van Sebastian dat hij naar haar opgestuurd had.

Met een trieste blik gleed ze met haar duim langs Sebastians wang en wenkte vervolgens een kindermeisje om hem over te nemen. Ze wilde niet dat hij op de een of andere manier door zou hebben waar ze over spraken. Guila keerde zich dus richting haar broer en pakte zijn hand vast. Met een brok in haar keel keek ze hem aan en zocht ze opnieuw naar de juiste woorden. Guila besloot echter om maar direct te zijn. 'Mam is overleden,' kreeg ze uiteindelijk uitgebracht op lage toon. Ze wilde niet dat de kinderen het zouden. 'Vader schreef mij enkele weken geleden dat mam niet lang meer zou hebben. Tobias en ik arriveerden nog net op tijd, jullie drieën... Iwan was weer onbereikbaar en Gus en jij zouden niet op tijd het huis bereikt kunnen hebben. En-' Ze zuchtte en kneep zacht in de hand van haar broer. Het verdriet kwam net zo snel opzetten als op alle andere dagen als ze aan haar moeder of achtergebleven vader dacht. 'Het ging rustig,' fluisterde ze er nog achteraan met geknepen stem. 'Zonder pijn.'

Adrian vond het maar niets dat het zo lang duurde voor Guila echt onder woorden bracht wat er aan de hand was. Hij wist echter niet meteen hoe hij op de woorden kon reageren. Met open mond keek hij zijn zus aan terwijl hij in zijn hoofd herhaalde wat ze had gezegd. Adrian probeerde zich te herinneren waar hij het tijdens zijn laatste bezoek aan zijn ouders over had gehad met zijn moeder. Ze was al zo warrig geweest. Hij had haar tweemaal moeten herinneren aan Sheila's naam. Ze had zelfs bij aankomst moeite gehad om Naya te herkennen. Hij had gelukkig nog wel de warmte die hij zo gewend van haar was gevoeld en hij hoopte dat Dominic en Sheila dat ook nog gemerkt hadden. Adrian zou echter liegen als hij de laatste jaren nog op de moeder van zijn jeugd kon rekenen. Ze gaf niet langer meer de doordachte adviezen die hij zo hard nodig had gehad, noch ging ze gesprekken aan over de dingen die hem bezig hielden van dag tot dag of hield ze hem vast precies op de momenten dat hij het nodig had. Adrian merkte dat hij wel erg lang stil was gebleven en kneep stevig in Guila's hand. Hij vond het heel erg er niet bij te zijn geweest, maar hij kon niet boos zijn op zijn zus dat ze hem niet geschreven had. Hij had dit niet willen lezen in een brief. 'Is ze naar oom Nathan gebracht?' Hij moest van zijn zuster weg kijken om haar verdriet niet het zijne aan te sterken en klemde zijn kaken stevig op elkaar om het trillen van zijn lip te stoppen. 'En vader? Hij is niet alleen nu, toch? Is Toby bij hem?' Ondanks de slechte relatie met zijn vader van jaren geleden, hadden ze het sinds het vertrek uit Evenfall allemaal bijgelegd. Hij maakte zich nu ook meer dan zorgen om de oude man.

Guila keek met een zwaar hart naar de reactie van haar broer. Het leek bij hem binnen te dringen en het speet haar dat het zo lang had geduurd voordat ze het hem persoonlijk kon vertellen. De stilte die volgde, gaf hun allebei de kans om aan hun moeder terug te denken. Al ver voor haar eigen bruiloft was haar moeder niet meer de oude geweest en ze had de laatste jaren zoveel moeite gehad om nog alles op een rijtje te hebben qua namen, plaatsen, bezigheden in huis... enkel haar eigen partner leek ze altijd wel te herkennen. 'We hebben mam inderdaad naar oom Nathan gebracht,' bevestigde Guila aan haar broertje. 'We hebben een mooie steen neergelegd naast die van oom.' Ze voelde hoe Adrian hard in haar hand kneep en zorgzaam streelde ze met haar duim langs zijn huid. 'Tobias is nu bij vader. Het gaat... goed, onder omstandigheden.' Haar vader had er lijkbleek uit gezien tijdens de dagen na haar moeders dood en had maar weinig eten binnen kunnen krijgen. Met veel moeite had ze haar vader achter gelaten. 'We proberen te regelen dat hij wellicht op de boerderij bij tante kan gaan wonen of bij mij of bij Tobias. Maar- hij is zó koppig, Adrian. En Renee en Flynn zitten daar natuurlijk ook niet op te wachten.' Ze zuchtte diep en streek langs haar voorhoofd in een vermoeid en verdrietig gebaar. 'Hij is gewoon zo verdrietig. Het hoeft voor hem allemaal niet meer.'

Adrian knikte langzaam toen hij Guila's antwoorden hoorde. Hij had gehoopt dat het hem opluchting zou bieden te weten dat ze een goede rustplek had, maar hij voelde nog niet de verlichting die hij gedacht had nu hij wist waar ze was. Wellicht als hij zelf de mogelijkheid vond haar op te zoeken, dat het echt tot hem door drong dat ze rust had gevonden. 'En met Tobias? Hoe gaat het met hem?' Adrian keek zijn zus weer aan en fronste ernstig naar haar. 'En met jou? Het spijt me dat je hier heen hebt moeten reizen met dit nieuws, maar ook- Bedankt.' Hij glimlachte zwak naar haar en voelde zijn glimlach weer verdwijnen toen hij meer over zijn vader hoorde. Tobias had al langer geprobeerd om hun ouders dichterbij te krijgen. Ze wisten niet hoe de twee het voor elkaar kregen om de zorg voor elkander nog op zich te nemen. Moeder die vader fysiek had moeten ondersteunen en andersom. 'Ik- Ik kan hem schrijven. En zodra ik hier weg kan- Misschien kan ik met jullie mee terug reizen. En anders-' Adrian probeerde een optie te verzinnen voor het probleem van zijn vader. Hij was altijd snel met het voorstellen van mogelijkheden, maar zijn hoofd stond er nu niet na. Hij kon moeilijk van zijn oude vader verwachten dat hij naar het Oosten zou verhuizen. Hij dacht ook niet dat hij dat zou willen. Van alle regio's in Tarth, was het Oosten immers nooit een thuis voor hem geweest. 'Iwan is in Evenfall. Ik heb van Eddard gehoord dat Dante optrad in een bekende kroeg in de stad. En Augustus is ook sneller te bereiken vanuit hier.' Adrian was al opgestaan om naar zijn bureau te lopen en een stuk perkament erbij te pakken.

'Met Tobias gaat het prima, Adrian. Over hem en over mij hoef jij je geen zorgen te maken, al waardeer ik het erg. We halen allebei veel steun uit onze gezinnen, net zoals jij ook gaat doen met Naya en jouw kinderen.' Ze streek langs een pluk van Adrians haren en glimlachte terug naar haar broer. 'Geen dank, mijn lief. Ik wilde jou sowieso graag weer zien.' Het verbaasde haar vervolgens niet hoe Adrian meteen in de weer ging met plannen. 'Dat hoeft niet, Adrian. Een brief voor vader is genoeg. Laten Tobias en ik maar een mooie plek voor hem vinden en-' Adrian was echter al zo in zijn eigen hoofd bezig, dat ze zich af vroeg of hij haar wel had gehoord. Het interesseerde haar echter wel erg om te horen waar Iwan nu rondhing. Guila was ook opgestaan om naar het bureau te lopen en nam plaats op de aangeschoven stoel. 'Laat mij maar,' bood ze aan, terwijl ze een hand op zijn arm legde en met de ander het perkament van hem over nam. Tegelijkertijd grabbelde ze ook in haar eigen tas en haalde ze een opgerolde brief tevoorschijn, die met zegel en al bewaard was gebleven. De brief stak ze naar haar broer uit. 'Deze is van moeder afkomstig. Ik weet niet goed wanneer ze hem heeft geschreven, want vader haalden ze plots tevoorschijn nadat-' Ze schudde haar hoofd. 'Ik heb de mijne nog niet kunnen lezen. Ze heeft er eentje voor iedereen geschreven en ik wil dat die van Iwan en Gus dus ook persoonlijk overhandigd worden.' Nadat Adrian de brief had overgenomen, boog ze zelf over het stuk perkament heen en schreef ze met zwarte inkt een brief naar haar broer in Evenfall. Dat gaf Adrian een moment om te bepalen wat hij met de brief zou doen.

Adrian had zijn veer al in de inkt gedoopt toen hij de hand van Guila op zijn arm voelde. Even opende hij zijn mond om tegen te stribbelen, maar hij liet met een zucht toe dat ze de brief over nam. Hij was nooit in staat geweest om tegen zijn grote zus in te gaan. Hij wilde een stoel bijschuiven zodat hij tenminste met haar mee kon denken over wat ze in de brief zou zetten, toen ze de brief aan hem gaf. Overrompeld keek Adrian naar het stuk papier en gleed hij met zijn duim over de zegel van zijn moeder. Hij kende het verhaal goed. Zijn grootvader had het uit een stuk hout van de boerderij gesneden toen ze naar het Zuiden waren verhuisd met Tobias nog voor de oorlog. Ze had het zegel voor iedere brief gebruikt, ook al hadden de raadsleden in het paleis geprobeerd haar een zogenaamd meer koninklijk waardiger zegel aan te smeren. Het maakte hem plots erg stil te weten dat hij geen brieven meer met dit symbool zou ontvangen. Geen hoefijzer meer. Adrian slikte de prop in zijn keel weg en stopte de brief in zijn borstzak. Hij kon er niet nu aan beginnen. Niet met de kinderen in de buurt. 'Hoe wil je de brieven bij Gus en Iwan krijgen? Je kan niet zelf met Matheo naar die bibliotheek van Augustus reizen. Dat is niet te doen. En ik betwijfel of je Flynn kan overtuigen jullie route zo aan te passen. Laat mij anders gaan.'